Chapitre |
[3] |
ψυχῆς
μέρεσιν
οὐκ
ἀγνοήσει.
Σκόπει
|
δὴ |
εἰ
μὴ
τὸ
ἑαυτὸν
γνῶναι» |
[8] |
φιλοσοφίας
τῆς
κυνικῆς.
Φαίνονται
μὲν
|
δὴ |
καὶ
οὗτοι
διμερῆ
τὴν
φιλοσοφίαν
|
[10] |
μέν
ἐστι
καὶ
τέλος,
ὥσπερ
|
δὴ |
καὶ
πάσης
φιλοσοφίας,
τὸ
εὐδαιμονεῖν. |
[4] |
καλῶν
τὸ
αὑτοὺς
γινώσκειν·
ὅσῳ
|
δὴ
|
κρείττονες
ἡμῶν
εἰσι
τὴν
οὐσίαν, |
[15] |
τῶν
τοιούτων
ἂν
ἀπνευστί,
τὸ
|
δὴ |
λεγόμενον,
συνείραντες,
ἔστι
γὰρ
πάρεργον
|
[13] |
Εὐτελίη,
κλεινῆς
ἔγγονε
Σωφροσύνης.
~Ἔστω
|
δὴ |
μὴ
κατὰ
τὸν
Οἰνόμαον
ὁ |
[1] |
ἅμα
καὶ
τρυφῶντες.
Τὸ
μὲν
|
δὴ |
νοσοτροφεῖν
καὶ
νοσηλεύεσθαι
τρυφηλῶς
οὑτωσί |
[11] |
τῆς
ψυχῆς
ἡμῶν
θειότερον,
ὃ
|
δὴ |
νοῦν
καὶ
φρόνησίν
φαμεν
καὶ |
[8] |
ὑπηρεσίαν
δὲ
τῷ
σώματι.
Φαίνονται
|
δὴ |
οὖν
ἀρετὴν
ἐπιτηδεύσαντες,
ἐγκράτειαν,
ἀτυφίαν, |
[10] |
ὡς
ἀληθὴς
ὑπό
τινων.
Ἡμεῖς
|
δὴ
|
οὖν
ἐπειδὴ
σύνισμεν
αὑτοῖς
οὖσι |
[3] |
ἐστι
κρεῖττον
καὶ
θειότερον,
ὅπερ
|
δὴ |
πάντες
ἀδιδάκτως
πειθόμενοι
θεῖόν
τι
|
[9] |
καὶ
οὕτω
συνειθίσμεθα·
οὐ
γὰρ
|
δὴ
|
πρὶν
μὲν
ἑψηθῆναι
βδελυρὰ
πέφυκεν, |
[6] |
ὁρῶν
σπουδάζοντας
τοὺς
ἀνθρώπους·
μὴ
|
δὴ |
πρὸς
τὰς
παιδιὰς
αὐτῶν
ἀποβλέπωμεν, |
[11] |
οὐ
τῷ
λόγῳ
αἰσθήσῃ.
Φέρε
|
δὴ |
πρῶτον
αὐτὸν
διὰ
τῶν
λόγων |
[11] |
σπουδαιοτάτῳ
τῶν
ἐν
ἡμῖν.
~Σκόπει
|
δὴ |
ταύτης
εἰ
μὴ
μάλιστα
τῆς |
[6] |
Ἀλκιβιάδης
ἐπαινῶν
Σωκράτη.
Φημὶ
γὰρ
|
δὴ
|
τὴν
κυνικὴν
φιλοσοφίαν
ὁμοιοτάτην
εἶναι |
[11] |
ποιητοῦ,
κακαῖς
ὀδύνῃσι
πελάζειν»
Ὅρα
|
δὴ |
τὸ
μετὰ
τοῦτο
εἰ
μὴ |
[7] |
λέγει
δὲ
ἐν
Ἀλκιβιάδῃ·
δεῦρο
|
δὴ |
τὸ
μετὰ
τοῦτο
φράσον
ἡμῖν, |
[1] |
~Ἄνω
ποταμῶν»
τοῦτο
|
δὴ |
τὸ
τῆς
παροιμίας·
ἀνὴρ
κυνικὸς |
[7] |
γὰρ
οἶμαι
τοῦ
τεμένους.
Εὑρήκαμεν
|
δὴ
|
τὸν
ἀρχηγέτην
τῆς
φιλοσοφίας,
ὥς |
[8] |
παντελῶς
ἀνόητοι
δοκοῦσιν·
ἀνθ´
ὅτου
|
δὴ |
τοὺς
πόνους
ὑπέμειναν
τούτους;
Ὡς |
[9] |
τὴν
φύσιν
ὅπως
βιάσησθε.
Καὶ
|
δὴ |
τοῦτο
μὲν
ἐπὶ
τοσοῦτον
ἀπόχρη. |
[11] |
πάντων
ἀγαθῶν
ἀνθρώποις
ἡγεῖσθαι,
τούτων
|
δὴ |
τῶν
πολυθρυλλήτων,
ἐλευθερίαν;
Πῶς
γὰρ |