Livre, chapitre |
[2, 22] |
τὸν
αὐχένα
κόμη.
τὴν
κατόπιν
|
οὖν |
αἰσχύνην
οὐχ
ὁρᾷς;
ἐμοὶ
δὲ |
[2, 21] |
πρὸς
τοῦτο
μόνον
μαλακίζεται.
ἔκλαιεν
|
οὖν |
ἑαυτὸν
ὁ
λέων
καὶ
τῆς |
[2, 8] |
οὐκ
οἶδ´
ὅπως
εἶχεν.
ῥᾴων
|
οὖν |
ἐγεγόνειν
καὶ
μεστὸς
ἐλπίδων·
ᾐσθόμην |
[2, 37] |
ἦν
γάρ,
οἶμαι,
γυνή.
~Ὑπολαβὼν
|
οὖν |
ἐγώ,
Καὶ
μὴν
οὐράνιον,
ἔφην, |
[2, 35] |
τὸν
ἵππον,
κἀγὼ
τἀμαυτοῦ.
~Ὁρῶν
|
οὖν |
ἐγὼ
τὸν
Μενέλαον
κατηφῆ
πάνυ |
[2, 14] |
ἔστιν
ἐκεῖ
χρυσοῦ
πηγή.
κοντὸν
|
οὖν |
εἰς
τὸ
ὕδωρ
βαπτίζουσι
πίσσῃ |
[2, 26] |
Κλειὼ
τί
ποιεῖν
μέλλομεν.
παρελθόντες
|
οὖν |
εἴσω
τῶν
θυρῶν
τῷ
Κλεινίᾳ
|
[2, 4] |
πάντα
καὶ
τόλμης
γέμοντα.
τοιοῦτον
|
οὖν |
ἐν
σεαυτῷ
θεὸν
ἔχων
δειλὸς |
[2, 31] |
τὰ
πρυμνήσια
μέλλον
ἀπολύειν.
μηδὲν
|
οὖν |
ἐρωτήσαντες
ποῦ
πλεῖ,
μετεσκευαζόμεθα
ἐπὶ |
[2, 21] |
τέθνηκα.
καὶ
ὁ
λέων,
Τί
|
οὖν |
ἔτι
ἀποθνῄσκειν,
ἔφη,
με
δεῖ, |
[2, 29] |
οἰδοῦσι
περὶ
ἑαυτὰς
πεφυσημέναι.
τοσούτων
|
οὖν |
ἡ
Λευκίππη
γεμισθεῖσα
συμφορῶν
οὐκ |
[2, 16] |
βοῦν
ὁ
Ζεὺς
ἐμιμήσατο.
~Ἔτυχεν
|
οὖν |
ἡ
μὲν
ἐμὴ
μήτηρ
τότε |
[2, 25] |
μου
τὴν
παρθενίαν
κατῄσχυνε.
καταπεσοῦσα
|
οὖν |
ἡ
Πάνθεια
πάλιν
ἔστενεν.
ἡμεῖς |
[2, 25] |
μὴ
καὶ
δοῦλος
ἦν;
~Ἐθάρσησεν
|
οὖν |
ἡ
παρθένος,
ὡς
ἂν
ἐμοῦ |
[2, 33] |
οὗτος
Κλεινίας,
Φοίνικες
ἄμφω.
Τίς
|
οὖν |
ἡ
πρόφασις
ὑμῖν
τῆς
ἀποδημίας; |
[2, 34] |
κἀγὼ
ἐπὶ
τὰς
ἄγρας.
ἐθηρῶμεν
|
οὖν
|
ἱππεύοντες
ἄμφω
καὶ
τὰ
πρῶτα |
[2, 19] |
τὰς
κλεῖς,
ὅπως
ἀνοίξειε.
ταύταις
|
οὖν
|
ἴσας
μηχανησάμενος
ὁ
Σάτυρος
γενέσθαι |
[2, 13] |
σφόδρα
κακῶς
διακείμενος.
ἐπιβουλεύει
δ´
|
οὖν |
καὶ
τὸν
Σώστρατον
ἀμύνασθαι
τῆς
|
[2, 15] |
καὶ
τῇ
πόλει
συνδοκοῦν.
ὁ
|
οὖν |
Καλλισθένης
διαπράττεται
τῶν
θεωρῶν
εἷς |
[2, 7] |
μετὰ
μικρὸν
ῥᾴων
γεγονέναι.
τότε
|
οὖν |
κατὰ
τύχην
μέλιττά
τις
ἢ |
[2, 27] |
πρόκειται,
τῶν
βασάνων
γλυκύτερος.
~Ὁ
|
οὖν |
Κλεινίας
τῆς
χειρός
μου
λαβόμενος |
[2, 34] |
φονευσάσῃ
μου
περιπλεκόμενος
δεξιᾷ.
ἄγουσιν
|
οὖν |
με
ἐπὶ
τὸ
δικαστήριον
οἱ |
[2, 26] |
γὰρ
δρασμὸν
βεβουλευμένη.
ἅμα
τε
|
οὖν |
ὁ
Κλεινίας
ἤκουσεν
ἡμῶν
ἃ |
[2, 34] |
σέ
τι
τοιοῦτον
ἐξήγαγε;
στενάξας
|
οὖν |
ὁ
Κλεινίας
καταλέγει
τὸν
Χαρικλέα |
[2, 34] |
τὰ
παρ´
ἡμῶν
ἀκούσῃ.
~Λέγει
|
οὖν |
ὁ
Μενέλαος·
Τὸ
μὲν
κεφάλαιον |
[2, 3] |
ἡμέραν
ἐκείνῳ
τῷ
θεῷ.
φιλοφρονούμενος
|
οὖν |
ὁ
πατὴρ
τά
τε
ἄλλα |
[2, 21] |
ὡς
καὶ
ἐλέφαντα
φοβεῖν.
συνεὶς
|
οὖν |
ὁ
Σάτυρος
τὸ
ὕπουλον
αὐτοῦ |
[2, 34] |
θανάτου
δὲ
ἐτιμώμην
ἐμαυτῷ.
ἐλεήσαντες
|
οὖν |
οἱ
δικασταὶ
προσετιμήσαντό
μοι
τριετῆ |
[2, 2] |
δὲ
ἡ
πηγή.
ὁ
μὲν
|
οὖν |
οἶνος
οὕτως
ἐς
ἀνθρώπους
παρῆλθεν, |
[2, 27] |
παραδόντας
ἑαυτοὺς
τῇ
τύχῃ.
κοιμηθέντες
|
οὖν |
ὀλίγον
τῆς
νυκτὸς
ὅσον
τὸ |
[2, 10] |
ἐν
τῷ
περιπάτῳ
κατελέλειπτο.
ἐπιτηρήσας
|
οὖν |
ὅτε
τὸ
πολὺ
τῆς
αὐγῆς
|
[2, 26] |
ἡ
Κλειὼ
βασανιζομένη
κατείπῃ.
~Δόξαν
|
οὖν |
οὕτως
εἰχόμεθα
ἔργου,
σκηψάμενοι
πρὸς |
[2, 28] |
ἐπὶ
τὴν
οἰκίαν
ἐπανήλθομεν.
~Ἡ
|
οὖν |
Πάνθεια
ἀναστᾶσα
περὶ
τὰς
βασάνους |
[2, 20] |
ἔργον
ἦν
αὐτὸν
λαθεῖν.
ὁ
|
οὖν |
Σάτυρος,
βουλόμενος
αὐτὸν
εἰς
φιλίαν |
[2, 16] |
ἀπαντᾶν
ἐπὶ
θάλατταν.
ὁ
μὲν
|
οὖν
|
ταῦτα
εἰπὼν
καὶ
τὴν
θεωρίαν |
[2, 31] |
καὶ
δύο
θεράποντες
αὐτοῦ.
ἐπελαύνομεν
|
οὖν |
τὴν
ἐπὶ
Σιδῶνα
καὶ
περὶ |
[2, 23] |
ἐπὶ
τὴν
κλίνην
παρῆν.
συνεὶς
|
οὖν |
τὸ
κακὸν
ἐξάλλομαι
καὶ
διὰ |
[2, 12] |
καὶ
θησαυρὸν
εὑρίσκει
βαφῆς.
~Ἔθυεν
|
οὖν |
τότε
ὁ
πατὴρ
προτέλεια
τῶν |
[2, 11] |
πορφύραν
εἶχεν
ἡ
χείρ.
συνῆκεν
|
οὖν |
τοῦ
κόχλου
τὴν
φύσιν
ὁ |
[2, 13] |
ψυχῇ
τρωθέντες
διακονοῦσιν
ὀφθαλμοί.
προσελθὼν
|
οὖν |
τῷ
Σωστράτῳ
πρὶν
ἢ
τὸν |
[2, 37] |
μετρίως
ἔχω
πείρας.
γυναικὶ
μὲν
|
οὖν |
ὑγρὸν
μὲν
τὸ
σῶμα
ἐν |
[2, 23] |
ἀρξάμενον
ἀπὸ
τῆς
αἰδοῦς.
ταραχθεῖσα
|
οὖν |
ὑπὸ
δείματος,
ὡς
εἶχεν
ἀναπηδᾷ |
[2, 6] |
οὐδὲ
ἡ
Κλειὼ
συμπαρῆν.
ὅμως
|
οὖν, |
ὡς
ἂν
τεθορυβημένος
οὐκ
ἔχων |