| Page |
|---|
| [222] |
τοίνυν
ἐνταῦθα
ὁ
σοφιστὴς
καὶ
|
(ὁ) |
ἀσπαλιευτὴς
ἅμα
ἀπὸ
τῆς
κτητικῆς |
| [252] |
(Θεαίτητος)
Ναί.
(Ξένος)
Πᾶς
ἄρα
|
ὁ |
βουλόμενος
ὀρθῶς
ἀποκρίνεσθαι
τὸ
λοιπὸν |
| [267] |
Ἔστω.
(Ξένος)
Θατέρῳ
τοίνυν
χρηστέον·
|
ὁ |
γὰρ
σοφιστὴς
οὐκ
ἐν
τοῖς |
| [253] |
μὴ
τέχνην
ἔχων
γιγνώσκειν
μουσικός,
|
ὁ |
δὲ
μὴ
συνιεὶς
ἄμουσος;
(Θεαίτητος) |
| [217] |
δεῦρ'
ἐλθεῖν
διερωτῶντες
αὐτὸν
ἐτυγχάνομεν,
|
ὁ |
δὲ
ταὐτὰ
ἅπερ
πρὸς
σὲ |
| [218] |
τοῦτο,
ὡς
ἔοικε,
γίγνοιτο
ἂν
|
ὁ |
λόγος.
Ἂν
δ'
ἄρα
τι |
| [225] |
αὐτὸ
διέγνωκεν
ὡς
ἕτερον
ὂν
|
ὁ |
λόγος,
ἀτὰρ
ἐπωνυμίας
οὔθ'
ὑπὸ |
| [226] |
ἀγωνιστικῆς,
τῆς
κτητικῆς
ἔστιν,
ὡς
|
ὁ |
λόγος
αὖ
μεμήνυκε
νῦν,
ὁ |
| [237] |
καὶ
μάλιστά
γε
δὴ
πάντων
|
ὁ |
λόγος
αὐτὸς
ἂν
δηλώσειε
μέτρια |
| [259] |
τὴν
ἀλλήλων
τῶν
εἰδῶν
συμπλοκὴν
|
ὁ |
λόγος
γέγονεν
ἡμῖν.
(Θεαίτητος)
Ἀληθῆ. |
| [237] |
(Θεαίτητος)
Τέλος
γοῦν
ἂν
ἀπορίας
|
ὁ |
λόγος
ἔχοι.
~(Ξένος)
Μήπω
μέγ' |
| [262] |
καὶ
ῥήματος·
ὅτου
δ'
ἂν
|
ὁ |
λόγος
ᾖ,
σύ
μοι
φράζειν. |
| [251] |
Ἵνα
τοίνυν
πρὸς
ἅπαντας
ἡμῖν
|
ὁ |
λόγος
ᾖ
τοὺς
(πώποτε
περὶ |
| [263] |
Θεαίτητος
κάθηται.
μῶν
μὴ
μακρὸς
|
ὁ |
λόγος;
(Θεαίτητος)
Οὔκ,
ἀλλὰ
μέτριος. |
| [238] |
ὡς
ἔοικεν,
ἐπιχειροῖμεν,
ὥς
φησιν
|
ὁ |
λόγος.
(Ξένος)
Πῶς
οὖν
ἂν |
| [237] |
(Θεαίτητος)
Τί
δή;
(Ξένος)
Τετόλμηκεν
|
ὁ |
λόγος
οὗτος
ὑποθέσθαι
τὸ
μὴ |
| [237] |
ἄλλως
ἐγίγνετο
ὄν.
Παρμενίδης
δὲ
|
ὁ |
μέγας,
ὦ
παῖ,
παισὶν
ἡμῖν |
| [230] |
νομιστέον,
ἂν
καὶ
τυγχάνῃ
(βασιλεὺς
|
ὁ |
μέγας
ὤν,
τὰ
μέγιστα
ἀκάθαρτον |
| [263] |
ἀληθῆ.
(Ξένος)
Λέγει
δὲ
αὐτῶν
|
ὁ |
μὲν
ἀληθὴς
τὰ
ὄντα
ὡς |
| [263] |
μὲν
καὶ
λόγος
ταὐτόν·
πλὴν
|
ὁ |
μὲν
ἐντὸς
τῆς
ψυχῆς
πρὸς |
| [222] |
δέ
γε
ἀπὸ
τῆς
ζῳοθηρικῆς,
|
ὁ |
μὲν
ἐπὶ
θάλαττάν
που
καὶ |
| [258] |
αὐτῷ.
(Θεαίτητος)
Πῶς;
(Ξένος)
Ὅτι
|
ὁ |
μέν
πού
φησιν
Οὐ
γὰρ |
| [253] |
βαρέων
φθόγγους
ἆρ'
οὐχ
οὕτως;
|
ὁ |
μὲν
τοὺς
συγκεραννυμένους
τε
καὶ |
| [242] |
διηγεῖσθαι
παισὶν
ὡς
οὖσιν
ἡμῖν,
|
ὁ |
μὲν
ὡς
τρία
τὰ
ὄντα, |
| [223] |
ἐνδόξων
γιγνομένη
θήρα
προσρητέον,
ὡς
|
ὁ |
νῦν
λόγος
ἡμῖν
συμβαίνει,
σοφιστική. |
| [232] |
ἔσθ'
ὑγιές,
ἀλλὰ
δῆλον
ὡς
|
ὁ |
πάσχων
αὐτὸ
πρός
τινα
τέχνην |
| [231] |
δὲ
παιδευτική·
τῆς
δὲ
παιδευτικῆς
|
ὁ |
περὶ
τὴν
μάταιον
δοξοσοφίαν
γιγνόμενος |
| [240] |
νῦν
διὰ
τῆς
ἐπαλλάξεως
ταύτης
|
ὁ |
πολυκέφαλος
σοφιστὴς
ἠνάγκακεν
ἡμᾶς
τὸ |
| [262] |
πρώτη
συμπλοκή,
σχεδὸν
τῶν
λόγων
|
ὁ |
πρῶτός
τε
καὶ
σμικρότατος.
(Θεαίτητος) |
| [233] |
ἄρα
τινὰ
περὶ
πάντων
ἐπιστήμην
|
ὁ |
σοφιστὴς
ἡμῖν
ἀλλ'
οὐκ
ἀλήθειαν |
| [226] |
ὁ
λόγος
αὖ
μεμήνυκε
νῦν,
|
ὁ |
σοφιστής.
(Θεαίτητος)
Κομιδῇ
μὲν
οὖν. |
| [222] |
(Ξένος)
Μέχρι
μὲν
τοίνυν
ἐνταῦθα
|
ὁ |
σοφιστὴς
καὶ
(ὁ)
ἀσπαλιευτὴς
ἅμα |
| [218] |
ῥᾷστον
συλλαβεῖν
τί
ποτ'
ἔστιν,
|
ὁ |
σοφιστής·
ὅσα
δ'
αὖ
τῶν |
| [241] |
(Ξένος)
Σχεδὸν
οὐδαμῶς·
ἀλλὰ
ταῦτα
|
ὁ |
σοφιστὴς
οὐ
φήσει.
Ἢ
τίς |
| [231] |
ἅμα
ἀναπαυόμενοι,
φέρε,
ὁπόσα
ἡμῖν
|
ὁ |
σοφιστὴς
πέφανται.
Δοκῶ
μὲν
γάρ, |
| [239] |
παντὸς
μᾶλλον
πανούργως
εἰς
ἄπορον
|
ὁ |
σοφιστὴς
τόπον
καταδέδυκεν.
(Θεαίτητος)
Καὶ |
| [264] |
Καὶ
μὴν
ὅτι
γ'
ἦν
|
ὁ |
σοφιστὴς
τούτων
πότερον,
διωμολογημένον
ἡμῖν |
| [235] |
αὐτήν,
ἐὰν
μὲν
ἡμᾶς
εὐθὺς
|
ὁ |
σοφιστὴς
ὑπομείνῃ,
συλλαβεῖν
αὐτὸν
κατὰ |
| [254] |
γιγνώμεθα
περὶ
αὐτῶν,
καθ'
ὅσον
|
ὁ |
τρόπος
ἐνδέχεται
τῆς
νῦν
σκέψεως, |
| [216] |
τις
ἐλεγκτικός.
(Θεόδωρος)
Οὐχ
οὗτος
|
ὁ |
τρόπος,
ὦ
Σώκρατες,
τοῦ
ξένου, |
