Livre, chapitre |
[2, 7] |
ἐπιβαλὼν
τοῖς
προσώποις
προσεποιούμην
πεπλῆχθαι
|
καὶ |
ἀλγεῖν.
ἡ
δὲ
παῖς
προσελθοῦσα
|
[2, 38] |
ἀρδεύεται
μύρων
ὀσφραῖς
οὐδὲ
δολεραῖς
|
καὶ |
ἀλλοτρίαις
ὀσμαῖς,
πάσης
δὲ
γυναικῶν |
[2, 13] |
ἠτιμᾶσθαι
νομίσαντα
ὑπὸ
τοῦ
Σωστράτου
|
καὶ |
ἄλλως
ἐρῶντα·
ἀναπλάττων
γὰρ
ἑαυτῷ |
[2, 17] |
παρεσκευάκει.
ὁ
δὲ
(ἦν
γὰρ
|
καὶ |
ἄλλως
εὔρωστος
τὸ
σῶμα
καὶ |
[2, 6] |
τὴν
πρᾶσιν
ἐκέλευσεν
ὁ
Ζεύς,
|
καὶ |
ἅμα
ἐγέλασε.
Ποῖον
Ἑρμῆν;
τί |
[2, 22] |
καὶ
σὲ
τὰς
ἀράχνας
φοβεῖσθαι.
|
καὶ |
ἅμα
ἐγέλασεν.
~Καὶ
ὀλίγας
διαλιπὼν |
[2, 7] |
εἰς
πληγὰς
σφηκῶν
καὶ
μελιττῶν.
|
καὶ |
ἅμα
ἐπῇδε·
καὶ
ἔλεγεν
ἡ |
[2, 9] |
ἔπινον,
ἀποστολιμαῖον
τοῦτο
φίλημα
ποιῶν,
|
καὶ |
ἅμα
κατεφίλουν
τὸ
ἔκπωμα.
ἡ |
[2, 7] |
καὶ
πάλιν
ἀγριάνῃς
τὸ
τραῦμα.
|
καὶ |
ἅμα
λέγων
τὴν
χεῖρα
βιαιότερον |
[2, 7] |
τὴν
κιθάραν
κατενόει
τὴν
πληγὴν
|
καὶ |
ἅμα
παρῄνει,
λέγουσα
μηδὲν
ἄχθεσθαι· |
[2, 3] |
τοῦ
δὲ
πότου
προϊόντος
ἤδη
|
καὶ |
ἀναισχύντως
ἐς
αὐτὴν
ἑώρων.
Ἔρως |
[2, 14] |
δὲ
σὺν
αὐτῇ
τὸ
πῦρ
|
καὶ
|
ἀνάπτει
περὶ
τοὺς
πτόρθους
πολλὴν |
[2, 37] |
σπλάγχνοις
ἦν
δεδεμένη,
ἠκολούθησεν
ἂν
|
καὶ |
ἀνείλκυσεν
αὑτὴν
ἄνω
τοῖς
φιλήμασι. |
[2, 36] |
ἀνόδου,
ἄκουσον
Ὁμήρου
λέγοντος
Τὸν
|
καὶ |
ἀνηρείψαντο
θεοὶ
Διῒ
οἰνοχοεύειν
κάλλεος |
[2, 5] |
Ναί,
τολμηρέ,
κατ´
ἐμοῦ
στρατεύῃ
|
καὶ |
ἀντιπαρατάττῃ;
ἵπταμαι
καὶ
τοξεύω
καὶ |
[2, 34] |
ὁ
σῦς
ἐπιστρέφει
τὴν
γένυν
|
καὶ |
ἀντιπρόσωπος
ἐχώρει
δρόμῳ,
καὶ
τὸ |
[2, 11] |
τραῦμα
νομίσας
τὴν
βαφὴν
προσῄει
|
καὶ |
ἀπέπλυνε
τῇ
θαλάσσῃ,
καὶ
τὸ |
[2, 35] |
γὰρ
ἐν
ᾧ
πίνεται
πέφευγε,
|
καὶ |
ἀπῆλθεν
ὁ
ἐραστὴς
οὐχ
εὑρὼν |
[2, 30] |
δύο
δὲ
ἡμέρας
διαλιπόντες,
ὅτε
|
καὶ |
ἀποδημῶν
ἔτυχεν
ὁ
πατήρ,
παρεσκευαζόμεθα
|
[2, 34] |
μικρὸν
ἔτι
ἐμπνέων
καὶ
περιέβαλλε
|
καὶ |
ἀποθνῄσκων
οὐκ
ἐμίσει
με
τὸν |
[2, 22] |
βέλος
τὸ
στόμα·
ὥστε
εἰμὶ
|
καὶ |
αὐλητὴς
καὶ
τοξότης.
ἐμαυτοῦ
δὲ |
[2, 3] |
γὰρ
ἔρωτος
τροφή.
ἤδη
δὲ
|
καὶ |
αὐτὴ
περιεργότερον
εἰς
ἐμὲ
βλέπειν |
[2, 31] |
καταβαπτίσας
ὁ
Σάτυρος
(προσεπεποίητο
γὰρ
|
καὶ |
αὐτῆς,
ἐξ
οὗ
τῷ
θαλάμῳ |
[2, 18] |
ὑπὸ
κόλπῳ
ξίφος,
ἐκόμιζον
δὲ
|
καὶ |
αὐτοὶ
θυσίαν,
ὡς
ἂν
ἥκιστα |
[2, 20] |
τὴν
τέχνην
προσεποιεῖτο
μὲν
ἀντιπαίζειν
|
καὶ |
αὐτός,
ἐνετίθει
δὲ
τῇ
παιδιᾷ |
[2, 10] |
λοχῶν
μή
τις
ἡμῖν
ἐπέλθῃ·
|
καὶ |
αὐτὸς
ἦν
ὁ
ποιήσας
τὸν |
[2, 4] |
συμπράττειν
ἠξίουν·
ὁ
δὲ
ἔλεγε
|
καὶ |
αὐτὸς
μὲν
ἐγνωκέναι
πρὶν
παρ´ |
[2, 27] |
κόρην
συμφυγεῖν
πείσετε.
ἔλεγε
δὲ
|
καὶ |
αὐτὸς
ὅτι
κοινωνὸς
γενήσεται
τῆς |
[2, 2] |
ἐπαινεῖ
τῆς
φιλοφροσύνης
τὸν
ποιμένα
|
καὶ |
αὐτῷ
προτείνει
κύλικα
φιλοτησίαν.
τὸ |
[2, 13] |
τὸν
Σώστρατον
ἀμύνασθαι
τῆς
ὕβρεως
|
καὶ |
αὑτῷ
τὴν
ἐπιθυμίαν
τελέσαι.
νόμου |
[2, 37] |
τὸ
φίλημα
καὶ
μιχθὲν
ἕπεται
|
καὶ
|
βάλλει
τὴν
καρδίαν·
ἡ
δὲ |
[2, 11] |
περιρρέει
τοῦ
ἄνθους
τὸ
αἷμα,
|
καὶ |
βάπτει
τὸ
αἷμα
τὴν
γένυν |
[2, 4] |
ἔστι
στρατιωτικόν·
τόξα
καὶ
φαρέτρα
|
καὶ |
βέλη
καὶ
πῦρ,
ἀνδρεῖα
πάντα
|
[2, 22] |
σάλπιγγος
παρατάττομαι,
σάλπιγξ
δέ
μοι
|
καὶ |
βέλος
τὸ
στόμα·
ὥστε
εἰμὶ |
[2, 35] |
ὁ
Μενέλαος
ἔφη,
τοῦτο
ἐκείνου;
|
καὶ |
γὰρ
ἁπλούστεροι
παῖδες
γυναικῶν,
καὶ |
[2, 8] |
ἡδονῆς,
ὃ
πρῶτόν
ἐστι
γλυκύ.
|
καὶ |
γὰρ
ἀπὸ
τοῦ
καλλίστου
τῶν |
[2, 36] |
εἰς
οὐρανοὺς
διὰ
κάλλος
γυνή
|
(καὶ |
γὰρ
γυναιξὶ
κεκοινώνηκεν
ὁ
Ζεύς) |
[2, 14] |
δὲ
εἰς
ἀμφότερα
αὑτὴν
ἥρμοσε.
|
καὶ |
γὰρ
ἐν
θαλάσσῃ
κάθηται
καὶ |
[2, 34] |
τοῦ
μειρακίου
γονεῖς
οὐκ
ἄκοντα·
|
καὶ |
γὰρ
ἐπελθὼν
ἀπελογούμην
οὐδέν,
θανάτου |
[2, 15] |
δὲ
ὀψόμεναι
τὴν
θυσίαν
ἐξῄεσαν·
|
καὶ |
γὰρ
ἦν
πολυτελής.
πολλὴ
μὲν |
[2, 7] |
μέλιτταν
ἐπὶ
τοῦ
στόματος
φέρεις·
|
καὶ
|
γὰρ
μέλιτος
γέμεις,
καὶ
τιτρώσκει |
[2, 31] |
ἀψοφητί,
Λευκίππην
τοῦ
Σατύρου
χειραγωγοῦντος.
|
καὶ |
γὰρ
ὁ
Κώνωψ,
ὅσπερ
ἡμῖν |
[2, 35] |
ἐμβάλλω
λόγον
ἐρωτικῆς
ἐχόμενον
ψυχαγωγίας·
|
καὶ |
γὰρ
οὐδὲ
ἡ
Λευκίππη
παρῆν, |
[2, 29] |
βέλος
ἄλλης
γλώσσης
βέλει
θεραπεύεται·
|
καὶ |
γὰρ
τῆς
καρδίας
ἔπαυσε
τὸ |
[2, 22] |
τὴν
δὲ
ἀνδρείαν
μου
μὴ
|
καὶ |
γελοῖον
ᾖ
καταλέγειν·
ὄργανον
γὰρ |
[2, 29] |
μέν
ἐστιν
αὐτῷ
λοιδορίας
βέλος,
|
καὶ |
γίνεται
τὸ
ἕλκος
ὀργή·
τὸ |
[2, 14] |
ὑπόκειται
δὲ
πορθμὸς
κάτωθεν
ἰσθμῷ·
|
καὶ
|
γίνεται
τὸ
θέαμα
καινόν,
πόλις |
[2, 37] |
τὸ
τοῦ
φιλοῦντος
στόμα
βόσκεται
|
καὶ |
δάκνει
τὰ
φιλήματα.
ἔχει
δέ |
[2, 22] |
ἐστιν
ἀλκή;
ἀμύσσεις
τοῖς
ὄνυξι
|
καὶ |
δάκνεις
τοῖς
ὀδοῦσι.
ταῦτα
γὰρ |
[2, 2] |
βοτρύων
λαβὼν
ἅμα
καὶ
θλίβων
|
καὶ |
δεικνὺς
τὴν
ἄμπελον,
Τοῦτο
μέν |
[2, 4] |
δέδοικα
δὲ
μὴ
ἄτολμος
ὢν
|
καὶ |
δειλὸς
ἔρωτος
ἀθλητὴς
γένωμαι.
Ἔρως, |
[2, 18] |
τὸ
σημεῖον
ἰδὼν
ὑπήντησεν
ἐπιπλεύσας
|
καὶ |
δέχεται
μὲν
τὴν
κόρην,
πλεῖ |
[2, 12] |
ἐδόκει
τοίνυν
οὐκ
ἀγαθὸν
εἶναι·
|
καὶ
|
δὴ
ἐπέσχον
ἐκείνην
τὴν
ἡμέραν |
[2, 17] |
ἁλιεῖς
ἀπὸ
τῆς
κώμης
ἐκείνης
|
καὶ |
δῆτα
ἀπέπλευσεν
ἐπὶ
τὴν
Τύρον. |
[2, 37] |
τὰ
χείλη
πρὸς
τὰ
φιλήματα.
|
καὶ |
διὰ
τοῦτο
μὲν
ἔχει
τὸ |
[2, 23] |
συνεὶς
οὖν
τὸ
κακὸν
ἐξάλλομαι
|
καὶ |
διὰ
τῶν
θυρῶν
ἵεμαι
δρόμῳ, |
[2, 12] |
ὡς
ἐγένετο
τὸν
ἀετὸν
ὑπερεπῄνουν
|
καὶ |
δικαίως
ἔλεγον
ἁπάντων
ὀρνίθων
εἶναι |
[2, 3] |
ἐς
αὐτὴν
ἑώρων.
Ἔρως
δὲ
|
καὶ |
Διόνυσος,
δύο
βίαιοι
θεοί,
ψυχὴν |
[2, 24] |
τύχην.
οἴμοι
τῶν
κακῶν·
μὴ
|
καὶ |
δοῦλος
ἦν;
~Ἐθάρσησεν
οὖν
ἡ |
[2, 31] |
ἕξ,
ὑμεῖς
καὶ
ὁ
Κλεινίας
|
καὶ |
δύο
θεράποντες
αὐτοῦ.
ἐπελαύνομεν
οὖν |
[2, 18] |
οἱ
δὲ
ἅμα
τε
εἶδον
|
καὶ |
ἐβόων·
Λῃσταὶ
Καλλιγόνην
ἔχουσι.
τὸ |
[2, 9] |
προτίθησι,
τὸ
δὲ
ἐκείνης
ἐμοί,
|
καὶ |
ἐγχέων
ἀμφοτέροις
καὶ
κερασάμενος
ὤρεγεν. |
[2, 36] |
τὸ
δὲ
πάνδημον
ἔρριπται
κάτω
|
καὶ |
ἐγχρονίζει
περὶ
τοῖς
σώμασιν.
εἰ |
[2, 30] |
Δέομαι,
ἔφη,
πρὸς
θεῶν
ξένων
|
καὶ |
ἐγχωρίων,
ἐξαρπάσατέ
με
τῶν
τῆς |
[2, 25] |
ἑαυτοὺς
γενόμενοι,
τί
ποιητέον
εἴη,
|
καὶ |
ἐδόκει
κράτιστον
εἶναι
φεύγειν,
πρὶν |
[2, 12] |
γάμων.
ὡς
δὲ
ἤκουσα,
ἀπωλώλειν
|
καὶ |
ἐζήτουν
μηχανὴν
δι´
ἧς
δυναίμην |
[2, 22] |
καὶ
εἰς
τοὺς
ὀφθαλμοὺς
ἐμπηδᾷ
|
καὶ |
εἴ
τι
ἄλλο
ἄτριχον
τῶν |
[2, 32] |
ᾔρετο
σφοδρότερον,
τὸ
ἱστίον
ἐκυρτοῦτο
|
καὶ |
εἷλκε
τὴν
ναῦν.
~Ἔτυχε
δέ |
[2, 18] |
τοῦ
ἀετοῦ
καὶ
τῶν
μάντεων·
|
καὶ |
εἰς
τὴν
ὑστεραίαν
παρεσκευαζόμεθα
νύκτωρ |
[2, 22] |
ἅμα
λέγων
ἐμπίπτει
τῷ
λέοντι
|
καὶ |
εἰς
τοὺς
ὀφθαλμοὺς
ἐμπηδᾷ
καὶ |
[2, 22] |
πρὸς
τὸν
ἀέρα
τοῖς
ὀδοῦσι
|
καὶ |
εἱστήκει
παρειμένος
ὀργῇ.
ὁ
δὲ |
[2, 15] |
ταχὺ
καταπλεύσας
εἰς
τὴν
Τύρον
|
καὶ |
ἐκμαθὼν
τὴν
τοῦ
πατρὸς
οἰκίαν |
[2, 8] |
γὰρ
τῶν
στομάτων
συμβολαὶ
κιρνάμεναι
|
καὶ |
ἐκπέμπουσαι
κάτω
τὴν
ἡδονὴν
ἕλκουσι |
[2, 7] |
καὶ
μελιττῶν.
καὶ
ἅμα
ἐπῇδε·
|
καὶ |
ἔλεγεν
ἡ
Κλειὼ
μετὰ
μικρὸν |
[2, 21] |
ἰσχύος
ὁ
κώνωψ
ἔχει,
ὡς
|
καὶ |
ἐλέφαντα
φοβεῖν.
συνεὶς
οὖν
ὁ |
[2, 21] |
ἔφη,
με
δεῖ,
τοσοῦτον
ὄντα
|
καὶ |
ἐλέφαντος
εὐτυχέστερον,
ὅσον
κρείττων
κώνωπος |
[2, 7] |
ὡς
δὲ
συνῆκεν
ὃ
λέγω
|
καὶ |
ἐμειδίασε,
θαρσήσας
εἶπον·
Οἴμοι,
φιλτάτη, |
[2, 6] |
δέσποινα.
ἡ
δὲ
μειδιάσασα
γλυκὺ
|
καὶ |
ἐμφανίσασα
διὰ
τοῦ
γέλωτος,
ὅτι |
[2, 38] |
πρὸ
τῆς
ἐν
Ἀφροδίτῃ
συμπλοκῆς
|
καὶ |
ἐν
παλαίστρᾳ
συμπεσεῖν
καὶ
φανερῶς |
[2, 26] |
διαλεγομένων
ἡμῶν
ἀκούσας
κατατρέχει
τεταραγμένος.
|
καὶ |
ἐν
τούτῳ
τὴν
Κλειὼ
κατόπιν |
[2, 7] |
φιλτάτη;
ἡ
δὲ
προσῆλθέ
τε
|
καὶ |
ἐνέθηκεν
ὡς
ἐπᾴσουσα
τὸ
στόμα, |
[2, 18] |
ἁρπάζουσι
τὴν
ἀδελφὴν
τὴν
ἐμὴν
|
καὶ |
ἐνθέμενοι
τῷ
σκάφει,
ἐμβάντες
εὐθὺς |
[2, 29] |
λόγος
δὲ
τούτων
ἁπάντων
πατήρ,
|
καὶ |
ἔοικεν
ἐπὶ
σκοπῷ
τόξον
βάλλειν |
[2, 37] |
ὁ
δὲ
ἀνάρπαστος
γενόμενος
ὑβρίζεται
|
καὶ |
ἔοικεν
τυραννουμένῳ.
καὶ
τὸ
θέαμά |
[2, 22] |
πλέον
τὴν
ὀργὴν
ἐτίθετο
παιδιὰν
|
καὶ |
ἐπ´
αὐτοῖς
ἐτίτρωσκε
τοῖς
χείλεσιν. |
[2, 18] |
ὁ
δὲ
λέμβος
ἐξαίφνης
προσέπλει,
|
καὶ |
ἐπεὶ
πλησίον
ἐγένετο,
ἦσαν
ἐν
|
[2, 10] |
τὴν
κόρην
κατεφίλουν.
ὡς
δὲ
|
καὶ |
ἐπεχείρουν
τι
προὔργου
ποιεῖν,
ψόφος |
[2, 26] |
τὸν
θυρωρὸν
ἀπιέναι
πρὸς
ἐρωμένην,
|
καὶ |
ἐπὶ
τὴν
οἰκίαν
ἐρχόμεθα
τὴν
|
[2, 29] |
σκοπῷ
τόξον
βάλλειν
καὶ
ἐπιτυγχάνειν
|
καὶ |
ἐπὶ
τὴν
ψυχὴν
πέμπειν
τὰ |
[2, 23] |
εἶτα
ἐφεύγομεν
διὰ
τοῦ
σκότους
|
καὶ |
ἐπὶ
τὸ
δωμάτιον
ἑαυτῶν
ἤλθομεν. |
[2, 23] |
ὑπὸ
δείματος,
ὡς
εἶχεν
ἀναπηδᾷ
|
καὶ |
ἐπὶ
τὸν
τῆς
θυγατρὸς
θάλαμον |
[2, 24] |
κατὰ
κόρρης
ὡς
εἶχε
ῥαπίζει
|
καὶ |
ἐπιλαβομένη
τῶν
τριχῶν
ἅμα
πρὸς |
[2, 29] |
ἔοικεν
ἐπὶ
σκοπῷ
τόξον
βάλλειν
|
καὶ |
ἐπιτυγχάνειν
καὶ
ἐπὶ
τὴν
ψυχὴν |
[2, 7] |
παῖς
προσελθοῦσα
εἷλκε
τὴν
χεῖρα
|
καὶ |
ἐπυνθάνετο
ποῖ
παταχθείην.
κἀγώ,
Κατὰ |
[2, 11] |
τὴν
τραχύτητα,
ἐλοιδόρει
τὴν
ἄγραν
|
καὶ |
ἔρριψεν
ὡς
θαλάσσης
σκύβαλον.
εὑρίσκει |
[2, 19] |
τὰ
προοίμια·
προσθῶμεν
ἤδη
τι
|
καὶ |
ἐρωτικόν.
φέρε
ἀνάγκην
ἀλλήλοις
ἐπιθῶμεν |
[2, 20] |
προσέπαιζε
πολλάκις
καὶ
κώνωπα
ἐκάλει
|
καὶ |
ἔσκωπτε
τοὔνομα
σὺν
γέλωτι.
καὶ |
[2, 38] |
τῶν
ἀλειμμάτων
ἡ
πολυπράγμων
μηχανή.
|
καὶ
|
ἔστιν
αὐτῆς
τὸ
κάλλος
ἢ |
[2, 14] |
τῇ
τῶν
ὑδάτων
ἰλύϊ
δεδεμένος,
|
καὶ |
ἔστιν
ἐκεῖ
χρυσοῦ
πηγή.
κοντὸν |
[2, 14] |
πρὸς
τὴν
ἤπειρον
στενὸς
αὐχήν,
|
καὶ |
ἔστιν
ὥσπερ
τῆς
νήσου
τράχηλος. |
[2, 31] |
ᾤχετο
εἰς
τὸν
θάλαμον
αὑτῆς
|
καὶ |
εὐθὺς
ἐκάθευδεν.
εἶχε
δὲ
ἑτέραν
|
[2, 31] |
δύο
παρῆμεν
ἐπὶ
τὴν
πόλιν
|
καὶ
|
εὐθὺς
ἐπὶ
Βηρυτὸν
τὸν
δρόμον |
[2, 31] |
ἐξεδέχετο,
ὅπερ
ὁ
Κλεινίας
παρεσκεύασε,
|
καὶ |
ἔφθασεν
ἡμᾶς
ἐπ´
αὐτοῦ
περιμένων |
[2, 7] |
λέγων
τὴν
χεῖρα
βιαιότερον
περιέβαλλον
|
καὶ |
ἐφίλουν
ἐλευθερώτερον·
ἡ
δὲ
ἠνείχετο, |
[2, 8] |
μοι
τοῦ
φιλήματος
ὥσπερ
σώματος
|
καὶ |
ἐφύλαττον
ἀκριβῶς
ὡς
θησαυρὸν
τὸ |
[2, 23] |
καὶ
τὸ
ἐλπίζον
ἐφοβεῖτό
μου
|
καὶ |
ἔχαιρε
τὸ
λυπούμενον.
ἄρτι
δέ |
[2, 9] |
μιμουμένην
καὶ
τὰ
αὐτὰ
πίνουσαν,
|
καὶ
|
ἔχαιρον
ἤδη
πλέον.
καὶ
τρίτον |
[2, 4] |
αὐτῆς
πεπιστευμένη
Κλειὼ
κεκοινώνηκέ
μοι
|
καὶ |
ἔχει
πρός
με
ὡς
ἐραστήν. |
[2, 36] |
οὐράνιον
ἄχθεται
θνητῷ
κάλλει
δεδεμένον
|
καὶ |
ζητεῖ
πρὸς
οὐρανὸν
ταχὺ
φεύγειν, |
[2, 7] |
τὴν
καρδίαν
κατέρρευσε
τὸ
τραῦμα
|
καὶ |
ζητεῖ
σου
τὴν
ἐπῳδήν.
ἦ |
[2, 37] |
ἀναθορὸν
συντυγχάνει
πλανωμένῳ
τῷ
φιλήματι
|
καὶ |
ζητοῦντι
καταβῆναι
κάτω,
ἀναστρέφον
τε |
[2, 7] |
ψάλλουσα
κιθάρᾳ,
ἐπιπαρῆν
δὲ
αὐτῇ
|
καὶ |
ἡ
Κλειὼ
καὶ
παρεκάθητο,
διεβάδιζον |
[2, 28] |
τὴν
συσκευὴν
τοῦ
δράματος;
ἰδοὺ
|
καὶ |
ἡ
Κλειὼ
πέφευγεν.
ἡ
δὲ |
[2, 16] |
τότε
μαλακῶς
ἔχουσα·
σκηψαμένη
δὲ
|
καὶ |
ἡ
Λευκίππη
νοσεῖν
ἔνδον
ὑπέμεινε |
[2, 7] |
τῆς
Κλειοῦς
ἐπάταξε
τὴν
χεῖρα.
|
καὶ |
ἡ
μὲν
ἀνέκραγεν,
ἡ
δὲ |
[2, 10] |
κατόπιν
γίνεται·
καὶ
ταραχθέντες
ἀνεπηδήσαμεν.
|
καὶ |
ἡ
μὲν
ἐπέκεινα
τρέπεται
τὴν
|
[2, 19] |
τῶν
οἰκημάτων
ἥ
τε
παρθένος
|
καὶ |
ἡ
μήτηρ
αὐτῆς
διειλήφεσαν,
ἑκάτερα |
[2, 23] |
Ὀδυσσεὺς
ἀγαθὸς
γένῃ.
ἅμα
ἔλεγε
|
καὶ |
ἥκομεν
ἐπὶ
τὰς
θύρας
τῆς |
[2, 33] |
ἀρίστου,
φιλοφρονούμενος
ἡμᾶς
συναριστᾶν
ἠξίου.
|
καὶ |
ἡμῖν
δὲ
ὁ
Σάτυρος
παρέφερεν· |
[2, 15] |
τὸν
ἀέρα
τὴν
ὀδμὴν
ἐκεράννυε,
|
καὶ |
ἦν
ἄνεμος
ἡδονῆς.
τὰ
δὲ |
[2, 13] |
ἤθελεν
αὑτῷ
ταύτην
γενέσθαι
γυναῖκα.
|
καὶ |
ἦν
ἐξ
ἀκοῆς
ἐραστής·
τοσαύτη |
[2, 31] |
τὴν
θάλασσαν
ἐκ
τῆς
γῆς,
|
καὶ |
ἦν
ὁ
καιρὸς
μικρὸν
ἄνω |
[2, 13] |
ἠρνήσατο.
θυμὸς
ἴσχει
τὸν
Καλλισθένην
|
καὶ |
ἠτιμᾶσθαι
νομίσαντα
ὑπὸ
τοῦ
Σωστράτου |
[2, 14] |
ἐρίζει
δὲ
περὶ
ταύτης
γῆ
|
καὶ |
θάλασσα.
ἕλκει
μὲν
ἡ
θάλασσα, |
[2, 36] |
καὶ
φυγή,
Δανάην
δὲ
λάρναξ
|
καὶ |
θάλασσα,
Σεμέλη
δὲ
πυρὸς
γέγονε
|
[2, 34] |
τῆς
ἐμῆς
ἀποδημίας
ἔρως
βάσκανος
|
καὶ |
θήρα
δυστυχής.
ἤρων
μειρακίου
καλοῦ· |
[2, 11] |
τὸ
ἄδυτον
ἀνοίγει
τῆς
πορφύρας
|
καὶ |
θησαυρὸν
εὑρίσκει
βαφῆς.
~Ἔθυεν
οὖν |
[2, 2] |
τοῦ
στόματος
τὰς
ῥῖνας
εὐφραίνει
|
καὶ |
θιγόντι
μὲν
ψυχρόν
ἐστιν,
εἰς |
[2, 2] |
καὶ
τῶν
βοτρύων
λαβὼν
ἅμα
|
καὶ |
θλίβων
καὶ
δεικνὺς
τὴν
ἄμπελον, |
[2, 14] |
λίμνη
Λιβυκὴ
μιμεῖται
γῆν
Ἰνδικήν,
|
καὶ |
ἴσασιν
αὐτῆς
τὸ
ἀπόρρητον
αἱ |
[2, 10] |
τῆς
κόρης,
ὡς
οἶσθα,
μαλακίζεται
|
καὶ |
καθ´
ἑαυτὴν
ἀναπαύεται·
μόνη
δὲ |
[2, 28] |
τὰς
βασάνους
τῆς
Κλειοῦς
ηὐτρεπίζετο
|
καὶ |
καλεῖν
αὐτὴν
ἐκέλευεν.
ὡς
δ´ |
[2, 21] |
ὅτι
μέγαν
μὲν
αὐτὸν
ἔπλασε
|
καὶ |
καλὸν
καὶ
τὴν
μὲν
γένυν |
[2, 29] |
γίνεται·
τὸ
δέ,
ὄνειδος
ἁμαρτημάτων,
|
καὶ |
καλοῦσιν
αἰδῶ
τὸ
τραῦμα.
ἴδιον |
[2, 7] |
ἀνέκραγεν,
ἡ
δὲ
παῖς
ἀναθοροῦσα
|
καὶ |
καταθεμένη
τὴν
κιθάραν
κατενόει
τὴν |
[2, 23] |
ἄγειν
ἁρπασάμενον
αὐτῆς
τὴν
θυγατέρα
|
καὶ
|
καταθέμενον
ὑπτίαν,
μέσην
ἀνατεμεῖν
τῇ |
[2, 11] |
εὑρίσκει
δὲ
κύων
τὸ
ἕρμαιον
|
καὶ |
καταθραύει
τοῖς
ὀδοῦσι,
καὶ
τῷ
|
[2, 34] |
μειράκιον
οὐκ
ἐξετρέπετο,
βοῶντος
ἐμοῦ
|
καὶ |
κεκραγότος·
Ἕλκε
τὸν
ἵππον,
μετένεγκε |
[2, 16] |
κόρην,
ὃς
ἦν
αὐτῷ
πιστότατος,
|
καὶ |
κελεύει
λῃστὰς
ἐπ´
αὐτὴν
συγκροτῆσαι, |
[2, 9] |
ἐκείνης
ἐμοί,
καὶ
ἐγχέων
ἀμφοτέροις
|
καὶ |
κερασάμενος
ὤρεγεν.
ἐγὼ
δὲ
ἐπιτηρήσας |
[2, 7] |
τὸν
ψόφον,
ἡ
δὲ
ἀνοίγουσα
|
καὶ |
κλείουσα
τῶν
χειλέων
τὴν
συμβολὴν |
[2, 3] |
ἐς
τὸ
δεῖπνον
ἔτυχε
πολυτελέστερα
|
καὶ |
κρατῆρα
παρεθήκατο
ἱερὸν
τοῦ
θεοῦ |
[2, 15] |
τὰ
θυμιάματα,
κασσία
καὶ
λιβανωτὸς
|
καὶ |
κρόκος·
τὰ
ἄνθη,
νάρκισσος
καὶ |
[2, 20] |
εἰς
φιλίαν
ἀγαγεῖν,
προσέπαιζε
πολλάκις
|
καὶ |
κώνωπα
ἐκάλει
καὶ
ἔσκωπτε
τοὔνομα |
[2, 11] |
ὅτι
φάρμακον
ἔχει
κάλλους
πεφυτευμένον·
|
καὶ |
λαβὼν
μαλλὸν
ἐρίου
καθῆκεν
εἰς |
[2, 20] |
δέ
τις
αὐτῶν
οἰκέτης
πολυπράγμων
|
καὶ |
λάλος
καὶ
λίχνος
καὶ
πᾶν |
[2, 27] |
λαβόμενος
ἄγει
τῆς
Κλειοῦς
μακρὰν
|
καὶ |
λέγει·
Δοκῶ
μοι
καλλίστην
γνώμην |
[2, 23] |
δὲ
Σάτυρος
εἰστρέχει
πρός
με
|
καὶ |
λέγει·
Κεῖταί
σοι
καθεύδων
ὁ |
[2, 25] |
παρθένος,
ὡς
ἂν
ἐμοῦ
διαπεφευγότος,
|
καὶ
|
λέγει·
Μὴ
λοιδόρει
μου,
μῆτερ, |
[2, 2] |
δὲ
πιὼν
ὑφ´
ἡδονῆς
βακχεύεται
|
καὶ |
λέγει
πρὸς
τὸν
θεόν·
Πόθεν, |
[2, 28] |
ἡ
δὲ
ἔτι
μᾶλλον
ἐθάρσησε
|
καὶ |
λέγει·
Τί
πλέον
εἴπω
σοι, |
[2, 21] |
τινα
λόγον,
εἶπεν,
ἀπὸ
κώνωπος
|
καὶ |
λέοντος,
ὃν
ἀκήκοά
τινος
τῶν
|
[2, 2] |
γὰρ
ἐς
τὰ
στέρνα
καταβαίνει
|
καὶ |
λεπτὴν
ἔχει
τὴν
ἡδονήν,
τοῦτο |
[2, 15] |
ἀνθέων
συμπλοκή.
τὰ
θυμιάματα,
κασσία
|
καὶ |
λιβανωτὸς
καὶ
κρόκος·
τὰ
ἄνθη, |
[2, 14] |
δὲ
ὡς
κιθάρα
λαλεῖ.
ἀλλὰ
|
καὶ |
λίμνη
Λιβυκὴ
μιμεῖται
γῆν
Ἰνδικήν, |
[2, 20] |
αὐτῶν
οἰκέτης
πολυπράγμων
καὶ
λάλος
|
καὶ |
λίχνος
καὶ
πᾶν
ὅ
τι |
[2, 33] |
τὸ
ἄριστον
ἐκοινωνοῦμεν,
ἤδη
δὲ
|
καὶ |
λόγον.
λέγω
δὴ
πρῶτος·
Πόθεν, |
[2, 29] |
ὠργίζετο
δὲ
ἀπιστουμένη.
αἰδὼς
δὲ
|
καὶ |
λύπη
καὶ
ὀργὴ
τρία
τῆς |
[2, 8] |
θεράπαιναν
διελύθημεν,
ἐγὼ
μὲν
ἄκων
|
καὶ |
λυπούμενος,
ἡ
δὲ
οὐκ
οἶδ´ |
[2, 2] |
αὐτῷ
παρατίθησιν
ὅσα
γῆ
τρέφει
|
καὶ |
μαζοὶ
βοῶν.
ποτὸν
δὲ
ἦν |
[2, 37] |
ὑφ´
ἡδονῆς,
περικέχηνε
δὲ
φιλοῦσα
|
καὶ |
μαίνεται.
αἱ
δὲ
γλῶτται
τοῦτον |
[2, 36] |
δὲ
ἁρπαζόμενον
καινόν
ἐστιν
ἀεὶ
|
καὶ |
μᾶλλον
ἀνθεῖ·
οὐ
γὰρ
γεγηρακυῖαν |
[2, 11] |
δᾷδας
ἀποσβεσθῆναι
τὸ
πῦρ·
ᾗ
|
καὶ |
μᾶλλον
ἠπείγετο
συναγαγεῖν
ἡμᾶς.
τοῦτο |
[2, 37] |
τὰ
φιλήματα.
ἔχει
δέ
τινα
|
καὶ |
μαστὸς
ἐπαφώμενος
ἰδίαν
ἡδονήν.
ἐν |
[2, 7] |
τινος
Αἰγυπτίας
εἰς
πληγὰς
σφηκῶν
|
καὶ |
μελιττῶν.
καὶ
ἅμα
ἐπῇδε·
καὶ |
[2, 22] |
πάρειμι.
ὁμοῦ
δὲ
καὶ
φεύγω
|
καὶ |
μένω,
καὶ
περιϊππεύω
τὸν
ἄνθρωπον |
[2, 8] |
ὅπως
εἶχεν.
ῥᾴων
οὖν
ἐγεγόνειν
|
καὶ |
μεστὸς
ἐλπίδων·
ᾐσθόμην
δὲ
ἐπικαθημένου |
[2, 28] |
ἔφη
ἡ
Πάνθεια,
λείπεται,
ἵνα
|
καὶ |
μετὰ
μαρτύρων
δυστυχῶμεν.
ταῦτα
ἅμα |
[2, 22] |
καταυλῶν.
ὁ
δὲ
λέων
ἠγριαίνετο
|
καὶ |
μετεστρέφετο
πάντῃ
καὶ
τὸν
ἀέρα |
[2, 11] |
ποιμένος
εὑρεῖν
τὸν
κύνα,
ᾗ
|
καὶ |
μέχρι
τούτου
βάπτουσιν
Ἀφροδίτης
τὸν |
[2, 37] |
οὐκ
ὄρνις
ὠμηστής,
ἀλλὰ
πῦρ.
|
καὶ |
μὴ
θαυμάσῃς,
εἰ
διὰ
πυρός |
[2, 7] |
φιλήματα.
ἀλλὰ
δέομαι,
κατέπᾳσον
αὖθις
|
καὶ |
μὴ
ταχὺ
τὴν
ἐπῳδὴν
παραδράμῃς |
[2, 23] |
αὐτῷ·
καὶ
ὁ
μὲν
ἔπιε,
|
καὶ |
μικρὸν
διαλιπών,
ὅσον
εἰς
τὸ |
[2, 37] |
σὺν
τῷ
ἄσθματι
τὸ
φίλημα
|
καὶ |
μιχθὲν
ἕπεται
καὶ
βάλλει
τὴν |
[2, 15] |
τὰ
ἄνθη,
νάρκισσος
καὶ
ῥόδα
|
καὶ |
μυρρίναι·
ἡ
δὲ
τῶν
ἀνθέων |
[2, 14] |
θέαμα
καινόν,
πόλις
ἐν
θαλάσσῃ
|
καὶ |
νῆσος
ἐν
γῇ.
Ἀθηνᾶν
δὲ |
[2, 2] |
δὲ
ἦν
παρ´
αὐτοῖς
οἷον
|
καὶ |
ὁ
βοῦς
ἔπινεν·
οὔπω
γὰρ |
[2, 2] |
οὔπω
γὰρ
τὸ
ἀμπέλινον
ἦν.
|
καὶ |
ὁ
Διόνυσος
ἐπαινεῖ
τῆς
φιλοφροσύνης |
[2, 2] |
καταθορὸν
ἀναπνεῖ
κάτωθεν
ἡδονῆς
πῦρ.
|
καὶ |
ὁ
Διόνυσος
ἔφη·
Τοῦτό
ἐστιν |
[2, 21] |
μικρὸν
ἀτρεμεῖ
σου
τὸ
οὖς;
|
καὶ |
ὁ
ἐλέφας,
κατὰ
τύχην
παραπτάντος |
[2, 26] |
μόλις
ὁ
θυρωρὸς
ἀνέῳξεν
ἡμῖν.
|
καὶ |
ὁ
Κλεινίας,
ἐν
ὑπερῴῳ
γὰρ |
[2, 31] |
δὲ
οἱ
πάντες
ἕξ,
ὑμεῖς
|
καὶ
|
ὁ
Κλεινίας
καὶ
δύο
θεράποντες |
[2, 21] |
τῇ
τῆς
ἀκοῆς
ὁδῷ,
τέθνηκα.
|
καὶ |
ὁ
λέων,
Τί
οὖν
ἔτι |
[2, 13] |
ζημίαν,
προσεῖχε
τούτῳ
τῷ
νόμῳ.
|
καὶ |
ὁ
μὲν
ἐζήτει
καιρὸν
πρὸς |
[2, 22] |
ἐπ´
αὐτοῖς
ἐτίτρωσκε
τοῖς
χείλεσιν.
|
καὶ |
ὁ
μὲν
ἔκλινεν
εἰς
τὸ |
[2, 23] |
τελευταίας
κύλικος
ὁ
Σάτυρος
αὐτῷ·
|
καὶ |
ὁ
μὲν
ἔπιε,
καὶ
μικρὸν
|
[2, 11] |
ἁλιεὺς
ἀγρεύει
τὴν
ἄγραν
ταύτην.
|
καὶ |
ὁ
μὲν
ἰχθὺν
προσεδόκησεν,
ὡς |
[2, 23] |
ἐπὶ
τὰς
θύρας
τῆς
ἐρωμένης.
|
καὶ |
ὁ
μὲν
ὑπελείπετο,
ἐγὼ
δὲ |
[2, 34] |
λέγοντος
Πάτροκλον
πρόφασιν,
ἀναμνησθεὶς
Χαρικλέους.
|
καὶ |
ὁ
Μενέλαος,
Τἀμὰ
δακρύεις,
ἔφη, |
[2, 21] |
τοιοῦτος,
ἔφασκε,
τὸν
ἀλεκτρυόνα
φοβοῦμαι.
|
καὶ |
ὁ
Προμηθεὺς
ἐπιστὰς
ἔφη·
Τί |
[2, 10] |
ψόφον
λοιδορῶν.
ἐν
τούτῳ
δὲ
|
καὶ
|
ὁ
Σάτυρος
ὑπαντιάζει
με
φαιδρῷ |
[2, 23] |
διὰ
τῶν
θυρῶν
ἵεμαι
δρόμῳ,
|
καὶ |
ὁ
Σάτυρος
ὑποδέχεται
τρέμοντα
καὶ |
[2, 37] |
δὲ
ταῖς
σαρξὶν
ὅλως
ἐνηρμοσμένον,
|
καὶ |
ὁ
συγγινόμενος
περιβάλλεται
ἡδονῇ.
ἐγγίζει |
[2, 34] |
προπηδᾷ,
καὶ
τὸ
μειράκιον
ἐδίωκε·
|
καὶ |
ὁ
σῦς
ἐπιστρέφει
τὴν
γένυν |
[2, 14] |
οὐ
φεύγει
τὸν
Ἥφαιστον
Ἀθηνᾶ.
|
καὶ |
ὁ
Χαιρεφῶν
συστράτηγος
ὢν
τοῦ |
[2, 34] |
σπουδῇ
ἔτρεχεν
ὡς
ἐπ´
αὐτόν·
|
καὶ |
οἱ
μὲν
συνέπιπτον
ἀλλήλοις,
ἐμὲ |
[2, 36] |
αὐτῷ
δίδωσιν,
ἵνα
καὶ
συνοικῇ
|
καὶ |
οἰνοχόον
ἔχῃ
τοῦ
νέκταρος·
ἡ |
[2, 29] |
ἀπιστουμένη.
αἰδὼς
δὲ
καὶ
λύπη
|
καὶ |
ὀργὴ
τρία
τῆς
ψυχῆς
κύματα· |
[2, 21] |
περιτυγχάνει
καὶ
προσαγορεύσας
εἱστήκει
διαλεγόμενος.
|
καὶ
|
ὁρῶν
διὰ
παντὸς
τὰ
ὦτα |
[2, 26] |
τῷ
Κλεινίᾳ
διηγούμεθα
τὰ
γεγονότα
|
καὶ |
ὅτι
φεύγειν
διεγνώκαμεν.
λέγει
ἡ
|
[2, 38] |
οὐκ
ἔχουσιν
αἰσχύνην
αἱ
περιπλοκαί·
|
καὶ |
οὐ
μαλθάσσει
τὰς
ἐν
Ἀφροδίτῃ |
[2, 6] |
εἶτ´
ἐφοινίχθην.
μόνη
δ´
ἦν
|
καὶ |
οὐδὲ
ἡ
Κλειὼ
συμπαρῆν.
ὅμως |
[2, 10] |
θαρρεῖν·
οἶνος,
ἔρως,
ἐλπίς,
ἐρημία.
|
καὶ |
οὐδὲν
εἰπών,
ἀλλ´
ὡς
ἐπὶ |
[2, 38] |
ὅσον
ἐμφορῇ,
διψῇς
ἔτι
φιλεῖν,
|
καὶ |
οὐκ
ἂν
ἀποσπάσειας
τὸ
στόμα, |
[2, 35] |
ὅ
τι
παρακῦψαν
μόνον
οἴχεται
|
καὶ |
οὐκ
ἀπολαῦσαι
δίδωσι
τῷ
φιλοῦντι, |
[2, 14] |
καὶ
γὰρ
ἐν
θαλάσσῃ
κάθηται
|
καὶ |
οὐκ
ἀφῆκε
τὴν
γῆν·
συνδεῖ |
[2, 38] |
ἀπάτην,
ὡς
δὲ
οἶδε
φιλεῖ,
|
καὶ |
οὐκ
ἔστι
τέχνης
ἀλλὰ
τῆς |
[2, 35] |
ἁρπάζεται
πρὶν
ὁ
πίνων
κορεσθῇ.
|
καὶ |
οὐκ
ἔστιν
ἀπὸ
παιδὸς
ἀπελθεῖν |
[2, 38] |
παλαίστρᾳ
συμπεσεῖν
καὶ
φανερῶς
περιχυθῆναι,
|
καὶ |
οὐκ
ἔχουσιν
αἰσχύνην
αἱ
περιπλοκαί· |
[2, 31] |
νομίζοντες
εὑρήσειν
ἐκεῖ
ναῦν
ἐφορμοῦσαν.
|
καὶ |
οὐκ
ἠτυχήσαμεν·
ὡς
γὰρ
ἐπὶ |
[2, 14] |
ὕδωρ
ψυχρόν
ἐστιν
οἷόνπερ
χιών,
|
καὶ |
οὔτε
τὸ
πῦρ
ὑπὸ
τοῦ |
[2, 20] |
καὶ
ἔσκωπτε
τοὔνομα
σὺν
γέλωτι.
|
καὶ |
οὗτος
εἰδὼς
τοῦ
Σατύρου
τὴν |
[2, 10] |
δὲ
τῇ
παιδὶ
διαλαχόντες
ἐφηδρεύομεν.
|
καὶ
|
οὕτως
ἐγένετο.
ἀπεσπᾶτο
μὲν
ἡ |
[2, 7] |
μὴ
ταχὺ
τὴν
ἐπῳδὴν
παραδράμῃς
|
καὶ |
πάλιν
ἀγριάνῃς
τὸ
τραῦμα.
καὶ |
[2, 2] |
~Καὶ
ἄρτι
πέπαυτο
τῶν
κιθαρισμάτων,
|
καὶ |
πάλιν
δείπνου
καιρὸς
ἦν.
ἦν |
[2, 26] |
τῆς
Κλειοῦς
ἡμεῖς,
ὅπως
φύγοι,
|
καὶ |
πάλιν
ἡμῶν
ἡ
Κλειὼ
τί
|
[2, 20] |
πολυπράγμων
καὶ
λάλος
καὶ
λίχνος
|
καὶ |
πᾶν
ὅ
τι
ἂν
εἴποι |
[2, 7] |
δὲ
αὐτῇ
καὶ
ἡ
Κλειὼ
|
καὶ |
παρεκάθητο,
διεβάδιζον
δὲ
ἐγώ·
καί |
[2, 34] |
φοβούμενος
μὴ
φθάσῃ
τὸ
θηρίον
|
καὶ |
πατάξῃ
τὸν
ἵππον,
ἐναγκυλωσάμενος
τὸ
|
[2, 31] |
ἐπελαύνομεν
οὖν
τὴν
ἐπὶ
Σιδῶνα
|
καὶ |
περὶ
μοίρας
τῆς
νυκτὸς
δύο |
[2, 19] |
ὀπῆς·
ἡ
δὲ
λαβοῦσα
ἐφύλαττε
|
καὶ |
περὶ
τὴν
ἕω
καλέσασα
τὸν |
[2, 38] |
ἀντιτυπεῖ
πρὸς
ἄλληλα
τὰ
σώματα
|
καὶ |
περὶ
τῆς
ἡδονῆς
ἀθλεῖ.
τὰ |
[2, 37] |
ἀλλὰ
καὶ
τοῖς
ὀδοῦσι
συμβάλλεται
|
καὶ |
περὶ
τὸ
τοῦ
φιλοῦντος
στόμα
|
[2, 34] |
ὤρεγέ
μοι
μικρὸν
ἔτι
ἐμπνέων
|
καὶ |
περιέβαλλε
καὶ
ἀποθνῄσκων
οὐκ
ἐμίσει |
[2, 22] |
δὲ
καὶ
φεύγω
καὶ
μένω,
|
καὶ |
περιϊππεύω
τὸν
ἄνθρωπον
τῷ
πτερῷ, |
[2, 37] |
γὰρ
ἂν
ἴσως
εἰπεῖν
τι
|
καὶ |
πλέον
ἔχοι
μεμυημένος·
εἰρήσεται
δέ |
[2, 3] |
μὲν
ἡμῖν
ἡμερῶν
ἐπράττετο
δέκα·
|
καὶ
|
πλέον
τῶν
ὀμμάτων
ἐκερδαίνομεν
ἢ |
[2, 13] |
ἦν
Βυζάντιος,
ὄνομα
Καλλισθένης,
ὀρφανὸς
|
καὶ
|
πλούσιος,
ἄσωτος
δὲ
καὶ
πολυτελής. |
[2, 36] |
περὶ
τοῖς
σώμασιν.
εἰ
δὲ
|
καὶ |
ποιητὴν
δεῖ
λαβεῖν
μάρτυρα
τῆς |
[2, 15] |
δὲ
ἱερεῖα
πολλὰ
μὲν
ἦν
|
καὶ |
ποικίλα,
διέπρεπον
δὲ
ἐν
αὐτοῖς |
[2, 29] |
τὴν
ψυχὴν
πέμπειν
τὰ
βλήματα
|
καὶ |
ποικίλα
τοξεύματα.
τὸ
μέν
ἐστιν |
[2, 22] |
κοσμεῖ;
στέρνον
πλατύ,
ὦμοι
παχεῖς
|
καὶ |
πολλὴ
περὶ
τὸν
αὐχένα
κόμη. |
[2, 32] |
ὡς
αὐτὴν
πλέουσαν·
παιανισμὸς
ἦν
|
καὶ |
πολλή
τις
εὐχή,
θεοὺς
σωτῆρας |
[2, 13] |
ὀρφανὸς
καὶ
πλούσιος,
ἄσωτος
δὲ
|
καὶ |
πολυτελής.
οὗτος
ἀκούων
τὴν
Σωστράτου
|
[2, 14] |
φυτώνυμον
αἷμα
λαχοῦσα,
ἰσθμὸν
ὁμοῦ
|
καὶ |
πορθμὸν
ἐπ´
ἠπείροιο
φέρουσα,
ἔνθ´ |
[2, 14] |
κρήνῃ
καὶ
πυρὸς
σπονδαί.
ἐπεὶ
|
καὶ |
ποταμὸς
Ἰβηρικός,
εἰ
μὲν
ἴδοις
|
[2, 38] |
παίδων
ἱδρώς.
ἔξεστι
δὲ
αὐτῷ
|
καὶ |
πρὸ
τῆς
ἐν
Ἀφροδίτῃ
συμπλοκῆς |
[2, 2] |
ἔχει
τὴν
ἡδονήν,
τοῦτο
δὲ
|
καὶ |
πρὸ
τοῦ
στόματος
τὰς
ῥῖνας |
[2, 31] |
δὴ
τὰς
θύρας
ὁ
Σάτυρος,
|
καὶ |
προήλθομεν·
ὡς
δὲ
παρῆμεν
ἐπὶ |
[2, 21] |
δὲ
γνώμης
ἔχων
ἐλέφαντι
περιτυγχάνει
|
καὶ |
προσαγορεύσας
εἱστήκει
διαλεγόμενος.
καὶ
ὁρῶν |
[2, 4] |
δὲ
ταῦτά
σου
ποιοῦντος
καρτερῇ
|
καὶ |
προσίηται,
σὸν
ἔργον
ἤδη
δέσποινάν |
[2, 4] |
τόξα
καὶ
φαρέτρα
καὶ
βέλη
|
καὶ |
πῦρ,
ἀνδρεῖα
πάντα
καὶ
τόλμης |
[2, 14] |
ὕδατός
εἰσιν
ἐν
τῇ
κρήνῃ
|
καὶ |
πυρὸς
σπονδαί.
ἐπεὶ
καὶ
ποταμὸς |
[2, 4] |
μέχρι
τῶν
ὀφθαλμῶν
πειρᾶν,
ἀλλὰ
|
καὶ |
ῥῆμα
δριμύτερον
εἰπεῖν.
τότε
δὲ
|
[2, 15] |
καὶ
κρόκος·
τὰ
ἄνθη,
νάρκισσος
|
καὶ |
ῥόδα
καὶ
μυρρίναι·
ἡ
δὲ |
[2, 22] |
ταῦτα
εἰπών,
Ὥρα
τοίνυν,
ἔφη,
|
καὶ |
σὲ
τὰς
ἀράχνας
φοβεῖσθαι.
καὶ |
[2, 34] |
Μενέλαος,
Τἀμὰ
δακρύεις,
ἔφη,
ἢ
|
καὶ |
σέ
τι
τοιοῦτον
ἐξήγαγε;
στενάξας |
[2, 37] |
τὰ
φιλήματα,
φιλεῖ
δὲ
τέχνῃ
|
καὶ |
σκευάζει
τὸ
φίλημα
γλυκύτερον.
οὐ |
[2, 3] |
κατὰ
μικρὸν
ὁ
βότρυς
ὑποπερκάζεται
|
καὶ
|
σταφυλὴν
τὸν
ὄμφακα
ποιεῖ.
Διόνυσος |
[2, 7] |
δὲ
διασχοῦσα,
Τί
ποιεῖς;
ἔφη.
|
καὶ |
σὺ
κατεπᾴδεις;
Τὴν
ἐπῳδόν,
εἶπον, |
[2, 7] |
σου
τὴν
ἐπῳδήν.
ἦ
που
|
καὶ |
σὺ
μέλιτταν
ἐπὶ
τοῦ
στόματος |
[2, 4] |
δὴ
τῷ
Σατύρῳ
τὸ
πᾶν
|
καὶ |
συμπράττειν
ἠξίουν·
ὁ
δὲ
ἔλεγε |
[2, 4] |
πρὸς
ἡμᾶς
οὕτως
ἔχειν,
ὡς
|
καὶ
|
συναίρεσθαι
πρὸς
τὸ
ἔργον.
δεῖ |
[2, 36] |
τὸν
οὐρανὸν
αὐτῷ
δίδωσιν,
ἵνα
|
καὶ |
συνοικῇ
καὶ
οἰνοχόον
ἔχῃ
τοῦ |
[2, 9] |
κόρην
εἶδον
τὰ
ἐμὰ
μιμουμένην
|
καὶ |
τὰ
αὐτὰ
πίνουσαν,
καὶ
ἔχαιρον |
[2, 12] |
ἐπειδὴ
θυσάμενος
ὁ
πατὴρ
ἔτυχε
|
καὶ |
τὰ
θύματα
ἐπέκειτο
τοῖς
βωμοῖς, |
[2, 19] |
εἶχον
τὴν
καταγωγὴν
αἱ
γυναῖκες.
|
καὶ |
τὰ
μὲν
ἐνδοτέρω
τῶν
οἰκημάτων
|
[2, 33] |
Ἢν
σὺ
πρῶτος
ἡμῖν
φράσῃς,
|
καὶ |
τὰ
παρ´
ἡμῶν
ἀκούσῃ.
~Λέγει |
[2, 34] |
ἄγρας.
ἐθηρῶμεν
οὖν
ἱππεύοντες
ἄμφω
|
καὶ |
τὰ
πρῶτα
ηὐτυχοῦμεν,
τὰ
λεπτὰ |
[2, 38] |
γυναικὶ
μὲν
γὰρ
πάντα
ἐπίπλαστα,
|
καὶ |
τὰ
ῥήματα
καὶ
τὰ
σχήματα· |
[2, 38] |
πάντα
ἐπίπλαστα,
καὶ
τὰ
ῥήματα
|
καὶ |
τὰ
σχήματα·
κἂν
εἶναι
δόξῃ |
[2, 24] |
οἷς
δυστυχεῖς.
ἐπλάνα
δέ
με
|
καὶ |
τὰ
τῶν
ἐνυπνίων
φαντάσματα,
τὸν |
[2, 38] |
γυναικῶν
περιεργίας.
ἐν
μέρει
δὲ
|
καὶ |
τὰ
τῶν
παίδων
ἀντάκουσον.
γυναικὶ |
[2, 11] |
αἷμα
λαμπρότερον
ἐπορφύρετο·
ὡς
δὲ
|
καὶ |
ταῖς
χερσὶν
ἔθιγε,
τὴν
πορφύραν |
[2, 10] |
ψόφος
τις
ἡμῶν
κατόπιν
γίνεται·
|
καὶ |
ταραχθέντες
ἀνεπηδήσαμεν.
καὶ
ἡ
μὲν |
[2, 19] |
ἔξωθεν
δέ
τις
ἕτερος
ἐπέκλειε
|
καὶ |
τὰς
κλεῖς
ἔβαλλε
διὰ
τῆς |
[2, 18] |
τὴν
πυράν,
ἐξαίφνης
βοῶντες
συντρέχουσι
|
καὶ |
τὰς
μὲν
δᾷδας
ἡμῶν
ἀποσβεννύουσι, |
[2, 3] |
περιεργότερον
εἰς
ἐμὲ
βλέπειν
ἐθρασύνετο.
|
καὶ |
ταῦτα
μὲν
ἡμῖν
ἡμερῶν
ἐπράττετο |
[2, 13] |
τοῖς
ὠσὶν
εἰς
ἔρωτα
τρυφᾶν
|
καὶ |
ταῦτα
πάσχειν
ἀπὸ
ῥημάτων,
ἃ |
[2, 10] |
ὕπνον
τραπῆναι.
ἐγὼ
δέ
σοι
|
καὶ |
ταύτην
ἀπάξω
διαλεγόμενος.
ταῦτα
εἰπὼν |
[2, 5] |
φυλάξασθαι
τὸ
πῦρ.
ἂν
δὲ
|
καὶ |
ταύτην
κατασβέσῃς
σωφροσύνῃ
τὴν
φλόγα, |
[2, 15] |
διαπράττεται
τῶν
θεωρῶν
εἷς
γενέσθαι·
|
καὶ |
ταχὺ
καταπλεύσας
εἰς
τὴν
Τύρον |
[2, 21] |
λέων
καὶ
τῆς
δειλίας
κατεμέμφετο
|
καὶ |
τέλος
ἀποθανεῖν
ἤθελεν.
οὕτω
δὲ |
[2, 27] |
καταμείναντες
ἐφροντίζομεν
περὶ
τῶν
ἐσομένων·
|
καὶ |
τέλος
ἔδοξεν
ἀποπειραθῆναι
τῆς
κόρης |
[2, 12] |
καλεσάμενος
δὲ
μάντεις
ὁ
πατὴρ
|
καὶ |
τερατοσκόπους
τὸν
οἰωνὸν
διηγεῖται.
οἱ |
[2, 23] |
καὶ
ὁ
Σάτυρος
ὑποδέχεται
τρέμοντα
|
καὶ |
τεταραγμένον.
εἶτα
ἐφεύγομεν
διὰ
τοῦ |
[2, 9] |
πλέον.
καὶ
τρίτον
ἐγένετο
τοῦτο
|
καὶ |
τέταρτον
καὶ
τὸ
λοιπὸν
τῆς |
[2, 15] |
θυσίαν
ἐπὶ
τὴν
Τύρον
ἔπεμπε,
|
καὶ |
τῇ
πόλει
συνδοκοῦν.
ὁ
οὖν |
[2, 22] |
ἀπειροκαλίας
ἀράχνης
λανθάνει
νήμασιν
ἐμπλακείς,
|
καὶ |
τὴν
ἀράχνην
οὐκ
ἔλαθεν
ἐμπεσών. |
[2, 37] |
διάκονον
γυνή.
ἐλεῶ
δὲ
αὐτοῦ
|
καὶ |
τὴν
ἁρπαγήν·
ὄρνις
ἐπ´
αὐτὸν |
[2, 16] |
ὁ
μὲν
οὖν
ταῦτα
εἰπὼν
|
καὶ |
τὴν
θεωρίαν
ἀφωσιωμένος
ἀπῆλθεν.
~Ναῦν |
[2, 9] |
ἐκπώματα
ἐνήλλαξεν
ἡμῖν.
τότε
ἤδη
|
καὶ |
τὴν
κόρην
εἶδον
τὰ
ἐμὰ |
[2, 4] |
τὸ
ἔργον.
δεῖ
δέ
σε
|
καὶ |
τὴν
κόρην
μὴ
μέχρι
τῶν |
[2, 27] |
ἐκ
μέσου
γενομένης·
τάχα
δὲ
|
καὶ |
τὴν
κόρην
συμφυγεῖν
πείσετε.
ἔλεγε |
[2, 21] |
μὲν
αὐτὸν
ἔπλασε
καὶ
καλὸν
|
καὶ |
τὴν
μὲν
γένυν
ὥπλισε
τοῖς |
[2, 27] |
γενήσεται
τῆς
ἀποδημίας.
ταῦτα
ἔδοξε.
|
καὶ |
τὴν
μὲν
Κλειὼ
τῶν
οἰκετῶν |
[2, 9] |
ὅτι
τοῦ
χείλους
αὐτῆς
καταφιλῶ
|
καὶ |
τὴν
σκιάν.
ἀλλ´
ὅ
γε |
[2, 14] |
τὴν
τοῦ
πυρὸς
μόνον,
ἀλλὰ
|
καὶ |
τὴν
τοῦ
ὕδατος
φύσιν.
ἐθεασάμην |
[2, 7] |
παρέπτη·
κἀγὼ
λαμβάνω
τὸ
ἐνθύμιον
|
καὶ |
τὴν
χεῖρα
ἐπιβαλὼν
τοῖς
προσώποις
|
[2, 15] |
οὐ
τὸ
μέγεθος
μόνον
ἀλλὰ
|
καὶ |
τὴν
χροιὰν
εὐτυχεῖ·
τὸ
μὲν |
[2, 1] |
τοῦ
συὸς
μάχην.
ἔπειτά
τι
|
καὶ |
τῆς
ἁπαλῆς
μούσης
ἐλίγαινε·
ῥόδον |
[2, 21] |
ἔκλαιεν
οὖν
ἑαυτὸν
ὁ
λέων
|
καὶ |
τῆς
δειλίας
κατεμέμφετο
καὶ
τέλος |
[2, 2] |
καὶ
τὸν
Κάδμου
μῦθον
ᾄδουσι.
|
καὶ |
τῆς
ἑορτῆς
διηγοῦνται
πατέρα
μῦθον, |
[2, 24] |
γάμων,
ἐν
Τύρῳ
δὲ
καταπεπολέμησαι
|
καὶ
|
τῆς
θυγατρός
σού
τις
τοὺς |
[2, 26] |
Κλεινίας
ἤκουσεν
ἡμῶν
ἃ
πεπόνθαμεν
|
καὶ |
τῆς
Κλειοῦς
ἡμεῖς,
ὅπως
φύγοι, |
[2, 19] |
εὗρε
δυνατήν,
τὴν
Κλειὼ
ἐπεπείκει,
|
καὶ |
τῆς
κόρης
συνειδυίας,
μηδὲν
ἀντιπρᾶξαι |
[2, 14] |
τούτῳ
δὲ
τοῦ
πολέμου
περιστάντος
|
καὶ |
τῆς
παιδὸς
εἰς
ἡμᾶς
ἐκκειμένης |
[2, 29] |
τῆς
καρδίας
ἔπαυσε
τὸ
θυμούμενον
|
καὶ
|
τῆς
ψυχῆς
ἐμάρανε
τὸ
λυπούμενον. |
[2, 21] |
ὦτα
κινοῦντα,
Τί
πάσχεις;
ἔφη·
|
καὶ |
τί
δή
ποτε
οὐδὲ
μικρὸν |
[2, 33] |
δὴ
πρῶτος·
Πόθεν,
ὦ
νεανίσκε,
|
καὶ |
τίνα
σε
δεῖ
καλεῖν;
Ἐγὼ |
[2, 7] |
φέρεις·
καὶ
γὰρ
μέλιτος
γέμεις,
|
καὶ |
τιτρώσκει
σου
τὰ
φιλήματα.
ἀλλὰ |
[2, 11] |
περιθραύει
τὸ
τεῖχος
τοῦ
φαρμάκου
|
καὶ |
τὸ
ἄδυτον
ἀνοίγει
τῆς
πορφύρας |
[2, 11] |
προσῄει
καὶ
ἀπέπλυνε
τῇ
θαλάσσῃ,
|
καὶ |
τὸ
αἷμα
λαμπρότερον
ἐπορφύρετο·
ὡς |
[2, 4] |
ἐλέγξαντα
μισεῖ.
Ἤδη
δέ,
ἔφη,
|
καὶ |
τὸ
αὐτόματον
ἡμῶν
προὐνόησεν.
ἡ |
[2, 23] |
ἐπεκάλυπτεν
ἡδονῇ
τὸν
φόβον·
οὕτω
|
καὶ |
τὸ
ἐλπίζον
ἐφοβεῖτό
μου
καὶ |
[2, 37] |
γενόμενος
ὑβρίζεται
καὶ
ἔοικεν
τυραννουμένῳ.
|
καὶ |
τὸ
θέαμά
ἐστιν
αἴσχιστον,
μειράκιον |
[2, 15] |
αἱ
τῶν
κεράτων
διεστᾶσιν
ἀρχαί·
|
καὶ |
τὸ
θέαμα
κυκλουμένης
σελήνης
ἐστὶν |
[2, 35] |
καὶ
γὰρ
ἁπλούστεροι
παῖδες
γυναικῶν,
|
καὶ |
τὸ
κάλλος
αὐτοῖς
δριμύτερον
εἰς
|
[2, 36] |
γὰρ
γεγηρακυῖαν
ἔχει
τὴν
ἡδονήν·
|
καὶ |
τὸ
κάλλος
ὅσον
ἐλαττοῦται
τῷ |
[2, 9] |
τρίτον
ἐγένετο
τοῦτο
καὶ
τέταρτον
|
καὶ |
τὸ
λοιπὸν
τῆς
ἡμέρας
οὕτως |
[2, 34] |
δὲ
σῦς
τῆς
ὕλης
προπηδᾷ,
|
καὶ |
τὸ
μειράκιον
ἐδίωκε·
καὶ
ὁ |
[2, 34] |
γένυν
καὶ
ἀντιπρόσωπος
ἐχώρει
δρόμῳ,
|
καὶ |
τὸ
μειράκιον
οὐκ
ἐξετρέπετο,
βοῶντος |
[2, 9] |
πρᾶγμα
ἐρωτικόν.
ἐναλλάσσει
τὰ
ἐκπώματα
|
καὶ |
τὸ
μὲν
ἐμὸν
τῇ
κόρῃ |
[2, 25] |
εἶναι
φεύγειν,
πρὶν
ἠὼς
γένηται
|
καὶ |
τὸ
πᾶν
ἡ
Κλειὼ
βασανιζομένη |
[2, 14] |
ἔχειν·
εἰς
τὴν
ἐλαίαν
ᾐνίξατο
|
καὶ |
τὸ
πῦρ,
ἃ
παρ´
ἡμῖν |
[2, 36] |
τοσοῦτον
εἰς
μέγεθος
ἐκτείνεται
πόθῳ.
|
καὶ |
τὸ
ῥόδον
διὰ
τοῦτο
τῶν |
[2, 14] |
δὲ
ἧττον
τῆς
ἐπιβουλῆς
εἴχετο.
|
καὶ |
τοιοῦτό
τι
αὐτῷ
συνήργησε.
χρησμὸν |
[2, 37] |
ἐθέλει
φιλεῖν
τοῖς
χείλεσιν,
ἀλλὰ
|
καὶ |
τοῖς
ὀδοῦσι
συμβάλλεται
καὶ
περὶ |
[2, 13] |
γὰρ
τοῖς
ἀκολάστοις
ὕβρις,
ὡς
|
καὶ |
τοῖς
ὠσὶν
εἰς
ἔρωτα
τρυφᾶν |
[2, 4] |
βέλη
καὶ
πῦρ,
ἀνδρεῖα
πάντα
|
καὶ |
τόλμης
γέμοντα.
τοιοῦτον
οὖν
ἐν |
[2, 22] |
λέων
ἠγριαίνετο
καὶ
μετεστρέφετο
πάντῃ
|
καὶ |
τὸν
ἀέρα
περιέχασκεν·
ὁ
δὲ |
[2, 34] |
ὁ
Κλεινίας
καταλέγει
τὸν
Χαρικλέα
|
καὶ |
τὸν
ἵππον,
κἀγὼ
τἀμαυτοῦ.
~Ὁρῶν |
[2, 2] |
Διόνυσον
Τύριοι
νομίζουσιν
ἑαυτῶν,
ἐπεὶ
|
καὶ |
τὸν
Κάδμου
μῦθον
ᾄδουσι.
καὶ |
[2, 13] |
κακῶς
διακείμενος.
ἐπιβουλεύει
δ´
οὖν
|
καὶ |
τὸν
Σώστρατον
ἀμύνασθαι
τῆς
ὕβρεως |
[2, 22] |
ὁ
δὲ
παταχθεὶς
ἐξαίφνης
βοᾷ
|
καὶ |
τὸν
τετρωκότα
ζητεῖ.
ἐγὼ
δὲ
|
[2, 10] |
ἀνιώμενος,
ἔργον
οὕτω
καλὸν
ἀπολέσας,
|
καὶ |
τὸν
ψόφον
λοιδορῶν.
ἐν
τούτῳ |
[2, 5] |
ἐμοῦ
στρατεύῃ
καὶ
ἀντιπαρατάττῃ;
ἵπταμαι
|
καὶ |
τοξεύω
καὶ
φλέγω·
πῶς
δυνήσῃ |
[2, 22] |
καὶ
τοξότης.
ἐμαυτοῦ
δὲ
ὀϊστὸς
|
καὶ |
τόξον
γίνομαι·
τοξεύει
γάρ
με
|
[2, 22] |
στόμα·
ὥστε
εἰμὶ
καὶ
αὐλητὴς
|
καὶ |
τοξότης.
ἐμαυτοῦ
δὲ
ὀϊστὸς
καὶ |
[2, 8] |
οὕτω
πρότερον
ἡσθείσης
τῆς
καρδίας·
|
καὶ |
τότε
πρῶτον
ἔμαθον
ὅτι
μηδὲν |
[2, 11] |
τὴν
γένυν
τοῦ
κυνὸς
ᾑμάσσετο·
|
καὶ |
τότε
τὴν
εἰκόνα
τῆς
πορφύρας |
[2, 10] |
προσβολῆς,
ὥσπερ
στρατιώτης
ἤδη
νενικηκὼς
|
καὶ |
τοῦ
πολέμου
καταπεφρονηκώς·
πολλὰ
γὰρ |
[2, 20] |
πρὸς
αὐτόν·
Ἐπειδὴ
καταμωκᾷ
μου
|
καὶ |
τοὔνομα,
φέρε
σοι
μῦθον
ἀπὸ |
[2, 28] |
ἔστι
τις
δοκιμασία,
δοκίμασον.
Ἔτι
|
καὶ |
τοῦτο,
ἔφη
ἡ
Πάνθεια,
λείπεται, |
[2, 2] |
οἷον
Ἀθηναῖοι
τὸν
Ἰκάριον
λέγουσι,
|
καὶ |
τοῦτον
ἐνταῦθα
τοῦ
μύθου
γενέσθαι |
[2, 11] |
τὰ
χείλη
τοῦ
κυνὸς
ᾑμαγμένα
|
καὶ |
τραῦμα
νομίσας
τὴν
βαφὴν
προσῄει |
[2, 9] |
πίνουσαν,
καὶ
ἔχαιρον
ἤδη
πλέον.
|
καὶ |
τρίτον
ἐγένετο
τοῦτο
καὶ
τέταρτον |
[2, 22] |
ἄτριχον
τῶν
προσώπων,
περιϊπτάμενος
ἅμα
|
καὶ |
τῷ
βόμβῳ
καταυλῶν.
ὁ
δὲ |
[2, 11] |
ἕρμαιον
καὶ
καταθραύει
τοῖς
ὀδοῦσι,
|
καὶ |
τῷ
στόματι
τοῦ
κυνὸς
περιρρέει |
[2, 22] |
Εἶτα
κἀμοῦ
βασιλεύειν
νομίζεις
ὡς
|
καὶ |
τῶν
ἄλλων
θηρίων;
ἀλλ´
οὔτε |
[2, 2] |
ἄμπελον
ὁ
θεὸς
τὸν
βουκόλον,
|
καὶ |
τῶν
βοτρύων
λαβὼν
ἅμα
καὶ |
[2, 18] |
οἳ
γυναικείας
μὲν
εἶχον
ἐσθῆτας
|
καὶ |
τῶν
γενείων
ἐψίλωντο
τὰς
τρίχας· |
[2, 18] |
γίνεται
δὴ
τὰ
τοῦ
ἀετοῦ
|
καὶ |
τῶν
μάντεων·
καὶ
εἰς
τὴν |
[2, 29] |
δὲ
Λευκίππη
καθ´
ἑαυτὴν
γενομένη
|
καὶ |
τῶν
τῆς
μητρὸς
γεμισθεῖσα
ῥημάτων |
[2, 5] |
ἐγὼ
δὲ
κατ´
ἐμαυτὸν
γενόμενος
|
καὶ |
ὑπὸ
τοῦ
Σατύρου
παροξυνθεὶς
ἤσκουν |
[2, 11] |
βάπτει
τὸ
αἷμα
τὴν
γένυν
|
καὶ |
ὑφαίνει
τοῖς
χείλεσι
τὴν
πορφύραν. |
[2, 38] |
συμπλοκῆς
καὶ
ἐν
παλαίστρᾳ
συμπεσεῖν
|
καὶ |
φανερῶς
περιχυθῆναι,
καὶ
οὐκ
ἔχουσιν |
[2, 13] |
ἑαυτῷ
τῆς
παιδὸς
τὸ
κάλλος
|
καὶ |
φανταζόμενος
τὰ
ἀόρατα
ἔλαθε
σφόδρα |
[2, 4] |
σχῆμα
ὡς
ἔστι
στρατιωτικόν·
τόξα
|
καὶ |
φαρέτρα
καὶ
βέλη
καὶ
πῦρ, |
[2, 38] |
μύρων,
ἢ
τριχῶν
βαφῆς,
ἢ
|
καὶ |
φαρμάκων·
ἂν
δὲ
τῶν
πολλῶν |
[2, 22] |
παρὼν
οὐ
πάρειμι.
ὁμοῦ
δὲ
|
καὶ |
φεύγω
καὶ
μένω,
καὶ
περιϊππεύω
|
[2, 4] |
ἔργον
ἤδη
δέσποινάν
τε
καλεῖν
|
καὶ |
φιλῆσαι
τράχηλον.
Πιθανῶς
μέν,
ἔφην, |
[2, 5] |
καὶ
ἀντιπαρατάττῃ;
ἵπταμαι
καὶ
τοξεύω
|
καὶ |
φλέγω·
πῶς
δυνήσῃ
φυγεῖν;
ἂν |
[2, 14] |
πηγῆς
ὕδωρ
κεκερασμένον
ἔχει
πῦρ·
|
καὶ |
φλόγα
μὲν
ὄψει
κάτωθεν
ἀπ´ |
[2, 4] |
σεαυτῷ
θεὸν
ἔχων
δειλὸς
εἶ
|
καὶ |
φοβῇ;
ὅρα
μὴ
καταψεύδῃ
τοῦ |
[2, 23] |
τρέμων
τρόμον
διπλοῦν,
χαρᾶς
ἅμα
|
καὶ |
φόβου.
ὁ
μὲν
γὰρ
τοῦ |
[2, 34] |
δὲ
τρόμος,
ὡς
εἶδον,
λαμβάνει·
|
καὶ |
φοβούμενος
μὴ
φθάσῃ
τὸ
θηρίον |
[2, 36] |
ἀλλ´
Ἀλκμήνην
μὲν
ἔχει
πένθος
|
καὶ
|
φυγή,
Δανάην
δὲ
λάρναξ
καὶ |
[2, 17] |
καὶ
ἄλλως
εὔρωστος
τὸ
σῶμα
|
καὶ |
φύσει
πειρατικός)
ταχὺ
μὲν
ἐξεῦρε |
[2, 14] |
φυτὸν
γεωργεῖ.
αὕτη
πυρὸς
φιλία
|
καὶ |
φυτοῦ·
οὕτως
οὐ
φεύγει
τὸν |
[2, 38] |
φιλήματος
εἰκών·
εἰ
νέκταρ
ἐπήγνυτο
|
καὶ |
χεῖλος
ἐγίνετο,
τοιαῦτα
ἂν
ἔσχες |
[2, 37] |
διὰ
γυναῖκά
ποτε
Σάτυρον
ὠρχήσατο,
|
καὶ |
χρυσὸν
πεποίηκεν
ἑαυτὸν
ἄλλῃ
γυναικί. |
[2, 34] |
με
τότε
ψυχὴν
ἔχειν;
εἰ
|
καὶ |
ψυχὴν
εἶχον
ὅλως,
ὡς
ἂν |
[2, 23] |
δὲ
ὑπώπτευε
μέν
τινα
μηχανὴν
|
καὶ |
ὤκνει
τὸ
πρῶτον.
ὡς
δὲ |
[2, 37] |
χρόνον
φοιτῶσιν
ἀλλήλαις
εἰς
ὁμιλίαν
|
καὶ |
ὡς
δύνανται
βιάζονται
κἀκεῖναι
φιλεῖν· |
[2, 19] |
Σάτυρος
γενέσθαι
τὴν
ἄνοιξιν
πειρᾶται
|
καὶ
|
ὡς
εὗρε
δυνατήν,
τὴν
Κλειὼ |
[2, 15] |
ἐπαινεῖ.
βαδίζει
δὲ
ταῦρος
ὑψαυχενῶν
|
καὶ |
ὥσπερ
ἐπιδεικνύμενος
ὅτι
τῶν
ἄλλων |
[2, 6] |
ἔλαθον
ἐπιστὰς
ἀπροοράτως
τῇ
κόρῃ
|
καὶ
|
ὠχρίασά
τε
ἰδὼν
ἐξαίφνης,
εἶτ´ |