Chapitre |
[11] |
εὐτυχηκέναι,
τοῦ
κτησαμένου
δὲ
αὐτόν
|
ἐστιν |
ἀγαθά;
Τίνα
οὖν
ὑπολαμβάνομεν
τὸν |
[5] |
μείζων.
Ὅτι
δὲ
μία
τέ
|
ἐστιν |
ἀλήθεια
καὶ
φιλοσοφία
μία
καὶ
|
[12] |
διανοουμένους.
Καὶ
οὐ
τοῦτο
δεινόν
|
ἐστιν, |
ἀλλ´
ὁρᾷς
ὅτι
καὶ
πλοῦτον |
[8] |
δηλονότι
καὶ
νοήσαντες,
ὡς
οἰκεῖόν
|
ἐστιν |
ἄνθρωπος
φύσει
πράξει
καὶ
ἐπιστήμῃ. |
[11] |
τοῦτ´
ἐστὶ
τῷ
νῷ,
ταῦτά
|
ἐστιν |
ἀπόρρητα.
Τοὺς
μὲν
οὖν
πολλοὺς |
[11] |
ἐλεύθεροι.
Ὁρᾷς
ὡς
οὐχ
ἱκανόν
|
ἐστιν
|
ἀργύριον
καταβαλεῖν
ἐς
τὸ
ἀποφῆναι |
[5] |
ἑαυτὸν
ἀγνοοίη·
πάντα
γὰρ
αὐτός
|
ἐστιν, |
εἴπερ
ἐν
ἑαυτῷ
καὶ
παρ´ |
[3] |
σκέψαιτο,
εἴτε
σύνθετον
εἴτε
ἁπλοῦν
|
ἐστιν· |
εἶτα
ὁδῷ
προβαίνων
ὑπέρ
τε |
[7] |
τοῦτο
αὐτὸ
τῷ
παντὶ
κρεῖττόν
|
ἐστιν, |
ἐπεὶ
καὶ
Πλάτων
ἐξομνύμενος
φαίνεται |
[6] |
οὐκ
ἄχρηστον,
ὁ
κυνισμὸς
δέ
|
ἐστιν |
ἕτερον,
ὡς
αὐτίκα
μάλα
δεῖξαι |
[11] |
ὡς
ἀληθῶς
δοῦλος,
οὗ
κύριός
|
ἐστιν |
ἕτερος
προσαναγκάσαι
πράττειν
ὅτι
ἂν |
[9] |
δειλίας
ᾠήθη
χρῆναι·
δειλία
γάρ
|
ἐστιν, |
εὖ
ἴσθι,
τὸ
γοῦν
τοιοῦτο. |
[10] |
καὶ
ἐν
τοῖς
θεοῖς
τοῦτό
|
ἐστιν |
εὐδαιμονίας
ὅρος
τὸ
ἔχειν
αὐτοὺς |
[9] |
ὡς
νομίζειν
ὅτι
κρέας
μέν
|
ἐστιν |
ἑψηθὲν
ἁγνὸν
καὶ
ἐδώδιμον,
μὴ |
[4] |
δύναμιν
ὁμοιοῦσθαι
οὐκ
ἄλλο
τί
|
ἐστιν |
ἢ
τὸ
τὴν
ἐφικτὴν
ἀνθρώποις |
[15] |
τούτων
ἐπιτηδεύουσι,
τὰ
μὲν
γάρ
|
ἐστιν |
ἡμῖν
πᾶσι
κατὰ
φύσιν,
τὰ |
[9] |
λυπεῖται,
ὃ
τῶν
ἐμψύχων
μάλιστά
|
ἐστιν |
ἴδιον·
ἐνοχλείτω
δὲ
μηθὲν
ἡμᾶς |
[8] |
Οὐκοῦν
ἐπειδὴ
σώματος
μέρη
μέν
|
ἐστιν, |
οἷον
ὀφθαλμοί,
πόδες,
χεῖρες,
ἄλλα |
[8] |
σκοποῦμεν
αὐτὸν
τὸν
κυνισμὸν
ὅστις
|
ἐστιν. |
Οὐκοῦν
ἐπειδὴ
σώματος
μέρη
μέν |
[7] |
λέγειν
ὁ
κυνισμὸς
οὔτε
ἀντισθενισμός
|
ἐστιν |
οὔτε
διογενισμός»
Λέγουσι
μὲν
γὰρ |
[12] |
τοῦ
Ταρτάρου
χεῖρον;
Οὐ
βέλτιόν
|
ἐστιν |
ὑπὸ
τὴν
Χάρυβδιν
καὶ
τὸν |
[7] |
τὰ
ἔργα,
διὰ
τοῦτο
ἄξιός
|
ἐστιν |
ὑφ´
ὑμῶν
ἀκούειν
κακῶς;
Ὅρα |
[11] |
τὸν
λυτρωθέντα
δοῦλον,
ἀλλ´
ἐκεῖνός
|
ἐστιν |
ὡς
ἀληθῶς
δοῦλος,
οὗ
κύριός
|
[6] |
τοῦ
Μητρῴου.
Ἐπεὶ
δὲ
οὐθέν
|
ἐστιν, |
ὡς
ἔφην,
τοιοῦτον·
αἵ
τε |