Livre, chapitre |
[2, 23] |
ὤκνει
τὸ
πρῶτον.
ὡς
δὲ
|
ἡ
|
βελτίστη
γαστὴρ
κατηνάγκασε,
πείθεται.
ἐπεὶ |
[2, 10] |
ἔφη·
Νῦν
μὲν
ἀνδρίζεσθαι
καιρός.
|
ἡ |
γὰρ
μήτηρ
τῆς
κόρης,
ὡς |
[2, 4] |
καὶ
τὸ
αὐτόματον
ἡμῶν
προὐνόησεν.
|
ἡ |
γὰρ
τὸν
θάλαμον
αὐτῆς
πεπιστευμένη |
[2, 14] |
μὲν
ἡ
θάλασσα,
ἕλκει
δὲ
|
ἡ |
γῆ,
ἡ
δὲ
εἰς
ἀμφότερα |
[2, 37] |
τὸ
τέρμα
αὐτὸ
τῆς
Ἀφροδίτης
|
ἡ |
γυνὴ
γενομένη
πέφυκεν
ἀσθμαίνειν
ὑπὸ |
[2, 31] |
τελευταίας,
ἣν
τῇ
Πανθείᾳ
προσέφερεν·
|
ἡ |
δὲ
ἀναστᾶσα
ᾤχετο
εἰς
τὸν |
[2, 7] |
κλέπτων
τῶν
φιλημάτων
τὸν
ψόφον,
|
ἡ |
δὲ
ἀνοίγουσα
καὶ
κλείουσα
τῶν |
[2, 7] |
τότε
ἤδη
περιβαλὼν
φανερῶς
κατεφίλουν·
|
ἡ |
δὲ
διασχοῦσα,
Τί
ποιεῖς;
ἔφη. |
[2, 14] |
θάλασσα,
ἕλκει
δὲ
ἡ
γῆ,
|
ἡ |
δὲ
εἰς
ἀμφότερα
αὑτὴν
ἥρμοσε. |
[2, 23] |
ἐθορύβει
τὰς
τῆς
ψυχῆς
ἐλπίδας,
|
ἡ |
δὲ
ἐλπὶς
τοῦ
τυχεῖν
ἐπεκάλυπτεν |
[2, 23] |
ἀνοιγομένων
τῶν
θυρῶν,
εὐθὺς
ἀνεπήδησα·
|
ἡ |
δὲ
ἐπὶ
τὴν
κλίνην
παρῆν. |
[2, 28] |
ἰδοὺ
καὶ
ἡ
Κλειὼ
πέφευγεν.
|
ἡ |
δὲ
ἔτι
μᾶλλον
ἐθάρσησε
καὶ |
[2, 7] |
βιαιότερον
περιέβαλλον
καὶ
ἐφίλουν
ἐλευθερώτερον·
|
ἡ |
δὲ
ἠνείχετο,
κωλύουσα
δῆθεν.
~Ἐν |
[2, 19] |
κλεῖς
ἔβαλλε
διὰ
τῆς
ὀπῆς·
|
ἡ |
δὲ
λαβοῦσα
ἐφύλαττε
καὶ
περὶ |
[2, 6] |
τί
εἴπω,
Χαῖρε,
ἔφην,
δέσποινα.
|
ἡ |
δὲ
μειδιάσασα
γλυκὺ
καὶ
ἐμφανίσασα |
[2, 29] |
κατατήκει
τῆς
ψυχῆς
τὸ
ζωπυροῦν·
|
ἡ |
δὲ
ὀργὴ
περιϋλακτοῦσα
τὴν
καρδίαν
|
[2, 8] |
ἐγὼ
μὲν
ἄκων
καὶ
λυπούμενος,
|
ἡ |
δὲ
οὐκ
οἶδ´
ὅπως
εἶχεν. |
[2, 7] |
χεῖρα.
καὶ
ἡ
μὲν
ἀνέκραγεν,
|
ἡ |
δὲ
παῖς
ἀναθοροῦσα
καὶ
καταθεμένη |
[2, 7] |
προσώποις
προσεποιούμην
πεπλῆχθαι
καὶ
ἀλγεῖν.
|
ἡ |
δὲ
παῖς
προσελθοῦσα
εἷλκε
τὴν |
[2, 10] |
ἐγένετο.
ἀπεσπᾶτο
μὲν
ἡ
Κλειώ,
|
ἡ |
δὲ
παρθένος
ἐν
τῷ
περιπάτῳ |
[2, 14] |
ἄγκιστρον
γίνεται,
ἀγρεύει
γὰρ
αὐτόν·
|
ἡ |
δὲ
πίσσα
δέλεαρ
γίνεται
τῆς |
[2, 30] |
τὴν
κόρην
ἀποπειρασόμενον
τῆς
φυγῆς.
|
ἡ |
δὲ
πρὶν
ἀκοῦσαι
πρὸς
τὸν |
[2, 7] |
ἀλλὰ
τί
οὐκ
ἐπᾴδεις,
φιλτάτη;
|
ἡ |
δὲ
προσῆλθέ
τε
καὶ
ἐνέθηκεν |
[2, 36] |
καὶ
οἰνοχόον
ἔχῃ
τοῦ
νέκταρος·
|
ἡ |
δὲ
πρότερον
διάκονος
τῆς
τιμῆς |
[2, 1] |
τοῦ
μὴ
ὁρᾶν
τὴν
κόρην.
|
ἡ |
δὲ
πρῶτον
μὲν
ᾖσεν
Ὁμήρου |
[2, 21] |
πάντα
ἔχεις
ὅσα
πλάττειν
ἠδυνάμην,
|
ἡ |
δὲ
σὴ
ψυχὴ
πρὸς
τοῦτο
|
[2, 37] |
ἕπεται
καὶ
βάλλει
τὴν
καρδίαν·
|
ἡ |
δὲ
ταραχθεῖσα
τῷ
φιλήματι
πάλλεται. |
[2, 14] |
τοὺς
πτόρθους
πολλὴν
τὴν
φλόγα·
|
ἡ |
δὲ
τοῦ
πυρὸς
αἰθάλη
τὸ |
[2, 15] |
νάρκισσος
καὶ
ῥόδα
καὶ
μυρρίναι·
|
ἡ |
δὲ
τῶν
ἀνθέων
ἀναπνοὴ
πρὸς |
[2, 9] |
καὶ
ἅμα
κατεφίλουν
τὸ
ἔκπωμα.
|
ἡ |
δὲ
ὡς
εἶδεν,
συνῆκεν
ὅτι |
[2, 14] |
γῆ
καὶ
θάλασσα.
ἕλκει
μὲν
|
ἡ |
θάλασσα,
ἕλκει
δὲ
ἡ
γῆ, |
[2, 32] |
κυβερνήτου
κελεύοντος,
ἑλκομένων
τῶν
κάλων·
|
ἡ |
κεραία
περιήγετο,
τὸ
ἱστίον
καθίετο, |
[2, 25] |
ἠὼς
γένηται
καὶ
τὸ
πᾶν
|
ἡ |
Κλειὼ
βασανιζομένη
κατείπῃ.
~Δόξαν
οὖν |
[2, 10] |
καὶ
οὕτως
ἐγένετο.
ἀπεσπᾶτο
μὲν
|
ἡ |
Κλειώ,
ἡ
δὲ
παρθένος
ἐν |
[2, 26] |
καὶ
ὅτι
φεύγειν
διεγνώκαμεν.
λέγει
|
ἡ
|
Κλειώ·
Κἀγὼ
σὺν
ὑμῖν·
ἢν |
[2, 7] |
κιθάρᾳ,
ἐπιπαρῆν
δὲ
αὐτῇ
καὶ
|
ἡ |
Κλειὼ
καὶ
παρεκάθητο,
διεβάδιζον
δὲ |
[2, 7] |
καὶ
ἅμα
ἐπῇδε·
καὶ
ἔλεγεν
|
ἡ |
Κλειὼ
μετὰ
μικρὸν
ῥᾴων
γεγονέναι. |
[2, 28] |
συσκευὴν
τοῦ
δράματος;
ἰδοὺ
καὶ
|
ἡ |
Κλειὼ
πέφευγεν.
ἡ
δὲ
ἔτι |
[2, 6] |
μόνη
δ´
ἦν
καὶ
οὐδὲ
|
ἡ
|
Κλειὼ
συμπαρῆν.
ὅμως
οὖν,
ὡς |
[2, 26] |
ὅπως
φύγοι,
καὶ
πάλιν
ἡμῶν
|
ἡ |
Κλειὼ
τί
ποιεῖν
μέλλομεν.
παρελθόντες |
[2, 19] |
πρὸς
τὴν
εἴσοδον,
τὸ
μὲν
|
ἡ |
Κλειὼ
τὸ
κατὰ
τὴν
παρθένον, |
[2, 9] |
τοῦ
ἐκπώματος,
ἔνθα
τὸ
χεῖλος
|
ἡ |
κόρη
πίνουσα
προσέθηκεν,
ἐναρμοσάμενος
τὸ |
[2, 11] |
ἦσαν
οἱ
τρεῖς·
μέλαινα
μὲν
|
ἡ |
κρηπὶς
τοῦ
λίθου,
τὸ
δὲ |
[2, 29] |
περὶ
ἑαυτὰς
πεφυσημέναι.
τοσούτων
οὖν
|
ἡ |
Λευκίππη
γεμισθεῖσα
συμφορῶν
οὐκ
ἔφερε |
[2, 31] |
εὐθὺς
ἐκάθευδεν.
εἶχε
δὲ
ἑτέραν
|
ἡ |
Λευκίππη
θαλαμηπόλον,
ἣν
τῷ
αὐτῷ |
[2, 16] |
μαλακῶς
ἔχουσα·
σκηψαμένη
δὲ
καὶ
|
ἡ |
Λευκίππη
νοσεῖν
ἔνδον
ὑπέμεινε
(συνέκειτο |
[2, 35] |
ἐχόμενον
ψυχαγωγίας·
καὶ
γὰρ
οὐδὲ
|
ἡ |
Λευκίππη
παρῆν,
ἀλλ´
ἐν
μυχῷ |
[2, 29] |
τὴν
τῶν
ὀφθαλμῶν
ἐλευθερίαν
καθαιρεῖ·
|
ἡ |
λύπη
δὲ
περὶ
τὰ
στέρνα |
[2, 7] |
Κλειοῦς
ἐπάταξε
τὴν
χεῖρα.
καὶ
|
ἡ |
μὲν
ἀνέκραγεν,
ἡ
δὲ
παῖς
|
[2, 29] |
ὀργὴ
τρία
τῆς
ψυχῆς
κύματα·
|
ἡ
|
μὲν
γὰρ
αἰδὼς
διὰ
τῶν |
[2, 16] |
ὁ
Ζεὺς
ἐμιμήσατο.
~Ἔτυχεν
οὖν
|
ἡ |
μὲν
ἐμὴ
μήτηρ
τότε
μαλακῶς |
[2, 10] |
γίνεται·
καὶ
ταραχθέντες
ἀνεπηδήσαμεν.
καὶ
|
ἡ |
μὲν
ἐπέκεινα
τρέπεται
τὴν
ἐπὶ |
[2, 1] |
τὸ
πέταλον
τῷ
Ζεφύρῳ
γελᾷ.
|
ἡ |
μὲν
ταῦτα
ᾖδεν·
ἐγὼ
δὲ |
[2, 19] |
οἰκημάτων
ἥ
τε
παρθένος
καὶ
|
ἡ |
μήτηρ
αὐτῆς
διειλήφεσαν,
ἑκάτερα
τὰ |
[2, 19] |
κατακοιμίζουσα
δὲ
ἀεὶ
τὴν
Λευκίππην
|
ἡ |
μήτηρ
ἔκλειεν
ἔνδοθεν
τὴν
ἐπὶ |
[2, 27] |
γὰρ
νῦν
οἶδε
τῆς
κόρης
|
ἡ |
μήτηρ
τίνα
κατέλαβεν,
ὡς
ὑμεῖς |
[2, 32] |
κεραία
περιήγετο,
τὸ
ἱστίον
καθίετο,
|
ἡ |
ναῦς
ἀπεσαλεύετο,
τὰς
ἀγκύρας
ἀνέσπων, |
[2, 14] |
θεὸς
εἶπεν
αὐτήν,
ἐπεὶ
Φοινίκων
|
ἡ |
νῆσος·
ὁ
δὲ
φοῖνιξ
φυτόν. |
[2, 10] |
καθ´
ἑαυτὴν
ἀναπαύεται·
μόνη
δὲ
|
ἡ |
παῖς
βαδιεῖται
κατὰ
τὰ
εἰθισμένα |
[2, 7] |
προτεραίᾳ
ταύτης
ἡμέρᾳ
περὶ
μεσημβρίαν
|
ἡ |
παῖς
ψάλλουσα
κιθάρᾳ,
ἐπιπαρῆν
δὲ |
[2, 28] |
δοκίμασον.
Ἔτι
καὶ
τοῦτο,
ἔφη
|
ἡ |
Πάνθεια,
λείπεται,
ἵνα
καὶ
μετὰ |
[2, 25] |
τὴν
παρθενίαν
κατῄσχυνε.
καταπεσοῦσα
οὖν
|
ἡ |
Πάνθεια
πάλιν
ἔστενεν.
ἡμεῖς
δὲ |
[2, 25] |
καὶ
δοῦλος
ἦν;
~Ἐθάρσησεν
οὖν
|
ἡ |
παρθένος,
ὡς
ἂν
ἐμοῦ
διαπεφευγότος, |
[2, 2] |
ἔφη,
τὸ
ὕδωρ,
τοῦτο
δὲ
|
ἡ |
πηγή.
ὁ
μὲν
οὖν
οἶνος
|
[2, 14] |
γονῆς,
τὸ
μὲν
προσήψατο
μόνον,
|
ἡ |
πίσσα
δὲ
εἰς
τὴν
ἤπειρον |
[2, 22] |
μέρος,
ἀνακάμπτων
ἔνθα
τοῦ
τραύματος
|
ἡ |
πληγή,
ὁ
δὲ
ὥσπερ
παλαιστὴς |
[2, 38] |
εἶναι
δόξῃ
καλή,
τῶν
ἀλειμμάτων
|
ἡ |
πολυπράγμων
μηχανή.
καὶ
ἔστιν
αὐτῆς |
[2, 11] |
δὲ
ἐσθῆτος
οὐ
πάρεργον
εἶχεν
|
ἡ |
πορφύρα
τὴν
βαφήν,
ἀλλ´
οἵαν |
[2, 33] |
Κλεινίας,
Φοίνικες
ἄμφω.
Τίς
οὖν
|
ἡ |
πρόφασις
ὑμῖν
τῆς
ἀποδημίας;
Ἢν |
[2, 24] |
Θρᾲξ
νικήσας
ὕβρισεν·
οὐκ
εἶχεν
|
ἡ |
συμφορὰ
διὰ
τὴν
ἀνάγκην
ὄνειδος. |
[2, 15] |
τῶν
θυμιαμάτων
πομπή,
ποικίλη
δὲ
|
ἡ |
τῶν
ἀνθέων
συμπλοκή.
τὰ
θυμιάματα, |
[2, 15] |
γὰρ
ἦν
πολυτελής.
πολλὴ
μὲν
|
ἡ |
τῶν
θυμιαμάτων
πομπή,
ποικίλη
δὲ |
[2, 11] |
χερσὶν
ἔθιγε,
τὴν
πορφύραν
εἶχεν
|
ἡ |
χείρ.
συνῆκεν
οὖν
τοῦ
κόχλου |
[2, 15] |
θέαμα
κυκλουμένης
σελήνης
ἐστὶν
εἰκών.
|
ἡ |
χροιὰ
δὲ
οἵαν
Ὅμηρος
τοὺς |
[2, 11] |
ἔνθα
δὲ
ταῖς
ἄλλαις
ἐσθῆσιν
|
ἡ |
χώρα
τῆς
πορφύρας,
ἐκεῖ
χρυσὸς |