Page
[222]	μὲν τῶν ἡμέρων, τὸ δὲ	τῶν	ἀγρίων. (Θεαίτητος) Εἶτ' ἔστι τις
[263]	τὸ παράπαν· ἀπεφήναμεν γὰρ ὅτι	τῶν	ἀδυνάτων ἦν λόγον ὄντα μηδενὸς
[225]	δὲ τὴν λέξιν τοῖς πολλοῖς	τῶν	ἀκουόντων οὐ μεθ' ἡδονῆς ἀκουόμενον
[237]	σπουδῇ (δέοι συννοήσαντά τινα ἀποκρίνασθαι	τῶν	ἀκροατῶν ποῖ χρὴ τοὔνομ' ἐπιφέρειν
[216]	οὗτοι παντοῖοι φανταζόμενοι διὰ τὴν	τῶν	ἄλλων ἄγνοιαν ἐπιστρωφῶσι πόληασηομ. Οἱ
[259]	ὂν αὖ θατέρου μετειληφὸς ἕτερον	τῶν	ἄλλων ἂν εἴη γενῶν, ἕτερον
[232]	(Ξένος) Τί δ' Οὐ καὶ	τῶν	ἄλλων αὐτοῦ τούτου διδάσκαλον γίγνεσθαι;
[260]	μὴ ὂν ἡμῖν ἕν τι	τῶν	ἄλλων γένος ὂν ἀνεφάνη, κατὰ
[253]	(Θεαίτητος) Οὕτως. (Ξένος) Καὶ κατὰ	τῶν	ἄλλων δὴ τεχνῶν καὶ ἀτεχνιῶν
[243]	(Θεαίτητος) Ἴσως. (Ξένος) Καὶ περὶ	τῶν	ἄλλων δὴ τῶν προειρημένων ἡμῖν
[217]	αἱρήσῃ, Θεαίτητον τόνδε, ἢ καὶ	τῶν	ἄλλων εἴ τίς σοι κατὰ
[247]	τι κεκτῆσθαι, φρόνησιν δὲ καὶ	τῶν	ἄλλων ἕκαστον ὧν ἠρώτηκας, αἰσχύνονται
[227]	περὶ τὴν διάνοιαν καθαρμὸν ἀπὸ	τῶν	ἄλλων ἐπικεχείρηκεν ἀφορίσασθαι τὰ νῦν,
[257]	Οὐκοῦν καὶ τὸ ὂν αὐτὸ	τῶν	ἄλλων ἕτερον εἶναι λεκτέον. (Θεαίτητος)
[253]	τινὸς αὐτῶν ἀδύνατον ἁρμόττειν καὶ	τῶν	ἄλλων ἕτερον ἑτέρῳ. (Θεαίτητος) Καὶ
[252]	καὶ τῷ χωρὶς” καὶ τῷ	τῶν	ἄλλων” καὶ τῷ καθ' αὑτὸ”
[253]	Τὰ δέ γε φωνήεντα διαφερόντως	τῶν	ἄλλων οἷον δεσμὸς διὰ πάντων
[225]	αὐτῶν καὶ ἀδίκων καὶ περὶ	τῶν	ἄλλων ὅλως ἀμφισβητοῦν, ἆρ' οὐκ
[244]	παρά τε τούτων καὶ παρὰ	τῶν	ἄλλων ὅσοι πλεῖον ἑνὸς λέγουσι
[255]	ἓν ἕκαστον γὰρ ἕτερον εἶναι	τῶν	ἄλλων οὐ διὰ τὴν αὑτοῦ
[258]	οὖν, ὥσπερ εἶπες, ἔστιν οὐδενὸς	τῶν	ἄλλων οὐσίας ἐλλειπόμενον, καὶ δεῖ
[234]	καὶ οὐρανοῦ καὶ θεῶν καὶ	τῶν	ἄλλων συμπάντων· καὶ τοίνυν καὶ
[232]	φαίνῃ περί τε πάλης καὶ	(τῶν	ἄλλων τεχνῶν εἰρηκέναι. (Ξένος) Καὶ
[224]	μαθηματοπωλικῆς τὸ μὲν περὶ (τὰ	τῶν	ἄλλων τεχνῶν μαθήματα ἑτέρῳ, τὸ
[257]	συγχωρησόμεθα, τοσοῦτον δὲ μόνον, ὅτι	τῶν	ἄλλων τὶ μηνύει (τὸ μὴ
[216]	γένος ἐξ Ἐλέας, ἑταῖρον δὲ	τῶν	ἀμφὶ Παρμενίδην καὶ Ζήνωνα (ἑταίρων)
[216]	γιγνόμενον ὕβρεις τε καὶ εὐνομίας	τῶν	ἀνθρώπων καθορᾶν. Τάχ' οὖν ἂν
[238]	μακάριε, ἔστι, καὶ ταῦτά γε	τῶν	ἀποριῶν ἡ μεγίστη καὶ πρώτη.
[229]	ἔχειν, ἓν ἐφ' ἑνὶ (γένει)	τῶν	αὑτῆς ἑκατέρῳ. (Θεαίτητος) Τί οὖν;
[223]	(Θεαίτητος) Πῇ; (Ξένος) Τὴν μὲν	τῶν	αὐτουργῶν αὐτοπωλικὴν διαιρουμένην, τὴν δὲ
[230]	ἐπιδεικνύουσιν αὐτὰς αὑταῖς ἅμα περὶ	τῶν	αὐτῶν πρὸς τὰ αὐτὰ κατὰ
[220]	δεῖ γε ἡμᾶς τὸ μὲν	τῶν	ἀψύχων, ἀνώνυμον ὂν πλὴν κατ'
[227]	φαῦλα, ὅσα βαλανευτικὴ παρέχεται· καὶ	τῶν	ἀψύχων σωμάτων, ὧν γναφευτικὴ καὶ
[263]	ἔστι λόγος, ἀναγκαιότατον αὐτὸν ἕνα	τῶν	βραχυτάτων εἶναι. (Θεαίτητος) Νυνδὴ γοῦν
[219]	γε ἄτεχνον. (Ξένος) Ἀλλὰ μὴν	τῶν	γε τεχνῶν πασῶν σχεδὸν εἴδη
[254]	οὐκοῦν χρή. (Ξένος) Μέγιστα μὴν	τῶν	γενῶν ἃ νυνδὴ διῇμεν τό
[253]	μέλλοντα δείξειν ποῖα ποίοις συμφωνεῖ	τῶν	γενῶν καὶ ποῖα ἄλληλα (οὐ
[267]	δὴ χαλεπὸν ὄν, διότι τῆς	τῶν	γενῶν κατ' εἴδη διαιρέσεως παλαιά
[256]	προσαγορεύειν; (Θεαίτητος) Ὀρθότατά γε, εἴπερ	τῶν	γενῶν συγχωρησόμεθα τὰ μὲν ἀλλήλοις
[257]	ἐπείπερ ἔχει κοινωνίαν ἀλλήλοις ἡ	τῶν	γενῶν φύσις. εἰ δέ τις
[254]	οὖν δὴ τὰ μὲν ἡμῖν	τῶν	γενῶν ὡμολόγηται κοινωνεῖν ἐθέλειν ἀλλήλοις,
[251]	οἶμαι τοῖς τε νέοις καὶ	τῶν	γερόντων τοῖς ὀψιμαθέσι θοίνην παρεσκευάκαμεν·
[235]	πότερον ἤδη τοῦτο (σαφές, ὅτι	τῶν	γοήτων ἐστί τις, μιμητὴς ὢν
[261]	καθάπερ περὶ τῶν εἰδῶν καὶ	τῶν	γραμμάτων ἐλέγομεν, περὶ τῶν ὀνομάτων
[246]	ταὐτὸν σῶμα καὶ οὐσίαν ὁριζόμενοι,	τῶν	δὲ ἄλλων εἴ τίς τι>
[254]	τῇδε σκοποῦντες, μὴ περὶ πάντων	τῶν	εἰδῶν, ἵνα μὴ ταραττώμεθα ἐν
[261]	(Ξένος) Φέρε δή, καθάπερ περὶ	τῶν	εἰδῶν καὶ τῶν γραμμάτων ἐλέγομεν,
[256]	Κινδυνεύει. (Ξένος) Περὶ ἕκαστον ἄρα	τῶν	εἰδῶν πολὺ μέν ἐστι τὸ
[259]	πάντων· διὰ γὰρ τὴν ἀλλήλων	τῶν	εἰδῶν συμπλοκὴν ὁ λόγος γέγονεν
[260]	ἔτι· τάχα δ' ἂν φαίη	τῶν	εἰδῶν τὰ μὲν μετέχειν τοῦ
[248]	δὴ τοὺς ἑτέρους ἴωμεν, τοὺς	τῶν	εἰδῶν φίλους· σὺ δ' ἡμῖν
[219]	εἴη; (Θεαίτητος) Φαίνεται γοῦν ἐκ	τῶν	εἰρημένων. (Ξένος) Τί δέ; Τὴν
[235]	ἀλλὰ σχεδὸν ἤδη σαφὲς ἐκ	τῶν	εἰρημένων, ὅτι τῶν τῆς παιδιᾶς
[246]	ῥᾷον, ἡμερώτεροι γάρ· παρὰ δὲ	τῶν	εἰς σῶμα πάντα ἑλκόντων (βίᾳ
[265]	εἰ μέν γέ σε ἡγούμεθα	τῶν	εἰς τὸν ἔπειτ' ἂν> χρόνον
[242]	τε καὶ τόκους καὶ τροφὰς	τῶν	ἐκγόνων παρέχεται· δύο δὲ ἕτερος
[253]	πρὸς Διὸς ἐλάθομεν εἰς τὴν	τῶν	ἐλευθέρων ἐμπεσόντες ἐπιστήμην, καὶ κινδυνεύομεν
[245]	μείζω καὶ χαλεπωτέραν φέρον περὶ	τῶν	ἔμπροσθεν ἀεὶ ῥηθέντων πλάνην. (Ξένος)
[264]	ἀθυμῶμεν. Ἐπειδὴ (γὰρ πέφανται ταῦτα,	τῶν	ἔμπροσθεν ἀναμνησθῶμεν κατ' εἴδη διαιρέσεων.
[225]	λόγος, ἀτὰρ ἐπωνυμίας οὔθ' ὑπὸ	τῶν	ἔμπροσθεν ἔτυχεν οὔτε νῦν ὑφ'
[220]	βραχέα, χαίρειν ἐᾶσαι, τὸ δέ,	τῶν	ἐμψύχων ζῴων οὖσαν θήραν, προσειπεῖν
[246]	δὴ ληψόμεθα; (Ξένος) Παρὰ μὲν	τῶν	ἐν εἴδεσιν αὐτὴν τιθεμένων ῥᾷον,
[234]	ἐν τοῖς λόγοις φαντάσματα ὑπὸ	τῶν	ἐν ταῖς πράξεσιν ἔργων παραγενομένων;
[235]	αὐτὸν περιειλήφαμεν ἐν ἀμφιβληστρικῷ τινι	τῶν	ἐν τοῖς λόγοις περὶ τὰ
[249]	ἔοικεν, ἀνάγκη διὰ ταῦτα μήτε	τῶν	ἓν ἢ καὶ τὰ πολλὰ
[244]	γε. (Ξένος) Τί δέ; Παρὰ	τῶν	ἓν τὸ πᾶν λεγόντων ἆρ'
[247]	καὶ τῆς ἄλλης ἀρετῆς καὶ	τῶν	ἐναντίων, καὶ δὴ καὶ ψυχῆς
[247]	τοιαύτην αὐτῶν ἑκάστην γίγνεσθαι, καὶ	τῶν	ἐναντίων τὴν ἐναντίαν; (Θεαίτητος) Ναί,
[221]	διήλθομεν, ὅσον περὶ τὰ νευστικὰ	τῶν	ἐνύδρων· τὸ δὲ πεζὸν εἰάσαμεν
[252]	τοῖς λόγοις οὐκ ἄλλων δέονται	τῶν	ἐξελεγξόντων, ἀλλὰ τὸ λεγόμενον οἴκοθεν
[230]	(Θεαίτητος) Βελτίστη γοῦν καὶ σωφρονεστάτη	τῶν	ἕξεων αὕτη. (Ξένος) Διὰ ταῦτα
[257]	μὴ καὶ τὸ οὒ προτιθέμενα	τῶν	ἐπιόντων ὀνομάτων, μᾶλλον δὲ τῶν
[222]	(Θεαίτητος) Οὐ μανθάνω. (Ξένος) Τῇ	τῶν	ἐρώντων θήρᾳ τὸν νοῦν, ὡς
[255]	ἦν ἄν ποτέ τι καὶ	τῶν	ἑτέρων ἕτερον οὐ πρὸς ἕτερον·
[227]	ἐξ ἴσου πάσας, καὶ θάτερα	τῶν	ἑτέρων κατὰ τὴν ὁμοιότητα οὐδὲν
[234]	κρῖναι. οἶμαι δὲ καὶ ἐμὲ	τῶν	ἔτι πόῤῥωθεν ἀφεστηκότων εἶναι. (Ξένος)
[241]	Ἢ τίς μηχανὴ συγχωρεῖν τινα	τῶν	εὖ φρονούντων, ὅταν (ἄφθεγκτα καὶ
[227]	καὶ τίνι; ~(Ξένος) Τά τε	τῶν	ζῴων, ὅσα ἐντὸς σωμάτων ὑπὸ
[222]	(Θεαίτητος) Εἶτ' ἔστι τις θήρα	τῶν	ἡμέρων; (Ξένος) Εἴπερ γέ ἐστιν
[222]	Ποῖον ἑκάτερον; (Ξένος) Τὸ μὲν	τῶν	ἡμέρων, τὸ δὲ τῶν ἀγρίων.
[235]	οὐ τοῦ γένους εἶναι τοῦ	τῶν	θαυματοποιῶν τις εἷς. (Θεαίτητος) Κἀμοὶ
[232]	ἔστω τῇδέ (πῃ. Φέρε, περὶ	τῶν	θείων, ὅσ' ἀφανῆ τοῖς πολλοῖς,
[225]	(Ξένος) Τούτου τοίνυν τοὐναντίον, ἀπὸ	τῶν	ἰδιωτικῶν ἐρίδων χρηματιζόμενον, ἐν τῷ
[220]	πληγῆς, ἀγκίστρῳ τε γιγνόμενον καὶ	τῶν	ἰχθύων οὐχ ᾗ τις ἂν
[230]	ὡς ἄρα μεγίστη καὶ κυριωτάτη	τῶν	καθάρσεών ἐστι, καὶ τὸν ἀνέλεγκτον
[235]	γράφουσιν. Εἰ γὰρ ἀποδιδοῖεν τὴν	τῶν	καλῶν ἀληθινὴν συμμετρίαν, ~οἶσθ' ὅτι
[216]	ὄντως φιλόσοφοι, καθορῶντες ὑψόθεν τὸν	τῶν	κάτω βίον, καὶ τοῖς μὲν
[216]	ἂν καὶ σοί τις οὗτος	τῶν	κρειττόνων συνέποιτο, φαύλους ἡμᾶς ὄντας
[239]	ῥᾳδίως ἐκ ταύτης τῆς χρείας	τῶν	λόγων ἀντιλαμβανόμενος ἡμῶν εἰς τοὐναντίον
[240]	παράπαν ὄψιν, τὸ δ' ἐκ	τῶν	λόγων ἐρωτήσει σε μόνον. (Θεαίτητος)
[263]	τινά φαμεν ἀναγκαῖον ἕκαστον εἶναι	τῶν	λόγων. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Τούτων
[227]	ὦ Θεαίτητε. Ἀλλὰ γὰρ τῇ	τῶν	λόγων μεθόδῳ σπογγιστικῆς ἢ φαρμακοποσίας
[262]	εὐθὺς ἡ πρώτη συμπλοκή, σχεδὸν	τῶν	λόγων ὁ πρῶτός τε καὶ
[239]	πλάσμασι λέγῃς τι, καταγελάσεταί σου	τῶν	λόγων, ὅταν ὡς βλέποντι λέγῃς
[253]	μετ' ἐπιστήμης τινὸς ἀναγκαῖον διὰ	τῶν	λόγων πορεύεσθαι τὸν ὀρθῶς μέλλοντα
[218]	ὁ σοφιστής· ὅσα δ' αὖ	τῶν	μεγάλων δεῖ διαπονεῖσθαι καλῶς, περὶ
[235]	δρᾶν; (Ξένος) Οὔκουν ὅσοι γε	τῶν	μεγάλων πού τι πλάττουσιν ἔργων
[254]	ταραττώμεθα ἐν πολλοῖς, ἀλλὰ προελόμενοι	τῶν	μεγίστων λεγομένων ἄττα, πρῶτον μὲν
[218]	λόγον δὲ μηδενὸς ἐλάττονα ἔχον	τῶν	μειζόνων; οἷον ἀσπαλιευτής· ἆρ' οὐ
[254]	πότερα δύο γένη τινὲ αὐτώ,	τῶν	μὲν τριῶν ἄλλω, συμμειγνυμένω μὴν
[256]	τὸ μετὰ τοῦτο; ἆρ' αὖ	τῶν	μὲν τριῶν ἕτερον αὐτὴν φήσομεν
[242]	ἀεὶ συμφέρεται, φασὶν αἱ συντονώτεραι	τῶν	Μουσῶν· αἱ δὲ μαλακώτεραι τὸ
[234]	τέχνῃ δυνατὸς ἔσται τοὺς ἀνοήτους	τῶν	νέων παίδων, πόῤῥωθεν τὰ γεγραμμένα
[217]	πρᾴως· συμβούλῳ μὴν ἐμοὶ χρώμενος	τῶν	νέων τινὰ αἱρήσῃ, Θεαίτητον τόνδε,
[256]	τὴν τούτου πρότερον ἀπόδειξιν ἢ	τῶν	νῦν ἀφικόμεθα, ἐλέγχοντες ὡς ἔστι
[259]	αὐτῷ καὶ λεκτέον βέλτιόν τι	τῶν	νῦν εἰρημένων· (εἴτε ὥς τι
[225]	τῆς περὶ ταῦτα διατριβῆς ἀμελὲς	τῶν	οἰκείων γιγνόμενον, περὶ δὲ τὴν
[226]	ἴχνος αὐτοῦ. καί μοι λέγε·	τῶν	οἰκετικῶν ὀνομάτων καλοῦμεν ἄττα που;
[267]	ἐπιχειρεῖν μηδένα διαιρεῖσθαι· καθὸ δὴ	τῶν	ὀνομάτων ἀνάγκη μὴ σφόδρα εὐπορεῖν.
[261]	καὶ τῶν γραμμάτων ἐλέγομεν, περὶ	τῶν	ὀνομάτων πάλιν ὡσαύτως ἐπισκεψώμεθα. φαίνεται
[261]	Τὸ ποῖον οὖν δὴ περὶ	τῶν	ὀνομάτων ὑπακουστέον; (Ξένος) Εἴτε πάντα
[237]	ὥσπερ γυμνὸν καὶ ἀπηρημωμένον ἀπὸ	τῶν	ὄντων ἁπάντων, ἀδύνατον· ἦ γάρ;
[234]	τοῦτο, ὅτι μιμήματα καὶ ὁμώνυμα	τῶν	ὄντων ἀπεργαζόμενος τῇ γραφικῇ τέχνῃ
[238]	(Ξένος) Μὴ ὄντι δέ τι	τῶν	ὄντων ἆρά ποτε προσγίγνεσθαι φήσομεν
[257]	γένους ἀφορισθὲν καὶ πρός τι	τῶν	ὄντων αὖ πάλιν ἀντιτεθὲν οὕτω
[247]	αἰσχύνονται (τὸ τολμᾶν ἢ μηδὲν	τῶν	ὄντων αὐτὰ ὁμολογεῖν ἢ πάντ'
[264]	δόξα ψευδής, ἐγχωρεῖ δὴ μιμήματα	τῶν	ὄντων εἶναι καὶ τέχνην ἐκ
[260]	Πρὸς τὸ τὸν λόγον ἡμῖν	τῶν	ὄντων ἕν τι γενῶν εἶναι.
[266]	(ψεῦδος ὄντως ὂν ψεῦδος καὶ	τῶν	ὄντων ἕν τι φανείη πεφυκός.
[249]	τῷ λόγῳ ταὐτὸν τοῦτο ἐκ	τῶν	ὄντων ἐξαιρήσομεν. (Θεαίτητος) Πῶς; (Ξένος)
[237]	οὖν τοῦτό γε δῆλον, ὅτι	τῶν	ὄντων ἐπί τι> τὸ μὴ
[238]	ὄντι που προσγένοιτ' ἄν τι	τῶν	ὄντων ἕτερον. (Θεαίτητος) Πῶς γὰρ
[262]	γὰρ ἤδη που τότε περὶ	τῶν	ὄντων ἢ γιγνομένων ἢ γεγονότων
[235]	γοήτων ἐστί τις, μιμητὴς ὢν	τῶν	ὄντων, ἢ διστάζομεν ἔτι μὴ
[257]	μὲν τὸ καλὸν ἡμῖν ἐστι	τῶν	ὄντων, ἧττον δὲ τὸ μὴ
[263]	Ὁ δὲ δὴ ψευδὴς ἕτερα	τῶν	ὄντων. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Τὰ
[234]	διὰ παθημάτων ἀναγκαζομένους ἐναργῶς ἐφάπτεσθαι	τῶν	ὄντων, μεταβάλλειν τὰς τότε γενομένας
[248]	(Ξένος) Ἱκανὸν ἔθεμεν ὅρον που	τῶν	ὄντων, ὅταν τῳ παρῇ ἡ
[258]	ἐπείπερ ἡ θατέρου φύσις ἐφάνη	τῶν	ὄντων οὖσα, ἐκείνης δὲ οὔσης
[247]	γάρ τι καὶ (σμικρὸν ἐθέλουσι	τῶν	ὄντων συγχωρεῖν ἀσώματον, ἐξαρκεῖ. Τὸ
[255]	(Ξένος) Ἀλλ' οἶμαί σε συγχωρεῖν	τῶν	ὄντων τὰ μὲν αὐτὰ καθ'
[238]	(Ξένος) Ἀριθμὸν δὴ τὸν σύμπαντα	τῶν	ὄντων τίθεμεν. (Θεαίτητος) Εἴπερ γε
[257]	Τὸ ποῖον; (Ξένος) Ἄλλο τι	τῶν	ὄντων τινὸς ἑνὸς γένους ἀφορισθὲν
[259]	ἔλεγχος οὗτος ἀληθινὸς ἄρτι τε	τῶν	ὄντων τινὸς ἐφαπτομένου δῆλος νεογενὴς
[246]	Πάνυ γε. (Ξένος) Τιθέντες τι	τῶν	ὄντων ψυχήν; ~(Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος)
[253]	(Ξένος) Τί δέ; Περὶ τοὺς	τῶν	ὀξέων καὶ βαρέων φθόγγους ἆρ'
[241]	αὐτῶν, ἢ καὶ περὶ τεχνῶν	τῶν	ὅσαι περὶ ταῦτά εἰσι, μὴ
[260]	λόγον δὴ καὶ δόξαν εἶναι	τῶν	οὐ μετεχόντων, ὥστε τὴν εἰδωλοποιικὴν
[235]	μή ποτε ἐκφυγὸν ἐπεύξηται τὴν	τῶν	οὕτω δυναμένων μετιέναι καθ' ἕκαστά
[234]	νῦν πειρώμεθα ὡς ἐγγύτατα ἄνευ	τῶν	παθημάτων προσάγειν. ~Περὶ δ' οὖν
[249]	παράπαν ἀκούειν, ἀλλὰ κατὰ τὴν	τῶν	παίδων εὐχήν, ὅσα ἀκίνητα καὶ
[233]	Λέγω τοίνυν σὲ καὶ ἐμὲ	τῶν	πάντων καὶ πρὸς ἡμῖν τἆλλα
[242]	πρόσθεν ἀρξάμενον, ὡς ἑνὸς ὄντος	τῶν	πάντων καλουμένων οὕτω διεξέρχεται τοῖς
[265]	τὴν φύσιν, ὅτι καὶ (ἄνευ	τῶν	παρ' ἡμῶν λόγων αὐτὴ πρόσεισιν
[217]	καθ' αὑτόν. (Σωκράτης) Ἔξεστι τοίνυν	τῶν	παρόντων ὃν ἂν βουληθῇς ἐκλέξασθαι,
[255]	(Ξένος) Ὧδε δὴ λέγωμεν ἐπὶ	τῶν	πέντε καθ' ἓν ἀναλαμβάνοντες. (Θεαίτητος)
[230]	(καὶ τούτῳ δὴ τῷ τρόπῳ	τῶν	περὶ αὑτοὺς μεγάλων καὶ σκληρῶν
[232]	γῆς τε καὶ οὐρανοῦ καὶ	τῶν	περὶ τὰ τοιαῦτα; (Θεαίτητος) Τί
[216]	Σώκρατες, τοῦ ξένου, ἀλλὰ μετριώτερος	τῶν	περὶ τὰς ἔριδας ἐσπουδακότων. Καί
[220]	πυρὸς φῶς γιγνόμενον ὑπ' αὐτῶν	τῶν	περὶ τὴν θήραν πυρευτικὴν ῥηθῆναι
[232]	πάσχωμεν, ἀλλ' ἀναλάβωμεν ἓν> πρῶτον	τῶν	περὶ τὸν σοφιστὴν εἰρημένων. ἓν
[232]	αὖ περὶ νόμων καὶ συμπάντων	τῶν	πολιτικῶν, ἆρ' οὐχ ὑπισχνοῦνται ποιεῖν
[265]	πρότερον οὐκ ὄντα; ἢ τῷ	τῶν	πολλῶν δόγματι καὶ ῥήματι χρώμενοι-
[243]	Τὸ ποῖον; (Ξένος) Ὅτι λίαν	τῶν	πολλῶν ἡμῶν ὑπεριδόντες ὠλιγώρησαν· οὐδὲν
[228]	τὸ μὲν πονηρία καλούμενον ὑπὸ	τῶν	πολλῶν, νόσος αὐτῆς σαφέστατα ὄν.
[258]	καὶ ἔστι μὴ ὄν, ἐνάριθμον	τῶν	πολλῶν ὄντων εἶδος ἕν; ἤ
[226]	Καὶ πολλά· ἀτὰρ ποῖα δὴ	τῶν	πολλῶν πυνθάνῃ; (Ξένος) Τὰ τοιάδε,
[238]	(γὰρ ὑποθέμενος οὔτε ἑνὸς οὔτε	τῶν	πολλῶν τὸ μὴ ὂν δεῖν
[254]	εὐπετὴς ὀφθῆναι· τὰ γὰρ τῆς	τῶν	πολλῶν ψυχῆς ὄμματα (καρτερεῖν πρὸς
[257]	τῶν ἐπιόντων ὀνομάτων, μᾶλλον δὲ	τῶν	πραγμάτων περὶ ἅττ' ἂν κέηται
[234]	τοὺς νέους καὶ ἔτι πόῤῥω	τῶν	πραγμάτων τῆς ἀληθείας ἀφεστῶτας διὰ
[243]	Καὶ περὶ τῶν ἄλλων δὴ	τῶν	προειρημένων ἡμῖν ταὐτὸν τοῦτο εἰρήσθω.
[248]	ποίημα ἐκ δυνάμεώς τινος ἀπὸ	τῶν	πρὸς ἄλληλα συνιόντων γιγνόμενον. Τάχ'
[230]	ἐκεῖνοι, μὴ πρότερον αὐτὴν ἕξειν	τῶν	προσφερομένων μαθημάτων (ὄνησιν, πρὶν ἂν
[224]	καὶ πωλοῦντα μηδὲν ἧττον τῆς	τῶν	σιτίων καὶ ποτῶν πράσεως ἔμπορον
[262]	ἔλαφος” ἵππος, ὅσα τε ὀνόματα	τῶν	τὰς πράξεις αὖ πραττόντων (ὠνομάσθη,
[249]	λεγόντων τὸ πᾶν ἑστηκὸς ἀποδέχεσθαι,	τῶν	τε αὖ πανταχῇ τὸ ὂν
[219]	δὴ καὶ ποιητικῆς συμπασῶν οὐσῶν	τῶν	τεχνῶν ἐν ποτέρᾳ τὴν ἀσπαλιευτικήν,
[261]	προσομολογεῖν. ἔστι γὰρ ἡμῖν που	τῶν	τῇ φωνῇ περὶ τὴν οὐσίαν
[235]	σαφὲς ἐκ τῶν εἰρημένων, ὅτι	τῶν	τῆς παιδιᾶς μετεχόντων ἐστί τις
[227]	εἶναι δόξει· μόνον ἐχέτω χωρὶς	τῶν	τῆς ψυχῆς καθάρσεων πάντα συνδῆσαν
[252]	γέγονεν, ὡς ἔοικεν, ἅμα τε	τῶν	τὸ πᾶν κινούντων καὶ τῶν
[218]	μεγάλων δεῖ διαπονεῖσθαι καλῶς, περὶ	τῶν	τοιούτων δέδοκται πᾶσιν καὶ πάλαι
[247]	γε ὁρατόν. (Ξένος) Τί δὲ	τῶν	τοιούτων; μῶν σῶμά τι λέγουσιν
[234]	Τοὺς πολλοὺς οὖν, ὦ Θεαίτητε,	τῶν	τότε ἀκουόντων ἆρ' οὐκ ἀνάγκη
[220]	ἐχόντων ἐν ἄκροις ἄγκιστρα καὶ	τῶν	τριοδόντων, πᾶν ἀγκιστρευτικόν. (Θεαίτητος) Λέγεται
[252]	βουλόμενος ὀρθῶς ἀποκρίνεσθαι τὸ λοιπὸν	τῶν	τριῶν θήσει. (Θεαίτητος) Κομιδῇ μὲν
[218]	(Ξένος) Βούλει δῆτα περί τινος	τῶν	φαύλων μετιόντες πειραθῶμεν παράδειγμα αὐτὸ
[228]	λύπαις καὶ πάντα ἀλλήλοις ταῦτα	τῶν	φλαύρως ἐχόντων οὐκ ᾐσθήμεθα διαφερόμενα;
[241]	ἐὰν αὐτὸν διερευνῶμεν ἐν τῇ	τῶν	ψευδουργῶν καὶ γοήτων τέχνῃ τιθέντες,
[252]	τῶν τὸ πᾶν κινούντων καὶ	τῶν	ὡς ἓν ἱστάντων καὶ ὅσοι
[234]	πραγμάτων τῆς ἀληθείας ἀφεστῶτας διὰ	τῶν	ὤτων τοῖς λόγοις γοητεύειν, δεικνύντας

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 27/11/2008