Livre, chapitre |
[2, 36] |
τὸ
κεφάλαιον
τῆς
ἡδονῆς.
ποθεινὸν
|
γὰρ |
ἀεὶ
τὸ
ἀκόρεστον.
τὸ
μὲν |
[2, 12] |
δὲ
ἔργον
εὐθὺς
ἀπέβη·
τὸν
|
γὰρ |
ἀετὸν
ἀναπτάντα
ἐπὶ
τὴν
θάλασσαν |
[2, 15] |
οἱ
τοῦ
Νείλου
βόες.
βοῦς
|
γὰρ |
Αἰγύπτιος
οὐ
τὸ
μέγεθος
μόνον |
[2, 29] |
τῆς
ψυχῆς
κύματα·
ἡ
μὲν
|
γὰρ |
αἰδὼς
διὰ
τῶν
ὀμμάτων
εἰσρέουσα |
[2, 14] |
γίνεται
τῆς
ἄγρας·
ὅ
τι
|
γὰρ |
ἂν
εἰς
αὐτὴν
ἐμπέσῃ
τῆς |
[2, 37] |
ταῖς
εἰς
Ἀφροδίτην
πωλουμέναις·
ἄλλος
|
γὰρ |
ἂν
ἴσως
εἰπεῖν
τι
καὶ |
[2, 4] |
ἐγώ
σοι
παρέξω.
τὴν
Κλειὼ
|
γὰρ |
ἀπάξω
μάλιστα
ὅταν
ἐπιτήδειον
ἴδω |
[2, 35] |
Μενέλαος
ἔφη,
τοῦτο
ἐκείνου;
καὶ
|
γὰρ |
ἁπλούστεροι
παῖδες
γυναικῶν,
καὶ
τὸ |
[2, 8] |
ὃ
πρῶτόν
ἐστι
γλυκύ.
καὶ
|
γὰρ |
ἀπὸ
τοῦ
καλλίστου
τῶν
τοῦ |
[2, 14] |
οὐκ
ἀφῆκε
τὴν
γῆν·
συνδεῖ
|
γὰρ |
αὐτὴν
πρὸς
τὴν
ἤπειρον
στενὸς |
[2, 7] |
παρῄνει,
λέγουσα
μηδὲν
ἄχθεσθαι·
παύσειν
|
γὰρ |
αὐτὴν
τῆς
ἀλγηδόνος
δύο
ἐπᾴσασαν |
[2, 7] |
ἀλγηδόνος
δύο
ἐπᾴσασαν
ῥήματα·
διδαχθῆναι
|
γὰρ |
αὐτὴν
ὑπό
τινος
Αἰγυπτίας
εἰς |
[2, 11] |
συνεκρότει
θᾶττον
ἢ
διεγνώκει.
ἐνύπνια
|
γὰρ |
αὐτὸν
διετάραττε
πολλά.
ἔδοξεν
ἄγειν |
[2, 14] |
πρὸς
ἰχθὺν
ἄγκιστρον
γίνεται,
ἀγρεύει
|
γὰρ |
αὐτόν·
ἡ
δὲ
πίσσα
δέλεαρ |
[2, 36] |
ἀεὶ
καὶ
μᾶλλον
ἀνθεῖ·
οὐ
|
γὰρ |
γεγηρακυῖαν
ἔχει
τὴν
ἡδονήν·
καὶ |
[2, 29] |
βαλόντα
τοῖς
αὐτοῖς
βλήμασι·
λόγος
|
γὰρ |
γλώσσης
βέλος
ἄλλης
γλώσσης
βέλει |
[2, 25] |
διὰ
τὸν
φόβον
δυναμένη.
φόβος
|
γὰρ |
γλώττης
ἐστὶ
δεσμός.
ἓν
οἶδα |
[2, 36] |
οὐρανοὺς
διὰ
κάλλος
γυνή
(καὶ
|
γὰρ
|
γυναιξὶ
κεκοινώνηκεν
ὁ
Ζεύς)
ἀλλ´ |
[2, 2] |
ἑορτὴ
προτρυγαίου
Διονύσου
τότε.
τὸν
|
γὰρ |
Διόνυσον
Τύριοι
νομίζουσιν
ἑαυτῶν,
ἐπεὶ |
[2, 26] |
κατόπιν
ὁρῶμεν
σπουδῇ
θέουσαν·
ἦν
|
γὰρ |
δρασμὸν
βεβουλευμένη.
ἅμα
τε
οὖν |
[2, 16] |
τὴν
γυναῖκα)
πυθόμενος
οὐδέν
(ἦν
|
γὰρ |
ἑαλωκὼς
ἐκ
τῆς
θέας)
δείκνυσιν |
[2, 13] |
Σωστράτου
καὶ
ἄλλως
ἐρῶντα·
ἀναπλάττων
|
γὰρ |
ἑαυτῷ
τῆς
παιδὸς
τὸ
κάλλος |
[2, 22] |
εἶπεν·
Ὢ
τῆς
ἀνοίας·
προὐκαλούμην
|
γὰρ |
ἐγὼ
λέοντα,
ὀλίγος
δέ
με |
[2, 36] |
κάλλος
αὐτοῦ
φεύγει
ταχύ.
δύο
|
γὰρ |
ἐγὼ
νομίζω
κατ´
ἀνθρώπους
κάλλη |
[2, 14] |
τὴν
τοῦ
ὕδατος
φύσιν.
ἐθεασάμην
|
γὰρ |
ἐγὼ
τοιαῦτα
μυστήρια.
τὸ
γοῦν |
[2, 1] |
ἀκροασόμενοι
δῆθεν
τῶν
κιθαρισμάτων·
οὐ
|
γὰρ |
ἐδυνάμην
ἐμαυτοῦ
κἂν
ἐπ´
ὀλίγον |
[2, 36] |
ἀεὶ
τὸ
ἀκόρεστον.
τὸ
μὲν
|
γὰρ |
εἰς
χρῆσιν
χρονιώτερον
τῷ
κόρῳ |
[2, 2] |
φῦναι
τῶν
οἴνων
μητέρα.
εἶναι
|
γὰρ |
ἐκεῖ
τινα
φιλόξενον
ποιμένα,
οἷον
|
[2, 21] |
με
μάτην
αἰτιᾷ;
τὰ
μὲν
|
γὰρ
|
ἐμὰ
πάντα
ἔχεις
ὅσα
πλάττειν |
[2, 14] |
εἰς
ἀμφότερα
αὑτὴν
ἥρμοσε.
καὶ
|
γὰρ |
ἐν
θαλάσσῃ
κάθηται
καὶ
οὐκ |
[2, 35] |
τῷ
τοῦ
Ταντάλου
πόματι;
πολλάκις
|
γὰρ |
ἐν
ᾧ
πίνεται
πέφευγε,
καὶ |
[2, 2] |
πάλιν
δείπνου
καιρὸς
ἦν.
ἦν
|
γὰρ |
ἑορτὴ
προτρυγαίου
Διονύσου
τότε.
τὸν |
[2, 34] |
μειρακίου
γονεῖς
οὐκ
ἄκοντα·
καὶ
|
γὰρ |
ἐπελθὼν
ἀπελογούμην
οὐδέν,
θανάτου
δὲ |
[2, 1] |
τῆς
ἁπαλῆς
μούσης
ἐλίγαινε·
ῥόδον
|
γὰρ |
ἐπῄνει
τὸ
ᾆσμα.
εἴ
τις |
[2, 31] |
ἐφορμοῦσαν.
καὶ
οὐκ
ἠτυχήσαμεν·
ὡς
|
γὰρ |
ἐπὶ
τοῦ
Βηρυτίων
λιμένος
ἤλθομεν, |
[2, 3] |
τὸν
οἶνον
ὑπέκκαυμα
φέρων·
οἶνος
|
γὰρ |
ἔρωτος
τροφή.
ἤδη
δὲ
καὶ |
[2, 2] |
τὸ
χαμαὶ
ῥέον.
τὸ
μὲν
|
γὰρ |
ἐς
τὰ
στέρνα
καταβαίνει
καὶ |
[2, 35] |
ἄλυπον
ἔχοντα
τὴν
ἡδονήν·
καταλείπει
|
γὰρ |
ἔτι
διψῶντα.
~Καὶ
ὁ
Μενέλαος, |
[2, 19] |
ἀνάγκην
ἀλλήλοις
ἐπιθῶμεν
πίστεως.
ἂν
|
γὰρ |
ἡμᾶς
Ἀφροδίτη
μυσταγωγήσῃ,
οὐ
μή
|
[2, 16] |
Λευκίππη
νοσεῖν
ἔνδον
ὑπέμεινε
(συνέκειτο
|
γὰρ |
ἡμῖν
εἰς
ταὐτὸν
ἐλθεῖν,
ὡς |
[2, 23] |
τῆς
θυγατρὸς
θάλαμον
τρέχει
(ἐγγὺς
|
γὰρ
|
ἦν)
ἄρτι
μου
κατακλιθέντος.
ἐγὼ |
[2, 17] |
δίδωσι
δὲ
τῷ
Ζήνωνι·
τοῦτο
|
γὰρ |
ἦν
ὄνομα
τῷ
οἰκέτῃ,
ὃν |
[2, 15] |
ὀψόμεναι
τὴν
θυσίαν
ἐξῄεσαν·
καὶ
|
γὰρ |
ἦν
πολυτελής.
πολλὴ
μὲν
ἡ |
[2, 10] |
καὶ
τοῦ
πολέμου
καταπεφρονηκώς·
πολλὰ
|
γὰρ |
ἦν
τὰ
τότε
ὁπλίζοντά
με |
[2, 17] |
ἁρπαγὴν
παρεσκευάκει.
ὁ
δὲ
(ἦν
|
γὰρ |
καὶ
ἄλλως
εὔρωστος
τὸ
σῶμα |
[2, 31] |
φαρμάκῳ
καταβαπτίσας
ὁ
Σάτυρος
(προσεπεποίητο
|
γὰρ |
καὶ
αὐτῆς,
ἐξ
οὗ
τῷ |
[2, 35] |
πολὺ
κρατεῖ
μου
Κλεινίας·
ἐβούλετο
|
γὰρ |
λέγειν
κατὰ
γυναικῶν,
ὥσπερ
εἰώθει. |
[2, 15] |
τὴν
χροιὰν
εὐτυχεῖ·
τὸ
μὲν
|
γὰρ |
μέγεθος
πάνυ
μέγας,
τὸν
αὐχένα |
[2, 7] |
ἐπὶ
τοῦ
στόματος
φέρεις·
καὶ
|
γὰρ |
μέλιτος
γέμεις,
καὶ
τιτρώσκει
σου |
[2, 4] |
δὲ
ἐλέγχειν
βουλόμενον
λανθάνειν.
ὁ
|
γὰρ |
μετὰ
κλοπῆς
ἐρῶν
ἂν
ἐλεγχθῇ
|
[2, 10] |
Νῦν
μὲν
ἀνδρίζεσθαι
καιρός.
ἡ
|
γὰρ |
μήτηρ
τῆς
κόρης,
ὡς
οἶσθα, |
[2, 37] |
σκευάζει
τὸ
φίλημα
γλυκύτερον.
οὐ
|
γὰρ |
μόνον
ἐθέλει
φιλεῖν
τοῖς
χείλεσιν, |
[2, 27] |
οὕτω
δοκῇ,
συσκευασαμένους
ἀπελθεῖν.
οὐδὲ
|
γὰρ |
νῦν
οἶδε
τῆς
κόρης
ἡ |
[2, 14] |
χρησμοῦ
ἔστι
πάντα
ἐνταῦθα.
φυτώνυμον
|
γὰρ |
ὁ
θεὸς
εἶπεν
αὐτήν,
ἐπεὶ |
[2, 31] |
Λευκίππην
τοῦ
Σατύρου
χειραγωγοῦντος.
καὶ
|
γὰρ |
ὁ
Κώνωψ,
ὅσπερ
ἡμῖν
ἐφήδρευε, |
[2, 14] |
ἀνάμεινον
ἐκπετάσας
τὰ
ὦτα.
ἐὰν
|
γὰρ |
ὀλίγος
ἄνεμος
εἰς
τὰς
δίνας |
[2, 22] |
καὶ
γελοῖον
ᾖ
καταλέγειν·
ὄργανον
|
γὰρ |
ὅλος
εἰμὶ
πολέμου.
μετὰ
μὲν |
[2, 13] |
αὑτῷ
τὴν
ἐπιθυμίαν
τελέσαι.
νόμου
|
γὰρ |
ὄντος
Βυζαντίοις,
εἴ
τις
ἁρπάσας |
[2, 12] |
μεσούσης
ἐπὶ
θάλατταν
ἥκοντας·
ὁ
|
γὰρ |
ὄρνις
ἔτυχεν
ἱπτάμενος
ἐκεῖ.
τὸ |
[2, 12] |
δὲ
πλέον
οὐδὲν
ἦν·
ὁ
|
γὰρ
|
ὄρνις
ᾤχετο
φέρων
τὴν
ἄγραν. |
[2, 22] |
καὶ
δάκνεις
τοῖς
ὀδοῦσι.
ταῦτα
|
γὰρ |
οὐ
ποιεῖ
μαχομένη
γυνή;
ποῖον |
[2, 35] |
λόγον
ἐρωτικῆς
ἐχόμενον
ψυχαγωγίας·
καὶ
|
γὰρ |
οὐδὲ
ἡ
Λευκίππη
παρῆν,
ἀλλ´ |
[2, 38] |
τῶν
παίδων
ἀντάκουσον.
γυναικὶ
μὲν
|
γὰρ |
πάντα
ἐπίπλαστα,
καὶ
τὰ
ῥήματα |
[2, 26] |
Κλειώ·
Κἀγὼ
σὺν
ὑμῖν·
ἢν
|
γὰρ |
περιμείνω
τὴν
ἕω,
θάνατός
μοι
|
[2, 35] |
εἰς
τοὺς
ἄρρενας
ἔρως.
Οὐ
|
γὰρ |
πολὺ
ἄμεινον,
ὁ
Μενέλαος
ἔφη, |
[2, 35] |
κοινωνὸν
ἔρωτος
εὑρών.
οὐκ
οἶδα
|
γὰρ |
πῶς
ἐπιχωριάζει
νῦν
ὁ
εἰς |
[2, 7] |
φιλτάτη,
πάλιν
τέτρωμαι
χαλεπώτερον·
ἐπὶ
|
γὰρ |
τὴν
καρδίαν
κατέρρευσε
τὸ
τραῦμα |
[2, 29] |
ἄλλης
γλώσσης
βέλει
θεραπεύεται·
καὶ
|
γὰρ |
τῆς
καρδίας
ἔπαυσε
τὸ
θυμούμενον |
[2, 2] |
καὶ
ὁ
βοῦς
ἔπινεν·
οὔπω
|
γὰρ |
τὸ
ἀμπέλινον
ἦν.
καὶ
ὁ |
[2, 13] |
ἦν
ἐξ
ἀκοῆς
ἐραστής·
τοσαύτη
|
γὰρ |
τοῖς
ἀκολάστοις
ὕβρις,
ὡς
καὶ |
[2, 4] |
τὸ
αὐτόματον
ἡμῶν
προὐνόησεν.
ἡ
|
γὰρ |
τὸν
θάλαμον
αὐτῆς
πεπιστευμένη
Κλειὼ |
[2, 26] |
καὶ
ὁ
Κλεινίας,
ἐν
ὑπερῴῳ
|
γὰρ |
τὸν
θάλαμον
εἶχε,
διαλεγομένων
ἡμῶν |
[2, 37] |
ὅσον
μὴ
ταχὺ
φθείρεται·
ἐγγὺς
|
γὰρ |
τοῦ
θείου
τὸ
ἄφθαρτον.
τὸ |
[2, 23] |
ἅμα
καὶ
φόβου.
ὁ
μὲν
|
γὰρ |
τοῦ
κινδύνου
φόβος
ἐθορύβει
τὰς |
[2, 16] |
ἐμήν,
νομίσας
Λευκίππην
εἶναι
(ἐγνώρισε
|
γὰρ |
τοῦ
Σωστράτου
τὴν
γυναῖκα)
πυθόμενος |
[2, 14] |
Τύρον,
εἶπεν,
Ἡρακλεῖ·
τὰ
μὲν
|
γὰρ |
τοῦ
χρησμοῦ
ἔστι
πάντα
ἐνταῦθα. |
[2, 8] |
φωνὴ
δὲ
ψυχῆς
σκιά.
αἱ
|
γὰρ |
τῶν
στομάτων
συμβολαὶ
κιρνάμεναι
καὶ |
[2, 8] |
τοῦ
σώματος
ὀργάνων
τίκτεται·
στόμα
|
γὰρ |
φωνῆς
ὄργανον·
φωνὴ
δὲ
ψυχῆς |
[2, 11] |
βάπτουσιν
Ἀφροδίτης
τὸν
πέπλον.
ἦν
|
γὰρ |
χρόνος
ὅτε
τῆς
πορφύρας
ὁ |
[2, 29] |
τὰ
ἕλκη
τῇ
σιωπῇ·
αἱ
|
γὰρ |
ὠδῖνες
τῶν
ἐκ
τοῦ
λόγου |