Chapitre |
[6] |
καὶ
μυρίων
ἔνδον
ἱερῶν
ἁγνῶν
|
ἐν |
ἁγνοῖς
μενόντων
χωρίοις·
αὐτοῦ
τε |
[15] |
ἔπραξεν,
ὥσπερ
οὖν
λέγουσινοἱ
πολλοί,
|
ἐν |
ἀγορᾷ
{οἱ
πολλοί}
τὸν
ἐκείνων |
[7] |
παντὸς»
φήσειε,
καὶ
λέγει
δὲ
|
ἐν |
Ἀλκιβιάδῃ·
δεῦρο
δὴ
τὸ
μετὰ |
[7] |
Ἰάμβλιχος,
ἀλλὰ
καὶ
τοὺς
κορυφαίους
|
ἐν |
αὐτῇ,
Ἀντισθένη
καὶ
Διογένη
καὶ |
[3] |
τὸ
τοιοῦτον,
τὸ
δοκοῦν
ἐργῶδες
|
ἐν |
αὐτοῖς
φεύγων·
τὸ
δ´
ὅλον |
[2] |
τὸ
κεφάλαιον
ἵν´
εἴπω
ξυνελὼν
|
ἐν |
βραχεῖ,
τῆς
σωματικῆς
ἡδονῆς
δεδουλωμένοι |
[12] |
στέρνα
ἱμάτιόν
τε
παντάπασι
φαῦλον
|
ἐν |
δεινῷ
χειμῶσι·
Τίς
ἄρα
δαίμων |
[7] |
καὶ
νομοθέτης
καὶ
βασιλεύς,
ὁ
|
ἐν |
Δελφοῖς
θεός,
ὃν
ἐπειδὴ
μὴ |
[5] |
εὑρήσει
σύμφωνα.
~Οὐκοῦν
ὁ
μὲν
|
ἐν |
Δελφοῖς
θεὸς
τὸ
Γνῶθι
σαυτὸν» |
[5] |
ὑπεμνήσθην
μικρῷ
πρότερον,
ὧν
τε
|
ἐν |
δίκῃ
νῦν
εἴποιμι
ἂν
τοὔνομα, |
[5] |
πάντα
γὰρ
αὐτός
ἐστιν,
εἴπερ
|
ἐν |
ἑαυτῷ
καὶ
παρ´
ἑαυτῷ
ἔχοι |
[4] |
τοῦ
τέλους,
τοὺς
πρωτεύσαντας
δὲ
|
ἐν |
ἑκάστῃ
τῶν
αἱρέσεων
σκοπείτω.
καὶ |
[6] |
ἔστι
μὲν
γάρ
τι
καὶ
|
ἐν
|
ἐκείνοις
οὐκ
ἄχρηστον,
ὁ
κυνισμὸς |
[7] |
καὶ
πρὸ
τούτου
τινὰς
οὐκ
|
ἐν |
Ἕλλησι
μόνον,
ἀλλὰ
καὶ
Βαρβάροιςοὕτω
|
[3] |
καὶ
εἴ
τι
τῆς
ψυχῆς
|
ἐν |
ἡμῖν
ἐστι
κρεῖττον
καὶ
θειότερον, |
[11] |
ὅτι
τῷ
λόγῳ
καὶ
τῷ
|
ἐν |
ἡμῖν
θεῷ,
τοῦτ´
ἐστὶ
τῷ |
[10] |
τῷ
κρατίστῳ
καὶ
σπουδαιοτάτῳ
τῶν
|
ἐν |
ἡμῖν.
~Σκόπει
δὴ
ταύτης
εἰ |
[1] |
καὶ
νοσηλεύεσθαι
τρυφηλῶς
οὑτωσί
τινες
|
ἐν |
καλῷ
ποιοῦνται·
ἀνὴρ
δὲ
τοῦ |
[3] |
τοιαῦτα
πλημμελούντων.
~Δεῦρο
οὖν
ἄνωθεν
|
ἐν |
κεφαλαίοις
διεξέλθωμεν
ἐφεξῆς
τὸν
λόγον, |
[2] |
Κυνικῶν
ὁπόσα
τῶν
διδασκάλων
ἠκούσαμεν
|
ἐν |
κοινῷ
καταθῶμεν
σκοπεῖν
τοῖς
ἐπὶ
|
[14] |
κόμην
ἀγαπάτω
μόνον,
ἵν´
ὥσπερ
|
ἐν |
κώμῃ
βαδίζῃ
κουρείων
καὶ
διδασκαλείων |
[9] |
Αἰσθανόμενος
οὖν
ἴσως
αὑτοῦ
Διογένης
|
ἐν |
μὲν
τοῖς
ἄλλοις
ἅπασιν
ἀπαθοῦς, |
[14] |
ἑαυτοὺς
νεμομένους
ἀγείρειν
τὴν
ἰσχὺν
|
ἐν
|
μέρει
καὶ
κατ´
ὀλίγον,
εἶθ´ |
[11] |
περικείμενον
αὐτοῦ
χάριν
πολυπραγμονεῖν,
οὐδὲ
|
ἐν |
μέρει
προσίετο.
Ὑπὸ
δὲ
ταύτης |
[15] |
δὲ
τῶν
περιττωμάτων
τὰς
ἐκκρίσεις,
|
ἐν |
μέσαις
δὲ
ταῖς
ἀγοραῖς
καὶ |
[15] |
καὶ
τοιοῦτόν
τι
φάναι
φανερῶς
|
ἐν |
ὀφθαλμοῖς
πάντων,
οὐ
μεμψόμεθα
οὐδὲ |
[12] |
~Ἐπειδὴ
γάρ
τις
τῶν
νέων
|
ἐν |
ὄχλῳ,
παρόντος
καὶ
τοῦ
Διογένους, |
[15] |
ἀναγκαῖα
τῆς
φύσεως
ἔργα
κρυπτόντων
|
ἐν |
σκότῳ,
φημὶ
δὲ
τῶν
περιττωμάτων |
[11] |
τοῦ
νέκταρος,
Οὐ
μὰ
τὸν
|
ἐν |
στέρνοισιν
ἐμοῖς
παραδόντα
Τετρακτύν.
Καὶ |
[1] |
αὐτὸς
νὴ
Δία
τρυφῶντάς
τινας
|
ἐν |
ταῖς
νόσοις
μᾶλλον
ἢ
τούτους
|
[15] |
Βασιλεὺς
ὑπὸ
τοῖς
ἐπιχρύσοις
ὀρόφοις
|
ἐν |
τῇ
μαλθακῇ
κλίνῃ,
ἤσθιε
τὴν |
[15] |
καὶ
τὴν
ἀγχίνοιαν
καὶ
τὴν
|
ἐν |
τοῖς
ἄλλοις
ἅπασιν
ἐλευθερίαν,
αὐτάρκειαν, |
[6] |
εἶναι
τοῖς
Σειληνοῖς
τούτοις
τοῖς
|
ἐν |
τοῖς
ἑρμογλυφείοις
καθημένοις,
οὕστινας
ἐργάζονται |
[10] |
ἀνεμποδίστως
τυγχάνῃ
τέλους·
ἀλλὰ
καὶ
|
ἐν |
τοῖς
θεοῖς
τοῦτό
ἐστιν
εὐδαιμονίας |
[7] |
κεναῖς
ἕπεσθαι
δόξαις,
ἀλλὰ
τὴν
|
ἐν |
τοῖς
οὖσιν
ἀλήθειαν
ἀνιχνεῦσαι.
Φέρε |
[10] |
τὸ
εὐδαιμονεῖν.
Τὸ
δὲ
εὐδαιμονεῖν
|
ἐν |
τῷ
ζῆν
κατὰ
φύσιν,
ἀλλὰ |
[10] |
ἐδόθη·
τὴν
εὐδαιμονίαν
ἐνταῦθα
θετέον
|
ἐν |
τῷ
κρατίστῳ
καὶ
σπουδαιοτάτῳ
τῶν |
[3] |
μήπω
τοῦτο,
μᾶλλον
δὲ
μηδὲ
|
ἐν |
τῷ
νῦν
λόγῳ
τοῦτο
ἐξεταζέσθω |
[15] |
φιλοπονία;
Ἐκάθευδεν
ἁνὴρ
ἐπὶ
στιβάδος
|
ἐν |
τῷ
πίθῳ
βέλτιον
ἢ
Μέγας |
[12] |
ἀλλὰ
τὰ
τοιαῦτα
πάντα
δρᾶν
|
ἐν |
τῷ
σκότῳ
λανθάνοντα.
Τοῦτο
οὐκ |
[8] |
τῷ
θεῷ
νομίζων
λατρείαν
ἐκτελεῖν
|
ἐν |
τῷ
τὸν
δοθέντα
χρησμὸν
ὑπὲρ |