Chapitre |
[13] |
δὲ
μή
τις
ὑπολάβῃ
με
|
ταῦτα |
ἄλλως
λέγειν,
ἐκ
τῶν
παιγνίων |
[11] |
παρασχεῖν
τὰ
πρὸς
ἡδονὴν
καὶ
|
ταῦτα
|
ἀποκωλῦσαι
κύριοι,
καὶ
εἰ
τούτων |
[6] |
τοιοῦτόν
τι
πάθωμεν,
ὅσα
ἔπαιξε
|
ταῦτα
|
αὐτὸν
ἐσπουδακέναι
νομίσαντες·
ἔστι
μὲν |
[3] |
δὲ
οἳ
καὶ
κατ´
εἶδος
|
ταῦτα |
διαφέρειν.
Ἀλλὰ
μήπω
τοῦτο,
μᾶλλον |
[10] |
ἐξ
ἀρχῆς
ἡ
φύσις
ἐκόσμησε,
|
ταῦτα |
εἰ
ῥωμαλέα
καὶ
πρὸς
τάχος |
[9] |
ἐκείνων
ἐστὶ
σαρκία,
πλὴν
ἴσως
|
ταῦτα
|
ἐκείνων
διαφέρειν
τῷ
τὰ
μὲν |
[9] |
οὐκ
ἐννοεῖς
ὡς
οὐθὲν
μᾶλλον
|
ταῦτα |
ἐκείνων
ἐστὶ
σαρκία,
πλὴν
ἴσως |
[12] |
καὶ
λάθοιμεν
ὑπὸ
τῷ
σκότῳ
|
ταῦτα |
ἐξεργαζόμενοι;
καίτοι
πόσῳ
κρεῖττον
ἀπέχεσθαι |
[12] |
δύνασαι,
βρόχος.
Οὐκ
οἶσθα
ὅτι
|
ταῦτα |
ἔπραξαν
ἐκεῖνοι
τῷ
βίῳ
διδόντες |
[9] |
ἐκεῖνον
ὅτι
ὁ
μὲν
ἁπλῶς
|
ταῦτα |
καὶ
κατὰ
φύσιν
ᾠήθη
χρῆναι |
[8] |
οἷον
ὀφθαλμούς,
ἀκοάς;
Ὑπουργεῖ
γὰρ
|
ταῦτα |
πρὸς
φρόνησιν
εἴτε
ἐγκατορωρυγμένῃ
τῇ |
[15] |
μηδὲ
ἀλόγως
ποιεῖν,
ἐπεὶ
καὶ
|
ταῦτα |
τῆς
Διογένους
εἰσὶ
φιλοσοφίας
οἰκεῖα, |
[1] |
μή
τι
κακὸν
λάβῃ,
καὶ
|
ταῦτα |
τοῦ
θεοῦ
ταῖς
θεριναῖς
τροπαῖς |
[7] |
ἰόντες,
ἀλλὰ
ἀπόχρη
μόνον
δύο
|
ταῦτα
|
τοῦ
Πυθίου
παραινοῦντος
ἀκοῦσαι,
τὸ |
[8] |
δειλίας,
δεισιδαιμονίας.
Ἀλλ´
οὐχ
ἡμεῖς
|
ταῦτα |
ὑπὲρ
αὐτῶν
διανοούμεθα,
παίζειν
δὲ |
[12] |
εὖ
μέντοι
γε
ἴσθι
καὶ
|
ταῦτα |
ὑπὲρ
τῶν
ἀληθῶς
κυνῶν
τοὺς |
[3] |
πρὸς
τὸν
λόγον·
ἅπαντα
γὰρ
|
ταῦτα |
φαίνεται
προσάλληλα
καὶ
μάλα
οἰκείως |