Page |
[240] |
Οὕτως.
(Ξένος)
Τί
δέ;
Τὸ
|
μὴ |
ἀληθινὸν
ἆρ'
ἐναντίον
ἀληθοῦς;
(Θεαίτητος) |
[240] |
τὸ
ἐοικός,
εἴπερ
αὐτό
γε
|
μὴ |
ἀληθινὸν
ἐρεῖς.
(Θεαίτητος)
Ἀλλ'
ἔστι |
[262] |
ὅτανπερ
ᾖ,
τινὸς
εἶναι
λόγον,
|
μὴ |
δὲ
τινὸς
ἀδύνατον.
(Θεαίτητος)
Οὕτως. |
[258] |
Ὁμοίως.
(Ξένος)
Οὐκοῦν
καὶ
τὸ
|
μὴ |
δίκαιον
τῷ
δικαίῳ
κατὰ
ταὐτὰ |
[244] |
πρῶτον
τοῦτ'
αὐτὸ
ἡμᾶς,
ἵνα
|
μὴ |
δοξάζωμεν
μανθάνειν
μὲν
τὰ
λεγόμενα |
[247] |
ἀλλὰ
διατείνοιντ'
ἂν
πᾶν
ὃ
|
μὴ |
δυνατοὶ
ταῖς
χερσὶ
συμπιέζειν
εἰσίν, |
[243] |
καὶ
τρία
τὸ
πᾶν
ἀλλὰ
|
μὴ |
δύο
ἔτι
καθ'
ὑμᾶς
τιθῶμεν; |
[246] |
αὐτοὺς
ποιεῖν·
εἰ
δὲ
τοῦτο
|
μὴ |
ἐγχωρεῖ,
λόγῳ
ποιῶμεν,
ὑποτιθέμενοι
νομιμώτερον |
[241] |
νομισθήσεται
(τά
τε
ὄντα
λέγων
|
μὴ |
εἶναι
καὶ
τὰ
μὴ
ὄντα |
[245] |
τῷ
ὄντι,
καὶ
πρὸς
τῷ
|
μὴ |
εἶναι
μηδ'
ἂν
γενέσθαι
ποτὲ |
[240] |
δόξαν;
(Θεαίτητος)
Ἀνάγκη.
(Ξένος)
Πότερον
|
μὴ |
εἶναι
τὰ
μὴ
ὄντα
δοξάζουσαν, |
[218] |
τι
τῷ
μήκει
πονῶν
ἄχθῃ,
|
μὴ |
ἐμὲ
αἰτιᾶσθαι
τούτων,
ἀλλὰ
τούσδε |
[258] |
γὰρ
μήποτε
τοῦτο
δαμῇ,
εἶναι
|
μὴ |
ἐόντα,
ἀλλὰ
σὺ
τῆσδ'
ἀφ' |
[237] |
μήποτε
τοῦτο
δαμῇ,
φησίν,
εἶναι
|
μὴ |
ἐόντα·
ἀλλὰ
σὺ
τῆσδ'
ἀφ' |
[263] |
(Θεαίτητος)
Οὕτως.
(Ξένος)
Εἰ
δὲ
|
μὴ |
ἔστιν
σός,
οὐκ
ἄλλου
γε |
[264] |
πῶς;
(Ξένος)
Τί
δ'
ὅταν
|
μὴ |
καθ'
αὑτὸ
ἀλλὰ
δι'
αἰσθήσεως |
[257] |
τῶν
ἄλλων
τὶ
μηνύει
(τὸ
|
μὴ |
καὶ
τὸ
οὒ
προτιθέμενα
τῶν |
[257] |
ἐπωνυμίαν;
(Θεαίτητος)
Ἔχον·
ὃ
γὰρ
|
μὴ |
καλὸν
ἑκάστοτε
φθεγγόμεθα,
τοῦτο
οὐκ |
[257] |
ἔοικ'
εἶναί
τις
συμβαίνει
τὸ
|
μὴ |
καλόν.
(Θεαίτητος)
Ὀρθότατα.
(Ξένος)
Τί |
[257] |
τῶν
ὄντων,
ἧττον
δὲ
τὸ
|
μὴ |
καλόν;
(Θεαίτητος)
Οὐδέν.
~(Ξένος)
Ὁμοίως |
[257] |
ἀντιτεθὲν
οὕτω
συμβέβηκεν
εἶναι
τὸ
|
μὴ |
καλόν;
(Θεαίτητος)
Οὕτως.
(Ξένος)
Ὄντος |
[258] |
μέγα
μὴ
μέγα>
καὶ
τὸ
|
μὴ |
καλὸν
μὴ
καλόν>
οὕτω
δὲ |
[258] |
μέγα>
καὶ
τὸ
μὴ
καλὸν
|
μὴ |
καλόν>
οὕτω
δὲ
καὶ
τὸ |
[217] |
τὸ
νῦν
πρῶτον
συγγενόμενον
ὑμῖν
|
μὴ |
κατὰ
σμικρὸν
ἔπος
πρὸς
ἔπος |
[241] |
τῶν
ὅσαι
περὶ
ταῦτά
εἰσι,
|
μὴ |
καταγέλαστος
εἶναι
τά
γ'
ἐναντία |
[229] |
(Θεαίτητος)
Ποῖον
δή;
(Ξένος)
Τὸ
|
μὴ |
κατειδότα
τι
δοκεῖν
εἰδέναι·
δι' |
[250] |
ἔτι
ῥᾴδιον.
ἰ
γάρ
τι
|
μὴ |
(κινεῖται,
πῶς
οὐχ
ἕστηκεν;
ἢ |
[233] |
ποῖον;
(Ξένος)
Εἴ
τις
φαίη
|
μὴ |
λέγειν
μηδ'
ἀντιλέγειν,
ἀλλὰ
ποιεῖν |
[245] |
ἔσται
καὶ
ὅλον,
ἢ
παντάπασι
|
μὴ |
λέγωμεν
ὅλον
εἶναι
τὸ
ὄν; |
[263] |
δύναμιν.
(Ξένος)
Θεαίτητος
κάθηται.
μῶν
|
μὴ |
μακρὸς
ὁ
λόγος;
(Θεαίτητος)
Οὔκ, |
[258] |
Οὐδέν.
~(Ξένος)
Ὁμοίως
ἄρα
τὸ
|
μὴ |
μέγα
καὶ
τὸ
μέγα
αὐτὸ |
[258] |
καλὸν
καὶ
τὸ
μὴ
μέγα
|
μὴ |
μέγα>
καὶ
τὸ
μὴ
καλὸν |
[258] |
καλὸν
ἦν
καλὸν
καὶ
τὸ
|
μὴ |
μέγα
μὴ
μέγα>
καὶ
τὸ |
[257] |
(Ξένος)
Οἷον
ὅταν
εἴπωμέν
τι
|
μὴ |
μέγα,
τότε
μᾶλλόν
τί
σοι |
[245] |
ἐάν
γε
τὸ
ὂν
ᾖ
|
μὴ |
ὅλον
διὰ
τὸ
πεπονθέναι
τὸ |
[245] |
οὐδ'
ὁποσονοῦν
τι
δεῖ
τὸ
|
μὴ |
ὅλον
εἶναι·
ποσόν
τι
γὰρ |
[243] |
ἀπορούμενον
ὁπότε
τις
εἴποι,
τὸ
|
μὴ |
ὄν,
ἀκριβῶς
ᾤμην
συνιέναι.
Νῦν |
[239] |
σκοπῶμεν
τὴν
ὀρθολογίαν
περὶ
τὸ
|
μὴ |
ὄν,
ἀλλ'
εἶα
δὴ
νῦν |
[258] |
ταὐτὸν
ἦν
τε
καὶ
ἔστι
|
μὴ |
ὄν,
ἐνάριθμον
τῶν
πολλῶν
ὄντων |
[259] |
δὲ
νῦν
εἰρήκαμεν
εἶναι
τὸ
|
μὴ |
ὄν,
ἢ
πεισάτω
τις
ὡς |
[256] |
ὄν,
ἄπειρον
δὲ
πλήθει
τὸ
|
μὴ |
ὄν.
(Θεαίτητος)
Ἔοικεν.
~(Ξένος)
Οὐκοῦν |
[258] |
αὐτὸ
τοῦτό
ἐστιν
ὄντως
τὸ
|
μὴ |
ὄν.
(Θεαίτητος)
Καὶ
παντάπασί
γε, |
[258] |
προσείπωμεν;
(Θεαίτητος)
Δῆλον
ὅτι
τὸ
|
μὴ |
ὄν,
ὃ
διὰ
τὸν
σοφιστὴν |
[237] |
χρὴ
τοὔνομ'
ἐπιφέρειν
τοῦτο,
τὸ
|
μὴ |
ὄν,
τί
δοκοῦμεν
ἂν
εἰς |
[259] |
ἔστι
σαφέστατα
(ἐξ
ἀνάγκης
εἶναι
|
μὴ |
ὄν·
τὸ
δὲ
ὂν
αὖ |
[254] |
ὂν
λέγουσιν
ὡς
ἔστιν
ὄντως
|
μὴ |
ὂν
ἀθῴοις
ἀπαλλάττειν.
(Θεαίτητος)
οὐκοῦν |
[250] |
τό
τε
ὂν
καὶ
τὸ
|
μὴ |
ὂν
ἀπορίας
μετειλήφατον,
νῦν
ἐλπὶς |
[258] |
ὅτι
τοὐναντίον
τοῦ
ὄντος
τὸ
|
μὴ |
ὂν
ἀποφαινόμενοι
τολμῶμεν
λέγειν
ὡς |
[238] |
οὔτ'
εἰπεῖν
οὔτε
διανοηθῆναι
τὸ
|
μὴ |
ὂν
αὐτὸ
καθ'
αὑτό,
ἀλλ' |
[258] |
θαῤῥοῦντα
ἤδη
λέγειν
ὅτι
τὸ
|
μὴ |
ὂν
βεβαίως
ἐστὶ
τὴν
αὑτοῦ |
[238] |
οὕτως
ἓν
αὐτὸ
εἴρηκα·
τὸ
|
μὴ |
ὂν
γὰρ
φημί.
συνίης
τοι. |
[238] |
ἑνὸς
οὔτε
τῶν
πολλῶν
τὸ
|
μὴ |
ὂν
δεῖν
μετέχειν,
ἄρτι
τε |
[254] |
ἵνα
τό
τε
ὂν
καὶ
|
μὴ |
ὂν
εἰ
μὴ
πάσῃ
σαφηνείᾳ |
[237] |
ὁ
λόγος
οὗτος
ὑποθέσθαι
τὸ
|
μὴ |
ὂν
εἶναι·
ψεῦδος
γὰρ
οὐκ |
[256] |
Ἔστιν
ἄρα
ἐξ
ἀνάγκης
τὸ
|
μὴ |
ὂν
ἐπί
τε
κινήσεως
εἶναι |
[261] |
ἀπολογισώμεθα
πότερον
αὐτῶν
ἅπτεται
τὸ
|
μὴ |
ὂν
ἢ
παντάπασιν
ἀληθῆ
μέν |
[260] |
Πῇ;
(Ξένος)
Τὸ
μὲν
δὴ
|
μὴ |
ὂν
ἡμῖν
ἕν
τι
τῶν |
[258] |
καλόν>
οὕτω
δὲ
καὶ
τὸ
|
μὴ |
ὂν
κατὰ
ταὐτὸν
ἦν
τε |
[254] |
ἄρα
ἡμῖν
πῃ
(παρεικάθῃ
τὸ
|
μὴ |
ὂν
λέγουσιν
ὡς
ἔστιν
ὄντως |
[257] |
Τὸ
ποῖον;
(Ξένος)
Ὁπόταν
τὸ
|
μὴ |
ὂν
λέγωμεν,
ὡς
ἔοικεν,
οὐκ |
[260] |
οὐσίας
γὰρ
οὐδὲν
οὐδαμῇ
τὸ
|
μὴ |
ὂν
μετέχειν.
(Θεαίτητος)
Ἦν
ταῦτα. |
[237] |
τῶν
ὄντων
ἐπί
τι>
τὸ
|
μὴ |
ὂν
οὐκ
οἰστέον.
(Θεαίτητος)
Πῶς |
[260] |
μηδ'
εἶναι
ψεῦδος·
τὸ
γὰρ
|
μὴ |
ὂν
οὔτε
διανοεῖσθαί
τινα
οὔτε |
[238] |
ἐλέγχοντα
εἰς
ἀπορίαν
καθίστησι
τὸ
|
μὴ |
ὂν
οὕτως,
ὥστε,
ὁπόταν
αὐτὸ |
[240] |
πολυκέφαλος
σοφιστὴς
ἠνάγκακεν
ἡμᾶς
τὸ
|
μὴ |
ὂν
οὐχ
ἑκόντας
ὁμολογεῖν
εἶναί |
[238] |
πλῆθος
μήτε
ἓν
πρὸς
τὸ
|
μὴ |
ὂν
προσφέρειν.
(Θεαίτητος)
Οὔκουν
ἂν |
[240] |
τοιαύτην
τινὰ
πεπλέχθαι
συμπλοκὴν
τὸ
|
μὴ |
ὂν
τῷ
ὄντι,
καὶ
μάλα |
[237] |
φατέον,
ὅς
γ'
ἂν
ἐπιχειρῇ
|
μὴ |
ὂν
φθέγγεσθαι;
(Θεαίτητος)
Τέλος
γοῦν |
[238] |
τὰ
μὴ
ὄντα
ἢ
τὸ
|
μὴ |
ὂν
χωρὶς
ἀριθμοῦ;
(Θεαίτητος)
Λέγε |
[241] |
βασανίζειν,
καὶ
βιάζεσθαι
τό
τε
|
μὴ |
ὂν
ὡς
ἔστι
κατά
τι |
[261] |
Νῦν
γὰρ
μόγις
μὲν
τὸ
|
μὴ |
ὂν
ὡς
οὐκ
ἔστι
προβληθὲν |
[263] |
ὄντων.
(Θεαίτητος)
Ναί.
(Ξένος)
Τὰ
|
μὴ |
ὄντ'
ἄρα
ὡς
ὄντα
λέγει. |
[240] |
ὄντα;
(Θεαίτητος)
Εἶναί
πως
τὰ
|
μὴ |
ὄντα
δεῖ
γε,
εἴπερ
ψεύσεταί |
[260] |
καὶ
λόγος·
τὸ
γὰρ
τὰ
|
μὴ |
ὄντα
δοξάζειν
ἢ
λέγειν,
τοῦτ' |
[240] |
τἀναντία.
(Ξένος)
Λέγεις
ἄρα
τὰ
|
μὴ |
ὄντα
δοξάζειν
τὴν
ψευδῆ
δόξαν; |
[240] |
(Ξένος)
Πότερον
μὴ
εἶναι
τὰ
|
μὴ |
ὄντα
δοξάζουσαν,
ἤ
πως
εἶναι |
[241] |
λέγων
μὴ
εἶναι
καὶ
τὰ
|
μὴ |
ὄντα
εἶναι.
(Θεαίτητος)
Πῶς
γὰρ |
[238] |
διανοίᾳ
τὸ
παράπαν
λάβοι
τὰ
|
μὴ |
ὄντα
ἢ
τὸ
μὴ
ὂν |
[258] |
δέ
γε
οὐ
μόνον
τὰ
|
μὴ |
ὄντα
ὡς
ἔστιν
ἀπεδείξαμεν,
ἀλλὰ |
[263] |
θάτερα
ὡς
τὰ
αὐτὰ
καὶ
|
μὴ |
ὄντα
ὡς
ὄντα,
παντάπασιν
(ὡς) |
[239] |
μήτε
πλῆθος
ἀριθμοῦ
προστιθεὶς
τῷ
|
μὴ |
ὄντι,
κατὰ
τὸ
ὀρθὸν
φθέγξασθαί |
[261] |
καὶ
τὴν
κοινωνίαν
αὐτῶν
τῷ
|
(μὴ |
ὄντι
κατίδωμεν,
κατιδόντες
δὲ
τὸ |
[238] |
οὔτε
ὀρθόν
φαμεν
ὂν
ἐπιχειρεῖν
|
μὴ |
ὄντι
προσαρμόττειν.
(Θεαίτητος)
Λέγεις
ἀληθέστατα. |
[241] |
καὶ
κατὰ
λόγους;
τῷ
γὰρ
|
μὴ |
ὄντι
τὸ
ὂν
προσάπτειν
ἡμᾶς |
[258] |
εἶδος
ὃ
τυγχάνει
ὂν
τοῦ
|
μὴ |
ὄντος
ἀπεφηνάμεθα·
τὴν
γὰρ
θατέρου |
[262] |
ἀπραξίαν
οὐδὲ
οὐσίαν
ὄντος
οὐδὲ
|
μὴ |
ὄντος
δηλοῖ
τὰ
φωνηθέντα,
πρὶν |
[239] |
ἂν
εὕροι
περὶ
τὸν
τοῦ
|
μὴ |
ὄντος
ἔλεγχον.
ὥστε
ἐν
ἔμοιγε |
[250] |
Τὸ
ποῖον;
(Ξένος)
Ὅτι
τοῦ
|
μὴ |
ὄντος
ἐρωτηθέντες
τοὔνομα
ἐφ'
ὅτι |
[246] |
ἴδωμεν
(ὅτι
τὸ
ὂν
τοῦ
|
μὴ |
ὄντος
οὐδὲν
εὐπορώτερον
εἰπεῖν
ὅτι |
[254] |
μὲν
ἀποδιδράσκων
εἰς
τὴν
τοῦ
|
μὴ |
ὄντος
σκοτεινότητα,
τριβῇ
προσαπτόμενος
αὐτῆς, |
[260] |
εἰδῶν
τὰ
μὲν
μετέχειν
τοῦ
|
μὴ |
ὄντος,
τὰ
δ'
οὔ,
καὶ |
[260] |
καὶ
λόγος
οὐ
κοινωνεῖ
τοῦ
|
μὴ |
ὄντος·
ψεῦδος
γὰρ
τὸ
παράπαν |
[219] |
γε
μὴν
θηρευτικὴν
ἄλογον
τὸ
|
μὴ |
οὐ
τέμνειν
διχῇ.
(Θεαίτητος)
Λέγε |
[235] |
(Θεαίτητος)
Τὸ
ποῖον;
(Ξένος)
Τὸ
|
μὴ |
οὐ
τοῦ
γένους
εἶναι
τοῦ |
[255] |
τὸ
ὂν
καὶ
τὸ
θάτερον
|
μὴ |
πάμπολυ
διεφερέτην·
ἀλλ'
εἴπερ
θάτερον |
[264] |
τὴν
προσδοκίαν
ἣν
ἐφοβήθημεν
ἄρτι,
|
μὴ |
παντάπασιν
ἀνήνυτον
ἔργον
ἐπιβαλλοίμεθα
ζητοῦντες |
[249] |
ῥᾳδίως
πεισθησόμεθα
τῷ
παντελῶς
(ὄντι
|
μὴ |
παρεῖναι,
μηδὲ
ζῆν
αὐτὸ
μηδὲ |
[254] |
ὂν
καὶ
μὴ
ὂν
εἰ
|
μὴ |
πάσῃ
σαφηνείᾳ
δυνάμεθα
λαβεῖν,
ἀλλ' |
[235] |
τῶν
ὄντων,
ἢ
διστάζομεν
ἔτι
|
μὴ |
περὶ
ὅσωνπερ
ἀντιλέγειν
δοκεῖ
δυνατὸς |
[254] |
συνεπισπώμεθα
τῷ
λόγῳ
τῇδε
σκοποῦντες,
|
μὴ |
περὶ
πάντων
τῶν
εἰδῶν,
ἵνα |
[216] |
ἄλλων
ἄγνοιαν
ἐπιστρωφῶσι
πόληασηομ.
Οἱ
|
μὴ |
πλαστῶς
ἀλλ'
ὄντως
φιλόσοφοι,
καθορῶντες |
[252] |
δέ;
Ἔσται
πότερον
αὐτῶν
οὐσίας
|
μὴ |
προσκοινωνοῦν;
(Θεαίτητος)
Οὐκ
ἔσται.
(Ξένος) |
[230] |
περὶ
τὰ
σώματα
ἰατροὶ
νενομίκασι
|
μὴ |
πρότερον
ἂν
τῆς
προσφερομένης
τροφῆς |
[230] |
καὶ
περὶ
ψυχῆς
διενοήθησαν
ἐκεῖνοι,
|
μὴ |
πρότερον
αὐτὴν
ἕξειν
τῶν
προσφερομένων |
[265] |
ἥτις
ἂν
αἰτία
γίγνηται
τοῖς
|
μὴ |
πρότερον
οὖσιν
ὕστερον
γίγνεσθαι.
(Θεαίτητος) |
[219] |
τίνι;
(Ξένος)
Πᾶν
ὅπερ
ἂν
|
μὴ |
πρότερόν
τις
ὂν
ὕστερον
εἰς |
[231] |
ἡ
παροιμία,
τὸ
τὰς
ἁπάσας
|
μὴ |
ῥᾴδιον
εἶναι
διαφεύγειν.
Νῦν
οὖν |
[239] |
ἐν
ἔμοιγε
λέγοντι,
καθάπερ
εἶπον,
|
μὴ |
σκοπῶμεν
τὴν
ὀρθολογίαν
περὶ
τὸ |
[218] |
τὴν
μέθοδον
αὐτοῦ
προμελετᾶν,
εἰ
|
μὴ |
σύ
ποθεν
εὐπετεστέραν
ἔχεις
εἰπεῖν |
[227] |
τεχνῶν
τὸ
συγγενὲς
καὶ
τὸ
|
μὴ |
συγγενὲς
κατανοεῖν
πειρωμένη
τιμᾷ
πρὸς |
[257] |
φύσις.
εἰ
δέ
τις
ταῦτα
|
μὴ |
συγχωρεῖ,
πείσας
ἡμῶν
τοὺς
ἔμπροσθεν |
[252] |
τὰ
μὲν
ἐθέλειν,
τὰ
δὲ
|
μὴ |
συμμείγνυσθαι.
(Θεαίτητος)
Πῶς
γὰρ
οὔ; |
[252] |
ὧν
ἀκρατεῖς
ὄντες
εἴργεσθαι
καὶ
|
μὴ |
συνάπτειν
ἐν
τοῖς
λόγοις
οὐκ |
[237] |
εἶναι,
~καὶ
τοῦτο
φθεγξάμενον
ἐναντιολογίᾳ
|
μὴ |
συνέχεσθαι,
παντάπασιν,
ὦ
(Θεαίτητε,
χαλεπόν. |
[253] |
ἔχων
γιγνώσκειν
μουσικός,
ὁ
δὲ
|
μὴ |
συνιεὶς
ἄμουσος;
(Θεαίτητος)
Οὕτως.
(Ξένος) |
[260] |
τὸ
παράπαν
οὐκ
εἶναι
ταύτης
|
μὴ |
συνισταμένης
τῆς
κοινωνίας.
Διὰ
ταῦτ' |
[267] |
καθὸ
δὴ
τῶν
ὀνομάτων
ἀνάγκη
|
μὴ |
σφόδρα
εὐπορεῖν.
Ὅμως
δέ,
κἂν |
[246] |
ἄλλων
εἴ
τίς
τι>
φήσει
|
μὴ |
σῶμα
ἔχον
εἶναι,
καταφρονοῦντες
τὸ |
[254] |
περὶ
πάντων
τῶν
εἰδῶν,
ἵνα
|
μὴ |
ταραττώμεθα
ἐν
πολλοῖς,
ἀλλὰ
προελόμενοι |
[256] |
ἑαυτὴν
οὕτω
λέγομεν,
ὅταν
δὲ
|
μὴ |
ταὐτόν,
διὰ
τὴν
κοινωνίαν
αὖ |
[256] |
ὅταν
εἴπωμεν
αὐτὴν
ταὐτὸν
καὶ
|
μὴ |
ταὐτόν,
ὁμοίως
εἰρήκαμεν,
ἀλλ'
ὁπόταν |
[256] |
δὴ
ταὐτόν
τ'
εἶναι
καὶ
|
μὴ |
ταὐτὸν
ὁμολογητέον
καὶ
οὐ
δυσχεραντέον. |
[253] |
μὲν
τοὺς
συγκεραννυμένους
τε
καὶ
|
μὴ |
τέχνην
ἔχων
γιγνώσκειν
μουσικός,
ὁ |
[237] |
οὔ;
(Ξένος)
Τὸν
δὲ
δὴ
|
μὴ |
τὶ
λέγοντα
ἀναγκαιότατον,
ὡς
ἔοικε, |
[245] |
τὸ
ὅλον
ἐν
τοῖς
οὖσι
|
μὴ |
τιθέντα.
(Θεαίτητος)
Παντάπασιν
ἔοικε
ταῦθ' |
[223] |
τοῖς
πρόσθεν
εἰρημένοις
φάντασμα
παρέχεται
|
μὴ |
τοῦτο
ὃ
νῦν
αὐτὸ
ἡμεῖς |
[232] |
αὐτοῖς
ὡς
ἔπος
εἰπεῖν
διελέγετο
|
μὴ |
τοῦτο
ὑπισχνουμένοις.
(Ξένος)
Τά
γε |
[243] |
εἰ
μὲν
ἀληθῶς
τις
ἢ
|
μὴ |
τούτων
εἴρηκε,
χαλεπὸν
καὶ
πλημμελὲς |
[249] |
νοῦν
μὲν
ἔχειν,
ζωὴν
δὲ
|
μὴ |
φῶμεν;
(Θεαίτητος)
Καὶ
πῶς;
(Ξένος) |
[256] |
φήσομεν
εἶναι,
τοῦ
δὲ
τετάρτου
|
μὴ |
φῶμεν,
(ὁμολογήσαντες
αὐτὰ
εἶναι
πέντε, |
[217] |
ὄν.
Τὸ
δὲ
αὖ
σοὶ
|
μὴ |
χαρίζεσθαι
καὶ
τοῖσδε,
ἄλλως
τε |