Livre, chapitre |
[1, 4] |
ῥᾳδίως.
ᾧ
δὲ
μηδέτερον
ὑπάρχει
|
τούτων, |
ἀκουσάτω
τῶν
Ἡσιόδου·
οὗτος
μὲν |
[1, 5] |
θέσιν
διαφυλάττων.
καὶ
περὶ
μὲν
|
τούτων |
ἅλις·
ἱκανῶς
γὰρ
καὶ
ἐν |
[1, 13] |
τῶν
τυχόντων.
ἀλλὰ
περὶ
μὲν
|
τούτων |
ἅλις,
καὶ
τὸ
θρεπτικὸν
ἐατέον, |
[1, 6] |
ἐπακολουθῆσαι
δοκεῖ.
ἀλλὰ
περὶ
μὲν
|
τούτων |
ἄλλος
ἔστω
λόγος·
τοῖς
δὲ |
[1, 8] |
ἰσχυρότατοι
στεφανοῦνται
ἀλλ´
οἱ
ἀγωνιζόμενοι
|
(τούτων |
γάρ
τινες
νικῶσιν)
οὕτω
καὶ |
[1, 1] |
ἐστὶν
αἱρετώτερα
τῶν
ὑπ´
αὐτά·
|
τούτων |
γὰρ
χάριν
κἀκεῖνα
διώκεται.
διαφέρει |
[1, 7] |
δὲ
πλείω
φαίνεται
τὰ
τέλη,
|
τούτων |
δ´
αἱρούμεθά
τινα
δι´
ἕτερον, |
[1, 10] |
τῶν
ἐπιστημῶν
αὗται
δοκοῦσιν
εἶναι·
|
τούτων |
δ´
αὐτῶν
αἱ
τιμιώταται
μονιμώτεραι |
[1, 7] |
ἐπειδὴ
φύσει
πολιτικὸν
ὁ
ἄνθρωπος.
|
τούτων |
δὲ
ληπτέος
ὅρος
τις·
ἐπεκτείνοντι |
[1, 8] |
καὶ
τὴν
ἐκτὸς
εὐετηρίαν
συμπαραλαμβάνουσιν.
|
τούτων |
δὲ
τὰ
μὲν
πολλοὶ
καὶ |
[1, 11] |
τῶν
ἀντικειμένων.
ἔοικε
γὰρ
ἐκ
|
τούτων |
εἰ
καὶ
διικνεῖται
πρὸς
αὐτοὺς |
[1, 3] |
πολυωφελὲς
ἂν
εἴη
τὸ
περὶ
|
τούτων |
εἰδέναι.
~καὶ
περὶ
μὲν
ἀκροατοῦ, |
[1, 8] |
γε
καὶ
καλαί,
καὶ
μάλιστα
|
τούτων
|
ἕκαστον,
εἴπερ
καλῶς
κρίνει
περὶ |
[1, 11] |
δ´
ἀνθρώπους.
~καὶ
περὶ
μὲν
|
τούτων |
ἐπὶ
τοσοῦτον
διωρίσθω.
Τὰς
δὲ |
[1, 7] |
γὰρ
ἰατρεύει.
~καὶ
περὶ
μὲν
|
τούτων |
ἐπὶ
τοσοῦτον
εἰρήσθω.
Πάλιν
δ´ |
[1, 12] |
τῶν
τοιούτων
μηδέν.
~Διωρισμένων
δὲ
|
τούτων |
ἐπισκεψώμεθα
περὶ
τῆς
εὐδαιμονίας
πότερα |
[1, 3] |
κρίνει
καλῶς
ἃ
γινώσκει,
καὶ
|
τούτων |
ἐστὶν
ἀγαθὸς
κριτής.
καθ´
ἕκαστον |
[1, 3] |
δ´
ἐκ
τούτων
καὶ
περὶ
|
τούτων· |
ἔτι
δὲ
τοῖς
πάθεσιν
ἀκολουθητικὸς |
[1, 8] |
καὶ
ἔνδοξοι
ἄνδρες·
οὐδετέρους
δὲ
|
τούτων |
εὔλογον
διαμαρτάνειν
τοῖς
ὅλοις,
ἀλλ´ |
[1, 3] |
πόλεσιν.
~ἡ
μὲν
οὖν
μέθοδος
|
τούτων |
ἐφίεται,
πολιτική
τις
οὖσα.
Λέγοιτο |
[1, 13] |
τῶν
νόμων
ὑπηκόους.
παράδειγμα
δὲ
|
τούτων |
ἔχομεν
τοὺς
Κρητῶν
καὶ
Λακεδαιμονίων |
[1, 6] |
καὶ
ἀγαπώμενα,
τὰ
δὲ
ποιητικὰ
|
τούτων |
ἢ
φυλακτικά
πως
ἢ
τῶν |
[1, 3] |
πράξεων,
οἱ
λόγοι
δ´
ἐκ
|
τούτων |
καὶ
περὶ
τούτων·
ἔτι
δὲ |
[1, 10] |
εὖ
ἢ
κακῶς,
ἀλλὰ
προσδεῖται
|
τούτων |
ὁ
ἀνθρώπινος
βίος,
καθάπερ
εἴπομεν, |
[1, 7] |
εἰ
δὲ
πλείω,
τὸ
τελειότατον
|
τούτων. |
τελειότερον
δὲ
λέγομεν
τὸ
καθ´ |
[1, 8] |
ἐνεργείαις·
ταύτας
δέ,
ἢ
μίαν
|
τούτων |
τὴν
ἀρίστην,
φαμὲν
εἶναι
τὴν |
[1, 8] |
δοκεῖ,
τοῖς
δὲ
ταῦτα
ἢ
|
τούτων |
τι
μεθ´
ἡδονῆς
ἢ
οὐκ |
[1, 7] |
καὶ
τῆς
εὐδαιμονίας
χάριν,
διὰ
|
τούτων |
ὑπολαμβάνοντες
εὐδαιμονήσειν.
τὴν
δ´
εὐδαιμονίαν |
[1, 13] |
πολιτικῷ
περὶ
ψυχῆς,
θεωρητέον
δὲ
|
τούτων |
χάριν,
καὶ
ἐφ´
ὅσον
ἱκανῶς |
[1, 7] |
τὴν
δ´
εὐδαιμονίαν
οὐδεὶς
αἱρεῖται
|
τούτων |
χάριν,
οὐδ´
ὅλως
δι´
ἄλλο. |