Alphabétiquement     [«   »]
καθίετο 1
καθορᾶν 1
Καὶ 6
καὶ 368
καί 5
καινόν 2
καιρὸν 2
Fréquences     [«    »]
278 δὲ
162 τὴν
164 τὸ
368 καὶ
HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

ACHILLES TATIUS, Leucippé et Clitophon, livre II

καὶ


Livre, chapitre
[2, 7]   ἐπιβαλὼν τοῖς προσώποις προσεποιούμην πεπλῆχθαι  καὶ   ἀλγεῖν. δὲ παῖς προσελθοῦσα
[2, 38]   ἀρδεύεται μύρων ὀσφραῖς οὐδὲ δολεραῖς  καὶ   ἀλλοτρίαις ὀσμαῖς, πάσης δὲ γυναικῶν
[2, 13]   ἠτιμᾶσθαι νομίσαντα ὑπὸ τοῦ Σωστράτου  καὶ   ἄλλως ἐρῶντα· ἀναπλάττων γὰρ ἑαυτῷ
[2, 17]   παρεσκευάκει. δὲ (ἦν γὰρ  καὶ   ἄλλως εὔρωστος τὸ σῶμα καὶ
[2, 6]   τὴν πρᾶσιν ἐκέλευσεν Ζεύς,  καὶ   ἅμα ἐγέλασε. Ποῖον Ἑρμῆν; τί
[2, 22]   καὶ σὲ τὰς ἀράχνας φοβεῖσθαι.  καὶ   ἅμα ἐγέλασεν. ~Καὶ ὀλίγας διαλιπὼν
[2, 7]   εἰς πληγὰς σφηκῶν καὶ μελιττῶν.  καὶ   ἅμα ἐπῇδε· καὶ ἔλεγεν
[2, 9]   ἔπινον, ἀποστολιμαῖον τοῦτο φίλημα ποιῶν,  καὶ   ἅμα κατεφίλουν τὸ ἔκπωμα.
[2, 7]   καὶ πάλιν ἀγριάνῃς τὸ τραῦμα.  καὶ   ἅμα λέγων τὴν χεῖρα βιαιότερον
[2, 7]   τὴν κιθάραν κατενόει τὴν πληγὴν  καὶ   ἅμα παρῄνει, λέγουσα μηδὲν ἄχθεσθαι·
[2, 3]   τοῦ δὲ πότου προϊόντος ἤδη  καὶ   ἀναισχύντως ἐς αὐτὴν ἑώρων. Ἔρως
[2, 14]   δὲ σὺν αὐτῇ τὸ πῦρ  καὶ   ἀνάπτει περὶ τοὺς πτόρθους πολλὴν
[2, 37]   σπλάγχνοις ἦν δεδεμένη, ἠκολούθησεν ἂν  καὶ   ἀνείλκυσεν αὑτὴν ἄνω τοῖς φιλήμασι.
[2, 36]   ἀνόδου, ἄκουσον Ὁμήρου λέγοντος Τὸν  καὶ   ἀνηρείψαντο θεοὶ Διῒ οἰνοχοεύειν κάλλεος
[2, 5]   Ναί, τολμηρέ, κατ´ ἐμοῦ στρατεύῃ  καὶ   ἀντιπαρατάττῃ; ἵπταμαι καὶ τοξεύω καὶ
[2, 34]   σῦς ἐπιστρέφει τὴν γένυν  καὶ   ἀντιπρόσωπος ἐχώρει δρόμῳ, καὶ τὸ
[2, 11]   τραῦμα νομίσας τὴν βαφὴν προσῄει  καὶ   ἀπέπλυνε τῇ θαλάσσῃ, καὶ τὸ
[2, 35]   γὰρ ἐν πίνεται πέφευγε,  καὶ   ἀπῆλθεν ἐραστὴς οὐχ εὑρὼν
[2, 30]   δύο δὲ ἡμέρας διαλιπόντες, ὅτε  καὶ   ἀποδημῶν ἔτυχεν πατήρ, παρεσκευαζόμεθα
[2, 34]   μικρὸν ἔτι ἐμπνέων καὶ περιέβαλλε  καὶ   ἀποθνῄσκων οὐκ ἐμίσει με τὸν
[2, 22]   βέλος τὸ στόμα· ὥστε εἰμὶ  καὶ   αὐλητὴς καὶ τοξότης. ἐμαυτοῦ δὲ
[2, 3]   γὰρ ἔρωτος τροφή. ἤδη δὲ  καὶ   αὐτὴ περιεργότερον εἰς ἐμὲ βλέπειν
[2, 31]   καταβαπτίσας Σάτυρος (προσεπεποίητο γὰρ  καὶ   αὐτῆς, ἐξ οὗ τῷ θαλάμῳ
[2, 18]   ὑπὸ κόλπῳ ξίφος, ἐκόμιζον δὲ  καὶ   αὐτοὶ θυσίαν, ὡς ἂν ἥκιστα
[2, 20]   τὴν τέχνην προσεποιεῖτο μὲν ἀντιπαίζειν  καὶ   αὐτός, ἐνετίθει δὲ τῇ παιδιᾷ
[2, 10]   λοχῶν μή τις ἡμῖν ἐπέλθῃ·  καὶ   αὐτὸς ἦν ποιήσας τὸν
[2, 4]   συμπράττειν ἠξίουν· δὲ ἔλεγε  καὶ   αὐτὸς μὲν ἐγνωκέναι πρὶν παρ´
[2, 27]   κόρην συμφυγεῖν πείσετε. ἔλεγε δὲ  καὶ   αὐτὸς ὅτι κοινωνὸς γενήσεται τῆς
[2, 2]   ἐπαινεῖ τῆς φιλοφροσύνης τὸν ποιμένα  καὶ   αὐτῷ προτείνει κύλικα φιλοτησίαν. τὸ
[2, 13]   τὸν Σώστρατον ἀμύνασθαι τῆς ὕβρεως  καὶ   αὑτῷ τὴν ἐπιθυμίαν τελέσαι. νόμου
[2, 37]   τὸ φίλημα καὶ μιχθὲν ἕπεται  καὶ   βάλλει τὴν καρδίαν· δὲ
[2, 11]   περιρρέει τοῦ ἄνθους τὸ αἷμα,  καὶ   βάπτει τὸ αἷμα τὴν γένυν
[2, 4]   ἔστι στρατιωτικόν· τόξα καὶ φαρέτρα  καὶ   βέλη καὶ πῦρ, ἀνδρεῖα πάντα
[2, 22]   σάλπιγγος παρατάττομαι, σάλπιγξ δέ μοι  καὶ   βέλος τὸ στόμα· ὥστε εἰμὶ
[2, 35]   Μενέλαος ἔφη, τοῦτο ἐκείνου;  καὶ   γὰρ ἁπλούστεροι παῖδες γυναικῶν, καὶ
[2, 8]   ἡδονῆς, πρῶτόν ἐστι γλυκύ.  καὶ   γὰρ ἀπὸ τοῦ καλλίστου τῶν
[2, 36]   εἰς οὐρανοὺς διὰ κάλλος γυνή  (καὶ   γὰρ γυναιξὶ κεκοινώνηκεν Ζεύς)
[2, 14]   δὲ εἰς ἀμφότερα αὑτὴν ἥρμοσε.  καὶ   γὰρ ἐν θαλάσσῃ κάθηται καὶ
[2, 34]   τοῦ μειρακίου γονεῖς οὐκ ἄκοντα·  καὶ   γὰρ ἐπελθὼν ἀπελογούμην οὐδέν, θανάτου
[2, 15]   δὲ ὀψόμεναι τὴν θυσίαν ἐξῄεσαν·  καὶ   γὰρ ἦν πολυτελής. πολλὴ μὲν
[2, 7]   μέλιτταν ἐπὶ τοῦ στόματος φέρεις·  καὶ   γὰρ μέλιτος γέμεις, καὶ τιτρώσκει
[2, 31]   ἀψοφητί, Λευκίππην τοῦ Σατύρου χειραγωγοῦντος.  καὶ   γὰρ Κώνωψ, ὅσπερ ἡμῖν
[2, 35]   ἐμβάλλω λόγον ἐρωτικῆς ἐχόμενον ψυχαγωγίας·  καὶ   γὰρ οὐδὲ Λευκίππη παρῆν,
[2, 29]   βέλος ἄλλης γλώσσης βέλει θεραπεύεται·  καὶ   γὰρ τῆς καρδίας ἔπαυσε τὸ
[2, 22]   τὴν δὲ ἀνδρείαν μου μὴ  καὶ   γελοῖον καταλέγειν· ὄργανον γὰρ
[2, 29]   μέν ἐστιν αὐτῷ λοιδορίας βέλος,  καὶ   γίνεται τὸ ἕλκος ὀργή· τὸ
[2, 14]   ὑπόκειται δὲ πορθμὸς κάτωθεν ἰσθμῷ·  καὶ   γίνεται τὸ θέαμα καινόν, πόλις
[2, 37]   τὸ τοῦ φιλοῦντος στόμα βόσκεται  καὶ   δάκνει τὰ φιλήματα. ἔχει δέ
[2, 22]   ἐστιν ἀλκή; ἀμύσσεις τοῖς ὄνυξι  καὶ   δάκνεις τοῖς ὀδοῦσι. ταῦτα γὰρ
[2, 2]   βοτρύων λαβὼν ἅμα καὶ θλίβων  καὶ   δεικνὺς τὴν ἄμπελον, Τοῦτο μέν
[2, 4]   δέδοικα δὲ μὴ ἄτολμος ὢν  καὶ   δειλὸς ἔρωτος ἀθλητὴς γένωμαι. Ἔρως,
[2, 18]   τὸ σημεῖον ἰδὼν ὑπήντησεν ἐπιπλεύσας  καὶ   δέχεται μὲν τὴν κόρην, πλεῖ
[2, 12]   ἐδόκει τοίνυν οὐκ ἀγαθὸν εἶναι·  καὶ   δὴ ἐπέσχον ἐκείνην τὴν ἡμέραν
[2, 17]   ἁλιεῖς ἀπὸ τῆς κώμης ἐκείνης  καὶ   δῆτα ἀπέπλευσεν ἐπὶ τὴν Τύρον.
[2, 37]   τὰ χείλη πρὸς τὰ φιλήματα.  καὶ   διὰ τοῦτο μὲν ἔχει τὸ
[2, 23]   συνεὶς οὖν τὸ κακὸν ἐξάλλομαι  καὶ   διὰ τῶν θυρῶν ἵεμαι δρόμῳ,
[2, 12]   ὡς ἐγένετο τὸν ἀετὸν ὑπερεπῄνουν  καὶ   δικαίως ἔλεγον ἁπάντων ὀρνίθων εἶναι
[2, 3]   ἐς αὐτὴν ἑώρων. Ἔρως δὲ  καὶ   Διόνυσος, δύο βίαιοι θεοί, ψυχὴν
[2, 24]   τύχην. οἴμοι τῶν κακῶν· μὴ  καὶ   δοῦλος ἦν; ~Ἐθάρσησεν οὖν
[2, 31]   ἕξ, ὑμεῖς καὶ Κλεινίας  καὶ   δύο θεράποντες αὐτοῦ. ἐπελαύνομεν οὖν
[2, 18]   οἱ δὲ ἅμα τε εἶδον  καὶ   ἐβόων· Λῃσταὶ Καλλιγόνην ἔχουσι. τὸ
[2, 9]   προτίθησι, τὸ δὲ ἐκείνης ἐμοί,  καὶ   ἐγχέων ἀμφοτέροις καὶ κερασάμενος ὤρεγεν.
[2, 36]   τὸ δὲ πάνδημον ἔρριπται κάτω  καὶ   ἐγχρονίζει περὶ τοῖς σώμασιν. εἰ
[2, 30]   Δέομαι, ἔφη, πρὸς θεῶν ξένων  καὶ   ἐγχωρίων, ἐξαρπάσατέ με τῶν τῆς
[2, 25]   ἑαυτοὺς γενόμενοι, τί ποιητέον εἴη,  καὶ   ἐδόκει κράτιστον εἶναι φεύγειν, πρὶν
[2, 12]   γάμων. ὡς δὲ ἤκουσα, ἀπωλώλειν  καὶ   ἐζήτουν μηχανὴν δι´ ἧς δυναίμην
[2, 22]   καὶ εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς ἐμπηδᾷ  καὶ   εἴ τι ἄλλο ἄτριχον τῶν
[2, 32]   ᾔρετο σφοδρότερον, τὸ ἱστίον ἐκυρτοῦτο  καὶ   εἷλκε τὴν ναῦν. ~Ἔτυχε δέ
[2, 18]   τοῦ ἀετοῦ καὶ τῶν μάντεων·  καὶ   εἰς τὴν ὑστεραίαν παρεσκευαζόμεθα νύκτωρ
[2, 22]   ἅμα λέγων ἐμπίπτει τῷ λέοντι  καὶ   εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς ἐμπηδᾷ καὶ
[2, 22]   πρὸς τὸν ἀέρα τοῖς ὀδοῦσι  καὶ   εἱστήκει παρειμένος ὀργῇ. δὲ
[2, 15]   ταχὺ καταπλεύσας εἰς τὴν Τύρον  καὶ   ἐκμαθὼν τὴν τοῦ πατρὸς οἰκίαν
[2, 8]   γὰρ τῶν στομάτων συμβολαὶ κιρνάμεναι  καὶ   ἐκπέμπουσαι κάτω τὴν ἡδονὴν ἕλκουσι
[2, 7]   καὶ μελιττῶν. καὶ ἅμα ἐπῇδε·  καὶ   ἔλεγεν Κλειὼ μετὰ μικρὸν
[2, 21]   ἰσχύος κώνωψ ἔχει, ὡς  καὶ   ἐλέφαντα φοβεῖν. συνεὶς οὖν
[2, 21]   ἔφη, με δεῖ, τοσοῦτον ὄντα  καὶ   ἐλέφαντος εὐτυχέστερον, ὅσον κρείττων κώνωπος
[2, 7]   ὡς δὲ συνῆκεν λέγω  καὶ   ἐμειδίασε, θαρσήσας εἶπον· Οἴμοι, φιλτάτη,
[2, 6]   δέσποινα. δὲ μειδιάσασα γλυκὺ  καὶ   ἐμφανίσασα διὰ τοῦ γέλωτος, ὅτι
[2, 38]   πρὸ τῆς ἐν Ἀφροδίτῃ συμπλοκῆς  καὶ   ἐν παλαίστρᾳ συμπεσεῖν καὶ φανερῶς
[2, 26]   διαλεγομένων ἡμῶν ἀκούσας κατατρέχει τεταραγμένος.  καὶ   ἐν τούτῳ τὴν Κλειὼ κατόπιν
[2, 7]   φιλτάτη; δὲ προσῆλθέ τε  καὶ   ἐνέθηκεν ὡς ἐπᾴσουσα τὸ στόμα,
[2, 18]   ἁρπάζουσι τὴν ἀδελφὴν τὴν ἐμὴν  καὶ   ἐνθέμενοι τῷ σκάφει, ἐμβάντες εὐθὺς
[2, 29]   λόγος δὲ τούτων ἁπάντων πατήρ,  καὶ   ἔοικεν ἐπὶ σκοπῷ τόξον βάλλειν
[2, 37]   δὲ ἀνάρπαστος γενόμενος ὑβρίζεται  καὶ   ἔοικεν τυραννουμένῳ. καὶ τὸ θέαμά
[2, 22]   πλέον τὴν ὀργὴν ἐτίθετο παιδιὰν  καὶ   ἐπ´ αὐτοῖς ἐτίτρωσκε τοῖς χείλεσιν.
[2, 18]   δὲ λέμβος ἐξαίφνης προσέπλει,  καὶ   ἐπεὶ πλησίον ἐγένετο, ἦσαν ἐν
[2, 10]   τὴν κόρην κατεφίλουν. ὡς δὲ  καὶ   ἐπεχείρουν τι προὔργου ποιεῖν, ψόφος
[2, 26]   τὸν θυρωρὸν ἀπιέναι πρὸς ἐρωμένην,  καὶ   ἐπὶ τὴν οἰκίαν ἐρχόμεθα τὴν
[2, 29]   σκοπῷ τόξον βάλλειν καὶ ἐπιτυγχάνειν  καὶ   ἐπὶ τὴν ψυχὴν πέμπειν τὰ
[2, 23]   εἶτα ἐφεύγομεν διὰ τοῦ σκότους  καὶ   ἐπὶ τὸ δωμάτιον ἑαυτῶν ἤλθομεν.
[2, 23]   ὑπὸ δείματος, ὡς εἶχεν ἀναπηδᾷ  καὶ   ἐπὶ τὸν τῆς θυγατρὸς θάλαμον
[2, 24]   κατὰ κόρρης ὡς εἶχε ῥαπίζει  καὶ   ἐπιλαβομένη τῶν τριχῶν ἅμα πρὸς
[2, 29]   ἔοικεν ἐπὶ σκοπῷ τόξον βάλλειν  καὶ   ἐπιτυγχάνειν καὶ ἐπὶ τὴν ψυχὴν
[2, 7]   παῖς προσελθοῦσα εἷλκε τὴν χεῖρα  καὶ   ἐπυνθάνετο ποῖ παταχθείην. κἀγώ, Κατὰ
[2, 11]   τὴν τραχύτητα, ἐλοιδόρει τὴν ἄγραν  καὶ   ἔρριψεν ὡς θαλάσσης σκύβαλον. εὑρίσκει
[2, 19]   τὰ προοίμια· προσθῶμεν ἤδη τι  καὶ   ἐρωτικόν. φέρε ἀνάγκην ἀλλήλοις ἐπιθῶμεν
[2, 20]   προσέπαιζε πολλάκις καὶ κώνωπα ἐκάλει  καὶ   ἔσκωπτε τοὔνομα σὺν γέλωτι. καὶ
[2, 38]   τῶν ἀλειμμάτων πολυπράγμων μηχανή.  καὶ   ἔστιν αὐτῆς τὸ κάλλος
[2, 14]   τῇ τῶν ὑδάτων ἰλύϊ δεδεμένος,  καὶ   ἔστιν ἐκεῖ χρυσοῦ πηγή. κοντὸν
[2, 14]   πρὸς τὴν ἤπειρον στενὸς αὐχήν,  καὶ   ἔστιν ὥσπερ τῆς νήσου τράχηλος.
[2, 31]   ᾤχετο εἰς τὸν θάλαμον αὑτῆς  καὶ   εὐθὺς ἐκάθευδεν. εἶχε δὲ ἑτέραν
[2, 31]   δύο παρῆμεν ἐπὶ τὴν πόλιν  καὶ   εὐθὺς ἐπὶ Βηρυτὸν τὸν δρόμον
[2, 31]   ἐξεδέχετο, ὅπερ Κλεινίας παρεσκεύασε,  καὶ   ἔφθασεν ἡμᾶς ἐπ´ αὐτοῦ περιμένων
[2, 7]   λέγων τὴν χεῖρα βιαιότερον περιέβαλλον  καὶ   ἐφίλουν ἐλευθερώτερον· δὲ ἠνείχετο,
[2, 8]   μοι τοῦ φιλήματος ὥσπερ σώματος  καὶ   ἐφύλαττον ἀκριβῶς ὡς θησαυρὸν τὸ
[2, 23]   καὶ τὸ ἐλπίζον ἐφοβεῖτό μου  καὶ   ἔχαιρε τὸ λυπούμενον. ἄρτι δέ
[2, 9]   μιμουμένην καὶ τὰ αὐτὰ πίνουσαν,  καὶ   ἔχαιρον ἤδη πλέον. καὶ τρίτον
[2, 4]   αὐτῆς πεπιστευμένη Κλειὼ κεκοινώνηκέ μοι  καὶ   ἔχει πρός με ὡς ἐραστήν.
[2, 36]   οὐράνιον ἄχθεται θνητῷ κάλλει δεδεμένον  καὶ   ζητεῖ πρὸς οὐρανὸν ταχὺ φεύγειν,
[2, 7]   τὴν καρδίαν κατέρρευσε τὸ τραῦμα  καὶ   ζητεῖ σου τὴν ἐπῳδήν.
[2, 37]   ἀναθορὸν συντυγχάνει πλανωμένῳ τῷ φιλήματι  καὶ   ζητοῦντι καταβῆναι κάτω, ἀναστρέφον τε
[2, 7]   ψάλλουσα κιθάρᾳ, ἐπιπαρῆν δὲ αὐτῇ  καὶ   Κλειὼ καὶ παρεκάθητο, διεβάδιζον
[2, 28]   τὴν συσκευὴν τοῦ δράματος; ἰδοὺ  καὶ   Κλειὼ πέφευγεν. δὲ
[2, 16]   τότε μαλακῶς ἔχουσα· σκηψαμένη δὲ  καὶ   Λευκίππη νοσεῖν ἔνδον ὑπέμεινε
[2, 7]   τῆς Κλειοῦς ἐπάταξε τὴν χεῖρα.  καὶ   μὲν ἀνέκραγεν, δὲ
[2, 10]   κατόπιν γίνεται· καὶ ταραχθέντες ἀνεπηδήσαμεν.  καὶ   μὲν ἐπέκεινα τρέπεται τὴν
[2, 19]   τῶν οἰκημάτων τε παρθένος  καὶ   μήτηρ αὐτῆς διειλήφεσαν, ἑκάτερα
[2, 23]   Ὀδυσσεὺς ἀγαθὸς γένῃ. ἅμα ἔλεγε  καὶ   ἥκομεν ἐπὶ τὰς θύρας τῆς
[2, 33]   ἀρίστου, φιλοφρονούμενος ἡμᾶς συναριστᾶν ἠξίου.  καὶ   ἡμῖν δὲ Σάτυρος παρέφερεν·
[2, 15]   τὸν ἀέρα τὴν ὀδμὴν ἐκεράννυε,  καὶ   ἦν ἄνεμος ἡδονῆς. τὰ δὲ
[2, 13]   ἤθελεν αὑτῷ ταύτην γενέσθαι γυναῖκα.  καὶ   ἦν ἐξ ἀκοῆς ἐραστής· τοσαύτη
[2, 31]   τὴν θάλασσαν ἐκ τῆς γῆς,  καὶ   ἦν καιρὸς μικρὸν ἄνω
[2, 13]   ἠρνήσατο. θυμὸς ἴσχει τὸν Καλλισθένην  καὶ   ἠτιμᾶσθαι νομίσαντα ὑπὸ τοῦ Σωστράτου
[2, 14]   ἐρίζει δὲ περὶ ταύτης γῆ  καὶ   θάλασσα. ἕλκει μὲν θάλασσα,
[2, 36]   καὶ φυγή, Δανάην δὲ λάρναξ  καὶ   θάλασσα, Σεμέλη δὲ πυρὸς γέγονε
[2, 34]   τῆς ἐμῆς ἀποδημίας ἔρως βάσκανος  καὶ   θήρα δυστυχής. ἤρων μειρακίου καλοῦ·
[2, 11]   τὸ ἄδυτον ἀνοίγει τῆς πορφύρας  καὶ   θησαυρὸν εὑρίσκει βαφῆς. ~Ἔθυεν οὖν
[2, 2]   τοῦ στόματος τὰς ῥῖνας εὐφραίνει  καὶ   θιγόντι μὲν ψυχρόν ἐστιν, εἰς
[2, 2]   καὶ τῶν βοτρύων λαβὼν ἅμα  καὶ   θλίβων καὶ δεικνὺς τὴν ἄμπελον,
[2, 14]   λίμνη Λιβυκὴ μιμεῖται γῆν Ἰνδικήν,  καὶ   ἴσασιν αὐτῆς τὸ ἀπόρρητον αἱ
[2, 10]   τῆς κόρης, ὡς οἶσθα, μαλακίζεται  καὶ   καθ´ ἑαυτὴν ἀναπαύεται· μόνη δὲ
[2, 28]   τὰς βασάνους τῆς Κλειοῦς ηὐτρεπίζετο  καὶ   καλεῖν αὐτὴν ἐκέλευεν. ὡς δ´
[2, 21]   ὅτι μέγαν μὲν αὐτὸν ἔπλασε  καὶ   καλὸν καὶ τὴν μὲν γένυν
[2, 29]   γίνεται· τὸ δέ, ὄνειδος ἁμαρτημάτων,  καὶ   καλοῦσιν αἰδῶ τὸ τραῦμα. ἴδιον
[2, 7]   ἀνέκραγεν, δὲ παῖς ἀναθοροῦσα  καὶ   καταθεμένη τὴν κιθάραν κατενόει τὴν
[2, 23]   ἄγειν ἁρπασάμενον αὐτῆς τὴν θυγατέρα  καὶ   καταθέμενον ὑπτίαν, μέσην ἀνατεμεῖν τῇ
[2, 11]   εὑρίσκει δὲ κύων τὸ ἕρμαιον  καὶ   καταθραύει τοῖς ὀδοῦσι, καὶ τῷ
[2, 34]   μειράκιον οὐκ ἐξετρέπετο, βοῶντος ἐμοῦ  καὶ   κεκραγότος· Ἕλκε τὸν ἵππον, μετένεγκε
[2, 16]   κόρην, ὃς ἦν αὐτῷ πιστότατος,  καὶ   κελεύει λῃστὰς ἐπ´ αὐτὴν συγκροτῆσαι,
[2, 9]   ἐκείνης ἐμοί, καὶ ἐγχέων ἀμφοτέροις  καὶ   κερασάμενος ὤρεγεν. ἐγὼ δὲ ἐπιτηρήσας
[2, 7]   τὸν ψόφον, δὲ ἀνοίγουσα  καὶ   κλείουσα τῶν χειλέων τὴν συμβολὴν
[2, 3]   ἐς τὸ δεῖπνον ἔτυχε πολυτελέστερα  καὶ   κρατῆρα παρεθήκατο ἱερὸν τοῦ θεοῦ
[2, 15]   τὰ θυμιάματα, κασσία καὶ λιβανωτὸς  καὶ   κρόκος· τὰ ἄνθη, νάρκισσος καὶ
[2, 20]   εἰς φιλίαν ἀγαγεῖν, προσέπαιζε πολλάκις  καὶ   κώνωπα ἐκάλει καὶ ἔσκωπτε τοὔνομα
[2, 11]   ὅτι φάρμακον ἔχει κάλλους πεφυτευμένον·  καὶ   λαβὼν μαλλὸν ἐρίου καθῆκεν εἰς
[2, 20]   δέ τις αὐτῶν οἰκέτης πολυπράγμων  καὶ   λάλος καὶ λίχνος καὶ πᾶν
[2, 27]   λαβόμενος ἄγει τῆς Κλειοῦς μακρὰν  καὶ   λέγει· Δοκῶ μοι καλλίστην γνώμην
[2, 23]   δὲ Σάτυρος εἰστρέχει πρός με  καὶ   λέγει· Κεῖταί σοι καθεύδων
[2, 25]   παρθένος, ὡς ἂν ἐμοῦ διαπεφευγότος,  καὶ   λέγει· Μὴ λοιδόρει μου, μῆτερ,
[2, 2]   δὲ πιὼν ὑφ´ ἡδονῆς βακχεύεται  καὶ   λέγει πρὸς τὸν θεόν· Πόθεν,
[2, 28]   δὲ ἔτι μᾶλλον ἐθάρσησε  καὶ   λέγει· Τί πλέον εἴπω σοι,
[2, 21]   τινα λόγον, εἶπεν, ἀπὸ κώνωπος  καὶ   λέοντος, ὃν ἀκήκοά τινος τῶν
[2, 2]   γὰρ ἐς τὰ στέρνα καταβαίνει  καὶ   λεπτὴν ἔχει τὴν ἡδονήν, τοῦτο
[2, 15]   ἀνθέων συμπλοκή. τὰ θυμιάματα, κασσία  καὶ   λιβανωτὸς καὶ κρόκος· τὰ ἄνθη,
[2, 14]   δὲ ὡς κιθάρα λαλεῖ. ἀλλὰ  καὶ   λίμνη Λιβυκὴ μιμεῖται γῆν Ἰνδικήν,
[2, 20]   αὐτῶν οἰκέτης πολυπράγμων καὶ λάλος  καὶ   λίχνος καὶ πᾶν τι
[2, 33]   τὸ ἄριστον ἐκοινωνοῦμεν, ἤδη δὲ  καὶ   λόγον. λέγω δὴ πρῶτος· Πόθεν,
[2, 29]   ὠργίζετο δὲ ἀπιστουμένη. αἰδὼς δὲ  καὶ   λύπη καὶ ὀργὴ τρία τῆς
[2, 8]   θεράπαιναν διελύθημεν, ἐγὼ μὲν ἄκων  καὶ   λυπούμενος, δὲ οὐκ οἶδ´
[2, 2]   αὐτῷ παρατίθησιν ὅσα γῆ τρέφει  καὶ   μαζοὶ βοῶν. ποτὸν δὲ ἦν
[2, 37]   ὑφ´ ἡδονῆς, περικέχηνε δὲ φιλοῦσα  καὶ   μαίνεται. αἱ δὲ γλῶτται τοῦτον
[2, 36]   δὲ ἁρπαζόμενον καινόν ἐστιν ἀεὶ  καὶ   μᾶλλον ἀνθεῖ· οὐ γὰρ γεγηρακυῖαν
[2, 11]   δᾷδας ἀποσβεσθῆναι τὸ πῦρ·  καὶ   μᾶλλον ἠπείγετο συναγαγεῖν ἡμᾶς. τοῦτο
[2, 37]   τὰ φιλήματα. ἔχει δέ τινα  καὶ   μαστὸς ἐπαφώμενος ἰδίαν ἡδονήν. ἐν
[2, 7]   τινος Αἰγυπτίας εἰς πληγὰς σφηκῶν  καὶ   μελιττῶν. καὶ ἅμα ἐπῇδε· καὶ
[2, 22]   πάρειμι. ὁμοῦ δὲ καὶ φεύγω  καὶ   μένω, καὶ περιϊππεύω τὸν ἄνθρωπον
[2, 8]   ὅπως εἶχεν. ῥᾴων οὖν ἐγεγόνειν  καὶ   μεστὸς ἐλπίδων· ᾐσθόμην δὲ ἐπικαθημένου
[2, 28]   ἔφη Πάνθεια, λείπεται, ἵνα  καὶ   μετὰ μαρτύρων δυστυχῶμεν. ταῦτα ἅμα
[2, 22]   καταυλῶν. δὲ λέων ἠγριαίνετο  καὶ   μετεστρέφετο πάντῃ καὶ τὸν ἀέρα
[2, 11]   ποιμένος εὑρεῖν τὸν κύνα,  καὶ   μέχρι τούτου βάπτουσιν Ἀφροδίτης τὸν
[2, 37]   οὐκ ὄρνις ὠμηστής, ἀλλὰ πῦρ.  καὶ   μὴ θαυμάσῃς, εἰ διὰ πυρός
[2, 7]   φιλήματα. ἀλλὰ δέομαι, κατέπᾳσον αὖθις  καὶ   μὴ ταχὺ τὴν ἐπῳδὴν παραδράμῃς
[2, 23]   αὐτῷ· καὶ μὲν ἔπιε,  καὶ   μικρὸν διαλιπών, ὅσον εἰς τὸ
[2, 37]   σὺν τῷ ἄσθματι τὸ φίλημα  καὶ   μιχθὲν ἕπεται καὶ βάλλει τὴν
[2, 15]   τὰ ἄνθη, νάρκισσος καὶ ῥόδα  καὶ   μυρρίναι· δὲ τῶν ἀνθέων
[2, 14]   θέαμα καινόν, πόλις ἐν θαλάσσῃ  καὶ   νῆσος ἐν γῇ. Ἀθηνᾶν δὲ
[2, 2]   δὲ ἦν παρ´ αὐτοῖς οἷον  καὶ   βοῦς ἔπινεν· οὔπω γὰρ
[2, 2]   οὔπω γὰρ τὸ ἀμπέλινον ἦν.  καὶ   Διόνυσος ἐπαινεῖ τῆς φιλοφροσύνης
[2, 2]   καταθορὸν ἀναπνεῖ κάτωθεν ἡδονῆς πῦρ.  καὶ   Διόνυσος ἔφη· Τοῦτό ἐστιν
[2, 21]   μικρὸν ἀτρεμεῖ σου τὸ οὖς;  καὶ   ἐλέφας, κατὰ τύχην παραπτάντος
[2, 26]   μόλις θυρωρὸς ἀνέῳξεν ἡμῖν.  καὶ   Κλεινίας, ἐν ὑπερῴῳ γὰρ
[2, 31]   δὲ οἱ πάντες ἕξ, ὑμεῖς  καὶ   Κλεινίας καὶ δύο θεράποντες
[2, 21]   τῇ τῆς ἀκοῆς ὁδῷ, τέθνηκα.  καὶ   λέων, Τί οὖν ἔτι
[2, 13]   ζημίαν, προσεῖχε τούτῳ τῷ νόμῳ.  καὶ   μὲν ἐζήτει καιρὸν πρὸς
[2, 22]   ἐπ´ αὐτοῖς ἐτίτρωσκε τοῖς χείλεσιν.  καὶ   μὲν ἔκλινεν εἰς τὸ
[2, 23]   τελευταίας κύλικος Σάτυρος αὐτῷ·  καὶ   μὲν ἔπιε, καὶ μικρὸν
[2, 11]   ἁλιεὺς ἀγρεύει τὴν ἄγραν ταύτην.  καὶ   μὲν ἰχθὺν προσεδόκησεν, ὡς
[2, 23]   ἐπὶ τὰς θύρας τῆς ἐρωμένης.  καὶ   μὲν ὑπελείπετο, ἐγὼ δὲ
[2, 34]   λέγοντος Πάτροκλον πρόφασιν, ἀναμνησθεὶς Χαρικλέους.  καὶ   Μενέλαος, Τἀμὰ δακρύεις, ἔφη,
[2, 21]   τοιοῦτος, ἔφασκε, τὸν ἀλεκτρυόνα φοβοῦμαι.  καὶ   Προμηθεὺς ἐπιστὰς ἔφη· Τί
[2, 10]   ψόφον λοιδορῶν. ἐν τούτῳ δὲ  καὶ   Σάτυρος ὑπαντιάζει με φαιδρῷ
[2, 23]   διὰ τῶν θυρῶν ἵεμαι δρόμῳ,  καὶ   Σάτυρος ὑποδέχεται τρέμοντα καὶ
[2, 37]   δὲ ταῖς σαρξὶν ὅλως ἐνηρμοσμένον,  καὶ   συγγινόμενος περιβάλλεται ἡδονῇ. ἐγγίζει
[2, 34]   προπηδᾷ, καὶ τὸ μειράκιον ἐδίωκε·  καὶ   σῦς ἐπιστρέφει τὴν γένυν
[2, 14]   οὐ φεύγει τὸν Ἥφαιστον Ἀθηνᾶ.  καὶ   Χαιρεφῶν συστράτηγος ὢν τοῦ
[2, 34]   σπουδῇ ἔτρεχεν ὡς ἐπ´ αὐτόν·  καὶ   οἱ μὲν συνέπιπτον ἀλλήλοις, ἐμὲ
[2, 36]   αὐτῷ δίδωσιν, ἵνα καὶ συνοικῇ  καὶ   οἰνοχόον ἔχῃ τοῦ νέκταρος·
[2, 29]   ἀπιστουμένη. αἰδὼς δὲ καὶ λύπη  καὶ   ὀργὴ τρία τῆς ψυχῆς κύματα·
[2, 21]   περιτυγχάνει καὶ προσαγορεύσας εἱστήκει διαλεγόμενος.  καὶ   ὁρῶν διὰ παντὸς τὰ ὦτα
[2, 26]   τῷ Κλεινίᾳ διηγούμεθα τὰ γεγονότα  καὶ   ὅτι φεύγειν διεγνώκαμεν. λέγει
[2, 38]   οὐκ ἔχουσιν αἰσχύνην αἱ περιπλοκαί·  καὶ   οὐ μαλθάσσει τὰς ἐν Ἀφροδίτῃ
[2, 6]   εἶτ´ ἐφοινίχθην. μόνη δ´ ἦν  καὶ   οὐδὲ Κλειὼ συμπαρῆν. ὅμως
[2, 10]   θαρρεῖν· οἶνος, ἔρως, ἐλπίς, ἐρημία.  καὶ   οὐδὲν εἰπών, ἀλλ´ ὡς ἐπὶ
[2, 38]   ὅσον ἐμφορῇ, διψῇς ἔτι φιλεῖν,  καὶ   οὐκ ἂν ἀποσπάσειας τὸ στόμα,
[2, 35]   τι παρακῦψαν μόνον οἴχεται  καὶ   οὐκ ἀπολαῦσαι δίδωσι τῷ φιλοῦντι,
[2, 14]   καὶ γὰρ ἐν θαλάσσῃ κάθηται  καὶ   οὐκ ἀφῆκε τὴν γῆν· συνδεῖ
[2, 38]   ἀπάτην, ὡς δὲ οἶδε φιλεῖ,  καὶ   οὐκ ἔστι τέχνης ἀλλὰ τῆς
[2, 35]   ἁρπάζεται πρὶν πίνων κορεσθῇ.  καὶ   οὐκ ἔστιν ἀπὸ παιδὸς ἀπελθεῖν
[2, 38]   παλαίστρᾳ συμπεσεῖν καὶ φανερῶς περιχυθῆναι,  καὶ   οὐκ ἔχουσιν αἰσχύνην αἱ περιπλοκαί·
[2, 31]   νομίζοντες εὑρήσειν ἐκεῖ ναῦν ἐφορμοῦσαν.  καὶ   οὐκ ἠτυχήσαμεν· ὡς γὰρ ἐπὶ
[2, 14]   ὕδωρ ψυχρόν ἐστιν οἷόνπερ χιών,  καὶ   οὔτε τὸ πῦρ ὑπὸ τοῦ
[2, 20]   καὶ ἔσκωπτε τοὔνομα σὺν γέλωτι.  καὶ   οὗτος εἰδὼς τοῦ Σατύρου τὴν
[2, 10]   δὲ τῇ παιδὶ διαλαχόντες ἐφηδρεύομεν.  καὶ   οὕτως ἐγένετο. ἀπεσπᾶτο μὲν
[2, 7]   μὴ ταχὺ τὴν ἐπῳδὴν παραδράμῃς  καὶ   πάλιν ἀγριάνῃς τὸ τραῦμα. καὶ
[2, 2]   ~Καὶ ἄρτι πέπαυτο τῶν κιθαρισμάτων,  καὶ   πάλιν δείπνου καιρὸς ἦν. ἦν
[2, 26]   τῆς Κλειοῦς ἡμεῖς, ὅπως φύγοι,  καὶ   πάλιν ἡμῶν Κλειὼ τί
[2, 20]   πολυπράγμων καὶ λάλος καὶ λίχνος  καὶ   πᾶν τι ἂν εἴποι
[2, 7]   δὲ αὐτῇ καὶ Κλειὼ  καὶ   παρεκάθητο, διεβάδιζον δὲ ἐγώ· καί
[2, 34]   φοβούμενος μὴ φθάσῃ τὸ θηρίον  καὶ   πατάξῃ τὸν ἵππον, ἐναγκυλωσάμενος τὸ
[2, 31]   ἐπελαύνομεν οὖν τὴν ἐπὶ Σιδῶνα  καὶ   περὶ μοίρας τῆς νυκτὸς δύο
[2, 19]   ὀπῆς· δὲ λαβοῦσα ἐφύλαττε  καὶ   περὶ τὴν ἕω καλέσασα τὸν
[2, 38]   ἀντιτυπεῖ πρὸς ἄλληλα τὰ σώματα  καὶ   περὶ τῆς ἡδονῆς ἀθλεῖ. τὰ
[2, 37]   ἀλλὰ καὶ τοῖς ὀδοῦσι συμβάλλεται  καὶ   περὶ τὸ τοῦ φιλοῦντος στόμα
[2, 34]   ὤρεγέ μοι μικρὸν ἔτι ἐμπνέων  καὶ   περιέβαλλε καὶ ἀποθνῄσκων οὐκ ἐμίσει
[2, 22]   δὲ καὶ φεύγω καὶ μένω,  καὶ   περιϊππεύω τὸν ἄνθρωπον τῷ πτερῷ,
[2, 37]   γὰρ ἂν ἴσως εἰπεῖν τι  καὶ   πλέον ἔχοι μεμυημένος· εἰρήσεται δέ
[2, 3]   μὲν ἡμῖν ἡμερῶν ἐπράττετο δέκα·  καὶ   πλέον τῶν ὀμμάτων ἐκερδαίνομεν
[2, 13]   ἦν Βυζάντιος, ὄνομα Καλλισθένης, ὀρφανὸς  καὶ   πλούσιος, ἄσωτος δὲ καὶ πολυτελής.
[2, 36]   περὶ τοῖς σώμασιν. εἰ δὲ  καὶ   ποιητὴν δεῖ λαβεῖν μάρτυρα τῆς
[2, 15]   δὲ ἱερεῖα πολλὰ μὲν ἦν  καὶ   ποικίλα, διέπρεπον δὲ ἐν αὐτοῖς
[2, 29]   τὴν ψυχὴν πέμπειν τὰ βλήματα  καὶ   ποικίλα τοξεύματα. τὸ μέν ἐστιν
[2, 22]   κοσμεῖ; στέρνον πλατύ, ὦμοι παχεῖς  καὶ   πολλὴ περὶ τὸν αὐχένα κόμη.
[2, 32]   ὡς αὐτὴν πλέουσαν· παιανισμὸς ἦν  καὶ   πολλή τις εὐχή, θεοὺς σωτῆρας
[2, 13]   ὀρφανὸς καὶ πλούσιος, ἄσωτος δὲ  καὶ   πολυτελής. οὗτος ἀκούων τὴν Σωστράτου
[2, 14]   φυτώνυμον αἷμα λαχοῦσα, ἰσθμὸν ὁμοῦ  καὶ   πορθμὸν ἐπ´ ἠπείροιο φέρουσα, ἔνθ´
[2, 14]   κρήνῃ καὶ πυρὸς σπονδαί. ἐπεὶ  καὶ   ποταμὸς Ἰβηρικός, εἰ μὲν ἴδοις
[2, 38]   παίδων ἱδρώς. ἔξεστι δὲ αὐτῷ  καὶ   πρὸ τῆς ἐν Ἀφροδίτῃ συμπλοκῆς
[2, 2]   ἔχει τὴν ἡδονήν, τοῦτο δὲ  καὶ   πρὸ τοῦ στόματος τὰς ῥῖνας
[2, 31]   δὴ τὰς θύρας Σάτυρος,  καὶ   προήλθομεν· ὡς δὲ παρῆμεν ἐπὶ
[2, 21]   δὲ γνώμης ἔχων ἐλέφαντι περιτυγχάνει  καὶ   προσαγορεύσας εἱστήκει διαλεγόμενος. καὶ ὁρῶν
[2, 4]   δὲ ταῦτά σου ποιοῦντος καρτερῇ  καὶ   προσίηται, σὸν ἔργον ἤδη δέσποινάν
[2, 4]   τόξα καὶ φαρέτρα καὶ βέλη  καὶ   πῦρ, ἀνδρεῖα πάντα καὶ τόλμης
[2, 14]   ὕδατός εἰσιν ἐν τῇ κρήνῃ  καὶ   πυρὸς σπονδαί. ἐπεὶ καὶ ποταμὸς
[2, 4]   μέχρι τῶν ὀφθαλμῶν πειρᾶν, ἀλλὰ  καὶ   ῥῆμα δριμύτερον εἰπεῖν. τότε δὲ
[2, 15]   καὶ κρόκος· τὰ ἄνθη, νάρκισσος  καὶ   ῥόδα καὶ μυρρίναι· δὲ
[2, 22]   ταῦτα εἰπών, Ὥρα τοίνυν, ἔφη,  καὶ   σὲ τὰς ἀράχνας φοβεῖσθαι. καὶ
[2, 34]   Μενέλαος, Τἀμὰ δακρύεις, ἔφη,  καὶ   σέ τι τοιοῦτον ἐξήγαγε; στενάξας
[2, 37]   τὰ φιλήματα, φιλεῖ δὲ τέχνῃ  καὶ   σκευάζει τὸ φίλημα γλυκύτερον. οὐ
[2, 3]   κατὰ μικρὸν βότρυς ὑποπερκάζεται  καὶ   σταφυλὴν τὸν ὄμφακα ποιεῖ. Διόνυσος
[2, 7]   δὲ διασχοῦσα, Τί ποιεῖς; ἔφη.  καὶ   σὺ κατεπᾴδεις; Τὴν ἐπῳδόν, εἶπον,
[2, 7]   σου τὴν ἐπῳδήν. που  καὶ   σὺ μέλιτταν ἐπὶ τοῦ στόματος
[2, 4]   δὴ τῷ Σατύρῳ τὸ πᾶν  καὶ   συμπράττειν ἠξίουν· δὲ ἔλεγε
[2, 4]   πρὸς ἡμᾶς οὕτως ἔχειν, ὡς  καὶ   συναίρεσθαι πρὸς τὸ ἔργον. δεῖ
[2, 36]   τὸν οὐρανὸν αὐτῷ δίδωσιν, ἵνα  καὶ   συνοικῇ καὶ οἰνοχόον ἔχῃ τοῦ
[2, 9]   κόρην εἶδον τὰ ἐμὰ μιμουμένην  καὶ   τὰ αὐτὰ πίνουσαν, καὶ ἔχαιρον
[2, 12]   ἐπειδὴ θυσάμενος πατὴρ ἔτυχε  καὶ   τὰ θύματα ἐπέκειτο τοῖς βωμοῖς,
[2, 19]   εἶχον τὴν καταγωγὴν αἱ γυναῖκες.  καὶ   τὰ μὲν ἐνδοτέρω τῶν οἰκημάτων
[2, 33]   Ἢν σὺ πρῶτος ἡμῖν φράσῃς,  καὶ   τὰ παρ´ ἡμῶν ἀκούσῃ. ~Λέγει
[2, 34]   ἄγρας. ἐθηρῶμεν οὖν ἱππεύοντες ἄμφω  καὶ   τὰ πρῶτα ηὐτυχοῦμεν, τὰ λεπτὰ
[2, 38]   γυναικὶ μὲν γὰρ πάντα ἐπίπλαστα,  καὶ   τὰ ῥήματα καὶ τὰ σχήματα·
[2, 38]   πάντα ἐπίπλαστα, καὶ τὰ ῥήματα  καὶ   τὰ σχήματα· κἂν εἶναι δόξῃ
[2, 24]   οἷς δυστυχεῖς. ἐπλάνα δέ με  καὶ   τὰ τῶν ἐνυπνίων φαντάσματα, τὸν
[2, 38]   γυναικῶν περιεργίας. ἐν μέρει δὲ  καὶ   τὰ τῶν παίδων ἀντάκουσον. γυναικὶ
[2, 11]   αἷμα λαμπρότερον ἐπορφύρετο· ὡς δὲ  καὶ   ταῖς χερσὶν ἔθιγε, τὴν πορφύραν
[2, 10]   ψόφος τις ἡμῶν κατόπιν γίνεται·  καὶ   ταραχθέντες ἀνεπηδήσαμεν. καὶ μὲν
[2, 19]   ἔξωθεν δέ τις ἕτερος ἐπέκλειε  καὶ   τὰς κλεῖς ἔβαλλε διὰ τῆς
[2, 18]   τὴν πυράν, ἐξαίφνης βοῶντες συντρέχουσι  καὶ   τὰς μὲν δᾷδας ἡμῶν ἀποσβεννύουσι,
[2, 3]   περιεργότερον εἰς ἐμὲ βλέπειν ἐθρασύνετο.  καὶ   ταῦτα μὲν ἡμῖν ἡμερῶν ἐπράττετο
[2, 13]   τοῖς ὠσὶν εἰς ἔρωτα τρυφᾶν  καὶ   ταῦτα πάσχειν ἀπὸ ῥημάτων,
[2, 10]   ὕπνον τραπῆναι. ἐγὼ δέ σοι  καὶ   ταύτην ἀπάξω διαλεγόμενος. ταῦτα εἰπὼν
[2, 5]   φυλάξασθαι τὸ πῦρ. ἂν δὲ  καὶ   ταύτην κατασβέσῃς σωφροσύνῃ τὴν φλόγα,
[2, 15]   διαπράττεται τῶν θεωρῶν εἷς γενέσθαι·  καὶ   ταχὺ καταπλεύσας εἰς τὴν Τύρον
[2, 21]   λέων καὶ τῆς δειλίας κατεμέμφετο  καὶ   τέλος ἀποθανεῖν ἤθελεν. οὕτω δὲ
[2, 27]   καταμείναντες ἐφροντίζομεν περὶ τῶν ἐσομένων·  καὶ   τέλος ἔδοξεν ἀποπειραθῆναι τῆς κόρης
[2, 12]   καλεσάμενος δὲ μάντεις πατὴρ  καὶ   τερατοσκόπους τὸν οἰωνὸν διηγεῖται. οἱ
[2, 23]   καὶ Σάτυρος ὑποδέχεται τρέμοντα  καὶ   τεταραγμένον. εἶτα ἐφεύγομεν διὰ τοῦ
[2, 9]   πλέον. καὶ τρίτον ἐγένετο τοῦτο  καὶ   τέταρτον καὶ τὸ λοιπὸν τῆς
[2, 15]   θυσίαν ἐπὶ τὴν Τύρον ἔπεμπε,  καὶ   τῇ πόλει συνδοκοῦν. οὖν
[2, 22]   ἀπειροκαλίας ἀράχνης λανθάνει νήμασιν ἐμπλακείς,  καὶ   τὴν ἀράχνην οὐκ ἔλαθεν ἐμπεσών.
[2, 37]   διάκονον γυνή. ἐλεῶ δὲ αὐτοῦ  καὶ   τὴν ἁρπαγήν· ὄρνις ἐπ´ αὐτὸν
[2, 16]   μὲν οὖν ταῦτα εἰπὼν  καὶ   τὴν θεωρίαν ἀφωσιωμένος ἀπῆλθεν. ~Ναῦν
[2, 9]   ἐκπώματα ἐνήλλαξεν ἡμῖν. τότε ἤδη  καὶ   τὴν κόρην εἶδον τὰ ἐμὰ
[2, 4]   τὸ ἔργον. δεῖ δέ σε  καὶ   τὴν κόρην μὴ μέχρι τῶν
[2, 27]   ἐκ μέσου γενομένης· τάχα δὲ  καὶ   τὴν κόρην συμφυγεῖν πείσετε. ἔλεγε
[2, 21]   μὲν αὐτὸν ἔπλασε καὶ καλὸν  καὶ   τὴν μὲν γένυν ὥπλισε τοῖς
[2, 27]   γενήσεται τῆς ἀποδημίας. ταῦτα ἔδοξε.  καὶ   τὴν μὲν Κλειὼ τῶν οἰκετῶν
[2, 9]   ὅτι τοῦ χείλους αὐτῆς καταφιλῶ  καὶ   τὴν σκιάν. ἀλλ´ γε
[2, 14]   τὴν τοῦ πυρὸς μόνον, ἀλλὰ  καὶ   τὴν τοῦ ὕδατος φύσιν. ἐθεασάμην
[2, 7]   παρέπτη· κἀγὼ λαμβάνω τὸ ἐνθύμιον  καὶ   τὴν χεῖρα ἐπιβαλὼν τοῖς προσώποις
[2, 15]   οὐ τὸ μέγεθος μόνον ἀλλὰ  καὶ   τὴν χροιὰν εὐτυχεῖ· τὸ μὲν
[2, 1]   τοῦ συὸς μάχην. ἔπειτά τι  καὶ   τῆς ἁπαλῆς μούσης ἐλίγαινε· ῥόδον
[2, 21]   ἔκλαιεν οὖν ἑαυτὸν λέων  καὶ   τῆς δειλίας κατεμέμφετο καὶ τέλος
[2, 2]   καὶ τὸν Κάδμου μῦθον ᾄδουσι.  καὶ   τῆς ἑορτῆς διηγοῦνται πατέρα μῦθον,
[2, 24]   γάμων, ἐν Τύρῳ δὲ καταπεπολέμησαι  καὶ   τῆς θυγατρός σού τις τοὺς
[2, 26]   Κλεινίας ἤκουσεν ἡμῶν πεπόνθαμεν  καὶ   τῆς Κλειοῦς ἡμεῖς, ὅπως φύγοι,
[2, 19]   εὗρε δυνατήν, τὴν Κλειὼ ἐπεπείκει,  καὶ   τῆς κόρης συνειδυίας, μηδὲν ἀντιπρᾶξαι
[2, 14]   τούτῳ δὲ τοῦ πολέμου περιστάντος  καὶ   τῆς παιδὸς εἰς ἡμᾶς ἐκκειμένης
[2, 29]   τῆς καρδίας ἔπαυσε τὸ θυμούμενον  καὶ   τῆς ψυχῆς ἐμάρανε τὸ λυπούμενον.
[2, 21]   ὦτα κινοῦντα, Τί πάσχεις; ἔφη·  καὶ   τί δή ποτε οὐδὲ μικρὸν
[2, 33]   δὴ πρῶτος· Πόθεν, νεανίσκε,  καὶ   τίνα σε δεῖ καλεῖν; Ἐγὼ
[2, 7]   φέρεις· καὶ γὰρ μέλιτος γέμεις,  καὶ   τιτρώσκει σου τὰ φιλήματα. ἀλλὰ
[2, 11]   περιθραύει τὸ τεῖχος τοῦ φαρμάκου  καὶ   τὸ ἄδυτον ἀνοίγει τῆς πορφύρας
[2, 11]   προσῄει καὶ ἀπέπλυνε τῇ θαλάσσῃ,  καὶ   τὸ αἷμα λαμπρότερον ἐπορφύρετο· ὡς
[2, 4]   ἐλέγξαντα μισεῖ. Ἤδη δέ, ἔφη,  καὶ   τὸ αὐτόματον ἡμῶν προὐνόησεν.
[2, 23]   ἐπεκάλυπτεν ἡδονῇ τὸν φόβον· οὕτω  καὶ   τὸ ἐλπίζον ἐφοβεῖτό μου καὶ
[2, 37]   γενόμενος ὑβρίζεται καὶ ἔοικεν τυραννουμένῳ.  καὶ   τὸ θέαμά ἐστιν αἴσχιστον, μειράκιον
[2, 15]   αἱ τῶν κεράτων διεστᾶσιν ἀρχαί·  καὶ   τὸ θέαμα κυκλουμένης σελήνης ἐστὶν
[2, 35]   καὶ γὰρ ἁπλούστεροι παῖδες γυναικῶν,  καὶ   τὸ κάλλος αὐτοῖς δριμύτερον εἰς
[2, 36]   γὰρ γεγηρακυῖαν ἔχει τὴν ἡδονήν·  καὶ   τὸ κάλλος ὅσον ἐλαττοῦται τῷ
[2, 9]   τρίτον ἐγένετο τοῦτο καὶ τέταρτον  καὶ   τὸ λοιπὸν τῆς ἡμέρας οὕτως
[2, 34]   δὲ σῦς τῆς ὕλης προπηδᾷ,  καὶ   τὸ μειράκιον ἐδίωκε· καὶ
[2, 34]   γένυν καὶ ἀντιπρόσωπος ἐχώρει δρόμῳ,  καὶ   τὸ μειράκιον οὐκ ἐξετρέπετο, βοῶντος
[2, 9]   πρᾶγμα ἐρωτικόν. ἐναλλάσσει τὰ ἐκπώματα  καὶ   τὸ μὲν ἐμὸν τῇ κόρῃ
[2, 25]   εἶναι φεύγειν, πρὶν ἠὼς γένηται  καὶ   τὸ πᾶν Κλειὼ βασανιζομένη
[2, 14]   ἔχειν· εἰς τὴν ἐλαίαν ᾐνίξατο  καὶ   τὸ πῦρ, παρ´ ἡμῖν
[2, 36]   τοσοῦτον εἰς μέγεθος ἐκτείνεται πόθῳ.  καὶ   τὸ ῥόδον διὰ τοῦτο τῶν
[2, 14]   δὲ ἧττον τῆς ἐπιβουλῆς εἴχετο.  καὶ   τοιοῦτό τι αὐτῷ συνήργησε. χρησμὸν
[2, 37]   ἐθέλει φιλεῖν τοῖς χείλεσιν, ἀλλὰ  καὶ   τοῖς ὀδοῦσι συμβάλλεται καὶ περὶ
[2, 13]   γὰρ τοῖς ἀκολάστοις ὕβρις, ὡς  καὶ   τοῖς ὠσὶν εἰς ἔρωτα τρυφᾶν
[2, 4]   βέλη καὶ πῦρ, ἀνδρεῖα πάντα  καὶ   τόλμης γέμοντα. τοιοῦτον οὖν ἐν
[2, 22]   λέων ἠγριαίνετο καὶ μετεστρέφετο πάντῃ  καὶ   τὸν ἀέρα περιέχασκεν· δὲ
[2, 34]   Κλεινίας καταλέγει τὸν Χαρικλέα  καὶ   τὸν ἵππον, κἀγὼ τἀμαυτοῦ. ~Ὁρῶν
[2, 2]   Διόνυσον Τύριοι νομίζουσιν ἑαυτῶν, ἐπεὶ  καὶ   τὸν Κάδμου μῦθον ᾄδουσι. καὶ
[2, 13]   κακῶς διακείμενος. ἐπιβουλεύει δ´ οὖν  καὶ   τὸν Σώστρατον ἀμύνασθαι τῆς ὕβρεως
[2, 22]   δὲ παταχθεὶς ἐξαίφνης βοᾷ  καὶ   τὸν τετρωκότα ζητεῖ. ἐγὼ δὲ
[2, 10]   ἀνιώμενος, ἔργον οὕτω καλὸν ἀπολέσας,  καὶ   τὸν ψόφον λοιδορῶν. ἐν τούτῳ
[2, 5]   ἐμοῦ στρατεύῃ καὶ ἀντιπαρατάττῃ; ἵπταμαι  καὶ   τοξεύω καὶ φλέγω· πῶς δυνήσῃ
[2, 22]   καὶ τοξότης. ἐμαυτοῦ δὲ ὀϊστὸς  καὶ   τόξον γίνομαι· τοξεύει γάρ με
[2, 22]   στόμα· ὥστε εἰμὶ καὶ αὐλητὴς  καὶ   τοξότης. ἐμαυτοῦ δὲ ὀϊστὸς καὶ
[2, 8]   οὕτω πρότερον ἡσθείσης τῆς καρδίας·  καὶ   τότε πρῶτον ἔμαθον ὅτι μηδὲν
[2, 11]   τὴν γένυν τοῦ κυνὸς ᾑμάσσετο·  καὶ   τότε τὴν εἰκόνα τῆς πορφύρας
[2, 10]   προσβολῆς, ὥσπερ στρατιώτης ἤδη νενικηκὼς  καὶ   τοῦ πολέμου καταπεφρονηκώς· πολλὰ γὰρ
[2, 20]   πρὸς αὐτόν· Ἐπειδὴ καταμωκᾷ μου  καὶ   τοὔνομα, φέρε σοι μῦθον ἀπὸ
[2, 28]   ἔστι τις δοκιμασία, δοκίμασον. Ἔτι  καὶ   τοῦτο, ἔφη Πάνθεια, λείπεται,
[2, 2]   οἷον Ἀθηναῖοι τὸν Ἰκάριον λέγουσι,  καὶ   τοῦτον ἐνταῦθα τοῦ μύθου γενέσθαι
[2, 11]   τὰ χείλη τοῦ κυνὸς ᾑμαγμένα  καὶ   τραῦμα νομίσας τὴν βαφὴν προσῄει
[2, 9]   πίνουσαν, καὶ ἔχαιρον ἤδη πλέον.  καὶ   τρίτον ἐγένετο τοῦτο καὶ τέταρτον
[2, 22]   ἄτριχον τῶν προσώπων, περιϊπτάμενος ἅμα  καὶ   τῷ βόμβῳ καταυλῶν. δὲ
[2, 11]   ἕρμαιον καὶ καταθραύει τοῖς ὀδοῦσι,  καὶ   τῷ στόματι τοῦ κυνὸς περιρρέει
[2, 22]   Εἶτα κἀμοῦ βασιλεύειν νομίζεις ὡς  καὶ   τῶν ἄλλων θηρίων; ἀλλ´ οὔτε
[2, 2]   ἄμπελον θεὸς τὸν βουκόλον,  καὶ   τῶν βοτρύων λαβὼν ἅμα καὶ
[2, 18]   οἳ γυναικείας μὲν εἶχον ἐσθῆτας  καὶ   τῶν γενείων ἐψίλωντο τὰς τρίχας·
[2, 18]   γίνεται δὴ τὰ τοῦ ἀετοῦ  καὶ   τῶν μάντεων· καὶ εἰς τὴν
[2, 29]   δὲ Λευκίππη καθ´ ἑαυτὴν γενομένη  καὶ   τῶν τῆς μητρὸς γεμισθεῖσα ῥημάτων
[2, 5]   ἐγὼ δὲ κατ´ ἐμαυτὸν γενόμενος  καὶ   ὑπὸ τοῦ Σατύρου παροξυνθεὶς ἤσκουν
[2, 11]   βάπτει τὸ αἷμα τὴν γένυν  καὶ   ὑφαίνει τοῖς χείλεσι τὴν πορφύραν.
[2, 38]   συμπλοκῆς καὶ ἐν παλαίστρᾳ συμπεσεῖν  καὶ   φανερῶς περιχυθῆναι, καὶ οὐκ ἔχουσιν
[2, 13]   ἑαυτῷ τῆς παιδὸς τὸ κάλλος  καὶ   φανταζόμενος τὰ ἀόρατα ἔλαθε σφόδρα
[2, 4]   σχῆμα ὡς ἔστι στρατιωτικόν· τόξα  καὶ   φαρέτρα καὶ βέλη καὶ πῦρ,
[2, 38]   μύρων, τριχῶν βαφῆς,  καὶ   φαρμάκων· ἂν δὲ τῶν πολλῶν
[2, 22]   παρὼν οὐ πάρειμι. ὁμοῦ δὲ  καὶ   φεύγω καὶ μένω, καὶ περιϊππεύω
[2, 4]   ἔργον ἤδη δέσποινάν τε καλεῖν  καὶ   φιλῆσαι τράχηλον. Πιθανῶς μέν, ἔφην,
[2, 5]   καὶ ἀντιπαρατάττῃ; ἵπταμαι καὶ τοξεύω  καὶ   φλέγω· πῶς δυνήσῃ φυγεῖν; ἂν
[2, 14]   πηγῆς ὕδωρ κεκερασμένον ἔχει πῦρ·  καὶ   φλόγα μὲν ὄψει κάτωθεν ἀπ´
[2, 4]   σεαυτῷ θεὸν ἔχων δειλὸς εἶ  καὶ   φοβῇ; ὅρα μὴ καταψεύδῃ τοῦ
[2, 23]   τρέμων τρόμον διπλοῦν, χαρᾶς ἅμα  καὶ   φόβου. μὲν γὰρ τοῦ
[2, 34]   δὲ τρόμος, ὡς εἶδον, λαμβάνει·  καὶ   φοβούμενος μὴ φθάσῃ τὸ θηρίον
[2, 36]   ἀλλ´ Ἀλκμήνην μὲν ἔχει πένθος  καὶ   φυγή, Δανάην δὲ λάρναξ καὶ
[2, 17]   καὶ ἄλλως εὔρωστος τὸ σῶμα  καὶ   φύσει πειρατικός) ταχὺ μὲν ἐξεῦρε
[2, 14]   φυτὸν γεωργεῖ. αὕτη πυρὸς φιλία  καὶ   φυτοῦ· οὕτως οὐ φεύγει τὸν
[2, 38]   φιλήματος εἰκών· εἰ νέκταρ ἐπήγνυτο  καὶ   χεῖλος ἐγίνετο, τοιαῦτα ἂν ἔσχες
[2, 37]   διὰ γυναῖκά ποτε Σάτυρον ὠρχήσατο,  καὶ   χρυσὸν πεποίηκεν ἑαυτὸν ἄλλῃ γυναικί.
[2, 34]   με τότε ψυχὴν ἔχειν; εἰ  καὶ   ψυχὴν εἶχον ὅλως, ὡς ἂν
[2, 23]   δὲ ὑπώπτευε μέν τινα μηχανὴν  καὶ   ὤκνει τὸ πρῶτον. ὡς δὲ
[2, 37]   χρόνον φοιτῶσιν ἀλλήλαις εἰς ὁμιλίαν  καὶ   ὡς δύνανται βιάζονται κἀκεῖναι φιλεῖν·
[2, 19]   Σάτυρος γενέσθαι τὴν ἄνοιξιν πειρᾶται  καὶ   ὡς εὗρε δυνατήν, τὴν Κλειὼ
[2, 15]   ἐπαινεῖ. βαδίζει δὲ ταῦρος ὑψαυχενῶν  καὶ   ὥσπερ ἐπιδεικνύμενος ὅτι τῶν ἄλλων
[2, 6]   ἔλαθον ἐπιστὰς ἀπροοράτως τῇ κόρῃ  καὶ   ὠχρίασά τε ἰδὼν ἐξαίφνης, εἶτ´




Recherches | Texte | Lecture | Liste du vocabulaire | Index inverse | Menu | Bibliotheca Classica Selecta (BCS)

 
UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher

Dernière mise à jour : 8/02/2006