HODOI ELEKTRONIKAI: Du texte à l'hypertexte

Alphabétiquement [« »]
τοσοῦτον 3
τοσούτων 1
τότε 11
τοῦ 89
τοὔνομα 2
τοὺς 9
Τοῦτο 1

Fréquences [« »]
80 γὰρ
87 μὲν
89 τὸν
89 τοῦ
104 τῆς
112 ὁ
162 τὴν

HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

ACHILLES TATIUS, Leucippé et Clitophon, livre II

τοῦ

Livre, chapitre

[2, 18]   Καλλισθένης προσεδόκα, γίνεται δὴ τὰ τοῦ ἀετοῦ καὶ τῶν μάντεων· καὶ

[2, 11]   τῷ στόματι τοῦ κυνὸς περιρρέει τοῦ ἄνθους τὸ αἷμα, καὶ βάπτει

[2, 29]   ἐστιν ἔλεγχος ἀτυχημάτων· ἐκ τούτου τοῦ βέλους λύπη γίνεται· τὸ δέ,

[2, 31]   οὐκ ἠτυχήσαμεν· ὡς γὰρ ἐπὶ τοῦ Βηρυτίων λιμένος ἤλθομεν, ἀναγόμενον σκάφος

[2, 13]   τὴν κόρην· ὁ δὲ βδελυττόμενος τοῦ βίου τὴν ἀκολασίαν ἠρνήσατο. θυμὸς

[2, 6]   μειδιάσασα γλυκὺ καὶ ἐμφανίσασα διὰ τοῦ γέλωτος, ὅτι συνῆκε πῶς εἶπον

[2, 3]   ἵνα τὴν ἄμπελον οἴνῳ γεωργῇ. τοῦ δὲ πότου προϊόντος ἤδη καὶ

[2, 9]   ἡδονὴν φιλήματι ἐρωτικῷ. ~Ἐπειδὴ δὲ τοῦ δείπνου καιρὸς ἦν, πάλιν ὁμοίως

[2, 28]   Οὐκ ἐρεῖς, ἔφη, τὴν συσκευὴν τοῦ δράματος; ἰδοὺ καὶ ἡ Κλειὼ

[2, 20]   μέχρι πόρρω τῆς ἑσπέρας, ἀναπετάσας τοῦ δωματίου τὰς θύρας, ὥστε ἔργον

[2, 9]   ἐγὼ δὲ ἐπιτηρήσας τὸ μέρος τοῦ ἐκπώματος, ἔνθα τὸ χεῖλος ἡ

[2, 23]   ἄρτι δέ μου προσελθόντος εἴσω τοῦ θαλάμου τῆς παιδός, γίνεταί τι

[2, 37]   μὴ ταχὺ φθείρεται· ἐγγὺς γὰρ τοῦ θείου τὸ ἄφθαρτον. τὸ δὲ

[2, 4]   καὶ φοβῇ; ὅρα μὴ καταψεύδῃ τοῦ θεοῦ. ἀρχὴν δὲ ἐγώ σοι

[2, 3]   πολυτελέστερα καὶ κρατῆρα παρεθήκατο ἱερὸν τοῦ θεοῦ πολυτελῆ, μετὰ τὸν Γλαύκου

[2, 15]   χροιὰ δὲ οἵαν Ὅμηρος τοὺς τοῦ Θρᾳκὸς ἵππους ἐπαινεῖ. βαδίζει δὲ

[2, 8]   ἐστι γλυκύ. καὶ γὰρ ἀπὸ τοῦ καλλίστου τῶν τοῦ σώματος ὀργάνων

[2, 36]   οὐράνιον, τὸ δὲ πάνδημον, ὥσπερ τοῦ κάλλους αἱ χορηγοὶ θεαί. ἀλλὰ

[2, 36]   δεῖ λαβεῖν μάρτυρα τῆς οὐρανίας τοῦ κάλλους ἀνόδου, ἄκουσον Ὁμήρου λέγοντος

[2, 23]   καὶ φόβου. ὁ μὲν γὰρ τοῦ κινδύνου φόβος ἐθορύβει τὰς τῆς

[2, 11]   χηραμὸν αὐτοῦ τὸ ἔριον, ζητῶν τοῦ κόχλου τὰ μυστήρια· τὸ δὲ

[2, 11]   ἰχθὺν προσεδόκησεν, ὡς δὲ εἶδε τοῦ κόχλου τὴν τραχύτητα, ἐλοιδόρει τὴν

[2, 11]   εἶχεν ἡ χείρ. συνῆκεν οὖν τοῦ κόχλου τὴν φύσιν ὁ ποιμήν,

[2, 3]   αὐτὸν ἄμπελοι περιέστεφον ἀπ´ αὐτοῦ τοῦ κρατῆρος πεφυτευμέναι. οἱ δὲ βότρυες

[2, 29]   λυπούμενον. ἂν δέ τις ἀνάγκῃ τοῦ κρείττονος σιγήσῃ τὴν ἄμυναν, ἀλγεινότερα

[2, 32]   τὸ σκάφος, τῶν ναυτῶν διαθεόντων, τοῦ κυβερνήτου κελεύοντος, ἑλκομένων τῶν κάλων·

[2, 11]   ὁ ποιμὴν ὁρᾷ τὰ χείλη τοῦ κυνὸς ᾑμαγμένα καὶ τραῦμα νομίσας

[2, 11]   τὸ δὲ κατὰ τὴν γένυν τοῦ κυνὸς ᾑμάσσετο· καὶ τότε τὴν

[2, 11]   τοῖς ὀδοῦσι, καὶ τῷ στόματι τοῦ κυνὸς περιρρέει τοῦ ἄνθους τὸ

[2, 22]   εἰς τὴν συμπλοκὴν ἀπέρρει τῶν τοῦ λέοντος ὀδόντων, αὐτὴν μέσην διαπτὰς

[2, 11]   τρεῖς· μέλαινα μὲν ἡ κρηπὶς τοῦ λίθου, τὸ δὲ μέσον σῶμα

[2, 29]   αἱ γὰρ ὠδῖνες τῶν ἐκ τοῦ λόγου κυμάτων, οὐκ ἀποπτύσασαι τὸν

[2, 34]   με ἐπὶ τὸ δικαστήριον οἱ τοῦ μειρακίου γονεῖς οὐκ ἄκοντα· καὶ

[2, 1]   ἐμαυτοῦ κἂν ἐπ´ ὀλίγον κρατεῖν τοῦ μὴ ὁρᾶν τὴν κόρην. ἡ

[2, 2]   Ἰκάριον λέγουσι, καὶ τοῦτον ἐνταῦθα τοῦ μύθου γενέσθαι πατέρα, ὅσον Ἀττικὸν

[2, 38]   δόλων, ἔοικε κολοιῷ γεγυμνωμένῳ τῶν τοῦ μύθου πτερῶν. τὸ δὲ κάλλος

[2, 21]   τῶν φιλοσόφων· χαρίζομαι δέ σοι τοῦ μύθου τὸν ἐλέφαντα. ~Λέγει τοίνυν

[2, 15]   διέπρεπον δὲ ἐν αὐτοῖς οἱ τοῦ Νείλου βόες. βοῦς γὰρ Αἰγύπτιος

[2, 31]   πλοῖον εἰς Ἀλεξάνδρειαν, τὴν μεγάλην τοῦ Νείλου πόλιν. ~Ἔχαιρον δὲ τὸ

[2, 36]   καὶ συνοικῇ καὶ οἰνοχόον ἔχῃ τοῦ νέκταρος· ἡ δὲ πρότερον διάκονος

[2, 31]   παρῆμεν ἐπὶ τὰς πύλας, ἐπέβημεν τοῦ ὀχήματος. ἦμεν δὲ οἱ πάντες

[2, 15]   τὴν Τύρον καὶ ἐκμαθὼν τὴν τοῦ πατρὸς οἰκίαν ἐφήδρευε ταῖς γυναιξίν.

[2, 11]   βαφήν, ἀλλ´ οἵαν μυθολογοῦσι Τύριοι τοῦ ποιμένος εὑρεῖν τὸν κύνα, ᾗ

[2, 14]   τί λέγει τὸ μάντευμα, Σώστρατος (τοῦ πολέμου γάρ, ὡς ἔφην, στρατηγὸς

[2, 10]   ὥσπερ στρατιώτης ἤδη νενικηκὼς καὶ τοῦ πολέμου καταπεφρονηκώς· πολλὰ γὰρ ἦν

[2, 14]   τὸ ἔργον. ~Ἐν τούτῳ δὲ τοῦ πολέμου περιστάντος καὶ τῆς παιδὸς

[2, 14]   βαπτίζουσι πίσσῃ πεφαρμαγμένον ἀνοίγουσί τε τοῦ ποταμοῦ τὰ κλεῖθρα. ὁ δὲ

[2, 14]   πολλὴν τὴν φλόγα· ἡ δὲ τοῦ πυρὸς αἰθάλη τὸ φυτὸν γεωργεῖ.

[2, 14]   καλῶς· μὴ μέντοι θαύμαζε τὴν τοῦ πυρὸς μόνον, ἀλλὰ καὶ τὴν

[2, 14]   κατασβέννυται οὔτε τὸ ὕδωρ ὑπὸ τοῦ πυρὸς φλέγεται, ἀλλ´ ὕδατός εἰσιν

[2, 5]   κατ´ ἐμαυτὸν γενόμενος καὶ ὑπὸ τοῦ Σατύρου παροξυνθεὶς ἤσκουν ἐμαυτὸν εἰς

[2, 20]   σὺν γέλωτι. καὶ οὗτος εἰδὼς τοῦ Σατύρου τὴν τέχνην προσεποιεῖτο μὲν

[2, 31]   νυκτὸς φυλακὰς προῄειμεν ἀψοφητί, Λευκίππην τοῦ Σατύρου χειραγωγοῦντος. καὶ γὰρ ὁ

[2, 4]   μάλιστα ὅταν ἐπιτήδειον ἴδω καιρὸν τοῦ σε τῇ παρθένῳ δύνασθαι καθ´

[2, 32]   ὁρῶν τὴν θάλασσαν, οὔπω πελαγίζοντος τοῦ σκάφους ἀλλ´ ἐπὶ τοῖς λιμέσιν

[2, 17]   ἵνα μή, πλησίον τῆς Τύρου τοῦ σκάφους ὄντος, κατάφωρος γένοιτο μετὰ

[2, 34]   τὸ ἀκόντιον, πρὶν ἀκριβῶς καταστοχάσασθαι τοῦ σκοποῦ, πέμπω τὸ βέλος· τὸ

[2, 23]   καὶ τεταραγμένον. εἶτα ἐφεύγομεν διὰ τοῦ σκότους καὶ ἐπὶ τὸ δωμάτιον

[2, 19]   μήτηρ ἔκλειεν ἔνδοθεν τὴν ἐπὶ τοῦ στενωποῦ θύραν· ἔξωθεν δέ τις

[2, 19]   οἰκήματα· θύρα δὲ ἐν ἀρχῇ τοῦ στενωποῦ μία ἐκλείετο· ταύτην εἶχον

[2, 1]   κάλυκος τὸ περιφερὲς εἰς τὴν τοῦ στόματος ἔκλεισε μορφήν. ~Καὶ ἄρτι

[2, 2]   ἡδονήν, τοῦτο δὲ καὶ πρὸ τοῦ στόματος τὰς ῥῖνας εὐφραίνει καὶ

[2, 7]   που καὶ σὺ μέλιτταν ἐπὶ τοῦ στόματος φέρεις· καὶ γὰρ μέλιτος

[2, 37]   σὺν πνεύματι ἐρωτικῷ μέχρι τῶν τοῦ στόματος χειλέων ἀναθορὸν συντυγχάνει πλανωμένῳ

[2, 1]   Ὁμήρου τὴν πρὸς τὸν λέοντα τοῦ συὸς μάχην. ἔπειτά τι καὶ

[2, 8]   γὰρ ἀπὸ τοῦ καλλίστου τῶν τοῦ σώματος ὀργάνων τίκτεται· στόμα γὰρ

[2, 13]   Καλλισθένην καὶ ἠτιμᾶσθαι νομίσαντα ὑπὸ τοῦ Σωστράτου καὶ ἄλλως ἐρῶντα· ἀναπλάττων

[2, 14]   καὶ ὁ Χαιρεφῶν συστράτηγος ὢν τοῦ Σωστράτου μείζων, ἐπεὶ πατρόθεν ἦν

[2, 16]   νομίσας Λευκίππην εἶναι (ἐγνώρισε γὰρ τοῦ Σωστράτου τὴν γυναῖκα) πυθόμενος οὐδέν

[2, 35]   τῷ φιλοῦντι, ἀλλ´ ἔοικε τῷ τοῦ Ταντάλου πόματι; πολλάκις γὰρ ἐν

[2, 12]   οὐκ εἰς μακρὰν δὲ ἀπέβη τοῦ τέρατος τὸ ἔργον. ~Νεανίσκος ἦν

[2, 22]   τὸ λυποῦν μέρος, ἀνακάμπτων ἔνθα τοῦ τραύματος ἡ πληγή, ὁ δὲ

[2, 23]   ψυχῆς ἐλπίδας, ἡ δὲ ἐλπὶς τοῦ τυχεῖν ἐπεκάλυπτεν ἡδονῇ τὸν φόβον·

[2, 14]   καὶ οὔτε τὸ πῦρ ὑπὸ τοῦ ὕδατος κατασβέννυται οὔτε τὸ ὕδωρ

[2, 14]   ποταμοῦ· ἢν δὲ ἀκοῦσαι θέλῃς τοῦ ὕδατος λαλοῦντος, μικρὸν ἀνάμεινον ἐκπετάσας

[2, 14]   χορδὴ κρούεται, τὸ δὲ πνεῦμα τοῦ ὕδατος πλῆκτρον γίνεται, τὸ ῥεῦμα

[2, 14]   πυρὸς μόνον, ἀλλὰ καὶ τὴν τοῦ ὕδατος φύσιν. ἐθεασάμην γὰρ ἐγὼ

[2, 11]   τινας λίθους περιθραύει τὸ τεῖχος τοῦ φαρμάκου καὶ τὸ ἄδυτον ἀνοίγει

[2, 23]   εἶτα δειπνήσας ἔμελλεν ἀπιέναι, ἐγχεῖ τοῦ φαρμάκου κατὰ τῆς τελευταίας κύλικος

[2, 31]   φυγήν. ~Εἶχε δὲ ὁ Σάτυρος τοῦ φαρμάκου λείψανον, ᾧ τὸν Κώνωπα

[2, 23]   καταπεσὼν ἔκειτο, τὸν ὕπνον καθεύδων τοῦ φαρμάκου. ὁ δὲ Σάτυρος εἰστρέχει

[2, 8]   ἐλπίδων· ᾐσθόμην δὲ ἐπικαθημένου μοι τοῦ φιλήματος ὥσπερ σώματος καὶ ἐφύλαττον

[2, 37]   ὀδοῦσι συμβάλλεται καὶ περὶ τὸ τοῦ φιλοῦντος στόμα βόσκεται καὶ δάκνει

[2, 9]   δὲ ὡς εἶδεν, συνῆκεν ὅτι τοῦ χείλους αὐτῆς καταφιλῶ καὶ τὴν

[2, 7]   ἐπυνθάνετο ποῖ παταχθείην. κἀγώ, Κατὰ τοῦ χείλους, ἔφην. ἀλλὰ τί οὐκ

[2, 3]   θεοῦ πολυτελῆ, μετὰ τὸν Γλαύκου τοῦ Χίου δεύτερον. ὑέλου μὲν τὸ

[2, 14]   εἶπεν, Ἡρακλεῖ· τὰ μὲν γὰρ τοῦ χρησμοῦ ἔστι πάντα ἐνταῦθα. φυτώνυμον

[2, 14]   ἂν εἰς αὐτὴν ἐμπέσῃ τῆς τοῦ χρυσοῦ γονῆς, τὸ μὲν προσήψατο

[2, 11]   ἐν λίθῳ, ἀμέθυσος δὲ ἐπορφύρετο τοῦ χρυσοῦ πλησίον. ἐν μέσῳ δὲ

Livre, chapitre
[2, 18]	Καλλισθένης προσεδόκα, γίνεται δὴ τὰ	τοῦ	ἀετοῦ καὶ τῶν μάντεων· καὶ
[2, 11]	τῷ στόματι τοῦ κυνὸς περιρρέει	τοῦ	ἄνθους τὸ αἷμα, καὶ βάπτει
[2, 29]	ἐστιν ἔλεγχος ἀτυχημάτων· ἐκ τούτου	τοῦ	βέλους λύπη γίνεται· τὸ δέ,
[2, 31]	οὐκ ἠτυχήσαμεν· ὡς γὰρ ἐπὶ	τοῦ	Βηρυτίων λιμένος ἤλθομεν, ἀναγόμενον σκάφος
[2, 13]	τὴν κόρην· ὁ δὲ βδελυττόμενος	τοῦ	βίου τὴν ἀκολασίαν ἠρνήσατο. θυμὸς
[2, 6]	μειδιάσασα γλυκὺ καὶ ἐμφανίσασα διὰ	τοῦ	γέλωτος, ὅτι συνῆκε πῶς εἶπον
[2, 3]	ἵνα τὴν ἄμπελον οἴνῳ γεωργῇ.	τοῦ	δὲ πότου προϊόντος ἤδη καὶ
[2, 9]	ἡδονὴν φιλήματι ἐρωτικῷ. ~Ἐπειδὴ δὲ	τοῦ	δείπνου καιρὸς ἦν, πάλιν ὁμοίως
[2, 28]	Οὐκ ἐρεῖς, ἔφη, τὴν συσκευὴν	τοῦ	δράματος; ἰδοὺ καὶ ἡ Κλειὼ
[2, 20]	μέχρι πόρρω τῆς ἑσπέρας, ἀναπετάσας	τοῦ	δωματίου τὰς θύρας, ὥστε ἔργον
[2, 9]	ἐγὼ δὲ ἐπιτηρήσας τὸ μέρος	τοῦ	ἐκπώματος, ἔνθα τὸ χεῖλος ἡ
[2, 23]	ἄρτι δέ μου προσελθόντος εἴσω	τοῦ	θαλάμου τῆς παιδός, γίνεταί τι
[2, 37]	μὴ ταχὺ φθείρεται· ἐγγὺς γὰρ	τοῦ	θείου τὸ ἄφθαρτον. τὸ δὲ
[2, 4]	καὶ φοβῇ; ὅρα μὴ καταψεύδῃ	τοῦ	θεοῦ. ἀρχὴν δὲ ἐγώ σοι
[2, 3]	πολυτελέστερα καὶ κρατῆρα παρεθήκατο ἱερὸν	τοῦ	θεοῦ πολυτελῆ, μετὰ τὸν Γλαύκου
[2, 15]	χροιὰ δὲ οἵαν Ὅμηρος τοὺς	τοῦ	Θρᾳκὸς ἵππους ἐπαινεῖ. βαδίζει δὲ
[2, 8]	ἐστι γλυκύ. καὶ γὰρ ἀπὸ	τοῦ	καλλίστου τῶν τοῦ σώματος ὀργάνων
[2, 36]	οὐράνιον, τὸ δὲ πάνδημον, ὥσπερ	τοῦ	κάλλους αἱ χορηγοὶ θεαί. ἀλλὰ
[2, 36]	δεῖ λαβεῖν μάρτυρα τῆς οὐρανίας	τοῦ	κάλλους ἀνόδου, ἄκουσον Ὁμήρου λέγοντος
[2, 23]	καὶ φόβου. ὁ μὲν γὰρ	τοῦ	κινδύνου φόβος ἐθορύβει τὰς τῆς
[2, 11]	χηραμὸν αὐτοῦ τὸ ἔριον, ζητῶν	τοῦ	κόχλου τὰ μυστήρια· τὸ δὲ
[2, 11]	ἰχθὺν προσεδόκησεν, ὡς δὲ εἶδε	τοῦ	κόχλου τὴν τραχύτητα, ἐλοιδόρει τὴν
[2, 11]	εἶχεν ἡ χείρ. συνῆκεν οὖν	τοῦ	κόχλου τὴν φύσιν ὁ ποιμήν,
[2, 3]	αὐτὸν ἄμπελοι περιέστεφον ἀπ´ αὐτοῦ	τοῦ	κρατῆρος πεφυτευμέναι. οἱ δὲ βότρυες
[2, 29]	λυπούμενον. ἂν δέ τις ἀνάγκῃ	τοῦ	κρείττονος σιγήσῃ τὴν ἄμυναν, ἀλγεινότερα
[2, 32]	τὸ σκάφος, τῶν ναυτῶν διαθεόντων,	τοῦ	κυβερνήτου κελεύοντος, ἑλκομένων τῶν κάλων·
[2, 11]	ὁ ποιμὴν ὁρᾷ τὰ χείλη	τοῦ	κυνὸς ᾑμαγμένα καὶ τραῦμα νομίσας
[2, 11]	τὸ δὲ κατὰ τὴν γένυν	τοῦ	κυνὸς ᾑμάσσετο· καὶ τότε τὴν
[2, 11]	τοῖς ὀδοῦσι, καὶ τῷ στόματι	τοῦ	κυνὸς περιρρέει τοῦ ἄνθους τὸ
[2, 22]	εἰς τὴν συμπλοκὴν ἀπέρρει τῶν	τοῦ	λέοντος ὀδόντων, αὐτὴν μέσην διαπτὰς
[2, 11]	τρεῖς· μέλαινα μὲν ἡ κρηπὶς	τοῦ	λίθου, τὸ δὲ μέσον σῶμα
[2, 29]	αἱ γὰρ ὠδῖνες τῶν ἐκ	τοῦ	λόγου κυμάτων, οὐκ ἀποπτύσασαι τὸν
[2, 34]	με ἐπὶ τὸ δικαστήριον οἱ	τοῦ	μειρακίου γονεῖς οὐκ ἄκοντα· καὶ
[2, 1]	ἐμαυτοῦ κἂν ἐπ´ ὀλίγον κρατεῖν	τοῦ	μὴ ὁρᾶν τὴν κόρην. ἡ
[2, 2]	Ἰκάριον λέγουσι, καὶ τοῦτον ἐνταῦθα	τοῦ	μύθου γενέσθαι πατέρα, ὅσον Ἀττικὸν
[2, 38]	δόλων, ἔοικε κολοιῷ γεγυμνωμένῳ τῶν	τοῦ	μύθου πτερῶν. τὸ δὲ κάλλος
[2, 21]	τῶν φιλοσόφων· χαρίζομαι δέ σοι	τοῦ	μύθου τὸν ἐλέφαντα. ~Λέγει τοίνυν
[2, 15]	διέπρεπον δὲ ἐν αὐτοῖς οἱ	τοῦ	Νείλου βόες. βοῦς γὰρ Αἰγύπτιος
[2, 31]	πλοῖον εἰς Ἀλεξάνδρειαν, τὴν μεγάλην	τοῦ	Νείλου πόλιν. ~Ἔχαιρον δὲ τὸ
[2, 36]	καὶ συνοικῇ καὶ οἰνοχόον ἔχῃ	τοῦ	νέκταρος· ἡ δὲ πρότερον διάκονος
[2, 31]	παρῆμεν ἐπὶ τὰς πύλας, ἐπέβημεν	τοῦ	ὀχήματος. ἦμεν δὲ οἱ πάντες
[2, 15]	τὴν Τύρον καὶ ἐκμαθὼν τὴν	τοῦ	πατρὸς οἰκίαν ἐφήδρευε ταῖς γυναιξίν.
[2, 11]	βαφήν, ἀλλ´ οἵαν μυθολογοῦσι Τύριοι	τοῦ	ποιμένος εὑρεῖν τὸν κύνα, ᾗ
[2, 14]	τί λέγει τὸ μάντευμα, Σώστρατος	(τοῦ	πολέμου γάρ, ὡς ἔφην, στρατηγὸς
[2, 10]	ὥσπερ στρατιώτης ἤδη νενικηκὼς καὶ	τοῦ	πολέμου καταπεφρονηκώς· πολλὰ γὰρ ἦν
[2, 14]	τὸ ἔργον. ~Ἐν τούτῳ δὲ	τοῦ	πολέμου περιστάντος καὶ τῆς παιδὸς
[2, 14]	βαπτίζουσι πίσσῃ πεφαρμαγμένον ἀνοίγουσί τε	τοῦ	ποταμοῦ τὰ κλεῖθρα. ὁ δὲ
[2, 14]	πολλὴν τὴν φλόγα· ἡ δὲ	τοῦ	πυρὸς αἰθάλη τὸ φυτὸν γεωργεῖ.
[2, 14]	καλῶς· μὴ μέντοι θαύμαζε τὴν	τοῦ	πυρὸς μόνον, ἀλλὰ καὶ τὴν
[2, 14]	κατασβέννυται οὔτε τὸ ὕδωρ ὑπὸ	τοῦ	πυρὸς φλέγεται, ἀλλ´ ὕδατός εἰσιν
[2, 5]	κατ´ ἐμαυτὸν γενόμενος καὶ ὑπὸ	τοῦ	Σατύρου παροξυνθεὶς ἤσκουν ἐμαυτὸν εἰς
[2, 20]	σὺν γέλωτι. καὶ οὗτος εἰδὼς	τοῦ	Σατύρου τὴν τέχνην προσεποιεῖτο μὲν
[2, 31]	νυκτὸς φυλακὰς προῄειμεν ἀψοφητί, Λευκίππην	τοῦ	Σατύρου χειραγωγοῦντος. καὶ γὰρ ὁ
[2, 4]	μάλιστα ὅταν ἐπιτήδειον ἴδω καιρὸν	τοῦ	σε τῇ παρθένῳ δύνασθαι καθ´
[2, 32]	ὁρῶν τὴν θάλασσαν, οὔπω πελαγίζοντος	τοῦ	σκάφους ἀλλ´ ἐπὶ τοῖς λιμέσιν
[2, 17]	ἵνα μή, πλησίον τῆς Τύρου	τοῦ	σκάφους ὄντος, κατάφωρος γένοιτο μετὰ
[2, 34]	τὸ ἀκόντιον, πρὶν ἀκριβῶς καταστοχάσασθαι	τοῦ	σκοποῦ, πέμπω τὸ βέλος· τὸ
[2, 23]	καὶ τεταραγμένον. εἶτα ἐφεύγομεν διὰ	τοῦ	σκότους καὶ ἐπὶ τὸ δωμάτιον
[2, 19]	μήτηρ ἔκλειεν ἔνδοθεν τὴν ἐπὶ	τοῦ	στενωποῦ θύραν· ἔξωθεν δέ τις
[2, 19]	οἰκήματα· θύρα δὲ ἐν ἀρχῇ	τοῦ	στενωποῦ μία ἐκλείετο· ταύτην εἶχον
[2, 1]	κάλυκος τὸ περιφερὲς εἰς τὴν	τοῦ	στόματος ἔκλεισε μορφήν. ~Καὶ ἄρτι
[2, 2]	ἡδονήν, τοῦτο δὲ καὶ πρὸ	τοῦ	στόματος τὰς ῥῖνας εὐφραίνει καὶ
[2, 7]	που καὶ σὺ μέλιτταν ἐπὶ	τοῦ	στόματος φέρεις· καὶ γὰρ μέλιτος
[2, 37]	σὺν πνεύματι ἐρωτικῷ μέχρι τῶν	τοῦ	στόματος χειλέων ἀναθορὸν συντυγχάνει πλανωμένῳ
[2, 1]	Ὁμήρου τὴν πρὸς τὸν λέοντα	τοῦ	συὸς μάχην. ἔπειτά τι καὶ
[2, 8]	γὰρ ἀπὸ τοῦ καλλίστου τῶν	τοῦ	σώματος ὀργάνων τίκτεται· στόμα γὰρ
[2, 13]	Καλλισθένην καὶ ἠτιμᾶσθαι νομίσαντα ὑπὸ	τοῦ	Σωστράτου καὶ ἄλλως ἐρῶντα· ἀναπλάττων
[2, 14]	καὶ ὁ Χαιρεφῶν συστράτηγος ὢν	τοῦ	Σωστράτου μείζων, ἐπεὶ πατρόθεν ἦν
[2, 16]	νομίσας Λευκίππην εἶναι (ἐγνώρισε γὰρ	τοῦ	Σωστράτου τὴν γυναῖκα) πυθόμενος οὐδέν
[2, 35]	τῷ φιλοῦντι, ἀλλ´ ἔοικε τῷ	τοῦ	Ταντάλου πόματι; πολλάκις γὰρ ἐν
[2, 12]	οὐκ εἰς μακρὰν δὲ ἀπέβη	τοῦ	τέρατος τὸ ἔργον. ~Νεανίσκος ἦν
[2, 22]	τὸ λυποῦν μέρος, ἀνακάμπτων ἔνθα	τοῦ	τραύματος ἡ πληγή, ὁ δὲ
[2, 23]	ψυχῆς ἐλπίδας, ἡ δὲ ἐλπὶς	τοῦ	τυχεῖν ἐπεκάλυπτεν ἡδονῇ τὸν φόβον·
[2, 14]	καὶ οὔτε τὸ πῦρ ὑπὸ	τοῦ	ὕδατος κατασβέννυται οὔτε τὸ ὕδωρ
[2, 14]	ποταμοῦ· ἢν δὲ ἀκοῦσαι θέλῃς	τοῦ	ὕδατος λαλοῦντος, μικρὸν ἀνάμεινον ἐκπετάσας
[2, 14]	χορδὴ κρούεται, τὸ δὲ πνεῦμα	τοῦ	ὕδατος πλῆκτρον γίνεται, τὸ ῥεῦμα
[2, 14]	πυρὸς μόνον, ἀλλὰ καὶ τὴν	τοῦ	ὕδατος φύσιν. ἐθεασάμην γὰρ ἐγὼ
[2, 11]	τινας λίθους περιθραύει τὸ τεῖχος	τοῦ	φαρμάκου καὶ τὸ ἄδυτον ἀνοίγει
[2, 23]	εἶτα δειπνήσας ἔμελλεν ἀπιέναι, ἐγχεῖ	τοῦ	φαρμάκου κατὰ τῆς τελευταίας κύλικος
[2, 31]	φυγήν. ~Εἶχε δὲ ὁ Σάτυρος	τοῦ	φαρμάκου λείψανον, ᾧ τὸν Κώνωπα
[2, 23]	καταπεσὼν ἔκειτο, τὸν ὕπνον καθεύδων	τοῦ	φαρμάκου. ὁ δὲ Σάτυρος εἰστρέχει
[2, 8]	ἐλπίδων· ᾐσθόμην δὲ ἐπικαθημένου μοι	τοῦ	φιλήματος ὥσπερ σώματος καὶ ἐφύλαττον
[2, 37]	ὀδοῦσι συμβάλλεται καὶ περὶ τὸ	τοῦ	φιλοῦντος στόμα βόσκεται καὶ δάκνει
[2, 9]	δὲ ὡς εἶδεν, συνῆκεν ὅτι	τοῦ	χείλους αὐτῆς καταφιλῶ καὶ τὴν
[2, 7]	ἐπυνθάνετο ποῖ παταχθείην. κἀγώ, Κατὰ	τοῦ	χείλους, ἔφην. ἀλλὰ τί οὐκ
[2, 3]	θεοῦ πολυτελῆ, μετὰ τὸν Γλαύκου	τοῦ	Χίου δεύτερον. ὑέλου μὲν τὸ
[2, 14]	εἶπεν, Ἡρακλεῖ· τὰ μὲν γὰρ	τοῦ	χρησμοῦ ἔστι πάντα ἐνταῦθα. φυτώνυμον
[2, 14]	ἂν εἰς αὐτὴν ἐμπέσῃ τῆς	τοῦ	χρυσοῦ γονῆς, τὸ μὲν προσήψατο
[2, 11]	ἐν λίθῳ, ἀμέθυσος δὲ ἐπορφύρετο	τοῦ	χρυσοῦ πλησίον. ἐν μέσῳ δὲ

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher
Dernière mise à jour : 8/02/2006