Livre, chapitre
[2, 22]	ὁρᾷς; ἐμοὶ δὲ μέγεθος μὲν	ὁ	ἀὴρ ὅλος, ὅσον μου καταλαμβάνει
[2, 3]	δὲ ἐγχέῃς οἴνου, κατὰ μικρὸν	ὁ	βότρυς ὑποπερκάζεται καὶ σταφυλὴν τὸν
[2, 2]	ἦν παρ´ αὐτοῖς οἷον καὶ	ὁ	βοῦς ἔπινεν· οὔπω γὰρ τὸ
[2, 4]	ὀκνεῖν δὲ ἐλέγχειν βουλόμενον λανθάνειν.	ὁ	γὰρ μετὰ κλοπῆς ἐρῶν ἂν
[2, 12]	νυκτὸς μεσούσης ἐπὶ θάλατταν ἥκοντας·	ὁ	γὰρ ὄρνις ἔτυχεν ἱπτάμενος ἐκεῖ.
[2, 12]	σοβούντων δὲ πλέον οὐδὲν ἦν·	ὁ	γὰρ ὄρνις ᾤχετο φέρων τὴν
[2, 37]	ὄρνις ἐπ´ αὐτὸν κατέβη ὠμηστής,	ὁ	δὲ ἀνάρπαστος γενόμενος ὑβρίζεται καὶ
[2, 2]	ἧκεν ὁ Διόνυσος τὸν βουκόλον·	ὁ	δὲ αὐτῷ παρατίθησιν ὅσα γῆ
[2, 13]	Βυζαντίοις ἐπιπεσεῖν, ᾐτεῖτο τὴν κόρην·	ὁ	δὲ βδελυττόμενος τοῦ βίου τὴν
[2, 18]	βαθείας ἑσπέρας, ἡμεῖς μὲν προήλθομεν,	ὁ	δὲ εἵπετο. ἄρτι δὲ γενομένων
[2, 4]	τὸ πᾶν καὶ συμπράττειν ἠξίουν·	ὁ	δὲ ἔλεγε καὶ αὐτὸς μὲν
[2, 17]	ὃν ἐπὶ τὴν ἁρπαγὴν παρεσκευάκει.	ὁ	δὲ (ἦν γὰρ καὶ ἄλλως
[2, 16]	μετὰ τῆς Λευκίππης μητρὸς προελθεῖν.	ὁ	δὲ Καλλισθένης τὴν μὲν Λευκίππην
[2, 14]	τε τοῦ ποταμοῦ τὰ κλεῖθρα.	ὁ	δὲ κοντὸς πρὸς τὸν χρυσὸν
[2, 22]	ὀδοῦσι καὶ εἱστήκει παρειμένος ὀργῇ.	ὁ	δὲ κώνωψ περιϊπτάμενος αὐτοῦ τὴν
[2, 22]	πάντῃ καὶ τὸν ἀέρα περιέχασκεν·	ὁ	δὲ κώνωψ ταύτῃ πλέον τὴν
[2, 18]	μὲν τὸ συγκείμενον ἀνέτεινε σημεῖον,	ὁ	δὲ λέμβος ἐξαίφνης προσέπλει, καὶ
[2, 22]	ἅμα καὶ τῷ βόμβῳ καταυλῶν.	ὁ	δὲ λέων ἠγριαίνετο καὶ μετεστρέφετο
[2, 22]	ἀπὸ βέλους ποιῶ τὸ τραῦμα·	ὁ	δὲ παταχθεὶς ἐξαίφνης βοᾷ καὶ
[2, 2]	τὸ δὲ ποτὸν οἶνος ἦν.	ὁ	δὲ πιὼν ὑφ´ ἡδονῆς βακχεύεται
[2, 14]	ὅτι τὸ ὕδωρ ἔχει πλούσιον.	ὁ	δὲ πλοῦτος ταύτῃ κάτω τεταμίευται
[2, 23]	τὸν ὕπνον καθεύδων τοῦ φαρμάκου.	ὁ	δὲ Σάτυρος εἰστρέχει πρός με
[2, 21]	τε τῶν ἄλλων θηρίων δυνατώτερον.	Ὁ	δὲ τοιοῦτος, ἔφασκε, τὸν ἀλεκτρυόνα
[2, 3]	καίων αὐτὴν τῷ συνήθει πυρί,	ὁ	δὲ τὸν οἶνον ὑπέκκαυμα φέρων·
[2, 23]	βαθέος ἐφ´ ἑστίασιν αὐτὸν ἐκάλεσεν.	ὁ	δὲ ὑπώπτευε μέν τινα μηχανὴν
[2, 14]	αὐτήν, ἐπεὶ Φοινίκων ἡ νῆσος·	ὁ	δὲ φοῖνιξ φυτόν. ἐρίζει δὲ
[2, 22]	ἔνθα τοῦ τραύματος ἡ πληγή,	ὁ	δὲ ὥσπερ παλαιστὴς τὸ σῶμα
[2, 2]	γὰρ τὸ ἀμπέλινον ἦν. καὶ	ὁ	Διόνυσος ἐπαινεῖ τῆς φιλοφροσύνης τὸν
[2, 2]	ἀναπνεῖ κάτωθεν ἡδονῆς πῦρ. καὶ	ὁ	Διόνυσος ἔφη· Τοῦτό ἐστιν ὀπώρας
[2, 2]	εἶναι δοκεῖν. ἐπὶ τοῦτον ἧκεν	ὁ	Διόνυσος τὸν βουκόλον· ὁ δὲ
[2, 35]	οἶδα γὰρ πῶς ἐπιχωριάζει νῦν	ὁ	εἰς τοὺς ἄρρενας ἔρως. Οὐ
[2, 21]	ἀτρεμεῖ σου τὸ οὖς; καὶ	ὁ	ἐλέφας, κατὰ τύχην παραπτάντος αὐτῷ
[2, 35]	ᾧ πίνεται πέφευγε, καὶ ἀπῆλθεν	ὁ	ἐραστὴς οὐχ εὑρὼν πιεῖν· τὸ
[2, 5]	δὲ ὥσπερ ἐκ τῆς καρδίας	ὁ	Ἔρως ἀντεφθέγγετο· Ναί, τολμηρέ, κατ´
[2, 36]	γυνή (καὶ γὰρ γυναιξὶ κεκοινώνηκεν	ὁ	Ζεύς) ἀλλ´ Ἀλκμήνην μὲν ἔχει
[2, 15]	μῦθος Εὐρώπης ἀληθής, Αἰγύπτιον βοῦν	ὁ	Ζεὺς ἐμιμήσατο. ~Ἔτυχεν οὖν ἡ
[2, 1]	λόγος· Εἰ τοῖς ἄνθεσιν ἤθελεν	ὁ	Ζεὺς ἐπιθεῖναι βασιλέα, τὸ ῥόδον
[2, 6]	λέγεις; τούτῳ τὴν πρᾶσιν ἐκέλευσεν	ὁ	Ζεύς, καὶ ἅμα ἐγέλασε. Ποῖον
[2, 37]	ἀρκεῖ, ὅτι δι´ αὐτὴν ἔκλεψεν	ὁ	Ζεὺς τρεῖς ὅλους ἡλίους. εἰ
[2, 19]	ἦν αὐτῇ θαλαμηπόλος. εἶχε δὲ	ὁ	θάλαμος αὐτῆς οὕτως· χωρίον ἦν
[2, 14]	ἔστι πάντα ἐνταῦθα. φυτώνυμον γὰρ	ὁ	θεὸς εἶπεν αὐτήν, ἐπεὶ Φοινίκων
[2, 2]	βότρυος. ἄγει πρὸς τὴν ἄμπελον	ὁ	θεὸς τὸν βουκόλον, καὶ τῶν
[2, 26]	λοιπὸν μέσαι νύκτες, ὥστε μόλις	ὁ	θυρωρὸς ἀνέῳξεν ἡμῖν. καὶ ὁ
[2, 31]	ἐκ τῆς γῆς, καὶ ἦν	ὁ	καιρὸς μικρὸν ἄνω τῆς ἕω.
[2, 18]	~Πρὸ δὲ τῆς πανηγύρεως, ἣν	ὁ	Καλλισθένης προσεδόκα, γίνεται δὴ τὰ
[2, 18]	δὲ τοῖς Σαράπτοις προσέσχον, πόρρωθεν	ὁ	Καλλισθένης τὸ σημεῖον ἰδὼν ὑπήντησεν
[2, 34]	ἐπὶ τὴν ἐμαυτοῦ καταίρω. ἐπεδάκρυσεν	ὁ	Κλεινίας αὐτοῦ λέγοντος Πάτροκλον πρόφασιν,
[2, 26]	ὁ θυρωρὸς ἀνέῳξεν ἡμῖν. καὶ	ὁ	Κλεινίας, ἐν ὑπερῴῳ γὰρ τὸν
[2, 26]	δρασμὸν βεβουλευμένη. ἅμα τε οὖν	ὁ	Κλεινίας ἤκουσεν ἡμῶν ἃ πεπόνθαμεν
[2, 31]	οἱ πάντες ἕξ, ὑμεῖς καὶ	ὁ	Κλεινίας καὶ δύο θεράποντες αὐτοῦ.
[2, 34]	τι τοιοῦτον ἐξήγαγε; στενάξας οὖν	ὁ	Κλεινίας καταλέγει τὸν Χαρικλέα καὶ
[2, 31]	πρὸ τῶν πυλῶν ἐξεδέχετο, ὅπερ	ὁ	Κλεινίας παρεσκεύασε, καὶ ἔφθασεν ἡμᾶς
[2, 11]	γὰρ χρόνος ὅτε τῆς πορφύρας	ὁ	κόσμος ἀνθρώποις ἀπόρρητος ἦν· μικρὸς
[2, 3]	ἕκαστος ἐφ´ ὅσον ἐστὶν κενὸς	ὁ	κρατήρ· ἐὰν δὲ ἐγχέῃς οἴνου,
[2, 23]	καὶ λέγει· Κεῖταί σοι καθεύδων	ὁ	Κύκλωψ· σὺ δὲ ὅπως Ὀδυσσεὺς
[2, 15]	ὁ Σικελικὸς εὐτελὴς οὐδ´ ὡς	ὁ	Κύπριος δυσειδής, ἀλλ´ ἐκ τῶν
[2, 21]	κώνωπος ἀλεκτρυών; ὁρᾷς, ὅσον ἰσχύος	ὁ	κώνωψ ἔχει, ὡς καὶ ἐλέφαντα
[2, 31]	τοῦ Σατύρου χειραγωγοῦντος. καὶ γὰρ	ὁ	Κώνωψ, ὅσπερ ἡμῖν ἐφήδρευε, κατὰ
[2, 17]	τάφον οἱ Τύριοι λέγουσιν) ἔνθα	ὁ	λέμβος ἐφήδρευεν. ~Πρὸ δὲ τῆς
[2, 22]	περὶ ἑαυτοὺς ἐκροτάλιζον. ἤδη τοίνυν	ὁ	λέων ἐκεκμήκει σκιαμαχῶν πρὸς τὸν
[2, 21]	μόνον μαλακίζεται. ἔκλαιεν οὖν ἑαυτὸν	ὁ	λέων καὶ τῆς δειλίας κατεμέμφετο
[2, 21]	σοι μῦθον ἀπὸ κώνωπος εἴπω.	~Ὁ	λέων κατεμέμφετο τὸν Προμηθέα πολλάκις,
[2, 21]	τῆς ἀκοῆς ὁδῷ, τέθνηκα. καὶ	ὁ	λέων, Τί οὖν ἔτι ἀποθνῄσκειν,
[2, 11]	λευκῷ τὸ λοιπὸν ἐπυρρία κορυφούμενον·	ὁ	λίθος δὲ τῷ χρυσῷ στεφανούμενος
[2, 32]	ναῦς ἀπεσαλεύετο, τὰς ἀγκύρας ἀνέσπων,	ὁ	λιμὴν κατελείπετο· τὴν γῆν ἑωρῶμεν
[2, 1]	τὸν λόγον, οὕτως ἂν εἶχεν	ὁ	λόγος· Εἰ τοῖς ἄνθεσιν ἤθελεν
[2, 23]	διπλοῦν, χαρᾶς ἅμα καὶ φόβου.	ὁ	μὲν γὰρ τοῦ κινδύνου φόβος
[2, 13]	προσεῖχε τούτῳ τῷ νόμῳ. καὶ	ὁ	μὲν ἐζήτει καιρὸν πρὸς τὸ
[2, 22]	αὐτοῖς ἐτίτρωσκε τοῖς χείλεσιν. καὶ	ὁ	μὲν ἔκλινεν εἰς τὸ λυποῦν
[2, 23]	κύλικος ὁ Σάτυρος αὐτῷ· καὶ	ὁ	μὲν ἔπιε, καὶ μικρὸν διαλιπών,
[2, 11]	ἀγρεύει τὴν ἄγραν ταύτην. καὶ	ὁ	μὲν ἰχθὺν προσεδόκησεν, ὡς δὲ
[2, 3]	ψυχὴν κατασχόντες ἐκμαίνουσιν εἰς ἀναισχυντίαν,	ὁ	μὲν καίων αὐτὴν τῷ συνήθει
[2, 2]	ὕδωρ, τοῦτο δὲ ἡ πηγή.	ὁ	μὲν οὖν οἶνος οὕτως ἐς
[2, 16]	τὰς παρθένους ἀπαντᾶν ἐπὶ θάλατταν.	ὁ	μὲν οὖν ταῦτα εἰπὼν καὶ
[2, 18]	ἐπὶ τῷ χείλει τῆς θαλάσσης,	ὁ	μὲν τὸ συγκείμενον ἀνέτεινε σημεῖον,
[2, 23]	τὰς θύρας τῆς ἐρωμένης. καὶ	ὁ	μὲν ὑπελείπετο, ἐγὼ δὲ εἰσῄειν,
[2, 36]	καταλείπει γὰρ ἔτι διψῶντα. ~Καὶ	ὁ	Μενέλαος, Ἀγνοεῖς, ὦ Κλειτοφῶν, ἔφη,
[2, 38]	ἀργή, ἡδονῆς δὲ οὐδέν. ~Καὶ	ὁ	Μενέλαος, Ἀλλὰ σύ μοι δοκεῖς,
[2, 35]	ἔρως. Οὐ γὰρ πολὺ ἄμεινον,	ὁ	Μενέλαος ἔφη, τοῦτο ἐκείνου; καὶ
[2, 34]	Πάτροκλον πρόφασιν, ἀναμνησθεὶς Χαρικλέους. καὶ	ὁ	Μενέλαος, Τἀμὰ δακρύεις, ἔφη, ἢ
[2, 34]	παρ´ ἡμῶν ἀκούσῃ. ~Λέγει οὖν	ὁ	Μενέλαος· Τὸ μὲν κεφάλαιον τῆς
[2, 15]	βοῶν ἐστι βασιλεύς. εἰ δὲ	ὁ	μῦθος Εὐρώπης ἀληθής, Αἰγύπτιον βοῦν
[2, 15]	ἔπεμπε, καὶ τῇ πόλει συνδοκοῦν.	ὁ	οὖν Καλλισθένης διαπράττεται τῶν θεωρῶν
[2, 27]	μοι πρόκειται, τῶν βασάνων γλυκύτερος.	~Ὁ	οὖν Κλεινίας τῆς χειρός μου
[2, 20]	ὥστε ἔργον ἦν αὐτὸν λαθεῖν.	ὁ	οὖν Σάτυρος, βουλόμενος αὐτὸν εἰς
[2, 12]	δέ τι τοιοῦτον· ἐπειδὴ θυσάμενος	ὁ	πατὴρ ἔτυχε καὶ τὰ θύματα
[2, 12]	τοὺς γάμους. καλεσάμενος δὲ μάντεις	ὁ	πατὴρ καὶ τερατοσκόπους τὸν οἰωνὸν
[2, 11]	τινα. ~Ὀλίγων δὲ ἡμερῶν διελθουσῶν	ὁ	πατήρ μοι τοὺς γάμους συνεκρότει
[2, 30]	διαλιπόντες, ὅτε καὶ ἀποδημῶν ἔτυχεν	ὁ	πατήρ, παρεσκευαζόμεθα πρὸς τὴν φυγήν.
[2, 12]	εὑρίσκει βαφῆς. ~Ἔθυεν οὖν τότε	ὁ	πατὴρ προτέλεια τῶν γάμων. ὡς
[2, 3]	ἐκείνῳ τῷ θεῷ. φιλοφρονούμενος οὖν	ὁ	πατὴρ τά τε ἄλλα παρασκευάσας
[2, 35]	δὲ ἔτι πινόμενον ἁρπάζεται πρὶν	ὁ	πίνων κορεσθῇ. καὶ οὐκ ἔστιν
[2, 10]	ἡμῖν ἐπέλθῃ· καὶ αὐτὸς ἦν	ὁ	ποιήσας τὸν ψόφον, προσιόντα θεασάμενός
[2, 11]	ὑφαίνει τοῖς χείλεσι τὴν πορφύραν.	ὁ	ποιμὴν ὁρᾷ τὰ χείλη τοῦ
[2, 11]	οὖν τοῦ κόχλου τὴν φύσιν	ὁ	ποιμήν, ὅτι φάρμακον ἔχει κάλλους
[2, 21]	ἔφασκε, τὸν ἀλεκτρυόνα φοβοῦμαι. καὶ	ὁ	Προμηθεὺς ἐπιστὰς ἔφη· Τί με
[2, 23]	φαρμάκου κατὰ τῆς τελευταίας κύλικος	ὁ	Σάτυρος αὐτῷ· καὶ ὁ μὲν
[2, 19]	ἀνοίξειε. ταύταις οὖν ἴσας μηχανησάμενος	ὁ	Σάτυρος γενέσθαι τὴν ἄνοιξιν πειρᾶται
[2, 9]	πάλιν ὁμοίως συνεπίνομεν. ᾠνοχόει δὲ	ὁ	Σάτυρος ἡμῖν καί τι ποιεῖ
[2, 31]	διακονησόμενος. ἀνοίγει δὴ τὰς θύρας	ὁ	Σάτυρος, καὶ προήλθομεν· ὡς δὲ
[2, 10]	φιλήματα. ~Μετὰ δὲ τὸ δεῖπνον	ὁ	Σάτυρός μοι προσελθὼν ἔφη· Νῦν
[2, 33]	συναριστᾶν ἠξίου. καὶ ἡμῖν δὲ	ὁ	Σάτυρος παρέφερεν· ὥστε εἰς μέσον
[2, 31]	ἣν τῷ αὐτῷ φαρμάκῳ καταβαπτίσας	ὁ	Σάτυρος (προσεπεποίητο γὰρ καὶ αὐτῆς,
[2, 21]	καὶ ἐλέφαντα φοβεῖν. συνεὶς οὖν	ὁ	Σάτυρος τὸ ὕπουλον αὐτοῦ τῶν
[2, 31]	πρὸς τὴν φυγήν. ~Εἶχε δὲ	ὁ	Σάτυρος τοῦ φαρμάκου λείψανον, ᾧ
[2, 10]	λοιδορῶν. ἐν τούτῳ δὲ καὶ	ὁ	Σάτυρος ὑπαντιάζει με φαιδρῷ τῷ
[2, 23]	τῶν θυρῶν ἵεμαι δρόμῳ, καὶ	ὁ	Σάτυρος ὑποδέχεται τρέμοντα καὶ τεταραγμένον.
[2, 15]	πολύς, τὸ κέρας οὐχ ὡς	ὁ	Σικελικὸς εὐτελὴς οὐδ´ ὡς ὁ
[2, 37]	ταῖς σαρξὶν ὅλως ἐνηρμοσμένον, καὶ	ὁ	συγγινόμενος περιβάλλεται ἡδονῇ. ἐγγίζει δὲ
[2, 34]	καὶ τὸ μειράκιον ἐδίωκε· καὶ	ὁ	σῦς ἐπιστρέφει τὴν γένυν καὶ
[2, 34]	πονηρὸν τὸ θηρίον. ἀνᾴξας δὲ	ὁ	σῦς σπουδῇ ἔτρεχεν ὡς ἐπ´
[2, 2]	οὕτως ἐς ἀνθρώπους παρῆλθεν, ὡς	ὁ	Τυρίων λόγος. ~Ἑορτὴν δὲ ἄγουσιν
[2, 38]	δὲ γυναικῶν μυραλοιφίας ἥδιον ὄδωδεν	ὁ	τῶν παίδων ἱδρώς. ἔξεστι δὲ
[2, 34]	οὐκ ἐμίσει με τὸν πονηρὸν	ὁ	ὑπ´ ἐμοῦ πεφονευμένος, ἀλλὰ τὴν
[2, 14]	φεύγει τὸν Ἥφαιστον Ἀθηνᾶ. καὶ	ὁ	Χαιρεφῶν συστράτηγος ὢν τοῦ Σωστράτου
[2, 9]	καταφιλῶ καὶ τὴν σκιάν. ἀλλ´	ὅ	γε Σάτυρος συμφορήσας πάλιν τὰ
[2, 27]	τίνα κατέλαβεν, ὡς ὑμεῖς φατε,	ὅ	τε καταμηνύσων οὐκ ἔσται, τῆς
[2, 20]	λάλος καὶ λίχνος καὶ πᾶν	ὅ	τι ἂν εἴποι τις, ὄνομα
[2, 14]	πίσσα δέλεαρ γίνεται τῆς ἄγρας·	ὅ	τι γὰρ ἂν εἰς αὐτὴν
[2, 35]	εἰς ἡδονήν. Πῶς δριμύτερον, ἔφην,	ὅ	τι παρακῦψαν μόνον οἴχεται καὶ
[2, 7]	ὀδύνην ἰάσω. ὡς δὲ συνῆκεν	ὃ	λέγω καὶ ἐμειδίασε, θαρσήσας εἶπον·
[2, 6]	τί ληρεῖς, εἶπον, εἰδυῖα σαφῶς	ὃ	λέγω; ὡς δὲ περιέπλεκον λόγους
[2, 8]	θησαυρὸν τὸ φίλημα τηρῶν ἡδονῆς,	ὃ	πρῶτόν ἐστι γλυκύ. καὶ γὰρ
[2, 36]	θεοὶ Διῒ οἰνοχοεύειν κάλλεος εἵνεκα	οἷο,	ἵν´ ἀθανάτοισι μετείη. οὐδεμία δὲ
[2, 14]	ἰσθμὸν ὁμοῦ καὶ πορθμὸν ἐπ´	ἠπείροιο	φέρουσα, ἔνθ´ Ἥφαιστος ἔχων χαίρει
[2, 22]	ὀφθαλμοὺς ἐμπηδᾷ καὶ εἴ τι	ἄλλο	ἄτριχον τῶν προσώπων, περιϊπτάμενος ἅμα
[2, 2]	αἷμα γλυκύ; οὐ γάρ ἐστιν	ἐκεῖνο	τὸ χαμαὶ ῥέον. τὸ μὲν
[2, 22]	τὸ πτερόν, ἐμπεσὼν δὲ ὡς	ἀπὸ	βέλους ποιῶ τὸ τραῦμα· ὁ
[2, 20]	καὶ τοὔνομα, φέρε σοι μῦθον	ἀπὸ	κώνωπος εἴπω. ~Ὁ λέων κατεμέμφετο
[2, 21]	Ἄκουσον κἀμοῦ τινα λόγον, εἶπεν,	ἀπὸ	κώνωπος καὶ λέοντος, ὃν ἀκήκοά
[2, 35]	πίνων κορεσθῇ. καὶ οὐκ ἔστιν	ἀπὸ	παιδὸς ἀπελθεῖν ἐραστὴν ἄλυπον ἔχοντα
[2, 13]	ἔρωτα τρυφᾶν καὶ ταῦτα πάσχειν	ἀπὸ	ῥημάτων, ἃ τῇ ψυχῇ τρωθέντες
[2, 23]	μαχαίρᾳ τὴν γαστέρα, κάτωθεν ἀρξάμενον	ἀπὸ	τῆς αἰδοῦς. ταραχθεῖσα οὖν ὑπὸ
[2, 17]	ταχὺ μὲν ἐξεῦρε λῃστὰς ἁλιεῖς	ἀπὸ	τῆς κώμης ἐκείνης καὶ δῆτα
[2, 32]	λιμὴν κατελείπετο· τὴν γῆν ἑωρῶμεν	ἀπὸ	τῆς νηὸς κατὰ μικρὸν ἀναχωροῦσαν,
[2, 8]	πρῶτόν ἐστι γλυκύ. καὶ γὰρ	ἀπὸ	τοῦ καλλίστου τῶν τοῦ σώματος
[2, 23]	ἀπὸ τῆς αἰδοῦς. ταραχθεῖσα οὖν	ὑπὸ	δείματος, ὡς εἶχεν ἀναπηδᾷ καὶ
[2, 24]	ἤλθομεν. ~Ἡ δὲ πρῶτον μὲν	ὑπὸ	ἰλίγγου κατέπεσεν, εἶτα ἀνενεγκοῦσα τὴν
[2, 37]	ἡ γυνὴ γενομένη πέφυκεν ἀσθμαίνειν	ὑπὸ	καυματώδους ἡδονῆς, τὸ δὲ ἄσθμα
[2, 18]	τὰς τρίχας· ἔφερον δὲ ἕκαστος	ὑπὸ	κόλπῳ ξίφος, ἐκόμιζον δὲ καὶ
[2, 22]	ποιούμενος τῆς πτήσεως τὸν κύκλον	ὑπὸ	περιττῆς ἀπειροκαλίας ἀράχνης λανθάνει νήμασιν
[2, 18]	ἡμῶν ἀποσβεννύουσι, φευγόντων δὲ ἀτάκτως	ὑπὸ	τῆς ἐκπλήξεως, τὰ ξίφη γυμνώσαντες
[2, 10]	γάρ μοι ἐδόκει ὅσα ἐπράττομεν,	ὑπό	τινι τῶν δένδρων λοχῶν μή
[2, 7]	ἐπᾴσασαν ῥήματα· διδαχθῆναι γὰρ αὐτὴν	ὑπό	τινος Αἰγυπτίας εἰς πληγὰς σφηκῶν
[2, 14]	ὕδατος κατασβέννυται οὔτε τὸ ὕδωρ	ὑπὸ	τοῦ πυρὸς φλέγεται, ἀλλ´ ὕδατός
[2, 5]	δὲ κατ´ ἐμαυτὸν γενόμενος καὶ	ὑπὸ	τοῦ Σατύρου παροξυνθεὶς ἤσκουν ἐμαυτὸν
[2, 13]	τὸν Καλλισθένην καὶ ἠτιμᾶσθαι νομίσαντα	ὑπὸ	τοῦ Σωστράτου καὶ ἄλλως ἐρῶντα·
[2, 14]	χιών, καὶ οὔτε τὸ πῦρ	ὑπὸ	τοῦ ὕδατος κατασβέννυται οὔτε τὸ
[2, 18]	λέγουσιν) ἔνθα ὁ λέμβος ἐφήδρευεν.	~Πρὸ	δὲ τῆς πανηγύρεως, ἣν ὁ
[2, 38]	ἱδρώς. ἔξεστι δὲ αὐτῷ καὶ	πρὸ	τῆς ἐν Ἀφροδίτῃ συμπλοκῆς καὶ
[2, 2]	τὴν ἡδονήν, τοῦτο δὲ καὶ	πρὸ	τοῦ στόματος τὰς ῥῖνας εὐφραίνει
[2, 31]	πόματι. ὄχημα δὲ εὐτρεπὲς ἡμᾶς	πρὸ	τῶν πυλῶν ἐξεδέχετο, ὅπερ ὁ
[2, 11]	τὸ τεῖχος τοῦ φαρμάκου καὶ	τὸ	ἄδυτον ἀνοίγει τῆς πορφύρας καὶ
[2, 11]	τοῦ κυνὸς περιρρέει τοῦ ἄνθους	τὸ	αἷμα, καὶ βάπτει τὸ αἷμα
[2, 11]	καὶ ἀπέπλυνε τῇ θαλάσσῃ, καὶ	τὸ	αἷμα λαμπρότερον ἐπορφύρετο· ὡς δὲ
[2, 11]	ἄνθους τὸ αἷμα, καὶ βάπτει	τὸ	αἷμα τὴν γένυν καὶ ὑφαίνει
[2, 34]	καὶ πατάξῃ τὸν ἵππον, ἐναγκυλωσάμενος	τὸ	ἀκόντιον, πρὶν ἀκριβῶς καταστοχάσασθαι τοῦ
[2, 36]	τῆς ἡδονῆς. ποθεινὸν γὰρ ἀεὶ	τὸ	ἀκόρεστον. τὸ μὲν γὰρ εἰς
[2, 2]	ὁ βοῦς ἔπινεν· οὔπω γὰρ	τὸ	ἀμπέλινον ἦν. καὶ ὁ Διόνυσος
[2, 14]	γῆν Ἰνδικήν, καὶ ἴσασιν αὐτῆς	τὸ	ἀπόρρητον αἱ Λιβύων παρθένοι, ὅτι
[2, 33]	εἰς μέσον καταθέμενοι ἃ εἴχομεν	τὸ	ἄριστον ἐκοινωνοῦμεν, ἤδη δὲ καὶ
[2, 1]	μούσης ἐλίγαινε· ῥόδον γὰρ ἐπῄνει	τὸ	ᾆσμα. εἴ τις τὰς καμπὰς
[2, 20]	δὲ τῇ παιδιᾷ τῆς γνώμης	τὸ	ἄσπονδον. λέγει δὴ πρὸς αὐτόν·
[2, 4]	μισεῖ. Ἤδη δέ, ἔφη, καὶ	τὸ	αὐτόματον ἡμῶν προὐνόησεν. ἡ γὰρ
[2, 6]	δὲ περιέπλεκον λόγους ἐκ λόγων,	τὸ	αὐτόματόν μοι συνήργησεν. ~Ἔτυχε τῇ
[2, 37]	φθείρεται· ἐγγὺς γὰρ τοῦ θείου	τὸ	ἄφθαρτον. τὸ δὲ κινούμενον ἐν
[2, 34]	ἀκριβῶς καταστοχάσασθαι τοῦ σκοποῦ, πέμπω	τὸ	βέλος· τὸ δὲ μειράκιον παραθέον
[2, 21]	Ὁρᾷς, ἔφη, τοῦτο τὸ βραχὺ	τὸ	βομβοῦν; ἢν εἰσδύῃ μου τῇ
[2, 21]	αὐτῷ κώνωπος, Ὁρᾷς, ἔφη, τοῦτο	τὸ	βραχὺ τὸ βομβοῦν; ἢν εἰσδύῃ
[2, 14]	ἐθεασάμην γὰρ ἐγὼ τοιαῦτα μυστήρια.	τὸ	γοῦν τῆς Σικελικῆς πηγῆς ὕδωρ
[2, 36]	τῷ κόρῳ μαραίνει τὸ τερπνόν·	τὸ	δὲ ἁρπαζόμενον καινόν ἐστιν ἀεὶ
[2, 37]	πέφυκεν ἀσθμαίνειν ὑπὸ καυματώδους ἡδονῆς,	τὸ	δὲ ἄσθμα σὺν πνεύματι ἐρωτικῷ
[2, 33]	δεῖ καλεῖν; Ἐγὼ Μενέλαος, εἶπεν,	τὸ	δὲ γένος Αἰγύπτιος. τὰ δὲ
[2, 9]	μὲν ἐμὸν τῇ κόρῃ προτίθησι,	τὸ	δὲ ἐκείνης ἐμοί, καὶ ἐγχέων
[2, 12]	γὰρ ὄρνις ἔτυχεν ἱπτάμενος ἐκεῖ.	τὸ	δὲ ἔργον εὐθὺς ἀπέβη· τὸν
[2, 29]	καὶ γίνεται τὸ ἕλκος ὀργή·	τὸ	δέ ἐστιν ἔλεγχος ἀτυχημάτων· ἐκ
[2, 35]	ὁ ἐραστὴς οὐχ εὑρὼν πιεῖν·	τὸ	δὲ ἔτι πινόμενον ἁρπάζεται πρὶν
[2, 38]	γεγυμνωμένῳ τῶν τοῦ μύθου πτερῶν.	τὸ	δὲ κάλλος τὸ παιδικὸν οὐκ
[2, 37]	ἀνήγαγεν εἰς οὐρανοὺς τὸν Φρύγα·	τὸ	δὲ κάλλος τῶν γυναικῶν αὐτὸν
[2, 11]	ζητῶν τοῦ κόχλου τὰ μυστήρια·	τὸ	δὲ κατὰ τὴν γένυν τοῦ
[2, 37]	γὰρ τοῦ θείου τὸ ἄφθαρτον.	τὸ	δὲ κινούμενον ἐν φθορᾷ θνητὴν
[2, 34]	τοῦ σκοποῦ, πέμπω τὸ βέλος·	τὸ	δὲ μειράκιον παραθέον ἁρπάζει τὴν
[2, 34]	θήρα δυστυχής. ἤρων μειρακίου καλοῦ·	τὸ	δὲ μειράκιον φιλόθηρον ἦν. ἐπεῖχον
[2, 11]	μὲν ἡ κρηπὶς τοῦ λίθου,	τὸ	δὲ μέσον σῶμα λευκὸν τῷ
[2, 34]	ἂν ἄλλος τις ἀποθάνοι ζῶν.	τὸ	δὲ οἰκτρότερον, τὰς χεῖρας ὤρεγέ
[2, 29]	τούτου τοῦ βέλους λύπη γίνεται·	τὸ	δέ, ὄνειδος ἁμαρτημάτων, καὶ καλοῦσιν
[2, 36]	ζητεῖ πρὸς οὐρανὸν ταχὺ φεύγειν,	τὸ	δὲ πάνδημον ἔρριπται κάτω καὶ
[2, 36]	κάλλη πλανᾶσθαι, τὸ μὲν οὐράνιον,	τὸ	δὲ πάνδημον, ὥσπερ τοῦ κάλλους
[2, 18]	καὶ ἐβόων· Λῃσταὶ Καλλιγόνην ἔχουσι.	τὸ	δὲ πλοῖον ἤδη μέσην ἐπέραινε
[2, 15]	τὴν τῶν θυμιαμάτων ἤριζεν ὀδμήν.	τὸ	δὲ πνεῦμα ἀναπεμπόμενον εἰς τὸν
[2, 14]	μὲν ὕδωρ ὡς χορδὴ κρούεται,	τὸ	δὲ πνεῦμα τοῦ ὕδατος πλῆκτρον
[2, 2]	καὶ αὐτῷ προτείνει κύλικα φιλοτησίαν.	τὸ	δὲ ποτὸν οἶνος ἦν. ὁ
[2, 19]	Κλειὼ τὸ κατὰ τὴν παρθένον,	τὸ	δὲ ταμεῖον ἦν. κατακοιμίζουσα δὲ
[2, 14]	ἃ παρ´ ἡμῖν ἀλλήλοις συνοικεῖ.	τὸ	δὲ χωρίον ἱερὸν ἐν περιβόλῳ·
[2, 3]	τά τε ἄλλα παρασκευάσας ἐς	τὸ	δεῖπνον ἔτυχε πολυτελέστερα καὶ κρατῆρα
[2, 10]	προεπίνομεν τὰ φιλήματα. ~Μετὰ δὲ	τὸ	δεῖπνον ὁ Σάτυρός μοι προσελθὼν
[2, 34]	δεξιᾷ. ἄγουσιν οὖν με ἐπὶ	τὸ	δικαστήριον οἱ τοῦ μειρακίου γονεῖς
[2, 10]	μὲν ἐπέκεινα τρέπεται τὴν ἐπὶ	τὸ	δωμάτιον αὑτῆς, ἐγὼ δὲ ἐπὶ
[2, 23]	καὶ μικρὸν διαλιπών, ὅσον εἰς	τὸ	δωμάτιον αὐτοῦ φθάσαι, καταπεσὼν ἔκειτο,
[2, 23]	διὰ τοῦ σκότους καὶ ἐπὶ	τὸ	δωμάτιον ἑαυτῶν ἤλθομεν. ~Ἡ δὲ
[2, 1]	~Ἅμα δὲ ἑαυτοὺς ἐπαινοῦντες ἐπὶ	τὸ	δωμάτιον ἐβαδίζομεν τῆς κόρης, ἀκροασόμενοι
[2, 9]	φίλημα ποιῶν, καὶ ἅμα κατεφίλουν	τὸ	ἔκπωμα. ἡ δὲ ὡς εἶδεν,
[2, 29]	αὐτῷ λοιδορίας βέλος, καὶ γίνεται	τὸ	ἕλκος ὀργή· τὸ δέ ἐστιν
[2, 23]	ἡδονῇ τὸν φόβον· οὕτω καὶ	τὸ	ἐλπίζον ἐφοβεῖτό μου καὶ ἔχαιρε
[2, 9]	ἡ κόρη πίνουσα προσέθηκεν, ἐναρμοσάμενος	τὸ	ἐμὸν ἔπινον, ἀποστολιμαῖον τοῦτο φίλημα
[2, 7]	τὸ πρόσωπον παρέπτη· κἀγὼ λαμβάνω	τὸ	ἐνθύμιον καὶ τὴν χεῖρα ἐπιβαλὼν
[2, 4]	ἔχειν, ὡς καὶ συναίρεσθαι πρὸς	τὸ	ἔργον. δεῖ δέ σε καὶ
[2, 13]	ὁ μὲν ἐζήτει καιρὸν πρὸς	τὸ	ἔργον. ~Ἐν τούτῳ δὲ τοῦ
[2, 12]	μακρὰν δὲ ἀπέβη τοῦ τέρατος	τὸ	ἔργον. ~Νεανίσκος ἦν Βυζάντιος, ὄνομα
[2, 4]	ἔφην, νὴ τὴν Ἀθηνᾶν, ἐς	τὸ	ἔργον παιδοτριβεῖς· δέδοικα δὲ μὴ
[2, 11]	καθῆκεν εἰς τὸν χηραμὸν αὐτοῦ	τὸ	ἔριον, ζητῶν τοῦ κόχλου τὰ
[2, 11]	θαλάσσης σκύβαλον. εὑρίσκει δὲ κύων	τὸ	ἕρμαιον καὶ καταθραύει τοῖς ὀδοῦσι,
[2, 29]	στέρνα διανεμομένη κατατήκει τῆς ψυχῆς	τὸ	ζωπυροῦν· ἡ δὲ ὀργὴ περιϋλακτοῦσα
[2, 37]	ὑβρίζεται καὶ ἔοικεν τυραννουμένῳ. καὶ	τὸ	θέαμά ἐστιν αἴσχιστον, μειράκιον ἐξ
[2, 14]	πορθμὸς κάτωθεν ἰσθμῷ· καὶ γίνεται	τὸ	θέαμα καινόν, πόλις ἐν θαλάσσῃ
[2, 15]	τῶν κεράτων διεστᾶσιν ἀρχαί· καὶ	τὸ	θέαμα κυκλουμένης σελήνης ἐστὶν εἰκών.
[2, 34]	ἵππον, μετένεγκε τὰς ἡνίας· πονηρὸν	τὸ	θηρίον. ἀνᾴξας δὲ ὁ σῦς
[2, 34]	λαμβάνει· καὶ φοβούμενος μὴ φθάσῃ	τὸ	θηρίον καὶ πατάξῃ τὸν ἵππον,
[2, 29]	καὶ γὰρ τῆς καρδίας ἔπαυσε	τὸ	θυμούμενον καὶ τῆς ψυχῆς ἐμάρανε
[2, 12]	βωμοῖς, ἀετὸς ἄνωθεν καταπτὰς ἁρπάζει	τὸ	ἱερεῖον· σοβούντων δὲ πλέον οὐδὲν
[2, 32]	γενέσθαι· τὸ πνεῦμα ᾔρετο σφοδρότερον,	τὸ	ἱστίον ἐκυρτοῦτο καὶ εἷλκε τὴν
[2, 32]	τῶν κάλων· ἡ κεραία περιήγετο,	τὸ	ἱστίον καθίετο, ἡ ναῦς ἀπεσαλεύετο,
[2, 23]	τὴν κλίνην παρῆν. συνεὶς οὖν	τὸ	κακὸν ἐξάλλομαι καὶ διὰ τῶν
[2, 35]	γὰρ ἁπλούστεροι παῖδες γυναικῶν, καὶ	τὸ	κάλλος αὐτοῖς δριμύτερον εἰς ἡδονήν.
[2, 36]	ἄλλων εὐμορφότερόν ἐστι φυτῶν, ὅτι	τὸ	κάλλος αὐτοῦ φεύγει ταχύ. δύο
[2, 38]	πολυπράγμων μηχανή. καὶ ἔστιν αὐτῆς	τὸ	κάλλος ἢ μύρων, ἢ τριχῶν
[2, 13]	ἀναπλάττων γὰρ ἑαυτῷ τῆς παιδὸς	τὸ	κάλλος καὶ φανταζόμενος τὰ ἀόρατα
[2, 36]	γεγηρακυῖαν ἔχει τὴν ἡδονήν· καὶ	τὸ	κάλλος ὅσον ἐλαττοῦται τῷ χρόνῳ,
[2, 19]	εἴσοδον, τὸ μὲν ἡ Κλειὼ	τὸ	κατὰ τὴν παρθένον, τὸ δὲ
[2, 15]	νῶτον πλατύς, τὴν γαστέρα πολύς,	τὸ	κέρας οὐχ ὡς ὁ Σικελικὸς
[2, 36]	Μενέλαος, Ἀγνοεῖς, ὦ Κλειτοφῶν, ἔφη,	τὸ	κεφάλαιον τῆς ἡδονῆς. ποθεινὸν γὰρ
[2, 11]	συνυφαίνετο, ἑξῆς δὲ τῷ λευκῷ	τὸ	λοιπὸν ἐπυρρία κορυφούμενον· ὁ λίθος
[2, 27]	οὖν ὀλίγον τῆς νυκτὸς ὅσον	τὸ	λοιπόν, περὶ τὴν ἕω πάλιν
[2, 9]	ἐγένετο τοῦτο καὶ τέταρτον καὶ	τὸ	λοιπὸν τῆς ἡμέρας οὕτως ἀλλήλοις
[2, 29]	θυμούμενον καὶ τῆς ψυχῆς ἐμάρανε	τὸ	λυπούμενον. ἂν δέ τις ἀνάγκῃ
[2, 23]	ἐλπίζον ἐφοβεῖτό μου καὶ ἔχαιρε	τὸ	λυπούμενον. ἄρτι δέ μου προσελθόντος
[2, 22]	καὶ ὁ μὲν ἔκλινεν εἰς	τὸ	λυποῦν μέρος, ἀνακάμπτων ἔνθα τοῦ
[2, 14]	ἀπορούντων δὲ αὐτῶν τί λέγει	τὸ	μάντευμα, Σώστρατος (τοῦ πολέμου γάρ,
[2, 15]	βόες. βοῦς γὰρ Αἰγύπτιος οὐ	τὸ	μέγεθος μόνον ἀλλὰ καὶ τὴν
[2, 34]	σῦς τῆς ὕλης προπηδᾷ, καὶ	τὸ	μειράκιον ἐδίωκε· καὶ ὁ σῦς
[2, 34]	καὶ ἀντιπρόσωπος ἐχώρει δρόμῳ, καὶ	τὸ	μειράκιον οὐκ ἐξετρέπετο, βοῶντος ἐμοῦ
[2, 36]	ποθεινὸν γὰρ ἀεὶ τὸ ἀκόρεστον.	τὸ	μὲν γὰρ εἰς χρῆσιν χρονιώτερον
[2, 2]	ἐστιν ἐκεῖνο τὸ χαμαὶ ῥέον.	τὸ	μὲν γὰρ ἐς τὰ στέρνα
[2, 15]	ἀλλὰ καὶ τὴν χροιὰν εὐτυχεῖ·	τὸ	μὲν γὰρ μέγεθος πάνυ μέγας,
[2, 9]	ἐρωτικόν. ἐναλλάσσει τὰ ἐκπώματα καὶ	τὸ	μὲν ἐμὸν τῇ κόρῃ προτίθησι,
[2, 29]	τὰ βλήματα καὶ ποικίλα τοξεύματα.	τὸ	μέν ἐστιν αὐτῷ λοιδορίας βέλος,
[2, 19]	δύο τὰ πρὸς τὴν εἴσοδον,	τὸ	μὲν ἡ Κλειὼ τὸ κατὰ
[2, 34]	ἀκούσῃ. ~Λέγει οὖν ὁ Μενέλαος·	Τὸ	μὲν κεφάλαιον τῆς ἐμῆς ἀποδημίας
[2, 36]	κάλλους αἱ χορηγοὶ θεαί. ἀλλὰ	τὸ	μὲν οὐράνιον ἄχθεται θνητῷ κάλλει
[2, 36]	νομίζω κατ´ ἀνθρώπους κάλλη πλανᾶσθαι,	τὸ	μὲν οὐράνιον, τὸ δὲ πάνδημον,
[2, 14]	ἐμπέσῃ τῆς τοῦ χρυσοῦ γονῆς,	τὸ	μὲν προσήψατο μόνον, ἡ πίσσα
[2, 14]	ἄνεμος εἰς τὰς δίνας ἐμπέσῃ,	τὸ	μὲν ὕδωρ ὡς χορδὴ κρούεται,
[2, 9]	κερασάμενος ὤρεγεν. ἐγὼ δὲ ἐπιτηρήσας	τὸ	μέρος τοῦ ἐκπώματος, ἔνθα τὸ
[2, 21]	ποτε οὐδὲ μικρὸν ἀτρεμεῖ σου	τὸ	οὖς; καὶ ὁ ἐλέφας, κατὰ
[2, 38]	μύθου πτερῶν. τὸ δὲ κάλλος	τὸ	παιδικὸν οὐκ ἀρδεύεται μύρων ὀσφραῖς
[2, 3]	τοῦ Χίου δεύτερον. ὑέλου μὲν	τὸ	πᾶν ἔργον ὀρωρυγμένης· κύκλῳ δὲ
[2, 25]	φεύγειν, πρὶν ἠὼς γένηται καὶ	τὸ	πᾶν ἡ Κλειὼ βασανιζομένη κατείπῃ.
[2, 4]	οὐδέν. ~Κοινοῦμαι δὴ τῷ Σατύρῳ	τὸ	πᾶν καὶ συμπράττειν ἠξίουν· ὁ
[2, 11]	μὲν λίθων ποικίλων, ἐσθῆτα δὲ	τὸ	πᾶν μὲν πορφυρᾶν, ἔνθα δὲ
[2, 1]	ὡς εἴ τις τῆς κάλυκος	τὸ	περιφερὲς εἰς τὴν τοῦ στόματος
[2, 1]	φύλλοις κομᾷ, εὐκινήτοις πετάλοις τρυφᾷ,	τὸ	πέταλον τῷ Ζεφύρῳ γελᾷ. ἡ
[2, 31]	ἄνω τῆς ἕω. ἔπλει δὲ	τὸ	πλοῖον εἰς Ἀλεξάνδρειαν, τὴν μεγάλην
[2, 32]	εὐφημοῦντες αἴσιον τὸν πλοῦν γενέσθαι·	τὸ	πνεῦμα ᾔρετο σφοδρότερον, τὸ ἱστίον
[2, 32]	ἔδοξεν οὔριον εἶναι πρὸς ἀναγωγὴν	τὸ	πνεῦμα, θόρυβος ἦν πολὺς κατὰ
[2, 10]	περιπάτῳ κατελέλειπτο. ἐπιτηρήσας οὖν ὅτε	τὸ	πολὺ τῆς αὐγῆς ἐμαραίνετο, πρόσειμι
[2, 30]	ἐγὼ δὲ ὡς ταῦτα ἤκουσα,	τὸ	πολὺ τῆς φροντίδος ἀπερριψάμην. δύο
[2, 2]	ξένε, σοὶ τὸ ὕδωρ τοῦτο	τὸ	πορφυροῦν; πόθεν οὕτως εὗρες αἷμα
[2, 7]	ἢ σφὴξ περιβομβήσασα κύκλῳ μου	τὸ	πρόσωπον παρέπτη· κἀγὼ λαμβάνω τὸ
[2, 32]	τοῦ Νείλου πόλιν. ~Ἔχαιρον δὲ	τὸ	πρῶτον ὁρῶν τὴν θάλασσαν, οὔπω
[2, 23]	μέν τινα μηχανὴν καὶ ὤκνει	τὸ	πρῶτον. ὡς δὲ ἡ βελτίστη
[2, 22]	γίνομαι· τοξεύει γάρ με διαέριον	τὸ	πτερόν, ἐμπεσὼν δὲ ὡς ἀπὸ
[2, 22]	ἀὴρ ὅλος, ὅσον μου καταλαμβάνει	τὸ	πτερόν, κάλλος δὲ αἱ τῶν
[2, 14]	εἰς τὴν ἐλαίαν ᾐνίξατο καὶ	τὸ	πῦρ, ἃ παρ´ ἡμῖν ἀλλήλοις
[2, 5]	τὸ τόξον, οὐκ ἔχεις φυλάξασθαι	τὸ	πῦρ. ἂν δὲ καὶ ταύτην
[2, 11]	ἅψαντος αὐτοῦ τὰς δᾷδας ἀποσβεσθῆναι	τὸ	πῦρ· ᾗ καὶ μᾶλλον ἠπείγετο
[2, 14]	κλάδοις, πεφύτευται δὲ σὺν αὐτῇ	τὸ	πῦρ καὶ ἀνάπτει περὶ τοὺς
[2, 14]	ἐστιν οἷόνπερ χιών, καὶ οὔτε	τὸ	πῦρ ὑπὸ τοῦ ὕδατος κατασβέννυται
[2, 14]	πνεῦμα τοῦ ὕδατος πλῆκτρον γίνεται,	τὸ	ῥεῦμα δὲ ὡς κιθάρα λαλεῖ.
[2, 1]	ἤθελεν ὁ Ζεὺς ἐπιθεῖναι βασιλέα,	τὸ	ῥόδον ἂν τῶν ἀνθέων ἐβασίλευε.
[2, 36]	εἰς μέγεθος ἐκτείνεται πόθῳ. καὶ	τὸ	ῥόδον διὰ τοῦτο τῶν ἄλλων
[2, 1]	ταῦτα ᾖδεν· ἐγὼ δὲ ἐδόκουν	τὸ	ῥόδον ἐπὶ τῶν χειλέων αὐτῆς
[2, 18]	Σαράπτοις προσέσχον, πόρρωθεν ὁ Καλλισθένης	τὸ	σημεῖον ἰδὼν ὑπήντησεν ἐπιπλεύσας καὶ
[2, 32]	πνεῦμα, θόρυβος ἦν πολὺς κατὰ	τὸ	σκάφος, τῶν ναυτῶν διαθεόντων, τοῦ
[2, 7]	τε καὶ ἐνέθηκεν ὡς ἐπᾴσουσα	τὸ	στόμα, καί τι ἐψιθύριζεν, ἐπιπολῆς
[2, 38]	φιλεῖν, καὶ οὐκ ἂν ἀποσπάσειας	τὸ	στόμα, μέχρις ἂν ὑφ´ ἡδονῆς
[2, 22]	σάλπιγξ δέ μοι καὶ βέλος	τὸ	στόμα· ὥστε εἰμὶ καὶ αὐλητὴς
[2, 18]	χείλει τῆς θαλάσσης, ὁ μὲν	τὸ	συγκείμενον ἀνέτεινε σημεῖον, ὁ δὲ
[2, 4]	δειλίας οὐκ ἀνέχεται. ὁρᾷς αὐτοῦ	τὸ	σχῆμα ὡς ἔστι στρατιωτικόν· τόξα
[2, 37]	γυναικὶ μὲν οὖν ὑγρὸν μὲν	τὸ	σῶμα ἐν ταῖς συμπλοκαῖς, μαλθακὰ
[2, 37]	καὶ διὰ τοῦτο μὲν ἔχει	τὸ	σῶμα ἐν τοῖς ἀγκαλίσμασιν, ἐν
[2, 17]	(ἦν γὰρ καὶ ἄλλως εὔρωστος	τὸ	σῶμα καὶ φύσει πειρατικός) ταχὺ
[2, 22]	πληγή, ὁ δὲ ὥσπερ παλαιστὴς	τὸ	σῶμα σκευάζων εἰς τὴν συμπλοκὴν
[2, 11]	λαβὼν δή τινας λίθους περιθραύει	τὸ	τεῖχος τοῦ φαρμάκου καὶ τὸ
[2, 37]	ἀνοίγων τὰ φιλήματα. πρὸς δὲ	τὸ	τέρμα αὐτὸ τῆς Ἀφροδίτης ἡ
[2, 36]	χρῆσιν χρονιώτερον τῷ κόρῳ μαραίνει	τὸ	τερπνόν· τὸ δὲ ἁρπαζόμενον καινόν
[2, 5]	δυνήσῃ φυγεῖν; ἂν φυλάξῃ μου	τὸ	τόξον, οὐκ ἔχεις φυλάξασθαι τὸ
[2, 37]	τοῖς ὀδοῦσι συμβάλλεται καὶ περὶ	τὸ	τοῦ φιλοῦντος στόμα βόσκεται καὶ
[2, 29]	ὄνειδος ἁμαρτημάτων, καὶ καλοῦσιν αἰδῶ	τὸ	τραῦμα. ἴδιον δὲ τούτων ἁπάντων
[2, 7]	ἐπῳδὴν παραδράμῃς καὶ πάλιν ἀγριάνῃς	τὸ	τραῦμα. καὶ ἅμα λέγων τὴν
[2, 7]	ἐπὶ γὰρ τὴν καρδίαν κατέρρευσε	τὸ	τραῦμα καὶ ζητεῖ σου τὴν
[2, 22]	δὲ ὡς ἀπὸ βέλους ποιῶ	τὸ	τραῦμα· ὁ δὲ παταχθεὶς ἐξαίφνης
[2, 37]	μὴν οὐράνιον, ἔφην, ἔοικεν εἶναι	τὸ	τῶν γυναικῶν κάλλος, ὅσον μὴ
[2, 14]	χρυσοῦ πηγή. κοντὸν οὖν εἰς	τὸ	ὕδωρ βαπτίζουσι πίσσῃ πεφαρμαγμένον ἀνοίγουσί
[2, 14]	ἀπόρρητον αἱ Λιβύων παρθένοι, ὅτι	τὸ	ὕδωρ ἔχει πλούσιον. ὁ δὲ
[2, 2]	ἄμπελον, Τοῦτο μέν ἐστιν, ἔφη,	τὸ	ὕδωρ, τοῦτο δὲ ἡ πηγή.
[2, 2]	θεόν· Πόθεν, ὦ ξένε, σοὶ	τὸ	ὕδωρ τοῦτο τὸ πορφυροῦν; πόθεν
[2, 14]	ὑπὸ τοῦ ὕδατος κατασβέννυται οὔτε	τὸ	ὕδωρ ὑπὸ τοῦ πυρὸς φλέγεται,
[2, 14]	δὲ κατὰ τῆς θαλάσσης, ἀλλὰ	τὸ	ὕδωρ ὑπορρεῖ κάτωθεν. ὑπόκειται δὲ
[2, 14]	ἁλλομένην ἄνω· θιγόντι δέ σοι	τὸ	ὕδωρ ψυχρόν ἐστιν οἷόνπερ χιών,
[2, 21]	φοβεῖν. συνεὶς οὖν ὁ Σάτυρος	τὸ	ὕπουλον αὐτοῦ τῶν λόγων, ἠρέμα
[2, 37]	φιλεῖ δὲ τέχνῃ καὶ σκευάζει	τὸ	φίλημα γλυκύτερον. οὐ γὰρ μόνον
[2, 37]	ἀναστρέφον τε σὺν τῷ ἄσθματι	τὸ	φίλημα καὶ μιχθὲν ἕπεται καὶ
[2, 8]	καὶ ἐφύλαττον ἀκριβῶς ὡς θησαυρὸν	τὸ	φίλημα τηρῶν ἡδονῆς, ὃ πρῶτόν
[2, 14]	ἡ δὲ τοῦ πυρὸς αἰθάλη	τὸ	φυτὸν γεωργεῖ. αὕτη πυρὸς φιλία
[2, 6]	γέλωτος, ὅτι συνῆκε πῶς εἶπον	τὸ	Χαῖρε, δέσποινα, εἶπεν· Ἐγὼ σή;
[2, 2]	γλυκύ; οὐ γάρ ἐστιν ἐκεῖνο	τὸ	χαμαὶ ῥέον. τὸ μὲν γὰρ
[2, 9]	τὸ μέρος τοῦ ἐκπώματος, ἔνθα	τὸ	χεῖλος ἡ κόρη πίνουσα προσέθηκεν,
[2, 3]	δεῖπνον ἔτυχε πολυτελέστερα καὶ κρατῆρα	παρεθήκατο	ἱερὸν τοῦ θεοῦ πολυτελῆ, μετὰ
[2, 14]	Ἥφαιστον ἔχειν· εἰς τὴν ἐλαίαν	ᾐνίξατο	καὶ τὸ πῦρ, ἃ παρ´
[2, 10]	διαλαχόντες ἐφηδρεύομεν. καὶ οὕτως ἐγένετο.	ἀπεσπᾶτο	μὲν ἡ Κλειώ, ἡ δὲ
[2, 37]	οὐρανοῦ. διὰ γυναῖκά ποτε Ζεὺς	ἐμυκήσατο,	διὰ γυναῖκά ποτε Σάτυρον ὠρχήσατο,
[2, 15]	ἀληθής, Αἰγύπτιον βοῦν ὁ Ζεὺς	ἐμιμήσατο.	~Ἔτυχεν οὖν ἡ μὲν ἐμὴ
[2, 13]	βδελυττόμενος τοῦ βίου τὴν ἀκολασίαν	ἠρνήσατο.	θυμὸς ἴσχει τὸν Καλλισθένην καὶ
[2, 37]	ἐμυκήσατο, διὰ γυναῖκά ποτε Σάτυρον	ὠρχήσατο,	καὶ χρυσὸν πεποίηκεν ἑαυτὸν ἄλλῃ
[2, 14]	τοῦ χρυσοῦ γονῆς, τὸ μὲν	προσήψατο	μόνον, ἡ πίσσα δὲ εἰς
[2, 5]	ἐκ τῆς καρδίας ὁ Ἔρως	ἀντεφθέγγετο·	Ναί, τολμηρέ, κατ´ ἐμοῦ στρατεύῃ
[2, 32]	ἑλκομένων τῶν κάλων· ἡ κεραία	περιήγετο,	τὸ ἱστίον καθίετο, ἡ ναῦς
[2, 11]	τὸ πῦρ· ᾗ καὶ μᾶλλον	ἠπείγετο	συναγαγεῖν ἡμᾶς. τοῦτο δὲ εἰς
[2, 11]	τοῦτο δὲ εἰς τὴν ὑστεραίαν	παρεσκευάζετο.	ἐώνητο δὲ τῇ κόρῃ τὰ
[2, 29]	μὲν πεφωραμένη, ᾐσχύνετο δὲ ὀνειδιζομένη,	ὠργίζετο	δὲ ἀπιστουμένη. αἰδὼς δὲ καὶ
[2, 29]	παντοδαπή τις ἦν· ἤχθετο, ᾐσχύνετο,	ὠργίζετο.	ἤχθετο μὲν πεφωραμένη, ᾐσχύνετο δὲ
[2, 28]	περὶ τὰς βασάνους τῆς Κλειοῦς	ηὐτρεπίζετο	καὶ καλεῖν αὐτὴν ἐκέλευεν. ὡς
[2, 22]	κώνωψ ταύτῃ πλέον τὴν ὀργὴν	ἐτίθετο	παιδιὰν καὶ ἐπ´ αὐτοῖς ἐτίτρωσκε
[2, 29]	γεμισθεῖσα ῥημάτων παντοδαπή τις ἦν·	ἤχθετο,	ᾐσχύνετο, ὠργίζετο. ἤχθετο μὲν πεφωραμένη,
[2, 29]	τις ἦν· ἤχθετο, ᾐσχύνετο, ὠργίζετο.	ἤχθετο	μὲν πεφωραμένη, ᾐσχύνετο δὲ ὀνειδιζομένη,
[2, 19]	ἐν ἀρχῇ τοῦ στενωποῦ μία	ἐκλείετο·	ταύτην εἶχον τὴν καταγωγὴν αἱ
[2, 32]	ἡ κεραία περιήγετο, τὸ ἱστίον	καθίετο,	ἡ ναῦς ἀπεσαλεύετο, τὰς ἀγκύρας
[2, 11]	τότε τὴν εἰκόνα τῆς πορφύρας	ἐδιδάσκετο.	λαβὼν δή τινας λίθους περιθραύει
[2, 35]	παρὰ πολὺ κρατεῖ μου Κλεινίας·	ἐβούλετο	γὰρ λέγειν κατὰ γυναικῶν, ὥσπερ
[2, 7]	προσελθοῦσα εἷλκε τὴν χεῖρα καὶ	ἐπυνθάνετο	ποῖ παταχθείην. κἀγώ, Κατὰ τοῦ
[2, 10]	παιδὶ διαλαχόντες ἐφηδρεύομεν. καὶ οὕτως	ἐγένετο.	ἀπεσπᾶτο μὲν ἡ Κλειώ, ἡ
[2, 18]	ἐξαίφνης προσέπλει, καὶ ἐπεὶ πλησίον	ἐγένετο,	ἦσαν ἐν αὐτῷ νεανίσκοι δέκα.
[2, 17]	μετὰ τὴν ἁρπαγήν. ἐπεὶ δὲ	ἐγένετο	κατὰ Σάραπτα κώμην Τυρίων ἐπὶ
[2, 12]	μηκέτι. ἐγὼ δὲ ταῦτα ὡς	ἐγένετο	τὸν ἀετὸν ὑπερεπῄνουν καὶ δικαίως
[2, 9]	ἔχαιρον ἤδη πλέον. καὶ τρίτον	ἐγένετο	τοῦτο καὶ τέταρτον καὶ τὸ
[2, 22]	βόμβῳ καταυλῶν. ὁ δὲ λέων	ἠγριαίνετο	καὶ μετεστρέφετο πάντῃ καὶ τὸν
[2, 10]	ὅτε τὸ πολὺ τῆς αὐγῆς	ἐμαραίνετο,	πρόσειμι θρασύτερος γενόμενος πρὸς αὐτὴν
[2, 11]	μέσον σῶμα λευκὸν τῷ μέλανι	συνυφαίνετο,	ἑξῆς δὲ τῷ λευκῷ τὸ
[2, 38]	εἰ νέκταρ ἐπήγνυτο καὶ χεῖλος	ἐγίνετο,	τοιαῦτα ἂν ἔσχες τὰ φιλήματα.
[2, 3]	αὐτὴ περιεργότερον εἰς ἐμὲ βλέπειν	ἐθρασύνετο.	καὶ ταῦτα μὲν ἡμῖν ἡμερῶν
[2, 29]	ᾐσχύνετο, ὠργίζετο. ἤχθετο μὲν πεφωραμένη,	ᾐσχύνετο	δὲ ὀνειδιζομένη, ὠργίζετο δὲ ἀπιστουμένη.
[2, 29]	ῥημάτων παντοδαπή τις ἦν· ἤχθετο,	ᾐσχύνετο,	ὠργίζετο. ἤχθετο μὲν πεφωραμένη, ᾐσχύνετο
[2, 34]	δρόμῳ, καὶ τὸ μειράκιον οὐκ	ἐξετρέπετο,	βοῶντος ἐμοῦ καὶ κεκραγότος· Ἕλκε
[2, 18]	ἡμεῖς μὲν προήλθομεν, ὁ δὲ	εἵπετο.	ἄρτι δὲ γενομένων ἡμῶν ἐπὶ
[2, 23]	τῆς ἐρωμένης. καὶ ὁ μὲν	ὑπελείπετο,	ἐγὼ δὲ εἰσῄειν, ὑποδεχομένης με
[2, 32]	τὰς ἀγκύρας ἀνέσπων, ὁ λιμὴν	κατελείπετο·	τὴν γῆν ἑωρῶμεν ἀπὸ τῆς
[2, 32]	τὸν πλοῦν γενέσθαι· τὸ πνεῦμα	ᾔρετο	σφοδρότερον, τὸ ἱστίον ἐκυρτοῦτο καὶ
[2, 11]	ἦν ἐν λίθῳ, ἀμέθυσος δὲ	ἐπορφύρετο	τοῦ χρυσοῦ πλησίον. ἐν μέσῳ
[2, 11]	θαλάσσῃ, καὶ τὸ αἷμα λαμπρότερον	ἐπορφύρετο·	ὡς δὲ καὶ ταῖς χερσὶν
[2, 11]	κατὰ τὴν γένυν τοῦ κυνὸς	ᾑμάσσετο·	καὶ τότε τὴν εἰκόνα τῆς
[2, 3]	καὶ ταῦτα μὲν ἡμῖν ἡμερῶν	ἐπράττετο	δέκα· καὶ πλέον τῶν ὀμμάτων
[2, 32]	τὸ ἱστίον καθίετο, ἡ ναῦς	ἀπεσαλεύετο,	τὰς ἀγκύρας ἀνέσπων, ὁ λιμὴν
[2, 22]	ὁ δὲ λέων ἠγριαίνετο καὶ	μετεστρέφετο	πάντῃ καὶ τὸν ἀέρα περιέχασκεν·
[2, 21]	ὁ λέων καὶ τῆς δειλίας	κατεμέμφετο	καὶ τέλος ἀποθανεῖν ἤθελεν. οὕτω
[2, 21]	ἀπὸ κώνωπος εἴπω. ~Ὁ λέων	κατεμέμφετο	τὸν Προμηθέα πολλάκις, ὅτι μέγαν
[2, 31]	εὐτρεπὲς ἡμᾶς πρὸ τῶν πυλῶν	ἐξεδέχετο,	ὅπερ ὁ Κλεινίας παρεσκεύασε, καὶ
[2, 14]	οὐδὲν δὲ ἧττον τῆς ἐπιβουλῆς	εἴχετο.	καὶ τοιοῦτό τι αὐτῷ συνήργησε.
[2, 7]	καὶ ἐφίλουν ἐλευθερώτερον· ἡ δὲ	ἠνείχετο,	κωλύουσα δῆθεν. ~Ἐν τούτῳ πόρρωθεν
[2, 31]	Πανθείᾳ προσέφερεν· ἡ δὲ ἀναστᾶσα	ᾤχετο	εἰς τὸν θάλαμον αὑτῆς καὶ
[2, 12]	οὐδὲν ἦν· ὁ γὰρ ὄρνις	ᾤχετο	φέρων τὴν ἄγραν. ἐδόκει τοίνυν
[2, 7]	αὐτῇ καὶ ἡ Κλειὼ καὶ	παρεκάθητο,	διεβάδιζον δὲ ἐγώ· καί τις
[2, 31]	αὐτῷ φαρμάκῳ καταβαπτίσας ὁ Σάτυρος	(προσεπεποίητο	γὰρ καὶ αὐτῆς, ἐξ οὗ
[2, 11]	δὲ εἰς τὴν ὑστεραίαν παρεσκευάζετο.	ἐώνητο	δὲ τῇ κόρῃ τὰ πρὸς
[2, 23]	φόβον· οὕτω καὶ τὸ ἐλπίζον	ἐφοβεῖτό	μου καὶ ἔχαιρε τὸ λυπούμενον.
[2, 20]	εἰδὼς τοῦ Σατύρου τὴν τέχνην	προσεποιεῖτο	μὲν ἀντιπαίζειν καὶ αὐτός, ἐνετίθει
[2, 23]	τὸ δωμάτιον αὐτοῦ φθάσαι, καταπεσὼν	ἔκειτο,	τὸν ὕπνον καθεύδων τοῦ φαρμάκου.
[2, 16]	ἡ Λευκίππη νοσεῖν ἔνδον ὑπέμεινε	(συνέκειτο	γὰρ ἡμῖν εἰς ταὐτὸν ἐλθεῖν,
[2, 16]	τρόπον τῆς ἁρπαγῆς. πανήγυρις δὲ	ἐπέκειτο,	καθ´ ἣν ἠκηκόει πάσας τὰς
[2, 12]	πατὴρ ἔτυχε καὶ τὰ θύματα	ἐπέκειτο	τοῖς βωμοῖς, ἀετὸς ἄνωθεν καταπτὰς
[2, 11]	δὲ τῷ χρυσῷ στεφανούμενος ὀφθαλμὸν	ἐμιμεῖτο	χρυσοῦν. τῆς δὲ ἐσθῆτος οὐ
[2, 13]	τὸν πόλεμον τοῖς Βυζαντίοις ἐπιπεσεῖν,	ᾐτεῖτο	τὴν κόρην· ὁ δὲ βδελυττόμενος
[2, 17]	Τύρου τοῦ σκάφους ὄντος, κατάφωρος	γένοιτο	μετὰ τὴν ἁρπαγήν. ἐπεὶ δὲ
[2, 34]	ἐμαυτῷ. ἐλεήσαντες οὖν οἱ δικασταὶ	προσετιμήσαντό	μοι τριετῆ φυγήν, ἧς νῦν
[2, 36]	ἄκουσον Ὁμήρου λέγοντος Τὸν καὶ	ἀνηρείψαντο	θεοὶ Διῒ οἰνοχοεύειν κάλλεος εἵνεκα
[2, 18]	εἶχον ἐσθῆτας καὶ τῶν γενείων	ἐψίλωντο	τὰς τρίχας· ἔφερον δὲ ἕκαστος
[2, 10]	δὲ παρθένος ἐν τῷ περιπάτῳ	κατελέλειπτο.	ἐπιτηρήσας οὖν ὅτε τὸ πολὺ
[2, 17]	ἀπέχον ὀλίγον τῆς Τύρου (Ῥοδόπης	αὐτὸ	τάφον οἱ Τύριοι λέγουσιν) ἔνθα
[2, 37]	φιλήματα. πρὸς δὲ τὸ τέρμα	αὐτὸ	τῆς Ἀφροδίτης ἡ γυνὴ γενομένη
[2, 2]	στόματος ἔκλεισε μορφήν. ~Καὶ ἄρτι	πέπαυτο	τῶν κιθαρισμάτων, καὶ πάλιν δείπνου
[2, 38]	παιδὸς φιλήματος εἰκών· εἰ νέκταρ	ἐπήγνυτο	καὶ χεῖλος ἐγίνετο, τοιαῦτα ἂν
[2, 14]	ἧττον τῆς ἐπιβουλῆς εἴχετο. καὶ	τοιοῦτό	τι αὐτῷ συνήργησε. χρησμὸν ἴσχουσιν
[2, 17]	λέμβον, δίδωσι δὲ τῷ Ζήνωνι·	τοῦτο	γὰρ ἦν ὄνομα τῷ οἰκέτῃ,
[2, 11]	καὶ μᾶλλον ἠπείγετο συναγαγεῖν ἡμᾶς.	τοῦτο	δὲ εἰς τὴν ὑστεραίαν παρεσκευάζετο.
[2, 2]	μέν ἐστιν, ἔφη, τὸ ὕδωρ,	τοῦτο	δὲ ἡ πηγή. ὁ μὲν
[2, 2]	καὶ λεπτὴν ἔχει τὴν ἡδονήν,	τοῦτο	δὲ καὶ πρὸ τοῦ στόματος
[2, 6]	δέσποινα, εἶπεν· Ἐγὼ σή; μὴ	τοῦτο	εἴπῃς. Καὶ μὴν πέπρακέ μέ
[2, 35]	πολὺ ἄμεινον, ὁ Μενέλαος ἔφη,	τοῦτο	ἐκείνου; καὶ γὰρ ἁπλούστεροι παῖδες
[2, 19]	τὴν ἕω καλέσασα τὸν εἰς	τοῦτο	ἐπιτεταγμένον διέβαλλε πάλιν τὰς κλεῖς,
[2, 2]	ἔφη· Τοῦτό ἐστιν ὀπώρας ὕδωρ,	τοῦτό	ἐστιν αἷμα βότρυος. ἄγει πρὸς
[2, 2]	πῦρ. καὶ ὁ Διόνυσος ἔφη·	Τοῦτό	ἐστιν ὀπώρας ὕδωρ, τοῦτό ἐστιν
[2, 28]	τις δοκιμασία, δοκίμασον. Ἔτι καὶ	τοῦτο,	ἔφη ἡ Πάνθεια, λείπεται, ἵνα
[2, 9]	ἤδη πλέον. καὶ τρίτον ἐγένετο	τοῦτο	καὶ τέταρτον καὶ τὸ λοιπὸν
[2, 2]	θλίβων καὶ δεικνὺς τὴν ἄμπελον,	Τοῦτο	μέν ἐστιν, ἔφη, τὸ ὕδωρ,
[2, 37]	πρὸς τὰ φιλήματα. καὶ διὰ	τοῦτο	μὲν ἔχει τὸ σῶμα ἐν
[2, 37]	τὸν Περσέα σιωπᾷς; Ἀλκμήνῃ δὲ	τοῦτο	μόνον δῶρον ἀρκεῖ, ὅτι δι´
[2, 21]	ἡ δὲ σὴ ψυχὴ πρὸς	τοῦτο	μόνον μαλακίζεται. ἔκλαιεν οὖν ἑαυτὸν
[2, 17]	ἀπῆλθεν. ~Ναῦν δὲ εἶχεν ἰδίαν,	τοῦτο	προκατασκευάσας οἴκοθεν εἰ τύχοι τῆς
[2, 21]	παραπτάντος αὐτῷ κώνωπος, Ὁρᾷς, ἔφη,	τοῦτο	τὸ βραχὺ τὸ βομβοῦν; ἢν
[2, 2]	ὦ ξένε, σοὶ τὸ ὕδωρ	τοῦτο	τὸ πορφυροῦν; πόθεν οὕτως εὗρες
[2, 36]	πόθῳ. καὶ τὸ ῥόδον διὰ	τοῦτο	τῶν ἄλλων εὐμορφότερόν ἐστι φυτῶν,
[2, 9]	ἐναρμοσάμενος τὸ ἐμὸν ἔπινον, ἀποστολιμαῖον	τοῦτο	φίλημα ποιῶν, καὶ ἅμα κατεφίλουν
[2, 32]	πνεῦμα ᾔρετο σφοδρότερον, τὸ ἱστίον	ἐκυρτοῦτο	καὶ εἷλκε τὴν ναῦν. ~Ἔτυχε
[2, 3]	ἑώρων. Ἔρως δὲ καὶ Διόνυσος,	δύο	βίαιοι θεοί, ψυχὴν κατασχόντες ἐκμαίνουσιν
[2, 36]	τὸ κάλλος αὐτοῦ φεύγει ταχύ.	δύο	γὰρ ἐγὼ νομίζω κατ´ ἀνθρώπους
[2, 19]	ἔχον, δύο μὲν ἐπὶ δεξιά,	δύο	δὲ ἐπὶ θάτερα· μέσος δὲ
[2, 30]	τὸ πολὺ τῆς φροντίδος ἀπερριψάμην.	δύο	δὲ ἡμέρας διαλιπόντες, ὅτε καὶ
[2, 7]	παύσειν γὰρ αὐτὴν τῆς ἀλγηδόνος	δύο	ἐπᾴσασαν ῥήματα· διδαχθῆναι γὰρ αὐτὴν
[2, 31]	ὑμεῖς καὶ ὁ Κλεινίας καὶ	δύο	θεράποντες αὐτοῦ. ἐπελαύνομεν οὖν τὴν
[2, 19]	ἦν μέγα τέτταρα οἰκήματα ἔχον,	δύο	μὲν ἐπὶ δεξιά, δύο δὲ
[2, 31]	καὶ περὶ μοίρας τῆς νυκτὸς	δύο	παρῆμεν ἐπὶ τὴν πόλιν καὶ
[2, 19]	τὰ ἀντικρύ, τὰ δὲ ἔξω	δύο	τὰ πρὸς τὴν εἴσοδον, τὸ