Page
[217]	(Ξένος) Ὦ Σώκρατες, αἰδώς τίς	μ'	ἔχει τὸ νῦν πρῶτον συγγενόμενον
[232]	που καταβέβληται γεγραμμένα τῷ βουλομένῳ	μαθεῖν.	(Θεαίτητος) Τὰ Πρωταγόρειά μοι φαίνῃ
[230]	πᾶσαν ἀκούσιον ἀμαθίαν εἶναι, καὶ	μαθεῖν	οὐδέν ποτ' ἂν ἐθέλειν τὸν
[230]	εἰς αἰσχύνην καταστήσας, τὰς τοῖς	μαθήμασιν	ἐμποδίους δόξας ἐξελών, καθαρὸν ἀποφήνῃ
[231]	ἔθεμεν αὐτῷ συγχωρήσαντες δοξῶν ἐμποδίων	μαθήμασιν	περὶ ψυχὴν καθαρτὴν αὐτὸν εἶναι.
[224]	(ἐμπορικῆς, ψυχεμπορικῆς περὶ λόγους καὶ	μαθήματα	ἀρετῆς πωλητικὸν δεύτερον ἀνεφάνη σοφιστική.
[224]	περὶ (τὰ τῶν ἄλλων τεχνῶν	μαθήματα	ἑτέρῳ, τὸ δὲ περὶ τὸ
[231]	τέταρτόν γε αὐτοπώλης περὶ τὰ	μαθήματα	ἡμῖν ἦν> (Ξένος) Ὀρθῶς ἐμνημόνευσας.
[231]	τις περὶ τὰ τῆς ψυχῆς	μαθήματα.	(Θεαίτητος) Πάνυ γε. (Ξένος) Τρίτον
[224]	τὰ δὲ καὶ τεκταινόμενος αὐτὸς	μαθήματα	περὶ τὰ αὐτὰ ταῦτα καὶ
[224]	λέγεις. (Ξένος) Οὐκοῦν καὶ τὸν	μαθήματα	συνωνούμενον πόλιν τε ἐκ πόλεως
[232]	αὐτῆς εἰς ὃ πάντα τὰ	μαθήματα	ταῦτα βλέπει, διὸ καὶ πολλοῖς
[219]	(Θεαίτητος) Ἔστω. (Ξένος) Τὸ δὴ	μαθηματικὸν	αὖ μετὰ τοῦτο εἶδος ὅλον
[224]	οὖν. (Ξένος) Ταύτης τοίνυν τῆς	μαθηματοπωλικῆς	τὸ μὲν περὶ (τὰ τῶν
[224]	ἂν ᾖ περὶ τὰ τοιαῦτα	μαθηματοπωλικὸν	γένος, ἀεὶ σὺ προσερεῖς, ὡς
[230]	πρότερον αὐτὴν ἕξειν τῶν προσφερομένων	μαθημάτων	(ὄνησιν, πρὶν ἂν ἐλέγχων τις
[224]	ἧττον τοῦ πρόσθεν, ὅμως δὲ	μαθημάτων	οὖσαν πρᾶσιν αὐτὴν ἀδελφῷ τινι
[233]	(Ξένος) Πάντα ἄρα σοφοὶ τοῖς	μαθηταῖς	φαίνονται. (Θεαίτητος) Τί μήν; (Ξένος)
[233]	διδοὺς ἤθελεν ἂν τούτων αὐτῶν	μαθητὴς	γίγνεσθαι. (Θεαίτητος) Σχολῇ μεντἄν. (Ξένος)
[260]	ἴσως τῇδ' ἑπόμενος ῥᾷστ' ἂν	μάθοις.	(Θεαίτητος) Πῇ; (Ξένος) Τὸ μὲν
[236]	τοῦτο εἴρηκας; (Ξένος) Ὄντως, ὦ	μακάριε,	ἐσμὲν ἐν παντάπασι χαλεπῇ (σκέψει.
[238]	μέγ' εἴπῃς· ἔτι γάρ, ὦ	μακάριε,	ἔστι, καὶ ταῦτά γε τῶν
[232]	(Ξένος) Καὶ πολλῶν γε, ὦ	μακάριε,	ἑτέρων. ἀτὰρ δὴ τὸ τῆς
[249]	τί τοῦτ' εἴρηκας; (Ξένος) Ὦ	μακάριε,	οὐκ ἐννοεῖς ὅτι νῦν ἐσμεν
[233]	τινα ἀνθρώπων ἐστὶ δυνατόν. (Θεαίτητος)	Μακάριον	μεντἂν ἡμῶν, ὦ ξένε, ἦν
[268]	τὸν μὲν δημοσίᾳ τε καὶ	μακροῖς	λόγοις πρὸς πλήθη δυνατὸν εἰρωνεύεσθαι
[268]	(Ξένος) Τίνα οὖν ἀποφαινώμεθα τὸν	μακρολογώτερον	εἶναι; πότερα πολιτικὸν ἢ δημολογικόν;
[263]	(Ξένος) Θεαίτητος κάθηται. μῶν μὴ	μακρὸς	ὁ λόγος; (Θεαίτητος) Οὔκ, ἀλλὰ
[258]	(Ξένος) Οἶσθ' οὖν ὅτι Παρμενίδῃ	μακροτέρως	τῆς ἀποῤῥήσεως ἠπιστήκαμεν; (Θεαίτητος) Τί
[217]	εἴωθας ἥδιον αὐτὸς ἐπὶ σαυτοῦ	μακρῷ	λόγῳ διεξιέναι λέγων τοῦτο ὃ
[233]	πειρῶ προσέχων τὸν νοῦν εὖ	μάλα	ἀποκρίνασθαι. (Θεαίτητος) Τὸ ποῖον; (Ξένος)
[240]	μὴ ὂν τῷ ὄντι, καὶ	μάλα	ἄτοπον. (Ξένος) Πῶς γὰρ οὐκ
[227]	ἐν μέλει φθεγξόμεθα. (Θεαίτητος) Καὶ	μάλα	γε. (Ξένος) Δύο μὲν εἴδη
[227]	γελοῖα δοκοῦντα ὀνόματα ἔσχεν. (Θεαίτητος)	Μάλα	γε. (Ξένος) Παντάπασι μὲν οὖν,
[253]	ἄλλων ἕτερον ἑτέρῳ. (Θεαίτητος) Καὶ	μάλα	γε. (Ξένος) Πᾶς οὖν οἶδεν
[224]	πωλητικὸν δεύτερον ἀνεφάνη σοφιστική. (Θεαίτητος)	Μάλα	γε. (Ξένος) Τρίτον δέ γ'
[216]	ἀμφὶ Παρμενίδην καὶ Ζήνωνα (ἑταίρων)	μάλα	δὲ ἄνδρα φιλόσοφον. (Σωκράτης) Ἆρ'
[217]	παρεγενόμην ἐγὼ νέος ὤν, ἐκείνου	μάλα	δὴ τότε ὄντος πρεσβύτου; (Ξένος)
[239]	σοφιστὴς τόπον καταδέδυκεν. (Θεαίτητος) Καὶ	μάλα	δὴ φαίνεται. (Ξένος) Τοιγαροῦν εἴ
[236]	κατιδεῖν παγχάλεπος, ἐπεὶ καὶ νῦν	μάλα	εὖ καὶ κομψῶς εἰς ἄπορον
[246]	Τοιγαροῦν οἱ πρὸς αὐτοὺς ἀμφισβητοῦντες	μάλα	εὐλαβῶς ἄνωθεν ἐξ ἀοράτου ποθὲν
[233]	δέ γ' ἐθέλουσιν; (Θεαίτητος) Καὶ	μάλα.	(Ξένος) Δοκοῦσι γὰρ οἶμαι πρὸς
[241]	εὔποροι καὶ πολλαί. (Θεαίτητος) Καὶ	μάλα.	(Ξένος) Μικρὸν μέρος τοίνυν αὐτῶν
[256]	αὖ πάντ' αὐτοῦ. (Θεαίτητος) Καὶ	μάλα.	(Ξένος) Τὴν κίνησιν δὴ ταὐτόν
[240]	εἶναί πως. (Θεαίτητος) Ὁρῶ καὶ	μάλα.	(Ξένος) Τί δὲ δή; Τὴν
[267]	τοῖς μιμουμένοις δή. (Θεαίτητος) Καὶ	μάλα.	(Ξένος) Τὸν δοξομιμητὴν δὴ σκοπώμεθα
[223]	τὸ νῦν ζητούμενον, ἀλλ' εὖ	μάλα	ποικίλης. Καὶ γὰρ οὖν ἐν
[267]	Σκοπῶμεν. (Ξένος) Ἔχει τοίνυν καὶ	μάλα	συχνήν. ~Ὁ μὲν γὰρ εὐήθης
[267]	τὸ δ' ἄλλο πᾶν ἀφῶμεν	μαλακισθέντες	καὶ παρέντες (ἑτέρῳ συναγαγεῖν τε
[242]	συντονώτεραι τῶν Μουσῶν· αἱ δὲ	μαλακώτεραι	τὸ μὲν ἀεὶ ταῦτα οὕτως
[241]	Τί οὖν; Οὕτως ἀποστησόμεθα νῦν	μαλθακισθέντες;	(Θεαίτητος) Οὔκουν ἔγωγέ φημι δεῖν,
[230]	τὰ μὲν χαλεπαίνοντες, τὰ δὲ	μαλθακωτέρως	παραμυθούμενοι· τὸ δ' οὖν σύμπαν
[219]	δὲ τοῖς χειρουμένοις οὐκ ἐπιτρέπει,	μάλιστ'	ἄν που διὰ ταῦτα συνάπαντα
[266]	αὐτοποιητικόν, τὼ δ' ὑπολοίπω σχεδὸν	μάλιστ'	ἂν λεγοίσθην εἰδωλοποιικώ· καὶ κατὰ
[229]	πάτριον, ᾧ πρὸς τοὺς ὑεῖς	μάλιστ'	ἐχρῶντό τε καὶ ἔτι πολλοὶ
[237]	ἐκείνου τε οὖν μαρτυρεῖται, καὶ	μάλιστά	γε δὴ πάντων ὁ λόγος
[229]	δειλίαν ἡ κολαστικὴ πέφυκε τεχνῶν	μάλιστα	δὴ πασῶν προσήκουσα Δίκῃ. (Θεαίτητος)
[239]	γενναίως, ἅτε νέος ὤν, ὅτι	μάλιστα	δύνασαι συντείνας πειράθητι, μήτε οὐσίαν
[231]	εἶναι διαφεύγειν. Νῦν οὖν καὶ	μάλιστα	ἐπιθετέον αὐτῷ. (Θεαίτητος) Καλῶς λέγεις.
[267]	αὐτοῖς προθυμεῖσθαι φαίνεσθαι ποιεῖν, ὅτι	μάλιστα	ἔργοις τε καὶ λόγοις μιμούμενοι;
[217]	πολιτικόν, φιλόσοφον. (Θεόδωρος) Τί δὲ	μάλιστα	καὶ τὸ ποῖόν τι περὶ
[232]	εἰρημένων. ἓν γάρ τί μοι	μάλιστα	κατεφάνη αὐτὸν μηνῦον. (Θεαίτητος) Τὸ
[267]	ποιῇ, μίμησις τοῦτο τῆς φανταστικῆς	μάλιστα	κέκληταί που. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος)
[233]	Τὸ ποῖον, καὶ πρὸς τί	μάλιστα	λέγεις; οὐ γάρ που κατανοῶ
[246]	αὐτῶν δρᾶν. (Θεαίτητος) Πῶς; (Ξένος)	Μάλιστα	μέν, εἴ πῃ δυνατὸν ἦν,
[265]	~τὴν οἰκείαν λιπόντες (φύσιν ἐπιδείξωμεν	μάλιστα	μὲν ἡμῖν αὐτοῖς, ἔπειτα καὶ
[235]	αὐτῇ τέχνην. Ἔστι δ' αὕτη	μάλιστα	ὁπόταν κατὰ τὰς τοῦ παραδείγματος
[231]	Τὸν δὲ ἀσφαλῆ δεῖ πάντων	μάλιστα	περὶ τὰς ὁμοιότητας ἀεὶ ποιεῖσθαι
[232]	(Θεαίτητος) Κινδυνεύει τοῦτο ταύτῃ πῃ	μάλιστα	πεφυκέναι. (Ξένος) Μὴ τοίνυν ἡμεῖς
[249]	Τῷ δὴ φιλοσόφῳ καὶ ταῦτα	μάλιστα	τιμῶντι πᾶσα, ὡς ἔοικεν, ἀνάγκη
[220]	διὰ τὸ τοῖς τριόδουσιν οὕτω	μάλιστα	χρῆσθαι τριοδοντία τις οἶμαι κέκληται.
[262]	αὔτ' εἴπῃ, λόγον οὐδέν τι	μᾶλλον	ἀπεργάζεται. (Θεαίτητος) Πῶς γάρ; (Ξένος)
[257]	οὒ προτιθέμενα τῶν ἐπιόντων ὀνομάτων,	μᾶλλον	δὲ τῶν πραγμάτων περὶ ἅττ'
[218]	παντὸς πέρι τὸ πρᾶγμα αὐτὸ	μᾶλλον	διὰ λόγων ἢ τοὔνομα μόνον
[233]	φαινόμενοί τε εἰ μηδὲν αὖ	μᾶλλον	ἐδόκουν διὰ τὴν ἀμφισβήτησιν εἶναι
[258]	θετέον πρὸς τὸ μηδέν τι	μᾶλλον	εἶναι θάτερον θατέρου; (Θεαίτητος) Τί
[266]	δὲ εἴδωλον (εἰδωλοποιική) (Θεαίτητος) Νῦν	μᾶλλον	ἔμαθον, καὶ τίθημι δύο διχῇ
[257]	Κατὰ τοῦτον τὸν λόγον ἆρα	μᾶλλον	μὲν τὸ καλὸν ἡμῖν ἐστι
[239]	μέχρι τούτου λέγωμεν ὡς παντὸς	μᾶλλον	πανούργως εἰς ἄπορον ὁ σοφιστὴς
[241]	ἕξω; (Ξένος) Τόδε τοίνυν ἔτι	μᾶλλον	παραιτοῦμαί σε. (Θεαίτητος) Τὸ ποῖον;
[257]	εἴπωμέν τι μὴ μέγα, τότε	μᾶλλόν	τί σοι φαινόμεθα τὸ σμικρὸν
[227]	φαρμακοποσίας οὐδὲν ἧττον οὐδέ τι	μᾶλλον	τυγχάνει μέλον εἰ τὸ μὲν
[262]	(Ξένος) Ὅταν εἴπῃ τις· ἄνθρωπος	μανθάνει,	λόγον εἶναι φῂς τοῦτον ἐλάχιστόν
[244]	αὐτὸ ἡμᾶς, ἵνα μὴ δοξάζωμεν	μανθάνειν	μὲν τὰ λεγόμενα παρ' ὑμῶν,
[243]	μὲν τοῦτο εὐπορεῖν φαμεν καὶ	μανθάνειν	ὁπόταν τις αὐτὸ φθέγξηται, περὶ
[233]	γὰρ σύμπαντα, ὡς ἔοικας, οὐ	μανθάνεις.	(Θεαίτητος) Οὐ γὰρ οὖν. (Ξένος)
[227]	νῦν, εἴ γε ὅπερ βούλεται	μανθάνομεν.	(Θεαίτητος) Ἀλλὰ μεμάθηκα, καὶ συγχωρῶ
[241]	λέγει; (Θεαίτητος) Πῶς γὰρ οὐ	μανθάνομεν	ὅτι τἀναντία φήσει λέγειν ἡμᾶς
[241]	ᾖ τὰ πρὸ τούτων ὁμολογηθέντα;	μανθάνομεν,	ὦ Θεαίτητε, ἃ λέγει; (Θεαίτητος)
[221]	ἀληθῶς σοφιστήν; (Θεαίτητος) Οὐδαμῶς ἰδιώτην·	μανθάνω	γὰρ ὃ λέγεις, ὡς παντὸς
[245]	συμφωνήσει τῷ (ὅλῳ) λόγῳ. (Θεαίτητος)	Μανθάνω.	(Ξένος) Πότερον δὴ πάθος ἔχον
[222]	τὸ δὲ δωροφορικόν; (Θεαίτητος) Οὐ	μανθάνω.	(Ξένος) Τῇ τῶν ἐρώντων θήρᾳ
[248]	ἂν τοῖς ἔμπροσθεν λέγοιεν. (Ξένος)	Μανθάνω·	τόδε γε, ὡς τὸ γιγνώσκειν
[242]	μή ποτε διὰ ταῦτά σοι	μανικὸς	εἶναι δόξω παρὰ πόδα μεταβαλὼν
[216]	παράσχοιντ' ἂν ὡς παντάπασιν ἔχοντες	μανικῶς.	Τοῦ μέντοι ξένου ἡμῖν ἡδέως
[237]	νόημα. (Παρ' ἐκείνου τε οὖν	μαρτυρεῖται,	καὶ μάλιστά γε δὴ πάντων
[231]	δὲ παιδευτικῆς ὁ περὶ τὴν	μάταιον	δοξοσοφίαν γιγνόμενος ἔλεγχος ἐν τῷ
[249]	πρός γε τοῦτον παντὶ λόγῳ	μαχετέον,	ὃς ἂν ἐπιστήμην ἢ φρόνησιν
[246]	δὲ περὶ ταῦτα ἄπλετος ἀμφοτέρων	μάχη	τις, ὦ Θεαίτητε, ἀεὶ συνέστηκεν.
[226]	τῆς ἀντιλογικῆς, τῆς ἀμφισβητητικῆς, τῆς	μαχητικῆς,	τῆς ἀγωνιστικῆς, τῆς κτητικῆς ἔστιν,
[225]	(Θεαίτητος) Ἔστιν. (Ξένος) Τῆς τοίνυν	μαχητικῆς	τῷ μὲν σώματι πρὸς σώματα
[225]	ἁμιλλητικὸν αὐτῆς τιθέντας, τὸ δὲ	μαχητικόν.	(Θεαίτητος) Ἔστιν. (Ξένος) Τῆς τοίνυν
[260]	ταύτῃ μὲν ἴσως οὐκ ἂν	μάχοιτο	ἔτι· τάχα δ' ἂν φαίη
[228]	πρὸς τοῦτο ἔχω τί χρή	με	ἀποκρίνασθαι. (Ξένος) Πότερον ἄλλο τι
[239]	περὶ αὐτοῦ. (Θεαίτητος) Πολλὴ μεντἄν	με	καὶ ἄτοπος ἔχοι προθυμία τῆς
[250]	καὶ ψυχρόν. (Θεαίτητος) Ποῖα; Ὑόμνησόν	με.	(Ξένος) Πάνυ μὲν οὖν· καὶ
[241]	(Θεαίτητος) Τὸ ποῖον; (Ξένος) Μή	με	οἷον πατραλοίαν ὑπολάβῃς γίγνεσθαί τινα.
[238]	ὁ λόγος ἔχοι. ~(Ξένος) Μήπω	μέγ'	εἴπῃς· ἔτι γάρ, ὦ μακάριε,
[258]	τὸ μὴ μέγα καὶ τὸ	μέγα	αὐτὸ εἶναι λεκτέον; (Θεαίτητος) Ὁμοίως.
[258]	αὑτοῦ φύσιν ἔχον, ὥσπερ τὸ	μέγα	(ἦν μέγα καὶ τὸ καλὸν
[258]	ἔχον, ὥσπερ τὸ μέγα (ἦν	μέγα	καὶ τὸ καλὸν ἦν καλὸν
[258]	~(Ξένος) Ὁμοίως ἄρα τὸ μὴ	μέγα	καὶ τὸ μέγα αὐτὸ εἶναι
[258]	καὶ τὸ μὴ μέγα μὴ	μέγα>	καὶ τὸ μὴ καλὸν μὴ
[258]	ἦν καλὸν καὶ τὸ μὴ	μέγα	μὴ μέγα> καὶ τὸ μὴ
[259]	τὸ θάτερον ταὐτὸν καὶ τὸ	μέγα	σμικρὸν καὶ τὸ ὅμοιον ἀνόμοιον,
[229]	νῦν ζητούμενον; (Ξένος) Ἀγνοίας γοῦν	μέγα	τί μοι δοκῶ καὶ χαλεπὸν
[257]	Οἷον ὅταν εἴπωμέν τι μὴ	μέγα,	τότε μᾶλλόν τί σοι φαινόμεθα
[227]	τὸ μὲν σμικρά, τὸ δὲ	μεγάλα	ἡμᾶς ὠφελεῖ καθαῖρον. Τοῦ κτήσασθαι
[243]	εἴρηκε, χαλεπὸν καὶ πλημμελὲς οὕτω	μεγάλα	κλεινοῖς καὶ παλαιοῖς ἀνδράσιν ἐπιτιμᾶν·
[234]	ὥστε σμικρὰ μὲν φαίνεσθαι τὰ	μεγάλα,	χαλεπὰ δὲ τὰ ῥᾴδια, καὶ
[218]	σοφιστής· ὅσα δ' αὖ τῶν	μεγάλων	δεῖ διαπονεῖσθαι καλῶς, περὶ τῶν
[230]	τῷ τρόπῳ τῶν περὶ αὑτοὺς	μεγάλων	καὶ σκληρῶν δοξῶν ἀπαλλάττονται πασῶν
[235]	(Ξένος) Οὔκουν ὅσοι γε τῶν	μεγάλων	πού τι πλάττουσιν ἔργων ἢ
[237]	ἐγίγνετο ὄν. Παρμενίδης δὲ ὁ	μέγας,	ὦ παῖ, παισὶν ἡμῖν οὖσιν
[230]	ἂν καὶ τυγχάνῃ (βασιλεὺς ὁ	μέγας	ὤν, τὰ μέγιστα ἀκάθαρτον ὄντα,
[251]	αὐτῷ καὶ τὰ σχήματα καὶ	μεγέθη	καὶ κακίας καὶ ἀρετάς, ἐν
[230]	(βασιλεὺς ὁ μέγας ὤν, τὰ	μέγιστα	ἀκάθαρτον ὄντα, ἀπαίδευτόν τε καὶ
[220]	θήραν ἆρ' οὐκ ἂν κατὰ	μέγιστα	μέρη δύο διέλοιμεν; (Θεαίτητος) Κατὰ
[254]	ἀπαλλάττειν. (Θεαίτητος) οὐκοῦν χρή. (Ξένος)	Μέγιστα	μὴν τῶν γενῶν ἃ νυνδὴ
[252]	μὴν τοῦτό γέ που ταῖς	μεγίσταις	ἀνάγκαις ἀδύνατον, κίνησίν τε ἵστασθαι
[230]	τὸν ἔλεγχον λεκτέον ὡς ἄρα	μεγίστη	καὶ κυριωτάτη τῶν καθάρσεών ἐστι,
[238]	ταῦτά γε τῶν ἀποριῶν ἡ	μεγίστη	καὶ πρώτη. περὶ γὰρ αὐτὴν
[238]	οὖν ἐψευσάμην ἄρτι λέγων τὴν	μεγίστην	ἀπορίαν ἐρεῖν αὐτοῦ πέρι, τὸ
[253]	καὶ σχεδόν γε ἴσως τῆς	μεγίστης;	(Ξένος) Τίν' οὖν αὖ (νῦν)
[218]	μελετᾶν, πρὶν ἐν αὐτοῖς τοῖς	μεγίστοις.	Νῦν οὖν, ὦ Θεαίτητε, ἔγωγε
[261]	ὃ λέγεις διαπεπέρανται, τό τοι	μέγιστον	ἡμῖν τεῖχος ᾑρημένον ἂν εἴη,
[260]	Τούτου γὰρ στερηθέντες, τὸ μὲν	μέγιστον,	φιλοσοφίας ἂν στερηθεῖμεν· ἔτι δ'
[243]	(ἂν δόξῃ, περὶ δὲ τοῦ	μεγίστου	τε καὶ ἀρχηγοῦ πρώτου νῦν
[229]	δύο δέ τινε αὐτῆς εἶναι	μεγίστω;	σκόπει. (Θεαίτητος) Σκοπῶ. (Ξένος) Καί
[222]	Τῆς πεζῆς θήρας γίγνεσθον δύο	μεγίστω	τινὲ μέρει. (Θεαίτητος) Ποῖον ἑκάτερον;
[254]	ἐν πολλοῖς, ἀλλὰ προελόμενοι τῶν	μεγίστων	λεγομένων ἄττα, πρῶτον μὲν ποῖα
[225]	τοῖς πολλοῖς τῶν ἀκουόντων οὐ	μεθ'	ἡδονῆς ἀκουόμενον καλεῖσθαι κατὰ γνώμην
[266]	ἐν τοῖς ὕπνοις καὶ ὅσα	μεθ'	ἡμέραν φαντάσματα αὐτοφυῆ λέγεται, σκιὰ
[267]	αὐτῷ. (Θεαίτητος) Νενεμήσθω, τὸ δὲ	μεθείσθω.	(Ξένος) Καὶ μὴν καὶ τοῦτο
[251]	κίνησίς τε καὶ στάσις οὐδαμῇ	μεθέξετον	οὐσίας; ~(Θεαίτητος) Οὐ γὰρ οὖν.
[259]	ἔστι μὲν διὰ ταύτην τὴν	μέθεξιν,	οὐ μὴν ἐκεῖνό γε οὗ
[256]	ὁπόταν μὲν (ταὐτόν, διὰ τὴν	μέθεξιν	ταὐτοῦ πρὸς ἑαυτὴν οὕτω λέγομεν,
[220]	γε. (Ξένος) Τὸ δέ γε	μεθημερινόν,	ὡς ἐχόντων ἐν ἄκροις ἄγκιστρα
[218]	πρότερον ἐν ἄλλῳ ῥᾴονι τὴν	μέθοδον	αὐτοῦ προμελετᾶν, εἰ μὴ σύ
[243]	δὴ ταύτῃ δεῖν ποιεῖσθαι τὴν	μέθοδον	ἡμᾶς, οἷον αὐτῶν παρόντων ἀναπυνθανομένους
[235]	ἕκαστά τε καὶ ἐπὶ πάντα	μέθοδον.	(Θεαίτητος) Λέγεις εὖ, καὶ ταῦτα
[219]	τινος ἐπάξιον; (Θεαίτητος) Οὕτως. ~(Ξένος)	Μέθοδον	μὴν αὐτὸν ἐλπίζω καὶ λόγον
[265]	τοῖς ἐγγυτάτω γένει τῆς τοιαύτης	μεθόδου	πεφυκόσιν. (Θεαίτητος) Ὀρθῶς. (Ξένος) Οὐκοῦν
[227]	Ἀλλὰ γὰρ τῇ τῶν λόγων	μεθόδῳ	σπογγιστικῆς ἢ φαρμακοποσίας οὐδὲν ἧττον
[260]	τούτοις ἀναγκαῖον ἀληθῆ πάντ' εἶναι,	μειγνυμένου	δὲ δόξα τε ψευδὴς γίγνεται
[260]	(Θεαίτητος) Τί δή; (Ξένος) Μὴ	μειγνυμένου	μὲν αὐτοῦ τούτοις ἀναγκαῖον ἀληθῆ
[260]	καὶ προσηναγκάζομεν ἐᾶν ἕτερον ἑτέρῳ	μείγνυσθαι.	(Θεαίτητος) Πρὸς δὴ τί; (Ξένος)
[256]	συγχωρησόμεθα τὰ μὲν ἀλλήλοις ἐθέλειν	μείγνυσθαι,	τὰ δὲ μή. (Ξένος) Καὶ
[260]	εἰ δόξῃ τε καὶ λόγῳ	μείγνυται.	(Θεαίτητος) Τί δή; (Ξένος) Μὴ
[231]	(Θεαίτητος) Τί δή; (Ξένος) Μὴ	μεῖζον	αὐτοῖς προσάπτωμεν γέρας. (Θεαίτητος) Ἀλλὰ
[244]	πάντῃ· τὸ γὰρ οὔτε τι	μεῖζον	οὔτε τι βαιότερον πελέναι χρεόν
[218]	πειραθῶμεν παράδειγμα αὐτὸ θέσθαι τοῦ	μείζονος;	(Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Τί δῆτα
[218]	δὲ μηδενὸς ἐλάττονα ἔχον τῶν	μειζόνων;	οἷον ἀσπαλιευτής· ἆρ' οὐ πᾶσί
[236]	μὲν τοῦ δέοντος (τὰ ἄνω,	μείζω	δὲ τὰ κάτω φαίνοιτ' ἂν
[267]	δ' οὐκ εἰδότες. καίτοι τίνα	μείζω	διαίρεσιν ἀγνωσίας τε καὶ γνώσεως
[245]	συνάπτεται γὰρ ἕτερον ἐξ ἄλλου,	μείζω	καὶ χαλεπωτέραν φέρον περὶ τῶν
[238]	αὐτοῦ πέρι, τὸ δὲ ἔτι	μείζω	τινὰ λέγειν ἄλλην ἔχομεν; (Θεαίτητος)
[264]	Καὶ τοῦθ' ἡμῶν ἀπορουμένων ἔτι	μείζων	κατεχύθη σκοτοδινία, φανέντος τοῦ λόγου
[254]	(Ξένος) Τὸ δέ γε ὂν	μεικτὸν	ἀμφοῖν· ἐστὸν γὰρ ἄμφω που.
[253]	γένη πρὸς ἄλληλα κατὰ ταὐτὰ	μείξεως	ἔχειν ὡμολογήκαμεν, ἆρ' οὐ μετ'
[260]	ἄν, εἰ συνεχωρήσαμεν μηδεμίαν εἶναι	μεῖξιν	μηδενὶ πρὸς μηδέν. (Θεαίτητος) Ὀρθῶς
[227]	τινα, καθαρμὸν αὐτὸν λέγοντες ἐν	μέλει	φθεγξόμεθα. (Θεαίτητος) Καὶ μάλα γε.
[218]	σμικροῖς καὶ ῥᾴοσιν αὐτὰ δεῖν	μελετᾶν,	πρὶν ἐν αὐτοῖς τοῖς μεγίστοις.
[253]	τῶν λόγων πορεύεσθαι τὸν ὀρθῶς	μέλλοντα	δείξειν ποῖα ποίοις συμφωνεῖ τῶν
[253]	κοινωνεῖν, ἢ τέχνης δεῖ τῷ	μέλλοντι	δρᾶν ἱκανῶς αὐτό; (Θεαίτητος) Τέχνης.
[262]	ἢ γιγνομένων ἢ γεγονότων ἢ	μελλόντων,	καὶ οὐκ ὀνομάζει μόνον ἀλλά
[224]	νυνδή. (Θεαίτητος) Τί δ' οὐ	μέλλω;	(Ξένος) Καὶ τὸ κτητικῆς ἄρα
[227]	ἧττον οὐδέ τι μᾶλλον τυγχάνει	μέλον	εἰ τὸ μὲν σμικρά, τὸ
[227]	ὅπερ βούλεται μανθάνομεν. (Θεαίτητος) Ἀλλὰ	μεμάθηκα,	καὶ συγχωρῶ δύο μὲν εἴδη
[265]	τὸ δ' ἀνθρώπινον. (Θεαίτητος) Οὔπω	μεμάθηκα.	(Ξένος) Ποιητικήν, εἴπερ μεμνήμεθα τὰ
[268]	τι λήψεται, καὶ σχεδὸν ἤδη	μεμάθηκα	ὅτι τοῦτον δεῖ προσειπεῖν ἀληθῶς
[245]	~(Ξένος) Ἀλλὰ μὴν τό γε	μεμερισμένον	πάθος μὲν τοῦ ἑνὸς ἔχειν
[226]	ἔστιν, ὡς ὁ λόγος αὖ	μεμήνυκε	νῦν, ὁ σοφιστής. (Θεαίτητος) Κομιδῇ
[265]	πρότερον οὖσιν ὕστερον γίγνεσθαι. (Θεαίτητος)	Μεμνήμεθα.	(Ξένος) Ζῷα δὴ πάντα θνητά,
[265]	Οὔπω μεμάθηκα. (Ξένος) Ποιητικήν, εἴπερ	μεμνήμεθα	τὰ κατ' ἀρχὰς λεχθέντα, πᾶσαν
[250]	δεῖ φέρειν, πάσῃ συνεσχόμεθα ἀπορίᾳ.	μέμνησαι;	(Θεαίτητος) Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος)
[251]	ἀγαθὸν λέγειν (ἄνθρωπον, ἀλλὰ τὸ	μὲν	ἀγαθὸν ἀγαθόν, τὸν δὲ ἄνθρωπον
[219]	ὕστερον εἰς οὐσίαν ἄγῃ, τὸν	μὲν	ἄγοντα ποιεῖν, τὸ δὲ ἀγόμενον
[242]	Μουσῶν· αἱ δὲ μαλακώτεραι τὸ	μὲν	ἀεὶ ταῦτα οὕτως ἔχειν ἐχάλασαν,
[229]	(Θεαίτητος) Τίνε τούτω; ~(Ξένος) Περὶ	μὲν	αἶσχος γυμναστική, περὶ δὲ νόσον
[263]	(Ξένος) Λέγει δὲ αὐτῶν ὁ	μὲν	ἀληθὴς τὰ ὄντα ὡς ἔστιν
[243]	τι. Ταῦτα δὲ πάντα εἰ	μὲν	ἀληθῶς τις ἢ μὴ τούτων
[256]	εἴπερ τῶν γενῶν συγχωρησόμεθα τὰ	μὲν	ἀλλήλοις ἐθέλειν μείγνυσθαι, τὰ δὲ
[262]	δὴ καθάπερ τὰ πράγματα τὰ	μὲν	ἀλλήλοις ἥρμοττεν, τὰ δ' οὔ,
[229]	μὲν (οὖν) ὦ ξένε, τὸ	μὲν	ἄλλο δημιουργικὰς διδασκαλίας, τοῦτο δὲ
[225]	Καθ' ὁποῖα λέγε. (Ξένος) Τὸ	μὲν	ἁμιλλητικὸν αὐτῆς τιθέντας, τὸ δὲ
[249]	Καὶ πῶς; (Ξένος) Ἀλλὰ ταῦτα	μὲν	ἀμφότερα ἐνόντ' αὐτῷ λέγομεν, οὐ
[253]	εἴη. Καὶ γὰρ ἐκείνων τὰ	μὲν	ἀναρμοστεῖ που πρὸς ἄλληλα, τὰ
[219]	τμητέον; (Θεαίτητος) Πῇ; (Ξένος) Τὸ	μὲν	ἀναφανδὸν ὅλον ἀγωνιστικὸν θέντας, τὸ
[216]	ἐσπουδακότων. Καί μοι δοκεῖ θεὸς	μὲν	ἁνὴρ οὐδαμῶς εἶναι, θεῖος μήν·
[265]	λόγον δύο ποιητικῆς γένη, τὸ	μὲν	ἀνθρώπινον εἶναι, τὸ δὲ θεῖον.
[220]	τοίνυν ἀγκιστρευτικοῦ τῆς πληκτικῆς τὸ	μὲν	ἄνωθεν εἰς τὸ κάτω γιγνόμενον
[268]	ὧν εἴρηκας. (Ξένος) Οὐκοῦν τὸν	μὲν	ἁπλοῦν μιμητήν τινα, τὸν δὲ
[254]	τούτου. (Θεαίτητος) Πῶς; (Ξένος) Ὁ	μὲν	ἀποδιδράσκων εἰς τὴν τοῦ μὴ
[231]	γένει γενναία σοφιστική. (Θεαίτητος) Λεγέσθω	μέν·	ἀπορῶ δὲ ἔγωγε ἤδη διὰ
[220]	προσαγορεύειν; (Θεαίτητος) Οὐδέν. (Ξένος) Τοῦτο	μὲν	ἄρα ἑρκοθηρικὸν τῆς ἄγρας τὸ
[236]	(Θεαίτητος) παντάπασί γε. (Ξένος) Τὸ	μὲν	ἄρα ἕτερον οὐ δίκαιον, εἰκός
[229]	τούτων ἑκάτερον λέγομεν; (Ξένος) Τὸ	μὲν	ἀρχαιοπρεπές τι πάτριον, ᾧ πρὸς
[236]	δὲ μή, καὶ τὸ λέγειν	μὲν	ἄττα, ἀληθῆ δὲ μή, πάντα
[255]	σε συγχωρεῖν τῶν ὄντων τὰ	μὲν	αὐτὰ καθ' αὑτά, τὰ δὲ
[264]	ψευδής, τούτων δ' ἐφάνη διάνοια	μὲν	αὐτῆς πρὸς ἑαυτὴν ψυχῆς διάλογος,
[257]	ἐκεῖνα γὰρ οὐκ ὂν ἓν	μὲν	αὐτό ἐστιν, ἀπέραντα δὲ τὸν
[266]	ἡμετέρας αὖ ποιητικῆς πράξεως, τὸ	μὲν	αὐτό, φαμέν, (αὐτουργική) τὸ δὲ
[260]	Τί δή; (Ξένος) Μὴ μειγνυμένου	μὲν	αὐτοῦ τούτοις ἀναγκαῖον ἀληθῆ πάντ'
[266]	τμῆμα, κατὰ δὲ θάτερον τὸ	μὲν	αὐτῶν ὄν, τὸ δὲ ὁμοιωμάτων
[219]	(Θεαίτητος) Λέγε ὅπῃ. (Ξένος) Τὸ	μὲν	ἀψύχου γένους διελομένους, τὸ δ'
[225]	(Θεαίτητος) Πῇ; (Ξένος) Καθ' ὅσον	μὲν	γὰρ γίγνεται μήκεσί τε πρὸς
[221]	(Θεαίτητος) Τίνος θήρας ἅτερος; τὸν	μὲν	γὰρ ἕτερον εἴπομεν. (Ξένος) Δίχα
[268]	τοίνυν καὶ μάλα συχνήν. ~Ὁ	μὲν	γὰρ εὐήθης (αὐτῶν ἐστιν, οἰόμενος
[263]	ὄντα ἕτερα περὶ σοῦ. πολλὰ	μὲν	γὰρ ἔφαμεν ὄντα περὶ ἕκαστον
[243]	θεῶν συνίης ὅτι λέγουσιν; ἐγὼ	μὲν	γὰρ ὅτε μὲν ἦν νεώτερος,
[217]	(Ξένος) Οὕτως, ὦ Θεόδωρε. Φθόνος	μὲν	γὰρ οὐδεὶς οὐδὲ χαλεπὸν εἰπεῖν
[259]	οἱ νῦν λόγοι φασί. Τοῦτο	μὲν	γὰρ οὔτε τι κομψὸν οὔτε
[242]	ἂν ἄρξαιτο παρακινδυνευτικοῦ λόγου; δοκῶ	μὲν	γὰρ τήνδ' ὦ παῖ, τὴν
[231]	ἡμῖν ὁ σοφιστὴς πέφανται. Δοκῶ	μὲν	γάρ, τὸ πρῶτον ηὑρέθη νέων
[238]	σαφέστερον ἐν ἐμοὶ σκοπεῖν. ἐγὼ	μὲν	(γὰρ ὑποθέμενος οὔτε ἑνὸς οὔτε
[231]	τῇ τέχνῃ τίνας (φήσομεν; ἐγὼ	μὲν	γὰρ φοβοῦμαι σοφιστὰς φάναι. (Θεαίτητος)
[265]	γε, ὦ Θεαίτητε. Καὶ εἰ	μέν	γέ σε ἡγούμεθα τῶν εἰς
[216]	τόνδε τινὰ ξένον ἄγομεν, τὸ	μὲν	γένος ἐξ Ἐλέας, ἑταῖρον δὲ
[235]	τις μερῶν† εἷς. (Ξένος) Γόητα	μὲν	δὴ καὶ μιμητὴν ἄρα θετέον
[217]	οὐδὲ ῥᾴδιον ἔργον. (Θεόδωρος) Καὶ	μὲν	δὴ κατὰ τύχην γε, ὦ
[260]	μάθοις. (Θεαίτητος) Πῇ; (Ξένος) Τὸ	μὲν	δὴ μὴ ὂν ἡμῖν ἕν
[218]	σοὺς ἑταίρους. (Θεαίτητος) Ἀλλ' οἶμαι	μὲν	δὴ νῦν οὕτως οὐκ ἀπερεῖν·
[253]	ἄλλῳ δοίη τις; (Ξένος) Τὸν	μὲν	δὴ φιλόσοφον ἐν τοιούτῳ τινὶ
[268]	μοι διττὼ καταφαίνεσθόν τινε· τὸν	μὲν	δημοσίᾳ τε καὶ μακροῖς λόγοις
[267]	δίχα. (Θεαίτητος) Πῇ; (Ξένος) Τὸ	μὲν	δι' ὀργάνων γιγνόμενον, τὸ δὲ
[259]	ἕτερον μετασχὸν τοῦ ὄντος ἔστι	μὲν	διὰ ταύτην τὴν μέθεξιν, οὐ
[236]	(Ξένος) Τί δέ; Τὸ φαινόμενον	μὲν	διὰ τὴν οὐκ ἐκ καλοῦ
[221]	(Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Καὶ τὸ	μὲν	διήλθομεν, ὅσον περὶ τὰ νευστικὰ
[247]	Τί δέ; Ψυχὴν οὐ τὴν	μὲν	δικαίαν, τὴν δὲ ἄδικόν φασιν
[216]	τῶν κάτω βίον, καὶ τοῖς	μὲν	δοκοῦσιν εἶναι τοῦ μηδενὸς (τίμιοι)
[267]	συλλήβδην ἀρετῆς; ἆρ' οὐκ ἀγνοοῦντες	μέν,	δοξάζοντες δέ πῃ, σφόδρα ἐπιχειροῦσιν
[254]	(Ξένος) Οὐκοῦν αὐτῶν ἕκαστον τοῖν	μὲν	δυοῖν ἕτερόν ἐστιν, αὐτὸ δ'
[223]	ἀλλακτικῆς δύο εἴδη λέγωμεν, τὸ	μὲν	δωρητικόν, τὸ δὲ ἕτερον ἀγοραστικόν;
[252]	καὶ ἐκ τούτων συντιθέντες, ὁμοίως	μὲν	ἐὰν ἐν μέρει τοῦτο τιθῶσι
[261]	Δῆλον τοῦτό γε, ὅτι τὰ	μὲν	ἐθέλει, τὰ δ' οὔ. (Ξένος)
[261]	συναρμόττει εἴτε μηδέν, εἴτε τὰ	μὲν	ἐθέλει, τὰ δὲ μή. (Θεαίτητος)
[253]	οὖν. ~(Ξένος) Ὅτε δὴ τὰ	μὲν	ἐθέλει τοῦτο δρᾶν, τὰ δ'
[252]	πάντα ἢ μηδὲν ἢ τὰ	μὲν	ἐθέλειν, τὰ δὲ μὴ συμμείγνυσθαι.
[246]	δρᾶν. (Θεαίτητος) Πῶς; (Ξένος) Μάλιστα	μέν,	εἴ πῃ δυνατὸν ἦν, ἔργῳ
[227]	Ἀλλὰ μεμάθηκα, καὶ συγχωρῶ δύο	μὲν	εἴδη καθάρσεως, ἓν δὲ τὸ
[227]	Καὶ μάλα γε. (Ξένος) Δύο	μὲν	εἴδη κακίας περὶ ψυχὴν ῥητέον.
[225]	περὶ αὐτὸ πράττεται, ταῦτα θετέον	μὲν	εἶδος, ἐπείπερ αὐτὸ διέγνωκεν ὡς
[267]	Λέγε. (Ξένος) Τῶν μιμουμένων οἱ	μὲν	εἰδότες ὃ μιμοῦνται τοῦτο πράττουσιν,
[264]	τῆς εἰδωλοποιικῆς εἴδη δύο, τὴν	μὲν	εἰκαστικήν, τὴν δὲ φανταστικήν. (Θεαίτητος)
[266]	τοίνυν εἰδωλουργικῆς ἀναμνησθῶμεν ὅτι τὸ	μὲν	εἰκαστικόν, τὸ δὲ φανταστικὸν ἔμελλεν
[225]	ὅσον περὶ τὰ συμβόλαια (ἀμφισβητεῖται	μέν,	εἰκῇ δὲ καὶ ἀτέχνως περὶ
[246]	ἀλλήλους. (Θεαίτητος) Πῶς; (Ξένος) Οἱ	μὲν	εἰς γῆν ἐξ οὐρανοῦ καὶ
[220]	καὶ τριόδουσι πληγῇ γιγνόμενον (ἕτερον	μὲν	ἐκείνου, πληκτικὴν δέ τινα θήραν
[219]	ἆρ' οὐ δύο εἴδη; τὸ	μὲν	ἑκόντων πρὸς ἑκόντας μεταβλητικὸν ὂν
[237]	τί σοι διαφέρει. (Θεαίτητος) Τὸ	μὲν	ἐμὸν ὅπῃ βούλει τίθεσο, τὸν
[266]	ὡς ἑτέρως αὖ διῃρημένα, μέρος	μὲν	ἓν ἀφ' ἑκατέρας τῆς μερίδος
[243]	ἐχάλασαν, ~ἐν μέρει δὲ τοτὲ	μὲν	ἓν εἶναί φασι τὸ πᾶν
[258]	ὡς ἔστιν. Ἡμεῖς γὰρ περὶ	μὲν	ἐναντίου τινὸς αὐτῷ χαίρειν πάλαι
[263]	καὶ λόγος ταὐτόν· πλὴν ὁ	μὲν	ἐντὸς τῆς ψυχῆς πρὸς αὑτὴν
[263]	λόγον εἴρηκα περὶ σοῦ, πρῶτον	μέν,	ἐξ ὧν ὡρισάμεθα τί ποτ'
[260]	τούτῳ που τῷ τόπῳ (καταπεφευγέναι	μέν,	ἔξαρνον δὲ γεγονέναι τὸ παράπαν
[236]	καλοῦμεν; ἆρ' οὐκ, ἐπείπερ φαίνεται	μέν,	ἔοικε δὲ οὔ, φάντασμα; (Θεαίτητος)
[254]	τὰ δὲ μή, καὶ τὰ	μὲν	ἐπ' ὀλίγον, τὰ δ' ἐπὶ
[238]	Λέγε πῇ; (Ξένος) Μὴ ὄντα	μὲν	ἐπειδὰν λέγωμεν, ἆρα οὐ πλῆθος
[222]	γε ἀπὸ τῆς ζῳοθηρικῆς, ὁ	μὲν	ἐπὶ θάλαττάν που καὶ ποταμοὺς
[259]	τι χαλεπὸν κατανενοηκὼς χαίρει τοτὲ	μὲν	ἐπὶ θάτερα τοτὲ δ' ἐπὶ
[262]	(Θεαίτητος) Εἰπὲ ἑκάτερον. (Ξένος) Τὸ	μὲν	ἐπὶ ταῖς πράξεσιν ὂν δήλωμα
[224]	ψυχεμπορικῆς ταύτης ἆρ' οὐ τὸ	μὲν	ἐπιδεικτικὴ δικαιότατα λέγοιτ' ἄν, τὸ
[220]	ποῖα; (Ξένος) Καθ' ἃ τὸ	μὲν	ἕρκεσιν αὐτόθεν ποιεῖται τὴν θήραν,
[257]	ἐπιστήμη. (Θεαίτητος) Πῶς; (Ξένος) Μία	μέν	ἐστί που καὶ ἐκείνη, τὸ
[256]	ἕκαστον ἄρα τῶν εἰδῶν πολὺ	μέν	ἐστι τὸ ὄν, ἄπειρον δὲ
[259]	ἕκαστον οὕτω καὶ σύμπαντα πολλαχῇ	μὲν	ἔστι, πολλαχῇ δ' οὐκ ἔστιν.
[261]	μὴ ὂν ἢ παντάπασιν ἀληθῆ	μέν	ἐστιν ἀμφότερα ταῦτα, ψεῦδος δὲ
[222]	γένη. (Θεαίτητος) Ποῖα; (Ξένος) Τὸ	μὲν	ἕτερον ἰδίᾳ, τὸ δὲ δημοσίᾳ
[259]	καὶ δι' ἀλλήλων διεληλυθότε τὸ	μὲν	ἕτερον μετασχὸν τοῦ ὄντος ἔστι
[260]	(Ξένος) Νῦν δέ γε τοῦτο	μὲν	ἐφάνη μετέχον τοῦ ὄντος, ὥστε
[261]	τοιόνδε λέγεις ἴσως, ὅτι τὰ	μὲν	ἐφεξῆς λεγόμενα (καὶ δηλοῦντά τι
[249]	λόγον συγχωροῖμεν. (Ξένος) Ἀλλὰ νοῦν	μὲν	ἔχειν, ζωὴν δὲ μὴ φῶμεν;
[248]	(Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Καὶ σώματι	μὲν	ἡμᾶς γενέσει δι' αἰσθήσεως κοινωνεῖν,
[235]	καὶ καταβάντας εἰς αὐτήν, ἐὰν	μὲν	ἡμᾶς εὐθὺς ὁ σοφιστὴς ὑπομείνῃ,
[222]	μηδὲν τιθεὶς ἥμερον, εἴτε ἄλλο	μὲν	ἥμερόν τι, τὸν δὲ ἄνθρωπον
[265]	οἰκείαν λιπόντες (φύσιν ἐπιδείξωμεν μάλιστα	μὲν	ἡμῖν αὐτοῖς, ἔπειτα καὶ τοῖς
[254]	(Ξένος) Ὅτ' οὖν δὴ τὰ	μὲν	ἡμῖν τῶν γενῶν ὡμολόγηται κοινωνεῖν
[221]	ἱκανῶς. Συμπάσης γὰρ τέχνης τὸ	μὲν	ἥμισυ μέρος κτητικὸν ἦν, κτητικοῦ
[243]	λέγουσιν; ἐγὼ μὲν γὰρ ὅτε	μὲν	ἦν νεώτερος, τοῦτό τε τὸ
[265]	(Θεαίτητος) Ὀρθῶς. (Ξένος) Οὐκοῦν τότε	μὲν	ἠρχόμεθα ποιητικὴν καὶ κτητικὴν τέχνην
[227]	καθαρμός γ' ἦν τὸ λείπειν	μὲν	θάτερον, ἐκβάλλειν δὲ ὅσον ἂν
[265]	μέρη. (Θεαίτητος) Ποίω; (Ξένος) Τὸ	μὲν	θεῖον, τὸ δ' ἀνθρώπινον. (Θεαίτητος)
[223]	διπλοῦν ἦν εἶδός που, τὸ	μὲν	θηρευτικὸν μέρος ἔχον, τὸ δὲ
[218]	(Ξένος) Εὖ λέγεις, καὶ ταῦτα	μὲν	ἰδίᾳ βουλεύσῃ προϊόντος τοῦ λόγου·
[265]	ἀπὸ θεοῦ γιγνομένης; (Θεαίτητος) Ἐγὼ	μὲν	ἴσως διὰ τὴν ἡλικίαν πολλάκις
[260]	μετέχον τοῦ ὄντος, ὥστε ταύτῃ	μὲν	ἴσως οὐκ ἂν μάχοιτο ἔτι·
[228]	κακίας ἐν ψυχῇ, καὶ δειλίαν	μὲν	καὶ ἀκολασίαν καὶ ἀδικίαν σύμπαντα
[266]	δύο διχῇ ποιητικῆς εἴδει· θείαν	μὲν	καὶ ἀνθρωπίνην κατὰ θάτερον τμῆμα,
[239]	(Ξένος) Ἀλλ' εἰ δοκεῖ, σὲ	μὲν	καὶ ἐμὲ χαίρειν ἐῶμεν· ἕως
[249]	τρόπον; (Ξένος) Ἀλλὰ δῆτα νοῦν	μὲν	καὶ ζωὴν καὶ ψυχὴν ἔχειν>
[263]	Δίδου μόνον. (Ξένος) Οὐκοῦν διάνοια	μὲν	καὶ λόγος ταὐτόν· πλὴν ὁ
[219]	δύο. (Θεαίτητος) Πῶς; (Ξένος) Γεωργία	μὲν	καὶ ὅση περὶ τὸ θνητὸν
[218]	Τί δῆτα προταξαίμεθ' ἂν εὔγνωστον	μὲν	καὶ σμικρόν, λόγον δὲ μηδενὸς
[228]	(Ξένος) Τὸ δέ γε ἄγνοιαν	μὲν	καλοῦσι, κακίαν δὲ αὐτὸ ἐν
[266]	(Θεαίτητος) Πῶς; ~(Ξένος) Οἷον τότε	μὲν	κατὰ πλάτος τέμνων τὴν ποιητικὴν
[223]	δέ; Τῆς μεταβλητικῆς οὐχ ἡ	μὲν	κατὰ πόλιν ἀλλαγή, σχεδὸν αὐτῆς
[255]	ἀναλαμβάνοντες. (Θεαίτητος) Πῶς; (Ξένος) Πρῶτον	μὲν	κίνησιν, ὡς ἔστι παντάπασιν ἕτερον
[222]	δὲ ἄνθρωπον ἄγριον, εἴτε ἥμερον	μὲν	λέγεις αὖ τὸν ἄνθρωπον, ἀνθρώπων
[222]	Κατὰ τί λέγοντες; (Ξένος) Τὴν	μὲν	λῃστικὴν καὶ ἀνδραποδιστικὴν καὶ τυραννικὴν
[264]	Νῦν δέ γ' ἐπειδὴ πέφανται	μὲν	λόγος, πέφανται δ' οὖσα δόξα
[260]	εἶναι. Τούτου γὰρ στερηθέντες, τὸ	μὲν	μέγιστον, φιλοσοφίας ἂν στερηθεῖμεν· ἔτι
[267]	τολμηρότερον εἰρῆσθαι, διαγνώσεως ἕνεκα τὴν	(μὲν	μετὰ δόξης μίμησιν δοξομιμητικὴν προσείπωμεν,
[248]	ταῦτα τόδε λέγουσιν, ὅτι γενέσει	μὲν	μέτεστι τοῦ πάσχειν καὶ ποιεῖν
[260]	ἂν φαίη τῶν εἰδῶν τὰ	μὲν	μετέχειν τοῦ μὴ ὄντος, τὰ
[222]	Οὐκοῦν αὖ τῆς ἰδιοθηρευτικῆς τὸ	μὲν	μισθαρνητικόν ἐστιν, τὸ δὲ δωροφορικόν;
[262]	οὖν. (Ξένος) Οὐκοῦν ἐξ ὀνομάτων	μὲν	μόνων συνεχῶς λεγομένων οὐκ ἔστι
[220]	(Ξένος) Τῆς τοίνυν πληκτικῆς τὸ	μὲν	νυκτερινὸν οἶμαι πρὸς πυρὸς φῶς
[240]	Οὐδαμῶς ἀληθινόν γε, ἀλλ' ἐοικὸς	μέν.	(Ξένος) Ἆρα τὸ ἀληθινὸν ὄντως
[266]	ἡμετέραν τέχνην; ἆρ' οὐκ αὐτὴν	μὲν	οἰκίαν οἰκοδομικῇ φήσομεν ποιεῖν, γραφικῇ
[228]	ῥητέον. (Θεαίτητος) Ποῖα; ~(Ξένος) Τὸ	μὲν	οἷον νόσον ἐν σώματι, τὸ
[252]	δύναμιν ἔχειν ἐπικοινωνίας; (Θεαίτητος) Τοῦτο	μὲν	οἷός τε κἀγὼ διαλύειν. (Ξένος)
[218]	τόνδε παραληψόμεθα Σωκράτη, τὸν Σωκράτους	μὲν	ὁμώνυμον, ἐμὸν δὲ ἡλικιώτην καὶ
[231]	Τό γε μὴν ἕκτον ἀμφισβητήσιμον	μέν,	ὅμως δ' ἔθεμεν αὐτῷ συγχωρήσαντες
[262]	γένος. (Θεαίτητος) Πῶς; ~(Ξένος) Τὸ	μὲν	ὀνόματα, τὸ δὲ ῥήματα κληθέν.
[238]	καὶ μηδὲν ἀποκνήσῃς. (Ξένος) Τῷ	μὲν	ὄντι που προσγένοιτ' ἄν τι
[252]	τό γε εἶναι προσάπτουσιν, οἱ	μὲν	ὄντως κινεῖσθαι λέγοντες, οἱ δὲ
[232]	τοῦτο; τάχα γὰρ ἂν ὑμεῖς	μὲν	ὀξύτερον οἱ νέοι πρὸς αὐτὸ
[221]	δεῖν τοὔνομα λέγεσθαι; (Θεαίτητος) Δοκῶ	μέν,	ὅπερ ἄρτι προυθέμεθα δεῖν ἐξευρεῖν,
[223]	ἆρ' οὐκ ᾐσθήμεθα ὅτι τὸ	μὲν	ὅσοις τὸ σῶμα τρέφεται καὶ
[225]	(Ξένος) Τοῦ δὲ ἀντιλογικοῦ τὸ	μὲν	ὅσον περὶ τὰ συμβόλαια (ἀμφισβητεῖται
[266]	ἡμέραν φαντάσματα αὐτοφυῆ λέγεται, σκιὰ	μὲν	ὅταν ἐν τῷ πυρὶ σκότος
[220]	πῇ διαιρούμενος ἑκάτερον; (Ξένος) Τὸ	μέν,	ὅτι πᾶν ὅσον ἂν ἕνεκα
[245]	τε πέρι καὶ μή, πάντας	μὲν	οὐ διεληλύθαμεν, ὅμως δὲ ἱκανῶς
[248]	τὴν πρὸς ταῦτα ἀπόκρισιν σὺ	μὲν	οὐ κατακούεις, ἐγὼ δὲ ἴσως
[250]	(Θεαίτητος) Ποῖ γάρ; (Ξένος) Οἶμαι	μὲν	οὐδαμόσε ἔτι ῥᾴδιον. ἰ γάρ
[219]	ἀγωνιστικὸν καὶ θηρευτικόν, ἐπειδὴ δημιουργεῖ	μὲν	οὐδὲν τούτων, τὰ δὲ ὄντα
[268]	ὡς ἔοικεν, ἐρεῖ. (Θεαίτητος) Παντάπασι	μὲν	οὖν.
[250]	δυνατὸν οὖν τοῦτο; (Θεαίτητος) Πάντων	μὲν	οὖν ἀδυνατώτατον. (Ξένος) Τόδε τοίνυν
[268]	ὡς εἰδὼς ἐσχημάτισται. (Θεαίτητος) Πάνυ	μὲν	οὖν ἔστιν ἑκατέρου γένος ὧν
[233]	ἀλήθειαν ἔχων ἀναπέφανται. (Θεαίτητος) Παντάπασι	μὲν	οὖν, καὶ κινδυνεύει γε τὸ
[250]	Ποῖα; Ὑόμνησόν με. (Ξένος) Πάνυ	μὲν	οὖν· καὶ πειράσομαί γε δρᾶν
[253]	κατὰ γένος ἐπίστασθαι. (Θεαίτητος) Παντάπασι	μὲν	οὖν. (Ξένος) Ἀλλὰ μὴν τό
[231]	καθαρτὴν αὐτὸν εἶναι. (Θεαίτητος) Παντάπασι	μὲν	οὖν. ~(Ξένος) Ἆρ' οὖν ἐννοεῖς,
[238]	ἄφθεγκτον καὶ ἄλογον; (Θεαίτητος) Παντάπασι	μὲν	οὖν. (Ξένος) Ἆρ' οὖν ἐψευσάμην
[236]	ὑφ' ἡμῶν ὁρᾶσθαι. (Θεαίτητος) Πάνυ	μὲν	οὖν. (Ξένος) Ἆρ' οὖν οὐ
[237]	παντάπασι μηδὲν λέγειν. (Θεαίτητος) Ἀναγκαιότατον	μὲν	οὖν. (Ξένος) Ἆρ' οὖν οὐδὲ
[249]	λόγῳ τὸ ὄν; (Θεαίτητος) πάνυ	μὲν	οὖν. (Ξένος) Βαβαὶ μέντ' ἂν
[223]	ἡμῖν συμβαίνει, σοφιστική. (Θεαίτητος) Παντάπασι	μὲν	οὖν. (Ξένος) Ἔτι δὲ καὶ
[262]	αὐτῶν λόγον ἀπηργάσατο. (Θεαίτητος) Παντάπασι	μὲν	οὖν. (Ξένος) Ἔτι δὴ σμικρὸν
[251]	τοῦτο αὐτὸ ἀνηυρηκέναι. (Θεαίτητος) Πάνυ	μὲν	οὖν. (Ξένος) Ἵνα τοίνυν πρὸς
[259]	δῆλος νεογενὴς ὤν. (Θεαίτητος) κομιδῇ	μὲν	οὖν. (Ξένος) Καὶ γάρ, ὠγαθέ,
[249]	μηδενὸς εἶναι μηδαμοῦ. (Θεαίτητος) Κομιδῇ	μὲν	οὖν. (Ξένος) Καὶ μὴν ἐὰν
[221]	ὅτι ποτ' ἔστιν. (Θεαίτητος) Κομιδῇ	μὲν	οὖν. (Ξένος) Καὶ μὴν ἐκεῖνό
[252]	ὄντως ἑστηκότ' εἶναι. (Θεαίτητος) Κομιδῇ	μὲν	οὖν. (Ξένος) Καὶ μὴν καὶ
[220]	ἕρκος εἰκὸς ὀνομάζειν. (Θεαίτητος) Πάνυ	μὲν	οὖν. (Ξένος) Κύρτους δὴ καὶ
[265]	εἴδεσιν ἐφαντάζεθ' ἡμῖν; (Θεαίτητος) Πάνυ	μὲν	οὖν. (Ξένος) Νῦν δέ γ'
[263]	δὲ οὐκ ὄντα. (Θεαίτητος) Κομιδῇ	μὲν	οὖν. (Ξένος) Ὃν ὕστερον δὴ
[226]	νῦν, ὁ σοφιστής. (Θεαίτητος) Κομιδῇ	μὲν	οὖν. (Ξένος) Ὁρᾷς οὖν ὡς
[252]	τῶν τριῶν θήσει. (Θεαίτητος) Κομιδῇ	μὲν	οὖν. ~(Ξένος) Ὅτε δὴ τὰ
[256]	ὄντος διαμαχόμενοι λέγωμεν; (Θεαίτητος) Ἀδεέστατα	μὲν	οὖν. (Ξένος) Οὐκοῦν δὴ σαφῶς
[262]	φωνῆς ἐπιτεθὲν ὄνομα. (Θεαίτητος) Κομιδῇ	μὲν	οὖν. (Ξένος) Οὐκοῦν ἐξ ὀνομάτων
[257]	λεγόμεναι καὶ ἐπιστῆμαι. (Θεαίτητος) Πάνυ	μὲν	οὖν. (Ξένος) Οὐκοῦν καὶ τὰ
[266]	ἀνθρώπινον ἐγρηγορόσιν ἀπειργασμένην; (Θεαίτητος) Πάνυ	μὲν	οὖν. (Ξένος) Οὐκοῦν καὶ τἆλλα
[256]	πάλιν οὐ ταὐτόν. (Θεαίτητος) Πάνυ	μὲν	οὖν. (Ξένος) Οὐκοῦν κἂν εἴ
[247]	εἶναί τι φήσουσιν. (Θεαίτητος) Φασὶ	μὲν	οὖν. (Ξένος) Οὔσης οὖν δικαιοσύνης
[265]	ἑκάστων· ἦ γάρ; (Θεαίτητος) Παντάπασι	μὲν	οὖν. (Ξένος) Ποιητικῆς δὴ πρῶτον
[224]	ὀνόματι προσειπεῖν ἀνάγκη; (Θεαίτητος) Πάνυ	μὲν	οὖν. (Ξένος) Ταύτης τοίνυν τῆς
[228]	λέγοντες ὀρθῶς ἐροῦμεν. (Θεαίτητος) Ὀρθότατα	μὲν	οὖν. (Ξένος) Τί δ' ὅσ'
[263]	γίγνεσθαι λόγος ψευδής. (Θεαίτητος) Ἀληθέστατα	μὲν	οὖν. (Ξένος) Τί δὲ δή;
[255]	τὸ ταὐτὸν τιθῶμεν; (Θεαίτητος) Πάνυ	μὲν	οὖν. (Ξένος) Τί δέ; Τὸ
[230]	ἐσόμενον εὐδαίμονα εἶναι. (Θεαίτητος) Παντάπασι	μὲν	οὖν. ~(Ξένος) Τί δέ; Τοὺς
[263]	ἡμῖν ἐπωνομάσθη, διάνοια; (Θεαίτητος) Πάνυ	μὲν	οὖν. (Ξένος) Τὸ δέ γ'
[268]	τελευτῆς ἐπ' ἀρχήν; (Θεαίτητος) Πάνυ	μὲν	οὖν. (Ξένος) Τὸ δὴ τῆς
[257]	τῆς ἀποφάσεως ὀνόματα. (Θεαίτητος) Παντάπασι	μὲν	οὖν. (Ξένος) Τόδε δὲ διανοηθῶμεν,
[228]	ἄλλο πλὴν παραφροσύνη. (Θεαίτητος) Πάνυ	μὲν	οὖν. (Ξένος) Ψυχὴν ἄρα ἀνόητον
[255]	ἰδέας τῆς θατέρου. (Θεαίτητος) Κομιδῇ	μὲν	οὖν. (Ξένος) Ὧδε δὴ λέγωμεν
[221]	ζητηθεῖσα ἐπίκλην γέγονεν. (Θεαίτητος) Παντάπασι	μὲν	οὖν τοῦτό γε ἱκανῶς δεδήλωται.
[248]	τούτοις (ἕτερον ἂν φανείη. Πρὸς	μὲν	οὖν τούτους τοῦτο ἡμῖν ἐνταῦθα
[227]	(Θεαίτητος) Μάλα γε. (Ξένος) Παντάπασι	μὲν	οὖν, ὦ Θεαίτητε. Ἀλλὰ γὰρ
[229]	τοῦτο ἀπαλλάττοντι λεκτέον; (Θεαίτητος) Οἶμαι	μὲν	(οὖν) ὦ ξένε, τὸ μὲν
[262]	τῆς φωνῆς αὖ σημεῖα τὰ	μὲν	(οὐχ ἁρμόττει, τὰ δὲ ἁρμόττοντα
[224]	λέγοιτ' ἄν, τὸ δὲ γελοίῳ	μὲν	οὐχ ἧττον τοῦ πρόσθεν, ὅμως
[248]	πάθος ἢ ἀμφότερον; ἢ τὸ	μὲν	πάθημα, τὸ δὲ θάτερον; Ἢ
[224]	πολλὰ ἕτερα τῆς ψυχῆς, τὰ	μὲν	παραμυθίας, τὰ δὲ καὶ σπουδῆς
[220]	ἂν λέγοιτο ἐν δίκῃ, τὸ	μὲν	πεζοῦ γένους, πολλοῖς εἴδεσι καὶ
[224]	Ταύτης τοίνυν τῆς μαθηματοπωλικῆς τὸ	μὲν	περὶ (τὰ τῶν ἄλλων τεχνῶν
[254]	τῶν μεγίστων λεγομένων ἄττα, πρῶτον	μὲν	ποῖα ἕκαστά ἐστιν, ἔπειτα κοινωνίας
[216]	ἄξιοι τοῦ παντός· καὶ τοτὲ	μὲν	πολιτικοὶ (φαντάζονται, τοτὲ δὲ σοφισταί,
[228]	κακῶν ἐν αὐτῇ γένη, τὸ	μὲν	πονηρία καλούμενον ὑπὸ τῶν πολλῶν,
[236]	φαίνοιτ' ἂν διὰ τὸ τὰ	μὲν	πόῤῥωθεν, τὰ δ' ἐγγύθεν ὑφ'
[266]	ὅπῃ ἑκατέρα αὖθις. (Ξένος) Ἡμεῖς	μέν	που καὶ τἆλλα ζῷα καὶ
[268]	σοφὸν ἢ σοφιστικόν; (Θεαίτητος) Τὸ	μέν	που σοφὸν ἀδύνατον, ἐπείπερ οὐκ
[258]	(Θεαίτητος) Πῶς; (Ξένος) Ὅτι ὁ	μέν	πού φησιν Οὐ γὰρ μήποτε
[222]	Τοῦ δέ γε μισθαρνητικοῦ τὸ	μὲν	προσομιλοῦν διὰ χάριτος καὶ παντάπασι
[220]	γε. (Ξένος) Νευστικοῦ μὴν τὸ	μὲν	πτηνὸν φῦλον ὁρῶμεν, τὸ δὲ
[227]	μᾶλλον τυγχάνει μέλον εἰ τὸ	μὲν	σμικρά, τὸ δὲ μεγάλα ἡμᾶς
[252]	Καὶ μὴν καὶ ὅσοι τοτὲ	μὲν	συντιθέασι τὰ πάντα, τοτὲ δὲ
[225]	(Ξένος) Τῆς τοίνυν μαχητικῆς τῷ	μὲν	σώματι πρὸς σώματα γιγνομένῳ σχεδὸν
[251]	δυνατὰ ἐπικοινωνεῖν ἀλλήλοις; ἢ τὰ	μέν,	τὰ δὲ μή; τούτων, (ὦ
[244]	ἡμᾶς, ἵνα μὴ δοξάζωμεν μανθάνειν	μὲν	τὰ λεγόμενα παρ' ὑμῶν, τὸ
[266]	τὰ πάντα μέρη γίγνεται, δύο	μὲν	τὰ πρὸς ἡμῶν, ἀνθρώπεια, δύο
[218]	κεχαρισμένος ἔσῃ. (Ξένος) Κινδυνεύει πρὸς	μὲν	ταῦτα οὐδὲν ἔτι λεκτέον εἶναι,
[244]	φθέγγησθε. Δῆλον γὰρ ὡς ὑμεῖς	μὲν	ταῦτα πάλαι γιγνώσκετε, ἡμεῖς δὲ
[256]	ταὐτόν, ὁμοίως εἰρήκαμεν, ἀλλ' ὁπόταν	μὲν	(ταὐτόν, διὰ τὴν μέθεξιν ταὐτοῦ
[235]	τὼ δύο λέγεις. (Ξένος) Μίαν	μὲν	τὴν εἰκαστικὴν ὁρῶν ἐν αὐτῇ
[237]	συγχωρητέον, τὸ τὸν τοιοῦτον λέγειν	μέν	(τι) λέγειν μέντοι μηδέν, ἀλλ'
[226]	ἔχω λεγόμενον· τῆς δὲ καταλειπούσης	μὲν	τὸ βέλτιον διακρίσεως, τὸ δὲ
[257]	τοῦτον τὸν λόγον ἆρα μᾶλλον	μὲν	τὸ καλὸν ἡμῖν ἐστι τῶν
[261]	ἐκεῖνον ἀφικέσθαι. Νῦν γὰρ μόγις	μὲν	τὸ μὴ ὂν ὡς οὐκ
[245]	ἀεὶ ῥηθέντων πλάνην. (Ξένος) Τοὺς	μὲν	τοίνυν διακριβολογουμένους ὄντος τε πέρι
[239]	(Θεαίτητος) Παντάπασί γε. (Ξένος) Τὸν	μὲν	τοίνυν ἐμέ γε τί τις
[250]	ἐν πλείονι φαινόμεθα. (Ξένος) Τοῦτο	μὲν	τοίνυν ἐνταῦθα κείσθω διηπορημένον· ἐπειδὴ
[222]	~(Θεαίτητος) Πάνυ γε. (Ξένος) Μέχρι	μὲν	τοίνυν ἐνταῦθα ὁ σοφιστὴς καὶ
[222]	(Θεαίτητος) Ἀληθέστατα λέγεις. (Ξένος) Τοῦτο	μὲν	τοίνυν ἐρωτικῆς τέχνης ἔστω εἶδος.
[226]	νῦν λεχθὲν φαίνεται. (Ξένος) Τῆς	μὲν	τοίνυν ὄνομα οὐκ ἔχω λεγόμενον·
[243]	(Θεαίτητος) Πάνυ γε. (Ξένος) Τῶν	μὲν	τοίνυν πολλῶν πέρι καὶ μετὰ
[236]	ἀληθινὴν συμμετρίαν, ~οἶσθ' ὅτι σμικρότερα	μὲν	τοῦ δέοντος (τὰ ἄνω, μείζω
[245]	μὴν τό γε μεμερισμένον πάθος	μὲν	τοῦ ἑνὸς ἔχειν ἐπὶ τοῖς
[253]	φθόγγους ἆρ' οὐχ οὕτως; ὁ	μὲν	τοὺς συγκεραννυμένους τε καὶ μὴ
[243]	εἰληφότες ἐν τῇ ψυχῇ περὶ	μὲν	τοῦτο εὐπορεῖν φαμεν καὶ μανθάνειν
[254]	οὕτως ἔχειν. (Ξένος) Οὐκοῦν περὶ	μὲν	τούτου καὶ τάχα ἐπισκεψόμεθα σαφέστερον,
[229]	ἐν τοῖς λόγοις διδασκαλικῆς ἡ	μὲν	τραχυτέρα τις ἔοικεν ὁδὸς εἶναι,
[254]	δύο γένη τινὲ αὐτώ, τῶν	μὲν	τριῶν ἄλλω, συμμειγνυμένω μὴν ἐκείνοις
[256]	μετὰ τοῦτο; ἆρ' αὖ τῶν	μὲν	τριῶν ἕτερον αὐτὴν φήσομεν εἶναι,
[223]	τέμνεσθαι. (Θεαίτητος) Πῇ; (Ξένος) Τὴν	μὲν	τῶν αὐτουργῶν αὐτοπωλικὴν διαιρουμένην, τὴν
[220]	καὶ δεῖ γε ἡμᾶς τὸ	μὲν	τῶν ἀψύχων, ἀνώνυμον ὂν πλὴν
[246]	οὖν δὴ ληψόμεθα; (Ξένος) Παρὰ	μὲν	τῶν ἐν εἴδεσιν αὐτὴν τιθεμένων
[222]	(Θεαίτητος) Ποῖον ἑκάτερον; (Ξένος) Τὸ	μὲν	τῶν ἡμέρων, τὸ δὲ τῶν
[229]	Φαίνεσθον. (Ξένος) Οὐκοῦν καὶ περὶ	μὲν	ὕβριν καὶ ἀδικίαν καὶ δειλίαν
[251]	αὐτοὺς προαιρεῖσθαι φήσομεν; (Θεαίτητος) Ἐγὼ	μὲν	ὑπὲρ αὐτῶν οὐδὲν ἔχω πρὸς
[234]	τότε γενομένας δόξας, ὥστε σμικρὰ	μὲν	φαίνεσθαι τὰ μεγάλα, χαλεπὰ δὲ
[227]	καθαίρεται καὶ περὶ τἀκτός, εἰπεῖν	μὲν	φαῦλα, ὅσα βαλανευτικὴ παρέχεται· καὶ
[247]	ἄδικόν φασιν εἶναι, καὶ τὴν	μὲν	φρόνιμον, τὴν δὲ ἄφρονα; (Θεαίτητος)
[265]	γίγνοιτ' ἄν. Ἀλλὰ θήσω τὰ	μὲν	φύσει λεγόμενα ποιεῖσθαι θείᾳ τέχνῃ,
[230]	~ὅταν (αὐτοῖς ἐξαμαρτάνωσί τι, τὰ	μὲν	χαλεπαίνοντες, τὰ δὲ μαλθακωτέρως παραμυθούμενοι·
[230]	ἐναντίας. ἱ δ' ὁρῶντες ἑαυτοῖς	μὲν	χαλεπαίνουσι, πρὸς δὲ τοὺς ἄλλους
[254]	ἔπειτα ἀνευρήσομεν ἐὰν ζητῶμεν, ~ἰδεῖν	μὲν	χαλεπὸν (ἐναργῶς καὶ τοῦτον, ἕτερον
[226]	γε ταῖς εἰρημέναις διακρίσεσι τὸ	μὲν	χεῖρον ἀπὸ βελτίονος ἀποχωρίζειν ἦν,
[219]	δὲ ὄντα καὶ γεγονότα τὰ	μὲν	χειροῦται λόγοις καὶ πράξεσι, τὰ
[225]	(Ξένος) Τοῦ μὴν ἐριστικοῦ τὸ	μὲν	χρηματοφθορικόν, τὸ δὲ χρηματιστικὸν ὂν
[263]	ἑκάτερον φατέον εἶναι; (Θεαίτητος) Τὸν	μὲν	ψευδῆ που, τὸν δὲ ἀληθῆ.
[247]	ταὐτὰ ἀποκρίνονται πᾶν, ἀλλὰ τὴν	μὲν	ψυχὴν αὐτὴν δοκεῖν σφίσι σῶμά
[248]	πυθέσθαι σαφέστερον εἰ προσομολογοῦσι τὴν	μὲν	ψυχὴν γιγνώσκειν, τὴν δ' οὐσίαν
[250]	περὶ τὸ ὄν; (Θεαίτητος) Ἐμοὶ	μέν,	ὦ ξένε, εἰ δυνατὸν εἰπεῖν,
[217]	τότε ὄντος πρεσβύτου; (Ξένος) Τῷ	μέν,	ὦ Σώκρατες, ἀλύπως τε καὶ
[242]	ἐπισκέψασθαι πρῶτον (μή πῃ τεταραγμένοι	μὲν	ὦμεν περὶ ταῦτα, ῥᾳδίως δ'
[224]	πόλεως ἑκάστοτε εἰς πόλιν ἔνθεν	μὲν	ὠνηθεῖσαν, ἑτέρωσε δὲ ἀγομένην (καὶ
[224]	αὐτοῦ καθιδρυμένος ἐν πόλει, τὰ	μὲν	ὠνούμενος, τὰ δὲ καὶ τεκταινόμενος
[244]	γιγνώσκετε, ἡμεῖς δὲ πρὸ τοῦ	μὲν	ᾠόμεθα, νῦν δ' ἠπορήκαμεν. Διδάσκετε
[223]	οὔ; (Ξένος) Τὸ δὲ ἐπαγγελλόμενον	μὲν	ὡς ἀρετῆς ἕνεκα τὰς ὁμιλίας
[242]	παισὶν ὡς οὖσιν ἡμῖν, ὁ	μὲν	ὡς τρία τὰ ὄντα, πολεμεῖ
[248]	ἡμῖν ἐνταῦθα μενέτω συνομολογηθέν. (Θεαίτητος)	Μένει.	(Ξένος) Πρὸς δὴ τοὺς ἑτέρους
[248]	οὖν τούτους τοῦτο ἡμῖν ἐνταῦθα	μενέτω	συνομολογηθέν. (Θεαίτητος) Μένει. (Ξένος) Πρὸς
[249]	πάνυ μὲν οὖν. (Ξένος) Βαβαὶ	μέντ'	ἂν ἄρα, ὦ Θεαίτητε, ὥς
[239]	τι περὶ αὐτοῦ. (Θεαίτητος) Πολλὴ	μεντἄν	με καὶ ἄτοπος ἔχοι προθυμία
[233]	αὐτῶν μαθητὴς γίγνεσθαι. (Θεαίτητος) Σχολῇ	μεντἄν.	(Ξένος) Νῦν δέ γ' ἐθέλουσιν;
[249]	ἀκίνητον ἑστὸς εἶναι; (Θεαίτητος) Δεινὸν	μεντἄν,	ὦ ξένε, λόγον συγχωροῖμεν. (Ξένος)
[233]	ἀνθρώπων ἐστὶ δυνατόν. (Θεαίτητος) Μακάριον	μεντἂν	ἡμῶν, ὦ ξένε, ἦν τὸ
[263]	Περὶ δὴ σοῦ λεγόμενα, λεγόμενα>	μέντοι	θάτερα ὡς τὰ αὐτὰ καὶ
[216]	καλῶς γε, ὦ φίλε. Τοῦτο	μέντοι	κινδυνεύει τὸ γένος οὐ πολύ
[245]	Χαλεπὴν προβέβληκας αἵρεσιν. (Ξένος) Ἀληθέστατα	μέντοι	λέγεις. πεπονθός τε γὰρ τὸ
[237]	τοιοῦτον λέγειν μέν (τι) λέγειν	μέντοι	μηδέν, ἀλλ' οὐδὲ λέγειν φατέον,
[216]	ὡς παντάπασιν ἔχοντες μανικῶς. Τοῦ	μέντοι	ξένου ἡμῖν ἡδέως ἂν πυνθανοίμην,
[249]	ζωὴν καὶ ψυχὴν ἔχειν> ἀκίνητον	μέντοι	τὸ παράπαν ἔμψυχον ὂν ἑστάναι;
[242]	(Θεαίτητος) Ἀληθέστατα. ~(Ξένος) Διὰ ταῦτα	μέντοι	τολμητέον ἐπιτίθεσθαι τῷ πατρικῷ λόγῳ
[265]	μίμησις ποίησίς τίς ἐστιν, εἰδώλων	μέντοι,	φαμέν, ἀλλ' οὐκ αὐτῶν ἑκάστων·
[243]	ταῦτα οὕτως ἔχειν ἐχάλασαν, ~ἐν	μέρει	δὲ τοτὲ μὲν ἓν εἶναί
[222]	θήρας γίγνεσθον δύο μεγίστω τινὲ	μέρει.	(Θεαίτητος) Ποῖον ἑκάτερον; (Ξένος) Τὸ
[225]	ἰδιωτικῶν ἐρίδων χρηματιζόμενον, ἐν τῷ	μέρει	σὺ πειρῶ νῦν εἰπεῖν. (Θεαίτητος)
[252]	συντιθέντες, ὁμοίως μὲν ἐὰν ἐν	μέρει	τοῦτο τιθῶσι γιγνόμενον, ὁμοίως δὲ
[229]	δὴ τῷ τῆς διδασκαλικῆς ἄρα	μέρει	τῷ τοῦτο ἀπαλλάττοντι λεκτέον; (Θεαίτητος)
[245]	τοῦ ἑνὸς ἔχειν ἐπὶ τοῖς	μέρεσι	πᾶσιν οὐδὲν ἀποκωλύει, καὶ ταύτῃ
[229]	πᾶσι τοῖς ἄλλοις αὐτῆς ἀντίσταθμον	μέρεσιν.	(Θεαίτητος) Ποῖον δή; (Ξένος) Τὸ
[266]	μὴν αὐτῆς οὕτω τὰ πάντα	μέρη	γίγνεται, δύο μὲν τὰ πρὸς
[220]	ἆρ' οὐκ ἂν κατὰ μέγιστα	μέρη	δύο διέλοιμεν; (Θεαίτητος) Κατὰ ποῖα;
[244]	ταῦτα δὲ ἔχον πᾶσα ἀνάγκη	μέρη	ἔχειν· ἢ πῶς; (Θεαίτητος) Οὕτως.
[265]	Ποιητικῆς δὴ πρῶτον δύ' ἔστω	μέρη.	(Θεαίτητος) Ποίω; (Ξένος) Τὸ μὲν
[220]	κατ' ἔνια τῆς κολυμβητικῆς ἄττα	μέρη	καὶ τοιαῦτ' ἄλλα βραχέα, χαίρειν
[219]	που διὰ ταῦτα συνάπαντα τὰ	μέρη	τέχνη τις κτητικὴ λεχθεῖσα ἂν
[235]	ἄγραν· ἐὰν δ' ἄρα κατὰ	μέρη	τῆς μιμητικῆς δύηταί πῃ, συνακολουθεῖν
[266]	μὲν ἓν ἀφ' ἑκατέρας τῆς	μερίδος	αὐτοποιητικόν, τὼ δ' ὑπολοίπω σχεδὸν
[257]	τὸ δ' ἐπί τῳ γιγνόμενον	μέρος	αὐτῆς ἕκαστον ἀφορισθὲν ἐπωνυμίαν ἴσχει
[231]	καθαρτικῆς δὲ τὸ περὶ ψυχὴν	μέρος	ἀφωρίσθω, τούτου δὲ διδασκαλική, διδασκαλικῆς
[236]	κατὰ τὴν ζωγραφίαν τοῦτο τὸ	(μέρος	ἐστὶ καὶ κατὰ σύμπασαν μιμητικήν;
[223]	εἶδός που, τὸ μὲν θηρευτικὸν	μέρος	ἔχον, τὸ δὲ ἀλλακτικόν. (Θεαίτητος)
[225]	(Ξένος) Τῆς κτητικῆς ἀγωνιστική τι	μέρος	ἡμῖν ἦν. (Θεαίτητος) Ἦν γὰρ
[236]	γε μιμητικῆς τὸ ἐπὶ τούτῳ	μέρος	κλητέον ὅπερ εἴπομεν ἐν τῷ
[221]	γὰρ τέχνης τὸ μὲν ἥμισυ	μέρος	κτητικὸν ἦν, κτητικοῦ δὲ χειρωτικόν,
[246]	ἀμφοῖν τοίνυν τοῖν γενοῖν κατὰ	μέρος	λάβωμεν λόγον ὑπὲρ ἧς τίθενται
[266]	γ' ὡς ἑτέρως αὖ διῃρημένα,	μέρος	μὲν ἓν ἀφ' ἑκατέρας τῆς
[223]	πόλιν ἀλλαγή, σχεδὸν αὐτῆς ἥμισυ	μέρος	ὄν, καπηλικὴ προσαγορεύεται; (Θεαίτητος) Ναί.
[241]	(Θεαίτητος) Καὶ μάλα. (Ξένος) Μικρὸν	μέρος	τοίνυν αὐτῶν διεληλύθαμεν, οὐσῶν (ὡς
[264]	πορεύεσθαι κατὰ τοὐπὶ δεξιὰ ἀεὶ	μέρος	τοῦ τμηθέντος, ἐχόμενοι τῆς τοῦ
[220]	ἄρα ἑρκοθηρικὸν τῆς ἄγρας τὸ	μέρος	φήσομεν ἤ τι τοιοῦτον. (Θεαίτητος)
[268]	Τὸ δὴ τῆς ἐναντιοποιολογικῆς εἰρωνικοῦ	μέρους	τῆς δοξαστικῆς μιμητικόν, τοῦ φανταστικοῦ
[221]	διείλομεν τὴν ἄγραν πᾶσαν, νευστικοῦ	μέρους,	τὸ δὲ πεζοῦ τέμνοντες. (Θεαίτητος)
[235]	τῆς παιδιᾶς μετεχόντων ἐστί τις	μερῶν†	εἷς. (Ξένος) Γόητα μὲν δὴ
[245]	δέ γε τοιοῦτον ἐκ πολλῶν	μερῶν	ὂν οὐ συμφωνήσει τῷ (ὅλῳ)
[229]	ἄγνοιαν ἰδόντες εἴ πῃ κατὰ	μέσον	αὑτῆς τομὴν ἔχει τινά. διπλῆ
[244]	τοιοῦτόν γε ὂν τὸ ὂν	μέσον	τε καὶ ἔσχατα ἔχει, ταῦτα
[244]	Πάντοθεν εὐκύκλου σφαίρης ἐναλίγκιον ὄγκῳ,	μεσσόθεν	ἰσοπαλὲς πάντῃ· τὸ γὰρ οὔτε
[236]	δὲ μή, πάντα ταῦτά ἐστι	μεστὰ	ἀπορίας ἀεὶ ἐν τῷ πρόσθεν
[260]	ἤδη καὶ φαντασίας πάντα ἀνάγκη	μεστὰ	εἶναι. (Θεαίτητος) Πῶς γὰρ οὔ;
[246]	οὐσίας φερομένην τινὰ προσαγορεύουσιν. Ἐν	μέσῳ	δὲ περὶ ταῦτα ἄπλετος ἀμφοτέρων
[261]	ἴσως ἕτερον, καὶ ἔτ' ἄλλο	μετ'	ἐκεῖνο· καὶ πέρας, ὡς ἔοικεν,
[218]	προϊόντος τοῦ λόγου· κοινῇ δὲ	μετ'	ἐμοῦ σοι συσκεπτέον ἀρχομένῳ πρῶτον,
[218]	ἡλικιώτην καὶ συγγυμναστήν, ᾧ συνδιαπονεῖν	μετ'	ἐμοῦ τὰ πολλὰ οὐκ ἄηθες.
[267]	μίμησιν δοξομιμητικὴν προσείπωμεν, τὴν δὲ	μετ'	ἐπιστήμης ἱστορικήν τινα μίμησιν. (Θεαίτητος)
[253]	μείξεως ἔχειν ὡμολογήκαμεν, ἆρ' οὐ	μετ'	ἐπιστήμης τινὸς ἀναγκαῖον διὰ τῶν
[230]	ὧν οἴοιτο πέρι δεινὸς εἶναι,	μετὰ	δὲ πολλοῦ πόνου τὸ νουθετητικὸν
[267]	εἰρῆσθαι, διαγνώσεως ἕνεκα τὴν (μὲν	μετὰ	δόξης μίμησιν δοξομιμητικὴν προσείπωμεν, τὴν
[265]	καὶ ἄνευ διανοίας φυούσης, ἢ	μετὰ	λόγου τε καὶ ἐπιστήμης θείας
[237]	τε ὧδε ἑκάστοτε λέγων καὶ	μετὰ	μέτρων- Οὐ γὰρ μήποτε τοῦτο
[265]	εἶναι, νῦν ἂν τῷ λόγῳ	μετὰ	πειθοῦς ἀναγκαίας ἐπεχειροῦμεν ποιεῖν ὁμολογεῖν·
[264]	ἐν ψυχῇ κατὰ διάνοιαν ἐγγίγνηται	μετὰ	σιγῆς, πλὴν δόξης ἔχεις ὅτι
[257]	ἔμπροσθεν λόγους οὕτω πειθέτω τὰ	μετὰ	ταῦτα. (Θεαίτητος) Δικαιότατα εἴρηκας. (Ξένος)
[244]	(Θεαίτητος) Τίς οὖν αὐτοῖς ἡ	μετὰ	τοῦτ' ὦ ξένε, ἀπόκρισις; (Ξένος)
[256]	(Ξένος) Τί οὖν δὴ τὸ	μετὰ	τοῦτο; ἆρ' αὖ τῶν μὲν
[219]	(Ξένος) Τὸ δὴ μαθηματικὸν αὖ	μετὰ	τοῦτο εἶδος ὅλον καὶ τὸ
[227]	Πάντων κάλλιστα. καί μοι τὸ	μετὰ	τοῦτο ἐπάκουε (πειρώμενος αὖ τὸ
[261]	καὶ περὶ δόξαν ἀποδεῖξαι, καὶ	μετὰ	τοῦτο ἴσως ἕτερον, καὶ ἔτ'
[260]	(Θεαίτητος) Οὕτως. (Ξένος) Οὐκοῦν τὸ	μετὰ	τοῦτο σκεπτέον εἰ δόξῃ τε
[243]	μὲν τοίνυν πολλῶν πέρι καὶ	μετὰ	τοῦτο σκεψόμεθ' (ἂν δόξῃ, περὶ
[254]	τοῖς (πᾶσι κεκοινωνηκέναι, τὸ δὴ	μετὰ	τοῦτο συνεπισπώμεθα τῷ λόγῳ τῇδε
[218]	πρὸς δὲ σὲ ἤδη τὸ	μετὰ	τοῦτο, ὡς ἔοικε, γίγνοιτο ἂν
[263]	ῥεῦμα διὰ τοῦ στόματος ἰὸν	μετὰ	φθόγγου κέκληται λόγος; (Θεαίτητος) Ἀληθῆ.
[255]	θάτερον ὁποτερονοῦν γιγνόμενον αὐτοῖν ἀναγκάσει	μεταβάλλειν	αὖ θάτερον ἐπὶ τοὐναντίον τῆς
[234]	ἀναγκαζομένους ἐναργῶς ἐφάπτεσθαι τῶν ὄντων,	μεταβάλλειν	τὰς τότε γενομένας δόξας, ὥστε
[223]	τὴν δὲ τὰ ἀλλότρια ἔργα	μεταβαλλομένην	μεταβλητικήν. (Θεαίτητος) Πάνυ γε. (Ξένος)
[242]	μανικὸς εἶναι δόξω παρὰ πόδα	μεταβαλὼν	ἐμαυτὸν ἄνω καὶ (κάτω. σὴν
[223]	δὲ τὰ ἀλλότρια ἔργα μεταβαλλομένην	μεταβλητικήν.	(Θεαίτητος) Πάνυ γε. (Ξένος) Τί
[224]	λέγοντες ὡς τὸ τῆς κτητικῆς,	μεταβλητικῆς,	ἀγοραστικῆς, (ἐμπορικῆς, ψυχεμπορικῆς περὶ λόγους
[223]	γε. (Ξένος) Τί δέ; Τῆς	μεταβλητικῆς	οὐχ ἡ μὲν κατὰ πόλιν
[224]	(Ξένος) Καὶ τὸ κτητικῆς ἄρα	μεταβλητικόν,	ἀγοραστικόν, καπηλικὸν εἴτε αὐτοπωλικόν, ἀμφοτέρως,
[219]	τὸ μὲν ἑκόντων πρὸς ἑκόντας	μεταβλητικὸν	ὂν διά τε δωρεῶν καὶ
[224]	τοιῷδε προσέοικεν ἄρα τὸ νῦν	μεταδιωκόμενον	γένος. ~(Θεαίτητος) Ποίῳ δή; (Ξένος)
[225]	ἥκειν αὖ νῦν τέταρτον τὸν	μεταδιωκόμενον	ὑφ' ἡμῶν σοφιστήν; ~(Ξένος) Οὐδὲν
[265]	διὰ τὴν ἡλικίαν πολλάκις ἀμφότερα	μεταδοξάζω·	νῦν μὴν βλέπων εἰς σὲ
[226]	γε οὕτω ποιητέον, τοιόνδε τι	μεταθέοντας	ἴχνος αὐτοῦ. καί μοι λέγε·
[251]	ὡς ἄμεικτα ὄντα καὶ ἀδύνατον	μεταλαμβάνειν	ἀλλήλων οὕτως αὐτὰ ἐν τοῖς
[248]	Ἢ παντάπασιν οὐδέτερον οὐδετέρου τούτων	μεταλαμβάνειν;	(Θεαίτητος) Δῆλον ὡς οὐδέτερον οὐδετέρου·
[255]	τοὐναντίον τῆς αὑτοῦ (φύσεως, ἅτε	μετασχὸν	τοῦ ἐναντίου. (Θεαίτητος) Κομιδῇ γε.
[259]	ἀλλήλων διεληλυθότε τὸ μὲν ἕτερον	μετασχὸν	τοῦ ὄντος ἔστι μὲν διὰ
[228]	Τί δ' ὅσ' ἂν> κινήσεως	μετασχόντα	καὶ σκοπόν τινα θέμενα πειρώμενα
[250]	καὶ τὸ μὴ ὂν ἀπορίας	μετειλήφατον,	νῦν ἐλπὶς ἤδη καθάπερ ἂν
[259]	τὸ δὲ ὂν αὖ θατέρου	μετειληφὸς	ἕτερον τῶν ἄλλων ἂν εἴη
[255]	διεφερέτην· ἀλλ' εἴπερ θάτερον ἀμφοῖν	μετεῖχε	τοῖν εἰδοῖν ὥσπερ τὸ ὄν,
[256]	(Ξένος) Οὐκοῦν κἂν εἴ πῃ	μετελάμβανεν	αὐτὴ κίνησις στάσεως, οὐδὲν ἂν
[248]	τόδε λέγουσιν, ὅτι γενέσει μὲν	μέτεστι	τοῦ πάσχειν καὶ ποιεῖν δυνάμεως,
[259]	οὐ μὴν ἐκεῖνό γε οὗ	μετέσχεν	ἀλλ' ἕτερον, ἕτερον δὲ τοῦ
[256]	καὶ ὄν, ἐπείπερ τοῦ ὄντος	μετέχει;	(Θεαίτητος) Σαφέστατά γε. (Ξένος) Ἔστιν
[256]	ὀρθῶς ἐροῦμεν, καὶ πάλιν, ὅτι	μετέχει	τοῦ ὄντος, εἶναί τε καὶ
[238]	πολλῶν τὸ μὴ ὂν δεῖν	μετέχειν,	ἄρτι τε καὶ νῦν οὕτως
[256]	γ' ἦν ταὐτὸν διὰ τὸ	μετέχειν	αὖ πάντ' αὐτοῦ. (Θεαίτητος) Καὶ
[260]	οὐδὲν οὐδαμῇ τὸ μὴ ὂν	μετέχειν.	(Θεαίτητος) Ἦν ταῦτα. (Ξένος) Νῦν
[255]	αὑτοῦ φύσιν, ἀλλὰ διὰ τὸ	μετέχειν	τῆς ἰδέας τῆς θατέρου. (Θεαίτητος)
[260]	φαίη τῶν εἰδῶν τὰ μὲν	μετέχειν	τοῦ μὴ ὄντος, τὰ δ'
[256]	Ἔστι δέ γε διὰ τὸ	μετέχειν	τοῦ ὄντος. (Θεαίτητος) Ἔστιν. (Ξένος)
[255]	ἐναντίου. (Θεαίτητος) Κομιδῇ γε. (Ξένος)	Μετέχετον	μὴν ἄμφω ταὐτοῦ καὶ θατέρου.
[260]	δέ γε τοῦτο μὲν ἐφάνη	μετέχον	τοῦ ὄντος, ὥστε ταύτῃ μὲν
[235]	εἰρημένων, ὅτι τῶν τῆς παιδιᾶς	μετεχόντων	ἐστί τις μερῶν† εἷς. (Ξένος)
[260]	καὶ δόξαν εἶναι τῶν οὐ	μετεχόντων,	ὥστε τὴν εἰδωλοποιικὴν καὶ φανταστικήν,
[216]	(τε θεοὺς τοῖς ἀνθρώποις ὁπόσοι	μετέχουσιν	αἰδοῦς δικαίας, καὶ δὴ καὶ
[235]	ἐπεύξηται τὴν τῶν οὕτω δυναμένων	μετιέναι	καθ' ἕκαστά τε καὶ ἐπὶ
[252]	τοίνυν ἂν αὐτοὶ πάντων καταγελαστότατα	μετίοιεν	τὸν λόγον οἱ μηδὲν ἐῶντες
[218]	δῆτα περί τινος τῶν φαύλων	μετιόντες	πειραθῶμεν παράδειγμα αὐτὸ θέσθαι τοῦ
[223]	ἴδωμεν· οὐ γάρ τι φαύλης	μέτοχόν	ἐστι τέχνης τὸ νῦν ζητούμενον,
[237]	ὁ λόγος αὐτὸς ἂν δηλώσειε	μέτρια	βασανισθείς. τοῦτο οὖν αὐτὸ πρῶτον
[263]	ὁ λόγος; (Θεαίτητος) Οὔκ, ἀλλὰ	μέτριος.	(Ξένος) Σὸν ἔργον δὴ φράζειν
[216]	ὦ Σώκρατες, τοῦ ξένου, ἀλλὰ	μετριώτερος	τῶν περὶ τὰς ἔριδας ἐσπουδακότων.
[237]	ὧδε ἑκάστοτε λέγων καὶ μετὰ	μέτρων-	Οὐ γὰρ μήποτε τοῦτο δαμῇ,
[222]	εἴη. ~(Θεαίτητος) Πάνυ γε. (Ξένος)	Μέχρι	μὲν τοίνυν ἐνταῦθα ὁ σοφιστὴς
[239]	τινι δυναμένῳ δρᾶν τοῦτο ἐντυγχάνωμεν,	μέχρι	τούτου λέγωμεν ὡς παντὸς μᾶλλον
[259]	οὐ καλῶς λέγομεν ἐλέγξας, ἢ	μέχριπερ	ἂν ἀδυνατῇ, λεκτέον καὶ ἐκείνῳ
[240]	Οὕτως. (Ξένος) Τί δέ; Τὸ	μὴ	ἀληθινὸν ἆρ' ἐναντίον ἀληθοῦς; (Θεαίτητος)
[240]	τὸ ἐοικός, εἴπερ αὐτό γε	μὴ	ἀληθινὸν ἐρεῖς. (Θεαίτητος) Ἀλλ' ἔστι
[255]	θάτερον, μηδ' αὖ στάσιν. (Θεαίτητος)	Μὴ	γάρ. (Ξένος) Ἀλλ' ἆρα τὸ
[262]	ὅτανπερ ᾖ, τινὸς εἶναι λόγον,	μὴ	δὲ τινὸς ἀδύνατον. (Θεαίτητος) Οὕτως.
[253]	κοινωνεῖν ἕκαστα δύναται καὶ ὅπῃ	μή,	διακρίνειν κατὰ γένος ἐπίστασθαι. (Θεαίτητος)
[258]	Ὁμοίως. (Ξένος) Οὐκοῦν καὶ τὸ	μὴ	δίκαιον τῷ δικαίῳ κατὰ ταὐτὰ
[244]	πρῶτον τοῦτ' αὐτὸ ἡμᾶς, ἵνα	μὴ	δοξάζωμεν μανθάνειν μὲν τὰ λεγόμενα
[247]	ἀλλὰ διατείνοιντ' ἂν πᾶν ὃ	μὴ	δυνατοὶ ταῖς χερσὶ συμπιέζειν εἰσίν,
[243]	καὶ τρία τὸ πᾶν ἀλλὰ	μὴ	δύο ἔτι καθ' ὑμᾶς τιθῶμεν;
[246]	αὐτοὺς ποιεῖν· εἰ δὲ τοῦτο	μὴ	ἐγχωρεῖ, λόγῳ ποιῶμεν, ὑποτιθέμενοι νομιμώτερον
[241]	νομισθήσεται (τά τε ὄντα λέγων	μὴ	εἶναι καὶ τὰ μὴ ὄντα
[245]	τῷ ὄντι, καὶ πρὸς τῷ	μὴ	εἶναι μηδ' ἂν γενέσθαι ποτὲ
[240]	δόξαν; (Θεαίτητος) Ἀνάγκη. (Ξένος) Πότερον	μὴ	εἶναι τὰ μὴ ὄντα δοξάζουσαν,
[218]	τι τῷ μήκει πονῶν ἄχθῃ,	μὴ	ἐμὲ αἰτιᾶσθαι τούτων, ἀλλὰ τούσδε
[258]	γὰρ μήποτε τοῦτο δαμῇ, εἶναι	μὴ	ἐόντα, ἀλλὰ σὺ τῆσδ' ἀφ'
[237]	μήποτε τοῦτο δαμῇ, φησίν, εἶναι	μὴ	ἐόντα· ἀλλὰ σὺ τῆσδ' ἀφ'
[263]	(Θεαίτητος) Οὕτως. (Ξένος) Εἰ δὲ	μὴ	ἔστιν σός, οὐκ ἄλλου γε
[230]	οἶδεν εἰδέναι μόνα, πλείω δὲ	μή.	(Θεαίτητος) Βελτίστη γοῦν καὶ σωφρονεστάτη
[261]	τὰ μὲν ἐθέλει, τὰ δὲ	μή.	(Θεαίτητος) Δῆλον τοῦτό γε, ὅτι
[264]	πῶς; (Ξένος) Τί δ' ὅταν	μὴ	καθ' αὑτὸ ἀλλὰ δι' αἰσθήσεως
[254]	κοινωνεῖν ἐθέλειν ἀλλήλοις, τὰ δὲ	μή,	καὶ τὰ μὲν ἐπ' ὀλίγον,
[236]	καὶ τὸ δοκεῖν, εἶναι δὲ	μή,	καὶ τὸ λέγειν μὲν ἄττα,
[257]	τῶν ἄλλων τὶ μηνύει (τὸ	μὴ	καὶ τὸ οὒ προτιθέμενα τῶν
[257]	ἐπωνυμίαν; (Θεαίτητος) Ἔχον· ὃ γὰρ	μὴ	καλὸν ἑκάστοτε φθεγγόμεθα, τοῦτο οὐκ
[257]	ἔοικ' εἶναί τις συμβαίνει τὸ	μὴ	καλόν. (Θεαίτητος) Ὀρθότατα. (Ξένος) Τί
[257]	τῶν ὄντων, ἧττον δὲ τὸ	μὴ	καλόν; (Θεαίτητος) Οὐδέν. ~(Ξένος) Ὁμοίως
[257]	ἀντιτεθὲν οὕτω συμβέβηκεν εἶναι τὸ	μὴ	καλόν; (Θεαίτητος) Οὕτως. (Ξένος) Ὄντος
[258]	μέγα μὴ μέγα> καὶ τὸ	μὴ	καλὸν μὴ καλόν> οὕτω δὲ
[258]	μέγα> καὶ τὸ μὴ καλὸν	μὴ	καλόν> οὕτω δὲ καὶ τὸ
[217]	τὸ νῦν πρῶτον συγγενόμενον ὑμῖν	μὴ	κατὰ σμικρὸν ἔπος πρὸς ἔπος
[241]	τῶν ὅσαι περὶ ταῦτά εἰσι,	μὴ	καταγέλαστος εἶναι τά γ' ἐναντία
[229]	(Θεαίτητος) Ποῖον δή; (Ξένος) Τὸ	μὴ	κατειδότα τι δοκεῖν εἰδέναι· δι'
[250]	ἔτι ῥᾴδιον. ἰ γάρ τι	μὴ	(κινεῖται, πῶς οὐχ ἕστηκεν; ἢ
[233]	ποῖον; (Ξένος) Εἴ τις φαίη	μὴ	λέγειν μηδ' ἀντιλέγειν, ἀλλὰ ποιεῖν
[245]	ἔσται καὶ ὅλον, ἢ παντάπασι	μὴ	λέγωμεν ὅλον εἶναι τὸ ὄν;
[259]	πάλαι λέγομεν, ~(εἴτ' ἔστιν εἴτε	μή,	λόγον ἔχον ἢ καὶ παντάπασιν
[263]	δύναμιν. (Ξένος) Θεαίτητος κάθηται. μῶν	μὴ	μακρὸς ὁ λόγος; (Θεαίτητος) Οὔκ,
[241]	σε. (Θεαίτητος) Τὸ ποῖον; (Ξένος)	Μή	με οἷον πατραλοίαν ὑπολάβῃς γίγνεσθαί
[258]	Οὐδέν. ~(Ξένος) Ὁμοίως ἄρα τὸ	μὴ	μέγα καὶ τὸ μέγα αὐτὸ
[258]	καλὸν καὶ τὸ μὴ μέγα	μὴ	μέγα> καὶ τὸ μὴ καλὸν
[258]	καλὸν ἦν καλὸν καὶ τὸ	μὴ	μέγα μὴ μέγα> καὶ τὸ
[257]	(Ξένος) Οἷον ὅταν εἴπωμέν τι	μὴ	μέγα, τότε μᾶλλόν τί σοι
[260]	μείγνυται. (Θεαίτητος) Τί δή; (Ξένος)	Μὴ	μειγνυμένου μὲν αὐτοῦ τούτοις ἀναγκαῖον
[231]	φάναι. (Θεαίτητος) Τί δή; (Ξένος)	Μὴ	μεῖζον αὐτοῖς προσάπτωμεν γέρας. (Θεαίτητος)
[256]	ἀλλήλοις ἐθέλειν μείγνυσθαι, τὰ δὲ	μή.	(Ξένος) Καὶ μὴν ἐπί γε
[245]	ἐάν γε τὸ ὂν ᾖ	μὴ	ὅλον διὰ τὸ πεπονθέναι τὸ
[245]	οὐδ' ὁποσονοῦν τι δεῖ τὸ	μὴ	ὅλον εἶναι· ποσόν τι γὰρ
[243]	ἀπορούμενον ὁπότε τις εἴποι, τὸ	μὴ	ὄν, ἀκριβῶς ᾤμην συνιέναι. Νῦν
[239]	σκοπῶμεν τὴν ὀρθολογίαν περὶ τὸ	μὴ	ὄν, ἀλλ' εἶα δὴ νῦν
[258]	ταὐτὸν ἦν τε καὶ ἔστι	μὴ	ὄν, ἐνάριθμον τῶν πολλῶν ὄντων
[259]	δὲ νῦν εἰρήκαμεν εἶναι τὸ	μὴ	ὄν, ἢ πεισάτω τις ὡς
[256]	ὄν, ἄπειρον δὲ πλήθει τὸ	μὴ	ὄν. (Θεαίτητος) Ἔοικεν. ~(Ξένος) Οὐκοῦν
[258]	αὐτὸ τοῦτό ἐστιν ὄντως τὸ	μὴ	ὄν. (Θεαίτητος) Καὶ παντάπασί γε,
[258]	προσείπωμεν; (Θεαίτητος) Δῆλον ὅτι τὸ	μὴ	ὄν, ὃ διὰ τὸν σοφιστὴν
[237]	χρὴ τοὔνομ' ἐπιφέρειν τοῦτο, τὸ	μὴ	ὄν, τί δοκοῦμεν ἂν εἰς
[259]	ἔστι σαφέστατα (ἐξ ἀνάγκης εἶναι	μὴ	ὄν· τὸ δὲ ὂν αὖ
[254]	ὂν λέγουσιν ὡς ἔστιν ὄντως	μὴ	ὂν ἀθῴοις ἀπαλλάττειν. (Θεαίτητος) οὐκοῦν
[250]	τό τε ὂν καὶ τὸ	μὴ	ὂν ἀπορίας μετειλήφατον, νῦν ἐλπὶς
[258]	ὅτι τοὐναντίον τοῦ ὄντος τὸ	μὴ	ὂν ἀποφαινόμενοι τολμῶμεν λέγειν ὡς
[238]	οὔτ' εἰπεῖν οὔτε διανοηθῆναι τὸ	μὴ	ὂν αὐτὸ καθ' αὑτό, ἀλλ'
[258]	θαῤῥοῦντα ἤδη λέγειν ὅτι τὸ	μὴ	ὂν βεβαίως ἐστὶ τὴν αὑτοῦ
[238]	οὕτως ἓν αὐτὸ εἴρηκα· τὸ	μὴ	ὂν γὰρ φημί. συνίης τοι.
[238]	προστιθέναι; (Θεαίτητος) Τί μήν; (Ξένος)	Μὴ	ὂν δέ, ἆρα οὐ τὸ
[238]	ἑνὸς οὔτε τῶν πολλῶν τὸ	μὴ	ὂν δεῖν μετέχειν, ἄρτι τε
[254]	ἵνα τό τε ὂν καὶ	μὴ	ὂν εἰ μὴ πάσῃ σαφηνείᾳ
[237]	ὁ λόγος οὗτος ὑποθέσθαι τὸ	μὴ	ὂν εἶναι· ψεῦδος γὰρ οὐκ
[256]	Ἔστιν ἄρα ἐξ ἀνάγκης τὸ	μὴ	ὂν ἐπί τε κινήσεως εἶναι
[261]	ἀπολογισώμεθα πότερον αὐτῶν ἅπτεται τὸ	μὴ	ὂν ἢ παντάπασιν ἀληθῆ μέν
[260]	Πῇ; (Ξένος) Τὸ μὲν δὴ	μὴ	ὂν ἡμῖν ἕν τι τῶν
[258]	καλόν> οὕτω δὲ καὶ τὸ	μὴ	ὂν κατὰ ταὐτὸν ἦν τε
[254]	ἄρα ἡμῖν πῃ (παρεικάθῃ τὸ	μὴ	ὂν λέγουσιν ὡς ἔστιν ὄντως
[257]	Τὸ ποῖον; (Ξένος) Ὁπόταν τὸ	μὴ	ὂν λέγωμεν, ὡς ἔοικεν, οὐκ
[260]	οὐσίας γὰρ οὐδὲν οὐδαμῇ τὸ	μὴ	ὂν μετέχειν. (Θεαίτητος) Ἦν ταῦτα.
[237]	τῶν ὄντων ἐπί τι> τὸ	μὴ	ὂν οὐκ οἰστέον. (Θεαίτητος) Πῶς
[260]	μηδ' εἶναι ψεῦδος· τὸ γὰρ	μὴ	ὂν οὔτε διανοεῖσθαί τινα οὔτε
[238]	ἐλέγχοντα εἰς ἀπορίαν καθίστησι τὸ	μὴ	ὂν οὕτως, ὥστε, ὁπόταν αὐτὸ
[240]	πολυκέφαλος σοφιστὴς ἠνάγκακεν ἡμᾶς τὸ	μὴ	ὂν οὐχ ἑκόντας ὁμολογεῖν εἶναί
[238]	πλῆθος μήτε ἓν πρὸς τὸ	μὴ	ὂν προσφέρειν. (Θεαίτητος) Οὔκουν ἂν
[240]	τοιαύτην τινὰ πεπλέχθαι συμπλοκὴν τὸ	μὴ	ὂν τῷ ὄντι, καὶ μάλα
[237]	φατέον, ὅς γ' ἂν ἐπιχειρῇ	μὴ	ὂν φθέγγεσθαι; (Θεαίτητος) Τέλος γοῦν
[238]	τὰ μὴ ὄντα ἢ τὸ	μὴ	ὂν χωρὶς ἀριθμοῦ; (Θεαίτητος) Λέγε
[241]	βασανίζειν, καὶ βιάζεσθαι τό τε	μὴ	ὂν ὡς ἔστι κατά τι
[261]	Νῦν γὰρ μόγις μὲν τὸ	μὴ	ὂν ὡς οὐκ ἔστι προβληθὲν
[263]	ὄντων. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Τὰ	μὴ	ὄντ' ἄρα ὡς ὄντα λέγει.
[240]	ὄντα; (Θεαίτητος) Εἶναί πως τὰ	μὴ	ὄντα δεῖ γε, εἴπερ ψεύσεταί
[260]	καὶ λόγος· τὸ γὰρ τὰ	μὴ	ὄντα δοξάζειν ἢ λέγειν, τοῦτ'
[240]	τἀναντία. (Ξένος) Λέγεις ἄρα τὰ	μὴ	ὄντα δοξάζειν τὴν ψευδῆ δόξαν;
[240]	(Ξένος) Πότερον μὴ εἶναι τὰ	μὴ	ὄντα δοξάζουσαν, ἤ πως εἶναι
[241]	λέγων μὴ εἶναι καὶ τὰ	μὴ	ὄντα εἶναι. (Θεαίτητος) Πῶς γὰρ
[238]	διανοίᾳ τὸ παράπαν λάβοι τὰ	μὴ	ὄντα ἢ τὸ μὴ ὂν
[238]	ἀριθμοῦ; (Θεαίτητος) Λέγε πῇ; (Ξένος)	Μὴ	ὄντα μὲν ἐπειδὰν λέγωμεν, ἆρα
[258]	δέ γε οὐ μόνον τὰ	μὴ	ὄντα ὡς ἔστιν ἀπεδείξαμεν, ἀλλὰ
[263]	θάτερα ὡς τὰ αὐτὰ καὶ	μὴ	ὄντα ὡς ὄντα, παντάπασιν (ὡς)
[238]	(Θεαίτητος) Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος)	Μὴ	ὄντι δέ τι τῶν ὄντων
[239]	μήτε πλῆθος ἀριθμοῦ προστιθεὶς τῷ	μὴ	ὄντι, κατὰ τὸ ὀρθὸν φθέγξασθαί
[261]	καὶ τὴν κοινωνίαν αὐτῶν τῷ	(μὴ	ὄντι κατίδωμεν, κατιδόντες δὲ τὸ
[238]	οὔτε ὀρθόν φαμεν ὂν ἐπιχειρεῖν	μὴ	ὄντι προσαρμόττειν. (Θεαίτητος) Λέγεις ἀληθέστατα.
[241]	καὶ κατὰ λόγους; τῷ γὰρ	μὴ	ὄντι τὸ ὂν προσάπτειν ἡμᾶς
[258]	εἶδος ὃ τυγχάνει ὂν τοῦ	μὴ	ὄντος ἀπεφηνάμεθα· τὴν γὰρ θατέρου
[245]	φύσιν εἰληφότος. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος)	Μὴ	ὄντος δέ γε τὸ παράπαν
[262]	ἀπραξίαν οὐδὲ οὐσίαν ὄντος οὐδὲ	μὴ	ὄντος δηλοῖ τὰ φωνηθέντα, πρὶν
[239]	ἂν εὕροι περὶ τὸν τοῦ	μὴ	ὄντος ἔλεγχον. ὥστε ἐν ἔμοιγε
[250]	Τὸ ποῖον; (Ξένος) Ὅτι τοῦ	μὴ	ὄντος ἐρωτηθέντες τοὔνομα ἐφ' ὅτι
[246]	ἴδωμεν (ὅτι τὸ ὂν τοῦ	μὴ	ὄντος οὐδὲν εὐπορώτερον εἰπεῖν ὅτι
[254]	μὲν ἀποδιδράσκων εἰς τὴν τοῦ	μὴ	ὄντος σκοτεινότητα, τριβῇ προσαπτόμενος αὐτῆς,
[260]	εἰδῶν τὰ μὲν μετέχειν τοῦ	μὴ	ὄντος, τὰ δ' οὔ, καὶ
[260]	καὶ λόγος οὐ κοινωνεῖ τοῦ	μὴ	ὄντος· ψεῦδος γὰρ τὸ παράπαν
[219]	γε μὴν θηρευτικὴν ἄλογον τὸ	μὴ	οὐ τέμνειν διχῇ. (Θεαίτητος) Λέγε
[235]	(Θεαίτητος) Τὸ ποῖον; (Ξένος) Τὸ	μὴ	οὐ τοῦ γένους εἶναι τοῦ
[255]	τὸ ὂν καὶ τὸ θάτερον	μὴ	πάμπολυ διεφερέτην· ἀλλ' εἴπερ θάτερον
[236]	λέγειν μὲν ἄττα, ἀληθῆ δὲ	μή,	πάντα ταῦτά ἐστι μεστὰ ἀπορίας
[264]	τὴν προσδοκίαν ἣν ἐφοβήθημεν ἄρτι,	μὴ	παντάπασιν ἀνήνυτον ἔργον ἐπιβαλλοίμεθα ζητοῦντες
[245]	διακριβολογουμένους ὄντος τε πέρι καὶ	μή,	πάντας μὲν οὐ διεληλύθαμεν, ὅμως
[249]	ῥᾳδίως πεισθησόμεθα τῷ παντελῶς (ὄντι	μὴ	παρεῖναι, μηδὲ ζῆν αὐτὸ μηδὲ
[254]	ὂν καὶ μὴ ὂν εἰ	μὴ	πάσῃ σαφηνείᾳ δυνάμεθα λαβεῖν, ἀλλ'
[235]	τῶν ὄντων, ἢ διστάζομεν ἔτι	μὴ	περὶ ὅσωνπερ ἀντιλέγειν δοκεῖ δυνατὸς
[254]	συνεπισπώμεθα τῷ λόγῳ τῇδε σκοποῦντες,	μὴ	περὶ πάντων τῶν εἰδῶν, ἵνα
[242]	νῦν ἐναργῶς ἔχειν ἐπισκέψασθαι πρῶτον	(μή	πῃ τεταραγμένοι μὲν ὦμεν περὶ
[216]	ἄλλων ἄγνοιαν ἐπιστρωφῶσι πόληασηομ. Οἱ	μὴ	πλαστῶς ἀλλ' ὄντως φιλόσοφοι, καθορῶντες
[242]	(Ξένος) Φοβοῦμαι δὴ τὰ εἰρημένα,	μή	ποτε διὰ ταῦτά σοι μανικὸς
[235]	οὗτος οὔτε ἄλλο γένος οὐδὲν	μή	ποτε ἐκφυγὸν ἐπεύξηται τὴν τῶν
[252]	δέ; Ἔσται πότερον αὐτῶν οὐσίας	μὴ	προσκοινωνοῦν; (Θεαίτητος) Οὐκ ἔσται. (Ξένος)
[230]	περὶ τὰ σώματα ἰατροὶ νενομίκασι	μὴ	πρότερον ἂν τῆς προσφερομένης τροφῆς
[230]	καὶ περὶ ψυχῆς διενοήθησαν ἐκεῖνοι,	μὴ	πρότερον αὐτὴν ἕξειν τῶν προσφερομένων
[265]	ἥτις ἂν αἰτία γίγνηται τοῖς	μὴ	πρότερον οὖσιν ὕστερον γίγνεσθαι. (Θεαίτητος)
[219]	τίνι; (Ξένος) Πᾶν ὅπερ ἂν	μὴ	πρότερόν τις ὂν ὕστερον εἰς
[231]	ἡ παροιμία, τὸ τὰς ἁπάσας	μὴ	ῥᾴδιον εἶναι διαφεύγειν. Νῦν οὖν
[239]	ἐν ἔμοιγε λέγοντι, καθάπερ εἶπον,	μὴ	σκοπῶμεν τὴν ὀρθολογίαν περὶ τὸ
[218]	τὴν μέθοδον αὐτοῦ προμελετᾶν, εἰ	μὴ	σύ ποθεν εὐπετεστέραν ἔχεις εἰπεῖν
[227]	τεχνῶν τὸ συγγενὲς καὶ τὸ	μὴ	συγγενὲς κατανοεῖν πειρωμένη τιμᾷ πρὸς
[257]	φύσις. εἰ δέ τις ταῦτα	μὴ	συγχωρεῖ, πείσας ἡμῶν τοὺς ἔμπροσθεν
[252]	τὰ μὲν ἐθέλειν, τὰ δὲ	μὴ	συμμείγνυσθαι. (Θεαίτητος) Πῶς γὰρ οὔ;
[252]	ὧν ἀκρατεῖς ὄντες εἴργεσθαι καὶ	μὴ	συνάπτειν ἐν τοῖς λόγοις οὐκ
[237]	εἶναι, ~καὶ τοῦτο φθεγξάμενον ἐναντιολογίᾳ	μὴ	συνέχεσθαι, παντάπασιν, ὦ (Θεαίτητε, χαλεπόν.
[253]	ἔχων γιγνώσκειν μουσικός, ὁ δὲ	μὴ	συνιεὶς ἄμουσος; (Θεαίτητος) Οὕτως. (Ξένος)
[260]	τὸ παράπαν οὐκ εἶναι ταύτης	μὴ	συνισταμένης τῆς κοινωνίας. Διὰ ταῦτ'
[267]	καθὸ δὴ τῶν ὀνομάτων ἀνάγκη	μὴ	σφόδρα εὐπορεῖν. Ὅμως δέ, κἂν
[246]	ἄλλων εἴ τίς τι> φήσει	μὴ	σῶμα ἔχον εἶναι, καταφρονοῦντες τὸ
[254]	περὶ πάντων τῶν εἰδῶν, ἵνα	μὴ	ταραττώμεθα ἐν πολλοῖς, ἀλλὰ προελόμενοι
[256]	ἑαυτὴν οὕτω λέγομεν, ὅταν δὲ	μὴ	ταὐτόν, διὰ τὴν κοινωνίαν αὖ
[256]	ὅταν εἴπωμεν αὐτὴν ταὐτὸν καὶ	μὴ	ταὐτόν, ὁμοίως εἰρήκαμεν, ἀλλ' ὁπόταν
[256]	δὴ ταὐτόν τ' εἶναι καὶ	μὴ	ταὐτὸν ὁμολογητέον καὶ οὐ δυσχεραντέον.
[253]	μὲν τοὺς συγκεραννυμένους τε καὶ	μὴ	τέχνην ἔχων γιγνώσκειν μουσικός, ὁ
[237]	οὔ; (Ξένος) Τὸν δὲ δὴ	μὴ	τὶ λέγοντα ἀναγκαιότατον, ὡς ἔοικε,
[237]	οὖν αὐτὸ πρῶτον θεασώμεθα, εἰ	μή	τί σοι διαφέρει. (Θεαίτητος) Τὸ
[245]	τὸ ὅλον ἐν τοῖς οὖσι	μὴ	τιθέντα. (Θεαίτητος) Παντάπασιν ἔοικε ταῦθ'
[217]	τὸ πρὸς ἄλλον· εἰ δὲ	μή,	τὸ καθ' αὑτόν. (Σωκράτης) Ἔξεστι
[237]	(Θεαίτητος) Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος)	Μὴ	τοίνυν ἔριδος ἕνεκα μηδὲ παιδιᾶς,
[258]	ἀληθέστατά μοι δοκοῦμεν εἰρηκέναι. (Ξένος)	Μὴ	τοίνυν ἡμᾶς εἴπῃ τις ὅτι
[232]	ταύτῃ πῃ μάλιστα πεφυκέναι. (Ξένος)	Μὴ	τοίνυν ἡμεῖς γε αὐτὸ ἐν
[255]	καὶ θατέρου. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος)	Μὴ	τοίνυν λέγωμεν κίνησίν γ' εἶναι
[264]	ζητοῦντες αὐτό; (Θεαίτητος) Κατανοῶ. (Ξένος)	Μὴ	τοίνυν μηδ' εἰς τὰ λοιπὰ
[238]	τι θετέον ὡς ὄν. (Ξένος)	Μὴ	τοίνυν μηδ' ἐπιχειρῶμεν ἀριθμοῦ μήτε
[217]	ἱκανῶς καὶ οὐκ ἀμνημονεῖν. (Σωκράτης)	Μὴ	τοίνυν, ὦ ξένε, ἡμῶν τήν
[223]	τοῖς πρόσθεν εἰρημένοις φάντασμα παρέχεται	μὴ	τοῦτο ὃ νῦν αὐτὸ ἡμεῖς
[232]	αὐτοῖς ὡς ἔπος εἰπεῖν διελέγετο	μὴ	τοῦτο ὑπισχνουμένοις. (Ξένος) Τά γε
[243]	εἰ μὲν ἀληθῶς τις ἢ	μὴ	τούτων εἴρηκε, χαλεπὸν καὶ πλημμελὲς
[251]	ἢ τὰ μέν, τὰ δὲ	μή;	τούτων, (ὦ Θεαίτητε, τί ποτ'
[249]	νοῦν μὲν ἔχειν, ζωὴν δὲ	μὴ	φῶμεν; (Θεαίτητος) Καὶ πῶς; (Ξένος)
[256]	φήσομεν εἶναι, τοῦ δὲ τετάρτου	μὴ	φῶμεν, (ὁμολογήσαντες αὐτὰ εἶναι πέντε,
[217]	ὄν. Τὸ δὲ αὖ σοὶ	μὴ	χαρίζεσθαι καὶ τοῖσδε, ἄλλως τε
[245]	καὶ πρὸς τῷ μὴ εἶναι	μηδ'	ἂν γενέσθαι ποτὲ ὄν. (Θεαίτητος)
[233]	Εἴ τις φαίη μὴ λέγειν	μηδ'	ἀντιλέγειν, ἀλλὰ ποιεῖν καὶ δρᾶν
[255]	γ' εἶναι ταὐτὸν ἢ θάτερον,	μηδ'	αὖ στάσιν. (Θεαίτητος) Μὴ γάρ.
[236]	λάβοι τὰ τηλικαῦτα ἱκανῶς ὁρᾶν,	μηδ'	εἰκὸς ᾧ φησιν ἐοικέναι, τί
[260]	ἔστιν, εἰ δὲ ἀφῃρέθημεν αὐτὸ	μηδ'	εἶναι τὸ παράπαν, οὐδὲν ἂν
[260]	ἔξαρνον δὲ γεγονέναι τὸ παράπαν	μηδ'	εἶναι ψεῦδος· τὸ γὰρ μὴ
[264]	(Θεαίτητος) Κατανοῶ. (Ξένος) Μὴ τοίνυν	μηδ'	εἰς τὰ λοιπὰ ἀθυμῶμεν. Ἐπειδὴ
[267]	ἔμπροσθεν καὶ ἀσύννους παρῆν, ὥστε	μηδ'	ἐπιχειρεῖν μηδένα διαιρεῖσθαι· καθὸ δὴ
[238]	ὡς ὄν. (Ξένος) Μὴ τοίνυν	μηδ'	ἐπιχειρῶμεν ἀριθμοῦ μήτε πλῆθος μήτε
[242]	ἐλέγχωμεν. (Θεαίτητος) Ὡς τοίνυν ἔμοιγε	μηδαμῇ	δόξων μηδὲν πλημμελεῖν, ἂν ἐπὶ
[242]	Ἀλλ' ἡμᾶς τοῦτό γε μηδὲν	μηδαμῇ	εἴρξῃ. (Ξένος) Τρίτον τοίνυν ἔτι
[249]	νοῦν μηδενὶ περὶ μηδενὸς εἶναι	μηδαμοῦ.	(Θεαίτητος) Κομιδῇ μὲν οὖν. (Ξένος)
[264]	(οὐδὲν διὰ τὸ μηδαμῶς μηδέποτε	μηδαμοῦ	ψεῦδος εἶναι. (Θεαίτητος) Λέγεις ἀληθῆ.
[240]	(Ξένος) Τί δ' Οὐ καὶ	μηδαμῶς	εἶναι τὰ πάντως ὄντα δοξάζεται;
[250]	πῶς οὐχ ἕστηκεν; ἢ τὸ	μηδαμῶς	ἑστὸς πῶς οὐκ αὖ κινεῖται;
[264]	τὸ παράπαν (οὐδὲν διὰ τὸ	μηδαμῶς	μηδέποτε μηδαμοῦ ψεῦδος εἶναι. (Θεαίτητος)
[237]	ταῦτα. καί μοι λέγε· τὸ	μηδαμῶς	ὂν τολμῶμέν που φθέγγεσθαι; (Θεαίτητος)
[240]	δοξάζουσαν, ἤ πως εἶναι τὰ	μηδαμῶς	ὄντα; (Θεαίτητος) Εἶναί πως τὰ
[267]	ἀποτυγχάνουσι τοῦ δοκεῖν εἶναι δίκαιοι	μηδαμῶς	ὄντες; ἢ τούτου πᾶν τοὐναντίον;
[249]	τῷ παντελῶς (ὄντι μὴ παρεῖναι,	μηδὲ	ζῆν αὐτὸ μηδὲ φρονεῖν, ἀλλὰ
[237]	(Ξένος) Μὴ τοίνυν ἔριδος ἕνεκα	μηδὲ	παιδιᾶς, ἀλλ' εἰ σπουδῇ (δέοι
[249]	αὖ πανταχῇ τὸ ὂν κινούντων	μηδὲ	τὸ παράπαν ἀκούειν, ἀλλὰ κατὰ
[239]	μήτε ὡς πολλὰ διορίζειν αὐτό,	μηδὲ	τὸ παράπαν αὐτὸ καλεῖν· ἑνὸς
[249]	μὴ παρεῖναι, μηδὲ ζῆν αὐτὸ	μηδὲ	φρονεῖν, ἀλλὰ σεμνὸν καὶ ἅγιον,
[252]	ταῦτα λέγοιεν ἂν οὐδέν, εἴπερ	μηδεμία	ἔστι σύμμειξις. (Θεαίτητος) Ὀρθῶς. (Ξένος)
[251]	εἰ βούλει, πρῶτον μηδενὶ μηδὲν	μηδεμίαν	δύναμιν ἔχειν κοινωνίας εἰς μηδέν.
[260]	(Ἀφῃρέθημεν δ' ἄν, εἰ συνεχωρήσαμεν	μηδεμίαν	εἶναι μεῖξιν μηδενὶ πρὸς μηδέν.
[222]	αὖ τὸν ἄνθρωπον, ἀνθρώπων δὲ	μηδεμίαν	ἡγῇ θήραν· τούτων ὁπότερ' ἂν
[237]	λέγειν μέν (τι) λέγειν μέντοι	μηδέν,	ἀλλ' οὐδὲ λέγειν φατέον, ὅς
[231]	ἐν τῷ νῦν λόγῳ παραφανέντι	μηδὲν	ἄλλ' ἡμῖν εἶναι λεγέσθω πλὴν
[238]	(Θεαίτητος) Πῶς φῄς; λέγε καὶ	μηδὲν	ἀποκνήσῃς. (Ξένος) Τῷ μὲν ὄντι
[233]	ἐκείνοις ἐφαίνοντο, φαινόμενοί τε εἰ	μηδὲν	αὖ μᾶλλον ἐδόκουν διὰ τὴν
[254]	ἀλλ' οὖν λόγου γε ἐνδεεῖς	μηδὲν	γιγνώμεθα περὶ αὐτῶν, καθ' ὅσον
[255]	τὸ ὂν καὶ τὸ ταὐτὸν	μηδὲν	διάφορον σημαίνετον, κίνησιν αὖ πάλιν
[230]	τίς τι πέρι λέγειν λέγων	μηδέν·	εἶθ' ἅτε πλανωμένων τὰς δόξας
[261]	Εἴτε πάντα ἀλλήλοις συναρμόττει εἴτε	μηδέν,	εἴτε τὰ μὲν ἐθέλει, τὰ
[261]	δράσειεν ἂν ἐν ἄλλοις, ἢ	μηδὲν	ἐν ἐκείνοις ἀνύτων ἢ καὶ
[252]	καταγελαστότατα μετίοιεν τὸν λόγον οἱ	μηδὲν	ἐῶντες κοινωνίᾳ παθήματος ἑτέρου θάτερον
[252]	τούτων ἀναγκαῖον, ἢ πάντα ἢ	μηδὲν	ἢ τὰ μὲν ἐθέλειν, τὰ
[224]	πωλούμενα, τὸν ἄγοντα καὶ πωλοῦντα	μηδὲν	ἧττον τῆς τῶν σιτίων καὶ
[260]	μηδεμίαν εἶναι μεῖξιν μηδενὶ πρὸς	μηδέν.	(Θεαίτητος) Ὀρθῶς τοῦτό γε· λόγον
[244]	τε δύο ὀνόματα ὁμολογεῖν εἶναι	μηδὲν	θέμενον πλὴν ἓν καταγέλαστόν που.
[237]	λέγοντα ἀναγκαιότατον, ὡς ἔοικε, παντάπασι	μηδὲν	λέγειν. (Θεαίτητος) Ἀναγκαιότατον μὲν οὖν.
[242]	(Θεαίτητος) Ἀλλ' ἡμᾶς τοῦτό γε	μηδὲν	μηδαμῇ εἴρξῃ. (Ξένος) Τρίτον τοίνυν
[251]	λέγειν, εἰ βούλει, πρῶτον μηδενὶ	μηδὲν	μηδεμίαν δύναμιν ἔχειν κοινωνίας εἰς
[251]	στάσει προσάπτωμεν μήτε ἄλλο ἄλλῳ	μηδὲν	μηδενί, ἀλλ' ὡς ἄμεικτα ὄντα
[251]	μηδεμίαν δύναμιν ἔχειν κοινωνίας εἰς	μηδέν.	Οὐκοῦν κίνησίς τε καὶ στάσις
[242]	Ὡς τοίνυν ἔμοιγε μηδαμῇ δόξων	μηδὲν	πλημμελεῖν, ἂν ἐπὶ τὸν ἔλεγχον
[261]	συναρμόττει, τὰ δὲ τῇ συνεχείᾳ	μηδὲν	σημαίνοντα ἀναρμοστεῖ. (Θεαίτητος) Πῶς τί
[258]	κατὰ ταὐτὰ θετέον πρὸς τὸ	μηδέν	τι μᾶλλον εἶναι θάτερον θατέρου;
[222]	Θὲς δὲ ὅπῃ χαίρεις, εἴτε	μηδὲν	τιθεὶς ἥμερον, εἴτε ἄλλο μὲν
[247]	ἠρώτηκας, αἰσχύνονται (τὸ τολμᾶν ἢ	μηδὲν	τῶν ὄντων αὐτὰ ὁμολογεῖν ἢ
[240]	ὄν. λέγε οὖν καὶ ἀμύνου	μηδὲν	ὑποχωρῶν τὸν ἄνδρα. (Θεαίτητος) Τί
[267]	ἀσύννους παρῆν, ὥστε μηδ' ἐπιχειρεῖν	μηδένα	διαιρεῖσθαι· καθὸ δὴ τῶν ὀνομάτων
[251]	προσάπτωμεν μήτε ἄλλο ἄλλῳ μηδὲν	μηδενί,	ἀλλ' ὡς ἄμεικτα ὄντα καὶ
[251]	αὐτοὺς λέγειν, εἰ βούλει, πρῶτον	μηδενὶ	μηδὲν μηδεμίαν δύναμιν ἔχειν κοινωνίας
[249]	Θεαίτητε, ἀκινήτων τε ὄντων νοῦν	μηδενὶ	περὶ μηδενὸς εἶναι μηδαμοῦ. (Θεαίτητος)
[260]	εἰ συνεχωρήσαμεν μηδεμίαν εἶναι μεῖξιν	μηδενὶ	πρὸς μηδέν. (Θεαίτητος) Ὀρθῶς τοῦτό
[263]	οὐδενός. (Θεαίτητος) Πῶς γάρ; (Ξένος)	Μηδενὸς	δέ> γε ὢν οὐδ' ἂν
[263]	τῶν ἀδυνάτων ἦν λόγον ὄντα	μηδενὸς	εἶναι λόγον. (Θεαίτητος) Ὀρθότατα. (Ξένος)
[249]	τε ὄντων νοῦν μηδενὶ περὶ	μηδενὸς	εἶναι μηδαμοῦ. (Θεαίτητος) Κομιδῇ μὲν
[218]	μὲν καὶ σμικρόν, λόγον δὲ	μηδενὸς	ἐλάττονα ἔχον τῶν μειζόνων; οἷον
[258]	δὴ καὶ τὰ μόρια αὐτῆς	μηδενὸς	ἧττον ὄντα τιθέναι. (Θεαίτητος) Πῶς
[244]	γε αὐτῷ τιθῇ τοὔνομα, ἢ	μηδενὸς	ὄνομα ἀναγκασθήσεται λέγειν, εἰ δέ
[216]	τοῖς μὲν δοκοῦσιν εἶναι τοῦ	μηδενὸς	(τίμιοι) τοῖς δ' ἄξιοι τοῦ
[264]	παράπαν (οὐδὲν διὰ τὸ μηδαμῶς	μηδέποτε	μηδαμοῦ ψεῦδος εἶναι. (Θεαίτητος) Λέγεις
[251]	οὕτως (ἀναφαίνεσθαι· καὶ ἐὰν αὖ	μηδέτερον	ἰδεῖν δυνώμεθα, τὸν γοῦν λόγον
[235]	τοῦ παραδείγματος συμμετρίας τις ἐν	μήκει	καὶ πλάτει καὶ βάθει, καὶ
[218]	Ἂν δ' ἄρα τι τῷ	μήκει	πονῶν ἄχθῃ, μὴ ἐμὲ αἰτιᾶσθαι
[225]	Καθ' ὅσον μὲν γὰρ γίγνεται	μήκεσί	τε πρὸς ἐναντία μήκη λόγων
[235]	ἡμέτερον ἔργον ἤδη τὸν θῆρα	μηκέτ'	(ἀνεῖναι· σχεδὸν γὰρ αὐτὸν περιειλήφαμεν
[225]	γίγνεται μήκεσί τε πρὸς ἐναντία	μήκη	λόγων καὶ περὶ (τὰ) δίκαια
[266]	πᾶσαν, νῦν δὲ αὖ κατὰ	μῆκος.	(Θεαίτητος) Τετμήσθω. (Ξένος) Τέτταρα μὴν
[228]	Σφόδρα γε. (Ξένος) Τό γε	μὴν	ἀγνοεῖν ἐστιν ἐπ' ἀλήθειαν ὁρμωμένης
[239]	διελεγόμην; (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Καὶ	μὴν	ἄλογόν γε λέγων καὶ ἄῤῥητον
[255]	(Θεαίτητος) Κομιδῇ γε. (Ξένος) Μετέχετον	μὴν	ἄμφω ταὐτοῦ καὶ θατέρου. (Θεαίτητος)
[244]	τινε. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Καὶ	μὴν	ἂν ταὐτόν γε αὐτῷ τιθῇ
[260]	ἀπάτη. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Καὶ	μὴν	ἀπάτης οὔσης εἰδώλων τε καὶ
[238]	τοι. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Καὶ	μὴν	αὖ καὶ σμικρὸν ἔμπροσθεν ἄφθεγκτόν
[223]	ἀγοραστικόν; (Θεαίτητος) Εἰρήσθω. (Ξένος) Καὶ	μὴν	αὖ φήσομεν ἀγοραστικὴν διχῇ τέμνεσθαι.
[256]	Οὐ γὰρ οὖν. (Ξένος) Ἀλλὰ	μὴν	αὕτη γ' ἦν ταὐτὸν διὰ
[266]	μῆκος. (Θεαίτητος) Τετμήσθω. (Ξένος) Τέτταρα	μὴν	αὐτῆς οὕτω τὰ πάντα μέρη
[219]	ἐπάξιον; (Θεαίτητος) Οὕτως. ~(Ξένος) Μέθοδον	μὴν	αὐτὸν ἐλπίζω καὶ λόγον οὐκ
[265]	ἡλικίαν πολλάκις ἀμφότερα μεταδοξάζω· νῦν	μὴν	βλέπων εἰς σὲ καὶ ὑπολαμβάνων
[220]	οὔ; (Ξένος) Καὶ τοῦ πτηνοῦ	μὴν	γένους πᾶσα ἡμῖν ἡ θήρα
[217]	γε τρί' ἡγοῦντο· καθ' ἕκαστον	μὴν	διορίσασθαι σαφῶς τί ποτ' ἔστιν,
[249]	Κομιδῇ μὲν οὖν. (Ξένος) Καὶ	μὴν	ἐὰν αὖ φερόμενα καὶ κινούμενα
[245]	ἔσται. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Καὶ	μὴν	ἐάν γε τὸ ὂν ᾖ
[226]	κατὰ σχολήν γε ἴσως· οὐ	μὴν	ἔγωγε καθορῶ νῦν. (Ξένος) Καὶ
[250]	Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος) Καὶ	μὴν	εἶναί γε ὁμοίως φῂς ἀμφότερα
[219]	τὸ δ' ἐμψύχου. (Θεαίτητος) Τί	μήν;	Εἴπερ ἔστον γε ἄμφω. ~(Ξένος)
[221]	Κομιδῇ μὲν οὖν. (Ξένος) Καὶ	μὴν	ἐκεῖνό γ' ἦν τὸ ζήτημα
[259]	διὰ ταύτην τὴν μέθεξιν, οὐ	μὴν	ἐκεῖνό γε οὗ μετέσχεν ἀλλ'
[254]	τῶν μὲν τριῶν ἄλλω, συμμειγνυμένω	μὴν	ἐκείνοις ἐξ ἀνάγκης ἀεί, καὶ
[231]	γὰρ οὖν. (Ξένος) Τό γε	μὴν	ἕκτον ἀμφισβητήσιμον μέν, ὅμως δ'
[217]	γὰρ ὑπακούσονταί σοι πρᾴως· συμβούλῳ	μὴν	ἐμοὶ χρώμενος τῶν νέων τινὰ
[263]	λόγος; (Θεαίτητος) Ἀληθῆ. (Ξένος) Καὶ	μὴν	ἐν λόγοις γε αὖ ἴσμεν
[249]	ἀμφότερα ἐνόντ' αὐτῷ λέγομεν, οὐ	μὴν	ἐν ψυχῇ γε φήσομεν αὐτὸ
[226]	ἐμοὶ σκέψιν ἐπιτάττεις. (Ξένος) Καὶ	μὴν	ἔν γε ταῖς εἰρημέναις διακρίσεσι
[232]	(Θεαίτητος) Τί γάρ; (Ξένος) Ἀλλὰ	μὴν	ἔν γε ταῖς ἰδίαις συνουσίαις,
[252]	λοιπόν. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Καὶ	μὴν	ἕν γέ τι τούτων ἀναγκαῖον,
[228]	σφόδρα γε. (Ξένος) Συγγενῆ γε	μὴν	ἐξ ἀνάγκης σύμπαντα γέγονεν. (Θεαίτητος)
[246]	καὶ ἐπὶ τούτους. (Ξένος) Καὶ	μὴν	ἔοικέ γε ἐν αὐτοῖς οἷον
[256]	τὰ δὲ μή. (Ξένος) Καὶ	μὴν	ἐπί γε τὴν τούτου πρότερον
[225]	Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος) Τοῦ	μὴν	ἐριστικοῦ τὸ μὲν χρηματοφθορικόν, τὸ
[219]	Ναί. (Ξένος) Τὴν δέ γε	μὴν	θηρευτικὴν ἄλογον τὸ μὴ οὐ
[227]	Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος) Καὶ	μὴν	καθαρμός γ' ἦν τὸ λείπειν
[252]	Κομιδῇ μὲν οὖν. (Ξένος) Καὶ	μὴν	καὶ ὅσοι τοτὲ μὲν συντιθέασι
[267]	τὸ δὲ μεθείσθω. (Ξένος) Καὶ	μὴν	καὶ τοῦτο ἔτι διπλοῦν, ὦ
[255]	Ἴσως. (Ξένος) Ἀλλ' οὔ τι	μὴν	κίνησίς γε καὶ στάσις οὔθ'
[247]	τὴν δὲ ἄφρονα; (Θεαίτητος) Τί	μήν;	(Ξένος) Ἀλλ' οὐ δικαιοσύνης ἕξει
[226]	βράττειν καὶ διακρίνειν. (Θεαίτητος) Τί	μήν;	(Ξένος) Καὶ πρός γε τούτοις
[258]	εἶναι θάτερον θατέρου; (Θεαίτητος) Τί	μήν;	(Ξένος) Καὶ τἆλλα δὴ ταύτῃ
[238]	(ἐπιχειροῦμεν ἀριθμοῦ προστιθέναι; (Θεαίτητος) Τί	μήν;	(Ξένος) Μὴ ὂν δέ, ἆρα
[222]	τούτοις ζῷα θηρευσόμενος. (Θεαίτητος) Τί	μήν;	(Ξένος) Ὁ δέ γε ἐπὶ
[263]	ἔστιν περὶ σοῦ. (Θεαίτητος) Υί	μήν;	(Ξένος) Ὁ δὲ δὴ ψευδὴς
[233]	τοῖς μαθηταῖς φαίνονται. (Θεαίτητος) Τί	μήν;	(Ξένος) Οὐκ ὄντες γε· ἀδύνατον
[240]	ἆρ' ἐναντίον ἀληθοῦς; (Θεαίτητος) Τί	μήν;	(Ξένος) Οὐκ ὄντως (οὐκ) ὂν
[254]	δὴ γίγνεται ταῦτα. (Θεαίτητος) Τί	μήν;	(Ξένος) Οὐκοῦν αὐτῶν ἕκαστον τοῖν
[236]	δὲ οὔ, φάντασμα; (Θεαίτητος) Τί	μήν;	(Ξένος) Οὐκοῦν πάμπολυ καὶ κατὰ
[232]	τούτου διδάσκαλον γίγνεσθαι; (Θεαίτητος) Τί	μήν;	(Ξένος) Σκοπῶμεν δή, περὶ τίνος
[264]	ἀπατητικήν. (Θεαίτητος) Ἐγχωρεῖ. (Ξένος) Καὶ	μὴν	ὅτι γ' ἦν ὁ σοφιστὴς
[245]	ταῦθ' οὕτως ἔχειν. (Ξένος) Καὶ	μὴν	οὐδ' ὁποσονοῦν τι δεῖ τὸ
[238]	(Θεαίτητος) Σαφέστατά γε. (Ξένος) Καὶ	μὴν	οὔτε δίκαιόν γε οὔτε ὀρθόν
[216]	μὲν ἁνὴρ οὐδαμῶς εἶναι, θεῖος	μήν·	πάντας (γὰρ ἐγὼ τοὺς φιλοσόφους
[232]	τοῦτο ὑπισχνουμένοις. (Ξένος) Τά γε	μὴν	περὶ πασῶν τε καὶ κατὰ
[249]	ὁπουοῦν; (Θεαίτητος) Ἥκιστα. (Ξένος) Καὶ	μὴν	πρός γε τοῦτον παντὶ λόγῳ
[231]	αὐτοῖς προσάπτωμεν γέρας. (Θεαίτητος) Ἀλλὰ	μὴν	προσέοικέ γε τοιούτῳ τινὶ τὰ
[240]	ἐρεῖς. (Θεαίτητος) Ἀλλ' ἔστι γε	μήν	πως. (Ξένος) Οὔκουν ἀληθῶς γε,
[252]	Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος) Καὶ	μὴν	τά γε δύο ἀδύνατον ηὑρέθη.
[226]	ἔγωγε καθορῶ νῦν. (Ξένος) Καὶ	μὴν	τά γε περὶ τὰ σώματα
[225]	(Θεαίτητος) Οὐκοῦν χρή. (Ξένος) Δοκῶ	μὴν	τό γε δι' ἡδονὴν τῆς
[253]	Παντάπασι μὲν οὖν. (Ξένος) Ἀλλὰ	μὴν	τό γε διαλεκτικὸν οὐκ ἄλλῳ
[247]	καὶ ταῦτα σύμφασιν. (Ξένος) Ἀλλὰ	μὴν	τό γε δυνατόν τῳ παραγίγνεσθαι
[245]	πῶς; (Θεαίτητος) Οὕτως. ~(Ξένος) Ἀλλὰ	μὴν	τό γε μεμερισμένον πάθος μὲν
[224]	Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος) Τεχνοπωλικὸν	μὴν	τό γε περὶ τἆλλα ἂν
[220]	(Θεαίτητος) Πάνυ γε. (Ξένος) Νευστικοῦ	μὴν	τὸ μὲν πτηνὸν φῦλον ὁρῶμεν,
[255]	ὡς ὄντα προσεροῦμεν. (Θεαίτητος) Ἀλλὰ	μὴν	τοῦτό γε ἀδύνατον. (Ξένος) Ἀδύνατον
[248]	δ' οὐσίαν γιγνώσκεσθαι. (Θεαίτητος) Φασὶ	μὴν	τοῦτό γε. (Ξένος) Τί δέ;
[252]	ἐπιγιγνοίσθην ἐπ' ἀλλήλοιν. (Ξένος) Ἀλλὰ	μὴν	τοῦτό γέ που ταῖς μεγίσταις
[254]	χαλεπὸν (ἐναργῶς καὶ τοῦτον, ἕτερον	μὴν	τρόπον ἥ τε τοῦ σοφιστοῦ
[254]	(Θεαίτητος) Πολύ γε. (Ξένος) Καὶ	μὴν	τώ γε δύο φαμὲν αὐτοῖν
[219]	Ἥκιστά γε ἄτεχνον. (Ξένος) Ἀλλὰ	μὴν	τῶν γε τεχνῶν πασῶν σχεδὸν
[254]	(Θεαίτητος) οὐκοῦν χρή. (Ξένος) Μέγιστα	μὴν	τῶν γενῶν ἃ νυνδὴ διῇμεν
[228]	ὡς ὑπὸ ἀμετρίας. (Ξένος) Ἀλλὰ	μὴν	ψυχήν γε ἴσμεν ἄκουσαν πᾶσαν
[257]	μόνον, ὅτι τῶν ἄλλων τὶ	μηνύει	(τὸ μὴ καὶ τὸ οὒ
[232]	τί μοι μάλιστα κατεφάνη αὐτὸν	μηνῦον.	(Θεαίτητος) Τὸ ποῖον; (Ξένος) Ἀντιλογικὸν
[258]	μέν πού φησιν Οὐ γὰρ	μήποτε	τοῦτο δαμῇ, εἶναι μὴ ἐόντα,
[237]	καὶ μετὰ μέτρων- Οὐ γὰρ	μήποτε	τοῦτο δαμῇ, φησίν, εἶναι μὴ
[238]	ἀπορίας ὁ λόγος ἔχοι. ~(Ξένος)	Μήπω	μέγ' εἴπῃς· ἔτι γάρ, ὦ
[241]	δὴ τοῦτο τυφλῷ; (τούτων γὰρ	μήτ'	ἐλεγχθέντων μήτε ὁμολογηθέντων σχολῇ ποτέ
[251]	οὐσίαν κινήσει καὶ στάσει προσάπτωμεν	μήτε	ἄλλο ἄλλῳ μηδὲν μηδενί, ἀλλ'
[233]	σοφώτατοι. Δῆλον γὰρ ὡς εἰ	μήτε	ἀντέλεγον ὀρθῶς μήτε ἐκείνοις ἐφαίνοντο,
[233]	ὡς εἰ μήτε ἀντέλεγον ὀρθῶς	μήτε	ἐκείνοις ἐφαίνοντο, φαινόμενοί τε εἰ
[238]	μηδ' ἐπιχειρῶμεν ἀριθμοῦ μήτε πλῆθος	μήτε	ἓν πρὸς τὸ μὴ ὂν
[253]	μήτε ταὐτὸν εἶδος ἕτερον ἡγήσασθαι	μήτε	ἕτερον ὂν ταὐτὸν μῶν οὐ
[241]	τυφλῷ; (τούτων γὰρ μήτ' ἐλεγχθέντων	μήτε	ὁμολογηθέντων σχολῇ ποτέ τις οἷός
[239]	ὅτι μάλιστα δύνασαι συντείνας πειράθητι,	μήτε	οὐσίαν μήτε τὸ ἓν μήτε
[239]	μήτε οὐσίαν μήτε τὸ ἓν	μήτε	πλῆθος ἀριθμοῦ προστιθεὶς τῷ μὴ
[238]	Μὴ τοίνυν μηδ' ἐπιχειρῶμεν ἀριθμοῦ	μήτε	πλῆθος μήτε ἓν πρὸς τὸ
[253]	Τὸ κατὰ γένη διαιρεῖσθαι καὶ	μήτε	ταὐτὸν εἶδος ἕτερον ἡγήσασθαι μήτε
[251]	Τὰ ποῖα δή; (Ξένος) Πότερον	μήτε	τὴν οὐσίαν κινήσει καὶ στάσει
[239]	δύνασαι συντείνας πειράθητι, μήτε οὐσίαν	μήτε	τὸ ἓν μήτε πλῆθος ἀριθμοῦ
[249]	ὡς ἔοικεν, ἀνάγκη διὰ ταῦτα	μήτε	τῶν ἓν ἢ καὶ τὰ
[239]	δεῖν, εἴπερ ὀρθῶς τις λέξει,	μήτε	ὡς ἓν μήτε ὡς πολλὰ
[239]	τις λέξει, μήτε ὡς ἓν	μήτε	ὡς πολλὰ διορίζειν αὐτό, μηδὲ
[266]	αὐτὰ παρέπεται, δαιμονίᾳ καὶ ταῦτα	μηχανῇ	γεγονότα. (Θεαίτητος) Ποῖα; (Ξένος) Τά
[241]	σοφιστὴς οὐ φήσει. Ἢ τίς	μηχανὴ	συγχωρεῖν τινα τῶν εὖ φρονούντων,
[257]	καθάπερ ἐπιστήμη. (Θεαίτητος) Πῶς; (Ξένος)	Μία	μέν ἐστί που καὶ ἐκείνη,
[234]	τόν γ' ὑπισχνούμενον δυνατὸν εἶναι	μιᾷ	τέχνῃ πάντα ποιεῖν γιγνώσκομέν που
[233]	ἀντιλέγειν, ἀλλὰ ποιεῖν καὶ δρᾶν	μιᾷ	τέχνῃ συνάπαντα ἐπίστασθαι πράγματα- (Θεαίτητος)
[253]	ὑπὸ μιᾶς ἔξωθεν περιεχομένας, καὶ	μίαν	αὖ δι' ὅλων πολλῶν ἐν
[232]	περὶ πασῶν τε καὶ κατὰ	μίαν	ἑκάστην τέχνην, ἃ δεῖ πρὸς
[253]	ὅ γε τοῦτο δυνατὸς δρᾶν	μίαν	ἰδέαν διὰ πολλῶν, ἑνὸς ἑκάστου
[235]	τίνε τὼ δύο λέγεις. (Ξένος)	Μίαν	μὲν τὴν εἰκαστικὴν ὁρῶν ἐν
[226]	τοίνυν λόγον ὡς περὶ ταῦτα	μίαν	οὖσαν ἐν ἅπασι τέχνην ἑνὸς
[222]	αὖ τὸ σύνολον, πιθανουργικήν τινα	μίαν	(τέχνην προσειπόντες. (Θεαίτητος) Ὀρθῶς. (Ξένος)
[232]	ὅταν ἐπιστήμων τις πολλῶν φαίνηται,	μιᾶς	δὲ τέχνης ὀνόματι προσαγορεύηται, τὸ
[253]	καὶ πολλὰς ἑτέρας ἀλλήλων ὑπὸ	μιᾶς	ἔξωθεν περιεχομένας, καὶ μίαν αὖ
[257]	τὰ τῆς θατέρου φύσεως μόρια	μιᾶς	οὔσης ταὐτὸν πέπονθε τοῦτο. (Θεαίτητος)
[241]	πολλαί. (Θεαίτητος) Καὶ μάλα. (Ξένος)	Μικρὸν	μέρος τοίνυν αὐτῶν διεληλύθαμεν, οὐσῶν
[267]	γε ἄρτι λεχθὲν εἰδότων ἦν	μίμημα;	τὸ γὰρ σὸν σχῆμα καὶ
[234]	ποιεῖν γιγνώσκομέν που τοῦτο, ὅτι	μιμήματα	καὶ ὁμώνυμα τῶν ὄντων ἀπεργαζόμενος
[264]	οὖσα δόξα ψευδής, ἐγχωρεῖ δὴ	μιμήματα	τῶν ὄντων εἶναι καὶ τέχνην
[235]	τὰ προσήκοντα ἑκάστοις, τὴν τοῦ	μιμήματος	γένεσιν ἀπεργάζηται. (Θεαίτητος) Τί δ'
[241]	εἴτε εἰδώλων εἴτε εἰκόνων εἴτε	μιμημάτων	εἴτε φαντασμάτων αὐτῶν, ἢ καὶ
[267]	καὶ σὲ γιγνώσκων ἄν τις	μιμήσαιτο.	(Θεαίτητος) Πῶς δ' οὔ; (Ξένος)
[267]	ἕνεκα τὴν (μὲν μετὰ δόξης	μίμησιν	δοξομιμητικὴν προσείπωμεν, τὴν δὲ μετ'
[267]	δὲ μετ' ἐπιστήμης ἱστορικήν τινα	μίμησιν.	(Θεαίτητος) Ἔστω. (Ξένος) Θατέρῳ τοίνυν
[265]	διαιρετέον πρώτην. (Ἡ γάρ που	μίμησις	ποίησίς τίς ἐστιν, εἰδώλων μέντοι,
[267]	ἢ φωνὴν φωνῇ φαίνεσθαι ποιῇ,	μίμησις	τοῦτο τῆς φανταστικῆς μάλιστα κέκληταί
[235]	(Ξένος) Γόητα μὲν δὴ καὶ	μιμητὴν	ἄρα θετέον αὐτόν τινα. (Θεαίτητος)
[267]	πᾶν τοὐναντίον; (Θεαίτητος) Πᾶν. (Ξένος)	Μιμητὴν	δὴ τοῦτόν γε ἕτερον ἐκείνου
[268]	μιμητήν τινα, τὸν δὲ εἰρωνικὸν	μιμητὴν	θήσομεν; (Θεαίτητος) Εἰκὸς γοῦν. (Ξένος)
[268]	(Ξένος) Οὐκοῦν τὸν μὲν ἁπλοῦν	μιμητήν	τινα, τὸν δὲ εἰρωνικὸν μιμητὴν
[268]	ἐπείπερ οὐκ εἰδότα (αὐτὸν ἔθεμεν·	μιμητὴς	δ' ὢν τοῦ σοφοῦ δῆλον
[235]	ὅτι τῶν γοήτων ἐστί τις,	μιμητὴς	ὢν τῶν ὄντων, ἢ διστάζομεν
[265]	(Ξένος) Νῦν δέ γ' ἐπειδὴ	μιμητικὴ	περιείληφεν αὐτὸν τέχνη, δῆλον ὡς
[219]	δὴ (σκεῦος ὠνομάκαμεν, ἥ τε	μιμητική,	σύμπαντα ταῦτα δικαιότατ' ἂν ἑνὶ
[236]	(μέρος ἐστὶ καὶ κατὰ σύμπασαν	μιμητικήν;	(Θεαίτητος) Πῶς δ' οὔ; (Ξένος)
[235]	δ' ἄρα κατὰ μέρη τῆς	μιμητικῆς	δύηταί πῃ, συνακολουθεῖν αὐτῷ διαιροῦντας
[235]	φαίνομαι δύο καθορᾶν εἴδη τῆς	μιμητικῆς·	τὴν δὲ ζητουμένην ἰδέαν, ἐν
[236]	Ναί. (Ξένος) Καὶ τῆς γε	μιμητικῆς	τὸ ἐπὶ τούτῳ μέρος κλητέον
[267]	κέκληταί που. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος)	Μιμητικὸν	δὴ τοῦτο αὐτῆς προσειπόντες ἀπονειμώμεθα·
[234]	καὶ χαριέστερον εἶδος ἢ τὸ	μιμητικόν;	(Θεαίτητος) Οὐδαμῶς· πάμπολυ γὰρ εἴρηκας
[268]	ἐναντιοποιολογικῆς εἰρωνικοῦ μέρους τῆς δοξαστικῆς	μιμητικόν,	τοῦ φανταστικοῦ γένους ἀπὸ τῆς
[267]	μάλιστα ἔργοις τε καὶ λόγοις	μιμούμενοι;	(Θεαίτητος) Καὶ πάνυ γε πολλοί.
[235]	Τί δ' Οὐ πάντες οἱ	μιμούμενοί	τι τοῦτ' ἐπιχειροῦσι δρᾶν; (Ξένος)
[267]	εἰδόσιν ἦν ἀλλ' ἐν τοῖς	μιμουμένοις	δή. (Θεαίτητος) Καὶ μάλα. (Ξένος)
[267]	σκόπει. (Θεαίτητος) Λέγε. (Ξένος) Τῶν	μιμουμένων	οἱ μὲν εἰδότες ὃ μιμοῦνται
[267]	μιμουμένων οἱ μὲν εἰδότες ὃ	μιμοῦνται	τοῦτο πράττουσιν, οἱ δ' οὐκ
[222]	αὖ τῆς ἰδιοθηρευτικῆς τὸ μὲν	μισθαρνητικόν	ἐστιν, τὸ δὲ δωροφορικόν; (Θεαίτητος)
[222]	γε. (Ξένος) Τοῦ δέ γε	μισθαρνητικοῦ	τὸ μὲν προσομιλοῦν διὰ χάριτος
[223]	χερσαίας, (ἡμεροθηρικῆς, ἀνθρωποθηρίας, πιθανοθηρίας> ἰδιοθηρίας,	(μισθαρνικῆς,	νομισματοπωλικῆς, δοξοπαιδευτικῆς, νέων πλουσίων καὶ
[223]	ἀρετῆς ἕνεκα τὰς ὁμιλίας ποιούμενον,	μισθὸν	δὲ νόμισμα πραττόμενον, ἆρα οὐ
[222]	τὸ δέλεαρ πεποιημένον καὶ τὸν	μισθὸν	πραττόμενον τροφὴν ἑαυτῷ μόνον κολακικήν,
[219]	ὂν διά τε δωρεῶν καὶ	μισθώσεων	καὶ ἀγοράσεων, τὸ δὲ λοιπόν,
[231]	ἐμνημόνευσας. Πέμπτον δ' ἐγὼ πειράσομαι	(μνημονεύειν·	τῆς γὰρ ἀγωνιστικῆς περὶ λόγους
[250]	οὖν ἀδυνατώτατον. (Ξένος) Τόδε τοίνυν	μνησθῆναι	δίκαιον ἐπὶ τούτοις. (Θεαίτητος) Τὸ
[261]	αὐτὸν ἐκεῖνον ἀφικέσθαι. Νῦν γὰρ	μόγις	μὲν τὸ μὴ ὂν ὡς
[246]	καὶ σχεδὸν ἀδύνατον. Ἀλλ' ὧδέ	μοι	δεῖν δοκεῖ περὶ αὐτῶν δρᾶν.
[218]	διείλεγμαι καὶ σὺ τὰ νῦν	μοι	διακελεύῃ. (Θεαίτητος) Δρᾶ τοίνυν, ὦ
[242]	(Ξένος) Μῦθόν τινα ἕκαστος φαίνεταί	μοι	διηγεῖσθαι παισὶν ὡς οὖσιν ἡμῖν,
[268]	Ὅρα σύ. (Ξένος) Σκοπῶ, καί	μοι	διττὼ καταφαίνεσθόν τινε· τὸν μὲν
[216]	περὶ τὰς ἔριδας ἐσπουδακότων. Καί	μοι	δοκεῖ θεὸς μὲν ἁνὴρ οὐδαμῶς
[242]	σαφέστερον ὃ λέγεις. (Ξένος) Εὐκόλως	μοι	δοκεῖ Παρμενίδης ἡμῖν διειλέχθαι καὶ
[223]	Δῆλον δή· τὸν γὰρ σοφιστήν	μοι	δοκοῦμεν ἀνηυρηκέναι. τοῦτ' οὖν ἔγωγε
[258]	παντάπασί γε, ὦ ξένε, ἀληθέστατά	μοι	δοκοῦμεν εἰρηκέναι. (Ξένος) Μὴ τοίνυν
[249]	ἂν ἄρα, ὦ Θεαίτητε, ὥς	μοι	δοκοῦμεν νῦν αὐτοῦ γνώσεσθαι πέρι
[229]	σκόπει. (Θεαίτητος) Σκοπῶ. (Ξένος) Καί	μοι	δοκοῦμεν τῇδε ἄν πῃ τάχιστα
[229]	(Ξένος) Ἀγνοίας γοῦν μέγα τί	μοι	δοκῶ καὶ χαλεπὸν ἀφωρισμένον ὁρᾶν
[235]	ἡμῖν οὖσα τυγχάνει, καταμαθεῖν οὐδέπω	μοι	δοκῶ νῦν δυνατὸς εἶναι. (Θεαίτητος)
[221]	(Ξένος) Θηρευτά τινε καταφαίνεσθον ἄμφω	μοι.	(Θεαίτητος) Τίνος θήρας ἅτερος; τὸν
[218]	ὡς εἶπες, ~ἄξενόν τι καταφαίνεταί	μοι	καὶ (ἄγριον. Ἐπεὶ Θεαίτητόν γε
[235]	παρεληλυθότα τρόπον τῆς διαιρέσεως (ἔγωγέ	μοι	καὶ νῦν φαίνομαι δύο καθορᾶν
[229]	χρὴ σκοπεῖν. (Ξένος) Δοκεῖ τοίνυν	μοι	καὶ τοῦτο ἔτι πῃ σχίζεσθαι.
[257]	φύσεως. (Ξένος) Ἴθι νυν τόδε	μοι	λέγε. (Θεαίτητος) Τὸ ποῖον; (Ξένος)
[235]	δ' οὖν τοῦ σοφιστοῦ τόδε	μοι	λέγε· πότερον ἤδη τοῦτο (σαφές,
[219]	δή, τῇδε ἀρχώμεθα αὐτοῦ. καί	μοι	λέγε· πότερον ὡς τεχνίτην αὐτὸν
[237]	Ἀλλὰ χρὴ δρᾶν ταῦτα. καί	μοι	λέγε· τὸ μηδαμῶς ὂν τολμῶμέν
[226]	τι μεταθέοντας ἴχνος αὐτοῦ. καί	μοι	λέγε· τῶν οἰκετικῶν ὀνομάτων καλοῦμεν
[232]	σοφιστὴν εἰρημένων. ἓν γάρ τί	μοι	μάλιστα κατεφάνη αὐτὸν μηνῦον. (Θεαίτητος)
[233]	ποῖον δή; (Ξένος) Τόδε. καί	μοι	πειρῶ προσέχων τὸν νοῦν εὖ
[227]	ὄν. (Ξένος) Πάντων κάλλιστα. καί	μοι	τὸ μετὰ τοῦτο ἐπάκουε (πειρώμενος
[232]	βουλομένῳ μαθεῖν. (Θεαίτητος) Τὰ Πρωταγόρειά	μοι	φαίνῃ περί τε πάλης καὶ
[262]	ἂν ὁ λόγος ᾖ, σύ	μοι	φράζειν. ~(Θεαίτητος) Ταῦτ' ἔσται κατὰ
[257]	Τὸ ποῖον; (Ξένος) Ἡ θατέρου	μοι	φύσις φαίνεται κατακεκερματίσθαι καθάπερ ἐπιστήμη.
[235]	διαιροῦντας ἀεὶ τὴν ὑποδεχομένην αὐτὸν	μοῖραν,	ἕωσπερ ἂν ληφθῇ. Πάντως οὔτε
[230]	ταῦτα ἡγούμενον ἅπερ οἶδεν εἰδέναι	μόνα,	πλείω δὲ μή. (Θεαίτητος) Βελτίστη
[262]	ἢ μελλόντων, καὶ οὐκ ὀνομάζει	μόνον	ἀλλά τι περαίνει, συμπλέκων τὰ
[244]	συμβήσεται τὸ ὄνομα ὀνόματος ὄνομα	μόνον,	ἄλλου δὲ οὐδενὸς ὄν. (Θεαίτητος)
[251]	πᾶσι καὶ ἑτέροις μυρίοις οὐ	μόνον	(ἄνθρωπον αὐτὸν εἶναί φαμεν, ἀλλὰ
[237]	(ῥῆμα) ἐπ' ὄντι λέγομεν ἑκάστοτε·	μόνον	γὰρ αὐτὸ λέγειν, ὥσπερ γυμνὸν
[229]	δή· διδασκαλικῆς δὲ ἆρα ἓν	μόνον	γένος φατέον (εἶναι) ἢ πλείω,
[228]	κακίαν δὲ αὐτὸ ἐν ψυχῇ	μόνον	γιγνόμενον οὐκ ἐθέλουσιν ὁμολογεῖν. (Θεαίτητος)
[245]	εἴτε δύο τινὲ εἴτε ἓν	μόνον	εἶναι λέγοντι. (Θεαίτητος) Δηλοῖ σχεδὸν
[244]	τοίνυν ἀποκρινέσθων. ἕν πού φατε	μόνον	εἶναι; φαμὲν γάρ, φήσουσιν. ἦ
[247]	ὑπὸ τοῦ φαυλοτάτου, κἂν εἰ	μόνον	εἰς ἅπαξ, πᾶν τοῦτο ὄντως
[258]	ἐναντίον ἐκείνῳ σημαίνουσα ἀλλὰ τοσοῦτον	μόνον,	ἕτερον ἐκείνου. (Θεαίτητος) Σαφέστατά γε.
[227]	τι λεχθὲν εὐπρεπέστατον εἶναι δόξει·	μόνον	ἐχέτω χωρὶς τῶν τῆς ψυχῆς
[218]	τε κἀγὼ τούτου πέρι τοὔνομα	μόνον	ἔχομεν κοινῇ, τὸ δὲ ἔργον
[240]	ἐκ τῶν λόγων ἐρωτήσει σε	μόνον.	(Θεαίτητος) Ποῖον; (Ξένος) Τὸ διὰ
[257]	λέγομεν τοῦ ὄντος ἀλλ' ἕτερον	μόνον.	(Θεαίτητος) Πῶς; (Ξένος) Οἷον ὅταν
[222]	τὸν μισθὸν πραττόμενον τροφὴν ἑαυτῷ	μόνον	κολακικήν, ~ὡς (ἐγᾦμαι, πάντες φαῖμεν
[252]	οὔ; (Ξένος) Τὸ τρίτον δὴ	μόνον	λοιπόν. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Καὶ
[242]	σμικρόν τι παραιτήσομαι. (Θεαίτητος) Λέγε	μόνον.	(Ξένος) Εἶπόν που νυνδὴ λέγων
[263]	διαφέρουσιν ἕκαστα ἀλλήλων. (Θεαίτητος) Δίδου	μόνον.	(Ξένος) Οὐκοῦν διάνοια μὲν καὶ
[246]	ἐφαπτόμενοι πάντων διισχυρίζονται τοῦτο εἶναι	μόνον	ὃ παρέχει προσβολὴν καὶ ἐπαφήν
[262]	λέγειν τε αὐτὸν ἀλλ' οὐ	μόνον	ὀνομάζειν εἴπομεν, καὶ δὴ καὶ
[257]	λέγηται σημαίνειν, συγχωρησόμεθα, τοσοῦτον δὲ	μόνον,	ὅτι τῶν ἄλλων τὶ μηνύει
[218]	μᾶλλον διὰ λόγων ἢ τοὔνομα	μόνον	συνωμολογῆσθαι χωρὶς λόγου. Τὸ δὲ
[258]	(Ξένος) Ἡμεῖς δέ γε οὐ	μόνον	τὰ μὴ ὄντα ὡς ἔστιν
[221]	σύ τε κἀγὼ (συνωμολογήκαμεν οὐ	μόνον	τοὔνομα, ἀλλὰ καὶ τὸν λόγον
[220]	γε λοιπόν ἐστιν ἓν ἔτι	μόνον	ὡς εἰπεῖν εἶδος. (Θεαίτητος) Τὸ
[229]	δὴ καὶ τούτῳ γε οἶμαι	μόνῳ	τῆς ἀγνοίας ἀμαθίαν τοὔνομα προσρηθῆναι.
[262]	(Ξένος) Οὐκοῦν ἐξ ὀνομάτων μὲν	μόνων	συνεχῶς λεγομένων οὐκ ἔστι ποτὲ
[258]	οὔσης ἀνάγκη δὴ καὶ τὰ	μόρια	αὐτῆς μηδενὸς ἧττον ὄντα τιθέναι.
[229]	καὶ τὴν διδασκαλικὴν δύο ἀναγκάζει	μόρια	ἔχειν, ἓν ἐφ' ἑνὶ (γένει)
[257]	καὶ τὰ τῆς θατέρου φύσεως	μόρια	μιᾶς οὔσης ταὐτὸν πέπονθε τοῦτο.
[257]	Ἔστι τῷ καλῷ τι θατέρου	μόριον	ἀντιτιθέμενον; (Θεαίτητος) Ἔστιν. (Ξένος) Τοῦτ'
[258]	τὸ πρὸς τὸ ὂν ἕκαστον	μόριον	αὐτῆς ἀντιτιθέμενον ἐτολμήσαμεν εἰπεῖν ὡς
[229]	εἶναι, τὸ δ' ἕτερον αὐτῆς	μόριον	λειότερον. (Θεαίτητος) Τὸ ποῖον δὴ
[268]	ἀφωρισμένον ἐν λόγοις τὸ θαυματοποιικὸν	μόριον,	ταύτης τῆς γενεᾶς τε καὶ
[258]	ὡς ἔοικεν, ἡ τῆς θατέρου	μορίου	φύσεως (καὶ τῆς τοῦ ὄντος
[242]	δὲ καὶ Σικελαί τινες ὕστερον	Μοῦσαι	συνενόησαν ὅτι συμπλέκειν (ἀσφαλέστατον ἀμφότερα
[224]	που συνίεμεν. (Θεαίτητος) Ναί. ~(Ξένος)	Μουσικήν	τε τοίνυν συνάπασαν λέγωμεν, ἐκ
[253]	καὶ μὴ τέχνην ἔχων γιγνώσκειν	μουσικός,	ὁ δὲ μὴ συνιεὶς ἄμουσος;
[242]	συμφέρεται, φασὶν αἱ συντονώτεραι τῶν	Μουσῶν·	αἱ δὲ μαλακώτεραι τὸ μὲν
[239]	Τί δή; (Ξένος) Δόξει σοι	μύειν	ἢ παντάπασιν οὐκ ἔχειν ὄμματα.
[242]	πάντων καλουμένων οὕτω διεξέρχεται τοῖς	μύθοις.	Ἰάδες δὲ καὶ Σικελαί τινες
[242]	ποῖά ἐστιν. (Θεαίτητος) Πῇ; (Ξένος)	Μῦθόν	τινα ἕκαστος φαίνεταί μοι διηγεῖσθαι
[245]	γε. (Ξένος) Καὶ τοίνυν ἄλλα	μυρία	ἀπεράντους ἀπορίας ἕκαστον (εἰληφὸς φανεῖται
[226]	ἔτι ξαίνειν, κατάγειν, κερκίζειν, καὶ	μυρία	ἐν ταῖς τέχναις ἄλλα τοιαῦτα
[259]	ὥστε τὸ ὂν ἀναμφισβητήτως αὖ	μυρία	ἐπὶ μυρίοις οὐκ ἔστι, καὶ
[252]	καὶ τῷ καθ' αὑτὸ” καὶ	μυρίοις	ἑτέροις, ὧν ἀκρατεῖς ὄντες εἴργεσθαι
[251]	ἐν οἷς πᾶσι καὶ ἑτέροις	μυρίοις	οὐ μόνον (ἄνθρωπον αὐτὸν εἶναί
[259]	ὂν ἀναμφισβητήτως αὖ μυρία ἐπὶ	μυρίοις	οὐκ ἔστι, καὶ τἆλλα δὴ
[229]	Τί δέ; Περὶ σύμπασαν ἄγνοιαν	μῶν	ἄλλην τινὰ ἢ διδασκαλικὴν ὀρθότερον
[220]	καὶ πόρκους καὶ τὰ τοιαῦτα	μῶν	ἄλλο τι πλὴν ἕρκη χρὴ
[265]	συνίσταται σώματα τηκτὰ καὶ ἄτηκτα,	μῶν	ἄλλου τινὸς ἢ θεοῦ δημιουργοῦντος
[225]	καὶ κατακεκερματισμένον ἐρωτήσεσι πρὸς ἀποκρίσεις	μῶν	εἰθίσμεθα καλεῖν ἄλλο πλὴν ἀντιλογικόν;
[263]	κατὰ δύναμιν. (Ξένος) Θεαίτητος κάθηται.	μῶν	μὴ μακρὸς ὁ λόγος; (Θεαίτητος)
[234]	ὀλίγου καὶ ἐν ὀλίγῳ χρόνῳ,	μῶν	οὐ παιδιὰν νομιστέον; (Θεαίτητος) Πάντως
[253]	ἡγήσασθαι μήτε ἕτερον ὂν ταὐτὸν	μῶν	οὐ τῆς διαλεκτικῆς φήσομεν ἐπιστήμης
[263]	τε καὶ δόξα καὶ φαντασία,	μῶν	οὐκ ἤδη δῆλον ὅτι ταῦτά
[250]	(Θεαίτητος) Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος)	Μῶν	οὖν ἐν ἐλάττονί τινι νῦν
[267]	Καὶ πάνυ γε πολλοί. (Ξένος)	Μῶν	οὖν πάντες ἀποτυγχάνουσι τοῦ δοκεῖν
[247]	(Ξένος) Τί δὲ τῶν τοιούτων;	μῶν	σῶμά τι λέγουσιν ἴσχειν; (Θεαίτητος)
[244]	ἑνὸς λέγουσι τὸ πᾶν εἶναι,	μῶν,	ὦ παῖ, τὶ πλημμελήσομεν; (Θεαίτητος)