Livre, chapitre
[2, 7]	ἐπιβαλὼν τοῖς προσώποις προσεποιούμην πεπλῆχθαι	καὶ	ἀλγεῖν. ἡ δὲ παῖς προσελθοῦσα
[2, 38]	ἀρδεύεται μύρων ὀσφραῖς οὐδὲ δολεραῖς	καὶ	ἀλλοτρίαις ὀσμαῖς, πάσης δὲ γυναικῶν
[2, 13]	ἠτιμᾶσθαι νομίσαντα ὑπὸ τοῦ Σωστράτου	καὶ	ἄλλως ἐρῶντα· ἀναπλάττων γὰρ ἑαυτῷ
[2, 17]	παρεσκευάκει. ὁ δὲ (ἦν γὰρ	καὶ	ἄλλως εὔρωστος τὸ σῶμα καὶ
[2, 6]	τὴν πρᾶσιν ἐκέλευσεν ὁ Ζεύς,	καὶ	ἅμα ἐγέλασε. Ποῖον Ἑρμῆν; τί
[2, 22]	καὶ σὲ τὰς ἀράχνας φοβεῖσθαι.	καὶ	ἅμα ἐγέλασεν. ~Καὶ ὀλίγας διαλιπὼν
[2, 7]	εἰς πληγὰς σφηκῶν καὶ μελιττῶν.	καὶ	ἅμα ἐπῇδε· καὶ ἔλεγεν ἡ
[2, 9]	ἔπινον, ἀποστολιμαῖον τοῦτο φίλημα ποιῶν,	καὶ	ἅμα κατεφίλουν τὸ ἔκπωμα. ἡ
[2, 7]	καὶ πάλιν ἀγριάνῃς τὸ τραῦμα.	καὶ	ἅμα λέγων τὴν χεῖρα βιαιότερον
[2, 7]	τὴν κιθάραν κατενόει τὴν πληγὴν	καὶ	ἅμα παρῄνει, λέγουσα μηδὲν ἄχθεσθαι·
[2, 3]	τοῦ δὲ πότου προϊόντος ἤδη	καὶ	ἀναισχύντως ἐς αὐτὴν ἑώρων. Ἔρως
[2, 14]	δὲ σὺν αὐτῇ τὸ πῦρ	καὶ	ἀνάπτει περὶ τοὺς πτόρθους πολλὴν
[2, 37]	σπλάγχνοις ἦν δεδεμένη, ἠκολούθησεν ἂν	καὶ	ἀνείλκυσεν αὑτὴν ἄνω τοῖς φιλήμασι.
[2, 36]	ἀνόδου, ἄκουσον Ὁμήρου λέγοντος Τὸν	καὶ	ἀνηρείψαντο θεοὶ Διῒ οἰνοχοεύειν κάλλεος
[2, 5]	Ναί, τολμηρέ, κατ´ ἐμοῦ στρατεύῃ	καὶ	ἀντιπαρατάττῃ; ἵπταμαι καὶ τοξεύω καὶ
[2, 34]	ὁ σῦς ἐπιστρέφει τὴν γένυν	καὶ	ἀντιπρόσωπος ἐχώρει δρόμῳ, καὶ τὸ
[2, 11]	τραῦμα νομίσας τὴν βαφὴν προσῄει	καὶ	ἀπέπλυνε τῇ θαλάσσῃ, καὶ τὸ
[2, 35]	γὰρ ἐν ᾧ πίνεται πέφευγε,	καὶ	ἀπῆλθεν ὁ ἐραστὴς οὐχ εὑρὼν
[2, 30]	δύο δὲ ἡμέρας διαλιπόντες, ὅτε	καὶ	ἀποδημῶν ἔτυχεν ὁ πατήρ, παρεσκευαζόμεθα
[2, 34]	μικρὸν ἔτι ἐμπνέων καὶ περιέβαλλε	καὶ	ἀποθνῄσκων οὐκ ἐμίσει με τὸν
[2, 22]	βέλος τὸ στόμα· ὥστε εἰμὶ	καὶ	αὐλητὴς καὶ τοξότης. ἐμαυτοῦ δὲ
[2, 3]	γὰρ ἔρωτος τροφή. ἤδη δὲ	καὶ	αὐτὴ περιεργότερον εἰς ἐμὲ βλέπειν
[2, 31]	καταβαπτίσας ὁ Σάτυρος (προσεπεποίητο γὰρ	καὶ	αὐτῆς, ἐξ οὗ τῷ θαλάμῳ
[2, 18]	ὑπὸ κόλπῳ ξίφος, ἐκόμιζον δὲ	καὶ	αὐτοὶ θυσίαν, ὡς ἂν ἥκιστα
[2, 20]	τὴν τέχνην προσεποιεῖτο μὲν ἀντιπαίζειν	καὶ	αὐτός, ἐνετίθει δὲ τῇ παιδιᾷ
[2, 10]	λοχῶν μή τις ἡμῖν ἐπέλθῃ·	καὶ	αὐτὸς ἦν ὁ ποιήσας τὸν
[2, 4]	συμπράττειν ἠξίουν· ὁ δὲ ἔλεγε	καὶ	αὐτὸς μὲν ἐγνωκέναι πρὶν παρ´
[2, 27]	κόρην συμφυγεῖν πείσετε. ἔλεγε δὲ	καὶ	αὐτὸς ὅτι κοινωνὸς γενήσεται τῆς
[2, 2]	ἐπαινεῖ τῆς φιλοφροσύνης τὸν ποιμένα	καὶ	αὐτῷ προτείνει κύλικα φιλοτησίαν. τὸ
[2, 13]	τὸν Σώστρατον ἀμύνασθαι τῆς ὕβρεως	καὶ	αὑτῷ τὴν ἐπιθυμίαν τελέσαι. νόμου
[2, 37]	τὸ φίλημα καὶ μιχθὲν ἕπεται	καὶ	βάλλει τὴν καρδίαν· ἡ δὲ
[2, 11]	περιρρέει τοῦ ἄνθους τὸ αἷμα,	καὶ	βάπτει τὸ αἷμα τὴν γένυν
[2, 4]	ἔστι στρατιωτικόν· τόξα καὶ φαρέτρα	καὶ	βέλη καὶ πῦρ, ἀνδρεῖα πάντα
[2, 22]	σάλπιγγος παρατάττομαι, σάλπιγξ δέ μοι	καὶ	βέλος τὸ στόμα· ὥστε εἰμὶ
[2, 35]	ὁ Μενέλαος ἔφη, τοῦτο ἐκείνου;	καὶ	γὰρ ἁπλούστεροι παῖδες γυναικῶν, καὶ
[2, 8]	ἡδονῆς, ὃ πρῶτόν ἐστι γλυκύ.	καὶ	γὰρ ἀπὸ τοῦ καλλίστου τῶν
[2, 36]	εἰς οὐρανοὺς διὰ κάλλος γυνή	(καὶ	γὰρ γυναιξὶ κεκοινώνηκεν ὁ Ζεύς)
[2, 14]	δὲ εἰς ἀμφότερα αὑτὴν ἥρμοσε.	καὶ	γὰρ ἐν θαλάσσῃ κάθηται καὶ
[2, 34]	τοῦ μειρακίου γονεῖς οὐκ ἄκοντα·	καὶ	γὰρ ἐπελθὼν ἀπελογούμην οὐδέν, θανάτου
[2, 15]	δὲ ὀψόμεναι τὴν θυσίαν ἐξῄεσαν·	καὶ	γὰρ ἦν πολυτελής. πολλὴ μὲν
[2, 7]	μέλιτταν ἐπὶ τοῦ στόματος φέρεις·	καὶ	γὰρ μέλιτος γέμεις, καὶ τιτρώσκει
[2, 31]	ἀψοφητί, Λευκίππην τοῦ Σατύρου χειραγωγοῦντος.	καὶ	γὰρ ὁ Κώνωψ, ὅσπερ ἡμῖν
[2, 35]	ἐμβάλλω λόγον ἐρωτικῆς ἐχόμενον ψυχαγωγίας·	καὶ	γὰρ οὐδὲ ἡ Λευκίππη παρῆν,
[2, 29]	βέλος ἄλλης γλώσσης βέλει θεραπεύεται·	καὶ	γὰρ τῆς καρδίας ἔπαυσε τὸ
[2, 22]	τὴν δὲ ἀνδρείαν μου μὴ	καὶ	γελοῖον ᾖ καταλέγειν· ὄργανον γὰρ
[2, 29]	μέν ἐστιν αὐτῷ λοιδορίας βέλος,	καὶ	γίνεται τὸ ἕλκος ὀργή· τὸ
[2, 14]	ὑπόκειται δὲ πορθμὸς κάτωθεν ἰσθμῷ·	καὶ	γίνεται τὸ θέαμα καινόν, πόλις
[2, 37]	τὸ τοῦ φιλοῦντος στόμα βόσκεται	καὶ	δάκνει τὰ φιλήματα. ἔχει δέ
[2, 22]	ἐστιν ἀλκή; ἀμύσσεις τοῖς ὄνυξι	καὶ	δάκνεις τοῖς ὀδοῦσι. ταῦτα γὰρ
[2, 2]	βοτρύων λαβὼν ἅμα καὶ θλίβων	καὶ	δεικνὺς τὴν ἄμπελον, Τοῦτο μέν
[2, 4]	δέδοικα δὲ μὴ ἄτολμος ὢν	καὶ	δειλὸς ἔρωτος ἀθλητὴς γένωμαι. Ἔρως,
[2, 18]	τὸ σημεῖον ἰδὼν ὑπήντησεν ἐπιπλεύσας	καὶ	δέχεται μὲν τὴν κόρην, πλεῖ
[2, 12]	ἐδόκει τοίνυν οὐκ ἀγαθὸν εἶναι·	καὶ	δὴ ἐπέσχον ἐκείνην τὴν ἡμέραν
[2, 17]	ἁλιεῖς ἀπὸ τῆς κώμης ἐκείνης	καὶ	δῆτα ἀπέπλευσεν ἐπὶ τὴν Τύρον.
[2, 37]	τὰ χείλη πρὸς τὰ φιλήματα.	καὶ	διὰ τοῦτο μὲν ἔχει τὸ
[2, 23]	συνεὶς οὖν τὸ κακὸν ἐξάλλομαι	καὶ	διὰ τῶν θυρῶν ἵεμαι δρόμῳ,
[2, 12]	ὡς ἐγένετο τὸν ἀετὸν ὑπερεπῄνουν	καὶ	δικαίως ἔλεγον ἁπάντων ὀρνίθων εἶναι
[2, 3]	ἐς αὐτὴν ἑώρων. Ἔρως δὲ	καὶ	Διόνυσος, δύο βίαιοι θεοί, ψυχὴν
[2, 24]	τύχην. οἴμοι τῶν κακῶν· μὴ	καὶ	δοῦλος ἦν; ~Ἐθάρσησεν οὖν ἡ
[2, 31]	ἕξ, ὑμεῖς καὶ ὁ Κλεινίας	καὶ	δύο θεράποντες αὐτοῦ. ἐπελαύνομεν οὖν
[2, 18]	οἱ δὲ ἅμα τε εἶδον	καὶ	ἐβόων· Λῃσταὶ Καλλιγόνην ἔχουσι. τὸ
[2, 9]	προτίθησι, τὸ δὲ ἐκείνης ἐμοί,	καὶ	ἐγχέων ἀμφοτέροις καὶ κερασάμενος ὤρεγεν.
[2, 36]	τὸ δὲ πάνδημον ἔρριπται κάτω	καὶ	ἐγχρονίζει περὶ τοῖς σώμασιν. εἰ
[2, 30]	Δέομαι, ἔφη, πρὸς θεῶν ξένων	καὶ	ἐγχωρίων, ἐξαρπάσατέ με τῶν τῆς
[2, 25]	ἑαυτοὺς γενόμενοι, τί ποιητέον εἴη,	καὶ	ἐδόκει κράτιστον εἶναι φεύγειν, πρὶν
[2, 12]	γάμων. ὡς δὲ ἤκουσα, ἀπωλώλειν	καὶ	ἐζήτουν μηχανὴν δι´ ἧς δυναίμην
[2, 22]	καὶ εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς ἐμπηδᾷ	καὶ	εἴ τι ἄλλο ἄτριχον τῶν
[2, 32]	ᾔρετο σφοδρότερον, τὸ ἱστίον ἐκυρτοῦτο	καὶ	εἷλκε τὴν ναῦν. ~Ἔτυχε δέ
[2, 18]	τοῦ ἀετοῦ καὶ τῶν μάντεων·	καὶ	εἰς τὴν ὑστεραίαν παρεσκευαζόμεθα νύκτωρ
[2, 22]	ἅμα λέγων ἐμπίπτει τῷ λέοντι	καὶ	εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς ἐμπηδᾷ καὶ
[2, 22]	πρὸς τὸν ἀέρα τοῖς ὀδοῦσι	καὶ	εἱστήκει παρειμένος ὀργῇ. ὁ δὲ
[2, 15]	ταχὺ καταπλεύσας εἰς τὴν Τύρον	καὶ	ἐκμαθὼν τὴν τοῦ πατρὸς οἰκίαν
[2, 8]	γὰρ τῶν στομάτων συμβολαὶ κιρνάμεναι	καὶ	ἐκπέμπουσαι κάτω τὴν ἡδονὴν ἕλκουσι
[2, 7]	καὶ μελιττῶν. καὶ ἅμα ἐπῇδε·	καὶ	ἔλεγεν ἡ Κλειὼ μετὰ μικρὸν
[2, 21]	ἰσχύος ὁ κώνωψ ἔχει, ὡς	καὶ	ἐλέφαντα φοβεῖν. συνεὶς οὖν ὁ
[2, 21]	ἔφη, με δεῖ, τοσοῦτον ὄντα	καὶ	ἐλέφαντος εὐτυχέστερον, ὅσον κρείττων κώνωπος
[2, 7]	ὡς δὲ συνῆκεν ὃ λέγω	καὶ	ἐμειδίασε, θαρσήσας εἶπον· Οἴμοι, φιλτάτη,
[2, 6]	δέσποινα. ἡ δὲ μειδιάσασα γλυκὺ	καὶ	ἐμφανίσασα διὰ τοῦ γέλωτος, ὅτι
[2, 38]	πρὸ τῆς ἐν Ἀφροδίτῃ συμπλοκῆς	καὶ	ἐν παλαίστρᾳ συμπεσεῖν καὶ φανερῶς
[2, 26]	διαλεγομένων ἡμῶν ἀκούσας κατατρέχει τεταραγμένος.	καὶ	ἐν τούτῳ τὴν Κλειὼ κατόπιν
[2, 7]	φιλτάτη; ἡ δὲ προσῆλθέ τε	καὶ	ἐνέθηκεν ὡς ἐπᾴσουσα τὸ στόμα,
[2, 18]	ἁρπάζουσι τὴν ἀδελφὴν τὴν ἐμὴν	καὶ	ἐνθέμενοι τῷ σκάφει, ἐμβάντες εὐθὺς
[2, 29]	λόγος δὲ τούτων ἁπάντων πατήρ,	καὶ	ἔοικεν ἐπὶ σκοπῷ τόξον βάλλειν
[2, 37]	ὁ δὲ ἀνάρπαστος γενόμενος ὑβρίζεται	καὶ	ἔοικεν τυραννουμένῳ. καὶ τὸ θέαμά
[2, 22]	πλέον τὴν ὀργὴν ἐτίθετο παιδιὰν	καὶ	ἐπ´ αὐτοῖς ἐτίτρωσκε τοῖς χείλεσιν.
[2, 18]	ὁ δὲ λέμβος ἐξαίφνης προσέπλει,	καὶ	ἐπεὶ πλησίον ἐγένετο, ἦσαν ἐν
[2, 10]	τὴν κόρην κατεφίλουν. ὡς δὲ	καὶ	ἐπεχείρουν τι προὔργου ποιεῖν, ψόφος
[2, 26]	τὸν θυρωρὸν ἀπιέναι πρὸς ἐρωμένην,	καὶ	ἐπὶ τὴν οἰκίαν ἐρχόμεθα τὴν
[2, 29]	σκοπῷ τόξον βάλλειν καὶ ἐπιτυγχάνειν	καὶ	ἐπὶ τὴν ψυχὴν πέμπειν τὰ
[2, 23]	εἶτα ἐφεύγομεν διὰ τοῦ σκότους	καὶ	ἐπὶ τὸ δωμάτιον ἑαυτῶν ἤλθομεν.
[2, 23]	ὑπὸ δείματος, ὡς εἶχεν ἀναπηδᾷ	καὶ	ἐπὶ τὸν τῆς θυγατρὸς θάλαμον
[2, 24]	κατὰ κόρρης ὡς εἶχε ῥαπίζει	καὶ	ἐπιλαβομένη τῶν τριχῶν ἅμα πρὸς
[2, 29]	ἔοικεν ἐπὶ σκοπῷ τόξον βάλλειν	καὶ	ἐπιτυγχάνειν καὶ ἐπὶ τὴν ψυχὴν
[2, 7]	παῖς προσελθοῦσα εἷλκε τὴν χεῖρα	καὶ	ἐπυνθάνετο ποῖ παταχθείην. κἀγώ, Κατὰ
[2, 11]	τὴν τραχύτητα, ἐλοιδόρει τὴν ἄγραν	καὶ	ἔρριψεν ὡς θαλάσσης σκύβαλον. εὑρίσκει
[2, 19]	τὰ προοίμια· προσθῶμεν ἤδη τι	καὶ	ἐρωτικόν. φέρε ἀνάγκην ἀλλήλοις ἐπιθῶμεν
[2, 20]	προσέπαιζε πολλάκις καὶ κώνωπα ἐκάλει	καὶ	ἔσκωπτε τοὔνομα σὺν γέλωτι. καὶ
[2, 38]	τῶν ἀλειμμάτων ἡ πολυπράγμων μηχανή.	καὶ	ἔστιν αὐτῆς τὸ κάλλος ἢ
[2, 14]	τῇ τῶν ὑδάτων ἰλύϊ δεδεμένος,	καὶ	ἔστιν ἐκεῖ χρυσοῦ πηγή. κοντὸν
[2, 14]	πρὸς τὴν ἤπειρον στενὸς αὐχήν,	καὶ	ἔστιν ὥσπερ τῆς νήσου τράχηλος.
[2, 31]	ᾤχετο εἰς τὸν θάλαμον αὑτῆς	καὶ	εὐθὺς ἐκάθευδεν. εἶχε δὲ ἑτέραν
[2, 31]	δύο παρῆμεν ἐπὶ τὴν πόλιν	καὶ	εὐθὺς ἐπὶ Βηρυτὸν τὸν δρόμον
[2, 31]	ἐξεδέχετο, ὅπερ ὁ Κλεινίας παρεσκεύασε,	καὶ	ἔφθασεν ἡμᾶς ἐπ´ αὐτοῦ περιμένων
[2, 7]	λέγων τὴν χεῖρα βιαιότερον περιέβαλλον	καὶ	ἐφίλουν ἐλευθερώτερον· ἡ δὲ ἠνείχετο,
[2, 8]	μοι τοῦ φιλήματος ὥσπερ σώματος	καὶ	ἐφύλαττον ἀκριβῶς ὡς θησαυρὸν τὸ
[2, 23]	καὶ τὸ ἐλπίζον ἐφοβεῖτό μου	καὶ	ἔχαιρε τὸ λυπούμενον. ἄρτι δέ
[2, 9]	μιμουμένην καὶ τὰ αὐτὰ πίνουσαν,	καὶ	ἔχαιρον ἤδη πλέον. καὶ τρίτον
[2, 4]	αὐτῆς πεπιστευμένη Κλειὼ κεκοινώνηκέ μοι	καὶ	ἔχει πρός με ὡς ἐραστήν.
[2, 36]	οὐράνιον ἄχθεται θνητῷ κάλλει δεδεμένον	καὶ	ζητεῖ πρὸς οὐρανὸν ταχὺ φεύγειν,
[2, 7]	τὴν καρδίαν κατέρρευσε τὸ τραῦμα	καὶ	ζητεῖ σου τὴν ἐπῳδήν. ἦ
[2, 37]	ἀναθορὸν συντυγχάνει πλανωμένῳ τῷ φιλήματι	καὶ	ζητοῦντι καταβῆναι κάτω, ἀναστρέφον τε
[2, 7]	ψάλλουσα κιθάρᾳ, ἐπιπαρῆν δὲ αὐτῇ	καὶ	ἡ Κλειὼ καὶ παρεκάθητο, διεβάδιζον
[2, 28]	τὴν συσκευὴν τοῦ δράματος; ἰδοὺ	καὶ	ἡ Κλειὼ πέφευγεν. ἡ δὲ
[2, 16]	τότε μαλακῶς ἔχουσα· σκηψαμένη δὲ	καὶ	ἡ Λευκίππη νοσεῖν ἔνδον ὑπέμεινε
[2, 7]	τῆς Κλειοῦς ἐπάταξε τὴν χεῖρα.	καὶ	ἡ μὲν ἀνέκραγεν, ἡ δὲ
[2, 10]	κατόπιν γίνεται· καὶ ταραχθέντες ἀνεπηδήσαμεν.	καὶ	ἡ μὲν ἐπέκεινα τρέπεται τὴν
[2, 19]	τῶν οἰκημάτων ἥ τε παρθένος	καὶ	ἡ μήτηρ αὐτῆς διειλήφεσαν, ἑκάτερα
[2, 23]	Ὀδυσσεὺς ἀγαθὸς γένῃ. ἅμα ἔλεγε	καὶ	ἥκομεν ἐπὶ τὰς θύρας τῆς
[2, 33]	ἀρίστου, φιλοφρονούμενος ἡμᾶς συναριστᾶν ἠξίου.	καὶ	ἡμῖν δὲ ὁ Σάτυρος παρέφερεν·
[2, 15]	τὸν ἀέρα τὴν ὀδμὴν ἐκεράννυε,	καὶ	ἦν ἄνεμος ἡδονῆς. τὰ δὲ
[2, 13]	ἤθελεν αὑτῷ ταύτην γενέσθαι γυναῖκα.	καὶ	ἦν ἐξ ἀκοῆς ἐραστής· τοσαύτη
[2, 31]	τὴν θάλασσαν ἐκ τῆς γῆς,	καὶ	ἦν ὁ καιρὸς μικρὸν ἄνω
[2, 13]	ἠρνήσατο. θυμὸς ἴσχει τὸν Καλλισθένην	καὶ	ἠτιμᾶσθαι νομίσαντα ὑπὸ τοῦ Σωστράτου
[2, 14]	ἐρίζει δὲ περὶ ταύτης γῆ	καὶ	θάλασσα. ἕλκει μὲν ἡ θάλασσα,
[2, 36]	καὶ φυγή, Δανάην δὲ λάρναξ	καὶ	θάλασσα, Σεμέλη δὲ πυρὸς γέγονε
[2, 34]	τῆς ἐμῆς ἀποδημίας ἔρως βάσκανος	καὶ	θήρα δυστυχής. ἤρων μειρακίου καλοῦ·
[2, 11]	τὸ ἄδυτον ἀνοίγει τῆς πορφύρας	καὶ	θησαυρὸν εὑρίσκει βαφῆς. ~Ἔθυεν οὖν
[2, 2]	τοῦ στόματος τὰς ῥῖνας εὐφραίνει	καὶ	θιγόντι μὲν ψυχρόν ἐστιν, εἰς
[2, 2]	καὶ τῶν βοτρύων λαβὼν ἅμα	καὶ	θλίβων καὶ δεικνὺς τὴν ἄμπελον,
[2, 14]	λίμνη Λιβυκὴ μιμεῖται γῆν Ἰνδικήν,	καὶ	ἴσασιν αὐτῆς τὸ ἀπόρρητον αἱ
[2, 10]	τῆς κόρης, ὡς οἶσθα, μαλακίζεται	καὶ	καθ´ ἑαυτὴν ἀναπαύεται· μόνη δὲ
[2, 28]	τὰς βασάνους τῆς Κλειοῦς ηὐτρεπίζετο	καὶ	καλεῖν αὐτὴν ἐκέλευεν. ὡς δ´
[2, 21]	ὅτι μέγαν μὲν αὐτὸν ἔπλασε	καὶ	καλὸν καὶ τὴν μὲν γένυν
[2, 29]	γίνεται· τὸ δέ, ὄνειδος ἁμαρτημάτων,	καὶ	καλοῦσιν αἰδῶ τὸ τραῦμα. ἴδιον
[2, 7]	ἀνέκραγεν, ἡ δὲ παῖς ἀναθοροῦσα	καὶ	καταθεμένη τὴν κιθάραν κατενόει τὴν
[2, 23]	ἄγειν ἁρπασάμενον αὐτῆς τὴν θυγατέρα	καὶ	καταθέμενον ὑπτίαν, μέσην ἀνατεμεῖν τῇ
[2, 11]	εὑρίσκει δὲ κύων τὸ ἕρμαιον	καὶ	καταθραύει τοῖς ὀδοῦσι, καὶ τῷ
[2, 34]	μειράκιον οὐκ ἐξετρέπετο, βοῶντος ἐμοῦ	καὶ	κεκραγότος· Ἕλκε τὸν ἵππον, μετένεγκε
[2, 16]	κόρην, ὃς ἦν αὐτῷ πιστότατος,	καὶ	κελεύει λῃστὰς ἐπ´ αὐτὴν συγκροτῆσαι,
[2, 9]	ἐκείνης ἐμοί, καὶ ἐγχέων ἀμφοτέροις	καὶ	κερασάμενος ὤρεγεν. ἐγὼ δὲ ἐπιτηρήσας
[2, 7]	τὸν ψόφον, ἡ δὲ ἀνοίγουσα	καὶ	κλείουσα τῶν χειλέων τὴν συμβολὴν
[2, 3]	ἐς τὸ δεῖπνον ἔτυχε πολυτελέστερα	καὶ	κρατῆρα παρεθήκατο ἱερὸν τοῦ θεοῦ
[2, 15]	τὰ θυμιάματα, κασσία καὶ λιβανωτὸς	καὶ	κρόκος· τὰ ἄνθη, νάρκισσος καὶ
[2, 20]	εἰς φιλίαν ἀγαγεῖν, προσέπαιζε πολλάκις	καὶ	κώνωπα ἐκάλει καὶ ἔσκωπτε τοὔνομα
[2, 11]	ὅτι φάρμακον ἔχει κάλλους πεφυτευμένον·	καὶ	λαβὼν μαλλὸν ἐρίου καθῆκεν εἰς
[2, 20]	δέ τις αὐτῶν οἰκέτης πολυπράγμων	καὶ	λάλος καὶ λίχνος καὶ πᾶν
[2, 27]	λαβόμενος ἄγει τῆς Κλειοῦς μακρὰν	καὶ	λέγει· Δοκῶ μοι καλλίστην γνώμην
[2, 23]	δὲ Σάτυρος εἰστρέχει πρός με	καὶ	λέγει· Κεῖταί σοι καθεύδων ὁ
[2, 25]	παρθένος, ὡς ἂν ἐμοῦ διαπεφευγότος,	καὶ	λέγει· Μὴ λοιδόρει μου, μῆτερ,
[2, 2]	δὲ πιὼν ὑφ´ ἡδονῆς βακχεύεται	καὶ	λέγει πρὸς τὸν θεόν· Πόθεν,
[2, 28]	ἡ δὲ ἔτι μᾶλλον ἐθάρσησε	καὶ	λέγει· Τί πλέον εἴπω σοι,
[2, 21]	τινα λόγον, εἶπεν, ἀπὸ κώνωπος	καὶ	λέοντος, ὃν ἀκήκοά τινος τῶν
[2, 2]	γὰρ ἐς τὰ στέρνα καταβαίνει	καὶ	λεπτὴν ἔχει τὴν ἡδονήν, τοῦτο
[2, 15]	ἀνθέων συμπλοκή. τὰ θυμιάματα, κασσία	καὶ	λιβανωτὸς καὶ κρόκος· τὰ ἄνθη,
[2, 14]	δὲ ὡς κιθάρα λαλεῖ. ἀλλὰ	καὶ	λίμνη Λιβυκὴ μιμεῖται γῆν Ἰνδικήν,
[2, 20]	αὐτῶν οἰκέτης πολυπράγμων καὶ λάλος	καὶ	λίχνος καὶ πᾶν ὅ τι
[2, 33]	τὸ ἄριστον ἐκοινωνοῦμεν, ἤδη δὲ	καὶ	λόγον. λέγω δὴ πρῶτος· Πόθεν,
[2, 29]	ὠργίζετο δὲ ἀπιστουμένη. αἰδὼς δὲ	καὶ	λύπη καὶ ὀργὴ τρία τῆς
[2, 8]	θεράπαιναν διελύθημεν, ἐγὼ μὲν ἄκων	καὶ	λυπούμενος, ἡ δὲ οὐκ οἶδ´
[2, 2]	αὐτῷ παρατίθησιν ὅσα γῆ τρέφει	καὶ	μαζοὶ βοῶν. ποτὸν δὲ ἦν
[2, 37]	ὑφ´ ἡδονῆς, περικέχηνε δὲ φιλοῦσα	καὶ	μαίνεται. αἱ δὲ γλῶτται τοῦτον
[2, 36]	δὲ ἁρπαζόμενον καινόν ἐστιν ἀεὶ	καὶ	μᾶλλον ἀνθεῖ· οὐ γὰρ γεγηρακυῖαν
[2, 11]	δᾷδας ἀποσβεσθῆναι τὸ πῦρ· ᾗ	καὶ	μᾶλλον ἠπείγετο συναγαγεῖν ἡμᾶς. τοῦτο
[2, 37]	τὰ φιλήματα. ἔχει δέ τινα	καὶ	μαστὸς ἐπαφώμενος ἰδίαν ἡδονήν. ἐν
[2, 7]	τινος Αἰγυπτίας εἰς πληγὰς σφηκῶν	καὶ	μελιττῶν. καὶ ἅμα ἐπῇδε· καὶ
[2, 22]	πάρειμι. ὁμοῦ δὲ καὶ φεύγω	καὶ	μένω, καὶ περιϊππεύω τὸν ἄνθρωπον
[2, 8]	ὅπως εἶχεν. ῥᾴων οὖν ἐγεγόνειν	καὶ	μεστὸς ἐλπίδων· ᾐσθόμην δὲ ἐπικαθημένου
[2, 28]	ἔφη ἡ Πάνθεια, λείπεται, ἵνα	καὶ	μετὰ μαρτύρων δυστυχῶμεν. ταῦτα ἅμα
[2, 22]	καταυλῶν. ὁ δὲ λέων ἠγριαίνετο	καὶ	μετεστρέφετο πάντῃ καὶ τὸν ἀέρα
[2, 11]	ποιμένος εὑρεῖν τὸν κύνα, ᾗ	καὶ	μέχρι τούτου βάπτουσιν Ἀφροδίτης τὸν
[2, 37]	οὐκ ὄρνις ὠμηστής, ἀλλὰ πῦρ.	καὶ	μὴ θαυμάσῃς, εἰ διὰ πυρός
[2, 7]	φιλήματα. ἀλλὰ δέομαι, κατέπᾳσον αὖθις	καὶ	μὴ ταχὺ τὴν ἐπῳδὴν παραδράμῃς
[2, 23]	αὐτῷ· καὶ ὁ μὲν ἔπιε,	καὶ	μικρὸν διαλιπών, ὅσον εἰς τὸ
[2, 37]	σὺν τῷ ἄσθματι τὸ φίλημα	καὶ	μιχθὲν ἕπεται καὶ βάλλει τὴν
[2, 15]	τὰ ἄνθη, νάρκισσος καὶ ῥόδα	καὶ	μυρρίναι· ἡ δὲ τῶν ἀνθέων
[2, 14]	θέαμα καινόν, πόλις ἐν θαλάσσῃ	καὶ	νῆσος ἐν γῇ. Ἀθηνᾶν δὲ
[2, 2]	δὲ ἦν παρ´ αὐτοῖς οἷον	καὶ	ὁ βοῦς ἔπινεν· οὔπω γὰρ
[2, 2]	οὔπω γὰρ τὸ ἀμπέλινον ἦν.	καὶ	ὁ Διόνυσος ἐπαινεῖ τῆς φιλοφροσύνης
[2, 2]	καταθορὸν ἀναπνεῖ κάτωθεν ἡδονῆς πῦρ.	καὶ	ὁ Διόνυσος ἔφη· Τοῦτό ἐστιν
[2, 21]	μικρὸν ἀτρεμεῖ σου τὸ οὖς;	καὶ	ὁ ἐλέφας, κατὰ τύχην παραπτάντος
[2, 26]	μόλις ὁ θυρωρὸς ἀνέῳξεν ἡμῖν.	καὶ	ὁ Κλεινίας, ἐν ὑπερῴῳ γὰρ
[2, 31]	δὲ οἱ πάντες ἕξ, ὑμεῖς	καὶ	ὁ Κλεινίας καὶ δύο θεράποντες
[2, 21]	τῇ τῆς ἀκοῆς ὁδῷ, τέθνηκα.	καὶ	ὁ λέων, Τί οὖν ἔτι
[2, 13]	ζημίαν, προσεῖχε τούτῳ τῷ νόμῳ.	καὶ	ὁ μὲν ἐζήτει καιρὸν πρὸς
[2, 22]	ἐπ´ αὐτοῖς ἐτίτρωσκε τοῖς χείλεσιν.	καὶ	ὁ μὲν ἔκλινεν εἰς τὸ
[2, 23]	τελευταίας κύλικος ὁ Σάτυρος αὐτῷ·	καὶ	ὁ μὲν ἔπιε, καὶ μικρὸν
[2, 11]	ἁλιεὺς ἀγρεύει τὴν ἄγραν ταύτην.	καὶ	ὁ μὲν ἰχθὺν προσεδόκησεν, ὡς
[2, 23]	ἐπὶ τὰς θύρας τῆς ἐρωμένης.	καὶ	ὁ μὲν ὑπελείπετο, ἐγὼ δὲ
[2, 34]	λέγοντος Πάτροκλον πρόφασιν, ἀναμνησθεὶς Χαρικλέους.	καὶ	ὁ Μενέλαος, Τἀμὰ δακρύεις, ἔφη,
[2, 21]	τοιοῦτος, ἔφασκε, τὸν ἀλεκτρυόνα φοβοῦμαι.	καὶ	ὁ Προμηθεὺς ἐπιστὰς ἔφη· Τί
[2, 10]	ψόφον λοιδορῶν. ἐν τούτῳ δὲ	καὶ	ὁ Σάτυρος ὑπαντιάζει με φαιδρῷ
[2, 23]	διὰ τῶν θυρῶν ἵεμαι δρόμῳ,	καὶ	ὁ Σάτυρος ὑποδέχεται τρέμοντα καὶ
[2, 37]	δὲ ταῖς σαρξὶν ὅλως ἐνηρμοσμένον,	καὶ	ὁ συγγινόμενος περιβάλλεται ἡδονῇ. ἐγγίζει
[2, 34]	προπηδᾷ, καὶ τὸ μειράκιον ἐδίωκε·	καὶ	ὁ σῦς ἐπιστρέφει τὴν γένυν
[2, 14]	οὐ φεύγει τὸν Ἥφαιστον Ἀθηνᾶ.	καὶ	ὁ Χαιρεφῶν συστράτηγος ὢν τοῦ
[2, 34]	σπουδῇ ἔτρεχεν ὡς ἐπ´ αὐτόν·	καὶ	οἱ μὲν συνέπιπτον ἀλλήλοις, ἐμὲ
[2, 36]	αὐτῷ δίδωσιν, ἵνα καὶ συνοικῇ	καὶ	οἰνοχόον ἔχῃ τοῦ νέκταρος· ἡ
[2, 29]	ἀπιστουμένη. αἰδὼς δὲ καὶ λύπη	καὶ	ὀργὴ τρία τῆς ψυχῆς κύματα·
[2, 21]	περιτυγχάνει καὶ προσαγορεύσας εἱστήκει διαλεγόμενος.	καὶ	ὁρῶν διὰ παντὸς τὰ ὦτα
[2, 26]	τῷ Κλεινίᾳ διηγούμεθα τὰ γεγονότα	καὶ	ὅτι φεύγειν διεγνώκαμεν. λέγει ἡ
[2, 38]	οὐκ ἔχουσιν αἰσχύνην αἱ περιπλοκαί·	καὶ	οὐ μαλθάσσει τὰς ἐν Ἀφροδίτῃ
[2, 6]	εἶτ´ ἐφοινίχθην. μόνη δ´ ἦν	καὶ	οὐδὲ ἡ Κλειὼ συμπαρῆν. ὅμως
[2, 10]	θαρρεῖν· οἶνος, ἔρως, ἐλπίς, ἐρημία.	καὶ	οὐδὲν εἰπών, ἀλλ´ ὡς ἐπὶ
[2, 38]	ὅσον ἐμφορῇ, διψῇς ἔτι φιλεῖν,	καὶ	οὐκ ἂν ἀποσπάσειας τὸ στόμα,
[2, 35]	ὅ τι παρακῦψαν μόνον οἴχεται	καὶ	οὐκ ἀπολαῦσαι δίδωσι τῷ φιλοῦντι,
[2, 14]	καὶ γὰρ ἐν θαλάσσῃ κάθηται	καὶ	οὐκ ἀφῆκε τὴν γῆν· συνδεῖ
[2, 38]	ἀπάτην, ὡς δὲ οἶδε φιλεῖ,	καὶ	οὐκ ἔστι τέχνης ἀλλὰ τῆς
[2, 35]	ἁρπάζεται πρὶν ὁ πίνων κορεσθῇ.	καὶ	οὐκ ἔστιν ἀπὸ παιδὸς ἀπελθεῖν
[2, 38]	παλαίστρᾳ συμπεσεῖν καὶ φανερῶς περιχυθῆναι,	καὶ	οὐκ ἔχουσιν αἰσχύνην αἱ περιπλοκαί·
[2, 31]	νομίζοντες εὑρήσειν ἐκεῖ ναῦν ἐφορμοῦσαν.	καὶ	οὐκ ἠτυχήσαμεν· ὡς γὰρ ἐπὶ
[2, 14]	ὕδωρ ψυχρόν ἐστιν οἷόνπερ χιών,	καὶ	οὔτε τὸ πῦρ ὑπὸ τοῦ
[2, 20]	καὶ ἔσκωπτε τοὔνομα σὺν γέλωτι.	καὶ	οὗτος εἰδὼς τοῦ Σατύρου τὴν
[2, 10]	δὲ τῇ παιδὶ διαλαχόντες ἐφηδρεύομεν.	καὶ	οὕτως ἐγένετο. ἀπεσπᾶτο μὲν ἡ
[2, 7]	μὴ ταχὺ τὴν ἐπῳδὴν παραδράμῃς	καὶ	πάλιν ἀγριάνῃς τὸ τραῦμα. καὶ
[2, 2]	~Καὶ ἄρτι πέπαυτο τῶν κιθαρισμάτων,	καὶ	πάλιν δείπνου καιρὸς ἦν. ἦν
[2, 26]	τῆς Κλειοῦς ἡμεῖς, ὅπως φύγοι,	καὶ	πάλιν ἡμῶν ἡ Κλειὼ τί
[2, 20]	πολυπράγμων καὶ λάλος καὶ λίχνος	καὶ	πᾶν ὅ τι ἂν εἴποι
[2, 7]	δὲ αὐτῇ καὶ ἡ Κλειὼ	καὶ	παρεκάθητο, διεβάδιζον δὲ ἐγώ· καί
[2, 34]	φοβούμενος μὴ φθάσῃ τὸ θηρίον	καὶ	πατάξῃ τὸν ἵππον, ἐναγκυλωσάμενος τὸ
[2, 31]	ἐπελαύνομεν οὖν τὴν ἐπὶ Σιδῶνα	καὶ	περὶ μοίρας τῆς νυκτὸς δύο
[2, 19]	ὀπῆς· ἡ δὲ λαβοῦσα ἐφύλαττε	καὶ	περὶ τὴν ἕω καλέσασα τὸν
[2, 38]	ἀντιτυπεῖ πρὸς ἄλληλα τὰ σώματα	καὶ	περὶ τῆς ἡδονῆς ἀθλεῖ. τὰ
[2, 37]	ἀλλὰ καὶ τοῖς ὀδοῦσι συμβάλλεται	καὶ	περὶ τὸ τοῦ φιλοῦντος στόμα
[2, 34]	ὤρεγέ μοι μικρὸν ἔτι ἐμπνέων	καὶ	περιέβαλλε καὶ ἀποθνῄσκων οὐκ ἐμίσει
[2, 22]	δὲ καὶ φεύγω καὶ μένω,	καὶ	περιϊππεύω τὸν ἄνθρωπον τῷ πτερῷ,
[2, 37]	γὰρ ἂν ἴσως εἰπεῖν τι	καὶ	πλέον ἔχοι μεμυημένος· εἰρήσεται δέ
[2, 3]	μὲν ἡμῖν ἡμερῶν ἐπράττετο δέκα·	καὶ	πλέον τῶν ὀμμάτων ἐκερδαίνομεν ἢ
[2, 13]	ἦν Βυζάντιος, ὄνομα Καλλισθένης, ὀρφανὸς	καὶ	πλούσιος, ἄσωτος δὲ καὶ πολυτελής.
[2, 36]	περὶ τοῖς σώμασιν. εἰ δὲ	καὶ	ποιητὴν δεῖ λαβεῖν μάρτυρα τῆς
[2, 15]	δὲ ἱερεῖα πολλὰ μὲν ἦν	καὶ	ποικίλα, διέπρεπον δὲ ἐν αὐτοῖς
[2, 29]	τὴν ψυχὴν πέμπειν τὰ βλήματα	καὶ	ποικίλα τοξεύματα. τὸ μέν ἐστιν
[2, 22]	κοσμεῖ; στέρνον πλατύ, ὦμοι παχεῖς	καὶ	πολλὴ περὶ τὸν αὐχένα κόμη.
[2, 32]	ὡς αὐτὴν πλέουσαν· παιανισμὸς ἦν	καὶ	πολλή τις εὐχή, θεοὺς σωτῆρας
[2, 13]	ὀρφανὸς καὶ πλούσιος, ἄσωτος δὲ	καὶ	πολυτελής. οὗτος ἀκούων τὴν Σωστράτου
[2, 14]	φυτώνυμον αἷμα λαχοῦσα, ἰσθμὸν ὁμοῦ	καὶ	πορθμὸν ἐπ´ ἠπείροιο φέρουσα, ἔνθ´
[2, 14]	κρήνῃ καὶ πυρὸς σπονδαί. ἐπεὶ	καὶ	ποταμὸς Ἰβηρικός, εἰ μὲν ἴδοις
[2, 38]	παίδων ἱδρώς. ἔξεστι δὲ αὐτῷ	καὶ	πρὸ τῆς ἐν Ἀφροδίτῃ συμπλοκῆς
[2, 2]	ἔχει τὴν ἡδονήν, τοῦτο δὲ	καὶ	πρὸ τοῦ στόματος τὰς ῥῖνας
[2, 31]	δὴ τὰς θύρας ὁ Σάτυρος,	καὶ	προήλθομεν· ὡς δὲ παρῆμεν ἐπὶ
[2, 21]	δὲ γνώμης ἔχων ἐλέφαντι περιτυγχάνει	καὶ	προσαγορεύσας εἱστήκει διαλεγόμενος. καὶ ὁρῶν
[2, 4]	δὲ ταῦτά σου ποιοῦντος καρτερῇ	καὶ	προσίηται, σὸν ἔργον ἤδη δέσποινάν
[2, 4]	τόξα καὶ φαρέτρα καὶ βέλη	καὶ	πῦρ, ἀνδρεῖα πάντα καὶ τόλμης
[2, 14]	ὕδατός εἰσιν ἐν τῇ κρήνῃ	καὶ	πυρὸς σπονδαί. ἐπεὶ καὶ ποταμὸς
[2, 4]	μέχρι τῶν ὀφθαλμῶν πειρᾶν, ἀλλὰ	καὶ	ῥῆμα δριμύτερον εἰπεῖν. τότε δὲ
[2, 15]	καὶ κρόκος· τὰ ἄνθη, νάρκισσος	καὶ	ῥόδα καὶ μυρρίναι· ἡ δὲ
[2, 22]	ταῦτα εἰπών, Ὥρα τοίνυν, ἔφη,	καὶ	σὲ τὰς ἀράχνας φοβεῖσθαι. καὶ
[2, 34]	Μενέλαος, Τἀμὰ δακρύεις, ἔφη, ἢ	καὶ	σέ τι τοιοῦτον ἐξήγαγε; στενάξας
[2, 37]	τὰ φιλήματα, φιλεῖ δὲ τέχνῃ	καὶ	σκευάζει τὸ φίλημα γλυκύτερον. οὐ
[2, 3]	κατὰ μικρὸν ὁ βότρυς ὑποπερκάζεται	καὶ	σταφυλὴν τὸν ὄμφακα ποιεῖ. Διόνυσος
[2, 7]	δὲ διασχοῦσα, Τί ποιεῖς; ἔφη.	καὶ	σὺ κατεπᾴδεις; Τὴν ἐπῳδόν, εἶπον,
[2, 7]	σου τὴν ἐπῳδήν. ἦ που	καὶ	σὺ μέλιτταν ἐπὶ τοῦ στόματος
[2, 4]	δὴ τῷ Σατύρῳ τὸ πᾶν	καὶ	συμπράττειν ἠξίουν· ὁ δὲ ἔλεγε
[2, 4]	πρὸς ἡμᾶς οὕτως ἔχειν, ὡς	καὶ	συναίρεσθαι πρὸς τὸ ἔργον. δεῖ
[2, 36]	τὸν οὐρανὸν αὐτῷ δίδωσιν, ἵνα	καὶ	συνοικῇ καὶ οἰνοχόον ἔχῃ τοῦ
[2, 9]	κόρην εἶδον τὰ ἐμὰ μιμουμένην	καὶ	τὰ αὐτὰ πίνουσαν, καὶ ἔχαιρον
[2, 12]	ἐπειδὴ θυσάμενος ὁ πατὴρ ἔτυχε	καὶ	τὰ θύματα ἐπέκειτο τοῖς βωμοῖς,
[2, 19]	εἶχον τὴν καταγωγὴν αἱ γυναῖκες.	καὶ	τὰ μὲν ἐνδοτέρω τῶν οἰκημάτων
[2, 33]	Ἢν σὺ πρῶτος ἡμῖν φράσῃς,	καὶ	τὰ παρ´ ἡμῶν ἀκούσῃ. ~Λέγει
[2, 34]	ἄγρας. ἐθηρῶμεν οὖν ἱππεύοντες ἄμφω	καὶ	τὰ πρῶτα ηὐτυχοῦμεν, τὰ λεπτὰ
[2, 38]	γυναικὶ μὲν γὰρ πάντα ἐπίπλαστα,	καὶ	τὰ ῥήματα καὶ τὰ σχήματα·
[2, 38]	πάντα ἐπίπλαστα, καὶ τὰ ῥήματα	καὶ	τὰ σχήματα· κἂν εἶναι δόξῃ
[2, 24]	οἷς δυστυχεῖς. ἐπλάνα δέ με	καὶ	τὰ τῶν ἐνυπνίων φαντάσματα, τὸν
[2, 38]	γυναικῶν περιεργίας. ἐν μέρει δὲ	καὶ	τὰ τῶν παίδων ἀντάκουσον. γυναικὶ
[2, 11]	αἷμα λαμπρότερον ἐπορφύρετο· ὡς δὲ	καὶ	ταῖς χερσὶν ἔθιγε, τὴν πορφύραν
[2, 10]	ψόφος τις ἡμῶν κατόπιν γίνεται·	καὶ	ταραχθέντες ἀνεπηδήσαμεν. καὶ ἡ μὲν
[2, 19]	ἔξωθεν δέ τις ἕτερος ἐπέκλειε	καὶ	τὰς κλεῖς ἔβαλλε διὰ τῆς
[2, 18]	τὴν πυράν, ἐξαίφνης βοῶντες συντρέχουσι	καὶ	τὰς μὲν δᾷδας ἡμῶν ἀποσβεννύουσι,
[2, 3]	περιεργότερον εἰς ἐμὲ βλέπειν ἐθρασύνετο.	καὶ	ταῦτα μὲν ἡμῖν ἡμερῶν ἐπράττετο
[2, 13]	τοῖς ὠσὶν εἰς ἔρωτα τρυφᾶν	καὶ	ταῦτα πάσχειν ἀπὸ ῥημάτων, ἃ
[2, 10]	ὕπνον τραπῆναι. ἐγὼ δέ σοι	καὶ	ταύτην ἀπάξω διαλεγόμενος. ταῦτα εἰπὼν
[2, 5]	φυλάξασθαι τὸ πῦρ. ἂν δὲ	καὶ	ταύτην κατασβέσῃς σωφροσύνῃ τὴν φλόγα,
[2, 15]	διαπράττεται τῶν θεωρῶν εἷς γενέσθαι·	καὶ	ταχὺ καταπλεύσας εἰς τὴν Τύρον
[2, 21]	λέων καὶ τῆς δειλίας κατεμέμφετο	καὶ	τέλος ἀποθανεῖν ἤθελεν. οὕτω δὲ
[2, 27]	καταμείναντες ἐφροντίζομεν περὶ τῶν ἐσομένων·	καὶ	τέλος ἔδοξεν ἀποπειραθῆναι τῆς κόρης
[2, 12]	καλεσάμενος δὲ μάντεις ὁ πατὴρ	καὶ	τερατοσκόπους τὸν οἰωνὸν διηγεῖται. οἱ
[2, 23]	καὶ ὁ Σάτυρος ὑποδέχεται τρέμοντα	καὶ	τεταραγμένον. εἶτα ἐφεύγομεν διὰ τοῦ
[2, 9]	πλέον. καὶ τρίτον ἐγένετο τοῦτο	καὶ	τέταρτον καὶ τὸ λοιπὸν τῆς
[2, 15]	θυσίαν ἐπὶ τὴν Τύρον ἔπεμπε,	καὶ	τῇ πόλει συνδοκοῦν. ὁ οὖν
[2, 22]	ἀπειροκαλίας ἀράχνης λανθάνει νήμασιν ἐμπλακείς,	καὶ	τὴν ἀράχνην οὐκ ἔλαθεν ἐμπεσών.
[2, 37]	διάκονον γυνή. ἐλεῶ δὲ αὐτοῦ	καὶ	τὴν ἁρπαγήν· ὄρνις ἐπ´ αὐτὸν
[2, 16]	ὁ μὲν οὖν ταῦτα εἰπὼν	καὶ	τὴν θεωρίαν ἀφωσιωμένος ἀπῆλθεν. ~Ναῦν
[2, 9]	ἐκπώματα ἐνήλλαξεν ἡμῖν. τότε ἤδη	καὶ	τὴν κόρην εἶδον τὰ ἐμὰ
[2, 4]	τὸ ἔργον. δεῖ δέ σε	καὶ	τὴν κόρην μὴ μέχρι τῶν
[2, 27]	ἐκ μέσου γενομένης· τάχα δὲ	καὶ	τὴν κόρην συμφυγεῖν πείσετε. ἔλεγε
[2, 21]	μὲν αὐτὸν ἔπλασε καὶ καλὸν	καὶ	τὴν μὲν γένυν ὥπλισε τοῖς
[2, 27]	γενήσεται τῆς ἀποδημίας. ταῦτα ἔδοξε.	καὶ	τὴν μὲν Κλειὼ τῶν οἰκετῶν
[2, 9]	ὅτι τοῦ χείλους αὐτῆς καταφιλῶ	καὶ	τὴν σκιάν. ἀλλ´ ὅ γε
[2, 14]	τὴν τοῦ πυρὸς μόνον, ἀλλὰ	καὶ	τὴν τοῦ ὕδατος φύσιν. ἐθεασάμην
[2, 7]	παρέπτη· κἀγὼ λαμβάνω τὸ ἐνθύμιον	καὶ	τὴν χεῖρα ἐπιβαλὼν τοῖς προσώποις
[2, 15]	οὐ τὸ μέγεθος μόνον ἀλλὰ	καὶ	τὴν χροιὰν εὐτυχεῖ· τὸ μὲν
[2, 1]	τοῦ συὸς μάχην. ἔπειτά τι	καὶ	τῆς ἁπαλῆς μούσης ἐλίγαινε· ῥόδον
[2, 21]	ἔκλαιεν οὖν ἑαυτὸν ὁ λέων	καὶ	τῆς δειλίας κατεμέμφετο καὶ τέλος
[2, 2]	καὶ τὸν Κάδμου μῦθον ᾄδουσι.	καὶ	τῆς ἑορτῆς διηγοῦνται πατέρα μῦθον,
[2, 24]	γάμων, ἐν Τύρῳ δὲ καταπεπολέμησαι	καὶ	τῆς θυγατρός σού τις τοὺς
[2, 26]	Κλεινίας ἤκουσεν ἡμῶν ἃ πεπόνθαμεν	καὶ	τῆς Κλειοῦς ἡμεῖς, ὅπως φύγοι,
[2, 19]	εὗρε δυνατήν, τὴν Κλειὼ ἐπεπείκει,	καὶ	τῆς κόρης συνειδυίας, μηδὲν ἀντιπρᾶξαι
[2, 14]	τούτῳ δὲ τοῦ πολέμου περιστάντος	καὶ	τῆς παιδὸς εἰς ἡμᾶς ἐκκειμένης
[2, 29]	τῆς καρδίας ἔπαυσε τὸ θυμούμενον	καὶ	τῆς ψυχῆς ἐμάρανε τὸ λυπούμενον.
[2, 21]	ὦτα κινοῦντα, Τί πάσχεις; ἔφη·	καὶ	τί δή ποτε οὐδὲ μικρὸν
[2, 33]	δὴ πρῶτος· Πόθεν, ὦ νεανίσκε,	καὶ	τίνα σε δεῖ καλεῖν; Ἐγὼ
[2, 7]	φέρεις· καὶ γὰρ μέλιτος γέμεις,	καὶ	τιτρώσκει σου τὰ φιλήματα. ἀλλὰ
[2, 11]	περιθραύει τὸ τεῖχος τοῦ φαρμάκου	καὶ	τὸ ἄδυτον ἀνοίγει τῆς πορφύρας
[2, 11]	προσῄει καὶ ἀπέπλυνε τῇ θαλάσσῃ,	καὶ	τὸ αἷμα λαμπρότερον ἐπορφύρετο· ὡς
[2, 4]	ἐλέγξαντα μισεῖ. Ἤδη δέ, ἔφη,	καὶ	τὸ αὐτόματον ἡμῶν προὐνόησεν. ἡ
[2, 23]	ἐπεκάλυπτεν ἡδονῇ τὸν φόβον· οὕτω	καὶ	τὸ ἐλπίζον ἐφοβεῖτό μου καὶ
[2, 37]	γενόμενος ὑβρίζεται καὶ ἔοικεν τυραννουμένῳ.	καὶ	τὸ θέαμά ἐστιν αἴσχιστον, μειράκιον
[2, 15]	αἱ τῶν κεράτων διεστᾶσιν ἀρχαί·	καὶ	τὸ θέαμα κυκλουμένης σελήνης ἐστὶν
[2, 35]	καὶ γὰρ ἁπλούστεροι παῖδες γυναικῶν,	καὶ	τὸ κάλλος αὐτοῖς δριμύτερον εἰς
[2, 36]	γὰρ γεγηρακυῖαν ἔχει τὴν ἡδονήν·	καὶ	τὸ κάλλος ὅσον ἐλαττοῦται τῷ
[2, 9]	τρίτον ἐγένετο τοῦτο καὶ τέταρτον	καὶ	τὸ λοιπὸν τῆς ἡμέρας οὕτως
[2, 34]	δὲ σῦς τῆς ὕλης προπηδᾷ,	καὶ	τὸ μειράκιον ἐδίωκε· καὶ ὁ
[2, 34]	γένυν καὶ ἀντιπρόσωπος ἐχώρει δρόμῳ,	καὶ	τὸ μειράκιον οὐκ ἐξετρέπετο, βοῶντος
[2, 9]	πρᾶγμα ἐρωτικόν. ἐναλλάσσει τὰ ἐκπώματα	καὶ	τὸ μὲν ἐμὸν τῇ κόρῃ
[2, 25]	εἶναι φεύγειν, πρὶν ἠὼς γένηται	καὶ	τὸ πᾶν ἡ Κλειὼ βασανιζομένη
[2, 14]	ἔχειν· εἰς τὴν ἐλαίαν ᾐνίξατο	καὶ	τὸ πῦρ, ἃ παρ´ ἡμῖν
[2, 36]	τοσοῦτον εἰς μέγεθος ἐκτείνεται πόθῳ.	καὶ	τὸ ῥόδον διὰ τοῦτο τῶν
[2, 14]	δὲ ἧττον τῆς ἐπιβουλῆς εἴχετο.	καὶ	τοιοῦτό τι αὐτῷ συνήργησε. χρησμὸν
[2, 37]	ἐθέλει φιλεῖν τοῖς χείλεσιν, ἀλλὰ	καὶ	τοῖς ὀδοῦσι συμβάλλεται καὶ περὶ
[2, 13]	γὰρ τοῖς ἀκολάστοις ὕβρις, ὡς	καὶ	τοῖς ὠσὶν εἰς ἔρωτα τρυφᾶν
[2, 4]	βέλη καὶ πῦρ, ἀνδρεῖα πάντα	καὶ	τόλμης γέμοντα. τοιοῦτον οὖν ἐν
[2, 22]	λέων ἠγριαίνετο καὶ μετεστρέφετο πάντῃ	καὶ	τὸν ἀέρα περιέχασκεν· ὁ δὲ
[2, 34]	ὁ Κλεινίας καταλέγει τὸν Χαρικλέα	καὶ	τὸν ἵππον, κἀγὼ τἀμαυτοῦ. ~Ὁρῶν
[2, 2]	Διόνυσον Τύριοι νομίζουσιν ἑαυτῶν, ἐπεὶ	καὶ	τὸν Κάδμου μῦθον ᾄδουσι. καὶ
[2, 13]	κακῶς διακείμενος. ἐπιβουλεύει δ´ οὖν	καὶ	τὸν Σώστρατον ἀμύνασθαι τῆς ὕβρεως
[2, 22]	ὁ δὲ παταχθεὶς ἐξαίφνης βοᾷ	καὶ	τὸν τετρωκότα ζητεῖ. ἐγὼ δὲ
[2, 10]	ἀνιώμενος, ἔργον οὕτω καλὸν ἀπολέσας,	καὶ	τὸν ψόφον λοιδορῶν. ἐν τούτῳ
[2, 5]	ἐμοῦ στρατεύῃ καὶ ἀντιπαρατάττῃ; ἵπταμαι	καὶ	τοξεύω καὶ φλέγω· πῶς δυνήσῃ
[2, 22]	καὶ τοξότης. ἐμαυτοῦ δὲ ὀϊστὸς	καὶ	τόξον γίνομαι· τοξεύει γάρ με
[2, 22]	στόμα· ὥστε εἰμὶ καὶ αὐλητὴς	καὶ	τοξότης. ἐμαυτοῦ δὲ ὀϊστὸς καὶ
[2, 8]	οὕτω πρότερον ἡσθείσης τῆς καρδίας·	καὶ	τότε πρῶτον ἔμαθον ὅτι μηδὲν
[2, 11]	τὴν γένυν τοῦ κυνὸς ᾑμάσσετο·	καὶ	τότε τὴν εἰκόνα τῆς πορφύρας
[2, 10]	προσβολῆς, ὥσπερ στρατιώτης ἤδη νενικηκὼς	καὶ	τοῦ πολέμου καταπεφρονηκώς· πολλὰ γὰρ
[2, 20]	πρὸς αὐτόν· Ἐπειδὴ καταμωκᾷ μου	καὶ	τοὔνομα, φέρε σοι μῦθον ἀπὸ
[2, 28]	ἔστι τις δοκιμασία, δοκίμασον. Ἔτι	καὶ	τοῦτο, ἔφη ἡ Πάνθεια, λείπεται,
[2, 2]	οἷον Ἀθηναῖοι τὸν Ἰκάριον λέγουσι,	καὶ	τοῦτον ἐνταῦθα τοῦ μύθου γενέσθαι
[2, 11]	τὰ χείλη τοῦ κυνὸς ᾑμαγμένα	καὶ	τραῦμα νομίσας τὴν βαφὴν προσῄει
[2, 9]	πίνουσαν, καὶ ἔχαιρον ἤδη πλέον.	καὶ	τρίτον ἐγένετο τοῦτο καὶ τέταρτον
[2, 22]	ἄτριχον τῶν προσώπων, περιϊπτάμενος ἅμα	καὶ	τῷ βόμβῳ καταυλῶν. ὁ δὲ
[2, 11]	ἕρμαιον καὶ καταθραύει τοῖς ὀδοῦσι,	καὶ	τῷ στόματι τοῦ κυνὸς περιρρέει
[2, 22]	Εἶτα κἀμοῦ βασιλεύειν νομίζεις ὡς	καὶ	τῶν ἄλλων θηρίων; ἀλλ´ οὔτε
[2, 2]	ἄμπελον ὁ θεὸς τὸν βουκόλον,	καὶ	τῶν βοτρύων λαβὼν ἅμα καὶ
[2, 18]	οἳ γυναικείας μὲν εἶχον ἐσθῆτας	καὶ	τῶν γενείων ἐψίλωντο τὰς τρίχας·
[2, 18]	γίνεται δὴ τὰ τοῦ ἀετοῦ	καὶ	τῶν μάντεων· καὶ εἰς τὴν
[2, 29]	δὲ Λευκίππη καθ´ ἑαυτὴν γενομένη	καὶ	τῶν τῆς μητρὸς γεμισθεῖσα ῥημάτων
[2, 5]	ἐγὼ δὲ κατ´ ἐμαυτὸν γενόμενος	καὶ	ὑπὸ τοῦ Σατύρου παροξυνθεὶς ἤσκουν
[2, 11]	βάπτει τὸ αἷμα τὴν γένυν	καὶ	ὑφαίνει τοῖς χείλεσι τὴν πορφύραν.
[2, 38]	συμπλοκῆς καὶ ἐν παλαίστρᾳ συμπεσεῖν	καὶ	φανερῶς περιχυθῆναι, καὶ οὐκ ἔχουσιν
[2, 13]	ἑαυτῷ τῆς παιδὸς τὸ κάλλος	καὶ	φανταζόμενος τὰ ἀόρατα ἔλαθε σφόδρα
[2, 4]	σχῆμα ὡς ἔστι στρατιωτικόν· τόξα	καὶ	φαρέτρα καὶ βέλη καὶ πῦρ,
[2, 38]	μύρων, ἢ τριχῶν βαφῆς, ἢ	καὶ	φαρμάκων· ἂν δὲ τῶν πολλῶν
[2, 22]	παρὼν οὐ πάρειμι. ὁμοῦ δὲ	καὶ	φεύγω καὶ μένω, καὶ περιϊππεύω
[2, 4]	ἔργον ἤδη δέσποινάν τε καλεῖν	καὶ	φιλῆσαι τράχηλον. Πιθανῶς μέν, ἔφην,
[2, 5]	καὶ ἀντιπαρατάττῃ; ἵπταμαι καὶ τοξεύω	καὶ	φλέγω· πῶς δυνήσῃ φυγεῖν; ἂν
[2, 14]	πηγῆς ὕδωρ κεκερασμένον ἔχει πῦρ·	καὶ	φλόγα μὲν ὄψει κάτωθεν ἀπ´
[2, 4]	σεαυτῷ θεὸν ἔχων δειλὸς εἶ	καὶ	φοβῇ; ὅρα μὴ καταψεύδῃ τοῦ
[2, 23]	τρέμων τρόμον διπλοῦν, χαρᾶς ἅμα	καὶ	φόβου. ὁ μὲν γὰρ τοῦ
[2, 34]	δὲ τρόμος, ὡς εἶδον, λαμβάνει·	καὶ	φοβούμενος μὴ φθάσῃ τὸ θηρίον
[2, 36]	ἀλλ´ Ἀλκμήνην μὲν ἔχει πένθος	καὶ	φυγή, Δανάην δὲ λάρναξ καὶ
[2, 17]	καὶ ἄλλως εὔρωστος τὸ σῶμα	καὶ	φύσει πειρατικός) ταχὺ μὲν ἐξεῦρε
[2, 14]	φυτὸν γεωργεῖ. αὕτη πυρὸς φιλία	καὶ	φυτοῦ· οὕτως οὐ φεύγει τὸν
[2, 38]	φιλήματος εἰκών· εἰ νέκταρ ἐπήγνυτο	καὶ	χεῖλος ἐγίνετο, τοιαῦτα ἂν ἔσχες
[2, 37]	διὰ γυναῖκά ποτε Σάτυρον ὠρχήσατο,	καὶ	χρυσὸν πεποίηκεν ἑαυτὸν ἄλλῃ γυναικί.
[2, 34]	με τότε ψυχὴν ἔχειν; εἰ	καὶ	ψυχὴν εἶχον ὅλως, ὡς ἂν
[2, 23]	δὲ ὑπώπτευε μέν τινα μηχανὴν	καὶ	ὤκνει τὸ πρῶτον. ὡς δὲ
[2, 37]	χρόνον φοιτῶσιν ἀλλήλαις εἰς ὁμιλίαν	καὶ	ὡς δύνανται βιάζονται κἀκεῖναι φιλεῖν·
[2, 19]	Σάτυρος γενέσθαι τὴν ἄνοιξιν πειρᾶται	καὶ	ὡς εὗρε δυνατήν, τὴν Κλειὼ
[2, 15]	ἐπαινεῖ. βαδίζει δὲ ταῦρος ὑψαυχενῶν	καὶ	ὥσπερ ἐπιδεικνύμενος ὅτι τῶν ἄλλων
[2, 6]	ἔλαθον ἐπιστὰς ἀπροοράτως τῇ κόρῃ	καὶ	ὠχρίασά τε ἰδὼν ἐξαίφνης, εἶτ´

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 8/02/2006