Chapitre |
[5] |
οὗπερ
οὐχ
οἷόν
τε
τυχεῖν
|
τὸν |
ἀγνοοῦντα
τίς
καὶ
ὁποῖος
πέφυκεν· |
[15] |
δὲ
οὐ
μεταμελήσει
τῆς
εἰς
|
τὸν |
ἄνδρα
εὐφημίας.
|
[13] |
ἐκ
παρέργου
{τοῦ}
μανθάνειν
δεήσει
|
τὸν |
ἄνδρα.
Οὗτος
ἡγεμὼν
ἐγένετο
Ζήνωνι |
[14] |
φύσει
κοινωνικὸν
καὶ
πολιτικὸν
ζῷον
|
τὸν |
ἄνθρωπον
εἶναι.
καὶ
τοὺς
συμπολιτευομένους |
[3] |
μεταξὺ
τού〈
των
ζῷον
εἶναι
|
τὸν |
ἄνθρωπον,
τῷ
μὲν
καθ´
ἕκαστον
|
[7] |
οἶμαι
τοῦ
τεμένους.
Εὑρήκαμεν
δὴ
|
τὸν |
ἀρχηγέτην
τῆς
φιλοσοφίας,
ὥς
που |
[14] |
ἐπ´
ἐκεῖνο
πάλιν
ὅτι
χρὴ
|
τὸν
|
ἀρχόμενον
κυνίζειν
αὑτῷ
πρότερον
ἐπιτιμᾶν |
[2] |
κοινῷ
καταθῶμεν
σκοπεῖν
τοῖς
ἐπὶ
|
τὸν |
βίον
ἰοῦσι
τοῦτον·
οἷς
εἰ |
[8] |
παραπλήσιος,
ἀξιόπιστος
ἐδόκει
τῷ
Διογένει·
|
τὸν |
γὰρ
θεόν,
ἄνθρωπον
οὐδένα
τῆς |
[15] |
Ξέρξην,
ὡς
ὁ
Θεμιστοκλῆς,
ἢ
|
τὸν |
Δαρεῖον,
ὡς
ὁ
Μακεδὼν
Ἀλέξανδρος. |
[15] |
ὅταν
ἡμῖν
τὰ
ἄλλα
κατὰ
|
τὸν |
Διογένη
γένηταίτις
σπουδαῖος,
ἂν
οὕτω
|
[1] |
τοῦ
πολύποδος
κωμῳδεῖ
καί
φησι
|
τὸν |
Διογένη
τῆς
ἀνοίας
καὶ
κενοδοξίας |
[8] |
νομίζων
λατρείαν
ἐκτελεῖν
ἐν
τῷ
|
τὸν |
δοθέντα
χρησμὸν
ὑπὲρ
αὐτοῦ
κατὰ |
[11] |
ἐστιν
ἀγαθά;
Τίνα
οὖν
ὑπολαμβάνομεν
|
τὸν |
δοῦλον;
Ἆρα
μή
ποτε
ἐκεῖνον, |
[15] |
πολλοί,
ἐν
ἀγορᾷ
{οἱ
πολλοί}
|
τὸν |
ἐκείνων
πατῶν
τῦφον
ἐποίει,
διδάσκων |
[8] |
αὐτοῦ
κατὰ
πάντα
σκοπὸν
ἐξετάζειν
|
τὸν |
ἐλεγκτικὸν
ἠσπάσατο
βίον,
τοῦτο
καὶ |
[11] |
ἐγεύσω
τοῦ
νέκταρος,
Οὐ
μὰ
|
τὸν |
ἐν
στέρνοισιν
ἐμοῖς
παραδόντα
Τετρακτύν. |
[3] |
δὲ
ἀθάνατον,
καὶ
μέντοι
καὶ
|
τὸν |
ἕνα
καὶ
τὸν
καθ´
ἕκαστον |
[12] |
τροφέως
εἰπόντος
πρός
με,
ἐπειδὴ
|
τὸν |
ἑταῖρον
εἶδεν
Ἰφικλέα
αὐχμηρὰν
ἔχοντα |
[7] |
δόξης
ὑπεροψία
καὶ
ἡ
πρὸς
|
τὸν |
ζῆλον
τῆς
ἀρετῆς
ξύμπνοια·
εἰ |
[2] |
σεμνὸν
ἐπιτηδεύσειαν,
ὑπερφωνοῦντες
τὸν
λόγον
|
τὸν |
ἡμέτερον,
οὔτι
τοῖς
ῥήμασιν
ἀλλὰ |
[1] |
ᾤετο
δεινὸν
ἐκεῖνος
οὐδὲ
ἀλγεινὸν
|
τὸν |
θάνατον.
Ἀλλ´
ἡμεῖς
οἱ
τὸ |
[5] |
ὁ
θεὸς
ἀεί·
γελοῖον
εἰ
|
τὸν |
θεὸν
ἑαυτὸν
μὴ
εἰδέναι·
κομιδῇ |
[3] |
μέντοι
καὶ
τὸν
ἕνα
καὶ
|
τὸν
|
καθ´
ἕκαστον
συγκεῖσθαι
ἐκ
θνητῆς |
[13] |
Ἐντυχὼν
δὲ
τῷ
Χαιρωνικῷ
Πλουτάρχῳ
|
τὸν |
Κράτητος
ἀναγράψαντι
βίον
οὐθὲν
ἐκ |
[7] |
ὅλον
ἡμῖν
ἐπιτάξει
διαρρήδην
ἀναγνῶναι
|
τὸν |
Κρίτωνα
διάλογον,
οὗ
φαίνεται
παραινῶν |
[3] |
σοὶ
ποιήσωμεν
εὐπαρακολούθητον.
Οὐκοῦν
ἐπειδὴ
|
τὸν |
κυνισμὸν
εἶδός
τι
φιλοσοφίας
εἶναι |
[8] |
ἔργων
τοῦ
Διογένους
σκοποῦμεν
αὐτὸν
|
τὸν |
κυνισμὸν
ὅστις
ἐστιν.
Οὐκοῦν
ἐπειδὴ |
[12] |
ἐστιν
ὑπὸ
τὴν
Χάρυβδιν
καὶ
|
τὸν |
Κωκυτὸν
καὶ
μυρίας
ὀργυιὰς
κατὰ |
[14] |
ἐνδεεῖ
ἄκαρτος
καὶ
ἀγράμματος,
ἀλλὰ
|
τὸν |
λόγον
ἀντὶ
τοῦ
σκήπτρου
καὶ |
[3] |
ὑπολάβοι
τις,
οὐδὲν
διοίσει
πρὸς
|
τὸν |
λόγον·
ἅπαντα
γὰρ
ταῦτα
φαίνεται |
[8] |
θεωρίαν
ἐξέκλιναν,
οὐδὲν
τοῦτο
πρὸς
|
τὸν |
λόγον.
Ἐπεὶ
καὶ
Σωκράτης
καὶ
|
[3] |
ἄνωθεν
ἐν
κεφαλαίοις
διεξέλθωμεν
ἐφεξῆς
|
τὸν |
λόγον,
ἵνα
ὑπὲρ
ἑκάστου
τὸ |
[2] |
λαμπρὸν
καὶ
σεμνὸν
ἐπιτηδεύσειαν,
ὑπερφωνοῦντες
|
τὸν |
λόγον
τὸν
ἡμέτερον,
οὔτι
τοῖς
|
[11] |
ἀργύριον
καταβαλεῖν
ἐς
τὸ
ἀποφῆναι
|
τὸν |
λυτρωθέντα
δοῦλον,
ἀλλ´
ἐκεῖνός
ἐστιν |
[15] |
προσήκει
κωμῳδεῖν
ἐκεῖνον,
ὅτι
κατειργάσω
|
τὸν |
Ξέρξην,
ὡς
ὁ
Θεμιστοκλῆς,
ἢ |
[13] |
Σωφροσύνης.
~Ἔστω
δὴ
μὴ
κατὰ
|
τὸν |
Οἰνόμαον
ὁ
κύων
ἀναιδὴς
μηδὲ |
[11] |
λέγειν
Ἕλληνες,
τοῦ
Μεγάλου
Βασιλέως,
|
τὸν |
Πέρσην
λέγοντες.
Ἆρά
σοι
μικρὰ |
[10] |
τῶν
ζῴων
ξυνετωτέροις·
κατὰ
γὰρ
|
τὸν |
Πρωταγόρου
μῦθον
ἐκείνοις
μὲν
ἡ |
[4] |
τοὺς
αἰγιαλοὺς
καὶ
δὴκαὶ
κατὰ
|
τὸν
|
Πύλιον
γέροντα
τέμνοντα
πέλαγος
μέσον» |
[11] |
καὶ
φρόνησίν
φαμεν
καὶ
λόγον
|
τὸν |
σιγώμενον,
οὗ
κήρυξ
ἐστὶν
ὁ
|
[5] |
πράττειν
ἑαυτῷ
προσήκει,
ὥσπερ
οὐδὲ
|
τὸν |
σίδηρον
ἀγνοῶν
εἴσεται,
εἴτε
αὐτῷ |
[6] |
δὲ
εἶεν,
οὐθὲν
ἄτοπόν
ἐστι
|
τὸν |
σοφὸν
παίζειν,
ἐπεὶ
καὶ
τοῦτο |
[7] |
ταὐτόν,
εἰ
γοῦν
ἔροιτό
τις
|
τὸν |
σοφὸν
Πλάτωνα
τὸ
Γνῶθι
σαυτὸν |
[8] |
τῆς
ναυτίας
καὶ
βδελυρίας
διεστράφησαν
|
τὸν |
στόμαχον
καὶ
ἀπόσιτοι
γεγόνασιν,
ἄχρις |
[6] |
μείνας,
ἐξὸν
ὑπερβάντα
μικρὸν
ἰδεῖν
|
τὸν |
Σωκράτη»
χρήσομαι
γὰρ
ἐκείνοις
ἐγὼ |
[12] |
πάντα
ὑπομένειν
πόνον
καὶ
πιαίνειν
|
τὸν |
τῆς
ψυχῆς
δεσμὸν
καὶ
τράπεζαν |
[14] |
Ὅστις
οὖν
κυνίζειν
ἐθέλει
μήτε
|
τὸν |
τρίβωνα
μήτε
τὴν
πήραν
μήτε |