Livre, chapitre |
[2, 15] |
κασσία
καὶ
λιβανωτὸς
καὶ
κρόκος·
|
τὰ |
ἄνθη,
νάρκισσος
καὶ
ῥόδα
καὶ |
[2, 19] |
ἡ
μήτηρ
αὐτῆς
διειλήφεσαν,
ἑκάτερα
|
τὰ |
ἀντικρύ,
τὰ
δὲ
ἔξω
δύο |
[2, 13] |
παιδὸς
τὸ
κάλλος
καὶ
φανταζόμενος
|
τὰ |
ἀόρατα
ἔλαθε
σφόδρα
κακῶς
διακείμενος. |
[2, 9] |
εἶδον
τὰ
ἐμὰ
μιμουμένην
καὶ
|
τὰ |
αὐτὰ
πίνουσαν,
καὶ
ἔχαιρον
ἤδη |
[2, 29] |
ἁπάντων
τῶν
βελῶν
βαθέα
μὲν
|
τὰ |
βλήματα,
ἄναιμα
δὲ
τὰ
τοξεύματα. |
[2, 29] |
καὶ
ἐπὶ
τὴν
ψυχὴν
πέμπειν
|
τὰ |
βλήματα
καὶ
ποικίλα
τοξεύματα.
τὸ |
[2, 26] |
τῶν
θυρῶν
τῷ
Κλεινίᾳ
διηγούμεθα
|
τὰ |
γεγονότα
καὶ
ὅτι
φεύγειν
διεγνώκαμεν. |
[2, 19] |
αὐτῆς
διειλήφεσαν,
ἑκάτερα
τὰ
ἀντικρύ,
|
τὰ |
δὲ
ἔξω
δύο
τὰ
πρὸς |
[2, 15] |
ἐκεράννυε,
καὶ
ἦν
ἄνεμος
ἡδονῆς.
|
τὰ |
δὲ
ἱερεῖα
πολλὰ
μὲν
ἦν |
[2, 33] |
εἶπεν,
τὸ
δὲ
γένος
Αἰγύπτιος.
|
τὰ |
δὲ
ὑμέτερα
τίνα;
Ἐγὼ
Κλειτοφῶν, |
[2, 38] |
καὶ
περὶ
τῆς
ἡδονῆς
ἀθλεῖ.
|
τὰ |
δὲ
φιλήματα
σοφίαν
μὲν
οὐκ |
[2, 10] |
δὲ
ἡ
παῖς
βαδιεῖται
κατὰ
|
τὰ |
εἰθισμένα
τῆς
Κλειοῦς
ἑπομένης,
πρὶν |
[2, 9] |
ὅ
γε
Σάτυρος
συμφορήσας
πάλιν
|
τὰ |
ἐκπώματα
ἐνήλλαξεν
ἡμῖν.
τότε
ἤδη
|
[2, 9] |
τι
ποιεῖ
πρᾶγμα
ἐρωτικόν.
ἐναλλάσσει
|
τὰ |
ἐκπώματα
καὶ
τὸ
μὲν
ἐμὸν |
[2, 29] |
σιγήσῃ
τὴν
ἄμυναν,
ἀλγεινότερα
γίνεται
|
τὰ |
ἕλκη
τῇ
σιωπῇ·
αἱ
γὰρ |
[2, 9] |
ἤδη
καὶ
τὴν
κόρην
εἶδον
|
τὰ |
ἐμὰ
μιμουμένην
καὶ
τὰ
αὐτὰ |
[2, 12] |
θυσάμενος
ὁ
πατὴρ
ἔτυχε
καὶ
|
τὰ |
θύματα
ἐπέκειτο
τοῖς
βωμοῖς,
ἀετὸς |
[2, 15] |
δὲ
ἡ
τῶν
ἀνθέων
συμπλοκή.
|
τὰ |
θυμιάματα,
κασσία
καὶ
λιβανωτὸς
καὶ |
[2, 14] |
πεφαρμαγμένον
ἀνοίγουσί
τε
τοῦ
ποταμοῦ
|
τὰ
|
κλεῖθρα.
ὁ
δὲ
κοντὸς
πρὸς |
[2, 34] |
ἄμφω
καὶ
τὰ
πρῶτα
ηὐτυχοῦμεν,
|
τὰ |
λεπτὰ
διώκοντες
τῶν
θηρίων.
ἐξαίφνης |
[2, 21] |
ἔφη·
Τί
με
μάτην
αἰτιᾷ;
|
τὰ |
μὲν
γὰρ
ἐμὰ
πάντα
ἔχεις |
[2, 14] |
θυσίαν
εἰς
Τύρον,
εἶπεν,
Ἡρακλεῖ·
|
τὰ |
μὲν
γὰρ
τοῦ
χρησμοῦ
ἔστι
|
[2, 19] |
τὴν
καταγωγὴν
αἱ
γυναῖκες.
καὶ
|
τὰ |
μὲν
ἐνδοτέρω
τῶν
οἰκημάτων
ἥ |
[2, 11] |
τὸ
ἔριον,
ζητῶν
τοῦ
κόχλου
|
τὰ |
μυστήρια·
τὸ
δὲ
κατὰ
τὴν
|
[2, 18] |
δὲ
ἀτάκτως
ὑπὸ
τῆς
ἐκπλήξεως,
|
τὰ |
ξίφη
γυμνώσαντες
ἁρπάζουσι
τὴν
ἀδελφὴν |
[2, 19] |
θάτερα·
μέσος
δὲ
διεῖργε
στενωπὸς
|
τὰ |
οἰκήματα·
θύρα
δὲ
ἐν
ἀρχῇ |
[2, 33] |
σὺ
πρῶτος
ἡμῖν
φράσῃς,
καὶ
|
τὰ |
παρ´
ἡμῶν
ἀκούσῃ.
~Λέγει
οὖν |
[2, 34] |
δὲ
μειράκιον
φιλόθηρον
ἦν.
ἐπεῖχον
|
τὰ |
πολλά,
κρατεῖν
οὐκ
ἠδυνάμην.
ὡς |
[2, 20] |
οὗτός
μοι
ἐδόκει
πόρρωθεν
ἐπιτηρεῖν
|
τὰ |
πραττόμενα
ἡμῖν·
μάλιστα
δέ,
ὅπερ |
[2, 19] |
τῶν
φιλημάτων
ἱστάμεθα,
φιλτάτη;
καλὰ
|
τὰ |
προοίμια·
προσθῶμεν
ἤδη
τι
καὶ |
[2, 19] |
ἀντικρύ,
τὰ
δὲ
ἔξω
δύο
|
τὰ |
πρὸς
τὴν
εἴσοδον,
τὸ
μὲν |
[2, 11] |
παρεσκευάζετο.
ἐώνητο
δὲ
τῇ
κόρῃ
|
τὰ |
πρὸς
τὸν
γάμον·
περιδέραιον
μὲν |
[2, 31] |
ἤλθομεν,
ἀναγόμενον
σκάφος
εὕρομεν,
ἄρτι
|
τὰ |
πρυμνήσια
μέλλον
ἀπολύειν.
μηδὲν
οὖν |
[2, 34] |
ἐθηρῶμεν
οὖν
ἱππεύοντες
ἄμφω
καὶ
|
τὰ |
πρῶτα
ηὐτυχοῦμεν,
τὰ
λεπτὰ
διώκοντες
|
[2, 38] |
μὲν
γὰρ
πάντα
ἐπίπλαστα,
καὶ
|
τὰ |
ῥήματα
καὶ
τὰ
σχήματα·
κἂν |
[2, 29] |
καθαιρεῖ·
ἡ
λύπη
δὲ
περὶ
|
τὰ |
στέρνα
διανεμομένη
κατατήκει
τῆς
ψυχῆς |
[2, 2] |
ῥέον.
τὸ
μὲν
γὰρ
ἐς
|
τὰ |
στέρνα
καταβαίνει
καὶ
λεπτὴν
ἔχει |
[2, 19] |
ἀντιπρᾶξαι
τῇ
τέχνῃ.
ταῦτα
ἦν
|
τὰ |
συγκείμενα.
~Ἦν
δέ
τις
αὐτῶν |
[2, 38] |
ἐπίπλαστα,
καὶ
τὰ
ῥήματα
καὶ
|
τὰ |
σχήματα·
κἂν
εἶναι
δόξῃ
καλή, |
[2, 38] |
σαρκῶν,
ἀλλ´
ἀντιτυπεῖ
πρὸς
ἄλληλα
|
τὰ |
σώματα
καὶ
περὶ
τῆς
ἡδονῆς |
[2, 29] |
μὲν
τὰ
βλήματα,
ἄναιμα
δὲ
|
τὰ |
τοξεύματα.
ἓν
δὲ
τούτων
ἁπάντων |
[2, 10] |
πολέμου
καταπεφρονηκώς·
πολλὰ
γὰρ
ἦν
|
τὰ |
τότε
ὁπλίζοντά
με
θαρρεῖν·
οἶνος, |
[2, 18] |
ὁ
Καλλισθένης
προσεδόκα,
γίνεται
δὴ
|
τὰ |
τοῦ
ἀετοῦ
καὶ
τῶν
μάντεων· |
[2, 24] |
δυστυχεῖς.
ἐπλάνα
δέ
με
καὶ
|
τὰ |
τῶν
ἐνυπνίων
φαντάσματα,
τὸν
δὲ |
[2, 38] |
περιεργίας.
ἐν
μέρει
δὲ
καὶ
|
τὰ |
τῶν
παίδων
ἀντάκουσον.
γυναικὶ
μὲν |
[2, 38] |
μέχρις
ἂν
ὑφ´
ἡδονῆς
ἐκφύγῃς
|
τὰ |
φιλήματα.
|
[2, 7] |
μέλιτος
γέμεις,
καὶ
τιτρώσκει
σου
|
τὰ |
φιλήματα.
ἀλλὰ
δέομαι,
κατέπᾳσον
αὖθις |
[2, 38] |
ἔστι
τέχνης
ἀλλὰ
τῆς
φύσεως
|
τὰ |
φιλήματα.
αὕτη
δὲ
παιδὸς
φιλήματος |
[2, 37] |
φιλοῦντος
στόμα
βόσκεται
καὶ
δάκνει
|
τὰ |
φιλήματα.
ἔχει
δέ
τινα
καὶ |
[2, 37] |
μαλθακὰ
δὲ
τὰ
χείλη
πρὸς
|
τὰ |
φιλήματα.
καὶ
διὰ
τοῦτο
μὲν |
[2, 9] |
τῆς
ἡμέρας
οὕτως
ἀλλήλοις
προεπίνομεν
|
τὰ |
φιλήματα.
~Μετὰ
δὲ
τὸ
δεῖπνον |
[2, 8] |
ἕλκουσι
τὰς
ψυχὰς
ἄνω
πρὸς
|
τὰ |
φιλήματα.
οὐκ
οἶδα
δὲ
οὕτω |
[2, 37] |
μείζονα
ποιεῖς
τὴν
ἡδονὴν
ἀνοίγων
|
τὰ |
φιλήματα.
πρὸς
δὲ
τὸ
τέρμα |
[2, 37] |
δὲ
τοῖς
χείλεσιν
ὥσπερ
σφραγῖδας
|
τὰ |
φιλήματα,
φιλεῖ
δὲ
τέχνῃ
καὶ |
[2, 38] |
χεῖλος
ἐγίνετο,
τοιαῦτα
ἂν
ἔσχες
|
τὰ |
φιλήματα.
φιλῶν
δὲ
οὐκ
ἂν |
[2, 37] |
ἐν
ταῖς
συμπλοκαῖς,
μαλθακὰ
δὲ
|
τὰ |
χείλη
πρὸς
τὰ
φιλήματα.
καὶ |
[2, 11] |
τὴν
πορφύραν.
ὁ
ποιμὴν
ὁρᾷ
|
τὰ |
χείλη
τοῦ
κυνὸς
ᾑμαγμένα
καὶ |
[2, 14] |
ὕδατος
λαλοῦντος,
μικρὸν
ἀνάμεινον
ἐκπετάσας
|
τὰ |
ὦτα.
ἐὰν
γὰρ
ὀλίγος
ἄνεμος |
[2, 21] |
διαλεγόμενος.
καὶ
ὁρῶν
διὰ
παντὸς
|
τὰ |
ὦτα
κινοῦντα,
Τί
πάσχεις;
ἔφη· |