Chapitre |
[13] |
ἀγάλματα
μηδὲ
τοὺς
βωμούς,
οἴεταί
|
τις |
ἀθεότητος
εἶναι
σημεῖον,
οὐκ
ὀρθῶς |
[8] |
τι
Πυθαγόρας
ἔφη,
οὐδὲ
εἴ
|
τις |
ἄλλος
τῷ
Πυθαγόρᾳ
παραπλήσιος,
ἀξιόπιστος |
[10] |
Πῶς
οὖν
οὐ
γελοῖον
εἴ
|
τις |
ἄνθρωπος
γεγονὼς
ἔξω
που
τὴν |
[9] |
αὐτὰς
ἑψήσῃ,
κἂν
ὑποτρίμμασι
μυρίοις
|
τις |
αὐτὰς
καρυκεύσῃ·
καὶ
ταύτης
αὐτὸν |
[8] |
δέ,
νὴ
τοὺς
θεούς,
εἴ
|
τις |
αὐτὸ
κατὰ
τὴν
Διογένους
ἐξηγήσατο |
[12] |
φαρμακεῖς·
τῶν
Κυνικῶν
εἴ
πού
|
τις |
γέγονε
σπουδαῖος,
ἐλεεινὸς
δοκεῖ·
μέμνημαι |
[9] |
τὴν
σαρκοφαγίαν
ὑπέλαβεν·
εἰ
δέ
|
τις |
ἐντεῦθεν
γένοιτο
βλάβη,
οὐχὶ
τοῦτο |
[9] |
λαιμοῦ
καὶ
ἀηδίᾳ
τὰ
τοιαῦτά
|
τις |
ἐξετάζοι,
πρόδηλον
οἶμαι
τοῖς
ὁπωσοῦν |
[11] |
τοῦτο
οἴει
κόλασιν
μόνον
εἴ
|
τις |
ἐπανατεινόμενος
τὴν
βακτηρίαν
καθίκοιτο
τοῦ |
[4] |
πέλαγος
μέσον»
Μὴ
δὲ
τοῦτό
|
τις |
ἡμῖν
προφερέτω
εἴ
τινες
τῶν |
[4] |
αὐτὴν
πορευόμεθα.
Ἐπεὶ
καὶ
ἄν
|
τις |
θέλῃ
τῶν
ξένων
ἢ,
ναὶ |
[3] |
ἔφη,
τὸ
Γνῶθι
σαυτὸν»
ὑπολάβοι
|
τις, |
οὐδὲν
διοίσει
πρὸς
τὸν
λόγον· |
[9] |
ὡς,
εἰ
μὲν
ἀπραγματεύτως
ἐσθίων
|
τις |
σάρκας,
ὥσπερ
οἶμαι
τῶν
ἄλλων |
[13] |
εἰς
τὸ
καὶ
εἰ
πάσχει
|
τις |
τὰ
τοιαῦτα
ὅλως
ἀγνοῆσαι,
τοῦτο |
[7] |
καὶ
ταὐτόν,
εἰ
γοῦν
ἔροιτό
|
τις |
τὸν
σοφὸν
Πλάτωνα
τὸ
Γνῶθι |
[12] |
εἶναι
δοκεῖ
σεμνότατον.
~Ἐπειδὴ
γάρ
|
τις |
τῶν
νέων
ἐν
ὄχλῳ,
παρόντος |
[13] |
γυμνασιῶν
προσγίνεται.
Ἵνα
δὲ
μή
|
τις
|
ὑπολάβῃ
με
ταῦτα
ἄλλως
λέγειν, |