Page
[267]	ὦ Θεαίτητε, ἄξιον ἡγεῖσθαι· δι'	ἃ	δέ, σκόπει. (Θεαίτητος) Λέγε. (Ξένος)
[232]	καὶ κατὰ μίαν ἑκάστην τέχνην,	ἃ	δεῖ πρὸς ἕκαστον αὐτὸν τὸν
[219]	(Ξένος) Τὰ δέ γε νυνδὴ	ἃ>	διήλθομεν ἅπαντα εἶχεν εἰς τοῦτο
[268]	(αὐτῶν ἐστιν, οἰόμενος εἰδέναι ταῦτα	ἃ	δοξάζει· τὸ δὲ θατέρου σχῆμα
[230]	τε καὶ αἰσχρὸν γεγονέναι ταῦτα	ἃ	καθαρώτατον καὶ κάλλιστον ἔπρεπε τὸν
[241]	τούτων ὁμολογηθέντα; μανθάνομεν, ὦ Θεαίτητε,	ἃ	λέγει; (Θεαίτητος) Πῶς γὰρ οὐ
[254]	(Ξένος) Μέγιστα μὴν τῶν γενῶν	ἃ	νυνδὴ διῇμεν τό τε ὂν
[240]	(Ξένος) Τὸ διὰ πάντων τούτων	ἃ	πολλὰ εἰπὼν ἠξίωσας ἑνὶ προσειπεῖν
[268]	καὶ φόβον ὡς ἀγνοεῖ ταῦτα	ἃ	πρὸς τοὺς ἄλλους ὡς εἰδὼς
[220]	(Θεαίτητος) Κατὰ ποῖα; (Ξένος) Καθ'	ἃ	τὸ μὲν ἕρκεσιν αὐτόθεν ποιεῖται
[251]	λέγειν (ἄνθρωπον, ἀλλὰ τὸ μὲν	ἀγαθὸν	ἀγαθόν, τὸν δὲ ἄνθρωπον ἄνθρωπον.
[251]	αὐτὸν εἶναί φαμεν, ἀλλὰ καὶ	ἀγαθὸν	καὶ ἕτερα ἄπειρα, καὶ τἆλλα
[251]	καὶ δήπου χαίρουσιν οὐκ ἐῶντες	ἀγαθὸν	λέγειν (ἄνθρωπον, ἀλλὰ τὸ μὲν
[251]	(ἄνθρωπον, ἀλλὰ τὸ μὲν ἀγαθὸν	ἀγαθόν,	τὸν δὲ ἄνθρωπον ἄνθρωπον. Ἐντυγχάνεις
[241]	συγγνώμην καὶ καθάπερ νῦν εἶπες	ἀγαπήσεις	ἐάν πῃ καὶ κατὰ βραχὺ
[235]	Πῶς γὰρ οὐ θετέον; (Ξένος)	Ἄγε	δή, νῦν ἡμέτερον ἔργον ἤδη
[237]	κἀμὲ κατὰ ταύτην τὴν ὁδὸν	ἄγε.	(Ξένος) Ἀλλὰ χρὴ δρᾶν ταῦτα.
[219]	τις ὂν ὕστερον εἰς οὐσίαν	ἄγῃ,	τὸν μὲν ἄγοντα ποιεῖν, τὸ
[249]	μηδὲ φρονεῖν, ἀλλὰ σεμνὸν καὶ	ἅγιον,	νοῦν οὐκ ἔχον, ἀκίνητον ἑστὸς
[220]	μεθημερινόν, ὡς ἐχόντων ἐν ἄκροις	ἄγκιστρα	καὶ τῶν τριοδόντων, πᾶν ἀγκιστρευτικόν.
[220]	ἄγκιστρα καὶ τῶν τριοδόντων, πᾶν	ἀγκιστρευτικόν.	(Θεαίτητος) Λέγεται γὰρ οὖν. (Ξένος)
[221]	ἁλιευτικῆς δὲ πληκτικόν, πληκτικῆς δὲ	ἀγκιστρευτικόν·	τούτου δὲ τὸ περὶ τὴν
[220]	γὰρ οὖν. (Ξένος) Τοῦ τοίνυν	ἀγκιστρευτικοῦ	τῆς πληκτικῆς τὸ μὲν ἄνωθεν
[220]	(Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Τὸ δὲ	ἀγκίστροις	καὶ τριόδουσι πληγῇ γιγνόμενον (ἕτερον
[220]	Τὸ τῆς ἐναντίας ταύτῃ πληγῆς,	ἀγκίστρῳ	τε γιγνόμενον καὶ τῶν ἰχθύων
[268]	πολλὴν ὑποψίαν καὶ φόβον ὡς	ἀγνοεῖ	ταῦτα ἃ πρὸς τοὺς ἄλλους
[228]	γε. (Ξένος) Τό γε μὴν	ἀγνοεῖν	ἐστιν ἐπ' ἀλήθειαν ὁρμωμένης (ψυχῆς,
[233]	ῥηθέντος σύ γ' ἡμῖν εὐθὺς	ἀγνοεῖς·	τὰ γὰρ σύμπαντα, ὡς ἔοικας,
[249]	ἐννοεῖς ὅτι νῦν ἐσμεν ἐν	ἀγνοίᾳ	τῇ πλείστῃ περὶ αὐτοῦ, φαινόμεθα
[216]	φανταζόμενοι διὰ τὴν τῶν ἄλλων	ἄγνοιαν	ἐπιστρωφῶσι πόληασηομ. Οἱ μὴ πλαστῶς
[229]	εὑρεῖν. (Θεαίτητος) Πῇ; (Ξένος) Τὴν	ἄγνοιαν	ἰδόντες εἴ πῃ κατὰ μέσον
[228]	Ναί. (Ξένος) Τὸ δέ γε	ἄγνοιαν	μὲν καλοῦσι, κακίαν δὲ αὐτὸ
[229]	(Ξένος) Τί δέ; Περὶ σύμπασαν	ἄγνοιαν	μῶν ἄλλην τινὰ ἢ διδασκαλικὴν
[229]	τούτῳ γε οἶμαι μόνῳ τῆς	ἀγνοίας	ἀμαθίαν τοὔνομα προσρηθῆναι. (Θεαίτητος) Πάνυ
[229]	σοι τὸ νῦν ζητούμενον; (Ξένος)	Ἀγνοίας	γοῦν μέγα τί μοι δοκῶ
[228]	δὲ τῆς πολλῆς καὶ παντοδαπῆς	ἀγνοίας	πάθος αἶσχος θετέον. (Ξένος) Οὐκοῦν
[223]	Τὸ περὶ τὴν ψυχὴν ἴσως	ἀγνοοῦμεν,	ἐπεὶ τό γε ἕτερόν που
[267]	ἕτερον ἐκείνου λεκτέον οἶμαι, τὸν	ἀγνοοῦντα	τοῦ γιγνώσκοντος. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος)
[267]	ὅλης συλλήβδην ἀρετῆς; ἆρ' οὐκ	ἀγνοοῦντες	μέν, δοξάζοντες δέ πῃ, σφόδρα
[228]	γε ἴσμεν ἄκουσαν πᾶσαν πᾶν	ἀγνοοῦσαν.	(Θεαίτητος) Σφόδρα γε. (Ξένος) Τό
[267]	εἰδότες. καίτοι τίνα μείζω διαίρεσιν	ἀγνωσίας	τε καὶ γνώσεως θήσομεν; (Θεαίτητος)
[216]	κοσμίως καὶ τόνδε τινὰ ξένον	ἄγομεν,	τὸ μὲν γένος ἐξ Ἐλέας,
[224]	ἔνθεν μὲν ὠνηθεῖσαν, ἑτέρωσε δὲ	ἀγομένην	(καὶ πιπρασκομένην) καὶ γραφικὴν καὶ
[219]	μὲν ἄγοντα ποιεῖν, τὸ δὲ	ἀγόμενον	ποιεῖσθαί πού φαμεν. (Θεαίτητος) Ὀρθῶς.
[224]	χάριν ἀχθέντα καὶ πωλούμενα, τὸν	ἄγοντα	καὶ πωλοῦντα μηδὲν ἧττον τῆς
[219]	εἰς οὐσίαν ἄγῃ, τὸν μὲν	ἄγοντα	ποιεῖν, τὸ δὲ ἀγόμενον ποιεῖσθαί
[219]	τε δωρεῶν καὶ μισθώσεων καὶ	ἀγοράσεων,	τὸ δὲ λοιπόν, ἢ κατ'
[223]	(Ξένος) Καὶ μὴν αὖ φήσομεν	ἀγοραστικὴν	διχῇ τέμνεσθαι. (Θεαίτητος) Πῇ; (Ξένος)
[224]	ὡς τὸ τῆς κτητικῆς, μεταβλητικῆς,	ἀγοραστικῆς,	(ἐμπορικῆς, ψυχεμπορικῆς περὶ λόγους καὶ
[223]	μὲν δωρητικόν, τὸ δὲ ἕτερον	ἀγοραστικόν;	(Θεαίτητος) Εἰρήσθω. (Ξένος) Καὶ μὴν
[224]	Καὶ τὸ κτητικῆς ἄρα μεταβλητικόν,	ἀγοραστικόν,	καπηλικὸν εἴτε αὐτοπωλικόν, ἀμφοτέρως, ὅτιπερ
[235]	λόγου, κἀκείνῳ παραδόντας ἀποφῆναι τὴν	ἄγραν·	ἐὰν δ' ἄρα κατὰ μέρη
[221]	Δίχα που νυνδὴ διείλομεν τὴν	ἄγραν	πᾶσαν, νευστικοῦ μέρους, τὸ δὲ
[220]	Τοῦτο μὲν ἄρα ἑρκοθηρικὸν τῆς	ἄγρας	τὸ μέρος φήσομεν ἤ τι
[222]	ἥμερόν τι, τὸν δὲ ἄνθρωπον	ἄγριον,	εἴτε ἥμερον μὲν λέγεις αὖ
[218]	~ἄξενόν τι καταφαίνεταί μοι καὶ	(ἄγριον.	Ἐπεὶ Θεαίτητόν γε τὸν προσδιαλεγόμενον
[222]	τῶν ἡμέρων, τὸ δὲ τῶν	ἀγρίων.	(Θεαίτητος) Εἶτ' ἔστι τις θήρα
[231]	(Ξένος) Καὶ γὰρ κυνὶ λύκος,	ἀγριώτατον	ἡμερωτάτῳ. Τὸν δὲ ἀσφαλῆ δεῖ
[216]	οὐ ξένον ἀλλά τινα θεὸν	ἄγων	κατὰ τὸν Ὁμήρου λόγον λέληθας;
[265]	τῆς κτητικῆς ἐν θηρευτικῇ καὶ	ἀγωνίᾳ	καὶ ἐμπορικῇ καί τισιν ἐν
[225]	Ποίῳ δή; (Ξένος) Τῆς κτητικῆς	ἀγωνιστική	τι μέρος ἡμῖν ἦν. (Θεαίτητος)
[231]	ἐγὼ πειράσομαι (μνημονεύειν· τῆς γὰρ	ἀγωνιστικῆς	περὶ λόγους ἦν τις ἀθλητής,
[226]	τῆς ἀμφισβητητικῆς, τῆς μαχητικῆς, τῆς	ἀγωνιστικῆς,	τῆς κτητικῆς ἔστιν, ὡς ὁ
[219]	(Ξένος) Τὸ μὲν ἀναφανδὸν ὅλον	ἀγωνιστικὸν	θέντας, τὸ δὲ κρυφαῖον αὐτῆς
[219]	γνωρίσεως τό τε χρηματιστικὸν καὶ	ἀγωνιστικὸν	καὶ θηρευτικόν, ἐπειδὴ δημιουργεῖ μὲν
[256]	τοῦ ὄντος διαμαχόμενοι λέγωμεν; (Θεαίτητος)	Ἀδεέστατα	μὲν οὖν. (Ξένος) Οὐκοῦν δὴ
[266]	καὶ ὕδωρ καὶ τὰ τούτων	ἀδελφά,	θεοῦ γεννήματα πάντα ἴσμεν αὐτὰ
[224]	δὲ μαθημάτων οὖσαν πρᾶσιν αὐτὴν	ἀδελφῷ	τινι τῆς πράξεως ὀνόματι προσειπεῖν
[256]	ἀριθμὸν τοῦ νυνδὴ φανέντος. (Ξένος)	Ἀδεῶς	ἄρα τὴν κίνησιν ἕτερον εἶναι
[241]	καὶ ἄῤῥητα καὶ ἄλογα καὶ	ἀδιανόητα)	προσδιωμολογημένα ᾖ τὰ πρὸ τούτων
[238]	αὐτὸ καθ' αὑτό, ἀλλ' ἔστιν	ἀδιανόητόν	τε καὶ ἄῤῥητον καὶ ἄφθεγκτον
[225]	καὶ περὶ (τὰ) δίκαια καὶ	ἄδικα	δημοσίᾳ, δικανικόν. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος)
[229]	καὶ περὶ μὲν ὕβριν καὶ	ἀδικίαν	καὶ δειλίαν ἡ κολαστικὴ πέφυκε
[228]	δειλίαν μὲν καὶ ἀκολασίαν καὶ	ἀδικίαν	σύμπαντα ἡγητέον νόσον ἐν ἡμῖν,
[247]	τὴν μὲν δικαίαν, τὴν δὲ	ἄδικόν	φασιν εἶναι, καὶ τὴν μὲν
[225]	καὶ περὶ δικαίων αὐτῶν καὶ	ἀδίκων	καὶ περὶ τῶν ἄλλων ὅλως
[225]	γνώμην τὴν ἐμὴν οὐχ ἕτερον	ἀδολεσχικοῦ.	(Θεαίτητος) Λέγεται γὰρ οὖν οὕτω
[254]	(καρτερεῖν πρὸς τὸ θεῖον ἀφορῶντα	ἀδύνατα.	(Θεαίτητος) Καὶ ταῦτα εἰκὸς οὐχ
[259]	λέγομεν ἐλέγξας, ἢ μέχριπερ ἂν	ἀδυνατῇ,	λεκτέον καὶ ἐκείνῳ καθάπερ ἡμεῖς
[246]	χαλεπώτερον, ἴσως δὲ καὶ σχεδὸν	ἀδύνατον.	Ἀλλ' ὧδέ μοι δεῖν δοκεῖ
[255]	μὴν τοῦτό γε ἀδύνατον. (Ξένος)	Ἀδύνατον	ἄρα ταὐτὸν καὶ τὸ ὂν
[253]	κεχώρηκεν, ὥστε ἄνευ τινὸς αὐτῶν	ἀδύνατον	ἁρμόττειν καὶ τῶν ἄλλων ἕτερον
[245]	δὲ πεπονθὸς ταῦτα ἆρ' οὐκ	ἀδύνατον	αὐτό γε τὸ ἓν αὐτὸ
[241]	(ὡς ἔπος εἰπεῖν ἀπεράντων. (Θεαίτητος)	Ἀδύνατόν	γ' ἄν, ὡς ἔοικεν, εἴη
[256]	προυθέμεθα σκοπεῖν; (Θεαίτητος) Καὶ πῶς;	ἀδύνατον	γὰρ συγχωρεῖν ἐλάττω τὸν ἀριθμὸν
[233]	μήν; (Ξένος) Οὐκ ὄντες γε·	ἀδύνατον	γὰρ τοῦτό γε ἐφάνη. (Θεαίτητος)
[268]	(Θεαίτητος) Τὸ μέν που σοφὸν	ἀδύνατον,	ἐπείπερ οὐκ εἰδότα (αὐτὸν ἔθεμεν·
[237]	ἀπηρημωμένον ἀπὸ τῶν ὄντων ἁπάντων,	ἀδύνατον·	ἦ γάρ; (Θεαίτητος) Ἀδύνατον. (Ξένος)
[252]	Καὶ μὴν τά γε δύο	ἀδύνατον	ηὑρέθη. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Πᾶς
[262]	εἶναι λόγον, μὴ δὲ τινὸς	ἀδύνατον.	(Θεαίτητος) Οὕτως. (Ξένος) Οὐκοῦν καὶ
[252]	γέ που ταῖς μεγίσταις ἀνάγκαις	ἀδύνατον,	κίνησίν τε ἵστασθαι καὶ στάσιν
[251]	ἀλλ' ὡς ἄμεικτα ὄντα καὶ	ἀδύνατον	μεταλαμβάνειν ἀλλήλων οὕτως αὐτὰ ἐν
[255]	(Θεαίτητος) Ἀλλὰ μὴν τοῦτό γε	ἀδύνατον.	(Ξένος) Ἀδύνατον ἄρα ταὐτὸν καὶ
[237]	ἁπάντων, ἀδύνατον· ἦ γάρ; (Θεαίτητος)	Ἀδύνατον.	(Ξένος) Ἆρα τῇδε σκοπῶν σύμφης,
[233]	ἐφάνη. (Θεαίτητος) Πῶς γὰρ οὐκ	ἀδύνατον;	(Ξένος) Δοξαστικὴν ἄρα τινὰ περὶ
[251]	γὰρ ἀντιλαβέσθαι παντὶ πρόχειρον ὡς	ἀδύνατον	τά τε πολλὰ ἓν καὶ
[263]	παράπαν· ἀπεφήναμεν γὰρ ὅτι τῶν	ἀδυνάτων	ἦν λόγον ὄντα μηδενὸς εἶναι
[241]	διομολογησαμένους νυνδὴ τοῦτο εἶναι πάντων	ἀδυνατώτατον.	(Ξένος) Ὀρθῶς ἀπεμνημόνευσας. Ἀλλ' ὅρα
[250]	τοῦτο; (Θεαίτητος) Πάντων μὲν οὖν	ἀδυνατώτατον.	(Ξένος) Τόδε τοίνυν μνησθῆναι δίκαιον
[245]	Τί δή; (Ξένος) Τὸ γενόμενον	ἀεὶ	γέγονεν ὅλον· ὥστε οὔτε οὐσίαν
[254]	γε φιλόσοφος, τῇ τοῦ ὄντος	ἀεὶ	διὰ λογισμῶν προσκείμενος ἰδέᾳ, διὰ
[236]	πάντα ταῦτά ἐστι μεστὰ ἀπορίας	ἀεὶ	ἐν τῷ πρόσθεν χρόνῳ καὶ
[254]	συμμειγνυμένω μὴν ἐκείνοις ἐξ ἀνάγκης	ἀεί,	καὶ περὶ πέντε ἀλλ' οὐ
[252]	γιγνόμενον, ὁμοίως δὲ καὶ ἐὰν	ἀεί,	κατὰ πάντα ταῦτα λέγοιεν ἂν
[248]	πρὸς τὴν ὄντως οὐσίαν, ἣν	ἀεὶ	κατὰ ταὐτὰ ὡσαύτως ἔχειν φατέ,
[255]	αὑτά, τὰ δὲ πρὸς ἄλλα	ἀεὶ	λέγεσθαι. (Θεαίτητος) Τί δ' οὔ;
[264]	γένος, πορεύεσθαι κατὰ τοὐπὶ δεξιὰ	ἀεὶ	μέρος τοῦ τμηθέντος, ἐχόμενοι τῆς
[252]	ταὐτὰ ὡσαύτως ἔχοντα εἶναί φασιν	ἀεί·	πάντες γὰρ οὗτοι τό γε
[218]	ἡμῖν αὐτοῖς ἔχοιμεν· δεῖ δὲ	ἀεὶ	παντὸς πέρι τὸ πρᾶγμα αὐτὸ
[231]	πάντων μάλιστα περὶ τὰς ὁμοιότητας	ἀεὶ	ποιεῖσθαι τὴν φυλακήν· ὀλισθηρότατον γὰρ
[252]	ὥσπερ τὸν ἄτοπον Εὐρυκλέα περιφέροντες	ἀεὶ	πορεύονται. (Θεαίτητος) Κομιδῇ λέγεις ὅμοιόν
[261]	τι δυνάμενον εἰς τὸ πρόσθεν	ἀεὶ	προϊέναι. Τί γὰρ ὅ γ'
[255]	(Ξένος) Τὸ δέ γ' ἕτερον	ἀεὶ	πρὸς ἕτερον· ἦ γάρ; (Θεαίτητος)
[259]	ἀνόμοιον, καὶ χαίρειν οὕτω τἀναντία	ἀεὶ	προφέροντα ἐν τοῖς λόγοις, οὔτε
[245]	χαλεπωτέραν φέρον περὶ τῶν ἔμπροσθεν	ἀεὶ	ῥηθέντων πλάνην. (Ξένος) Τοὺς μὲν
[224]	περὶ τὰ τοιαῦτα μαθηματοπωλικὸν γένος,	ἀεὶ	σὺ προσερεῖς, ὡς φαίνῃ, σοφιστικόν.
[242]	καὶ φιλίᾳ συνέχεται. Διαφερόμενον γὰρ	ἀεὶ	συμφέρεται, φασὶν αἱ συντονώτεραι τῶν
[246]	ἀμφοτέρων μάχη τις, ὦ Θεαίτητε,	ἀεὶ	συνέστηκεν. (Θεαίτητος) Ἀληθῆ. (Ξένος) Παρ'
[242]	αἱ δὲ μαλακώτεραι τὸ μὲν	ἀεὶ	ταῦτα οὕτως ἔχειν ἐχάλασαν, ~ἐν
[242]	πρὸς τὸν περὶ ταῦτ' ἔλεγχον	ἀεί	τε ἀπειρηκὼς ἐγὼ τυγχάνω καὶ
[235]	δύηταί πῃ, συνακολουθεῖν αὐτῷ διαιροῦντας	ἀεὶ	τὴν ὑποδεχομένην αὐτὸν μοῖραν, ἕωσπερ
[218]	μετ' ἐμοῦ τὰ πολλὰ οὐκ	ἄηθες.	(Ξένος) Εὖ λέγεις, καὶ ταῦτα
[231]	ἀγωνιστικῆς περὶ λόγους ἦν τις	ἀθλητής,	τὴν ἐριστικὴν τέχνην ἀφωρισμένος. (Θεαίτητος)
[264]	τοίνυν μηδ' εἰς τὰ λοιπὰ	ἀθυμῶμεν.	Ἐπειδὴ (γὰρ πέφανται ταῦτα, τῶν
[261]	προϊέναι. Τί γὰρ ὅ γ'	ἀθυμῶν	ἐν τούτοις δράσειεν ἂν ἐν
[254]	ὡς ἔστιν ὄντως μὴ ὂν	ἀθῴοις	ἀπαλλάττειν. (Θεαίτητος) οὐκοῦν χρή. (Ξένος)
[242]	φασὶν αἱ συντονώτεραι τῶν Μουσῶν·	αἱ	δὲ μαλακώτεραι τὸ μὲν ἀεὶ
[242]	Διαφερόμενον γὰρ ἀεὶ συμφέρεται, φασὶν	αἱ	συντονώτεραι τῶν Μουσῶν· αἱ δὲ
[216]	θεοὺς τοῖς ἀνθρώποις ὁπόσοι μετέχουσιν	αἰδοῦς	δικαίας, καὶ δὴ καὶ τὸν
[217]	κατὰ νοῦν. (Ξένος) Ὦ Σώκρατες,	αἰδώς	τίς μ' ἔχει τὸ νῦν
[268]	ταύτης τῆς γενεᾶς τε καὶ	αἵματος”	ὃς ἂν φῇ τὸν ὄντως
[245]	τὸ ὄν; (Θεαίτητος) Χαλεπὴν προβέβληκας	αἵρεσιν.	(Ξένος) Ἀληθέστατα μέντοι λέγεις. πεπονθός
[217]	ἐμοὶ χρώμενος τῶν νέων τινὰ	αἱρήσῃ,	Θεαίτητον τόνδε, ἢ καὶ τῶν
[264]	φαίνεται” δὲ ὃ λέγομεν σύμμειξις	αἰσθήσεως	καὶ δόξης, ἀνάγκη δὴ καὶ
[248]	σώματι μὲν ἡμᾶς γενέσει δι'	αἰσθήσεως	κοινωνεῖν, διὰ λογισμοῦ δὲ ψυχῇ
[264]	μὴ καθ' αὑτὸ ἀλλὰ δι'	αἰσθήσεως	παρῇ τινι, τὸ τοιοῦτον αὖ
[266]	τῆς ἔμπροσθεν εἰωθυίας ὄψεως ἐναντίαν	αἴσθησιν	παρέχον εἶδος ἀπεργάζηται. (Θεαίτητος) Δύο
[228]	διαφοράν; (Θεαίτητος) Οὐδέν. (Ξένος) Ἀλλ'	αἶσχος	ἄλλο τι πλὴν τὸ τῆς
[229]	Τίνε τούτω; ~(Ξένος) Περὶ μὲν	αἶσχος	γυμναστική, περὶ δὲ νόσον ἰατρική.
[228]	ἐν σώματι, τὸ δ' οἷον	αἶσχος	ἐγγιγνόμενον. (Θεαίτητος) Οὐκ ἔμαθον. (Ξένος)
[228]	πολλῆς καὶ παντοδαπῆς ἀγνοίας πάθος	αἶσχος	θετέον. (Ξένος) Οὐκοῦν ἔν γε
[228]	οὖν. (Ξένος) Ψυχὴν ἄρα ἀνόητον	αἰσχρὰν	καὶ ἄμετρον θετέον. (Θεαίτητος) Ἔοικεν.
[230]	ἀκάθαρτον ὄντα, ἀπαίδευτόν τε καὶ	αἰσχρὸν	γεγονέναι ταῦτα ἃ καθαρώτατον καὶ
[230]	ἐλέγχων τις τὸν ἐλεγχόμενον εἰς	αἰσχύνην	καταστήσας, τὰς τοῖς μαθήμασιν ἐμποδίους
[247]	τῶν ἄλλων ἕκαστον ὧν ἠρώτηκας,	αἰσχύνονται	(τὸ τολμᾶν ἢ μηδὲν τῶν
[217]	ξένε, ἡμῶν τήν γε πρώτην	αἰτησάντων	χάριν ἀπαρνηθεὶς γένῃ, τοσόνδε δ'
[265]	ἔφαμεν εἶναι δύναμιν ἥτις ἂν	αἰτία	γίγνηται τοῖς μὴ πρότερον οὖσιν
[253]	δι' ὅλων ἕτερα τῆς διαιρέσεως	αἴτια;	(Θεαίτητος) Πῶς γὰρ οὐκ ἐπιστήμης
[265]	φύσιν αὐτὰ γεννᾶν ἀπό τινος	αἰτίας	αὐτομάτης καὶ ἄνευ διανοίας φυούσης,
[218]	μήκει πονῶν ἄχθῃ, μὴ ἐμὲ	αἰτιᾶσθαι	τούτων, ἀλλὰ τούσδε τοὺς σοὺς
[230]	ὁ μέγας ὤν, τὰ μέγιστα	ἀκάθαρτον	ὄντα, ἀπαίδευτόν τε καὶ αἰσχρὸν
[249]	τὴν τῶν παίδων εὐχήν, ὅσα	ἀκίνητα	καὶ κεκινημένα, τὸ ὄν τε
[249]	καὶ ἅγιον, νοῦν οὐκ ἔχον,	ἀκίνητον	ἑστὸς εἶναι; (Θεαίτητος) Δεινὸν μεντἄν,
[249]	καὶ ζωὴν καὶ ψυχὴν ἔχειν>	ἀκίνητον	μέντοι τὸ παράπαν ἔμψυχον ὂν
[249]	Συμβαίνει δ' οὖν, ὦ Θεαίτητε,	ἀκινήτων	τε ὄντων νοῦν μηδενὶ περὶ
[228]	ψυχῇ, καὶ δειλίαν μὲν καὶ	ἀκολασίαν	καὶ ἀδικίαν σύμπαντα ἡγητέον νόσον
[249]	ὂν κινούντων μηδὲ τὸ παράπαν	ἀκούειν,	ἀλλὰ κατὰ τὴν τῶν παίδων
[246]	παράπαν καὶ οὐδὲν ἐθέλοντες ἄλλο	ἀκούειν.	(Θεαίτητος) Ἦ δεινοὺς εἴρηκας ἄνδρας·
[230]	δοξῶν ἀπαλλάττονται πασῶν (τε) ἀπαλλαγῶν	ἀκούειν	τε ἡδίστην καὶ τῷ πάσχοντι
[225]	τῶν ἀκουόντων οὐ μεθ' ἡδονῆς	ἀκουόμενον	καλεῖσθαι κατὰ γνώμην τὴν ἐμὴν
[234]	οὖν, ὦ Θεαίτητε, τῶν τότε	ἀκουόντων	ἆρ' οὐκ ἀνάγκη χρόνου τε
[225]	τὴν λέξιν τοῖς πολλοῖς τῶν	ἀκουόντων	οὐ μεθ' ἡδονῆς ἀκουόμενον καλεῖσθαι
[228]	Ἀλλὰ μὴν ψυχήν γε ἴσμεν	ἄκουσαν	πᾶσαν πᾶν ἀγνοοῦσαν. (Θεαίτητος) Σφόδρα
[230]	λόγον ἑαυτοῖς δόντες ἡγήσασθαι πᾶσαν	ἀκούσιον	ἀμαθίαν εἶναι, καὶ μαθεῖν οὐδέν
[252]	αὑτὸ” καὶ μυρίοις ἑτέροις, ὧν	ἀκρατεῖς	ὄντες εἴργεσθαι καὶ μὴ συνάπτειν
[243]	τις εἴποι, τὸ μὴ ὄν,	ἀκριβῶς	ᾤμην συνιέναι. Νῦν δὲ ὁρᾷς
[237]	(δέοι συννοήσαντά τινα ἀποκρίνασθαι τῶν	ἀκροατῶν	ποῖ χρὴ τοὔνομ' ἐπιφέρειν τοῦτο,
[220]	γε μεθημερινόν, ὡς ἐχόντων ἐν	ἄκροις	ἄγκιστρα καὶ τῶν τριοδόντων, πᾶν
[233]	ὁ σοφιστὴς ἡμῖν ἀλλ' οὐκ	ἀλήθειαν	ἔχων ἀναπέφανται. (Θεαίτητος) Παντάπασι μὲν
[246]	καὶ τὴν λεγομένην ὑπ' αὐτῶν	ἀλήθειαν	(κατὰ σμικρὰ διαθραύοντες ἐν τοῖς
[228]	γε μὴν ἀγνοεῖν ἐστιν ἐπ'	ἀλήθειαν	ὁρμωμένης (ψυχῆς, παραφόρου συνέσεως γιγνομένης,
[234]	ἔτι πόῤῥω τῶν πραγμάτων τῆς	ἀληθείας	ἀφεστῶτας διὰ τῶν ὤτων τοῖς
[236]	Ἆρ' οὖν οὐ χαίρειν τὸ	ἀληθὲς	ἐάσαντες οἱ δημιουργοὶ νῦν οὐ
[261]	δέ γε, ὦ ξένε, ἔοικεν	ἀληθὲς	εἶναι τὸ περὶ τὸν σοφιστὴν
[252]	Κομιδῇ λέγεις ὅμοιόν τε καὶ	ἀληθές.	(Ξένος) Τί δ' ἂν πάντα
[224]	ὀρθῶς ἂν λεγόμενον παρασχεῖν. (Θεαίτητος)	Ἀληθέστατα	λέγεις. (Ξένος) Οὐκοῦν καὶ τὸν
[222]	τοῖς θηρευθεῖσι δῶρα προσεπιδιδόασιν. (Θεαίτητος)	Ἀληθέστατα	λέγεις. (Ξένος) Τοῦτο μὲν τοίνυν
[263]	ἀληθῶς γίγνεσθαι λόγος ψευδής. (Θεαίτητος)	Ἀληθέστατα	μὲν οὖν. (Ξένος) Τί δὲ
[245]	(Θεαίτητος) Χαλεπὴν προβέβληκας αἵρεσιν. (Ξένος)	Ἀληθέστατα	μέντοι λέγεις. πεπονθός τε γὰρ
[258]	Καὶ παντάπασί γε, ὦ ξένε,	ἀληθέστατά	μοι δοκοῦμεν εἰρηκέναι. (Ξένος) Μὴ
[241]	ἐναντία ἀναγκαζόμενος αὑτῷ λέγειν. (Θεαίτητος)	Ἀληθέστατα.	~(Ξένος) Διὰ ταῦτα μέντοι τολμητέον
[238]	μὴ ὄντι προσαρμόττειν. (Θεαίτητος) Λέγεις	ἀληθέστατα.	(Ξένος) Συννοεῖς οὖν ὡς οὔτε
[249]	τὸ πᾶν συναμφότερα λέγειν. (Θεαίτητος)	ἀληθέστατα.	(Ξένος) Τί οὖν; Ἆρ' οὐκ
[236]	καὶ τὸ λέγειν μὲν ἄττα,	ἀληθῆ	δὲ μή, πάντα ταῦτά ἐστι
[234]	λεγόμενα περὶ πάντων, ὥστε ποιεῖν	ἀληθῆ	δοκεῖν λέγεσθαι καὶ τὸν λέγοντα
[225]	ὑφ' ἡμῶν τυχεῖν ἄξιον. (Θεαίτητος)	Ἀληθῆ·	κατὰ σμικρὰ γὰρ λίαν καὶ
[243]	ἀλλ' οὐ δύο εἴτην. (Θεαίτητος)	Ἀληθῆ	λέγεις. (Ξένος) Ἀλλ' ἆρά γε
[251]	καὶ πολλοῖς ὀνόμασι λέγομεν. (Θεαίτητος)	Ἀληθῆ	λέγεις. (Ξένος) Ὅθεν γε οἶμαι
[226]	οὖν. (Ξένος) Ὁρᾷς οὖν ὡς	ἀληθῆ	λέγεται τὸ ποικίλον εἶναι τοῦτο
[231]	(πεφάνθαι, τί χρή ποτε ὡς	ἀληθῆ	λέγοντα καὶ διισχυριζόμενον εἰπεῖν ὄντως
[261]	τὸ μὴ ὂν ἢ παντάπασιν	ἀληθῆ	μέν ἐστιν ἀμφότερα ταῦτα, ψεῦδος
[229]	διανοίᾳ σφαλλόμεθα γίγνεσθαι πᾶσιν. (Θεαίτητος)	Ἀληθῆ.	(Ξένος) Καὶ δὴ καὶ τούτῳ
[263]	μετὰ φθόγγου κέκληται λόγος; (Θεαίτητος)	Ἀληθῆ.	(Ξένος) Καὶ μὴν ἐν λόγοις
[259]	πολλαχῇ δ' οὐκ ἔστιν. (Θεαίτητος)	Ἀληθῆ.	(Ξένος) Καὶ ταύταις δὴ ταῖς
[263]	μὲν ψευδῆ που, τὸν δὲ	ἀληθῆ.	(Ξένος) Λέγει δὲ αὐτῶν ὁ
[264]	μηδαμοῦ ψεῦδος εἶναι. (Θεαίτητος) Λέγεις	ἀληθῆ.	(Ξένος) Νῦν δέ γ' ἐπειδὴ
[246]	ὦ Θεαίτητε, ἀεὶ συνέστηκεν. (Θεαίτητος)	Ἀληθῆ.	(Ξένος) Παρ' ἀμφοῖν τοίνυν τοῖν
[259]	ὁ λόγος γέγονεν ἡμῖν. (Θεαίτητος)	Ἀληθῆ.	~(Ξένος) Σκόπει τοίνυν ὡς ἐν
[256]	κατὰ τὸν νυνδὴ λόγον. (Θεαίτητος)	Ἀληθῆ.	(Ξένος) Τί οὖν δὴ τὸ
[263]	ταῦτά γε ψευδῆ τε καὶ	ἀληθῆ	πάνθ' ἡμῶν ἐν ταῖς ψυχαῖς
[260]	μειγνυμένου μὲν αὐτοῦ τούτοις ἀναγκαῖον	ἀληθῆ	πάντ' εἶναι, μειγνυμένου δὲ δόξα
[264]	Οὐδέν. (Ξένος) Οὐκοῦν ἐπείπερ λόγος	ἀληθὴς	ἦν καὶ ψευδής, τούτων δ'
[263]	Λέγει δὲ αὐτῶν ὁ μὲν	ἀληθὴς	τὰ ὄντα ὡς ἔστιν περὶ
[246]	καὶ ἀσώματα εἴδη βιαζόμενοι τὴν	ἀληθινὴν	οὐσίαν εἶναι· τὰ δὲ ἐκείνων
[235]	γὰρ ἀποδιδοῖεν τὴν τῶν καλῶν	ἀληθινὴν	συμμετρίαν, ~οἶσθ' ὅτι σμικρότερα μὲν
[240]	(Ξένος) Τί δέ; Τὸ μὴ	ἀληθινὸν	ἆρ' ἐναντίον ἀληθοῦς; (Θεαίτητος) Τί
[240]	τὸ (τοιοῦτον εἶπες; (Θεαίτητος) Οὐδαμῶς	ἀληθινόν	γε, ἀλλ' ἐοικὸς μέν. (Ξένος)
[240]	ἐοικός, εἴπερ αὐτό γε μὴ	ἀληθινὸν	ἐρεῖς. (Θεαίτητος) Ἀλλ' ἔστι γε
[240]	(Ξένος) Ἕτερον δὲ λέγεις τοιοῦτον	ἀληθινόν,	ἢ ἐπὶ τίνι τὸ (τοιοῦτον
[240]	ἐοικὸς μέν. (Ξένος) Ἆρα τὸ	ἀληθινὸν	ὄντως ὂν λέγων; (Θεαίτητος) Οὕτως.
[259]	λόγοις, οὔτε τις ἔλεγχος οὗτος	ἀληθινὸς	ἄρτι τε τῶν ὄντων τινὸς
[240]	Τὸ μὴ ἀληθινὸν ἆρ' ἐναντίον	ἀληθοῦς;	(Θεαίτητος) Τί μήν; (Ξένος) Οὐκ
[268]	μεμάθηκα ὅτι τοῦτον δεῖ προσειπεῖν	ἀληθῶς	αὐτὸν ἐκεῖνον τὸν παντάπασιν ὄντως
[240]	γε μήν πως. (Ξένος) Οὔκουν	ἀληθῶς	γε, φῄς. (Θεαίτητος) Οὐ γὰρ
[263]	καὶ ὀνομάτων ὄντως τε καὶ	ἀληθῶς	γίγνεσθαι λόγος ψευδής. (Θεαίτητος) Ἀληθέστατα
[245]	δήπου δεῖ παντελῶς τό γε	ἀληθῶς	ἓν κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον
[235]	περὶ τοσούτων καὶ τὰς ἐπιστήμας	ἀληθῶς	ἔχων τυγχάνει; (Θεαίτητος) Καὶ πῶς
[248]	Τί δὲ πρὸς Διός; Ὡς	ἀληθῶς	κίνησιν καὶ ζωὴν καὶ ψυχὴν
[221]	ὦ Θεαίτητε, ἢ παντάπασιν ὡς	ἀληθῶς	σοφιστήν; (Θεαίτητος) Οὐδαμῶς ἰδιώτην· μανθάνω
[243]	Ταῦτα δὲ πάντα εἰ μὲν	ἀληθῶς	τις ἢ μὴ τούτων εἴρηκε,
[250]	προσεῖπας ἀμφότερα; (Θεαίτητος) Κινδυνεύομεν ὡς	ἀληθῶς	τρίτον ἀπομαντεύεσθαί τι τὸ ὄν,
[220]	δὲ ἐνύδρου σχεδὸν τὸ σύνολον	ἁλιευτική.	(Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Τί δέ;
[221]	τὸ κάτωθεν τμῆμα ὅλον ἁλιευτικόν,	ἁλιευτικῆς	δὲ πληκτικόν, πληκτικῆς δὲ ἀγκιστρευτικόν·
[221]	δὲ τὸ κάτωθεν τμῆμα ὅλον	ἁλιευτικόν,	ἁλιευτικῆς δὲ πληκτικόν, πληκτικῆς δὲ
[228]	διαφθορᾶς διαφοράν; (Θεαίτητος) Οὐδέν. (Ξένος)	Ἀλλ'	αἶσχος ἄλλο τι πλὴν τὸ
[232]	τῇ ζητήσει δι' ἀργίαν πάσχωμεν,	ἀλλ'	ἀναλάβωμεν ἓν> πρῶτον τῶν περὶ
[268]	ἀπὸ τῆς (εἰδωλοποιικῆς οὐ θεῖον	ἀλλ'	ἀνθρωπικὸν τῆς ποιήσεως ἀφωρισμένον ἐν
[243]	εἴτην. (Θεαίτητος) Ἀληθῆ λέγεις. (Ξένος)	Ἀλλ'	ἆρά γε τὰ ἄμφω βούλεσθε
[255]	στάσιν. (Θεαίτητος) Μὴ γάρ. (Ξένος)	Ἀλλ'	ἆρα τὸ ὂν καὶ τὸ
[239]	ὁρῶν πάσχοντα αὐτὸς ἐπιχειροίην. (Ξένος)	Ἀλλ'	εἰ δοκεῖ, σὲ μὲν καὶ
[237]	τοίνυν ἔριδος ἕνεκα μηδὲ παιδιᾶς,	ἀλλ'	εἰ σπουδῇ (δέοι συννοήσαντά τινα
[255]	διανοητέον ἡμῖν; (Θεαίτητος) Ἴσως. (Ξένος)	Ἀλλ'	εἰ τὸ ὂν καὶ τὸ
[239]	ὀρθολογίαν περὶ τὸ μὴ ὄν,	ἀλλ'	εἶα δὴ νῦν ἐν σοὶ
[235]	δυνατὸς εἶναι. (Θεαίτητος) Σὺ δ'	ἀλλ'	εἰπὲ πρῶτον καὶ δίελε ἡμῖν
[255]	τὸ θάτερον μὴ πάμπολυ διεφερέτην·	ἀλλ'	εἴπερ θάτερον ἀμφοῖν μετεῖχε τοῖν
[217]	πρὸς ἔπος ποιεῖσθαι (τὴν συνουσίαν,	ἀλλ'	ἐκτείναντα ἀπομηκύνειν λόγον συχνὸν κατ'
[267]	οὐκ ἐν τοῖς εἰδόσιν ἦν	ἀλλ'	ἐν τοῖς μιμουμένοις δή. (Θεαίτητος)
[240]	εἶπες; (Θεαίτητος) Οὐδαμῶς ἀληθινόν γε,	ἀλλ'	ἐοικὸς μέν. (Ξένος) Ἆρα τὸ
[247]	ἄλλο τι πλὴν δύναμις. (Θεαίτητος)	Ἀλλ'	ἐπείπερ αὐτοί γε οὐκ ἔχουσιν
[250]	εἶναι συγχωρῇς; (Θεαίτητος) Οὐδαμῶς. (Ξένος)	Ἀλλ'	ἑστάναι σημαίνεις λέγων αὐτὰ ἀμφότερα
[240]	γε μὴ ἀληθινὸν ἐρεῖς. (Θεαίτητος)	Ἀλλ'	ἔστι γε μήν πως. (Ξένος)
[238]	μὴ ὂν αὐτὸ καθ' αὑτό,	ἀλλ'	ἔστιν ἀδιανόητόν τε καὶ ἄῤῥητον
[250]	στάσις ἐστὶ συναμφότερον τὸ ὂν	ἀλλ'	ἕτερον δή τι τούτων. (Θεαίτητος)
[223]	ὃ νῦν αὐτὸ ἡμεῖς φαμεν	ἀλλ'	ἕτερον εἶναί τι γένος. (Θεαίτητος)
[259]	μὴν ἐκεῖνό γε οὗ μετέσχεν	ἀλλ'	ἕτερον, ἕτερον δὲ τοῦ ὄντος
[257]	ἐναντίον τι λέγομεν τοῦ ὄντος	ἀλλ'	ἕτερον μόνον. (Θεαίτητος) Πῶς; (Ξένος)
[256]	ἀποχωριζομένη ταὐτοῦ γέγονεν οὐκ ἐκεῖνο	ἀλλ'	ἕτερον, ὥστε ὀρθῶς αὖ λέγεται
[223]	ἐστι τέχνης τὸ νῦν ζητούμενον,	ἀλλ'	εὖ μάλα ποικίλης. Καὶ γὰρ
[226]	ὑφ' ἡμῶν σοφιστήν; ~(Ξένος) Οὐδὲν	ἀλλ'	ἢ τὸ χρηματιστικὸν γένος, ὡς
[222]	σοι, τοῦτο ἡμῖν διόρισον. (Θεαίτητος)	Ἀλλ'	ἡμᾶς τε ἥμερον, ὦ ξένε,
[242]	τις εἴργει δρᾶν ὄκνος. (Θεαίτητος)	Ἀλλ'	ἡμᾶς τοῦτό γε μηδὲν μηδαμῇ
[260]	νῦν διομολογητέον οὐκ ἔμαθον. (Ξένος)	Ἀλλ'	ἴσως τῇδ' ἑπόμενος ῥᾷστ' ἂν
[218]	τούσδε τοὺς σοὺς ἑταίρους. (Θεαίτητος)	Ἀλλ'	οἶμαι μὲν δὴ νῦν οὕτως
[255]	δεῖ; (Θεαίτητος) Τάχ' ἄν. (Ξένος)	Ἀλλ'	οἶμαί σε συγχωρεῖν τῶν ὄντων
[236]	νῦν πω δύναμαι θεάσασθαι σαφῶς,	(ἀλλ'	ὄντως θαυμαστὸς ἁνὴρ καὶ κατιδεῖν
[216]	ἐπιστρωφῶσι πόληασηομ. Οἱ μὴ πλαστῶς	ἀλλ'	ὄντως φιλόσοφοι, καθορῶντες ὑψόθεν τὸν
[257]	πέπονθε τοῦτο. (Θεαίτητος) Τάχ' ἄν·	ἀλλ'	ὅπῃ δὴ λέγωμεν; (Ξένος) Ἔστι
[256]	καὶ μὴ ταὐτόν, ὁμοίως εἰρήκαμεν,	ἀλλ'	ὁπόταν μὲν (ταὐτόν, διὰ τὴν
[241]	πάντων ἀδυνατώτατον. (Ξένος) Ὀρθῶς ἀπεμνημόνευσας.	Ἀλλ'	ὅρα δὴ (βουλεύεσθαι) τί χρὴ
[247]	ἄφρονα; (Θεαίτητος) Τί μήν; (Ξένος)	Ἀλλ'	οὐ δικαιοσύνης ἕξει καὶ παρουσίᾳ
[243]	σχεδὸν γὰρ ἂν ἀμφοτέρως ἕν,	ἀλλ'	οὐ δύο εἴτην. (Θεαίτητος) Ἀληθῆ
[262]	ὀνόμασι. Διὸ λέγειν τε αὐτὸν	ἀλλ'	οὐ μόνον ὀνομάζειν εἴπομεν, καὶ
[254]	ἀνάγκης ἀεί, καὶ περὶ πέντε	ἀλλ'	οὐ περὶ τριῶν ὡς ὄντων
[255]	ἡμᾶς αὐτούς; (Θεαίτητος) Ἴσως. (Ξένος)	Ἀλλ'	οὔ τι μὴν κίνησίς γε
[237]	μέν (τι) λέγειν μέντοι μηδέν,	ἀλλ'	οὐδὲ λέγειν φατέον, ὅς γ'
[217]	ὄνομα (γένος) ἑκάστῳ προσῆπτον; (Θεόδωρος)	Ἀλλ'	οὐδείς, ὡς ἐγᾦμαι, φθόνος αὐτῷ
[233]	πάντων ἐπιστήμην ὁ σοφιστὴς ἡμῖν	ἀλλ'	οὐκ ἀλήθειαν ἔχων ἀναπέφανται. (Θεαίτητος)
[266]	Τούτων δέ γε ἑκάστων εἴδωλα	ἀλλ'	οὐκ αὐτὰ παρέπεται, δαιμονίᾳ καὶ
[265]	τίς ἐστιν, εἰδώλων μέντοι, φαμέν,	ἀλλ'	οὐκ αὐτῶν ἑκάστων· ἦ γάρ;
[236]	οὔ; (Ξένος) Τὴν δὴ φάντασμα	ἀλλ'	οὐκ εἰκόνα ἀπεργαζομένην τέχνην ἆρ'
[218]	ἔχεις εἰπεῖν ἄλλην ὁδόν. (Θεαίτητος)	Ἀλλ'	οὐκ ἔχω. (Ξένος) Βούλει δῆτα
[254]	μὴ πάσῃ σαφηνείᾳ δυνάμεθα λαβεῖν,	ἀλλ'	οὖν λόγου γε ἐνδεεῖς μηδὲν
[237]	γε ἐμοὶ παντάπασιν ἄπορον. (Ξένος)	Ἀλλ'	οὖν τοῦτό γε δῆλον, ὅτι
[244]	καλεῖν ὄν; (Θεαίτητος) Ἴσως. ~(Ξένος)	Ἀλλ'	ὦ φίλοι, φήσομεν, κἂν οὕτω
[246]	ἴσως δὲ καὶ σχεδὸν ἀδύνατον.	Ἀλλ'	ὧδέ μοι δεῖν δοκεῖ περὶ
[251]	μήτε ἄλλο ἄλλῳ μηδὲν μηδενί,	ἀλλ'	ὡς ἄμεικτα ὄντα καὶ ἀδύνατον
[227]	φθειριστικῆς δηλοῦντα θηρευτικὴν οὐδὲν νενόμικεν,	ἀλλ'	ὡς τὸ πολὺ χαυνότερον. Καὶ
[231]	τῷ νῦν λόγῳ παραφανέντι μηδὲν	ἄλλ'	ἡμῖν εἶναι λεγέσθω πλὴν ἡ
[231]	(Ξένος) Εἰκότως γε σὺ ἀπορῶν.	Αλλά	τοι κἀκεῖνον ἡγεῖσθαι χρὴ νῦν
[229]	ὦ Θεαίτητε, ἐν πᾶσιν Ἕλλησιν.	ἀλλὰ	γὰρ ἡμῖν ἔτι καὶ τοῦτο
[227]	Παντάπασι μὲν οὖν, ὦ Θεαίτητε.	Ἀλλὰ	γὰρ τῇ τῶν λόγων μεθόδῳ
[232]	τοῦτο ὡς οὐκ ἔσθ' ὑγιές,	ἀλλὰ	δῆλον ὡς ὁ πάσχων αὐτὸ
[249]	ἂν ἕτερον ἔχοι τρόπον; (Ξένος)	Ἀλλὰ	δῆτα νοῦν μὲν καὶ ζωὴν
[264]	δ' ὅταν μὴ καθ' αὑτὸ	ἀλλὰ	δι' αἰσθήσεως παρῇ τινι, τὸ
[255]	οὐ διὰ τὴν αὑτοῦ φύσιν,	ἀλλὰ	διὰ τὸ μετέχειν τῆς ἰδέας
[247]	αὐτῶν σπαρτοί τε καὶ αὐτόχθονες,	ἀλλὰ	διατείνοιντ' ἂν πᾶν ὃ μὴ
[265]	γὰρ ἐκ περιττοῦ γίγνοιτ' ἄν.	Ἀλλὰ	θήσω τὰ μὲν φύσει λεγόμενα
[251]	μόνον (ἄνθρωπον αὐτὸν εἶναί φαμεν,	ἀλλὰ	καὶ ἀγαθὸν καὶ ἕτερα ἄπειρα,
[258]	μὴ ὄντα ὡς ἔστιν ἀπεδείξαμεν,	ἀλλὰ	καὶ τὸ εἶδος ὃ τυγχάνει
[221]	κἀγὼ (συνωμολογήκαμεν οὐ μόνον τοὔνομα,	ἀλλὰ	καὶ τὸν λόγον περὶ αὐτὸ
[249]	κινούντων μηδὲ τὸ παράπαν ἀκούειν,	ἀλλὰ	κατὰ τὴν τῶν παίδων εὐχήν,
[227]	γε ὅπερ βούλεται μανθάνομεν. (Θεαίτητος)	Ἀλλὰ	μεμάθηκα, καὶ συγχωρῶ δύο μὲν
[263]	μακρὸς ὁ λόγος; (Θεαίτητος) Οὔκ,	ἀλλὰ	μέτριος. (Ξένος) Σὸν ἔργον δὴ
[216]	τρόπος, ὦ Σώκρατες, τοῦ ξένου,	ἀλλὰ	μετριώτερος τῶν περὶ τὰς ἔριδας
[243]	ἐκεῖνα, καὶ τρία τὸ πᾶν	ἀλλὰ	μὴ δύο ἔτι καθ' ὑμᾶς
[256]	(Θεαίτητος) Οὐ γὰρ οὖν. (Ξένος)	Ἀλλὰ	μὴν αὕτη γ' ἦν ταὐτὸν
[232]	τοιαῦτα; (Θεαίτητος) Τί γάρ; (Ξένος)	Ἀλλὰ	μὴν ἔν γε ταῖς ἰδίαις
[231]	μεῖζον αὐτοῖς προσάπτωμεν γέρας. (Θεαίτητος)	Ἀλλὰ	μὴν προσέοικέ γε τοιούτῳ τινὶ
[253]	(Θεαίτητος) Παντάπασι μὲν οὖν. (Ξένος)	Ἀλλὰ	μὴν τό γε διαλεκτικὸν οὐκ
[247]	Ναί, καὶ ταῦτα σύμφασιν. (Ξένος)	Ἀλλὰ	μὴν τό γε δυνατόν τῳ
[245]	ἢ πῶς; (Θεαίτητος) Οὕτως. ~(Ξένος)	Ἀλλὰ	μὴν τό γε μεμερισμένον πάθος
[255]	ταὐτὸν ὡς ὄντα προσεροῦμεν. (Θεαίτητος)	Ἀλλὰ	μὴν τοῦτό γε ἀδύνατον. (Ξένος)
[252]	εἴπερ ἐπιγιγνοίσθην ἐπ' ἀλλήλοιν. (Ξένος)	Ἀλλὰ	μὴν τοῦτό γέ που ταῖς
[219]	(Θεαίτητος) Ἥκιστά γε ἄτεχνον. (Ξένος)	Ἀλλὰ	μὴν τῶν γε τεχνῶν πασῶν
[228]	Δῆλον ὡς ὑπὸ ἀμετρίας. (Ξένος)	Ἀλλὰ	μὴν ψυχήν γε ἴσμεν ἄκουσαν
[249]	ὦ ξένε, λόγον συγχωροῖμεν. (Ξένος)	Ἀλλὰ	νοῦν μὲν ἔχειν, ζωὴν δὲ
[221]	τοῦ σώματος, ~ὥσπερ (τοῖς τριόδουσιν,	ἀλλὰ	περὶ τὴν κεφαλὴν καὶ τὸ
[233]	φαίη μὴ λέγειν μηδ' ἀντιλέγειν,	ἀλλὰ	ποιεῖν καὶ δρᾶν μιᾷ τέχνῃ
[254]	ἵνα μὴ ταραττώμεθα ἐν πολλοῖς,	ἀλλὰ	προελόμενοι τῶν μεγίστων λεγομένων ἄττα,
[249]	μηδὲ ζῆν αὐτὸ μηδὲ φρονεῖν,	ἀλλὰ	σεμνὸν καὶ ἅγιον, νοῦν οὐκ
[237]	δαμῇ, φησίν, εἶναι μὴ ἐόντα·	ἀλλὰ	σὺ τῆσδ' ἀφ' ὁδοῦ διζήμενος
[258]	τοῦτο δαμῇ, εἶναι μὴ ἐόντα,	ἀλλὰ	σὺ τῆσδ' ἀφ' ὁδοῦ διζήσιος
[235]	Καὶ πῶς ἄν, ὦ ξένε;	ἀλλὰ	σχεδὸν ἤδη σαφὲς ἐκ τῶν
[246]	ἡμεῖς δὲ οὐ τούτων φροντίζομεν,	ἀλλὰ	τἀληθὲς ζητοῦμεν. (Θεαίτητος) ὀρθότατα. (Ξένος)
[236]	νῦν οὐ τὰς οὔσας συμμετρίας	ἀλλὰ	τὰς δοξούσας εἶναι καλὰς τοῖς
[249]	φῶμεν; (Θεαίτητος) Καὶ πῶς; (Ξένος)	Ἀλλὰ	ταῦτα μὲν ἀμφότερα ἐνόντ' αὐτῷ
[241]	τοιοῦτος γένοιτο; (Ξένος) Σχεδὸν οὐδαμῶς·	ἀλλὰ	ταῦτα ὁ σοφιστὴς οὐ φήσει.
[247]	οὐκέτι κατὰ ταὐτὰ ἀποκρίνονται πᾶν,	ἀλλὰ	τὴν μὲν ψυχὴν αὐτὴν δοκεῖν
[262]	μελλόντων, καὶ οὐκ ὀνομάζει μόνον	ἀλλά	τι περαίνει, συμπλέκων τὰ ῥήματα
[216]	οὖν, ὦ Θεόδωρε, οὐ ξένον	ἀλλά	τινα θεὸν ἄγων κατὰ τὸν
[221]	γε ὄνομα τοῦτο ἔχων. (Ξένος)	Ἀλλά	τινα τέχνην αὐτὸν ἡμῖν ἔχοντα,
[252]	οὐκ ἄλλων δέονται τῶν ἐξελεγξόντων,	ἀλλὰ	τὸ λεγόμενον οἴκοθεν τὸν πολέμιον
[251]	οὐκ ἐῶντες ἀγαθὸν λέγειν (ἄνθρωπον,	ἀλλὰ	τὸ μὲν ἀγαθὸν ἀγαθόν, τὸν
[258]	ἐστίν, οὐκ ἐναντίον ἐκείνῳ σημαίνουσα	ἀλλὰ	τοσοῦτον μόνον, ἕτερον ἐκείνου. (Θεαίτητος)
[218]	ἄχθῃ, μὴ ἐμὲ αἰτιᾶσθαι τούτων,	ἀλλὰ	τούσδε τοὺς σοὺς ἑταίρους. (Θεαίτητος)
[217]	ἐλπίσειεν ἂν αὐτὸ εἶναί τις,	ἀλλὰ	τυγχάνει λόγου παμμήκους ὄν. Τὸ
[237]	ταύτην τὴν ὁδὸν ἄγε. (Ξένος)	Ἀλλὰ	χρὴ δρᾶν ταῦτα. καί μοι
[255]	καθ' αὑτά, τὰ δὲ πρὸς	ἄλλα	ἀεὶ λέγεσθαι. (Θεαίτητος) Τί δ'
[220]	κολυμβητικῆς ἄττα μέρη καὶ τοιαῦτ'	ἄλλα	βραχέα, χαίρειν ἐᾶσαι, τὸ δέ,
[261]	ᾑρημένον ἂν εἴη, τὰ δ'	ἄλλα	ἤδη ῥᾴω καὶ σμικρότερα. (Θεαίτητος)
[257]	ἄρ' ἡμῖν, ὅσαπέρ ἐστι τὰ	ἄλλα,	κατὰ τοσαῦτα οὐκ ἔστιν· ἐκεῖνα
[245]	Κομιδῇ γε. (Ξένος) Καὶ τοίνυν	ἄλλα	μυρία ἀπεράντους ἀπορίας ἕκαστον (εἰληφὸς
[259]	ἕκαστον αὐτῶν οὐδὲ σύμπαντα τὰ	ἄλλα	πλὴν αὐτό, ὥστε τὸ ὂν
[226]	καὶ μυρία ἐν ταῖς τέχναις	ἄλλα	τοιαῦτα ἐνόντα ἐπιστάμεθα. ἦ γάρ;
[223]	οὐχ ἡ μὲν κατὰ πόλιν	ἀλλαγή,	σχεδὸν αὐτῆς ἥμισυ μέρος ὄν,
[223]	γὰρ οὖν. (Ξένος) Τῆς τοίνυν	ἀλλακτικῆς	δύο εἴδη λέγωμεν, τὸ μὲν
[223]	θηρευτικὸν μέρος ἔχον, τὸ δὲ	ἀλλακτικόν.	(Θεαίτητος) Ἦν γὰρ οὖν. (Ξένος)
[223]	ἡ ψυχή, πωλοῦν διὰ νομίσματος	ἀλλάττεται;	(Θεαίτητος) Πῶς τοῦτο λέγεις; (Ξένος)
[234]	Τί γὰρ οὐκ ἂν εἴη	ἄλλη	τις τοιαύτη τέχνη; (Ξένος) Τοὺς
[258]	(καὶ τῆς τοῦ ὄντος πρὸς	ἄλληλα	ἀντικειμένων ἀντίθεσις οὐδὲν ἧττον, εἰ
[228]	φήσομεν ὑπὸ συμμετρίας τῆς πρὸς	ἄλληλα	ἢ τοὐναντίον ὑπὸ ἀμετρίας αὐτὰ
[253]	Ἐπειδὴ καὶ τὰ γένη πρὸς	ἄλληλα	κατὰ ταὐτὰ μείξεως ἔχειν ὡμολογήκαμεν,
[253]	συμφωνεῖ τῶν γενῶν καὶ ποῖα	ἄλληλα	(οὐ δέχεται; καὶ δὴ καὶ
[248]	δυνάμεώς τινος ἀπὸ τῶν πρὸς	ἄλληλα	συνιόντων γιγνόμενον. Τάχ' οὖν, ὦ
[253]	τὰ μὲν ἀναρμοστεῖ που πρὸς	ἄλληλα,	τὰ δὲ συναρμόττει. (Θεαίτητος) Πῶς
[258]	ἐπὶ πάντα τὰ ὄντα πρὸς	ἄλληλα,	τὸ πρὸς τὸ ὂν ἕκαστον
[230]	λόγοις εἰς ταὐτὸν τιθέασι παρ'	ἀλλήλας,	τιθέντες δὲ ἐπιδεικνύουσιν αὐτὰς αὑταῖς
[252]	αὐτὴ κινοῖτο, εἴπερ ἐπιγιγνοίσθην ἐπ'	ἀλλήλοιν.	(Ξένος) Ἀλλὰ μὴν τοῦτό γέ
[256]	τῶν γενῶν συγχωρησόμεθα τὰ μὲν	ἀλλήλοις	ἐθέλειν μείγνυσθαι, τὰ δὲ μή.
[242]	τρία τὰ ὄντα, πολεμεῖ δὲ	ἀλλήλοις	(ἐνίοτε αὐτῶν ἄττα πῃ, τοτὲ
[252]	(Ξένος) Τί δ' ἂν πάντα	ἀλλήλοις	ἐῶμεν δύναμιν ἔχειν ἐπικοινωνίας; (Θεαίτητος)
[251]	ταὐτὸν συναγάγωμεν ὡς δυνατὰ ἐπικοινωνεῖν	ἀλλήλοις;	ἢ τὰ μέν, τὰ δὲ
[257]	οὐ δυσχεραντέον, ἐπείπερ ἔχει κοινωνίαν	ἀλλήλοις	ἡ τῶν γενῶν φύσις. εἰ
[262]	καθάπερ τὰ πράγματα τὰ μὲν	ἀλλήλοις	ἥρμοττεν, τὰ δ' οὔ, καὶ
[250]	στάσιν ἆρ' οὐκ ἐναντιώτατα λέγεις	ἀλλήλοις;	(Θεαίτητος) Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος)
[242]	ὦμεν περὶ ταῦτα, ῥᾳδίως δ'	ἀλλήλοις	ὁμολογῶμεν ὡς εὐκρινῶς ἔχοντες. (Θεαίτητος)
[261]	ὀνομάτων ὑπακουστέον; (Ξένος) Εἴτε πάντα	ἀλλήλοις	συναρμόττει εἴτε μηδέν, εἴτε τὰ
[259]	ἡμεῖς λέγομεν, ὅτι συμμείγνυταί τε	ἀλλήλοις	τὰ γένη καὶ τό τε
[254]	τῶν γενῶν ὡμολόγηται κοινωνεῖν ἐθέλειν	ἀλλήλοις,	τὰ δὲ μή, καὶ τὰ
[228]	καὶ λόγον λύπαις καὶ πάντα	ἀλλήλοις	ταῦτα τῶν φλαύρως ἐχόντων οὐκ
[246]	ἀμφισβήτησιν περὶ τῆς οὐσίας πρὸς	ἀλλήλους.	(Θεαίτητος) Πῶς; (Ξένος) Οἱ μὲν
[254]	δύο φαμὲν αὐτοῖν ἀμείκτω πρὸς	ἀλλήλω.	(Θεαίτητος) Σφόδρα γε. (Ξένος) Τὸ
[259]	θάτερον διὰ πάντων καὶ δι'	ἀλλήλων	διεληλυθότε τὸ μὲν ἕτερον μετασχὸν
[263]	ἔστιν (καὶ τί διαφέρουσιν ἕκαστα	ἀλλήλων.	(Θεαίτητος) Δίδου μόνον. (Ξένος) Οὐκοῦν
[251]	ἄμεικτα ὄντα καὶ ἀδύνατον μεταλαμβάνειν	ἀλλήλων	οὕτως αὐτὰ ἐν τοῖς παρ'
[254]	ποῖα ἕκαστά ἐστιν, ἔπειτα κοινωνίας	ἀλλήλων	πῶς ἔχει δυνάμεως, ἵνα τό
[259]	ἀπὸ πάντων· διὰ γὰρ τὴν	ἀλλήλων	τῶν εἰδῶν συμπλοκὴν ὁ λόγος
[253]	ἱκανῶς διαισθάνεται, καὶ πολλὰς ἑτέρας	ἀλλήλων	ὑπὸ μιᾶς ἔξωθεν περιεχομένας, καὶ
[219]	τεχνίτην αὐτὸν ἤ τινα ἄτεχνον,	ἄλλην	δὲ δύναμιν ἔχοντα θήσομεν; (Θεαίτητος)
[238]	δὲ ἔτι μείζω τινὰ λέγειν	ἄλλην	ἔχομεν; (Θεαίτητος) Τίνα δή; (Ξένος)
[218]	σύ ποθεν εὐπετεστέραν ἔχεις εἰπεῖν	ἄλλην	ὁδόν. (Θεαίτητος) Ἀλλ' οὐκ ἔχω.
[223]	δέ γε ἐξ ἄλλης εἰς	ἄλλην	πόλιν διαλλάττον ὠνῇ καὶ πράσει
[234]	ἆρ' οὐ προσδοκῶμεν εἶναί τινα	ἄλλην	τέχνην, ᾗ αὖ δυνατὸν ὂν>
[229]	δέ; Περὶ σύμπασαν ἄγνοιαν μῶν	ἄλλην	τινὰ ἢ διδασκαλικὴν ὀρθότερον εἴποι
[247]	δικαιοσύνης καὶ φρονήσεως καὶ τῆς	ἄλλης	ἀρετῆς καὶ τῶν ἐναντίων, καὶ
[223]	(Ξένος) Τὸ δέ γε ἐξ	ἄλλης	εἰς ἄλλην πόλιν διαλλάττον ὠνῇ
[246]	τὸ παράπαν καὶ οὐδὲν ἐθέλοντες	ἄλλο	ἀκούειν. (Θεαίτητος) Ἦ δεινοὺς εἴρηκας
[251]	κινήσει καὶ στάσει προσάπτωμεν μήτε	ἄλλο	ἄλλῳ μηδὲν μηδενί, ἀλλ' ὡς
[235]	ληφθῇ. Πάντως οὔτε οὗτος οὔτε	ἄλλο	γένος οὐδὲν μή ποτε ἐκφυγὸν
[244]	τὸ νῦν ἐρωτηθὲν καὶ πρὸς	ἄλλο	δὲ ὁτιοῦν οὐ πάντων ῥᾷστον
[229]	(οὖν) ὦ ξένε, τὸ μὲν	ἄλλο	δημιουργικὰς διδασκαλίας, τοῦτο δὲ ἐνθάδε
[240]	(Θεαίτητος) Τοῦτο· τί γὰρ ἂν	ἄλλο	εἴπαιμεν; (Ξένος) Ψευδὴς δ' αὖ
[225]	λόγους τί τις, ὦ Θεαίτητε,	ἄλλο	(εἴπῃ πλὴν ἀμφισβητητικόν; (Θεαίτητος) Οὐδέν.
[224]	τὸ σοφιστικὸν γένος; (Ξένος) Οὐδὲν	ἄλλο.	ἴθι δὴ νῦν συναγάγωμεν αὐτὸ
[256]	ἑτέρου, καθάπερ ταὐτοῦ τε ἦν	ἄλλο	καὶ τῆς στάσεως; (Θεαίτητος) Ἀναγκαῖον.
[222]	εἴτε μηδὲν τιθεὶς ἥμερον, εἴτε	ἄλλο	μὲν ἥμερόν τι, τὸν δὲ
[261]	τοῦτο ἴσως ἕτερον, καὶ ἔτ'	ἄλλο	μετ' ἐκεῖνο· καὶ πέρας, ὡς
[228]	δυσειδὲς ἐνὸν γένος; (Θεαίτητος) Οὐδαμῶς	ἄλλο.	(Ξένος) Τί δέ; Ἐν ψυχῇ
[224]	(Θεαίτητος) Καὶ τί τις ἂν	ἄλλο	ὄνομα εἰπὼν οὐκ ἂν πλημμελοίη
[267]	αὐτῆς προσειπόντες ἀπονειμώμεθα· τὸ δ'	ἄλλο	πᾶν ἀφῶμεν μαλακισθέντες καὶ παρέντες
[225]	πρὸς ἀποκρίσεις μῶν εἰθίσμεθα καλεῖν	ἄλλο	πλὴν ἀντιλογικόν; (Θεαίτητος) Οὐδέν. (Ξένος)
[224]	τὸ ζῆν προυτάξατο, καλεῖν οὐδὲν	ἄλλο	πλὴν ὅπερ νυνδή. (Θεαίτητος) Τί
[228]	(ψυχῆς, παραφόρου συνέσεως γιγνομένης, οὐδὲν	ἄλλο	πλὴν παραφροσύνη. (Θεαίτητος) Πάνυ μὲν
[238]	τίθεμεν. (Θεαίτητος) Εἴπερ γε καὶ	ἄλλο	τι θετέον ὡς ὄν. (Ξένος)
[227]	ψυχῆς καθάρσεων πάντα συνδῆσαν ὅσα	ἄλλο	τι καθαίρει. Τὸν γὰρ περὶ
[247]	τὰ ὄντα ὡς ἔστιν οὐκ	ἄλλο	τι πλὴν δύναμις. (Θεαίτητος) Ἀλλ'
[220]	πόρκους καὶ τὰ τοιαῦτα μῶν	ἄλλο	τι πλὴν ἕρκη χρὴ προσαγορεύειν;
[228]	(Θεαίτητος) Οὐδέν. (Ξένος) Ἀλλ' αἶσχος	ἄλλο	τι πλὴν τὸ τῆς ἀμετρίας
[228]	χρή με ἀποκρίνασθαι. (Ξένος) Πότερον	ἄλλο	τι στάσιν ἡγούμενος ἢ τὴν
[257]	λέγε. (Θεαίτητος) Τὸ ποῖον; (Ξένος)	Ἄλλο	τι τῶν ὄντων τινὸς ἑνὸς
[243]	καὶ θερμὸν αὖ ψυχρῷ συγκεραννύμενον,	ἄλλοθί	πῃ διακρίσεις καὶ συγκρίσεις ὑποτιθείς,
[229]	ἀφωρισμένον ὁρᾶν εἶδος, πᾶσι τοῖς	ἄλλοις	αὐτῆς ἀντίσταθμον μέρεσιν. (Θεαίτητος) Ποῖον
[261]	ἐν τούτοις δράσειεν ἂν ἐν	ἄλλοις,	ἢ μηδὲν ἐν ἐκείνοις ἀνύτων
[217]	προσδιαλεγομένῳ ῥᾷον οὕτω, τὸ πρὸς	ἄλλον·	εἰ δὲ μή, τὸ καθ'
[248]	ὡσαύτως ἔχειν φατέ, γένεσιν δὲ	ἄλλοτε	ἄλλως. (Θεαίτητος) Φαμὲν γὰρ οὖν.
[223]	αὐτοπωλικὴν διαιρουμένην, τὴν δὲ τὰ	ἀλλότρια	ἔργα μεταβαλλομένην μεταβλητικήν. (Θεαίτητος) Πάνυ
[266]	ἂν φῶς οἰκεῖόν τε καὶ	ἀλλότριον	περὶ τὰ λαμπρὰ καὶ λεῖα
[263]	δὲ μὴ ἔστιν σός, οὐκ	ἄλλου	γε οὐδενός. (Θεαίτητος) Πῶς γάρ;
[244]	τὸ ὄνομα ὀνόματος ὄνομα μόνον,	ἄλλου	δὲ οὐδενὸς ὄν. (Θεαίτητος) Οὕτως.
[245]	ὑποφαίνοντα· συνάπτεται γὰρ ἕτερον ἐξ	ἄλλου,	μείζω καὶ χαλεπωτέραν φέρον περὶ
[257]	καλὸν ἑκάστοτε φθεγγόμεθα, τοῦτο οὐκ	ἄλλου	τινὸς ἕτερόν ἐστιν ἢ τῆς
[265]	σώματα τηκτὰ καὶ ἄτηκτα, μῶν	ἄλλου	τινὸς ἢ θεοῦ δημιουργοῦντος φήσομεν
[230]	μὲν χαλεπαίνουσι, πρὸς δὲ τοὺς	ἄλλους	ἡμεροῦνται, (καὶ τούτῳ δὴ τῷ
[251]	πρὸς τούτους καὶ πρὸς τοὺς	ἄλλους,	ὅσοις ἔμπροσθεν διειλέγμεθα, τὰ νῦν
[232]	τε ἀντειπεῖν δεινοὶ τούς τε	ἄλλους	ὅτι ποιοῦσιν ἅπερ αὐτοὶ δυνατούς;
[216]	Ὁμήρου λόγον λέληθας; ὅς φησιν	ἄλλους	(τε θεοὺς τοῖς ἀνθρώποις ὁπόσοι
[268]	ἀγνοεῖ ταῦτα ἃ πρὸς τοὺς	ἄλλους	ὡς εἰδὼς ἐσχημάτισται. (Θεαίτητος) Πάνυ
[261]	ἐστιν, ἢ καὶ ἀπολύσαντες ἐν	ἄλλῳ	γένει ζητῶμεν. (Θεαίτητος) Κομιδῇ δέ
[253]	φιλοσοφοῦντι. (Θεαίτητος) Πῶς γὰρ ἂν	ἄλλῳ	δοίη τις; (Ξένος) Τὸν μὲν
[253]	μὴν τό γε διαλεκτικὸν οὐκ	ἄλλῳ	δώσεις, ὡς ἐγᾦμαι, πλὴν τῷ
[251]	καὶ στάσει προσάπτωμεν μήτε ἄλλο	ἄλλῳ	μηδὲν μηδενί, ἀλλ' ὡς ἄμεικτα
[224]	δὲ περὶ τὸ τῆς ἀρετῆς	ἄλλῳ	προσρητέον. (Θεαίτητος) Πῶς γὰρ οὔ;
[218]	τοῦ σοφιστοῦ γένος πρότερον ἐν	ἄλλῳ	ῥᾴονι τὴν μέθοδον αὐτοῦ προμελετᾶν,
[254]	τινὲ αὐτώ, τῶν μὲν τριῶν	ἄλλω,	συμμειγνυμένω μὴν ἐκείνοις ἐξ ἀνάγκης
[230]	ταύτης τῆς δόξης ἐπὶ ἐκβολὴν	ἄλλῳ	τρόπῳ στέλλονται. (Θεαίτητος) Τίνι δή;
[216]	παντοῖοι φανταζόμενοι διὰ τὴν τῶν	ἄλλων	ἄγνοιαν ἐπιστρωφῶσι πόληασηομ. Οἱ μὴ
[259]	αὖ θατέρου μετειληφὸς ἕτερον τῶν	ἄλλων	ἂν εἴη γενῶν, ἕτερον δ'
[232]	Τί δ' Οὐ καὶ τῶν	ἄλλων	αὐτοῦ τούτου διδάσκαλον γίγνεσθαι; (Θεαίτητος)
[260]	ὂν ἡμῖν ἕν τι τῶν	ἄλλων	γένος ὂν ἀνεφάνη, κατὰ πάντα
[252]	συνάπτειν ἐν τοῖς λόγοις οὐκ	ἄλλων	δέονται τῶν ἐξελεγξόντων, ἀλλὰ τὸ
[253]	Οὕτως. (Ξένος) Καὶ κατὰ τῶν	ἄλλων	δὴ τεχνῶν καὶ ἀτεχνιῶν τοιαῦτα
[243]	Ἴσως. (Ξένος) Καὶ περὶ τῶν	ἄλλων	δὴ τῶν προειρημένων ἡμῖν ταὐτὸν
[217]	Θεαίτητον τόνδε, ἢ καὶ τῶν	ἄλλων	εἴ τίς σοι κατὰ νοῦν.
[246]	καὶ οὐσίαν ὁριζόμενοι, τῶν δὲ	ἄλλων	εἴ τίς τι> φήσει μὴ
[247]	κεκτῆσθαι, φρόνησιν δὲ καὶ τῶν	ἄλλων	ἕκαστον ὧν ἠρώτηκας, αἰσχύνονται (τὸ
[227]	τὴν διάνοιαν καθαρμὸν ἀπὸ τῶν	ἄλλων	ἐπικεχείρηκεν ἀφορίσασθαι τὰ νῦν, εἴ
[257]	καὶ τὸ ὂν αὐτὸ τῶν	ἄλλων	ἕτερον εἶναι λεκτέον. (Θεαίτητος) Ἀνάγκη.
[253]	αὐτῶν ἀδύνατον ἁρμόττειν καὶ τῶν	ἄλλων	ἕτερον ἑτέρῳ. (Θεαίτητος) Καὶ μάλα
[252]	τῷ χωρὶς” καὶ τῷ τῶν	ἄλλων”	καὶ τῷ καθ' αὑτὸ” καὶ
[253]	δέ γε φωνήεντα διαφερόντως τῶν	ἄλλων	οἷον δεσμὸς διὰ πάντων κεχώρηκεν,
[225]	καὶ ἀδίκων καὶ περὶ τῶν	ἄλλων	ὅλως ἀμφισβητοῦν, ἆρ' οὐκ ἐριστικὸν
[244]	τε τούτων καὶ παρὰ τῶν	ἄλλων	ὅσοι πλεῖον ἑνὸς λέγουσι τὸ
[255]	ἕκαστον γὰρ ἕτερον εἶναι τῶν	ἄλλων	οὐ διὰ τὴν αὑτοῦ φύσιν,
[258]	ὥσπερ εἶπες, ἔστιν οὐδενὸς τῶν	ἄλλων	οὐσίας ἐλλειπόμενον, καὶ δεῖ θαῤῥοῦντα
[234]	οὐρανοῦ καὶ θεῶν καὶ τῶν	ἄλλων	συμπάντων· καὶ τοίνυν καὶ ταχὺ
[232]	περί τε πάλης καὶ (τῶν	ἄλλων	τεχνῶν εἰρηκέναι. (Ξένος) Καὶ πολλῶν
[224]	τὸ μὲν περὶ (τὰ τῶν	ἄλλων	τεχνῶν μαθήματα ἑτέρῳ, τὸ δὲ
[257]	τοσοῦτον δὲ μόνον, ὅτι τῶν	ἄλλων	τὶ μηνύει (τὸ μὴ καὶ
[237]	εἶναι· ψεῦδος γὰρ οὐκ ἂν	ἄλλως	ἐγίγνετο ὄν. Παρμενίδης δὲ ὁ
[263]	Καὶ τοῦτον οὐδ' ἂν εἷς	ἄλλως	εἴποι πλὴν ἐμόν τε καὶ
[248]	ἔχειν φατέ, γένεσιν δὲ ἄλλοτε	ἄλλως.	(Θεαίτητος) Φαμὲν γὰρ οὖν. (Ξένος)
[245]	δὲ ἱκανῶς ἐχέτω· τοὺς δὲ	ἄλλως	λέγοντας αὖ θεατέον, ~ἵν' ἐκ
[265]	εἰς τὸν ἔπειτ' ἂν> χρόνον	ἄλλως	πως δοξαζόντων εἶναι, νῦν ἂν
[217]	σοὶ μὴ χαρίζεσθαι καὶ τοῖσδε,	ἄλλως	τε καὶ σοῦ λέξαντος ὡς
[259]	πᾶν ἀπὸ παντὸς ἐπιχειρεῖν (ἀποχωρίζειν	ἄλλως	τε οὐκ ἐμμελὲς καὶ δὴ
[241]	εἶναι. (Θεαίτητος) Πῶς γὰρ ἂν	ἄλλως	τοιοῦτος γένοιτο; (Ξένος) Σχεδὸν οὐδαμῶς·
[241]	ὅταν (ἄφθεγκτα καὶ ἄῤῥητα καὶ	ἄλογα	καὶ ἀδιανόητα) προσδιωμολογημένα ᾖ τὰ
[249]	ὂν ἑστάναι; (Θεαίτητος) Πάντα ἔμοιγε	ἄλογα	ταῦτ' εἶναι φαίνεται. (Ξένος) Καὶ
[239]	(Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Καὶ μὴν	ἄλογόν	γε λέγων καὶ ἄῤῥητον καὶ
[238]	τε αὐτὸ καὶ ἄῤῥητον καὶ	ἄλογον	ἔφην εἶναι. συνέπῃ; (Θεαίτητος) Συνέπομαι.
[238]	καὶ ἄῤῥητον καὶ ἄφθεγκτον καὶ	ἄλογον;	(Θεαίτητος) Παντάπασι μὲν οὖν. (Ξένος)
[259]	λόγον ἔχον ἢ καὶ παντάπασιν	ἄλογον·	ὃ δὲ νῦν εἰρήκαμεν εἶναι
[219]	Τὴν δέ γε μὴν θηρευτικὴν	ἄλογον	τὸ μὴ οὐ τέμνειν διχῇ.
[217]	(Ξένος) Τῷ μέν, ὦ Σώκρατες,	ἀλύπως	τε καὶ εὐηνίως προσδιαλεγομένῳ ῥᾷον
[231]	καὶ πρὸς (ἡμᾶς αὐτοὺς διαλογισώμεθα	ἅμα	ἀναπαυόμενοι, φέρε, ὁπόσα ἡμῖν ὁ
[222]	ὁ σοφιστὴς καὶ (ὁ) ἀσπαλιευτὴς	ἅμα	ἀπὸ τῆς κτητικῆς τέχνης πορεύεσθον.
[251]	ὦμεν εὐπρεπέστατα διωσόμεθα οὕτως ἀμφοῖν	ἅμα.	(Θεαίτητος) Καλῶς. (Ξένος) Λέγωμεν δὴ
[247]	Τὸ γὰρ ἐπί τε τούτοις	ἅμα	καὶ ἐπ' ἐκείνοις ὅσα ἔχει
[259]	ἐκεῖνο δ' ἤδη καὶ χαλεπὸν	ἅμα	καὶ καλόν. (Θεαίτητος) Τὸ ποῖον;
[230]	τιθέντες δὲ ἐπιδεικνύουσιν αὐτὰς αὑταῖς	ἅμα	περὶ τῶν αὐτῶν πρὸς τὰ
[252]	πάντα ἀνάστατα γέγονεν, ὡς ἔοικεν,	ἅμα	τε τῶν τὸ πᾶν κινούντων
[250]	σὲ καθάπερ ἐκείνους τότε, ἵνα	ἅμα	τι καὶ προί̈ ωμεν. (Θεαίτητος)
[230]	ἑαυτοῖς δόντες ἡγήσασθαι πᾶσαν ἀκούσιον	ἀμαθίαν	εἶναι, καὶ μαθεῖν οὐδέν ποτ'
[229]	γε οἶμαι μόνῳ τῆς ἀγνοίας	ἀμαθίαν	τοὔνομα προσρηθῆναι. (Θεαίτητος) Πάνυ γε.
[232]	πρὸς αὐτὸ βλέποιτε, ἡμεῖς δὲ	ἀμβλύτερον.	~(Θεαίτητος) Τὸ ποῖον, καὶ πρὸς
[224]	πόλιν τε ἐκ πόλεως νομίσματος	ἀμείβοντα	ταὐτὸν προσερεῖς ὄνομα; (Θεαίτητος) Σφόδρα
[251]	ἄλλῳ μηδὲν μηδενί, ἀλλ' ὡς	ἄμεικτα	ὄντα καὶ ἀδύνατον μεταλαμβάνειν ἀλλήλων
[254]	τώ γε δύο φαμὲν αὐτοῖν	ἀμείκτω	πρὸς ἀλλήλω. (Θεαίτητος) Σφόδρα γε.
[225]	ἡδονὴν τῆς περὶ ταῦτα διατριβῆς	ἀμελὲς	τῶν οἰκείων γιγνόμενον, περὶ δὲ
[220]	ὦ Θεαίτητε, εἴποι κάλλιον; (Θεαίτητος)	Ἀμελῶμεν	τοῦ ὀνόματος· ἀρκεῖ γὰρ καὶ
[245]	αὐτὸ εἶναι; (Θεαίτητος) Πῶς; (Ξένος)	Ἀμερὲς	δήπου δεῖ παντελῶς τό γε
[228]	πρὸς ἄλληλα ἢ τοὐναντίον ὑπὸ	ἀμετρίας	αὐτὰ πάσχειν; (Θεαίτητος) Δῆλον ὡς
[228]	πάσχειν; (Θεαίτητος) Δῆλον ὡς ὑπὸ	ἀμετρίας.	(Ξένος) Ἀλλὰ μὴν ψυχήν γε
[228]	ἄλλο τι πλὴν τὸ τῆς	ἀμετρίας	πανταχοῦ δυσειδὲς ἐνὸν γένος; (Θεαίτητος)
[228]	Ψυχὴν ἄρα ἀνόητον αἰσχρὰν καὶ	ἄμετρον	θετέον. (Θεαίτητος) Ἔοικεν. (Ξένος) Ἔστι
[259]	Τὸ δὲ ταὐτὸν ἕτερον ἀποφαίνειν	ἁμῇ	γέ πῃ καὶ τὸ θάτερον
[225]	ὁποῖα λέγε. (Ξένος) Τὸ μὲν	ἁμιλλητικὸν	αὐτῆς τιθέντας, τὸ δὲ μαχητικόν.
[217]	γέ φησιν ἱκανῶς καὶ οὐκ	ἀμνημονεῖν.	(Σωκράτης) Μὴ τοίνυν, ὦ ξένε,
[253]	μουσικός, ὁ δὲ μὴ συνιεὶς	ἄμουσος;	(Θεαίτητος) Οὕτως. (Ξένος) Καὶ κατὰ
[259]	ἐμμελὲς καὶ δὴ καὶ παντάπασιν	ἀμούσου	τινὸς καὶ ἀφιλοσόφου. (Θεαίτητος) Τί
[250]	καθάπερ ἂν αὐτῶν θάτερον εἴτε	ἀμυδρότερον	εἴτε σαφέστερον ἀναφαίνηται, ~καὶ θάτερον
[241]	πατρὸς Παρμενίδου λόγον ἀναγκαῖον ἡμῖν	ἀμυνομένοις	ἔσται βασανίζειν, καὶ βιάζεσθαι τό
[246]	εὐλαβῶς ἄνωθεν ἐξ ἀοράτου ποθὲν	ἀμύνονται,	νοητὰ ἄττα καὶ ἀσώματα εἴδη
[240]	ἓν ὄν. λέγε οὖν καὶ	ἀμύνου	μηδὲν ὑποχωρῶν τὸν ἄνδρα. (Θεαίτητος)
[216]	ἐξ Ἐλέας, ἑταῖρον δὲ τῶν	ἀμφὶ	Παρμενίδην καὶ Ζήνωνα (ἑταίρων) μάλα
[235]	σχεδὸν γὰρ αὐτὸν περιειλήφαμεν ἐν	ἀμφιβληστρικῷ	τινι τῶν ἐν τοῖς λόγοις
[225]	μὲν ὅσον περὶ τὰ συμβόλαια	(ἀμφισβητεῖται	μέν, εἰκῇ δὲ καὶ ἀτέχνως
[225]	Τὸ δέ γε περὶ τὰς	ἀμφισβητήσεις	θετέον διττόν. (Θεαίτητος) Πῇ; (Ξένος)
[231]	(Ξένος) Τό γε μὴν ἕκτον	ἀμφισβητήσιμον	μέν, ὅμως δ' ἔθεμεν αὐτῷ
[233]	αὖ μᾶλλον ἐδόκουν διὰ τὴν	ἀμφισβήτησιν	εἶναι φρόνιμοι, τὸ σὸν δὴ
[232]	ἐν κεφαλαίῳ περὶ πάντων πρὸς	ἀμφισβήτησιν	ἱκανή τις δύναμις ἔοικ' εἶναι;
[231]	γὰρ περὶ σμικρῶν ὅρων τὴν	ἀμφισβήτησιν	οἴομαι (γενήσεσθαι τότε ὁπόταν ἱκανῶς
[246]	γιγαντομαχία τις εἶναι διὰ τὴν	ἀμφισβήτησιν	περὶ τῆς οὐσίας πρὸς ἀλλήλους.
[226]	ὂν τέχνης, τῆς ἀντιλογικῆς, τῆς	ἀμφισβητητικῆς,	τῆς μαχητικῆς, τῆς ἀγωνιστικῆς, τῆς
[225]	ὦ Θεαίτητε, ἄλλο (εἴπῃ πλὴν	ἀμφισβητητικόν;	(Θεαίτητος) Οὐδέν. (Ξένος) Τὸ δέ
[232]	πολιτικῶν, ἆρ' οὐχ ὑπισχνοῦνται ποιεῖν	ἀμφισβητητικούς;	(Θεαίτητος) Οὐδεὶς γὰρ ἂν αὐτοῖς
[225]	καὶ περὶ τῶν ἄλλων ὅλως	ἀμφισβητοῦν,	ἆρ' οὐκ ἐριστικὸν αὖ λέγειν
[246]	(Ξένος) Τοιγαροῦν οἱ πρὸς αὐτοὺς	ἀμφισβητοῦντες	μάλα εὐλαβῶς ἄνωθεν ἐξ ἀοράτου
[264]	φανέντος τοῦ λόγου τοῦ πᾶσιν	ἀμφισβητοῦντος	ὡς οὔτε εἰκὼν οὔτε εἴδωλον
[251]	τε ὦμεν εὐπρεπέστατα διωσόμεθα οὕτως	ἀμφοῖν	ἅμα. (Θεαίτητος) Καλῶς. (Ξένος) Λέγωμεν
[254]	Τὸ δέ γε ὂν μεικτὸν	ἀμφοῖν·	ἐστὸν γὰρ ἄμφω που. (Θεαίτητος)
[248]	ἄριστοι, τί τοῦθ' ὑμᾶς ἐπ'	ἀμφοῖν	λέγειν φῶμεν; ἆρ' οὐ τὸ
[255]	πάμπολυ διεφερέτην· ἀλλ' εἴπερ θάτερον	ἀμφοῖν	μετεῖχε τοῖν εἰδοῖν ὥσπερ τὸ
[246]	συνέστηκεν. (Θεαίτητος) Ἀληθῆ. (Ξένος) Παρ'	ἀμφοῖν	τοίνυν τοῖν γενοῖν κατὰ μέρος
[243]	τί ποτε (ἄρα τοῦτ' ἐπ'	ἀμφοῖν	φθέγγεσθε, λέγοντες ἄμφω καὶ ἑκάτερον
[226]	τῇ ἑτέρᾳ ληπτόν; (Θεαίτητος) Οὐκοῦν	ἀμφοῖν	χρή. (Ξένος) Χρὴ γὰρ οὖν,
[250]	μὴν εἶναί γε ὁμοίως φῂς	ἀμφότερα	αὐτὰ καὶ ἑκάτερον; (Θεαίτητος) Φημὶ
[250]	Ἀλλ' ἑστάναι σημαίνεις λέγων αὐτὰ	ἀμφότερα	εἶναι; (Θεαίτητος) Καὶ πῶς; (Ξένος)
[255]	κίνησιν αὖ πάλιν καὶ στάσιν	ἀμφότερα	εἶναι λέγοντες (ἀμφότερα οὕτως αὐτὰ
[247]	συμφυὲς γεγονός, εἰς ὃ βλέποντες	ἀμφότερα	εἶναι λέγουσι, τοῦτο αὐτοῖς ῥητέον.
[249]	πῶς; (Ξένος) Ἀλλὰ ταῦτα μὲν	ἀμφότερα	ἐνόντ' αὐτῷ λέγομεν, οὐ μὴν
[255]	στάσις αὖ κινηθήσεται· περὶ γὰρ	ἀμφότερα	θάτερον ὁποτερονοῦν γιγνόμενον αὐτοῖν ἀναγκάσει
[250]	οὐσίας κοινωνίαν, οὕτως εἶναι προσεῖπας	ἀμφότερα;	(Θεαίτητος) Κινδυνεύομεν ὡς ἀληθῶς τρίτον
[250]	οὖν. (Ξένος) Ἆρα κινεῖσθαι λέγων	ἀμφότερα	καὶ ἑκάτερον, ὅταν εἶναι συγχωρῇς;
[242]	Μοῦσαι συνενόησαν ὅτι συμπλέκειν (ἀσφαλέστατον	ἀμφότερα	καὶ λέγειν ὡς τὸ ὂν
[265]	ἴσως διὰ τὴν ἡλικίαν πολλάκις	ἀμφότερα	μεταδοξάζω· νῦν μὴν βλέπων εἰς
[243]	γε δυοῖν καλοῦντες θάτερον ὂν	ἀμφότερα	ὁμοίως εἶναι λέγετε· σχεδὸν γὰρ
[243]	περὶ δὲ θάτερον οὔ, πρὸς	ἀμφότερα	ὁμοίως ἔχοντες. (Θεαίτητος) Ἴσως. (Ξένος)
[255]	καὶ στάσιν ἀμφότερα εἶναι λέγοντες	(ἀμφότερα	οὕτως αὐτὰ ταὐτὸν ὡς ὄντα
[261]	ἢ παντάπασιν ἀληθῆ μέν ἐστιν	ἀμφότερα	ταῦτα, ψεῦδος δὲ οὐδέποτε οὐδέτερον.
[248]	φατε ποίημα ἢ πάθος ἢ	ἀμφότερον;	ἢ τὸ μὲν πάθημα, τὸ
[250]	ὂν ἡμῖν νῦν ἐκτὸς τούτων	ἀμφοτέρων	ἀναπέφανται. δυνατὸν οὖν τοῦτο; (Θεαίτητος)
[246]	μέσῳ δὲ περὶ ταῦτα ἄπλετος	ἀμφοτέρων	μάχη τις, ὦ Θεαίτητε, ἀεὶ
[243]	εἶναι λέγετε· σχεδὸν γὰρ ἂν	ἀμφοτέρως	ἕν, ἀλλ' οὐ δύο εἴτην.
[224]	μεταβλητικόν, ἀγοραστικόν, καπηλικὸν εἴτε αὐτοπωλικόν,	ἀμφοτέρως,	ὅτιπερ ἂν ᾖ περὶ τὰ
[243]	(Ξένος) Ἀλλ' ἆρά γε τὰ	ἄμφω	βούλεσθε καλεῖν ὄν; (Θεαίτητος) Ἴσως.
[243]	τοῦτ' ἐπ' ἀμφοῖν φθέγγεσθε, λέγοντες	ἄμφω	καὶ ἑκάτερον εἶναι; τί τὸ
[221]	Πῇ; (Ξένος) Θηρευτά τινε καταφαίνεσθον	ἄμφω	μοι. (Θεαίτητος) Τίνος θήρας ἅτερος;
[219]	Τί μήν; Εἴπερ ἔστον γε	ἄμφω.	~(Ξένος) Πῶς δὲ οὐκ ἔστον;
[254]	ὂν μεικτὸν ἀμφοῖν· ἐστὸν γὰρ	ἄμφω	που. (Θεαίτητος) Πῶς δ' οὔ;
[255]	Κομιδῇ γε. (Ξένος) Μετέχετον μὴν	ἄμφω	ταὐτοῦ καὶ θατέρου. (Θεαίτητος) Ναί.
[257]	ταὐτὸν πέπονθε τοῦτο. (Θεαίτητος) Τάχ'	ἄν·	ἀλλ' ὅπῃ δὴ λέγωμεν; (Ξένος)
[265]	χρόνος γὰρ ἐκ περιττοῦ γίγνοιτ'	ἄν.	Ἀλλὰ θήσω τὰ μὲν φύσει
[260]	οἷοί τ' ἦμεν. (Ἀφῃρέθημεν δ'	ἄν,	εἰ συνεχωρήσαμεν μηδεμίαν εἶναι μεῖξιν
[255]	γάρ; (Θεαίτητος) Οὕτως. (Ξένος) Οὐκ	ἄν,	εἴ γε τὸ ὂν καὶ
[249]	(σοι χωρὶς στάσεως γενέσθαι ποτ'	ἄν;	(Θεαίτητος) Οὐδαμῶς. (Ξένος) Τί δ'
[229]	ἢ διδασκαλικὴν ὀρθότερον εἴποι τις	ἄν;	(Θεαίτητος) Οὐδεμίαν. (Ξένος) Φέρε δή·
[255]	γένει διανοεῖσθαι δεῖ; (Θεαίτητος) Τάχ'	ἄν.	(Ξένος) Ἀλλ' οἶμαί σε συγχωρεῖν
[219]	διαπρέψειεν. (Θεαίτητος) Ναί· πρέποι γὰρ	ἄν.	(Ξένος) Κτητικῆς δὴ καὶ ποιητικῆς
[237]	οὐκ οἰστέον. (Θεαίτητος) Πῶς γὰρ	ἄν;	(Ξένος) Οὐκοῦν ἐπείπερ οὐκ ἐπὶ
[226]	Σκόπει δὴ ταύτης αὖ δύο	ἄν	πῃ δυνώμεθα κατιδεῖν εἴδη. (Θεαίτητος)
[229]	(Ξένος) Καί μοι δοκοῦμεν τῇδε	ἄν	πῃ τάχιστα εὑρεῖν. (Θεαίτητος) Πῇ;
[261]	παροιμίαν λεγόμενον, ὅ γε τοιοῦτος	ἄν	ποτε ἕλοι πόλιν. Νῦν δ'
[255]	εἰδοῖν ὥσπερ τὸ ὄν, ἦν	ἄν	ποτέ τι καὶ τῶν ἑτέρων
[233]	τὸ γένος. (Ξένος) Πῶς οὖν	ἄν	ποτέ τις πρός γε τὸν
[219]	τοῖς χειρουμένοις οὐκ ἐπιτρέπει, μάλιστ'	ἄν	που διὰ ταῦτα συνάπαντα τὰ
[238]	Τῷ μὲν ὄντι που προσγένοιτ'	ἄν	τι τῶν ὄντων ἕτερον. (Θεαίτητος)
[239]	ἐμὲ χαίρειν ἐῶμεν· ἕως δ'	ἄν	τινι δυναμένῳ δρᾶν τοῦτο ἐντυγχάνωμεν,
[238]	ἢ διὰ τοῦ στόματος φθέγξαιτο	ἄν	τις ἢ καὶ τῇ διανοίᾳ
[267]	σὸν σχῆμα καὶ σὲ γιγνώσκων	ἄν	τις μιμήσαιτο. (Θεαίτητος) Πῶς δ'
[262]	ὄντος δηλοῖ τὰ φωνηθέντα, πρὶν	ἄν	τις τοῖς ὀνόμασι τὰ ῥήματα
[237]	ἐπὶ τὸ τὶ φέρων ὀρθῶς	ἄν	τις φέροι. (Θεαίτητος) Πῶς δή;
[224]	τὸ μὲν ἐπιδεικτικὴ δικαιότατα λέγοιτ'	ἄν,	τὸ δὲ γελοίῳ μὲν οὐχ
[220]	νῦν χρεών· ἢ τί τις	ἄν,	ὦ Θεαίτητε, εἴποι κάλλιον; (Θεαίτητος)
[235]	ἔχων τυγχάνει; (Θεαίτητος) Καὶ πῶς	ἄν,	ὦ ξένε; ἀλλὰ σχεδὸν ἤδη
[241]	εἰπεῖν ἀπεράντων. (Θεαίτητος) Ἀδύνατόν γ'	ἄν,	ὡς ἔοικεν, εἴη τὸν σοφιστὴν
[259]	καλῶς λέγομεν ἐλέγξας, ἢ μέχριπερ	ἂν	ἀδυνατῇ, λεκτέον καὶ ἐκείνῳ καθάπερ
[265]	πᾶσαν ἔφαμεν εἶναι δύναμιν ἥτις	ἂν	αἰτία γίγνηται τοῖς μὴ πρότερον
[240]	ἐροῦμεν; (Θεαίτητος) Τοῦτο· τί γὰρ	ἂν	ἄλλο εἴπαιμεν; (Ξένος) Ψευδὴς δ'
[224]	ὄνομα. (Θεαίτητος) Καὶ τί τις	ἂν	ἄλλο ὄνομα εἰπὼν οὐκ ἂν
[253]	δικαίως φιλοσοφοῦντι. (Θεαίτητος) Πῶς γὰρ	ἂν	ἄλλῳ δοίη τις; (Ξένος) Τὸν
[237]	ὂν εἶναι· ψεῦδος γὰρ οὐκ	ἂν	ἄλλως ἐγίγνετο ὄν. Παρμενίδης δὲ
[241]	ὄντα εἶναι. (Θεαίτητος) Πῶς γὰρ	ἂν	ἄλλως τοιοῦτος γένοιτο; (Ξένος) Σχεδὸν
[243]	ὁμοίως εἶναι λέγετε· σχεδὸν γὰρ	ἂν	ἀμφοτέρως ἕν, ἀλλ' οὐ δύο
[246]	νομιμώτερον αὐτοὺς ἢ νῦν ἐθέλοντας	ἂν	ἀποκρίνασθαι. τὸ γὰρ ὁμολογηθὲν παρὰ
[237]	ὂν φθέγγεσθαι; (Θεαίτητος) Τέλος γοῦν	ἂν	ἀπορίας ὁ λόγος ἔχοι. ~(Ξένος)
[247]	αὐτοῖς ῥητέον. Τάχ' οὖν ἴσως	ἂν	ἀποροῖεν· εἰ δή τι τοιοῦτον
[249]	μὲν οὖν. (Ξένος) Βαβαὶ μέντ'	ἂν	ἄρα, ὦ Θεαίτητε, ὥς μοι
[224]	μὴν τό γε περὶ τἆλλα	ἂν	ἁρμόττοι· τὸ δὲ περὶ ταῦτα
[242]	Φέρε δή, τίνα ἀρχήν τις	ἂν	ἄρξαιτο παρακινδυνευτικοῦ λόγου; δοκῶ μὲν
[256]	μετελάμβανεν αὐτὴ κίνησις στάσεως, οὐδὲν	ἂν	ἄτοπον ἦν στάσιμον αὐτὴν προσαγορεύειν;
[225]	εἰπεῖν. (Θεαίτητος) Καὶ τί> τις	ἂν	αὖ εἰπὼν ἕτερον οὐκ ἐξαμάρτοι
[217]	οὐχ ὅσον ὧδε ἐρωτηθὲν ἐλπίσειεν	ἂν	αὐτὸ εἶναί τις, ἀλλὰ τυγχάνει
[252]	(Θεαίτητος) Ὀρθῶς. (Ξένος) Ἔτι τοίνυν	ἂν	αὐτοὶ πάντων καταγελαστότατα μετίοιεν τὸν
[233]	σὸν δὴ τοῦτο, σχολῇ ποτ'	ἂν	αὐτοῖς τις χρήματα διδοὺς ἤθελεν
[232]	ποιεῖν ἀμφισβητητικούς; (Θεαίτητος) Οὐδεὶς γὰρ	ἂν	αὐτοῖς ὡς ἔπος εἰπεῖν διελέγετο
[264]	τῆς τοῦ σοφιστοῦ κοινωνίας, ἕως	ἂν	αὐτοῦ τὰ κοινὰ πάντα περιελόντες,
[251]	τούτων, (ὦ Θεαίτητε, τί ποτ'	ἂν	αὐτοὺς προαιρεῖσθαι φήσομεν; (Θεαίτητος) Ἐγὼ
[250]	μετειλήφατον, νῦν ἐλπὶς ἤδη καθάπερ	ἂν	αὐτῶν θάτερον εἴτε ἀμυδρότερον εἴτε
[234]	γεγραμμένα ἐπιδεικνύς, λανθάνειν ὡς ὅτιπερ	ἂν	βουληθῇ δρᾶν, τοῦτο ἱκανώτατος ὢν
[217]	Ἔξεστι τοίνυν τῶν παρόντων ὃν	ἂν	βουληθῇς ἐκλέξασθαι, πάντες γὰρ ὑπακούσονταί
[248]	πάσχειν, ὃ δή φαμεν οὐκ	ἂν	γενέσθαι περὶ τὸ ἠρεμοῦν. (Θεαίτητος)
[245]	πρὸς τῷ μὴ εἶναι μηδ'	ἂν	γενέσθαι ποτὲ ὄν. (Θεαίτητος) Τί
[218]	δὴ νῦν οὕτως οὐκ ἀπερεῖν·	ἂν	δ' ἄρα τι τοιοῦτον γίγνηται,
[218]	ἔοικε, γίγνοιτο ἂν ὁ λόγος.	Ἂν	δ' ἄρα τι τῷ μήκει
[247]	σκόπει, προτεινομένων ἡμῶν, ἆρ' ἐθέλοιεν	ἂν	δέχεσθαι καὶ ὁμολογεῖν τοιόνδ' εἶναι
[237]	δὴ πάντων ὁ λόγος αὐτὸς	ἂν	δηλώσειε μέτρια βασανισθείς. τοῦτο οὖν
[236]	μείζω δὲ τὰ κάτω φαίνοιτ'	ἂν	διὰ τὸ τὰ μὲν πόῤῥωθεν,
[219]	μέρη τέχνη τις κτητικὴ λεχθεῖσα	ἂν	διαπρέψειεν. (Θεαίτητος) Ναί· πρέποι γὰρ
[234]	πάντα οἶδε καὶ ταῦτα ἕτερον	ἂν	διδάξειεν ὀλίγου καὶ ἐν ὀλίγῳ
[243]	πέρι καὶ μετὰ τοῦτο σκεψόμεθ'	(ἂν	δόξῃ, περὶ δὲ τοῦ μεγίστου
[230]	εἶναι, καὶ μαθεῖν οὐδέν ποτ'	ἂν	ἐθέλειν τὸν οἰόμενον εἶναι σοφὸν
[234]	εἶναι; (Θεαίτητος) Τί γὰρ οὐκ	ἂν	εἴη ἄλλη τις τοιαύτη τέχνη;
[259]	θατέρου μετειληφὸς ἕτερον τῶν ἄλλων	ἂν	εἴη γενῶν, ἕτερον δ' ἐκείνων
[219]	κατὰ λόγους χειρούμενον σύμπαν, χειρωτικὸν	ἂν	εἴη; (Θεαίτητος) Φαίνεται γοῦν ἐκ
[253]	σχεδὸν (οἷον τὰ γράμματα πεπονθότ'	ἂν	εἴη. Καὶ γὰρ ἐκείνων τὰ
[261]	τοι μέγιστον ἡμῖν τεῖχος ᾑρημένον	ἂν	εἴη, τὰ δ' ἄλλα ἤδη
[233]	Οὐδαμῶς. (Ξένος) Τί ποτ' οὖν	ἂν	εἴη τὸ τῆς σοφιστικῆς δυνάμεως
[237]	τὸ μὴ ὄν, τί δοκοῦμεν	ἂν	εἰς τί καὶ ἐπὶ ποῖον
[248]	τοῦτο. ~(Ξένος) Καλῶς· ἴσως γὰρ	ἂν	εἰς ὕστερον ἡμῖν τε καὶ
[263]	πέτεται. (Θεαίτητος) Καὶ τοῦτον οὐδ'	ἂν	εἷς ἄλλως εἴποι πλὴν ἐμόν
[230]	τῶν προσφερομένων μαθημάτων (ὄνησιν, πρὶν	ἂν	ἐλέγχων τις τὸν ἐλεγχόμενον εἰς
[261]	γ' ἀθυμῶν ἐν τούτοις δράσειεν	ἂν	ἐν ἄλλοις, ἢ μηδὲν ἐν
[247]	γεγόνασιν ἇνδρες· ἐπεὶ τούτων οὐδ'	ἂν	ἓν ἐπαισχυνθεῖεν οἵ γε αὐτῶν
[217]	λόγῳ διεξιέναι λέγων τοῦτο ὃ	ἂν	ἐνδείξασθαί τῳ βουληθῇς, ἢ δι'
[220]	Τὸ μέν, ὅτι πᾶν ὅσον	ἂν	ἕνεκα κωλύσεως εἴργῃ τι περιέχον,
[219]	τε μιμητική, σύμπαντα ταῦτα δικαιότατ'	ἂν	ἑνὶ προσαγορεύοιτ' ἂν ὀνόματι. (Θεαίτητος)
[250]	εἰ τὰ νῦν συνομολογοῦντες (δικαίως	ἂν	ἐπερωτηθεῖμεν ἅπερ αὐτοὶ τότε ἠρωτῶμεν
[242]	ἔμοιγε μηδαμῇ δόξων μηδὲν πλημμελεῖν,	ἂν	ἐπὶ τὸν ἔλεγχον τοῦτον καὶ
[249]	τοῦτον παντὶ λόγῳ μαχετέον, ὃς	ἂν	ἐπιστήμην ἢ φρόνησιν ἢ νοῦν
[237]	οὐδὲ λέγειν φατέον, ὅς γ'	ἂν	ἐπιχειρῇ μὴ ὂν φθέγγεσθαι; (Θεαίτητος)
[249]	ἔχειν αὐτά; (Θεαίτητος) Καὶ τίν'	ἂν	ἕτερον ἔχοι τρόπον; (Ξένος) Ἀλλὰ
[255]	νῦν δὲ ἀτεχνῶς ἡμῖν ὅτιπερ	ἂν	ἕτερον ᾖ, συμβέβηκεν ἐξ ἀνάγκης
[254]	τούτου καὶ τάχα ἐπισκεψόμεθα σαφέστερον,	ἂν	ἔτι βουλομένοις ἡμῖν ᾖ· περὶ
[260]	μηδ' εἶναι τὸ παράπαν, οὐδὲν	ἂν	ἔτι που λέγειν οἷοί τ'
[218]	Ναί. (Ξένος) Τί δῆτα προταξαίμεθ'	ἂν	εὔγνωστον μὲν καὶ σμικρόν, λόγον
[227]	Καὶ ψυχῆς ἄρα, καθ' ὅσον	ἂν	εὑρίσκωμεν κακίας ἀφαίρεσίν τινα, καθαρμὸν
[239]	πάλαι καὶ τὰ νῦν ἡττημένον	ἂν	εὕροι περὶ τὸν τοῦ μὴ
[219]	πρὸς ὃ βουλόμεθα. (Θεαίτητος) Καλῶς	ἂν	ἔχοι. (Ξένος) Φέρε δή, τῇδε
[244]	(ἔστιν ὄνομά τι, λόγον οὐκ	ἂν	ἔχον. (Θεαίτητος) Πῇ; (Ξένος) Τιθείς
[238]	ὁ λόγος. (Ξένος) Πῶς οὖν	ἂν	ἢ διὰ τοῦ στόματος φθέγξαιτο
[223]	κολακικήν, ~ὡς (ἐγᾦμαι, πάντες φαῖμεν	ἂν	ἢ> ἡδυντικήν τινα τέχνην εἶναι.
[224]	καπηλικὸν εἴτε αὐτοπωλικόν, ἀμφοτέρως, ὅτιπερ	ἂν	ᾖ περὶ τὰ τοιαῦτα μαθηματοπωλικὸν
[227]	μὲν θάτερον, ἐκβάλλειν δὲ ὅσον	ἂν	ᾖ πού τι φλαῦρον. (Θεαίτητος)
[245]	ποσόν τι γὰρ ὄν, ὁπόσον	ἂν	ᾖ, τοσοῦτον ὅλον ἀναγκαῖον αὐτὸ
[222]	μηδεμίαν ἡγῇ θήραν· τούτων ὁπότερ'	ἂν	ἡγῇ φίλον εἰρῆσθαί σοι, τοῦτο
[223]	ἔγωγε εἰπὼν τὸ προσῆκον ὄνομ'	ἂν	ἡγοῦμαι καλεῖν αὐτόν. (Ξένος) Κατὰ
[218]	ἐφ' ᾧ καλοῦμεν ἑκάτερος τάχ'	ἂν	ἰδίᾳ παρ' ἡμῖν αὐτοῖς ἔχοιμεν·
[226]	εἶδος αὖ διπλοῦν ὂν πᾶς	ἂν	ἴδοι; (Θεαίτητος) Ναί, κατὰ σχολήν
[254]	δῆλον ὡς οὐκ ἀνετέον πρὶν	ἂν	ἱκανῶς αὐτὸν θεασώμεθα. (Θεαίτητος) Καλῶς
[249]	νοῦν καθορᾷς ὄντα ἢ γενόμενον	ἂν	καὶ ὁπουοῦν; (Θεαίτητος) Ἥκιστα. (Ξένος)
[216]	τῶν ἀνθρώπων καθορᾶν. Τάχ' οὖν	ἂν	καὶ σοί τις οὗτος τῶν
[252]	κίνησίς τε αὐτὴ παντάπασιν ἵσταιτ'	ἂν	καὶ στάσις αὖ πάλιν αὐτὴ
[230]	καὶ τὸν ἀνέλεγκτον αὖ νομιστέον,	ἂν	καὶ τυγχάνῃ (βασιλεὺς ὁ μέγας
[220]	αὖ τὴν θήραν ἆρ' οὐκ	ἂν	κατὰ μέγιστα μέρη δύο διέλοιμεν;
[257]	δὲ τῶν πραγμάτων περὶ ἅττ'	ἂν	κέηται τὰ ἐπιφθεγγόμενα ὕστερον τῆς
[228]	οὖν. (Ξένος) Τί δ' ὅσ'	ἂν>	κινήσεως μετασχόντα καὶ σκοπόν τινα
[255]	ἐστι. (Θεαίτητος) Πῶς; (Ξένος) Ὅτιπερ	ἂν	κοινῇ προσείπωμεν κίνησιν καὶ στάσιν,
[239]	τοίνυν ἐμέ γε τί τις	ἂν	λέγοι; καὶ γὰρ πάλαι καὶ
[266]	τὼ δ' ὑπολοίπω σχεδὸν μάλιστ'	ἂν	λεγοίσθην εἰδωλοποιικώ· καὶ κατὰ ταῦτα
[220]	δὲ ἆρ' οὐ διπλοῦν εἶδος	ἂν	λέγοιτο ἐν δίκῃ, τὸ μὲν
[224]	καὶ ποτῶν πράσεως ἔμπορον ὀρθῶς	ἂν	λεγόμενον παρασχεῖν. (Θεαίτητος) Ἀληθέστατα λέγεις.
[235]	τὴν ὑποδεχομένην αὐτὸν μοῖραν, ἕωσπερ	ἂν	ληφθῇ. Πάντως οὔτε οὗτος οὔτε
[263]	Μηδενὸς δέ> γε ὢν οὐδ'	ἂν	λόγος εἴη τὸ παράπαν· ἀπεφήναμεν
[260]	Ἀλλ' ἴσως τῇδ' ἑπόμενος ῥᾷστ'	ἂν	μάθοις. (Θεαίτητος) Πῇ; (Ξένος) Τὸ
[260]	ὥστε ταύτῃ μὲν ἴσως οὐκ	ἂν	μάχοιτο ἔτι· τάχα δ' ἂν
[219]	καὶ τίνι; (Ξένος) Πᾶν ὅπερ	ἂν	μὴ πρότερόν τις ὂν ὕστερον
[230]	σύμπαν αὐτὸ ὀρθότατα εἴποι τις	ἂν	νουθετητικήν. (Θεαίτητος) Ἔστιν οὕτως. (Ξένος)
[218]	μετὰ τοῦτο, ὡς ἔοικε, γίγνοιτο	ἂν	ὁ λόγος. Ἂν δ' ἄρα
[262]	ὀνόματος καὶ ῥήματος· ὅτου δ'	ἂν	ὁ λόγος ᾖ, σύ μοι
[230]	Τίνι δή; (Ξένος) Διερωτῶσιν ὧν	ἂν	οἴηταί τίς τι πέρι λέγειν
[251]	δυνώμεθα, τὸν γοῦν λόγον ὅπῃπερ	ἂν	οἷοί τε ὦμεν εὐπρεπέστατα διωσόμεθα
[219]	ταῦτα δικαιότατ' ἂν ἑνὶ προσαγορεύοιτ'	ἂν	ὀνόματι. (Θεαίτητος) Πῶς καὶ τίνι;
[238]	μὴ ὂν προσφέρειν. (Θεαίτητος) Οὔκουν	ἂν	ὀρθῶς γε, ὡς ἔοικεν, ἐπιχειροῖμεν,
[252]	ἀεί, κατὰ πάντα ταῦτα λέγοιεν	ἂν	οὐδέν, εἴπερ μηδεμία ἔστι σύμμειξις.
[260]	ᾗ φαμεν αὐτὸν εἶναι, (διαμάχοιτ'	ἂν	πάλιν ὡς παντάπασιν οὐκ ἔστιν,
[247]	τε καὶ αὐτόχθονες, ἀλλὰ διατείνοιντ'	ἂν	πᾶν ὃ μὴ δυνατοὶ ταῖς
[252]	καὶ ἀληθές. (Ξένος) Τί δ'	ἂν	πάντα ἀλλήλοις ἐῶμεν δύναμιν ἔχειν
[224]	ἂν ἄλλο ὄνομα εἰπὼν οὐκ	ἂν	πλημμελοίη πλὴν τὸ νῦν ζητούμενον
[236]	τέχνην ἆρ' οὐ φανταστικὴν ὀρθότατ'	ἂν	προσαγορεύοιμεν; (Θεαίτητος) Πολύ γε. (Ξένος)
[263]	Πῶς; (Ξένος) Ὧδ' εἴσῃ ῥᾷον,	ἂν	πρῶτον λάβῃς αὐτὰ τί ποτ'
[216]	Τοῦ μέντοι ξένου ἡμῖν ἡδέως	ἂν	πυνθανοίμην, εἰ φίλον αὐτῷ, ~τί
[244]	κἂν οὕτω τὰ δύο λέγοιτ'	ἂν	σαφέστατα ἕν. (Θεαίτητος) Ὀρθότατα εἴρηκας.
[260]	στερηθέντες, τὸ μὲν μέγιστον, φιλοσοφίας	ἂν	στερηθεῖμεν· ἔτι δ' ἐν τῷ
[230]	τροφῆς ἀπολαύειν δύνασθαι σῶμα, πρὶν	ἂν	τὰ ἐμποδίζοντα ἐντός τις ἐκβάλῃ,
[244]	(Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Καὶ μὴν	ἂν	ταὐτόν γε αὐτῷ τιθῇ τοὔνομα,
[239]	γὰρ εἴδει καὶ κατὰ ταύτην	ἂν	τὴν πρόσρησιν προσαγορεύοιτο. (Θεαίτητος) Παντάπασί
[230]	σώματα ἰατροὶ νενομίκασι μὴ πρότερον	ἂν	τῆς προσφερομένης τροφῆς ἀπολαύειν δύνασθαι
[248]	ὡς οὐδέτερον οὐδετέρου· τἀναντία γὰρ	ἂν	τοῖς ἔμπροσθεν λέγοιεν. (Ξένος) Μανθάνω·
[233]	αὐτοῖς τις χρήματα διδοὺς ἤθελεν	ἂν	τούτων αὐτῶν μαθητὴς γίγνεσθαι. (Θεαίτητος)
[220]	τῶν ἰχθύων οὐχ ᾗ τις	ἂν	τύχῃ τοῦ σώματος, ~ὥσπερ (τοῖς
[265]	ἄλλως πως δοξαζόντων εἶναι, νῦν	ἂν	τῷ λόγῳ μετὰ πειθοῦς ἀναγκαίας
[233]	ἐπιστάμενον αὐτὸς ἀνεπιστήμων ὢν δύναιτ'	ἂν	ὑγιές τι λέγων ἀντειπεῖν; (Θεαίτητος)
[232]	δυνατὸν ἡγῇ τοῦτο; τάχα γὰρ	ἂν	ὑμεῖς μὲν ὀξύτερον οἱ νέοι
[227]	διχῇ τέμνειν. (Θεαίτητος) Καθ' ὁποῖ'	ἂν	ὑφηγῇ πειράσομαί σοι συντέμνειν. (Ξένος)
[260]	ἂν μάχοιτο ἔτι· τάχα δ'	ἂν	φαίη τῶν εἰδῶν τὰ μὲν
[240]	Τί δῆτα, ὦ ξένε, εἴδωλον	ἂν	φαῖμεν εἶναι πλήν γε τὸ
[248]	ἡμῖν τε καὶ τούτοις (ἕτερον	ἂν	φανείη. Πρὸς μὲν οὖν τούτους
[268]	γενεᾶς τε καὶ αἵματος” ὃς	ἂν	φῇ τὸν ὄντως σοφιστὴν εἶναι,
[266]	σκότος (ἐγγίγνηται, διπλοῦν δὲ ἡνίκ'	ἂν	φῶς οἰκεῖόν τε καὶ ἀλλότριον
[265]	ἡγούμεθα τῶν εἰς τὸν ἔπειτ'	ἂν>	χρόνον ἄλλως πως δοξαζόντων εἶναι,
[216]	δ' ἔστιν οἷς δόξαν παράσχοιντ'	ἂν	ὡς παντάπασιν ἔχοντες μανικῶς. Τοῦ
[229]	ὅτι καὶ τὴν διδασκαλικὴν δύο	ἀναγκάζει	μόρια ἔχειν, ἓν ἐφ' ἑνὶ
[241]	τὸ ὂν προσάπτειν ἡμᾶς πολλάκις	ἀναγκάζεσθαι,	διομολογησαμένους νυνδὴ τοῦτο εἶναι πάντων
[238]	ἐναντία αὐτὸν αὑτῷ περὶ ἐκεῖνο	ἀναγκάζεσθαι	λέγειν; (Θεαίτητος) Πῶς φῄς; εἰπὲ
[241]	καταγέλαστος εἶναι τά γ' ἐναντία	ἀναγκαζόμενος	αὑτῷ λέγειν. (Θεαίτητος) Ἀληθέστατα. ~(Ξένος)
[234]	προσπίπτοντας ἐγγύθεν καὶ διὰ παθημάτων	ἀναγκαζομένους	ἐναργῶς ἐφάπτεσθαι τῶν ὄντων, μεταβάλλειν
[268]	ἰδίᾳ τε καὶ βραχέσι λόγοις	ἀναγκάζοντα	τὸν προσδιαλεγόμενον ἐναντιολογεῖν αὐτὸν αὑτῷ.
[252]	τε εἶναί” που περὶ πάντα	ἀναγκάζονται	χρῆσθαι καὶ τῷ χωρὶς” καὶ
[265]	ἂν τῷ λόγῳ μετὰ πειθοῦς	ἀναγκαίας	ἐπεχειροῦμεν ποιεῖν ὁμολογεῖν· ἐπειδὴ δέ
[260]	Μὴ μειγνυμένου μὲν αὐτοῦ τούτοις	ἀναγκαῖον	ἀληθῆ πάντ' εἶναι, μειγνυμένου δὲ
[248]	ἔσται (ποιεῖν τι, τὸ γιγνωσκόμενον	ἀναγκαῖον	αὖ συμβαίνει πάσχειν. Τὴν οὐσίαν
[245]	ὁπόσον ἂν ᾖ, τοσοῦτον ὅλον	ἀναγκαῖον	αὐτὸ εἶναι. (Θεαίτητος) Κομιδῇ γε.
[253]	ἆρ' οὐ μετ' ἐπιστήμης τινὸς	ἀναγκαῖον	διὰ τῶν λόγων πορεύεσθαι τὸν
[261]	ἐπειδάν τι προβάλῃ, τοῦτο πρότερον	ἀναγκαῖον	διαμάχεσθαι πρὶν ἐπ' αὐτὸν ἐκεῖνον
[263]	Ποιὸν δέ γέ τινά φαμεν	ἀναγκαῖον	ἕκαστον εἶναι τῶν λόγων. (Θεαίτητος)
[252]	μὴν ἕν γέ τι τούτων	ἀναγκαῖον,	ἢ πάντα ἢ μηδὲν ἢ
[241]	Τὸν τοῦ πατρὸς Παρμενίδου λόγον	ἀναγκαῖον	ἡμῖν ἀμυνομένοις ἔσται βασανίζειν, καὶ
[256]	ἄλλο καὶ τῆς στάσεως; (Θεαίτητος)	Ἀναγκαῖον.	(Ξένος) Οὐχ ἕτερον ἄρ' ἐστί
[262]	(Θεαίτητος) Τὸ ποῖον; (Ξένος) Λόγον	ἀναγκαῖον,	ὅτανπερ ᾖ, τινὸς εἶναι λόγον,
[242]	τήνδ' ὦ παῖ, τὴν ὁδὸν	ἀναγκαιοτάτην	ἡμῖν εἶναι τρέπεσθαι. (Θεαίτητος) Ποίαν
[263]	ὡρισάμεθα τί ποτ' ἔστι λόγος,	ἀναγκαιότατον	αὐτὸν ἕνα τῶν βραχυτάτων εἶναι.
[237]	ἔοικε, παντάπασι μηδὲν λέγειν. (Θεαίτητος)	Ἀναγκαιότατον	μὲν οὖν. (Ξένος) Ἆρ' οὖν
[237]	δὲ δὴ μὴ τὶ λέγοντα	ἀναγκαιότατον,	ὡς ἔοικε, παντάπασι μηδὲν λέγειν.
[252]	τοῦτό γέ που ταῖς μεγίσταις	ἀνάγκαις	ἀδύνατον, κίνησίν τε ἵστασθαι καὶ
[255]	ἀμφότερα θάτερον ὁποτερονοῦν γιγνόμενον αὐτοῖν	ἀναγκάσει	μεταβάλλειν αὖ θάτερον ἐπὶ τοὐναντίον
[244]	τιθῇ τοὔνομα, ἢ μηδενὸς ὄνομα	ἀναγκασθήσεται	λέγειν, εἰ δέ τινος αὐτὸ
[258]	ὄντων οὖσα, ἐκείνης δὲ οὔσης	ἀνάγκη	δὴ καὶ τὰ μόρια αὐτῆς
[264]	λέγομεν σύμμειξις αἰσθήσεως καὶ δόξης,	ἀνάγκη	δὴ καὶ τούτων τῷ λόγῳ
[249]	μάλιστα τιμῶντι πᾶσα, ὡς ἔοικεν,	ἀνάγκη	διὰ ταῦτα μήτε τῶν ἓν
[224]	τινι τῆς πράξεως ὀνόματι προσειπεῖν	ἀνάγκη;	(Θεαίτητος) Πάνυ μὲν οὖν. (Ξένος)
[244]	ἔχει, ταῦτα δὲ ἔχον πᾶσα	ἀνάγκη	μέρη ἔχειν· ἢ πῶς; (Θεαίτητος)
[260]	εἰκόνων ἤδη καὶ φαντασίας πάντα	ἀνάγκη	μεστὰ εἶναι. (Θεαίτητος) Πῶς γὰρ
[267]	διαιρεῖσθαι· καθὸ δὴ τῶν ὀνομάτων	ἀνάγκη	μὴ σφόδρα εὐπορεῖν. Ὅμως δέ,
[257]	ἄλλων ἕτερον εἶναι λεκτέον. (Θεαίτητος)	Ἀνάγκη.	(Ξένος) Καὶ τὸ ὂν ἄρ'
[240]	δοξάζειν τὴν ψευδῆ δόξαν; (Θεαίτητος)	Ἀνάγκη.	(Ξένος) Πότερον μὴ εἶναι τὰ
[244]	αὖ τὸ ἓν ὄν. (Θεαίτητος)	Ἀνάγκη.	(Ξένος) Τί δέ; Τὸ ὅλον
[237]	Ἆρα τῇδε σκοπῶν σύμφης, ὡς	ἀνάγκη	τόν τι λέγοντα ἕν γέ
[224]	προσερεῖς, ὡς φαίνῃ, σοφιστικόν. (Θεαίτητος)	Ἀνάγκη·	τῷ γὰρ λόγῳ δεῖ συνακολουθεῖν.
[234]	τῶν τότε ἀκουόντων ἆρ' οὐκ	ἀνάγκη	χρόνου τε ἐπελθόντος αὐτοῖς ἱκανοῦ
[254]	ἄλλω, συμμειγνυμένω μὴν ἐκείνοις ἐξ	ἀνάγκης	ἀεί, καὶ περὶ πέντε ἀλλ'
[259]	ὄντος ὂν ἔστι σαφέστατα (ἐξ	ἀνάγκης	εἶναι μὴ ὄν· τὸ δὲ
[255]	ἂν ἕτερον ᾖ, συμβέβηκεν ἐξ	ἀνάγκης	ἑτέρου τοῦτο ὅπερ ἐστὶν εἶναι.
[228]	(Ξένος) Συγγενῆ γε μὴν ἐξ	ἀνάγκης	σύμπαντα γέγονεν. (Θεαίτητος) Πῶς γὰρ
[256]	γε. (Ξένος) Ἔστιν ἄρα ἐξ	ἀνάγκης	τὸ μὴ ὂν ἐπί τε
[232]	ζητήσει δι' ἀργίαν πάσχωμεν, ἀλλ'	ἀναλάβωμεν	ἓν> πρῶτον τῶν περὶ τὸν
[255]	ἐπὶ τῶν πέντε καθ' ἓν	ἀναλαμβάνοντες.	(Θεαίτητος) Πῶς; (Ξένος) Πρῶτον μὲν
[264]	(γὰρ πέφανται ταῦτα, τῶν ἔμπροσθεν	ἀναμνησθῶμεν	κατ' εἴδη διαιρέσεων. (Θεαίτητος) Ποίων
[266]	γέννημα. (Ξένος) Τῆς τοίνυν εἰδωλουργικῆς	ἀναμνησθῶμεν	ὅτι τὸ μὲν εἰκαστικόν, τὸ
[259]	πλὴν αὐτό, ὥστε τὸ ὂν	ἀναμφισβητήτως	αὖ μυρία ἐπὶ μυρίοις οὐκ
[266]	ταῦτα δὴ καταριθμήσομεν αὐτὼ νῦν	ἀναμφισβητήτως	εἴδη δύο; (Θεαίτητος) Ναί. ~(Ξένος)
[231]	πρὸς (ἡμᾶς αὐτοὺς διαλογισώμεθα ἅμα	ἀναπαυόμενοι,	φέρε, ὁπόσα ἡμῖν ὁ σοφιστὴς
[250]	ἡμῖν νῦν ἐκτὸς τούτων ἀμφοτέρων	ἀναπέφανται.	δυνατὸν οὖν τοῦτο; (Θεαίτητος) Πάντων
[233]	ἡμῖν ἀλλ' οὐκ ἀλήθειαν ἔχων	ἀναπέφανται.	(Θεαίτητος) Παντάπασι μὲν οὖν, καὶ
[243]	μέθοδον ἡμᾶς, οἷον αὐτῶν παρόντων	ἀναπυνθανομένους	ὧδε· φέρε, ὁπόσοι θερμὸν καὶ
[261]	δὲ τῇ συνεχείᾳ μηδὲν σημαίνοντα	ἀναρμοστεῖ.	(Θεαίτητος) Πῶς τί τοῦτ' εἶπας;
[253]	Καὶ γὰρ ἐκείνων τὰ μὲν	ἀναρμοστεῖ	που πρὸς ἄλληλα, τὰ δὲ
[221]	περὶ τὴν κάτωθεν (ἄνω πληγὴν	ἀνασπωμένην,	ἀπ' αὐτῆς τῆς πράξεως ἀφομοιωθὲν
[221]	τοὐναντίον ἄνω ῥάβδοις καὶ καλάμοις	ἀνασπώμενον·	οὗ τί φήσομεν, ὦ Θεαίτητε,
[252]	ταύτῃ γε τῇ συνομολογίᾳ πάντα	ἀνάστατα	γέγονεν, ὡς ἔοικεν, ἅμα τε
[234]	τὰ ῥᾴδια, καὶ πάντα (πάντῃ	ἀνατετράφθαι	τὰ ἐν τοῖς λόγοις φαντάσματα
[251]	σαφέστερον ἀναφαίνηται, ~καὶ θάτερον οὕτως	(ἀναφαίνεσθαι·	καὶ ἐὰν αὖ μηδέτερον ἰδεῖν
[250]	θάτερον εἴτε ἀμυδρότερον εἴτε σαφέστερον	ἀναφαίνηται,	~καὶ θάτερον οὕτως (ἀναφαίνεσθαι· καὶ
[219]	(Θεαίτητος) Πῇ; (Ξένος) Τὸ μὲν	ἀναφανδὸν	ὅλον ἀγωνιστικὸν θέντας, τὸ δὲ
[240]	καὶ ἀμύνου μηδὲν ὑποχωρῶν τὸν	ἄνδρα.	(Θεαίτητος) Τί δῆτα, ὦ ξένε,
[221]	πρὸς θεῶν ἠγνοήκαμεν τἀνδρὸς τὸν	ἄνδρα	ὄντα συγγενῆ; (Θεαίτητος) Τίνα τοῦ;
[216]	καὶ Ζήνωνα (ἑταίρων) μάλα δὲ	ἄνδρα	φιλόσοφον. (Σωκράτης) Ἆρ' οὖν, ὦ
[222]	(Ξένος) Τὴν μὲν λῃστικὴν καὶ	ἀνδραποδιστικὴν	καὶ τυραννικὴν καὶ σύμπασαν τὴν
[246]	ἀκούειν. (Θεαίτητος) Ἦ δεινοὺς εἴρηκας	ἄνδρας·	ἤδη γὰρ καὶ ἐγὼ τούτων
[243]	οὕτω μεγάλα κλεινοῖς καὶ παλαιοῖς	ἀνδράσιν	ἐπιτιμᾶν· ἐκεῖνο δὲ ἀνεπίφθονον ἀποφήνασθαι.
[247]	ἡμῖν, ὦ Θεαίτητε, βελτίους γεγόνασιν	ἇνδρες·	ἐπεὶ τούτων οὐδ' ἂν ἓν
[216]	τὸ τοῦ θεοῦ· πάνυ γὰρ	ἇνδρες	οὗτοι παντοῖοι φανταζόμενοι διὰ τὴν
[235]	ἔργον ἤδη τὸν θῆρα μηκέτ'	(ἀνεῖναι·	σχεδὸν γὰρ αὐτὸν περιειλήφαμεν ἐν
[230]	τῶν καθάρσεών ἐστι, καὶ τὸν	ἀνέλεγκτον	αὖ νομιστέον, ἂν καὶ τυγχάνῃ
[233]	πρός γε τὸν ἐπιστάμενον αὐτὸς	ἀνεπιστήμων	ὢν δύναιτ' ἂν ὑγιές τι
[219]	αὐτὸν ἐλπίζω καὶ λόγον οὐκ	ἀνεπιτήδειον	ἡμῖν ἔχειν πρὸς ὃ βουλόμεθα.
[243]	παλαιοῖς ἀνδράσιν ἐπιτιμᾶν· ἐκεῖνο δὲ	ἀνεπίφθονον	ἀποφήνασθαι. (Θεαίτητος) Τὸ ποῖον; (Ξένος)
[247]	διανοοῦνται λέγεις. (Ξένος) Πάλιν τοίνυν	ἀνερωτῶμεν	αὐτούς· εἰ γάρ τι καὶ
[239]	λόγους, ὅταν εἰδωλοποιὸν αὐτὸν καλῶμεν,	ἀνερωτῶν	τί ποτε τὸ παράπαν εἴδωλον
[254]	σοφιστοῦ που δῆλον ὡς οὐκ	ἀνετέον	πρὶν ἂν ἱκανῶς αὐτὸν θεασώμεθα.
[265]	ἀπό τινος αἰτίας αὐτομάτης καὶ	ἄνευ	διανοίας φυούσης, ἢ μετὰ λόγου
[253]	δεσμὸς διὰ πάντων κεχώρηκεν, ὥστε	ἄνευ	τινὸς αὐτῶν ἀδύνατον ἁρμόττειν καὶ
[249]	(Θεαίτητος) Οὐδαμῶς. (Ξένος) Τί δ'	Ἄνευ	τούτων νοῦν καθορᾷς ὄντα ἢ
[234]	καὶ νῦν πειρώμεθα ὡς ἐγγύτατα	ἄνευ	τῶν παθημάτων προσάγειν. ~Περὶ δ'
[265]	καταμανθάνω τὴν φύσιν, ὅτι καὶ	(ἄνευ	τῶν παρ' ἡμῶν λόγων αὐτὴ
[263]	τῆς ψυχῆς πρὸς αὑτὴν διάλογος	ἄνευ	φωνῆς γιγνόμενος τοῦτ' αὐτὸ ἡμῖν
[253]	τόπῳ καὶ νῦν καὶ ἔπειτα	ἀνευρήσομεν	ἐὰν ζητῶμεν, ~ἰδεῖν μὲν χαλεπὸν
[231]	οὐ περὶ αὐτὰ ταῦτα κάπηλος	ἀνεφάνη;	(Θεαίτητος) Ναί, καὶ τέταρτόν γε
[260]	τι τῶν ἄλλων γένος ὂν	ἀνεφάνη,	κατὰ πάντα τὰ ὄντα διεσπαρμένον.
[224]	καὶ μαθήματα ἀρετῆς πωλητικὸν δεύτερον	ἀνεφάνη	σοφιστική. (Θεαίτητος) Μάλα γε. (Ξένος)
[264]	ἣν ἐφοβήθημεν ἄρτι, μὴ παντάπασιν	ἀνήνυτον	ἔργον ἐπιβαλλοίμεθα ζητοῦντες αὐτό; (Θεαίτητος)
[236]	θεάσασθαι σαφῶς, (ἀλλ' ὄντως θαυμαστὸς	ἁνὴρ	καὶ κατιδεῖν παγχάλεπος, ἐπεὶ καὶ
[216]	Καί μοι δοκεῖ θεὸς μὲν	ἁνὴρ	οὐδαμῶς εἶναι, θεῖος μήν· πάντας
[251]	καὶ πάσσοφον οἰομένοις τοῦτο αὐτὸ	ἀνηυρηκέναι.	(Θεαίτητος) Πάνυ μὲν οὖν. (Ξένος)
[253]	κινδυνεύομεν ζητοῦντες τὸν σοφιστὴν πρότερον	ἀνηυρηκέναι	τὸν φιλόσοφον; (Θεαίτητος) Πῶς λέγεις;
[223]	τὸν γὰρ σοφιστήν μοι δοκοῦμεν	ἀνηυρηκέναι.	τοῦτ' οὖν ἔγωγε εἰπὼν τὸ
[232]	βλέπει, διὸ καὶ πολλοῖς ὀνόμασιν	ἀνθ'	ἑνὸς τὸν ἔχοντα αὐτὰ προσαγορεύει;
[266]	δύο μὲν τὰ πρὸς ἡμῶν,	ἀνθρώπεια,	δύο δ' αὖ τὰ πρὸς
[268]	τῆς (εἰδωλοποιικῆς οὐ θεῖον ἀλλ'	ἀνθρωπικὸν	τῆς ποιήσεως ἀφωρισμένον ἐν λόγοις
[265]	ἐκ τούτων ὑπ' ἀνθρώπων συνιστάμενα	ἀνθρωπίνῃ,	καὶ κατὰ τοῦτον δὴ τὸν
[229]	εἰκός, ὡς εἰπεῖν κατὰ τὴν	ἀνθρωπίνην	δόξαν. (Ξένος) Τί δέ; Περὶ
[266]	ποιητικῆς εἴδει· θείαν μὲν καὶ	ἀνθρωπίνην	κατὰ θάτερον τμῆμα, κατὰ δὲ
[266]	δέ τιν' ἑτέραν, οἷον ὄναρ	ἀνθρώπινον	ἐγρηγορόσιν ἀπειργασμένην; (Θεαίτητος) Πάνυ μὲν
[265]	δύο ποιητικῆς γένη, τὸ μὲν	ἀνθρώπινον	εἶναι, τὸ δὲ θεῖον. (Θεαίτητος)
[265]	Τὸ μὲν θεῖον, τὸ δ'	ἀνθρώπινον.	(Θεαίτητος) Οὔπω μεμάθηκα. (Ξένος) Ποιητικήν,
[223]	θηρευτικῆς, ζῳοθηρίας, (πεζοθηρίας, χερσαίας, (ἡμεροθηρικῆς,	ἀνθρωποθηρίας,	πιθανοθηρίας> ἰδιοθηρίας, (μισθαρνικῆς, νομισματοπωλικῆς, δοξοπαιδευτικῆς,
[251]	τὰ τοιαῦτα ἐσπουδακόσιν, ἐνίοτε πρεσβυτέροις	ἀνθρώποις,	καὶ ὑπὸ πενίας τῆς περὶ
[216]	φησιν ἄλλους (τε θεοὺς τοῖς	ἀνθρώποις	ὁπόσοι μετέχουσιν αἰδοῦς δικαίας, καὶ
[222]	μὲν ἥμερόν τι, τὸν δὲ	ἄνθρωπον	ἄγριον, εἴτε ἥμερον μὲν λέγεις
[251]	χαίρουσιν οὐκ ἐῶντες ἀγαθὸν λέγειν	(ἄνθρωπον,	ἀλλὰ τὸ μὲν ἀγαθὸν ἀγαθόν,
[251]	μὲν ἀγαθὸν ἀγαθόν, τὸν δὲ	ἄνθρωπον	ἄνθρωπον. Ἐντυγχάνεις γάρ, ὦ Θεαίτητε,
[222]	ἥμερον μὲν λέγεις αὖ τὸν	ἄνθρωπον,	ἀνθρώπων δὲ μηδεμίαν ἡγῇ θήραν·
[251]	καὶ ἑτέροις μυρίοις οὐ μόνον	(ἄνθρωπον	αὐτὸν εἶναί φαμεν, ἀλλὰ καὶ
[251]	τί; παράδειγμα εἰπέ. (Ξένος) Λέγομεν	ἄνθρωπον	δήπου πόλλ' ἄττα ἐπονομάζοντες, τά
[251]	ἀγαθὸν ἀγαθόν, τὸν δὲ ἄνθρωπον	ἄνθρωπον.	Ἐντυγχάνεις γάρ, ὦ Θεαίτητε, ὡς
[222]	ἡμέρων; (Ξένος) Εἴπερ γέ ἐστιν	ἄνθρωπος	ἥμερον ζῷον. Θὲς δὲ ὅπῃ
[262]	λέγεις; (Ξένος) Ὅταν εἴπῃ τις·	ἄνθρωπος	μανθάνει, λόγον εἶναι φῂς τοῦτον
[222]	μὲν λέγεις αὖ τὸν ἄνθρωπον,	ἀνθρώπων	δὲ μηδεμίαν ἡγῇ θήραν· τούτων
[222]	ξένε, ἡγοῦμαι ζῷον, θήραν τε	ἀνθρώπων	εἶναι λέγω. (Ξένος) Διττὴν τοίνυν
[233]	(Ξένος) Εἰ πάντα ἐπίστασθαί τινα	ἀνθρώπων	ἐστὶ δυνατόν. (Θεαίτητος) Μακάριον μεντἂν
[216]	ὕβρεις τε καὶ εὐνομίας τῶν	ἀνθρώπων	καθορᾶν. Τάχ' οὖν ἂν καὶ
[265]	τὰ δ' ἐκ τούτων ὑπ'	ἀνθρώπων	συνιστάμενα ἀνθρωπίνῃ, καὶ κατὰ τοῦτον
[228]	μὲν οὖν. (Ξένος) Ψυχὴν ἄρα	ἀνόητον	αἰσχρὰν καὶ ἄμετρον θετέον. (Θεαίτητος)
[234]	γραφικῇ τέχνῃ δυνατὸς ἔσται τοὺς	ἀνοήτους	τῶν νέων παίδων, πόῤῥωθεν τὰ
[259]	μέγα σμικρὸν καὶ τὸ ὅμοιον	ἀνόμοιον,	καὶ χαίρειν οὕτω τἀναντία ἀεὶ
[246]	διαθραύοντες ἐν τοῖς λόγοις γένεσιν	ἀντ'	οὐσίας φερομένην τινὰ προσαγορεύουσιν. Ἐν
[232]	πρὸς ἕκαστον αὐτὸν τὸν δημιουργὸν	ἀντειπεῖν,	δεδημοσιωμένα που καταβέβληται γεγραμμένα τῷ
[232]	τι, σύνισμεν ὡς αὐτοί τε	ἀντειπεῖν	δεινοὶ τούς τε ἄλλους ὅτι
[233]	δύναιτ' ἂν ὑγιές τι λέγων	ἀντειπεῖν;	(Θεαίτητος) Οὐδαμῶς. (Ξένος) Τί ποτ'
[233]	Δῆλον γὰρ ὡς εἰ μήτε	ἀντέλεγον	ὀρθῶς μήτε ἐκείνοις ἐφαίνοντο, φαινόμενοί
[258]	τοῦ ὄντος πρὸς ἄλληλα ἀντικειμένων	ἀντίθεσις	οὐδὲν ἧττον, εἰ θέμις εἰπεῖν,
[257]	(Ξένος) Ὄντος δὴ πρὸς ὂν	ἀντίθεσις,	ὡς ἔοικ' εἶναί τις συμβαίνει
[258]	τῆς τοῦ ὄντος πρὸς ἄλληλα	ἀντικειμένων	ἀντίθεσις οὐδὲν ἧττον, εἰ θέμις
[251]	ὀψιμαθέσι θοίνην παρεσκευάκαμεν· εὐθὺς γὰρ	ἀντιλαβέσθαι	παντὶ πρόχειρον ὡς ἀδύνατον τά
[239]	ταύτης τῆς χρείας τῶν λόγων	ἀντιλαμβανόμενος	ἡμῶν εἰς τοὐναντίον ἀποστρέψει τοὺς
[233]	τις φαίη μὴ λέγειν μηδ'	ἀντιλέγειν,	ἀλλὰ ποιεῖν καὶ δρᾶν μιᾷ
[235]	διστάζομεν ἔτι μὴ περὶ ὅσωνπερ	ἀντιλέγειν	δοκεῖ δυνατὸς εἶναι, περὶ τοσούτων
[233]	ἐπιστημόνως ἔχειν αὐτοὶ πρὸς ἅπερ	ἀντιλέγουσιν.	(Θεαίτητος) Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος)
[241]	τοῦ σοφιστοῦ πέρι· τὰς γὰρ	ἀντιλήψεις	καὶ ἀπορίας, ἐὰν αὐτὸν διερευνῶμεν
[232]	ἑτέρων. ἀτὰρ δὴ τὸ τῆς	ἀντιλογικῆς	τέχνης ἆρ' οὐκ ἐν κεφαλαίῳ
[226]	ἔοικεν, ἐριστικῆς ὂν τέχνης, τῆς	ἀντιλογικῆς,	τῆς ἀμφισβητητικῆς, τῆς μαχητικῆς, τῆς
[232]	μηνῦον. (Θεαίτητος) Τὸ ποῖον; (Ξένος)	Ἀντιλογικὸν	αὐτὸν ἔφαμεν εἶναί που. (Θεαίτητος)
[225]	μῶν εἰθίσμεθα καλεῖν ἄλλο πλὴν	ἀντιλογικόν;	(Θεαίτητος) Οὐδέν. (Ξένος) Τοῦ δὲ
[225]	(Θεαίτητος) Οὐδέν. (Ξένος) Τοῦ δὲ	ἀντιλογικοῦ	τὸ μὲν ὅσον περὶ τὰ
[232]	καί φασιν οἱ τοιοῦτοι ποιεῖν	ἀντιλογικούς.	Ἡ δὲ σκέψις ἡμῖν ἐξ
[229]	εἶδος, πᾶσι τοῖς ἄλλοις αὐτῆς	ἀντίσταθμον	μέρεσιν. (Θεαίτητος) Ποῖον δή; (Ξένος)
[257]	τι τῶν ὄντων αὖ πάλιν	ἀντιτεθὲν	οὕτω συμβέβηκεν εἶναι τὸ μὴ
[258]	τὸ ὂν ἕκαστον μόριον αὐτῆς	ἀντιτιθέμενον	ἐτολμήσαμεν εἰπεῖν ὡς αὐτὸ τοῦτό
[257]	τῷ καλῷ τι θατέρου μόριον	ἀντιτιθέμενον;	(Θεαίτητος) Ἔστιν. (Ξένος) Τοῦτ' οὖν
[230]	νουθετητικὸν εἶδος τῆς παιδείας σμικρὸν	ἀνύτειν.	(Θεαίτητος) Ὀρθῶς γε νομίζοντες. (Ξένος)
[261]	ἄλλοις, ἢ μηδὲν ἐν ἐκείνοις	ἀνύτων	ἢ καὶ πάλιν εἰς τοὔπισθεν
[242]	δόξω παρὰ πόδα μεταβαλὼν ἐμαυτὸν	ἄνω	καὶ (κάτω. σὴν γὰρ δὴ
[236]	σμικρότερα μὲν τοῦ δέοντος (τὰ	ἄνω,	μείζω δὲ τὰ κάτω φαίνοιτ'
[221]	δὲ τὸ περὶ τὴν κάτωθεν	(ἄνω	πληγὴν ἀνασπωμένην, ἀπ' αὐτῆς τῆς
[221]	ἑκάστοτε, καὶ κάτωθεν εἰς τοὐναντίον	ἄνω	ῥάβδοις καὶ καλάμοις ἀνασπώμενον· οὗ
[220]	ἀγκιστρευτικοῦ τῆς πληκτικῆς τὸ μὲν	ἄνωθεν	εἰς τὸ κάτω γιγνόμενον διὰ
[246]	πρὸς αὐτοὺς ἀμφισβητοῦντες μάλα εὐλαβῶς	ἄνωθεν	ἐξ ἀοράτου ποθὲν ἀμύνονται, νοητὰ
[257]	(Θεαίτητος) Ἔστιν. (Ξένος) Τοῦτ' οὖν	ἀνώνυμον	ἐροῦμεν ἤ τιν' ἔχον ἐπωνυμίαν;
[220]	ἡμᾶς τὸ μὲν τῶν ἀψύχων,	ἀνώνυμον	ὂν πλὴν κατ' ἔνια τῆς
[218]	καὶ σοῦ λέξαντος ὡς εἶπες,	~ἄξενόν	τι καταφαίνεταί μοι καὶ (ἄγριον.
[259]	θάτερα τοὺς λόγους ἕλκων, οὐκ	ἄξια	πολλῆς σπουδῆς ἐσπούδακεν, ὡς οἱ
[229]	πᾶν ἤ τινα ἔχον διαίρεσιν	ἀξίαν	ἐπωνυμίας. (Θεαίτητος) Οὐκοῦν χρὴ σκοπεῖν.
[216]	τοῦ μηδενὸς (τίμιοι) τοῖς δ'	ἄξιοι	τοῦ παντός· καὶ τοτὲ μὲν
[267]	τοῦτο ἔτι διπλοῦν, ὦ Θεαίτητε,	ἄξιον	ἡγεῖσθαι· δι' ἃ δέ, σκόπει.
[225]	οὔτε νῦν ὑφ' ἡμῶν τυχεῖν	ἄξιον.	(Θεαίτητος) Ἀληθῆ· κατὰ σμικρὰ γὰρ
[223]	τοῦτο τὸ γένος ἑτέρῳ προσειπεῖν	ἄξιον	ὀνόματι; (Θεαίτητος) Πῶς γὰρ οὔ;
[244]	Ταῦτα δὴ λέγοντές τε καὶ	ἀξιοῦντες	παρά τε τούτων καὶ παρὰ
[226]	ἐν ἅπασι τέχνην ἑνὸς ὀνόματος	ἀξιώσομεν	αὐτήν. (Θεαίτητος) Τίνα προσειπόντες; (Ξένος)
[247]	φασί τι αὐτῶν ἢ πάντα	ἀόρατα;	(Θεαίτητος) Σχεδὸν οὐδὲν τούτων γε
[246]	γῆν ἐξ οὐρανοῦ καὶ τοῦ	ἀοράτου	πάντα ἕλκουσι, ταῖς χερσὶν ἀτεχνῶς
[246]	ἀμφισβητοῦντες μάλα εὐλαβῶς ἄνωθεν ἐξ	ἀοράτου	ποθὲν ἀμύνονται, νοητὰ ἄττα καὶ
[221]	τὴν κάτωθεν (ἄνω πληγὴν ἀνασπωμένην,	ἀπ'	αὐτῆς τῆς πράξεως ἀφομοιωθὲν τοὔνομα,
[263]	οὖν. (Ξένος) Τὸ δέ γ'	ἀπ'	ἐκείνης ῥεῦμα διὰ τοῦ στόματος
[230]	ὤν, τὰ μέγιστα ἀκάθαρτον ὄντα,	ἀπαίδευτόν	τε καὶ αἰσχρὸν γεγονέναι ταῦτα
[230]	σκληρῶν δοξῶν ἀπαλλάττονται πασῶν (τε)	ἀπαλλαγῶν	ἀκούειν τε ἡδίστην καὶ τῷ
[254]	ἔστιν ὄντως μὴ ὂν ἀθῴοις	ἀπαλλάττειν.	(Θεαίτητος) οὐκοῦν χρή. (Ξένος) Μέγιστα
[230]	αὑτοὺς μεγάλων καὶ σκληρῶν δοξῶν	ἀπαλλάττονται	πασῶν (τε) ἀπαλλαγῶν ἀκούειν τε
[229]	διδασκαλικῆς ἄρα μέρει τῷ τοῦτο	ἀπαλλάττοντι	λεκτέον; (Θεαίτητος) Οἶμαι μὲν (οὖν)
[234]	τὸν λέγοντα δὴ σοφώτατον πάντων	ἅπαντ'	εἶναι; (Θεαίτητος) Τί γὰρ οὐκ
[219]	δέ γε νυνδὴ ἃ> διήλθομεν	ἅπαντα	εἶχεν εἰς τοῦτο τὴν αὑτῶν
[233]	Δρῶσι δέ γε τοῦτο πρὸς	ἅπαντα,	φαμέν; (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Πάντα
[251]	οὖν. (Ξένος) Ἵνα τοίνυν πρὸς	ἅπαντας	ἡμῖν ὁ λόγος ᾖ τοὺς
[237]	καὶ ἀπηρημωμένον ἀπὸ τῶν ὄντων	ἁπάντων,	ἀδύνατον· ἦ γάρ; (Θεαίτητος) Ἀδύνατον.
[259]	εἴη γενῶν, ἕτερον δ' ἐκείνων	ἁπάντων	ὂν οὐκ ἔστιν ἕκαστον αὐτῶν
[247]	φαυλοτάτου, κἂν εἰ μόνον εἰς	ἅπαξ,	πᾶν τοῦτο ὄντως εἶναι· τίθεμαι
[217]	τήν γε πρώτην αἰτησάντων χάριν	ἀπαρνηθεὶς	γένῃ, τοσόνδε δ' ἡμῖν φράζε.
[231]	γὰρ ἡ παροιμία, τὸ τὰς	ἁπάσας	μὴ ῥᾴδιον εἶναι διαφεύγειν. Νῦν
[226]	περὶ ταῦτα μίαν οὖσαν ἐν	ἅπασι	τέχνην ἑνὸς ὀνόματος ἀξιώσομεν αὐτήν.
[240]	Ὅταν περὶ τὸ φάντασμα αὐτὸν	ἀπατᾶν	φῶμεν καὶ τὴν τέχνην εἶναί
[260]	Ὄντος δέ γε ψεύδους ἔστιν	ἀπάτη.	(Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Καὶ μὴν
[260]	(Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Καὶ μὴν	ἀπάτης	οὔσης εἰδώλων τε καὶ εἰκόνων
[240]	καὶ τὴν τέχνην εἶναί τινα	ἀπατητικὴν	αὐτοῦ, τότε πότερον ψευδῆ δοξάζειν
[264]	ἐκ ταύτης γίγνεσθαι τῆς διαθέσεως	ἀπατητικήν.	(Θεαίτητος) Ἐγχωρεῖ. (Ξένος) Καὶ μὴν
[258]	τὰ μὴ ὄντα ὡς ἔστιν	ἀπεδείξαμεν,	ἀλλὰ καὶ τὸ εἶδος ὃ
[258]	εἰς τὸ πρόσθεν ἔτι ζητήσαντες	ἀπεδείξαμεν	αὐτῷ. (Θεαίτητος) Πῶς; (Ξένος) Ὅτι
[258]	δή; (Ξένος) Πλεῖον ἢ κεῖνος	ἀπεῖπε	σκοπεῖν, ἡμεῖς εἰς τὸ πρόσθεν
[252]	εἰς ἓν καὶ ἐξ ἑνὸς	ἄπειρα	εἴτε εἰς πέρας ἔχοντα στοιχεῖα
[251]	ἀλλὰ καὶ ἀγαθὸν καὶ ἕτερα	ἄπειρα,	καὶ τἆλλα δὴ κατὰ τὸν
[266]	θεοῦ γεννήματα πάντα ἴσμεν αὐτὰ	ἀπειργασμένα	ἕκαστα· ἢ πῶς; (Θεαίτητος) Οὕτως.
[266]	ἑτέραν, οἷον ὄναρ ἀνθρώπινον ἐγρηγορόσιν	ἀπειργασμένην;	(Θεαίτητος) Πάνυ μὲν οὖν. (Ξένος)
[242]	περὶ ταῦτ' ἔλεγχον ἀεί τε	ἀπειρηκὼς	ἐγὼ τυγχάνω καὶ δὴ καὶ
[256]	πολὺ μέν ἐστι τὸ ὄν,	ἄπειρον	δὲ πλήθει τὸ μὴ ὄν.
[237]	τε καὶ διὰ τέλους τοῦτο	ἀπεμαρτύρατο,	πεζῇ τε ὧδε ἑκάστοτε λέγων
[241]	εἶναι πάντων ἀδυνατώτατον. (Ξένος) Ὀρθῶς	ἀπεμνημόνευσας.	Ἀλλ' ὅρα δὴ (βουλεύεσθαι) τί
[233]	ταῦτα ἐπιστημόνως ἔχειν αὐτοὶ πρὸς	ἅπερ	ἀντιλέγουσιν. (Θεαίτητος) Πῶς γὰρ οὔ;
[232]	τούς τε ἄλλους ὅτι ποιοῦσιν	ἅπερ	αὐτοὶ δυνατούς; (Θεαίτητος) Παντάπασί γε.
[250]	νῦν συνομολογοῦντες (δικαίως ἂν ἐπερωτηθεῖμεν	ἅπερ	αὐτοὶ τότε ἠρωτῶμεν τοὺς λέγοντας
[265]	ἡμῶν λόγων αὐτὴ πρόσεισιν ἐφ'	ἅπερ	νῦν ἕλκεσθαι φῄς, ἐάσω· χρόνος
[230]	καθαρὸν ἀποφήνῃ καὶ ταῦτα ἡγούμενον	ἅπερ	οἶδεν εἰδέναι μόνα, πλείω δὲ
[217]	αὐτὸν ἐτυγχάνομεν, ὁ δὲ ταὐτὰ	ἅπερ	πρὸς σὲ νῦν καὶ τότε
[257]	ὂν ἓν μὲν αὐτό ἐστιν,	ἀπέραντα	δὲ τὸν ἀριθμὸν τἆλλα οὐκ
[245]	(Ξένος) Καὶ τοίνυν ἄλλα μυρία	ἀπεράντους	ἀπορίας ἕκαστον (εἰληφὸς φανεῖται τῷ
[241]	διεληλύθαμεν, οὐσῶν (ὡς ἔπος εἰπεῖν	ἀπεράντων.	(Θεαίτητος) Ἀδύνατόν γ' ἄν, ὡς
[262]	εἴπῃ, λόγον οὐδέν τι μᾶλλον	ἀπεργάζεται.	(Θεαίτητος) Πῶς γάρ; (Ξένος) Οὐκοῦν
[266]	ὄψεως ἐναντίαν αἴσθησιν παρέχον εἶδος	ἀπεργάζηται.	(Θεαίτητος) Δύο γὰρ οὖν ἐστι
[235]	ἑκάστοις, τὴν τοῦ μιμήματος γένεσιν	ἀπεργάζηται.	(Θεαίτητος) Τί δ' Οὐ πάντες
[256]	γὰρ ἡ θατέρου (φύσις ἕτερον	ἀπεργαζομένη	τοῦ ὄντος ἕκαστον οὐκ ὂν
[236]	δὴ φάντασμα ἀλλ' οὐκ εἰκόνα	ἀπεργαζομένην	τέχνην ἆρ' οὐ φανταστικὴν ὀρθότατ'
[234]	μιμήματα καὶ ὁμώνυμα τῶν ὄντων	ἀπεργαζόμενος	τῇ γραφικῇ τέχνῃ δυνατὸς ἔσται
[218]	μὲν δὴ νῦν οὕτως οὐκ	ἀπερεῖν·	ἂν δ' ἄρα τι τοιοῦτον
[258]	τυγχάνει ὂν τοῦ μὴ ὄντος	ἀπεφηνάμεθα·	τὴν γὰρ θατέρου φύσιν ἀποδείξαντες
[263]	ἂν λόγος εἴη τὸ παράπαν·	ἀπεφήναμεν	γὰρ ὅτι τῶν ἀδυνάτων ἦν
[262]	τὰ δὲ ἁρμόττοντα αὐτῶν λόγον	ἀπηργάσατο.	(Θεαίτητος) Παντάπασι μὲν οὖν. (Ξένος)
[237]	αὐτὸ λέγειν, ὥσπερ γυμνὸν καὶ	ἀπηρημωμένον	ἀπὸ τῶν ὄντων ἁπάντων, ἀδύνατον·
[250]	τὴν κίνησιν περιεχομένην, συλλαβὼν καὶ	ἀπιδὼν	αὐτῶν πρὸς τὴν τῆς οὐσίας
[259]	ταύταις δὴ ταῖς ἐναντιώσεσιν εἴτε	ἀπιστεῖ	τις, σκεπτέον αὐτῷ καὶ λεκτέον
[258]	ἔτι πρὸς αὐτό, ὦ Θεαίτητε,	ἀπιστίαν	ἔχομεν; (Θεαίτητος) Οὐδεμίαν. (Ξένος) Οἶσθ'
[246]	Ἐν μέσῳ δὲ περὶ ταῦτα	ἄπλετος	ἀμφοτέρων μάχη τις, ὦ Θεαίτητε,
[268]	εἴρηκας. (Ξένος) Οὐκοῦν τὸν μὲν	ἁπλοῦν	μιμητήν τινα, τὸν δὲ εἰρωνικὸν
[226]	εἰρημέναις διακρίσεσι τὸ μὲν χεῖρον	ἀπὸ	βελτίονος ἀποχωρίζειν ἦν, τὸ δ'
[265]	λόγου τε καὶ ἐπιστήμης θείας	ἀπὸ	θεοῦ γιγνομένης; (Θεαίτητος) Ἐγὼ μὲν
[242]	δὲ παρ' ἡμῖν Ἐλεατικὸν ἔθνος,	ἀπὸ	Ξενοφάνους τε καὶ ἔτι πρόσθεν
[259]	γάρ, ὠγαθέ, τό γε πᾶν	ἀπὸ	παντὸς ἐπιχειρεῖν (ἀποχωρίζειν ἄλλως τε
[259]	ἐστὶν ἀφάνισις τὸ διαλύειν ἕκαστον	ἀπὸ	πάντων· διὰ γὰρ τὴν ἀλλήλων
[268]	αὐτοῦ, καθάπερ ἔμπροσθεν, τοὔνομα συμπλέξαντες	ἀπὸ	τελευτῆς ἐπ' ἀρχήν; (Θεαίτητος) Πάνυ
[268]	δοξαστικῆς μιμητικόν, τοῦ φανταστικοῦ γένους	ἀπὸ	τῆς (εἰδωλοποιικῆς οὐ θεῖον ἀλλ'
[222]	γοῦν. (Ξένος) Ἐκτρέπεσθον δέ γε	ἀπὸ	τῆς ζῳοθηρικῆς, ὁ μὲν ἐπὶ
[222]	σοφιστὴς καὶ (ὁ) ἀσπαλιευτὴς ἅμα	ἀπὸ	τῆς κτητικῆς τέχνης πορεύεσθον. (Θεαίτητος)
[265]	(Ξένος) Τὴν φύσιν αὐτὰ γεννᾶν	ἀπό	τινος αἰτίας αὐτομάτης καὶ ἄνευ
[218]	πρῶτον, ὡς ἐμοὶ φαίνεται, νῦν	ἀπὸ	τοῦ σοφιστοῦ, ζητοῦντι (καὶ ἐμφανίζοντι
[225]	Ἦν γὰρ οὖν. (Ξένος) Οὐκ	ἀπὸ	τρόπου τοίνυν ἐστὶ διαιρεῖν αὐτὴν
[227]	γὰρ περὶ τὴν διάνοιαν καθαρμὸν	ἀπὸ	τῶν ἄλλων ἐπικεχείρηκεν ἀφορίσασθαι τὰ
[225]	πως. (Ξένος) Τούτου τοίνυν τοὐναντίον,	ἀπὸ	τῶν ἰδιωτικῶν ἐρίδων χρηματιζόμενον, ἐν
[237]	λέγειν, ὥσπερ γυμνὸν καὶ ἀπηρημωμένον	ἀπὸ	τῶν ὄντων ἁπάντων, ἀδύνατον· ἦ
[248]	ἢ ποίημα ἐκ δυνάμεώς τινος	ἀπὸ	τῶν πρὸς ἄλληλα συνιόντων γιγνόμενον.
[226]	βέλτιον διακρίσεως, τὸ δὲ χεῖρον	ἀποβαλλούσης	ἔχω. (Θεαίτητος) Λέγε τί. (Ξένος)
[247]	γε δυνατόν τῳ παραγίγνεσθαι καὶ	ἀπογίγνεσθαι	πάντως εἶναί τι φήσουσιν. (Θεαίτητος)
[261]	περὶ λόγον καὶ περὶ δόξαν	ἀποδεῖξαι,	καὶ μετὰ τοῦτο ἴσως ἕτερον,
[261]	δὲ τὸ ψεῦδος ὂν ἀποδείξωμεν,	ἀποδείξαντες	δὲ τὸν σοφιστὴν εἰς αὐτὸ
[258]	ἀπεφηνάμεθα· τὴν γὰρ θατέρου φύσιν	ἀποδείξαντες	οὖσάν (τε καὶ κατακεκερματισμένην ἐπὶ
[256]	ἐπί γε τὴν τούτου πρότερον	ἀπόδειξιν	ἢ τῶν νῦν ἀφικόμεθα, ἐλέγχοντες
[242]	τὸν ἔλεγχον τοῦτον καὶ τὴν	ἀπόδειξιν	ἴῃς, θαῤῥῶν ἴθι τούτου γε
[261]	κατιδόντες δὲ τὸ ψεῦδος ὂν	ἀποδείξωμεν,	ἀποδείξαντες δὲ τὸν σοφιστὴν εἰς
[244]	(Ξένος) Καὶ τὸ παράπαν γε	ἀποδέχεσθαί	του λέγοντος ὡς (ἔστιν ὄνομά
[249]	(εἴδη λεγόντων τὸ πᾶν ἑστηκὸς	ἀποδέχεσθαι,	τῶν τε αὖ πανταχῇ τὸ
[235]	ἔργων ἢ γράφουσιν. Εἰ γὰρ	ἀποδιδοῖεν	τὴν τῶν καλῶν ἀληθινὴν συμμετρίαν,
[234]	αὐτῶν ἕκαστα πάνυ σμικροῦ νομίσματος	ἀποδίδοται.	(Θεαίτητος) Παιδιὰν λέγεις τινά. (Ξένος)
[235]	καὶ πρὸς (τούτοις ἔτι χρώματα	ἀποδιδοὺς	τὰ προσήκοντα ἑκάστοις, τὴν τοῦ
[254]	(Θεαίτητος) Πῶς; (Ξένος) Ὁ μὲν	ἀποδιδράσκων	εἰς τὴν τοῦ μὴ ὄντος
[267]	εἰς ἓν καὶ πρέπουσαν ἐπωνυμίαν	ἀποδοῦναί	τιν' αὐτῷ. (Θεαίτητος) Νενεμήσθω, τὸ
[238]	Πῶς φῄς; λέγε καὶ μηδὲν	ἀποκνήσῃς.	(Ξένος) Τῷ μὲν ὄντι που
[244]	δὲ ὁτιοῦν οὐ πάντων ῥᾷστον	ἀποκρίνασθαι.	(Θεαίτητος) Πῶς; (Ξένος) Τό τε
[233]	προσέχων τὸν νοῦν εὖ μάλα	ἀποκρίνασθαι.	(Θεαίτητος) Τὸ ποῖον; (Ξένος) Εἴ
[228]	τοῦτο ἔχω τί χρή με	ἀποκρίνασθαι.	(Ξένος) Πότερον ἄλλο τι στάσιν
[251]	αὐτῶν οὐδὲν ἔχω πρὸς ταῦτα	ἀποκρίνασθαι.	(Ξένος) Τί οὖν οὐ καθ'
[246]	Κέλευε δὴ τοὺς βελτίους γεγονότας	ἀποκρίνασθαί	σοι, καὶ τὸ λεχθὲν παρ'
[246]	αὐτοὺς ἢ νῦν ἐθέλοντας ἂν	ἀποκρίνασθαι.	τὸ γὰρ ὁμολογηθὲν παρὰ βελτιόνων
[237]	εἰ σπουδῇ (δέοι συννοήσαντά τινα	ἀποκρίνασθαι	τῶν ἀκροατῶν ποῖ χρὴ τοὔνομ'
[239]	τῷ νεανίᾳ πρὸς τὸ ἐρωτώμενον	ἀποκρινεῖται.	(Θεαίτητος) Δῆλον ὅτι φήσομεν τά
[252]	Πᾶς ἄρα ὁ βουλόμενος ὀρθῶς	ἀποκρίνεσθαι	τὸ λοιπὸν τῶν τριῶν θήσει.
[244]	γὰρ οὔ; (Ξένος) Τόδε τοίνυν	ἀποκρινέσθων.	ἕν πού φατε μόνον εἶναι;
[251]	Τί οὖν οὐ καθ' ἓν	ἀποκρινόμενος	ἐφ' ἑκάστου τὰ συμβαίνοντα ἐσκέψω;
[247]	(Θεαίτητος) Τοῦτο οὐκέτι κατὰ ταὐτὰ	ἀποκρίνονται	πᾶν, ἀλλὰ τὴν μὲν ψυχὴν
[225]	αὖ καὶ κατακεκερματισμένον ἐρωτήσεσι πρὸς	ἀποκρίσεις	μῶν εἰθίσμεθα καλεῖν ἄλλο πλὴν
[239]	ὄμματα. (Θεαίτητος) Πῶς; (Ξένος) Τὴν	ἀπόκρισιν	ὅταν οὕτως αὐτῷ διδῷς ἐὰν
[248]	Θεαίτητε, αὐτῶν τὴν πρὸς ταῦτα	ἀπόκρισιν	σὺ μὲν οὐ κατακούεις, ἐγὼ
[244]	ἡ μετὰ τοῦτ' ὦ ξένε,	ἀπόκρισις;	(Ξένος) Δῆλον, ὦ Θεαίτητε, ὅτι
[245]	ἐπὶ τοῖς μέρεσι πᾶσιν οὐδὲν	ἀποκωλύει,	καὶ ταύτῃ δὴ πᾶν τε
[230]	πρότερον ἂν τῆς προσφερομένης τροφῆς	ἀπολαύειν	δύνασθαι σῶμα, πρὶν ἂν τὰ
[243]	εἴτ' ἐπακολουθοῦμεν αὐτοῖς λέγουσιν (εἴτε	ἀπολειπόμεθα,	περαίνουσι τὸ σφέτερον αὐτῶν ἕκαστοι.
[261]	ἐῤῥήθη νυνδή, λάβωμεν, ἵνα ἐναργέστερον	ἀπολογισώμεθα	πότερον αὐτῶν ἅπτεται τὸ μὴ
[261]	εἴπερ ἔνοχός ἐστιν, ἢ καὶ	ἀπολύσαντες	ἐν ἄλλῳ γένει ζητῶμεν. (Θεαίτητος)
[250]	(Θεαίτητος) Κινδυνεύομεν ὡς ἀληθῶς τρίτον	ἀπομαντεύεσθαί	τι τὸ ὄν, ὅταν κίνησιν
[217]	ποιεῖσθαι (τὴν συνουσίαν, ἀλλ' ἐκτείναντα	ἀπομηκύνειν	λόγον συχνὸν κατ' ἐμαυτόν, εἴτε
[267]	Μιμητικὸν δὴ τοῦτο αὐτῆς προσειπόντες	ἀπονειμώμεθα·	τὸ δ' ἄλλο πᾶν ἀφῶμεν
[231]	ἡγεῖσθαι χρὴ νῦν ἤδη σφόδρα	ἀπορεῖν	ὅπῃ ποτὲ ἔτι διαδύσεται τὸν
[250]	ποτὲ δεῖ φέρειν, πάσῃ συνεσχόμεθα	ἀπορίᾳ.	μέμνησαι; (Θεαίτητος) Πῶς γὰρ οὔ;
[250]	ἐν ἐλάττονί τινι νῦν ἐσμεν	ἀπορίᾳ	περὶ τὸ ὄν; (Θεαίτητος) Ἐμοὶ
[238]	ἐψευσάμην ἄρτι λέγων τὴν μεγίστην	ἀπορίαν	ἐρεῖν αὐτοῦ πέρι, τὸ δὲ
[238]	ὅτι καὶ τὸν ἐλέγχοντα εἰς	ἀπορίαν	καθίστησι τὸ μὴ ὂν οὕτως,
[249]	νῦν αὐτοῦ γνώσεσθαι πέρι τὴν	ἀπορίαν	τῆς σκέψεως. (Θεαίτητος) Πῶς αὖ
[236]	μή, πάντα ταῦτά ἐστι μεστὰ	ἀπορίας	ἀεὶ ἐν τῷ πρόσθεν χρόνῳ
[241]	πέρι· τὰς γὰρ ἀντιλήψεις καὶ	ἀπορίας,	ἐὰν αὐτὸν διερευνῶμεν ἐν τῇ
[245]	Καὶ τοίνυν ἄλλα μυρία ἀπεράντους	ἀπορίας	ἕκαστον (εἰληφὸς φανεῖται τῷ τὸ
[243]	ἵν' ἐσμὲν αὐτοῦ πέρι τῆς	ἀπορίας.	(Θεαίτητος) Ὁρῶ. (Ξένος) Τάχα τοίνυν
[250]	ὂν καὶ τὸ μὴ ὂν	ἀπορίας	μετειλήφατον, νῦν ἐλπὶς ἤδη καθάπερ
[237]	φθέγγεσθαι; (Θεαίτητος) Τέλος γοῦν ἂν	ἀπορίας	ὁ λόγος ἔχοι. ~(Ξένος) Μήπω
[238]	ἔστι, καὶ ταῦτά γε τῶν	ἀποριῶν	ἡ μεγίστη καὶ πρώτη. περὶ
[247]	ῥητέον. Τάχ' οὖν ἴσως ἂν	ἀποροῖεν·	εἰ δή τι τοιοῦτον πεπόνθασι,
[264]	Καὶ τὸν σοφιστὴν εἴπομεν ὡς	ἀποροῖμεν	εἰς ὁποτέραν θήσομεν. (Θεαίτητος) Ἦν
[236]	μάλα εὖ καὶ κομψῶς εἰς	ἄπορον	εἶδος διερευνήσασθαι καταπέφευγεν. (Θεαίτητος) Ἔοικεν.
[237]	εἰπεῖν οἵῳ γε ἐμοὶ παντάπασιν	ἄπορον.	(Ξένος) Ἀλλ' οὖν τοῦτό γε
[239]	ὡς παντὸς μᾶλλον πανούργως εἰς	ἄπορον	ὁ σοφιστὴς τόπον καταδέδυκεν. (Θεαίτητος)
[243]	νεώτερος, τοῦτό τε τὸ νῦν	ἀπορούμενον	ὁπότε τις εἴποι, τὸ μὴ
[264]	ταῦτα. (Ξένος) Καὶ τοῦθ' ἡμῶν	ἀπορουμένων	ἔτι μείζων κατεχύθη σκοτοδινία, φανέντος
[258]	οὖν ὅτι Παρμενίδῃ μακροτέρως τῆς	ἀποῤῥήσεως	ἠπιστήκαμεν; (Θεαίτητος) Τί δή; (Ξένος)
[231]	γενναία σοφιστική. (Θεαίτητος) Λεγέσθω μέν·	ἀπορῶ	δὲ ἔγωγε ἤδη διὰ τὸ
[231]	σοφιστήν. (Ξένος) Εἰκότως γε σὺ	ἀπορῶν.	Αλλά τοι κἀκεῖνον ἡγεῖσθαι χρὴ
[241]	ἔχει. (Ξένος) Τί οὖν; Οὕτως	ἀποστησόμεθα	νῦν μαλθακισθέντες; (Θεαίτητος) Οὔκουν ἔγωγέ
[239]	λόγων ἀντιλαμβανόμενος ἡμῶν εἰς τοὐναντίον	ἀποστρέψει	τοὺς λόγους, ὅταν εἰδωλοποιὸν αὐτὸν
[234]	βουληθῇ δρᾶν, τοῦτο ἱκανώτατος ὢν	ἀποτελεῖν	ἔργῳ. (Θεαίτητος) Πῶς γὰρ οὔ;
[264]	ψυχῆς διάλογος, (δόξα δὲ διανοίας	ἀποτελεύτησις,	φαίνεται” δὲ ὃ λέγομεν σύμμειξις
[221]	δεῖν ἐξευρεῖν, τοῦτ' αὐτὸ νῦν	ἀποτετελέσθαι.	(Ξένος) Νῦν ἄρα τῆς ἀσπαλιευτικῆς
[228]	ὁρμὴν παράφορα αὐτοῦ γίγνηται καὶ	ἀποτυγχάνῃ,	πότερον αὐτὰ φήσομεν ὑπὸ συμμετρίας
[267]	πολλοί. (Ξένος) Μῶν οὖν πάντες	ἀποτυγχάνουσι	τοῦ δοκεῖν εἶναι δίκαιοι μηδαμῶς
[259]	πότερον. Τὸ δὲ ταὐτὸν ἕτερον	ἀποφαίνειν	ἁμῇ γέ πῃ καὶ τὸ
[258]	τοῦ ὄντος τὸ μὴ ὂν	ἀποφαινόμενοι	τολμῶμεν λέγειν ὡς ἔστιν. Ἡμεῖς
[268]	Λέγεις ὀρθότατα. (Ξένος) Τίνα οὖν	ἀποφαινώμεθα	τὸν μακρολογώτερον εἶναι; πότερα πολιτικὸν
[257]	κέηται τὰ ἐπιφθεγγόμενα ὕστερον τῆς	ἀποφάσεως	ὀνόματα. (Θεαίτητος) Παντάπασι μὲν οὖν.
[263]	ποῖον; (Ξένος) Φάσιν τε καὶ	ἀπόφασιν.	(Θεαίτητος) Ἴσμεν. ~(Ξένος) Ὅταν οὖν
[257]	(Ξένος) Οὐκ ἄρ' ἐναντίον ὅταν	ἀπόφασις	λέγηται σημαίνειν, συγχωρησόμεθα, τοσοῦτον δὲ
[235]	τοῦ βασιλικοῦ λόγου, κἀκείνῳ παραδόντας	ἀποφῆναι	τὴν ἄγραν· ἐὰν δ' ἄρα
[243]	ἀνδράσιν ἐπιτιμᾶν· ἐκεῖνο δὲ ἀνεπίφθονον	ἀποφήνασθαι.	(Θεαίτητος) Τὸ ποῖον; (Ξένος) Ὅτι
[230]	μαθήμασιν ἐμποδίους δόξας ἐξελών, καθαρὸν	ἀποφήνῃ	καὶ ταῦτα ἡγούμενον ἅπερ οἶδεν
[259]	γε πᾶν ἀπὸ παντὸς ἐπιχειρεῖν	(ἀποχωρίζειν	ἄλλως τε οὐκ ἐμμελὲς καὶ
[226]	τὸ μὲν χεῖρον ἀπὸ βελτίονος	ἀποχωρίζειν	ἦν, τὸ δ' ὅμοιον ἀφ'
[256]	κοινωνίαν αὖ θατέρου, δι' ἣν	ἀποχωριζομένη	ταὐτοῦ γέγονεν οὐκ ἐκεῖνο ἀλλ'
[262]	οὕτως οὔτ' ἐκείνως πρᾶξιν οὐδ'	ἀπραξίαν	οὐδὲ οὐσίαν ὄντος οὐδὲ μὴ
[261]	ἵνα ἐναργέστερον ἀπολογισώμεθα πότερον αὐτῶν	ἅπτεται	τὸ μὴ ὂν ἢ παντάπασιν
[247]	ταῦτα ἐγγίγνεται, πότερον ὁρατὸν καὶ	ἁπτὸν	εἶναί φασί τι αὐτῶν ἢ
[261]	ἢ καὶ πάλιν εἰς τοὔπισθεν	ἀπωσθείς;	σχολῇ που, τὸ κατὰ (τὴν
[257]	(Θεαίτητος) Καὶ πῶς; (Ξένος) Οὐκ	ἄρ'	ἐναντίον ὅταν ἀπόφασις λέγηται σημαίνειν,
[256]	(Θεαίτητος) Ἀναγκαῖον. (Ξένος) Οὐχ ἕτερον	ἄρ'	ἐστί πῃ καὶ ἕτερον κατὰ
[255]	(Θεαίτητος) Οὕτως. (Ξένος) Οὐ στάσις	ἄρ'	ἐστίν. (Θεαίτητος) Οὐδαμῶς. ~(Ξένος) Ἔστι
[257]	Ἀνάγκη. (Ξένος) Καὶ τὸ ὂν	ἄρ'	ἡμῖν, ὅσαπέρ ἐστι τὰ ἄλλα,
[236]	διερευνήσασθαι καταπέφευγεν. (Θεαίτητος) Ἔοικεν. (Ξένος)	Ἄρ'	οὖν αὐτὸ γιγνώσκων σύμφης, ἤ
[262]	τε καὶ σμικρότατος. (Θεαίτητος) Πῶς	ἄρ'	ὧδε λέγεις; (Ξένος) Ὅταν εἴπῃ
[229]	ἡμῖν ἔτι καὶ τοῦτο σκεπτέον,	ἆρ'	ἄτομον ἤδη ἐστὶ πᾶν ἤ
[256]	οὖν δὴ τὸ μετὰ τοῦτο;	ἆρ'	αὖ τῶν μὲν τριῶν ἕτερον
[247]	τοιοῦτον πεπόνθασι, σκόπει, προτεινομένων ἡμῶν,	ἆρ'	ἐθέλοιεν ἂν δέχεσθαι καὶ ὁμολογεῖν
[240]	Τί δέ; Τὸ μὴ ἀληθινὸν	ἆρ'	ἐναντίον ἀληθοῦς; (Θεαίτητος) Τί μήν;
[232]	θείων, ὅσ' ἀφανῆ τοῖς πολλοῖς,	ἆρ'	ἱκανοὺς ποιοῦσι τοῦτο δρᾶν; (Θεαίτητος)
[264]	τινι, τὸ τοιοῦτον αὖ πάθος	ἆρ'	οἷόν τε ὀρθῶς εἰπεῖν ἕτερόν
[220]	(Θεαίτητος) Ἔστω. (Ξένος) Ζῳοθηρικῆς δὲ	ἆρ'	οὐ διπλοῦν εἶδος ἂν λέγοιτο
[219]	(Ξένος) Τί δέ; Τὴν χειρωτικὴν	ἆρ'	οὐ διχῇ τμητέον; (Θεαίτητος) Πῇ;
[219]	που δῆλον. (Ξένος) Κτητικῆς δὲ	ἆρ'	οὐ δύο εἴδη; τὸ μὲν
[253]	κατὰ ταὐτὰ μείξεως ἔχειν ὡμολογήκαμεν,	ἆρ'	οὐ μετ' ἐπιστήμης τινὸς ἀναγκαῖον
[218]	ἔχον τῶν μειζόνων; οἷον ἀσπαλιευτής·	ἆρ'	οὐ πᾶσί τε γνώριμον καὶ
[244]	τῶν ἓν τὸ πᾶν λεγόντων	ἆρ'	οὐ πευστέον εἰς δύναμιν τί
[234]	δὲ δή; περὶ τοὺς λόγους	ἆρ'	οὐ προσδοκῶμεν εἶναί τινα ἄλλην
[224]	(Ξένος) Τῆς δὴ ψυχεμπορικῆς ταύτης	ἆρ'	οὐ τὸ μὲν ἐπιδεικτικὴ δικαιότατα
[248]	ὑμᾶς ἐπ' ἀμφοῖν λέγειν φῶμεν;	ἆρ'	οὐ τὸ νυνδὴ παρ' ἡμῶν
[236]	ἀλλ' οὐκ εἰκόνα ἀπεργαζομένην τέχνην	ἆρ'	οὐ φανταστικὴν ὀρθότατ' ἂν προσαγορεύοιμεν;
[267]	σχῆμα καὶ ὅλης συλλήβδην ἀρετῆς;	ἆρ'	οὐκ ἀγνοοῦντες μέν, δοξάζοντες δέ
[245]	(Ξένος) Τὸ δὲ πεπονθὸς ταῦτα	ἆρ'	οὐκ ἀδύνατον αὐτό γε τὸ
[220]	δέ; Ταύτην αὖ τὴν θήραν	ἆρ'	οὐκ ἂν κατὰ μέγιστα μέρη
[234]	ὦ Θεαίτητε, τῶν τότε ἀκουόντων	ἆρ'	οὐκ ἀνάγκη χρόνου τε ἐπελθόντος
[266]	Τί δὲ τὴν ἡμετέραν τέχνην;	ἆρ'	οὐκ αὐτὴν μὲν οἰκίαν οἰκοδομικῇ
[232]	δὴ τὸ τῆς ἀντιλογικῆς τέχνης	ἆρ'	οὐκ ἐν κεφαλαίῳ περὶ πάντων
[250]	Εἶεν δή, κίνησιν καὶ στάσιν	ἆρ'	οὐκ ἐναντιώτατα λέγεις ἀλλήλοις; (Θεαίτητος)
[236]	ᾧ φησιν ἐοικέναι, τί καλοῦμεν;	ἆρ'	οὐκ, ἐπείπερ φαίνεται μέν, ἔοικε
[249]	(Θεαίτητος) ἀληθέστατα. (Ξένος) Τί οὖν;	Ἆρ'	οὐκ ἐπιεικῶς ἤδη φαινόμεθα περιειληφέναι
[225]	περὶ τῶν ἄλλων ὅλως ἀμφισβητοῦν,	ἆρ'	οὐκ ἐριστικὸν αὖ λέγειν εἰθίσμεθα;
[223]	οὔ; (Ξένος) Τῆς δ' ἐμπορικῆς	ἆρ'	οὐκ ᾐσθήμεθα ὅτι τὸ μὲν
[232]	(Θεαίτητος) Παντάπασι μὲν οὖν. ~(Ξένος)	Ἆρ'	οὖν ἐννοεῖς, ὅταν ἐπιστήμων τις
[238]	(Θεαίτητος) Παντάπασι μὲν οὖν. (Ξένος)	Ἆρ'	οὖν ἐψευσάμην ἄρτι λέγων τὴν
[236]	(Θεαίτητος) Πάνυ μὲν οὖν. (Ξένος)	Ἆρ'	οὖν οὐ χαίρειν τὸ ἀληθὲς
[237]	(Θεαίτητος) Ἀναγκαιότατον μὲν οὖν. (Ξένος)	Ἆρ'	οὖν οὐδὲ τοῦτο συγχωρητέον, τὸ
[216]	μάλα δὲ ἄνδρα φιλόσοφον. (Σωκράτης)	Ἆρ'	οὖν, ὦ Θεόδωρε, οὐ ξένον
[253]	τῶν ὀξέων καὶ βαρέων φθόγγους	ἆρ'	οὐχ οὕτως; ὁ μὲν τοὺς
[232]	νόμων καὶ συμπάντων τῶν πολιτικῶν,	ἆρ'	οὐχ ὑπισχνοῦνται ποιεῖν ἀμφισβητητικούς; (Θεαίτητος)
[221]	ποτ' οὖν δὴ ταύτην; (Ξένος)	Ἆρ'	ὦ πρὸς θεῶν ἠγνοήκαμεν τἀνδρὸς
[228]	Πάνυ μὲν οὖν. (Ξένος) Ψυχὴν	ἄρα	ἀνόητον αἰσχρὰν καὶ ἄμετρον θετέον.
[256]	(Θεαίτητος) Σαφέστατά γε. (Ξένος) Ἔστιν	ἄρα	ἐξ ἀνάγκης τὸ μὴ ὂν
[220]	(Θεαίτητος) Οὐδέν. (Ξένος) Τοῦτο μὲν	ἄρα	ἑρκοθηρικὸν τῆς ἄγρας τὸ μέρος
[256]	(Θεαίτητος) Σχεδόν. (Ξένος) Οὐ ταὐτὸν	ἄρα	ἐστίν. (Θεαίτητος) Οὐ γὰρ οὖν.
[236]	παντάπασί γε. (Ξένος) Τὸ μὲν	ἄρα	ἕτερον οὐ δίκαιον, εἰκός γε
[254]	ἐνδέχεται τῆς νῦν σκέψεως, ἐὰν	ἄρα	ἡμῖν πῃ (παρεικάθῃ τὸ μὴ
[235]	Γόητα μὲν δὴ καὶ μιμητὴν	ἄρα	θετέον αὐτόν τινα. (Θεαίτητος) Πῶς
[227]	γὰρ οὖν. (Ξένος) Καὶ ψυχῆς	ἄρα,	καθ' ὅσον ἂν εὑρίσκωμεν κακίας
[228]	Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος) Στάσιν	ἄρα	καὶ νόσον τῆς ψυχῆς πονηρίαν
[232]	(Ξένος) Σκοπῶμεν δή, περὶ τίνος	ἄρα	καί φασιν οἱ τοιοῦτοι ποιεῖν
[235]	ἀποφῆναι τὴν ἄγραν· ἐὰν δ'	ἄρα	κατὰ μέρη τῆς μιμητικῆς δύηταί
[250]	στάσιν εἶναι λέγωμεν. (Ξένος) Οὐκ	ἄρα	κίνησις καὶ στάσις ἐστὶ συναμφότερον
[240]	(Ξένος) Οὐκ ὄντως (οὐκ) ὂν	ἄρα	λέγεις τὸ ἐοικός, εἴπερ αὐτό
[230]	καὶ τὸν ἔλεγχον λεκτέον ὡς	ἄρα	μεγίστη καὶ κυριωτάτη τῶν καθάρσεών
[229]	δὲ δὴ τῷ τῆς διδασκαλικῆς	ἄρα	μέρει τῷ τοῦτο ἀπαλλάττοντι λεκτέον;
[224]	μέλλω; (Ξένος) Καὶ τὸ κτητικῆς	ἄρα	μεταβλητικόν, ἀγοραστικόν, καπηλικὸν εἴτε αὐτοπωλικόν,
[252]	ηὑρέθη. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Πᾶς	ἄρα	ὁ βουλόμενος ὀρθῶς ἀποκρίνεσθαι τὸ
[240]	εἰκὼν ὄντως. (Ξένος) Οὐκ ὂν	ἄρα	(οὐκ) ὄντως ἐστὶν ὄντως ἣν
[233]	φαμέν; (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Πάντα	ἄρα	σοφοὶ τοῖς μαθηταῖς φαίνονται. (Θεαίτητος)
[240]	(Θεαίτητος) Οὕτως· τἀναντία. (Ξένος) Λέγεις	ἄρα	τὰ μὴ ὄντα δοξάζειν τὴν
[255]	τοῦτό γε ἀδύνατον. (Ξένος) Ἀδύνατον	ἄρα	ταὐτὸν καὶ τὸ ὂν ἓν
[256]	τοῦ νυνδὴ φανέντος. (Ξένος) Ἀδεῶς	ἄρα	τὴν κίνησιν ἕτερον εἶναι τοῦ
[221]	αὐτὸ νῦν ἀποτετελέσθαι. (Ξένος) Νῦν	ἄρα	τῆς ἀσπαλιευτικῆς πέρι σύ τε
[250]	(Θεαίτητος) Καὶ πῶς; (Ξένος) Τρίτον	ἄρα	τι παρὰ ταῦτα τὸ ὂν
[218]	οὕτως οὐκ ἀπερεῖν· ἂν δ'	ἄρα	τι τοιοῦτον γίγνηται, καὶ τόνδε
[218]	ἂν ὁ λόγος. Ἂν δ'	ἄρα	τι τῷ μήκει πονῶν ἄχθῃ,
[233]	γὰρ οὐκ ἀδύνατον; (Ξένος) Δοξαστικὴν	ἄρα	τινὰ περὶ πάντων ἐπιστήμην ὁ
[258]	καλόν; (Θεαίτητος) Οὐδέν. ~(Ξένος) Ὁμοίως	ἄρα	τὸ μὴ μέγα καὶ τὸ
[224]	σκοπῶμεν εἴ τινι τοιῷδε προσέοικεν	ἄρα	τὸ νῦν μεταδιωκόμενον γένος. ~(Θεαίτητος)
[250]	(Ξένος) Κατὰ τὴν αὑτοῦ φύσιν	ἄρα	τὸ ὂν οὔτε ἕστηκεν οὔτε
[243]	πάντ' εἶναί φατε, τί ποτε	(ἄρα	τοῦτ' ἐπ' ἀμφοῖν φθέγγεσθε, λέγοντες
[247]	ταῖς χερσὶ συμπιέζειν εἰσίν, ὡς	ἄρα	τοῦτο οὐδὲν τὸ παράπαν ἐστίν.
[256]	(Θεαίτητος) Κινδυνεύει. (Ξένος) Περὶ ἕκαστον	ἄρα	τῶν εἰδῶν πολὺ μέν ἐστι
[249]	οὖν. (Ξένος) Βαβαὶ μέντ' ἂν	ἄρα,	ὦ Θεαίτητε, ὥς μοι δοκοῦμεν
[263]	Ναί. (Ξένος) Τὰ μὴ ὄντ'	ἄρα	ὡς ὄντα λέγει. (Θεαίτητος) Σχεδόν.
[243]	(Θεαίτητος) Ἀληθῆ λέγεις. (Ξένος) Ἀλλ'	ἆρά	γε τὰ ἄμφω βούλεσθε καλεῖν
[229]	(Ξένος) Φέρε δή· διδασκαλικῆς δὲ	ἆρα	ἓν μόνον γένος φατέον (εἶναι)
[255]	(Ξένος) Τί δέ; Τὸ θάτερον	ἆρα	ἡμῖν λεκτέον πέμπτον; ἢ τοῦτο
[250]	(Θεαίτητος) Φημὶ γὰρ οὖν. (Ξένος)	Ἆρα	κινεῖσθαι λέγων ἀμφότερα καὶ ἑκάτερον,
[257]	οὖν; Κατὰ τοῦτον τὸν λόγον	ἆρα	μᾶλλον μὲν τὸ καλὸν ἡμῖν
[231]	Πάνυ γε. (Ξένος) Τρίτον δὲ	ἆρα	οὐ περὶ αὐτὰ ταῦτα κάπηλος
[238]	Μὴ ὄντα μὲν ἐπειδὰν λέγωμεν,	ἆρα	οὐ πλῆθος (ἐπιχειροῦμεν ἀριθμοῦ προστιθέναι;
[238]	μήν; (Ξένος) Μὴ ὂν δέ,	ἆρα	οὐ τὸ ἓν αὖ; (Θεαίτητος)
[223]	ποιούμενον, μισθὸν δὲ νόμισμα πραττόμενον,	ἆρα	οὐ τοῦτο τὸ γένος ἑτέρῳ
[238]	ὄντι δέ τι τῶν ὄντων	ἆρά	ποτε προσγίγνεσθαι φήσομεν δυνατὸν εἶναι;
[237]	ἦ γάρ; (Θεαίτητος) Ἀδύνατον. (Ξένος)	Ἆρα	τῇδε σκοπῶν σύμφης, ὡς ἀνάγκη
[240]	γε, ἀλλ' ἐοικὸς μέν. (Ξένος)	Ἆρα	τὸ ἀληθινὸν ὄντως ὂν λέγων;
[255]	(Θεαίτητος) Μὴ γάρ. (Ξένος) Ἀλλ'	ἆρα	τὸ ὂν καὶ τὸ ταὐτὸν
[267]	διαιρέσεως παλαιά τις, ὡς ἔοικεν,	ἀργία	τοῖς ἔμπροσθεν καὶ ἀσύννους παρῆν,
[232]	αὐτὸ ἐν τῇ ζητήσει δι'	ἀργίαν	πάσχωμεν, ἀλλ' ἀναλάβωμεν ἓν> πρῶτον
[251]	καὶ μεγέθη καὶ κακίας καὶ	ἀρετάς,	ἐν οἷς πᾶσι καὶ ἑτέροις
[224]	τὸ δὲ περὶ τὸ τῆς	ἀρετῆς	ἄλλῳ προσρητέον. (Θεαίτητος) Πῶς γὰρ
[267]	τὸ σχῆμα καὶ ὅλης συλλήβδην	ἀρετῆς;	ἆρ' οὐκ ἀγνοοῦντες μέν, δοξάζοντες
[227]	σοι συντέμνειν. (Ξένος) Πονηρίαν ἕτερον	ἀρετῆς	ἐν ψυχῇ λέγομέν τι; (Θεαίτητος)
[223]	Τὸ δὲ ἐπαγγελλόμενον μὲν ὡς	ἀρετῆς	ἕνεκα τὰς ὁμιλίας ποιούμενον, μισθὸν
[247]	καὶ φρονήσεως καὶ τῆς ἄλλης	ἀρετῆς	καὶ τῶν ἐναντίων, καὶ δὴ
[224]	ψυχεμπορικῆς περὶ λόγους καὶ μαθήματα	ἀρετῆς	πωλητικὸν δεύτερον ἀνεφάνη σοφιστική. (Θεαίτητος)
[238]	εἶναι; (Θεαίτητος) Καὶ πῶς; (Ξένος)	Ἀριθμὸν	δὴ τὸν σύμπαντα τῶν ὄντων
[257]	αὐτό ἐστιν, ἀπέραντα δὲ τὸν	ἀριθμὸν	τἆλλα οὐκ ἔστιν αὖ. (Θεαίτητος)
[256]	ἀδύνατον γὰρ συγχωρεῖν ἐλάττω τὸν	ἀριθμὸν	τοῦ νυνδὴ φανέντος. (Ξένος) Ἀδεῶς
[238]	ἢ τὸ μὴ ὂν χωρὶς	ἀριθμοῦ;	(Θεαίτητος) Λέγε πῇ; (Ξένος) Μὴ
[238]	(Ξένος) Μὴ τοίνυν μηδ' ἐπιχειρῶμεν	ἀριθμοῦ	μήτε πλῆθος μήτε ἓν πρὸς
[239]	μήτε τὸ ἓν μήτε πλῆθος	ἀριθμοῦ	προστιθεὶς τῷ μὴ ὄντι, κατὰ
[238]	λέγωμεν, ἆρα οὐ πλῆθος (ἐπιχειροῦμεν	ἀριθμοῦ	προστιθέναι; (Θεαίτητος) Τί μήν; (Ξένος)
[248]	δὲ δὴ κοινωνεῖν, ὦ πάντων	ἄριστοι,	τί τοῦθ' ὑμᾶς ἐπ' ἀμφοῖν
[220]	κάλλιον; (Θεαίτητος) Ἀμελῶμεν τοῦ ὀνόματος·	ἀρκεῖ	γὰρ καὶ τοῦτο. (Ξένος) Τῆς
[262]	αὖ σημεῖα τὰ μὲν (οὐχ	ἁρμόττει,	τὰ δὲ ἁρμόττοντα αὐτῶν λόγον
[253]	ὥστε ἄνευ τινὸς αὐτῶν ἀδύνατον	ἁρμόττειν	καὶ τῶν ἄλλων ἕτερον ἑτέρῳ.
[248]	οὐσίαν τούτων οὐδετέρου τὴν δύναμιν	ἁρμόττειν	φασίν. (Θεαίτητος) Οὐκοῦν λέγουσί τι;
[224]	τό γε περὶ τἆλλα ἂν	ἁρμόττοι·	τὸ δὲ περὶ ταῦτα σὺ
[262]	μὲν (οὐχ ἁρμόττει, τὰ δὲ	ἁρμόττοντα	αὐτῶν λόγον ἀπηργάσατο. (Θεαίτητος) Παντάπασι
[242]	δή, τίνα ἀρχήν τις ἂν	ἄρξαιτο	παρακινδυνευτικοῦ λόγου; δοκῶ μὲν γὰρ
[242]	Ξενοφάνους τε καὶ ἔτι πρόσθεν	ἀρξάμενον,	ὡς ἑνὸς ὄντος τῶν πάντων
[241]	εὖ φρονούντων, ὅταν (ἄφθεγκτα καὶ	ἄῤῥητα	καὶ ἄλογα καὶ ἀδιανόητα) προσδιωμολογημένα
[238]	ἔμπροσθεν ἄφθεγκτόν τε αὐτὸ καὶ	ἄῤῥητον	καὶ ἄλογον ἔφην εἶναι. συνέπῃ;
[238]	ἀλλ' ἔστιν ἀδιανόητόν τε καὶ	ἄῤῥητον	καὶ ἄφθεγκτον καὶ ἄλογον; (Θεαίτητος)
[239]	μὴν ἄλογόν γε λέγων καὶ	ἄῤῥητον	καὶ ἄφθεγκτον ὥς γε πρὸς
[238]	οὖν. (Ξένος) Ἆρ' οὖν ἐψευσάμην	ἄρτι	λέγων τὴν μεγίστην ἀπορίαν ἐρεῖν
[267]	Οὐδεμίαν. (Ξένος) Οὐκοῦν τό γε	ἄρτι	λεχθὲν εἰδότων ἦν μίμημα; τὸ
[264]	κατὰ τὴν προσδοκίαν ἣν ἐφοβήθημεν	ἄρτι,	μὴ παντάπασιν ἀνήνυτον ἔργον ἐπιβαλλοίμεθα
[221]	λέγεσθαι; (Θεαίτητος) Δοκῶ μέν, ὅπερ	ἄρτι	προυθέμεθα δεῖν ἐξευρεῖν, τοῦτ' αὐτὸ
[262]	ὡς πρὸς ἕτερόν τι βλέπων	ἄρτι	συνωμολόγεις· ἐπεὶ τοῦτ' αὐτὸ ἐβουλόμην
[238]	τὸ μὴ ὂν δεῖν μετέχειν,	ἄρτι	τε καὶ νῦν οὕτως ἓν
[259]	οὔτε τις ἔλεγχος οὗτος ἀληθινὸς	ἄρτι	τε τῶν ὄντων τινὸς ἐφαπτομένου
[229]	ἑκάτερον λέγομεν; (Ξένος) Τὸ μὲν	ἀρχαιοπρεπές	τι πάτριον, ᾧ πρὸς τοὺς
[261]	τὸ περὶ τὸν σοφιστὴν κατ'	ἀρχὰς	λεχθέν, ὅτι δυσθήρευτον εἴη τὸ
[265]	Ποιητικήν, εἴπερ μεμνήμεθα τὰ κατ'	ἀρχὰς	λεχθέντα, πᾶσαν ἔφαμεν εἶναι δύναμιν
[243]	δὲ τοῦ μεγίστου τε καὶ	ἀρχηγοῦ	πρώτου νῦν σκεπτέον. (Θεαίτητος) Τίνος
[268]	τοὔνομα συμπλέξαντες ἀπὸ τελευτῆς ἐπ'	ἀρχήν;	(Θεαίτητος) Πάνυ μὲν οὖν. (Ξένος)
[238]	περὶ γὰρ αὐτὴν αὐτοῦ τὴν	ἀρχὴν	οὖσα τυγχάνει. (Θεαίτητος) Πῶς φῄς;
[242]	ἕνεκα. (Ξένος) Φέρε δή, τίνα	ἀρχήν	τις ἂν ἄρξαιτο παρακινδυνευτικοῦ λόγου;
[233]	Πῶς πάντα εἶπες; (Ξένος) Τὴν	ἀρχὴν	τοῦ ῥηθέντος σύ γ' ἡμῖν
[232]	Ἡ δὲ σκέψις ἡμῖν ἐξ	ἀρχῆς	ἔστω τῇδέ (πῃ. Φέρε, περὶ
[237]	ὦ παῖ, παισὶν ἡμῖν οὖσιν	ἀρχόμενός	τε καὶ διὰ τέλους τοῦτο
[218]	δὲ μετ' ἐμοῦ σοι συσκεπτέον	ἀρχομένῳ	πρῶτον, ὡς ἐμοὶ φαίνεται, νῦν
[219]	ἔχοι. (Ξένος) Φέρε δή, τῇδε	ἀρχώμεθα	αὐτοῦ. καί μοι λέγε· πότερον
[221]	τέχνην ἔχοντα θετέον εἶναι τὸν	ἀσπαλιευτήν.	(Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Καὶ νῦν
[221]	(Θεαίτητος) Τίνα τοῦ; (Ξένος) Τὸν	ἀσπαλιευτὴν	τοῦ σοφιστοῦ. (Θεαίτητος) Πῇ; (Ξένος)
[222]	ἐνταῦθα ὁ σοφιστὴς καὶ (ὁ)	ἀσπαλιευτὴς	ἅμα ἀπὸ τῆς κτητικῆς τέχνης
[218]	ἐλάττονα ἔχον τῶν μειζόνων; οἷον	ἀσπαλιευτής·	ἆρ' οὐ πᾶσί τε γνώριμον
[221]	πράξεως ἀφομοιωθὲν τοὔνομα, ἡ νῦν	ἀσπαλιευτικὴ	ζητηθεῖσα ἐπίκλην γέγονεν. (Θεαίτητος) Παντάπασι
[219]	τῶν τεχνῶν ἐν ποτέρᾳ τὴν	ἀσπαλιευτικήν,	ὦ Θεαίτητε, τιθῶμεν; (Θεαίτητος) Ἐν
[221]	ἀποτετελέσθαι. (Ξένος) Νῦν ἄρα τῆς	ἀσπαλιευτικῆς	πέρι σύ τε κἀγὼ (συνωμολογήκαμεν
[267]	ἔοικεν, ἀργία τοῖς ἔμπροσθεν καὶ	ἀσύννους	παρῆν, ὥστε μηδ' ἐπιχειρεῖν μηδένα
[242]	ὕστερον Μοῦσαι συνενόησαν ὅτι συμπλέκειν	(ἀσφαλέστατον	ἀμφότερα καὶ λέγειν ὡς τὸ
[231]	λύκος, ἀγριώτατον ἡμερωτάτῳ. Τὸν δὲ	ἀσφαλῆ	δεῖ πάντων μάλιστα περὶ τὰς
[221]	ἐνύδρων· τὸ δὲ πεζὸν εἰάσαμεν	ἄσχιστον,	εἰπόντες ὅτι πολυειδὲς εἴη. ~(Θεαίτητος)
[246]	ποθὲν ἀμύνονται, νοητὰ ἄττα καὶ	ἀσώματα	εἴδη βιαζόμενοι τὴν ἀληθινὴν οὐσίαν
[247]	(σμικρὸν ἐθέλουσι τῶν ὄντων συγχωρεῖν	ἀσώματον,	ἐξαρκεῖ. Τὸ γὰρ ἐπί τε
[232]	πολλῶν γε, ὦ μακάριε, ἑτέρων.	ἀτὰρ	δὴ τὸ τῆς ἀντιλογικῆς τέχνης
[225]	ὡς ἕτερον ὂν ὁ λόγος,	ἀτὰρ	ἐπωνυμίας οὔθ' ὑπὸ τῶν ἔμπροσθεν
[226]	ἄττα που; (Θεαίτητος) Καὶ πολλά·	ἀτὰρ	ποῖα δὴ τῶν πολλῶν πυνθάνῃ;
[255]	ἐπὶ τοὐναντίον τῆς αὑτοῦ (φύσεως,	ἅτε	μετασχὸν τοῦ ἐναντίου. (Θεαίτητος) Κομιδῇ
[239]	Ἴθι ἡμῖν εὖ καὶ γενναίως,	ἅτε	νέος ὤν, ὅτι μάλιστα δύνασαι
[230]	πέρι λέγειν λέγων μηδέν· εἶθ'	ἅτε	πλανωμένων τὰς δόξας ῥᾳδίως ἐξετάζουσι,
[221]	ἄμφω μοι. (Θεαίτητος) Τίνος θήρας	ἅτερος;	τὸν μὲν γὰρ ἕτερον εἴπομεν.
[253]	τῶν ἄλλων δὴ τεχνῶν καὶ	ἀτεχνιῶν	τοιαῦτα εὑρήσομεν ἕτερα. (Θεαίτητος) Πῶς
[219]	ὡς τεχνίτην αὐτὸν ἤ τινα	ἄτεχνον,	ἄλλην δὲ δύναμιν ἔχοντα θήσομεν;
[219]	ἔχοντα θήσομεν; (Θεαίτητος) Ἥκιστά γε	ἄτεχνον.	(Ξένος) Ἀλλὰ μὴν τῶν γε
[255]	οὐ πρὸς ἕτερον· νῦν δὲ	ἀτεχνῶς	ἡμῖν ὅτιπερ ἂν ἕτερον ᾖ,
[225]	(ἀμφισβητεῖται μέν, εἰκῇ δὲ καὶ	ἀτέχνως	περὶ αὐτὸ πράττεται, ταῦτα θετέον
[246]	ἀοράτου πάντα ἕλκουσι, ταῖς χερσὶν	ἀτεχνῶς	πέτρας καὶ δρῦς περιλαμβάνοντες. Τῶν
[265]	γῇ συνίσταται σώματα τηκτὰ καὶ	ἄτηκτα,	μῶν ἄλλου τινὸς ἢ θεοῦ
[229]	ἔτι καὶ τοῦτο σκεπτέον, ἆρ'	ἄτομον	ἤδη ἐστὶ πᾶν ἤ τινα
[252]	ἔχοντες, ἐντὸς ὑποφθεγγόμενον ὥσπερ τὸν	ἄτοπον	Εὐρυκλέα περιφέροντες ἀεὶ πορεύονται. (Θεαίτητος)
[256]	αὐτὴ κίνησις στάσεως, οὐδὲν ἂν	ἄτοπον	ἦν στάσιμον αὐτὴν προσαγορεύειν; (Θεαίτητος)
[240]	ὂν τῷ ὄντι, καὶ μάλα	ἄτοπον.	(Ξένος) Πῶς γὰρ οὐκ ἄτοπον;
[240]	ἄτοπον. (Ξένος) Πῶς γὰρ οὐκ	ἄτοπον;	ὁρᾷς γοῦν ὅτι καὶ νῦν
[239]	(Θεαίτητος) Πολλὴ μεντἄν με καὶ	ἄτοπος	ἔχοι προθυμία τῆς ἐπιχειρήσεως, εἰ
[253]	καὶ διὰ πάντων εἰ συνέχοντ'	ἄττ'	αὔτ' ἐστιν, ὥστε συμμείγνυσθαι δυνατὰ
[257]	μᾶλλον δὲ τῶν πραγμάτων περὶ	ἅττ'	ἂν κέηται τὰ ἐπιφθεγγόμενα ὕστερον
[236]	μή, καὶ τὸ λέγειν μὲν	ἄττα,	ἀληθῆ δὲ μή, πάντα ταῦτά
[251]	(Ξένος) Λέγομεν ἄνθρωπον δήπου πόλλ'	ἄττα	ἐπονομάζοντες, τά τε χρώματα ἐπιφέροντες
[246]	ἐξ ἀοράτου ποθὲν ἀμύνονται, νοητὰ	ἄττα	καὶ ἀσώματα εἴδη βιαζόμενοι τὴν
[220]	πλὴν κατ' ἔνια τῆς κολυμβητικῆς	ἄττα	μέρη καὶ τοιαῦτ' ἄλλα βραχέα,
[255]	καὶ τὸ ὂν ὡς δύ'	ἄττα	ὀνόματα ἐφ' ἑνὶ γένει διανοεῖσθαι
[242]	πολεμεῖ δὲ ἀλλήλοις (ἐνίοτε αὐτῶν	ἄττα	πῃ, τοτὲ δὲ καὶ φίλα
[226]	λέγε· τῶν οἰκετικῶν ὀνομάτων καλοῦμεν	ἄττα	που; (Θεαίτητος) Καὶ πολλά· ἀτὰρ
[254]	ἀλλὰ προελόμενοι τῶν μεγίστων λεγομένων	ἄττα,	πρῶτον μὲν ποῖα ἕκαστά ἐστιν,
[253]	μιᾶς ἔξωθεν περιεχομένας, καὶ μίαν	αὖ	δι' ὅλων πολλῶν ἐν ἑνὶ
[266]	Τὰ δέ γ' ὡς ἑτέρως	αὖ	διῃρημένα, μέρος μὲν ἓν ἀφ'
[226]	Οὐκοῦν τό γε καθαρτικὸν εἶδος	αὖ	διπλοῦν ὂν πᾶς ἂν ἴδοι;
[240]	ἄλλο εἴπαιμεν; (Ξένος) Ψευδὴς δ'	αὖ	δόξα ἔσται τἀναντία τοῖς οὖσι
[234]	εἶναί τινα ἄλλην τέχνην, ᾗ	αὖ	δυνατὸν ὂν> (αὖ) τυγχάνει τοὺς
[226]	Ἔστω. (Ξένος) Σκόπει δὴ ταύτης	αὖ	δύο ἄν πῃ δυνώμεθα κατιδεῖν
[225]	(Θεαίτητος) Καὶ τί> τις ἂν	αὖ	εἰπὼν ἕτερον οὐκ ἐξαμάρτοι πλήν
[255]	ὁποτερονοῦν γιγνόμενον αὐτοῖν ἀναγκάσει μεταβάλλειν	αὖ	θάτερον ἐπὶ τοὐναντίον τῆς αὑτοῦ
[256]	μὴ ταὐτόν, διὰ τὴν κοινωνίαν	αὖ	θατέρου, δι' ἣν ἀποχωριζομένη ταὐτοῦ
[259]	μὴ ὄν· τὸ δὲ ὂν	αὖ	θατέρου μετειληφὸς ἕτερον τῶν ἄλλων
[263]	ἐμός. (Ξένος) Τί δὲ ὅδ'	αὖ;	(Θεαίτητος) Ποῖος; (Ξένος) Θεαίτητος, ᾧ
[238]	δέ, ἆρα οὐ τὸ ἓν	αὖ;	(Θεαίτητος) Σαφέστατά γε. (Ξένος) Καὶ
[257]	τὸν ἀριθμὸν τἆλλα οὐκ ἔστιν	αὖ.	(Θεαίτητος) Σχεδὸν οὕτως. (Ξένος) Οὐκοῦν
[245]	ἐχέτω· τοὺς δὲ ἄλλως λέγοντας	αὖ	θεατέον, ~ἵν' ἐκ πάντων ἴδωμεν
[263]	Καὶ μὴν ἐν λόγοις γε	αὖ	ἴσμεν ἐνὸν- (Θεαίτητος) Τὸ ποῖον;
[225]	(Ξένος) Τὸ δ' ἐν ἰδίοις	αὖ	καὶ κατακεκερματισμένον ἐρωτήσεσι πρὸς ἀποκρίσεις
[238]	(Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Καὶ μὴν	αὖ	καὶ σμικρὸν ἔμπροσθεν ἄφθεγκτόν τε
[249]	ἀπορίαν τῆς σκέψεως. (Θεαίτητος) Πῶς	αὖ	καὶ τί τοῦτ' εἴρηκας; (Ξένος)
[266]	τὴν ποιητικὴν πᾶσαν, νῦν δὲ	αὖ	κατὰ μῆκος. (Θεαίτητος) Τετμήσθω. (Ξένος)
[250]	τὸ μηδαμῶς ἑστὸς πῶς οὐκ	αὖ	κινεῖται; τὸ δὲ ὂν ἡμῖν
[255]	Κίνησίς τε στήσεται καὶ στάσις	αὖ	κινηθήσεται· περὶ γὰρ ἀμφότερα θάτερον
[225]	ὅλως ἀμφισβητοῦν, ἆρ' οὐκ ἐριστικὸν	αὖ	λέγειν εἰθίσμεθα; (Θεαίτητος) Πῶς γὰρ
[256]	ἐκεῖνο ἀλλ' ἕτερον, ὥστε ὀρθῶς	αὖ	λέγεται πάλιν οὐ ταὐτόν. (Θεαίτητος)
[249]	(Θεαίτητος) Ἐμοὶ γοῦν· ὅπῃ δ'	αὖ	λελήθαμεν οὕτως ἔχοντες, οὐ πάνυ
[230]	Τὸ δέ γε, εἴξασί τινες	αὖ	λόγον ἑαυτοῖς δόντες ἡγήσασθαι πᾶσαν
[233]	ἐφαίνοντο, φαινόμενοί τε εἰ μηδὲν	αὖ	μᾶλλον ἐδόκουν διὰ τὴν ἀμφισβήτησιν
[226]	κτητικῆς ἔστιν, ὡς ὁ λόγος	αὖ	μεμήνυκε νῦν, ὁ σοφιστής. (Θεαίτητος)
[219]	Ἔστω. (Ξένος) Τὸ δὴ μαθηματικὸν	αὖ	μετὰ τοῦτο εἶδος ὅλον καὶ
[251]	θάτερον οὕτως (ἀναφαίνεσθαι· καὶ ἐὰν	αὖ	μηδέτερον ἰδεῖν δυνώμεθα, τὸν γοῦν
[259]	αὐτό, ὥστε τὸ ὂν ἀναμφισβητήτως	αὖ	μυρία ἐπὶ μυρίοις οὐκ ἔστι,
[230]	καθάρσεών ἐστι, καὶ τὸν ἀνέλεγκτον	αὖ	νομιστέον, ἂν καὶ τυγχάνῃ (βασιλεὺς
[254]	(Θεαίτητος) Οὕτως. (Ξένος) Τί ποτ'	αὖ	νῦν οὕτως εἰρήκαμεν τό τε
[253]	τῆς μεγίστης; (Ξένος) Τίν' οὖν	αὖ	(νῦν) προσεροῦμεν, ὦ Θεαίτητε, ταύτην;
[225]	τὸν θαυμαστὸν πάλιν ἐκεῖνον ἥκειν	αὖ	νῦν τέταρτον τὸν μεταδιωκόμενον ὑφ'
[264]	αἰσθήσεως παρῇ τινι, τὸ τοιοῦτον	αὖ	πάθος ἆρ' οἷόν τε ὀρθῶς
[257]	καὶ πρός τι τῶν ὄντων	αὖ	πάλιν ἀντιτεθὲν οὕτω συμβέβηκεν εἶναι
[252]	παντάπασιν ἵσταιτ' ἂν καὶ στάσις	αὖ	πάλιν αὐτὴ κινοῖτο, εἴπερ ἐπιγιγνοίσθην
[255]	ταὐτὸν μηδὲν διάφορον σημαίνετον, κίνησιν	αὖ	πάλιν καὶ στάσιν ἀμφότερα εἶναι
[241]	κατά τι καὶ τὸ ὂν	αὖ	πάλιν ὡς οὐκ ἔστι πῃ.
[256]	ἦν ταὐτὸν διὰ τὸ μετέχειν	αὖ	πάντ' αὐτοῦ. (Θεαίτητος) Καὶ μάλα.
[249]	πᾶν ἑστηκὸς ἀποδέχεσθαι, τῶν τε	αὖ	πανταχῇ τὸ ὂν κινούντων μηδὲ
[232]	Παντάπασί γε. (Ξένος) Τί δ'	αὖ	περὶ νόμων καὶ συμπάντων τῶν
[219]	πᾶν σῶμα θεραπεία, τό τε	αὖ	περὶ τὸ σύνθετον καὶ πλαστόν,
[245]	Οὕτως. (Ξένος) Καὶ ἑνός γε	αὖ	πλείω τὰ πάντα γίγνεται, τοῦ
[266]	δύο διττὰ ἔργα τῆς ἡμετέρας	αὖ	ποιητικῆς πράξεως, τὸ μὲν αὐτό,
[262]	τε ὀνόματα τῶν τὰς πράξεις	αὖ	πραττόντων (ὠνομάσθη, καὶ κατὰ ταύτην
[228]	οὐ ταὐτὸν νενόμικας; (Θεαίτητος) Οὐδ'	αὖ	πρὸς τοῦτο ἔχω τί χρή
[262]	οὐκ ἔστι ποτὲ λόγος, οὐδ'	αὖ	ῥημάτων χωρὶς ὀνομάτων λεχθέντων. (Θεαίτητος)
[262]	καὶ περὶ τὰ τῆς φωνῆς	αὖ	σημεῖα τὰ μὲν (οὐχ ἁρμόττει,
[217]	λόγου παμμήκους ὄν. Τὸ δὲ	αὖ	σοὶ μὴ χαρίζεσθαι καὶ τοῖσδε,
[255]	εἶναι ταὐτὸν ἢ θάτερον, μηδ'	αὖ	στάσιν. (Θεαίτητος) Μὴ γάρ. (Ξένος)
[248]	(ποιεῖν τι, τὸ γιγνωσκόμενον ἀναγκαῖον	αὖ	συμβαίνει πάσχειν. Τὴν οὐσίαν δὴ
[266]	πρὸς ἡμῶν, ἀνθρώπεια, δύο δ'	αὖ	τὰ πρὸς θεῶν, θεῖα. (Θεαίτητος)
[220]	Ναί. (Ξένος) Τί δέ; Ταύτην	αὖ	τὴν θήραν ἆρ' οὐκ ἂν
[222]	οὖν εἶδος ἑκάτερον. (Ξένος) Οὐκοῦν	αὖ	τῆς ἰδιοθηρευτικῆς τὸ μὲν μισθαρνητικόν
[254]	προσκείμενος ἰδέᾳ, διὰ τὸ λαμπρὸν	αὖ	τῆς χώρας οὐδαμῶς εὐπετὴς ὀφθῆναι·
[222]	(τὴν) γῆν καὶ ποταμοὺς ἑτέρους	αὖ	τινας, πλούτου καὶ νεότητος οἷον
[268]	Εἰκὸς γοῦν. (Ξένος) Τούτου δ'	αὖ	τὸ γένος ἓν ἢ δύο
[244]	ὄνομα ὂν καὶ τοῦ ὀνόματος	αὖ	τὸ ἓν ὄν. (Θεαίτητος) Ἀνάγκη.
[227]	τὸ μετὰ τοῦτο ἐπάκουε (πειρώμενος	αὖ	τὸ λεχθὲν διχῇ τέμνειν. (Θεαίτητος)
[222]	καὶ δημηγορικὴν καὶ προσομιλητικήν, ἓν	αὖ	τὸ σύνολον, πιθανουργικήν τινα μίαν
[222]	ἄγριον, εἴτε ἥμερον μὲν λέγεις	αὖ	τὸν ἄνθρωπον, ἀνθρώπων δὲ μηδεμίαν
[234]	τέχνην, ᾗ αὖ δυνατὸν ὂν>	(αὖ)	τυγχάνει τοὺς νέους καὶ ἔτι
[218]	ἔστιν, ὁ σοφιστής· ὅσα δ'	αὖ	τῶν μεγάλων δεῖ διαπονεῖσθαι καλῶς,
[256]	δὴ τὸ μετὰ τοῦτο; ἆρ'	αὖ	τῶν μὲν τριῶν ἕτερον αὐτὴν
[249]	οὖν. (Ξένος) Καὶ μὴν ἐὰν	αὖ	φερόμενα καὶ κινούμενα πάντ' εἶναι
[223]	(Θεαίτητος) Εἰρήσθω. (Ξένος) Καὶ μὴν	αὖ	φήσομεν ἀγοραστικὴν διχῇ τέμνεσθαι. (Θεαίτητος)
[243]	ἓν ἢ δύο, καὶ θερμὸν	αὖ	ψυχρῷ συγκεραννύμενον, ἄλλοθί πῃ διακρίσεις
[256]	τοῦ ὄντος. (Θεαίτητος) Ἔστιν. (Ξένος)	Αὖθις	δὴ πάλιν ἡ κίνησις ἕτερον
[267]	Ναί. ~(Ξένος) Τὸ τοίνυν φανταστικὸν	αὖθις	διορίζωμεν δίχα. (Θεαίτητος) Πῇ; (Ξένος)
[265]	δὴ δυοῖν οὔσαιν δίχα ἑκατέραν	αὖθις.	(Θεαίτητος) Πῶς; ~(Ξένος) Οἷον τότε
[266]	διαιρεῖται. (Θεαίτητος) Λέγε ὅπῃ ἑκατέρα	αὖθις.	(Ξένος) Ἡμεῖς μέν που καὶ
[262]	ῥήματα, κἂν πάντα τις ἐφεξῆς	αὔτ'	εἴπῃ, λόγον οὐδέν τι μᾶλλον
[253]	διὰ πάντων εἰ συνέχοντ' ἄττ'	αὔτ'	ἐστιν, ὥστε συμμείγνυσθαι δυνατὰ εἶναι,
[250]	(Ξένος) Ἀλλ' ἑστάναι σημαίνεις λέγων	αὐτὰ	ἀμφότερα εἶναι; (Θεαίτητος) Καὶ πῶς;
[266]	ἀδελφά, θεοῦ γεννήματα πάντα ἴσμεν	αὐτὰ	ἀπειργασμένα ἕκαστα· ἢ πῶς; (Θεαίτητος)
[265]	Ποίῳ τῳ; (Ξένος) Τὴν φύσιν	αὐτὰ	γεννᾶν ἀπό τινος αἰτίας αὐτομάτης
[265]	οἴεσθαί σε κατά γε θεὸν	αὐτὰ	γίγνεσθαι, ταύτῃ καὶ αὐτὸς νενόμικα.
[218]	πρότερον ἐν σμικροῖς καὶ ῥᾴοσιν	αὐτὰ	δεῖν μελετᾶν, πρὶν ἐν αὐτοῖς
[256]	δὲ τετάρτου μὴ φῶμεν, (ὁμολογήσαντες	αὐτὰ	εἶναι πέντε, περὶ ὧν καὶ
[251]	καὶ ἀδύνατον μεταλαμβάνειν ἀλλήλων οὕτως	αὐτὰ	ἐν τοῖς παρ' ἡμῖν λόγοις
[217]	ὡς ἐγᾦμαι, φθόνος αὐτῷ διελθεῖν	αὐτά·	ἢ πῶς, ὦ ξένε, λέγωμεν;
[244]	Ἐπειδὴ τοίνυν ἡμεῖς ἠπορήκαμεν, ὑμεῖς	αὐτὰ	ἡμῖν ἐμφανίζετε ἱκανῶς, τί ποτε
[249]	ψυχῇ γε φήσομεν αὐτὸ ἔχειν	αὐτά;	(Θεαίτητος) Καὶ τίν' ἂν ἕτερον
[255]	συγχωρεῖν τῶν ὄντων τὰ μὲν	αὐτὰ	καθ' αὑτά, τὰ δὲ πρὸς
[250]	εἶναί γε ὁμοίως φῂς ἀμφότερα	αὐτὰ	καὶ ἑκάτερον; (Θεαίτητος) Φημὶ γὰρ
[242]	θερμὸν καὶ ψυχρόν, συνοικίζει τε	αὐτὰ	καὶ ἐκδίδωσι· τὸ δὲ παρ'
[263]	λεγόμενα> μέντοι θάτερα ὡς τὰ	αὐτὰ	καὶ μὴ ὄντα ὡς ὄντα,
[230]	περὶ τῶν αὐτῶν πρὸς τὰ	αὐτὰ	κατὰ ταὐτὰ ἐναντίας. ἱ δ'
[247]	τολμᾶν ἢ μηδὲν τῶν ὄντων	αὐτὰ	ὁμολογεῖν ἢ πάντ' εἶναι σώματα
[266]	γε ἑκάστων εἴδωλα ἀλλ' οὐκ	αὐτὰ	παρέπεται, δαιμονίᾳ καὶ ταῦτα μηχανῇ
[228]	ἄλληλα ἢ τοὐναντίον ὑπὸ ἀμετρίας	αὐτὰ	πάσχειν; (Θεαίτητος) Δῆλον ὡς ὑπὸ
[232]	ὀνόμασιν ἀνθ' ἑνὸς τὸν ἔχοντα	αὐτὰ	προσαγορεύει; (Θεαίτητος) Κινδυνεύει τοῦτο ταύτῃ
[219]	γὰρ οὖν. (Ξένος) Ποιητικὴν τοίνυν	αὐτὰ	συγκεφαλαιωσάμενοι προσείπωμεν. (Θεαίτητος) Ἔστω. (Ξένος)
[224]	τεκταινόμενος αὐτὸς μαθήματα περὶ τὰ	αὐτὰ	ταῦτα καὶ πωλῶν, ἐκ τούτου
[231]	Τρίτον δὲ ἆρα οὐ περὶ	αὐτὰ	ταῦτα κάπηλος ἀνεφάνη; (Θεαίτητος) Ναί,
[255]	ἀμφότερα εἶναι λέγοντες (ἀμφότερα οὕτως	αὐτὰ	ταὐτὸν ὡς ὄντα προσεροῦμεν. (Θεαίτητος)
[263]	εἴσῃ ῥᾷον, ἂν πρῶτον λάβῃς	αὐτὰ	τί ποτ' ἔστιν (καὶ τί
[228]	αὐτοῦ γίγνηται καὶ ἀποτυγχάνῃ, πότερον	αὐτὰ	φήσομεν ὑπὸ συμμετρίας τῆς πρὸς
[255]	ὄντων τὰ μὲν αὐτὰ καθ'	αὑτά,	τὰ δὲ πρὸς ἄλλα ἀεὶ
[230]	ἀλλήλας, τιθέντες δὲ ἐπιδεικνύουσιν αὐτὰς	αὑταῖς	ἅμα περὶ τῶν αὐτῶν πρὸς
[230]	παρ' ἀλλήλας, τιθέντες δὲ ἐπιδεικνύουσιν	αὐτὰς	αὑταῖς ἅμα περὶ τῶν αὐτῶν
[228]	ταῦτα, ὡς φαίνεται, κακῶν ἐν	αὐτῇ	γένη, τὸ μὲν πονηρία καλούμενον
[227]	εἴτε ἄψυχον (εἰλήχασι καθαίρειν, οὐδὲν	αὐτῇ	διοίσει ποῖόν τι λεχθὲν εὐπρεπέστατον
[256]	Οὐκοῦν κἂν εἴ πῃ μετελάμβανεν	αὐτὴ	κίνησις στάσεως, οὐδὲν ἂν ἄτοπον
[252]	ἂν καὶ στάσις αὖ πάλιν	αὐτὴ	κινοῖτο, εἴπερ ἐπιγιγνοίσθην ἐπ' ἀλλήλοιν.
[252]	Πῶς; (Θεαίτητος) Ὅτι κίνησίς τε	αὐτὴ	παντάπασιν ἵσταιτ' ἂν καὶ στάσις
[265]	(ἄνευ τῶν παρ' ἡμῶν λόγων	αὐτὴ	πρόσεισιν ἐφ' ἅπερ νῦν ἕλκεσθαι
[235]	μὲν τὴν εἰκαστικὴν ὁρῶν ἐν	αὐτῇ	τέχνην. Ἔστι δ' αὕτη μάλιστα
[256]	γὰρ οὖν. (Ξένος) Ἀλλὰ μὴν	αὕτη	γ' ἦν ταὐτὸν διὰ τὸ
[229]	τομὴν ἔχει τινά. διπλῆ γὰρ	αὕτη	γιγνομένη δῆλον ὅτι καὶ τὴν
[235]	ἐν αὐτῇ τέχνην. Ἔστι δ'	αὕτη	μάλιστα ὁπόταν κατὰ τὰς τοῦ
[230]	γοῦν καὶ σωφρονεστάτη τῶν ἕξεων	αὕτη.	(Ξένος) Διὰ ταῦτα δὴ πάντα
[224]	ὅμως δὲ μαθημάτων οὖσαν πρᾶσιν	αὐτὴν	ἀδελφῷ τινι τῆς πράξεως ὀνόματι
[238]	μεγίστη καὶ πρώτη. περὶ γὰρ	αὐτὴν	αὐτοῦ τὴν ἀρχὴν οὖσα τυγχάνει.
[255]	(Ξένος) Καὶ διὰ πάντων γε	αὐτὴν	αὐτῶν φήσομεν εἶναι διεληλυθυῖαν· ἓν
[225]	ἀπὸ τρόπου τοίνυν ἐστὶ διαιρεῖν	αὐτὴν	δίχα. (Θεαίτητος) Καθ' ὁποῖα λέγε.
[247]	πᾶν, ἀλλὰ τὴν μὲν ψυχὴν	αὐτὴν	δοκεῖν σφίσι σῶμά τι κεκτῆσθαι,
[235]	εἰδωλοποιικὴν τέχνην, καὶ καταβάντας εἰς	αὐτήν,	ἐὰν μὲν ἡμᾶς εὐθὺς ὁ
[230]	ψυχῆς διενοήθησαν ἐκεῖνοι, μὴ πρότερον	αὐτὴν	ἕξειν τῶν προσφερομένων μαθημάτων (ὄνησιν,
[226]	ἅπασι τέχνην ἑνὸς ὀνόματος ἀξιώσομεν	αὐτήν.	(Θεαίτητος) Τίνα προσειπόντες; (Ξένος) Διακριτικήν.
[266]	τὴν ἡμετέραν τέχνην; ἆρ' οὐκ	αὐτὴν	μὲν οἰκίαν οἰκοδομικῇ φήσομεν ποιεῖν,
[256]	οὐδὲν ἂν ἄτοπον ἦν στάσιμον	αὐτὴν	προσαγορεύειν; (Θεαίτητος) Ὀρθότατά γε, εἴπερ
[258]	Σαφέστατά γε. (Ξένος) Τίν' οὖν	αὐτὴν	προσείπωμεν; (Θεαίτητος) Δῆλον ὅτι τὸ
[256]	δυσχεραντέον. οὐ γὰρ ὅταν εἴπωμεν	αὐτὴν	ταὐτὸν καὶ μὴ ταὐτόν, ὁμοίως
[265]	περιείληφεν αὐτὸν τέχνη, δῆλον ὡς	αὐτὴν	τὴν ποιητικὴν δίχα διαιρετέον πρώτην.
[246]	Παρὰ μὲν τῶν ἐν εἴδεσιν	αὐτὴν	τιθεμένων ῥᾷον, ἡμερώτεροι γάρ· παρὰ
[256]	αὖ τῶν μὲν τριῶν ἕτερον	αὐτὴν	φήσομεν εἶναι, τοῦ δὲ τετάρτου
[263]	μὲν ἐντὸς τῆς ψυχῆς πρὸς	αὑτὴν	διάλογος ἄνευ φωνῆς γιγνόμενος τοῦτ'
[229]	ὁρᾶν εἶδος, πᾶσι τοῖς ἄλλοις	αὐτῆς	ἀντίσταθμον μέρεσιν. (Θεαίτητος) Ποῖον δή;
[258]	πρὸς τὸ ὂν ἕκαστον μόριον	αὐτῆς	ἀντιτιθέμενον ἐτολμήσαμεν εἰπεῖν ὡς αὐτὸ
[254]	μὴ ὄντος σκοτεινότητα, τριβῇ προσαπτόμενος	αὐτῆς,	διὰ τὸ σκοτεινὸν τοῦ τόπου
[229]	ἢ πλείω, δύο δέ τινε	αὐτῆς	εἶναι μεγίστω; σκόπει. (Θεαίτητος) Σκοπῶ.
[232]	τέχνην οὐ δύναται κατιδεῖν ἐκεῖνο	αὐτῆς	εἰς ὃ πάντα τὰ μαθήματα
[257]	δ' ἐπί τῳ γιγνόμενον μέρος	αὐτῆς	ἕκαστον ἀφορισθὲν ἐπωνυμίαν ἴσχει τινὰ
[223]	μὲν κατὰ πόλιν ἀλλαγή, σχεδὸν	αὐτῆς	ἥμισυ μέρος ὄν, καπηλικὴ προσαγορεύεται;
[258]	ἀνάγκη δὴ καὶ τὰ μόρια	αὐτῆς	μηδενὸς ἧττον ὄντα τιθέναι. (Θεαίτητος)
[229]	ὁδὸς εἶναι, τὸ δ' ἕτερον	αὐτῆς	μόριον λειότερον. (Θεαίτητος) Τὸ ποῖον
[266]	(Θεαίτητος) Τετμήσθω. (Ξένος) Τέτταρα μὴν	αὐτῆς	οὕτω τὰ πάντα μέρη γίγνεται,
[219]	ἀγωνιστικὸν θέντας, τὸ δὲ κρυφαῖον	αὐτῆς	πᾶν θηρευτικόν. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος)
[264]	τούτων δ' ἐφάνη διάνοια μὲν	αὐτῆς	πρὸς ἑαυτὴν ψυχῆς διάλογος, (δόξα
[267]	Ναί. (Ξένος) Μιμητικὸν δὴ τοῦτο	αὐτῆς	προσειπόντες ἀπονειμώμεθα· τὸ δ' ἄλλο
[228]	καλούμενον ὑπὸ τῶν πολλῶν, νόσος	αὐτῆς	σαφέστατα ὄν. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος)
[221]	κάτωθεν (ἄνω πληγὴν ἀνασπωμένην, ἀπ'	αὐτῆς	τῆς πράξεως ἀφομοιωθὲν τοὔνομα, ἡ
[225]	λέγε. (Ξένος) Τὸ μὲν ἁμιλλητικὸν	αὐτῆς	τιθέντας, τὸ δὲ μαχητικόν. (Θεαίτητος)
[229]	ἓν ἐφ' ἑνὶ (γένει) τῶν	αὑτῆς	ἑκατέρῳ. (Θεαίτητος) Τί οὖν; καταφανές
[229]	ἰδόντες εἴ πῃ κατὰ μέσον	αὑτῆς	τομὴν ἔχει τινά. διπλῆ γὰρ
[251]	τι καὶ πάσσοφον οἰομένοις τοῦτο	αὐτὸ	ἀνηυρηκέναι. (Θεαίτητος) Πάνυ μὲν οὖν.
[243]	τοτὲ δὲ πολλὰ καὶ πολέμιον	αὐτὸ	αὑτῷ διὰ νεῖκός τι. Ταῦτα
[232]	μὲν ὀξύτερον οἱ νέοι πρὸς	αὐτὸ	βλέποιτε, ἡμεῖς δὲ ἀμβλύτερον. ~(Θεαίτητος)
[240]	ἄρα λέγεις τὸ ἐοικός, εἴπερ	αὐτό	γε μὴ ἀληθινὸν ἐρεῖς. (Θεαίτητος)
[245]	πεπονθὸς ταῦτα ἆρ' οὐκ ἀδύνατον	αὐτό	γε τὸ ἓν αὐτὸ εἶναι;
[236]	(Θεαίτητος) Ἔοικεν. (Ξένος) Ἄρ' οὖν	αὐτὸ	γιγνώσκων σύμφης, ἤ σε οἷον
[254]	τοῖν μὲν δυοῖν ἕτερόν ἐστιν,	αὐτὸ	δ' ἑαυτῷ ταὐτόν. (Θεαίτητος) Οὕτως.
[243]	διερευνήσασθαι τί ποθ' οἱ λέγοντες	αὐτὸ	δηλοῦν ἡγοῦνται; (Ξένος) Κατὰ πόδα
[225]	ταῦτα θετέον μὲν εἶδος, ἐπείπερ	αὐτὸ	διέγνωκεν ὡς ἕτερον ὂν ὁ
[249]	καὶ ὡσαύτως καὶ περὶ τὸ	αὐτὸ	δοκεῖ (σοι χωρὶς στάσεως γενέσθαι
[262]	βλέπων ἄρτι συνωμολόγεις· ἐπεὶ τοῦτ'	αὐτὸ	ἐβουλόμην εἰπεῖν, ὅτι συνεχῶς ὧδε
[245]	ἂν ᾖ, τοσοῦτον ὅλον ἀναγκαῖον	αὐτὸ	εἶναι. (Θεαίτητος) Κομιδῇ γε. (Ξένος)
[245]	ἀδύνατον αὐτό γε τὸ ἓν	αὐτὸ	εἶναι; (Θεαίτητος) Πῶς; (Ξένος) Ἀμερὲς
[258]	μὴ μέγα καὶ τὸ μέγα	αὐτὸ	εἶναι λεκτέον; (Θεαίτητος) Ὁμοίως. (Ξένος)
[217]	ὅσον ὧδε ἐρωτηθὲν ἐλπίσειεν ἂν	αὐτὸ	εἶναί τις, ἀλλὰ τυγχάνει λόγου
[224]	πλημμελοίη πλὴν τὸ νῦν ζητούμενον	αὐτὸ	εἶναι τὸ σοφιστικὸν γένος; (Ξένος)
[238]	τε καὶ νῦν οὕτως ἓν	αὐτὸ	εἴρηκα· τὸ μὴ ὂν γὰρ
[232]	(Ξένος) Μὴ τοίνυν ἡμεῖς γε	αὐτὸ	ἐν τῇ ζητήσει δι' ἀργίαν
[228]	ἄγνοιαν μὲν καλοῦσι, κακίαν δὲ	αὐτὸ	ἐν ψυχῇ μόνον γιγνόμενον οὐκ
[261]	ἀποδείξαντες δὲ τὸν σοφιστὴν εἰς	αὐτὸ	ἐνδήσωμεν, εἴπερ ἔνοχός ἐστιν, ἢ
[238]	μὴ ὂν οὕτως, ὥστε, ὁπόταν	αὐτὸ	ἐπιχειρῇ τις ἐλέγχειν, ἐναντία αὐτὸν
[258]	ὃ διὰ τὸν σοφιστὴν ἐζητοῦμεν,	αὐτό	ἐστι τοῦτο. (Ξένος) Πότερον οὖν,
[257]	γὰρ οὐκ ὂν ἓν μὲν	αὐτό	ἐστιν, ἀπέραντα δὲ τὸν ἀριθμὸν
[249]	μὴν ἐν ψυχῇ γε φήσομεν	αὐτὸ	ἔχειν αὐτά; (Θεαίτητος) Καὶ τίν'
[244]	ἠπορήκαμεν. Διδάσκετε οὖν πρῶτον τοῦτ'	αὐτὸ	ἡμᾶς, ἵνα μὴ δοξάζωμεν μανθάνειν
[223]	παρέχεται μὴ τοῦτο ὃ νῦν	αὐτὸ	ἡμεῖς φαμεν ἀλλ' ἕτερον εἶναί
[263]	διάλογος ἄνευ φωνῆς γιγνόμενος τοῦτ'	αὐτὸ	ἡμῖν ἐπωνομάσθη, διάνοια; (Θεαίτητος) Πάνυ
[264]	πλὴν δόξης ἔχεις ὅτι προσείπῃς	αὐτό;	(Θεαίτητος) Καὶ πῶς; (Ξένος) Τί
[264]	παντάπασιν ἀνήνυτον ἔργον ἐπιβαλλοίμεθα ζητοῦντες	αὐτό;	(Θεαίτητος) Κατανοῶ. (Ξένος) Μὴ τοίνυν
[253]	δεῖ τῷ μέλλοντι δρᾶν ἱκανῶς	αὐτό;	(Θεαίτητος) Τέχνης. (Ξένος) Ποίας; (Θεαίτητος)
[218]	τῶν φαύλων μετιόντες πειραθῶμεν παράδειγμα	αὐτὸ	θέσθαι τοῦ μείζονος; (Θεαίτητος) Ναί.
[238]	οὔτε διανοηθῆναι τὸ μὴ ὂν	αὐτὸ	καθ' αὑτό, ἀλλ' ἔστιν ἀδιανόητόν
[238]	καὶ σμικρὸν ἔμπροσθεν ἄφθεγκτόν τε	αὐτὸ	καὶ ἄῤῥητον καὶ ἄλογον ἔφην
[254]	νυνδὴ διῇμεν τό τε ὂν	αὐτὸ	καὶ στάσις καὶ κίνησις. (Θεαίτητος)
[239]	διορίζειν αὐτό, μηδὲ τὸ παράπαν	αὐτὸ	καλεῖν· ἑνὸς γὰρ εἴδει καὶ
[237]	ὄντι λέγομεν ἑκάστοτε· μόνον γὰρ	αὐτὸ	λέγειν, ὥσπερ γυμνὸν καὶ ἀπηρημωμένον
[224]	ἄλλο. ἴθι δὴ νῦν συναγάγωμεν	αὐτὸ	λέγοντες ὡς τὸ τῆς κτητικῆς,
[218]	ἀεὶ παντὸς πέρι τὸ πρᾶγμα	αὐτὸ	μᾶλλον διὰ λόγων ἢ τοὔνομα
[260]	ποτ' ἔστιν, εἰ δὲ ἀφῃρέθημεν	αὐτὸ	μηδ' εἶναι τὸ παράπαν, οὐδὲν
[239]	ἓν μήτε ὡς πολλὰ διορίζειν	αὐτό,	μηδὲ τὸ παράπαν αὐτὸ καλεῖν·
[249]	(ὄντι μὴ παρεῖναι, μηδὲ ζῆν	αὐτὸ	μηδὲ φρονεῖν, ἀλλὰ σεμνὸν καὶ
[221]	ἄρτι προυθέμεθα δεῖν ἐξευρεῖν, τοῦτ'	αὐτὸ	νῦν ἀποτετελέσθαι. (Ξένος) Νῦν ἄρα
[230]	παραμυθούμενοι· τὸ δ' οὖν σύμπαν	αὐτὸ	ὀρθότατα εἴποι τις ἂν νουθετητικήν.
[251]	οὕτως ἓν ἕκαστον ὑποθέμενοι πάλιν	αὐτὸ	πολλὰ καὶ πολλοῖς ὀνόμασι λέγομεν.
[225]	εἰκῇ δὲ καὶ ἀτέχνως περὶ	αὐτὸ	πράττεται, ταῦτα θετέον μὲν εἶδος,
[232]	ἀλλὰ δῆλον ὡς ὁ πάσχων	αὐτὸ	πρός τινα τέχνην οὐ δύναται
[237]	δηλώσειε μέτρια βασανισθείς. τοῦτο οὖν	αὐτὸ	πρῶτον θεασώμεθα, εἰ μή τί
[266]	ἐστι ταῦτα θείας ἔργα ποιήσεως,	αὐτό	τε καὶ τὸ παρακολουθοῦν εἴδωλον
[245]	ὑπ' ἐκείνου πάθος, ᾖ δὲ	αὐτὸ	τὸ ὅλον, ἐνδεὲς τὸ ὂν
[221]	ἀλλὰ καὶ τὸν λόγον περὶ	αὐτὸ	τοὖργον εἰλήφαμεν ἱκανῶς. Συμπάσης γὰρ
[258]	αὐτῆς ἀντιτιθέμενον ἐτολμήσαμεν εἰπεῖν ὡς	αὐτὸ	τοῦτό ἐστιν ὄντως τὸ μὴ
[257]	~(Ξένος) Οὐκοῦν καὶ τὸ ὂν	αὐτὸ	τῶν ἄλλων ἕτερον εἶναι λεκτέον.
[266]	αὖ ποιητικῆς πράξεως, τὸ μὲν	αὐτό,	φαμέν, (αὐτουργική) τὸ δὲ εἴδωλον
[244]	ἀναγκασθήσεται λέγειν, εἰ δέ τινος	αὐτὸ	φήσει, συμβήσεται τὸ ὄνομα ὀνόματος
[243]	φαμεν καὶ μανθάνειν ὁπόταν τις	αὐτὸ	φθέγξηται, περὶ δὲ θάτερον οὔ,
[258]	ἕν; ἤ τινα ἔτι πρὸς	αὐτό,	ὦ Θεαίτητε, ἀπιστίαν ἔχομεν; (Θεαίτητος)
[259]	οὐδὲ σύμπαντα τὰ ἄλλα πλὴν	αὐτό,	ὥστε τὸ ὂν ἀναμφισβητήτως αὖ
[238]	τὸ μὴ ὂν αὐτὸ καθ'	αὑτό,	ἀλλ' ἔστιν ἀδιανόητόν τε καὶ
[264]	Τί δ' ὅταν μὴ καθ'	αὑτὸ	ἀλλὰ δι' αἰσθήσεως παρῇ τινι,
[252]	τῶν ἄλλων” καὶ τῷ καθ'	αὑτὸ”	καὶ μυρίοις ἑτέροις, ὧν ἀκρατεῖς
[220]	Καθ' ἃ τὸ μὲν ἕρκεσιν	αὐτόθεν	ποιεῖται τὴν θήραν, τὸ δὲ
[247]	πλὴν δύναμις. (Θεαίτητος) Ἀλλ' ἐπείπερ	αὐτοί	γε οὐκ ἔχουσιν ἐν τῷ
[232]	τε ἄλλους ὅτι ποιοῦσιν ἅπερ	αὐτοὶ	δυνατούς; (Θεαίτητος) Παντάπασί γε. (Ξένος)
[252]	Ὀρθῶς. (Ξένος) Ἔτι τοίνυν ἂν	αὐτοὶ	πάντων καταγελαστότατα μετίοιεν τὸν λόγον
[233]	οἶμαι πρὸς ταῦτα ἐπιστημόνως ἔχειν	αὐτοὶ	πρὸς ἅπερ ἀντιλέγουσιν. (Θεαίτητος) Πῶς
[233]	παρασκευάζειν ὡς εἰσὶ πάντα πάντων	αὐτοὶ	σοφώτατοι. Δῆλον γὰρ ὡς εἰ
[232]	πάντων λέγηταί τι, σύνισμεν ὡς	αὐτοί	τε ἀντειπεῖν δεινοὶ τούς τε
[216]	χθὲς ὁμολογίαν, ὦ Σώκρατες, ἥκομεν	αὐτοί	τε κοσμίως καὶ τόνδε τινὰ
[250]	συνομολογοῦντες (δικαίως ἂν ἐπερωτηθεῖμεν ἅπερ	αὐτοὶ	τότε ἠρωτῶμεν τοὺς λέγοντας εἶναι
[254]	μὴν τώ γε δύο φαμὲν	αὐτοῖν	ἀμείκτω πρὸς ἀλλήλω. (Θεαίτητος) Σφόδρα
[255]	γὰρ ἀμφότερα θάτερον ὁποτερονοῦν γιγνόμενον	αὐτοῖν	ἀναγκάσει μεταβάλλειν αὖ θάτερον ἐπὶ
[255]	κίνησιν καὶ στάσιν, τοῦτο οὐδέτερον	αὐτοῖν	οἷόν τε εἶναι. (Θεαίτητος) Τί
[230]	πολλοὶ χρῶνται τὰ νῦν, ~ὅταν	(αὐτοῖς	ἐξαμαρτάνωσί τι, τὰ μὲν χαλεπαίνοντες,
[265]	(φύσιν ἐπιδείξωμεν μάλιστα μὲν ἡμῖν	αὐτοῖς,	ἔπειτα καὶ τοῖς ἐγγυτάτω γένει
[218]	τάχ' ἂν ἰδίᾳ παρ' ἡμῖν	αὐτοῖς	ἔχοιμεν· δεῖ δὲ ἀεὶ παντὸς
[244]	ἢ πῶς; (Θεαίτητος) Τίς οὖν	αὐτοῖς	ἡ μετὰ τοῦτ' ὦ ξένε,
[262]	Προσέχωμεν δὴ τὸν νοῦν ἡμῖν	αὐτοῖς.	(Θεαίτητος) Δεῖ γοῦν. (Ξένος) Λέξω
[249]	φαινόμεθα δέ τι λέγειν ἡμῖν	αὐτοῖς;	(Θεαίτητος) Ἐμοὶ γοῦν· ὅπῃ δ'
[234]	οὐκ ἀνάγκη χρόνου τε ἐπελθόντος	αὐτοῖς	ἱκανοῦ καὶ προϊούσης ἡλικίας τοῖς
[243]	οὐδὲν γὰρ φροντίσαντες εἴτ' ἐπακολουθοῦμεν	αὐτοῖς	λέγουσιν (εἴτε ἀπολειπόμεθα, περαίνουσι τὸ
[246]	Καὶ μὴν ἔοικέ γε ἐν	αὐτοῖς	οἷον γιγαντομαχία τις εἶναι διὰ
[267]	δοκοῦν σφίσιν τοῦτο ὡς ἐνὸν	αὐτοῖς	προθυμεῖσθαι φαίνεσθαι ποιεῖν, ὅτι μάλιστα
[231]	Τί δή; (Ξένος) Μὴ μεῖζον	αὐτοῖς	προσάπτωμεν γέρας. (Θεαίτητος) Ἀλλὰ μὴν
[247]	βλέποντες ἀμφότερα εἶναι λέγουσι, τοῦτο	αὐτοῖς	ῥητέον. Τάχ' οὖν ἴσως ἂν
[240]	τέχνην αὐτοῦ τίνα ἀφορίσαντες ἡμῖν	αὐτοῖς	συμφωνεῖν οἷοί τε ἐσόμεθα; (Θεαίτητος)
[233]	δὴ τοῦτο, σχολῇ ποτ' ἂν	αὐτοῖς	τις χρήματα διδοὺς ἤθελεν ἂν
[262]	(Ξένος) Τὸ δέ γ' ἐπ'	αὐτοῖς	τοῖς ἐκείνας πράττουσι σημεῖον τῆς
[238]	(Ξένος) Ὦ θαυμάσιε, οὐκ ἐννοεῖς	αὐτοῖς	τοῖς λεχθεῖσιν ὅτι καὶ τὸν
[218]	αὐτὰ δεῖν μελετᾶν, πρὶν ἐν	αὐτοῖς	τοῖς μεγίστοις. Νῦν οὖν, ὦ
[232]	ἀμφισβητητικούς; (Θεαίτητος) Οὐδεὶς γὰρ ἂν	αὐτοῖς	ὡς ἔπος εἰπεῖν διελέγετο μὴ
[265]	αὐτὰ γεννᾶν ἀπό τινος αἰτίας	αὐτομάτης	καὶ ἄνευ διανοίας φυούσης, ἢ
[262]	τοῖς ὀνόμασι. Διὸ λέγειν τε	αὐτὸν	ἀλλ' οὐ μόνον ὀνομάζειν εἴπομεν,
[240]	(Ξένος) Ὅταν περὶ τὸ φάντασμα	αὐτὸν	ἀπατᾶν φῶμεν καὶ τὴν τέχνην
[268]	λόγοις ἀναγκάζοντα τὸν προσδιαλεγόμενον ἐναντιολογεῖν	αὐτὸν	αὑτῷ. (Θεαίτητος) Λέγεις ὀρθότατα. (Ξένος)
[238]	αὐτὸ ἐπιχειρῇ τις ἐλέγχειν, ἐναντία	αὐτὸν	αὑτῷ περὶ ἐκεῖνο ἀναγκάζεσθαι λέγειν;
[241]	γὰρ ἀντιλήψεις καὶ ἀπορίας, ἐὰν	αὐτὸν	διερευνῶμεν ἐν τῇ τῶν ψευδουργῶν
[268]	σοφὸν ἀδύνατον, ἐπείπερ οὐκ εἰδότα	(αὐτὸν	ἔθεμεν· μιμητὴς δ' ὢν τοῦ
[262]	(Ξένος) Οὐκοῦν καὶ ποιόν τινα	αὐτὸν	εἶναι δεῖ; (Θεαίτητος) Πῶς δ'
[260]	καὶ φανταστικήν, ἐν ᾗ φαμεν	αὐτὸν	εἶναι, (διαμάχοιτ' ἂν πάλιν ὡς
[231]	ἐμποδίων μαθήμασιν περὶ ψυχὴν καθαρτὴν	αὐτὸν	εἶναι. (Θεαίτητος) Παντάπασι μὲν οὖν.
[251]	ἑτέροις μυρίοις οὐ μόνον (ἄνθρωπον	αὐτὸν	εἶναί φαμεν, ἀλλὰ καὶ ἀγαθὸν
[234]	ἐρεῖς τινα· καὶ γὰρ ζῴων	αὐτὸν	εἶπες ποιητήν. (Ξένος) Φημί, καὶ
[261]	πρότερον ἀναγκαῖον διαμάχεσθαι πρὶν ἐπ'	αὐτὸν	ἐκεῖνον ἀφικέσθαι. Νῦν γὰρ μόγις
[268]	ὅτι τοῦτον δεῖ προσειπεῖν ἀληθῶς	αὐτὸν	ἐκεῖνον τὸν παντάπασιν ὄντως σοφιστήν.
[219]	(Θεαίτητος) Οὕτως. ~(Ξένος) Μέθοδον μὴν	αὐτὸν	ἐλπίζω καὶ λόγον οὐκ ἀνεπιτήδειον
[263]	τί ποτ' ἔστι λόγος, ἀναγκαιότατον	αὐτὸν	ἕνα τῶν βραχυτάτων εἶναι. (Θεαίτητος)
[217]	πρὶν ἡμᾶς δεῦρ' ἐλθεῖν διερωτῶντες	αὐτὸν	ἐτυγχάνομεν, ὁ δὲ ταὐτὰ ἅπερ
[232]	(Θεαίτητος) Τὸ ποῖον; (Ξένος) Ἀντιλογικὸν	αὐτὸν	ἔφαμεν εἶναί που. (Θεαίτητος) Ναί.
[239]	(Ξένος) Τοιγαροῦν εἴ τινα φήσομεν	αὐτὸν	ἔχειν φανταστικὴν (τέχνην, ῥᾳδίως ἐκ
[219]	μοι λέγε· πότερον ὡς τεχνίτην	αὐτὸν	ἤ τινα ἄτεχνον, ἄλλην δὲ
[221]	ἔχων. (Ξένος) Ἀλλά τινα τέχνην	αὐτὸν	ἡμῖν ἔχοντα, ὡς ἔοικε, θετέον.
[254]	οὐκ ἀνετέον πρὶν ἂν ἱκανῶς	αὐτὸν	θεασώμεθα. (Θεαίτητος) Καλῶς εἶπες. (Ξένος)
[239]	ἀποστρέψει τοὺς λόγους, ὅταν εἰδωλοποιὸν	αὐτὸν	καλῶμεν, ἀνερωτῶν τί ποτε τὸ
[235]	εὐθὺς ὁ σοφιστὴς ὑπομείνῃ, συλλαβεῖν	αὐτὸν	κατὰ τὰ ἐπεσταλμένα (ὑπὸ τοῦ
[227]	εὑρίσκωμεν κακίας ἀφαίρεσίν τινα, καθαρμὸν	αὐτὸν	λέγοντες ἐν μέλει φθεγξόμεθα. (Θεαίτητος)
[251]	καὶ τἆλλα δὴ κατὰ τὸν	αὐτὸν	λόγον οὕτως ἓν ἕκαστον ὑποθέμενοι
[232]	γάρ τί μοι μάλιστα κατεφάνη	αὐτὸν	μηνῦον. (Θεαίτητος) Τὸ ποῖον; (Ξένος)
[235]	αὐτῷ διαιροῦντας ἀεὶ τὴν ὑποδεχομένην	αὐτὸν	μοῖραν, ἕωσπερ ἂν ληφθῇ. Πάντως
[223]	προσῆκον ὄνομ' ἂν ἡγοῦμαι καλεῖν	αὐτόν.	(Ξένος) Κατὰ δὴ τὸν νῦν,
[235]	θῆρα μηκέτ' (ἀνεῖναι· σχεδὸν γὰρ	αὐτὸν	περιειλήφαμεν ἐν ἀμφιβληστρικῷ τινι τῶν
[237]	εἰς τί καὶ ἐπὶ ποῖον	αὐτόν	τε καταχρήσασθαι καὶ τῷ πυνθανομένῳ
[265]	δέ γ' ἐπειδὴ μιμητικὴ περιείληφεν	αὐτὸν	τέχνη, δῆλον ὡς αὐτὴν τὴν
[235]	δὴ καὶ μιμητὴν ἄρα θετέον	αὐτόν	τινα. (Θεαίτητος) Πῶς γὰρ οὐ
[232]	τέχνην, ἃ δεῖ πρὸς ἕκαστον	αὐτὸν	τὸν δημιουργὸν ἀντειπεῖν, δεδημοσιωμένα που
[217]	εἰ δὲ μή, τὸ καθ'	αὑτόν.	(Σωκράτης) Ἔξεστι τοίνυν τῶν παρόντων
[266]	ἓν ἀφ' ἑκατέρας τῆς μερίδος	αὐτοποιητικόν,	τὼ δ' ὑπολοίπω σχεδὸν μάλιστ'
[231]	(Θεαίτητος) Ναί, καὶ τέταρτόν γε	αὐτοπώλης	περὶ τὰ μαθήματα ἡμῖν ἦν>
[223]	(Ξένος) Τὴν μὲν τῶν αὐτουργῶν	αὐτοπωλικὴν	διαιρουμένην, τὴν δὲ τὰ ἀλλότρια
[224]	ἄρα μεταβλητικόν, ἀγοραστικόν, καπηλικὸν εἴτε	αὐτοπωλικόν,	ἀμφοτέρως, ὅτιπερ ἂν ᾖ περὶ
[237]	γε δὴ πάντων ὁ λόγος	αὐτὸς	ἂν δηλώσειε μέτρια βασανισθείς. τοῦτο
[233]	τις πρός γε τὸν ἐπιστάμενον	αὐτὸς	ἀνεπιστήμων ὢν δύναιτ' ἂν ὑγιές
[217]	ἡμῖν φράζε. Πότερον εἴωθας ἥδιον	αὐτὸς	ἐπὶ σαυτοῦ μακρῷ λόγῳ διεξιέναι
[239]	εἰ σὲ τοιαῦθ' ὁρῶν πάσχοντα	αὐτὸς	ἐπιχειροίην. (Ξένος) Ἀλλ' εἰ δοκεῖ,
[224]	ὠνούμενος, τὰ δὲ καὶ τεκταινόμενος	αὐτὸς	μαθήματα περὶ τὰ αὐτὰ ταῦτα
[265]	θεὸν αὐτὰ γίγνεσθαι, ταύτῃ καὶ	αὐτὸς	νενόμικα. (Ξένος) Καλῶς γε, ὦ
[237]	λόγον ᾗ βέλτιστα διέξεισι σκοπῶν	αὐτός	τε ἴθι κἀμὲ κατὰ ταύτην
[218]	εἶναι δέχομαι παντάπασιν ἐξ ὧν	αὐτός	τε πρότερον διείλεγμαι καὶ σὺ
[228]	τυγχάνειν καθ' ἑκάστην ὁρμὴν παράφορα	αὐτοῦ	γίγνηται καὶ ἀποτυγχάνῃ, πότερον αὐτὰ
[249]	Θεαίτητε, ὥς μοι δοκοῦμεν νῦν	αὐτοῦ	γνώσεσθαι πέρι τὴν ἀπορίαν τῆς
[256]	διὰ τὸ μετέχειν αὖ πάντ'	αὐτοῦ.	(Θεαίτητος) Καὶ μάλα. (Ξένος) Τὴν
[239]	τὸ ὀρθὸν φθέγξασθαί τι περὶ	αὐτοῦ.	(Θεαίτητος) Πολλὴ μεντἄν με καὶ
[268]	ὄντως σοφιστήν. (Ξένος) Οὐκοῦν συνδήσομεν	αὐτοῦ,	καθάπερ ἔμπροσθεν, τοὔνομα συμπλέξαντες ἀπὸ
[224]	οἶμαί σε, κἂν εἴ τις	αὐτοῦ	καθιδρυμένος ἐν πόλει, τὰ μὲν
[219]	(Ξένος) Φέρε δή, τῇδε ἀρχώμεθα	αὐτοῦ.	καί μοι λέγε· πότερον ὡς
[226]	ποιητέον, τοιόνδε τι μεταθέοντας ἴχνος	αὐτοῦ.	καί μοι λέγε· τῶν οἰκετικῶν
[250]	τὸν βουλόμενον ἐναργές τι περὶ	αὐτοῦ	παρ' ἑαυτῷ βεβαιώσασθαι; (Θεαίτητος) Ποῖ
[267]	δι' ὀργάνων γιγνόμενον, τὸ δὲ	αὐτοῦ	παρέχοντος ἑαυτὸν ὄργανον τοῦ ποιοῦντος
[243]	Νῦν δὲ ὁρᾷς ἵν' ἐσμὲν	αὐτοῦ	πέρι τῆς ἀπορίας. (Θεαίτητος) Ὁρῶ.
[238]	λέγων τὴν μεγίστην ἀπορίαν ἐρεῖν	αὐτοῦ	πέρι, τὸ δὲ ἔτι μείζω
[218]	ἐν ἄλλῳ ῥᾴονι τὴν μέθοδον	αὐτοῦ	προμελετᾶν, εἰ μὴ σύ ποθεν
[235]	Κἀμοὶ τοῦτό γε οὕτω περὶ	αὐτοῦ	συνδοκεῖ. (Ξένος) Δέδοκται τοίνυν ὅτι
[264]	τοῦ σοφιστοῦ κοινωνίας, ἕως ἂν	αὐτοῦ	τὰ κοινὰ πάντα περιελόντες, ~τὴν
[238]	καὶ πρώτη. περὶ γὰρ αὐτὴν	αὐτοῦ	τὴν ἀρχὴν οὖσα τυγχάνει. (Θεαίτητος)
[268]	τοῦ σοφοῦ δῆλον ὅτι παρωνύμιον	αὐτοῦ	τι λήψεται, καὶ σχεδὸν ἤδη
[240]	Τί δὲ δή; Τὴν τέχνην	αὐτοῦ	τίνα ἀφορίσαντες ἡμῖν αὐτοῖς συμφωνεῖν
[240]	τὴν τέχνην εἶναί τινα ἀπατητικὴν	αὐτοῦ,	τότε πότερον ψευδῆ δοξάζειν τὴν
[258]	οὐδὲν ἧττον, εἰ θέμις εἰπεῖν,	αὐτοῦ	τοῦ ὄντος οὐσία ἐστίν, οὐκ
[260]	δή; (Ξένος) Μὴ μειγνυμένου μὲν	αὐτοῦ	τούτοις ἀναγκαῖον ἀληθῆ πάντ' εἶναι,
[232]	δ' Οὐ καὶ τῶν ἄλλων	αὐτοῦ	τούτου διδάσκαλον γίγνεσθαι; (Θεαίτητος) Τί
[249]	ἐν ἀγνοίᾳ τῇ πλείστῃ περὶ	αὐτοῦ,	φαινόμεθα δέ τι λέγειν ἡμῖν
[255]	αὖ θάτερον ἐπὶ τοὐναντίον τῆς	αὑτοῦ	(φύσεως, ἅτε μετασχὸν τοῦ ἐναντίου.
[255]	τῶν ἄλλων οὐ διὰ τὴν	αὑτοῦ	φύσιν, ἀλλὰ διὰ τὸ μετέχειν
[250]	(Θεαίτητος) Ἔοικεν. (Ξένος) Κατὰ τὴν	αὑτοῦ	φύσιν ἄρα τὸ ὂν οὔτε
[258]	μὴ ὂν βεβαίως ἐστὶ τὴν	αὑτοῦ	φύσιν ἔχον, ὥσπερ τὸ μέγα
[266]	πράξεως, τὸ μὲν αὐτό, φαμέν,	(αὐτουργική)	τὸ δὲ εἴδωλον (εἰδωλοποιική) (Θεαίτητος)
[223]	Πῇ; (Ξένος) Τὴν μὲν τῶν	αὐτουργῶν	αὐτοπωλικὴν διαιρουμένην, τὴν δὲ τὰ
[246]	προσέτυχον. (Ξένος) Τοιγαροῦν οἱ πρὸς	αὐτοὺς	ἀμφισβητοῦντες μάλα εὐλαβῶς ἄνωθεν ἐξ
[231]	οἷον ἐξαναπνεύσωμεν, καὶ πρὸς (ἡμᾶς	αὐτοὺς	διαλογισώμεθα ἅμα ἀναπαυόμενοι, φέρε, ὁπόσα
[247]	λέγεις. (Ξένος) Πάλιν τοίνυν ἀνερωτῶμεν	αὐτούς·	εἰ γάρ τι καὶ (σμικρὸν
[246]	ἐγχωρεῖ, λόγῳ ποιῶμεν, ὑποτιθέμενοι νομιμώτερον	αὐτοὺς	ἢ νῦν ἐθέλοντας ἂν ἀποκρίνασθαι.
[255]	ἐκείνων τι προσαγορεύοντες λανθάνομεν ἡμᾶς	αὐτούς;	(Θεαίτητος) Ἴσως. (Ξένος) Ἀλλ' οὔ
[251]	λέγεις. (Ξένος) Καὶ τιθῶμέν γε	αὐτοὺς	λέγειν, εἰ βούλει, πρῶτον μηδενὶ
[246]	πῃ δυνατὸν ἦν, ἔργῳ βελτίους	αὐτοὺς	ποιεῖν· εἰ δὲ τοῦτο μὴ
[251]	(ὦ Θεαίτητε, τί ποτ' ἂν	αὐτοὺς	προαιρεῖσθαι φήσομεν; (Θεαίτητος) Ἐγὼ μὲν
[230]	ὦ παῖ φίλε, οἱ καθαίροντες	αὐτούς,	ὥσπερ οἱ περὶ τὰ σώματα
[230]	δὴ τῷ τρόπῳ τῶν περὶ	αὑτοὺς	μεγάλων καὶ σκληρῶν δοξῶν ἀπαλλάττονται
[266]	καὶ ὅσα μεθ' ἡμέραν φαντάσματα	αὐτοφυῆ	λέγεται, σκιὰ μὲν ὅταν ἐν
[247]	γε αὐτῶν σπαρτοί τε καὶ	αὐτόχθονες,	ἀλλὰ διατείνοιντ' ἂν πᾶν ὃ
[235]	τῆς μιμητικῆς δύηταί πῃ, συνακολουθεῖν	αὐτῷ	διαιροῦντας ἀεὶ τὴν ὑποδεχομένην αὐτὸν
[239]	(Ξένος) Τὴν ἀπόκρισιν ὅταν οὕτως	αὐτῷ	διδῷς ἐὰν ἐν κατόπτροις ἢ
[217]	Ἀλλ' οὐδείς, ὡς ἐγᾦμαι, φθόνος	αὐτῷ	διελθεῖν αὐτά· ἢ πῶς, ὦ
[231]	Νῦν οὖν καὶ μάλιστα ἐπιθετέον	αὐτῷ.	(Θεαίτητος) Καλῶς λέγεις. (Ξένος) Πρῶτον
[267]	καὶ πρέπουσαν ἐπωνυμίαν ἀποδοῦναί τιν'	αὐτῷ.	(Θεαίτητος) Νενεμήσθω, τὸ δὲ μεθείσθω.
[258]	τὸ πρόσθεν ἔτι ζητήσαντες ἀπεδείξαμεν	αὐτῷ.	(Θεαίτητος) Πῶς; (Ξένος) Ὅτι ὁ
[259]	ἐναντιώσεσιν εἴτε ἀπιστεῖ τις, σκεπτέον	αὐτῷ	καὶ λεκτέον βέλτιόν τι τῶν
[251]	ἐπονομάζοντες, τά τε χρώματα ἐπιφέροντες	αὐτῷ	καὶ τὰ σχήματα καὶ μεγέθη
[249]	Ἀλλὰ ταῦτα μὲν ἀμφότερα ἐνόντ'	αὐτῷ	λέγομεν, οὐ μὴν ἐν ψυχῇ
[266]	καὶ διὰ ταῦτα δὴ καταριθμήσομεν	αὐτὼ	νῦν ἀναμφισβητήτως εἴδη δύο; (Θεαίτητος)
[239]	λόγων, ὅταν ὡς βλέποντι λέγῃς	αὐτῷ,	~προσποιούμενος οὔτε κάτοπτρα (οὔτε ὕδατα
[244]	Πότερον ὅπερ ἕν, ἐπὶ τῷ	αὐτῷ	προσχρώμενοι δυοῖν ὀνόμασιν, ἢ πῶς;
[231]	ἀμφισβητήσιμον μέν, ὅμως δ' ἔθεμεν	αὐτῷ	συγχωρήσαντες δοξῶν ἐμποδίων μαθήμασιν περὶ
[216]	ἡδέως ἂν πυνθανοίμην, εἰ φίλον	αὐτῷ,	~τί ταῦθ' (οἱ περὶ τὸν
[244]	Καὶ μὴν ἂν ταὐτόν γε	αὐτῷ	τιθῇ τοὔνομα, ἢ μηδενὸς ὄνομα
[254]	θάτερον; πότερα δύο γένη τινὲ	αὐτώ,	τῶν μὲν τριῶν ἄλλω, συμμειγνυμένω
[258]	γὰρ περὶ μὲν ἐναντίου τινὸς	αὐτῷ	χαίρειν πάλαι λέγομεν, ~(εἴτ' ἔστιν
[243]	δὲ πολλὰ καὶ πολέμιον αὐτὸ	αὑτῷ	διὰ νεῖκός τι. Ταῦτα δὲ
[268]	ἀναγκάζοντα τὸν προσδιαλεγόμενον ἐναντιολογεῖν αὐτὸν	αὑτῷ.	(Θεαίτητος) Λέγεις ὀρθότατα. (Ξένος) Τίνα
[267]	ἔτ' ἔχων τινά ἐστιν ἐν	αὑτῷ.	(Θεαίτητος) Σκοπῶμεν. (Ξένος) Ἔχει τοίνυν
[241]	εἶναι τά γ' ἐναντία ἀναγκαζόμενος	αὑτῷ	λέγειν. (Θεαίτητος) Ἀληθέστατα. ~(Ξένος) Διὰ
[238]	ἐπιχειρῇ τις ἐλέγχειν, ἐναντία αὐτὸν	αὑτῷ	περὶ ἐκεῖνο ἀναγκάζεσθαι λέγειν; (Θεαίτητος)
[253]	πάντων κεχώρηκεν, ὥστε ἄνευ τινὸς	αὐτῶν	ἀδύνατον ἁρμόττειν καὶ τῶν ἄλλων
[246]	σώματα καὶ τὴν λεγομένην ὑπ'	αὐτῶν	ἀλήθειαν (κατὰ σμικρὰ διαθραύοντες ἐν
[261]	λάβωμεν, ἵνα ἐναργέστερον ἀπολογισώμεθα πότερον	αὐτῶν	ἅπτεται τὸ μὴ ὂν ἢ
[242]	ὄντα, πολεμεῖ δὲ ἀλλήλοις (ἐνίοτε	αὐτῶν	ἄττα πῃ, τοτὲ δὲ καὶ
[246]	σοι, καὶ τὸ λεχθὲν παρ'	αὐτῶν	ἀφερμήνευε. (Θεαίτητος) Ταῦτ' ἔσται. (Ξένος)
[217]	καὶ τὸ ποῖόν τι περὶ	αὐτῶν	διαπορηθεὶς ἐρέσθαι διενοήθης; (Σωκράτης) Τόδε·
[241]	μάλα. (Ξένος) Μικρὸν μέρος τοίνυν	αὐτῶν	διεληλύθαμεν, οὐσῶν (ὡς ἔπος εἰπεῖν
[246]	ὧδέ μοι δεῖν δοκεῖ περὶ	αὐτῶν	δρᾶν. (Θεαίτητος) Πῶς; (Ξένος) Μάλιστα
[233]	τὸ νῦν εἰρημένον ὀρθότατα περὶ	αὐτῶν	εἰρῆσθαι. (Ξένος) Λάβωμεν τοίνυν σαφέστερόν
[234]	καὶ τοίνυν καὶ ταχὺ ποιήσας	αὐτῶν	ἕκαστα πάνυ σμικροῦ νομίσματος ἀποδίδοται.
[247]	δικαιοσύνης ἕξει καὶ παρουσίᾳ τοιαύτην	αὐτῶν	ἑκάστην γίγνεσθαι, καὶ τῶν ἐναντίων
[243]	(εἴτε ἀπολειπόμεθα, περαίνουσι τὸ σφέτερον	αὐτῶν	ἕκαστοι. (Θεαίτητος) Πῶς λέγεις; (Ξένος)
[254]	(Θεαίτητος) Τί μήν; (Ξένος) Οὐκοῦν	αὐτῶν	ἕκαστον τοῖν μὲν δυοῖν ἕτερόν
[265]	εἰδώλων μέντοι, φαμέν, ἀλλ' οὐκ	αὐτῶν	ἑκάστων· ἦ γάρ; (Θεαίτητος) Παντάπασι
[264]	λόγῳ συγγενῶν ὄντων ψευδῆ (τε)	αὐτῶν	ἔνια καὶ ἐνίοτε εἶναι. (Θεαίτητος)
[268]	συχνήν. ~Ὁ μὲν γὰρ εὐήθης	(αὐτῶν	ἐστιν, οἰόμενος εἰδέναι ταῦτα ἃ
[248]	λεκτέον ἡμῖν ὅτι δεόμεθα παρ'	αὐτῶν	(ἔτι πυθέσθαι σαφέστερον εἰ προσομολογοῦσι
[241]	εἰκόνων εἴτε μιμημάτων εἴτε φαντασμάτων	αὐτῶν,	ἢ καὶ περὶ τεχνῶν τῶν
[247]	καὶ ἁπτὸν εἶναί φασί τι	αὐτῶν	ἢ πάντα ἀόρατα; (Θεαίτητος) Σχεδὸν
[250]	νῦν ἐλπὶς ἤδη καθάπερ ἂν	αὐτῶν	θάτερον εἴτε ἀμυδρότερον εἴτε σαφέστερον
[254]	γε ἐνδεεῖς μηδὲν γιγνώμεθα περὶ	αὐτῶν,	καθ' ὅσον ὁ τρόπος ἐνδέχεται
[225]	γε ἔντεχνον, καὶ περὶ δικαίων	αὐτῶν	καὶ ἀδίκων καὶ περὶ τῶν
[267]	Πόθεν οὖν ὄνομα ἑκατέρῳ τις	αὐτῶν	λήψεται πρέπον; ἢ δῆλον δὴ
[262]	(οὐχ ἁρμόττει, τὰ δὲ ἁρμόττοντα	αὐτῶν	λόγον ἀπηργάσατο. (Θεαίτητος) Παντάπασι μὲν
[233]	χρήματα διδοὺς ἤθελεν ἂν τούτων	αὐτῶν	μαθητὴς γίγνεσθαι. (Θεαίτητος) Σχολῇ μεντἄν.
[263]	δὲ ἀληθῆ. (Ξένος) Λέγει δὲ	αὐτῶν	ὁ μὲν ἀληθὴς τὰ ὄντα
[266]	κατὰ δὲ θάτερον τὸ μὲν	αὐτῶν	ὄν, τὸ δὲ ὁμοιωμάτων τινῶν
[259]	ἁπάντων ὂν οὐκ ἔστιν ἕκαστον	αὐτῶν	οὐδὲ σύμπαντα τὰ ἄλλα πλὴν
[251]	φήσομεν; (Θεαίτητος) Ἐγὼ μὲν ὑπὲρ	αὐτῶν	οὐδὲν ἔχω πρὸς ταῦτα ἀποκρίνασθαι.
[252]	(Ξένος) Τί δέ; Ἔσται πότερον	αὐτῶν	οὐσίας μὴ προσκοινωνοῦν; (Θεαίτητος) Οὐκ
[243]	ποιεῖσθαι τὴν μέθοδον ἡμᾶς, οἷον	αὐτῶν	παρόντων ἀναπυνθανομένους ὧδε· φέρε, ὁπόσοι
[225]	τοίνυν ἣν ἑκάτερον δεῖ καλεῖν	αὐτῶν	πειραθῶμεν εἰπεῖν. (Θεαίτητος) Οὐκοῦν χρή.
[226]	ἦ γάρ; (Θεαίτητος) Τὸ ποῖον	αὐτῶν	πέρι βουληθεὶς δηλῶσαι παραδείγματα προθεὶς
[230]	αὐτὰς αὑταῖς ἅμα περὶ τῶν	αὐτῶν	πρὸς τὰ αὐτὰ κατὰ ταὐτὰ
[250]	κίνησιν περιεχομένην, συλλαβὼν καὶ ἀπιδὼν	αὐτῶν	πρὸς τὴν τῆς οὐσίας κοινωνίαν,
[254]	οὐ περὶ τριῶν ὡς ὄντων	αὐτῶν	σκεπτέον, ~ἢ τό τε ταὐτὸν
[247]	ἂν ἓν ἐπαισχυνθεῖεν οἵ γε	αὐτῶν	σπαρτοί τε καὶ αὐτόχθονες, ἀλλὰ
[232]	(Θεαίτητος) Λέγεται γοῦν δὴ περὶ	αὐτῶν	ταῦτα. (Ξένος) Τί δ' ὅσα
[248]	γιγνόμενον. Τάχ' οὖν, ὦ Θεαίτητε,	αὐτῶν	τὴν πρὸς ταῦτα ἀπόκρισιν σὺ
[261]	~ἵνα φανέντων καὶ τὴν κοινωνίαν	αὐτῶν	τῷ (μὴ ὄντι κατίδωμεν, κατιδόντες
[220]	πρὸς πυρὸς φῶς γιγνόμενον ὑπ'	αὐτῶν	τῶν περὶ τὴν θήραν πυρευτικὴν
[255]	Καὶ διὰ πάντων γε αὐτὴν	αὐτῶν	φήσομεν εἶναι διεληλυθυῖαν· ἓν ἕκαστον
[243]	Πῶς λέγεις; (Ξένος) Ὅταν τις	αὐτῶν	φθέγξηται λέγων ὡς ἔστιν ἢ
[219]	ἅπαντα εἶχεν εἰς τοῦτο τὴν	αὑτῶν	δύναμιν. (Θεαίτητος) Εἶχε γὰρ οὖν.
[266]	αὖ διῃρημένα, μέρος μὲν ἓν	ἀφ'	ἑκατέρας τῆς μερίδος αὐτοποιητικόν, τὼ
[237]	μὴ ἐόντα· ἀλλὰ σὺ τῆσδ'	ἀφ'	ὁδοῦ διζήμενος εἶργε νόημα. (Παρ'
[258]	μὴ ἐόντα, ἀλλὰ σὺ τῆσδ'	ἀφ'	ὁδοῦ διζήσιος εἶργε νόημα. (Θεαίτητος)
[226]	ἀποχωρίζειν ἦν, τὸ δ' ὅμοιον	ἀφ'	ὁμοίου. (Θεαίτητος) Σχεδὸν οὕτω νῦν
[227]	καθ' ὅσον ἂν εὑρίσκωμεν κακίας	ἀφαίρεσίν	τινα, καθαρμὸν αὐτὸν λέγοντες ἐν
[232]	Φέρε, περὶ τῶν θείων, ὅσ'	ἀφανῆ	τοῖς πολλοῖς, ἆρ' ἱκανοὺς ποιοῦσι
[249]	ἐπιστήμην ἢ φρόνησιν ἢ νοῦν	ἀφανίζων	ἰσχυρίζηται περί τινος ὁπῃοῦν. (Θεαίτητος)
[259]	(Ξένος) Τελεωτάτη πάντων λόγων ἐστὶν	ἀφάνισις	τὸ διαλύειν ἕκαστον ἀπὸ πάντων·
[248]	ἡμῖν καὶ τὰ παρὰ τούτων	ἀφερμήνευε.	(Θεαίτητος) Ταῦτ' ἔσται. (Ξένος) Γένεσιν,
[246]	καὶ τὸ λεχθὲν παρ' αὐτῶν	ἀφερμήνευε.	(Θεαίτητος) Ταῦτ' ἔσται. (Ξένος) Λεγόντων
[234]	καὶ ἐμὲ τῶν ἔτι πόῤῥωθεν	ἀφεστηκότων	εἶναι. (Ξένος) Τοιγαροῦν ἡμεῖς σε
[234]	πόῤῥω τῶν πραγμάτων τῆς ἀληθείας	ἀφεστῶτας	διὰ τῶν ὤτων τοῖς λόγοις
[260]	τί ποτ' ἔστιν, εἰ δὲ	ἀφῃρέθημεν	αὐτὸ μηδ' εἶναι τὸ παράπαν,
[260]	που λέγειν οἷοί τ' ἦμεν.	(Ἀφῃρέθημεν	δ' ἄν, εἰ συνεχωρήσαμεν μηδεμίαν
[241]	τινα τῶν εὖ φρονούντων, ὅταν	(ἄφθεγκτα	καὶ ἄῤῥητα καὶ ἄλογα καὶ
[238]	ἀδιανόητόν τε καὶ ἄῤῥητον καὶ	ἄφθεγκτον	καὶ ἄλογον; (Θεαίτητος) Παντάπασι μὲν
[238]	μὴν αὖ καὶ σμικρὸν ἔμπροσθεν	ἄφθεγκτόν	τε αὐτὸ καὶ ἄῤῥητον καὶ
[239]	γε λέγων καὶ ἄῤῥητον καὶ	ἄφθεγκτον	ὥς γε πρὸς ἓν τὸν
[222]	πλούτου καὶ νεότητος οἷον λειμῶνας	ἀφθόνους,	τἀν τούτοις θρέμματα χειρωσόμενος. (Θεαίτητος)
[261]	διαμάχεσθαι πρὶν ἐπ' αὐτὸν ἐκεῖνον	ἀφικέσθαι.	Νῦν γὰρ μόγις μὲν τὸ
[256]	πρότερον ἀπόδειξιν ἢ τῶν νῦν	ἀφικόμεθα,	ἐλέγχοντες ὡς ἔστι κατὰ φύσιν
[259]	καὶ παντάπασιν ἀμούσου τινὸς καὶ	ἀφιλοσόφου.	(Θεαίτητος) Τί δή; (Ξένος) Τελεωτάτη
[221]	ἀνασπωμένην, ἀπ' αὐτῆς τῆς πράξεως	ἀφομοιωθὲν	τοὔνομα, ἡ νῦν ἀσπαλιευτικὴ ζητηθεῖσα
[240]	δή; Τὴν τέχνην αὐτοῦ τίνα	ἀφορίσαντες	ἡμῖν αὐτοῖς συμφωνεῖν οἷοί τε
[227]	καθαρμὸν ἀπὸ τῶν ἄλλων ἐπικεχείρηκεν	ἀφορίσασθαι	τὰ νῦν, εἴ γε ὅπερ
[257]	τῳ γιγνόμενον μέρος αὐτῆς ἕκαστον	ἀφορισθὲν	ἐπωνυμίαν ἴσχει τινὰ (ἑαυτῆς ἰδίαν·
[257]	τῶν ὄντων τινὸς ἑνὸς γένους	ἀφορισθὲν	καὶ πρός τι τῶν ὄντων
[254]	ὄμματα (καρτερεῖν πρὸς τὸ θεῖον	ἀφορῶντα	ἀδύνατα. (Θεαίτητος) Καὶ ταῦτα εἰκὸς
[243]	τὸ πᾶν καὶ φίλον ὑπ'	(ἀφροδίτης,	τοτὲ δὲ πολλὰ καὶ πολέμιον
[247]	τὴν μὲν φρόνιμον, τὴν δὲ	ἄφρονα;	(Θεαίτητος) Τί μήν; (Ξένος) Ἀλλ'
[267]	ἀπονειμώμεθα· τὸ δ' ἄλλο πᾶν	ἀφῶμεν	μαλακισθέντες καὶ παρέντες (ἑτέρῳ συναγαγεῖν
[240]	πλήν γε τὸ πρὸς τἀληθινὸν	ἀφωμοιωμένον	ἕτερον τοιοῦτον; (Ξένος) Ἕτερον δὲ
[231]	δὲ τὸ περὶ ψυχὴν μέρος	ἀφωρίσθω,	τούτου δὲ διδασκαλική, διδασκαλικῆς δὲ
[268]	θεῖον ἀλλ' ἀνθρωπικὸν τῆς ποιήσεως	ἀφωρισμένον	ἐν λόγοις τὸ θαυματοποιικὸν μόριον,
[229]	τί μοι δοκῶ καὶ χαλεπὸν	ἀφωρισμένον	ὁρᾶν εἶδος, πᾶσι τοῖς ἄλλοις
[231]	τις ἀθλητής, τὴν ἐριστικὴν τέχνην	ἀφωρισμένος.	(Θεαίτητος) Ἦν γὰρ οὖν. (Ξένος)
[224]	τὰ δὲ καὶ σπουδῆς χάριν	ἀχθέντα	καὶ πωλούμενα, τὸν ἄγοντα καὶ
[218]	ἄρα τι τῷ μήκει πονῶν	ἄχθῃ,	μὴ ἐμὲ αἰτιᾶσθαι τούτων, ἀλλὰ
[265]	καὶ ῥιζῶν φύεται, καὶ ὅσα	ἄψυχα	ἐν γῇ συνίσταται σώματα τηκτὰ
[227]	ὅσαι σῶμα εἴτε ἔμψυχον εἴτε	ἄψυχον	(εἰλήχασι καθαίρειν, οὐδὲν αὐτῇ διοίσει
[219]	Λέγε ὅπῃ. (Ξένος) Τὸ μὲν	ἀψύχου	γένους διελομένους, τὸ δ' ἐμψύχου.
[220]	γε ἡμᾶς τὸ μὲν τῶν	ἀψύχων,	ἀνώνυμον ὂν πλὴν κατ' ἔνια
[227]	ὅσα βαλανευτικὴ παρέχεται· καὶ τῶν	ἀψύχων	σωμάτων, ὧν γναφευτικὴ καὶ σύμπασα