Livre, chapitre
[2, 38]	σχήματα· κἂν εἶναι δόξῃ καλή,	τῶν	ἀλειμμάτων ἡ πολυπράγμων μηχανή. καὶ
[2, 15]	ὑψαυχενῶν καὶ ὥσπερ ἐπιδεικνύμενος ὅτι	τῶν	ἄλλων βοῶν ἐστι βασιλεύς. εἰ
[2, 36]	καὶ τὸ ῥόδον διὰ τοῦτο	τῶν	ἄλλων εὐμορφότερόν ἐστι φυτῶν, ὅτι
[2, 22]	κἀμοῦ βασιλεύειν νομίζεις ὡς καὶ	τῶν	ἄλλων θηρίων; ἀλλ´ οὔτε μου
[2, 21]	ἐκράτυνε τοῖς ὄνυξιν ἐποίησέ τε	τῶν	ἄλλων θηρίων δυνατώτερον. Ὁ δὲ
[2, 15]	ῥόδα καὶ μυρρίναι· ἡ δὲ	τῶν	ἀνθέων ἀναπνοὴ πρὸς τὴν τῶν
[2, 1]	ἐπιθεῖναι βασιλέα, τὸ ῥόδον ἂν	τῶν	ἀνθέων ἐβασίλευε. γῆς ἐστι κόσμος,
[2, 15]	θυμιαμάτων πομπή, ποικίλη δὲ ἡ	τῶν	ἀνθέων συμπλοκή. τὰ θυμιάματα, κασσία
[2, 26]	τὴν ἕω, θάνατός μοι πρόκειται,	τῶν	βασάνων γλυκύτερος. ~Ὁ οὖν Κλεινίας
[2, 29]	τραῦμα. ἴδιον δὲ τούτων ἁπάντων	τῶν	βελῶν βαθέα μὲν τὰ βλήματα,
[2, 2]	ὁ θεὸς τὸν βουκόλον, καὶ	τῶν	βοτρύων λαβὼν ἅμα καὶ θλίβων
[2, 3]	ὄμφακα ποιεῖ. Διόνυσος δὲ ἐντετύπωται	τῶν	βοτρύων πλησίον, ἵνα τὴν ἄμπελον
[2, 18]	μὲν οὕτω διαλυθέντων μοι παραδόξως	τῶν	γάμων, ἠχθόμην δὲ ὅμως ὑπὲρ
[2, 12]	οὖν τότε ὁ πατὴρ προτέλεια	τῶν	γάμων. ὡς δὲ ἤκουσα, ἀπωλώλειν
[2, 18]	γυναικείας μὲν εἶχον ἐσθῆτας καὶ	τῶν	γενείων ἐψίλωντο τὰς τρίχας· ἔφερον
[2, 37]	τὸν Φρύγα· τὸ δὲ κάλλος	τῶν	γυναικῶν αὐτὸν τὸν Δία κατήγαγεν
[2, 37]	οὐράνιον, ἔφην, ἔοικεν εἶναι τὸ	τῶν	γυναικῶν κάλλος, ὅσον μὴ ταχὺ
[2, 10]	ἐδόκει ὅσα ἐπράττομεν, ὑπό τινι	τῶν	δένδρων λοχῶν μή τις ἡμῖν
[2, 35]	ἐγὼ τὸν Μενέλαον κατηφῆ πάνυ	τῶν	ἑαυτοῦ μεμνημένον, τὸν δὲ Κλεινίαν
[2, 29]	τῇ σιωπῇ· αἱ γὰρ ὠδῖνες	τῶν	ἐκ τοῦ λόγου κυμάτων, οὐκ
[2, 24]	ἐπλάνα δέ με καὶ τὰ	τῶν	ἐνυπνίων φαντάσματα, τὸν δὲ ἀληθέστερον
[2, 27]	δὲ αὐτοῦ καταμείναντες ἐφροντίζομεν περὶ	τῶν	ἐσομένων· καὶ τέλος ἔδοξεν ἀποπειραθῆναι
[2, 37]	οἰνοχοείτω μὲν Γανυμήδης, μετὰ δὲ	τῶν	θεῶν Ἥρα πινέτω, ἵνα ἔχῃ
[2, 15]	συνδοκοῦν. ὁ οὖν Καλλισθένης διαπράττεται	τῶν	θεωρῶν εἷς γενέσθαι· καὶ ταχὺ
[2, 34]	πρῶτα ηὐτυχοῦμεν, τὰ λεπτὰ διώκοντες	τῶν	θηρίων. ἐξαίφνης δὲ σῦς τῆς
[2, 15]	τῶν ἀνθέων ἀναπνοὴ πρὸς τὴν	τῶν	θυμιαμάτων ἤριζεν ὀδμήν. τὸ δὲ
[2, 15]	ἦν πολυτελής. πολλὴ μὲν ἡ	τῶν	θυμιαμάτων πομπή, ποικίλη δὲ ἡ
[2, 5]	μόνῃ. ~Ταῦτα εἰπὼν ἐχώρησεν ἔξω	τῶν	θυρῶν. ἐγὼ δὲ κατ´ ἐμαυτὸν
[2, 23]	δὴ τὸν ψόφον ἀκούσας ἀνοιγομένων	τῶν	θυρῶν, εὐθὺς ἀνεπήδησα· ἡ δὲ
[2, 23]	τὸ κακὸν ἐξάλλομαι καὶ διὰ	τῶν	θυρῶν ἵεμαι δρόμῳ, καὶ ὁ
[2, 26]	ποιεῖν μέλλομεν. παρελθόντες οὖν εἴσω	τῶν	θυρῶν τῷ Κλεινίᾳ διηγούμεθα τὰ
[2, 24]	τῆς συμφορᾶς τὴν τύχην. οἴμοι	τῶν	κακῶν· μὴ καὶ δοῦλος ἦν;
[2, 32]	διαθεόντων, τοῦ κυβερνήτου κελεύοντος, ἑλκομένων	τῶν	κάλων· ἡ κεραία περιήγετο, τὸ
[2, 15]	κορυφὰς συνάγει τοσοῦτον, ὅσον αἱ	τῶν	κεράτων διεστᾶσιν ἀρχαί· καὶ τὸ
[2, 2]	ἔκλεισε μορφήν. ~Καὶ ἄρτι πέπαυτο	τῶν	κιθαρισμάτων, καὶ πάλιν δείπνου καιρὸς
[2, 1]	ἐβαδίζομεν τῆς κόρης, ἀκροασόμενοι δῆθεν	τῶν	κιθαρισμάτων· οὐ γὰρ ἐδυνάμην ἐμαυτοῦ
[2, 15]	ὁ Κύπριος δυσειδής, ἀλλ´ ἐκ	τῶν	κροτάφων ὄρθιον ἀναβαῖνον, κατὰ μικρὸν
[2, 22]	τὸ πτερόν, κάλλος δὲ αἱ	τῶν	λειμώνων κόμαι· αἱ μὲν γάρ
[2, 21]	ὁ Σάτυρος τὸ ὕπουλον αὐτοῦ	τῶν	λόγων, ἠρέμα μειδιῶν, Ἄκουσον κἀμοῦ
[2, 18]	δὴ τὰ τοῦ ἀετοῦ καὶ	τῶν	μάντεων· καὶ εἰς τὴν ὑστεραίαν
[2, 32]	ἦν πολὺς κατὰ τὸ σκάφος,	τῶν	ναυτῶν διαθεόντων, τοῦ κυβερνήτου κελεύοντος,
[2, 27]	ἔδοξε. καὶ τὴν μὲν Κλειὼ	τῶν	οἰκετῶν αὑτοῦ τινι παραδίδωσι, κελεύσας
[2, 16]	ἐκ τῆς θέας) δείκνυσιν ἑνὶ	τῶν	οἰκετῶν τὴν κόρην, ὃς ἦν
[2, 19]	γυναῖκες. καὶ τὰ μὲν ἐνδοτέρω	τῶν	οἰκημάτων ἥ τε παρθένος καὶ
[2, 2]	δὲ πρώτην παρ´ αὐτοῖς φῦναι	τῶν	οἴνων μητέρα. εἶναι γὰρ ἐκεῖ
[2, 29]	ἡ μὲν γὰρ αἰδὼς διὰ	τῶν	ὀμμάτων εἰσρέουσα τὴν τῶν ὀφθαλμῶν
[2, 3]	ἡμερῶν ἐπράττετο δέκα· καὶ πλέον	τῶν	ὀμμάτων ἐκερδαίνομεν ἢ ἐτολμῶμεν οὐδέν.
[2, 29]	διὰ τῶν ὀμμάτων εἰσρέουσα τὴν	τῶν	ὀφθαλμῶν ἐλευθερίαν καθαιρεῖ· ἡ λύπη
[2, 4]	καὶ τὴν κόρην μὴ μέχρι	τῶν	ὀφθαλμῶν πειρᾶν, ἀλλὰ καὶ ῥῆμα
[2, 38]	ἐν μέρει δὲ καὶ τὰ	τῶν	παίδων ἀντάκουσον. γυναικὶ μὲν γὰρ
[2, 38]	γυναικῶν μυραλοιφίας ἥδιον ὄδωδεν ὁ	τῶν	παίδων ἱδρώς. ἔξεστι δὲ αὐτῷ
[2, 16]	εἰς ταὐτὸν ἐλθεῖν, ὡς ἂν	τῶν	πολλῶν ἐξιόντων) ὥστε συνέβη τὴν
[2, 38]	ἢ καὶ φαρμάκων· ἂν δὲ	τῶν	πολλῶν τούτων γυμνώσῃς δόλων, ἔοικε
[2, 22]	καὶ εἴ τι ἄλλο ἄτριχον	τῶν	προσώπων, περιϊπτάμενος ἅμα καὶ τῷ
[2, 31]	ὄχημα δὲ εὐτρεπὲς ἡμᾶς πρὸ	τῶν	πυλῶν ἐξεδέχετο, ὅπερ ὁ Κλεινίας
[2, 8]	δὲ ψυχῆς σκιά. αἱ γὰρ	τῶν	στομάτων συμβολαὶ κιρνάμεναι καὶ ἐκπέμπουσαι
[2, 29]	Λευκίππη καθ´ ἑαυτὴν γενομένη καὶ	τῶν	τῆς μητρὸς γεμισθεῖσα ῥημάτων παντοδαπή
[2, 30]	ξένων καὶ ἐγχωρίων, ἐξαρπάσατέ με	τῶν	τῆς μητρὸς ὀφθαλμῶν, ὅποι βούλεσθε.
[2, 22]	σκευάζων εἰς τὴν συμπλοκὴν ἀπέρρει	τῶν	τοῦ λέοντος ὀδόντων, αὐτὴν μέσην
[2, 38]	γυμνώσῃς δόλων, ἔοικε κολοιῷ γεγυμνωμένῳ	τῶν	τοῦ μύθου πτερῶν. τὸ δὲ
[2, 37]	ἄσθμα σὺν πνεύματι ἐρωτικῷ μέχρι	τῶν	τοῦ στόματος χειλέων ἀναθορὸν συντυγχάνει
[2, 8]	καὶ γὰρ ἀπὸ τοῦ καλλίστου	τῶν	τοῦ σώματος ὀργάνων τίκτεται· στόμα
[2, 24]	ὡς εἶχε ῥαπίζει καὶ ἐπιλαβομένη	τῶν	τριχῶν ἅμα πρὸς τὴν θυγατέρα
[2, 14]	πλοῦτος ταύτῃ κάτω τεταμίευται τῇ	τῶν	ὑδάτων ἰλύϊ δεδεμένος, καὶ ἔστιν
[2, 19]	Λευκίππην διελεγόμην· Μέχρι τίνος ἐπὶ	τῶν	φιλημάτων ἱστάμεθα, φιλτάτη; καλὰ τὰ
[2, 7]	χειλέων. κἀγὼ κατεφίλουν σιωπῇ, κλέπτων	τῶν	φιλημάτων τὸν ψόφον, ἡ δὲ
[2, 21]	καὶ λέοντος, ὃν ἀκήκοά τινος	τῶν	φιλοσόφων· χαρίζομαι δέ σοι τοῦ
[2, 1]	δὲ ἐδόκουν τὸ ῥόδον ἐπὶ	τῶν	χειλέων αὐτῆς ὁρᾶν, ὡς εἴ
[2, 7]	τι ἐψιθύριζεν, ἐπιπολῆς ψαύουσά μου	τῶν	χειλέων. κἀγὼ κατεφίλουν σιωπῇ, κλέπτων
[2, 7]	ἡ δὲ ἀνοίγουσα καὶ κλείουσα	τῶν	χειλέων τὴν συμβολὴν τῷ τῆς

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 8/02/2006