Livre, par. |
[1, 75] |
τὸ
ἥμισυ
τοῦ
παντὸς
πλεῖον
|
εἶναι. |
Ἀλλὰ
καὶ
Κροίσου
διδόντος
χρήματα |
[1, 99] |
φησὶν
ὁ
Κυζικηνός,
ἀνεψιούς
τε
|
εἶναι |
ἀλλήλοις.
Καὶ
Ἀριστοτέλης
μὲν
τὸν |
[1, 68] |
περὶ
τοῦ
μέλλοντος
λογισμῷ
καταληπτὴν
|
εἶναι |
ἀνδρὸς
ἀρετήν.
Πρός
τε
τὸν |
[1, 107] |
Διαδοχαῖς,
ἀπὸ
μὲν
πατρὸς
Ἠτεῖον
|
εἶναι, |
ἀπὸ
δὲ
μητρὸς
Χηνέα.
Εὐθύφρων |
[1, 32] |
Βίαντος
λέξομεν.
Ἄλλοι
φασὶν
ἡφαιστότευκτον
|
εἶναι |
αὐτὸν
καὶ
δοθῆναι
πρὸς
τοῦ |
[1, 67] |
~Καὶ
σὲ
φημὶ
πάντων
τυράννων
|
εἶναι |
βέλτιστον.
Ἐπανήκειν
δέ
μοι
Ἀθήναζε |
[1, 42] |
τοὺς
ἑπτὰ
ἄλλους
ἄλλως
αἱρεῖσθαι·
|
εἶναι |
δὲ
Σόλωνα,
Θαλῆν,
Πιττακόν,
Βίαντα, |
[1, 23] |
καὶ
ἰσημερίας,
τὰ
ἄλλ'
ἀκατάληπτα
|
εἶναι |
δοκιμάσας.
Δοκεῖ
δὲ
κατά
τινας |
[1, 86] |
ἐρᾶν,
ἀλλοτρίων
δὲ
κακῶν
ἀμνημόνευτον
|
εἶναι. |
Ἐρωτηθεὶς
τί
δυσχερές,
Τὴν
ἐπὶ |
[1, 54] |
ἀξιώσῃς
τῶν
ἐμῶν
φίλων
εἷς
|
εἶναι, |
ἔσῃ
ἀνὰ
πρώτους·
οὐ
γάρ |
[1, 107] |
Ἡρακλείδου
τοῦ
Ποντικοῦ,
Κρῆτά
φησιν
|
εἶναι· |
Ἠτείαν
γὰρ
πόλιν
εἶναι
Κρήτης. |
[1, 95] |
ἐν
τῇ
πρώτῃ
ξένον
φησὶν
|
εἶναι |
Θρασυβούλῳ
τῷ
Μιλησίων
τυράννῳ.
~Φησὶ |
[1, 81] |
σάραπον
ἀποκαλεῖ
διὰ
τὸ
πλατύπουν
|
εἶναι |
καὶ
ἐπισύρειν
τὼ
πόδε·
χειροπόδην |
[1, 102] |
νῦν
αὐτὸν
ἐν
τῇ
πατρίδι
|
εἶναι |
καὶ
προσήκειν
αὐτῷ
ξένους
ποιεῖσθαι. |
[1, 92] |
γλῶσσαν
εὔφημον
ἴσχειν·
ἀρετῆς
οἰκεῖον
|
εἶναι, |
κακίας
ἀλλότριον·
ἀδικίαν
φεύγειν·
πόλει |
[1, 87] |
ὡς
μισήσοντας·
τοὺς
γὰρ
πλείστους
|
εἶναι |
κακούς.
Συνεβούλευέ
τε
ὧδε·
Βραδέως |
[1, 37] |
ὄψιν
καλλωπίζεσθαι,
ἀλλὰ
τοῖς
ἐπιτηδεύμασιν
|
εἶναι |
καλόν.
Μὴ
πλούτει,
φησί,
κακῶς, |
[1, 107] |
φησιν
εἶναι·
Ἠτείαν
γὰρ
πόλιν
|
εἶναι |
Κρήτης.
Ἀναξίλαος
δ'
Ἀρκάδα.
Μέμνηται |
[1, 107] |
Ἠτεῖος.
Παρμενίδης
μὲν
οὖν
δῆμον
|
εἶναι |
Λακωνικῆς,
ὅθεν
εἶναι
τὸν
Μύσωνα. |
[1, 106] |
δὲ
αὐτὸν
καὶ
τυράννου
πατρὸς
|
εἶναι. |
Λέγεται
δὴ
πρός
τινος
Ἀναχάρσιδος |
[1, 49] |
μόνον,
ἀλλὰ
καὶ
βοηθεῖν
ἕτοιμος
|
εἶναι, |
λέγων
ταῦτα·
ἄνδρες
Ἀθηναῖοι,
τῶν |
[1, 92] |
εὖ
τὸ
σῶμα
ἀσκεῖν·
φιλήκοον
|
εἶναι |
μᾶλλον
ἢ
φιλόλαλον·
φιλομαθῆ
μᾶλλον |
[1, 65] |
μὲν
μὴ
αἰσθανομένων
Πεισίστρατον
τυραννησείοντα
|
εἶναι |
ξυνετώτερος,
τῶν
δὲ
ὀκνούντων
ἀμύνεσθαι |
[1, 90] |
φωτὸς
ἅδε
βουλά.
Οὐ
γὰρ
|
εἶναι |
Ὁμήρου
τὸ
ἐπίγραμμα,
πολλοῖς
ἔτεσι |
[1, 70] |
μὴ
ἐπιγελᾶν.
Ἰσχυρὸν
ὄντα
πρᾷον
|
εἶναι, |
ὅπως
οἱ
πλησίον
αἰδῶνται
μᾶλλον |
[1, 72] |
τρόπον
Χιλώνειον
καλεῖ.
Βράγχου
δὲ
|
εἶναι, |
ὃς
τὸ
ἱερὸν
ἔκτισε
τὸ |
[1, 82] |
ἰδὼν
ἔφη
τὸν
Ἀπόλλω
σοφὸν
|
εἶναι, |
οὐδὲ
προσήκατο.
~Οἱ
δὲ
λέγουσιν |
[1, 74] |
Δοῦρις
τὸν
πατέρα
αὐτοῦ
Θρᾷκα
|
εἶναι. |
Οὗτος
μετὰ
τῶν
Ἀλκαίου
γενόμενος |
[1, 26] |
ὑπομνημάτων
ὅτι
βουλόμενος
δεῖξαι
ῥᾷον
|
εἶναι |
πλουτεῖν,
φορᾶς
μελλούσης
ἐλαιῶν
ἔσεσθαι, |
[1, 35] |
σοφίῃ.
~Τῶν
τε
ᾀδομένων
αὐτοῦ
|
εἶναι |
τάδε·
Οὔ
τι
τὰ
πολλὰ |
[1, 59] |
παρὰ
τοῖς
τυράννοις
δυναμένους
παραπλησίους
|
εἶναι |
ταῖς
ψήφοις
ταῖς
ἐπὶ
τῶν |
[1, 101] |
ἀφορμὴν
παροιμίας
διὰ
τὸ
παρρησιαστὴς
|
εἶναι, |
τὴν
ἀπὸ
Σκυθῶν
ῥῆσιν.
Λέγει |
[1, 76] |
τῷ
μεθύοντι,
ἐὰν
ἁμάρτῃ,
διπλῆν
|
εἶναι |
τὴν
ζημίαν·
ἵνα
μὴ
μεθύωσι, |
[1, 57] |
ἄρχοντι,
ἐὰν
μεθύων
ληφθῇ,
θάνατον
|
εἶναι |
τὴν
ζημίαν.
Τά
τε
Ὁμήρου |
[1, 103] |
τύπτειν
ἀλλήλους.
Μαθὼν
τέτταρας
δακτύλους
|
εἶναι |
τὸ
πάχος
τῆς
νεώς,
τοσοῦτον |
[1, 86] |
τύχην
περιγίνεσθαι.
Ἔλεγε
δὲ
ἀτυχῆ
|
εἶναι |
τὸν
ἀτυχίαν
μὴ
φέροντα·
καὶ |
[1, 28] |
Ὁ
δὲ
ἔφη
σοφίᾳ
πρῶτον
|
εἶναι |
τὸν
θεὸν
καὶ
ἀπέστειλεν
εἰς |
[1, 107] |
οὖν
δῆμον
εἶναι
Λακωνικῆς,
ὅθεν
|
εἶναι |
τὸν
Μύσωνα.
Σωσικράτης
δ'
ἐν |
[1, 99] |
Ἀριστοτέλης
μὲν
τὸν
Κορίνθιόν
φησιν
|
εἶναι |
τὸν
σοφόν·
Πλάτων
δὲ
οὔ |
[1, 23] |
ἀναφερομένη
ναυτικὴ
ἀστρολογία
Φώκου
λέγεται
|
εἶναι |
τοῦ
Σαμίου.
Καλλίμαχος
δ'
αὐτὸν |
[1, 58] |
δὲ
τὸν
μὲν
λόγον
εἴδωλον
|
εἶναι |
τῶν
ἔργων·
βασιλέα
δὲ
τὸν |
[1, 110] |
δὲ
παρὰ
τοῖς
Ἕλλησι
θεοφιλέστατος
|
εἶναι |
ὑπελήφθη.
Ὅθεν
καὶ
Ἀθηναίοις
τότε |
[1, 41] |
αὐτῶν
καὶ
ἄλλου
ἄλλο
φασὶν
|
εἶναι, |
ὡς
ἐκεῖνο·
Ἦν
Λακεδαιμόνιος
Χίλων |