Livre, chapitre
[2, 14]	ἡ δὲ πίσσα δέλεαρ γίνεται	τῆς	ἄγρας· ὅ τι γὰρ ἂν
[2, 23]	τὴν γαστέρα, κάτωθεν ἀρξάμενον ἀπὸ	τῆς	αἰδοῦς. ταραχθεῖσα οὖν ὑπὸ δείματος,
[2, 21]	βομβοῦν; ἢν εἰσδύῃ μου τῇ	τῆς	ἀκοῆς ὁδῷ, τέθνηκα. καὶ ὁ
[2, 7]	μηδὲν ἄχθεσθαι· παύσειν γὰρ αὐτὴν	τῆς	ἀλγηδόνος δύο ἐπᾴσασαν ῥήματα· διδαχθῆναι
[2, 28]	τίνα δὲ ἄλλην προσαγάγω πίστιν	τῆς	ἀληθείας μείζονα; εἰ παρθενίας ἔστι
[2, 22]	εἶχε φυγεῖν, ἀδημονῶν εἶπεν· Ὢ	τῆς	ἀνοίας· προὐκαλούμην γὰρ ἐγὼ λέοντα,
[2, 1]	συὸς μάχην. ἔπειτά τι καὶ	τῆς	ἁπαλῆς μούσης ἐλίγαινε· ῥόδον γὰρ
[2, 33]	Τίς οὖν ἡ πρόφασις ὑμῖν	τῆς	ἀποδημίας; Ἢν σὺ πρῶτος ἡμῖν
[2, 27]	καὶ αὐτὸς ὅτι κοινωνὸς γενήσεται	τῆς	ἀποδημίας. ταῦτα ἔδοξε. καὶ τὴν
[2, 16]	αὐτὴν συγκροτῆσαι, καταλέξας τὸν τρόπον	τῆς	ἁρπαγῆς. πανήγυρις δὲ ἐπέκειτο, καθ´
[2, 10]	ἐπιτηρήσας οὖν ὅτε τὸ πολὺ	τῆς	αὐγῆς ἐμαραίνετο, πρόσειμι θρασύτερος γενόμενος
[2, 37]	ἰδίαν ἡδονήν. ἐν δὲ τῇ	τῆς	Ἀφροδίτης ἀκμῇ οἰστρεῖ μὲν ὑφ´
[2, 37]	πρὸς δὲ τὸ τέρμα αὐτὸ	τῆς	Ἀφροδίτης ἡ γυνὴ γενομένη πέφυκεν
[2, 2]	μέλανα τὸν ἀνθοσμίαν, οὐ τὸν	τῆς	Βιβλίας ἀμπέλου, οὐ τὸν Μάρωνος
[2, 17]	ἀπέπλευσαν, αὐτὸς δὲ μικρὸν ἀπεσάλευε	τῆς	γῆς, ἅμα μὲν ὡς δοκοίη
[2, 18]	δέκα. ὀκτὼ δὲ ἑτέρους ἐπὶ	τῆς	γῆς εἶχον προλοχίσαντες, οἳ γυναικείας
[2, 31]	μετεσκευαζόμεθα ἐπὶ τὴν θάλασσαν ἐκ	τῆς	γῆς, καὶ ἦν ὁ καιρὸς
[2, 20]	αὐτός, ἐνετίθει δὲ τῇ παιδιᾷ	τῆς	γνώμης τὸ ἄσπονδον. λέγει δὴ
[2, 11]	χρυσῷ στεφανούμενος ὀφθαλμὸν ἐμιμεῖτο χρυσοῦν.	τῆς	δὲ ἐσθῆτος οὐ πάρεργον εἶχεν
[2, 21]	οὖν ἑαυτὸν ὁ λέων καὶ	τῆς	δειλίας κατεμέμφετο καὶ τέλος ἀποθανεῖν
[2, 18]	ἀποσβεννύουσι, φευγόντων δὲ ἀτάκτως ὑπὸ	τῆς	ἐκπλήξεως, τὰ ξίφη γυμνώσαντες ἁρπάζουσι
[2, 34]	ὁ Μενέλαος· Τὸ μὲν κεφάλαιον	τῆς	ἐμῆς ἀποδημίας ἔρως βάσκανος καὶ
[2, 38]	ἔξεστι δὲ αὐτῷ καὶ πρὸ	τῆς	ἐν Ἀφροδίτῃ συμπλοκῆς καὶ ἐν
[2, 2]	τὸν Κάδμου μῦθον ᾄδουσι. καὶ	τῆς	ἑορτῆς διηγοῦνται πατέρα μῦθον, οἶνον
[2, 14]	ἕκαστα τούτων, οὐδὲν δὲ ἧττον	τῆς	ἐπιβουλῆς εἴχετο. καὶ τοιοῦτό τι
[2, 17]	τοῦτο προκατασκευάσας οἴκοθεν εἰ τύχοι	τῆς	ἐπιχειρήσεως. οἱ μὲν δὴ ἄλλοι
[2, 7]	τῶν χειλέων τὴν συμβολὴν τῷ	τῆς	ἐπῳδῆς ψιθυρίσματι φιλήματα ἐποίει τὴν
[2, 23]	καὶ ἥκομεν ἐπὶ τὰς θύρας	τῆς	ἐρωμένης. καὶ ὁ μὲν ὑπελείπετο,
[2, 20]	ἡμῖν πραχθῇ, διενυκτέρευε μέχρι πόρρω	τῆς	ἑσπέρας, ἀναπετάσας τοῦ δωματίου τὰς
[2, 31]	ἦν ὁ καιρὸς μικρὸν ἄνω	τῆς	ἕω. ἔπλει δὲ τὸ πλοῖον
[2, 38]	ἄλληλα τὰ σώματα καὶ περὶ	τῆς	ἡδονῆς ἀθλεῖ. τὰ δὲ φιλήματα
[2, 36]	ὦ Κλειτοφῶν, ἔφη, τὸ κεφάλαιον	τῆς	ἡδονῆς. ποθεινὸν γὰρ ἀεὶ τὸ
[2, 9]	καὶ τέταρτον καὶ τὸ λοιπὸν	τῆς	ἡμέρας οὕτως ἀλλήλοις προεπίνομεν τὰ
[2, 14]	τράχηλος. οὐκ ἐρρίζωται δὲ κατὰ	τῆς	θαλάσσης, ἀλλὰ τὸ ὕδωρ ὑπορρεῖ
[2, 18]	γενομένων ἡμῶν ἐπὶ τῷ χείλει	τῆς	θαλάσσης, ὁ μὲν τὸ συγκείμενον
[2, 16]	οὐδέν (ἦν γὰρ ἑαλωκὼς ἐκ	τῆς	θέας) δείκνυσιν ἑνὶ τῶν οἰκετῶν
[2, 19]	μή τις ἄλλος κρείττων γένηται	τῆς	θεοῦ. ταῦτα πολλάκις κατεπᾴδων ἐπεπείκειν
[2, 22]	γένυν. οἱ δὲ ὀδόντες κενοὶ	τῆς	θήρας περὶ ἑαυτοὺς ἐκροτάλιζον. ἤδη
[2, 23]	εἶχεν ἀναπηδᾷ καὶ ἐπὶ τὸν	τῆς	θυγατρὸς θάλαμον τρέχει (ἐγγὺς γὰρ
[2, 24]	ἐν Τύρῳ δὲ καταπεπολέμησαι καὶ	τῆς	θυγατρός σού τις τοὺς γάμους
[2, 1]	αὐτῆς ὁρᾶν, ὡς εἴ τις	τῆς	κάλυκος τὸ περιφερὲς εἰς τὴν
[2, 29]	γλώσσης βέλει θεραπεύεται· καὶ γὰρ	τῆς	καρδίας ἔπαυσε τὸ θυμούμενον καὶ
[2, 8]	οἶδα δὲ οὕτω πρότερον ἡσθείσης	τῆς	καρδίας· καὶ τότε πρῶτον ἔμαθον
[2, 5]	πεπεῖσθαι· κάτωθεν δὲ ὥσπερ ἐκ	τῆς	καρδίας ὁ Ἔρως ἀντεφθέγγετο· Ναί,
[2, 23]	ἐγὼ δὲ εἰσῄειν, ὑποδεχομένης με	τῆς	Κλειοῦς ἀψοφητί, τρέμων τρόμον διπλοῦν,
[2, 27]	ὅ τε καταμηνύσων οὐκ ἔσται,	τῆς	Κλειοῦς ἐκ μέσου γενομένης· τάχα
[2, 7]	τις ἐξαίφνης μέλιττά ποθεν ἱπτᾶσα	τῆς	Κλειοῦς ἐπάταξε τὴν χεῖρα. καὶ
[2, 10]	παῖς βαδιεῖται κατὰ τὰ εἰθισμένα	τῆς	Κλειοῦς ἑπομένης, πρὶν ἐπὶ τὸν
[2, 26]	ἤκουσεν ἡμῶν ἃ πεπόνθαμεν καὶ	τῆς	Κλειοῦς ἡμεῖς, ὅπως φύγοι, καὶ
[2, 28]	Πάνθεια ἀναστᾶσα περὶ τὰς βασάνους	τῆς	Κλειοῦς ηὐτρεπίζετο καὶ καλεῖν αὐτὴν
[2, 27]	τῆς χειρός μου λαβόμενος ἄγει	τῆς	Κλειοῦς μακρὰν καὶ λέγει· Δοκῶ
[2, 19]	ὑποδέξασθαί με τῷ θαλάμῳ νυκτός,	τῆς	Κλειοῦς συνεργούσης, ἥτις ἦν αὐτῇ
[2, 1]	ἐπαινοῦντες ἐπὶ τὸ δωμάτιον ἐβαδίζομεν	τῆς	κόρης, ἀκροασόμενοι δῆθεν τῶν κιθαρισμάτων·
[2, 27]	ἀπελθεῖν. οὐδὲ γὰρ νῦν οἶδε	τῆς	κόρης ἡ μήτηρ τίνα κατέλαβεν,
[2, 27]	ἐσομένων· καὶ τέλος ἔδοξεν ἀποπειραθῆναι	τῆς	κόρης καί, εἰ μὲν θελήσει
[2, 23]	γίνεταί τι τοιοῦτον περὶ τὴν	τῆς	κόρης μητέρα· ἔτυχεν ὄνειρος αὐτὴν
[2, 19]	δυνατήν, τὴν Κλειὼ ἐπεπείκει, καὶ	τῆς	κόρης συνειδυίας, μηδὲν ἀντιπρᾶξαι τῇ
[2, 10]	ἀνδρίζεσθαι καιρός. ἡ γὰρ μήτηρ	τῆς	κόρης, ὡς οἶσθα, μαλακίζεται καὶ
[2, 31]	διακονούμενος ἡμῖν ἐγχεῖ λαθὼν κατὰ	τῆς	κύλικος τῆς τελευταίας, ἣν τῇ
[2, 17]	μὲν ἐξεῦρε λῃστὰς ἁλιεῖς ἀπὸ	τῆς	κώμης ἐκείνης καὶ δῆτα ἀπέπλευσεν
[2, 16]	τὴν ἀδελφὴν τὴν ἐμὴν μετὰ	τῆς	Λευκίππης μητρὸς προελθεῖν. ὁ δὲ
[2, 35]	ὑποδακρύοντα μνήμῃ Χαρικλέους, βουλόμενος αὐτοὺς	τῆς	λύπης ἀπαγαγεῖν, ἐμβάλλω λόγον ἐρωτικῆς
[2, 29]	καρδίαν ἐπικλύζει τὸν λογισμὸν τῷ	τῆς	μανίας ἀφρῷ. λόγος δὲ τούτων
[2, 24]	ἀνετμήθης τὴν γαστέρα· αὕτη δυστυχεστέρα	τῆς	μαχαίρας τομή· οὐδὲ εἶδον τὸν
[2, 29]	καθ´ ἑαυτὴν γενομένη καὶ τῶν	τῆς	μητρὸς γεμισθεῖσα ῥημάτων παντοδαπή τις
[2, 30]	καὶ ἐγχωρίων, ἐξαρπάσατέ με τῶν	τῆς	μητρὸς ὀφθαλμῶν, ὅποι βούλεσθε. εἰ
[2, 32]	κατελείπετο· τὴν γῆν ἑωρῶμεν ἀπὸ	τῆς	νηὸς κατὰ μικρὸν ἀναχωροῦσαν, ὡς
[2, 35]	παρῆν, ἀλλ´ ἐν μυχῷ ἐκάθευδε	τῆς	νηός. λέγω δὴ πρὸς αὐτοὺς
[2, 14]	στενὸς αὐχήν, καὶ ἔστιν ὥσπερ	τῆς	νήσου τράχηλος. οὐκ ἐρρίζωται δὲ
[2, 31]	ἐπὶ Σιδῶνα καὶ περὶ μοίρας	τῆς	νυκτὸς δύο παρῆμεν ἐπὶ τὴν
[2, 27]	τῇ τύχῃ. κοιμηθέντες οὖν ὀλίγον	τῆς	νυκτὸς ὅσον τὸ λοιπόν, περὶ
[2, 12]	ἐξαίφνης γίνεται κατὰ τὸν ἀνδρῶνα	τῆς	οἰκίας. ἐγεγόνει δέ τι τοιοῦτον·
[2, 19]	καὶ τὰς κλεῖς ἔβαλλε διὰ	τῆς	ὀπῆς· ἡ δὲ λαβοῦσα ἐφύλαττε
[2, 36]	καὶ ποιητὴν δεῖ λαβεῖν μάρτυρα	τῆς	οὐρανίας τοῦ κάλλους ἀνόδου, ἄκουσον
[2, 23]	μου προσελθόντος εἴσω τοῦ θαλάμου	τῆς	παιδός, γίνεταί τι τοιοῦτον περὶ
[2, 14]	δὲ τοῦ πολέμου περιστάντος καὶ	τῆς	παιδὸς εἰς ἡμᾶς ἐκκειμένης μεμαθήκει
[2, 13]	ἄλλως ἐρῶντα· ἀναπλάττων γὰρ ἑαυτῷ	τῆς	παιδὸς τὸ κάλλος καὶ φανταζόμενος
[2, 18]	ὁ λέμβος ἐφήδρευεν. ~Πρὸ δὲ	τῆς	πανηγύρεως, ἣν ὁ Καλλισθένης προσεδόκα,
[2, 11]	ᾑμάσσετο· καὶ τότε τὴν εἰκόνα	τῆς	πορφύρας ἐδιδάσκετο. λαβὼν δή τινας
[2, 11]	ταῖς ἄλλαις ἐσθῆσιν ἡ χώρα	τῆς	πορφύρας, ἐκεῖ χρυσὸς ἦν. ἤριζον
[2, 11]	φαρμάκου καὶ τὸ ἄδυτον ἀνοίγει	τῆς	πορφύρας καὶ θησαυρὸν εὑρίσκει βαφῆς.
[2, 11]	πέπλον. ἦν γὰρ χρόνος ὅτε	τῆς	πορφύρας ὁ κόσμος ἀνθρώποις ἀπόρρητος
[2, 10]	θρασύτερος γενόμενος πρὸς αὐτὴν ἐκ	τῆς	πρώτης προσβολῆς, ὥσπερ στρατιώτης ἤδη
[2, 22]	μέλος ἐπινίκιον. μακρότερον δὲ ποιούμενος	τῆς	πτήσεως τὸν κύκλον ὑπὸ περιττῆς
[2, 14]	ἐγὼ τοιαῦτα μυστήρια. τὸ γοῦν	τῆς	Σικελικῆς πηγῆς ὕδωρ κεκερασμένον ἔχει
[2, 24]	ὑβρίσαντά σε, οὐδὲ οἶδά μου	τῆς	συμφορᾶς τὴν τύχην. οἴμοι τῶν
[2, 31]	ἐγχεῖ λαθὼν κατὰ τῆς κύλικος	τῆς	τελευταίας, ἣν τῇ Πανθείᾳ προσέφερεν·
[2, 23]	ἀπιέναι, ἐγχεῖ τοῦ φαρμάκου κατὰ	τῆς	τελευταίας κύλικος ὁ Σάτυρος αὐτῷ·
[2, 36]	νέκταρος· ἡ δὲ πρότερον διάκονος	τῆς	τιμῆς ἐξέωσται· ἦν γάρ, οἶμαι,
[2, 14]	γὰρ ἂν εἰς αὐτὴν ἐμπέσῃ	τῆς	τοῦ χρυσοῦ γονῆς, τὸ μὲν
[2, 17]	ἐπίνειον Τυρίων, νησίδιον ἀπέχον ὀλίγον	τῆς	Τύρου (Ῥοδόπης αὐτὸ τάφον οἱ
[2, 17]	ἅμα δὲ ἵνα μή, πλησίον	τῆς	Τύρου τοῦ σκάφους ὄντος, κατάφωρος
[2, 13]	οὖν καὶ τὸν Σώστρατον ἀμύνασθαι	τῆς	ὕβρεως καὶ αὑτῷ τὴν ἐπιθυμίαν
[2, 34]	τῶν θηρίων. ἐξαίφνης δὲ σῦς	τῆς	ὕλης προπηδᾷ, καὶ τὸ μειράκιον
[2, 2]	ἦν. καὶ ὁ Διόνυσος ἐπαινεῖ	τῆς	φιλοφροσύνης τὸν ποιμένα καὶ αὐτῷ
[2, 30]	ὡς ταῦτα ἤκουσα, τὸ πολὺ	τῆς	φροντίδος ἀπερριψάμην. δύο δὲ ἡμέρας
[2, 30]	Σάτυρον πρὸς τὴν κόρην ἀποπειρασόμενον	τῆς	φυγῆς. ἡ δὲ πρὶν ἀκοῦσαι
[2, 38]	καὶ οὐκ ἔστι τέχνης ἀλλὰ	τῆς	φύσεως τὰ φιλήματα. αὕτη δὲ
[2, 27]	βασάνων γλυκύτερος. ~Ὁ οὖν Κλεινίας	τῆς	χειρός μου λαβόμενος ἄγει τῆς
[2, 23]	τοῦ κινδύνου φόβος ἐθορύβει τὰς	τῆς	ψυχῆς ἐλπίδας, ἡ δὲ ἐλπὶς
[2, 29]	καρδίας ἔπαυσε τὸ θυμούμενον καὶ	τῆς	ψυχῆς ἐμάρανε τὸ λυπούμενον. ἂν
[2, 29]	καὶ λύπη καὶ ὀργὴ τρία	τῆς	ψυχῆς κύματα· ἡ μὲν γὰρ
[2, 29]	περὶ τὰ στέρνα διανεμομένη κατατήκει	τῆς	ψυχῆς τὸ ζωπυροῦν· ἡ δὲ
[2, 1]	ᾆσμα. εἴ τις τὰς καμπὰς	τῆς	ᾠδῆς περιελὼν ψιλὸν ἔλεγεν ἁρμονίας

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 8/02/2006