Livre, chapitre
[2, 11]	μοι τοὺς γάμους συνεκρότει θᾶττον	ἢ	διεγνώκει. ἐνύπνια γὰρ αὐτὸν διετάραττε
[2, 3]	καὶ πλέον τῶν ὀμμάτων ἐκερδαίνομεν	ἢ	ἐτολμῶμεν οὐδέν. ~Κοινοῦμαι δὴ τῷ
[2, 34]	ὁ Μενέλαος, Τἀμὰ δακρύεις, ἔφη,	ἢ	καὶ σέ τι τοιοῦτον ἐξήγαγε;
[2, 38]	ἢ μύρων, ἢ τριχῶν βαφῆς,	ἢ	καὶ φαρμάκων· ἂν δὲ τῶν
[2, 22]	μαχομένη γυνή; ποῖον δὲ μέγεθος	ἢ	κάλλος σε κοσμεῖ; στέρνον πλατύ,
[2, 38]	καὶ ἔστιν αὐτῆς τὸ κάλλος	ἢ	μύρων, ἢ τριχῶν βαφῆς, ἢ
[2, 7]	οὖν κατὰ τύχην μέλιττά τις	ἢ	σφὴξ περιβομβήσασα κύκλῳ μου τὸ
[2, 13]	προσελθὼν οὖν τῷ Σωστράτῳ πρὶν	ἢ	τὸν πόλεμον τοῖς Βυζαντίοις ἐπιπεσεῖν,
[2, 38]	αὐτῆς τὸ κάλλος ἢ μύρων,	ἢ	τριχῶν βαφῆς, ἢ καὶ φαρμάκων·
[2, 22]	ἀνδρείαν μου μὴ καὶ γελοῖον	ᾖ	καταλέγειν· ὄργανον γὰρ ὅλος εἰμὶ
[2, 7]	καὶ ζητεῖ σου τὴν ἐπῳδήν.	ἦ	που καὶ σὺ μέλιτταν ἐπὶ
[2, 23]	ὤκνει τὸ πρῶτον. ὡς δὲ	ἡ	βελτίστη γαστὴρ κατηνάγκασε, πείθεται. ἐπεὶ
[2, 10]	ἔφη· Νῦν μὲν ἀνδρίζεσθαι καιρός.	ἡ	γὰρ μήτηρ τῆς κόρης, ὡς
[2, 4]	καὶ τὸ αὐτόματον ἡμῶν προὐνόησεν.	ἡ	γὰρ τὸν θάλαμον αὐτῆς πεπιστευμένη
[2, 14]	μὲν ἡ θάλασσα, ἕλκει δὲ	ἡ	γῆ, ἡ δὲ εἰς ἀμφότερα
[2, 37]	τὸ τέρμα αὐτὸ τῆς Ἀφροδίτης	ἡ	γυνὴ γενομένη πέφυκεν ἀσθμαίνειν ὑπὸ
[2, 31]	τελευταίας, ἣν τῇ Πανθείᾳ προσέφερεν·	ἡ	δὲ ἀναστᾶσα ᾤχετο εἰς τὸν
[2, 7]	κλέπτων τῶν φιλημάτων τὸν ψόφον,	ἡ	δὲ ἀνοίγουσα καὶ κλείουσα τῶν
[2, 7]	τότε ἤδη περιβαλὼν φανερῶς κατεφίλουν·	ἡ	δὲ διασχοῦσα, Τί ποιεῖς; ἔφη.
[2, 14]	θάλασσα, ἕλκει δὲ ἡ γῆ,	ἡ	δὲ εἰς ἀμφότερα αὑτὴν ἥρμοσε.
[2, 23]	ἐθορύβει τὰς τῆς ψυχῆς ἐλπίδας,	ἡ	δὲ ἐλπὶς τοῦ τυχεῖν ἐπεκάλυπτεν
[2, 23]	ἀνοιγομένων τῶν θυρῶν, εὐθὺς ἀνεπήδησα·	ἡ	δὲ ἐπὶ τὴν κλίνην παρῆν.
[2, 28]	ἰδοὺ καὶ ἡ Κλειὼ πέφευγεν.	ἡ	δὲ ἔτι μᾶλλον ἐθάρσησε καὶ
[2, 7]	βιαιότερον περιέβαλλον καὶ ἐφίλουν ἐλευθερώτερον·	ἡ	δὲ ἠνείχετο, κωλύουσα δῆθεν. ~Ἐν
[2, 19]	κλεῖς ἔβαλλε διὰ τῆς ὀπῆς·	ἡ	δὲ λαβοῦσα ἐφύλαττε καὶ περὶ
[2, 29]	ταῦτα ἅμα λέγουσα ἀνεπήδησεν ἔξω.	~Ἡ	δὲ Λευκίππη καθ´ ἑαυτὴν γενομένη
[2, 6]	τί εἴπω, Χαῖρε, ἔφην, δέσποινα.	ἡ	δὲ μειδιάσασα γλυκὺ καὶ ἐμφανίσασα
[2, 29]	κατατήκει τῆς ψυχῆς τὸ ζωπυροῦν·	ἡ	δὲ ὀργὴ περιϋλακτοῦσα τὴν καρδίαν
[2, 8]	ἐγὼ μὲν ἄκων καὶ λυπούμενος,	ἡ	δὲ οὐκ οἶδ´ ὅπως εἶχεν.
[2, 7]	χεῖρα. καὶ ἡ μὲν ἀνέκραγεν,	ἡ	δὲ παῖς ἀναθοροῦσα καὶ καταθεμένη
[2, 7]	προσώποις προσεποιούμην πεπλῆχθαι καὶ ἀλγεῖν.	ἡ	δὲ παῖς προσελθοῦσα εἷλκε τὴν
[2, 10]	ἐγένετο. ἀπεσπᾶτο μὲν ἡ Κλειώ,	ἡ	δὲ παρθένος ἐν τῷ περιπάτῳ
[2, 14]	ἄγκιστρον γίνεται, ἀγρεύει γὰρ αὐτόν·	ἡ	δὲ πίσσα δέλεαρ γίνεται τῆς
[2, 30]	τὴν κόρην ἀποπειρασόμενον τῆς φυγῆς.	ἡ	δὲ πρὶν ἀκοῦσαι πρὸς τὸν
[2, 7]	ἀλλὰ τί οὐκ ἐπᾴδεις, φιλτάτη;	ἡ	δὲ προσῆλθέ τε καὶ ἐνέθηκεν
[2, 36]	καὶ οἰνοχόον ἔχῃ τοῦ νέκταρος·	ἡ	δὲ πρότερον διάκονος τῆς τιμῆς
[2, 1]	τοῦ μὴ ὁρᾶν τὴν κόρην.	ἡ	δὲ πρῶτον μὲν ᾖσεν Ὁμήρου
[2, 24]	ἐπὶ τὸ δωμάτιον ἑαυτῶν ἤλθομεν.	~Ἡ	δὲ πρῶτον μὲν ὑπὸ ἰλίγγου
[2, 21]	πάντα ἔχεις ὅσα πλάττειν ἠδυνάμην,	ἡ	δὲ σὴ ψυχὴ πρὸς τοῦτο
[2, 37]	ἕπεται καὶ βάλλει τὴν καρδίαν·	ἡ	δὲ ταραχθεῖσα τῷ φιλήματι πάλλεται.
[2, 14]	τοὺς πτόρθους πολλὴν τὴν φλόγα·	ἡ	δὲ τοῦ πυρὸς αἰθάλη τὸ
[2, 15]	νάρκισσος καὶ ῥόδα καὶ μυρρίναι·	ἡ	δὲ τῶν ἀνθέων ἀναπνοὴ πρὸς
[2, 9]	καὶ ἅμα κατεφίλουν τὸ ἔκπωμα.	ἡ	δὲ ὡς εἶδεν, συνῆκεν ὅτι
[2, 14]	γῆ καὶ θάλασσα. ἕλκει μὲν	ἡ	θάλασσα, ἕλκει δὲ ἡ γῆ,
[2, 32]	κυβερνήτου κελεύοντος, ἑλκομένων τῶν κάλων·	ἡ	κεραία περιήγετο, τὸ ἱστίον καθίετο,
[2, 25]	ἠὼς γένηται καὶ τὸ πᾶν	ἡ	Κλειὼ βασανιζομένη κατείπῃ. ~Δόξαν οὖν
[2, 10]	καὶ οὕτως ἐγένετο. ἀπεσπᾶτο μὲν	ἡ	Κλειώ, ἡ δὲ παρθένος ἐν
[2, 26]	καὶ ὅτι φεύγειν διεγνώκαμεν. λέγει	ἡ	Κλειώ· Κἀγὼ σὺν ὑμῖν· ἢν
[2, 7]	κιθάρᾳ, ἐπιπαρῆν δὲ αὐτῇ καὶ	ἡ	Κλειὼ καὶ παρεκάθητο, διεβάδιζον δὲ
[2, 7]	καὶ ἅμα ἐπῇδε· καὶ ἔλεγεν	ἡ	Κλειὼ μετὰ μικρὸν ῥᾴων γεγονέναι.
[2, 28]	συσκευὴν τοῦ δράματος; ἰδοὺ καὶ	ἡ	Κλειὼ πέφευγεν. ἡ δὲ ἔτι
[2, 6]	μόνη δ´ ἦν καὶ οὐδὲ	ἡ	Κλειὼ συμπαρῆν. ὅμως οὖν, ὡς
[2, 26]	ὅπως φύγοι, καὶ πάλιν ἡμῶν	ἡ	Κλειὼ τί ποιεῖν μέλλομεν. παρελθόντες
[2, 19]	πρὸς τὴν εἴσοδον, τὸ μὲν	ἡ	Κλειὼ τὸ κατὰ τὴν παρθένον,
[2, 9]	τοῦ ἐκπώματος, ἔνθα τὸ χεῖλος	ἡ	κόρη πίνουσα προσέθηκεν, ἐναρμοσάμενος τὸ
[2, 11]	ἦσαν οἱ τρεῖς· μέλαινα μὲν	ἡ	κρηπὶς τοῦ λίθου, τὸ δὲ
[2, 29]	περὶ ἑαυτὰς πεφυσημέναι. τοσούτων οὖν	ἡ	Λευκίππη γεμισθεῖσα συμφορῶν οὐκ ἔφερε
[2, 31]	εὐθὺς ἐκάθευδεν. εἶχε δὲ ἑτέραν	ἡ	Λευκίππη θαλαμηπόλον, ἣν τῷ αὐτῷ
[2, 16]	μαλακῶς ἔχουσα· σκηψαμένη δὲ καὶ	ἡ	Λευκίππη νοσεῖν ἔνδον ὑπέμεινε (συνέκειτο
[2, 35]	ἐχόμενον ψυχαγωγίας· καὶ γὰρ οὐδὲ	ἡ	Λευκίππη παρῆν, ἀλλ´ ἐν μυχῷ
[2, 29]	τὴν τῶν ὀφθαλμῶν ἐλευθερίαν καθαιρεῖ·	ἡ	λύπη δὲ περὶ τὰ στέρνα
[2, 7]	Κλειοῦς ἐπάταξε τὴν χεῖρα. καὶ	ἡ	μὲν ἀνέκραγεν, ἡ δὲ παῖς
[2, 29]	ὀργὴ τρία τῆς ψυχῆς κύματα·	ἡ	μὲν γὰρ αἰδὼς διὰ τῶν
[2, 16]	ὁ Ζεὺς ἐμιμήσατο. ~Ἔτυχεν οὖν	ἡ	μὲν ἐμὴ μήτηρ τότε μαλακῶς
[2, 10]	γίνεται· καὶ ταραχθέντες ἀνεπηδήσαμεν. καὶ	ἡ	μὲν ἐπέκεινα τρέπεται τὴν ἐπὶ
[2, 1]	τὸ πέταλον τῷ Ζεφύρῳ γελᾷ.	ἡ	μὲν ταῦτα ᾖδεν· ἐγὼ δὲ
[2, 19]	οἰκημάτων ἥ τε παρθένος καὶ	ἡ	μήτηρ αὐτῆς διειλήφεσαν, ἑκάτερα τὰ
[2, 19]	κατακοιμίζουσα δὲ ἀεὶ τὴν Λευκίππην	ἡ	μήτηρ ἔκλειεν ἔνδοθεν τὴν ἐπὶ
[2, 27]	γὰρ νῦν οἶδε τῆς κόρης	ἡ	μήτηρ τίνα κατέλαβεν, ὡς ὑμεῖς
[2, 32]	κεραία περιήγετο, τὸ ἱστίον καθίετο,	ἡ	ναῦς ἀπεσαλεύετο, τὰς ἀγκύρας ἀνέσπων,
[2, 14]	θεὸς εἶπεν αὐτήν, ἐπεὶ Φοινίκων	ἡ	νῆσος· ὁ δὲ φοῖνιξ φυτόν.
[2, 28]	πάλιν ἐπὶ τὴν οἰκίαν ἐπανήλθομεν.	~Ἡ	οὖν Πάνθεια ἀναστᾶσα περὶ τὰς
[2, 10]	καθ´ ἑαυτὴν ἀναπαύεται· μόνη δὲ	ἡ	παῖς βαδιεῖται κατὰ τὰ εἰθισμένα
[2, 7]	προτεραίᾳ ταύτης ἡμέρᾳ περὶ μεσημβρίαν	ἡ	παῖς ψάλλουσα κιθάρᾳ, ἐπιπαρῆν δὲ
[2, 28]	δοκίμασον. Ἔτι καὶ τοῦτο, ἔφη	ἡ	Πάνθεια, λείπεται, ἵνα καὶ μετὰ
[2, 25]	τὴν παρθενίαν κατῄσχυνε. καταπεσοῦσα οὖν	ἡ	Πάνθεια πάλιν ἔστενεν. ἡμεῖς δὲ
[2, 25]	καὶ δοῦλος ἦν; ~Ἐθάρσησεν οὖν	ἡ	παρθένος, ὡς ἂν ἐμοῦ διαπεφευγότος,
[2, 2]	ἔφη, τὸ ὕδωρ, τοῦτο δὲ	ἡ	πηγή. ὁ μὲν οὖν οἶνος
[2, 14]	γονῆς, τὸ μὲν προσήψατο μόνον,	ἡ	πίσσα δὲ εἰς τὴν ἤπειρον
[2, 22]	μέρος, ἀνακάμπτων ἔνθα τοῦ τραύματος	ἡ	πληγή, ὁ δὲ ὥσπερ παλαιστὴς
[2, 38]	εἶναι δόξῃ καλή, τῶν ἀλειμμάτων	ἡ	πολυπράγμων μηχανή. καὶ ἔστιν αὐτῆς
[2, 11]	δὲ ἐσθῆτος οὐ πάρεργον εἶχεν	ἡ	πορφύρα τὴν βαφήν, ἀλλ´ οἵαν
[2, 33]	Κλεινίας, Φοίνικες ἄμφω. Τίς οὖν	ἡ	πρόφασις ὑμῖν τῆς ἀποδημίας; Ἢν
[2, 24]	Θρᾲξ νικήσας ὕβρισεν· οὐκ εἶχεν	ἡ	συμφορὰ διὰ τὴν ἀνάγκην ὄνειδος.
[2, 15]	τῶν θυμιαμάτων πομπή, ποικίλη δὲ	ἡ	τῶν ἀνθέων συμπλοκή. τὰ θυμιάματα,
[2, 15]	γὰρ ἦν πολυτελής. πολλὴ μὲν	ἡ	τῶν θυμιαμάτων πομπή, ποικίλη δὲ
[2, 11]	χερσὶν ἔθιγε, τὴν πορφύραν εἶχεν	ἡ	χείρ. συνῆκεν οὖν τοῦ κόχλου
[2, 15]	θέαμα κυκλουμένης σελήνης ἐστὶν εἰκών.	ἡ	χροιὰ δὲ οἵαν Ὅμηρος τοὺς
[2, 11]	ἔνθα δὲ ταῖς ἄλλαις ἐσθῆσιν	ἡ	χώρα τῆς πορφύρας, ἐκεῖ χρυσὸς
[2, 19]	τὰ μὲν ἐνδοτέρω τῶν οἰκημάτων	ἥ	τε παρθένος καὶ ἡ μήτηρ
[2, 11]	τὰς δᾷδας ἀποσβεσθῆναι τὸ πῦρ·	ᾗ	καὶ μᾶλλον ἠπείγετο συναγαγεῖν ἡμᾶς.
[2, 11]	τοῦ ποιμένος εὑρεῖν τὸν κύνα,	ᾗ	καὶ μέχρι τούτου βάπτουσιν Ἀφροδίτης
[2, 37]	τις ἀναβαίνει εἰς οὐρανόν· οὕτως	ἀνέβη	Ἡρακλῆς. εἰ δὲ Δανάης τὴν
[2, 36]	ἵν´ ἀθανάτοισι μετείη. οὐδεμία δὲ	ἀνέβη	ποτὲ εἰς οὐρανοὺς διὰ κάλλος
[2, 16]	ἂν τῶν πολλῶν ἐξιόντων) ὥστε	συνέβη	τὴν ἀδελφὴν τὴν ἐμὴν μετὰ
[2, 12]	ἀετὸν ἀναπτάντα ἐπὶ τὴν θάλασσαν	συνέβη	φανῆναι μηκέτι. ἐγὼ δὲ ταῦτα
[2, 12]	ἐκεῖ. τὸ δὲ ἔργον εὐθὺς	ἀπέβη·	τὸν γὰρ ἀετὸν ἀναπτάντα ἐπὶ
[2, 12]	βασιλέα. οὐκ εἰς μακρὰν δὲ	ἀπέβη	τοῦ τέρατος τὸ ἔργον. ~Νεανίσκος
[2, 37]	τὴν ἁρπαγήν· ὄρνις ἐπ´ αὐτὸν	κατέβη	ὠμηστής, ὁ δὲ ἀνάρπαστος γενόμενος
[2, 4]	θεὸν ἔχων δειλὸς εἶ καὶ	φοβῇ;	ὅρα μὴ καταψεύδῃ τοῦ θεοῦ.
[2, 14]	ἐν θαλάσσῃ καὶ νῆσος ἐν	γῇ.	Ἀθηνᾶν δὲ Ἥφαιστον ἔχειν· εἰς
[2, 14]	ἡ θάλασσα, ἕλκει δὲ ἡ	γῆ,	ἡ δὲ εἰς ἀμφότερα αὑτὴν
[2, 14]	φυτόν. ἐρίζει δὲ περὶ ταύτης	γῆ	καὶ θάλασσα. ἕλκει μὲν ἡ
[2, 2]	ὁ δὲ αὐτῷ παρατίθησιν ὅσα	γῆ	τρέφει καὶ μαζοὶ βοῶν. ποτὸν
[2, 22]	ἀνακάμπτων ἔνθα τοῦ τραύματος ἡ	πληγή,	ὁ δὲ ὥσπερ παλαιστὴς τὸ
[2, 14]	δεδεμένος, καὶ ἔστιν ἐκεῖ χρυσοῦ	πηγή.	κοντὸν οὖν εἰς τὸ ὕδωρ
[2, 2]	τὸ ὕδωρ, τοῦτο δὲ ἡ	πηγή.	ὁ μὲν οὖν οἶνος οὕτως
[2, 37]	περιπλοκαὶ δὲ ἀμαθεῖς, Ἀφροδίτη δὲ	ἀργή,	ἡδονῆς δὲ οὐδέν. ~Καὶ ὁ
[2, 22]	τοῖς ὀδοῦσι καὶ εἱστήκει παρειμένος	ὀργῇ.	ὁ δὲ κώνωψ περιϊπτάμενος αὐτοῦ
[2, 29]	ψυχῆς τὸ ζωπυροῦν· ἡ δὲ	ὀργὴ	περιϋλακτοῦσα τὴν καρδίαν ἐπικλύζει τὸν
[2, 29]	βέλος, καὶ γίνεται τὸ ἕλκος	ὀργή·	τὸ δέ ἐστιν ἔλεγχος ἀτυχημάτων·
[2, 29]	αἰδὼς δὲ καὶ λύπη καὶ	ὀργὴ	τρία τῆς ψυχῆς κύματα· ἡ
[2, 3]	πλησίον, ἵνα τὴν ἄμπελον οἴνῳ	γεωργῇ.	τοῦ δὲ πότου προϊόντος ἤδη
[2, 36]	Ἀλκμήνην μὲν ἔχει πένθος καὶ	φυγή,	Δανάην δὲ λάρναξ καὶ θάλασσα,
[2, 17]	τύχοι τῆς ἐπιχειρήσεως. οἱ μὲν	δὴ	ἄλλοι θεωροὶ ἀπέπλευσαν, αὐτὸς δὲ
[2, 12]	τοίνυν οὐκ ἀγαθὸν εἶναι· καὶ	δὴ	ἐπέσχον ἐκείνην τὴν ἡμέραν τοὺς
[2, 21]	Τί πάσχεις; ἔφη· καὶ τί	δή	ποτε οὐδὲ μικρὸν ἀτρεμεῖ σου
[2, 20]	τῆς γνώμης τὸ ἄσπονδον. λέγει	δὴ	πρὸς αὐτόν· Ἐπειδὴ καταμωκᾷ μου
[2, 35]	μυχῷ ἐκάθευδε τῆς νηός. λέγω	δὴ	πρὸς αὐτοὺς ὑπομειδιῶν· Ὡς παρὰ
[2, 33]	ἤδη δὲ καὶ λόγον. λέγω	δὴ	πρῶτος· Πόθεν, ὦ νεανίσκε, καὶ
[2, 18]	ἣν ὁ Καλλισθένης προσεδόκα, γίνεται	δὴ	τὰ τοῦ ἀετοῦ καὶ τῶν
[2, 31]	ἡμέραν, τῇ δεσποίνῃ διακονησόμενος. ἀνοίγει	δὴ	τὰς θύρας ὁ Σάτυρος, καὶ
[2, 11]	εἰκόνα τῆς πορφύρας ἐδιδάσκετο. λαβὼν	δή	τινας λίθους περιθραύει τὸ τεῖχος
[2, 23]	ἄρτι μου κατακλιθέντος. ἐγὼ μὲν	δὴ	τὸν ψόφον ἀκούσας ἀνοιγομένων τῶν
[2, 4]	ἐκερδαίνομεν ἢ ἐτολμῶμεν οὐδέν. ~Κοινοῦμαι	δὴ	τῷ Σατύρῳ τὸ πᾶν καὶ
[2, 11]	ἔδοξεν ἄγειν ἡμῶν τοὺς γάμους,	ἤδη	δὲ ἅψαντος αὐτοῦ τὰς δᾷδας
[2, 4]	ὡς ὀνειδίζοντα τὸν ἐλέγξαντα μισεῖ.	Ἤδη	δέ, ἔφη, καὶ τὸ αὐτόματον
[2, 3]	φέρων· οἶνος γὰρ ἔρωτος τροφή.	ἤδη	δὲ καὶ αὐτὴ περιεργότερον εἰς
[2, 33]	ἃ εἴχομεν τὸ ἄριστον ἐκοινωνοῦμεν,	ἤδη	δὲ καὶ λόγον. λέγω δὴ
[2, 4]	καρτερῇ καὶ προσίηται, σὸν ἔργον	ἤδη	δέσποινάν τε καλεῖν καὶ φιλῆσαι
[2, 3]	γεωργῇ. τοῦ δὲ πότου προϊόντος	ἤδη	καὶ ἀναισχύντως ἐς αὐτὴν ἑώρων.
[2, 9]	τὰ ἐκπώματα ἐνήλλαξεν ἡμῖν. τότε	ἤδη	καὶ τὴν κόρην εἶδον τὰ
[2, 18]	Καλλιγόνην ἔχουσι. τὸ δὲ πλοῖον	ἤδη	μέσην ἐπέραινε τὴν θάλασσαν. ὡς
[2, 10]	τῆς πρώτης προσβολῆς, ὥσπερ στρατιώτης	ἤδη	νενικηκὼς καὶ τοῦ πολέμου καταπεφρονηκώς·
[2, 7]	ἐποίει τὴν ἐπῳδήν. κἀγὼ τότε	ἤδη	περιβαλὼν φανερῶς κατεφίλουν· ἡ δὲ
[2, 9]	τὰ αὐτὰ πίνουσαν, καὶ ἔχαιρον	ἤδη	πλέον. καὶ τρίτον ἐγένετο τοῦτο
[2, 19]	φιλτάτη; καλὰ τὰ προοίμια· προσθῶμεν	ἤδη	τι καὶ ἐρωτικόν. φέρε ἀνάγκην
[2, 22]	τῆς θήρας περὶ ἑαυτοὺς ἐκροτάλιζον.	ἤδη	τοίνυν ὁ λέων ἐκεκμήκει σκιαμαχῶν
[2, 9]	ἐρίζει πρὸς ἡδονὴν φιλήματι ἐρωτικῷ.	~Ἐπειδὴ	δὲ τοῦ δείπνου καιρὸς ἦν,
[2, 12]	οἰκίας. ἐγεγόνει δέ τι τοιοῦτον·	ἐπειδὴ	θυσάμενος ὁ πατὴρ ἔτυχε καὶ
[2, 18]	τὸν Ζήνωνα ἐλάνθανεν οὐδέν· ἀλλ´	ἐπειδὴ	καιρὸς ἦν βαθείας ἑσπέρας, ἡμεῖς
[2, 20]	ἄσπονδον. λέγει δὴ πρὸς αὐτόν·	Ἐπειδὴ	καταμωκᾷ μου καὶ τοὔνομα, φέρε
[2, 14]	ἐμπέσῃ, τὸ μὲν ὕδωρ ὡς	χορδὴ	κρούεται, τὸ δὲ πνεῦμα τοῦ
[2, 4]	εἶ καὶ φοβῇ; ὅρα μὴ	καταψεύδῃ	τοῦ θεοῦ. ἀρχὴν δὲ ἐγώ
[2, 34]	θηρίον. ἀνᾴξας δὲ ὁ σῦς	σπουδῇ	ἔτρεχεν ὡς ἐπ´ αὐτόν· καὶ
[2, 26]	τούτῳ τὴν Κλειὼ κατόπιν ὁρῶμεν	σπουδῇ	θέουσαν· ἦν γὰρ δρασμὸν βεβουλευμένη.
[2, 10]	δένδρων λοχῶν μή τις ἡμῖν	ἐπέλθῃ·	καὶ αὐτὸς ἦν ὁ ποιήσας
[2, 15]	καὶ λιβανωτὸς καὶ κρόκος· τὰ	ἄνθη,	νάρκισσος καὶ ῥόδα καὶ μυρρίναι·
[2, 36]	τροφή. ἂν δὲ μειρακίου Φρυγὸς	ἐρασθῇ,	τὸν οὐρανὸν αὐτῷ δίδωσιν, ἵνα
[2, 37]	οὐκ οὐράνιόν ἐστιν ἀλλὰ πάνδημον.	ἠράσθη	μειρακίου Φρυγός, ἀνήγαγεν εἰς οὐρανοὺς
[2, 35]	πινόμενον ἁρπάζεται πρὶν ὁ πίνων	κορεσθῇ.	καὶ οὐκ ἔστιν ἀπὸ παιδὸς
[2, 20]	ὑποπτεύσας μή τι νύκτωρ ἡμῖν	πραχθῇ,	διενυκτέρευε μέχρι πόρρω τῆς ἑσπέρας,
[2, 4]	γὰρ μετὰ κλοπῆς ἐρῶν ἂν	ἐλεγχθῇ	πρός τινος, ὡς ὀνειδίζοντα τὸν
[2, 25]	καθ´ ἑαυτοὺς γενόμενοι, τί ποιητέον	εἴη,	καὶ ἐδόκει κράτιστον εἶναι φεύγειν,
[2, 36]	κάλλεος εἵνεκα οἷο, ἵν´ ἀθανάτοισι	μετείη.	οὐδεμία δὲ ἀνέβη ποτὲ εἰς
[2, 17]	τῆς γῆς, ἅμα μὲν ὡς	δοκοίη	τοῖς πολίταις ἕπεσθαι, ἅμα δὲ
[2, 29]	τὸ λυπούμενον. ἂν δέ τις	ἀνάγκῃ	τοῦ κρείττονος σιγήσῃ τὴν ἄμυναν,
[2, 36]	οὐρανὸν αὐτῷ δίδωσιν, ἵνα καὶ	συνοικῇ	καὶ οἰνοχόον ἔχῃ τοῦ νέκταρος·
[2, 22]	ἐπεὶ τί σοι πρῶτόν ἐστιν	ἀλκή;	ἀμύσσεις τοῖς ὄνυξι καὶ δάκνεις
[2, 29]	τὴν ἄμυναν, ἀλγεινότερα γίνεται τὰ	ἕλκη	τῇ σιωπῇ· αἱ γὰρ ὠδῖνες
[2, 27]	ὀλίγας ἡμέρας ἐπισχεῖν, κἂν οὕτω	δοκῇ,	συσκευασαμένους ἀπελθεῖν. οὐδὲ γὰρ νῦν
[2, 15]	ποικίλη δὲ ἡ τῶν ἀνθέων	συμπλοκή.	τὰ θυμιάματα, κασσία καὶ λιβανωτὸς
[2, 14]	κιθάρα λαλεῖ. ἀλλὰ καὶ λίμνη	Λιβυκὴ	μιμεῖται γῆν Ἰνδικήν, καὶ ἴσασιν
[2, 14]	φλόγα· ἡ δὲ τοῦ πυρὸς	αἰθάλη	τὸ φυτὸν γεωργεῖ. αὕτη πυρὸς
[2, 38]	τὰ σχήματα· κἂν εἶναι δόξῃ	καλή,	τῶν ἀλειμμάτων ἡ πολυπράγμων μηχανή.
[2, 6]	θεῶν ὥσπερ τὸν Ἡρακλέα τῇ	Ὀμφάλῃ.	Τὸν Ἑρμῆν λέγεις; τούτῳ τὴν
[2, 4]	στρατιωτικόν· τόξα καὶ φαρέτρα καὶ	βέλη	καὶ πῦρ, ἀνδρεῖα πάντα καὶ
[2, 36]	Δανάην δὲ λάρναξ καὶ θάλασσα,	Σεμέλη	δὲ πυρὸς γέγονε τροφή. ἂν
[2, 3]	κρατῆρα παρεθήκατο ἱερὸν τοῦ θεοῦ	πολυτελῆ,	μετὰ τὸν Γλαύκου τοῦ Χίου
[2, 37]	ταῖς συμπλοκαῖς, μαλθακὰ δὲ τὰ	χείλη	πρὸς τὰ φιλήματα. καὶ διὰ
[2, 11]	πορφύραν. ὁ ποιμὴν ὁρᾷ τὰ	χείλη	τοῦ κυνὸς ᾑμαγμένα καὶ τραῦμα
[2, 15]	μὲν ἡ τῶν θυμιαμάτων πομπή,	ποικίλη	δὲ ἡ τῶν ἀνθέων συμπλοκή.
[2, 37]	ὠρχήσατο, καὶ χρυσὸν πεποίηκεν ἑαυτὸν	ἄλλῃ	γυναικί. οἰνοχοείτω μὲν Γανυμήδης, μετὰ
[2, 36]	γὰρ ἐγὼ νομίζω κατ´ ἀνθρώπους	κάλλη	πλανᾶσθαι, τὸ μὲν οὐράνιον, τὸ
[2, 15]	ἐξῄεσαν· καὶ γὰρ ἦν πολυτελής.	πολλὴ	μὲν ἡ τῶν θυμιαμάτων πομπή,
[2, 22]	στέρνον πλατύ, ὦμοι παχεῖς καὶ	πολλὴ	περὶ τὸν αὐχένα κόμη. τὴν
[2, 32]	αὐτὴν πλέουσαν· παιανισμὸς ἦν καὶ	πολλή	τις εὐχή, θεοὺς σωτῆρας καλοῦντες,
[2, 4]	τὸ ἔργον παιδοτριβεῖς· δέδοικα δὲ	μὴ	ἄτολμος ὢν καὶ δειλὸς ἔρωτος
[2, 37]	ὄρνις ὠμηστής, ἀλλὰ πῦρ. καὶ	μὴ	θαυμάσῃς, εἰ διὰ πυρός τις
[2, 22]	ἐνδύομαι. τὴν δὲ ἀνδρείαν μου	μὴ	καὶ γελοῖον ᾖ καταλέγειν· ὄργανον
[2, 24]	τὴν τύχην. οἴμοι τῶν κακῶν·	μὴ	καὶ δοῦλος ἦν; ~Ἐθάρσησεν οὖν
[2, 4]	δειλὸς εἶ καὶ φοβῇ; ὅρα	μὴ	καταψεύδῃ τοῦ θεοῦ. ἀρχὴν δὲ
[2, 25]	ἂν ἐμοῦ διαπεφευγότος, καὶ λέγει·	Μὴ	λοιδόρει μου, μῆτερ, τὴν παρθενίαν·
[2, 27]	συμφυγεῖν, οὕτω πράττειν, εἰ δὲ	μή,	μένειν αὐτοῦ, παραδόντας ἑαυτοὺς τῇ
[2, 14]	τὸν χρησμόν, εἶπεν, ἐξηγήσω καλῶς·	μὴ	μέντοι θαύμαζε τὴν τοῦ πυρὸς
[2, 4]	δέ σε καὶ τὴν κόρην	μὴ	μέχρι τῶν ὀφθαλμῶν πειρᾶν, ἀλλὰ
[2, 1]	κἂν ἐπ´ ὀλίγον κρατεῖν τοῦ	μὴ	ὁρᾶν τὴν κόρην. ἡ δὲ
[2, 17]	πολίταις ἕπεσθαι, ἅμα δὲ ἵνα	μή,	πλησίον τῆς Τύρου τοῦ σκάφους
[2, 38]	Ἀλλὰ σύ μοι δοκεῖς, ἔφη,	μὴ	πρωτόπειρος ἀλλὰ γέρων εἰς Ἀφροδίτην
[2, 7]	ἀλλὰ δέομαι, κατέπᾳσον αὖθις καὶ	μὴ	ταχὺ τὴν ἐπῳδὴν παραδράμῃς καὶ
[2, 37]	τὸ τῶν γυναικῶν κάλλος, ὅσον	μὴ	ταχὺ φθείρεται· ἐγγὺς γὰρ τοῦ
[2, 20]	μάλιστα δέ, ὅπερ ἦν, ὑποπτεύσας	μή	τι νύκτωρ ἡμῖν πραχθῇ, διενυκτέρευε
[2, 19]	γὰρ ἡμᾶς Ἀφροδίτη μυσταγωγήσῃ, οὐ	μή	τις ἄλλος κρείττων γένηται τῆς
[2, 10]	ὑπό τινι τῶν δένδρων λοχῶν	μή	τις ἡμῖν ἐπέλθῃ· καὶ αὐτὸς
[2, 37]	τῷ φιλήματι πάλλεται. εἰ δὲ	μὴ	τοῖς σπλάγχνοις ἦν δεδεμένη, ἠκολούθησεν
[2, 6]	Χαῖρε, δέσποινα, εἶπεν· Ἐγὼ σή;	μὴ	τοῦτο εἴπῃς. Καὶ μὴν πέπρακέ
[2, 34]	ὡς εἶδον, λαμβάνει· καὶ φοβούμενος	μὴ	φθάσῃ τὸ θηρίον καὶ πατάξῃ
[2, 16]	ἐμιμήσατο. ~Ἔτυχεν οὖν ἡ μὲν	ἐμὴ	μήτηρ τότε μαλακῶς ἔχουσα· σκηψαμένη
[2, 35]	μεμνημένον, τὸν δὲ Κλεινίαν ὑποδακρύοντα	μνήμῃ	Χαρικλέους, βουλόμενος αὐτοὺς τῆς λύπης
[2, 37]	ἐν δὲ τῇ τῆς Ἀφροδίτης	ἀκμῇ	οἰστρεῖ μὲν ὑφ´ ἡδονῆς, περικέχηνε
[2, 22]	καὶ πολλὴ περὶ τὸν αὐχένα	κόμη.	τὴν κατόπιν οὖν αἰσχύνην οὐχ
[2, 24]	γαστέρα· αὕτη δυστυχεστέρα τῆς μαχαίρας	τομή·	οὐδὲ εἶδον τὸν ὑβρίσαντά σε,
[2, 4]	φιλῆσαι τράχηλον. Πιθανῶς μέν, ἔφην,	νὴ	τὴν Ἀθηνᾶν, ἐς τὸ ἔργον
[2, 38]	καλή, τῶν ἀλειμμάτων ἡ πολυπράγμων	μηχανή.	καὶ ἔστιν αὐτῆς τὸ κάλλος
[2, 23]	σὺ δὲ ὅπως Ὀδυσσεὺς ἀγαθὸς	γένῃ.	ἅμα ἔλεγε καὶ ἥκομεν ἐπὶ
[2, 25]	μηδὲ ἀνακραγεῖν διὰ τὸν φόβον	δυναμένη.	φόβος γὰρ γλώττης ἐστὶ δεσμός.
[2, 30]	δέ με ἀπελθόντες καταλίποιτε, βρόχον	πλεξαμένη	τὴν ψυχήν μου οὕτως ἀφήσω.
[2, 29]	ἤχθετο, ᾐσχύνετο, ὠργίζετο. ἤχθετο μὲν	πεφωραμένη,	ᾐσχύνετο δὲ ὀνειδιζομένη, ὠργίζετο δὲ
[2, 16]	ἐμὴ μήτηρ τότε μαλακῶς ἔχουσα·	σκηψαμένη	δὲ καὶ ἡ Λευκίππη νοσεῖν
[2, 37]	δὲ μὴ τοῖς σπλάγχνοις ἦν	δεδεμένη,	ἠκολούθησεν ἂν καὶ ἀνείλκυσεν αὑτὴν
[2, 7]	ἡ δὲ παῖς ἀναθοροῦσα καὶ	καταθεμένη	τὴν κιθάραν κατενόει τὴν πληγὴν
[2, 25]	ἥρως, εἴτε λῃστής. ἐκείμην δὲ	πεφοβημένη,	μηδὲ ἀνακραγεῖν διὰ τὸν φόβον
[2, 24]	κόρρης ὡς εἶχε ῥαπίζει καὶ	ἐπιλαβομένη	τῶν τριχῶν ἅμα πρὸς τὴν
[2, 29]	ἤχθετο μὲν πεφωραμένη, ᾐσχύνετο δὲ	ὀνειδιζομένη,	ὠργίζετο δὲ ἀπιστουμένη. αἰδὼς δὲ
[2, 25]	καὶ τὸ πᾶν ἡ Κλειὼ	βασανιζομένη	κατείπῃ. ~Δόξαν οὖν οὕτως εἰχόμεθα
[2, 29]	λύπη δὲ περὶ τὰ στέρνα	διανεμομένη	κατατήκει τῆς ψυχῆς τὸ ζωπυροῦν·
[2, 29]	~Ἡ δὲ Λευκίππη καθ´ ἑαυτὴν	γενομένη	καὶ τῶν τῆς μητρὸς γεμισθεῖσα
[2, 37]	αὐτὸ τῆς Ἀφροδίτης ἡ γυνὴ	γενομένη	πέφυκεν ἀσθμαίνειν ὑπὸ καυματώδους ἡδονῆς,
[2, 22]	ὀδοῦσι. ταῦτα γὰρ οὐ ποιεῖ	μαχομένη	γυνή; ποῖον δὲ μέγεθος ἢ
[2, 26]	σπουδῇ θέουσαν· ἦν γὰρ δρασμὸν	βεβουλευμένη.	ἅμα τε οὖν ὁ Κλεινίας
[2, 4]	ἡ γὰρ τὸν θάλαμον αὐτῆς	πεπιστευμένη	Κλειὼ κεκοινώνηκέ μοι καὶ ἔχει
[2, 29]	ᾐσχύνετο δὲ ὀνειδιζομένη, ὠργίζετο δὲ	ἀπιστουμένη.	αἰδὼς δὲ καὶ λύπη καὶ
[2, 37]	γελᾷς, πῶς τὸν Περσέα σιωπᾷς;	Ἀλκμήνῃ	δὲ τοῦτο μόνον δῶρον ἀρκεῖ,
[2, 14]	ἀλλ´ ὕδατός εἰσιν ἐν τῇ	κρήνῃ	καὶ πυρὸς σπονδαί. ἐπεὶ καὶ
[2, 31]	ἐκείνην ἀπεδήμει τὴν ἡμέραν, τῇ	δεσποίνῃ	διακονησόμενος. ἀνοίγει δὴ τὰς θύρας
[2, 14]	ὡς κιθάρα λαλεῖ. ἀλλὰ καὶ	λίμνη	Λιβυκὴ μιμεῖται γῆν Ἰνδικήν, καὶ
[2, 37]	ἐνηρμοσμένον, καὶ ὁ συγγινόμενος περιβάλλεται	ἡδονῇ.	ἐγγίζει δὲ τοῖς χείλεσιν ὥσπερ
[2, 23]	δὲ ἐλπὶς τοῦ τυχεῖν ἐπεκάλυπτεν	ἡδονῇ	τὸν φόβον· οὕτω καὶ τὸ
[2, 6]	τε ἰδὼν ἐξαίφνης, εἶτ´ ἐφοινίχθην.	μόνη	δ´ ἦν καὶ οὐδὲ ἡ
[2, 10]	μαλακίζεται καὶ καθ´ ἑαυτὴν ἀναπαύεται·	μόνη	δὲ ἡ παῖς βαδιεῖται κατὰ
[2, 4]	παρθένῳ δύνασθαι καθ´ αὑτὸν συνεῖναι	μόνῃ.	~Ταῦτα εἰπὼν ἐχώρησεν ἔξω τῶν
[2, 37]	τέρμα αὐτὸ τῆς Ἀφροδίτης ἡ	γυνὴ	γενομένη πέφυκεν ἀσθμαίνειν ὑπὸ καυματώδους
[2, 37]	πινέτω, ἵνα ἔχῃ μειράκιον διάκονον	γυνή.	ἐλεῶ δὲ αὐτοῦ καὶ τὴν
[2, 36]	ποτὲ εἰς οὐρανοὺς διὰ κάλλος	γυνή	(καὶ γὰρ γυναιξὶ κεκοινώνηκεν ὁ
[2, 22]	ταῦτα γὰρ οὐ ποιεῖ μαχομένη	γυνή;	ποῖον δὲ μέγεθος ἢ κάλλος
[2, 36]	τιμῆς ἐξέωσται· ἦν γάρ, οἶμαι,	γυνή.	~Ὑπολαβὼν οὖν ἐγώ, Καὶ μὴν
[2, 5]	ἂν δὲ καὶ ταύτην κατασβέσῃς	σωφροσύνῃ	τὴν φλόγα, αὐτῷ σε καταλήψομαι
[2, 37]	σφραγῖδας τὰ φιλήματα, φιλεῖ δὲ	τέχνῃ	καὶ σκευάζει τὸ φίλημα γλυκύτερον.
[2, 19]	κόρης συνειδυίας, μηδὲν ἀντιπρᾶξαι τῇ	τέχνῃ.	ταῦτα ἦν τὰ συγκείμενα. ~Ἦν
[2, 8]	τίκτεται· στόμα γὰρ φωνῆς ὄργανον·	φωνὴ	δὲ ψυχῆς σκιά. αἱ γὰρ
[2, 5]	φλέγω· πῶς δυνήσῃ φυγεῖν; ἂν	φυλάξῃ	μου τὸ τόξον, οὐκ ἔχεις
[2, 34]	μὴ φθάσῃ τὸ θηρίον καὶ	πατάξῃ	τὸν ἵππον, ἐναγκυλωσάμενος τὸ ἀκόντιον,
[2, 38]	καὶ τὰ σχήματα· κἂν εἶναι	δόξῃ	καλή, τῶν ἀλειμμάτων ἡ πολυπράγμων
[2, 15]	μυρρίναι· ἡ δὲ τῶν ἀνθέων	ἀναπνοὴ	πρὸς τὴν τῶν θυμιαμάτων ἤριζεν
[2, 29]	τῶν τῆς μητρὸς γεμισθεῖσα ῥημάτων	παντοδαπή	τις ἦν· ἤχθετο, ᾐσχύνετο, ὠργίζετο.
[2, 25]	τὸ πᾶν ἡ Κλειὼ βασανιζομένη	κατείπῃ.	~Δόξαν οὖν οὕτως εἰχόμεθα ἔργου,
[2, 15]	πολλὴ μὲν ἡ τῶν θυμιαμάτων	πομπή,	ποικίλη δὲ ἡ τῶν ἀνθέων
[2, 29]	ἑαυτὰς πεφυσημέναι. τοσούτων οὖν ἡ	Λευκίππη	γεμισθεῖσα συμφορῶν οὐκ ἔφερε τὴν
[2, 31]	ἐκάθευδεν. εἶχε δὲ ἑτέραν ἡ	Λευκίππη	θαλαμηπόλον, ἣν τῷ αὐτῷ φαρμάκῳ
[2, 29]	λέγουσα ἀνεπήδησεν ἔξω. ~Ἡ δὲ	Λευκίππη	καθ´ ἑαυτὴν γενομένη καὶ τῶν
[2, 16]	ἔχουσα· σκηψαμένη δὲ καὶ ἡ	Λευκίππη	νοσεῖν ἔνδον ὑπέμεινε (συνέκειτο γὰρ
[2, 35]	ψυχαγωγίας· καὶ γὰρ οὐδὲ ἡ	Λευκίππη	παρῆν, ἀλλ´ ἐν μυχῷ ἐκάθευδε
[2, 24]	θυγατέρα ἀνῴμωξεν, Ἀπώλεσάς μου, λέγουσα,	Λευκίππη,	τὰς ἐλπίδας. οἴμοι, Σώστρατε· σὺ
[2, 29]	ἀτυχημάτων· ἐκ τούτου τοῦ βέλους	λύπη	γίνεται· τὸ δέ, ὄνειδος ἁμαρτημάτων,
[2, 29]	τῶν ὀφθαλμῶν ἐλευθερίαν καθαιρεῖ· ἡ	λύπη	δὲ περὶ τὰ στέρνα διανεμομένη
[2, 29]	δὲ ἀπιστουμένη. αἰδὼς δὲ καὶ	λύπη	καὶ ὀργὴ τρία τῆς ψυχῆς
[2, 29]	ἀλγεινότερα γίνεται τὰ ἕλκη τῇ	σιωπῇ·	αἱ γὰρ ὠδῖνες τῶν ἐκ
[2, 7]	μου τῶν χειλέων. κἀγὼ κατεφίλουν	σιωπῇ,	κλέπτων τῶν φιλημάτων τὸν ψόφον,
[2, 4]	ἢν δὲ ταῦτά σου ποιοῦντος	καρτερῇ	καὶ προσίηται, σὸν ἔργον ἤδη
[2, 6]	διαλεγόμενος ἔλαθον ἐπιστὰς ἀπροοράτως τῇ	κόρῃ	καὶ ὠχρίασά τε ἰδὼν ἐξαίφνης,
[2, 9]	ἐκπώματος, ἔνθα τὸ χεῖλος ἡ	κόρη	πίνουσα προσέθηκεν, ἐναρμοσάμενος τὸ ἐμὸν
[2, 9]	καὶ τὸ μὲν ἐμὸν τῇ	κόρῃ	προτίθησι, τὸ δὲ ἐκείνης ἐμοί,
[2, 11]	ὑστεραίαν παρεσκευάζετο. ἐώνητο δὲ τῇ	κόρῃ	τὰ πρὸς τὸν γάμον· περιδέραιον
[2, 38]	ἂν ἔχοις κόρον, ἀλλ´ ὅσον	ἐμφορῇ,	διψῇς ἔτι φιλεῖν, καὶ οὐκ
[2, 6]	τὸ Χαῖρε, δέσποινα, εἶπεν· Ἐγὼ	σή;	μὴ τοῦτο εἴπῃς. Καὶ μὴν
[2, 21]	ὅσα πλάττειν ἠδυνάμην, ἡ δὲ	σὴ	ψυχὴ πρὸς τοῦτο μόνον μαλακίζεται.
[2, 34]	εἶδον, λαμβάνει· καὶ φοβούμενος μὴ	φθάσῃ	τὸ θηρίον καὶ πατάξῃ τὸν
[2, 34]	ἀλλὰ τὴν ψυχὴν ἀφῆκε τῇ	φονευσάσῃ	μου περιπλεκόμενος δεξιᾷ. ἄγουσιν οὖν
[2, 14]	τι γὰρ ἂν εἰς αὐτὴν	ἐμπέσῃ	τῆς τοῦ χρυσοῦ γονῆς, τὸ
[2, 14]	ὀλίγος ἄνεμος εἰς τὰς δίνας	ἐμπέσῃ,	τὸ μὲν ὕδωρ ὡς χορδὴ
[2, 29]	δέ τις ἀνάγκῃ τοῦ κρείττονος	σιγήσῃ	τὴν ἄμυναν, ἀλγεινότερα γίνεται τὰ
[2, 19]	πίστεως. ἂν γὰρ ἡμᾶς Ἀφροδίτη	μυσταγωγήσῃ,	οὐ μή τις ἄλλος κρείττων
[2, 5]	καὶ τοξεύω καὶ φλέγω· πῶς	δυνήσῃ	φυγεῖν; ἂν φυλάξῃ μου τὸ
[2, 14]	αὑτὴν ἥρμοσε. καὶ γὰρ ἐν	θαλάσσῃ	κάθηται καὶ οὐκ ἀφῆκε τὴν
[2, 14]	τὸ θέαμα καινόν, πόλις ἐν	θαλάσσῃ	καὶ νῆσος ἐν γῇ. Ἀθηνᾶν
[2, 11]	βαφὴν προσῄει καὶ ἀπέπλυνε τῇ	θαλάσσῃ,	καὶ τὸ αἷμα λαμπρότερον ἐπορφύρετο·
[2, 14]	οὖν εἰς τὸ ὕδωρ βαπτίζουσι	πίσσῃ	πεφαρμαγμένον ἀνοίγουσί τε τοῦ ποταμοῦ
[2, 33]	φράσῃς, καὶ τὰ παρ´ ἡμῶν	ἀκούσῃ.	~Λέγει οὖν ὁ Μενέλαος· Τὸ
[2, 31]	τύχην ἐκείνην ἀπεδήμει τὴν ἡμέραν,	τῇ	δεσποίνῃ διακονησόμενος. ἀνοίγει δὴ τὰς
[2, 11]	τὴν βαφὴν προσῄει καὶ ἀπέπλυνε	τῇ	θαλάσσῃ, καὶ τὸ αἷμα λαμπρότερον
[2, 10]	ταύτην ἀπάξω διαλεγόμενος. ταῦτα εἰπὼν	τῇ	Κλειοῖ μὲν αὐτός, ἐγὼ δὲ
[2, 6]	~Ταῦτα διαλεγόμενος ἔλαθον ἐπιστὰς ἀπροοράτως	τῇ	κόρῃ καὶ ὠχρίασά τε ἰδὼν
[2, 9]	ἐκπώματα καὶ τὸ μὲν ἐμὸν	τῇ	κόρῃ προτίθησι, τὸ δὲ ἐκείνης
[2, 11]	τὴν ὑστεραίαν παρεσκευάζετο. ἐώνητο δὲ	τῇ	κόρῃ τὰ πρὸς τὸν γάμον·
[2, 14]	φλέγεται, ἀλλ´ ὕδατός εἰσιν ἐν	τῇ	κρήνῃ καὶ πυρὸς σπονδαί. ἐπεὶ
[2, 23]	καὶ καταθέμενον ὑπτίαν, μέσην ἀνατεμεῖν	τῇ	μαχαίρᾳ τὴν γαστέρα, κάτωθεν ἀρξάμενον
[2, 6]	σοι θεῶν ὥσπερ τὸν Ἡρακλέα	τῇ	Ὀμφάλῃ. Τὸν Ἑρμῆν λέγεις; τούτῳ
[2, 10]	Κλειοῖ μὲν αὐτός, ἐγὼ δὲ	τῇ	παιδὶ διαλαχόντες ἐφηδρεύομεν. καὶ οὕτως
[2, 20]	ἀντιπαίζειν καὶ αὐτός, ἐνετίθει δὲ	τῇ	παιδιᾷ τῆς γνώμης τὸ ἄσπονδον.
[2, 31]	τῆς κύλικος τῆς τελευταίας, ἣν	τῇ	Πανθείᾳ προσέφερεν· ἡ δὲ ἀναστᾶσα
[2, 4]	ἐπιτήδειον ἴδω καιρὸν τοῦ σε	τῇ	παρθένῳ δύνασθαι καθ´ αὑτὸν συνεῖναι
[2, 15]	ἐπὶ τὴν Τύρον ἔπεμπε, καὶ	τῇ	πόλει συνδοκοῦν. ὁ οὖν Καλλισθένης
[2, 7]	τὸ αὐτόματόν μοι συνήργησεν. ~Ἔτυχε	τῇ	προτεραίᾳ ταύτης ἡμέρᾳ περὶ μεσημβρίαν
[2, 29]	ἄμυναν, ἀλγεινότερα γίνεται τὰ ἕλκη	τῇ	σιωπῇ· αἱ γὰρ ὠδῖνες τῶν
[2, 19]	τῆς κόρης συνειδυίας, μηδὲν ἀντιπρᾶξαι	τῇ	τέχνῃ. ταῦτα ἦν τὰ συγκείμενα.
[2, 21]	τὸ βομβοῦν; ἢν εἰσδύῃ μου	τῇ	τῆς ἀκοῆς ὁδῷ, τέθνηκα. καὶ
[2, 37]	ἐπαφώμενος ἰδίαν ἡδονήν. ἐν δὲ	τῇ	τῆς Ἀφροδίτης ἀκμῇ οἰστρεῖ μὲν
[2, 27]	μή, μένειν αὐτοῦ, παραδόντας ἑαυτοὺς	τῇ	τύχῃ. κοιμηθέντες οὖν ὀλίγον τῆς
[2, 14]	δὲ πλοῦτος ταύτῃ κάτω τεταμίευται	τῇ	τῶν ὑδάτων ἰλύϊ δεδεμένος, καὶ
[2, 34]	πεφονευμένος, ἀλλὰ τὴν ψυχὴν ἀφῆκε	τῇ	φονευσάσῃ μου περιπλεκόμενος δεξιᾷ. ἄγουσιν
[2, 13]	ταῦτα πάσχειν ἀπὸ ῥημάτων, ἃ	τῇ	ψυχῇ τρωθέντες διακονοῦσιν ὀφθαλμοί. προσελθὼν
[2, 7]	ἔφην. ἀλλὰ τί οὐκ ἐπᾴδεις,	φιλτάτη;	ἡ δὲ προσῆλθέ τε καὶ
[2, 19]	τίνος ἐπὶ τῶν φιλημάτων ἱστάμεθα,	φιλτάτη;	καλὰ τὰ προοίμια· προσθῶμεν ἤδη
[2, 7]	καὶ ἐμειδίασε, θαρσήσας εἶπον· Οἴμοι,	φιλτάτη,	πάλιν τέτρωμαι χαλεπώτερον· ἐπὶ γὰρ
[2, 34]	οὖν οἱ δικασταὶ προσετιμήσαντό μοι	τριετῆ	φυγήν, ἧς νῦν τέλος ἐχούσης
[2, 17]	τοῦτο γὰρ ἦν ὄνομα τῷ	οἰκέτῃ,	ὃν ἐπὶ τὴν ἁρπαγὴν παρεσκευάκει.
[2, 37]	μὲν ἀπαίδευτα, περιπλοκαὶ δὲ ἀμαθεῖς,	Ἀφροδίτη	δὲ ἀργή, ἡδονῆς δὲ οὐδέν.
[2, 19]	ἐπιθῶμεν πίστεως. ἂν γὰρ ἡμᾶς	Ἀφροδίτη	μυσταγωγήσῃ, οὐ μή τις ἄλλος
[2, 38]	καὶ οὐ μαλθάσσει τὰς ἐν	Ἀφροδίτῃ	περιπλοκὰς ὑγρότητι σαρκῶν, ἀλλ´ ἀντιτυπεῖ
[2, 38]	αὐτῷ καὶ πρὸ τῆς ἐν	Ἀφροδίτῃ	συμπλοκῆς καὶ ἐν παλαίστρᾳ συμπεσεῖν
[2, 22]	δὲ λέων ἠγριαίνετο καὶ μετεστρέφετο	πάντῃ	καὶ τὸν ἀέρα περιέχασκεν· ὁ
[2, 3]	κρατῆρος πεφυτευμέναι. οἱ δὲ βότρυες	πάντῃ	περικρεμάμενοι· ὄμφαξ μὲν αὐτῶν ἕκαστος
[2, 7]	περιβομβήσασα κύκλῳ μου τὸ πρόσωπον	παρέπτη·	κἀγὼ λαμβάνω τὸ ἐνθύμιον καὶ
[2, 2]	δείπνου καιρὸς ἦν. ἦν γὰρ	ἑορτὴ	προτρυγαίου Διονύσου τότε. τὸν γὰρ
[2, 23]	τὸ πρῶτον. ὡς δὲ ἡ	βελτίστη	γαστὴρ κατηνάγκασε, πείθεται. ἐπεὶ δὲ
[2, 17]	κατὰ Σάραπτα κώμην Τυρίων ἐπὶ	θαλάττῃ	κειμένην, ἐνταῦθα προσπορίζεται λέμβον, δίδωσι
[2, 5]	τολμηρέ, κατ´ ἐμοῦ στρατεύῃ καὶ	ἀντιπαρατάττῃ;	ἵπταμαι καὶ τοξεύω καὶ φλέγω·
[2, 19]	τῆς Κλειοῦς συνεργούσης, ἥτις ἦν	αὐτῇ	θαλαμηπόλος. εἶχε δὲ ὁ θάλαμος
[2, 7]	παῖς ψάλλουσα κιθάρᾳ, ἐπιπαρῆν δὲ	αὐτῇ	καὶ ἡ Κλειὼ καὶ παρεκάθητο,
[2, 3]	ἔρωτος τροφή. ἤδη δὲ καὶ	αὐτὴ	περιεργότερον εἰς ἐμὲ βλέπειν ἐθρασύνετο.
[2, 14]	τοῖς κλάδοις, πεφύτευται δὲ σὺν	αὐτῇ	τὸ πῦρ καὶ ἀνάπτει περὶ
[2, 38]	ἀλλὰ τῆς φύσεως τὰ φιλήματα.	αὕτη	δὲ παιδὸς φιλήματος εἰκών· εἰ
[2, 24]	νῦν ἀθλιώτερον ἀνετμήθης τὴν γαστέρα·	αὕτη	δυστυχεστέρα τῆς μαχαίρας τομή· οὐδὲ
[2, 14]	πυρὸς αἰθάλη τὸ φυτὸν γεωργεῖ.	αὕτη	πυρὸς φιλία καὶ φυτοῦ· οὕτως
[2, 18]	δὲ ὅμως ὑπὲρ ἀδελφῆς περιπεσούσης	τοιαύτῃ	συμφορᾷ. ~Ὀλίγας δὲ ἡμέρας διαλιπὼν
[2, 13]	καὶ ἦν ἐξ ἀκοῆς ἐραστής·	τοσαύτη	γὰρ τοῖς ἀκολάστοις ὕβρις, ὡς
[2, 14]	ἔχει πλούσιον. ὁ δὲ πλοῦτος	ταύτῃ	κάτω τεταμίευται τῇ τῶν ὑδάτων
[2, 22]	ἀέρα περιέχασκεν· ὁ δὲ κώνωψ	ταύτῃ	πλέον τὴν ὀργὴν ἐτίθετο παιδιὰν
[2, 21]	τὸ βραχὺ τὸ βομβοῦν; ἢν	εἰσδύῃ	μου τῇ τῆς ἀκοῆς ὁδῷ,
[2, 5]	ἀντεφθέγγετο· Ναί, τολμηρέ, κατ´ ἐμοῦ	στρατεύῃ	καὶ ἀντιπαρατάττῃ; ἵπταμαι καὶ τοξεύω
[2, 4]	ἀθλητὴς γένωμαι. Ἔρως, ὦ γενναῖε,	ἔφη,	δειλίας οὐκ ἀνέχεται. ὁρᾷς αὐτοῦ
[2, 34]	καὶ ὁ Μενέλαος, Τἀμὰ δακρύεις,	ἔφη,	ἢ καὶ σέ τι τοιοῦτον
[2, 28]	δοκιμασία, δοκίμασον. Ἔτι καὶ τοῦτο,	ἔφη	ἡ Πάνθεια, λείπεται, ἵνα καὶ
[2, 22]	χιτών. ταῦτα εἰπών, Ὥρα τοίνυν,	ἔφη,	καὶ σὲ τὰς ἀράχνας φοβεῖσθαι.
[2, 7]	ἡ δὲ διασχοῦσα, Τί ποιεῖς;	ἔφη.	καὶ σὺ κατεπᾴδεις; Τὴν ἐπῳδόν,
[2, 21]	τὰ ὦτα κινοῦντα, Τί πάσχεις;	ἔφη·	καὶ τί δή ποτε οὐδὲ
[2, 4]	τὸν ἐλέγξαντα μισεῖ. Ἤδη δέ,	ἔφη,	καὶ τὸ αὐτόματον ἡμῶν προὐνόησεν.
[2, 21]	λέων, Τί οὖν ἔτι ἀποθνῄσκειν,	ἔφη,	με δεῖ, τοσοῦτον ὄντα καὶ
[2, 38]	Μενέλαος, Ἀλλὰ σύ μοι δοκεῖς,	ἔφη,	μὴ πρωτόπειρος ἀλλὰ γέρων εἰς
[2, 10]	δεῖπνον ὁ Σάτυρός μοι προσελθὼν	ἔφη·	Νῦν μὲν ἀνδρίζεσθαι καιρός. ἡ
[2, 30]	ἀκοῦσαι πρὸς τὸν Σάτυρον, Δέομαι,	ἔφη,	πρὸς θεῶν ξένων καὶ ἐγχωρίων,
[2, 28]	θυγατέρα ἵεται καί, Οὐκ ἐρεῖς,	ἔφη,	τὴν συσκευὴν τοῦ δράματος; ἰδοὺ
[2, 21]	φοβοῦμαι. καὶ ὁ Προμηθεὺς ἐπιστὰς	ἔφη·	Τί με μάτην αἰτιᾷ; τὰ
[2, 36]	ὁ Μενέλαος, Ἀγνοεῖς, ὦ Κλειτοφῶν,	ἔφη,	τὸ κεφάλαιον τῆς ἡδονῆς. ποθεινὸν
[2, 2]	τὴν ἄμπελον, Τοῦτο μέν ἐστιν,	ἔφη,	τὸ ὕδωρ, τοῦτο δὲ ἡ
[2, 35]	γὰρ πολὺ ἄμεινον, ὁ Μενέλαος	ἔφη,	τοῦτο ἐκείνου; καὶ γὰρ ἁπλούστεροι
[2, 2]	ἡδονῆς πῦρ. καὶ ὁ Διόνυσος	ἔφη·	Τοῦτό ἐστιν ὀπώρας ὕδωρ, τοῦτό
[2, 21]	τύχην παραπτάντος αὐτῷ κώνωπος, Ὁρᾷς,	ἔφη,	τοῦτο τὸ βραχὺ τὸ βομβοῦν;
[2, 35]	~Ὁρῶν οὖν ἐγὼ τὸν Μενέλαον	κατηφῆ	πάνυ τῶν ἑαυτοῦ μεμνημένον, τὸν
[2, 18]	ἀτάκτως ὑπὸ τῆς ἐκπλήξεως, τὰ	ξίφη	γυμνώσαντες ἁρπάζουσι τὴν ἀδελφὴν τὴν
[2, 36]	θάλασσα, Σεμέλη δὲ πυρὸς γέγονε	τροφή.	ἂν δὲ μειρακίου Φρυγὸς ἐρασθῇ,
[2, 3]	ὑπέκκαυμα φέρων· οἶνος γὰρ ἔρωτος	τροφή.	ἤδη δὲ καὶ αὐτὴ περιεργότερον
[2, 37]	τῶν θεῶν Ἥρα πινέτω, ἵνα	ἔχῃ	μειράκιον διάκονον γυνή. ἐλεῶ δὲ
[2, 36]	ἵνα καὶ συνοικῇ καὶ οἰνοχόον	ἔχῃ	τοῦ νέκταρος· ἡ δὲ πρότερον
[2, 19]	τὰ οἰκήματα· θύρα δὲ ἐν	ἀρχῇ	τοῦ στενωποῦ μία ἐκλείετο· ταύτην
[2, 32]	παιανισμὸς ἦν καὶ πολλή τις	εὐχή,	θεοὺς σωτῆρας καλοῦντες, εὐφημοῦντες αἴσιον
[2, 27]	μένειν αὐτοῦ, παραδόντας ἑαυτοὺς τῇ	τύχῃ.	κοιμηθέντες οὖν ὀλίγον τῆς νυκτὸς
[2, 21]	πλάττειν ἠδυνάμην, ἡ δὲ σὴ	ψυχὴ	πρὸς τοῦτο μόνον μαλακίζεται. ἔκλαιεν
[2, 13]	πάσχειν ἀπὸ ῥημάτων, ἃ τῇ	ψυχῇ	τρωθέντες διακονοῦσιν ὀφθαλμοί. προσελθὼν οὖν

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 8/02/2006