Livre, chapitre
[2, 23]	ὤκνει τὸ πρῶτον. ὡς δὲ	ἡ	βελτίστη γαστὴρ κατηνάγκασε, πείθεται. ἐπεὶ
[2, 10]	ἔφη· Νῦν μὲν ἀνδρίζεσθαι καιρός.	ἡ	γὰρ μήτηρ τῆς κόρης, ὡς
[2, 4]	καὶ τὸ αὐτόματον ἡμῶν προὐνόησεν.	ἡ	γὰρ τὸν θάλαμον αὐτῆς πεπιστευμένη
[2, 14]	μὲν ἡ θάλασσα, ἕλκει δὲ	ἡ	γῆ, ἡ δὲ εἰς ἀμφότερα
[2, 37]	τὸ τέρμα αὐτὸ τῆς Ἀφροδίτης	ἡ	γυνὴ γενομένη πέφυκεν ἀσθμαίνειν ὑπὸ
[2, 31]	τελευταίας, ἣν τῇ Πανθείᾳ προσέφερεν·	ἡ	δὲ ἀναστᾶσα ᾤχετο εἰς τὸν
[2, 7]	κλέπτων τῶν φιλημάτων τὸν ψόφον,	ἡ	δὲ ἀνοίγουσα καὶ κλείουσα τῶν
[2, 7]	τότε ἤδη περιβαλὼν φανερῶς κατεφίλουν·	ἡ	δὲ διασχοῦσα, Τί ποιεῖς; ἔφη.
[2, 14]	θάλασσα, ἕλκει δὲ ἡ γῆ,	ἡ	δὲ εἰς ἀμφότερα αὑτὴν ἥρμοσε.
[2, 23]	ἐθορύβει τὰς τῆς ψυχῆς ἐλπίδας,	ἡ	δὲ ἐλπὶς τοῦ τυχεῖν ἐπεκάλυπτεν
[2, 23]	ἀνοιγομένων τῶν θυρῶν, εὐθὺς ἀνεπήδησα·	ἡ	δὲ ἐπὶ τὴν κλίνην παρῆν.
[2, 28]	ἰδοὺ καὶ ἡ Κλειὼ πέφευγεν.	ἡ	δὲ ἔτι μᾶλλον ἐθάρσησε καὶ
[2, 7]	βιαιότερον περιέβαλλον καὶ ἐφίλουν ἐλευθερώτερον·	ἡ	δὲ ἠνείχετο, κωλύουσα δῆθεν. ~Ἐν
[2, 19]	κλεῖς ἔβαλλε διὰ τῆς ὀπῆς·	ἡ	δὲ λαβοῦσα ἐφύλαττε καὶ περὶ
[2, 6]	τί εἴπω, Χαῖρε, ἔφην, δέσποινα.	ἡ	δὲ μειδιάσασα γλυκὺ καὶ ἐμφανίσασα
[2, 29]	κατατήκει τῆς ψυχῆς τὸ ζωπυροῦν·	ἡ	δὲ ὀργὴ περιϋλακτοῦσα τὴν καρδίαν
[2, 8]	ἐγὼ μὲν ἄκων καὶ λυπούμενος,	ἡ	δὲ οὐκ οἶδ´ ὅπως εἶχεν.
[2, 7]	χεῖρα. καὶ ἡ μὲν ἀνέκραγεν,	ἡ	δὲ παῖς ἀναθοροῦσα καὶ καταθεμένη
[2, 7]	προσώποις προσεποιούμην πεπλῆχθαι καὶ ἀλγεῖν.	ἡ	δὲ παῖς προσελθοῦσα εἷλκε τὴν
[2, 10]	ἐγένετο. ἀπεσπᾶτο μὲν ἡ Κλειώ,	ἡ	δὲ παρθένος ἐν τῷ περιπάτῳ
[2, 14]	ἄγκιστρον γίνεται, ἀγρεύει γὰρ αὐτόν·	ἡ	δὲ πίσσα δέλεαρ γίνεται τῆς
[2, 30]	τὴν κόρην ἀποπειρασόμενον τῆς φυγῆς.	ἡ	δὲ πρὶν ἀκοῦσαι πρὸς τὸν
[2, 7]	ἀλλὰ τί οὐκ ἐπᾴδεις, φιλτάτη;	ἡ	δὲ προσῆλθέ τε καὶ ἐνέθηκεν
[2, 36]	καὶ οἰνοχόον ἔχῃ τοῦ νέκταρος·	ἡ	δὲ πρότερον διάκονος τῆς τιμῆς
[2, 1]	τοῦ μὴ ὁρᾶν τὴν κόρην.	ἡ	δὲ πρῶτον μὲν ᾖσεν Ὁμήρου
[2, 21]	πάντα ἔχεις ὅσα πλάττειν ἠδυνάμην,	ἡ	δὲ σὴ ψυχὴ πρὸς τοῦτο
[2, 37]	ἕπεται καὶ βάλλει τὴν καρδίαν·	ἡ	δὲ ταραχθεῖσα τῷ φιλήματι πάλλεται.
[2, 14]	τοὺς πτόρθους πολλὴν τὴν φλόγα·	ἡ	δὲ τοῦ πυρὸς αἰθάλη τὸ
[2, 15]	νάρκισσος καὶ ῥόδα καὶ μυρρίναι·	ἡ	δὲ τῶν ἀνθέων ἀναπνοὴ πρὸς
[2, 9]	καὶ ἅμα κατεφίλουν τὸ ἔκπωμα.	ἡ	δὲ ὡς εἶδεν, συνῆκεν ὅτι
[2, 14]	γῆ καὶ θάλασσα. ἕλκει μὲν	ἡ	θάλασσα, ἕλκει δὲ ἡ γῆ,
[2, 32]	κυβερνήτου κελεύοντος, ἑλκομένων τῶν κάλων·	ἡ	κεραία περιήγετο, τὸ ἱστίον καθίετο,
[2, 25]	ἠὼς γένηται καὶ τὸ πᾶν	ἡ	Κλειὼ βασανιζομένη κατείπῃ. ~Δόξαν οὖν
[2, 10]	καὶ οὕτως ἐγένετο. ἀπεσπᾶτο μὲν	ἡ	Κλειώ, ἡ δὲ παρθένος ἐν
[2, 26]	καὶ ὅτι φεύγειν διεγνώκαμεν. λέγει	ἡ	Κλειώ· Κἀγὼ σὺν ὑμῖν· ἢν
[2, 7]	κιθάρᾳ, ἐπιπαρῆν δὲ αὐτῇ καὶ	ἡ	Κλειὼ καὶ παρεκάθητο, διεβάδιζον δὲ
[2, 7]	καὶ ἅμα ἐπῇδε· καὶ ἔλεγεν	ἡ	Κλειὼ μετὰ μικρὸν ῥᾴων γεγονέναι.
[2, 28]	συσκευὴν τοῦ δράματος; ἰδοὺ καὶ	ἡ	Κλειὼ πέφευγεν. ἡ δὲ ἔτι
[2, 6]	μόνη δ´ ἦν καὶ οὐδὲ	ἡ	Κλειὼ συμπαρῆν. ὅμως οὖν, ὡς
[2, 26]	ὅπως φύγοι, καὶ πάλιν ἡμῶν	ἡ	Κλειὼ τί ποιεῖν μέλλομεν. παρελθόντες
[2, 19]	πρὸς τὴν εἴσοδον, τὸ μὲν	ἡ	Κλειὼ τὸ κατὰ τὴν παρθένον,
[2, 9]	τοῦ ἐκπώματος, ἔνθα τὸ χεῖλος	ἡ	κόρη πίνουσα προσέθηκεν, ἐναρμοσάμενος τὸ
[2, 11]	ἦσαν οἱ τρεῖς· μέλαινα μὲν	ἡ	κρηπὶς τοῦ λίθου, τὸ δὲ
[2, 29]	περὶ ἑαυτὰς πεφυσημέναι. τοσούτων οὖν	ἡ	Λευκίππη γεμισθεῖσα συμφορῶν οὐκ ἔφερε
[2, 31]	εὐθὺς ἐκάθευδεν. εἶχε δὲ ἑτέραν	ἡ	Λευκίππη θαλαμηπόλον, ἣν τῷ αὐτῷ
[2, 16]	μαλακῶς ἔχουσα· σκηψαμένη δὲ καὶ	ἡ	Λευκίππη νοσεῖν ἔνδον ὑπέμεινε (συνέκειτο
[2, 35]	ἐχόμενον ψυχαγωγίας· καὶ γὰρ οὐδὲ	ἡ	Λευκίππη παρῆν, ἀλλ´ ἐν μυχῷ
[2, 29]	τὴν τῶν ὀφθαλμῶν ἐλευθερίαν καθαιρεῖ·	ἡ	λύπη δὲ περὶ τὰ στέρνα
[2, 7]	Κλειοῦς ἐπάταξε τὴν χεῖρα. καὶ	ἡ	μὲν ἀνέκραγεν, ἡ δὲ παῖς
[2, 29]	ὀργὴ τρία τῆς ψυχῆς κύματα·	ἡ	μὲν γὰρ αἰδὼς διὰ τῶν
[2, 16]	ὁ Ζεὺς ἐμιμήσατο. ~Ἔτυχεν οὖν	ἡ	μὲν ἐμὴ μήτηρ τότε μαλακῶς
[2, 10]	γίνεται· καὶ ταραχθέντες ἀνεπηδήσαμεν. καὶ	ἡ	μὲν ἐπέκεινα τρέπεται τὴν ἐπὶ
[2, 1]	τὸ πέταλον τῷ Ζεφύρῳ γελᾷ.	ἡ	μὲν ταῦτα ᾖδεν· ἐγὼ δὲ
[2, 19]	οἰκημάτων ἥ τε παρθένος καὶ	ἡ	μήτηρ αὐτῆς διειλήφεσαν, ἑκάτερα τὰ
[2, 19]	κατακοιμίζουσα δὲ ἀεὶ τὴν Λευκίππην	ἡ	μήτηρ ἔκλειεν ἔνδοθεν τὴν ἐπὶ
[2, 27]	γὰρ νῦν οἶδε τῆς κόρης	ἡ	μήτηρ τίνα κατέλαβεν, ὡς ὑμεῖς
[2, 32]	κεραία περιήγετο, τὸ ἱστίον καθίετο,	ἡ	ναῦς ἀπεσαλεύετο, τὰς ἀγκύρας ἀνέσπων,
[2, 14]	θεὸς εἶπεν αὐτήν, ἐπεὶ Φοινίκων	ἡ	νῆσος· ὁ δὲ φοῖνιξ φυτόν.
[2, 10]	καθ´ ἑαυτὴν ἀναπαύεται· μόνη δὲ	ἡ	παῖς βαδιεῖται κατὰ τὰ εἰθισμένα
[2, 7]	προτεραίᾳ ταύτης ἡμέρᾳ περὶ μεσημβρίαν	ἡ	παῖς ψάλλουσα κιθάρᾳ, ἐπιπαρῆν δὲ
[2, 28]	δοκίμασον. Ἔτι καὶ τοῦτο, ἔφη	ἡ	Πάνθεια, λείπεται, ἵνα καὶ μετὰ
[2, 25]	τὴν παρθενίαν κατῄσχυνε. καταπεσοῦσα οὖν	ἡ	Πάνθεια πάλιν ἔστενεν. ἡμεῖς δὲ
[2, 25]	καὶ δοῦλος ἦν; ~Ἐθάρσησεν οὖν	ἡ	παρθένος, ὡς ἂν ἐμοῦ διαπεφευγότος,
[2, 2]	ἔφη, τὸ ὕδωρ, τοῦτο δὲ	ἡ	πηγή. ὁ μὲν οὖν οἶνος
[2, 14]	γονῆς, τὸ μὲν προσήψατο μόνον,	ἡ	πίσσα δὲ εἰς τὴν ἤπειρον
[2, 22]	μέρος, ἀνακάμπτων ἔνθα τοῦ τραύματος	ἡ	πληγή, ὁ δὲ ὥσπερ παλαιστὴς
[2, 38]	εἶναι δόξῃ καλή, τῶν ἀλειμμάτων	ἡ	πολυπράγμων μηχανή. καὶ ἔστιν αὐτῆς
[2, 11]	δὲ ἐσθῆτος οὐ πάρεργον εἶχεν	ἡ	πορφύρα τὴν βαφήν, ἀλλ´ οἵαν
[2, 33]	Κλεινίας, Φοίνικες ἄμφω. Τίς οὖν	ἡ	πρόφασις ὑμῖν τῆς ἀποδημίας; Ἢν
[2, 24]	Θρᾲξ νικήσας ὕβρισεν· οὐκ εἶχεν	ἡ	συμφορὰ διὰ τὴν ἀνάγκην ὄνειδος.
[2, 15]	τῶν θυμιαμάτων πομπή, ποικίλη δὲ	ἡ	τῶν ἀνθέων συμπλοκή. τὰ θυμιάματα,
[2, 15]	γὰρ ἦν πολυτελής. πολλὴ μὲν	ἡ	τῶν θυμιαμάτων πομπή, ποικίλη δὲ
[2, 11]	χερσὶν ἔθιγε, τὴν πορφύραν εἶχεν	ἡ	χείρ. συνῆκεν οὖν τοῦ κόχλου
[2, 15]	θέαμα κυκλουμένης σελήνης ἐστὶν εἰκών.	ἡ	χροιὰ δὲ οἵαν Ὅμηρος τοὺς
[2, 11]	ἔνθα δὲ ταῖς ἄλλαις ἐσθῆσιν	ἡ	χώρα τῆς πορφύρας, ἐκεῖ χρυσὸς

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 8/02/2006