Chapitre |
[9] |
τις
ἐντεῦθεν
γένοιτο
βλάβη,
οὐχὶ
|
τοῦτο |
ἀνθρώπου
τὸ
ἔργον
ἴσως
ἐνόμισεν, |
[7] |
δὲ
ἀπόχρη
τὰ
ἔργα,
διὰ
|
τοῦτο |
ἄξιός
ἐστιν
ὑφ´
ὑμῶν
ἀκούειν
|
[10] |
φύσις,
ὥσπερ
τοῖς
ζῴοις,
αὐτὸ
|
τοῦτο |
ἀπέδωκε
μόνον
τὸ
σώματα
καὶ |
[7] |
κακῶς;
Ὅρα
δὲ
μὴ
καὶ
|
τοῦτο |
αὐτὸ
τῷ
παντὶ
κρεῖττόν
ἐστιν, |
[13] |
κρατεῖ
τῶν
ἡδονῶν
εἰδέναι·
εἰς
|
τοῦτο |
γὰρ
ἄμεινον
ἐλθεῖν
εἰς
τὸ |
[11] |
ὁρᾶν
καὶ
ἀδιατρέπτως,
πρὶν
ἂν
|
τοῦτο |
δαμάσωμεν
τὸ
θηρίον
καὶ
πείσωμεν |
[13] |
τις
τὰ
τοιαῦτα
ὅλως
ἀγνοῆσαι,
|
τοῦτο |
δὲ
ἡμῖν
οὐκ
ἄλλως
ἢ |
[9] |
Ἀπάθειαν
γὰρ
ποιοῦνται
τὸ
τέλος·
|
τοῦτο |
δὲ
ἴσον
ἐστὶ
τῷ
θεὸν |
[12] |
τοὺς
πολλοὺς
διανοουμένους.
Καὶ
οὐ
|
τοῦτο |
δεινόν
ἐστιν,
ἀλλ´
ὁρᾷς
ὅτι
|
[1] |
~Ἄνω
ποταμῶν»
|
τοῦτο |
δὴ
τὸ
τῆς
παροιμίας·
ἀνὴρ |
[5] |
ἑνός
τινος
ἐφιέμενοι
ὁδοῖς
ἐπὶ
|
τοῦτο
|
διαφόροις
ἦλθον,
ἀπόχρη
τοσαῦτα
νῦν |
[11] |
πελάζειν»
Ὅρα
δὴ
τὸ
μετὰ
|
τοῦτο |
εἰ
μὴ
κύριοι
πάντες
ἡμῶν |
[9] |
τῶν
ἄλλων
ἕκαστον
θηρίων,
οἷς
|
τοῦτο |
ἔνειμεν
ἡ
φύσις,
ἀβλαβῶς
αὐτὸ |
[3] |
θεῖόν
τι
εἶναι
νομίζομεν,
καὶ
|
τοῦτο |
ἐνιδρῦσθαι
πάντες
οὐρανῷ
κοινῶς
ὑπολαμβάνομεν. |
[8] |
ἐπεὶ
καὶ
τὸ
ἑαυτὸν
γνῶναι»
|
τοῦτο |
ἐνόμισαν,
τὸ
μαθεῖν
ἀκριβῶς,
τί |
[3] |
μηδὲ
ἐν
τῷ
νῦν
λόγῳ
|
τοῦτο |
ἐξεταζέσθω
πλὴν
ἐκείνου
χάριν
ὅτι
|
[9] |
κατὰ
φύσιν,
οἱ
δὲ
ἥκιστα
|
τοῦτο |
ἐργάζεσθαι
προσήκειν
ἀνθρώπῳ
διανοοῦνται,
καὶ |
[8] |
φιλοσοφίας
ἀρχηγὸν
ἐπεποίητο.
Τί
δῆτα
|
τοῦτο, |
ἐρεῖς,
πρὸς
τὴν
τοῦ
πολύποδος |
[8] |
ὃ
μηδὲ
αὐτὸς
ἀξιάγαστον
ὑπολαμβάνεις,
|
τοῦτο |
εὐδοκιμεῖν
οἴει
παρὰ
τῷ
πλήθει; |
[14] |
ἢ
δόξης
ἐστὶν
ἥττων,
εἰ
|
τοῦτο |
ζηλοῖ
τὸ
περιβλέπεσθαι
καί,
εἰκαὶ |
[9] |
καὶ
τὰ
ὀστρακόδερμα
καθάπερ
καὶ
|
τοῦτο· |
ἥδεται
οὖν
καὶ
λυπεῖται,
ὃ |
[14] |
καὶ
τοὺς
ἀκούοντας.
Καὶ
οὐ
|
τοῦτο |
ἦν
τὸ
προηγούμενον
αὐτοῖς
τέλος· |
[3] |
διαμονήν.
Ἐπιβλέψει
δὲ
τὸ
μετὰ
|
τοῦτο |
καὶ
ἀρχαῖς
τεχνῶν
ἐνίων,
ὑφ´ |
[7] |
εἰ
καί
τινες
ὑπολαμβάνουσιν
Ἀντισθένει
|
τοῦτο |
καὶ
Διογένει
προσήκειν.
Τοῦτο
γοῦν |
[8] |
ἐξετάζειν
τὸν
ἐλεγκτικὸν
ἠσπάσατο
βίον,
|
τοῦτο |
καὶ
Διογένης,
οἶμαι,
συνειδὼς
ἑαυτῷ |
[3] |
εἶδος
ταῦτα
διαφέρειν.
Ἀλλὰ
μήπω
|
τοῦτο, |
μᾶλλον
δὲ
μηδὲ
ἐν
τῷ |
[9] |
φύσιν
ὅπως
βιάσησθε.
Καὶ
δὴ
|
τοῦτο |
μὲν
ἐπὶ
τοσοῦτον
ἀπόχρη.
~Τῆς |
[3] |
ἀνιχνεύσει
τὰς
δυνάμεις·
καὶ
οὐδὲ
|
τοῦτο |
μόνον
ἀρκέσει
αὐτῷ,
ἀλλὰ
καὶ |
[13] |
ἐνόει
περὶ
θεῶν
ὀρθῶς,
ἤρκει
|
τοῦτο |
μόνον·
αὐτῇ
γὰρ
αὐτοὺς
ἐθεράπευε |
[5] |
Ἀριστοτέλης·
ὃ
γὰρ
ἡμεῖς
ποτέ,
|
τοῦτο |
ὁ
θεὸς
ἀεί·
γελοῖον
εἰ
|
[11] |
λυπώμεθα
κολαζόμενοι
παρ´
αὐτῶν·
ἢ
|
τοῦτο |
οἴει
κόλασιν
μόνον
εἴ
τις |
[6] |
γὰρ
τοῖς
τοιούτοις
ἐντυχών,
εἶτα
|
τοῦτο |
οἰηθεὶς
εἶναι
τὴν
πόλιν
ἄθλιος |
[9] |
Οὕτως
εἶ
σπουδαῖος,
ὡς
{ὁ}
|
τοῦτο |
ὀνειδίζων
τῷ
κενοδόξῳ,
κατὰ
σὲ |
[11] |
ἀληθῶς
δοῦλον.
Ἆρα
δι´
αὐτὸ
|
τοῦτο |
ὅτι
τὸ
ἀργύριον
ὑπὲρ
αὐτοῦ
|
[3] |
δὲ
καὶ
περὶ
σώματος.
Καὶ
|
τοῦτο |
οὐκ
ἀρκέσει
μόνον
ὡς
ἔστιν
|
[6] |
τὸν
σοφὸν
παίζειν,
ἐπεὶ
καὶ
|
τοῦτο |
πολλοὶ
φαίνονταιτῶν
φιλοσόφων
ποιήσαντες·
ἐγέλα |
[11] |
σπουδαῖα
πάντως
ἢ
φαῦλα,
διὰ
|
τοῦτο |
πράττωμεν
καὶ
ἀπεχώμεθα,
ἀλλ´
ὅτι |
[8] |
πρὸς
τὴν
θεωρίαν
ἐξέκλιναν,
οὐδὲν
|
τοῦτο |
πρὸς
τὸν
λόγον.
Ἐπεὶ
καὶ |
[8] |
θεωρηματικήν
τε
καὶ
πρακτικήν,
αὐτὸ
|
τοῦτο |
συνέντες
δηλονότι
καὶ
νοήσαντες,
ὡς |
[14] |
γὰρ
ἦν,
ὡς
ἐγὼ
οἶμαι,
|
τοῦτο |
τῆς
Διογένους
φιλοσοφίας.
~Εἰ
δὲ |
[3] |
σαυτόν»
ἐπειδὴ
καὶ
θεῖόν
ἐστι
|
τοῦτο |
τὸ
παρακέλευσμα.
Οὐκοῦν
ὁ
γιγνώσκων |
[11] |
κοιναῖς
ἕπεσθαι
δόξαις·
ἄμεινον
γὰρ
|
τοῦτο
|
τοῦ
παντάπασιν
ἀπερυθριᾶν·
ἔχουσι
γὰρ |
[15] |
προσῆλθεν
ὁ
ἀνήρ,
καίτοι
καὶ
|
τοῦτο |
τυχὸν
ἅπαξ
ἢ
οὐδὲ
ἅπαξ |
[7] |
Ἀλκιβιάδῃ·
δεῦρο
δὴ
τὸ
μετὰ
|
τοῦτο |
φράσον
ἡμῖν,
ὦ
δαιμόνιε
Πλάτων |