Page
[240]	Οὕτως. (Ξένος) Τί δέ; Τὸ	μὴ	ἀληθινὸν ἆρ' ἐναντίον ἀληθοῦς; (Θεαίτητος)
[240]	τὸ ἐοικός, εἴπερ αὐτό γε	μὴ	ἀληθινὸν ἐρεῖς. (Θεαίτητος) Ἀλλ' ἔστι
[262]	ὅτανπερ ᾖ, τινὸς εἶναι λόγον,	μὴ	δὲ τινὸς ἀδύνατον. (Θεαίτητος) Οὕτως.
[258]	Ὁμοίως. (Ξένος) Οὐκοῦν καὶ τὸ	μὴ	δίκαιον τῷ δικαίῳ κατὰ ταὐτὰ
[244]	πρῶτον τοῦτ' αὐτὸ ἡμᾶς, ἵνα	μὴ	δοξάζωμεν μανθάνειν μὲν τὰ λεγόμενα
[247]	ἀλλὰ διατείνοιντ' ἂν πᾶν ὃ	μὴ	δυνατοὶ ταῖς χερσὶ συμπιέζειν εἰσίν,
[243]	καὶ τρία τὸ πᾶν ἀλλὰ	μὴ	δύο ἔτι καθ' ὑμᾶς τιθῶμεν;
[246]	αὐτοὺς ποιεῖν· εἰ δὲ τοῦτο	μὴ	ἐγχωρεῖ, λόγῳ ποιῶμεν, ὑποτιθέμενοι νομιμώτερον
[241]	νομισθήσεται (τά τε ὄντα λέγων	μὴ	εἶναι καὶ τὰ μὴ ὄντα
[245]	τῷ ὄντι, καὶ πρὸς τῷ	μὴ	εἶναι μηδ' ἂν γενέσθαι ποτὲ
[240]	δόξαν; (Θεαίτητος) Ἀνάγκη. (Ξένος) Πότερον	μὴ	εἶναι τὰ μὴ ὄντα δοξάζουσαν,
[218]	τι τῷ μήκει πονῶν ἄχθῃ,	μὴ	ἐμὲ αἰτιᾶσθαι τούτων, ἀλλὰ τούσδε
[258]	γὰρ μήποτε τοῦτο δαμῇ, εἶναι	μὴ	ἐόντα, ἀλλὰ σὺ τῆσδ' ἀφ'
[237]	μήποτε τοῦτο δαμῇ, φησίν, εἶναι	μὴ	ἐόντα· ἀλλὰ σὺ τῆσδ' ἀφ'
[263]	(Θεαίτητος) Οὕτως. (Ξένος) Εἰ δὲ	μὴ	ἔστιν σός, οὐκ ἄλλου γε
[264]	πῶς; (Ξένος) Τί δ' ὅταν	μὴ	καθ' αὑτὸ ἀλλὰ δι' αἰσθήσεως
[257]	τῶν ἄλλων τὶ μηνύει (τὸ	μὴ	καὶ τὸ οὒ προτιθέμενα τῶν
[257]	ἐπωνυμίαν; (Θεαίτητος) Ἔχον· ὃ γὰρ	μὴ	καλὸν ἑκάστοτε φθεγγόμεθα, τοῦτο οὐκ
[257]	ἔοικ' εἶναί τις συμβαίνει τὸ	μὴ	καλόν. (Θεαίτητος) Ὀρθότατα. (Ξένος) Τί
[257]	τῶν ὄντων, ἧττον δὲ τὸ	μὴ	καλόν; (Θεαίτητος) Οὐδέν. ~(Ξένος) Ὁμοίως
[257]	ἀντιτεθὲν οὕτω συμβέβηκεν εἶναι τὸ	μὴ	καλόν; (Θεαίτητος) Οὕτως. (Ξένος) Ὄντος
[258]	μέγα μὴ μέγα> καὶ τὸ	μὴ	καλὸν μὴ καλόν> οὕτω δὲ
[258]	μέγα> καὶ τὸ μὴ καλὸν	μὴ	καλόν> οὕτω δὲ καὶ τὸ
[217]	τὸ νῦν πρῶτον συγγενόμενον ὑμῖν	μὴ	κατὰ σμικρὸν ἔπος πρὸς ἔπος
[241]	τῶν ὅσαι περὶ ταῦτά εἰσι,	μὴ	καταγέλαστος εἶναι τά γ' ἐναντία
[229]	(Θεαίτητος) Ποῖον δή; (Ξένος) Τὸ	μὴ	κατειδότα τι δοκεῖν εἰδέναι· δι'
[250]	ἔτι ῥᾴδιον. ἰ γάρ τι	μὴ	(κινεῖται, πῶς οὐχ ἕστηκεν; ἢ
[233]	ποῖον; (Ξένος) Εἴ τις φαίη	μὴ	λέγειν μηδ' ἀντιλέγειν, ἀλλὰ ποιεῖν
[245]	ἔσται καὶ ὅλον, ἢ παντάπασι	μὴ	λέγωμεν ὅλον εἶναι τὸ ὄν;
[263]	δύναμιν. (Ξένος) Θεαίτητος κάθηται. μῶν	μὴ	μακρὸς ὁ λόγος; (Θεαίτητος) Οὔκ,
[258]	Οὐδέν. ~(Ξένος) Ὁμοίως ἄρα τὸ	μὴ	μέγα καὶ τὸ μέγα αὐτὸ
[258]	καλὸν καὶ τὸ μὴ μέγα	μὴ	μέγα> καὶ τὸ μὴ καλὸν
[258]	καλὸν ἦν καλὸν καὶ τὸ	μὴ	μέγα μὴ μέγα> καὶ τὸ
[257]	(Ξένος) Οἷον ὅταν εἴπωμέν τι	μὴ	μέγα, τότε μᾶλλόν τί σοι
[245]	ἐάν γε τὸ ὂν ᾖ	μὴ	ὅλον διὰ τὸ πεπονθέναι τὸ
[245]	οὐδ' ὁποσονοῦν τι δεῖ τὸ	μὴ	ὅλον εἶναι· ποσόν τι γὰρ
[243]	ἀπορούμενον ὁπότε τις εἴποι, τὸ	μὴ	ὄν, ἀκριβῶς ᾤμην συνιέναι. Νῦν
[239]	σκοπῶμεν τὴν ὀρθολογίαν περὶ τὸ	μὴ	ὄν, ἀλλ' εἶα δὴ νῦν
[258]	ταὐτὸν ἦν τε καὶ ἔστι	μὴ	ὄν, ἐνάριθμον τῶν πολλῶν ὄντων
[259]	δὲ νῦν εἰρήκαμεν εἶναι τὸ	μὴ	ὄν, ἢ πεισάτω τις ὡς
[256]	ὄν, ἄπειρον δὲ πλήθει τὸ	μὴ	ὄν. (Θεαίτητος) Ἔοικεν. ~(Ξένος) Οὐκοῦν
[258]	αὐτὸ τοῦτό ἐστιν ὄντως τὸ	μὴ	ὄν. (Θεαίτητος) Καὶ παντάπασί γε,
[258]	προσείπωμεν; (Θεαίτητος) Δῆλον ὅτι τὸ	μὴ	ὄν, ὃ διὰ τὸν σοφιστὴν
[237]	χρὴ τοὔνομ' ἐπιφέρειν τοῦτο, τὸ	μὴ	ὄν, τί δοκοῦμεν ἂν εἰς
[259]	ἔστι σαφέστατα (ἐξ ἀνάγκης εἶναι	μὴ	ὄν· τὸ δὲ ὂν αὖ
[254]	ὂν λέγουσιν ὡς ἔστιν ὄντως	μὴ	ὂν ἀθῴοις ἀπαλλάττειν. (Θεαίτητος) οὐκοῦν
[250]	τό τε ὂν καὶ τὸ	μὴ	ὂν ἀπορίας μετειλήφατον, νῦν ἐλπὶς
[258]	ὅτι τοὐναντίον τοῦ ὄντος τὸ	μὴ	ὂν ἀποφαινόμενοι τολμῶμεν λέγειν ὡς
[238]	οὔτ' εἰπεῖν οὔτε διανοηθῆναι τὸ	μὴ	ὂν αὐτὸ καθ' αὑτό, ἀλλ'
[258]	θαῤῥοῦντα ἤδη λέγειν ὅτι τὸ	μὴ	ὂν βεβαίως ἐστὶ τὴν αὑτοῦ
[238]	οὕτως ἓν αὐτὸ εἴρηκα· τὸ	μὴ	ὂν γὰρ φημί. συνίης τοι.
[238]	ἑνὸς οὔτε τῶν πολλῶν τὸ	μὴ	ὂν δεῖν μετέχειν, ἄρτι τε
[254]	ἵνα τό τε ὂν καὶ	μὴ	ὂν εἰ μὴ πάσῃ σαφηνείᾳ
[237]	ὁ λόγος οὗτος ὑποθέσθαι τὸ	μὴ	ὂν εἶναι· ψεῦδος γὰρ οὐκ
[256]	Ἔστιν ἄρα ἐξ ἀνάγκης τὸ	μὴ	ὂν ἐπί τε κινήσεως εἶναι
[261]	ἀπολογισώμεθα πότερον αὐτῶν ἅπτεται τὸ	μὴ	ὂν ἢ παντάπασιν ἀληθῆ μέν
[260]	Πῇ; (Ξένος) Τὸ μὲν δὴ	μὴ	ὂν ἡμῖν ἕν τι τῶν
[258]	καλόν> οὕτω δὲ καὶ τὸ	μὴ	ὂν κατὰ ταὐτὸν ἦν τε
[254]	ἄρα ἡμῖν πῃ (παρεικάθῃ τὸ	μὴ	ὂν λέγουσιν ὡς ἔστιν ὄντως
[257]	Τὸ ποῖον; (Ξένος) Ὁπόταν τὸ	μὴ	ὂν λέγωμεν, ὡς ἔοικεν, οὐκ
[260]	οὐσίας γὰρ οὐδὲν οὐδαμῇ τὸ	μὴ	ὂν μετέχειν. (Θεαίτητος) Ἦν ταῦτα.
[237]	τῶν ὄντων ἐπί τι> τὸ	μὴ	ὂν οὐκ οἰστέον. (Θεαίτητος) Πῶς
[260]	μηδ' εἶναι ψεῦδος· τὸ γὰρ	μὴ	ὂν οὔτε διανοεῖσθαί τινα οὔτε
[238]	ἐλέγχοντα εἰς ἀπορίαν καθίστησι τὸ	μὴ	ὂν οὕτως, ὥστε, ὁπόταν αὐτὸ
[240]	πολυκέφαλος σοφιστὴς ἠνάγκακεν ἡμᾶς τὸ	μὴ	ὂν οὐχ ἑκόντας ὁμολογεῖν εἶναί
[238]	πλῆθος μήτε ἓν πρὸς τὸ	μὴ	ὂν προσφέρειν. (Θεαίτητος) Οὔκουν ἂν
[240]	τοιαύτην τινὰ πεπλέχθαι συμπλοκὴν τὸ	μὴ	ὂν τῷ ὄντι, καὶ μάλα
[237]	φατέον, ὅς γ' ἂν ἐπιχειρῇ	μὴ	ὂν φθέγγεσθαι; (Θεαίτητος) Τέλος γοῦν
[238]	τὰ μὴ ὄντα ἢ τὸ	μὴ	ὂν χωρὶς ἀριθμοῦ; (Θεαίτητος) Λέγε
[241]	βασανίζειν, καὶ βιάζεσθαι τό τε	μὴ	ὂν ὡς ἔστι κατά τι
[261]	Νῦν γὰρ μόγις μὲν τὸ	μὴ	ὂν ὡς οὐκ ἔστι προβληθὲν
[263]	ὄντων. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Τὰ	μὴ	ὄντ' ἄρα ὡς ὄντα λέγει.
[240]	ὄντα; (Θεαίτητος) Εἶναί πως τὰ	μὴ	ὄντα δεῖ γε, εἴπερ ψεύσεταί
[260]	καὶ λόγος· τὸ γὰρ τὰ	μὴ	ὄντα δοξάζειν ἢ λέγειν, τοῦτ'
[240]	τἀναντία. (Ξένος) Λέγεις ἄρα τὰ	μὴ	ὄντα δοξάζειν τὴν ψευδῆ δόξαν;
[240]	(Ξένος) Πότερον μὴ εἶναι τὰ	μὴ	ὄντα δοξάζουσαν, ἤ πως εἶναι
[241]	λέγων μὴ εἶναι καὶ τὰ	μὴ	ὄντα εἶναι. (Θεαίτητος) Πῶς γὰρ
[238]	διανοίᾳ τὸ παράπαν λάβοι τὰ	μὴ	ὄντα ἢ τὸ μὴ ὂν
[258]	δέ γε οὐ μόνον τὰ	μὴ	ὄντα ὡς ἔστιν ἀπεδείξαμεν, ἀλλὰ
[263]	θάτερα ὡς τὰ αὐτὰ καὶ	μὴ	ὄντα ὡς ὄντα, παντάπασιν (ὡς)
[239]	μήτε πλῆθος ἀριθμοῦ προστιθεὶς τῷ	μὴ	ὄντι, κατὰ τὸ ὀρθὸν φθέγξασθαί
[261]	καὶ τὴν κοινωνίαν αὐτῶν τῷ	(μὴ	ὄντι κατίδωμεν, κατιδόντες δὲ τὸ
[238]	οὔτε ὀρθόν φαμεν ὂν ἐπιχειρεῖν	μὴ	ὄντι προσαρμόττειν. (Θεαίτητος) Λέγεις ἀληθέστατα.
[241]	καὶ κατὰ λόγους; τῷ γὰρ	μὴ	ὄντι τὸ ὂν προσάπτειν ἡμᾶς
[258]	εἶδος ὃ τυγχάνει ὂν τοῦ	μὴ	ὄντος ἀπεφηνάμεθα· τὴν γὰρ θατέρου
[262]	ἀπραξίαν οὐδὲ οὐσίαν ὄντος οὐδὲ	μὴ	ὄντος δηλοῖ τὰ φωνηθέντα, πρὶν
[239]	ἂν εὕροι περὶ τὸν τοῦ	μὴ	ὄντος ἔλεγχον. ὥστε ἐν ἔμοιγε
[250]	Τὸ ποῖον; (Ξένος) Ὅτι τοῦ	μὴ	ὄντος ἐρωτηθέντες τοὔνομα ἐφ' ὅτι
[246]	ἴδωμεν (ὅτι τὸ ὂν τοῦ	μὴ	ὄντος οὐδὲν εὐπορώτερον εἰπεῖν ὅτι
[254]	μὲν ἀποδιδράσκων εἰς τὴν τοῦ	μὴ	ὄντος σκοτεινότητα, τριβῇ προσαπτόμενος αὐτῆς,
[260]	εἰδῶν τὰ μὲν μετέχειν τοῦ	μὴ	ὄντος, τὰ δ' οὔ, καὶ
[260]	καὶ λόγος οὐ κοινωνεῖ τοῦ	μὴ	ὄντος· ψεῦδος γὰρ τὸ παράπαν
[219]	γε μὴν θηρευτικὴν ἄλογον τὸ	μὴ	οὐ τέμνειν διχῇ. (Θεαίτητος) Λέγε
[235]	(Θεαίτητος) Τὸ ποῖον; (Ξένος) Τὸ	μὴ	οὐ τοῦ γένους εἶναι τοῦ
[255]	τὸ ὂν καὶ τὸ θάτερον	μὴ	πάμπολυ διεφερέτην· ἀλλ' εἴπερ θάτερον
[264]	τὴν προσδοκίαν ἣν ἐφοβήθημεν ἄρτι,	μὴ	παντάπασιν ἀνήνυτον ἔργον ἐπιβαλλοίμεθα ζητοῦντες
[249]	ῥᾳδίως πεισθησόμεθα τῷ παντελῶς (ὄντι	μὴ	παρεῖναι, μηδὲ ζῆν αὐτὸ μηδὲ
[254]	ὂν καὶ μὴ ὂν εἰ	μὴ	πάσῃ σαφηνείᾳ δυνάμεθα λαβεῖν, ἀλλ'
[235]	τῶν ὄντων, ἢ διστάζομεν ἔτι	μὴ	περὶ ὅσωνπερ ἀντιλέγειν δοκεῖ δυνατὸς
[254]	συνεπισπώμεθα τῷ λόγῳ τῇδε σκοποῦντες,	μὴ	περὶ πάντων τῶν εἰδῶν, ἵνα
[216]	ἄλλων ἄγνοιαν ἐπιστρωφῶσι πόληασηομ. Οἱ	μὴ	πλαστῶς ἀλλ' ὄντως φιλόσοφοι, καθορῶντες
[252]	δέ; Ἔσται πότερον αὐτῶν οὐσίας	μὴ	προσκοινωνοῦν; (Θεαίτητος) Οὐκ ἔσται. (Ξένος)
[230]	περὶ τὰ σώματα ἰατροὶ νενομίκασι	μὴ	πρότερον ἂν τῆς προσφερομένης τροφῆς
[230]	καὶ περὶ ψυχῆς διενοήθησαν ἐκεῖνοι,	μὴ	πρότερον αὐτὴν ἕξειν τῶν προσφερομένων
[265]	ἥτις ἂν αἰτία γίγνηται τοῖς	μὴ	πρότερον οὖσιν ὕστερον γίγνεσθαι. (Θεαίτητος)
[219]	τίνι; (Ξένος) Πᾶν ὅπερ ἂν	μὴ	πρότερόν τις ὂν ὕστερον εἰς
[231]	ἡ παροιμία, τὸ τὰς ἁπάσας	μὴ	ῥᾴδιον εἶναι διαφεύγειν. Νῦν οὖν
[239]	ἐν ἔμοιγε λέγοντι, καθάπερ εἶπον,	μὴ	σκοπῶμεν τὴν ὀρθολογίαν περὶ τὸ
[218]	τὴν μέθοδον αὐτοῦ προμελετᾶν, εἰ	μὴ	σύ ποθεν εὐπετεστέραν ἔχεις εἰπεῖν
[227]	τεχνῶν τὸ συγγενὲς καὶ τὸ	μὴ	συγγενὲς κατανοεῖν πειρωμένη τιμᾷ πρὸς
[257]	φύσις. εἰ δέ τις ταῦτα	μὴ	συγχωρεῖ, πείσας ἡμῶν τοὺς ἔμπροσθεν
[252]	τὰ μὲν ἐθέλειν, τὰ δὲ	μὴ	συμμείγνυσθαι. (Θεαίτητος) Πῶς γὰρ οὔ;
[252]	ὧν ἀκρατεῖς ὄντες εἴργεσθαι καὶ	μὴ	συνάπτειν ἐν τοῖς λόγοις οὐκ
[237]	εἶναι, ~καὶ τοῦτο φθεγξάμενον ἐναντιολογίᾳ	μὴ	συνέχεσθαι, παντάπασιν, ὦ (Θεαίτητε, χαλεπόν.
[253]	ἔχων γιγνώσκειν μουσικός, ὁ δὲ	μὴ	συνιεὶς ἄμουσος; (Θεαίτητος) Οὕτως. (Ξένος)
[260]	τὸ παράπαν οὐκ εἶναι ταύτης	μὴ	συνισταμένης τῆς κοινωνίας. Διὰ ταῦτ'
[267]	καθὸ δὴ τῶν ὀνομάτων ἀνάγκη	μὴ	σφόδρα εὐπορεῖν. Ὅμως δέ, κἂν
[246]	ἄλλων εἴ τίς τι> φήσει	μὴ	σῶμα ἔχον εἶναι, καταφρονοῦντες τὸ
[254]	περὶ πάντων τῶν εἰδῶν, ἵνα	μὴ	ταραττώμεθα ἐν πολλοῖς, ἀλλὰ προελόμενοι
[256]	ἑαυτὴν οὕτω λέγομεν, ὅταν δὲ	μὴ	ταὐτόν, διὰ τὴν κοινωνίαν αὖ
[256]	ὅταν εἴπωμεν αὐτὴν ταὐτὸν καὶ	μὴ	ταὐτόν, ὁμοίως εἰρήκαμεν, ἀλλ' ὁπόταν
[256]	δὴ ταὐτόν τ' εἶναι καὶ	μὴ	ταὐτὸν ὁμολογητέον καὶ οὐ δυσχεραντέον.
[253]	μὲν τοὺς συγκεραννυμένους τε καὶ	μὴ	τέχνην ἔχων γιγνώσκειν μουσικός, ὁ
[237]	οὔ; (Ξένος) Τὸν δὲ δὴ	μὴ	τὶ λέγοντα ἀναγκαιότατον, ὡς ἔοικε,
[245]	τὸ ὅλον ἐν τοῖς οὖσι	μὴ	τιθέντα. (Θεαίτητος) Παντάπασιν ἔοικε ταῦθ'
[223]	τοῖς πρόσθεν εἰρημένοις φάντασμα παρέχεται	μὴ	τοῦτο ὃ νῦν αὐτὸ ἡμεῖς
[232]	αὐτοῖς ὡς ἔπος εἰπεῖν διελέγετο	μὴ	τοῦτο ὑπισχνουμένοις. (Ξένος) Τά γε
[243]	εἰ μὲν ἀληθῶς τις ἢ	μὴ	τούτων εἴρηκε, χαλεπὸν καὶ πλημμελὲς
[249]	νοῦν μὲν ἔχειν, ζωὴν δὲ	μὴ	φῶμεν; (Θεαίτητος) Καὶ πῶς; (Ξένος)
[256]	φήσομεν εἶναι, τοῦ δὲ τετάρτου	μὴ	φῶμεν, (ὁμολογήσαντες αὐτὰ εἶναι πέντε,
[217]	ὄν. Τὸ δὲ αὖ σοὶ	μὴ	χαρίζεσθαι καὶ τοῖσδε, ἄλλως τε

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 27/11/2008