Alphabétiquement     [«   »]
γυμναστική 1
γυμναστικῆς 1
γυμνὸν 1
δ 86
δαιμονίᾳ 1
δαμῇ 2
δέ 73
Fréquences     [«    »]
84 οὐκ
84 Πῶς
84 τοῦ
86 δ
86 Καὶ
87 τοῦτο
88 τὸν
HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Platon, Le Sophiste (dialogue complet)

δ


Page
[235]   νῦν δυνατὸς εἶναι. (Θεαίτητος) Σὺ  δ'   ἀλλ' εἰπὲ πρῶτον καὶ δίελε
[261]   τεῖχος ᾑρημένον ἂν εἴη, τὰ  δ'   ἄλλα ἤδη ῥᾴω καὶ σμικρότερα.
[242]   μὲν ὦμεν περὶ ταῦτα, ῥᾳδίως  δ'   ἀλλήλοις ὁμολογῶμεν ὡς εὐκρινῶς ἔχοντες.
[267]   τοῦτο αὐτῆς προσειπόντες ἀπονειμώμεθα· τὸ  δ'   ἄλλο πᾶν ἀφῶμεν μαλακισθέντες καὶ
[260]   λέγειν οἷοί τ' ἦμεν. (Ἀφῃρέθημεν  δ'   ἄν, εἰ συνεχωρήσαμεν μηδεμίαν εἶναι
[239]   καὶ ἐμὲ χαίρειν ἐῶμεν· ἕως  δ'   ἄν τινι δυναμένῳ δρᾶν τοῦτο
[262]   δι' ὀνόματος καὶ ῥήματος· ὅτου  δ'   ἂν λόγος ᾖ, σύ
[252]   τε καὶ ἀληθές. (Ξένος) Τί  δ'   ἂν πάντα ἀλλήλοις ἐῶμεν δύναμιν
[260]   οὐκ ἂν μάχοιτο ἔτι· τάχα  δ'   ἂν φαίη τῶν εἰδῶν τὰ
[249]   ἄν; (Θεαίτητος) Οὐδαμῶς. (Ξένος) Τί  δ'   Ἄνευ τούτων νοῦν καθορᾷς ὄντα
[265]   (Ξένος) Τὸ μὲν θεῖον, τὸ  δ'   ἀνθρώπινον. (Θεαίτητος) Οὔπω μεμάθηκα. (Ξένος)
[216]   εἶναι τοῦ μηδενὸς (τίμιοι) τοῖς  δ'   ἄξιοι τοῦ παντός· καὶ τοτὲ
[235]   παραδόντας ἀποφῆναι τὴν ἄγραν· ἐὰν  δ'   ἄρα κατὰ μέρη τῆς μιμητικῆς
[218]   νῦν οὕτως οὐκ ἀπερεῖν· ἂν  δ'   ἄρα τι τοιοῦτον γίγνηται, καὶ
[218]   γίγνοιτο ἂν λόγος. Ἂν  δ'   ἄρα τι τῷ μήκει πονῶν
[240]   ἂν ἄλλο εἴπαιμεν; (Ξένος) Ψευδὴς  δ'   αὖ δόξα ἔσται τἀναντία τοῖς
[249]   αὐτοῖς; (Θεαίτητος) Ἐμοὶ γοῦν· ὅπῃ  δ'   αὖ λελήθαμεν οὕτως ἔχοντες, οὐ
[232]   (Θεαίτητος) Παντάπασί γε. (Ξένος) Τί  δ'   αὖ περὶ νόμων καὶ συμπάντων
[266]   τὰ πρὸς ἡμῶν, ἀνθρώπεια, δύο  δ'   αὖ τὰ πρὸς θεῶν, θεῖα.
[268]   (Θεαίτητος) Εἰκὸς γοῦν. (Ξένος) Τούτου  δ'   αὖ τὸ γένος ἓν
[218]   ποτ' ἔστιν, σοφιστής· ὅσα  δ'   αὖ τῶν μεγάλων δεῖ διαπονεῖσθαι
[235]   ὁρῶν ἐν αὐτῇ τέχνην. Ἔστι  δ'   αὕτη μάλιστα ὁπόταν κατὰ τὰς
[254]   μὲν δυοῖν ἕτερόν ἐστιν, αὐτὸ  δ'   ἑαυτῷ ταὐτόν. (Θεαίτητος) Οὕτως. (Ξένος)
[236]   τὸ τὰ μὲν πόῤῥωθεν, τὰ  δ'   ἐγγύθεν ὑφ' ἡμῶν ὁρᾶσθαι. (Θεαίτητος)
[231]   ἦν> (Ξένος) Ὀρθῶς ἐμνημόνευσας. Πέμπτον  δ'   ἐγὼ πειράσομαι (μνημονεύειν· τῆς γὰρ
[231]   μὴν ἕκτον ἀμφισβητήσιμον μέν, ὅμως  δ'   ἔθεμεν αὐτῷ συγχωρήσαντες δοξῶν ἐμποδίων
[265]   λεγόμενα ποιεῖσθαι θείᾳ τέχνῃ, τὰ  δ'   ἐκ τούτων ὑπ' ἀνθρώπων συνιστάμενα
[240]   οὔτε τὸ παράπαν ὄψιν, τὸ  δ'   ἐκ τῶν λόγων ἐρωτήσει σε
[259]   ἄλλων ἂν εἴη γενῶν, ἕτερον  δ'   ἐκείνων ἁπάντων ὂν οὐκ ἔστιν
[223]   Τί δ' οὔ; (Ξένος) Τῆς  δ'   ἐμπορικῆς ἆρ' οὐκ ᾐσθήμεθα ὅτι
[219]   μὲν ἀψύχου γένους διελομένους, τὸ  δ'   ἐμψύχου. (Θεαίτητος) Τί μήν; Εἴπερ
[225]   δικανικόν. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Τὸ  δ'   ἐν ἰδίοις αὖ καὶ κατακεκερματισμένον
[260]   μέγιστον, φιλοσοφίας ἂν στερηθεῖμεν· ἔτι  δ'   ἐν τῷ παρόντι δεῖ λόγον
[261]   ἄν ποτε ἕλοι πόλιν. Νῦν  δ'   ἐπεί, ὠγαθέ, τοῦτο λέγεις
[253]   Πῶς δ' οὔ; (Ξένος) Τί  δ'   Ἐπειδὴ καὶ τὰ γένη πρὸς
[259]   τοτὲ μὲν ἐπὶ θάτερα τοτὲ  δ'   ἐπὶ θάτερα τοὺς λόγους ἕλκων,
[254]   τὰ μὲν ἐπ' ὀλίγον, τὰ  δ'   ἐπὶ πολλά, τὰ δὲ καὶ
[257]   ἐστί που καὶ ἐκείνη, τὸ  δ'   ἐπί τῳ γιγνόμενον μέρος αὐτῆς
[253]   πολλὰς χωρὶς πάντῃ διωρισμένας· τοῦτο  δ'   (ἔστιν, τε κοινωνεῖν ἕκαστα
[216]   (φαντάζονται, τοτὲ δὲ σοφισταί, τοτὲ  δ'   ἔστιν οἷς δόξαν παράσχοιντ' ἂν
[229]   τις ἔοικεν ὁδὸς εἶναι, τὸ  δ'   ἕτερον αὐτῆς μόριον λειότερον. (Θεαίτητος)
[220]   καὶ ὀνόμασι διῃρημένον, πεζοθηρικόν, τὸ  δ'   ἕτερον νευστικοῦ ζῴου πᾶν ἐνυγροθηρικόν;
[264]   ἀληθὴς ἦν καὶ ψευδής, τούτων  δ'   ἐφάνη διάνοια μὲν αὐτῆς πρὸς
[259]   κομψὸν οὔτε χαλεπὸν εὑρεῖν, ἐκεῖνο  δ'   ἤδη καὶ χαλεπὸν ἅμα καὶ
[248]   τοὺς τῶν εἰδῶν φίλους· σὺ  δ'   ἡμῖν καὶ τὰ παρὰ τούτων
[217]   αἰτησάντων χάριν ἀπαρνηθεὶς γένῃ, τοσόνδε  δ'   ἡμῖν φράζε. Πότερον εἴωθας ἥδιον
[244]   πρὸ τοῦ μὲν ᾠόμεθα, νῦν  δ'   ἠπορήκαμεν. Διδάσκετε οὖν πρῶτον τοῦτ'
[262]   ὀνόμασι τὰ ῥήματα κεράσῃ. Τότε  δ'   ἥρμοσέν τε καὶ λόγος ἐγένετο
[228]   οἷον νόσον ἐν σώματι, τὸ  δ'   οἷον αἶσχος ἐγγιγνόμενον. (Θεαίτητος) Οὐκ
[226]   ἀπὸ βελτίονος ἀποχωρίζειν ἦν, τὸ  δ'   ὅμοιον ἀφ' ὁμοίου. (Θεαίτητος) Σχεδὸν
[230]   αὐτὰ κατὰ ταὐτὰ ἐναντίας.  δ'   ὁρῶντες ἑαυτοῖς μὲν χαλεπαίνουσι, πρὸς
[228]   Ὀρθότατα μὲν οὖν. (Ξένος) Τί  δ'   ὅσ' ἂν> κινήσεως μετασχόντα καὶ
[232]   περὶ αὐτῶν ταῦτα. (Ξένος) Τί  δ'   ὅσα φανερὰ γῆς τε καὶ
[264]   (Θεαίτητος) Καὶ πῶς; (Ξένος) Τί  δ'   ὅταν μὴ καθ' αὑτὸ ἀλλὰ
[240]   καὶ κατὰ βραχύ. (Ξένος) Τί  δ'   Οὐ καὶ μηδαμῶς εἶναι τὰ
[232]   που. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Τί  δ'   Οὐ καὶ τῶν ἄλλων αὐτοῦ
[224]   πλὴν ὅπερ νυνδή. (Θεαίτητος) Τί  δ'   οὐ μέλλω; (Ξένος) Καὶ τὸ
[235]   μιμήματος γένεσιν ἀπεργάζηται. (Θεαίτητος) Τί  δ'   Οὐ πάντες οἱ μιμούμενοί τι
[260]   μετέχειν τοῦ μὴ ὄντος, τὰ  δ'   οὔ, καὶ λόγον δὴ καὶ
[262]   τὰ μὲν ἀλλήλοις ἥρμοττεν, τὰ  δ'   οὔ, καὶ περὶ τὰ τῆς
[244]   ἓν καταγέλαστόν που. (Θεαίτητος) Πῶς  δ'   οὔ; (Ξένος) Καὶ τὸ παράπαν
[220]   τὸ δὲ ἔνυδρον; (Θεαίτητος) Πῶς  δ'   οὔ; (Ξένος) Καὶ τοῦ πτηνοῦ
[264]   καὶ ἐνίοτε εἶναι. (Θεαίτητος) Πῶς  δ'   οὔ; (Ξένος) Κατανοεῖς οὖν ὅτι
[262]   αὐτὸν εἶναι δεῖ; (Θεαίτητος) Πῶς  δ'   οὔ; (Ξένος) Προσέχωμεν δὴ τὸν
[249]   συγχωρητέον ὡς ὄντα. (Θεαίτητος) Πῶς  δ'   οὔ; (Ξένος) Συμβαίνει δ' οὖν,
[253]   τὰ δὲ συναρμόττει. (Θεαίτητος) Πῶς  δ'   οὔ; (Ξένος) Τὰ δέ γε
[236]   κατὰ σύμπασαν μιμητικήν; (Θεαίτητος) Πῶς  δ'   οὔ; (Ξένος) Τὴν δὴ φάντασμα
[223]   καὶ πράσει ἐμπορική; (Θεαίτητος) Τί  δ'   οὔ; (Ξένος) Τῆς δ' ἐμπορικῆς
[253]   τοιαῦτα εὑρήσομεν ἕτερα. (Θεαίτητος) Πῶς  δ'   οὔ; (Ξένος) Τί δ' Ἐπειδὴ
[267]   ἄν τις μιμήσαιτο. (Θεαίτητος) Πῶς  δ'   οὔ; (Ξένος) Τί δὲ δικαιοσύνης
[255]   ἄλλα ἀεὶ λέγεσθαι. (Θεαίτητος) Τί  δ'   οὔ; (Ξένος) Τὸ δέ γ'
[245]   ὅλον ἓν εἶναι. (Θεαίτητος) Τί  δ'   οὔ; (Ξένος) Τὸ δὲ πεπονθὸς
[261]   ὅτι τὰ μὲν ἐθέλει, τὰ  δ'   οὔ. (Ξένος) Τὸ τοιόνδε λέγεις
[246]   φασιν εἶναί τι. (Θεαίτητος) Πῶς  δ'   οὔ; (Ξένος) Τοῦτο δὲ οὐ
[254]   γὰρ ἄμφω που. (Θεαίτητος) Πῶς  δ'   οὔ; (Ξένος) Τρία δὴ γίγνεται
[239]   τὸν λόγον ἐποιούμην. (Θεαίτητος) Πῶς  δ'   οὔ; (Ξένος) Φαμὲν δέ γε
[253]   μὲν ἐθέλει τοῦτο δρᾶν, τὰ  δ'   οὔ, σχεδὸν (οἷον τὰ γράμματα
[267]   μιμοῦνται τοῦτο πράττουσιν, οἱ  δ'   οὐκ εἰδότες. καίτοι τίνα μείζω
[259]   σύμπαντα πολλαχῇ μὲν ἔστι, πολλαχῇ  δ'   οὐκ ἔστιν. (Θεαίτητος) Ἀληθῆ. (Ξένος)
[230]   τὰ δὲ μαλθακωτέρως παραμυθούμενοι· τὸ  δ'   οὖν σύμπαν αὐτὸ ὀρθότατα εἴποι
[235]   ἄνευ τῶν παθημάτων προσάγειν. ~Περὶ  δ'   οὖν τοῦ σοφιστοῦ τόδε μοι
[249]   Πῶς δ' οὔ; (Ξένος) Συμβαίνει  δ'   οὖν, Θεαίτητε, ἀκινήτων τε
[264]   ἐπειδὴ πέφανται μὲν λόγος, πέφανται  δ'   οὖσα δόξα ψευδής, ἐγχωρεῖ δὴ
[248]   τὴν μὲν ψυχὴν γιγνώσκειν, τὴν  δ'   οὐσίαν γιγνώσκεσθαι. (Θεαίτητος) Φασὶ μὴν
[266]   ἑκατέρας τῆς μερίδος αὐτοποιητικόν, τὼ  δ'   ὑπολοίπω σχεδὸν μάλιστ' ἂν λεγοίσθην
[268]   οὐκ εἰδότα (αὐτὸν ἔθεμεν· μιμητὴς  δ'   ὢν τοῦ σοφοῦ δῆλον ὅτι




Recherches | Texte | Lecture | Liste du vocabulaire | Index inverse | Menu | Site de Philippe Remacle

 
UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher

Dernière mise à jour : 27/11/2008