| Page |
|---|
| [217] |
μακρῷ
λόγῳ
διεξιέναι
λέγων
τοῦτο
|
ὃ |
ἂν
ἐνδείξασθαί
τῳ
βουληθῇς,
ἢ |
| [247] |
ἔχει
σῶμα
συμφυὲς
γεγονός,
εἰς
|
ὃ |
βλέποντες
ἀμφότερα
εἶναι
λέγουσι,
τοῦτο |
| [219] |
οὐκ
ἀνεπιτήδειον
ἡμῖν
ἔχειν
πρὸς
|
ὃ |
βουλόμεθα.
(Θεαίτητος)
Καλῶς
ἂν
ἔχοι. |
| [257] |
τιν'
ἔχον
ἐπωνυμίαν;
(Θεαίτητος)
Ἔχον·
|
ὃ |
γὰρ
μὴ
καλὸν
ἑκάστοτε
φθεγγόμεθα, |
| [259] |
ἔχον
ἢ
καὶ
παντάπασιν
ἄλογον·
|
ὃ |
δὲ
νῦν
εἰρήκαμεν
εἶναι
τὸ |
| [219] |
περὶ
τὸ
σύνθετον
καὶ
πλαστόν,
|
ὃ |
δὴ
(σκεῦος
ὠνομάκαμεν,
ἥ
τε |
| [248] |
τοσοῦτον
κινεῖσθαι
διὰ
τὸ
πάσχειν,
|
ὃ |
δή
φαμεν
οὐκ
ἂν
γενέσθαι |
| [258] |
Δῆλον
ὅτι
τὸ
μὴ
ὄν,
|
ὃ |
διὰ
τὸν
σοφιστὴν
ἐζητοῦμεν,
αὐτό |
| [261] |
Νῦν
δ'
ἐπεί,
ὠγαθέ,
τοῦτο
|
ὃ |
λέγεις
διαπεπέρανται,
τό
τοι
μέγιστον |
| [242] |
εὐκρινῶς
ἔχοντες.
(Θεαίτητος)
Λέγε
σαφέστερον
|
ὃ |
λέγεις.
(Ξένος)
Εὐκόλως
μοι
δοκεῖ |
| [221] |
(Θεαίτητος)
Οὐδαμῶς
ἰδιώτην·
μανθάνω
γὰρ
|
ὃ |
λέγεις,
ὡς
παντὸς
δεῖ
τοιοῦτος |
| [264] |
δὲ
διανοίας
ἀποτελεύτησις,
φαίνεται”
δὲ
|
ὃ |
λέγομεν
σύμμειξις
αἰσθήσεως
καὶ
δόξης, |
| [247] |
αὐτόχθονες,
ἀλλὰ
διατείνοιντ'
ἂν
πᾶν
|
ὃ |
μὴ
δυνατοὶ
ταῖς
χερσὶ
συμπιέζειν |
| [267] |
Τῶν
μιμουμένων
οἱ
μὲν
εἰδότες
|
ὃ |
μιμοῦνται
τοῦτο
πράττουσιν,
οἱ
δ' |
| [223] |
εἰρημένοις
φάντασμα
παρέχεται
μὴ
τοῦτο
|
ὃ |
νῦν
αὐτὸ
ἡμεῖς
φαμεν
ἀλλ' |
| [218] |
χωρὶς
λόγου.
Τὸ
δὲ
φῦλον
|
ὃ |
νῦν
ἐπινοοῦμεν
ζητεῖν
οὐ
πάντων |
| [228] |
ἐθέλουσιν
ὁμολογεῖν.
(Θεαίτητος)
Κομιδῇ
συγχωρητέον,
|
ὃ |
νυνδὴ
λέξαντος
ἠμφεγνόησά
σου,
τὸ |
| [232] |
δύναται
κατιδεῖν
ἐκεῖνο
αὐτῆς
εἰς
|
ὃ |
πάντα
τὰ
μαθήματα
ταῦτα
βλέπει, |
| [246] |
πάντων
διισχυρίζονται
τοῦτο
εἶναι
μόνον
|
ὃ |
παρέχει
προσβολὴν
καὶ
ἐπαφήν
(τινα, |
| [258] |
ἀπεδείξαμεν,
ἀλλὰ
καὶ
τὸ
εἶδος
|
ὃ |
τυγχάνει
ὂν
τοῦ
μὴ
ὄντος |
