Livre, chapitre
[2, 11]	τὸ τεῖχος τοῦ φαρμάκου καὶ	τὸ	ἄδυτον ἀνοίγει τῆς πορφύρας καὶ
[2, 11]	τοῦ κυνὸς περιρρέει τοῦ ἄνθους	τὸ	αἷμα, καὶ βάπτει τὸ αἷμα
[2, 11]	καὶ ἀπέπλυνε τῇ θαλάσσῃ, καὶ	τὸ	αἷμα λαμπρότερον ἐπορφύρετο· ὡς δὲ
[2, 11]	ἄνθους τὸ αἷμα, καὶ βάπτει	τὸ	αἷμα τὴν γένυν καὶ ὑφαίνει
[2, 34]	καὶ πατάξῃ τὸν ἵππον, ἐναγκυλωσάμενος	τὸ	ἀκόντιον, πρὶν ἀκριβῶς καταστοχάσασθαι τοῦ
[2, 36]	τῆς ἡδονῆς. ποθεινὸν γὰρ ἀεὶ	τὸ	ἀκόρεστον. τὸ μὲν γὰρ εἰς
[2, 2]	ὁ βοῦς ἔπινεν· οὔπω γὰρ	τὸ	ἀμπέλινον ἦν. καὶ ὁ Διόνυσος
[2, 14]	γῆν Ἰνδικήν, καὶ ἴσασιν αὐτῆς	τὸ	ἀπόρρητον αἱ Λιβύων παρθένοι, ὅτι
[2, 33]	εἰς μέσον καταθέμενοι ἃ εἴχομεν	τὸ	ἄριστον ἐκοινωνοῦμεν, ἤδη δὲ καὶ
[2, 1]	μούσης ἐλίγαινε· ῥόδον γὰρ ἐπῄνει	τὸ	ᾆσμα. εἴ τις τὰς καμπὰς
[2, 20]	δὲ τῇ παιδιᾷ τῆς γνώμης	τὸ	ἄσπονδον. λέγει δὴ πρὸς αὐτόν·
[2, 4]	μισεῖ. Ἤδη δέ, ἔφη, καὶ	τὸ	αὐτόματον ἡμῶν προὐνόησεν. ἡ γὰρ
[2, 6]	δὲ περιέπλεκον λόγους ἐκ λόγων,	τὸ	αὐτόματόν μοι συνήργησεν. ~Ἔτυχε τῇ
[2, 37]	φθείρεται· ἐγγὺς γὰρ τοῦ θείου	τὸ	ἄφθαρτον. τὸ δὲ κινούμενον ἐν
[2, 34]	ἀκριβῶς καταστοχάσασθαι τοῦ σκοποῦ, πέμπω	τὸ	βέλος· τὸ δὲ μειράκιον παραθέον
[2, 21]	Ὁρᾷς, ἔφη, τοῦτο τὸ βραχὺ	τὸ	βομβοῦν; ἢν εἰσδύῃ μου τῇ
[2, 21]	αὐτῷ κώνωπος, Ὁρᾷς, ἔφη, τοῦτο	τὸ	βραχὺ τὸ βομβοῦν; ἢν εἰσδύῃ
[2, 14]	ἐθεασάμην γὰρ ἐγὼ τοιαῦτα μυστήρια.	τὸ	γοῦν τῆς Σικελικῆς πηγῆς ὕδωρ
[2, 36]	τῷ κόρῳ μαραίνει τὸ τερπνόν·	τὸ	δὲ ἁρπαζόμενον καινόν ἐστιν ἀεὶ
[2, 37]	πέφυκεν ἀσθμαίνειν ὑπὸ καυματώδους ἡδονῆς,	τὸ	δὲ ἄσθμα σὺν πνεύματι ἐρωτικῷ
[2, 33]	δεῖ καλεῖν; Ἐγὼ Μενέλαος, εἶπεν,	τὸ	δὲ γένος Αἰγύπτιος. τὰ δὲ
[2, 9]	μὲν ἐμὸν τῇ κόρῃ προτίθησι,	τὸ	δὲ ἐκείνης ἐμοί, καὶ ἐγχέων
[2, 12]	γὰρ ὄρνις ἔτυχεν ἱπτάμενος ἐκεῖ.	τὸ	δὲ ἔργον εὐθὺς ἀπέβη· τὸν
[2, 29]	καὶ γίνεται τὸ ἕλκος ὀργή·	τὸ	δέ ἐστιν ἔλεγχος ἀτυχημάτων· ἐκ
[2, 35]	ὁ ἐραστὴς οὐχ εὑρὼν πιεῖν·	τὸ	δὲ ἔτι πινόμενον ἁρπάζεται πρὶν
[2, 38]	γεγυμνωμένῳ τῶν τοῦ μύθου πτερῶν.	τὸ	δὲ κάλλος τὸ παιδικὸν οὐκ
[2, 37]	ἀνήγαγεν εἰς οὐρανοὺς τὸν Φρύγα·	τὸ	δὲ κάλλος τῶν γυναικῶν αὐτὸν
[2, 11]	ζητῶν τοῦ κόχλου τὰ μυστήρια·	τὸ	δὲ κατὰ τὴν γένυν τοῦ
[2, 37]	γὰρ τοῦ θείου τὸ ἄφθαρτον.	τὸ	δὲ κινούμενον ἐν φθορᾷ θνητὴν
[2, 34]	τοῦ σκοποῦ, πέμπω τὸ βέλος·	τὸ	δὲ μειράκιον παραθέον ἁρπάζει τὴν
[2, 34]	θήρα δυστυχής. ἤρων μειρακίου καλοῦ·	τὸ	δὲ μειράκιον φιλόθηρον ἦν. ἐπεῖχον
[2, 11]	μὲν ἡ κρηπὶς τοῦ λίθου,	τὸ	δὲ μέσον σῶμα λευκὸν τῷ
[2, 34]	ἂν ἄλλος τις ἀποθάνοι ζῶν.	τὸ	δὲ οἰκτρότερον, τὰς χεῖρας ὤρεγέ
[2, 29]	τούτου τοῦ βέλους λύπη γίνεται·	τὸ	δέ, ὄνειδος ἁμαρτημάτων, καὶ καλοῦσιν
[2, 36]	ζητεῖ πρὸς οὐρανὸν ταχὺ φεύγειν,	τὸ	δὲ πάνδημον ἔρριπται κάτω καὶ
[2, 36]	κάλλη πλανᾶσθαι, τὸ μὲν οὐράνιον,	τὸ	δὲ πάνδημον, ὥσπερ τοῦ κάλλους
[2, 18]	καὶ ἐβόων· Λῃσταὶ Καλλιγόνην ἔχουσι.	τὸ	δὲ πλοῖον ἤδη μέσην ἐπέραινε
[2, 15]	τὴν τῶν θυμιαμάτων ἤριζεν ὀδμήν.	τὸ	δὲ πνεῦμα ἀναπεμπόμενον εἰς τὸν
[2, 14]	μὲν ὕδωρ ὡς χορδὴ κρούεται,	τὸ	δὲ πνεῦμα τοῦ ὕδατος πλῆκτρον
[2, 2]	καὶ αὐτῷ προτείνει κύλικα φιλοτησίαν.	τὸ	δὲ ποτὸν οἶνος ἦν. ὁ
[2, 19]	Κλειὼ τὸ κατὰ τὴν παρθένον,	τὸ	δὲ ταμεῖον ἦν. κατακοιμίζουσα δὲ
[2, 14]	ἃ παρ´ ἡμῖν ἀλλήλοις συνοικεῖ.	τὸ	δὲ χωρίον ἱερὸν ἐν περιβόλῳ·
[2, 3]	τά τε ἄλλα παρασκευάσας ἐς	τὸ	δεῖπνον ἔτυχε πολυτελέστερα καὶ κρατῆρα
[2, 10]	προεπίνομεν τὰ φιλήματα. ~Μετὰ δὲ	τὸ	δεῖπνον ὁ Σάτυρός μοι προσελθὼν
[2, 34]	δεξιᾷ. ἄγουσιν οὖν με ἐπὶ	τὸ	δικαστήριον οἱ τοῦ μειρακίου γονεῖς
[2, 10]	μὲν ἐπέκεινα τρέπεται τὴν ἐπὶ	τὸ	δωμάτιον αὑτῆς, ἐγὼ δὲ ἐπὶ
[2, 23]	καὶ μικρὸν διαλιπών, ὅσον εἰς	τὸ	δωμάτιον αὐτοῦ φθάσαι, καταπεσὼν ἔκειτο,
[2, 23]	διὰ τοῦ σκότους καὶ ἐπὶ	τὸ	δωμάτιον ἑαυτῶν ἤλθομεν. ~Ἡ δὲ
[2, 1]	~Ἅμα δὲ ἑαυτοὺς ἐπαινοῦντες ἐπὶ	τὸ	δωμάτιον ἐβαδίζομεν τῆς κόρης, ἀκροασόμενοι
[2, 9]	φίλημα ποιῶν, καὶ ἅμα κατεφίλουν	τὸ	ἔκπωμα. ἡ δὲ ὡς εἶδεν,
[2, 29]	αὐτῷ λοιδορίας βέλος, καὶ γίνεται	τὸ	ἕλκος ὀργή· τὸ δέ ἐστιν
[2, 23]	ἡδονῇ τὸν φόβον· οὕτω καὶ	τὸ	ἐλπίζον ἐφοβεῖτό μου καὶ ἔχαιρε
[2, 9]	ἡ κόρη πίνουσα προσέθηκεν, ἐναρμοσάμενος	τὸ	ἐμὸν ἔπινον, ἀποστολιμαῖον τοῦτο φίλημα
[2, 7]	τὸ πρόσωπον παρέπτη· κἀγὼ λαμβάνω	τὸ	ἐνθύμιον καὶ τὴν χεῖρα ἐπιβαλὼν
[2, 4]	ἔχειν, ὡς καὶ συναίρεσθαι πρὸς	τὸ	ἔργον. δεῖ δέ σε καὶ
[2, 13]	ὁ μὲν ἐζήτει καιρὸν πρὸς	τὸ	ἔργον. ~Ἐν τούτῳ δὲ τοῦ
[2, 12]	μακρὰν δὲ ἀπέβη τοῦ τέρατος	τὸ	ἔργον. ~Νεανίσκος ἦν Βυζάντιος, ὄνομα
[2, 4]	ἔφην, νὴ τὴν Ἀθηνᾶν, ἐς	τὸ	ἔργον παιδοτριβεῖς· δέδοικα δὲ μὴ
[2, 11]	καθῆκεν εἰς τὸν χηραμὸν αὐτοῦ	τὸ	ἔριον, ζητῶν τοῦ κόχλου τὰ
[2, 11]	θαλάσσης σκύβαλον. εὑρίσκει δὲ κύων	τὸ	ἕρμαιον καὶ καταθραύει τοῖς ὀδοῦσι,
[2, 29]	στέρνα διανεμομένη κατατήκει τῆς ψυχῆς	τὸ	ζωπυροῦν· ἡ δὲ ὀργὴ περιϋλακτοῦσα
[2, 37]	ὑβρίζεται καὶ ἔοικεν τυραννουμένῳ. καὶ	τὸ	θέαμά ἐστιν αἴσχιστον, μειράκιον ἐξ
[2, 14]	πορθμὸς κάτωθεν ἰσθμῷ· καὶ γίνεται	τὸ	θέαμα καινόν, πόλις ἐν θαλάσσῃ
[2, 15]	τῶν κεράτων διεστᾶσιν ἀρχαί· καὶ	τὸ	θέαμα κυκλουμένης σελήνης ἐστὶν εἰκών.
[2, 34]	ἵππον, μετένεγκε τὰς ἡνίας· πονηρὸν	τὸ	θηρίον. ἀνᾴξας δὲ ὁ σῦς
[2, 34]	λαμβάνει· καὶ φοβούμενος μὴ φθάσῃ	τὸ	θηρίον καὶ πατάξῃ τὸν ἵππον,
[2, 29]	καὶ γὰρ τῆς καρδίας ἔπαυσε	τὸ	θυμούμενον καὶ τῆς ψυχῆς ἐμάρανε
[2, 12]	βωμοῖς, ἀετὸς ἄνωθεν καταπτὰς ἁρπάζει	τὸ	ἱερεῖον· σοβούντων δὲ πλέον οὐδὲν
[2, 32]	γενέσθαι· τὸ πνεῦμα ᾔρετο σφοδρότερον,	τὸ	ἱστίον ἐκυρτοῦτο καὶ εἷλκε τὴν
[2, 32]	τῶν κάλων· ἡ κεραία περιήγετο,	τὸ	ἱστίον καθίετο, ἡ ναῦς ἀπεσαλεύετο,
[2, 23]	τὴν κλίνην παρῆν. συνεὶς οὖν	τὸ	κακὸν ἐξάλλομαι καὶ διὰ τῶν
[2, 35]	γὰρ ἁπλούστεροι παῖδες γυναικῶν, καὶ	τὸ	κάλλος αὐτοῖς δριμύτερον εἰς ἡδονήν.
[2, 36]	ἄλλων εὐμορφότερόν ἐστι φυτῶν, ὅτι	τὸ	κάλλος αὐτοῦ φεύγει ταχύ. δύο
[2, 38]	πολυπράγμων μηχανή. καὶ ἔστιν αὐτῆς	τὸ	κάλλος ἢ μύρων, ἢ τριχῶν
[2, 13]	ἀναπλάττων γὰρ ἑαυτῷ τῆς παιδὸς	τὸ	κάλλος καὶ φανταζόμενος τὰ ἀόρατα
[2, 36]	γεγηρακυῖαν ἔχει τὴν ἡδονήν· καὶ	τὸ	κάλλος ὅσον ἐλαττοῦται τῷ χρόνῳ,
[2, 19]	εἴσοδον, τὸ μὲν ἡ Κλειὼ	τὸ	κατὰ τὴν παρθένον, τὸ δὲ
[2, 15]	νῶτον πλατύς, τὴν γαστέρα πολύς,	τὸ	κέρας οὐχ ὡς ὁ Σικελικὸς
[2, 36]	Μενέλαος, Ἀγνοεῖς, ὦ Κλειτοφῶν, ἔφη,	τὸ	κεφάλαιον τῆς ἡδονῆς. ποθεινὸν γὰρ
[2, 11]	συνυφαίνετο, ἑξῆς δὲ τῷ λευκῷ	τὸ	λοιπὸν ἐπυρρία κορυφούμενον· ὁ λίθος
[2, 27]	οὖν ὀλίγον τῆς νυκτὸς ὅσον	τὸ	λοιπόν, περὶ τὴν ἕω πάλιν
[2, 9]	ἐγένετο τοῦτο καὶ τέταρτον καὶ	τὸ	λοιπὸν τῆς ἡμέρας οὕτως ἀλλήλοις
[2, 29]	θυμούμενον καὶ τῆς ψυχῆς ἐμάρανε	τὸ	λυπούμενον. ἂν δέ τις ἀνάγκῃ
[2, 23]	ἐλπίζον ἐφοβεῖτό μου καὶ ἔχαιρε	τὸ	λυπούμενον. ἄρτι δέ μου προσελθόντος
[2, 22]	καὶ ὁ μὲν ἔκλινεν εἰς	τὸ	λυποῦν μέρος, ἀνακάμπτων ἔνθα τοῦ
[2, 14]	ἀπορούντων δὲ αὐτῶν τί λέγει	τὸ	μάντευμα, Σώστρατος (τοῦ πολέμου γάρ,
[2, 15]	βόες. βοῦς γὰρ Αἰγύπτιος οὐ	τὸ	μέγεθος μόνον ἀλλὰ καὶ τὴν
[2, 34]	σῦς τῆς ὕλης προπηδᾷ, καὶ	τὸ	μειράκιον ἐδίωκε· καὶ ὁ σῦς
[2, 34]	καὶ ἀντιπρόσωπος ἐχώρει δρόμῳ, καὶ	τὸ	μειράκιον οὐκ ἐξετρέπετο, βοῶντος ἐμοῦ
[2, 36]	ποθεινὸν γὰρ ἀεὶ τὸ ἀκόρεστον.	τὸ	μὲν γὰρ εἰς χρῆσιν χρονιώτερον
[2, 2]	ἐστιν ἐκεῖνο τὸ χαμαὶ ῥέον.	τὸ	μὲν γὰρ ἐς τὰ στέρνα
[2, 15]	ἀλλὰ καὶ τὴν χροιὰν εὐτυχεῖ·	τὸ	μὲν γὰρ μέγεθος πάνυ μέγας,
[2, 9]	ἐρωτικόν. ἐναλλάσσει τὰ ἐκπώματα καὶ	τὸ	μὲν ἐμὸν τῇ κόρῃ προτίθησι,
[2, 29]	τὰ βλήματα καὶ ποικίλα τοξεύματα.	τὸ	μέν ἐστιν αὐτῷ λοιδορίας βέλος,
[2, 19]	δύο τὰ πρὸς τὴν εἴσοδον,	τὸ	μὲν ἡ Κλειὼ τὸ κατὰ
[2, 36]	κάλλους αἱ χορηγοὶ θεαί. ἀλλὰ	τὸ	μὲν οὐράνιον ἄχθεται θνητῷ κάλλει
[2, 36]	νομίζω κατ´ ἀνθρώπους κάλλη πλανᾶσθαι,	τὸ	μὲν οὐράνιον, τὸ δὲ πάνδημον,
[2, 14]	ἐμπέσῃ τῆς τοῦ χρυσοῦ γονῆς,	τὸ	μὲν προσήψατο μόνον, ἡ πίσσα
[2, 14]	ἄνεμος εἰς τὰς δίνας ἐμπέσῃ,	τὸ	μὲν ὕδωρ ὡς χορδὴ κρούεται,
[2, 9]	κερασάμενος ὤρεγεν. ἐγὼ δὲ ἐπιτηρήσας	τὸ	μέρος τοῦ ἐκπώματος, ἔνθα τὸ
[2, 21]	ποτε οὐδὲ μικρὸν ἀτρεμεῖ σου	τὸ	οὖς; καὶ ὁ ἐλέφας, κατὰ
[2, 38]	μύθου πτερῶν. τὸ δὲ κάλλος	τὸ	παιδικὸν οὐκ ἀρδεύεται μύρων ὀσφραῖς
[2, 3]	τοῦ Χίου δεύτερον. ὑέλου μὲν	τὸ	πᾶν ἔργον ὀρωρυγμένης· κύκλῳ δὲ
[2, 25]	φεύγειν, πρὶν ἠὼς γένηται καὶ	τὸ	πᾶν ἡ Κλειὼ βασανιζομένη κατείπῃ.
[2, 4]	οὐδέν. ~Κοινοῦμαι δὴ τῷ Σατύρῳ	τὸ	πᾶν καὶ συμπράττειν ἠξίουν· ὁ
[2, 11]	μὲν λίθων ποικίλων, ἐσθῆτα δὲ	τὸ	πᾶν μὲν πορφυρᾶν, ἔνθα δὲ
[2, 1]	ὡς εἴ τις τῆς κάλυκος	τὸ	περιφερὲς εἰς τὴν τοῦ στόματος
[2, 1]	φύλλοις κομᾷ, εὐκινήτοις πετάλοις τρυφᾷ,	τὸ	πέταλον τῷ Ζεφύρῳ γελᾷ. ἡ
[2, 31]	ἄνω τῆς ἕω. ἔπλει δὲ	τὸ	πλοῖον εἰς Ἀλεξάνδρειαν, τὴν μεγάλην
[2, 32]	εὐφημοῦντες αἴσιον τὸν πλοῦν γενέσθαι·	τὸ	πνεῦμα ᾔρετο σφοδρότερον, τὸ ἱστίον
[2, 32]	ἔδοξεν οὔριον εἶναι πρὸς ἀναγωγὴν	τὸ	πνεῦμα, θόρυβος ἦν πολὺς κατὰ
[2, 10]	περιπάτῳ κατελέλειπτο. ἐπιτηρήσας οὖν ὅτε	τὸ	πολὺ τῆς αὐγῆς ἐμαραίνετο, πρόσειμι
[2, 30]	ἐγὼ δὲ ὡς ταῦτα ἤκουσα,	τὸ	πολὺ τῆς φροντίδος ἀπερριψάμην. δύο
[2, 2]	ξένε, σοὶ τὸ ὕδωρ τοῦτο	τὸ	πορφυροῦν; πόθεν οὕτως εὗρες αἷμα
[2, 7]	ἢ σφὴξ περιβομβήσασα κύκλῳ μου	τὸ	πρόσωπον παρέπτη· κἀγὼ λαμβάνω τὸ
[2, 32]	τοῦ Νείλου πόλιν. ~Ἔχαιρον δὲ	τὸ	πρῶτον ὁρῶν τὴν θάλασσαν, οὔπω
[2, 23]	μέν τινα μηχανὴν καὶ ὤκνει	τὸ	πρῶτον. ὡς δὲ ἡ βελτίστη
[2, 22]	γίνομαι· τοξεύει γάρ με διαέριον	τὸ	πτερόν, ἐμπεσὼν δὲ ὡς ἀπὸ
[2, 22]	ἀὴρ ὅλος, ὅσον μου καταλαμβάνει	τὸ	πτερόν, κάλλος δὲ αἱ τῶν
[2, 14]	εἰς τὴν ἐλαίαν ᾐνίξατο καὶ	τὸ	πῦρ, ἃ παρ´ ἡμῖν ἀλλήλοις
[2, 5]	τὸ τόξον, οὐκ ἔχεις φυλάξασθαι	τὸ	πῦρ. ἂν δὲ καὶ ταύτην
[2, 11]	ἅψαντος αὐτοῦ τὰς δᾷδας ἀποσβεσθῆναι	τὸ	πῦρ· ᾗ καὶ μᾶλλον ἠπείγετο
[2, 14]	κλάδοις, πεφύτευται δὲ σὺν αὐτῇ	τὸ	πῦρ καὶ ἀνάπτει περὶ τοὺς
[2, 14]	ἐστιν οἷόνπερ χιών, καὶ οὔτε	τὸ	πῦρ ὑπὸ τοῦ ὕδατος κατασβέννυται
[2, 14]	πνεῦμα τοῦ ὕδατος πλῆκτρον γίνεται,	τὸ	ῥεῦμα δὲ ὡς κιθάρα λαλεῖ.
[2, 1]	ἤθελεν ὁ Ζεὺς ἐπιθεῖναι βασιλέα,	τὸ	ῥόδον ἂν τῶν ἀνθέων ἐβασίλευε.
[2, 36]	εἰς μέγεθος ἐκτείνεται πόθῳ. καὶ	τὸ	ῥόδον διὰ τοῦτο τῶν ἄλλων
[2, 1]	ταῦτα ᾖδεν· ἐγὼ δὲ ἐδόκουν	τὸ	ῥόδον ἐπὶ τῶν χειλέων αὐτῆς
[2, 18]	Σαράπτοις προσέσχον, πόρρωθεν ὁ Καλλισθένης	τὸ	σημεῖον ἰδὼν ὑπήντησεν ἐπιπλεύσας καὶ
[2, 32]	πνεῦμα, θόρυβος ἦν πολὺς κατὰ	τὸ	σκάφος, τῶν ναυτῶν διαθεόντων, τοῦ
[2, 7]	τε καὶ ἐνέθηκεν ὡς ἐπᾴσουσα	τὸ	στόμα, καί τι ἐψιθύριζεν, ἐπιπολῆς
[2, 38]	φιλεῖν, καὶ οὐκ ἂν ἀποσπάσειας	τὸ	στόμα, μέχρις ἂν ὑφ´ ἡδονῆς
[2, 22]	σάλπιγξ δέ μοι καὶ βέλος	τὸ	στόμα· ὥστε εἰμὶ καὶ αὐλητὴς
[2, 18]	χείλει τῆς θαλάσσης, ὁ μὲν	τὸ	συγκείμενον ἀνέτεινε σημεῖον, ὁ δὲ
[2, 4]	δειλίας οὐκ ἀνέχεται. ὁρᾷς αὐτοῦ	τὸ	σχῆμα ὡς ἔστι στρατιωτικόν· τόξα
[2, 37]	γυναικὶ μὲν οὖν ὑγρὸν μὲν	τὸ	σῶμα ἐν ταῖς συμπλοκαῖς, μαλθακὰ
[2, 37]	καὶ διὰ τοῦτο μὲν ἔχει	τὸ	σῶμα ἐν τοῖς ἀγκαλίσμασιν, ἐν
[2, 17]	(ἦν γὰρ καὶ ἄλλως εὔρωστος	τὸ	σῶμα καὶ φύσει πειρατικός) ταχὺ
[2, 22]	πληγή, ὁ δὲ ὥσπερ παλαιστὴς	τὸ	σῶμα σκευάζων εἰς τὴν συμπλοκὴν
[2, 11]	λαβὼν δή τινας λίθους περιθραύει	τὸ	τεῖχος τοῦ φαρμάκου καὶ τὸ
[2, 37]	ἀνοίγων τὰ φιλήματα. πρὸς δὲ	τὸ	τέρμα αὐτὸ τῆς Ἀφροδίτης ἡ
[2, 36]	χρῆσιν χρονιώτερον τῷ κόρῳ μαραίνει	τὸ	τερπνόν· τὸ δὲ ἁρπαζόμενον καινόν
[2, 5]	δυνήσῃ φυγεῖν; ἂν φυλάξῃ μου	τὸ	τόξον, οὐκ ἔχεις φυλάξασθαι τὸ
[2, 37]	τοῖς ὀδοῦσι συμβάλλεται καὶ περὶ	τὸ	τοῦ φιλοῦντος στόμα βόσκεται καὶ
[2, 29]	ὄνειδος ἁμαρτημάτων, καὶ καλοῦσιν αἰδῶ	τὸ	τραῦμα. ἴδιον δὲ τούτων ἁπάντων
[2, 7]	ἐπῳδὴν παραδράμῃς καὶ πάλιν ἀγριάνῃς	τὸ	τραῦμα. καὶ ἅμα λέγων τὴν
[2, 7]	ἐπὶ γὰρ τὴν καρδίαν κατέρρευσε	τὸ	τραῦμα καὶ ζητεῖ σου τὴν
[2, 22]	δὲ ὡς ἀπὸ βέλους ποιῶ	τὸ	τραῦμα· ὁ δὲ παταχθεὶς ἐξαίφνης
[2, 37]	μὴν οὐράνιον, ἔφην, ἔοικεν εἶναι	τὸ	τῶν γυναικῶν κάλλος, ὅσον μὴ
[2, 14]	χρυσοῦ πηγή. κοντὸν οὖν εἰς	τὸ	ὕδωρ βαπτίζουσι πίσσῃ πεφαρμαγμένον ἀνοίγουσί
[2, 14]	ἀπόρρητον αἱ Λιβύων παρθένοι, ὅτι	τὸ	ὕδωρ ἔχει πλούσιον. ὁ δὲ
[2, 2]	ἄμπελον, Τοῦτο μέν ἐστιν, ἔφη,	τὸ	ὕδωρ, τοῦτο δὲ ἡ πηγή.
[2, 2]	θεόν· Πόθεν, ὦ ξένε, σοὶ	τὸ	ὕδωρ τοῦτο τὸ πορφυροῦν; πόθεν
[2, 14]	ὑπὸ τοῦ ὕδατος κατασβέννυται οὔτε	τὸ	ὕδωρ ὑπὸ τοῦ πυρὸς φλέγεται,
[2, 14]	δὲ κατὰ τῆς θαλάσσης, ἀλλὰ	τὸ	ὕδωρ ὑπορρεῖ κάτωθεν. ὑπόκειται δὲ
[2, 14]	ἁλλομένην ἄνω· θιγόντι δέ σοι	τὸ	ὕδωρ ψυχρόν ἐστιν οἷόνπερ χιών,
[2, 21]	φοβεῖν. συνεὶς οὖν ὁ Σάτυρος	τὸ	ὕπουλον αὐτοῦ τῶν λόγων, ἠρέμα
[2, 37]	φιλεῖ δὲ τέχνῃ καὶ σκευάζει	τὸ	φίλημα γλυκύτερον. οὐ γὰρ μόνον
[2, 37]	ἀναστρέφον τε σὺν τῷ ἄσθματι	τὸ	φίλημα καὶ μιχθὲν ἕπεται καὶ
[2, 8]	καὶ ἐφύλαττον ἀκριβῶς ὡς θησαυρὸν	τὸ	φίλημα τηρῶν ἡδονῆς, ὃ πρῶτόν
[2, 14]	ἡ δὲ τοῦ πυρὸς αἰθάλη	τὸ	φυτὸν γεωργεῖ. αὕτη πυρὸς φιλία
[2, 6]	γέλωτος, ὅτι συνῆκε πῶς εἶπον	τὸ	Χαῖρε, δέσποινα, εἶπεν· Ἐγὼ σή;
[2, 2]	γλυκύ; οὐ γάρ ἐστιν ἐκεῖνο	τὸ	χαμαὶ ῥέον. τὸ μὲν γὰρ
[2, 9]	τὸ μέρος τοῦ ἐκπώματος, ἔνθα	τὸ	χεῖλος ἡ κόρη πίνουσα προσέθηκεν,

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 8/02/2006