Livre, chapitre |
[1, 6] |
ᾗ
ἀγαθά.
οὐκ
ἔστιν
ἄρα
|
τὸ |
ἀγαθὸν
κοινόν
τι
κατὰ
μίαν
|
[1, 13] |
κοινῷ
καὶ
φυτικῷ,
λέγω
δὲ
|
τὸ |
αἴτιον
τοῦ
τρέφεσθαι
καὶ
αὔξεσθαι· |
[1, 12] |
πράττομεν,
τὴν
ἀρχὴν
δὲ
καὶ
|
τὸ |
αἴτιον
τῶν
ἀγαθῶν
τίμιόν
τι |
[1, 13] |
τῷ
λόγῳ.
φαίνεται
δὴ
καὶ
|
τὸ |
ἄλογον
διττόν.
τὸ
μὲν
γὰρ |
[1, 13] |
δὲ
πείθεταί
πως
ὑπὸ
λόγου
|
τὸ |
ἄλογον,
μηνύει
καὶ
ἡ
νουθέτησις |
[1, 7] |
ἀρετὴν
ἀποτελεῖται·
εἰ
δ´
οὕτω,
|
τὸ |
ἀνθρώπινον
ἀγαθὸν
ψυχῆς
ἐνέργεια
γίνεται
|
[1, 2] |
τοῦτ´
ἂν
εἴη
τἀγαθὸν
καὶ
|
τὸ |
ἄριστον.
ἆρ´
οὖν
καὶ
πρὸς |
[1, 7] |
Ἀλλ´
ἴσως
τὴν
μὲν
εὐδαιμονίαν
|
τὸ |
ἄριστον
λέγειν
ὁμολογούμενόν
τι
φαίνεται, |
[1, 8] |
μικρὸν
ἐν
κτήσει
ἢ
χρήσει
|
τὸ |
ἄριστον
ὑπολαμβάνειν,
καὶ
ἐν
ἕξει |
[1, 7] |
δὲ
καὶ
ἐκ
τῆς
αὐταρκείας
|
τὸ |
αὐτὸ
συμβαίνειν·
τὸ
γὰρ
τέλειον |
[1, 6] |
πρὸς
τὴν
αὑτοῦ
τέχνην
εἰδὼς
|
τὸ |
αὐτὸ
τοῦτο
ἀγαθόν,
ἢ
πῶς |
[1, 5] |
~Ἡμεῖς
δὲ
λέγωμεν
ὅθεν
παρεξέβημεν.
|
τὸ |
γὰρ
ἀγαθὸν
καὶ
τὴν
εὐδαιμονίαν |
[1, 3] |
κατὰ
τὴν
ὑποκειμένην
ὕλην
διασαφηθείη·
|
τὸ |
γὰρ
ἀκριβὲς
οὐχ
ὁμοίως
ἐν |
[1, 13] |
ἱκανῶς
ἔχει
πρὸς
τὰ
ζητούμενα·
|
τὸ |
γὰρ
ἐπὶ
πλεῖον
ἐξακριβοῦν
ἐργωδέστερον |
[1, 12] |
περὶ
τῶν
ἀριστείων
τῇ
ἡδονῇ·
|
τὸ |
γὰρ
μὴ
ἐπαινεῖσθαι
τῶν
ἀγαθῶν |
[1, 7] |
τῆς
αὐταρκείας
τὸ
αὐτὸ
συμβαίνειν·
|
τὸ |
γὰρ
τέλειον
ἀγαθὸν
αὔταρκες
εἶναι |
[1, 9] |
ἄσκησιν
παραγίνεται,
τῶν
θειοτάτων
εἶναι·
|
τὸ |
γὰρ
τῆς
ἀρετῆς
ἆθλον
καὶ |
[1, 9] |
εἴη
καὶ
τοῖς
ἐν
ἀρχῇ·
|
τὸ |
γὰρ
τῆς
πολιτικῆς
τέλος
ἄριστον |
[1, 12] |
ἀναφερόμενοι,
τοῦτο
δὲ
συμβαίνει
διὰ
|
τὸ |
γίνεσθαι
τοὺς
ἐπαίνους
δι´
ἀναφορᾶς, |
[1, 6] |
οὐδὲ
τῶν
ἀριθμῶν
ἰδέαν
κατεσκεύαζον·
|
τὸ |
δ´
ἀγαθὸν
λέγεται
καὶ
ἐν
|
[1, 7] |
ὡς
οὐκ
ἔστι
πάντα
τέλεια·
|
τὸ |
δ´
ἄριστον
τέλειόν
τι
φαίνεται. |
[1, 7] |
τέλειον
ἀγαθὸν
αὔταρκες
εἶναι
δοκεῖ.
|
τὸ |
δ´
αὔταρκες
λέγομεν
οὐκ
αὐτῷ |
[1, 7] |
ἀλλὰ
τοῦτο
μὲν
εἰσαῦθις
ἐπισκεπτέον·
|
τὸ |
δ´
αὔταρκες
τίθεμεν
ὃ
μονούμενον |
[1, 7] |
λόγον
ἢ
μὴ
ἄνευ
λόγου,
|
τὸ |
δ´
αὐτό
φαμεν
ἔργον
εἶναι |
[1, 13] |
γὰρ
φυτικὸν
οὐδαμῶς
κοινωνεῖ
λόγου,
|
τὸ |
δ´
ἐπιθυμητικὸν
καὶ
ὅλως
ὀρεκτικὸν |
[1, 4] |
πολλοὶ
καὶ
οἱ
χαρίεντες
λέγουσιν,
|
τὸ |
δ´
εὖ
ζῆν
καὶ
τὸ |
[1, 7] |
οἷον
καὶ
περὶ
τὰς
ἀρχάς·
|
τὸ |
δ´
ὅτι
πρῶτον
καὶ
ἀρχή. |
[1, 7] |
τὸ
μὲν
ὡς
ἐπιπειθὲς
λόγῳ,
|
τὸ |
δ´
ὡς
ἔχον
καὶ
διανοούμενον. |
[1, 13] |
μὲν
κυρίως
καὶ
ἐν
αὑτῷ,
|
τὸ |
δ´
ὥσπερ
τοῦ
πατρὸς
ἀκουστικόν |
[1, 6] |
καὶ
ἐν
τῷ
πρός
τι,
|
τὸ |
δὲ
καθ´
αὑτὸ
καὶ
ἡ |
[1, 13] |
τὸ
μὲν
ἄλογον
αὐτῆς
εἶναι,
|
τὸ |
δὲ
λόγον
ἔχον.
ταῦτα
δὲ |
[1, 9] |
μάλιστα
τὰ〉
κατὰ
τὴν
ἀρίστην.
|
τὸ |
δὲ
μέγιστον
καὶ
κάλλιστον
ἐπιτρέψαι |
[1, 8] |
καὶ
οὐ
διώρισται
ταῦτα
κατὰ
|
τὸ |
Δηλιακὸν
ἐπίγραμμα·
κάλλιστον
τὸ
δικαιότατον, |
[1, 9] |
δ´
ἐστὶν
οὕτω
βέλτιον
ἢ
|
τὸ |
διὰ
τύχην
εὐδαιμονεῖν,
εὔλογον
ἔχειν |
[1, 11] |
τὴν
διαφοράν,
μᾶλλον
δ´
ἴσως
|
τὸ |
διαπορεῖσθαι
περὶ
τοὺς
κεκμηκότας
εἴ |
[1, 12] |
γὰρ
τὴν
εὐδαιμονίαν
ἐπαινεῖ
καθάπερ
|
τὸ |
δίκαιον,
ἀλλ´
ὡς
θειότερόν
τι |
[1, 8] |
κατὰ
τὸ
Δηλιακὸν
ἐπίγραμμα·
κάλλιστον
|
τὸ |
δικαιότατον,
λῷστον
δ´
ὑγιαίνειν·
ἥδιστον |
[1, 6] |
τῆς
ἰδέας;
ὥστε
μάταιον
ἔσται
|
τὸ |
εἶδος.
εἰ
δὲ
καὶ
ταῦτ´ |
[1, 12] |
δ´
οὕτως
ἔχειν
καὶ
διὰ
|
τὸ |
εἶναι
ἀρχή·
ταύτης
γὰρ
χάριν |
[1, 7] |
αἱ
ἐπιδόσεις·
παντὸς
γὰρ
προσθεῖναι
|
τὸ |
ἐλλεῖπον.
μεμνῆσθαι
δὲ
καὶ
τῶν |
[1, 6] |
ἐν
τῇ
τῶν
ἀγαθῶν
συστοιχίᾳ
|
τὸ |
ἕν·
οἷς
δὴ
καὶ
Σπεύσιππος |
[1, 6] |
γὰρ
ἀγαθοῦ
τινὸς
ἐφιέμεναι
καὶ
|
τὸ |
ἐνδεὲς
ἐπιζητοῦσαι
παραλείπουσι
τὴν
γνῶσιν |
[1, 12] |
οὐκ
ἔστιν.
φαίνεται
δὴ
πᾶν
|
τὸ |
ἐπαινετὸν
τῷ
ποιόν
τι
εἶναι |
[1, 7] |
κατὰ
τὴν
ἀρετὴν
ὑπεροχῆς
πρὸς
|
τὸ |
ἔργον·
κιθαριστοῦ
μὲν
γὰρ
κιθαρίζειν, |
[1, 7] |
γὰρ
ἐφ´
ὅσον
χρησίμη
πρὸς
|
τὸ |
ἔργον,
ὃ
δὲ
τί
ἐστιν |
[1, 7] |
γένοιτ´
ἂν
τοῦτ´,
εἰ
ληφθείη
|
τὸ |
ἔργον
τοῦ
ἀνθρώπου.
ὥσπερ
γὰρ |
[1, 7] |
μὲν
γὰρ
κιθαρίζειν,
σπουδαίου
δὲ
|
τὸ |
εὖ·
εἰ
δ´
οὕτως,
{ἀνθρώπου |
[1, 8] |
συνᾴδει
δὲ
τῷ
λόγῳ
καὶ
|
τὸ
|
εὖ
ζῆν
καὶ
τὸ
εὖ |
[1, 10] |
ὀρθόν;
οὐ
γὰρ
ἐν
ταύταις
|
τὸ |
εὖ
ἢ
κακῶς,
ἀλλὰ
προσδεῖται |
[1, 7] |
ἔργῳ
δοκεῖ
τἀγαθὸν
εἶναι
καὶ
|
τὸ |
εὖ,
οὕτω
δόξειεν
ἂν
καὶ
|
[1, 4] |
τὸ
δ´
εὖ
ζῆν
καὶ
|
τὸ |
εὖ
πράττειν
ταὐτὸν
ὑπολαμβάνουσι
τῷ |
[1, 8] |
καὶ
τὸ
εὖ
ζῆν
καὶ
|
τὸ |
εὖ
πράττειν
τὸν
εὐδαίμονα·
σχεδὸν |
[1, 7] |
εἰρήσθω.
Πάλιν
δ´
ἐπανέλθωμεν
ἐπὶ
|
τὸ |
ζητούμενον
ἀγαθόν,
τί
ποτ´
ἂν |
[1, 5] |
ὁ
πλοῦτος
δῆλον
ὅτι
οὐ
|
τὸ |
ζητούμενον
ἀγαθόν·
χρήσιμον
γὰρ
καὶ |
[1, 7] |
μόνον
τέλειον,
τοῦτ´
ἂν
εἴη
|
τὸ |
ζητούμενον,
εἰ
δὲ
πλείω,
τὸ |
[1, 9] |
ἐστὶ
καὶ
ἐκ
τοῦ
λόγου
|
τὸ |
ζητούμενον·
εἴρηται
γὰρ
ψυχῆς
ἐνέργεια |
[1, 10] |
περὶ
αὐτὰς
λήθην.
ὑπάρξει
δὴ
|
τὸ |
ζητούμενον
τῷ
εὐδαίμονι,
καὶ
ἔσται |
[1, 3] |
οὐδὲν
νέος
τὴν
ἡλικίαν
ἢ
|
τὸ |
ἦθος
νεαρός·
οὐ
γὰρ
παρὰ |
[1, 13] |
ὕπνον
(ὅθεν
φασὶν
οὐδὲν
διαφέρειν
|
τὸ |
ἥμισυ
τοῦ
βίου
τοὺς
εὐδαίμονας |
[1, 13] |
περὶ
μὲν
τούτων
ἅλις,
καὶ
|
τὸ |
θρεπτικὸν
ἐατέον,
ἐπειδὴ
τῆς
ἀνθρωπικῆς |
[1, 7] |
καὶ
τοῖς
φυτοῖς,
ζητεῖται
δὲ
|
τὸ |
ἴδιον.
ἀφοριστέον
ἄρα
τήν
τε |
[1, 7] |
αἱρετῶν,
καὶ
ἁπλῶς
δὴ
τέλειον
|
τὸ |
καθ´
αὑτὸ
αἱρετὸν
ἀεὶ
καὶ |
[1, 7] |
τελειότατον
τούτων.
τελειότερον
δὲ
λέγομεν
|
τὸ |
καθ´
αὑτὸ
διωκτὸν
τοῦ
δι´ |
[1, 10] |
δὲ
καὶ
ἐν
τούτοις
διαλάμπει
|
τὸ |
καλόν,
ἐπειδὰν
φέρῃ
τις
εὐκόλως |
[1, 3] |
χρόνον
ἡ
ἔλλειψις,
ἀλλὰ
διὰ
|
τὸ |
κατὰ
πάθος
ζῆν
καὶ
διώκειν |
[1, 13] |
τῇ
περιφερείᾳ
τὸ
κυρτὸν
καὶ
|
τὸ |
κοῖλον,
οὐθὲν
διαφέρει
πρὸς
τὸ |
[1, 6] |
γὰρ
καὶ
ἔστιν
ἕν
τι
|
τὸ |
κοινῇ
κατηγορούμενον
ἀγαθὸν
ἢ
χωριστὸν |
[1, 13] |
πεφυκότα
καθάπερ
ἐν
τῇ
περιφερείᾳ
|
τὸ |
κυρτὸν
καὶ
τὸ
κοῖλον,
οὐθὲν |
[1, 13] |
τὸν
λόγον
καὶ
τῆς
ψυχῆς
|
τὸ |
λόγον
ἔχον
ἐπαινοῦμεν·
ὀρθῶς
γὰρ
|
[1, 13] |
λόγον
ἔχειν,
διττὸν
ἔσται
καὶ
|
τὸ |
λόγον
ἔχον,
τὸ
μὲν
κυρίως |
[1, 10] |
δὲ
συμβαίνοντα
θλίβει
καὶ
λυμαίνεται
|
τὸ |
μακάριον·
λύπας
τε
γὰρ
ἐπιφέρει |
[1, 8] |
δυνάμεως·
ἐνίων
δὲ
τητώμενοι
ῥυπαίνουσι
|
τὸ |
μακάριον,
οἷον
εὐγενείας
εὐτεκνίας
κάλλους· |
[1, 11] |
ὄντας
μηδὲ
τοὺς
ὄντας
ἀφαιρεῖσθαι
|
τὸ |
μακάριον.
συμβάλλεσθαι
μὲν
οὖν
τι |
[1, 10] |
αὐτῶν
αἱ
τιμιώταται
μονιμώτεραι
διὰ
|
τὸ |
μάλιστα
καὶ
συνεχέστατα
καταζῆν
ἐν |
[1, 7] |
γίνεται
τὸ
προστιθέμενον,
ἀγαθῶν
δὲ
|
τὸ |
μεῖζον
αἱρετώτερον
ἀεί.
τέλειον
δή |
[1, 10] |
καὶ
τελευτήσοντα
κατὰ
λόγον;
ἐπειδὴ
|
τὸ |
μέλλον
ἀφανὲς
ἡμῖν
ἐστίν,
τὴν |
[1, 13] |
ἔνια,
καὶ
χρηστέον
αὐτοῖς·
οἷον
|
τὸ
|
μὲν
ἄλογον
αὐτῆς
εἶναι,
τὸ |
[1, 7] |
δὴ
τοῦτ´
ἂν
εἴη
ποτέ;
|
τὸ |
μὲν
γὰρ
ζῆν
κοινὸν
εἶναι |
[1, 8] |
βίος
αὐτῶν
καθ´
αὑτὸν
ἡδύς.
|
τὸ
|
μὲν
γὰρ
ἥδεσθαι
τῶν
ψυχικῶν, |
[1, 13] |
δὴ
καὶ
τὸ
ἄλογον
διττόν.
|
τὸ |
μὲν
γὰρ
φυτικὸν
οὐδαμῶς
κοινωνεῖ |
[1, 13] |
τὸ
παρόν.
τοῦ
ἀλόγου
δὲ
|
τὸ |
μὲν
ἔοικε
κοινῷ
καὶ
φυτικῷ, |
[1, 13] |
ἔσται
καὶ
τὸ
λόγον
ἔχον,
|
τὸ |
μὲν
κυρίως
καὶ
ἐν
αὑτῷ, |
[1, 11] |
τύχας
καὶ
τῶν
φίλων
ἁπάντων
|
τὸ
|
μὲν
μηδοτιοῦν
συμβάλλεσθαι
λίαν
ἄφιλον |
[1, 10] |
ἀποφαίνοντες
καὶ
σαθρῶς
ἱδρυμένον.
ἢ
|
τὸ |
μὲν
ταῖς
τύχαις
ἐπακολουθεῖν
οὐδαμῶς |
[1, 7] |
τοῦ
λόγον
ἔχοντος·
τούτου
δὲ
|
τὸ |
μὲν
ὡς
ἐπιπειθὲς
λόγῳ,
τὸ |
[1, 13] |
τοῦ
σώματος
μόρια
καὶ
πᾶν
|
τὸ
|
μεριστόν,
ἢ
τῷ
λόγῳ
δύο |
[1, 6] |
ἀρεταί,
καὶ
ἐν
τῷ
ποσῷ
|
τὸ |
μέτριον,
καὶ
ἐν
τῷ
πρός |
[1, 10] |
κατ´
αὐτοῦ
τὸ
ὑπάρχον
διὰ
|
τὸ |
μὴ
βούλεσθαι
τοὺς
ζῶντας
εὐδαιμονίζειν |
[1, 6] |
λεχθεῖσιν
ἀμφισβήτησίς
τις
ὑποφαίνεται
διὰ
|
τὸ |
μὴ
περὶ
παντὸς
ἀγαθοῦ
τοὺς |
[1, 8] |
πολλοῖς
τὰ
ἡδέα
μάχεται
διὰ
|
τὸ |
μὴ
φύσει
τοιαῦτ´
εἶναι,
τοῖς |
[1, 10] |
δ´
ἄθλιος·
ἄτοπον
δὲ
καὶ
|
τὸ |
μηδὲν
μηδ´
ἐπί
τινα
χρόνον |
[1, 7] |
διωκτὸν
τοῦ
δι´
ἕτερον
καὶ
|
τὸ |
μηδέποτε
δι´
ἄλλο
αἱρετὸν
τῶν |
[1, 10] |
διὰ
τὰς
μεταβολάς,
καὶ
διὰ
|
τὸ |
μόνιμόν
τι
τὴν
εὐδαιμονίαν
ὑπειληφέναι |
[1, 13] |
ἐν
τοῖς
ὕπνοις
ἐνεργεῖν
μάλιστα
|
τὸ |
μόριον
τοῦτο
καὶ
ἡ
δύναμις |
[1, 10] |
μαρτυρεῖ
δὲ
τῷ
λόγῳ
καὶ
|
τὸ |
νῦν
διαπορηθέν.
περὶ
οὐδὲν
γὰρ |
[1, 6] |
ἀλλ´
ἴσως
ταῦτα
μὲν
ἀφετέον
|
τὸ |
νῦν·
ἐξακριβοῦν
γὰρ
ὑπὲρ
αὐτῶν |
[1, 10] |
τάχα
γὰρ
ἂν
θεωρηθείη
καὶ
|
τὸ |
νῦν
ἐπιζητούμενον
ἐξ
ἐκείνου.
εἰ |
[1, 7] |
ὁμοίως,
ἀλλ´
ἱκανὸν
ἔν
τισι
|
τὸ
|
ὅτι
δειχθῆναι
καλῶς,
οἷον
καὶ |
[1, 4] |
πολιτικῶν
ἀκουσόμενον
ἱκανῶς.
ἀρχὴ
γὰρ
|
τὸ |
ὅτι,
καὶ
εἰ
τοῦτο
φαίνοιτο |
[1, 4] |
τὴν
πολιτικὴν
ἐφίεσθαι
καὶ
τί
|
τὸ |
πάντων
ἀκρότατον
τῶν
πρακτῶν
ἀγαθῶν. |
[1, 13] |
ἐν
τοῖς
σώμασι
μὲν
ὁρῶμεν
|
τὸ |
παραφερόμενον,
ἐπὶ
δὲ
τῆς
ψυχῆς |
[1, 13] |
τὸ
κοῖλον,
οὐθὲν
διαφέρει
πρὸς
|
τὸ |
παρόν.
τοῦ
ἀλόγου
δὲ
τὸ |
[1, 4] |
σταδίῳ
ἀπὸ
τῶν
ἀθλοθετῶν
ἐπὶ
|
τὸ |
πέρας
ἢ
ἀνάπαλιν.
ἀρκτέον
μὲν |
[1, 3] |
καὶ
πράττουσι
πολυωφελὲς
ἂν
εἴη
|
τὸ |
περὶ
τούτων
εἰδέναι.
~καὶ
περὶ |
[1, 3] |
πλάνην
ἔχει
καὶ
τἀγαθὰ
διὰ
|
τὸ |
πολλοῖς
συμβαίνειν
βλάβας
ἀπ´
αὐτῶν· |
[1, 5] |
προαιρούμενοι,
τυγχάνουσι
δὲ
λόγου
διὰ
|
τὸ |
πολλοὺς
τῶν
ἐν
ταῖς
ἐξουσίαις
|
[1, 3] |
καὶ
περὶ
τῶν
ὡς
ἐπὶ
|
τὸ |
πολὺ
καὶ
ἐκ
τοιούτων
λέγοντας |
[1, 6] |
ἀγαθὸν
ἔσται,
εἴπερ
μηδὲ
λευκότερον
|
τὸ |
πολυχρόνιον
τοῦ
ἐφημέρου.
πιθανώτερον
δ´ |
[1, 7] |
ἐστὶ
τέλος,
τοῦτ´
ἂν
εἴη
|
τὸ |
πρακτὸν
ἀγαθόν,
εἰ
δὲ
πλείω, |
[1, 7] |
ἀγαθῶν·
ὑπεροχὴ
γὰρ
ἀγαθῶν
γίνεται
|
τὸ |
προστιθέμενον,
ἀγαθῶν
δὲ
τὸ
μεῖζον |
[1, 10] |
τοῖς
γονεῦσιν.
ἀλλ´
ἐπανιτέον
ἐπὶ
|
τὸ |
πρότερον
ἀπορηθέν·
τάχα
γὰρ
ἂν |
[1, 6] |
οὐκ
ἐποίουν
ἰδέας
ἐν
οἷς
|
τὸ |
πρότερον
καὶ
ὕστερον
ἔλεγον,
διόπερ |
[1, 13] |
τὸν
ὀφθαλμοὺς
θεραπεύσοντα
καὶ
πᾶν
|
τὸ〉 |
σῶμα,
καὶ
μᾶλλον
ὅσῳ
τιμιωτέρα
|
[1, 2] |
δεῖ
πράττειν
καὶ
τίνων
ἀπέχεσθαι,
|
τὸ |
ταύτης
τέλος
περιέχοι
ἂν
τὰ |
[1, 7] |
τὸ
ζητούμενον,
εἰ
δὲ
πλείω,
|
τὸ |
τελειότατον
τούτων.
τελειότερον
δὲ
λέγομεν |
[1, 3] |
ματαίως
ἀκούσεται
καὶ
ἀνωφελῶς,
ἐπειδὴ
|
τὸ |
τέλος
ἐστὶν
οὐ
γνῶσις
ἀλλὰ |
[1, 10] |
ἐπιζητούμενον
ἐξ
ἐκείνου.
εἰ
δὴ
|
τὸ |
τέλος
ὁρᾶν
δεῖ
καὶ
τότε |
[1, 8] |
πράξεις
τινὲς
λέγονται
καὶ
ἐνέργειαι
|
τὸ |
τέλος·
οὕτω
γὰρ
τῶν
περὶ |
[1, 7] |
ἁπάσῃ
δὲ
πράξει
καὶ
προαιρέσει
|
τὸ |
τέλος·
τούτου
γὰρ
ἕνεκα
τὰ |
[1, 2] |
πόλει,
μεῖζόν
γε
καὶ
τελειότερον
|
τὸ |
τῆς
πόλεως
φαίνεται
καὶ
λαβεῖν |
[1, 13] |
εἴπομεν·
πειθαρχεῖ
γοῦν
τῷ
λόγῳ
|
τὸ |
τοῦ
ἐγκρατοῦς—
ἔτι
δ´
ἴσως |
[1, 13] |
ἔτι
δ´
ἴσως
εὐηκοώτερόν
ἐστι
|
τὸ |
τοῦ
σώφρονος
καὶ
ἀνδρείου·
πάντα |
[1, 8] |
δὲ
πέφυχ´
οὗ
τις
ἐρᾷ
|
τὸ |
τυχεῖν.
ἅπαντα
γὰρ
ὑπάρχει
ταῦτα |
[1, 10] |
εὐδαίμων,
μὴ
ἀληθεύσεται
κατ´
αὐτοῦ
|
τὸ |
ὑπάρχον
διὰ
τὸ
μὴ
βούλεσθαι |
[1, 6] |
τῆς
τοιαύτης
ζητήσεως
γινομένης
διὰ
|
τὸ |
φίλους
ἄνδρας
εἰσαγαγεῖν
τὰ
εἴδη. |
[1, 6] |
ὅσα
καὶ
μονούμενα
διώκεται,
οἷον
|
τὸ |
φρονεῖν
καὶ
ὁρᾶν
καὶ
ἡδοναί |
[1, 6] |
καὶ
ἐν
τῷ
πρός
τι
|
τὸ |
χρήσιμον,
καὶ
ἐν
χρόνῳ
καιρός, |