| Page |
|---|
| [238] |
τὸ
δὲ
ἔτι
μείζω
τινὰ
|
λέγειν |
ἄλλην
ἔχομεν;
(Θεαίτητος)
Τίνα
δή; |
| [251] |
δήπου
χαίρουσιν
οὐκ
ἐῶντες
ἀγαθὸν
|
λέγειν |
(ἄνθρωπον,
ἀλλὰ
τὸ
μὲν
ἀγαθὸν |
| [247] |
ἐν
τῷ
παρόντι
τούτου
βέλτιον
|
λέγειν, |
δέχονται
τοῦτο.
~(Ξένος)
Καλῶς·
ἴσως |
| [251] |
(Ξένος)
Καὶ
τιθῶμέν
γε
αὐτοὺς
|
λέγειν, |
εἰ
βούλει,
πρῶτον
μηδενὶ
μηδὲν |
| [244] |
τοὔνομα,
ἢ
μηδενὸς
ὄνομα
ἀναγκασθήσεται
|
λέγειν, |
εἰ
δέ
τινος
αὐτὸ
φήσει, |
| [225] |
ἀμφισβητοῦν,
ἆρ'
οὐκ
ἐριστικὸν
αὖ
|
λέγειν |
εἰθίσμεθα;
(Θεαίτητος)
Πῶς
γὰρ
οὔ; |
| [236] |
Ὅπως
γὰρ
εἰπόντα
χρὴ
ψευδῆ
|
λέγειν |
ἢ
δοξάζειν
ὄντως
εἶναι,
~καὶ |
| [241] |
οὐ
μανθάνομεν
ὅτι
τἀναντία
φήσει
|
λέγειν |
ἡμᾶς
τοῖς
νυνδή,
ψευδῆ
τολμήσαντας |
| [249] |
περὶ
αὐτοῦ,
φαινόμεθα
δέ
τι
|
λέγειν |
ἡμῖν
αὐτοῖς;
(Θεαίτητος)
Ἐμοὶ
γοῦν· |
| [241] |
τά
γ'
ἐναντία
ἀναγκαζόμενος
αὑτῷ
|
λέγειν. |
(Θεαίτητος)
Ἀληθέστατα.
~(Ξένος)
Διὰ
ταῦτα |
| [249] |
τε
καὶ
τὸ
πᾶν
συναμφότερα
|
λέγειν. |
(Θεαίτητος)
ἀληθέστατα.
(Ξένος)
Τί
οὖν; |
| [237] |
ἀναγκαιότατον,
ὡς
ἔοικε,
παντάπασι
μηδὲν
|
λέγειν. |
(Θεαίτητος)
Ἀναγκαιότατον
μὲν
οὖν.
(Ξένος) |
| [223] |
(Ξένος)
Τίνι
δὴ
τούτῳ;
πειρῶ
|
λέγειν. |
(Θεαίτητος)
Δῆλον
δή·
τὸν
γὰρ |
| [237] |
τι
λέγοντα
ἕν
γέ
τι
|
λέγειν; |
(Θεαίτητος)
Οὕτως.
(Ξένος)
Ἑνὸς
γὰρ |
| [238] |
αὐτὸν
αὑτῷ
περὶ
ἐκεῖνο
ἀναγκάζεσθαι
|
λέγειν; |
(Θεαίτητος)
Πῶς
φῄς;
εἰπὲ
ἔτι |
| [230] |
ἂν
οἴηταί
τίς
τι
πέρι
|
λέγειν |
λέγων
μηδέν·
εἶθ'
ἅτε
πλανωμένων |
| [236] |
εἶναι
δὲ
μή,
καὶ
τὸ
|
λέγειν |
μὲν
ἄττα,
ἀληθῆ
δὲ
μή, |
| [237] |
τοῦτο
συγχωρητέον,
τὸ
τὸν
τοιοῦτον
|
λέγειν |
μέν
(τι)
λέγειν
μέντοι
μηδέν, |
| [237] |
τὸν
τοιοῦτον
λέγειν
μέν
(τι)
|
λέγειν |
μέντοι
μηδέν,
ἀλλ'
οὐδὲ
λέγειν |
| [233] |
(Ξένος)
Εἴ
τις
φαίη
μὴ
|
λέγειν |
μηδ'
ἀντιλέγειν,
ἀλλὰ
ποιεῖν
καὶ |
| [260] |
παράπαν,
οὐδὲν
ἂν
ἔτι
που
|
λέγειν |
οἷοί
τ'
ἦμεν.
(Ἀφῃρέθημεν
δ' |
| [224] |
δὲ
περὶ
ταῦτα
σὺ
προθυμήθητι
|
λέγειν |
ὄνομα.
(Θεαίτητος)
Καὶ
τί
τις |
| [258] |
ἐλλειπόμενον,
καὶ
δεῖ
θαῤῥοῦντα
ἤδη
|
λέγειν |
ὅτι
τὸ
μὴ
ὂν
βεβαίως |
| [260] |
ὂν
οὔτε
διανοεῖσθαί
τινα
οὔτε
|
λέγειν· |
οὐσίας
γὰρ
οὐδὲν
οὐδαμῇ
τὸ |
| [262] |
τὰ
ῥήματα
τοῖς
ὀνόμασι.
Διὸ
|
λέγειν |
τε
αὐτὸν
ἀλλ'
οὐ
μόνον |
| [225] |
σχεδὸν
εἰκὸς
καὶ
πρέπον
ὄνομα
|
λέγειν |
τι
τοιοῦτον
τιθεμένους
οἷον
βιαστικόν. |
| [260] |
τὰ
μὴ
ὄντα
δοξάζειν
ἢ
|
λέγειν, |
τοῦτ'
ἔστι
που
τὸ
ψεῦδος |
| [237] |
λέγειν
μέντοι
μηδέν,
ἀλλ'
οὐδὲ
|
λέγειν |
φατέον,
ὅς
γ'
ἂν
ἐπιχειρῇ |
| [248] |
τί
τοῦθ'
ὑμᾶς
ἐπ'
ἀμφοῖν
|
λέγειν |
φῶμεν;
ἆρ'
οὐ
τὸ
νυνδὴ |
| [258] |
τὸ
μὴ
ὂν
ἀποφαινόμενοι
τολμῶμεν
|
λέγειν |
ὡς
ἔστιν.
Ἡμεῖς
γὰρ
περὶ |
| [242] |
ὅτι
συμπλέκειν
(ἀσφαλέστατον
ἀμφότερα
καὶ
|
λέγειν |
ὡς
τὸ
ὂν
πολλά
τε |
| [237] |
λέγομεν
ἑκάστοτε·
μόνον
γὰρ
αὐτὸ
|
λέγειν, |
ὥσπερ
γυμνὸν
καὶ
ἀπηρημωμένον
ἀπὸ |
