Livre, chapitre
[1, 6]	ᾗ ἀγαθά. οὐκ ἔστιν ἄρα	τὸ	ἀγαθὸν κοινόν τι κατὰ μίαν
[1, 13]	κοινῷ καὶ φυτικῷ, λέγω δὲ	τὸ	αἴτιον τοῦ τρέφεσθαι καὶ αὔξεσθαι·
[1, 12]	πράττομεν, τὴν ἀρχὴν δὲ καὶ	τὸ	αἴτιον τῶν ἀγαθῶν τίμιόν τι
[1, 13]	τῷ λόγῳ. φαίνεται δὴ καὶ	τὸ	ἄλογον διττόν. τὸ μὲν γὰρ
[1, 13]	δὲ πείθεταί πως ὑπὸ λόγου	τὸ	ἄλογον, μηνύει καὶ ἡ νουθέτησις
[1, 7]	ἀρετὴν ἀποτελεῖται· εἰ δ´ οὕτω,	τὸ	ἀνθρώπινον ἀγαθὸν ψυχῆς ἐνέργεια γίνεται
[1, 2]	τοῦτ´ ἂν εἴη τἀγαθὸν καὶ	τὸ	ἄριστον. ἆρ´ οὖν καὶ πρὸς
[1, 7]	Ἀλλ´ ἴσως τὴν μὲν εὐδαιμονίαν	τὸ	ἄριστον λέγειν ὁμολογούμενόν τι φαίνεται,
[1, 8]	μικρὸν ἐν κτήσει ἢ χρήσει	τὸ	ἄριστον ὑπολαμβάνειν, καὶ ἐν ἕξει
[1, 7]	δὲ καὶ ἐκ τῆς αὐταρκείας	τὸ	αὐτὸ συμβαίνειν· τὸ γὰρ τέλειον
[1, 6]	πρὸς τὴν αὑτοῦ τέχνην εἰδὼς	τὸ	αὐτὸ τοῦτο ἀγαθόν, ἢ πῶς
[1, 5]	~Ἡμεῖς δὲ λέγωμεν ὅθεν παρεξέβημεν.	τὸ	γὰρ ἀγαθὸν καὶ τὴν εὐδαιμονίαν
[1, 3]	κατὰ τὴν ὑποκειμένην ὕλην διασαφηθείη·	τὸ	γὰρ ἀκριβὲς οὐχ ὁμοίως ἐν
[1, 13]	ἱκανῶς ἔχει πρὸς τὰ ζητούμενα·	τὸ	γὰρ ἐπὶ πλεῖον ἐξακριβοῦν ἐργωδέστερον
[1, 12]	περὶ τῶν ἀριστείων τῇ ἡδονῇ·	τὸ	γὰρ μὴ ἐπαινεῖσθαι τῶν ἀγαθῶν
[1, 7]	τῆς αὐταρκείας τὸ αὐτὸ συμβαίνειν·	τὸ	γὰρ τέλειον ἀγαθὸν αὔταρκες εἶναι
[1, 9]	ἄσκησιν παραγίνεται, τῶν θειοτάτων εἶναι·	τὸ	γὰρ τῆς ἀρετῆς ἆθλον καὶ
[1, 9]	εἴη καὶ τοῖς ἐν ἀρχῇ·	τὸ	γὰρ τῆς πολιτικῆς τέλος ἄριστον
[1, 12]	ἀναφερόμενοι, τοῦτο δὲ συμβαίνει διὰ	τὸ	γίνεσθαι τοὺς ἐπαίνους δι´ ἀναφορᾶς,
[1, 6]	οὐδὲ τῶν ἀριθμῶν ἰδέαν κατεσκεύαζον·	τὸ	δ´ ἀγαθὸν λέγεται καὶ ἐν
[1, 7]	ὡς οὐκ ἔστι πάντα τέλεια·	τὸ	δ´ ἄριστον τέλειόν τι φαίνεται.
[1, 7]	τέλειον ἀγαθὸν αὔταρκες εἶναι δοκεῖ.	τὸ	δ´ αὔταρκες λέγομεν οὐκ αὐτῷ
[1, 7]	ἀλλὰ τοῦτο μὲν εἰσαῦθις ἐπισκεπτέον·	τὸ	δ´ αὔταρκες τίθεμεν ὃ μονούμενον
[1, 7]	λόγον ἢ μὴ ἄνευ λόγου,	τὸ	δ´ αὐτό φαμεν ἔργον εἶναι
[1, 13]	γὰρ φυτικὸν οὐδαμῶς κοινωνεῖ λόγου,	τὸ	δ´ ἐπιθυμητικὸν καὶ ὅλως ὀρεκτικὸν
[1, 4]	πολλοὶ καὶ οἱ χαρίεντες λέγουσιν,	τὸ	δ´ εὖ ζῆν καὶ τὸ
[1, 7]	οἷον καὶ περὶ τὰς ἀρχάς·	τὸ	δ´ ὅτι πρῶτον καὶ ἀρχή.
[1, 7]	τὸ μὲν ὡς ἐπιπειθὲς λόγῳ,	τὸ	δ´ ὡς ἔχον καὶ διανοούμενον.
[1, 13]	μὲν κυρίως καὶ ἐν αὑτῷ,	τὸ	δ´ ὥσπερ τοῦ πατρὸς ἀκουστικόν
[1, 6]	καὶ ἐν τῷ πρός τι,	τὸ	δὲ καθ´ αὑτὸ καὶ ἡ
[1, 13]	τὸ μὲν ἄλογον αὐτῆς εἶναι,	τὸ	δὲ λόγον ἔχον. ταῦτα δὲ
[1, 9]	μάλιστα τὰ〉 κατὰ τὴν ἀρίστην.	τὸ	δὲ μέγιστον καὶ κάλλιστον ἐπιτρέψαι
[1, 8]	καὶ οὐ διώρισται ταῦτα κατὰ	τὸ	Δηλιακὸν ἐπίγραμμα· κάλλιστον τὸ δικαιότατον,
[1, 9]	δ´ ἐστὶν οὕτω βέλτιον ἢ	τὸ	διὰ τύχην εὐδαιμονεῖν, εὔλογον ἔχειν
[1, 11]	τὴν διαφοράν, μᾶλλον δ´ ἴσως	τὸ	διαπορεῖσθαι περὶ τοὺς κεκμηκότας εἴ
[1, 12]	γὰρ τὴν εὐδαιμονίαν ἐπαινεῖ καθάπερ	τὸ	δίκαιον, ἀλλ´ ὡς θειότερόν τι
[1, 8]	κατὰ τὸ Δηλιακὸν ἐπίγραμμα· κάλλιστον	τὸ	δικαιότατον, λῷστον δ´ ὑγιαίνειν· ἥδιστον
[1, 6]	τῆς ἰδέας; ὥστε μάταιον ἔσται	τὸ	εἶδος. εἰ δὲ καὶ ταῦτ´
[1, 12]	δ´ οὕτως ἔχειν καὶ διὰ	τὸ	εἶναι ἀρχή· ταύτης γὰρ χάριν
[1, 7]	αἱ ἐπιδόσεις· παντὸς γὰρ προσθεῖναι	τὸ	ἐλλεῖπον. μεμνῆσθαι δὲ καὶ τῶν
[1, 6]	ἐν τῇ τῶν ἀγαθῶν συστοιχίᾳ	τὸ	ἕν· οἷς δὴ καὶ Σπεύσιππος
[1, 6]	γὰρ ἀγαθοῦ τινὸς ἐφιέμεναι καὶ	τὸ	ἐνδεὲς ἐπιζητοῦσαι παραλείπουσι τὴν γνῶσιν
[1, 12]	οὐκ ἔστιν. φαίνεται δὴ πᾶν	τὸ	ἐπαινετὸν τῷ ποιόν τι εἶναι
[1, 7]	κατὰ τὴν ἀρετὴν ὑπεροχῆς πρὸς	τὸ	ἔργον· κιθαριστοῦ μὲν γὰρ κιθαρίζειν,
[1, 7]	γὰρ ἐφ´ ὅσον χρησίμη πρὸς	τὸ	ἔργον, ὃ δὲ τί ἐστιν
[1, 7]	γένοιτ´ ἂν τοῦτ´, εἰ ληφθείη	τὸ	ἔργον τοῦ ἀνθρώπου. ὥσπερ γὰρ
[1, 7]	μὲν γὰρ κιθαρίζειν, σπουδαίου δὲ	τὸ	εὖ· εἰ δ´ οὕτως, {ἀνθρώπου
[1, 8]	συνᾴδει δὲ τῷ λόγῳ καὶ	τὸ	εὖ ζῆν καὶ τὸ εὖ
[1, 10]	ὀρθόν; οὐ γὰρ ἐν ταύταις	τὸ	εὖ ἢ κακῶς, ἀλλὰ προσδεῖται
[1, 7]	ἔργῳ δοκεῖ τἀγαθὸν εἶναι καὶ	τὸ	εὖ, οὕτω δόξειεν ἂν καὶ
[1, 4]	τὸ δ´ εὖ ζῆν καὶ	τὸ	εὖ πράττειν ταὐτὸν ὑπολαμβάνουσι τῷ
[1, 8]	καὶ τὸ εὖ ζῆν καὶ	τὸ	εὖ πράττειν τὸν εὐδαίμονα· σχεδὸν
[1, 7]	εἰρήσθω. Πάλιν δ´ ἐπανέλθωμεν ἐπὶ	τὸ	ζητούμενον ἀγαθόν, τί ποτ´ ἂν
[1, 5]	ὁ πλοῦτος δῆλον ὅτι οὐ	τὸ	ζητούμενον ἀγαθόν· χρήσιμον γὰρ καὶ
[1, 7]	μόνον τέλειον, τοῦτ´ ἂν εἴη	τὸ	ζητούμενον, εἰ δὲ πλείω, τὸ
[1, 9]	ἐστὶ καὶ ἐκ τοῦ λόγου	τὸ	ζητούμενον· εἴρηται γὰρ ψυχῆς ἐνέργεια
[1, 10]	περὶ αὐτὰς λήθην. ὑπάρξει δὴ	τὸ	ζητούμενον τῷ εὐδαίμονι, καὶ ἔσται
[1, 3]	οὐδὲν νέος τὴν ἡλικίαν ἢ	τὸ	ἦθος νεαρός· οὐ γὰρ παρὰ
[1, 13]	ὕπνον (ὅθεν φασὶν οὐδὲν διαφέρειν	τὸ	ἥμισυ τοῦ βίου τοὺς εὐδαίμονας
[1, 13]	περὶ μὲν τούτων ἅλις, καὶ	τὸ	θρεπτικὸν ἐατέον, ἐπειδὴ τῆς ἀνθρωπικῆς
[1, 7]	καὶ τοῖς φυτοῖς, ζητεῖται δὲ	τὸ	ἴδιον. ἀφοριστέον ἄρα τήν τε
[1, 7]	αἱρετῶν, καὶ ἁπλῶς δὴ τέλειον	τὸ	καθ´ αὑτὸ αἱρετὸν ἀεὶ καὶ
[1, 7]	τελειότατον τούτων. τελειότερον δὲ λέγομεν	τὸ	καθ´ αὑτὸ διωκτὸν τοῦ δι´
[1, 10]	δὲ καὶ ἐν τούτοις διαλάμπει	τὸ	καλόν, ἐπειδὰν φέρῃ τις εὐκόλως
[1, 3]	χρόνον ἡ ἔλλειψις, ἀλλὰ διὰ	τὸ	κατὰ πάθος ζῆν καὶ διώκειν
[1, 13]	τῇ περιφερείᾳ τὸ κυρτὸν καὶ	τὸ	κοῖλον, οὐθὲν διαφέρει πρὸς τὸ
[1, 6]	γὰρ καὶ ἔστιν ἕν τι	τὸ	κοινῇ κατηγορούμενον ἀγαθὸν ἢ χωριστὸν
[1, 13]	πεφυκότα καθάπερ ἐν τῇ περιφερείᾳ	τὸ	κυρτὸν καὶ τὸ κοῖλον, οὐθὲν
[1, 13]	τὸν λόγον καὶ τῆς ψυχῆς	τὸ	λόγον ἔχον ἐπαινοῦμεν· ὀρθῶς γὰρ
[1, 13]	λόγον ἔχειν, διττὸν ἔσται καὶ	τὸ	λόγον ἔχον, τὸ μὲν κυρίως
[1, 10]	δὲ συμβαίνοντα θλίβει καὶ λυμαίνεται	τὸ	μακάριον· λύπας τε γὰρ ἐπιφέρει
[1, 8]	δυνάμεως· ἐνίων δὲ τητώμενοι ῥυπαίνουσι	τὸ	μακάριον, οἷον εὐγενείας εὐτεκνίας κάλλους·
[1, 11]	ὄντας μηδὲ τοὺς ὄντας ἀφαιρεῖσθαι	τὸ	μακάριον. συμβάλλεσθαι μὲν οὖν τι
[1, 10]	αὐτῶν αἱ τιμιώταται μονιμώτεραι διὰ	τὸ	μάλιστα καὶ συνεχέστατα καταζῆν ἐν
[1, 7]	γίνεται τὸ προστιθέμενον, ἀγαθῶν δὲ	τὸ	μεῖζον αἱρετώτερον ἀεί. τέλειον δή
[1, 10]	καὶ τελευτήσοντα κατὰ λόγον; ἐπειδὴ	τὸ	μέλλον ἀφανὲς ἡμῖν ἐστίν, τὴν
[1, 13]	ἔνια, καὶ χρηστέον αὐτοῖς· οἷον	τὸ	μὲν ἄλογον αὐτῆς εἶναι, τὸ
[1, 7]	δὴ τοῦτ´ ἂν εἴη ποτέ;	τὸ	μὲν γὰρ ζῆν κοινὸν εἶναι
[1, 8]	βίος αὐτῶν καθ´ αὑτὸν ἡδύς.	τὸ	μὲν γὰρ ἥδεσθαι τῶν ψυχικῶν,
[1, 13]	δὴ καὶ τὸ ἄλογον διττόν.	τὸ	μὲν γὰρ φυτικὸν οὐδαμῶς κοινωνεῖ
[1, 13]	τὸ παρόν. τοῦ ἀλόγου δὲ	τὸ	μὲν ἔοικε κοινῷ καὶ φυτικῷ,
[1, 13]	ἔσται καὶ τὸ λόγον ἔχον,	τὸ	μὲν κυρίως καὶ ἐν αὑτῷ,
[1, 11]	τύχας καὶ τῶν φίλων ἁπάντων	τὸ	μὲν μηδοτιοῦν συμβάλλεσθαι λίαν ἄφιλον
[1, 10]	ἀποφαίνοντες καὶ σαθρῶς ἱδρυμένον. ἢ	τὸ	μὲν ταῖς τύχαις ἐπακολουθεῖν οὐδαμῶς
[1, 7]	τοῦ λόγον ἔχοντος· τούτου δὲ	τὸ	μὲν ὡς ἐπιπειθὲς λόγῳ, τὸ
[1, 13]	τοῦ σώματος μόρια καὶ πᾶν	τὸ	μεριστόν, ἢ τῷ λόγῳ δύο
[1, 6]	ἀρεταί, καὶ ἐν τῷ ποσῷ	τὸ	μέτριον, καὶ ἐν τῷ πρός
[1, 10]	κατ´ αὐτοῦ τὸ ὑπάρχον διὰ	τὸ	μὴ βούλεσθαι τοὺς ζῶντας εὐδαιμονίζειν
[1, 6]	λεχθεῖσιν ἀμφισβήτησίς τις ὑποφαίνεται διὰ	τὸ	μὴ περὶ παντὸς ἀγαθοῦ τοὺς
[1, 8]	πολλοῖς τὰ ἡδέα μάχεται διὰ	τὸ	μὴ φύσει τοιαῦτ´ εἶναι, τοῖς
[1, 10]	δ´ ἄθλιος· ἄτοπον δὲ καὶ	τὸ	μηδὲν μηδ´ ἐπί τινα χρόνον
[1, 7]	διωκτὸν τοῦ δι´ ἕτερον καὶ	τὸ	μηδέποτε δι´ ἄλλο αἱρετὸν τῶν
[1, 10]	διὰ τὰς μεταβολάς, καὶ διὰ	τὸ	μόνιμόν τι τὴν εὐδαιμονίαν ὑπειληφέναι
[1, 13]	ἐν τοῖς ὕπνοις ἐνεργεῖν μάλιστα	τὸ	μόριον τοῦτο καὶ ἡ δύναμις
[1, 10]	μαρτυρεῖ δὲ τῷ λόγῳ καὶ	τὸ	νῦν διαπορηθέν. περὶ οὐδὲν γὰρ
[1, 6]	ἀλλ´ ἴσως ταῦτα μὲν ἀφετέον	τὸ	νῦν· ἐξακριβοῦν γὰρ ὑπὲρ αὐτῶν
[1, 10]	τάχα γὰρ ἂν θεωρηθείη καὶ	τὸ	νῦν ἐπιζητούμενον ἐξ ἐκείνου. εἰ
[1, 7]	ὁμοίως, ἀλλ´ ἱκανὸν ἔν τισι	τὸ	ὅτι δειχθῆναι καλῶς, οἷον καὶ
[1, 4]	πολιτικῶν ἀκουσόμενον ἱκανῶς. ἀρχὴ γὰρ	τὸ	ὅτι, καὶ εἰ τοῦτο φαίνοιτο
[1, 4]	τὴν πολιτικὴν ἐφίεσθαι καὶ τί	τὸ	πάντων ἀκρότατον τῶν πρακτῶν ἀγαθῶν.
[1, 13]	ἐν τοῖς σώμασι μὲν ὁρῶμεν	τὸ	παραφερόμενον, ἐπὶ δὲ τῆς ψυχῆς
[1, 13]	τὸ κοῖλον, οὐθὲν διαφέρει πρὸς	τὸ	παρόν. τοῦ ἀλόγου δὲ τὸ
[1, 4]	σταδίῳ ἀπὸ τῶν ἀθλοθετῶν ἐπὶ	τὸ	πέρας ἢ ἀνάπαλιν. ἀρκτέον μὲν
[1, 3]	καὶ πράττουσι πολυωφελὲς ἂν εἴη	τὸ	περὶ τούτων εἰδέναι. ~καὶ περὶ
[1, 3]	πλάνην ἔχει καὶ τἀγαθὰ διὰ	τὸ	πολλοῖς συμβαίνειν βλάβας ἀπ´ αὐτῶν·
[1, 5]	προαιρούμενοι, τυγχάνουσι δὲ λόγου διὰ	τὸ	πολλοὺς τῶν ἐν ταῖς ἐξουσίαις
[1, 3]	καὶ περὶ τῶν ὡς ἐπὶ	τὸ	πολὺ καὶ ἐκ τοιούτων λέγοντας
[1, 6]	ἀγαθὸν ἔσται, εἴπερ μηδὲ λευκότερον	τὸ	πολυχρόνιον τοῦ ἐφημέρου. πιθανώτερον δ´
[1, 7]	ἐστὶ τέλος, τοῦτ´ ἂν εἴη	τὸ	πρακτὸν ἀγαθόν, εἰ δὲ πλείω,
[1, 7]	ἀγαθῶν· ὑπεροχὴ γὰρ ἀγαθῶν γίνεται	τὸ	προστιθέμενον, ἀγαθῶν δὲ τὸ μεῖζον
[1, 10]	τοῖς γονεῦσιν. ἀλλ´ ἐπανιτέον ἐπὶ	τὸ	πρότερον ἀπορηθέν· τάχα γὰρ ἂν
[1, 6]	οὐκ ἐποίουν ἰδέας ἐν οἷς	τὸ	πρότερον καὶ ὕστερον ἔλεγον, διόπερ
[1, 13]	τὸν ὀφθαλμοὺς θεραπεύσοντα καὶ πᾶν	τὸ〉	σῶμα, καὶ μᾶλλον ὅσῳ τιμιωτέρα
[1, 2]	δεῖ πράττειν καὶ τίνων ἀπέχεσθαι,	τὸ	ταύτης τέλος περιέχοι ἂν τὰ
[1, 7]	τὸ ζητούμενον, εἰ δὲ πλείω,	τὸ	τελειότατον τούτων. τελειότερον δὲ λέγομεν
[1, 3]	ματαίως ἀκούσεται καὶ ἀνωφελῶς, ἐπειδὴ	τὸ	τέλος ἐστὶν οὐ γνῶσις ἀλλὰ
[1, 10]	ἐπιζητούμενον ἐξ ἐκείνου. εἰ δὴ	τὸ	τέλος ὁρᾶν δεῖ καὶ τότε
[1, 8]	πράξεις τινὲς λέγονται καὶ ἐνέργειαι	τὸ	τέλος· οὕτω γὰρ τῶν περὶ
[1, 7]	ἁπάσῃ δὲ πράξει καὶ προαιρέσει	τὸ	τέλος· τούτου γὰρ ἕνεκα τὰ
[1, 2]	πόλει, μεῖζόν γε καὶ τελειότερον	τὸ	τῆς πόλεως φαίνεται καὶ λαβεῖν
[1, 13]	εἴπομεν· πειθαρχεῖ γοῦν τῷ λόγῳ	τὸ	τοῦ ἐγκρατοῦς— ἔτι δ´ ἴσως
[1, 13]	ἔτι δ´ ἴσως εὐηκοώτερόν ἐστι	τὸ	τοῦ σώφρονος καὶ ἀνδρείου· πάντα
[1, 8]	δὲ πέφυχ´ οὗ τις ἐρᾷ	τὸ	τυχεῖν. ἅπαντα γὰρ ὑπάρχει ταῦτα
[1, 10]	εὐδαίμων, μὴ ἀληθεύσεται κατ´ αὐτοῦ	τὸ	ὑπάρχον διὰ τὸ μὴ βούλεσθαι
[1, 6]	τῆς τοιαύτης ζητήσεως γινομένης διὰ	τὸ	φίλους ἄνδρας εἰσαγαγεῖν τὰ εἴδη.
[1, 6]	ὅσα καὶ μονούμενα διώκεται, οἷον	τὸ	φρονεῖν καὶ ὁρᾶν καὶ ἡδοναί
[1, 6]	καὶ ἐν τῷ πρός τι	τὸ	χρήσιμον, καὶ ἐν χρόνῳ καιρός,

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 11/06/2008