Chapitre |
[13] |
περὶ
τούτων
γράφειν,
ἔχω
πλείονα
|
τοῦ |
ἀνδρός.
Ἐντυχὼν
δὲ
τῷ
Χαιρωνικῷ |
[11] |
δὲ
ἀπιστεῖς,
ἔργῳ
πειραθεὶς
ἐκείνου
|
τοῦ |
βίου
καὶ
οὐ
τῷ
λόγῳ
|
[7] |
κατέστη,
οὕτω
δὲ
καὶ
τούτου
|
τοῦ |
βίου
παράδειγμα
τὸ
μέγιστον
κατέλιπεν |
[7] |
καὶ
Διογένη
καὶ
Κράτητα,
οἷς
|
τοῦ |
βίου
σκοπὸς
ἦν
καὶ
τέλος |
[3] |
ἔχοντα.
Ἀρξώμεθα
δὲ
πρῶτον
ἀπὸ
|
τοῦ |
Γνῶθι
σαυτόν»
ἐπειδὴ
καὶ
θεῖόν |
[12] |
Εἶτα,
ὦ
κάθαρμα,
μηθὲν
ἄξιον
|
τοῦ |
δημοσίᾳ
τὰ
τοιαῦτα
θαρσεῖν
πράξας, |
[12] |
νέων
ἐν
ὄχλῳ,
παρόντος
καὶ
|
τοῦ |
Διογένους,
ἀπέπαρδεν,
ἐπάταξεν
ἐκεῖνος
τῇ |
[11] |
δὲ
θείῳ;
Τοῦτο
γὰρ
πολλοὶ
|
τοῦ |
Διογένους
ζηλώσαντες
ἐγένοντο
παντοραίσται
καὶ |
[15] |
διαστροφῆς
ἐπιτηδεύεται.
Ἀλλ´
οἱ
νῦν
|
τοῦ |
Διογένους
ζηλωταὶ
τὸ
ῥᾷστον
καὶ |
[8] |
ἡμεῖς
οὐκ
ἐκ
τῶν
ἔργων
|
τοῦ |
Διογένους
σκοποῦμεν
αὐτὸν
τὸν
κυνισμὸν |
[4] |
ἴσασι»
καὶ
μέντοι
καὶ
περὶ
|
τοῦ |
Διὸς
Ἀλλὰ
Ζεὺς
πρότερος
γεγόνει |
[11] |
μὲν
τοὺς
θεοὺς
οὐκ
ἐρίζων,
|
τοῦ |
δοκοῦντος
δὲ
τοῖς
ἀνθρώποις
εὐδαιμονεστάτου |
[11] |
τοιαῦτα
δίχα
τῆς
ἐλευθερίας,
οὐ
|
τοῦ |
δοκοῦντος
εὐτυχηκέναι,
τοῦ
κτησαμένου
δὲ |
[14] |
παροινίαν
χρὴ
φάναι
τοσοῦτον
ἀπέσχον
|
τοῦ |
δυσκόλως
ἐνεγκεῖν,
ὥστε
ἁλοὺς
μὲν |
[1] |
τὸ
νοσεῖν
δεινότερον
αὐτοῦ
φαμεν
|
τοῦ |
θανάτου,
τὸ
ῥιγοῦν
δὲ
χαλεπώτερον |
[1] |
τι
κακὸν
λάβῃ,
καὶ
ταῦτα
|
τοῦ |
θεοῦ
ταῖς
θεριναῖς
τροπαῖς
ἤδη |
[6] |
ἕνεκα
πολλάκις
τούτου,
λέγω
δὲ
|
τοῦ |
καθαρεύειν
τὰ
εἴσω,
πάντα
τὰ |
[10] |
μέντοι
καὶ
ζῴοις
πᾶσιν,
ὅταν
|
τοῦ |
κατὰ
φύσιν
ἕκαστον
ἀνεμποδίστως
τυγχάνῃ |
[5] |
νῦν
εἴποιμι
ἂν
τοὔνομα,
τοὺς
|
τοῦ
|
Κιτιέως
ὁμιλητὰς
λέγω,
οἵ,
τὰς |
[1] |
μᾶλλον
ἢ
δεσπόταις,
καὶ
πένεσθαι
|
τοῦ |
κρίνου
γυμνοτέροις
οὖσιν
ἢ
πλουτεῖν
|
[1] |
ἐν
καλῷ
ποιοῦνται·
ἀνὴρ
δὲ
|
τοῦ |
κρύους
ἀνεχόμενος
καὶ
θάλπος
καρτερῶν |
[11] |
ἐλευθερίας,
οὐ
τοῦ
δοκοῦντος
εὐτυχηκέναι,
|
τοῦ |
κτησαμένου
δὲ
αὐτόν
ἐστιν
ἀγαθά; |
[5] |
τοσαῦτα
νῦν
εἰπεῖν.
Ὑπὲρ
δὲ
|
τοῦ |
κυνισμοῦ
σκεπτέον
ἐστίν.
~Εἰ
μὲν |
[5] |
ἀκραιφνὲς
καὶ
καθαρὸν
τῆς
ἐλευθερίας
|
τοῦ |
κυνός,
ἐσκέπασαν
αὐτόν,
ὥσπερ
οἶμαι, |
[3] |
οὐχ
ἕτερόν
ἐστι
παρὰ
τὴν
|
τοῦ |
λόγου
καὶ
νοῦ
διανομήν·
ὁ
|
[13] |
ἀναγράψαντι
βίον
οὐθὲν
ἐκ
παρέργου
|
{τοῦ} |
μανθάνειν
δεήσει
τὸν
ἄνδρα.
Οὗτος |
[11] |
οἱ
τότε
εἰώθεσαν
λέγειν
Ἕλληνες,
|
τοῦ |
Μεγάλου
Βασιλέως,
τὸν
Πέρσην
λέγοντες. |
[6] |
ὥσπερ
Ἀθηναῖοι
τὰ
ψευδῆ
γράμματα
|
τοῦ |
Μητρῴου.
Ἐπεὶ
δὲ
οὐθέν
ἐστιν, |
[11] |
τῆς
ἐλευθερίας
ἔθιγες
οὐδὲ
ἐγεύσω
|
τοῦ |
νέκταρος,
Οὐ
μὰ
τὸν
ἐν |
[1] |
τὸ
ῥιγοῦν
δὲ
χαλεπώτερον
καὶ
|
τοῦ
|
νοσεῖν·
ὁ
μὲν
γὰρ
νοσῶν |
[11] |
τις
ἐπανατεινόμενος
τὴν
βακτηρίαν
καθίκοιτο
|
τοῦ |
οἰκέτου;
Καίτοι
γε
τοιοῦτον
οὐδὲ |
[3] |
ἐπεὶ
καὶ
αὐτὰ
πρὸς
κολακείαν
|
τοῦ |
παθητικοῦ
τῆς
ψυχῆς
ἡμῶν
ἐπινενόηται. |
[11] |
ἕπεσθαι
δόξαις·
ἄμεινον
γὰρ
τοῦτο
|
τοῦ |
παντάπασιν
ἀπερυθριᾶν·
ἔχουσι
γὰρ
ἄνθρωποι |
[10] |
καὶ
πάντα
ἁπλῶς
τὰ
τοιαῦτα
|
τοῦ |
παντὸς
ἄξια
νομίζων;
Εἰ
μὲν |
[7] |
νενόμικας
ἄξιον;
εὖ
οἶδα
ὅτι
|
τοῦ |
παντὸς»
φήσειε,
καὶ
λέγει
δὲ |
[11] |
τὰ
ἔνερθεν
γαστρὸς
οἵ
τε
|
τοῦ |
παρασχεῖν
τὰ
πρὸς
ἡδονὴν
καὶ |
[15] |
εἰ
δὲ
μηδὲν
περαίνομεν
ἐκ
|
τοῦ |
παραχρῆμα
περὶ
τῶν
τοιούτων
ἂν
|
[7] |
καὶ
Σωκράτης
οἵ
τε
ἐκ
|
τοῦ |
Περιπάτου
καὶ
Ζήνων
ἕνεκα
πάντα
|
[11] |
κόλασαι
καί,
τὸ
λεγόμενον
ὑπὸ
|
τοῦ |
ποιητοῦ,
κακαῖς
ὀδύνῃσι
πελάζειν»
Ὅρα |
[8] |
δῆτα
τοῦτο,
ἐρεῖς,
πρὸς
τὴν
|
τοῦ |
πολύποδος
ἐδωδήν;
Ἐγώ
σοι
φράσω. |
[9] |
καὶ
ὑπηρέτῃ
τοῦ
Πυθίου,
τὴν
|
τοῦ |
πολύποδος
ἐδωδήν,
κατεδήδοκας
μυρίους
ταρίχους, |
[1] |
προσιόντος.
Ἀλλὰ
καὶ
τὴν
ἐδωδὴν
|
τοῦ
|
πολύποδος
κωμῳδεῖ
καί
φησι
τὸν |
[6] |
ἐπιχειρεῖν
ἕκαστα
ὧν
διανοούμεθα
περὶ
|
τοῦ |
πράγματος
ἐξετάζειν·
τὸ
ἐναντίον
δέ, |
[9] |
οὖν
ἂν
εἴη
τοιοῦτος
ὑπὲρ
|
τοῦ |
πράγματος
ἴσως
βιαιότερος
λόγος,
ἕτερος |
[4] |
ἤ
τινος
ἄλλου
δελεασθέντες,
ἀπελείφθησαν
|
τοῦ |
πρόσω
βαδίζειν
καὶ
ἐφικνεῖσθαι
τοῦ |
[7] |
ἀλλὰ
ἀπόχρη
μόνον
δύο
ταῦτα
|
τοῦ |
Πυθίου
παραινοῦντος
ἀκοῦσαι,
τὸ
Γνῶθι |
[9] |
τῷ
σπουδαιοτάτῳ
θεράποντι
καὶ
ὑπηρέτῃ
|
τοῦ |
Πυθίου,
τὴν
τοῦ
πολύποδος
ἐδωδήν, |
[9] |
ἐδώδιμον,
μὴ
κατεργασθὲν
δὲ
ὑπὸ
|
τοῦ |
πυρὸς
μυσαρὸν
ἴσως
καὶ
βδελυρόν; |
[14] |
βλαβεὶς
ἔσκωπτεν
ἑαυτὸνεἰς
τὴν
χωλότητα
|
τοῦ |
σκέλους
καὶ
τὸ
κυρτὸν
τῶν |
[14] |
ἀγράμματος,
ἀλλὰ
τὸν
λόγον
ἀντὶ
|
τοῦ |
σκήπτρου
καὶ
τὴν
ἔνστασιν
ἀντὶ |
[10] |
οἶμαι
τὸ
καθαρὸν
ἤδη
χρυσίον
|
τοῦ |
συμπεφυρμένου
τῇ
ψάμμῳ·
λέγεται
γὰρ |
[11] |
λόγῳ
πρακτέα,
τοὺς
δὲ
ἐκ
|
τοῦ |
σώματος
ἐμπίπτοντας
τῇ
ψυχῇ
θορύβους, |
[12] |
καὶ
τὴν
γαστέρα
θεραπεύειν
καὶ
|
τοῦ |
σώματος
ἕνεκα
πάντα
ὑπομένειν
πόνον |
[3] |
Ἐπιὼν
δὲ
αὖθις
τὰς
ἀρχὰς
|
τοῦ
|
σώματος
σκέψαιτο,
εἴτε
σύνθετον
εἴτε |
[3] |
τὰ
φυτὰ
δὲ
ἤδη
καὶ
|
τοῦ |
σώματος,
τὰ
ζῷα
δὲ
ψυχῆς, |
[8] |
τοῖς
φιλτάτοις»
ὑπολαμβάνομεν,
οὕτως
ὑπεριδόντας
|
τοῦ |
σώματος,
ὡς
ὁ
Σωκράτης
ἔφη |
[9] |
μᾶλλον
δὲ
καὶ
μετὰ
τῆς
|
τοῦ |
σώματος
ὠφελείας
ἐργάζοιτο,
κατὰ
φύσιν |
[15] |
Ἀριστοτέλους,
οὗ
γέγονεν
ἀκροατὴς
ὁ
|
τοῦ |
σωφρονεστάτου
καὶ
συνετωτάτου
Ζήνωνος
καθηγεμών, |
[12] |
σκότῳ
λανθάνοντα.
Τοῦτο
οὐκ
ἔστι
|
τοῦ |
Ταρτάρου
χεῖρον;
Οὐ
βέλτιόν
ἐστιν |
[9] |
οἰκειότερος
τῷ
κυνισμῷ,
εἰ
περὶ
|
τοῦ |
τέλους
αὐτοῦ
πρότερον
ἔτι
σαφέστερον |
[4] |
τοῦ
πρόσω
βαδίζειν
καὶ
ἐφικνεῖσθαι
|
τοῦ |
τέλους,
τοὺς
πρωτεύσαντας
δὲ
ἐν |
[7] |
καὶ
λέγει,
πρόκειται
γὰρ
οἶμαι
|
τοῦ |
τεμένους.
Εὑρήκαμεν
δὴ
τὸν
ἀρχηγέτην |
[5] |
ἐθέλοις,
ἀλλὰ
πολὺ
πλέον
ἀπὸ
|
τοῦ |
τῆς
φιλοσοφίας
τέλους·
τὸ
γὰρ |
[9] |
σοι
μὴ
ῥᾳθυμεῖν
ἑσμοὶ
περὶ
|
τοῦ
|
τοιούτου
βίβλων
φανήσονται.
Τούτους
Διογένης |
[8] |
γε
ὡς
ἀρχῇ
{καὶ}
ἀκινήτῳ
|
τοῦ |
φρονεῖν
δυνάμει,
εἴτε,
ὥσπερ
τινὲς
|
[9] |
{Δήμητρος}
εἰ
σαρκῶν
ἑψημένων
ἁπτόμεθα,
|
τοῦ |
χάριν
οὐχὶ
καὶ
ἁπλῶς
αὐτὰς
|