Page
[259]	ὡς δυνατὰ τοῖς λεγομένοις οἷόν	τ'	εἶναι καθ' ἕκαστον ἐλέγχοντα ἐπακολουθεῖν,
[256]	(Ξένος) Τὴν κίνησιν δὴ ταὐτόν	τ'	εἶναι καὶ μὴ ταὐτὸν ὁμολογητέον
[257]	(ἑαυτῆς ἰδίαν· διὸ πολλαὶ τέχναι	τ'	εἰσὶ λεγόμεναι καὶ ἐπιστῆμαι. (Θεαίτητος)
[265]	καὶ δὴ καὶ φυτὰ ὅσα	τ'	ἐπὶ γῆς ἐκ σπερμάτων καὶ
[241]	εἰ καὶ κατὰ σμικρὸν οἷοί	τ'	ἐπιλαβέσθαι πῃ τἀνδρός ἐσμεν. (Ξένος)
[263]	ἔργον δὴ φράζειν περὶ οὗ	τ'	ἐστὶ καὶ ὅτου. (Θεαίτητος) Δῆλον
[260]	ἂν ἔτι που λέγειν οἷοί	τ'	ἦμεν. (Ἀφῃρέθημεν δ' ἄν, εἰ
[257]	ὂν ἄρ' ἡμῖν, ὅσαπέρ ἐστι	τὰ	ἄλλα, κατὰ τοσαῦτα οὐκ ἔστιν·
[259]	ἔστιν ἕκαστον αὐτῶν οὐδὲ σύμπαντα	τὰ	ἄλλα πλὴν αὐτό, ὥστε τὸ
[223]	αὐτουργῶν αὐτοπωλικὴν διαιρουμένην, τὴν δὲ	τὰ	ἀλλότρια ἔργα μεταβαλλομένην μεταβλητικήν. (Θεαίτητος)
[243]	λέγεις. (Ξένος) Ἀλλ' ἆρά γε	τὰ	ἄμφω βούλεσθε καλεῖν ὄν; (Θεαίτητος)
[236]	ὅτι σμικρότερα μὲν τοῦ δέοντος	(τὰ	ἄνω, μείζω δὲ τὰ κάτω
[263]	λεγόμενα, λεγόμενα> μέντοι θάτερα ὡς	τὰ	αὐτὰ καὶ μὴ ὄντα ὡς
[230]	ἅμα περὶ τῶν αὐτῶν πρὸς	τὰ	αὐτὰ κατὰ ταὐτὰ ἐναντίας. ἱ
[224]	καὶ τεκταινόμενος αὐτὸς μαθήματα περὶ	τὰ	αὐτὰ ταῦτα καὶ πωλῶν, ἐκ
[241]	ταῦτά εἰσι, μὴ καταγέλαστος εἶναι	τά	γ' ἐναντία ἀναγκαζόμενος αὑτῷ λέγειν.
[233]	σύ γ' ἡμῖν εὐθὺς ἀγνοεῖς·	τὰ	γὰρ σύμπαντα, ὡς ἔοικας, οὐ
[254]	τῆς χώρας οὐδαμῶς εὐπετὴς ὀφθῆναι·	τὰ	γὰρ τῆς τῶν πολλῶν ψυχῆς
[252]	γὰρ οὔ; (Ξένος) Καὶ μὴν	τά	γε δύο ἀδύνατον ηὑρέθη. (Θεαίτητος)
[232]	διελέγετο μὴ τοῦτο ὑπισχνουμένοις. (Ξένος)	Τά	γε μὴν περὶ πασῶν τε
[226]	καθορῶ νῦν. (Ξένος) Καὶ μὴν	τά	γε περὶ τὰ σώματα πολλὰ
[234]	ἀνοήτους τῶν νέων παίδων, πόῤῥωθεν	τὰ	γεγραμμένα ἐπιδεικνύς, λανθάνειν ὡς ὅτιπερ
[239]	καὶ κατόπτροις εἴδωλα, ἔτι καὶ	τὰ	γεγραμμένα καὶ τὰ τετυπωμένα καὶ
[217]	τὰ ὀνόματα τρία, τρία καὶ	τὰ	γένη διαιρούμενοι καθ' ἓν ὄνομα
[259]	λέγομεν, ὅτι συμμείγνυταί τε ἀλλήλοις	τὰ	γένη καὶ τό τε ὂν
[256]	κινήσεως εἶναι καὶ κατὰ πάντα	τὰ	γένη· κατὰ πάντα γὰρ ἡ
[253]	(Ξένος) Τί δ' Ἐπειδὴ καὶ	τὰ	γένη πρὸς ἄλληλα κατὰ ταὐτὰ
[253]	τὰ δ' οὔ, σχεδὸν (οἷον	τὰ	γράμματα πεπονθότ' ἂν εἴη. Καὶ
[261]	ἡμῖν τεῖχος ᾑρημένον ἂν εἴη,	τὰ	δ' ἄλλα ἤδη ῥᾴω καὶ
[236]	διὰ τὸ τὰ μὲν πόῤῥωθεν,	τὰ	δ' ἐγγύθεν ὑφ' ἡμῶν ὁρᾶσθαι.
[265]	φύσει λεγόμενα ποιεῖσθαι θείᾳ τέχνῃ,	τὰ	δ' ἐκ τούτων ὑπ' ἀνθρώπων
[254]	καὶ τὰ μὲν ἐπ' ὀλίγον,	τὰ	δ' ἐπὶ πολλά, τὰ δὲ
[260]	μὲν μετέχειν τοῦ μὴ ὄντος,	τὰ	δ' οὔ, καὶ λόγον δὴ
[262]	πράγματα τὰ μὲν ἀλλήλοις ἥρμοττεν,	τὰ	δ' οὔ, καὶ περὶ τὰ
[261]	γε, ὅτι τὰ μὲν ἐθέλει,	τὰ	δ' οὔ. (Ξένος) Τὸ τοιόνδε
[253]	τὰ μὲν ἐθέλει τοῦτο δρᾶν,	τὰ	δ' οὔ, σχεδὸν (οἷον τὰ
[262]	σημεῖα τὰ μὲν (οὐχ ἁρμόττει,	τὰ	δὲ ἁρμόττοντα αὐτῶν λόγον ἀπηργάσατο.
[266]	θεῶν, θεῖα. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος)	Τὰ	δέ γ' ὡς ἑτέρως αὖ
[219]	πού φαμεν. (Θεαίτητος) Ὀρθῶς. (Ξένος)	Τὰ	δέ γε νυνδὴ ἃ> διήλθομεν
[253]	(Θεαίτητος) Πῶς δ' οὔ; (Ξένος)	Τὰ	δέ γε φωνήεντα διαφερόντως τῶν
[246]	βιαζόμενοι τὴν ἀληθινὴν οὐσίαν εἶναι·	τὰ	δὲ ἐκείνων σώματα καὶ τὴν
[254]	ὀλίγον, τὰ δ' ἐπὶ πολλά,	τὰ	δὲ καὶ διὰ πάντων οὐδὲν
[224]	τῆς ψυχῆς, τὰ μὲν παραμυθίας,	τὰ	δὲ καὶ σπουδῆς χάριν ἀχθέντα
[224]	ἐν πόλει, τὰ μὲν ὠνούμενος,	τὰ	δὲ καὶ τεκταινόμενος αὐτὸς μαθήματα
[230]	ἐξαμαρτάνωσί τι, τὰ μὲν χαλεπαίνοντες,	τὰ	δὲ μαλθακωτέρως παραμυθούμενοι· τὸ δ'
[261]	μηδέν, εἴτε τὰ μὲν ἐθέλει,	τὰ	δὲ μή. (Θεαίτητος) Δῆλον τοῦτό
[254]	γενῶν ὡμολόγηται κοινωνεῖν ἐθέλειν ἀλλήλοις,	τὰ	δὲ μή, καὶ τὰ μὲν
[256]	τὰ μὲν ἀλλήλοις ἐθέλειν μείγνυσθαι,	τὰ	δὲ μή. (Ξένος) Καὶ μὴν
[252]	μηδὲν ἢ τὰ μὲν ἐθέλειν,	τὰ	δὲ μὴ συμμείγνυσθαι. (Θεαίτητος) Πῶς
[251]	ἐπικοινωνεῖν ἀλλήλοις; ἢ τὰ μέν,	τὰ	δὲ μή; τούτων, (ὦ Θεαίτητε,
[219]	ἐπειδὴ δημιουργεῖ μὲν οὐδὲν τούτων,	τὰ	δὲ ὄντα καὶ γεγονότα τὰ
[255]	τὰ μὲν αὐτὰ καθ' αὑτά,	τὰ	δὲ πρὸς ἄλλα ἀεὶ λέγεσθαι.
[253]	μὲν ἀναρμοστεῖ που πρὸς ἄλληλα,	τὰ	δὲ συναρμόττει. (Θεαίτητος) Πῶς δ'
[261]	λεγόμενα (καὶ δηλοῦντά τι συναρμόττει,	τὰ	δὲ τῇ συνεχείᾳ μηδὲν σημαίνοντα
[219]	μὲν χειροῦται λόγοις καὶ πράξεσι,	τὰ	δὲ τοῖς χειρουμένοις οὐκ ἐπιτρέπει,
[225]	ἐναντία μήκη λόγων καὶ περὶ	(τὰ)	δίκαια καὶ ἄδικα δημοσίᾳ, δικανικόν.
[242]	τρέπεσθαι. (Θεαίτητος) Ποίαν δή; (Ξένος)	Τὰ	δοκοῦντα νῦν ἐναργῶς ἔχειν ἐπισκέψασθαι
[243]	ὑπολάβωμεν ὑμῶν; πότερον τρίτον παρὰ	τὰ	δύο ἐκεῖνα, καὶ τρία τὸ
[244]	ὦ φίλοι, φήσομεν, κἂν οὕτω	τὰ	δύο λέγοιτ' ἂν σαφέστατα ἕν.
[242]	(Θεαίτητος) Εἶπες. (Ξένος) Φοβοῦμαι δὴ	τὰ	εἰρημένα, μή ποτε διὰ ταῦτά
[230]	ἀπολαύειν δύνασθαι σῶμα, πρὶν ἂν	τὰ	ἐμποδίζοντα ἐντός τις ἐκβάλῃ, ταὐτὸν
[234]	ῥᾴδια, καὶ πάντα (πάντῃ ἀνατετράφθαι	τὰ	ἐν τοῖς λόγοις φαντάσματα ὑπὸ
[222]	που καὶ ποταμοὺς καὶ λίμνας,	τὰ	ἐν τούτοις ζῷα θηρευσόμενος. (Θεαίτητος)
[235]	σοφιστὴς ὑπομείνῃ, συλλαβεῖν αὐτὸν κατὰ	τὰ	ἐπεσταλμένα (ὑπὸ τοῦ βασιλικοῦ λόγου,
[257]	πραγμάτων περὶ ἅττ' ἂν κέηται	τὰ	ἐπιφθεγγόμενα ὕστερον τῆς ἀποφάσεως ὀνόματα.
[265]	μεμάθηκα. (Ξένος) Ποιητικήν, εἴπερ μεμνήμεθα	τὰ	κατ' ἀρχὰς λεχθέντα, πᾶσαν ἔφαμεν
[236]	δέοντος (τὰ ἄνω, μείζω δὲ	τὰ	κάτω φαίνοιτ' ἂν διὰ τὸ
[264]	σοφιστοῦ κοινωνίας, ἕως ἂν αὐτοῦ	τὰ	κοινὰ πάντα περιελόντες, ~τὴν οἰκείαν
[266]	οἰκεῖόν τε καὶ ἀλλότριον περὶ	τὰ	λαμπρὰ καὶ λεῖα εἰς ἓν
[244]	ἵνα μὴ δοξάζωμεν μανθάνειν μὲν	τὰ	λεγόμενα παρ' ὑμῶν, τὸ δὲ
[226]	πάντων ἤρου; (Ξένος) Διαιρετικά που	τὰ	λεχθέντα εἴρηται σύμπαντα. (Θεαίτητος) Ναί.
[264]	(Ξένος) Μὴ τοίνυν μηδ' εἰς	τὰ	λοιπὰ ἀθυμῶμεν. Ἐπειδὴ (γὰρ πέφανται
[231]	καὶ τέταρτόν γε αὐτοπώλης περὶ	τὰ	μαθήματα ἡμῖν ἦν> (Ξένος) Ὀρθῶς
[232]	ἐκεῖνο αὐτῆς εἰς ὃ πάντα	τὰ	μαθήματα ταῦτα βλέπει, διὸ καὶ
[234]	δόξας, ὥστε σμικρὰ μὲν φαίνεσθαι	τὰ	μεγάλα, χαλεπὰ δὲ τὰ ῥᾴδια,
[230]	τυγχάνῃ (βασιλεὺς ὁ μέγας ὤν,	τὰ	μέγιστα ἀκάθαρτον ὄντα, ἀπαίδευτόν τε
[256]	γε, εἴπερ τῶν γενῶν συγχωρησόμεθα	τὰ	μὲν ἀλλήλοις ἐθέλειν μείγνυσθαι, τὰ
[262]	Οὕτω δὴ καθάπερ τὰ πράγματα	τὰ	μὲν ἀλλήλοις ἥρμοττεν, τὰ δ'
[253]	ἂν εἴη. Καὶ γὰρ ἐκείνων	τὰ	μὲν ἀναρμοστεῖ που πρὸς ἄλληλα,
[255]	οἶμαί σε συγχωρεῖν τῶν ὄντων	τὰ	μὲν αὐτὰ καθ' αὑτά, τὰ
[261]	(Θεαίτητος) Δῆλον τοῦτό γε, ὅτι	τὰ	μὲν ἐθέλει, τὰ δ' οὔ.
[261]	ἀλλήλοις συναρμόττει εἴτε μηδέν, εἴτε	τὰ	μὲν ἐθέλει, τὰ δὲ μή.
[253]	μὲν οὖν. ~(Ξένος) Ὅτε δὴ	τὰ	μὲν ἐθέλει τοῦτο δρᾶν, τὰ
[252]	ἢ πάντα ἢ μηδὲν ἢ	τὰ	μὲν ἐθέλειν, τὰ δὲ μὴ
[254]	ἀλλήλοις, τὰ δὲ μή, καὶ	τὰ	μὲν ἐπ' ὀλίγον, τὰ δ'
[261]	Τὸ τοιόνδε λέγεις ἴσως, ὅτι	τὰ	μὲν ἐφεξῆς λεγόμενα (καὶ δηλοῦντά
[254]	εἶπες. (Ξένος) Ὅτ' οὖν δὴ	τὰ	μὲν ἡμῖν τῶν γενῶν ὡμολόγηται
[260]	δ' ἂν φαίη τῶν εἰδῶν	τὰ	μὲν μετέχειν τοῦ μὴ ὄντος,
[262]	τὰ τῆς φωνῆς αὖ σημεῖα	τὰ	μὲν (οὐχ ἁρμόττει, τὰ δὲ
[224]	καὶ πολλὰ ἕτερα τῆς ψυχῆς,	τὰ	μὲν παραμυθίας, τὰ δὲ καὶ
[236]	κάτω φαίνοιτ' ἂν διὰ τὸ	τὰ	μὲν πόῤῥωθεν, τὰ δ' ἐγγύθεν
[251]	ὡς δυνατὰ ἐπικοινωνεῖν ἀλλήλοις; ἢ	τὰ	μέν, τὰ δὲ μή; τούτων,
[265]	περιττοῦ γίγνοιτ' ἄν. Ἀλλὰ θήσω	τὰ	μὲν φύσει λεγόμενα ποιεῖσθαι θείᾳ
[230]	νῦν, ~ὅταν (αὐτοῖς ἐξαμαρτάνωσί τι,	τὰ	μὲν χαλεπαίνοντες, τὰ δὲ μαλθακωτέρως
[219]	τὰ δὲ ὄντα καὶ γεγονότα	τὰ	μὲν χειροῦται λόγοις καὶ πράξεσι,
[224]	τις αὐτοῦ καθιδρυμένος ἐν πόλει,	τὰ	μὲν ὠνούμενος, τὰ δὲ καὶ
[219]	ἄν που διὰ ταῦτα συνάπαντα	τὰ	μέρη τέχνη τις κτητικὴ λεχθεῖσα
[257]	τοὺς ἔμπροσθεν λόγους οὕτω πειθέτω	τὰ	μετὰ ταῦτα. (Θεαίτητος) Δικαιότατα εἴρηκας.
[263]	τῶν ὄντων. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος)	Τὰ	μὴ ὄντ' ἄρα ὡς ὄντα
[240]	μηδαμῶς ὄντα; (Θεαίτητος) Εἶναί πως	τὰ	μὴ ὄντα δεῖ γε, εἴπερ
[260]	γίγνεται καὶ λόγος· τὸ γὰρ	τὰ	μὴ ὄντα δοξάζειν ἢ λέγειν,
[240]	Οὕτως· τἀναντία. (Ξένος) Λέγεις ἄρα	τὰ	μὴ ὄντα δοξάζειν τὴν ψευδῆ
[240]	Ἀνάγκη. (Ξένος) Πότερον μὴ εἶναι	τὰ	μὴ ὄντα δοξάζουσαν, ἤ πως
[241]	ὄντα λέγων μὴ εἶναι καὶ	τὰ	μὴ ὄντα εἶναι. (Θεαίτητος) Πῶς
[238]	τῇ διανοίᾳ τὸ παράπαν λάβοι	τὰ	μὴ ὄντα ἢ τὸ μὴ
[258]	Ἡμεῖς δέ γε οὐ μόνον	τὰ	μὴ ὄντα ὡς ἔστιν ἀπεδείξαμεν,
[240]	ὄντα δοξάζουσαν, ἤ πως εἶναι	τὰ	μηδαμῶς ὄντα; (Θεαίτητος) Εἶναί πως
[258]	δὲ οὔσης ἀνάγκη δὴ καὶ	τὰ	μόρια αὐτῆς μηδενὸς ἧττον ὄντα
[221]	τὸ μὲν διήλθομεν, ὅσον περὶ	τὰ	νευστικὰ τῶν ἐνύδρων· τὸ δὲ
[227]	ἀπὸ τῶν ἄλλων ἐπικεχείρηκεν ἀφορίσασθαι	τὰ	νῦν, εἴ γε ὅπερ βούλεται
[231]	μὴν προσέοικέ γε τοιούτῳ τινὶ	τὰ	νῦν εἰρημένα. (Ξένος) Καὶ γὰρ
[239]	λέγοι; καὶ γὰρ πάλαι καὶ	τὰ	νῦν ἡττημένον ἂν εὕροι περὶ
[242]	ἐγὼ τυγχάνω καὶ δὴ καὶ	τὰ	νῦν. (Θεαίτητος) Εἶπες. (Ξένος) Φοβοῦμαι
[218]	τε πρότερον διείλεγμαι καὶ σὺ	τὰ	νῦν μοι διακελεύῃ. (Θεαίτητος) Δρᾶ
[229]	τε καὶ ἔτι πολλοὶ χρῶνται	τὰ	νῦν, ~ὅταν (αὐτοῖς ἐξαμαρτάνωσί τι,
[250]	~(Ξένος) Σκόπει δὴ σαφέστερον εἰ	τὰ	νῦν συνομολογοῦντες (δικαίως ἂν ἐπερωτηθεῖμεν
[245]	λέγοντι. (Θεαίτητος) Δηλοῖ σχεδὸν καὶ	τὰ	νῦν ὑποφαίνοντα· συνάπτεται γὰρ ἕτερον
[251]	τοὺς ἄλλους, ὅσοις ἔμπροσθεν διειλέγμεθα,	τὰ	νῦν ὡς ἐν ἐρωτήσει λεχθησόμενα.
[217]	ἐνόμιζον ἢ δύο, ἢ καθάπερ	τὰ	ὀνόματα τρία, τρία καὶ τὰ
[260]	γένος ὂν ἀνεφάνη, κατὰ πάντα	τὰ	ὄντα διεσπαρμένον. (Θεαίτητος) Οὕτως. (Ξένος)
[242]	πώποτε ἐπὶ κρίσιν ὥρμησε τοῦ	τὰ	ὄντα διορίσασθαι πόσα τε καὶ
[252]	ἱστάντων καὶ ὅσοι κατ' εἴδη	τὰ	ὄντα κατὰ ταὐτὰ ὡσαύτως ἔχοντα
[242]	ἡμῖν, ὁ μὲν ὡς τρία	τὰ	ὄντα, πολεμεῖ δὲ ἀλλήλοις (ἐνίοτε
[258]	(τε καὶ κατακεκερματισμένην ἐπὶ πάντα	τὰ	ὄντα πρὸς ἄλληλα, τὸ πρὸς
[247]	εἶναι· τίθεμαι γὰρ ὅρον (ὁρίζειν)	τὰ	ὄντα ὡς ἔστιν οὐκ ἄλλο
[263]	δὲ αὐτῶν ὁ μὲν ἀληθὴς	τὰ	ὄντα ὡς ἔστιν περὶ σοῦ.
[243]	ψυχρὸν ἤ τινε δύο τοιούτω	τὰ	πάντ' εἶναί φατε, τί ποτε
[245]	Καὶ ἑνός γε αὖ πλείω	τὰ	πάντα γίγνεται, τοῦ τε ὄντος
[245]	ἑνὶ φανεῖται, καὶ πλέονα δὴ	τὰ	πάντα ἑνὸς ἔσται. (Θεαίτητος) Ναί.
[266]	(Ξένος) Τέτταρα μὴν αὐτῆς οὕτω	τὰ	πάντα μέρη γίγνεται, δύο μὲν
[252]	καὶ ὅσοι τοτὲ μὲν συντιθέασι	τὰ	πάντα, τοτὲ δὲ διαιροῦσιν, εἴτε
[240]	δ' Οὐ καὶ μηδαμῶς εἶναι	τὰ	πάντως ὄντα δοξάζεται; (Θεαίτητος) Ναί.
[248]	φίλους· σὺ δ' ἡμῖν καὶ	τὰ	παρὰ τούτων ἀφερμήνευε. (Θεαίτητος) Ταῦτ'
[266]	τἆλλα ζῷα καὶ ἐξ ὧν	τὰ	πεφυκότ' ἐστίν, πῦρ καὶ ὕδωρ
[251]	ὡς ἐν ἐρωτήσει λεχθησόμενα. (Θεαίτητος)	Τὰ	ποῖα δή; (Ξένος) Πότερον μήτε
[217]	τόπον ἡγοῦντο καὶ ὠνόμαζον. (Θεόδωρος)	Τὰ	ποῖα δή; (Σωκράτης) Σοφιστήν, πολιτικόν,
[249]	μήτε τῶν ἓν ἢ καὶ	τὰ	πολλὰ (εἴδη λεγόντων τὸ πᾶν
[218]	συγγυμναστήν, ᾧ συνδιαπονεῖν μετ' ἐμοῦ	τὰ	πολλὰ οὐκ ἄηθες. (Ξένος) Εὖ
[262]	Ὀρθῶς. (Ξένος) Οὕτω δὴ καθάπερ	τὰ	πράγματα τὰ μὲν ἀλλήλοις ἥρμοττεν,
[241]	ἄλογα καὶ ἀδιανόητα) προσδιωμολογημένα ᾖ	τὰ	πρὸ τούτων ὁμολογηθέντα; μανθάνομεν, ὦ
[266]	πάντα μέρη γίγνεται, δύο μὲν	τὰ	πρὸς ἡμῶν, ἀνθρώπεια, δύο δ'
[266]	ἡμῶν, ἀνθρώπεια, δύο δ' αὖ	τὰ	πρὸς θεῶν, θεῖα. (Θεαίτητος) Ναί.
[235]	πρὸς (τούτοις ἔτι χρώματα ἀποδιδοὺς	τὰ	προσήκοντα ἑκάστοις, τὴν τοῦ μιμήματος
[232]	γεγραμμένα τῷ βουλομένῳ μαθεῖν. (Θεαίτητος)	Τὰ	Πρωταγόρειά μοι φαίνῃ περί τε
[234]	φαίνεσθαι τὰ μεγάλα, χαλεπὰ δὲ	τὰ	ῥᾴδια, καὶ πάντα (πάντῃ ἀνατετράφθαι
[262]	πρὶν ἄν τις τοῖς ὀνόμασι	τὰ	ῥήματα κεράσῃ. Τότε δ' ἥρμοσέν
[262]	μόνον ἀλλά τι περαίνει, συμπλέκων	τὰ	ῥήματα τοῖς ὀνόμασι. Διὸ λέγειν
[251]	καθ' ἓν ἀποκρινόμενος ἐφ' ἑκάστου	τὰ	συμβαίνοντα ἐσκέψω; (Θεαίτητος) Καλῶς λέγεις.
[225]	ἀντιλογικοῦ τὸ μὲν ὅσον περὶ	τὰ	συμβόλαια (ἀμφισβητεῖται μέν, εἰκῇ δὲ
[251]	τε χρώματα ἐπιφέροντες αὐτῷ καὶ	τὰ	σχήματα καὶ μεγέθη καὶ κακίας
[230]	καθαίροντες αὐτούς, ὥσπερ οἱ περὶ	τὰ	σώματα ἰατροὶ νενομίκασι μὴ πρότερον
[226]	Καὶ μὴν τά γε περὶ	τὰ	σώματα πολλὰ εἴδη καθάρσεων ἑνὶ
[239]	ἀποκρινεῖται. (Θεαίτητος) Δῆλον ὅτι φήσομεν	τά	τε ἐν τοῖς ὕδασι καὶ
[266]	μηχανῇ γεγονότα. (Θεαίτητος) Ποῖα; (Ξένος)	Τά	τε ἐν τοῖς ὕπνοις καὶ
[241]	ψευδὴς οὕτω κατὰ ταὐτὰ νομισθήσεται	(τά	τε ὄντα λέγων μὴ εἶναι
[251]	ἀντιλαβέσθαι παντὶ πρόχειρον ὡς ἀδύνατον	τά	τε πολλὰ ἓν καὶ τὸ
[227]	(Θεαίτητος) Ποῖα καὶ τίνι; ~(Ξένος)	Τά	τε τῶν ζῴων, ὅσα ἐντὸς
[251]	ἄνθρωπον δήπου πόλλ' ἄττα ἐπονομάζοντες,	τά	τε χρώματα ἐπιφέροντες αὐτῷ καὶ
[239]	ἔτι καὶ τὰ γεγραμμένα καὶ	τὰ	τετυπωμένα καὶ τἆλλα ὅσα που
[236]	δύναμιν δὲ εἴ τις λάβοι	τὰ	τηλικαῦτα ἱκανῶς ὁρᾶν, μηδ' εἰκὸς
[257]	μὲν οὖν. (Ξένος) Οὐκοῦν καὶ	τὰ	τῆς θατέρου φύσεως μόρια μιᾶς
[262]	τὰ δ' οὔ, καὶ περὶ	τὰ	τῆς φωνῆς αὖ σημεῖα τὰ
[231]	γε δεύτερον ἔμπορός τις περὶ	τὰ	τῆς ψυχῆς μαθήματα. (Θεαίτητος) Πάνυ
[226]	δὴ τῶν πολλῶν πυνθάνῃ; (Ξένος)	Τὰ	τοιάδε, οἷον διηθεῖν τε λέγομεν
[251]	ὦ Θεαίτητε, ὡς ἐγᾦμαι, πολλάκις	τὰ	τοιαῦτα ἐσπουδακόσιν, ἐνίοτε πρεσβυτέροις ἀνθρώποις,
[232]	καὶ οὐρανοῦ καὶ τῶν περὶ	τὰ	τοιαῦτα; (Θεαίτητος) Τί γάρ; (Ξένος)
[224]	ἀμφοτέρως, ὅτιπερ ἂν ᾖ περὶ	τὰ	τοιαῦτα μαθηματοπωλικὸν γένος, ἀεὶ σὺ
[220]	καὶ βρόχους καὶ πόρκους καὶ	τὰ	τοιαῦτα μῶν ἄλλο τι πλὴν
[235]	τῶν ἐν τοῖς λόγοις περὶ	τὰ	τοιαῦτα ὀργάνων, ὥστε οὐκέτ' ἐκφεύξεται
[251]	πενίας τῆς περὶ φρόνησιν κτήσεως	τὰ	τοιαῦτα τεθαυμακόσι, καὶ δή τι
[266]	ἐστίν, πῦρ καὶ ὕδωρ καὶ	τὰ	τούτων ἀδελφά, θεοῦ γεννήματα πάντα
[224]	τῆς μαθηματοπωλικῆς τὸ μὲν περὶ	(τὰ	τῶν ἄλλων τεχνῶν μαθήματα ἑτέρῳ,
[262]	ὄντος οὐδὲ μὴ ὄντος δηλοῖ	τὰ	φωνηθέντα, πρὶν ἄν τις τοῖς
[253]	δυνατὰ εἶναι, καὶ πάλιν ἐν	ταῖς	διαιρέσεσιν, εἰ δι' ὅλων ἕτερα
[226]	(Ξένος) Καὶ μὴν ἔν γε	ταῖς	εἰρημέναις διακρίσεσι τὸ μὲν χεῖρον
[259]	Ἀληθῆ. (Ξένος) Καὶ ταύταις δὴ	ταῖς	ἐναντιώσεσιν εἴτε ἀπιστεῖ τις, σκεπτέον
[232]	(Ξένος) Ἀλλὰ μὴν ἔν γε	ταῖς	ἰδίαις συνουσίαις, ὁπόταν γενέσεώς τε
[252]	Ἀλλὰ μὴν τοῦτό γέ που	ταῖς	μεγίσταις ἀνάγκαις ἀδύνατον, κίνησίν τε
[234]	λόγοις φαντάσματα ὑπὸ τῶν ἐν	ταῖς	πράξεσιν ἔργων παραγενομένων; (Θεαίτητος) Ὡς
[262]	ἑκάτερον. (Ξένος) Τὸ μὲν ἐπὶ	ταῖς	πράξεσιν ὂν δήλωμα ῥῆμά που
[226]	κατάγειν, κερκίζειν, καὶ μυρία ἐν	ταῖς	τέχναις ἄλλα τοιαῦτα ἐνόντα ἐπιστάμεθα.
[247]	ἂν πᾶν ὃ μὴ δυνατοὶ	ταῖς	χερσὶ συμπιέζειν εἰσίν, ὡς ἄρα
[246]	καὶ τοῦ ἀοράτου πάντα ἕλκουσι,	ταῖς	χερσὶν ἀτεχνῶς πέτρας καὶ δρῦς
[263]	καὶ ἀληθῆ πάνθ' ἡμῶν ἐν	ταῖς	ψυχαῖς ἐγγίγνεται; (Θεαίτητος) Πῶς; (Ξένος)
[227]	ὀρθῶς διακρινόμενα καθαίρεται καὶ περὶ	τἀκτός,	εἰπεῖν μὲν φαῦλα, ὅσα βαλανευτικὴ
[246]	δὲ οὐ τούτων φροντίζομεν, ἀλλὰ	τἀληθὲς	ζητοῦμεν. (Θεαίτητος) ὀρθότατα. (Ξένος) Κέλευε
[268]	φῇ τὸν ὄντως σοφιστὴν εἶναι,	τἀληθέστατα,	ὡς ἔοικεν, ἐρεῖ. (Θεαίτητος) Παντάπασι
[240]	εἶναι πλήν γε τὸ πρὸς	τἀληθινὸν	ἀφωμοιωμένον ἕτερον τοιοῦτον; (Ξένος) Ἕτερον
[224]	Τεχνοπωλικὸν μὴν τό γε περὶ	τἆλλα	ἂν ἁρμόττοι· τὸ δὲ περὶ
[259]	ἐπὶ μυρίοις οὐκ ἔστι, καὶ	τἆλλα	δὴ καθ' ἕκαστον οὕτω καὶ
[251]	ἀγαθὸν καὶ ἕτερα ἄπειρα, καὶ	τἆλλα	δὴ κατὰ τὸν αὐτὸν λόγον
[258]	(Θεαίτητος) Τί μήν; (Ξένος) Καὶ	τἆλλα	δὴ ταύτῃ λέξομεν, ἐπείπερ ἡ
[233]	τῶν πάντων καὶ πρὸς ἡμῖν	τἆλλα	ζῷα καὶ δένδρα. (Θεαίτητος) Πῶς
[266]	(Ξένος) Ἡμεῖς μέν που καὶ	τἆλλα	ζῷα καὶ ἐξ ὧν τὰ
[239]	γεγραμμένα καὶ τὰ τετυπωμένα καὶ	τἆλλα	ὅσα που τοιαῦτ' ἔσθ' ἕτερα.
[262]	Οἷον βαδίζει” τρέχει” καθεύδει, καὶ	τἆλλα	ὅσα πράξεις σημαίνει ῥήματα, κἂν
[257]	ἐστιν, ἀπέραντα δὲ τὸν ἀριθμὸν	τἆλλα	οὐκ ἔστιν αὖ. (Θεαίτητος) Σχεδὸν
[266]	μὲν οὖν. (Ξένος) Οὐκοῦν καὶ	τἆλλα	οὕτω κατὰ δύο διττὰ ἔργα
[233]	τις ἐμὲ καὶ σὲ καὶ	τἆλλα	φυτὰ πάντα ποιήσειν φαίη- ~(Θεαίτητος)
[222]	καὶ νεότητος οἷον λειμῶνας ἀφθόνους,	τἀν	τούτοις θρέμματα χειρωσόμενος. (Θεαίτητος) Πῶς
[259]	ὅμοιον ἀνόμοιον, καὶ χαίρειν οὕτω	τἀναντία	ἀεὶ προφέροντα ἐν τοῖς λόγοις,
[248]	(Θεαίτητος) Δῆλον ὡς οὐδέτερον οὐδετέρου·	τἀναντία	γὰρ ἂν τοῖς ἔμπροσθεν λέγοιεν.
[240]	δοξάζουσα, ἢ πῶς; (Θεαίτητος) Οὕτως·	τἀναντία.	(Ξένος) Λέγεις ἄρα τὰ μὴ
[240]	Ψευδὴς δ' αὖ δόξα ἔσται	τἀναντία	τοῖς οὖσι δοξάζουσα, ἢ πῶς;
[241]	Πῶς γὰρ οὐ μανθάνομεν ὅτι	τἀναντία	φήσει λέγειν ἡμᾶς τοῖς νυνδή,
[241]	σμικρὸν οἷοί τ' ἐπιλαβέσθαι πῃ	τἀνδρός	ἐσμεν. (Ξένος) Ἕξεις οὖν συγγνώμην
[221]	Ἆρ' ὦ πρὸς θεῶν ἠγνοήκαμεν	τἀνδρὸς	τὸν ἄνδρα ὄντα συγγενῆ; (Θεαίτητος)
[254]	πάντων τῶν εἰδῶν, ἵνα μὴ	ταραττώμεθα	ἐν πολλοῖς, ἀλλὰ προελόμενοι τῶν
[225]	(Ξένος) Τὸ δέ γε περὶ	τὰς	ἀμφισβητήσεις θετέον διττόν. (Θεαίτητος) Πῇ;
[231]	ὀρθὴ γὰρ ἡ παροιμία, τὸ	τὰς	ἁπάσας μὴ ῥᾴδιον εἶναι διαφεύγειν.
[241]	χρὴ δρᾶν τοῦ σοφιστοῦ πέρι·	τὰς	γὰρ ἀντιλήψεις καὶ ἀπορίας, ἐὰν
[230]	λέγων μηδέν· εἶθ' ἅτε πλανωμένων	τὰς	δόξας ῥᾳδίως ἐξετάζουσι, καὶ συνάγοντες
[236]	οὐ τὰς οὔσας συμμετρίας ἀλλὰ	τὰς	δοξούσας εἶναι καλὰς τοῖς εἰδώλοις
[235]	δυνατὸς εἶναι, περὶ τοσούτων καὶ	τὰς	ἐπιστήμας ἀληθῶς ἔχων τυγχάνει; (Θεαίτητος)
[216]	ξένου, ἀλλὰ μετριώτερος τῶν περὶ	τὰς	ἔριδας ἐσπουδακότων. Καί μοι δοκεῖ
[223]	ἐπαγγελλόμενον μὲν ὡς ἀρετῆς ἕνεκα	τὰς	ὁμιλίας ποιούμενον, μισθὸν δὲ νόμισμα
[231]	ἀσφαλῆ δεῖ πάντων μάλιστα περὶ	τὰς	ὁμοιότητας ἀεὶ ποιεῖσθαι τὴν φυλακήν·
[236]	ἐάσαντες οἱ δημιουργοὶ νῦν οὐ	τὰς	οὔσας συμμετρίας ἀλλὰ τὰς δοξούσας
[262]	ἵππος, ὅσα τε ὀνόματα τῶν	τὰς	πράξεις αὖ πραττόντων (ὠνομάσθη, καὶ
[230]	τὸν ἐλεγχόμενον εἰς αἰσχύνην καταστήσας,	τὰς	τοῖς μαθήμασιν ἐμποδίους δόξας ἐξελών,
[234]	ἐναργῶς ἐφάπτεσθαι τῶν ὄντων, μεταβάλλειν	τὰς	τότε γενομένας δόξας, ὥστε σμικρὰ
[235]	δ' αὕτη μάλιστα ὁπόταν κατὰ	τὰς	τοῦ παραδείγματος συμμετρίας τις ἐν
[217]	πυνθανοίμην, εἰ φίλον αὐτῷ, ~τί	ταῦθ'	(οἱ περὶ τὸν ἐκεῖ τόπον
[245]	μὴ τιθέντα. (Θεαίτητος) Παντάπασιν ἔοικε	ταῦθ'	οὕτως ἔχειν. (Ξένος) Καὶ μὴν
[249]	ἑστάναι; (Θεαίτητος) Πάντα ἔμοιγε ἄλογα	ταῦτ'	εἶναι φαίνεται. (Ξένος) Καὶ τὸ
[242]	λέγων ὡς πρὸς τὸν περὶ	ταῦτ'	ἔλεγχον ἀεί τε ἀπειρηκὼς ἐγὼ
[263]	ᾖ, σύ μοι φράζειν. ~(Θεαίτητος)	Ταῦτ'	ἔσται κατὰ δύναμιν. (Ξένος) Θεαίτητος
[248]	τὰ παρὰ τούτων ἀφερμήνευε. (Θεαίτητος)	Ταῦτ'	ἔσται. (Ξένος) Γένεσιν, τὴν δὲ
[246]	λεχθὲν παρ' αὐτῶν ἀφερμήνευε. (Θεαίτητος)	Ταῦτ'	ἔσται. (Ξένος) Λεγόντων δὴ θνητὸν
[262]	ῥημάτων χωρὶς ὀνομάτων λεχθέντων. (Θεαίτητος)	Ταῦτ'	οὐκ ἔμαθον. (Ξένος) Δῆλον γὰρ
[260]	μὴ συνισταμένης τῆς κοινωνίας. Διὰ	ταῦτ'	οὖν λόγον πρῶτον καὶ δόξαν
[268]	εὐήθης (αὐτῶν ἐστιν, οἰόμενος εἰδέναι	ταῦτα	ἃ δοξάζει· τὸ δὲ θατέρου
[230]	ἀπαίδευτόν τε καὶ αἰσχρὸν γεγονέναι	ταῦτα	ἃ καθαρώτατον καὶ κάλλιστον ἔπρεπε
[268]	ὑποψίαν καὶ φόβον ὡς ἀγνοεῖ	ταῦτα	ἃ πρὸς τοὺς ἄλλους ὡς
[246]	προσαγορεύουσιν. Ἐν μέσῳ δὲ περὶ	ταῦτα	ἄπλετος ἀμφοτέρων μάχη τις, ὦ
[251]	ὑπὲρ αὐτῶν οὐδὲν ἔχω πρὸς	ταῦτα	ἀποκρίνασθαι. (Ξένος) Τί οὖν οὐ
[248]	ὦ Θεαίτητε, αὐτῶν τὴν πρὸς	ταῦτα	ἀπόκρισιν σὺ μὲν οὐ κατακούεις,
[245]	οὔ; (Ξένος) Τὸ δὲ πεπονθὸς	ταῦτα	ἆρ' οὐκ ἀδύνατον αὐτό γε
[232]	εἰς ὃ πάντα τὰ μαθήματα	ταῦτα	βλέπει, διὸ καὶ πολλοῖς ὀνόμασιν
[238]	γάρ, ὦ μακάριε, ἔστι, καὶ	ταῦτά	γε τῶν ἀποριῶν ἡ μεγίστη
[263]	μῶν οὐκ ἤδη δῆλον ὅτι	ταῦτά	γε ψευδῆ τε καὶ ἀληθῆ
[244]	μέσον τε καὶ ἔσχατα ἔχει,	ταῦτα	δὲ ἔχον πᾶσα ἀνάγκη μέρη
[243]	αὐτὸ αὑτῷ διὰ νεῖκός τι.	Ταῦτα	δὲ πάντα εἰ μὲν ἀληθῶς
[266]	Οὐκοῦν ἐφάνη τε καὶ διὰ	ταῦτα	δὴ καταριθμήσομεν αὐτὼ νῦν ἀναμφισβητήτως
[244]	δὲ (τούτου γίγνηται πᾶν τοὐναντίον.	Ταῦτα	δὴ λέγοντές τε καὶ ἀξιοῦντες
[266]	ἂν λεγοίσθην εἰδωλοποιικώ· καὶ κατὰ	ταῦτα	δὴ πάλιν ἡ ποιητικὴ διχῇ
[230]	τῶν ἕξεων αὕτη. (Ξένος) Διὰ	ταῦτα	δὴ πάντα ἡμῖν, ὦ Θεαίτητε,
[225]	γε δι' ἡδονὴν τῆς περὶ	ταῦτα	διατριβῆς ἀμελὲς τῶν οἰκείων γιγνόμενον,
[219]	ὠνομάκαμεν, ἥ τε μιμητική, σύμπαντα	ταῦτα	δικαιότατ' ἂν ἑνὶ προσαγορεύοιτ' ἂν
[259]	Ὃ καὶ πρόσθεν εἴρηται, τὸ	ταῦτα	ἐάσαντα ὡς δυνατὰ τοῖς λεγομένοις
[247]	δὴ καὶ ψυχῆς ἐν ᾗ	ταῦτα	ἐγγίγνεται, πότερον ὁρατὸν καὶ ἁπτὸν
[254]	θεῖον ἀφορῶντα ἀδύνατα. (Θεαίτητος) Καὶ	ταῦτα	εἰκὸς οὐχ ἧττον ἐκείνων οὕτως
[241]	περὶ τεχνῶν τῶν ὅσαι περὶ	ταῦτά	εἰσι, μὴ καταγέλαστος εἶναι τά
[217]	(Σωκράτης) Τόδε· πότερον ἓν πάντα	ταῦτα	ἐνόμιζον ἢ δύο, ἢ καθάπερ
[233]	(Ξένος) Δοκοῦσι γὰρ οἶμαι πρὸς	ταῦτα	ἐπιστημόνως ἔχειν αὐτοὶ πρὸς ἅπερ
[236]	ἄττα, ἀληθῆ δὲ μή, πάντα	ταῦτά	ἐστι μεστὰ ἀπορίας ἀεὶ ἐν
[234]	λέγοντος ὅτι πάντα οἶδε καὶ	ταῦτα	ἕτερον ἂν διδάξειεν ὀλίγου καὶ
[230]	δόξας ἐξελών, καθαρὸν ἀποφήνῃ καὶ	ταῦτα	ἡγούμενον ἅπερ οἶδεν εἰδέναι μόνα,
[257]	λόγους οὕτω πειθέτω τὰ μετὰ	ταῦτα.	(Θεαίτητος) Δικαιότατα εἴρηκας. (Ξένος) Ἴδωμεν
[254]	οὔ; (Ξένος) Τρία δὴ γίγνεται	ταῦτα.	(Θεαίτητος) Τί μήν; (Ξένος) Οὐκοῦν
[266]	(Θεαίτητος) Δύο γὰρ οὖν ἐστι	ταῦτα	θείας ἔργα ποιήσεως, αὐτό τε
[225]	καὶ ἀτέχνως περὶ αὐτὸ πράττεται,	ταῦτα	θετέον μὲν εἶδος, ἐπείπερ αὐτὸ
[237]	ἄγε. (Ξένος) Ἀλλὰ χρὴ δρᾶν	ταῦτα.	καί μοι λέγε· τὸ μηδαμῶς
[224]	αὐτὸς μαθήματα περὶ τὰ αὐτὰ	ταῦτα	καὶ πωλῶν, ἐκ τούτου τὸ
[231]	δὲ ἆρα οὐ περὶ αὐτὰ	ταῦτα	κάπηλος ἀνεφάνη; (Θεαίτητος) Ναί, καὶ
[226]	πέρι βουληθεὶς δηλῶσαι παραδείγματα προθεὶς	ταῦτα	κατὰ πάντων ἤρου; (Ξένος) Διαιρετικά
[252]	καὶ ἐὰν ἀεί, κατὰ πάντα	ταῦτα	λέγοιεν ἂν οὐδέν, εἴπερ μηδεμία
[249]	(Ξένος) Τῷ δὴ φιλοσόφῳ καὶ	ταῦτα	μάλιστα τιμῶντι πᾶσα, ὡς ἔοικεν,
[249]	(Θεαίτητος) Καὶ πῶς; (Ξένος) Ἀλλὰ	ταῦτα	μὲν ἀμφότερα ἐνόντ' αὐτῷ λέγομεν,
[218]	ἄηθες. (Ξένος) Εὖ λέγεις, καὶ	ταῦτα	μὲν ἰδίᾳ βουλεύσῃ προϊόντος τοῦ
[242]	λέγειν. (Θεαίτητος) Ἀληθέστατα. ~(Ξένος) Διὰ	ταῦτα	μέντοι τολμητέον ἐπιτίθεσθαι τῷ πατρικῷ
[257]	γενῶν φύσις. εἰ δέ τις	ταῦτα	μὴ συγχωρεῖ, πείσας ἡμῶν τοὺς
[249]	πᾶσα, ὡς ἔοικεν, ἀνάγκη διὰ	ταῦτα	μήτε τῶν ἓν ἢ καὶ
[266]	οὐκ αὐτὰ παρέπεται, δαιμονίᾳ καὶ	ταῦτα	μηχανῇ γεγονότα. (Θεαίτητος) Ποῖα; (Ξένος)
[226]	ἐμὸν τοίνυν λόγον ὡς περὶ	ταῦτα	μίαν οὖσαν ἐν ἅπασι τέχνην
[264]	εἰς ὁποτέραν θήσομεν. (Θεαίτητος) Ἦν	ταῦτα.	(Ξένος) Καὶ τοῦθ' ἡμῶν ἀπορουμένων
[260]	μὴ ὂν μετέχειν. (Θεαίτητος) Ἦν	ταῦτα.	(Ξένος) Νῦν δέ γε τοῦτο
[232]	Λέγεται γοῦν δὴ περὶ αὐτῶν	ταῦτα.	(Ξένος) Τί δ' ὅσα φανερὰ
[241]	γένοιτο; (Ξένος) Σχεδὸν οὐδαμῶς· ἀλλὰ	ταῦτα	ὁ σοφιστὴς οὐ φήσει. Ἢ
[257]	οὕτως. (Ξένος) Οὐκοῦν δὴ καὶ	ταῦτα	οὐ δυσχεραντέον, ἐπείπερ ἔχει κοινωνίαν
[218]	ἔσῃ. (Ξένος) Κινδυνεύει πρὸς μὲν	ταῦτα	οὐδὲν ἔτι λεκτέον εἶναι, Θεαίτητε·
[262]	εἰπεῖν, ὅτι συνεχῶς ὧδε λεγόμενα	ταῦτα	οὐκ ἔστι λόγος. (Θεαίτητος) Πῶς;
[241]	εἴη τὸν σοφιστὴν ἑλεῖν, εἰ	ταῦτα	οὕτως ἔχει. (Ξένος) Τί οὖν;
[242]	δὲ μαλακώτεραι τὸ μὲν ἀεὶ	ταῦτα	οὕτως ἔχειν ἐχάλασαν, ~ἐν μέρει
[244]	Δῆλον γὰρ ὡς ὑμεῖς μὲν	ταῦτα	πάλαι γιγνώσκετε, ἡμεῖς δὲ πρὸ
[242]	πῃ τεταραγμένοι μὲν ὦμεν περὶ	ταῦτα,	ῥᾳδίως δ' ἀλλήλοις ὁμολογῶμεν ὡς
[242]	τὰ εἰρημένα, μή ποτε διὰ	ταῦτά	σοι μανικὸς εἶναι δόξω παρὰ
[224]	ἂν ἁρμόττοι· τὸ δὲ περὶ	ταῦτα	σὺ προθυμήθητι λέγειν ὄνομα. (Θεαίτητος)
[247]	τὴν ἐναντίαν; (Θεαίτητος) Ναί, καὶ	ταῦτα	σύμφασιν. (Ξένος) Ἀλλὰ μὴν τό
[219]	ἐπιτρέπει, μάλιστ' ἄν που διὰ	ταῦτα	συνάπαντα τὰ μέρη τέχνη τις
[235]	μέθοδον. (Θεαίτητος) Λέγεις εὖ, καὶ	ταῦτα	ταύτῃ ποιητέον. (Ξένος) Κατὰ δὴ
[250]	(Ξένος) Τρίτον ἄρα τι παρὰ	ταῦτα	τὸ ὂν ἐν τῇ ψυχῇ
[248]	(Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Πρὸς δὴ	ταῦτα	τόδε λέγουσιν, ὅτι γενέσει μὲν
[264]	λοιπὰ ἀθυμῶμεν. Ἐπειδὴ (γὰρ πέφανται	ταῦτα,	τῶν ἔμπροσθεν ἀναμνησθῶμεν κατ' εἴδη
[228]	λόγον λύπαις καὶ πάντα ἀλλήλοις	ταῦτα	τῶν φλαύρως ἐχόντων οὐκ ᾐσθήμεθα
[245]	παράπαν τοῦ ὅλου, ταὐτά τε	(ταῦτα	ὑπάρχει τῷ ὄντι, καὶ πρὸς
[261]	παντάπασιν ἀληθῆ μέν ἐστιν ἀμφότερα	ταῦτα,	ψεῦδος δὲ οὐδέποτε οὐδέτερον. (Θεαίτητος)
[228]	Ἔοικεν. (Ξένος) Ἔστι δὴ δύο	ταῦτα,	ὡς φαίνεται, κακῶν ἐν αὐτῇ
[217]	διερωτῶντες αὐτὸν ἐτυγχάνομεν, ὁ δὲ	ταὐτὰ	ἅπερ πρὸς σὲ νῦν καὶ
[247]	ἴσχειν; (Θεαίτητος) Τοῦτο οὐκέτι κατὰ	ταὐτὰ	ἀποκρίνονται πᾶν, ἀλλὰ τὴν μὲν
[230]	αὐτῶν πρὸς τὰ αὐτὰ κατὰ	ταὐτὰ	ἐναντίας. ἱ δ' ὁρῶντες ἑαυτοῖς
[258]	μὴ δίκαιον τῷ δικαίῳ κατὰ	ταὐτὰ	θετέον πρὸς τὸ μηδέν τι
[249]	(Θεαίτητος) Πῶς; (Ξένος) Τὸ κατὰ	ταὐτὰ	καὶ ὡσαύτως καὶ περὶ τὸ
[253]	τὰ γένη πρὸς ἄλληλα κατὰ	ταὐτὰ	μείξεως ἔχειν ὡμολογήκαμεν, ἆρ' οὐ
[241]	λόγος οἶμαι ψευδὴς οὕτω κατὰ	ταὐτὰ	νομισθήσεται (τά τε ὄντα λέγων
[256]	ποιεῖ, καὶ σύμπαντα δὴ κατὰ	ταὐτὰ	οὕτως οὐκ ὄντα ὀρθῶς ἐροῦμεν,
[245]	γε τὸ παράπαν τοῦ ὅλου,	ταὐτά	τε (ταῦτα ὑπάρχει τῷ ὄντι,
[248]	ὄντως οὐσίαν, ἣν ἀεὶ κατὰ	ταὐτὰ	ὡσαύτως ἔχειν φατέ, γένεσιν δὲ
[252]	κατ' εἴδη τὰ ὄντα κατὰ	ταὐτὰ	ὡσαύτως ἔχοντα εἶναί φασιν ἀεί·
[259]	ἔστιν. (Θεαίτητος) Ἀληθῆ. (Ξένος) Καὶ	ταύταις	δὴ ταῖς ἐναντιώσεσιν εἴτε ἀπιστεῖ
[252]	Οὐκ ἔσται. (Ξένος) Ταχὺ δὴ	ταύτῃ	γε τῇ συνομολογίᾳ πάντα ἀνάστατα
[243]	Θεαίτητε, ὑπέλαβες. Λέγω γὰρ δὴ	ταύτῃ	δεῖν ποιεῖσθαι τὴν μέθοδον ἡμᾶς,
[245]	μέρεσι πᾶσιν οὐδὲν ἀποκωλύει, καὶ	ταύτῃ	δὴ πᾶν τε ὂν καὶ
[256]	ἐλέγχοντες ὡς ἔστι κατὰ φύσιν	ταύτῃ.	(Θεαίτητος) Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος)
[265]	κατά γε θεὸν αὐτὰ γίγνεσθαι,	ταύτῃ	καὶ αὐτὸς νενόμικα. (Ξένος) Καλῶς
[258]	μήν; (Ξένος) Καὶ τἆλλα δὴ	ταύτῃ	λέξομεν, ἐπείπερ ἡ θατέρου φύσις
[260]	ἐφάνη μετέχον τοῦ ὄντος, ὥστε	ταύτῃ	μὲν ἴσως οὐκ ἂν μάχοιτο
[232]	αὐτὰ προσαγορεύει; (Θεαίτητος) Κινδυνεύει τοῦτο	ταύτῃ	πῃ μάλιστα πεφυκέναι. (Ξένος) Μὴ
[220]	ποῖον; (Ξένος) Τὸ τῆς ἐναντίας	ταύτῃ	πληγῆς, ἀγκίστρῳ τε γιγνόμενον καὶ
[235]	(Θεαίτητος) Λέγεις εὖ, καὶ ταῦτα	ταύτῃ	ποιητέον. (Ξένος) Κατὰ δὴ τὸν
[263]	βραχυτάτων εἶναι. (Θεαίτητος) Νυνδὴ γοῦν	ταύτῃ	συνωμολογήσαμεν. (Ξένος) Ἔπειτα δέ γε
[261]	ὡσαύτως ἐπισκεψώμεθα. φαίνεται γάρ πῃ	ταύτῃ	τὸ νῦν ζητούμενον. (Θεαίτητος) Τὸ
[231]	οὖν. ~(Ξένος) Τί δέ; Τοὺς	ταύτῃ	χρωμένους τῇ τέχνῃ τίνας (φήσομεν;
[239]	ἑνὸς γὰρ εἴδει καὶ κατὰ	ταύτην	ἂν τὴν πρόσρησιν προσαγορεύοιτο. (Θεαίτητος)
[220]	(Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Τί δέ;	Ταύτην	αὖ τὴν θήραν ἆρ' οὐκ
[262]	αὖ πραττόντων (ὠνομάσθη, καὶ κατὰ	ταύτην	δὴ τὴν συνέχειαν οὐδείς πω
[253]	αὖ (νῦν) προσεροῦμεν, ὦ Θεαίτητε,	ταύτην;	ἢ πρὸς Διὸς ἐλάθομεν εἰς
[221]	(Θεαίτητος) Τίνα ποτ' οὖν δὴ	ταύτην;	(Ξένος) Ἆρ' ὦ πρὸς θεῶν
[259]	τοῦ ὄντος ἔστι μὲν διὰ	ταύτην	τὴν μέθεξιν, οὐ μὴν ἐκεῖνό
[237]	αὐτός τε ἴθι κἀμὲ κατὰ	ταύτην	τὴν ὁδὸν ἄγε. (Ξένος) Ἀλλὰ
[244]	Δῆλον, ὦ Θεαίτητε, ὅτι τῷ	ταύτην	τὴν ὑπόθεσιν ὑποθεμένῳ πρὸς τὸ
[224]	γε. (Ξένος) Τῆς δὴ ψυχεμπορικῆς	ταύτης	ἆρ' οὐ τὸ μὲν ἐπιδεικτικὴ
[226]	(Θεαίτητος) Ἔστω. (Ξένος) Σκόπει δὴ	ταύτης	αὖ δύο ἄν πῃ δυνώμεθα
[264]	ὄντων εἶναι καὶ τέχνην ἐκ	ταύτης	γίγνεσθαι τῆς διαθέσεως ἀπατητικήν. (Θεαίτητος)
[260]	γὰρ τὸ παράπαν οὐκ εἶναι	ταύτης	μὴ συνισταμένης τῆς κοινωνίας. Διὰ
[240]	καὶ νῦν διὰ τῆς ἐπαλλάξεως	ταύτης	ὁ πολυκέφαλος σοφιστὴς ἠνάγκακεν ἡμᾶς
[268]	ἐν λόγοις τὸ θαυματοποιικὸν μόριον,	ταύτης	τῆς γενεᾶς τε καὶ αἵματος”
[230]	γε νομίζοντες. (Ξένος) Τῷ τοι	ταύτης	τῆς δόξης ἐπὶ ἐκβολὴν ἄλλῳ
[239]	ἔχειν φανταστικὴν (τέχνην, ῥᾳδίως ἐκ	ταύτης	τῆς χρείας τῶν λόγων ἀντιλαμβανόμενος
[224]	(Θεαίτητος) Πάνυ μὲν οὖν. (Ξένος)	Ταύτης	τοίνυν τῆς μαθηματοπωλικῆς τὸ μὲν
[256]	ἐστιν. (Θεαίτητος) Σχεδόν. (Ξένος) Οὐ	ταὐτὸν	ἄρα ἐστίν. (Θεαίτητος) Οὐ γὰρ
[244]	Ναί. (Ξένος) Καὶ μὴν ἂν	ταὐτόν	γε αὐτῷ τιθῇ τοὔνομα, ἢ
[256]	οὕτω λέγομεν, ὅταν δὲ μὴ	ταὐτόν,	διὰ τὴν κοινωνίαν αὖ θατέρου,
[256]	ὁμοίως εἰρήκαμεν, ἀλλ' ὁπόταν μὲν	(ταὐτόν,	διὰ τὴν μέθεξιν ταὐτοῦ πρὸς
[256]	Ἀλλὰ μὴν αὕτη γ' ἦν	ταὐτὸν	διὰ τὸ μετέχειν αὖ πάντ'
[253]	κατὰ γένη διαιρεῖσθαι καὶ μήτε	ταὐτὸν	εἶδος ἕτερον ἡγήσασθαι μήτε ἕτερον
[259]	τέ τις ἕτερον ὄν πῃ	ταὐτὸν	(εἶναι φῇ καὶ ὅταν ταὐτὸν
[255]	καὶ στάσις οὔθ' ἕτερον οὔτε	ταὐτόν	ἐστι. (Θεαίτητος) Πῶς; (Ξένος) Ὅτιπερ
[259]	τούτων πεπονθέναι πότερον. Τὸ δὲ	ταὐτὸν	ἕτερον ἀποφαίνειν ἁμῇ γέ πῃ
[255]	τοίνυν λέγωμεν κίνησίν γ' εἶναι	ταὐτὸν	ἢ θάτερον, μηδ' αὖ στάσιν.
[258]	καὶ τὸ μὴ ὂν κατὰ	ταὐτὸν	ἦν τε καὶ ἔστι μὴ
[254]	ἕτερόν ἐστιν, αὐτὸ δ' ἑαυτῷ	ταὐτόν.	(Θεαίτητος) Οὕτως. (Ξένος) Τί ποτ'
[256]	ὀρθῶς αὖ λέγεται πάλιν οὐ	ταὐτόν.	(Θεαίτητος) Πάνυ μὲν οὖν. (Ξένος)
[254]	νῦν οὕτως εἰρήκαμεν τό τε	ταὐτὸν	καὶ θάτερον; πότερα δύο γένη
[256]	οὐ γὰρ ὅταν εἴπωμεν αὐτὴν	ταὐτὸν	καὶ μὴ ταὐτόν, ὁμοίως εἰρήκαμεν,
[230]	τὰ ἐμποδίζοντα ἐντός τις ἐκβάλῃ,	ταὐτὸν	καὶ περὶ ψυχῆς διενοήθησαν ἐκεῖνοι,
[259]	γέ πῃ καὶ τὸ θάτερον	ταὐτὸν	καὶ τὸ μέγα σμικρὸν καὶ
[255]	γε ἀδύνατον. (Ξένος) Ἀδύνατον ἄρα	ταὐτὸν	καὶ τὸ ὂν ἓν εἶναι.
[255]	εἰ τὸ ὂν καὶ τὸ	ταὐτὸν	μηδὲν διάφορον σημαίνετον, κίνησιν αὖ
[253]	ἕτερον ἡγήσασθαι μήτε ἕτερον ὂν	ταὐτὸν	μῶν οὐ τῆς διαλεκτικῆς φήσομεν
[228]	Νόσον ἴσως καὶ στάσιν οὐ	ταὐτὸν	νενόμικας; (Θεαίτητος) Οὐδ' αὖ πρὸς
[256]	εἴπωμεν αὐτὴν ταὐτὸν καὶ μὴ	ταὐτόν,	ὁμοίως εἰρήκαμεν, ἀλλ' ὁπόταν μὲν
[256]	ταὐτόν τ' εἶναι καὶ μὴ	ταὐτὸν	ὁμολογητέον καὶ οὐ δυσχεραντέον. οὐ
[259]	ταὐτὸν (εἶναι φῇ καὶ ὅταν	ταὐτὸν	ὂν ἕτερον, ἐκείνῃ καὶ κατ'
[245]	ὂν ἓν εἶναί πως οὐ	ταὐτὸν	ὂν τῷ ἑνὶ φανεῖται, καὶ
[257]	θατέρου φύσεως μόρια μιᾶς οὔσης	ταὐτὸν	πέπονθε τοῦτο. (Θεαίτητος) Τάχ' ἄν·
[263]	Οὐκοῦν διάνοια μὲν καὶ λόγος	ταὐτόν·	πλὴν ὁ μὲν ἐντὸς τῆς
[224]	τε ἐκ πόλεως νομίσματος ἀμείβοντα	ταὐτὸν	προσερεῖς ὄνομα; (Θεαίτητος) Σφόδρα γε.
[251]	λόγοις τιθῶμεν; ἢ πάντα εἰς	ταὐτὸν	συναγάγωμεν ὡς δυνατὰ ἐπικοινωνεῖν ἀλλήλοις;
[246]	παρέχει προσβολὴν καὶ ἐπαφήν (τινα,	ταὐτὸν	σῶμα καὶ οὐσίαν ὁριζόμενοι, τῶν
[256]	μάλα. (Ξένος) Τὴν κίνησιν δὴ	ταὐτόν	τ' εἶναι καὶ μὴ ταὐτὸν
[230]	συνάγοντες δὴ τοῖς λόγοις εἰς	ταὐτὸν	τιθέασι παρ' ἀλλήλας, τιθέντες δὲ
[255]	πρὸς τοῖς τρισὶν εἴδεσιν τὸ	ταὐτὸν	τιθῶμεν; (Θεαίτητος) Πάνυ μὲν οὖν.
[243]	ἄλλων δὴ τῶν προειρημένων ἡμῖν	ταὐτὸν	τοῦτο εἰρήσθω. (Θεαίτητος) Πάνυ γε.
[249]	συγχωρῶμεν, καὶ τούτῳ τῷ λόγῳ	ταὐτὸν	τοῦτο ἐκ τῶν ὄντων ἐξαιρήσομεν.
[251]	ὅντινά ποτε τρόπον πολλοῖς ὀνόμασι	ταὐτὸν	τοῦτο ἑκάστοτε προσαγορεύομεν. (Θεαίτητος) Οἷον
[255]	αὐτῶν σκεπτέον, ~ἢ τό τε	ταὐτὸν	(τοῦτο καὶ θάτερον ὡς ἐκείνων
[243]	οὐχ ἧττον κατὰ τὸ ὂν	ταὐτὸν	τοῦτο πάθος εἰληφότες ἐν τῇ
[244]	ἕτερον τοῦ ὄντος ἑνὸς ἢ	ταὐτὸν	φήσουσι τούτῳ; (Θεαίτητος) Πῶς γὰρ
[255]	ἆρα τὸ ὂν καὶ τὸ	ταὐτὸν	ὡς ἕν τι διανοητέον ἡμῖν;
[255]	εἶναι λέγοντες (ἀμφότερα οὕτως αὐτὰ	ταὐτὸν	ὡς ὄντα προσεροῦμεν. (Θεαίτητος) Ἀλλὰ
[256]	αὖ θατέρου, δι' ἣν ἀποχωριζομένη	ταὐτοῦ	γέγονεν οὐκ ἐκεῖνο ἀλλ' ἕτερον,
[256]	δὴ πάλιν ἡ κίνησις ἕτερον	ταὐτοῦ	ἐστιν. (Θεαίτητος) Σχεδόν. (Ξένος) Οὐ
[255]	γε. (Ξένος) Μετέχετον μὴν ἄμφω	ταὐτοῦ	καὶ θατέρου. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος)
[256]	μὲν (ταὐτόν, διὰ τὴν μέθεξιν	ταὐτοῦ	πρὸς ἑαυτὴν οὕτω λέγομεν, ὅταν
[256]	ἐστιν ἕτερον τοῦ ἑτέρου, καθάπερ	ταὐτοῦ	τε ἦν ἄλλο καὶ τῆς
[257]	οὔσης ταὐτὸν πέπονθε τοῦτο. (Θεαίτητος)	Τάχ'	ἄν· ἀλλ' ὅπῃ δὴ λέγωμεν;
[255]	ἑνὶ γένει διανοεῖσθαι δεῖ; (Θεαίτητος)	Τάχ'	ἄν. (Ξένος) Ἀλλ' οἶμαί σε
[218]	ἔργον ἐφ' ᾧ καλοῦμεν ἑκάτερος	τάχ'	ἂν ἰδίᾳ παρ' ἡμῖν αὐτοῖς
[216]	καὶ εὐνομίας τῶν ἀνθρώπων καθορᾶν.	Τάχ'	οὖν ἂν καὶ σοί τις
[247]	εἶναι λέγουσι, τοῦτο αὐτοῖς ῥητέον.	Τάχ'	οὖν ἴσως ἂν ἀποροῖεν· εἰ
[248]	τῶν πρὸς ἄλληλα συνιόντων γιγνόμενον.	Τάχ'	οὖν, ὦ Θεαίτητε, αὐτῶν τὴν
[232]	ὦ παῖ, δυνατὸν ἡγῇ τοῦτο;	τάχα	γὰρ ἂν ὑμεῖς μὲν ὀξύτερον
[260]	ἴσως οὐκ ἂν μάχοιτο ἔτι·	τάχα	δ' ἂν φαίη τῶν εἰδῶν
[247]	Τὸ ποῖον δή; λέγε, καὶ	τάχα	εἰσόμεθα. (Ξένος) Λέγω δὴ τὸ
[254]	Οὐκοῦν περὶ μὲν τούτου καὶ	τάχα	ἐπισκεψόμεθα σαφέστερον, ἂν ἔτι βουλομένοις
[243]	τῆς ἀπορίας. (Θεαίτητος) Ὁρῶ. (Ξένος)	Τάχα	τοίνυν ἴσως οὐχ ἧττον κατὰ
[226]	πῃ δυνώμεθα κατιδεῖν εἴδη. (Θεαίτητος)	Ταχεῖαν	ὡς ἐμοὶ σκέψιν ἐπιτάττεις. (Ξένος)
[235]	συνδοκεῖ. (Ξένος) Δέδοκται τοίνυν ὅτι	τάχιστα	διαιρεῖν τὴν εἰδωλοποιικὴν τέχνην, καὶ
[229]	μοι δοκοῦμεν τῇδε ἄν πῃ	τάχιστα	εὑρεῖν. (Θεαίτητος) Πῇ; (Ξένος) Τὴν
[252]	προσκοινωνοῦν; (Θεαίτητος) Οὐκ ἔσται. (Ξένος)	Ταχὺ	δὴ ταύτῃ γε τῇ συνομολογίᾳ
[234]	ἄλλων συμπάντων· καὶ τοίνυν καὶ	ταχὺ	ποιήσας αὐτῶν ἕκαστα πάνυ σμικροῦ
[236]	λόγου συνειθισμένον συνεπεσπάσατο πρὸς τὸ	ταχὺ	συμφῆσαι; (Θεαίτητος) Πῶς καὶ πρὸς
[259]	καθάπερ ἡμεῖς λέγομεν, ὅτι συμμείγνυταί	τε	ἀλλήλοις τὰ γένη καὶ τό
[232]	αὐτοί τε ἀντειπεῖν δεινοὶ τούς	τε	ἄλλους ὅτι ποιοῦσιν ἅπερ αὐτοὶ
[222]	ὦ ξένε, ἡγοῦμαι ζῷον, θήραν	τε	ἀνθρώπων εἶναι λέγω. (Ξένος) Διττὴν
[232]	λέγηταί τι, σύνισμεν ὡς αὐτοί	τε	ἀντειπεῖν δεινοὶ τούς τε ἄλλους
[230]	καὶ σκληρῶν δοξῶν ἀπαλλάττονται πασῶν	(τε)	ἀπαλλαγῶν ἀκούειν τε ἡδίστην καὶ
[242]	τὸν περὶ ταῦτ' ἔλεγχον ἀεί	τε	ἀπειρηκὼς ἐγὼ τυγχάνω καὶ δὴ
[249]	τὸ πᾶν ἑστηκὸς ἀποδέχεσθαι, τῶν	τε	αὖ πανταχῇ τὸ ὂν κινούντων
[219]	θνητὸν πᾶν σῶμα θεραπεία, τό	τε	αὖ περὶ τὸ σύνθετον καὶ
[242]	ἢ θερμὸν καὶ ψυχρόν, συνοικίζει	τε	αὐτὰ καὶ ἐκδίδωσι· τὸ δὲ
[252]	(Ξένος) Πῶς; (Θεαίτητος) Ὅτι κίνησίς	τε	αὐτὴ παντάπασιν ἵσταιτ' ἂν καὶ
[238]	αὖ καὶ σμικρὸν ἔμπροσθεν ἄφθεγκτόν	τε	αὐτὸ καὶ ἄῤῥητον καὶ ἄλογον
[262]	ῥήματα τοῖς ὀνόμασι. Διὸ λέγειν	τε	αὐτὸν ἀλλ' οὐ μόνον ὀνομάζειν
[264]	τῷ λόγῳ συγγενῶν ὄντων ψευδῆ	(τε)	αὐτῶν ἔνια καὶ ἐνίοτε εἶναι.
[245]	(Ξένος) Ἀληθέστατα μέντοι λέγεις. πεπονθός	τε	γὰρ τὸ ὂν ἓν εἶναί
[220]	τῆς ἐναντίας ταύτῃ πληγῆς, ἀγκίστρῳ	τε	γιγνόμενον καὶ τῶν ἰχθύων οὐχ
[218]	οἷον ἀσπαλιευτής· ἆρ' οὐ πᾶσί	τε	γνώριμον καὶ σπουδῆς οὐ πάνυ
[244]	ἀποκρίνασθαι. (Θεαίτητος) Πῶς; (Ξένος) Τό	τε	δύο ὀνόματα ὁμολογεῖν εἶναι μηδὲν
[219]	πρὸς ἑκόντας μεταβλητικὸν ὂν διά	τε	δωρεῶν καὶ μισθώσεων καὶ ἀγοράσεων,
[233]	ὀρθῶς μήτε ἐκείνοις ἐφαίνοντο, φαινόμενοί	τε	εἰ μηδὲν αὖ μᾶλλον ἐδόκουν
[255]	στάσιν, τοῦτο οὐδέτερον αὐτοῖν οἷόν	τε	εἶναι. (Θεαίτητος) Τί δή; (Ξένος)
[252]	προσαγορεύειν. (Θεαίτητος) Πῶς; (Ξένος) Τῷ	τε	εἶναί” που περὶ πάντα ἀναγκάζονται
[267]	μαλακισθέντες καὶ παρέντες (ἑτέρῳ συναγαγεῖν	τε	εἰς ἓν καὶ πρέπουσαν ἐπωνυμίαν
[224]	καὶ τὸν μαθήματα συνωνούμενον πόλιν	τε	ἐκ πόλεως νομίσματος ἀμείβοντα ταὐτὸν
[239]	(Θεαίτητος) Δῆλον ὅτι φήσομεν τά	τε	ἐν τοῖς ὕδασι καὶ κατόπτροις
[266]	γεγονότα. (Θεαίτητος) Ποῖα; (Ξένος) Τά	τε	ἐν τοῖς ὕπνοις καὶ ὅσα
[234]	ἀκουόντων ἆρ' οὐκ ἀνάγκη χρόνου	τε	ἐπελθόντος αὐτοῖς ἱκανοῦ καὶ προϊούσης
[240]	ἀφορίσαντες ἡμῖν αὐτοῖς συμφωνεῖν οἷοί	τε	ἐσόμεθα; (Θεαίτητος) Πῇ καὶ τὸ
[245]	ὂν τοῦ ἑνὸς οὕτως ἕν	τε	ἔσται καὶ ὅλον, ἢ παντάπασι
[241]	ὁμολογηθέντων σχολῇ ποτέ τις οἷός	τε	ἔσται περὶ λόγων ψευδῶν λέγων
[230]	ἀπαλλάττονται πασῶν (τε) ἀπαλλαγῶν ἀκούειν	τε	ἡδίστην καὶ τῷ πάσχοντι βεβαιότατα
[222]	ἡμῖν διόρισον. (Θεαίτητος) Ἀλλ' ἡμᾶς	τε	ἥμερον, ὦ ξένε, ἡγοῦμαι ζῷον,
[256]	ἕτερον τοῦ ἑτέρου, καθάπερ ταὐτοῦ	τε	ἦν ἄλλο καὶ τῆς στάσεως;
[216]	λόγον λέληθας; ὅς φησιν ἄλλους	(τε	θεοὺς τοῖς ἀνθρώποις ὁπόσοι μετέχουσιν
[237]	ᾗ βέλτιστα διέξεισι σκοπῶν αὐτός	τε	ἴθι κἀμὲ κατὰ ταύτην τὴν
[252]	ταῖς μεγίσταις ἀνάγκαις ἀδύνατον, κίνησίν	τε	ἵστασθαι καὶ στάσιν κινεῖσθαι; (Θεαίτητος)
[252]	ἐπικοινωνίας; (Θεαίτητος) Τοῦτο μὲν οἷός	τε	κἀγὼ διαλύειν. (Ξένος) Πῶς; (Θεαίτητος)
[221]	ἄρα τῆς ἀσπαλιευτικῆς πέρι σύ	τε	κἀγὼ (συνωμολογήκαμεν οὐ μόνον τοὔνομα,
[218]	ἔστι. Νῦν γὰρ δὴ σύ	τε	κἀγὼ τούτου πέρι τοὔνομα μόνον
[268]	θαυματοποιικὸν μόριον, ταύτης τῆς γενεᾶς	τε	καὶ αἵματος” ὃς ἂν φῇ
[230]	τὰ μέγιστα ἀκάθαρτον ὄντα, ἀπαίδευτόν	τε	καὶ αἰσχρὸν γεγονέναι ταῦτα ἃ
[252]	πορεύονται. (Θεαίτητος) Κομιδῇ λέγεις ὅμοιόν	τε	καὶ ἀληθές. (Ξένος) Τί δ'
[263]	δῆλον ὅτι ταῦτά γε ψευδῆ	τε	καὶ ἀληθῆ πάνθ' ἡμῶν ἐν
[263]	ῥημάτων γιγνομένη καὶ ὀνομάτων ὄντως	τε	καὶ ἀληθῶς γίγνεσθαι λόγος ψευδής.
[266]	δὲ ἡνίκ' ἂν φῶς οἰκεῖόν	τε	καὶ ἀλλότριον περὶ τὰ λαμπρὰ
[244]	πᾶν τοὐναντίον. Ταῦτα δὴ λέγοντές	τε	καὶ ἀξιοῦντες παρά τε τούτων
[263]	(Θεαίτητος) Τὸ ποῖον; (Ξένος) Φάσιν	τε	καὶ ἀπόφασιν. (Θεαίτητος) Ἴσμεν. ~(Ξένος)
[238]	καθ' αὑτό, ἀλλ' ἔστιν ἀδιανόητόν	τε	καὶ ἄῤῥητον καὶ ἄφθεγκτον καὶ
[243]	δόξῃ, περὶ δὲ τοῦ μεγίστου	τε	καὶ ἀρχηγοῦ πρώτου νῦν σκεπτέον.
[247]	ἐπαισχυνθεῖεν οἵ γε αὐτῶν σπαρτοί	τε	καὶ αὐτόχθονες, ἀλλὰ διατείνοιντ' ἂν
[268]	εἰρωνεύεσθαι καθορῶ, τὸν δὲ ἰδίᾳ	τε	καὶ βραχέσι λόγοις ἀναγκάζοντα τὸν
[267]	καίτοι τίνα μείζω διαίρεσιν ἀγνωσίας	τε	καὶ γνώσεως θήσομεν; (Θεαίτητος) Οὐδεμίαν.
[266]	γὰρ οὖν. (Ξένος) Οὐκοῦν ἐφάνη	τε	καὶ διὰ ταῦτα δὴ καταριθμήσομεν
[237]	παῖ, παισὶν ἡμῖν οὖσιν ἀρχόμενός	τε	καὶ διὰ τέλους τοῦτο ἀπεμαρτύρατο,
[253]	ὡς ἐγᾦμαι, πλὴν τῷ καθαρῶς	τε	καὶ δικαίως φιλοσοφοῦντι. (Θεαίτητος) Πῶς
[263]	(Ξένος) Τί δὲ δή; διάνοιά	τε	καὶ δόξα καὶ φαντασία, μῶν
[260]	Καὶ μὴν ἀπάτης οὔσης εἰδώλων	τε	καὶ εἰκόνων ἤδη καὶ φαντασίας
[216]	ὄντας ἐν τοῖς λόγοις ἐποψόμενός	τε	καὶ ἐλέγξων, θεὸς ὤν τις
[263]	(Θεαίτητος) Δῆλον ὅτι περὶ ἐμοῦ	τε	καὶ ἐμός. (Ξένος) Τί δὲ
[242]	λέγειν ὡς τὸ ὂν πολλά	τε	καὶ ἕν ἐστιν, ἔχθρᾳ δὲ
[235]	οὕτω δυναμένων μετιέναι καθ' ἕκαστά	τε	καὶ ἐπὶ πάντα μέθοδον. (Θεαίτητος)
[265]	διανοίας φυούσης, ἢ μετὰ λόγου	τε	καὶ ἐπιστήμης θείας ἀπὸ θεοῦ
[258]	μὴ ὂν κατὰ ταὐτὸν ἦν	τε	καὶ ἔστι μὴ ὄν, ἐνάριθμον
[244]	γε ὂν τὸ ὂν μέσον	τε	καὶ ἔσχατα ἔχει, ταῦτα δὲ
[229]	πρὸς τοὺς ὑεῖς μάλιστ' ἐχρῶντό	τε	καὶ ἔτι πολλοὶ χρῶνται τὰ
[242]	ἡμῖν Ἐλεατικὸν ἔθνος, ἀπὸ Ξενοφάνους	τε	καὶ ἔτι πρόσθεν ἀρξάμενον, ὡς
[217]	Τῷ μέν, ὦ Σώκρατες, ἀλύπως	τε	καὶ εὐηνίως προσδιαλεγομένῳ ῥᾷον οὕτω,
[216]	ἥκιστα θεὸν συνοπαδὸν γιγνόμενον ὕβρεις	τε	καὶ εὐνομίας τῶν ἀνθρώπων καθορᾶν.
[241]	εἰπεῖν ὡς ἔστιν (ἐν δόξαις	τε	καὶ κατὰ λόγους; τῷ γὰρ
[232]	Τά γε μὴν περὶ πασῶν	τε	καὶ κατὰ μίαν ἑκάστην τέχνην,
[258]	γὰρ θατέρου φύσιν ἀποδείξαντες οὖσάν	(τε	καὶ κατακεκερματισμένην ἐπὶ πάντα τὰ
[260]	που τὸ ψεῦδος ἐν διανοίᾳ	τε	καὶ λόγοις γιγνόμενον. (Θεαίτητος) Οὕτως.
[267]	φαίνεσθαι ποιεῖν, ὅτι μάλιστα ἔργοις	τε	καὶ λόγοις μιμούμενοι; (Θεαίτητος) Καὶ
[262]	ῥήματα κεράσῃ. Τότε δ' ἥρμοσέν	τε	καὶ λόγος ἐγένετο εὐθὺς ἡ
[260]	μετὰ τοῦτο σκεπτέον εἰ δόξῃ	τε	καὶ λόγῳ μείγνυται. (Θεαίτητος) Τί
[268]	καταφαίνεσθόν τινε· τὸν μὲν δημοσίᾳ	τε	καὶ μακροῖς λόγοις πρὸς πλήθη
[253]	οὕτως; ὁ μὲν τοὺς συγκεραννυμένους	τε	καὶ μὴ τέχνην ἔχων γιγνώσκειν
[238]	μὴ ὂν δεῖν μετέχειν, ἄρτι	τε	καὶ νῦν οὕτως ἓν αὐτὸ
[256]	ὅτι μετέχει τοῦ ὄντος, εἶναί	τε	καὶ ὄντα. (Θεαίτητος) Κινδυνεύει. (Ξένος)
[232]	Τί δ' ὅσα φανερὰ γῆς	τε	καὶ οὐρανοῦ καὶ τῶν περὶ
[232]	ταῖς ἰδίαις συνουσίαις, ὁπόταν γενέσεώς	τε	καὶ οὐσίας πέρι κατὰ πάντων
[263]	εἷς ἄλλως εἴποι πλὴν ἐμόν	τε	καὶ περὶ ἐμοῦ. (Ξένος) Ποιὸν
[242]	τοῦ τὰ ὄντα διορίσασθαι πόσα	τε	καὶ ποῖά ἐστιν. (Θεαίτητος) Πῇ;
[262]	λόγον εἶναι φῂς τοῦτον ἐλάχιστόν	τε	καὶ πρῶτον; (Θεαίτητος) Ἔγωγε. (Ξένος)
[262]	σχεδὸν τῶν λόγων ὁ πρῶτός	τε	καὶ σμικρότατος. (Θεαίτητος) Πῶς ἄρ'
[217]	μὴ χαρίζεσθαι καὶ τοῖσδε, ἄλλως	τε	καὶ σοῦ λέξαντος ὡς εἶπες,
[251]	κοινωνίας εἰς μηδέν. Οὐκοῦν κίνησίς	τε	καὶ στάσις οὐδαμῇ μεθέξετον οὐσίας;
[249]	ἀκίνητα καὶ κεκινημένα, τὸ ὄν	τε	καὶ τὸ πᾶν συναμφότερα λέγειν.
[266]	ταῦτα θείας ἔργα ποιήσεως, αὐτό	τε	καὶ τὸ παρακολουθοῦν εἴδωλον ἑκάστῳ.
[242]	δὲ καὶ φίλα γιγνόμενα γάμους	τε	καὶ τόκους καὶ τροφὰς τῶν
[248]	γὰρ ἂν εἰς ὕστερον ἡμῖν	τε	καὶ τούτοις (ἕτερον ἂν φανείη.
[244]	(Θεαίτητος) Πῶς γὰρ οὐ φήσουσί	τε	καὶ φασίν; (Ξένος) Εἰ τοίνυν
[237]	τί καὶ ἐπὶ ποῖον αὐτόν	τε	καταχρήσασθαι καὶ τῷ πυνθανομένῳ δεικνύναι;
[256]	ἀνάγκης τὸ μὴ ὂν ἐπί	τε	κινήσεως εἶναι καὶ κατὰ πάντα
[253]	διωρισμένας· τοῦτο δ' (ἔστιν, ᾗ	τε	κοινωνεῖν ἕκαστα δύναται καὶ ὅπῃ
[216]	ὁμολογίαν, ὦ Σώκρατες, ἥκομεν αὐτοί	τε	κοσμίως καὶ τόνδε τινὰ ξένον
[226]	(Ξένος) Τὰ τοιάδε, οἷον διηθεῖν	τε	λέγομεν καὶ διαττᾶν καὶ βράττειν
[241]	ἔσται βασανίζειν, καὶ βιάζεσθαι τό	τε	μὴ ὂν ὡς ἔστι κατά
[219]	ὃ δὴ (σκεῦος ὠνομάκαμεν, ἥ	τε	μιμητική, σύμπαντα ταῦτα δικαιότατ' ἂν
[251]	(Ξένος) Ὅθεν γε οἶμαι τοῖς	τε	νέοις καὶ τῶν γερόντων τοῖς
[254]	γενῶν ἃ νυνδὴ διῇμεν τό	τε	ὂν αὐτὸ καὶ στάσις καὶ
[259]	ἀλλήλοις τὰ γένη καὶ τό	τε	ὂν καὶ θάτερον διὰ πάντων
[254]	πῶς ἔχει δυνάμεως, ἵνα τό	τε	ὂν καὶ μὴ ὂν εἰ
[245]	ἀποκωλύει, καὶ ταύτῃ δὴ πᾶν	τε	ὂν καὶ ὅλον ἓν εἶναι.
[250]	ἐπειδὴ δὲ ἐξ ἴσου τό	τε	ὂν καὶ τὸ μὴ ὂν
[262]	λέγηται λέων” ἔλαφος” ἵππος, ὅσα	τε	ὀνόματα τῶν τὰς πράξεις αὖ
[241]	οὕτω κατὰ ταὐτὰ νομισθήσεται (τά	τε	ὄντα λέγων μὴ εἶναι καὶ
[245]	πλείω τὰ πάντα γίγνεται, τοῦ	τε	ὄντος καὶ τοῦ ὅλου χωρὶς
[249]	δ' οὖν, ὦ Θεαίτητε, ἀκινήτων	τε	ὄντων νοῦν μηδενὶ περὶ μηδενὸς
[227]	ἐντὸς σωμάτων ὑπὸ γυμναστικῆς (ἰατρικῆς	τε	ὀρθῶς διακρινόμενα καθαίρεται καὶ περὶ
[264]	τοιοῦτον αὖ πάθος ἆρ' οἷόν	τε	ὀρθῶς εἰπεῖν ἕτερόν τι πλὴν
[259]	ἀπὸ παντὸς ἐπιχειρεῖν (ἀποχωρίζειν ἄλλως	τε	οὐκ ἐμμελὲς καὶ δὴ καὶ
[237]	διζήμενος εἶργε νόημα. (Παρ' ἐκείνου	τε	οὖν μαρτυρεῖται, καὶ μάλιστά γε
[234]	ἱκανοῦ καὶ προϊούσης ἡλικίας τοῖς	τε	οὖσι προσπίπτοντας ἐγγύθεν καὶ διὰ
[232]	Τὰ Πρωταγόρειά μοι φαίνῃ περί	τε	πάλης καὶ (τῶν ἄλλων τεχνῶν
[245]	Τοὺς μὲν τοίνυν διακριβολογουμένους ὄντος	τε	πέρι καὶ μή, πάντας μὲν
[251]	παντὶ πρόχειρον ὡς ἀδύνατον τά	τε	πολλὰ ἓν καὶ τὸ ἓν
[225]	ὅσον μὲν γὰρ γίγνεται μήκεσί	τε	πρὸς ἐναντία μήκη λόγων καὶ
[218]	δέχομαι παντάπασιν ἐξ ὧν αὐτός	τε	πρότερον διείλεγμαι καὶ σὺ τὰ
[263]	ἔοικεν ἡ τοιαύτη σύνθεσις ἔκ	τε	ῥημάτων γιγνομένη καὶ ὀνομάτων ὄντως
[250]	τιθείς, ὡς ὑπ' ἐκείνου τήν	τε	στάσιν καὶ τὴν κίνησιν περιεχομένην,
[255]	(Θεαίτητος) Τί δή; (Ξένος) Κίνησίς	τε	στήσεται καὶ στάσις αὖ κινηθήσεται·
[245]	τὸ παράπαν τοῦ ὅλου, ταὐτά	τε	(ταῦτα ὑπάρχει τῷ ὄντι, καὶ
[254]	αὖ νῦν οὕτως εἰρήκαμεν τό	τε	ταὐτὸν καὶ θάτερον; πότερα δύο
[255]	ὄντων αὐτῶν σκεπτέον, ~ἢ τό	τε	ταὐτὸν (τοῦτο καὶ θάτερον ὡς
[259]	καθ' ἕκαστον ἐλέγχοντα ἐπακολουθεῖν, ὅταν	τέ	τις ἕτερον ὄν πῃ ταὐτὸν
[243]	ὅτε μὲν ἦν νεώτερος, τοῦτό	τε	τὸ νῦν ἀπορούμενον ὁπότε τις
[224]	συνίεμεν. (Θεαίτητος) Ναί. ~(Ξένος) Μουσικήν	τε	τοίνυν συνάπασαν λέγωμεν, ἐκ πόλεως
[254]	τοῦτον, ἕτερον μὴν τρόπον ἥ	τε	τοῦ σοφιστοῦ χαλεπότης ἥ τε
[244]	ἔχον. (Θεαίτητος) Πῇ; (Ξένος) Τιθείς	τε	τοὔνομα τοῦ πράγματος ἕτερον δύο
[247]	ἀσώματον, ἐξαρκεῖ. Τὸ γὰρ ἐπί	τε	τούτοις ἅμα καὶ ἐπ' ἐκείνοις
[254]	τε τοῦ σοφιστοῦ χαλεπότης ἥ	τε	τούτου. (Θεαίτητος) Πῶς; (Ξένος) Ὁ
[244]	λέγοντές τε καὶ ἀξιοῦντες παρά	τε	τούτων καὶ παρὰ τῶν ἄλλων
[227]	Ποῖα καὶ τίνι; ~(Ξένος) Τά	τε	τῶν ζῴων, ὅσα ἐντὸς σωμάτων
[259]	τις ἔλεγχος οὗτος ἀληθινὸς ἄρτι	τε	τῶν ὄντων τινὸς ἐφαπτομένου δῆλος
[252]	ἀνάστατα γέγονεν, ὡς ἔοικεν, ἅμα	τε	τῶν τὸ πᾶν κινούντων καὶ
[219]	καὶ τὸ τῆς γνωρίσεως τό	τε	χρηματιστικὸν καὶ ἀγωνιστικὸν καὶ θηρευτικόν,
[251]	δήπου πόλλ' ἄττα ἐπονομάζοντες, τά	τε	χρώματα ἐπιφέροντες αὐτῷ καὶ τὰ
[260]	πάντ' εἶναι, μειγνυμένου δὲ δόξα	τε	ψευδὴς γίγνεται καὶ λόγος· τὸ
[237]	διὰ τέλους τοῦτο ἀπεμαρτύρατο, πεζῇ	τε	ὧδε ἑκάστοτε λέγων καὶ μετὰ
[251]	γοῦν λόγον ὅπῃπερ ἂν οἷοί	τε	ὦμεν εὐπρεπέστατα διωσόμεθα οὕτως ἀμφοῖν
[251]	περὶ φρόνησιν κτήσεως τὰ τοιαῦτα	τεθαυμακόσι,	καὶ δή τι καὶ πάσσοφον
[261]	διαπεπέρανται, τό τοι μέγιστον ἡμῖν	τεῖχος	ᾑρημένον ἂν εἴη, τὰ δ'
[224]	μὲν ὠνούμενος, τὰ δὲ καὶ	τεκταινόμενος	αὐτὸς μαθήματα περὶ τὰ αὐτὰ
[268]	καθάπερ ἔμπροσθεν, τοὔνομα συμπλέξαντες ἀπὸ	τελευτῆς	ἐπ' ἀρχήν; (Θεαίτητος) Πάνυ μὲν
[259]	ἀφιλοσόφου. (Θεαίτητος) Τί δή; (Ξένος)	Τελεωτάτη	πάντων λόγων ἐστὶν ἀφάνισις τὸ
[237]	ἐπιχειρῇ μὴ ὂν φθέγγεσθαι; (Θεαίτητος)	Τέλος	γοῦν ἂν ἀπορίας ὁ λόγος
[237]	οὖσιν ἀρχόμενός τε καὶ διὰ	τέλους	τοῦτο ἀπεμαρτύρατο, πεζῇ τε ὧδε
[265]	δὲ θεῖον. (Θεαίτητος) Ὀρθῶς. (Ξένος)	Τέμνε	δὴ δυοῖν οὔσαιν δίχα ἑκατέραν
[219]	θηρευτικὴν ἄλογον τὸ μὴ οὐ	τέμνειν	διχῇ. (Θεαίτητος) Λέγε ὅπῃ. (Ξένος)
[227]	(πειρώμενος αὖ τὸ λεχθὲν διχῇ	τέμνειν.	(Θεαίτητος) Καθ' ὁποῖ' ἂν ὑφηγῇ
[223]	μὴν αὖ φήσομεν ἀγοραστικὴν διχῇ	τέμνεσθαι.	(Θεαίτητος) Πῇ; (Ξένος) Τὴν μὲν
[221]	νευστικοῦ μέρους, τὸ δὲ πεζοῦ	τέμνοντες.	(Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Καὶ τὸ
[266]	Οἷον τότε μὲν κατὰ πλάτος	τέμνων	τὴν ποιητικὴν πᾶσαν, νῦν δὲ
[242]	ἔχειν ἐπισκέψασθαι πρῶτον (μή πῃ	τεταραγμένοι	μὲν ὦμεν περὶ ταῦτα, ῥᾳδίως
[231]	κάπηλος ἀνεφάνη; (Θεαίτητος) Ναί, καὶ	τέταρτόν	γε αὐτοπώλης περὶ τὰ μαθήματα
[255]	ἓν εἶναι. (Θεαίτητος) Σχεδόν. (Ξένος)	Τέταρτον	δὴ πρὸς τοῖς τρισὶν εἴδεσιν
[225]	πάλιν ἐκεῖνον ἥκειν αὖ νῦν	τέταρτον	τὸν μεταδιωκόμενον ὑφ' ἡμῶν σοφιστήν;
[256]	αὐτὴν φήσομεν εἶναι, τοῦ δὲ	τετάρτου	μὴ φῶμεν, (ὁμολογήσαντες αὐτὰ εἶναι
[266]	δὲ αὖ κατὰ μῆκος. (Θεαίτητος)	Τετμήσθω.	(Ξένος) Τέτταρα μὴν αὐτῆς οὕτω
[237]	χαλεπόν. (Θεαίτητος) Τί δή; (Ξένος)	Τετόλμηκεν	ὁ λόγος οὗτος ὑποθέσθαι τὸ
[266]	κατὰ μῆκος. (Θεαίτητος) Τετμήσθω. (Ξένος)	Τέτταρα	μὴν αὐτῆς οὕτω τὰ πάντα
[239]	καὶ τὰ γεγραμμένα καὶ τὰ	τετυπωμένα	καὶ τἆλλα ὅσα που τοιαῦτ'
[228]	περὶ δύο παθήματε τούτω δύο	τέχνα	τινὲ ἐγενέσθην; (Θεαίτητος) Τίνε τούτω;
[257]	τινὰ (ἑαυτῆς ἰδίαν· διὸ πολλαὶ	τέχναι	τ' εἰσὶ λεγόμεναι καὶ ἐπιστῆμαι.
[226]	κερκίζειν, καὶ μυρία ἐν ταῖς	τέχναις	ἄλλα τοιαῦτα ἐνόντα ἐπιστάμεθα. ἦ
[265]	γ' ἐπειδὴ μιμητικὴ περιείληφεν αὐτὸν	τέχνη,	δῆλον ὡς αὐτὴν τὴν ποιητικὴν
[234]	τῶν ὄντων ἀπεργαζόμενος τῇ γραφικῇ	τέχνῃ	δυνατὸς ἔσται τοὺς ἀνοήτους τῶν
[234]	ἂν εἴη ἄλλη τις τοιαύτη	τέχνη;	(Ξένος) Τοὺς πολλοὺς οὖν, ὦ
[234]	γ' ὑπισχνούμενον δυνατὸν εἶναι μιᾷ	τέχνῃ	πάντα ποιεῖν γιγνώσκομέν που τοῦτο,
[233]	ἀλλὰ ποιεῖν καὶ δρᾶν μιᾷ	τέχνῃ	συνάπαντα ἐπίστασθαι πράγματα- (Θεαίτητος) Πῶς
[265]	μὲν φύσει λεγόμενα ποιεῖσθαι θείᾳ	τέχνῃ,	τὰ δ' ἐκ τούτων ὑπ'
[241]	τῇ τῶν ψευδουργῶν καὶ γοήτων	τέχνῃ	τιθέντες, ὁρᾷς ὡς εὔποροι καὶ
[231]	δέ; Τοὺς ταύτῃ χρωμένους τῇ	τέχνῃ	τίνας (φήσομεν; ἐγὼ μὲν γὰρ
[219]	διὰ ταῦτα συνάπαντα τὰ μέρη	τέχνη	τις κτητικὴ λεχθεῖσα ἂν διαπρέψειεν.
[232]	τε καὶ κατὰ μίαν ἑκάστην	τέχνην,	ἃ δεῖ πρὸς ἕκαστον αὐτὸν
[236]	φάντασμα ἀλλ' οὐκ εἰκόνα ἀπεργαζομένην	τέχνην	ἆρ' οὐ φανταστικὴν ὀρθότατ' ἂν
[266]	(Ξένος) Τί δὲ τὴν ἡμετέραν	τέχνην;	ἆρ' οὐκ αὐτὴν μὲν οἰκίαν
[221]	τοῦτο ἔχων. (Ξένος) Ἀλλά τινα	τέχνην	αὐτὸν ἡμῖν ἔχοντα, ὡς ἔοικε,
[240]	(Ξένος) Τί δὲ δή; Τὴν	τέχνην	αὐτοῦ τίνα ἀφορίσαντες ἡμῖν αὐτοῖς
[231]	ἦν τις ἀθλητής, τὴν ἐριστικὴν	τέχνην	ἀφωρισμένος. (Θεαίτητος) Ἦν γὰρ οὖν.
[265]	μὲν ἠρχόμεθα ποιητικὴν καὶ κτητικὴν	τέχνην	διαιρούμενοι; (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Καὶ
[223]	φαῖμεν ἂν ἢ> ἡδυντικήν τινα	τέχνην	εἶναι. (Θεαίτητος) Πῶς γὰρ οὔ;
[240]	αὐτὸν ἀπατᾶν φῶμεν καὶ τὴν	τέχνην	εἶναί τινα ἀπατητικὴν αὐτοῦ, τότε
[264]	μιμήματα τῶν ὄντων εἶναι καὶ	τέχνην	ἐκ ταύτης γίγνεσθαι τῆς διαθέσεως
[226]	ταῦτα μίαν οὖσαν ἐν ἅπασι	τέχνην	ἑνὸς ὀνόματος ἀξιώσομεν αὐτήν. (Θεαίτητος)
[235]	τὴν εἰκαστικὴν ὁρῶν ἐν αὐτῇ	τέχνην.	Ἔστι δ' αὕτη μάλιστα ὁπόταν
[221]	πρῶτον, πότερον ἰδιώτην ἤ τινα	τέχνην	ἔχοντα θετέον εἶναι τὸν ἀσπαλιευτήν.
[253]	τοὺς συγκεραννυμένους τε καὶ μὴ	τέχνην	ἔχων γιγνώσκειν μουσικός, ὁ δὲ
[234]	οὐ προσδοκῶμεν εἶναί τινα ἄλλην	τέχνην,	ᾗ αὖ δυνατὸν ὂν> (αὖ)
[235]	ὅτι τάχιστα διαιρεῖν τὴν εἰδωλοποιικὴν	τέχνην,	καὶ καταβάντας εἰς αὐτήν, ἐὰν
[232]	ὁ πάσχων αὐτὸ πρός τινα	τέχνην	οὐ δύναται κατιδεῖν ἐκεῖνο αὐτῆς
[222]	τὸ σύνολον, πιθανουργικήν τινα μίαν	(τέχνην	προσειπόντες. (Θεαίτητος) Ὀρθῶς. (Ξένος) Τῆς
[239]	τινα φήσομεν αὐτὸν ἔχειν φανταστικὴν	(τέχνην,	ῥᾳδίως ἐκ ταύτης τῆς χρείας
[232]	ἀτὰρ δὴ τὸ τῆς ἀντιλογικῆς	τέχνης	ἆρ' οὐκ ἐν κεφαλαίῳ περὶ
[253]	ὁποῖα ὁποίοις δυνατὰ κοινωνεῖν, ἢ	τέχνης	δεῖ τῷ μέλλοντι δρᾶν ἱκανῶς
[223]	δή; (Ξένος) Τὸ τῆς κτητικῆς	τέχνης	διπλοῦν ἦν εἶδός που, τὸ
[222]	(Ξένος) Τοῦτο μὲν τοίνυν ἐρωτικῆς	τέχνης	ἔστω εἶδος. (Θεαίτητος) Πάνυ γε.
[240]	ἡμῶν φήσομεν ὑπὸ τῆς ἐκείνου	τέχνης,	ἢ τί ποτ' ἐροῦμεν; (Θεαίτητος)
[231]	εἰκός. (Ξένος) Ἔστω δὴ διακριτικῆς	τέχνης	καθαρτική, καθαρτικῆς δὲ τὸ περὶ
[253]	μέλλοντι δρᾶν ἱκανῶς αὐτό; (Θεαίτητος)	Τέχνης.	(Ξένος) Ποίας; (Θεαίτητος) Τῆς γραμματικῆς.
[223]	Θεαίτητε, λόγον, ὡς ἔοικεν, ἡ	τέχνης	οἰκειωτικῆς, χειρωτικῆς> (κτητικῆς, θηρευτικῆς, ζῳοθηρίας,
[232]	τις πολλῶν φαίνηται, μιᾶς δὲ	τέχνης	ὀνόματι προσαγορεύηται, τὸ φάντασμα τοῦτο
[222]	ἀσπαλιευτὴς ἅμα ἀπὸ τῆς κτητικῆς	τέχνης	πορεύεσθον. (Θεαίτητος) Ἐοίκατον γοῦν. (Ξένος)
[226]	γένος, ὡς ἔοικεν, ἐριστικῆς ὂν	τέχνης,	τῆς ἀντιλογικῆς, τῆς ἀμφισβητητικῆς, τῆς
[221]	τοὖργον εἰλήφαμεν ἱκανῶς. Συμπάσης γὰρ	τέχνης	τὸ μὲν ἥμισυ μέρος κτητικὸν
[223]	γάρ τι φαύλης μέτοχόν ἐστι	τέχνης	τὸ νῦν ζητούμενον, ἀλλ' εὖ
[234]	Παιδιᾶς δὲ ἔχεις ἤ τι	τεχνικώτερον	ἢ καὶ χαριέστερον εἶδος ἢ
[219]	καί μοι λέγε· πότερον ὡς	τεχνίτην	αὐτὸν ἤ τινα ἄτεχνον, ἄλλην
[224]	(Θεαίτητος) Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος)	Τεχνοπωλικὸν	μὴν τό γε περὶ τἆλλα
[232]	τε πάλης καὶ (τῶν ἄλλων	τεχνῶν	εἰρηκέναι. (Ξένος) Καὶ πολλῶν γε,
[219]	καὶ ποιητικῆς συμπασῶν οὐσῶν τῶν	τεχνῶν	ἐν ποτέρᾳ τὴν ἀσπαλιευτικήν, ὦ
[253]	Καὶ κατὰ τῶν ἄλλων δὴ	τεχνῶν	καὶ ἀτεχνιῶν τοιαῦτα εὑρήσομεν ἕτερα.
[224]	μὲν περὶ (τὰ τῶν ἄλλων	τεχνῶν	μαθήματα ἑτέρῳ, τὸ δὲ περὶ
[229]	καὶ δειλίαν ἡ κολαστικὴ πέφυκε	τεχνῶν	μάλιστα δὴ πασῶν προσήκουσα Δίκῃ.
[219]	(Ξένος) Ἀλλὰ μὴν τῶν γε	τεχνῶν	πασῶν σχεδὸν εἴδη δύο. (Θεαίτητος)
[227]	κτήσασθαι γὰρ (ἕνεκα νοῦν πασῶν	τεχνῶν	τὸ συγγενὲς καὶ τὸ μὴ
[241]	φαντασμάτων αὐτῶν, ἢ καὶ περὶ	τεχνῶν	τῶν ὅσαι περὶ ταῦτά εἰσι,
[234]	καὶ ὁμώνυμα τῶν ὄντων ἀπεργαζόμενος	τῇ	γραφικῇ τέχνῃ δυνατὸς ἔσται τοὺς
[238]	φθέγξαιτο ἄν τις ἢ καὶ	τῇ	διανοίᾳ τὸ παράπαν λάβοι τὰ
[226]	θηρίον καὶ τὸ λεγόμενον οὐ	τῇ	ἑτέρᾳ ληπτόν; (Θεαίτητος) Οὐκοῦν ἀμφοῖν
[232]	τοίνυν ἡμεῖς γε αὐτὸ ἐν	τῇ	ζητήσει δι' ἀργίαν πάσχωμεν, ἀλλ'
[244]	τι βαιότερον πελέναι χρεόν ἐστι	τῇ	ἢ τῇ, τοιοῦτόν γε ὂν
[249]	ὅτι νῦν ἐσμεν ἐν ἀγνοίᾳ	τῇ	πλείστῃ περὶ αὐτοῦ, φαινόμεθα δέ
[261]	δηλοῦντά τι συναρμόττει, τὰ δὲ	τῇ	συνεχείᾳ μηδὲν σημαίνοντα ἀναρμοστεῖ. (Θεαίτητος)
[252]	(Ξένος) Ταχὺ δὴ ταύτῃ γε	τῇ	συνομολογίᾳ πάντα ἀνάστατα γέγονεν, ὡς
[231]	Τί δέ; Τοὺς ταύτῃ χρωμένους	τῇ	τέχνῃ τίνας (φήσομεν; ἐγὼ μὲν
[244]	πελέναι χρεόν ἐστι τῇ ἢ	τῇ,	τοιοῦτόν γε ὂν τὸ ὂν
[254]	(Ξένος) Ὁ δέ γε φιλόσοφος,	τῇ	τοῦ ὄντος ἀεὶ διὰ λογισμῶν
[222]	δωροφορικόν; (Θεαίτητος) Οὐ μανθάνω. (Ξένος)	Τῇ	τῶν ἐρώντων θήρᾳ τὸν νοῦν,
[227]	οὖν, ὦ Θεαίτητε. Ἀλλὰ γὰρ	τῇ	τῶν λόγων μεθόδῳ σπογγιστικῆς ἢ
[241]	ἀπορίας, ἐὰν αὐτὸν διερευνῶμεν ἐν	τῇ	τῶν ψευδουργῶν καὶ γοήτων τέχνῃ
[261]	ἔστι γὰρ ἡμῖν που τῶν	τῇ	φωνῇ περὶ τὴν οὐσίαν δηλωμάτων
[243]	ταὐτὸν τοῦτο πάθος εἰληφότες ἐν	τῇ	ψυχῇ περὶ μὲν τοῦτο εὐπορεῖν
[250]	παρὰ ταῦτα τὸ ὂν ἐν	τῇ	ψυχῇ τιθείς, ὡς ὑπ' ἐκείνου
[260]	οὐκ ἔμαθον. (Ξένος) Ἀλλ' ἴσως	τῇδ'	ἑπόμενος ῥᾷστ' ἂν μάθοις. (Θεαίτητος)
[229]	Σκοπῶ. (Ξένος) Καί μοι δοκοῦμεν	τῇδε	ἄν πῃ τάχιστα εὑρεῖν. (Θεαίτητος)
[219]	ἂν ἔχοι. (Ξένος) Φέρε δή,	τῇδε	ἀρχώμεθα αὐτοῦ. καί μοι λέγε·
[223]	οὖν. (Ξένος) Ἔτι δὲ καὶ	τῇδε	ἴδωμεν· οὐ γάρ τι φαύλης
[232]	σκέψις ἡμῖν ἐξ ἀρχῆς ἔστω	τῇδέ	(πῃ. Φέρε, περὶ τῶν θείων,
[254]	μετὰ τοῦτο συνεπισπώμεθα τῷ λόγῳ	τῇδε	σκοποῦντες, μὴ περὶ πάντων τῶν
[237]	γάρ; (Θεαίτητος) Ἀδύνατον. (Ξένος) Ἆρα	τῇδε	σκοπῶν σύμφης, ὡς ἀνάγκη τόν
[265]	ἄψυχα ἐν γῇ συνίσταται σώματα	τηκτὰ	καὶ ἄτηκτα, μῶν ἄλλου τινὸς
[236]	δὲ εἴ τις λάβοι τὰ	τηλικαῦτα	ἱκανῶς ὁρᾶν, μηδ' εἰκὸς ᾧ
[234]	παραγενομένων; (Θεαίτητος) Ὡς γοῦν ἐμοὶ	τηλικῷδε	ὄντι κρῖναι. οἶμαι δὲ καὶ
[229]	τάχιστα εὑρεῖν. (Θεαίτητος) Πῇ; (Ξένος)	Τὴν	ἄγνοιαν ἰδόντες εἴ πῃ κατὰ
[235]	βασιλικοῦ λόγου, κἀκείνῳ παραδόντας ἀποφῆναι	τὴν	ἄγραν· ἐὰν δ' ἄρα κατὰ
[221]	(Ξένος) Δίχα που νυνδὴ διείλομεν	τὴν	ἄγραν πᾶσαν, νευστικοῦ μέρους, τὸ
[246]	ἄττα καὶ ἀσώματα εἴδη βιαζόμενοι	τὴν	ἀληθινὴν οὐσίαν εἶναι· τὰ δὲ
[259]	ἕκαστον ἀπὸ πάντων· διὰ γὰρ	τὴν	ἀλλήλων τῶν εἰδῶν συμπλοκὴν ὁ
[233]	μηδὲν αὖ μᾶλλον ἐδόκουν διὰ	τὴν	ἀμφισβήτησιν εἶναι φρόνιμοι, τὸ σὸν
[231]	οὐ γὰρ περὶ σμικρῶν ὅρων	τὴν	ἀμφισβήτησιν οἴομαι (γενήσεσθαι τότε ὁπόταν
[246]	οἷον γιγαντομαχία τις εἶναι διὰ	τὴν	ἀμφισβήτησιν περὶ τῆς οὐσίας πρὸς
[229]	γοῦν εἰκός, ὡς εἰπεῖν κατὰ	τὴν	ἀνθρωπίνην δόξαν. (Ξένος) Τί δέ;
[242]	ἐπὶ τὸν ἔλεγχον τοῦτον καὶ	τὴν	ἀπόδειξιν ἴῃς, θαῤῥῶν ἴθι τούτου
[239]	ἔχειν ὄμματα. (Θεαίτητος) Πῶς; (Ξένος)	Τὴν	ἀπόκρισιν ὅταν οὕτως αὐτῷ διδῷς
[249]	δοκοῦμεν νῦν αὐτοῦ γνώσεσθαι πέρι	τὴν	ἀπορίαν τῆς σκέψεως. (Θεαίτητος) Πῶς
[238]	πρώτη. περὶ γὰρ αὐτὴν αὐτοῦ	τὴν	ἀρχὴν οὖσα τυγχάνει. (Θεαίτητος) Πῶς
[233]	(Θεαίτητος) Πῶς πάντα εἶπες; (Ξένος)	Τὴν	ἀρχὴν τοῦ ῥηθέντος σύ γ'
[219]	οὐσῶν τῶν τεχνῶν ἐν ποτέρᾳ	τὴν	ἀσπαλιευτικήν, ὦ Θεαίτητε, τιθῶμεν; (Θεαίτητος)
[255]	εἶναι τῶν ἄλλων οὐ διὰ	τὴν	αὑτοῦ φύσιν, ἀλλὰ διὰ τὸ
[250]	τούτων. (Θεαίτητος) Ἔοικεν. (Ξένος) Κατὰ	τὴν	αὑτοῦ φύσιν ἄρα τὸ ὂν
[258]	τὸ μὴ ὂν βεβαίως ἐστὶ	τὴν	αὑτοῦ φύσιν ἔχον, ὥσπερ τὸ
[219]	διήλθομεν ἅπαντα εἶχεν εἰς τοῦτο	τὴν	αὑτῶν δύναμιν. (Θεαίτητος) Εἶχε γὰρ
[258]	ὂν τοῦ μὴ ὄντος ἀπεφηνάμεθα·	τὴν	γὰρ θατέρου φύσιν ἀποδείξαντες οὖσάν
[217]	Μὴ τοίνυν, ὦ ξένε, ἡμῶν	τήν	γε πρώτην αἰτησάντων χάριν ἀπαρνηθεὶς
[222]	(Ξένος) Ὁ δέ γε ἐπὶ	(τὴν)	γῆν καὶ ποταμοὺς ἑτέρους αὖ
[248]	προσομολογοῦσι τὴν μὲν ψυχὴν γιγνώσκειν,	τὴν	δ' οὐσίαν γιγνώσκεσθαι. (Θεαίτητος) Φασὶ
[247]	Ψυχὴν οὐ τὴν μὲν δικαίαν,	τὴν	δὲ ἄδικόν φασιν εἶναι, καὶ
[247]	εἶναι, καὶ τὴν μὲν φρόνιμον,	τὴν	δὲ ἄφρονα; (Θεαίτητος) Τί μήν;
[222]	θήραν, ὁρισάμενοι. (Θεαίτητος) Καλῶς. (Ξένος)	Τὴν	δέ γε δικανικὴν καὶ δημηγορικὴν
[219]	πᾶν θηρευτικόν. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος)	Τὴν	δέ γε μὴν θηρευτικὴν ἄλογον
[235]	δύο καθορᾶν εἴδη τῆς μιμητικῆς·	τὴν	δὲ ζητουμένην ἰδέαν, ἐν ὁποτέρῳ
[267]	μετὰ δόξης μίμησιν δοξομιμητικὴν προσείπωμεν,	τὴν	δὲ μετ' ἐπιστήμης ἱστορικήν τινα
[248]	(Θεαίτητος) Ταῦτ' ἔσται. (Ξένος) Γένεσιν,	τὴν	δὲ οὐσίαν χωρίς που διελόμενοι
[223]	μὲν τῶν αὐτουργῶν αὐτοπωλικὴν διαιρουμένην,	τὴν	δὲ τὰ ἀλλότρια ἔργα μεταβαλλομένην
[264]	εἴδη δύο, τὴν μὲν εἰκαστικήν,	τὴν	δὲ φανταστικήν. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος)
[236]	(Θεαίτητος) Πῶς δ' οὔ; (Ξένος)	Τὴν	δὴ φάντασμα ἀλλ' οὐκ εἰκόνα
[250]	Σχεδόν. (Ξένος) Ποῖ δὴ χρὴ	τὴν	διάνοιαν ἔτι τρέπειν τὸν βουλόμενον
[227]	τι καθαίρει. Τὸν γὰρ περὶ	τὴν	διάνοιαν καθαρμὸν ἀπὸ τῶν ἄλλων
[229]	αὕτη γιγνομένη δῆλον ὅτι καὶ	τὴν	διδασκαλικὴν δύο ἀναγκάζει μόρια ἔχειν,
[248]	πρὸς δὲ οὐσίαν τούτων οὐδετέρου	τὴν	δύναμιν ἁρμόττειν φασίν. (Θεαίτητος) Οὐκοῦν
[260]	εἶναι τῶν οὐ μετεχόντων, ὥστε	τὴν	εἰδωλοποιικὴν καὶ φανταστικήν, ἐν ᾗ
[235]	Δέδοκται τοίνυν ὅτι τάχιστα διαιρεῖν	τὴν	εἰδωλοποιικὴν τέχνην, καὶ καταβάντας εἰς
[235]	δύο λέγεις. (Ξένος) Μίαν μὲν	τὴν	εἰκαστικὴν ὁρῶν ἐν αὐτῇ τέχνην.
[225]	ἡδονῆς ἀκουόμενον καλεῖσθαι κατὰ γνώμην	τὴν	ἐμὴν οὐχ ἕτερον ἀδολεσχικοῦ. (Θεαίτητος)
[268]	τὸ δὲ θατέρου σχῆμα διὰ	τὴν	ἐν τοῖς λόγοις κυλίνδησιν ἔχει
[247]	ἑκάστην γίγνεσθαι, καὶ τῶν ἐναντίων	τὴν	ἐναντίαν; (Θεαίτητος) Ναί, καὶ ταῦτα
[227]	ὧν γναφευτικὴ καὶ σύμπασα κοσμητικὴ	τὴν	ἐπιμέλειαν παρεχομένη κατὰ σμικρὰ πολλὰ
[225]	τυγχάνει. (Θεαίτητος) Παντάπασί γε. (Ξένος)	Τὴν	ἐπωνυμίαν τοίνυν ἣν ἑκάτερον δεῖ
[231]	περὶ λόγους ἦν τις ἀθλητής,	τὴν	ἐριστικὴν τέχνην ἀφωρισμένος. (Θεαίτητος) Ἦν
[236]	(Ξένος) Οὐκοῦν πάμπολυ καὶ κατὰ	τὴν	ζωγραφίαν τοῦτο τὸ (μέρος ἐστὶ
[265]	(Θεαίτητος) Ἐγὼ μὲν ἴσως διὰ	τὴν	ἡλικίαν πολλάκις ἀμφότερα μεταδοξάζω· νῦν
[222]	λέγω. (Ξένος) Διττὴν τοίνυν καὶ	τὴν	ἡμεροθηρικὴν εἴπωμεν. (Θεαίτητος) Κατὰ τί
[266]	εἴδωλον ἑκάστῳ. (Ξένος) Τί δὲ	τὴν	ἡμετέραν τέχνην; ἆρ' οὐκ αὐτὴν
[255]	καθάπερ ἔχει. (Ξένος) Πέμπτον δὴ	τὴν	θατέρου φύσιν λεκτέον ἐν τοῖς
[220]	(Ξένος) Τί δέ; Ταύτην αὖ	τὴν	θήραν ἆρ' οὐκ ἂν κατὰ
[220]	γιγνόμενον ὑπ' αὐτῶν τῶν περὶ	τὴν	θήραν πυρευτικὴν ῥηθῆναι συμβέβηκεν. (Θεαίτητος)
[220]	τὸ μὲν ἕρκεσιν αὐτόθεν ποιεῖται	τὴν	θήραν, τὸ δὲ πληγῇ. (Θεαίτητος)
[221]	ἀγκιστρευτικόν· τούτου δὲ τὸ περὶ	τὴν	κάτωθεν (ἄνω πληγὴν ἀνασπωμένην, ἀπ'
[221]	~ὥσπερ (τοῖς τριόδουσιν, ἀλλὰ περὶ	τὴν	κεφαλὴν καὶ τὸ στόμα τοῦ
[256]	αὐτοῦ. (Θεαίτητος) Καὶ μάλα. (Ξένος)	Τὴν	κίνησιν δὴ ταὐτόν τ' εἶναι
[256]	νυνδὴ φανέντος. (Ξένος) Ἀδεῶς ἄρα	τὴν	κίνησιν ἕτερον εἶναι τοῦ ὄντος
[250]	ἐκείνου τήν τε στάσιν καὶ	τὴν	κίνησιν περιεχομένην, συλλαβὼν καὶ ἀπιδὼν
[256]	ὅταν δὲ μὴ ταὐτόν, διὰ	τὴν	κοινωνίαν αὖ θατέρου, δι' ἣν
[261]	ποτ' ἔστιν, ~ἵνα φανέντων καὶ	τὴν	κοινωνίαν αὐτῶν τῷ (μὴ ὄντι
[246]	τὰ δὲ ἐκείνων σώματα καὶ	τὴν	λεγομένην ὑπ' αὐτῶν ἀλήθειαν (κατὰ
[225]	τῶν οἰκείων γιγνόμενον, περὶ δὲ	τὴν	λέξιν τοῖς πολλοῖς τῶν ἀκουόντων
[231]	τῆς δὲ παιδευτικῆς ὁ περὶ	τὴν	μάταιον δοξοσοφίαν γιγνόμενος ἔλεγχος ἐν
[238]	Ἆρ' οὖν ἐψευσάμην ἄρτι λέγων	τὴν	μεγίστην ἀπορίαν ἐρεῖν αὐτοῦ πέρι,
[259]	ὄντος ἔστι μὲν διὰ ταύτην	τὴν	μέθεξιν, οὐ μὴν ἐκεῖνό γε
[256]	ἀλλ' ὁπόταν μὲν (ταὐτόν, διὰ	τὴν	μέθεξιν ταὐτοῦ πρὸς ἑαυτὴν οὕτω
[218]	γένος πρότερον ἐν ἄλλῳ ῥᾴονι	τὴν	μέθοδον αὐτοῦ προμελετᾶν, εἰ μὴ
[243]	γὰρ δὴ ταύτῃ δεῖν ποιεῖσθαι	τὴν	μέθοδον ἡμᾶς, οἷον αὐτῶν παρόντων
[247]	(Ξένος) Τί δέ; Ψυχὴν οὐ	τὴν	μὲν δικαίαν, τὴν δὲ ἄδικόν
[264]	Διειλόμεθα τῆς εἰδωλοποιικῆς εἴδη δύο,	τὴν	μὲν εἰκαστικήν, τὴν δὲ φανταστικήν.
[222]	(Θεαίτητος) Κατὰ τί λέγοντες; (Ξένος)	Τὴν	μὲν λῃστικὴν καὶ ἀνδραποδιστικὴν καὶ
[267]	εἰ τολμηρότερον εἰρῆσθαι, διαγνώσεως ἕνεκα	τὴν	(μὲν μετὰ δόξης μίμησιν δοξομιμητικὴν
[223]	διχῇ τέμνεσθαι. (Θεαίτητος) Πῇ; (Ξένος)	Τὴν	μὲν τῶν αὐτουργῶν αὐτοπωλικὴν διαιρουμένην,
[247]	δὲ ἄδικόν φασιν εἶναι, καὶ	τὴν	μὲν φρόνιμον, τὴν δὲ ἄφρονα;
[247]	κατὰ ταὐτὰ ἀποκρίνονται πᾶν, ἀλλὰ	τὴν	μὲν ψυχὴν αὐτὴν δοκεῖν σφίσι
[248]	(ἔτι πυθέσθαι σαφέστερον εἰ προσομολογοῦσι	τὴν	μὲν ψυχὴν γιγνώσκειν, τὴν δ'
[237]	τε ἴθι κἀμὲ κατὰ ταύτην	τὴν	ὁδὸν ἄγε. (Ξένος) Ἀλλὰ χρὴ
[242]	μὲν γὰρ τήνδ' ὦ παῖ,	τὴν	ὁδὸν ἀναγκαιοτάτην ἡμῖν εἶναι τρέπεσθαι.
[265]	αὐτοῦ τὰ κοινὰ πάντα περιελόντες,	~τὴν	οἰκείαν λιπόντες (φύσιν ἐπιδείξωμεν μάλιστα
[227]	καὶ θάτερα τῶν ἑτέρων κατὰ	τὴν	ὁμοιότητα οὐδὲν ἡγεῖται γελοιότερα, σεμνότερον
[248]	διὰ λογισμοῦ δὲ ψυχῇ πρὸς	τὴν	ὄντως οὐσίαν, ἣν ἀεὶ κατὰ
[239]	λέγοντι, καθάπερ εἶπον, μὴ σκοπῶμεν	τὴν	ὀρθολογίαν περὶ τὸ μὴ ὄν,
[236]	δέ; Τὸ φαινόμενον μὲν διὰ	τὴν	οὐκ ἐκ καλοῦ θέαν ἐοικέναι
[248]	γιγνωσκόμενον ἀναγκαῖον αὖ συμβαίνει πάσχειν.	Τὴν	οὐσίαν δὴ κατὰ τὸν λόγον
[261]	που τῶν τῇ φωνῇ περὶ	τὴν	οὐσίαν δηλωμάτων διττὸν γένος. (Θεαίτητος)
[251]	ποῖα δή; (Ξένος) Πότερον μήτε	τὴν	οὐσίαν κινήσει καὶ στάσει προσάπτωμεν
[261]	ἀπωσθείς; σχολῇ που, τὸ κατὰ	(τὴν	παροιμίαν λεγόμενον, ὅ γε τοιοῦτος
[234]	φαίη- ~(Θεαίτητος) Τίνα δὴ λέγων	τὴν	ποίησιν; οὐ γὰρ δὴ γεωργόν
[265]	αὐτὸν τέχνη, δῆλον ὡς αὐτὴν	τὴν	ποιητικὴν δίχα διαιρετέον πρώτην. (Ἡ
[266]	τότε μὲν κατὰ πλάτος τέμνων	τὴν	ποιητικὴν πᾶσαν, νῦν δὲ αὖ
[222]	ἀνδραποδιστικὴν καὶ τυραννικὴν καὶ σύμπασαν	τὴν	πολεμικήν, ἓν πάντα, βίαιον θήραν,
[248]	Τάχ' οὖν, ὦ Θεαίτητε, αὐτῶν	τὴν	πρὸς ταῦτα ἀπόκρισιν σὺ μὲν
[264]	δόξα καὶ λόγος ἢ κατὰ	τὴν	προσδοκίαν ἣν ἐφοβήθημεν ἄρτι, μὴ
[239]	εἴδει καὶ κατὰ ταύτην ἂν	τὴν	πρόσρησιν προσαγορεύοιτο. (Θεαίτητος) Παντάπασί γε.
[262]	(ὠνομάσθη, καὶ κατὰ ταύτην δὴ	τὴν	συνέχειαν οὐδείς πω συνέστη λόγος·
[217]	σμικρὸν ἔπος πρὸς ἔπος ποιεῖσθαι	(τὴν	συνουσίαν, ἀλλ' ἐκτείναντα ἀπομηκύνειν λόγον
[250]	ψυχῇ τιθείς, ὡς ὑπ' ἐκείνου	τήν	τε στάσιν καὶ τὴν κίνησιν
[240]	μάλα. (Ξένος) Τί δὲ δή;	Τὴν	τέχνην αὐτοῦ τίνα ἀφορίσαντες ἡμῖν
[240]	φάντασμα αὐτὸν ἀπατᾶν φῶμεν καὶ	τὴν	τέχνην εἶναί τινα ἀπατητικὴν αὐτοῦ,
[250]	συλλαβὼν καὶ ἀπιδὼν αὐτῶν πρὸς	τὴν	τῆς οὐσίας κοινωνίαν, οὕτως εἶναι
[234]	λέγεις τινά. (Ξένος) Τί δέ;	Τὴν	τοῦ λέγοντος ὅτι πάντα οἶδε
[254]	(Ξένος) Ὁ μὲν ἀποδιδράσκων εἰς	τὴν	τοῦ μὴ ὄντος σκοτεινότητα, τριβῇ
[235]	χρώματα ἀποδιδοὺς τὰ προσήκοντα ἑκάστοις,	τὴν	τοῦ μιμήματος γένεσιν ἀπεργάζηται. (Θεαίτητος)
[228]	ἄλλο τι στάσιν ἡγούμενος ἢ	τὴν	τοῦ φύσει συγγενοῦς ἔκ τινος
[256]	(Ξένος) Καὶ μὴν ἐπί γε	τὴν	τούτου πρότερον ἀπόδειξιν ἢ τῶν
[216]	ἇνδρες οὗτοι παντοῖοι φανταζόμενοι διὰ	τὴν	τῶν ἄλλων ἄγνοιαν ἐπιστρωφῶσι πόληασηομ.
[253]	ἢ πρὸς Διὸς ἐλάθομεν εἰς	τὴν	τῶν ἐλευθέρων ἐμπεσόντες ἐπιστήμην, καὶ
[235]	ἢ γράφουσιν. Εἰ γὰρ ἀποδιδοῖεν	τὴν	τῶν καλῶν ἀληθινὴν συμμετρίαν, ~οἶσθ'
[235]	οὐδὲν μή ποτε ἐκφυγὸν ἐπεύξηται	τὴν	τῶν οὕτω δυναμένων μετιέναι καθ'
[249]	τὸ παράπαν ἀκούειν, ἀλλὰ κατὰ	τὴν	τῶν παίδων εὐχήν, ὅσα ἀκίνητα
[235]	πῃ, συνακολουθεῖν αὐτῷ διαιροῦντας ἀεὶ	τὴν	ὑποδεχομένην αὐτὸν μοῖραν, ἕωσπερ ἂν
[244]	ὦ Θεαίτητε, ὅτι τῷ ταύτην	τὴν	ὑπόθεσιν ὑποθεμένῳ πρὸς τὸ νῦν
[231]	περὶ τὰς ὁμοιότητας ἀεὶ ποιεῖσθαι	τὴν	φυλακήν· ὀλισθηρότατον γὰρ τὸ γένος.
[265]	χρώμενοι- (Θεαίτητος) Ποίῳ τῳ; (Ξένος)	Τὴν	φύσιν αὐτὰ γεννᾶν ἀπό τινος
[265]	ὁμολογεῖν· ἐπειδὴ δέ σου καταμανθάνω	τὴν	φύσιν, ὅτι καὶ (ἄνευ τῶν
[219]	τῶν εἰρημένων. (Ξένος) Τί δέ;	Τὴν	χειρωτικὴν ἆρ' οὐ διχῇ τμητέον;
[216]	~(Θεόδωρος) Κατὰ	τὴν	χθὲς ὁμολογίαν, ὦ Σώκρατες, ἥκομεν
[240]	ἄρα τὰ μὴ ὄντα δοξάζειν	τὴν	ψευδῆ δόξαν; (Θεαίτητος) Ἀνάγκη. (Ξένος)
[227]	καθάρσεως, ἓν δὲ τὸ περὶ	τὴν	ψυχὴν εἶδος εἶναι, τοῦ περὶ
[240]	αὐτοῦ, τότε πότερον ψευδῆ δοξάζειν	τὴν	ψυχὴν ἡμῶν φήσομεν ὑπὸ τῆς
[223]	τοῦτο λέγεις; (Ξένος) Τὸ περὶ	τὴν	ψυχὴν ἴσως ἀγνοοῦμεν, ἐπεὶ τό
[242]	παρακινδυνευτικοῦ λόγου; δοκῶ μὲν γὰρ	τήνδ'	ὦ παῖ, τὴν ὁδὸν ἀναγκαιοτάτην
[229]	καὶ τούτῳ γε οἶμαι μόνῳ	τῆς	ἀγνοίας ἀμαθίαν τοὔνομα προσρηθῆναι. (Θεαίτητος)
[220]	(Ξένος) Τοῦτο μὲν ἄρα ἑρκοθηρικὸν	τῆς	ἄγρας τὸ μέρος φήσομεν ἤ
[226]	ἀντιλογικῆς, τῆς ἀμφισβητητικῆς, τῆς μαχητικῆς,	τῆς	ἀγωνιστικῆς, τῆς κτητικῆς ἔστιν, ὡς
[234]	καὶ ἔτι πόῤῥω τῶν πραγμάτων	τῆς	ἀληθείας ἀφεστῶτας διὰ τῶν ὤτων
[247]	οὖν δικαιοσύνης καὶ φρονήσεως καὶ	τῆς	ἄλλης ἀρετῆς καὶ τῶν ἐναντίων,
[228]	αἶσχος ἄλλο τι πλὴν τὸ	τῆς	ἀμετρίας πανταχοῦ δυσειδὲς ἐνὸν γένος;
[226]	ἐριστικῆς ὂν τέχνης, τῆς ἀντιλογικῆς,	τῆς	ἀμφισβητητικῆς, τῆς μαχητικῆς, τῆς ἀγωνιστικῆς,
[232]	μακάριε, ἑτέρων. ἀτὰρ δὴ τὸ	τῆς	ἀντιλογικῆς τέχνης ἆρ' οὐκ ἐν
[226]	ὡς ἔοικεν, ἐριστικῆς ὂν τέχνης,	τῆς	ἀντιλογικῆς, τῆς ἀμφισβητητικῆς, τῆς μαχητικῆς,
[243]	ὁρᾷς ἵν' ἐσμὲν αὐτοῦ πέρι	τῆς	ἀπορίας. (Θεαίτητος) Ὁρῶ. (Ξένος) Τάχα
[258]	Οἶσθ' οὖν ὅτι Παρμενίδῃ μακροτέρως	τῆς	ἀποῤῥήσεως ἠπιστήκαμεν; (Θεαίτητος) Τί δή;
[257]	ἂν κέηται τὰ ἐπιφθεγγόμενα ὕστερον	τῆς	ἀποφάσεως ὀνόματα. (Θεαίτητος) Παντάπασι μὲν
[224]	ἑτέρῳ, τὸ δὲ περὶ τὸ	τῆς	ἀρετῆς ἄλλῳ προσρητέον. (Θεαίτητος) Πῶς
[221]	νῦν ἀποτετελέσθαι. (Ξένος) Νῦν ἄρα	τῆς	ἀσπαλιευτικῆς πέρι σύ τε κἀγὼ
[255]	μεταβάλλειν αὖ θάτερον ἐπὶ τοὐναντίον	τῆς	αὑτοῦ (φύσεως, ἅτε μετασχὸν τοῦ
[231]	Πέμπτον δ' ἐγὼ πειράσομαι (μνημονεύειν·	τῆς	γὰρ ἀγωνιστικῆς περὶ λόγους ἦν
[236]	καλεῖν; (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Καὶ	τῆς	γε μιμητικῆς τὸ ἐπὶ τούτῳ
[268]	λόγοις τὸ θαυματοποιικὸν μόριον, ταύτης	τῆς	γενεᾶς τε καὶ αἵματος” ὃς
[219]	τοῦτο εἶδος ὅλον καὶ τὸ	τῆς	γνωρίσεως τό τε χρηματιστικὸν καὶ
[248]	τὸν λόγον τοῦτον γιγνωσκομένην ὑπὸ	τῆς	γνώσεως, καθ' ὅσον γιγνώσκεται, κατὰ
[253]	(Θεαίτητος) Τέχνης. (Ξένος) Ποίας; (Θεαίτητος)	Τῆς	γραμματικῆς. (Ξένος) Τί δέ; Περὶ
[223]	(Θεαίτητος) Τί δ' οὔ; (Ξένος)	Τῆς	δ' ἐμπορικῆς ἆρ' οὐκ ᾐσθήμεθα
[226]	τοίνυν ὄνομα οὐκ ἔχω λεγόμενον·	τῆς	δὲ καταλειπούσης μὲν τὸ βέλτιον
[231]	δὲ διδασκαλική, διδασκαλικῆς δὲ παιδευτική·	τῆς	δὲ παιδευτικῆς ὁ περὶ τὴν
[222]	(τέχνην προσειπόντες. (Θεαίτητος) Ὀρθῶς. (Ξένος)	Τῆς	δὴ πιθανουργικῆς διττὰ λέγωμεν γένη.
[224]	ὄνομα; (Θεαίτητος) Σφόδρα γε. (Ξένος)	Τῆς	δὴ ψυχεμπορικῆς ταύτης ἆρ' οὐ
[264]	καὶ τέχνην ἐκ ταύτης γίγνεσθαι	τῆς	διαθέσεως ἀπατητικήν. (Θεαίτητος) Ἐγχωρεῖ. (Ξένος)
[253]	διαιρέσεσιν, εἰ δι' ὅλων ἕτερα	τῆς	διαιρέσεως αἴτια; (Θεαίτητος) Πῶς γὰρ
[235]	Κατὰ δὴ τὸν παρεληλυθότα τρόπον	τῆς	διαιρέσεως (ἔγωγέ μοι καὶ νῦν
[253]	ἕτερον ὂν ταὐτὸν μῶν οὐ	τῆς	διαλεκτικῆς φήσομεν ἐπιστήμης εἶναι; (Θεαίτητος)
[229]	(Ξένος) Τί δὲ δὴ τῷ	τῆς	διδασκαλικῆς ἄρα μέρει τῷ τοῦτο
[268]	δὴ τῆς ἐναντιοποιολογικῆς εἰρωνικοῦ μέρους	τῆς	δοξαστικῆς μιμητικόν, τοῦ φανταστικοῦ γένους
[230]	νομίζοντες. (Ξένος) Τῷ τοι ταύτης	τῆς	δόξης ἐπὶ ἐκβολὴν ἄλλῳ τρόπῳ
[264]	(Θεαίτητος) Ποίων δή; (Ξένος) Διειλόμεθα	τῆς	εἰδωλοποιικῆς εἴδη δύο, τὴν μὲν
[236]	τοίνυν τὼ δύο ἔλεγον εἴδη	τῆς	εἰδωλοποιικῆς, εἰκαστικὴν καὶ φανταστικήν. (Θεαίτητος)
[268]	μιμητικόν, τοῦ φανταστικοῦ γένους ἀπὸ	τῆς	(εἰδωλοποιικῆς οὐ θεῖον ἀλλ' ἀνθρωπικὸν
[240]	τὴν ψυχὴν ἡμῶν φήσομεν ὑπὸ	τῆς	ἐκείνου τέχνης, ἢ τί ποτ'
[266]	καὶ λεῖα εἰς ἓν συνελθὸν	τῆς	ἔμπροσθεν εἰωθυίας ὄψεως ἐναντίαν αἴσθησιν
[229]	σχίζεσθαι. (Θεαίτητος) Κατὰ τί; (Ξένος)	Τῆς	ἐν τοῖς λόγοις διδασκαλικῆς ἡ
[220]	(Θεαίτητος) Τὸ ποῖον; (Ξένος) Τὸ	τῆς	ἐναντίας ταύτῃ πληγῆς, ἀγκίστρῳ τε
[268]	μὲν οὖν. (Ξένος) Τὸ δὴ	τῆς	ἐναντιοποιολογικῆς εἰρωνικοῦ μέρους τῆς δοξαστικῆς
[240]	γοῦν ὅτι καὶ νῦν διὰ	τῆς	ἐπαλλάξεως ταύτης ὁ πολυκέφαλος σοφιστὴς
[239]	με καὶ ἄτοπος ἔχοι προθυμία	τῆς	ἐπιχειρήσεως, εἰ σὲ τοιαῦθ' ὁρῶν
[222]	(Ξένος) Ἐκτρέπεσθον δέ γε ἀπὸ	τῆς	ζῳοθηρικῆς, ὁ μὲν ἐπὶ θάλαττάν
[266]	οὕτω κατὰ δύο διττὰ ἔργα	τῆς	ἡμετέρας αὖ ποιητικῆς πράξεως, τὸ
[255]	διὰ τὸ μετέχειν τῆς ἰδέας	τῆς	θατέρου. (Θεαίτητος) Κομιδῇ μὲν οὖν.
[258]	(Ξένος) Οὐκοῦν, ὡς ἔοικεν, ἡ	τῆς	θατέρου μορίου φύσεως (καὶ τῆς
[257]	οὖν. (Ξένος) Οὐκοῦν καὶ τὰ	τῆς	θατέρου φύσεως μόρια μιᾶς οὔσης
[255]	φύσιν, ἀλλὰ διὰ τὸ μετέχειν	τῆς	ἰδέας τῆς θατέρου. (Θεαίτητος) Κομιδῇ
[222]	εἶδος ἑκάτερον. (Ξένος) Οὐκοῦν αὖ	τῆς	ἰδιοθηρευτικῆς τὸ μὲν μισθαρνητικόν ἐστιν,
[260]	οὐκ εἶναι ταύτης μὴ συνισταμένης	τῆς	κοινωνίας. Διὰ ταῦτ' οὖν λόγον
[220]	ἀνώνυμον ὂν πλὴν κατ' ἔνια	τῆς	κολυμβητικῆς ἄττα μέρη καὶ τοιαῦτ'
[225]	γένος. ~(Θεαίτητος) Ποίῳ δή; (Ξένος)	Τῆς	κτητικῆς ἀγωνιστική τι μέρος ἡμῖν
[265]	διαιρούμενοι; (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Καὶ	τῆς	κτητικῆς ἐν θηρευτικῇ καὶ ἀγωνίᾳ
[226]	ἀμφισβητητικῆς, τῆς μαχητικῆς, τῆς ἀγωνιστικῆς,	τῆς	κτητικῆς ἔστιν, ὡς ὁ λόγος
[224]	συναγάγωμεν αὐτὸ λέγοντες ὡς τὸ	τῆς	κτητικῆς, μεταβλητικῆς, ἀγοραστικῆς, (ἐμπορικῆς, ψυχεμπορικῆς
[223]	(Θεαίτητος) Πῇ δή; (Ξένος) Τὸ	τῆς	κτητικῆς τέχνης διπλοῦν ἦν εἶδός
[222]	καὶ (ὁ) ἀσπαλιευτὴς ἅμα ἀπὸ	τῆς	κτητικῆς τέχνης πορεύεσθον. (Θεαίτητος) Ἐοίκατον
[224]	μὲν οὖν. (Ξένος) Ταύτης τοίνυν	τῆς	μαθηματοπωλικῆς τὸ μὲν περὶ (τὰ
[226]	τέχνης, τῆς ἀντιλογικῆς, τῆς ἀμφισβητητικῆς,	τῆς	μαχητικῆς, τῆς ἀγωνιστικῆς, τῆς κτητικῆς
[253]	δεῖ, καὶ σχεδόν γε ἴσως	τῆς	μεγίστης; (Ξένος) Τίν' οὖν αὖ
[226]	οὕτω νῦν λεχθὲν φαίνεται. (Ξένος)	Τῆς	μὲν τοίνυν ὄνομα οὐκ ἔχω
[266]	μέρος μὲν ἓν ἀφ' ἑκατέρας	τῆς	μερίδος αὐτοποιητικόν, τὼ δ' ὑπολοίπω
[223]	Πάνυ γε. (Ξένος) Τί δέ;	Τῆς	μεταβλητικῆς οὐχ ἡ μὲν κατὰ
[235]	ἐὰν δ' ἄρα κατὰ μέρη	τῆς	μιμητικῆς δύηταί πῃ, συνακολουθεῖν αὐτῷ
[235]	νῦν φαίνομαι δύο καθορᾶν εἴδη	τῆς	μιμητικῆς· τὴν δὲ ζητουμένην ἰδέαν,
[254]	καθ' ὅσον ὁ τρόπος ἐνδέχεται	τῆς	νῦν σκέψεως, ἐὰν ἄρα ἡμῖν
[246]	λάβωμεν λόγον ὑπὲρ ἧς τίθενται	τῆς	οὐσίας. (Θεαίτητος) Πῶς οὖν δὴ
[250]	καὶ ἀπιδὼν αὐτῶν πρὸς τὴν	τῆς	οὐσίας κοινωνίαν, οὕτως εἶναι προσεῖπας
[246]	εἶναι διὰ τὴν ἀμφισβήτησιν περὶ	τῆς	οὐσίας πρὸς ἀλλήλους. (Θεαίτητος) Πῶς;
[230]	πολλοῦ πόνου τὸ νουθετητικὸν εἶδος	τῆς	παιδείας σμικρὸν ἀνύτειν. (Θεαίτητος) Ὀρθῶς
[235]	ἐκ τῶν εἰρημένων, ὅτι τῶν	τῆς	παιδιᾶς μετεχόντων ἐστί τις μερῶν†
[222]	χειρωσόμενος. (Θεαίτητος) Πῶς λέγεις; (Ξένος)	Τῆς	πεζῆς θήρας γίγνεσθον δύο μεγίστω
[225]	μὴν τό γε δι' ἡδονὴν	τῆς	περὶ ταῦτα διατριβῆς ἀμελὲς τῶν
[251]	πρεσβυτέροις ἀνθρώποις, καὶ ὑπὸ πενίας	τῆς	περὶ φρόνησιν κτήσεως τὰ τοιαῦτα
[220]	οὖν. (Ξένος) Τοῦ τοίνυν ἀγκιστρευτικοῦ	τῆς	πληκτικῆς τὸ μὲν ἄνωθεν εἰς
[268]	(εἰδωλοποιικῆς οὐ θεῖον ἀλλ' ἀνθρωπικὸν	τῆς	ποιήσεως ἀφωρισμένον ἐν λόγοις τὸ
[228]	νόσον ἐν ἡμῖν, τὸ δὲ	τῆς	πολλῆς καὶ παντοδαπῆς ἀγνοίας πάθος
[221]	(ἄνω πληγὴν ἀνασπωμένην, ἀπ' αὐτῆς	τῆς	πράξεως ἀφομοιωθὲν τοὔνομα, ἡ νῦν
[224]	οὖσαν πρᾶσιν αὐτὴν ἀδελφῷ τινι	τῆς	πράξεως ὀνόματι προσειπεῖν ἀνάγκη; (Θεαίτητος)
[228]	πότερον αὐτὰ φήσομεν ὑπὸ συμμετρίας	τῆς	πρὸς ἄλληλα ἢ τοὐναντίον ὑπὸ
[230]	ἰατροὶ νενομίκασι μὴ πρότερον ἂν	τῆς	προσφερομένης τροφῆς ἀπολαύειν δύνασθαι σῶμα,
[249]	αὐτοῦ γνώσεσθαι πέρι τὴν ἀπορίαν	τῆς	σκέψεως. (Θεαίτητος) Πῶς αὖ καὶ
[233]	ποτ' οὖν ἂν εἴη τὸ	τῆς	σοφιστικῆς δυνάμεως θαῦμα; (Θεαίτητος) Τοῦ
[256]	ταὐτοῦ τε ἦν ἄλλο καὶ	τῆς	στάσεως; (Θεαίτητος) Ἀναγκαῖον. (Ξένος) Οὐχ
[265]	ἔπειτα καὶ τοῖς ἐγγυτάτω γένει	τῆς	τοιαύτης μεθόδου πεφυκόσιν. (Θεαίτητος) Ὀρθῶς.
[223]	(Θεαίτητος) Ἦν γὰρ οὖν. (Ξένος)	Τῆς	τοίνυν ἀλλακτικῆς δύο εἴδη λέγωμεν,
[266]	δὲ ὁμοιωμάτων τινῶν γέννημα. (Ξένος)	Τῆς	τοίνυν εἰδωλουργικῆς ἀναμνησθῶμεν ὅτι τὸ
[225]	δὲ μαχητικόν. (Θεαίτητος) Ἔστιν. (Ξένος)	Τῆς	τοίνυν μαχητικῆς τῷ μὲν σώματι
[220]	ἀρκεῖ γὰρ καὶ τοῦτο. (Ξένος)	Τῆς	τοίνυν πληκτικῆς τὸ μὲν νυκτερινὸν
[257]	ἄλλου τινὸς ἕτερόν ἐστιν ἢ	τῆς	τοῦ καλοῦ φύσεως. (Ξένος) Ἴθι
[258]	τῆς θατέρου μορίου φύσεως (καὶ	τῆς	τοῦ ὄντος πρὸς ἄλληλα ἀντικειμένων
[264]	ἀεὶ μέρος τοῦ τμηθέντος, ἐχόμενοι	τῆς	τοῦ σοφιστοῦ κοινωνίας, ἕως ἂν
[267]	δῆλον δὴ χαλεπὸν ὄν, διότι	τῆς	τῶν γενῶν κατ' εἴδη διαιρέσεως
[254]	οὐδαμῶς εὐπετὴς ὀφθῆναι· τὰ γὰρ	τῆς	τῶν πολλῶν ψυχῆς ὄμματα (καρτερεῖν
[224]	ἄγοντα καὶ πωλοῦντα μηδὲν ἧττον	τῆς	τῶν σιτίων καὶ ποτῶν πράσεως
[267]	φωνῇ φαίνεσθαι ποιῇ, μίμησις τοῦτο	τῆς	φανταστικῆς μάλιστα κέκληταί που. (Θεαίτητος)
[262]	δ' οὔ, καὶ περὶ τὰ	τῆς	φωνῆς αὖ σημεῖα τὰ μὲν
[262]	αὐτοῖς τοῖς ἐκείνας πράττουσι σημεῖον	τῆς	φωνῆς ἐπιτεθὲν ὄνομα. (Θεαίτητος) Κομιδῇ
[239]	φανταστικὴν (τέχνην, ῥᾳδίως ἐκ ταύτης	τῆς	χρείας τῶν λόγων ἀντιλαμβανόμενος ἡμῶν
[254]	ἰδέᾳ, διὰ τὸ λαμπρὸν αὖ	τῆς	χώρας οὐδαμῶς εὐπετὴς ὀφθῆναι· τὰ
[227]	δόξει· μόνον ἐχέτω χωρὶς τῶν	τῆς	ψυχῆς καθάρσεων πάντα συνδῆσαν ὅσα
[231]	δεύτερον ἔμπορός τις περὶ τὰ	τῆς	ψυχῆς μαθήματα. (Θεαίτητος) Πάνυ γε.
[228]	(Ξένος) Στάσιν ἄρα καὶ νόσον	τῆς	ψυχῆς πονηρίαν λέγοντες ὀρθῶς ἐροῦμεν.
[263]	ταὐτόν· πλὴν ὁ μὲν ἐντὸς	τῆς	ψυχῆς πρὸς αὑτὴν διάλογος ἄνευ
[224]	καὶ θαυματοποιικὴν καὶ πολλὰ ἕτερα	τῆς	ψυχῆς, τὰ μὲν παραμυθίας, τὰ
[237]	εἶναι μὴ ἐόντα· ἀλλὰ σὺ	τῆσδ'	ἀφ' ὁδοῦ διζήμενος εἶργε νόημα.
[258]	εἶναι μὴ ἐόντα, ἀλλὰ σὺ	τῆσδ'	ἀφ' ὁδοῦ διζήσιος εἶργε νόημα.
[247]	ὁρατὸν καὶ ἁπτὸν εἶναί φασί	τι	αὐτῶν ἢ πάντα ἀόρατα; (Θεαίτητος)
[244]	γὰρ οὔτε τι μεῖζον οὔτε	τι	βαιότερον πελέναι χρεόν ἐστι τῇ
[262]	Δῆλον γὰρ ὡς πρὸς ἕτερόν	τι	βλέπων ἄρτι συνωμολόγεις· ἐπεὶ τοῦτ'
[240]	τί ποτ' ἐροῦμεν; (Θεαίτητος) Τοῦτο·	τί	γὰρ ἂν ἄλλο εἴπαιμεν; (Ξένος)
[232]	τῶν περὶ τὰ τοιαῦτα; (Θεαίτητος)	Τί	γάρ; (Ξένος) Ἀλλὰ μὴν ἔν
[261]	εἰς τὸ πρόσθεν ἀεὶ προϊέναι.	Τί	γὰρ ὅ γ' ἀθυμῶν ἐν
[245]	τὸ μὴ ὅλον εἶναι· ποσόν	τι	γὰρ ὄν, ὁπόσον ἂν ᾖ,
[234]	σοφώτατον πάντων ἅπαντ' εἶναι; (Θεαίτητος)	Τί	γὰρ οὐκ ἂν εἴη ἄλλη
[223]	ἡμεῖς φαμεν ἀλλ' ἕτερον εἶναί	τι	γένος. (Θεαίτητος) Πῇ δή; (Ξένος)
[260]	λόγον ἡμῖν τῶν ὄντων ἕν	τι	γενῶν εἶναι. Τούτου γὰρ στερηθέντες,
[252]	ὅμοιόν τε καὶ ἀληθές. (Ξένος)	Τί	δ' ἂν πάντα ἀλλήλοις ἐῶμεν
[249]	ποτ' ἄν; (Θεαίτητος) Οὐδαμῶς. (Ξένος)	Τί	δ' Ἄνευ τούτων νοῦν καθορᾷς
[232]	δυνατούς; (Θεαίτητος) Παντάπασί γε. (Ξένος)	Τί	δ' αὖ περὶ νόμων καὶ
[253]	(Θεαίτητος) Πῶς δ' οὔ; (Ξένος)	Τί	δ' Ἐπειδὴ καὶ τὰ γένη
[228]	(Θεαίτητος) Ὀρθότατα μὲν οὖν. (Ξένος)	Τί	δ' ὅσ' ἂν> κινήσεως μετασχόντα
[232]	δὴ περὶ αὐτῶν ταῦτα. (Ξένος)	Τί	δ' ὅσα φανερὰ γῆς τε
[264]	αὐτό; (Θεαίτητος) Καὶ πῶς; (Ξένος)	Τί	δ' ὅταν μὴ καθ' αὑτὸ
[240]	τι καὶ κατὰ βραχύ. (Ξένος)	Τί	δ' Οὐ καὶ μηδαμῶς εἶναι
[232]	εἶναί που. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος)	Τί	δ' Οὐ καὶ τῶν ἄλλων
[224]	ἄλλο πλὴν ὅπερ νυνδή. (Θεαίτητος)	Τί	δ' οὐ μέλλω; (Ξένος) Καὶ
[235]	τοῦ μιμήματος γένεσιν ἀπεργάζηται. (Θεαίτητος)	Τί	δ' Οὐ πάντες οἱ μιμούμενοί
[223]	ὠνῇ καὶ πράσει ἐμπορική; (Θεαίτητος)	Τί	δ' οὔ; (Ξένος) Τῆς δ'
[245]	καὶ ὅλον ἓν εἶναι. (Θεαίτητος)	Τί	δ' οὔ; (Ξένος) Τὸ δὲ
[255]	πρὸς ἄλλα ἀεὶ λέγεσθαι. (Θεαίτητος)	Τί	δ' οὔ; (Ξένος) Τὸ δέ
[263]	(Θεαίτητος) Ἀληθέστατα μὲν οὖν. (Ξένος)	Τί	δὲ δή; διάνοιά τε καὶ
[234]	(Θεαίτητος) Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος)	Τί	δὲ δή; περὶ τοὺς λόγους
[240]	(Θεαίτητος) Ὁρῶ καὶ μάλα. (Ξένος)	Τί	δὲ δή; Τὴν τέχνην αὐτοῦ
[229]	προσρηθῆναι. (Θεαίτητος) Πάνυ γε. (Ξένος)	Τί	δὲ δὴ τῷ τῆς διδασκαλικῆς
[267]	(Θεαίτητος) Πῶς δ' οὔ; (Ξένος)	Τί	δὲ δικαιοσύνης τὸ σχῆμα καὶ
[228]	γένος; (Θεαίτητος) Οὐδαμῶς ἄλλο. (Ξένος)	Τί	δέ; Ἐν ψυχῇ δόξας ἐπιθυμίαις
[252]	~(Θεαίτητος) Οὐ γὰρ οὖν. (Ξένος)	Τί	δέ; Ἔσται πότερον αὐτῶν οὐσίας
[217]	(Σωκράτης) Σοφιστήν, πολιτικόν, φιλόσοφον. (Θεόδωρος)	Τί	δὲ μάλιστα καὶ τὸ ποῖόν
[263]	ἐμοῦ τε καὶ ἐμός. (Ξένος)	Τί	δὲ ὅδ' αὖ; (Θεαίτητος) Ποῖος;
[244]	ἦ γάρ; (Θεαίτητος) ναί. (Ξένος)	Τί	δέ; ὂν καλεῖτέ τι; (Θεαίτητος)
[244]	πλημμελήσομεν; (Θεαίτητος) Ἥκιστά γε. (Ξένος)	Τί	δέ; Παρὰ τῶν ἓν τὸ
[229]	κατὰ τὴν ἀνθρωπίνην δόξαν. (Ξένος)	Τί	δέ; Περὶ σύμπασαν ἄγνοιαν μῶν
[253]	Ποίας; (Θεαίτητος) Τῆς γραμματικῆς. (Ξένος)	Τί	δέ; Περὶ τοὺς τῶν ὀξέων
[248]	τὸ ἠρεμοῦν. (Θεαίτητος) Ὀρθῶς. (Ξένος)	Τί	δὲ πρὸς Διός; Ὡς ἀληθῶς
[220]	σύνολον ἁλιευτική. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος)	Τί	δέ; Ταύτην αὖ τὴν θήραν
[266]	τὸ παρακολουθοῦν εἴδωλον ἑκάστῳ. (Ξένος)	Τί	δὲ τὴν ἡμετέραν τέχνην; ἆρ'
[234]	(Θεαίτητος) Παιδιὰν λέγεις τινά. (Ξένος)	Τί	δέ; Τὴν τοῦ λέγοντος ὅτι
[219]	γοῦν ἐκ τῶν εἰρημένων. (Ξένος)	Τί	δέ; Τὴν χειρωτικὴν ἆρ' οὐ
[223]	μεταβλητικήν. (Θεαίτητος) Πάνυ γε. (Ξένος)	Τί	δέ; Τῆς μεταβλητικῆς οὐχ ἡ
[248]	Φασὶ μὴν τοῦτό γε. (Ξένος)	Τί	δέ; Τὸ γιγνώσκειν ἢ τὸ
[255]	(Θεαίτητος) Πάνυ μὲν οὖν. (Ξένος)	Τί	δέ; Τὸ θάτερον ἆρα ἡμῖν
[240]	ὂν λέγων; (Θεαίτητος) Οὕτως. (Ξένος)	Τί	δέ; Τὸ μὴ ἀληθινὸν ἆρ'
[244]	ἓν ὄν. (Θεαίτητος) Ἀνάγκη. (Ξένος)	Τί	δέ; Τὸ ὅλον ἕτερον τοῦ
[236]	πρόσθεν, εἰκαστικήν; (Θεαίτητος) Κλητέον. (Ξένος)	Τί	δέ; Τὸ φαινόμενον μὲν διὰ
[268]	ἢ δημολογικόν; (Θεαίτητος) Δημολογικόν. (Ξένος)	Τί	δὲ τὸν ἕτερον ἐροῦμεν; σοφὸν
[231]	(Θεαίτητος) Παντάπασι μὲν οὖν. ~(Ξένος)	Τί	δέ; Τοὺς ταύτῃ χρωμένους τῇ
[239]	πρόσθεν ἔλεγον; (Θεαίτητος) Φαίνῃ. (Ξένος)	Τί	δέ; Τοῦτο προσάπτων οὐχ ὡς
[247]	οὐδὲν τούτων γε ὁρατόν. (Ξένος)	Τί	δὲ τῶν τοιούτων; μῶν σῶμά
[247]	ὄντων ψυχήν; ~(Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος)	Τί	δέ; Ψυχὴν οὐ τὴν μὲν
[245]	(Ξένος) Καὶ μὴν οὐδ' ὁποσονοῦν	τι	δεῖ τὸ μὴ ὅλον εἶναι·
[239]	εἶ σοφιστὴν οὐχ ἑωρακώς. (Θεαίτητος)	Τί	δή; (Ξένος) Δόξει σοι μύειν
[255]	αὐτοῖν οἷόν τε εἶναι. (Θεαίτητος)	Τί	δή; (Ξένος) Κίνησίς τε στήσεται
[260]	τε καὶ λόγῳ μείγνυται. (Θεαίτητος)	Τί	δή; (Ξένος) Μὴ μειγνυμένου μὲν
[231]	γὰρ φοβοῦμαι σοφιστὰς φάναι. (Θεαίτητος)	Τί	δή; (Ξένος) Μὴ μεῖζον αὐτοῖς
[258]	μακροτέρως τῆς ἀποῤῥήσεως ἠπιστήκαμεν; (Θεαίτητος)	Τί	δή; (Ξένος) Πλεῖον ἢ κεῖνος
[259]	ἀμούσου τινὸς καὶ ἀφιλοσόφου. (Θεαίτητος)	Τί	δή; (Ξένος) Τελεωτάτη πάντων λόγων
[237]	παντάπασιν, ὦ (Θεαίτητε, χαλεπόν. (Θεαίτητος)	Τί	δή; (Ξένος) Τετόλμηκεν ὁ λόγος
[245]	ἂν γενέσθαι ποτὲ ὄν. (Θεαίτητος)	Τί	δή; (Ξένος) Τὸ γενόμενον ἀεὶ
[241]	πατραλοίαν ὑπολάβῃς γίγνεσθαί τινα. (Θεαίτητος)	Τί	δή; (Ξένος) Τὸν τοῦ πατρὸς
[218]	τοῦ μείζονος; (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος)	Τί	δῆτα προταξαίμεθ' ἂν εὔγνωστον μὲν
[240]	μηδὲν ὑποχωρῶν τὸν ἄνδρα. (Θεαίτητος)	Τί	δῆτα, ὦ ξένε, εἴδωλον ἂν
[255]	καὶ τὸ ταὐτὸν ὡς ἕν	τι	διανοητέον ἡμῖν; (Θεαίτητος) Ἴσως. (Ξένος)
[263]	αὐτὰ τί ποτ' ἔστιν (καὶ	τί	διαφέρουσιν ἕκαστα ἀλλήλων. (Θεαίτητος) Δίδου
[229]	δή; (Ξένος) Τὸ μὴ κατειδότα	τι	δοκεῖν εἰδέναι· δι' οὗ κινδυνεύει
[237]	ἐπιφέρειν τοῦτο, τὸ μὴ ὄν,	τί	δοκοῦμεν ἂν εἰς τί καὶ
[261]	Θεαίτητε, χρὴ τὸν καὶ σμικρόν	τι	δυνάμενον εἰς τὸ πρόσθεν ἀεὶ
[257]	λέγωμεν; (Ξένος) Ἔστι τῷ καλῷ	τι	θατέρου μόριον ἀντιτιθέμενον; (Θεαίτητος) Ἔστιν.
[244]	(Ξένος) Τί δέ; ὂν καλεῖτέ	τι;	(Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Πότερον ὅπερ
[227]	ἕτερον ἀρετῆς ἐν ψυχῇ λέγομέν	τι;	(Θεαίτητος) Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος)
[246]	θνητὸν ζῷον εἴ φασιν εἶναί	τι.	(Θεαίτητος) Πῶς δ' οὔ; (Ξένος)
[238]	(Θεαίτητος) Εἴπερ γε καὶ ἄλλο	τι	θετέον ὡς ὄν. (Ξένος) Μὴ
[227]	καθάρσεων πάντα συνδῆσαν ὅσα ἄλλο	τι	καθαίρει. Τὸν γὰρ περὶ τὴν
[237]	ὄν, τί δοκοῦμεν ἂν εἰς	τί	καὶ ἐπὶ ποῖον αὐτόν τε
[240]	γε, εἴπερ ψεύσεταί ποτέ τίς	τι	καὶ κατὰ βραχύ. (Ξένος) Τί
[251]	τὰ τοιαῦτα τεθαυμακόσι, καὶ δή	τι	καὶ πάσσοφον οἰομένοις τοῦτο αὐτὸ
[250]	καθάπερ ἐκείνους τότε, ἵνα ἅμα	τι	καὶ προί̈ ωμεν. (Θεαίτητος) Ὀρθῶς.
[247]	τοίνυν ἀνερωτῶμεν αὐτούς· εἰ γάρ	τι	καὶ (σμικρὸν ἐθέλουσι τῶν ὄντων
[241]	μὴ ὂν ὡς ἔστι κατά	τι	καὶ τὸ ὂν αὖ πάλιν
[255]	τὸ ὄν, ἦν ἄν ποτέ	τι	καὶ τῶν ἑτέρων ἕτερον οὐ
[236]	μηδ' εἰκὸς ᾧ φησιν ἐοικέναι,	τί	καλοῦμεν; ἆρ' οὐκ, ἐπείπερ φαίνεται
[239]	ἐν κατόπτροις ἢ πλάσμασι λέγῃς	τι,	καταγελάσεταί σου τῶν λόγων, ὅταν
[218]	σοῦ λέξαντος ὡς εἶπες, ~ἄξενόν	τι	καταφαίνεταί μοι καὶ (ἄγριον. Ἐπεὶ
[247]	ψυχὴν αὐτὴν δοκεῖν σφίσι σῶμά	τι	κεκτῆσθαι, φρόνησιν δὲ καὶ τῶν
[259]	φασί. Τοῦτο μὲν γὰρ οὔτε	τι	κομψὸν οὔτε χαλεπὸν εὑρεῖν, ἐκεῖνο
[249]	πλείστῃ περὶ αὐτοῦ, φαινόμεθα δέ	τι	λέγειν ἡμῖν αὐτοῖς; (Θεαίτητος) Ἐμοὶ
[237]	τόν τι λέγοντα ἕν γέ	τι	λέγειν; (Θεαίτητος) Οὕτως. (Ξένος) Ἑνὸς
[237]	τὸ τὸν τοιοῦτον λέγειν μέν	(τι)	λέγειν μέντοι μηδέν, ἀλλ' οὐδὲ
[257]	λέγωμεν, ὡς ἔοικεν, οὐκ ἐναντίον	τι	λέγομεν τοῦ ὄντος ἀλλ' ἕτερον
[237]	(Ξένος) Τὸν δὲ δὴ μὴ	τὶ	λέγοντα ἀναγκαιότατον, ὡς ἔοικε, παντάπασι
[237]	σκοπῶν σύμφης, ὡς ἀνάγκη τόν	τι	λέγοντα ἕν γέ τι λέγειν;
[222]	τὴν ἡμεροθηρικὴν εἴπωμεν. (Θεαίτητος) Κατὰ	τί	λέγοντες; (Ξένος) Τὴν μὲν λῃστικὴν
[247]	δὲ τῶν τοιούτων; μῶν σῶμά	τι	λέγουσιν ἴσχειν; (Θεαίτητος) Τοῦτο οὐκέτι
[233]	ἀνεπιστήμων ὢν δύναιτ' ἂν ὑγιές	τι	λέγων ἀντειπεῖν; (Θεαίτητος) Οὐδαμῶς. (Ξένος)
[227]	καθαίρειν, οὐδὲν αὐτῇ διοίσει ποῖόν	τι	λεχθὲν εὐπρεπέστατον εἶναι δόξει· μόνον
[268]	σοφοῦ δῆλον ὅτι παρωνύμιον αὐτοῦ	τι	λήψεται, καὶ σχεδὸν ἤδη μεμάθηκα
[244]	του λέγοντος ὡς (ἔστιν ὄνομά	τι,	λόγον οὐκ ἂν ἔχον. (Θεαίτητος)
[233]	~(Θεαίτητος) Τὸ ποῖον, καὶ πρὸς	τί	μάλιστα λέγεις; οὐ γάρ που
[262]	ἐφεξῆς αὔτ' εἴπῃ, λόγον οὐδέν	τι	μᾶλλον ἀπεργάζεται. (Θεαίτητος) Πῶς γάρ;
[258]	ταὐτὰ θετέον πρὸς τὸ μηδέν	τι	μᾶλλον εἶναι θάτερον θατέρου; (Θεαίτητος)
[227]	ἢ φαρμακοποσίας οὐδὲν ἧττον οὐδέ	τι	μᾶλλον τυγχάνει μέλον εἰ τὸ
[244]	ἰσοπαλὲς πάντῃ· τὸ γὰρ οὔτε	τι	μεῖζον οὔτε τι βαιότερον πελέναι
[225]	δή; (Ξένος) Τῆς κτητικῆς ἀγωνιστική	τι	μέρος ἡμῖν ἦν. (Θεαίτητος) Ἦν
[226]	δύναμίν γε οὕτω ποιητέον, τοιόνδε	τι	μεταθέοντας ἴχνος αὐτοῦ. καί μοι
[250]	οὐδαμόσε ἔτι ῥᾴδιον. ἰ γάρ	τι	μὴ (κινεῖται, πῶς οὐχ ἕστηκεν;
[257]	Πῶς; (Ξένος) Οἷον ὅταν εἴπωμέν	τι	μὴ μέγα, τότε μᾶλλόν τί
[219]	διελομένους, τὸ δ' ἐμψύχου. (Θεαίτητος)	Τί	μήν; Εἴπερ ἔστον γε ἄμφω.
[255]	(Θεαίτητος) Ἴσως. (Ξένος) Ἀλλ' οὔ	τι	μὴν κίνησίς γε καὶ στάσις
[247]	φρόνιμον, τὴν δὲ ἄφρονα; (Θεαίτητος)	Τί	μήν; (Ξένος) Ἀλλ' οὐ δικαιοσύνης
[226]	καὶ βράττειν καὶ διακρίνειν. (Θεαίτητος)	Τί	μήν; (Ξένος) Καὶ πρός γε
[258]	μᾶλλον εἶναι θάτερον θατέρου; (Θεαίτητος)	Τί	μήν; (Ξένος) Καὶ τἆλλα δὴ
[238]	πλῆθος (ἐπιχειροῦμεν ἀριθμοῦ προστιθέναι; (Θεαίτητος)	Τί	μήν; (Ξένος) Μὴ ὂν δέ,
[222]	ἐν τούτοις ζῷα θηρευσόμενος. (Θεαίτητος)	Τί	μήν; (Ξένος) Ὁ δέ γε
[233]	σοφοὶ τοῖς μαθηταῖς φαίνονται. (Θεαίτητος)	Τί	μήν; (Ξένος) Οὐκ ὄντες γε·
[240]	ἀληθινὸν ἆρ' ἐναντίον ἀληθοῦς; (Θεαίτητος)	Τί	μήν; (Ξένος) Οὐκ ὄντως (οὐκ)
[254]	Τρία δὴ γίγνεται ταῦτα. (Θεαίτητος)	Τί	μήν; (Ξένος) Οὐκοῦν αὐτῶν ἕκαστον
[236]	ἔοικε δὲ οὔ, φάντασμα; (Θεαίτητος)	Τί	μήν; (Ξένος) Οὐκοῦν πάμπολυ καὶ
[232]	αὐτοῦ τούτου διδάσκαλον γίγνεσθαι; (Θεαίτητος)	Τί	μήν; (Ξένος) Σκοπῶμεν δή, περὶ
[257]	δὲ μόνον, ὅτι τῶν ἄλλων	τὶ	μηνύει (τὸ μὴ καὶ τὸ
[229]	ζητούμενον; (Ξένος) Ἀγνοίας γοῦν μέγα	τί	μοι δοκῶ καὶ χαλεπὸν ἀφωρισμένον
[232]	τὸν σοφιστὴν εἰρημένων. ἓν γάρ	τί	μοι μάλιστα κατεφάνη αὐτὸν μηνῦον.
[226]	χεῖρον ἀποβαλλούσης ἔχω. (Θεαίτητος) Λέγε	τί.	(Ξένος) Πᾶσα ἡ τοιαύτη διάκρισις,
[248]	ἁρμόττειν φασίν. (Θεαίτητος) Οὐκοῦν λέγουσί	τι;	(Ξένος) Πρὸς ὅ γε λεκτέον
[260]	ἑτέρῳ μείγνυσθαι. (Θεαίτητος) Πρὸς δὴ	τί;	(Ξένος) Πρὸς τὸ τὸν λόγον
[229]	ἔτι πῃ σχίζεσθαι. (Θεαίτητος) Κατὰ	τί;	(Ξένος) Τῆς ἐν τοῖς λόγοις
[249]	συναμφότερα λέγειν. (Θεαίτητος) ἀληθέστατα. (Ξένος)	Τί	οὖν; Ἆρ' οὐκ ἐπιεικῶς ἤδη
[256]	νυνδὴ λόγον. (Θεαίτητος) Ἀληθῆ. (Ξένος)	Τί	οὖν δὴ τὸ μετὰ τοῦτο;
[257]	μὴ καλόν. (Θεαίτητος) Ὀρθότατα. (Ξένος)	Τί	οὖν; Κατὰ τοῦτον τὸν λόγον
[229]	(γένει) τῶν αὑτῆς ἑκατέρῳ. (Θεαίτητος)	Τί	οὖν; καταφανές πῄ σοι τὸ
[251]	ἔχω πρὸς ταῦτα ἀποκρίνασθαι. (Ξένος)	Τί	οὖν οὐ καθ' ἓν ἀποκρινόμενος
[241]	εἰ ταῦτα οὕτως ἔχει. (Ξένος)	Τί	οὖν; Οὕτως ἀποστησόμεθα νῦν μαλθακισθέντες;
[250]	Καὶ πῶς; (Ξένος) Τρίτον ἄρα	τι	παρὰ ταῦτα τὸ ὂν ἐν
[251]	ἑκάστοτε προσαγορεύομεν. (Θεαίτητος) Οἷον δὴ	τί;	παράδειγμα εἰπέ. (Ξένος) Λέγομεν ἄνθρωπον
[233]	εἰρῆσθαι. (Ξένος) Λάβωμεν τοίνυν σαφέστερόν	τι	παράδειγμα περὶ τούτων. (Θεαίτητος) Τὸ
[242]	Τρίτον τοίνυν ἔτι σε σμικρόν	τι	παραιτήσομαι. (Θεαίτητος) Λέγε μόνον. (Ξένος)
[229]	λέγομεν; (Ξένος) Τὸ μὲν ἀρχαιοπρεπές	τι	πάτριον, ᾧ πρὸς τοὺς ὑεῖς
[262]	καὶ οὐκ ὀνομάζει μόνον ἀλλά	τι	περαίνει, συμπλέκων τὰ ῥήματα τοῖς
[239]	ὄντι, κατὰ τὸ ὀρθὸν φθέγξασθαί	τι	περὶ αὐτοῦ. (Θεαίτητος) Πολλὴ μεντἄν
[250]	ἔτι τρέπειν τὸν βουλόμενον ἐναργές	τι	περὶ αὐτοῦ παρ' ἑαυτῷ βεβαιώσασθαι;
[217]	δὲ μάλιστα καὶ τὸ ποῖόν	τι	περὶ αὐτῶν διαπορηθεὶς ἐρέσθαι διενοήθης;
[230]	Διερωτῶσιν ὧν ἂν οἴηταί τίς	τι	πέρι λέγειν λέγων μηδέν· εἶθ'
[220]	ὅσον ἂν ἕνεκα κωλύσεως εἴργῃ	τι	περιέχον, ἕρκος εἰκὸς ὀνομάζειν. (Θεαίτητος)
[235]	ὅσοι γε τῶν μεγάλων πού	τι	πλάττουσιν ἔργων ἢ γράφουσιν. Εἰ
[244]	πᾶν εἶναι, μῶν, ὦ παῖ,	τὶ	πλημμελήσομεν; (Θεαίτητος) Ἥκιστά γε. (Ξένος)
[247]	ὄντα ὡς ἔστιν οὐκ ἄλλο	τι	πλὴν δύναμις. (Θεαίτητος) Ἀλλ' ἐπείπερ
[220]	καὶ τὰ τοιαῦτα μῶν ἄλλο	τι	πλὴν ἕρκη χρὴ προσαγορεύειν; (Θεαίτητος)
[228]	Οὐδέν. (Ξένος) Ἀλλ' αἶσχος ἄλλο	τι	πλὴν τὸ τῆς ἀμετρίας πανταχοῦ
[264]	οἷόν τε ὀρθῶς εἰπεῖν ἕτερόν	τι	πλὴν φαντασίαν; (Θεαίτητος) Οὐδέν. (Ξένος)
[243]	ὂν φῂς πρῶτον δεῖν διερευνήσασθαι	τί	ποθ' οἱ λέγοντες αὐτὸ δηλοῦν
[218]	γνώριμον καὶ σπουδῆς οὐ πάνυ	τι	πολλῆς τινος ἐπάξιον; (Θεαίτητος) Οὕτως.
[251]	δὲ μή; τούτων, (ὦ Θεαίτητε,	τί	ποτ' ἂν αὐτοὺς προαιρεῖσθαι φήσομεν;
[254]	ἑαυτῷ ταὐτόν. (Θεαίτητος) Οὕτως. (Ξένος)	Τί	ποτ' αὖ νῦν οὕτως εἰρήκαμεν
[240]	ὑπὸ τῆς ἐκείνου τέχνης, ἢ	τί	ποτ' ἐροῦμεν; (Θεαίτητος) Τοῦτο· τί
[263]	πρῶτον μέν, ἐξ ὧν ὡρισάμεθα	τί	ποτ' ἔστι λόγος, ἀναγκαιότατον αὐτὸν
[218]	σοφιστοῦ, ζητοῦντι (καὶ ἐμφανίζοντι λόγῳ	τί	ποτ' ἔστι. Νῦν γὰρ δὴ
[260]	παρόντι δεῖ λόγον ἡμᾶς διομολογήσασθαι	τί	ποτ' ἔστιν, εἰ δὲ ἀφῃρέθημεν
[263]	ῥᾷον, ἂν πρῶτον λάβῃς αὐτὰ	τί	ποτ' ἔστιν (καὶ τί διαφέρουσιν
[218]	ζητεῖν οὐ πάντων ῥᾷστον συλλαβεῖν	τί	ποτ' ἔστιν, ὁ σοφιστής· ὅσα
[217]	καθ' ἕκαστον μὴν διορίσασθαι σαφῶς	τί	ποτ' ἔστιν, οὐ σμικρὸν οὐδὲ
[233]	λέγων ἀντειπεῖν; (Θεαίτητος) Οὐδαμῶς. (Ξένος)	Τί	ποτ' οὖν ἂν εἴη τὸ
[243]	τοιούτω τὰ πάντ' εἶναί φατε,	τί	ποτε (ἄρα τοῦτ' ἐπ' ἀμφοῖν
[244]	ὑμεῖς αὐτὰ ἡμῖν ἐμφανίζετε ἱκανῶς,	τί	ποτε βούλεσθε σημαίνειν ὁπόταν ὂν
[244]	ἆρ' οὐ πευστέον εἰς δύναμιν	τί	ποτε λέγουσι τὸ ὄν; (Θεαίτητος)
[239]	ὅταν εἰδωλοποιὸν αὐτὸν καλῶμεν, ἀνερωτῶν	τί	ποτε τὸ παράπαν εἴδωλον λέγομεν.
[261]	οὖν προβλημάτων γέμειν, ὧν ἐπειδάν	τι	προβάλῃ, τοῦτο πρότερον ἀναγκαῖον διαμάχεσθαι
[243]	τούτων, ὦ Θεαίτητε, ἑκάστοτε σύ	τι	πρὸς θεῶν συνίης ὅτι λέγουσιν;
[255]	(τοῦτο καὶ θάτερον ὡς ἐκείνων	τι	προσαγορεύοντες λανθάνομεν ἡμᾶς αὐτούς; (Θεαίτητος)
[227]	δὴ καὶ νῦν, ὅπερ ἤρου,	τί	προσεροῦμεν ὄνομα συμπάσας δυνάμεις ὅσαι
[216]	κινδυνεύει τὸ γένος οὐ πολύ	τι	ῥᾷον ὡς ἔπος εἰπεῖν εἶναι
[237]	αὐτὸ πρῶτον θεασώμεθα, εἰ μή	τί	σοι διαφέρει. (Θεαίτητος) Τὸ μὲν
[257]	τι μὴ μέγα, τότε μᾶλλόν	τί	σοι φαινόμεθα τὸ σμικρὸν ἢ
[228]	με ἀποκρίνασθαι. (Ξένος) Πότερον ἄλλο	τι	στάσιν ἡγούμενος ἢ τὴν τοῦ
[261]	μὲν ἐφεξῆς λεγόμενα (καὶ δηλοῦντά	τι	συναρμόττει, τὰ δὲ τῇ συνεχείᾳ
[232]	οὐσίας πέρι κατὰ πάντων λέγηταί	τι,	σύνισμεν ὡς αὐτοί τε ἀντειπεῖν
[230]	τὰ νῦν, ~ὅταν (αὐτοῖς ἐξαμαρτάνωσί	τι,	τὰ μὲν χαλεπαίνοντες, τὰ δὲ
[217]	ἂν πυνθανοίμην, εἰ φίλον αὐτῷ,	~τί	ταῦθ' (οἱ περὶ τὸν ἐκεῖ
[243]	πολέμιον αὐτὸ αὑτῷ διὰ νεῖκός	τι.	Ταῦτα δὲ πάντα εἰ μὲν
[234]	(Ξένος) Παιδιᾶς δὲ ἔχεις ἤ	τι	τεχνικώτερον ἢ καὶ χαριέστερον εἶδος
[220]	ἑνὶ λόγῳ νῦν χρεών· ἢ	τί	τις ἄν, ὦ Θεαίτητε, εἴποι
[224]	προθυμήθητι λέγειν ὄνομα. (Θεαίτητος) Καὶ	τί	τις ἂν ἄλλο ὄνομα εἰπὼν
[225]	πειρῶ νῦν εἰπεῖν. (Θεαίτητος) Καὶ	τί>	τις ἂν αὖ εἰπὼν ἕτερον
[239]	Τὸν μὲν τοίνυν ἐμέ γε	τί	τις ἂν λέγοι; καὶ γὰρ
[239]	Σκοπεῖν οὖν, ὦ Θεαίτητε, χρὴ	τί	τις τῷ νεανίᾳ πρὸς τὸ
[225]	Τῷ δὲ λόγοις πρὸς λόγους	τί	τις, ὦ Θεαίτητε, ἄλλο (εἴπῃ
[248]	τὸ γιγνώσκειν εἴπερ ἔσται (ποιεῖν	τι,	τὸ γιγνωσκόμενον ἀναγκαῖον αὖ συμβαίνει
[243]	λέγοντες ἄμφω καὶ ἑκάτερον εἶναι;	τί	τὸ εἶναι τοῦτο ὑπολάβωμεν ὑμῶν;
[237]	δῆλον, ὅτι τῶν ὄντων ἐπί	τι>	τὸ μὴ ὂν οὐκ οἰστέον.
[250]	Κινδυνεύομεν ὡς ἀληθῶς τρίτον ἀπομαντεύεσθαί	τι	τὸ ὄν, ὅταν κίνησιν καὶ
[218]	οὐκ ἀπερεῖν· ἂν δ' ἄρα	τι	τοιοῦτον γίγνηται, καὶ τόνδε παραληψόμεθα
[220]	ἄγρας τὸ μέρος φήσομεν ἤ	τι	τοιοῦτον. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Τὸ
[247]	ἴσως ἂν ἀποροῖεν· εἰ δή	τι	τοιοῦτον πεπόνθασι, σκόπει, προτεινομένων ἡμῶν,
[225]	εἰκὸς καὶ πρέπον ὄνομα λέγειν	τι	τοιοῦτον τιθεμένους οἷον βιαστικόν. (Θεαίτητος)
[222]	ἥμερον, εἴτε ἄλλο μὲν ἥμερόν	τι,	τὸν δὲ ἄνθρωπον ἄγριον, εἴτε
[227]	οὐδὲν ἡγεῖται γελοιότερα, σεμνότερον δέ	τι	τὸν διὰ στρατηγικῆς ἢ φθειριστικῆς
[248]	δὴ κοινωνεῖν, ὦ πάντων ἄριστοι,	τί	τοῦθ' ὑμᾶς ἐπ' ἀμφοῖν λέγειν
[261]	μηδὲν σημαίνοντα ἀναρμοστεῖ. (Θεαίτητος) Πῶς	τί	τοῦτ' εἶπας; (Ξένος) Ὅπερ ᾠήθην
[249]	σκέψεως. (Θεαίτητος) Πῶς αὖ καὶ	τί	τοῦτ' εἴρηκας; (Ξένος) Ὦ μακάριε,
[235]	δ' Οὐ πάντες οἱ μιμούμενοί	τι	τοῦτ' ἐπιχειροῦσι δρᾶν; (Ξένος) Οὔκουν
[236]	συμφῆσαι; (Θεαίτητος) Πῶς καὶ πρὸς	τί	τοῦτο εἴρηκας; (Ξένος) Ὄντως, ὦ
[237]	που φανερόν, ὡς καὶ τὸ	τὶ”	τοῦτο (ῥῆμα) ἐπ' ὄντι λέγομεν
[252]	(Ξένος) Καὶ μὴν ἕν γέ	τι	τούτων ἀναγκαῖον, ἢ πάντα ἢ
[250]	τὸ ὂν ἀλλ' ἕτερον δή	τι	τούτων. (Θεαίτητος) Ἔοικεν. (Ξένος) Κατὰ
[218]	ὁ λόγος. Ἂν δ' ἄρα	τι	τῷ μήκει πονῶν ἄχθῃ, μὴ
[260]	δὴ μὴ ὂν ἡμῖν ἕν	τι	τῶν ἄλλων γένος ὂν ἀνεφάνη,
[259]	σκεπτέον αὐτῷ καὶ λεκτέον βέλτιόν	τι	τῶν νῦν εἰρημένων· (εἴτε ὥς
[238]	οὔ; (Ξένος) Μὴ ὄντι δέ	τι	τῶν ὄντων ἆρά ποτε προσγίγνεσθαι
[257]	ἑνὸς γένους ἀφορισθὲν καὶ πρός	τι	τῶν ὄντων αὖ πάλιν ἀντιτεθὲν
[238]	μὲν ὄντι που προσγένοιτ' ἄν	τι	τῶν ὄντων ἕτερον. (Θεαίτητος) Πῶς
[257]	(Θεαίτητος) Τὸ ποῖον; (Ξένος) Ἄλλο	τι	τῶν ὄντων τινὸς ἑνὸς γένους
[246]	(Θεαίτητος) Πάνυ γε. (Ξένος) Τιθέντες	τι	τῶν ὄντων ψυχήν; ~(Θεαίτητος) Ναί.
[266]	ψεῦδος καὶ τῶν ὄντων ἕν	τι	φανείη πεφυκός. (Θεαίτητος) Ἦν γὰρ
[223]	καὶ τῇδε ἴδωμεν· οὐ γάρ	τι	φαύλης μέτοχόν ἐστι τέχνης τὸ
[237]	τὸ ὄν, οὐδ' ἐπὶ τὸ	τὶ	φέρων ὀρθῶς ἄν τις φέροι.
[246]	τῶν δὲ ἄλλων εἴ τίς	τι>	φήσει μὴ σῶμα ἔχον εἶναι,
[237]	Ἑνὸς γὰρ δὴ τό γε	τὶ”	φήσεις σημεῖον εἶναι, τὸ δὲ
[221]	ῥάβδοις καὶ καλάμοις ἀνασπώμενον· οὗ	τί	φήσομεν, ὦ Θεαίτητε, δεῖν τοὔνομα
[247]	παραγίγνεσθαι καὶ ἀπογίγνεσθαι πάντως εἶναί	τι	φήσουσιν. (Θεαίτητος) Φασὶ μὲν οὖν.
[227]	δὲ ὅσον ἂν ᾖ πού	τι	φλαῦρον. (Θεαίτητος) Ἦν γὰρ οὖν.
[240]	(Θεαίτητος) Πῇ καὶ τὸ ποῖόν	τι	φοβούμενος οὕτω λέγεις; (Ξένος) Ὅταν
[259]	τῶν νῦν εἰρημένων· (εἴτε ὥς	τι	χαλεπὸν κατανενοηκὼς χαίρει τοτὲ μὲν
[241]	ἀπεμνημόνευσας. Ἀλλ' ὅρα δὴ (βουλεύεσθαι)	τί	χρὴ δρᾶν τοῦ σοφιστοῦ πέρι·
[228]	Οὐδ' αὖ πρὸς τοῦτο ἔχω	τί	χρή με ἀποκρίνασθαι. (Ξένος) Πότερον
[231]	ἤδη διὰ τὸ πολλὰ (πεφάνθαι,	τί	χρή ποτε ὡς ἀληθῆ λέγοντα
[230]	δὴ τοῖς λόγοις εἰς ταὐτὸν	τιθέασι	παρ' ἀλλήλας, τιθέντες δὲ ἐπιδεικνύουσιν
[222]	δὲ ὅπῃ χαίρεις, εἴτε μηδὲν	τιθεὶς	ἥμερον, εἴτε ἄλλο μὲν ἥμερόν
[244]	ἂν ἔχον. (Θεαίτητος) Πῇ; (Ξένος)	Τιθείς	τε τοὔνομα τοῦ πράγματος ἕτερον
[250]	τὸ ὂν ἐν τῇ ψυχῇ	τιθείς,	ὡς ὑπ' ἐκείνου τήν τε
[247]	ἅπαξ, πᾶν τοῦτο ὄντως εἶναι·	τίθεμαι	γὰρ ὅρον (ὁρίζειν) τὰ ὄντα
[238]	δὴ τὸν σύμπαντα τῶν ὄντων	τίθεμεν.	(Θεαίτητος) Εἴπερ γε καὶ ἄλλο
[225]	πρέπον ὄνομα λέγειν τι τοιοῦτον	τιθεμένους	οἷον βιαστικόν. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος)
[246]	μὲν τῶν ἐν εἴδεσιν αὐτὴν	τιθεμένων	ῥᾷον, ἡμερώτεροι γάρ· παρὰ δὲ
[258]	μόρια αὐτῆς μηδενὸς ἧττον ὄντα	τιθέναι.	(Θεαίτητος) Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος)
[245]	ὅλον ἐν τοῖς οὖσι μὴ	τιθέντα.	(Θεαίτητος) Παντάπασιν ἔοικε ταῦθ' οὕτως
[246]	μέρος λάβωμεν λόγον ὑπὲρ ἧς	τίθενται	τῆς οὐσίας. (Θεαίτητος) Πῶς οὖν
[225]	(Ξένος) Τὸ μὲν ἁμιλλητικὸν αὐτῆς	τιθέντας,	τὸ δὲ μαχητικόν. (Θεαίτητος) Ἔστιν.
[230]	εἰς ταὐτὸν τιθέασι παρ' ἀλλήλας,	τιθέντες	δὲ ἐπιδεικνύουσιν αὐτὰς αὑταῖς ἅμα
[241]	τῶν ψευδουργῶν καὶ γοήτων τέχνῃ	τιθέντες,	ὁρᾷς ὡς εὔποροι καὶ πολλαί.
[246]	ὁμολογοῦσιν; (Θεαίτητος) Πάνυ γε. (Ξένος)	Τιθέντες	τι τῶν ὄντων ψυχήν; ~(Θεαίτητος)
[237]	Τὸ μὲν ἐμὸν ὅπῃ βούλει	τίθεσο,	τὸν δὲ λόγον ᾗ βέλτιστα
[244]	μὴν ἂν ταὐτόν γε αὐτῷ	τιθῇ	τοὔνομα, ἢ μηδενὸς ὄνομα ἀναγκασθήσεται
[266]	(Θεαίτητος) Νῦν μᾶλλον ἔμαθον, καὶ	τίθημι	δύο διχῇ ποιητικῆς εἴδει· θείαν
[251]	(Θεαίτητος) Καλῶς λέγεις. (Ξένος) Καὶ	τιθῶμέν	γε αὐτοὺς λέγειν, εἰ βούλει,
[251]	ἐν τοῖς παρ' ἡμῖν λόγοις	τιθῶμεν;	ἢ πάντα εἰς ταὐτὸν συναγάγωμεν
[219]	ποτέρᾳ τὴν ἀσπαλιευτικήν, ὦ Θεαίτητε,	τιθῶμεν;	(Θεαίτητος) Ἐν κτητικῇ που δῆλον.
[255]	τοῖς τρισὶν εἴδεσιν τὸ ταὐτὸν	τιθῶμεν;	(Θεαίτητος) Πάνυ μὲν οὖν. (Ξένος)
[243]	μὴ δύο ἔτι καθ' ὑμᾶς	τιθῶμεν;	οὐ γάρ που τοῖν γε
[252]	μὲν ἐὰν ἐν μέρει τοῦτο	τιθῶσι	γιγνόμενον, ὁμοίως δὲ καὶ ἐὰν
[227]	τὸ μὴ συγγενὲς κατανοεῖν πειρωμένη	τιμᾷ	πρὸς τοῦτο ἐξ ἴσου πάσας,
[216]	μὲν δοκοῦσιν εἶναι τοῦ μηδενὸς	(τίμιοι)	τοῖς δ' ἄξιοι τοῦ παντός·
[249]	δὴ φιλοσόφῳ καὶ ταῦτα μάλιστα	τιμῶντι	πᾶσα, ὡς ἔοικεν, ἀνάγκη διὰ
[249]	αὐτὸ ἔχειν αὐτά; (Θεαίτητος) Καὶ	τίν'	ἂν ἕτερον ἔχοι τρόπον; (Ξένος)
[267]	ἓν καὶ πρέπουσαν ἐπωνυμίαν ἀποδοῦναί	τιν'	αὐτῷ. (Θεαίτητος) Νενεμήσθω, τὸ δὲ
[266]	οἰκοδομικῇ φήσομεν ποιεῖν, γραφικῇ δέ	τιν'	ἑτέραν, οἷον ὄναρ ἀνθρώπινον ἐγρηγορόσιν
[257]	Τοῦτ' οὖν ἀνώνυμον ἐροῦμεν ἤ	τιν'	ἔχον ἐπωνυμίαν; (Θεαίτητος) Ἔχον· ὃ
[253]	γε ἴσως τῆς μεγίστης; (Ξένος)	Τίν'	οὖν αὖ (νῦν) προσεροῦμεν, ὦ
[258]	ἐκείνου. (Θεαίτητος) Σαφέστατά γε. (Ξένος)	Τίν'	οὖν αὐτὴν προσείπωμεν; (Θεαίτητος) Δῆλον
[248]	δὲ ἴσως διὰ συνήθειαν. (Θεαίτητος)	Τίν'	οὖν δὴ λέγουσι λόγον; (Ξένος)
[217]	μὴν ἐμοὶ χρώμενος τῶν νέων	τινὰ	αἱρήσῃ, Θεαίτητον τόνδε, ἢ καὶ
[234]	λόγους ἆρ' οὐ προσδοκῶμεν εἶναί	τινα	ἄλλην τέχνην, ᾗ αὖ δυνατὸν
[233]	ἐρωτώμενον. (Ξένος) Εἰ πάντα ἐπίστασθαί	τινα	ἀνθρώπων ἐστὶ δυνατόν. (Θεαίτητος) Μακάριον
[240]	φῶμεν καὶ τὴν τέχνην εἶναί	τινα	ἀπατητικὴν αὐτοῦ, τότε πότερον ψευδῆ
[237]	ἀλλ' εἰ σπουδῇ (δέοι συννοήσαντά	τινα	ἀποκρίνασθαι τῶν ἀκροατῶν ποῖ χρὴ
[242]	γε ἕνεκα. (Ξένος) Φέρε δή,	τίνα	ἀρχήν τις ἂν ἄρξαιτο παρακινδυνευτικοῦ
[219]	πότερον ὡς τεχνίτην αὐτὸν ἤ	τινα	ἄτεχνον, ἄλλην δὲ δύναμιν ἔχοντα
[262]	Οὕτως. (Ξένος) Οὐκοῦν καὶ ποιόν	τινα	αὐτὸν εἶναι δεῖ; (Θεαίτητος) Πῶς
[240]	δὲ δή; Τὴν τέχνην αὐτοῦ	τίνα	ἀφορίσαντες ἡμῖν αὐτοῖς συμφωνεῖν οἷοί
[234]	φυτὰ πάντα ποιήσειν φαίη- ~(Θεαίτητος)	Τίνα	δὴ λέγων τὴν ποίησιν; οὐ
[238]	τινὰ λέγειν ἄλλην ἔχομεν; (Θεαίτητος)	Τίνα	δή; (Ξένος) Ὦ θαυμάσιε, οὐκ
[229]	κατὰ μέσον αὑτῆς τομὴν ἔχει	τινά.	διπλῆ γὰρ αὕτη γιγνομένη δῆλον
[257]	αὐτῆς ἕκαστον ἀφορισθὲν ἐπωνυμίαν ἴσχει	τινὰ	(ἑαυτῆς ἰδίαν· διὸ πολλαὶ τέχναι
[242]	ἐστιν. (Θεαίτητος) Πῇ; (Ξένος) Μῦθόν	τινα	ἕκαστος φαίνεταί μοι διηγεῖσθαι παισὶν
[263]	Ναί. (Ξένος) Τούτων δὴ ποῖόν	τινα	ἑκάτερον φατέον εἶναι; (Θεαίτητος) Τὸν
[267]	ὑγιὴς εἴτε διπλόην ἔτ' ἔχων	τινά	ἐστιν ἐν αὑτῷ. (Θεαίτητος) Σκοπῶμεν.
[258]	πολλῶν ὄντων εἶδος ἕν; ἤ	τινα	ἔτι πρὸς αὐτό, ὦ Θεαίτητε,
[229]	ἄτομον ἤδη ἐστὶ πᾶν ἤ	τινα	ἔχον διαίρεσιν ἀξίαν ἐπωνυμίας. (Θεαίτητος)
[229]	Περὶ σύμπασαν ἄγνοιαν μῶν ἄλλην	τινὰ	ἢ διδασκαλικὴν ὀρθότερον εἴποι τις
[235]	καὶ μιμητὴν ἄρα θετέον αὐτόν	τινα.	(Θεαίτητος) Πῶς γὰρ οὐ θετέον;
[241]	με οἷον πατραλοίαν ὑπολάβῃς γίγνεσθαί	τινα.	(Θεαίτητος) Τί δή; (Ξένος) Τὸν
[228]	ἂν> κινήσεως μετασχόντα καὶ σκοπόν	τινα	θέμενα πειρώμενα τούτου τυγχάνειν καθ'
[216]	ὦ Θεόδωρε, οὐ ξένον ἀλλά	τινα	θεὸν ἄγων κατὰ τὸν Ὁμήρου
[220]	(ἕτερον μὲν ἐκείνου, πληκτικὴν δέ	τινα	θήραν ἡμᾶς προσειπεῖν ἑνὶ λόγῳ
[227]	ὅσον ἂν εὑρίσκωμεν κακίας ἀφαίρεσίν	τινα,	καθαρμὸν αὐτὸν λέγοντες ἐν μέλει
[234]	γὰρ δὴ γεωργόν γε ἐρεῖς	τινα·	καὶ γὰρ ζῴων αὐτὸν εἶπες
[247]	Λέγω δὴ τὸ καὶ ὁποιανοῦν	(τινα)	κεκτημένον δύναμιν (εἴτ' εἰς τὸ
[238]	πέρι, τὸ δὲ ἔτι μείζω	τινὰ	λέγειν ἄλλην ἔχομεν; (Θεαίτητος) Τίνα
[267]	οἱ δ' οὐκ εἰδότες. καίτοι	τίνα	μείζω διαίρεσιν ἀγνωσίας τε καὶ
[222]	ἓν αὖ τὸ σύνολον, πιθανουργικήν	τινα	μίαν (τέχνην προσειπόντες. (Θεαίτητος) Ὀρθῶς.
[267]	τὴν δὲ μετ' ἐπιστήμης ἱστορικήν	τινα	μίμησιν. (Θεαίτητος) Ἔστω. (Ξένος) Θατέρῳ
[216]	αὐτοί τε κοσμίως καὶ τόνδε	τινὰ	ξένον ἄγομεν, τὸ μὲν γένος
[234]	νομίσματος ἀποδίδοται. (Θεαίτητος) Παιδιὰν λέγεις	τινά.	(Ξένος) Τί δέ; Τὴν τοῦ
[268]	αὑτῷ. (Θεαίτητος) Λέγεις ὀρθότατα. (Ξένος)	Τίνα	οὖν ἀποφαινώμεθα τὸν μακρολογώτερον εἶναι;
[260]	γὰρ μὴ ὂν οὔτε διανοεῖσθαί	τινα	οὔτε λέγειν· οὐσίας γὰρ οὐδὲν
[240]	λέγομεν εἰκόνα; (Θεαίτητος) Κινδυνεύει τοιαύτην	τινὰ	πεπλέχθαι συμπλοκὴν τὸ μὴ ὂν
[233]	οὐκ ἀδύνατον; (Ξένος) Δοξαστικὴν ἄρα	τινὰ	περὶ πάντων ἐπιστήμην ὁ σοφιστὴς
[221]	ἔχοντα, ὡς ἔοικε, θετέον. (Θεαίτητος)	Τίνα	ποτ' οὖν δὴ ταύτην; (Ξένος)
[246]	λόγοις γένεσιν ἀντ' οὐσίας φερομένην	τινὰ	προσαγορεύουσιν. Ἐν μέσῳ δὲ περὶ
[226]	ἑνὸς ὀνόματος ἀξιώσομεν αὐτήν. (Θεαίτητος)	Τίνα	προσειπόντες; (Ξένος) Διακριτικήν. (Θεαίτητος) Ἔστω.
[246]	ὃ παρέχει προσβολὴν καὶ ἐπαφήν	(τινα,	ταὐτὸν σῶμα καὶ οὐσίαν ὁριζόμενοι,
[221]	ὄνομα τοῦτο ἔχων. (Ξένος) Ἀλλά	τινα	τέχνην αὐτὸν ἡμῖν ἔχοντα, ὡς
[223]	πάντες φαῖμεν ἂν ἢ> ἡδυντικήν	τινα	τέχνην εἶναι. (Θεαίτητος) Πῶς γὰρ
[221]	ζήτημα πρῶτον, πότερον ἰδιώτην ἤ	τινα	τέχνην ἔχοντα θετέον εἶναι τὸν
[232]	ὡς ὁ πάσχων αὐτὸ πρός	τινα	τέχνην οὐ δύναται κατιδεῖν ἐκεῖνο
[268]	Οὐκοῦν τὸν μὲν ἁπλοῦν μιμητήν	τινα,	τὸν δὲ εἰρωνικὸν μιμητὴν θήσομεν;
[221]	τὸν ἄνδρα ὄντα συγγενῆ; (Θεαίτητος)	Τίνα	τοῦ; (Ξένος) Τὸν ἀσπαλιευτὴν τοῦ
[241]	φήσει. Ἢ τίς μηχανὴ συγχωρεῖν	τινα	τῶν εὖ φρονούντων, ὅταν (ἄφθεγκτα
[263]	ἐμοῦ. (Ξένος) Ποιὸν δέ γέ	τινά	φαμεν ἀναγκαῖον ἕκαστον εἶναι τῶν
[239]	δὴ φαίνεται. (Ξένος) Τοιγαροῦν εἴ	τινα	φήσομεν αὐτὸν ἔχειν φανταστικὴν (τέχνην,
[222]	γῆν καὶ ποταμοὺς ἑτέρους αὖ	τινας,	πλούτου καὶ νεότητος οἷον λειμῶνας
[231]	Τοὺς ταύτῃ χρωμένους τῇ τέχνῃ	τίνας	(φήσομεν; ἐγὼ μὲν γὰρ φοβοῦμαι
[229]	(εἶναι) ἢ πλείω, δύο δέ	τινε	αὐτῆς εἶναι μεγίστω; σκόπει. (Θεαίτητος)
[254]	καὶ θάτερον; πότερα δύο γένη	τινὲ	αὐτώ, τῶν μὲν τριῶν ἄλλω,
[243]	ὁπόσοι θερμὸν καὶ ψυχρὸν ἤ	τινε	δύο τοιούτω τὰ πάντ' εἶναί
[237]	φήσεις σημεῖον εἶναι, τὸ δὲ	τινὲ”	δυοῖν, τὸ δὲ τινὲς” πολλῶν.
[228]	δύο παθήματε τούτω δύο τέχνα	τινὲ	ἐγενέσθην; (Θεαίτητος) Τίνε τούτω; ~(Ξένος)
[245]	τῷ τὸ ὂν εἴτε δύο	τινὲ	εἴτε ἓν μόνον εἶναι λέγοντι.
[244]	πράγματος ἕτερον δύο λέγει πού	τινε.	(Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Καὶ μὴν
[221]	σοφιστοῦ. (Θεαίτητος) Πῇ; (Ξένος) Θηρευτά	τινε	καταφαίνεσθον ἄμφω μοι. (Θεαίτητος) Τίνος
[222]	πεζῆς θήρας γίγνεσθον δύο μεγίστω	τινὲ	μέρει. (Θεαίτητος) Ποῖον ἑκάτερον; (Ξένος)
[268]	Σκοπῶ, καί μοι διττὼ καταφαίνεσθόν	τινε·	τὸν μὲν δημοσίᾳ τε καὶ
[228]	δύο τέχνα τινὲ ἐγενέσθην; (Θεαίτητος)	Τίνε	τούτω; ~(Ξένος) Περὶ μὲν αἶσχος
[235]	εἰπὲ πρῶτον καὶ δίελε ἡμῖν	τίνε	τὼ δύο λέγεις. (Ξένος) Μίαν
[230]	(Ξένος) Τὸ δέ γε, εἴξασί	τινες	αὖ λόγον ἑαυτοῖς δόντες ἡγήσασθαι
[220]	οἶμαι κέκληται. (Θεαίτητος) Φασὶ γοῦν	τινές.	(Ξένος) Τὸ δέ γε λοιπόν
[237]	δὲ τινὲ” δυοῖν, τὸ δὲ	τινὲς”	πολλῶν. (Θεαίτητος) Πῶς γὰρ οὔ;
[242]	μύθοις. Ἰάδες δὲ καὶ Σικελαί	τινες	ὕστερον Μοῦσαι συνενόησαν ὅτι συμπλέκειν
[230]	ἐκβολὴν ἄλλῳ τρόπῳ στέλλονται. (Θεαίτητος)	Τίνι	δή; (Ξένος) Διερωτῶσιν ὧν ἂν
[223]	(Θεαίτητος) Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος)	Τίνι	δὴ τούτῳ; πειρῶ λέγειν. (Θεαίτητος)
[239]	χαίρειν ἐῶμεν· ἕως δ' ἄν	τινι	δυναμένῳ δρᾶν τοῦτο ἐντυγχάνωμεν, μέχρι
[250]	(Ξένος) Μῶν οὖν ἐν ἐλάττονί	τινι	νῦν ἐσμεν ἀπορίᾳ περὶ τὸ
[219]	ἂν ὀνόματι. (Θεαίτητος) Πῶς καὶ	τίνι;	(Ξένος) Πᾶν ὅπερ ἂν μὴ
[226]	ὀνόματι προσήκει. (Θεαίτητος) Ποῖα καὶ	τίνι;	~(Ξένος) Τά τε τῶν ζῴων,
[231]	Ἀλλὰ μὴν προσέοικέ γε τοιούτῳ	τινὶ	τὰ νῦν εἰρημένα. (Ξένος) Καὶ
[224]	μαθημάτων οὖσαν πρᾶσιν αὐτὴν ἀδελφῷ	τινι	τῆς πράξεως ὀνόματι προσειπεῖν ἀνάγκη;
[264]	αὑτὸ ἀλλὰ δι' αἰσθήσεως παρῇ	τινι,	τὸ τοιοῦτον αὖ πάθος ἆρ'
[240]	λέγεις τοιοῦτον ἀληθινόν, ἢ ἐπὶ	τίνι	τὸ (τοιοῦτον εἶπες; (Θεαίτητος) Οὐδαμῶς
[224]	(Ξένος) Ἔτι δὴ σκοπῶμεν εἴ	τινι	τοιῷδε προσέοικεν ἄρα τὸ νῦν
[253]	μὲν δὴ φιλόσοφον ἐν τοιούτῳ	τινὶ	τόπῳ καὶ νῦν καὶ ἔπειτα
[235]	γὰρ αὐτὸν περιειλήφαμεν ἐν ἀμφιβληστρικῷ	τινι	τῶν ἐν τοῖς λόγοις περὶ
[262]	τινὸς εἶναι λόγον, μὴ δὲ	τινὸς	ἀδύνατον. (Θεαίτητος) Οὕτως. (Ξένος) Οὐκοῦν
[265]	Τὴν φύσιν αὐτὰ γεννᾶν ἀπό	τινος	αἰτίας αὐτομάτης καὶ ἄνευ διανοίας
[253]	ὡμολογήκαμεν, ἆρ' οὐ μετ' ἐπιστήμης	τινὸς	ἀναγκαῖον διὰ τῶν λόγων πορεύεσθαι
[248]	Πάθημα ἢ ποίημα ἐκ δυνάμεώς	τινος	ἀπὸ τῶν πρὸς ἄλληλα συνιόντων
[232]	μήν; (Ξένος) Σκοπῶμεν δή, περὶ	τίνος	ἄρα καί φασιν οἱ τοιοῦτοι
[244]	ὄνομα ἀναγκασθήσεται λέγειν, εἰ δέ	τινος	αὐτὸ φήσει, συμβήσεται τὸ ὄνομα
[258]	Ἡμεῖς γὰρ περὶ μὲν ἐναντίου	τινὸς	αὐτῷ χαίρειν πάλαι λέγομεν, ~(εἴτ'
[253]	διὰ πάντων κεχώρηκεν, ὥστε ἄνευ	τινὸς	αὐτῶν ἀδύνατον ἁρμόττειν καὶ τῶν
[243]	ἀρχηγοῦ πρώτου νῦν σκεπτέον. (Θεαίτητος)	Τίνος	δὴ λέγεις; ἢ δῆλον ὅτι
[228]	τὴν τοῦ φύσει συγγενοῦς ἔκ	τινος	διαφθορᾶς διαφοράν; (Θεαίτητος) Οὐδέν. (Ξένος)
[262]	(Ξένος) Λόγον ἀναγκαῖον, ὅτανπερ ᾖ,	τινὸς	εἶναι λόγον, μὴ δὲ τινὸς
[257]	(Ξένος) Ἄλλο τι τῶν ὄντων	τινὸς	ἑνὸς γένους ἀφορισθὲν καὶ πρός
[218]	σπουδῆς οὐ πάνυ τι πολλῆς	τινος	ἐπάξιον; (Θεαίτητος) Οὕτως. ~(Ξένος) Μέθοδον
[257]	ἑκάστοτε φθεγγόμεθα, τοῦτο οὐκ ἄλλου	τινὸς	ἕτερόν ἐστιν ἢ τῆς τοῦ
[259]	ἀληθινὸς ἄρτι τε τῶν ὄντων	τινὸς	ἐφαπτομένου δῆλος νεογενὴς ὤν. (Θεαίτητος)
[265]	τηκτὰ καὶ ἄτηκτα, μῶν ἄλλου	τινὸς	ἢ θεοῦ δημιουργοῦντος φήσομεν ὕστερον
[263]	συνωμολογήσαμεν. (Ξένος) Ἔπειτα δέ γε	τινός.	(Θεαίτητος) Οὕτως. (Ξένος) Εἰ δὲ
[221]	τινε καταφαίνεσθον ἄμφω μοι. (Θεαίτητος)	Τίνος	θήρας ἅτερος; τὸν μὲν γὰρ
[259]	καὶ δὴ καὶ παντάπασιν ἀμούσου	τινὸς	καὶ ἀφιλοσόφου. (Θεαίτητος) Τί δή;
[249]	ἢ νοῦν ἀφανίζων ἰσχυρίζηται περί	τινος	ὁπῃοῦν. (Θεαίτητος) Σφόδρα γε. (Ξένος)
[218]	ἔχω. (Ξένος) Βούλει δῆτα περί	τινος	τῶν φαύλων μετιόντες πειραθῶμεν παράδειγμα
[266]	αὐτῶν ὄν, τὸ δὲ ὁμοιωμάτων	τινῶν	γέννημα. (Ξένος) Τῆς τοίνυν εἰδωλουργικῆς
[231]	γὰρ ἀγωνιστικῆς περὶ λόγους ἦν	τις	ἀθλητής, τὴν ἐριστικὴν τέχνην ἀφωρισμένος.
[217]	ἐρωτηθὲν ἐλπίσειεν ἂν αὐτὸ εἶναί	τις,	ἀλλὰ τυγχάνει λόγου παμμήκους ὄν.
[229]	τινὰ ἢ διδασκαλικὴν ὀρθότερον εἴποι	τις	ἄν; (Θεαίτητος) Οὐδεμίαν. (Ξένος) Φέρε
[220]	λόγῳ νῦν χρεών· ἢ τί	τις	ἄν, ὦ Θεαίτητε, εἴποι κάλλιον;
[224]	λέγειν ὄνομα. (Θεαίτητος) Καὶ τί	τις	ἂν ἄλλο ὄνομα εἰπὼν οὐκ
[242]	(Ξένος) Φέρε δή, τίνα ἀρχήν	τις	ἂν ἄρξαιτο παρακινδυνευτικοῦ λόγου; δοκῶ
[225]	νῦν εἰπεῖν. (Θεαίτητος) Καὶ τί>	τις	ἂν αὖ εἰπὼν ἕτερον οὐκ
[239]	μὲν τοίνυν ἐμέ γε τί	τις	ἂν λέγοι; καὶ γὰρ πάλαι
[230]	οὖν σύμπαν αὐτὸ ὀρθότατα εἴποι	τις	ἂν νουθετητικήν. (Θεαίτητος) Ἔστιν οὕτως.
[220]	καὶ τῶν ἰχθύων οὐχ ᾗ	τις	ἂν τύχῃ τοῦ σώματος, ~ὥσπερ
[262]	ὧδε λέγεις; (Ξένος) Ὅταν εἴπῃ	τις·	ἄνθρωπος μανθάνει, λόγον εἶναι φῂς
[243]	εὐπορεῖν φαμεν καὶ μανθάνειν ὁπόταν	τις	αὐτὸ φθέγξηται, περὶ δὲ θάτερον
[224]	γ' οἶμαί σε, κἂν εἴ	τις	αὐτοῦ καθιδρυμένος ἐν πόλει, τὰ
[267]	(Ξένος) Πόθεν οὖν ὄνομα ἑκατέρῳ	τις	αὐτῶν λήψεται πρέπον; ἢ δῆλον
[243]	(Θεαίτητος) Πῶς λέγεις; (Ξένος) Ὅταν	τις	αὐτῶν φθέγξηται λέγων ὡς ἔστιν
[232]	περὶ πάντων πρὸς ἀμφισβήτησιν ἱκανή	τις	δύναμις ἔοικ' εἶναι; (Θεαίτητος) Φαίνεται
[246]	γε ἐν αὐτοῖς οἷον γιγαντομαχία	τις	εἶναι διὰ τὴν ἀμφισβήτησιν περὶ
[243]	τε τὸ νῦν ἀπορούμενον ὁπότε	τις	εἴποι, τὸ μὴ ὄν, ἀκριβῶς
[242]	τὸ παράπαν ἐατέον, εἰ τοῦτό	τις	εἴργει δρᾶν ὄκνος. (Θεαίτητος) Ἀλλ'
[235]	γένους εἶναι τοῦ τῶν θαυματοποιῶν	τις	εἷς. (Θεαίτητος) Κἀμοὶ τοῦτό γε
[230]	πρὶν ἂν τὰ ἐμποδίζοντα ἐντός	τις	ἐκβάλῃ, ταὐτὸν καὶ περὶ ψυχῆς
[216]	τε καὶ ἐλέγξων, θεὸς ὤν	τις	ἐλεγκτικός. (Θεόδωρος) Οὐχ οὗτος ὁ
[238]	οὕτως, ὥστε, ὁπόταν αὐτὸ ἐπιχειρῇ	τις	ἐλέγχειν, ἐναντία αὐτὸν αὑτῷ περὶ
[259]	προφέροντα ἐν τοῖς λόγοις, οὔτε	τις	ἔλεγχος οὗτος ἀληθινὸς ἄρτι τε
[233]	(Θεαίτητος) Πῶς λέγεις; (Ξένος) Εἴ	τις	ἐμὲ καὶ σὲ καὶ τἆλλα
[235]	κατὰ τὰς τοῦ παραδείγματος συμμετρίας	τις	ἐν μήκει καὶ πλάτει καὶ
[229]	λόγοις διδασκαλικῆς ἡ μὲν τραχυτέρα	τις	ἔοικεν ὁδὸς εἶναι, τὸ δ'
[265]	(Ἡ γάρ που μίμησις ποίησίς	τίς	ἐστιν, εἰδώλων μέντοι, φαμέν, ἀλλ'
[259]	ἕκαστον ἐλέγχοντα ἐπακολουθεῖν, ὅταν τέ	τις	ἕτερον ὄν πῃ ταὐτὸν (εἶναι
[262]	πράξεις σημαίνει ῥήματα, κἂν πάντα	τις	ἐφεξῆς αὔτ' εἴπῃ, λόγον οὐδέν
[238]	διὰ τοῦ στόματος φθέγξαιτο ἄν	τις	ἢ καὶ τῇ διανοίᾳ τὸ
[243]	δὲ πάντα εἰ μὲν ἀληθῶς	τις	ἢ μὴ τούτων εἴρηκε, χαλεπὸν
[226]	συννοῶ, λέγεται παρὰ πάντων καθαρμός	τις.	(Θεαίτητος) Λέγεται γὰρ οὖν. (Ξένος)
[222]	τῶν ἀγρίων. (Θεαίτητος) Εἶτ' ἔστι	τις	θήρα τῶν ἡμέρων; (Ξένος) Εἴπερ
[219]	ταῦτα συνάπαντα τὰ μέρη τέχνη	τις	κτητικὴ λεχθεῖσα ἂν διαπρέψειεν. (Θεαίτητος)
[236]	τῷ καλῷ, δύναμιν δὲ εἴ	τις	λάβοι τὰ τηλικαῦτα ἱκανῶς ὁρᾶν,
[239]	δέ γε δεῖν, εἴπερ ὀρθῶς	τις	λέξει, μήτε ὡς ἓν μήτε
[217]	νοῦν. (Ξένος) Ὦ Σώκρατες, αἰδώς	τίς	μ' ἔχει τὸ νῦν πρῶτον
[235]	τῶν τῆς παιδιᾶς μετεχόντων ἐστί	τις	μερῶν† εἷς. (Ξένος) Γόητα μὲν
[241]	ὁ σοφιστὴς οὐ φήσει. Ἢ	τίς	μηχανὴ συγχωρεῖν τινα τῶν εὖ
[267]	σχῆμα καὶ σὲ γιγνώσκων ἄν	τις	μιμήσαιτο. (Θεαίτητος) Πῶς δ' οὔ;
[235]	(σαφές, ὅτι τῶν γοήτων ἐστί	τις,	μιμητὴς ὢν τῶν ὄντων, ἢ
[253]	Πῶς γὰρ ἂν ἄλλῳ δοίη	τις;	(Ξένος) Τὸν μὲν δὴ φιλόσοφον
[220]	τριόδουσιν οὕτω μάλιστα χρῆσθαι τριοδοντία	τις	οἶμαι κέκληται. (Θεαίτητος) Φασὶ γοῦν
[241]	ἐλεγχθέντων μήτε ὁμολογηθέντων σχολῇ ποτέ	τις	οἷός τε ἔσται περὶ λόγων
[219]	Πᾶν ὅπερ ἂν μὴ πρότερόν	τις	ὂν ὕστερον εἰς οὐσίαν ἄγῃ,
[220]	ἡμῖν ἡ θήρα λέγεταί πού	τις	ὀρνιθευτική. (Θεαίτητος) Λέγεται γὰρ οὖν.
[258]	(Ξένος) Μὴ τοίνυν ἡμᾶς εἴπῃ	τις	ὅτι τοὐναντίον τοῦ ὄντος τὸ
[244]	δυοῖν ὀνόμασιν, ἢ πῶς; (Θεαίτητος)	Τίς	οὖν αὐτοῖς ἡ μετὰ τοῦτ'
[216]	Τάχ' οὖν ἂν καὶ σοί	τις	οὗτος τῶν κρειττόνων συνέποιτο, φαύλους
[231]	Τὸ δέ γε δεύτερον ἔμπορός	τις	περὶ τὰ τῆς ψυχῆς μαθήματα.
[232]	Ἆρ' οὖν ἐννοεῖς, ὅταν ἐπιστήμων	τις	πολλῶν φαίνηται, μιᾶς δὲ τέχνης
[233]	(Ξένος) Πῶς οὖν ἄν ποτέ	τις	πρός γε τὸν ἐπιστάμενον αὐτὸς
[259]	δὴ ταῖς ἐναντιώσεσιν εἴτε ἀπιστεῖ	τις,	σκεπτέον αὐτῷ καὶ λεκτέον βέλτιόν
[217]	ἢ καὶ τῶν ἄλλων εἴ	τίς	σοι κατὰ νοῦν. (Ξένος) Ὦ
[257]	ὂν ἀντίθεσις, ὡς ἔοικ' εἶναί	τις	συμβαίνει τὸ μὴ καλόν. (Θεαίτητος)
[257]	τῶν γενῶν φύσις. εἰ δέ	τις	ταῦτα μὴ συγχωρεῖ, πείσας ἡμῶν
[240]	δεῖ γε, εἴπερ ψεύσεταί ποτέ	τίς	τι καὶ κατὰ βραχύ. (Ξένος)
[230]	(Ξένος) Διερωτῶσιν ὧν ἂν οἴηταί	τίς	τι πέρι λέγειν λέγων μηδέν·
[246]	ὁριζόμενοι, τῶν δὲ ἄλλων εἴ	τίς	τι> φήσει μὴ σῶμα ἔχον
[234]	γὰρ οὐκ ἂν εἴη ἄλλη	τις	τοιαύτη τέχνη; (Ξένος) Τοὺς πολλοὺς
[262]	δηλοῖ τὰ φωνηθέντα, πρὶν ἄν	τις	τοῖς ὀνόμασι τὰ ῥήματα κεράσῃ.
[230]	μαθημάτων (ὄνησιν, πρὶν ἂν ἐλέγχων	τις	τὸν ἐλεγχόμενον εἰς αἰσχύνην καταστήσας,
[267]	Ὅταν οἶμαι τὸ σὸν σχῆμά	τις	τῷ ἑαυτοῦ χρώμενος σώματι προσόμοιον
[239]	οὖν, ὦ Θεαίτητε, χρὴ τί	τις	τῷ νεανίᾳ πρὸς τὸ ἐρωτώμενον
[236]	σύμφης, ἤ σε οἷον ῥύμη	τις	ὑπὸ τοῦ λόγου συνειθισμένον συνεπεσπάσατο
[233]	(Θεαίτητος) Τὸ ποῖον; (Ξένος) Εἴ	τις	φαίη μὴ λέγειν μηδ' ἀντιλέγειν,
[237]	τὸ τὶ φέρων ὀρθῶς ἄν	τις	φέροι. (Θεαίτητος) Πῶς δή; (Ξένος)
[233]	τοῦτο, σχολῇ ποτ' ἂν αὐτοῖς	τις	χρήματα διδοὺς ἤθελεν ἂν τούτων
[246]	περὶ ταῦτα ἄπλετος ἀμφοτέρων μάχη	τις,	ὦ Θεαίτητε, ἀεὶ συνέστηκεν. (Θεαίτητος)
[225]	δὲ λόγοις πρὸς λόγους τί	τις,	ὦ Θεαίτητε, ἄλλο (εἴπῃ πλὴν
[267]	γενῶν κατ' εἴδη διαιρέσεως παλαιά	τις,	ὡς ἔοικεν, ἀργία τοῖς ἔμπροσθεν
[259]	τὸ μὴ ὄν, ἢ πεισάτω	τις	ὡς οὐ καλῶς λέγομεν ἐλέγξας,
[265]	καὶ ἀγωνίᾳ καὶ ἐμπορικῇ καί	τισιν	ἐν τοιούτοις εἴδεσιν ἐφαντάζεθ' ἡμῖν;
[264]	τοὐπὶ δεξιὰ ἀεὶ μέρος τοῦ	τμηθέντος,	ἐχόμενοι τῆς τοῦ σοφιστοῦ κοινωνίας,
[266]	μὲν καὶ ἀνθρωπίνην κατὰ θάτερον	τμῆμα,	κατὰ δὲ θάτερον τὸ μὲν
[221]	ἐνυγροθηρικόν, ἐνυγροθηρικοῦ δὲ τὸ κάτωθεν	τμῆμα	ὅλον ἁλιευτικόν, ἁλιευτικῆς δὲ πληκτικόν,
[219]	Τὴν χειρωτικὴν ἆρ' οὐ διχῇ	τμητέον;	(Θεαίτητος) Πῇ; (Ξένος) Τὸ μὲν
[236]	(Ξένος) Ἆρ' οὖν οὐ χαίρειν	τὸ	ἀληθὲς ἐάσαντες οἱ δημιουργοὶ νῦν
[240]	ἀλλ' ἐοικὸς μέν. (Ξένος) Ἆρα	τὸ	ἀληθινὸν ὄντως ὂν λέγων; (Θεαίτητος)
[249]	ταὐτὰ καὶ ὡσαύτως καὶ περὶ	τὸ	αὐτὸ δοκεῖ (σοι χωρὶς στάσεως
[226]	λεγόμενον· τῆς δὲ καταλειπούσης μὲν	τὸ	βέλτιον διακρίσεως, τὸ δὲ χεῖρον
[247]	τῶν ὄντων συγχωρεῖν ἀσώματον, ἐξαρκεῖ.	Τὸ	γὰρ ἐπί τε τούτοις ἅμα
[260]	τὸ παράπαν μηδ' εἶναι ψεῦδος·	τὸ	γὰρ μὴ ὂν οὔτε διανοεῖσθαί
[246]	ἢ νῦν ἐθέλοντας ἂν ἀποκρίνασθαι.	τὸ	γὰρ ὁμολογηθὲν παρὰ βελτιόνων που
[244]	ἐναλίγκιον ὄγκῳ, μεσσόθεν ἰσοπαλὲς πάντῃ·	τὸ	γὰρ οὔτε τι μεῖζον οὔτε
[267]	ἄρτι λεχθὲν εἰδότων ἦν μίμημα;	τὸ	γὰρ σὸν σχῆμα καὶ σὲ
[260]	τε ψευδὴς γίγνεται καὶ λόγος·	τὸ	γὰρ τὰ μὴ ὄντα δοξάζειν
[236]	ἐσμὲν ἐν παντάπασι χαλεπῇ (σκέψει.	Τὸ	γὰρ φαίνεσθαι τοῦτο καὶ τὸ
[245]	(Ξένος) Ἀμερὲς δήπου δεῖ παντελῶς	τό	γε ἀληθῶς ἓν κατὰ τὸν
[267]	θήσομεν; (Θεαίτητος) Οὐδεμίαν. (Ξένος) Οὐκοῦν	τό	γε ἄρτι λεχθὲν εἰδότων ἦν
[225]	Οὐκοῦν χρή. (Ξένος) Δοκῶ μὴν	τό	γε δι' ἡδονὴν τῆς περὶ
[253]	μὲν οὖν. (Ξένος) Ἀλλὰ μὴν	τό	γε διαλεκτικὸν οὐκ ἄλλῳ δώσεις,
[247]	ταῦτα σύμφασιν. (Ξένος) Ἀλλὰ μὴν	τό	γε δυνατόν τῳ παραγίγνεσθαι καὶ
[231]	ὁπόταν ἱκανῶς φυλάττωσιν. (Θεαίτητος) Οὔκουν	τό	γε εἰκός. (Ξένος) Ἔστω δὴ
[239]	πῶς γὰρ οὔ; ~(Ξένος) Οὐκοῦν	τό	γε εἶναι προσάπτειν πειρώμενος ἐναντία
[252]	φασιν ἀεί· πάντες γὰρ οὗτοι	τό	γε εἶναι προσάπτουσιν, οἱ μὲν
[223]	τὴν ψυχὴν ἴσως ἀγνοοῦμεν, ἐπεὶ	τό	γε ἕτερόν που συνίεμεν. (Θεαίτητος)
[226]	Λέγεται γὰρ οὖν. (Ξένος) Οὐκοῦν	τό	γε καθαρτικὸν εἶδος αὖ διπλοῦν
[245]	(Θεαίτητος) Οὕτως. ~(Ξένος) Ἀλλὰ μὴν	τό	γε μεμερισμένον πάθος μὲν τοῦ
[228]	ἀγνοοῦσαν. (Θεαίτητος) Σφόδρα γε. (Ξένος)	Τό	γε μὴν ἀγνοεῖν ἐστιν ἐπ'
[231]	(Θεαίτητος) Ἦν γὰρ οὖν. (Ξένος)	Τό	γε μὴν ἕκτον ἀμφισβητήσιμον μέν,
[221]	ὡς παντὸς δεῖ τοιοῦτος εἶναι	τό	γε ὄνομα τοῦτο ἔχων. (Ξένος)
[259]	οὖν. (Ξένος) Καὶ γάρ, ὠγαθέ,	τό	γε πᾶν ἀπὸ παντὸς ἐπιχειρεῖν
[224]	γὰρ οὔ; (Ξένος) Τεχνοπωλικὸν μὴν	τό	γε περὶ τἆλλα ἂν ἁρμόττοι·
[237]	Οὕτως. (Ξένος) Ἑνὸς γὰρ δὴ	τό	γε τὶ” φήσεις σημεῖον εἶναι,
[245]	ὄν. (Θεαίτητος) Τί δή; (Ξένος)	Τὸ	γενόμενον ἀεὶ γέγονεν ὅλον· ὥστε
[268]	γοῦν. (Ξένος) Τούτου δ' αὖ	τὸ	γένος ἓν ἢ δύο φῶμεν;
[223]	νόμισμα πραττόμενον, ἆρα οὐ τοῦτο	τὸ	γένος ἑτέρῳ προσειπεῖν ἄξιον ὀνόματι;
[233]	μεντἂν ἡμῶν, ὦ ξένε, ἦν	τὸ	γένος. (Ξένος) Πῶς οὖν ἄν
[231]	ποιεῖσθαι τὴν φυλακήν· ὀλισθηρότατον γὰρ	τὸ	γένος. Ὅμως δὲ ἔστω· οὐ
[216]	ὦ φίλε. Τοῦτο μέντοι κινδυνεύει	τὸ	γένος οὐ πολύ τι ῥᾷον
[261]	ἀρχὰς λεχθέν, ὅτι δυσθήρευτον εἴη	τὸ	γένος. φαίνεται γὰρ οὖν προβλημάτων
[248]	(Ξένος) Μανθάνω· τόδε γε, ὡς	τὸ	γιγνώσκειν εἴπερ ἔσται (ποιεῖν τι,
[248]	τοῦτό γε. (Ξένος) Τί δέ;	Τὸ	γιγνώσκειν ἢ τὸ γιγνώσκεσθαί φατε
[248]	Τί δέ; Τὸ γιγνώσκειν ἢ	τὸ	γιγνώσκεσθαί φατε ποίημα ἢ πάθος
[248]	γιγνώσκειν εἴπερ ἔσται (ποιεῖν τι,	τὸ	γιγνωσκόμενον ἀναγκαῖον αὖ συμβαίνει πάσχειν.
[229]	δὴ πασῶν προσήκουσα Δίκῃ. (Θεαίτητος)	Τὸ	γοῦν εἰκός, ὡς εἰπεῖν κατὰ
[267]	δὴ τοῦτο αὐτῆς προσειπόντες ἀπονειμώμεθα·	τὸ	δ' ἄλλο πᾶν ἀφῶμεν μαλακισθέντες
[265]	Ποίω; (Ξένος) Τὸ μὲν θεῖον,	τὸ	δ' ἀνθρώπινον. (Θεαίτητος) Οὔπω μεμάθηκα.
[240]	γιγνώσκειν οὔτε τὸ παράπαν ὄψιν,	τὸ	δ' ἐκ τῶν λόγων ἐρωτήσει
[219]	Τὸ μὲν ἀψύχου γένους διελομένους,	τὸ	δ' ἐμψύχου. (Θεαίτητος) Τί μήν;
[225]	δημοσίᾳ, δικανικόν. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος)	Τὸ	δ' ἐν ἰδίοις αὖ καὶ
[257]	μέν ἐστί που καὶ ἐκείνη,	τὸ	δ' ἐπί τῳ γιγνόμενον μέρος
[229]	τραχυτέρα τις ἔοικεν ὁδὸς εἶναι,	τὸ	δ' ἕτερον αὐτῆς μόριον λειότερον.
[220]	εἴδεσι καὶ ὀνόμασι διῃρημένον, πεζοθηρικόν,	τὸ	δ' ἕτερον νευστικοῦ ζῴου πᾶν
[228]	μὲν οἷον νόσον ἐν σώματι,	τὸ	δ' οἷον αἶσχος ἐγγιγνόμενον. (Θεαίτητος)
[226]	χεῖρον ἀπὸ βελτίονος ἀποχωρίζειν ἦν,	τὸ	δ' ὅμοιον ἀφ' ὁμοίου. (Θεαίτητος)
[230]	χαλεπαίνοντες, τὰ δὲ μαλθακωτέρως παραμυθούμενοι·	τὸ	δ' οὖν σύμπαν αὐτὸ ὀρθότατα
[220]	τι τοιοῦτον. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος)	Τὸ	δὲ ἀγκίστροις καὶ τριόδουσι πληγῇ
[219]	ἄγῃ, τὸν μὲν ἄγοντα ποιεῖν,	τὸ	δὲ ἀγόμενον ποιεῖσθαί πού φαμεν.
[223]	τὸ μὲν θηρευτικὸν μέρος ἔχον,	τὸ	δὲ ἀλλακτικόν. (Θεαίτητος) Ἦν γὰρ
[217]	ἀλλὰ τυγχάνει λόγου παμμήκους ὄν.	Τὸ	δὲ αὖ σοὶ μὴ χαρίζεσθαι
[267]	Τὸ μὲν δι' ὀργάνων γιγνόμενον,	τὸ	δὲ αὐτοῦ παρέχοντος ἑαυτὸν ὄργανον
[263]	(Θεαίτητος) Πάνυ μὲν οὖν. (Ξένος)	Τὸ	δέ γ' ἀπ' ἐκείνης ῥεῦμα
[262]	που λέγομεν. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος)	Τὸ	δέ γ' ἐπ' αὐτοῖς τοῖς
[255]	(Θεαίτητος) Τί δ' οὔ; (Ξένος)	Τὸ	δέ γ' ἕτερον ἀεὶ πρὸς
[228]	σαφέστατα ὄν. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος)	Τὸ	δέ γε ἄγνοιαν μὲν καλοῦσι,
[231]	ἔμμισθος θηρευτής. (Θεαίτητος) ναί. (Ξένος)	Τὸ	δέ γε δεύτερον ἔμπορός τις
[230]	νουθετητικήν. (Θεαίτητος) Ἔστιν οὕτως. (Ξένος)	Τὸ	δέ γε, εἴξασί τινες αὖ
[225]	λίαν καὶ παντοδαπὰ διῄρηται. (Ξένος)	Τὸ	δέ γε ἔντεχνον, καὶ περὶ
[223]	καπηλικὴ προσαγορεύεται; (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος)	Τὸ	δέ γε ἐξ ἄλλης εἰς
[220]	(Θεαίτητος) Φασὶ γοῦν τινές. (Ξένος)	Τὸ	δέ γε λοιπόν ἐστιν ἓν
[220]	συμβέβηκεν. (Θεαίτητος) Πάνυ γε. (Ξένος)	Τὸ	δέ γε μεθημερινόν, ὡς ἐχόντων
[254]	ἀλλήλω. (Θεαίτητος) Σφόδρα γε. (Ξένος)	Τὸ	δέ γε ὂν μεικτὸν ἀμφοῖν·
[225]	πλὴν ἀμφισβητητικόν; (Θεαίτητος) Οὐδέν. (Ξένος)	Τὸ	δέ γε περὶ τὰς ἀμφισβητήσεις
[245]	(Θεαίτητος) Δεῖ γὰρ οὖν. (Ξένος)	Τὸ	δέ γε τοιοῦτον ἐκ πολλῶν
[224]	μὲν ἐπιδεικτικὴ δικαιότατα λέγοιτ' ἄν,	τὸ	δὲ γελοίῳ μὲν οὐχ ἧττον
[248]	(Θεαίτητος) Φαμὲν γὰρ οὖν. (Ξένος)	Τὸ	δὲ δὴ κοινωνεῖν, ὦ πάντων
[222]	(Ξένος) Τὸ μὲν ἕτερον ἰδίᾳ,	τὸ	δὲ δημοσίᾳ γιγνόμενον. (Θεαίτητος) Γίγνεσθον
[222]	ἰδιοθηρευτικῆς τὸ μὲν μισθαρνητικόν ἐστιν,	τὸ	δὲ δωροφορικόν; (Θεαίτητος) Οὐ μανθάνω.
[266]	τὸ μὲν αὐτό, φαμέν, (αὐτουργική)	τὸ	δὲ εἴδωλον (εἰδωλοποιική) (Θεαίτητος) Νῦν
[220]	τὸ μὲν πτηνὸν φῦλον ὁρῶμεν,	τὸ	δὲ ἔνυδρον; (Θεαίτητος) Πῶς δ'
[223]	(Θεαίτητος) Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος)	Τὸ	δὲ ἐπαγγελλόμενον μὲν ὡς ἀρετῆς
[218]	πέρι τοὔνομα μόνον ἔχομεν κοινῇ,	τὸ	δὲ ἔργον ἐφ' ᾧ καλοῦμεν
[223]	εἴδη λέγωμεν, τὸ μὲν δωρητικόν,	τὸ	δὲ ἕτερον ἀγοραστικόν; (Θεαίτητος) Εἰρήσθω.
[238]	μεγίστην ἀπορίαν ἐρεῖν αὐτοῦ πέρι,	τὸ	δὲ ἔτι μείζω τινὰ λέγειν
[248]	ἀμφότερον; ἢ τὸ μὲν πάθημα,	τὸ	δὲ θάτερον; Ἢ παντάπασιν οὐδέτερον
[268]	οἰόμενος εἰδέναι ταῦτα ἃ δοξάζει·	τὸ	δὲ θατέρου σχῆμα διὰ τὴν
[265]	γένη, τὸ μὲν ἀνθρώπινον εἶναι,	τὸ	δὲ θεῖον. (Θεαίτητος) Ὀρθῶς. (Ξένος)
[219]	μὲν ἀναφανδὸν ὅλον ἀγωνιστικὸν θέντας,	τὸ	δὲ κρυφαῖον αὐτῆς πᾶν θηρευτικόν.
[219]	δωρεῶν καὶ μισθώσεων καὶ ἀγοράσεων,	τὸ	δὲ λοιπόν, ἢ κατ' ἔργα
[225]	Τὸ μὲν ἁμιλλητικὸν αὐτῆς τιθέντας,	τὸ	δὲ μαχητικόν. (Θεαίτητος) Ἔστιν. (Ξένος)
[227]	μέλον εἰ τὸ μὲν σμικρά,	τὸ	δὲ μεγάλα ἡμᾶς ὠφελεῖ καθαῖρον.
[267]	ἀποδοῦναί τιν' αὐτῷ. (Θεαίτητος) Νενεμήσθω,	τὸ	δὲ μεθείσθω. (Ξένος) Καὶ μὴν
[266]	θάτερον τὸ μὲν αὐτῶν ὄν,	τὸ	δὲ ὁμοιωμάτων τινῶν γέννημα. (Ξένος)
[259]	(ἐξ ἀνάγκης εἶναι μὴ ὄν·	τὸ	δὲ ὂν αὖ θατέρου μετειληφὸς
[250]	ἑστὸς πῶς οὐκ αὖ κινεῖται;	τὸ	δὲ ὂν ἡμῖν νῦν ἐκτὸς
[223]	τὸ σῶμα τρέφεται καὶ χρῆται,	τὸ	δὲ ὅσοις ἡ ψυχή, πωλοῦν
[242]	συνοικίζει τε αὐτὰ καὶ ἐκδίδωσι·	τὸ	δὲ παρ' ἡμῖν Ἐλεατικὸν ἔθνος,
[221]	περὶ τὰ νευστικὰ τῶν ἐνύδρων·	τὸ	δὲ πεζὸν εἰάσαμεν ἄσχιστον, εἰπόντες
[221]	τὴν ἄγραν πᾶσαν, νευστικοῦ μέρους,	τὸ	δὲ πεζοῦ τέμνοντες. (Θεαίτητος) Ναί.
[245]	(Θεαίτητος) Τί δ' οὔ; (Ξένος)	Τὸ	δὲ πεπονθὸς ταῦτα ἆρ' οὐκ
[224]	γε περὶ τἆλλα ἂν ἁρμόττοι·	τὸ	δὲ περὶ ταῦτα σὺ προθυμήθητι
[224]	τῶν ἄλλων τεχνῶν μαθήματα ἑτέρῳ,	τὸ	δὲ περὶ τὸ τῆς ἀρετῆς
[220]	ἕρκεσιν αὐτόθεν ποιεῖται τὴν θήραν,	τὸ	δὲ πληγῇ. (Θεαίτητος) Πῶς λέγεις,
[262]	Πῶς; ~(Ξένος) Τὸ μὲν ὀνόματα,	τὸ	δὲ ῥήματα κληθέν. (Θεαίτητος) Εἰπὲ
[259]	ὅ φησι τούτων πεπονθέναι πότερον.	Τὸ	δὲ ταὐτὸν ἕτερον ἀποφαίνειν ἁμῇ
[228]	σύμπαντα ἡγητέον νόσον ἐν ἡμῖν,	τὸ	δὲ τῆς πολλῆς καὶ παντοδαπῆς
[237]	γε τὶ” φήσεις σημεῖον εἶναι,	τὸ	δὲ τινὲ” δυοῖν, τὸ δὲ
[237]	εἶναι, τὸ δὲ τινὲ” δυοῖν,	τὸ	δὲ τινὲς” πολλῶν. (Θεαίτητος) Πῶς
[244]	μὲν τὰ λεγόμενα παρ' ὑμῶν,	τὸ	δὲ (τούτου γίγνηται πᾶν τοὐναντίον.
[222]	(Ξένος) Τὸ μὲν τῶν ἡμέρων,	τὸ	δὲ τῶν ἀγρίων. (Θεαίτητος) Εἶτ'
[220]	τοιαῦτ' ἄλλα βραχέα, χαίρειν ἐᾶσαι,	τὸ	δέ, τῶν ἐμψύχων ζῴων οὖσαν
[266]	ἀναμνησθῶμεν ὅτι τὸ μὲν εἰκαστικόν,	τὸ	δὲ φανταστικὸν ἔμελλεν εἶναι γένος,
[218]	τοὔνομα μόνον συνωμολογῆσθαι χωρὶς λόγου.	Τὸ	δὲ φῦλον ὃ νῦν ἐπινοοῦμεν
[226]	καταλειπούσης μὲν τὸ βέλτιον διακρίσεως,	τὸ	δὲ χεῖρον ἀποβαλλούσης ἔχω. (Θεαίτητος)
[225]	μὴν ἐριστικοῦ τὸ μὲν χρηματοφθορικόν,	τὸ	δὲ χρηματιστικὸν ὂν τυγχάνει. (Θεαίτητος)
[222]	χάριτος καὶ παντάπασι δι' ἡδονῆς	τὸ	δέλεαρ πεποιημένον καὶ τὸν μισθὸν
[219]	συγκεφαλαιωσάμενοι προσείπωμεν. (Θεαίτητος) Ἔστω. (Ξένος)	Τὸ	δὴ μαθηματικὸν αὖ μετὰ τοῦτο
[254]	οὐδὲν κωλύειν τοῖς (πᾶσι κεκοινωνηκέναι,	τὸ	δὴ μετὰ τοῦτο συνεπισπώμεθα τῷ
[268]	(Θεαίτητος) Πάνυ μὲν οὖν. (Ξένος)	Τὸ	δὴ τῆς ἐναντιοποιολογικῆς εἰρωνικοῦ μέρους
[240]	σε μόνον. (Θεαίτητος) Ποῖον; (Ξένος)	Τὸ	διὰ πάντων τούτων ἃ πολλὰ
[259]	Τελεωτάτη πάντων λόγων ἐστὶν ἀφάνισις	τὸ	διαλύειν ἕκαστον ἀπὸ πάντων· διὰ
[236]	Τὸ γὰρ φαίνεσθαι τοῦτο καὶ	τὸ	δοκεῖν, εἶναι δὲ μή, καὶ
[267]	δέ πῃ, σφόδρα ἐπιχειροῦσιν πολλοὶ	τὸ	δοκοῦν σφίσιν τοῦτο ὡς ἐνὸν
[228]	ὃ νυνδὴ λέξαντος ἠμφεγνόησά σου,	τὸ	δύο εἶναι γένη κακίας ἐν
[258]	ὡς ἔστιν ἀπεδείξαμεν, ἀλλὰ καὶ	τὸ	εἶδος ὃ τυγχάνει ὂν τοῦ
[243]	ἄμφω καὶ ἑκάτερον εἶναι; τί	τὸ	εἶναι τοῦτο ὑπολάβωμεν ὑμῶν; πότερον
[244]	ὄν. (Θεαίτητος) Οὕτως. (Ξένος) Καὶ	τὸ	ἕν γε, ἑνὸς ὄνομα ὂν
[238]	Μὴ ὂν δέ, ἆρα οὐ	τὸ	ἓν αὖ; (Θεαίτητος) Σαφέστατά γε.
[245]	ἆρ' οὐκ ἀδύνατον αὐτό γε	τὸ	ἓν αὐτὸ εἶναι; (Θεαίτητος) Πῶς;
[245]	γένεσιν ὡς οὖσαν δεῖ προσαγορεύειν	(τὸ	ἓν ἢ) τὸ ὅλον ἐν
[239]	συντείνας πειράθητι, μήτε οὐσίαν μήτε	τὸ	ἓν μήτε πλῆθος ἀριθμοῦ προστιθεὶς
[244]	ὂν καὶ τοῦ ὀνόματος αὖ	τὸ	ἓν ὄν. (Θεαίτητος) Ἀνάγκη. (Ξένος)
[251]	τά τε πολλὰ ἓν καὶ	τὸ	ἓν πολλὰ εἶναι, καὶ δήπου
[240]	ὄντως (οὐκ) ὂν ἄρα λέγεις	τὸ	ἐοικός, εἴπερ αὐτό γε μὴ
[236]	(Ξένος) Καὶ τῆς γε μιμητικῆς	τὸ	ἐπὶ τούτῳ μέρος κλητέον ὅπερ
[239]	τί τις τῷ νεανίᾳ πρὸς	τὸ	ἐρωτώμενον ἀποκρινεῖται. (Θεαίτητος) Δῆλον ὅτι
[224]	ταῦτα καὶ πωλῶν, ἐκ τούτου	τὸ	ζῆν προυτάξατο, καλεῖν οὐδὲν ἄλλο
[221]	Καὶ μὴν ἐκεῖνό γ' ἦν	τὸ	ζήτημα πρῶτον, πότερον ἰδιώτην ἤ
[248]	φαμεν οὐκ ἂν γενέσθαι περὶ	τὸ	ἠρεμοῦν. (Θεαίτητος) Ὀρθῶς. (Ξένος) Τί
[255]	μὲν οὖν. (Ξένος) Τί δέ;	Τὸ	θάτερον ἆρα ἡμῖν λεκτέον πέμπτον;
[255]	εἴ γε τὸ ὂν καὶ	τὸ	θάτερον μὴ πάμπολυ διεφερέτην· ἀλλ'
[259]	ἀποφαίνειν ἁμῇ γέ πῃ καὶ	τὸ	θάτερον ταὐτὸν καὶ τὸ μέγα
[268]	τῆς ποιήσεως ἀφωρισμένον ἐν λόγοις	τὸ	θαυματοποιικὸν μόριον, ταύτης τῆς γενεᾶς
[254]	πολλῶν ψυχῆς ὄμματα (καρτερεῖν πρὸς	τὸ	θεῖον ἀφορῶντα ἀδύνατα. (Θεαίτητος) Καὶ
[226]	λέγεται τὸ ποικίλον εἶναι τοῦτο	τὸ	θηρίον καὶ τὸ λεγόμενον οὐ
[219]	Γεωργία μὲν καὶ ὅση περὶ	τὸ	θνητὸν πᾶν σῶμα θεραπεία, τό
[257]	σοι φαινόμεθα τὸ σμικρὸν ἢ	τὸ	ἴσον δηλοῦν τῷ ῥήματι; (Θεαίτητος)
[217]	πρὸς ἄλλον· εἰ δὲ μή,	τὸ	καθ' αὑτόν. (Σωκράτης) Ἔξεστι τοίνυν
[247]	τάχα εἰσόμεθα. (Ξένος) Λέγω δὴ	τὸ	καὶ ὁποιανοῦν (τινα) κεκτημένον δύναμιν
[257]	τὸν λόγον ἆρα μᾶλλον μὲν	τὸ	καλὸν ἡμῖν ἐστι τῶν ὄντων,
[258]	τὸ μέγα (ἦν μέγα καὶ	τὸ	καλὸν ἦν καλὸν καὶ τὸ
[253]	φιλόσοφον; (Θεαίτητος) Πῶς λέγεις; (Ξένος)	Τὸ	κατὰ γένη διαιρεῖσθαι καὶ μήτε
[249]	ὄντων ἐξαιρήσομεν. (Θεαίτητος) Πῶς; (Ξένος)	Τὸ	κατὰ ταὐτὰ καὶ ὡσαύτως καὶ
[261]	εἰς τοὔπισθεν ἀπωσθείς; σχολῇ που,	τὸ	κατὰ (τὴν παροιμίαν λεγόμενον, ὅ
[220]	πληκτικῆς τὸ μὲν ἄνωθεν εἰς	τὸ	κάτω γιγνόμενον διὰ τὸ τοῖς
[221]	ζῳοθηρικοῦ δὲ ἐνυγροθηρικόν, ἐνυγροθηρικοῦ δὲ	τὸ	κάτωθεν τμῆμα ὅλον ἁλιευτικόν, ἁλιευτικῆς
[249]	ταῦτ' εἶναι φαίνεται. (Ξένος) Καὶ	τὸ	κινούμενον δὴ καὶ κίνησιν συγχωρητέον
[224]	δ' οὐ μέλλω; (Ξένος) Καὶ	τὸ	κτητικῆς ἄρα μεταβλητικόν, ἀγοραστικόν, καπηλικὸν
[254]	διὰ λογισμῶν προσκείμενος ἰδέᾳ, διὰ	τὸ	λαμπρὸν αὖ τῆς χώρας οὐδαμῶς
[236]	δοκεῖν, εἶναι δὲ μή, καὶ	τὸ	λέγειν μὲν ἄττα, ἀληθῆ δὲ
[241]	Πῶς γὰρ οὐ φαίνεται καὶ	τὸ	λεγόμενον δὴ τοῦτο τυφλῷ; (τούτων
[252]	ἄλλων δέονται τῶν ἐξελεγξόντων, ἀλλὰ	τὸ	λεγόμενον οἴκοθεν τὸν πολέμιον καὶ
[226]	εἶναι τοῦτο τὸ θηρίον καὶ	τὸ	λεγόμενον οὐ τῇ ἑτέρᾳ ληπτόν;
[227]	Καὶ μὴν καθαρμός γ' ἦν	τὸ	λείπειν μὲν θάτερον, ἐκβάλλειν δὲ
[227]	μετὰ τοῦτο ἐπάκουε (πειρώμενος αὖ	τὸ	λεχθὲν διχῇ τέμνειν. (Θεαίτητος) Καθ'
[246]	βελτίους γεγονότας ἀποκρίνασθαί σοι, καὶ	τὸ	λεχθὲν παρ' αὐτῶν ἀφερμήνευε. (Θεαίτητος)
[252]	ἄρα ὁ βουλόμενος ὀρθῶς ἀποκρίνεσθαι	τὸ	λοιπὸν τῶν τριῶν θήσει. (Θεαίτητος)
[258]	ἄρα τὸ μὴ μέγα καὶ	τὸ	μέγα αὐτὸ εἶναι λεκτέον; (Θεαίτητος)
[258]	τὴν αὑτοῦ φύσιν ἔχον, ὥσπερ	τὸ	μέγα (ἦν μέγα καὶ τὸ
[259]	καὶ τὸ θάτερον ταὐτὸν καὶ	τὸ	μέγα σμικρὸν καὶ τὸ ὅμοιον
[251]	ἐῶντες ἀγαθὸν λέγειν (ἄνθρωπον, ἀλλὰ	τὸ	μὲν ἀγαθὸν ἀγαθόν, τὸν δὲ
[242]	τῶν Μουσῶν· αἱ δὲ μαλακώτεραι	τὸ	μὲν ἀεὶ ταῦτα οὕτως ἔχειν
[229]	Οἶμαι μὲν (οὖν) ὦ ξένε,	τὸ	μὲν ἄλλο δημιουργικὰς διδασκαλίας, τοῦτο
[225]	(Θεαίτητος) Καθ' ὁποῖα λέγε. (Ξένος)	Τὸ	μὲν ἁμιλλητικὸν αὐτῆς τιθέντας, τὸ
[219]	διχῇ τμητέον; (Θεαίτητος) Πῇ; (Ξένος)	Τὸ	μὲν ἀναφανδὸν ὅλον ἀγωνιστικὸν θέντας,
[265]	τὸν λόγον δύο ποιητικῆς γένη,	τὸ	μὲν ἀνθρώπινον εἶναι, τὸ δὲ
[220]	Τοῦ τοίνυν ἀγκιστρευτικοῦ τῆς πληκτικῆς	τὸ	μὲν ἄνωθεν εἰς τὸ κάτω
[236]	ἐναπεργάζονται; (Θεαίτητος) παντάπασί γε. (Ξένος)	Τὸ	μὲν ἄρα ἕτερον οὐ δίκαιον,
[229]	δὴ τούτων ἑκάτερον λέγομεν; (Ξένος)	Τὸ	μὲν ἀρχαιοπρεπές τι πάτριον, ᾧ
[266]	τῆς ἡμετέρας αὖ ποιητικῆς πράξεως,	τὸ	μὲν αὐτό, φαμέν, (αὐτουργική) τὸ
[266]	θάτερον τμῆμα, κατὰ δὲ θάτερον	τὸ	μὲν αὐτῶν ὄν, τὸ δὲ
[219]	διχῇ. (Θεαίτητος) Λέγε ὅπῃ. (Ξένος)	Τὸ	μὲν ἀψύχου γένους διελομένους, τὸ
[216]	καὶ τόνδε τινὰ ξένον ἄγομεν,	τὸ	μὲν γένος ἐξ Ἐλέας, ἑταῖρον
[260]	ἂν μάθοις. (Θεαίτητος) Πῇ; (Ξένος)	Τὸ	μὲν δὴ μὴ ὂν ἡμῖν
[267]	διορίζωμεν δίχα. (Θεαίτητος) Πῇ; (Ξένος)	Τὸ	μὲν δι' ὀργάνων γιγνόμενον, τὸ
[221]	τέμνοντες. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Καὶ	τὸ	μὲν διήλθομεν, ὅσον περὶ τὰ
[223]	τοίνυν ἀλλακτικῆς δύο εἴδη λέγωμεν,	τὸ	μὲν δωρητικόν, τὸ δὲ ἕτερον
[266]	Τῆς τοίνυν εἰδωλουργικῆς ἀναμνησθῶμεν ὅτι	τὸ	μὲν εἰκαστικόν, τὸ δὲ φανταστικὸν
[219]	δὲ ἆρ' οὐ δύο εἴδη;	τὸ	μὲν ἑκόντων πρὸς ἑκόντας μεταβλητικὸν
[237]	μή τί σοι διαφέρει. (Θεαίτητος)	Τὸ	μὲν ἐμὸν ὅπῃ βούλει τίθεσο,
[262]	κληθέν. (Θεαίτητος) Εἰπὲ ἑκάτερον. (Ξένος)	Τὸ	μὲν ἐπὶ ταῖς πράξεσιν ὂν
[224]	δὴ ψυχεμπορικῆς ταύτης ἆρ' οὐ	τὸ	μὲν ἐπιδεικτικὴ δικαιότατα λέγοιτ' ἄν,
[220]	Κατὰ ποῖα; (Ξένος) Καθ' ἃ	τὸ	μὲν ἕρκεσιν αὐτόθεν ποιεῖται τὴν
[222]	λέγωμεν γένη. (Θεαίτητος) Ποῖα; (Ξένος)	Τὸ	μὲν ἕτερον ἰδίᾳ, τὸ δὲ
[259]	πάντων καὶ δι' ἀλλήλων διεληλυθότε	τὸ	μὲν ἕτερον μετασχὸν τοῦ ὄντος
[221]	εἰλήφαμεν ἱκανῶς. Συμπάσης γὰρ τέχνης	τὸ	μὲν ἥμισυ μέρος κτητικὸν ἦν,
[265]	ἔστω μέρη. (Θεαίτητος) Ποίω; (Ξένος)	Τὸ	μὲν θεῖον, τὸ δ' ἀνθρώπινον.
[223]	τέχνης διπλοῦν ἦν εἶδός που,	τὸ	μὲν θηρευτικὸν μέρος ἔχον, τὸ
[260]	γενῶν εἶναι. Τούτου γὰρ στερηθέντες,	τὸ	μὲν μέγιστον, φιλοσοφίας ἂν στερηθεῖμεν·
[222]	(Ξένος) Οὐκοῦν αὖ τῆς ἰδιοθηρευτικῆς	τὸ	μὲν μισθαρνητικόν ἐστιν, τὸ δὲ
[220]	τοῦτο. (Ξένος) Τῆς τοίνυν πληκτικῆς	τὸ	μὲν νυκτερινὸν οἶμαι πρὸς πυρὸς
[228]	ψυχὴν ῥητέον. (Θεαίτητος) Ποῖα; ~(Ξένος)	Τὸ	μὲν οἷον νόσον ἐν σώματι,
[262]	διττὸν γένος. (Θεαίτητος) Πῶς; ~(Ξένος)	Τὸ	μὲν ὀνόματα, τὸ δὲ ῥήματα
[223]	ἐμπορικῆς ἆρ' οὐκ ᾐσθήμεθα ὅτι	τὸ	μὲν ὅσοις τὸ σῶμα τρέφεται
[225]	Οὐδέν. (Ξένος) Τοῦ δὲ ἀντιλογικοῦ	τὸ	μὲν ὅσον περὶ τὰ συμβόλαια
[220]	καὶ πῇ διαιρούμενος ἑκάτερον; (Ξένος)	Τὸ	μέν, ὅτι πᾶν ὅσον ἂν
[248]	ἢ πάθος ἢ ἀμφότερον; ἢ	τὸ	μὲν πάθημα, τὸ δὲ θάτερον;
[220]	εἶδος ἂν λέγοιτο ἐν δίκῃ,	τὸ	μὲν πεζοῦ γένους, πολλοῖς εἴδεσι
[224]	(Ξένος) Ταύτης τοίνυν τῆς μαθηματοπωλικῆς	τὸ	μὲν περὶ (τὰ τῶν ἄλλων
[228]	φαίνεται, κακῶν ἐν αὐτῇ γένη,	τὸ	μὲν πονηρία καλούμενον ὑπὸ τῶν
[268]	ἐροῦμεν; σοφὸν ἢ σοφιστικόν; (Θεαίτητος)	Τὸ	μέν που σοφὸν ἀδύνατον, ἐπείπερ
[222]	(Ξένος) Τοῦ δέ γε μισθαρνητικοῦ	τὸ	μὲν προσομιλοῦν διὰ χάριτος καὶ
[220]	Πάνυ γε. (Ξένος) Νευστικοῦ μὴν	τὸ	μὲν πτηνὸν φῦλον ὁρῶμεν, τὸ
[227]	τι μᾶλλον τυγχάνει μέλον εἰ	τὸ	μὲν σμικρά, τὸ δὲ μεγάλα
[220]	ἔστον; καὶ δεῖ γε ἡμᾶς	τὸ	μὲν τῶν ἀψύχων, ἀνώνυμον ὂν
[222]	μέρει. (Θεαίτητος) Ποῖον ἑκάτερον; (Ξένος)	Τὸ	μὲν τῶν ἡμέρων, τὸ δὲ
[226]	ἔν γε ταῖς εἰρημέναις διακρίσεσι	τὸ	μὲν χεῖρον ἀπὸ βελτίονος ἀποχωρίζειν
[225]	οὔ; (Ξένος) Τοῦ μὴν ἐριστικοῦ	τὸ	μὲν χρηματοφθορικόν, τὸ δὲ χρηματιστικὸν
[236]	καὶ κατὰ τὴν ζωγραφίαν τοῦτο	τὸ	(μέρος ἐστὶ καὶ κατὰ σύμπασαν
[220]	μὲν ἄρα ἑρκοθηρικὸν τῆς ἄγρας	τὸ	μέρος φήσομεν ἤ τι τοιοῦτον.
[256]	Ἀληθῆ. (Ξένος) Τί οὖν δὴ	τὸ	μετὰ τοῦτο; ἆρ' αὖ τῶν
[227]	(Ξένος) Πάντων κάλλιστα. καί μοι	τὸ	μετὰ τοῦτο ἐπάκουε (πειρώμενος αὖ
[260]	διεσπαρμένον. (Θεαίτητος) Οὕτως. (Ξένος) Οὐκοῦν	τὸ	μετὰ τοῦτο σκεπτέον εἰ δόξῃ
[218]	Θεαίτητε· πρὸς δὲ σὲ ἤδη	τὸ	μετὰ τοῦτο, ὡς ἔοικε, γίγνοιτο
[256]	αὕτη γ' ἦν ταὐτὸν διὰ	τὸ	μετέχειν αὖ πάντ' αὐτοῦ. (Θεαίτητος)
[255]	τὴν αὑτοῦ φύσιν, ἀλλὰ διὰ	τὸ	μετέχειν τῆς ἰδέας τῆς θατέρου.
[256]	~(Ξένος) Ἔστι δέ γε διὰ	τὸ	μετέχειν τοῦ ὄντος. (Θεαίτητος) Ἔστιν.
[240]	(Θεαίτητος) Οὕτως. (Ξένος) Τί δέ;	Τὸ	μὴ ἀληθινὸν ἆρ' ἐναντίον ἀληθοῦς;
[258]	(Θεαίτητος) Ὁμοίως. (Ξένος) Οὐκοῦν καὶ	τὸ	μὴ δίκαιον τῷ δικαίῳ κατὰ
[257]	ὅτι τῶν ἄλλων τὶ μηνύει	(τὸ	μὴ καὶ τὸ οὒ προτιθέμενα
[257]	ὡς ἔοικ' εἶναί τις συμβαίνει	τὸ	μὴ καλόν. (Θεαίτητος) Ὀρθότατα. (Ξένος)
[257]	ἐστι τῶν ὄντων, ἧττον δὲ	τὸ	μὴ καλόν; (Θεαίτητος) Οὐδέν. ~(Ξένος)
[257]	πάλιν ἀντιτεθὲν οὕτω συμβέβηκεν εἶναι	τὸ	μὴ καλόν; (Θεαίτητος) Οὕτως. (Ξένος)
[258]	μὴ μέγα μὴ μέγα> καὶ	τὸ	μὴ καλὸν μὴ καλόν> οὕτω
[229]	μέρεσιν. (Θεαίτητος) Ποῖον δή; (Ξένος)	Τὸ	μὴ κατειδότα τι δοκεῖν εἰδέναι·
[258]	(Θεαίτητος) Οὐδέν. ~(Ξένος) Ὁμοίως ἄρα	τὸ	μὴ μέγα καὶ τὸ μέγα
[258]	τὸ καλὸν ἦν καλὸν καὶ	τὸ	μὴ μέγα μὴ μέγα> καὶ
[245]	μὴν οὐδ' ὁποσονοῦν τι δεῖ	τὸ	μὴ ὅλον εἶναι· ποσόν τι
[243]	νῦν ἀπορούμενον ὁπότε τις εἴποι,	τὸ	μὴ ὄν, ἀκριβῶς ᾤμην συνιέναι.
[239]	μὴ σκοπῶμεν τὴν ὀρθολογίαν περὶ	τὸ	μὴ ὄν, ἀλλ' εἶα δὴ
[259]	ὃ δὲ νῦν εἰρήκαμεν εἶναι	τὸ	μὴ ὄν, ἢ πεισάτω τις
[256]	τὸ ὄν, ἄπειρον δὲ πλήθει	τὸ	μὴ ὄν. (Θεαίτητος) Ἔοικεν. ~(Ξένος)
[258]	ὡς αὐτὸ τοῦτό ἐστιν ὄντως	τὸ	μὴ ὄν. (Θεαίτητος) Καὶ παντάπασί
[258]	αὐτὴν προσείπωμεν; (Θεαίτητος) Δῆλον ὅτι	τὸ	μὴ ὄν, ὃ διὰ τὸν
[237]	ποῖ χρὴ τοὔνομ' ἐπιφέρειν τοῦτο,	τὸ	μὴ ὄν, τί δοκοῦμεν ἂν
[250]	ἴσου τό τε ὂν καὶ	τὸ	μὴ ὂν ἀπορίας μετειλήφατον, νῦν
[258]	τις ὅτι τοὐναντίον τοῦ ὄντος	τὸ	μὴ ὂν ἀποφαινόμενοι τολμῶμεν λέγειν
[238]	ὀρθῶς οὔτ' εἰπεῖν οὔτε διανοηθῆναι	τὸ	μὴ ὂν αὐτὸ καθ' αὑτό,
[258]	δεῖ θαῤῥοῦντα ἤδη λέγειν ὅτι	τὸ	μὴ ὂν βεβαίως ἐστὶ τὴν
[238]	νῦν οὕτως ἓν αὐτὸ εἴρηκα·	τὸ	μὴ ὂν γὰρ φημί. συνίης
[238]	οὔτε ἑνὸς οὔτε τῶν πολλῶν	τὸ	μὴ ὂν δεῖν μετέχειν, ἄρτι
[237]	Τετόλμηκεν ὁ λόγος οὗτος ὑποθέσθαι	τὸ	μὴ ὂν εἶναι· ψεῦδος γὰρ
[256]	(Ξένος) Ἔστιν ἄρα ἐξ ἀνάγκης	τὸ	μὴ ὂν ἐπί τε κινήσεως
[261]	ἐναργέστερον ἀπολογισώμεθα πότερον αὐτῶν ἅπτεται	τὸ	μὴ ὂν ἢ παντάπασιν ἀληθῆ
[258]	μὴ καλόν> οὕτω δὲ καὶ	τὸ	μὴ ὂν κατὰ ταὐτὸν ἦν
[254]	ἐὰν ἄρα ἡμῖν πῃ (παρεικάθῃ	τὸ	μὴ ὂν λέγουσιν ὡς ἔστιν
[257]	(Θεαίτητος) Τὸ ποῖον; (Ξένος) Ὁπόταν	τὸ	μὴ ὂν λέγωμεν, ὡς ἔοικεν,
[260]	λέγειν· οὐσίας γὰρ οὐδὲν οὐδαμῇ	τὸ	μὴ ὂν μετέχειν. (Θεαίτητος) Ἦν
[237]	ὅτι τῶν ὄντων ἐπί τι>	τὸ	μὴ ὂν οὐκ οἰστέον. (Θεαίτητος)
[238]	τὸν ἐλέγχοντα εἰς ἀπορίαν καθίστησι	τὸ	μὴ ὂν οὕτως, ὥστε, ὁπόταν
[240]	ὁ πολυκέφαλος σοφιστὴς ἠνάγκακεν ἡμᾶς	τὸ	μὴ ὂν οὐχ ἑκόντας ὁμολογεῖν
[238]	μήτε πλῆθος μήτε ἓν πρὸς	τὸ	μὴ ὂν προσφέρειν. (Θεαίτητος) Οὔκουν
[240]	Κινδυνεύει τοιαύτην τινὰ πεπλέχθαι συμπλοκὴν	τὸ	μὴ ὂν τῷ ὄντι, καὶ
[238]	λάβοι τὰ μὴ ὄντα ἢ	τὸ	μὴ ὂν χωρὶς ἀριθμοῦ; (Θεαίτητος)
[261]	ἀφικέσθαι. Νῦν γὰρ μόγις μὲν	τὸ	μὴ ὂν ὡς οὐκ ἔστι
[219]	δέ γε μὴν θηρευτικὴν ἄλογον	τὸ	μὴ οὐ τέμνειν διχῇ. (Θεαίτητος)
[235]	γε. (Θεαίτητος) Τὸ ποῖον; (Ξένος)	Τὸ	μὴ οὐ τοῦ γένους εἶναι
[227]	πασῶν τεχνῶν τὸ συγγενὲς καὶ	τὸ	μὴ συγγενὲς κατανοεῖν πειρωμένη τιμᾷ
[250]	(κινεῖται, πῶς οὐχ ἕστηκεν; ἢ	τὸ	μηδαμῶς ἑστὸς πῶς οὐκ αὖ
[264]	εἴη τὸ παράπαν (οὐδὲν διὰ	τὸ	μηδαμῶς μηδέποτε μηδαμοῦ ψεῦδος εἶναι.
[237]	δρᾶν ταῦτα. καί μοι λέγε·	τὸ	μηδαμῶς ὂν τολμῶμέν που φθέγγεσθαι;
[258]	δικαίῳ κατὰ ταὐτὰ θετέον πρὸς	τὸ	μηδέν τι μᾶλλον εἶναι θάτερον
[234]	ἢ καὶ χαριέστερον εἶδος ἢ	τὸ	μιμητικόν; (Θεαίτητος) Οὐδαμῶς· πάμπολυ γὰρ
[230]	εἶναι, μετὰ δὲ πολλοῦ πόνου	τὸ	νουθετητικὸν εἶδος τῆς παιδείας σμικρὸν
[243]	μὲν ἦν νεώτερος, τοῦτό τε	τὸ	νῦν ἀπορούμενον ὁπότε τις εἴποι,
[233]	μὲν οὖν, καὶ κινδυνεύει γε	τὸ	νῦν εἰρημένον ὀρθότατα περὶ αὐτῶν
[244]	ταύτην τὴν ὑπόθεσιν ὑποθεμένῳ πρὸς	τὸ	νῦν ἐρωτηθὲν καὶ πρὸς ἄλλο
[233]	λέγεις; οὐ γάρ που κατανοῶ	τὸ	νῦν ἐρωτώμενον. (Ξένος) Εἰ πάντα
[223]	τι φαύλης μέτοχόν ἐστι τέχνης	τὸ	νῦν ζητούμενον, ἀλλ' εὖ μάλα
[224]	εἰπὼν οὐκ ἂν πλημμελοίη πλὴν	τὸ	νῦν ζητούμενον αὐτὸ εἶναι τὸ
[261]	ἐπισκεψώμεθα. φαίνεται γάρ πῃ ταύτῃ	τὸ	νῦν ζητούμενον. (Θεαίτητος) Τὸ ποῖον
[229]	Τί οὖν; καταφανές πῄ σοι	τὸ	νῦν ζητούμενον; (Ξένος) Ἀγνοίας γοῦν
[224]	εἴ τινι τοιῷδε προσέοικεν ἄρα	τὸ	νῦν μεταδιωκόμενον γένος. ~(Θεαίτητος) Ποίῳ
[217]	Σώκρατες, αἰδώς τίς μ' ἔχει	τὸ	νῦν πρῶτον συγγενόμενον ὑμῖν μὴ
[217]	ἐπίδειξιν ποιούμενον· τῷ γὰρ ὄντι	τὸ	νῦν ῥηθὲν οὐχ ὅσον ὧδε
[248]	ἀμφοῖν λέγειν φῶμεν; ἆρ' οὐ	τὸ	νυνδὴ παρ' ἡμῶν ῥηθέν; (Θεαίτητος)
[248]	λόγον; (Ξένος) Οὐ συγχωροῦσιν ἡμῖν	τὸ	νυνδὴ ῥηθὲν πρὸς τοὺς γηγενεῖς
[245]	δεῖ προσαγορεύειν (τὸ ἓν ἢ)	τὸ	ὅλον ἐν τοῖς οὖσι μὴ
[245]	ἐκείνου πάθος, ᾖ δὲ αὐτὸ	τὸ	ὅλον, ἐνδεὲς τὸ ὂν ἑαυτοῦ
[244]	(Θεαίτητος) Ἀνάγκη. (Ξένος) Τί δέ;	Τὸ	ὅλον ἕτερον τοῦ ὄντος ἑνὸς
[259]	καὶ τὸ μέγα σμικρὸν καὶ	τὸ	ὅμοιον ἀνόμοιον, καὶ χαίρειν οὕτω
[256]	τῶν εἰδῶν πολὺ μέν ἐστι	τὸ	ὄν, ἄπειρον δὲ πλήθει τὸ
[255]	ἀμφοῖν μετεῖχε τοῖν εἰδοῖν ὥσπερ	τὸ	ὄν, ἦν ἄν ποτέ τι
[250]	τινι νῦν ἐσμεν ἀπορίᾳ περὶ	τὸ	ὄν; (Θεαίτητος) Ἐμοὶ μέν, ὦ
[245]	ἑαυτοῦ στερόμενον οὐκ ὂν ἔσται	τὸ	ὄν. (Θεαίτητος) Οὕτως. (Ξένος) Καὶ
[249]	ἤδη φαινόμεθα περιειληφέναι τῷ λόγῳ	τὸ	ὄν; (Θεαίτητος) πάνυ μὲν οὖν.
[244]	εἰς δύναμιν τί ποτε λέγουσι	τὸ	ὄν; (Θεαίτητος) Πῶς γὰρ οὔ;
[247]	δέχεσθαι καὶ ὁμολογεῖν τοιόνδ' εἶναι	τὸ	ὄν. (Θεαίτητος) Τὸ ποῖον δή;
[245]	παντάπασι μὴ λέγωμεν ὅλον εἶναι	τὸ	ὄν; (Θεαίτητος) Χαλεπὴν προβέβληκας αἵρεσιν.
[250]	ὡς ἀληθῶς τρίτον ἀπομαντεύεσθαί τι	τὸ	ὄν, ὅταν κίνησιν καὶ στάσιν
[237]	(Ξένος) Οὐκοῦν ἐπείπερ οὐκ ἐπὶ	τὸ	ὄν, οὐδ' ἐπὶ τὸ τὶ
[249]	εὐχήν, ὅσα ἀκίνητα καὶ κεκινημένα,	τὸ	ὄν τε καὶ τὸ πᾶν
[250]	κίνησις καὶ στάσις ἐστὶ συναμφότερον	τὸ	ὂν ἀλλ' ἕτερον δή τι
[259]	τὰ ἄλλα πλὴν αὐτό, ὥστε	τὸ	ὂν ἀναμφισβητήτως αὖ μυρία ἐπὶ
[257]	λεκτέον. (Θεαίτητος) Ἀνάγκη. (Ξένος) Καὶ	τὸ	ὂν ἄρ' ἡμῖν, ὅσαπέρ ἐστι
[241]	ὡς ἔστι κατά τι καὶ	τὸ	ὂν αὖ πάλιν ὡς οὐκ
[257]	(Θεαίτητος) Ἔοικεν. ~(Ξένος) Οὐκοῦν καὶ	τὸ	ὂν αὐτὸ τῶν ἄλλων ἕτερον
[245]	δὲ αὐτὸ τὸ ὅλον, ἐνδεὲς	τὸ	ὂν ἑαυτοῦ συμβαίνει. (Θεαίτητος) Πάνυ
[245]	ἀπορίας ἕκαστον (εἰληφὸς φανεῖται τῷ	τὸ	ὂν εἴτε δύο τινὲ εἴτε
[258]	ὄντα πρὸς ἄλληλα, τὸ πρὸς	τὸ	ὂν ἕκαστον μόριον αὐτῆς ἀντιτιθέμενον
[250]	Τρίτον ἄρα τι παρὰ ταῦτα	τὸ	ὂν ἐν τῇ ψυχῇ τιθείς,
[255]	(Ξένος) Ἀδύνατον ἄρα ταὐτὸν καὶ	τὸ	ὂν ἓν εἶναι. (Θεαίτητος) Σχεδόν.
[245]	μέντοι λέγεις. πεπονθός τε γὰρ	τὸ	ὂν ἓν εἶναί πως οὐ
[245]	(Ξένος) Καὶ μὴν ἐάν γε	τὸ	ὂν ᾖ μὴ ὅλον διὰ
[255]	(Ξένος) Οὐκ ἄν, εἴ γε	τὸ	ὂν καὶ τὸ θάτερον μὴ
[255]	(Θεαίτητος) Ἴσως. (Ξένος) Ἀλλ' εἰ	τὸ	ὂν καὶ τὸ ταὐτὸν μηδὲν
[255]	Μὴ γάρ. (Ξένος) Ἀλλ' ἆρα	τὸ	ὂν καὶ τὸ ταὐτὸν ὡς
[249]	ἀποδέχεσθαι, τῶν τε αὖ πανταχῇ	τὸ	ὂν κινούντων μηδὲ τὸ παράπαν
[244]	ἢ τῇ, τοιοῦτόν γε ὂν	τὸ	ὂν μέσον τε καὶ ἔσχατα
[250]	Κατὰ τὴν αὑτοῦ φύσιν ἄρα	τὸ	ὂν οὔτε ἕστηκεν οὔτε κινεῖται.
[242]	(ἀσφαλέστατον ἀμφότερα καὶ λέγειν ὡς	τὸ	ὂν πολλά τε καὶ ἕν
[241]	λόγους; τῷ γὰρ μὴ ὄντι	τὸ	ὂν προσάπτειν ἡμᾶς πολλάκις ἀναγκάζεσθαι,
[243]	τοίνυν ἴσως οὐχ ἧττον κατὰ	τὸ	ὂν ταὐτὸν τοῦτο πάθος εἰληφότες
[245]	(Ξένος) Πότερον δὴ πάθος ἔχον	τὸ	ὂν τοῦ ἑνὸς οὕτως ἕν
[246]	~ἵν' ἐκ πάντων ἴδωμεν (ὅτι	τὸ	ὂν τοῦ μὴ ὄντος οὐδὲν
[243]	δὴ λέγεις; ἢ δῆλον ὅτι	τὸ	ὂν φῂς πρῶτον δεῖν διερευνήσασθαι
[255]	λεκτέον πέμπτον; ἢ τοῦτο καὶ	τὸ	ὂν ὡς δύ' ἄττα ὀνόματα
[262]	δὴ καὶ τῷ πλέγματι τούτῳ	τὸ	ὄνομα ἐφθεγξάμεθα λόγον. (Θεαίτητος) Ὀρθῶς.
[244]	δέ τινος αὐτὸ φήσει, συμβήσεται	τὸ	ὄνομα ὀνόματος ὄνομα μόνον, ἄλλου
[239]	προστιθεὶς τῷ μὴ ὄντι, κατὰ	τὸ	ὀρθὸν φθέγξασθαί τι περὶ αὐτοῦ.
[257]	τὶ μηνύει (τὸ μὴ καὶ	τὸ	οὒ προτιθέμενα τῶν ἐπιόντων ὀνομάτων,
[247]	ἕτερον ὁτιοῦν πεφυκὸς εἴτ' εἰς	τὸ	παθεῖν καὶ σμικρότατον ὑπὸ τοῦ
[243]	τὰ δύο ἐκεῖνα, καὶ τρία	τὸ	πᾶν ἀλλὰ μὴ δύο ἔτι
[244]	ἄλλων ὅσοι πλεῖον ἑνὸς λέγουσι	τὸ	πᾶν εἶναι, μῶν, ὦ παῖ,
[249]	καὶ τὰ πολλὰ (εἴδη λεγόντων	τὸ	πᾶν ἑστηκὸς ἀποδέχεσθαι, τῶν τε
[250]	τότε ἠρωτῶμεν τοὺς λέγοντας εἶναι	τὸ	πᾶν θερμὸν καὶ ψυχρόν. (Θεαίτητος)
[243]	τοτὲ μὲν ἓν εἶναί φασι	τὸ	πᾶν καὶ φίλον ὑπ' (ἀφροδίτης,
[252]	ὡς ἔοικεν, ἅμα τε τῶν	τὸ	πᾶν κινούντων καὶ τῶν ὡς
[244]	Τί δέ; Παρὰ τῶν ἓν	τὸ	πᾶν λεγόντων ἆρ' οὐ πευστέον
[249]	κεκινημένα, τὸ ὄν τε καὶ	τὸ	πᾶν συναμφότερα λέγειν. (Θεαίτητος) ἀληθέστατα.
[246]	παρὰ βελτιόνων που κυριώτερον ἢ	τὸ	παρὰ χειρόνων· ἡμεῖς δὲ οὐ
[221]	(Ξένος) Φέρε δή, κατὰ τοῦτο	τὸ	παράδειγμα καὶ τὸν σοφιστὴν ἐπιχειρῶμεν
[266]	ἔργα ποιήσεως, αὐτό τε καὶ	τὸ	παρακολουθοῦν εἴδωλον ἑκάστῳ. (Ξένος) Τί
[249]	πανταχῇ τὸ ὂν κινούντων μηδὲ	τὸ	παράπαν ἀκούειν, ἀλλὰ κατὰ τὴν
[263]	ὢν οὐδ' ἂν λόγος εἴη	τὸ	παράπαν· ἀπεφήναμεν γὰρ ὅτι τῶν
[239]	ὡς πολλὰ διορίζειν αὐτό, μηδὲ	τὸ	παράπαν αὐτὸ καλεῖν· ἑνὸς γὰρ
[244]	Πῶς δ' οὔ; (Ξένος) Καὶ	τὸ	παράπαν γε ἀποδέχεσθαί του λέγοντος
[242]	τῷ πατρικῷ λόγῳ νῦν, ἢ	τὸ	παράπαν ἐατέον, εἰ τοῦτό τις
[239]	αὐτὸν καλῶμεν, ἀνερωτῶν τί ποτε	τὸ	παράπαν εἴδωλον λέγομεν. Σκοπεῖν οὖν,
[249]	καὶ ψυχὴν ἔχειν> ἀκίνητον μέντοι	τὸ	παράπαν ἔμψυχον ὂν ἑστάναι; (Θεαίτητος)
[247]	εἰσίν, ὡς ἄρα τοῦτο οὐδὲν	τὸ	παράπαν ἐστίν. (Θεαίτητος) Σχεδὸν οἷα
[246]	μὴ σῶμα ἔχον εἶναι, καταφρονοῦντες	τὸ	παράπαν καὶ οὐδὲν ἐθέλοντες ἄλλο
[238]	τις ἢ καὶ τῇ διανοίᾳ	τὸ	παράπαν λάβοι τὰ μὴ ὄντα
[260]	(καταπεφευγέναι μέν, ἔξαρνον δὲ γεγονέναι	τὸ	παράπαν μηδ' εἶναι ψεῦδος· τὸ
[260]	δὲ ἀφῃρέθημεν αὐτὸ μηδ' εἶναι	τὸ	παράπαν, οὐδὲν ἂν ἔτι που
[264]	οὔτε εἴδωλον οὔτε φάντασμ' εἴη	τὸ	παράπαν (οὐδὲν διὰ τὸ μηδαμῶς
[260]	τοῦ μὴ ὄντος· ψεῦδος γὰρ	τὸ	παράπαν οὐκ εἶναι ταύτης μὴ
[240]	κάτοπτρα (οὔτε ὕδατα γιγνώσκειν οὔτε	τὸ	παράπαν ὄψιν, τὸ δ' ἐκ
[245]	(Ξένος) Μὴ ὄντος δέ γε	τὸ	παράπαν τοῦ ὅλου, ταὐτά τε
[248]	γιγνώσκεται, κατὰ τοσοῦτον κινεῖσθαι διὰ	τὸ	πάσχειν, ὃ δή φαμεν οὐκ
[245]	ὂν ᾖ μὴ ὅλον διὰ	τὸ	πεπονθέναι τὸ ὑπ' ἐκείνου πάθος,
[221]	πληκτικῆς δὲ ἀγκιστρευτικόν· τούτου δὲ	τὸ	περὶ τὴν κάτωθεν (ἄνω πληγὴν
[227]	μὲν εἴδη καθάρσεως, ἓν δὲ	τὸ	περὶ τὴν ψυχὴν εἶδος εἶναι,
[223]	(Θεαίτητος) Πῶς τοῦτο λέγεις; (Ξένος)	Τὸ	περὶ τὴν ψυχὴν ἴσως ἀγνοοῦμεν,
[261]	ὦ ξένε, ἔοικεν ἀληθὲς εἶναι	τὸ	περὶ τὸν σοφιστὴν κατ' ἀρχὰς
[231]	διακριτικῆς τέχνης καθαρτική, καθαρτικῆς δὲ	τὸ	περὶ ψυχὴν μέρος ἀφωρίσθω, τούτου
[247]	(τινα) κεκτημένον δύναμιν (εἴτ' εἰς	τὸ	ποιεῖν ἕτερον ὁτιοῦν πεφυκὸς εἴτ'
[226]	Ὁρᾷς οὖν ὡς ἀληθῆ λέγεται	τὸ	ποικίλον εἶναι τοῦτο τὸ θηρίον
[226]	ἐνόντα ἐπιστάμεθα. ἦ γάρ; (Θεαίτητος)	Τὸ	ποῖον αὐτῶν πέρι βουληθεὶς δηλῶσαι
[247]	τοιόνδ' εἶναι τὸ ὄν. (Θεαίτητος)	Τὸ	ποῖον δή; λέγε, καὶ τάχα
[233]	τι παράδειγμα περὶ τούτων. (Θεαίτητος)	Τὸ	ποῖον δή; (Ξένος) Τόδε. καί
[229]	ἕτερον αὐτῆς μόριον λειότερον. (Θεαίτητος)	Τὸ	ποῖον δὴ τούτων ἑκάτερον λέγομεν;
[233]	βλέποιτε, ἡμεῖς δὲ ἀμβλύτερον. ~(Θεαίτητος)	Τὸ	ποῖον, καὶ πρὸς τί μάλιστα
[257]	νυν τόδε μοι λέγε. (Θεαίτητος)	Τὸ	ποῖον; (Ξένος) Ἄλλο τι τῶν
[232]	μάλιστα κατεφάνη αὐτὸν μηνῦον. (Θεαίτητος)	Τὸ	ποῖον; (Ξένος) Ἀντιλογικὸν αὐτὸν ἔφαμεν
[233]	νοῦν εὖ μάλα ἀποκρίνασθαι. (Θεαίτητος)	Τὸ	ποῖον; (Ξένος) Εἴ τις φαίη
[257]	εἰ καὶ σοὶ συνδοκεῖ. (Θεαίτητος)	Τὸ	ποῖον; (Ξένος) Ἡ θατέρου μοι
[248]	τοὺς γηγενεῖς οὐσίας πέρι. (Θεαίτητος)	Τὸ	ποῖον; (Ξένος) Ἱκανὸν ἔθεμεν ὅρον
[262]	Ἔτι δὴ σμικρὸν τόδε. (Θεαίτητος)	Τὸ	ποῖον; (Ξένος) Λόγον ἀναγκαῖον, ὅτανπερ
[241]	ἔτι μᾶλλον παραιτοῦμαί σε. (Θεαίτητος)	Τὸ	ποῖον; (Ξένος) Μή με οἷον
[259]	χαλεπὸν ἅμα καὶ καλόν. (Θεαίτητος)	Τὸ	ποῖον; (Ξένος) Ὃ καὶ πρόσθεν
[257]	Ἴδωμεν δὴ καὶ τόδε. (Θεαίτητος)	Τὸ	ποῖον; (Ξένος) Ὁπόταν τὸ μὴ
[243]	ἐκεῖνο δὲ ἀνεπίφθονον ἀποφήνασθαι. (Θεαίτητος)	Τὸ	ποῖον; (Ξένος) Ὅτι λίαν τῶν
[250]	μνησθῆναι δίκαιον ἐπὶ τούτοις. (Θεαίτητος)	Τὸ	ποῖον; (Ξένος) Ὅτι τοῦ μὴ
[248]	νυνδὴ παρ' ἡμῶν ῥηθέν; (Θεαίτητος)	Τὸ	ποῖον; (Ξένος) Πάθημα ἢ ποίημα
[235]	οὐκέτ' ἐκφεύξεται τόδε γε. (Θεαίτητος)	Τὸ	ποῖον; (Ξένος) Τὸ μὴ οὐ
[220]	μόνον ὡς εἰπεῖν εἶδος. (Θεαίτητος)	Τὸ	ποῖον; (Ξένος) Τὸ τῆς ἐναντίας
[263]	γε αὖ ἴσμεν ἐνὸν- (Θεαίτητος)	Τὸ	ποῖον; (Ξένος) Φάσιν τε καὶ
[261]	ταύτῃ τὸ νῦν ζητούμενον. (Θεαίτητος)	Τὸ	ποῖον οὖν δὴ περὶ τῶν
[217]	(Θεόδωρος) Τί δὲ μάλιστα καὶ	τὸ	ποῖόν τι περὶ αὐτῶν διαπορηθεὶς
[240]	τε ἐσόμεθα; (Θεαίτητος) Πῇ καὶ	τὸ	ποῖόν τι φοβούμενος οὕτω λέγεις;
[231]	ἀπορῶ δὲ ἔγωγε ἤδη διὰ	τὸ	πολλὰ (πεφάνθαι, τί χρή ποτε
[227]	θηρευτικὴν οὐδὲν νενόμικεν, ἀλλ' ὡς	τὸ	πολὺ χαυνότερον. Καὶ δὴ καὶ
[218]	δεῖ δὲ ἀεὶ παντὸς πέρι	τὸ	πρᾶγμα αὐτὸ μᾶλλον διὰ λόγων
[217]	καὶ εὐηνίως προσδιαλεγομένῳ ῥᾷον οὕτω,	τὸ	πρὸς ἄλλον· εἰ δὲ μή,
[240]	ἂν φαῖμεν εἶναι πλήν γε	τὸ	πρὸς τἀληθινὸν ἀφωμοιωμένον ἕτερον τοιοῦτον;
[258]	πάντα τὰ ὄντα πρὸς ἄλληλα,	τὸ	πρὸς τὸ ὂν ἕκαστον μόριον
[223]	ἀνηυρηκέναι. τοῦτ' οὖν ἔγωγε εἰπὼν	τὸ	προσῆκον ὄνομ' ἂν ἡγοῦμαι καλεῖν
[261]	καὶ σμικρόν τι δυνάμενον εἰς	τὸ	πρόσθεν ἀεὶ προϊέναι. Τί γὰρ
[258]	κεῖνος ἀπεῖπε σκοπεῖν, ἡμεῖς εἰς	τὸ	πρόσθεν ἔτι ζητήσαντες ἀπεδείξαμεν αὐτῷ.
[264]	Πάλιν τοίνυν ἐπιχειρῶμεν, σχίζοντες διχῇ	τὸ	(προτεθὲν γένος, πορεύεσθαι κατὰ τοὐπὶ
[218]	τοιούτων δέδοκται πᾶσιν καὶ πάλαι	(τὸ	πρότερον ἐν σμικροῖς καὶ ῥᾴοσιν
[231]	σοφιστὴς πέφανται. Δοκῶ μὲν γάρ,	τὸ	πρῶτον ηὑρέθη νέων καὶ πλουσίων
[238]	ἔτι σαφέστερον. (Ξένος) Οὐδὲν δεῖ	τὸ	σαφέστερον ἐν ἐμοὶ σκοπεῖν. ἐγὼ
[254]	σκοτεινότητα, τριβῇ προσαπτόμενος αὐτῆς, διὰ	τὸ	σκοτεινὸν τοῦ τόπου κατανοῆσαι χαλεπός·
[257]	τότε μᾶλλόν τί σοι φαινόμεθα	τὸ	σμικρὸν ἢ τὸ ἴσον δηλοῦν
[248]	πάσχειν ἢ δρᾶν καὶ πρὸς	τὸ	σμικρότατον δύναμις; (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος)
[233]	διὰ τὴν ἀμφισβήτησιν εἶναι φρόνιμοι,	τὸ	σὸν δὴ τοῦτο, σχολῇ ποτ'
[267]	Πῶς φῄς; (Ξένος) Ὅταν οἶμαι	τὸ	σὸν σχῆμά τις τῷ ἑαυτοῦ
[224]	τὸ νῦν ζητούμενον αὐτὸ εἶναι	τὸ	σοφιστικὸν γένος; (Ξένος) Οὐδὲν ἄλλο.
[221]	ἀλλὰ περὶ τὴν κεφαλὴν καὶ	τὸ	στόμα τοῦ θηρευθέντος ἑκάστοτε, καὶ
[227]	γὰρ (ἕνεκα νοῦν πασῶν τεχνῶν	τὸ	συγγενὲς καὶ τὸ μὴ συγγενὲς
[219]	θεραπεία, τό τε αὖ περὶ	τὸ	σύνθετον καὶ πλαστόν, ὃ δὴ
[220]	(Ξένος) Τοῦ δὲ ἐνύδρου σχεδὸν	τὸ	σύνολον ἁλιευτική. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος)
[222]	δημηγορικὴν καὶ προσομιλητικήν, ἓν αὖ	τὸ	σύνολον, πιθανουργικήν τινα μίαν (τέχνην
[243]	αὐτοῖς λέγουσιν (εἴτε ἀπολειπόμεθα, περαίνουσι	τὸ	σφέτερον αὐτῶν ἕκαστοι. (Θεαίτητος) Πῶς
[267]	οὔ; (Ξένος) Τί δὲ δικαιοσύνης	τὸ	σχῆμα καὶ ὅλης συλλήβδην ἀρετῆς;
[223]	ᾐσθήμεθα ὅτι τὸ μὲν ὅσοις	τὸ	σῶμα τρέφεται καὶ χρῆται, τὸ
[227]	ψυχὴν εἶδος εἶναι, τοῦ περὶ	τὸ	σῶμα χωρὶς ὄν. (Ξένος) Πάντων
[236]	τὰ κάτω φαίνοιτ' ἂν διὰ	τὸ	τὰ μὲν πόῤῥωθεν, τὰ δ'
[231]	λόγον· ὀρθὴ γὰρ ἡ παροιμία,	τὸ	τὰς ἁπάσας μὴ ῥᾴδιον εἶναι
[259]	(Ξένος) Ὃ καὶ πρόσθεν εἴρηται,	τὸ	ταῦτα ἐάσαντα ὡς δυνατὰ τοῖς
[255]	Ἀλλ' εἰ τὸ ὂν καὶ	τὸ	ταὐτὸν μηδὲν διάφορον σημαίνετον, κίνησιν
[255]	δὴ πρὸς τοῖς τρισὶν εἴδεσιν	τὸ	ταὐτὸν τιθῶμεν; (Θεαίτητος) Πάνυ μὲν
[255]	Ἀλλ' ἆρα τὸ ὂν καὶ	τὸ	ταὐτὸν ὡς ἕν τι διανοητέον
[236]	τοῦ λόγου συνειθισμένον συνεπεσπάσατο πρὸς	τὸ	ταχὺ συμφῆσαι; (Θεαίτητος) Πῶς καὶ
[219]	τὸ θνητὸν πᾶν σῶμα θεραπεία,	τό	τε αὖ περὶ τὸ σύνθετον
[244]	ῥᾷστον ἀποκρίνασθαι. (Θεαίτητος) Πῶς; (Ξένος)	Τό	τε δύο ὀνόματα ὁμολογεῖν εἶναι
[241]	ἀμυνομένοις ἔσται βασανίζειν, καὶ βιάζεσθαι	τό	τε μὴ ὂν ὡς ἔστι
[254]	τῶν γενῶν ἃ νυνδὴ διῇμεν	τό	τε ὂν αὐτὸ καὶ στάσις
[259]	τε ἀλλήλοις τὰ γένη καὶ	τό	τε ὂν καὶ θάτερον διὰ
[254]	ἀλλήλων πῶς ἔχει δυνάμεως, ἵνα	τό	τε ὂν καὶ μὴ ὂν
[250]	διηπορημένον· ἐπειδὴ δὲ ἐξ ἴσου	τό	τε ὂν καὶ τὸ μὴ
[254]	ποτ' αὖ νῦν οὕτως εἰρήκαμεν	τό	τε ταὐτὸν καὶ θάτερον; πότερα
[255]	ὡς ὄντων αὐτῶν σκεπτέον, ~ἢ	τό	τε ταὐτὸν (τοῦτο καὶ θάτερον
[219]	ὅλον καὶ τὸ τῆς γνωρίσεως	τό	τε χρηματιστικὸν καὶ ἀγωνιστικὸν καὶ
[228]	Ἀλλ' αἶσχος ἄλλο τι πλὴν	τὸ	τῆς ἀμετρίας πανταχοῦ δυσειδὲς ἐνὸν
[232]	ὦ μακάριε, ἑτέρων. ἀτὰρ δὴ	τὸ	τῆς ἀντιλογικῆς τέχνης ἆρ' οὐκ
[224]	μαθήματα ἑτέρῳ, τὸ δὲ περὶ	τὸ	τῆς ἀρετῆς ἄλλῳ προσρητέον. (Θεαίτητος)
[219]	μετὰ τοῦτο εἶδος ὅλον καὶ	τὸ	τῆς γνωρίσεως τό τε χρηματιστικὸν
[220]	εἶδος. (Θεαίτητος) Τὸ ποῖον; (Ξένος)	Τὸ	τῆς ἐναντίας ταύτῃ πληγῆς, ἀγκίστρῳ
[224]	νῦν συναγάγωμεν αὐτὸ λέγοντες ὡς	τὸ	τῆς κτητικῆς, μεταβλητικῆς, ἀγοραστικῆς, (ἐμπορικῆς,
[223]	γένος. (Θεαίτητος) Πῇ δή; (Ξένος)	Τὸ	τῆς κτητικῆς τέχνης διπλοῦν ἦν
[233]	Τί ποτ' οὖν ἂν εἴη	τὸ	τῆς σοφιστικῆς δυνάμεως θαῦμα; (Θεαίτητος)
[237]	ἡμῖν που φανερόν, ὡς καὶ	τὸ	τὶ” τοῦτο (ῥῆμα) ἐπ' ὄντι
[237]	ἐπὶ τὸ ὄν, οὐδ' ἐπὶ	τὸ	τὶ φέρων ὀρθῶς ἄν τις
[261]	ὠγαθέ, τοῦτο ὃ λέγεις διαπεπέρανται,	τό	τοι μέγιστον ἡμῖν τεῖχος ᾑρημένον
[267]	εἴδη δύο; (Θεαίτητος) Ναί. ~(Ξένος)	Τὸ	τοίνυν φανταστικὸν αὖθις διορίζωμεν δίχα.
[261]	ἐθέλει, τὰ δ' οὔ. (Ξένος)	Τὸ	τοιόνδε λέγεις ἴσως, ὅτι τὰ
[264]	ἀλλὰ δι' αἰσθήσεως παρῇ τινι,	τὸ	τοιοῦτον αὖ πάθος ἆρ' οἷόν
[241]	οὐκ ἔστι πῃ. (Θεαίτητος) Φαίνεται	τὸ	τοιοῦτον διαμαχετέον ἐν τοῖς λόγοις.
[240]	τοιοῦτον ἀληθινόν, ἢ ἐπὶ τίνι	τὸ	(τοιοῦτον εἶπες; (Θεαίτητος) Οὐδαμῶς ἀληθινόν
[220]	εἰς τὸ κάτω γιγνόμενον διὰ	τὸ	τοῖς τριόδουσιν οὕτω μάλιστα χρῆσθαι
[247]	ἄλλων ἕκαστον ὧν ἠρώτηκας, αἰσχύνονται	(τὸ	τολμᾶν ἢ μηδὲν τῶν ὄντων
[260]	Πρὸς δὴ τί; (Ξένος) Πρὸς	τὸ	τὸν λόγον ἡμῖν τῶν ὄντων
[237]	Ἆρ' οὖν οὐδὲ τοῦτο συγχωρητέον,	τὸ	τὸν τοιοῦτον λέγειν μέν (τι)
[216]	ἔπος εἰπεῖν εἶναι διακρίνειν ἢ	τὸ	τοῦ θεοῦ· πάνυ γὰρ ἇνδρες
[218]	χαλεπὸν καὶ δυσθήρευτον ἡγησαμένοις εἶναι	τὸ	τοῦ σοφιστοῦ γένος πρότερον ἐν
[252]	(Θεαίτητος) Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος)	Τὸ	τρίτον δὴ μόνον λοιπόν. (Θεαίτητος)
[245]	μὴ ὅλον διὰ τὸ πεπονθέναι	τὸ	ὑπ' ἐκείνου πάθος, ᾖ δὲ
[236]	(Θεαίτητος) Κλητέον. (Ξένος) Τί δέ;	Τὸ	φαινόμενον μὲν διὰ τὴν οὐκ
[240]	οὕτω λέγεις; (Ξένος) Ὅταν περὶ	τὸ	φάντασμα αὐτὸν ἀπατᾶν φῶμεν καὶ
[267]	παρέχοντος ἑαυτὸν ὄργανον τοῦ ποιοῦντος	τὸ	φάντασμα. (Θεαίτητος) Πῶς φῄς; (Ξένος)
[232]	μιᾶς δὲ τέχνης ὀνόματι προσαγορεύηται,	τὸ	φάντασμα τοῦτο ὡς οὐκ ἔσθ'
[226]	σοφιστήν; ~(Ξένος) Οὐδὲν ἀλλ' ἢ	τὸ	χρηματιστικὸν γένος, ὡς ἔοικεν, ἐριστικῆς
[260]	ἢ λέγειν, τοῦτ' ἔστι που	τὸ	ψεῦδος ἐν διανοίᾳ τε καὶ
[261]	(μὴ ὄντι κατίδωμεν, κατιδόντες δὲ	τὸ	ψεῦδος ὂν ἀποδείξωμεν, ἀποδείξαντες δὲ
[266]	φανταστικὸν ἔμελλεν εἶναι γένος, εἰ	τὸ	(ψεῦδος ὄντως ὂν ψεῦδος καὶ
[235]	τοιαῦτα ὀργάνων, ὥστε οὐκέτ' ἐκφεύξεται	τόδε	γε. (Θεαίτητος) Τὸ ποῖον; (Ξένος)
[248]	τοῖς ἔμπροσθεν λέγοιεν. (Ξένος) Μανθάνω·	τόδε	γε, ὡς τὸ γιγνώσκειν εἴπερ
[257]	(Θεαίτητος) Παντάπασι μὲν οὖν. (Ξένος)	Τόδε	δὲ διανοηθῶμεν, εἰ καὶ σοὶ
[262]	οὖν. (Ξένος) Ἔτι δὴ σμικρὸν	τόδε.	(Θεαίτητος) Τὸ ποῖον; (Ξένος) Λόγον
[257]	εἴρηκας. (Ξένος) Ἴδωμεν δὴ καὶ	τόδε.	(Θεαίτητος) Τὸ ποῖον; (Ξένος) Ὁπόταν
[233]	(Θεαίτητος) Τὸ ποῖον δή; (Ξένος)	Τόδε.	καί μοι πειρῶ προσέχων τὸν
[248]	Ναί. (Ξένος) Πρὸς δὴ ταῦτα	τόδε	λέγουσιν, ὅτι γενέσει μὲν μέτεστι
[257]	καλοῦ φύσεως. (Ξένος) Ἴθι νυν	τόδε	μοι λέγε. (Θεαίτητος) Τὸ ποῖον;
[235]	~Περὶ δ' οὖν τοῦ σοφιστοῦ	τόδε	μοι λέγε· πότερον ἤδη τοῦτο
[217]	αὐτῶν διαπορηθεὶς ἐρέσθαι διενοήθης; (Σωκράτης)	Τόδε·	πότερον ἓν πάντα ταῦτα ἐνόμιζον
[244]	(Θεαίτητος) Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος)	Τόδε	τοίνυν ἀποκρινέσθων. ἕν πού φατε
[241]	Πῶς γὰρ οὐχ ἕξω; (Ξένος)	Τόδε	τοίνυν ἔτι μᾶλλον παραιτοῦμαί σε.
[250]	Πάντων μὲν οὖν ἀδυνατώτατον. (Ξένος)	Τόδε	τοίνυν μνησθῆναι δίκαιον ἐπὶ τούτοις.
[238]	μὴ ὂν γὰρ φημί. συνίης	τοι.	(Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Καὶ μὴν
[231]	Εἰκότως γε σὺ ἀπορῶν. Αλλά	τοι	κἀκεῖνον ἡγεῖσθαι χρὴ νῦν ἤδη
[261]	τοῦτο ὃ λέγεις διαπεπέρανται, τό	τοι	μέγιστον ἡμῖν τεῖχος ᾑρημένον ἂν
[230]	Ὀρθῶς γε νομίζοντες. (Ξένος) Τῷ	τοι	ταύτης τῆς δόξης ἐπὶ ἐκβολὴν
[226]	τῶν πολλῶν πυνθάνῃ; (Ξένος) Τὰ	τοιάδε,	οἷον διηθεῖν τε λέγομεν καὶ
[239]	προθυμία τῆς ἐπιχειρήσεως, εἰ σὲ	τοιαῦθ'	ὁρῶν πάσχοντα αὐτὸς ἐπιχειροίην. (Ξένος)
[220]	τῆς κολυμβητικῆς ἄττα μέρη καὶ	τοιαῦτ'	ἄλλα βραχέα, χαίρειν ἐᾶσαι, τὸ
[239]	τετυπωμένα καὶ τἆλλα ὅσα που	τοιαῦτ'	ἔσθ' ἕτερα. (Ξένος) φανερός, ὦ
[226]	μυρία ἐν ταῖς τέχναις ἄλλα	τοιαῦτα	ἐνόντα ἐπιστάμεθα. ἦ γάρ; (Θεαίτητος)
[251]	Θεαίτητε, ὡς ἐγᾦμαι, πολλάκις τὰ	τοιαῦτα	ἐσπουδακόσιν, ἐνίοτε πρεσβυτέροις ἀνθρώποις, καὶ
[253]	ἄλλων δὴ τεχνῶν καὶ ἀτεχνιῶν	τοιαῦτα	εὑρήσομεν ἕτερα. (Θεαίτητος) Πῶς δ'
[232]	οὐρανοῦ καὶ τῶν περὶ τὰ	τοιαῦτα;	(Θεαίτητος) Τί γάρ; (Ξένος) Ἀλλὰ
[224]	ὅτιπερ ἂν ᾖ περὶ τὰ	τοιαῦτα	μαθηματοπωλικὸν γένος, ἀεὶ σὺ προσερεῖς,
[220]	βρόχους καὶ πόρκους καὶ τὰ	τοιαῦτα	μῶν ἄλλο τι πλὴν ἕρκη
[235]	ἐν τοῖς λόγοις περὶ τὰ	τοιαῦτα	ὀργάνων, ὥστε οὐκέτ' ἐκφεύξεται τόδε
[251]	τῆς περὶ φρόνησιν κτήσεως τὰ	τοιαῦτα	τεθαυμακόσι, καὶ δή τι καὶ
[226]	Λέγε τί. (Ξένος) Πᾶσα ἡ	τοιαύτη	διάκρισις, ὡς ἐγὼ συννοῶ, λέγεται
[263]	ὄντα, παντάπασιν (ὡς) ἔοικεν ἡ	τοιαύτη	σύνθεσις ἔκ τε ῥημάτων γιγνομένη
[234]	οὐκ ἂν εἴη ἄλλη τις	τοιαύτη	τέχνη; (Ξένος) Τοὺς πολλοὺς οὖν,
[247]	οὐ δικαιοσύνης ἕξει καὶ παρουσίᾳ	τοιαύτην	αὐτῶν ἑκάστην γίγνεσθαι, καὶ τῶν
[240]	ἣν λέγομεν εἰκόνα; (Θεαίτητος) Κινδυνεύει	τοιαύτην	τινὰ πεπλέχθαι συμπλοκὴν τὸ μὴ
[265]	καὶ τοῖς ἐγγυτάτω γένει τῆς	τοιαύτης	μεθόδου πεφυκόσιν. (Θεαίτητος) Ὀρθῶς. (Ξένος)
[239]	Καὶ μάλα δὴ φαίνεται. (Ξένος)	Τοιγαροῦν	εἴ τινα φήσομεν αὐτὸν ἔχειν
[234]	ἔτι πόῤῥωθεν ἀφεστηκότων εἶναι. (Ξένος)	Τοιγαροῦν	ἡμεῖς σε οἵδε πάντες πειρασόμεθα
[246]	ἐγὼ τούτων συχνοῖς προσέτυχον. (Ξένος)	Τοιγαροῦν	οἱ πρὸς αὐτοὺς ἀμφισβητοῦντες μάλα
[243]	ὑμᾶς τιθῶμεν; οὐ γάρ που	τοῖν	γε δυοῖν καλοῦντες θάτερον ὂν
[246]	Ἀληθῆ. (Ξένος) Παρ' ἀμφοῖν τοίνυν	τοῖν	γενοῖν κατὰ μέρος λάβωμεν λόγον
[255]	ἀλλ' εἴπερ θάτερον ἀμφοῖν μετεῖχε	τοῖν	εἰδοῖν ὥσπερ τὸ ὄν, ἦν
[254]	μήν; (Ξένος) Οὐκοῦν αὐτῶν ἕκαστον	τοῖν	μὲν δυοῖν ἕτερόν ἐστιν, αὐτὸ
[220]	Λέγεται γὰρ οὖν. (Ξένος) Τοῦ	τοίνυν	ἀγκιστρευτικοῦ τῆς πληκτικῆς τὸ μὲν
[245]	(Θεαίτητος) Κομιδῇ γε. (Ξένος) Καὶ	τοίνυν	ἄλλα μυρία ἀπεράντους ἀπορίας ἕκαστον
[223]	Ἦν γὰρ οὖν. (Ξένος) Τῆς	τοίνυν	ἀλλακτικῆς δύο εἴδη λέγωμεν, τὸ
[252]	σύμμειξις. (Θεαίτητος) Ὀρθῶς. (Ξένος) Ἔτι	τοίνυν	ἂν αὐτοὶ πάντων καταγελαστότατα μετίοιεν
[247]	οἷα διανοοῦνται λέγεις. (Ξένος) Πάλιν	τοίνυν	ἀνερωτῶμεν αὐτούς· εἰ γάρ τι
[244]	Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος) Τόδε	τοίνυν	ἀποκρινέσθων. ἕν πού φατε μόνον
[219]	Εἶχε γὰρ οὖν. (Ξένος) Ποιητικὴν	τοίνυν	αὐτὰ συγκεφαλαιωσάμενοι προσείπωμεν. (Θεαίτητος) Ἔστω.
[241]	Καὶ μάλα. (Ξένος) Μικρὸν μέρος	τοίνυν	αὐτῶν διεληλύθαμεν, οὐσῶν (ὡς ἔπος
[245]	ῥηθέντων πλάνην. (Ξένος) Τοὺς μὲν	τοίνυν	διακριβολογουμένους ὄντος τε πέρι καὶ
[266]	ὁμοιωμάτων τινῶν γέννημα. (Ξένος) Τῆς	τοίνυν	εἰδωλουργικῆς ἀναμνησθῶμεν ὅτι τὸ μὲν
[239]	Παντάπασί γε. (Ξένος) Τὸν μὲν	τοίνυν	ἐμέ γε τί τις ἂν
[242]	ἐπιθησόμεθα, ἐάνπερ ἐλέγχωμεν. (Θεαίτητος) Ὡς	τοίνυν	ἔμοιγε μηδαμῇ δόξων μηδὲν πλημμελεῖν,
[250]	πλείονι φαινόμεθα. (Ξένος) Τοῦτο μὲν	τοίνυν	ἐνταῦθα κείσθω διηπορημένον· ἐπειδὴ δὲ
[222]	Πάνυ γε. (Ξένος) Μέχρι μὲν	τοίνυν	ἐνταῦθα ὁ σοφιστὴς καὶ (ὁ)
[264]	ἦν. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Πάλιν	τοίνυν	ἐπιχειρῶμεν, σχίζοντες διχῇ τὸ (προτεθὲν
[237]	Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος) Μὴ	τοίνυν	ἔριδος ἕνεκα μηδὲ παιδιᾶς, ἀλλ'
[222]	Ἀληθέστατα λέγεις. (Ξένος) Τοῦτο μὲν	τοίνυν	ἐρωτικῆς τέχνης ἔστω εἶδος. (Θεαίτητος)
[225]	οὖν. (Ξένος) Οὐκ ἀπὸ τρόπου	τοίνυν	ἐστὶ διαιρεῖν αὐτὴν δίχα. (Θεαίτητος)
[241]	γὰρ οὐχ ἕξω; (Ξένος) Τόδε	τοίνυν	ἔτι μᾶλλον παραιτοῦμαί σε. (Θεαίτητος)
[242]	μηδὲν μηδαμῇ εἴρξῃ. (Ξένος) Τρίτον	τοίνυν	ἔτι σε σμικρόν τι παραιτήσομαι.
[258]	μοι δοκοῦμεν εἰρηκέναι. (Ξένος) Μὴ	τοίνυν	ἡμᾶς εἴπῃ τις ὅτι τοὐναντίον
[232]	πῃ μάλιστα πεφυκέναι. (Ξένος) Μὴ	τοίνυν	ἡμεῖς γε αὐτὸ ἐν τῇ
[244]	(Θεαίτητος) Ὀρθότατα εἴρηκας. (Ξένος) Ἐπειδὴ	τοίνυν	ἡμεῖς ἠπορήκαμεν, ὑμεῖς αὐτὰ ἡμῖν
[225]	Παντάπασί γε. (Ξένος) Τὴν ἐπωνυμίαν	τοίνυν	ἣν ἑκάτερον δεῖ καλεῖν αὐτῶν
[243]	ἀπορίας. (Θεαίτητος) Ὁρῶ. (Ξένος) Τάχα	τοίνυν	ἴσως οὐχ ἧττον κατὰ τὸ
[267]	αὑτῷ. (Θεαίτητος) Σκοπῶμεν. (Ξένος) Ἔχει	τοίνυν	καὶ μάλα συχνήν. ~Ὁ μὲν
[234]	καὶ τῶν ἄλλων συμπάντων· καὶ	τοίνυν	καὶ ταχὺ ποιήσας αὐτῶν ἕκαστα
[222]	ἀνθρώπων εἶναι λέγω. (Ξένος) Διττὴν	τοίνυν	καὶ τὴν ἡμεροθηρικὴν εἴπωμεν. (Θεαίτητος)
[255]	θατέρου. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Μὴ	τοίνυν	λέγωμεν κίνησίν γ' εἶναι ταὐτὸν
[226]	Ναί. (Ξένος) Κατὰ τὸν ἐμὸν	τοίνυν	λόγον ὡς περὶ ταῦτα μίαν
[225]	μαχητικόν. (Θεαίτητος) Ἔστιν. (Ξένος) Τῆς	τοίνυν	μαχητικῆς τῷ μὲν σώματι πρὸς
[264]	αὐτό; (Θεαίτητος) Κατανοῶ. (Ξένος) Μὴ	τοίνυν	μηδ' εἰς τὰ λοιπὰ ἀθυμῶμεν.
[238]	θετέον ὡς ὄν. (Ξένος) Μὴ	τοίνυν	μηδ' ἐπιχειρῶμεν ἀριθμοῦ μήτε πλῆθος
[250]	μὲν οὖν ἀδυνατώτατον. (Ξένος) Τόδε	τοίνυν	μνησθῆναι δίκαιον ἐπὶ τούτοις. (Θεαίτητος)
[229]	Οὐκοῦν χρὴ σκοπεῖν. (Ξένος) Δοκεῖ	τοίνυν	μοι καὶ τοῦτο ἔτι πῃ
[244]	τε καὶ φασίν; (Ξένος) Εἰ	τοίνυν	ὅλον ἐστίν, ὥσπερ καὶ Παρμενίδης
[226]	λεχθὲν φαίνεται. (Ξένος) Τῆς μὲν	τοίνυν	ὄνομα οὐκ ἔχω λεγόμενον· τῆς
[235]	περὶ αὐτοῦ συνδοκεῖ. (Ξένος) Δέδοκται	τοίνυν	ὅτι τάχιστα διαιρεῖν τὴν εἰδωλοποιικὴν
[220]	γὰρ καὶ τοῦτο. (Ξένος) Τῆς	τοίνυν	πληκτικῆς τὸ μὲν νυκτερινὸν οἶμαι
[243]	Πάνυ γε. (Ξένος) Τῶν μὲν	τοίνυν	πολλῶν πέρι καὶ μετὰ τοῦτο
[251]	Πάνυ μὲν οὖν. (Ξένος) Ἵνα	τοίνυν	πρὸς ἅπαντας ἡμῖν ὁ λόγος
[233]	περὶ αὐτῶν εἰρῆσθαι. (Ξένος) Λάβωμεν	τοίνυν	σαφέστερόν τι παράδειγμα περὶ τούτων.
[233]	Οὐ γὰρ οὖν. (Ξένος) Λέγω	τοίνυν	σὲ καὶ ἐμὲ τῶν πάντων
[262]	(Θεαίτητος) Δεῖ γοῦν. (Ξένος) Λέξω	τοίνυν	σοι λόγον συνθεὶς πρᾶγμα πράξει
[224]	(Θεαίτητος) Ναί. ~(Ξένος) Μουσικήν τε	τοίνυν	συνάπασαν λέγωμεν, ἐκ πόλεως ἑκάστοτε
[224]	Πάνυ μὲν οὖν. (Ξένος) Ταύτης	τοίνυν	τῆς μαθηματοπωλικῆς τὸ μὲν περὶ
[246]	(Θεαίτητος) Ἀληθῆ. (Ξένος) Παρ' ἀμφοῖν	τοίνυν	τοῖν γενοῖν κατὰ μέρος λάβωμεν
[225]	οὖν οὕτω πως. (Ξένος) Τούτου	τοίνυν	τοὐναντίον, ἀπὸ τῶν ἰδιωτικῶν ἐρίδων
[236]	(Θεαίτητος) Πολύ γε. (Ξένος) Τούτω	τοίνυν	τὼ δύο ἔλεγον εἴδη τῆς
[217]	τὸ καθ' αὑτόν. (Σωκράτης) Ἔξεστι	τοίνυν	τῶν παρόντων ὃν ἂν βουληθῇς
[267]	δύο; (Θεαίτητος) Ναί. ~(Ξένος) Τὸ	τοίνυν	φανταστικὸν αὖθις διορίζωμεν δίχα. (Θεαίτητος)
[267]	μίμησιν. (Θεαίτητος) Ἔστω. (Ξένος) Θατέρῳ	τοίνυν	χρηστέον· ὁ γὰρ σοφιστὴς οὐκ
[217]	καὶ οὐκ ἀμνημονεῖν. (Σωκράτης) Μὴ	τοίνυν,	ὦ ξένε, ἡμῶν τήν γε
[218]	νῦν μοι διακελεύῃ. (Θεαίτητος) Δρᾶ	τοίνυν,	ὦ ξένε, οὕτω καὶ καθάπερ
[260]	ἡμῖν. (Θεαίτητος) Ἀληθῆ. ~(Ξένος) Σκόπει	τοίνυν	ὡς ἐν καιρῷ νυνδὴ τοῖς
[247]	ἐθέλοιεν ἂν δέχεσθαι καὶ ὁμολογεῖν	τοιόνδ'	εἶναι τὸ ὄν. (Θεαίτητος) Τὸ
[261]	τὰ δ' οὔ. (Ξένος) Τὸ	τοιόνδε	λέγεις ἴσως, ὅτι τὰ μὲν
[226]	κατὰ δύναμίν γε οὕτω ποιητέον,	τοιόνδε	τι μεταθέοντας ἴχνος αὐτοῦ. καί
[232]	τίνος ἄρα καί φασιν οἱ	τοιοῦτοι	ποιεῖν ἀντιλογικούς. Ἡ δὲ σκέψις
[260]	ὡς ἐν καιρῷ νυνδὴ τοῖς	τοιούτοις	διεμαχόμεθα καὶ προσηναγκάζομεν ἐᾶν ἕτερον
[265]	καὶ ἐμπορικῇ καί τισιν ἐν	τοιούτοις	εἴδεσιν ἐφαντάζεθ' ἡμῖν; (Θεαίτητος) Πάνυ
[240]	τοιοῦτον; (Ξένος) Ἕτερον δὲ λέγεις	τοιοῦτον	ἀληθινόν, ἢ ἐπὶ τίνι τὸ
[264]	δι' αἰσθήσεως παρῇ τινι, τὸ	τοιοῦτον	αὖ πάθος ἆρ' οἷόν τε
[244]	χρεόν ἐστι τῇ ἢ τῇ,	τοιοῦτόν	γε ὂν τὸ ὂν μέσον
[218]	ἀπερεῖν· ἂν δ' ἄρα τι	τοιοῦτον	γίγνηται, καὶ τόνδε παραληψόμεθα Σωκράτη,
[241]	ἔστι πῃ. (Θεαίτητος) Φαίνεται τὸ	τοιοῦτον	διαμαχετέον ἐν τοῖς λόγοις. (Ξένος)
[240]	ἀληθινόν, ἢ ἐπὶ τίνι τὸ	(τοιοῦτον	εἶπες; (Θεαίτητος) Οὐδαμῶς ἀληθινόν γε,
[245]	οὖν. (Ξένος) Τὸ δέ γε	τοιοῦτον	ἐκ πολλῶν μερῶν ὂν οὐ
[220]	τὸ μέρος φήσομεν ἤ τι	τοιοῦτον.	(Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Τὸ δὲ
[237]	οὐδὲ τοῦτο συγχωρητέον, τὸ τὸν	τοιοῦτον	λέγειν μέν (τι) λέγειν μέντοι
[240]	τὸ πρὸς τἀληθινὸν ἀφωμοιωμένον ἕτερον	τοιοῦτον;	(Ξένος) Ἕτερον δὲ λέγεις τοιοῦτον
[247]	ἂν ἀποροῖεν· εἰ δή τι	τοιοῦτον	πεπόνθασι, σκόπει, προτεινομένων ἡμῶν, ἆρ'
[225]	καὶ πρέπον ὄνομα λέγειν τι	τοιοῦτον	τιθεμένους οἷον βιαστικόν. (Θεαίτητος) Ναί.
[261]	(τὴν παροιμίαν λεγόμενον, ὅ γε	τοιοῦτος	ἄν ποτε ἕλοι πόλιν. Νῦν
[241]	(Θεαίτητος) Πῶς γὰρ ἂν ἄλλως	τοιοῦτος	γένοιτο; (Ξένος) Σχεδὸν οὐδαμῶς· ἀλλὰ
[221]	ὃ λέγεις, ὡς παντὸς δεῖ	τοιοῦτος	εἶναι τό γε ὄνομα τοῦτο
[216]	πάντας (γὰρ ἐγὼ τοὺς φιλοσόφους	τοιούτους	προσαγορεύω. (Σωκράτης) Καὶ καλῶς γε,
[243]	καὶ ψυχρὸν ἤ τινε δύο	τοιούτω	τὰ πάντ' εἶναί φατε, τί
[231]	(Θεαίτητος) Ἀλλὰ μὴν προσέοικέ γε	τοιούτῳ	τινὶ τὰ νῦν εἰρημένα. (Ξένος)
[253]	Τὸν μὲν δὴ φιλόσοφον ἐν	τοιούτῳ	τινὶ τόπῳ καὶ νῦν καὶ
[218]	δεῖ διαπονεῖσθαι καλῶς, περὶ τῶν	τοιούτων	δέδοκται πᾶσιν καὶ πάλαι (τὸ
[246]	καὶ δρῦς περιλαμβάνοντες. Τῶν γὰρ	τοιούτων	ἐφαπτόμενοι πάντων διισχυρίζονται τοῦτο εἶναι
[247]	ὁρατόν. (Ξένος) Τί δὲ τῶν	τοιούτων;	μῶν σῶμά τι λέγουσιν ἴσχειν;
[229]	χαλεπὸν ἀφωρισμένον ὁρᾶν εἶδος, πᾶσι	τοῖς	ἄλλοις αὐτῆς ἀντίσταθμον μέρεσιν. (Θεαίτητος)
[216]	ὅς φησιν ἄλλους (τε θεοὺς	τοῖς	ἀνθρώποις ὁπόσοι μετέχουσιν αἰδοῦς δικαίας,
[216]	δοκοῦσιν εἶναι τοῦ μηδενὸς (τίμιοι)	τοῖς	δ' ἄξιοι τοῦ παντός· καὶ
[265]	μὲν ἡμῖν αὐτοῖς, ἔπειτα καὶ	τοῖς	ἐγγυτάτω γένει τῆς τοιαύτης μεθόδου
[255]	τὴν θατέρου φύσιν λεκτέον ἐν	τοῖς	(εἴδεσιν οὖσαν, ἐν οἷς προαιρούμεθα.
[267]	ὁ γὰρ σοφιστὴς οὐκ ἐν	τοῖς	εἰδόσιν ἦν ἀλλ' ἐν τοῖς
[236]	ἀλλὰ τὰς δοξούσας εἶναι καλὰς	τοῖς	εἰδώλοις ἐναπεργάζονται; (Θεαίτητος) παντάπασί γε.
[262]	Τὸ δέ γ' ἐπ' αὐτοῖς	τοῖς	ἐκείνας πράττουσι σημεῖον τῆς φωνῆς
[267]	παλαιά τις, ὡς ἔοικεν, ἀργία	τοῖς	ἔμπροσθεν καὶ ἀσύννους παρῆν, ὥστε
[248]	οὐδέτερον οὐδετέρου· τἀναντία γὰρ ἂν	τοῖς	ἔμπροσθεν λέγοιεν. (Ξένος) Μανθάνω· τόδε
[222]	(Θεαίτητος) Τοῦ πέρι; (Ξένος) Ὅτι	τοῖς	θηρευθεῖσι δῶρα προσεπιδιδόασιν. (Θεαίτητος) Ἀληθέστατα
[259]	τὸ ταῦτα ἐάσαντα ὡς δυνατὰ	τοῖς	λεγομένοις οἷόν τ' εἶναι καθ'
[238]	Ὦ θαυμάσιε, οὐκ ἐννοεῖς αὐτοῖς	τοῖς	λεχθεῖσιν ὅτι καὶ τὸν ἐλέγχοντα
[246]	ἀλήθειαν (κατὰ σμικρὰ διαθραύοντες ἐν	τοῖς	λόγοις γένεσιν ἀντ' οὐσίας φερομένην
[234]	ἀληθείας ἀφεστῶτας διὰ τῶν ὤτων	τοῖς	λόγοις γοητεύειν, δεικνύντας εἴδωλα λεγόμενα
[229]	Κατὰ τί; (Ξένος) Τῆς ἐν	τοῖς	λόγοις διδασκαλικῆς ἡ μὲν τραχυτέρα
[230]	ῥᾳδίως ἐξετάζουσι, καὶ συνάγοντες δὴ	τοῖς	λόγοις εἰς ταὐτὸν τιθέασι παρ'
[216]	συνέποιτο, φαύλους ἡμᾶς ὄντας ἐν	τοῖς	λόγοις ἐποψόμενός τε καὶ ἐλέγξων,
[268]	θατέρου σχῆμα διὰ τὴν ἐν	τοῖς	λόγοις κυλίνδησιν ἔχει πολλὴν ὑποψίαν
[241]	Φαίνεται τὸ τοιοῦτον διαμαχετέον ἐν	τοῖς	λόγοις. (Ξένος) Πῶς γὰρ οὐ
[252]	εἴργεσθαι καὶ μὴ συνάπτειν ἐν	τοῖς	λόγοις οὐκ ἄλλων δέονται τῶν
[259]	οὕτω τἀναντία ἀεὶ προφέροντα ἐν	τοῖς	λόγοις, οὔτε τις ἔλεγχος οὗτος
[235]	ἐν ἀμφιβληστρικῷ τινι τῶν ἐν	τοῖς	λόγοις περὶ τὰ τοιαῦτα ὀργάνων,
[234]	πάντα (πάντῃ ἀνατετράφθαι τὰ ἐν	τοῖς	λόγοις φαντάσματα ὑπὸ τῶν ἐν
[230]	ἐλεγχόμενον εἰς αἰσχύνην καταστήσας, τὰς	τοῖς	μαθήμασιν ἐμποδίους δόξας ἐξελών, καθαρὸν
[233]	Ναί. (Ξένος) Πάντα ἄρα σοφοὶ	τοῖς	μαθηταῖς φαίνονται. (Θεαίτητος) Τί μήν;
[218]	δεῖν μελετᾶν, πρὶν ἐν αὐτοῖς	τοῖς	μεγίστοις. Νῦν οὖν, ὦ Θεαίτητε,
[216]	τὸν τῶν κάτω βίον, καὶ	τοῖς	μὲν δοκοῦσιν εἶναι τοῦ μηδενὸς
[245]	μὲν τοῦ ἑνὸς ἔχειν ἐπὶ	τοῖς	μέρεσι πᾶσιν οὐδὲν ἀποκωλύει, καὶ
[265]	δύναμιν ἥτις ἂν αἰτία γίγνηται	τοῖς	μὴ πρότερον οὖσιν ὕστερον γίγνεσθαι.
[267]	τοῖς εἰδόσιν ἦν ἀλλ' ἐν	τοῖς	μιμουμένοις δή. (Θεαίτητος) Καὶ μάλα.
[242]	τῶν πάντων καλουμένων οὕτω διεξέρχεται	τοῖς	μύθοις. Ἰάδες δὲ καὶ Σικελαί
[233]	Καθ' ὅντινα τρόπον ποτὲ δυνατοὶ	τοῖς	νέοις δόξαν παρασκευάζειν ὡς εἰσὶ
[241]	ὅτι τἀναντία φήσει λέγειν ἡμᾶς	τοῖς	νυνδή, ψευδῆ τολμήσαντας εἰπεῖν ὡς
[262]	τι περαίνει, συμπλέκων τὰ ῥήματα	τοῖς	ὀνόμασι. Διὸ λέγειν τε αὐτὸν
[262]	τὰ φωνηθέντα, πρὶν ἄν τις	τοῖς	ὀνόμασι τὰ ῥήματα κεράσῃ. Τότε
[240]	δ' αὖ δόξα ἔσται τἀναντία	τοῖς	οὖσι δοξάζουσα, ἢ πῶς; (Θεαίτητος)
[245]	ἓν ἢ) τὸ ὅλον ἐν	τοῖς	οὖσι μὴ τιθέντα. (Θεαίτητος) Παντάπασιν
[251]	τε νέοις καὶ τῶν γερόντων	τοῖς	ὀψιμαθέσι θοίνην παρεσκευάκαμεν· εὐθὺς γὰρ
[251]	μεταλαμβάνειν ἀλλήλων οὕτως αὐτὰ ἐν	τοῖς	παρ' ἡμῖν λόγοις τιθῶμεν; ἢ
[254]	καὶ διὰ πάντων οὐδὲν κωλύειν	τοῖς	(πᾶσι κεκοινωνηκέναι, τὸ δὴ μετὰ
[232]	περὶ τῶν θείων, ὅσ' ἀφανῆ	τοῖς	πολλοῖς, ἆρ' ἱκανοὺς ποιοῦσι τοῦτο
[225]	γιγνόμενον, περὶ δὲ τὴν λέξιν	τοῖς	πολλοῖς τῶν ἀκουόντων οὐ μεθ'
[223]	ποικίλης. Καὶ γὰρ οὖν ἐν	τοῖς	πρόσθεν εἰρημένοις φάντασμα παρέχεται μὴ
[239]	γε εἶναι προσάπτειν πειρώμενος ἐναντία	(τοῖς	πρόσθεν ἔλεγον; (Θεαίτητος) Φαίνῃ. (Ξένος)
[264]	τούτων πότερον, διωμολογημένον ἡμῖν ἐν	τοῖς	πρόσθεν ἦν. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος)
[251]	λέγεις. (Ξένος) Ὅθεν γε οἶμαι	τοῖς	τε νέοις καὶ τῶν γερόντων
[234]	αὐτοῖς ἱκανοῦ καὶ προϊούσης ἡλικίας	τοῖς	τε οὖσι προσπίπτοντας ἐγγύθεν καὶ
[260]	τοίνυν ὡς ἐν καιρῷ νυνδὴ	τοῖς	τοιούτοις διεμαχόμεθα καὶ προσηναγκάζομεν ἐᾶν
[221]	ἂν τύχῃ τοῦ σώματος, ~ὥσπερ	(τοῖς	τριόδουσιν, ἀλλὰ περὶ τὴν κεφαλὴν
[220]	τὸ κάτω γιγνόμενον διὰ τὸ	τοῖς	τριόδουσιν οὕτω μάλιστα χρῆσθαι τριοδοντία
[255]	Σχεδόν. (Ξένος) Τέταρτον δὴ πρὸς	τοῖς	τρισὶν εἴδεσιν τὸ ταὐτὸν τιθῶμεν;
[239]	ὅτι φήσομεν τά τε ἐν	τοῖς	ὕδασι καὶ κατόπτροις εἴδωλα, ἔτι
[266]	Ποῖα; (Ξένος) Τά τε ἐν	τοῖς	ὕπνοις καὶ ὅσα μεθ' ἡμέραν
[219]	λόγοις καὶ πράξεσι, τὰ δὲ	τοῖς	χειρουμένοις οὐκ ἐπιτρέπει, μάλιστ' ἄν
[217]	αὖ σοὶ μὴ χαρίζεσθαι καὶ	τοῖσδε,	ἄλλως τε καὶ σοῦ λέξαντος
[224]	Ἔτι δὴ σκοπῶμεν εἴ τινι	τοιῷδε	προσέοικεν ἄρα τὸ νῦν μεταδιωκόμενον
[242]	φίλα γιγνόμενα γάμους τε καὶ	τόκους	καὶ τροφὰς τῶν ἐκγόνων παρέχεται·
[247]	ἕκαστον ὧν ἠρώτηκας, αἰσχύνονται (τὸ	τολμᾶν	ἢ μηδὲν τῶν ὄντων αὐτὰ
[267]	εὐπορεῖν. Ὅμως δέ, κἂν εἰ	τολμηρότερον	εἰρῆσθαι, διαγνώσεως ἕνεκα τὴν (μὲν
[241]	λέγειν ἡμᾶς τοῖς νυνδή, ψευδῆ	τολμήσαντας	εἰπεῖν ὡς ἔστιν (ἐν δόξαις
[242]	Ἀληθέστατα. ~(Ξένος) Διὰ ταῦτα μέντοι	τολμητέον	ἐπιτίθεσθαι τῷ πατρικῷ λόγῳ νῦν,
[258]	ὄντος τὸ μὴ ὂν ἀποφαινόμενοι	τολμῶμεν	λέγειν ὡς ἔστιν. Ἡμεῖς γὰρ
[237]	μοι λέγε· τὸ μηδαμῶς ὂν	τολμῶμέν	που φθέγγεσθαι; (Θεαίτητος) Πῶς γὰρ
[229]	εἴ πῃ κατὰ μέσον αὑτῆς	τομὴν	ἔχει τινά. διπλῆ γὰρ αὕτη
[267]	γε ἕτερον ἐκείνου λεκτέον οἶμαι,	τὸν	ἀγνοοῦντα τοῦ γιγνώσκοντος. (Θεαίτητος) Ναί.
[224]	σπουδῆς χάριν ἀχθέντα καὶ πωλούμενα,	τὸν	ἄγοντα καὶ πωλοῦντα μηδὲν ἧττον
[240]	οὖν καὶ ἀμύνου μηδὲν ὑποχωρῶν	τὸν	ἄνδρα. (Θεαίτητος) Τί δῆτα, ὦ
[221]	ὦ πρὸς θεῶν ἠγνοήκαμεν τἀνδρὸς	τὸν	ἄνδρα ὄντα συγγενῆ; (Θεαίτητος) Τίνα
[230]	κυριωτάτη τῶν καθάρσεών ἐστι, καὶ	τὸν	ἀνέλεγκτον αὖ νομιστέον, ἂν καὶ
[222]	εἴτε ἥμερον μὲν λέγεις αὖ	τὸν	ἄνθρωπον, ἀνθρώπων δὲ μηδεμίαν ἡγῇ
[257]	μὲν αὐτό ἐστιν, ἀπέραντα δὲ	τὸν	ἀριθμὸν τἆλλα οὐκ ἔστιν αὖ.
[256]	πῶς; ἀδύνατον γὰρ συγχωρεῖν ἐλάττω	τὸν	ἀριθμὸν τοῦ νυνδὴ φανέντος. (Ξένος)
[221]	τινα τέχνην ἔχοντα θετέον εἶναι	τὸν	ἀσπαλιευτήν. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Καὶ
[221]	συγγενῆ; (Θεαίτητος) Τίνα τοῦ; (Ξένος)	Τὸν	ἀσπαλιευτὴν τοῦ σοφιστοῦ. (Θεαίτητος) Πῇ;
[252]	ἐναντιωσόμενον ἔχοντες, ἐντὸς ὑποφθεγγόμενον ὥσπερ	τὸν	ἄτοπον Εὐρυκλέα περιφέροντες ἀεὶ πορεύονται.
[251]	ἄπειρα, καὶ τἆλλα δὴ κατὰ	τὸν	αὐτὸν λόγον οὕτως ἓν ἕκαστον
[250]	χρὴ τὴν διάνοιαν ἔτι τρέπειν	τὸν	βουλόμενον ἐναργές τι περὶ αὐτοῦ
[234]	καὶ σχεδὸν ποικιλώτατον. (Ξένος) Οὐκοῦν	τόν	γ' ὑπισχνούμενον δυνατὸν εἶναι μιᾷ
[227]	συνδῆσαν ὅσα ἄλλο τι καθαίρει.	Τὸν	γὰρ περὶ τὴν διάνοιαν καθαρμὸν
[223]	πειρῶ λέγειν. (Θεαίτητος) Δῆλον δή·	τὸν	γὰρ σοφιστήν μοι δοκοῦμεν ἀνηυρηκέναι.
[251]	ἐὰν αὖ μηδέτερον ἰδεῖν δυνώμεθα,	τὸν	γοῦν λόγον ὅπῃπερ ἂν οἷοί
[263]	(Θεαίτητος) Τὸν μὲν ψευδῆ που,	τὸν	δὲ ἀληθῆ. (Ξένος) Λέγει δὲ
[222]	εἴτε ἄλλο μὲν ἥμερόν τι,	τὸν	δὲ ἄνθρωπον ἄγριον, εἴτε ἥμερον
[251]	ἀλλὰ τὸ μὲν ἀγαθὸν ἀγαθόν,	τὸν	δὲ ἄνθρωπον ἄνθρωπον. Ἐντυγχάνεις γάρ,
[231]	γὰρ κυνὶ λύκος, ἀγριώτατον ἡμερωτάτῳ.	Τὸν	δὲ ἀσφαλῆ δεῖ πάντων μάλιστα
[260]	(Θεαίτητος) Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος)	Τὸν	δέ γε σοφιστὴν ἔφαμεν ἐν
[237]	(Θεαίτητος) Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος)	Τὸν	δὲ δὴ μὴ τὶ λέγοντα
[268]	τὸν μὲν ἁπλοῦν μιμητήν τινα,	τὸν	δὲ εἰρωνικὸν μιμητὴν θήσομεν; (Θεαίτητος)
[268]	πρὸς πλήθη δυνατὸν εἰρωνεύεσθαι καθορῶ,	τὸν	δὲ ἰδίᾳ τε καὶ βραχέσι
[237]	μὲν ἐμὸν ὅπῃ βούλει τίθεσο,	τὸν	δὲ λόγον ᾗ βέλτιστα διέξεισι
[232]	ἃ δεῖ πρὸς ἕκαστον αὐτὸν	τὸν	δημιουργὸν ἀντειπεῖν, δεδημοσιωμένα που καταβέβληται
[227]	ἡγεῖται γελοιότερα, σεμνότερον δέ τι	τὸν	διὰ στρατηγικῆς ἢ φθειριστικῆς δηλοῦντα
[267]	δή. (Θεαίτητος) Καὶ μάλα. (Ξένος)	Τὸν	δοξομιμητὴν δὴ σκοπώμεθα ὥσπερ σίδηρον,
[217]	αὐτῷ, ~τί ταῦθ' (οἱ περὶ	τὸν	ἐκεῖ τόπον ἡγοῦντο καὶ ὠνόμαζον.
[230]	(ὄνησιν, πρὶν ἂν ἐλέγχων τις	τὸν	ἐλεγχόμενον εἰς αἰσχύνην καταστήσας, τὰς
[230]	πάντα ἡμῖν, ὦ Θεαίτητε, καὶ	τὸν	ἔλεγχον λεκτέον ὡς ἄρα μεγίστη
[242]	δόξων μηδὲν πλημμελεῖν, ἂν ἐπὶ	τὸν	ἔλεγχον τοῦτον καὶ τὴν ἀπόδειξιν
[238]	αὐτοῖς τοῖς λεχθεῖσιν ὅτι καὶ	τὸν	ἐλέγχοντα εἰς ἀπορίαν καθίστησι τὸ
[226]	σύμπαντα. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Κατὰ	τὸν	ἐμὸν τοίνυν λόγον ὡς περὶ
[265]	γέ σε ἡγούμεθα τῶν εἰς	τὸν	ἔπειτ' ἂν> χρόνον ἄλλως πως
[233]	ἄν ποτέ τις πρός γε	τὸν	ἐπιστάμενον αὐτὸς ἀνεπιστήμων ὢν δύναιτ'
[268]	(Θεαίτητος) Δημολογικόν. (Ξένος) Τί δὲ	τὸν	ἕτερον ἐροῦμεν; σοφὸν ἢ σοφιστικόν;
[232]	καὶ πολλοῖς ὀνόμασιν ἀνθ' ἑνὸς	τὸν	ἔχοντα αὐτὰ προσαγορεύει; (Θεαίτητος) Κινδυνεύει
[225]	ἕτερον οὐκ ἐξαμάρτοι πλήν γε	τὸν	θαυμαστὸν πάλιν ἐκεῖνον ἥκειν αὖ
[235]	δή, νῦν ἡμέτερον ἔργον ἤδη	τὸν	θῆρα μηκέτ' (ἀνεῖναι· σχεδὸν γὰρ
[261]	(Ξένος) Θαῤῥεῖν, ὦ Θεαίτητε, χρὴ	τὸν	καὶ σμικρόν τι δυνάμενον εἰς
[234]	ποιεῖν ἀληθῆ δοκεῖν λέγεσθαι καὶ	τὸν	λέγοντα δὴ σοφώτατον πάντων ἅπαντ'
[257]	(Ξένος) Τί οὖν; Κατὰ τοῦτον	τὸν	λόγον ἆρα μᾶλλον μὲν τὸ
[265]	ἀνθρωπίνῃ, καὶ κατὰ τοῦτον δὴ	τὸν	λόγον δύο ποιητικῆς γένη, τὸ
[245]	(Ξένος) Καὶ κατὰ τοῦτον δὴ	τὸν	λόγον ἑαυτοῦ στερόμενον οὐκ ὂν
[242]	σὴν γὰρ δὴ χάριν ἐλέγχειν	τὸν	λόγον ἐπιθησόμεθα, ἐάνπερ ἐλέγχωμεν. (Θεαίτητος)
[239]	ἄφθεγκτον ὥς γε πρὸς ἓν	τὸν	λόγον ἐποιούμην. (Θεαίτητος) Πῶς δ'
[260]	δὴ τί; (Ξένος) Πρὸς τὸ	τὸν	λόγον ἡμῖν τῶν ὄντων ἕν
[252]	ἂν αὐτοὶ πάντων καταγελαστότατα μετίοιεν	τὸν	λόγον οἱ μηδὲν ἐῶντες κοινωνίᾳ
[231]	ἀπορεῖν ὅπῃ ποτὲ ἔτι διαδύσεται	τὸν	λόγον· ὀρθὴ γὰρ ἡ παροιμία,
[221]	οὐ μόνον τοὔνομα, ἀλλὰ καὶ	τὸν	λόγον περὶ αὐτὸ τοὖργον εἰλήφαμεν
[248]	πάσχειν. Τὴν οὐσίαν δὴ κατὰ	τὸν	λόγον τοῦτον γιγνωσκομένην ὑπὸ τῆς
[224]	Ἀληθέστατα λέγεις. (Ξένος) Οὐκοῦν καὶ	τὸν	μαθήματα συνωνούμενον πόλιν τε ἐκ
[268]	ὀρθότατα. (Ξένος) Τίνα οὖν ἀποφαινώμεθα	τὸν	μακρολογώτερον εἶναι; πότερα πολιτικὸν ἢ
[219]	ὂν ὕστερον εἰς οὐσίαν ἄγῃ,	τὸν	μὲν ἄγοντα ποιεῖν, τὸ δὲ
[268]	γένος ὧν εἴρηκας. (Ξένος) Οὐκοῦν	τὸν	μὲν ἁπλοῦν μιμητήν τινα, τὸν
[221]	μοι. (Θεαίτητος) Τίνος θήρας ἅτερος;	τὸν	μὲν γὰρ ἕτερον εἴπομεν. (Ξένος)
[253]	ἂν ἄλλῳ δοίη τις; (Ξένος)	Τὸν	μὲν δὴ φιλόσοφον ἐν τοιούτῳ
[268]	καί μοι διττὼ καταφαίνεσθόν τινε·	τὸν	μὲν δημοσίᾳ τε καὶ μακροῖς
[239]	προσαγορεύοιτο. (Θεαίτητος) Παντάπασί γε. (Ξένος)	Τὸν	μὲν τοίνυν ἐμέ γε τί
[263]	τινα ἑκάτερον φατέον εἶναι; (Θεαίτητος)	Τὸν	μὲν ψευδῆ που, τὸν δὲ
[225]	ἐκεῖνον ἥκειν αὖ νῦν τέταρτον	τὸν	μεταδιωκόμενον ὑφ' ἡμῶν σοφιστήν; ~(Ξένος)
[222]	ἡδονῆς τὸ δέλεαρ πεποιημένον καὶ	τὸν	μισθὸν πραττόμενον τροφὴν ἑαυτῷ μόνον
[233]	Τόδε. καί μοι πειρῶ προσέχων	τὸν	νοῦν εὖ μάλα ἀποκρίνασθαι. (Θεαίτητος)
[262]	δ' οὔ; (Ξένος) Προσέχωμεν δὴ	τὸν	νοῦν ἡμῖν αὐτοῖς. (Θεαίτητος) Δεῖ
[222]	(Ξένος) Τῇ τῶν ἐρώντων θήρᾳ	τὸν	νοῦν, ὡς ἔοικας, οὔπω προσέσχες.
[223]	καλεῖν αὐτόν. (Ξένος) Κατὰ δὴ	τὸν	νῦν, ὦ Θεαίτητε, λόγον, ὡς
[256]	ἐστί πῃ καὶ ἕτερον κατὰ	τὸν	νυνδὴ λόγον. (Θεαίτητος) Ἀληθῆ. (Ξένος)
[216]	αἰδοῦς δικαίας, καὶ δὴ καὶ	τὸν	ξένιον οὐχ ἥκιστα θεὸν συνοπαδὸν
[230]	μαθεῖν οὐδέν ποτ' ἂν ἐθέλειν	τὸν	οἰόμενον εἶναι σοφὸν τούτων ὧν
[216]	ἀλλά τινα θεὸν ἄγων κατὰ	τὸν	Ὁμήρου λόγον λέληθας; ὅς φησιν
[230]	ἃ καθαρώτατον καὶ κάλλιστον ἔπρεπε	τὸν	ὄντως ἐσόμενον εὐδαίμονα εἶναι. (Θεαίτητος)
[268]	καὶ αἵματος” ὃς ἂν φῇ	τὸν	ὄντως σοφιστὴν εἶναι, τἀληθέστατα, ὡς
[245]	τό γε ἀληθῶς ἓν κατὰ	τὸν	ὀρθὸν λόγον εἰρῆσθαι. (Θεαίτητος) Δεῖ
[253]	ἀναγκαῖον διὰ τῶν λόγων πορεύεσθαι	τὸν	ὀρθῶς μέλλοντα δείξειν ποῖα ποίοις
[268]	δεῖ προσειπεῖν ἀληθῶς αὐτὸν ἐκεῖνον	τὸν	παντάπασιν ὄντως σοφιστήν. (Ξένος) Οὐκοῦν
[235]	ταύτῃ ποιητέον. (Ξένος) Κατὰ δὴ	τὸν	παρεληλυθότα τρόπον τῆς διαιρέσεως (ἔγωγέ
[242]	που νυνδὴ λέγων ὡς πρὸς	τὸν	περὶ ταῦτ' ἔλεγχον ἀεί τε
[252]	ἐξελεγξόντων, ἀλλὰ τὸ λεγόμενον οἴκοθεν	τὸν	πολέμιον καὶ ἐναντιωσόμενον ἔχοντες, ἐντὸς
[218]	καὶ (ἄγριον. Ἐπεὶ Θεαίτητόν γε	τὸν	προσδιαλεγόμενον εἶναι δέχομαι παντάπασιν ἐξ
[268]	τε καὶ βραχέσι λόγοις ἀναγκάζοντα	τὸν	προσδιαλεγόμενον ἐναντιολογεῖν αὐτὸν αὑτῷ. (Θεαίτητος)
[258]	τὸ μὴ ὄν, ὃ διὰ	τὸν	σοφιστὴν ἐζητοῦμεν, αὐτό ἐστι τοῦτο.
[264]	φανταστικήν. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Καὶ	τὸν	σοφιστὴν εἴπομεν ὡς ἀποροῖμεν εἰς
[232]	ἀναλάβωμεν ἓν> πρῶτον τῶν περὶ	τὸν	σοφιστὴν εἰρημένων. ἓν γάρ τί
[261]	ψεῦδος ὂν ἀποδείξωμεν, ἀποδείξαντες δὲ	τὸν	σοφιστὴν εἰς αὐτὸ ἐνδήσωμεν, εἴπερ
[241]	γ' ἄν, ὡς ἔοικεν, εἴη	τὸν	σοφιστὴν ἑλεῖν, εἰ ταῦτα οὕτως
[221]	κατὰ τοῦτο τὸ παράδειγμα καὶ	τὸν	σοφιστὴν ἐπιχειρῶμεν εὑρεῖν ὅτι ποτ'
[236]	καὶ τότ' ἠμφεγνόουν, ἐν> ποτέρᾳ	τὸν	σοφιστὴν θετέον, οὐδὲ νῦν πω
[261]	ἔοικεν ἀληθὲς εἶναι τὸ περὶ	τὸν	σοφιστὴν κατ' ἀρχὰς λεχθέν, ὅτι
[231]	καὶ διισχυριζόμενον εἰπεῖν ὄντως εἶναι	τὸν	σοφιστήν. (Ξένος) Εἰκότως γε σὺ
[253]	ἐμπεσόντες ἐπιστήμην, καὶ κινδυνεύομεν ζητοῦντες	τὸν	σοφιστὴν πρότερον ἀνηυρηκέναι τὸν φιλόσοφον;
[238]	Καὶ πῶς; (Ξένος) Ἀριθμὸν δὴ	τὸν	σύμπαντα τῶν ὄντων τίθεμεν. (Θεαίτητος)
[218]	γίγνηται, καὶ τόνδε παραληψόμεθα Σωκράτη,	τὸν	Σωκράτους μὲν ὁμώνυμον, ἐμὸν δὲ
[237]	τῇδε σκοπῶν σύμφης, ὡς ἀνάγκη	τόν	τι λέγοντα ἕν γέ τι
[237]	οὖν οὐδὲ τοῦτο συγχωρητέον, τὸ	τὸν	τοιοῦτον λέγειν μέν (τι) λέγειν
[239]	νῦν ἡττημένον ἂν εὕροι περὶ	τὸν	τοῦ μὴ ὄντος ἔλεγχον. ὥστε
[241]	τινα. (Θεαίτητος) Τί δή; (Ξένος)	Τὸν	τοῦ πατρὸς Παρμενίδου λόγον ἀναγκαῖον
[216]	ἀλλ' ὄντως φιλόσοφοι, καθορῶντες ὑψόθεν	τὸν	τῶν κάτω βίον, καὶ τοῖς
[253]	ζητοῦντες τὸν σοφιστὴν πρότερον ἀνηυρηκέναι	τὸν	φιλόσοφον; (Θεαίτητος) Πῶς λέγεις; (Ξένος)
[217]	τῶν νέων τινὰ αἱρήσῃ, Θεαίτητον	τόνδε,	ἢ καὶ τῶν ἄλλων εἴ
[218]	ἄρα τι τοιοῦτον γίγνηται, καὶ	τόνδε	παραληψόμεθα Σωκράτη, τὸν Σωκράτους μὲν
[216]	ἥκομεν αὐτοί τε κοσμίως καὶ	τόνδε	τινὰ ξένον ἄγομεν, τὸ μὲν
[217]	ταῦθ' (οἱ περὶ τὸν ἐκεῖ	τόπον	ἡγοῦντο καὶ ὠνόμαζον. (Θεόδωρος) Τὰ
[239]	πανούργως εἰς ἄπορον ὁ σοφιστὴς	τόπον	καταδέδυκεν. (Θεαίτητος) Καὶ μάλα δὴ
[254]	αὐτῆς, διὰ τὸ σκοτεινὸν τοῦ	τόπου	κατανοῆσαι χαλεπός· ἦ γάρ; (Θεαίτητος)
[253]	δὴ φιλόσοφον ἐν τοιούτῳ τινὶ	τόπῳ	καὶ νῦν καὶ ἔπειτα ἀνευρήσομεν
[260]	ἔφαμεν ἐν τούτῳ που τῷ	τόπῳ	(καταπεφευγέναι μέν, ἔξαρνον δὲ γεγονέναι
[257]	ὅσαπέρ ἐστι τὰ ἄλλα, κατὰ	τοσαῦτα	οὐκ ἔστιν· ἐκεῖνα γὰρ οὐκ
[217]	πρώτην αἰτησάντων χάριν ἀπαρνηθεὶς γένῃ,	τοσόνδε	δ' ἡμῖν φράζε. Πότερον εἴωθας
[257]	ὅταν ἀπόφασις λέγηται σημαίνειν, συγχωρησόμεθα,	τοσοῦτον	δὲ μόνον, ὅτι τῶν ἄλλων
[248]	γνώσεως, καθ' ὅσον γιγνώσκεται, κατὰ	τοσοῦτον	κινεῖσθαι διὰ τὸ πάσχειν, ὃ
[258]	οὐκ ἐναντίον ἐκείνῳ σημαίνουσα ἀλλὰ	τοσοῦτον	μόνον, ἕτερον ἐκείνου. (Θεαίτητος) Σαφέστατά
[245]	γὰρ ὄν, ὁπόσον ἂν ᾖ,	τοσοῦτον	ὅλον ἀναγκαῖον αὐτὸ εἶναι. (Θεαίτητος)
[235]	ἀντιλέγειν δοκεῖ δυνατὸς εἶναι, περὶ	τοσούτων	καὶ τὰς ἐπιστήμας ἀληθῶς ἔχων
[236]	(Ξένος) Ὃ δέ γε καὶ	τότ'	ἠμφεγνόουν, ἐν> ποτέρᾳ τὸν σοφιστὴν
[234]	πολλοὺς οὖν, ὦ Θεαίτητε, τῶν	τότε	ἀκουόντων ἆρ' οὐκ ἀνάγκη χρόνου
[234]	ἐφάπτεσθαι τῶν ὄντων, μεταβάλλειν τὰς	τότε	γενομένας δόξας, ὥστε σμικρὰ μὲν
[259]	χαίρει τοτὲ μὲν ἐπὶ θάτερα	τοτὲ	δ' ἐπὶ θάτερα τοὺς λόγους
[216]	πολιτικοὶ (φαντάζονται, τοτὲ δὲ σοφισταί,	τοτὲ	δ' ἔστιν οἷς δόξαν παράσχοιντ'
[262]	τοῖς ὀνόμασι τὰ ῥήματα κεράσῃ.	Τότε	δ' ἥρμοσέν τε καὶ λόγος
[252]	τοτὲ μὲν συντιθέασι τὰ πάντα,	τοτὲ	δὲ διαιροῦσιν, εἴτε εἰς ἓν
[242]	ἀλλήλοις (ἐνίοτε αὐτῶν ἄττα πῃ,	τοτὲ	δὲ καὶ φίλα γιγνόμενα γάμους
[243]	πᾶν καὶ φίλον ὑπ' (ἀφροδίτης,	τοτὲ	δὲ πολλὰ καὶ πολέμιον αὐτὸ
[216]	καὶ τοτὲ μὲν πολιτικοὶ (φαντάζονται,	τοτὲ	δὲ σοφισταί, τοτὲ δ' ἔστιν
[217]	ἅπερ πρὸς σὲ νῦν καὶ	τότε	ἐσκήπτετο πρὸς ἡμᾶς· ἐπεὶ διακηκοέναι
[250]	(δικαίως ἂν ἐπερωτηθεῖμεν ἅπερ αὐτοὶ	τότε	ἠρωτῶμεν τοὺς λέγοντας εἶναι τὸ
[250]	τοῦτο ἐρωτῶν σὲ καθάπερ ἐκείνους	τότε,	ἵνα ἅμα τι καὶ προί̈
[257]	ὅταν εἴπωμέν τι μὴ μέγα,	τότε	μᾶλλόν τί σοι φαινόμεθα τὸ
[243]	ἔχειν ἐχάλασαν, ~ἐν μέρει δὲ	τοτὲ	μὲν ἓν εἶναί φασι τὸ
[259]	ὥς τι χαλεπὸν κατανενοηκὼς χαίρει	τοτὲ	μὲν ἐπὶ θάτερα τοτὲ δ'
[265]	πεφυκόσιν. (Θεαίτητος) Ὀρθῶς. (Ξένος) Οὐκοῦν	τότε	μὲν ἠρχόμεθα ποιητικὴν καὶ κτητικὴν
[266]	αὖθις. (Θεαίτητος) Πῶς; ~(Ξένος) Οἷον	τότε	μὲν κατὰ πλάτος τέμνων τὴν
[216]	δ' ἄξιοι τοῦ παντός· καὶ	τοτὲ	μὲν πολιτικοὶ (φαντάζονται, τοτὲ δὲ
[252]	(Ξένος) Καὶ μὴν καὶ ὅσοι	τοτὲ	μὲν συντιθέασι τὰ πάντα, τοτὲ
[217]	νέος ὤν, ἐκείνου μάλα δὴ	τότε	ὄντος πρεσβύτου; (Ξένος) Τῷ μέν,
[231]	ὅρων τὴν ἀμφισβήτησιν οἴομαι (γενήσεσθαι	τότε	ὁπόταν ἱκανῶς φυλάττωσιν. (Θεαίτητος) Οὔκουν
[262]	(Ξένος) Δηλοῖ γὰρ ἤδη που	τότε	περὶ τῶν ὄντων ἢ γιγνομένων
[240]	τέχνην εἶναί τινα ἀπατητικὴν αὐτοῦ,	τότε	πότερον ψευδῆ δοξάζειν τὴν ψυχὴν
[246]	εἰς γῆν ἐξ οὐρανοῦ καὶ	τοῦ	ἀοράτου πάντα ἕλκουσι, ταῖς χερσὶν
[235]	αὐτὸν κατὰ τὰ ἐπεσταλμένα (ὑπὸ	τοῦ	βασιλικοῦ λόγου, κἀκείνῳ παραδόντας ἀποφῆναι
[235]	ποῖον; (Ξένος) Τὸ μὴ οὐ	τοῦ	γένους εἶναι τοῦ τῶν θαυματοποιῶν
[267]	ἐκείνου λεκτέον οἶμαι, τὸν ἀγνοοῦντα	τοῦ	γιγνώσκοντος. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Πόθεν
[225]	πλὴν ἀντιλογικόν; (Θεαίτητος) Οὐδέν. (Ξένος)	Τοῦ	δὲ ἀντιλογικοῦ τὸ μὲν ὅσον
[222]	εἶδος. (Θεαίτητος) Πάνυ γε. (Ξένος)	Τοῦ	δέ γε μισθαρνητικοῦ τὸ μὲν
[220]	(Θεαίτητος) Λέγεται γὰρ οὖν. (Ξένος)	Τοῦ	δὲ ἐνύδρου σχεδὸν τὸ σύνολον
[221]	δὲ χειρωτικόν, χειρωτικοῦ δὲ θηρευτικόν,	τοῦ	δὲ θηρευτικοῦ ζῳοθηρικόν, ζῳοθηρικοῦ δὲ
[256]	τριῶν ἕτερον αὐτὴν φήσομεν εἶναι,	τοῦ	δὲ τετάρτου μὴ φῶμεν, (ὁμολογήσαντες
[236]	συμμετρίαν, ~οἶσθ' ὅτι σμικρότερα μὲν	τοῦ	δέοντος (τὰ ἄνω, μείζω δὲ
[233]	τῆς σοφιστικῆς δυνάμεως θαῦμα; (Θεαίτητος)	Τοῦ	δὴ πέρι; (Ξένος) Καθ' ὅντινα
[267]	(Ξένος) Μῶν οὖν πάντες ἀποτυγχάνουσι	τοῦ	δοκεῖν εἶναι δίκαιοι μηδαμῶς ὄντες;
[255]	τῆς αὑτοῦ (φύσεως, ἅτε μετασχὸν	τοῦ	ἐναντίου. (Θεαίτητος) Κομιδῇ γε. (Ξένος)
[245]	τό γε μεμερισμένον πάθος μὲν	τοῦ	ἑνὸς ἔχειν ἐπὶ τοῖς μέρεσι
[245]	δὴ πάθος ἔχον τὸ ὂν	τοῦ	ἑνὸς οὕτως ἕν τε ἔσται
[256]	πάλιν· ἡ κίνησίς ἐστιν ἕτερον	τοῦ	ἑτέρου, καθάπερ ταὐτοῦ τε ἦν
[216]	εἰπεῖν εἶναι διακρίνειν ἢ τὸ	τοῦ	θεοῦ· πάνυ γὰρ ἇνδρες οὗτοι
[221]	τὴν κεφαλὴν καὶ τὸ στόμα	τοῦ	θηρευθέντος ἑκάστοτε, καὶ κάτωθεν εἰς
[257]	τινὸς ἕτερόν ἐστιν ἢ τῆς	τοῦ	καλοῦ φύσεως. (Ξένος) Ἴθι νυν
[227]	δὲ μεγάλα ἡμᾶς ὠφελεῖ καθαῖρον.	Τοῦ	κτήσασθαι γὰρ (ἕνεκα νοῦν πασῶν
[234]	τινά. (Ξένος) Τί δέ; Τὴν	τοῦ	λέγοντος ὅτι πάντα οἶδε καὶ
[244]	Καὶ τὸ παράπαν γε ἀποδέχεσθαί	του	λέγοντος ὡς (ἔστιν ὄνομά τι,
[218]	ταῦτα μὲν ἰδίᾳ βουλεύσῃ προϊόντος	τοῦ	λόγου· κοινῇ δὲ μετ' ἐμοῦ
[236]	σε οἷον ῥύμη τις ὑπὸ	τοῦ	λόγου συνειθισμένον συνεπεσπάσατο πρὸς τὸ
[264]	ἔτι μείζων κατεχύθη σκοτοδινία, φανέντος	τοῦ	λόγου τοῦ πᾶσιν ἀμφισβητοῦντος ὡς
[243]	σκεψόμεθ' (ἂν δόξῃ, περὶ δὲ	τοῦ	μεγίστου τε καὶ ἀρχηγοῦ πρώτου
[218]	μετιόντες πειραθῶμεν παράδειγμα αὐτὸ θέσθαι	τοῦ	μείζονος; (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Τί
[244]	πάλαι γιγνώσκετε, ἡμεῖς δὲ πρὸ	τοῦ	μὲν ᾠόμεθα, νῦν δ' ἠπορήκαμεν.
[216]	ἂν ὡς παντάπασιν ἔχοντες μανικῶς.	Τοῦ	μέντοι ξένου ἡμῖν ἡδέως ἂν
[258]	τὸ εἶδος ὃ τυγχάνει ὂν	τοῦ	μὴ ὄντος ἀπεφηνάμεθα· τὴν γὰρ
[239]	ἡττημένον ἂν εὕροι περὶ τὸν	τοῦ	μὴ ὄντος ἔλεγχον. ὥστε ἐν
[250]	(Θεαίτητος) Τὸ ποῖον; (Ξένος) Ὅτι	τοῦ	μὴ ὄντος ἐρωτηθέντες τοὔνομα ἐφ'
[246]	πάντων ἴδωμεν (ὅτι τὸ ὂν	τοῦ	μὴ ὄντος οὐδὲν εὐπορώτερον εἰπεῖν
[254]	Ὁ μὲν ἀποδιδράσκων εἰς τὴν	τοῦ	μὴ ὄντος σκοτεινότητα, τριβῇ προσαπτόμενος
[260]	τῶν εἰδῶν τὰ μὲν μετέχειν	τοῦ	μὴ ὄντος, τὰ δ' οὔ,
[260]	δόξα καὶ λόγος οὐ κοινωνεῖ	τοῦ	μὴ ὄντος· ψεῦδος γὰρ τὸ
[216]	καὶ τοῖς μὲν δοκοῦσιν εἶναι	τοῦ	μηδενὸς (τίμιοι) τοῖς δ' ἄξιοι
[225]	(Θεαίτητος) Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος)	Τοῦ	μὴν ἐριστικοῦ τὸ μὲν χρηματοφθορικόν,
[235]	ἀποδιδοὺς τὰ προσήκοντα ἑκάστοις, τὴν	τοῦ	μιμήματος γένεσιν ἀπεργάζηται. (Θεαίτητος) Τί
[256]	γὰρ συγχωρεῖν ἐλάττω τὸν ἀριθμὸν	τοῦ	νυνδὴ φανέντος. (Ξένος) Ἀδεῶς ἄρα
[221]	ἄνδρα ὄντα συγγενῆ; (Θεαίτητος) Τίνα	τοῦ;	(Ξένος) Τὸν ἀσπαλιευτὴν τοῦ σοφιστοῦ.
[216]	οὗτος ὁ τρόπος, ὦ Σώκρατες,	τοῦ	ξένου, ἀλλὰ μετριώτερος τῶν περὶ
[245]	ὄντος δέ γε τὸ παράπαν	τοῦ	ὅλου, ταὐτά τε (ταῦτα ὑπάρχει
[245]	γίγνεται, τοῦ τε ὄντος καὶ	τοῦ	ὅλου χωρὶς ἰδίαν ἑκατέρου φύσιν
[220]	Θεαίτητε, εἴποι κάλλιον; (Θεαίτητος) Ἀμελῶμεν	τοῦ	ὀνόματος· ἀρκεῖ γὰρ καὶ τοῦτο.
[244]	γε, ἑνὸς ὄνομα ὂν καὶ	τοῦ	ὀνόματος αὖ τὸ ἓν ὄν.
[254]	Ὁ δέ γε φιλόσοφος, τῇ	τοῦ	ὄντος ἀεὶ διὰ λογισμῶν προσκείμενος
[257]	ἔοικεν, οὐκ ἐναντίον τι λέγομεν	τοῦ	ὄντος ἀλλ' ἕτερον μόνον. (Θεαίτητος)
[256]	ἄρα τὴν κίνησιν ἕτερον εἶναι	τοῦ	ὄντος διαμαχόμενοι λέγωμεν; (Θεαίτητος) Ἀδεέστατα
[256]	ἐροῦμεν, καὶ πάλιν, ὅτι μετέχει	τοῦ	ὄντος, εἶναί τε καὶ ὄντα.
[256]	ἡ θατέρου (φύσις ἕτερον ἀπεργαζομένη	τοῦ	ὄντος ἕκαστον οὐκ ὂν ποιεῖ,
[244]	Τί δέ; Τὸ ὅλον ἕτερον	τοῦ	ὄντος ἑνὸς ἢ ταὐτὸν φήσουσι
[259]	διεληλυθότε τὸ μὲν ἕτερον μετασχὸν	τοῦ	ὄντος ἔστι μὲν διὰ ταύτην
[256]	δέ γε διὰ τὸ μετέχειν	τοῦ	ὄντος. (Θεαίτητος) Ἔστιν. (Ξένος) Αὖθις
[256]	ὄν ἐστι καὶ ὄν, ἐπείπερ	τοῦ	ὄντος μετέχει; (Θεαίτητος) Σαφέστατά γε.
[259]	μετέσχεν ἀλλ' ἕτερον, ἕτερον δὲ	τοῦ	ὄντος ὂν ἔστι σαφέστατα (ἐξ
[258]	ἧττον, εἰ θέμις εἰπεῖν, αὐτοῦ	τοῦ	ὄντος οὐσία ἐστίν, οὐκ ἐναντίον
[258]	θατέρου μορίου φύσεως (καὶ τῆς	τοῦ	ὄντος πρὸς ἄλληλα ἀντικειμένων ἀντίθεσις
[258]	ἡμᾶς εἴπῃ τις ὅτι τοὐναντίον	τοῦ	ὄντος τὸ μὴ ὂν ἀποφαινόμενοι
[260]	γε τοῦτο μὲν ἐφάνη μετέχον	τοῦ	ὄντος, ὥστε ταύτῃ μὲν ἴσως
[216]	μηδενὸς (τίμιοι) τοῖς δ' ἄξιοι	τοῦ	παντός· καὶ τοτὲ μὲν πολιτικοὶ
[235]	αὕτη μάλιστα ὁπόταν κατὰ τὰς	τοῦ	παραδείγματος συμμετρίας τις ἐν μήκει
[264]	κατεχύθη σκοτοδινία, φανέντος τοῦ λόγου	τοῦ	πᾶσιν ἀμφισβητοῦντος ὡς οὔτε εἰκὼν
[248]	ὄντων, ὅταν τῳ παρῇ ἡ	τοῦ	πάσχειν ἢ δρᾶν καὶ πρὸς
[248]	λέγουσιν, ὅτι γενέσει μὲν μέτεστι	τοῦ	πάσχειν καὶ ποιεῖν δυνάμεως, πρὸς
[241]	(Θεαίτητος) Τί δή; (Ξένος) Τὸν	τοῦ	πατρὸς Παρμενίδου λόγον ἀναγκαῖον ἡμῖν
[222]	ὡς ἔοικας, οὔπω προσέσχες. (Θεαίτητος)	Τοῦ	πέρι; (Ξένος) Ὅτι τοῖς θηρευθεῖσι
[227]	περὶ τὴν ψυχὴν εἶδος εἶναι,	τοῦ	περὶ τὸ σῶμα χωρὶς ὄν.
[267]	δὲ αὐτοῦ παρέχοντος ἑαυτὸν ὄργανον	τοῦ	ποιοῦντος τὸ φάντασμα. (Θεαίτητος) Πῶς
[244]	Πῇ; (Ξένος) Τιθείς τε τοὔνομα	τοῦ	πράγματος ἕτερον δύο λέγει πού
[224]	δὲ γελοίῳ μὲν οὐχ ἧττον	τοῦ	πρόσθεν, ὅμως δὲ μαθημάτων οὖσαν
[220]	Πῶς δ' οὔ; (Ξένος) Καὶ	τοῦ	πτηνοῦ μὴν γένους πᾶσα ἡμῖν
[233]	πάντα εἶπες; (Ξένος) Τὴν ἀρχὴν	τοῦ	ῥηθέντος σύ γ' ἡμῖν εὐθὺς
[218]	καὶ δυσθήρευτον ἡγησαμένοις εἶναι τὸ	τοῦ	σοφιστοῦ γένος πρότερον ἐν ἄλλῳ
[218]	ὡς ἐμοὶ φαίνεται, νῦν ἀπὸ	τοῦ	σοφιστοῦ, ζητοῦντι (καὶ ἐμφανίζοντι λόγῳ
[221]	Τίνα τοῦ; (Ξένος) Τὸν ἀσπαλιευτὴν	τοῦ	σοφιστοῦ. (Θεαίτητος) Πῇ; (Ξένος) Θηρευτά
[264]	μέρος τοῦ τμηθέντος, ἐχόμενοι τῆς	τοῦ	σοφιστοῦ κοινωνίας, ἕως ἂν αὐτοῦ
[241]	δὴ (βουλεύεσθαι) τί χρὴ δρᾶν	τοῦ	σοφιστοῦ πέρι· τὰς γὰρ ἀντιλήψεις
[254]	βουλομένοις ἡμῖν ᾖ· περὶ δὲ	τοῦ	σοφιστοῦ που δῆλον ὡς οὐκ
[235]	παθημάτων προσάγειν. ~Περὶ δ' οὖν	τοῦ	σοφιστοῦ τόδε μοι λέγε· πότερον
[254]	ἕτερον μὴν τρόπον ἥ τε	τοῦ	σοφιστοῦ χαλεπότης ἥ τε τούτου.
[268]	(αὐτὸν ἔθεμεν· μιμητὴς δ' ὢν	τοῦ	σοφοῦ δῆλον ὅτι παρωνύμιον αὐτοῦ
[263]	γ' ἀπ' ἐκείνης ῥεῦμα διὰ	τοῦ	στόματος ἰὸν μετὰ φθόγγου κέκληται
[238]	Πῶς οὖν ἂν ἢ διὰ	τοῦ	στόματος φθέγξαιτο ἄν τις ἢ
[220]	οὐχ ᾗ τις ἂν τύχῃ	τοῦ	σώματος, ~ὥσπερ (τοῖς τριόδουσιν, ἀλλὰ
[242]	ὅστις πώποτε ἐπὶ κρίσιν ὥρμησε	τοῦ	τὰ ὄντα διορίσασθαι πόσα τε
[245]	αὖ πλείω τὰ πάντα γίγνεται,	τοῦ	τε ὄντος καὶ τοῦ ὅλου
[264]	κατὰ τοὐπὶ δεξιὰ ἀεὶ μέρος	τοῦ	τμηθέντος, ἐχόμενοι τῆς τοῦ σοφιστοῦ
[220]	(Θεαίτητος) Λέγεται γὰρ οὖν. (Ξένος)	Τοῦ	τοίνυν ἀγκιστρευτικοῦ τῆς πληκτικῆς τὸ
[254]	προσαπτόμενος αὐτῆς, διὰ τὸ σκοτεινὸν	τοῦ	τόπου κατανοῆσαι χαλεπός· ἦ γάρ;
[235]	μὴ οὐ τοῦ γένους εἶναι	τοῦ	τῶν θαυματοποιῶν τις εἷς. (Θεαίτητος)
[268]	εἰρωνικοῦ μέρους τῆς δοξαστικῆς μιμητικόν,	τοῦ	φανταστικοῦ γένους ἀπὸ τῆς (εἰδωλοποιικῆς
[247]	τὸ παθεῖν καὶ σμικρότατον ὑπὸ	τοῦ	φαυλοτάτου, κἂν εἰ μόνον εἰς
[228]	τι στάσιν ἡγούμενος ἢ τὴν	τοῦ	φύσει συγγενοῦς ἔκ τινος διαφθορᾶς
[264]	(Θεαίτητος) Ἦν ταῦτα. (Ξένος) Καὶ	τοῦθ'	ἡμῶν ἀπορουμένων ἔτι μείζων κατεχύθη
[248]	κοινωνεῖν, ὦ πάντων ἄριστοι, τί	τοῦθ'	ὑμᾶς ἐπ' ἀμφοῖν λέγειν φῶμεν;
[221]	θηρευθέντος ἑκάστοτε, καὶ κάτωθεν εἰς	τοὐναντίον	ἄνω ῥάβδοις καὶ καλάμοις ἀνασπώμενον·
[225]	οὕτω πως. (Ξένος) Τούτου τοίνυν	τοὐναντίον,	ἀπὸ τῶν ἰδιωτικῶν ἐρίδων χρηματιζόμενον,
[239]	τῶν λόγων ἀντιλαμβανόμενος ἡμῶν εἰς	τοὐναντίον	ἀποστρέψει τοὺς λόγους, ὅταν εἰδωλοποιὸν
[267]	μηδαμῶς ὄντες; ἢ τούτου πᾶν	τοὐναντίον;	(Θεαίτητος) Πᾶν. (Ξένος) Μιμητὴν δὴ
[244]	τὸ δὲ (τούτου γίγνηται πᾶν	τοὐναντίον.	Ταῦτα δὴ λέγοντές τε καὶ
[255]	ἀναγκάσει μεταβάλλειν αὖ θάτερον ἐπὶ	τοὐναντίον	τῆς αὑτοῦ (φύσεως, ἅτε μετασχὸν
[258]	τοίνυν ἡμᾶς εἴπῃ τις ὅτι	τοὐναντίον	τοῦ ὄντος τὸ μὴ ὂν
[228]	συμμετρίας τῆς πρὸς ἄλληλα ἢ	τοὐναντίον	ὑπὸ ἀμετρίας αὐτὰ πάσχειν; (Θεαίτητος)
[237]	ἀποκρίνασθαι τῶν ἀκροατῶν ποῖ χρὴ	τοὔνομ'	ἐπιφέρειν τοῦτο, τὸ μὴ ὄν,
[221]	τε κἀγὼ (συνωμολογήκαμεν οὐ μόνον	τοὔνομα,	ἀλλὰ καὶ τὸν λόγον περὶ
[250]	Ὅτι τοῦ μὴ ὄντος ἐρωτηθέντες	τοὔνομα	ἐφ' ὅτι ποτὲ δεῖ φέρειν,
[244]	ἂν ταὐτόν γε αὐτῷ τιθῇ	τοὔνομα,	ἢ μηδενὸς ὄνομα ἀναγκασθήσεται λέγειν,
[221]	ἀπ' αὐτῆς τῆς πράξεως ἀφομοιωθὲν	τοὔνομα,	ἡ νῦν ἀσπαλιευτικὴ ζητηθεῖσα ἐπίκλην
[221]	τί φήσομεν, ὦ Θεαίτητε, δεῖν	τοὔνομα	λέγεσθαι; (Θεαίτητος) Δοκῶ μέν, ὅπερ
[218]	σύ τε κἀγὼ τούτου πέρι	τοὔνομα	μόνον ἔχομεν κοινῇ, τὸ δὲ
[218]	αὐτὸ μᾶλλον διὰ λόγων ἢ	τοὔνομα	μόνον συνωμολογῆσθαι χωρὶς λόγου. Τὸ
[229]	οἶμαι μόνῳ τῆς ἀγνοίας ἀμαθίαν	τοὔνομα	προσρηθῆναι. (Θεαίτητος) Πάνυ γε. (Ξένος)
[268]	Οὐκοῦν συνδήσομεν αὐτοῦ, καθάπερ ἔμπροσθεν,	τοὔνομα	συμπλέξαντες ἀπὸ τελευτῆς ἐπ' ἀρχήν;
[244]	(Θεαίτητος) Πῇ; (Ξένος) Τιθείς τε	τοὔνομα	τοῦ πράγματος ἕτερον δύο λέγει
[264]	τὸ (προτεθὲν γένος, πορεύεσθαι κατὰ	τοὐπὶ	δεξιὰ ἀεὶ μέρος τοῦ τμηθέντος,
[261]	ἀνύτων ἢ καὶ πάλιν εἰς	τοὔπισθεν	ἀπωσθείς; σχολῇ που, τὸ κατὰ
[221]	καὶ τὸν λόγον περὶ αὐτὸ	τοὖργον	εἰλήφαμεν ἱκανῶς. Συμπάσης γὰρ τέχνης
[230]	ἑαυτοῖς μὲν χαλεπαίνουσι, πρὸς δὲ	τοὺς	ἄλλους ἡμεροῦνται, (καὶ τούτῳ δὴ
[251]	καὶ πρὸς τούτους καὶ πρὸς	τοὺς	ἄλλους, ὅσοις ἔμπροσθεν διειλέγμεθα, τὰ
[268]	ὡς ἀγνοεῖ ταῦτα ἃ πρὸς	τοὺς	ἄλλους ὡς εἰδὼς ἐσχημάτισται. (Θεαίτητος)
[234]	τῇ γραφικῇ τέχνῃ δυνατὸς ἔσται	τοὺς	ἀνοήτους τῶν νέων παίδων, πόῤῥωθεν
[246]	(Θεαίτητος) ὀρθότατα. (Ξένος) Κέλευε δὴ	τοὺς	βελτίους γεγονότας ἀποκρίνασθαί σοι, καὶ
[248]	ἡμῖν τὸ νυνδὴ ῥηθὲν πρὸς	τοὺς	γηγενεῖς οὐσίας πέρι. (Θεαίτητος) Τὸ
[245]	διεληλύθαμεν, ὅμως δὲ ἱκανῶς ἐχέτω·	τοὺς	δὲ ἄλλως λέγοντας αὖ θεατέον,
[257]	ταῦτα μὴ συγχωρεῖ, πείσας ἡμῶν	τοὺς	ἔμπροσθεν λόγους οὕτω πειθέτω τὰ
[248]	(Θεαίτητος) Μένει. (Ξένος) Πρὸς δὴ	τοὺς	ἑτέρους ἴωμεν, τοὺς τῶν εἰδῶν
[250]	ἐπερωτηθεῖμεν ἅπερ αὐτοὶ τότε ἠρωτῶμεν	τοὺς	λέγοντας εἶναι τὸ πᾶν θερμὸν
[234]	(Ξένος) Τί δὲ δή; περὶ	τοὺς	λόγους ἆρ' οὐ προσδοκῶμεν εἶναί
[259]	θάτερα τοτὲ δ' ἐπὶ θάτερα	τοὺς	λόγους ἕλκων, οὐκ ἄξια πολλῆς
[239]	ἀντιλαμβανόμενος ἡμῶν εἰς τοὐναντίον ἀποστρέψει	τοὺς	λόγους, ὅταν εἰδωλοποιὸν αὐτὸν καλῶμεν,
[245]	ἔμπροσθεν ἀεὶ ῥηθέντων πλάνην. (Ξένος)	Τοὺς	μὲν τοίνυν διακριβολογουμένους ὄντος τε
[234]	αὖ δυνατὸν ὂν> (αὖ) τυγχάνει	τοὺς	νέους καὶ ἔτι πόῤῥω τῶν
[234]	ἄλλη τις τοιαύτη τέχνη; (Ξένος)	Τοὺς	πολλοὺς οὖν, ὦ Θεαίτητε, τῶν
[251]	ἅπαντας ἡμῖν ὁ λόγος ᾖ	τοὺς	(πώποτε περὶ οὐσίας καὶ ὁτιοῦν
[218]	ἐμὲ αἰτιᾶσθαι τούτων, ἀλλὰ τούσδε	τοὺς	σοὺς ἑταίρους. (Θεαίτητος) Ἀλλ' οἶμαι
[253]	ἆρ' οὐχ οὕτως; ὁ μὲν	τοὺς	συγκεραννυμένους τε καὶ μὴ τέχνην
[231]	μὲν οὖν. ~(Ξένος) Τί δέ;	Τοὺς	ταύτῃ χρωμένους τῇ τέχνῃ τίνας
[232]	ὡς αὐτοί τε ἀντειπεῖν δεινοὶ	τούς	τε ἄλλους ὅτι ποιοῦσιν ἅπερ
[248]	Πρὸς δὴ τοὺς ἑτέρους ἴωμεν,	τοὺς	τῶν εἰδῶν φίλους· σὺ δ'
[253]	γραμματικῆς. (Ξένος) Τί δέ; Περὶ	τοὺς	τῶν ὀξέων καὶ βαρέων φθόγγους
[229]	ἀρχαιοπρεπές τι πάτριον, ᾧ πρὸς	τοὺς	ὑεῖς μάλιστ' ἐχρῶντό τε καὶ
[216]	θεῖος μήν· πάντας (γὰρ ἐγὼ	τοὺς	φιλοσόφους τοιούτους προσαγορεύω. (Σωκράτης) Καὶ
[218]	μὴ ἐμὲ αἰτιᾶσθαι τούτων, ἀλλὰ	τούσδε	τοὺς σοὺς ἑταίρους. (Θεαίτητος) Ἀλλ'
[262]	τι βλέπων ἄρτι συνωμολόγεις· ἐπεὶ	τοῦτ'	αὐτὸ ἐβουλόμην εἰπεῖν, ὅτι συνεχῶς
[244]	δ' ἠπορήκαμεν. Διδάσκετε οὖν πρῶτον	τοῦτ'	αὐτὸ ἡμᾶς, ἵνα μὴ δοξάζωμεν
[263]	αὑτὴν διάλογος ἄνευ φωνῆς γιγνόμενος	τοῦτ'	αὐτὸ ἡμῖν ἐπωνομάσθη, διάνοια; (Θεαίτητος)
[221]	ὅπερ ἄρτι προυθέμεθα δεῖν ἐξευρεῖν,	τοῦτ'	αὐτὸ νῦν ἀποτετελέσθαι. (Ξένος) Νῦν
[261]	σημαίνοντα ἀναρμοστεῖ. (Θεαίτητος) Πῶς τί	τοῦτ'	εἶπας; (Ξένος) Ὅπερ ᾠήθην ὑπολαβόντα
[249]	(Θεαίτητος) Πῶς αὖ καὶ τί	τοῦτ'	εἴρηκας; (Ξένος) Ὦ μακάριε, οὐκ
[243]	εἶναί φατε, τί ποτε (ἄρα	τοῦτ'	ἐπ' ἀμφοῖν φθέγγεσθε, λέγοντες ἄμφω
[235]	Οὐ πάντες οἱ μιμούμενοί τι	τοῦτ'	ἐπιχειροῦσι δρᾶν; (Ξένος) Οὔκουν ὅσοι
[260]	μὴ ὄντα δοξάζειν ἢ λέγειν,	τοῦτ'	ἔστι που τὸ ψεῦδος ἐν
[257]	μόριον ἀντιτιθέμενον; (Θεαίτητος) Ἔστιν. (Ξένος)	Τοῦτ'	οὖν ἀνώνυμον ἐροῦμεν ἤ τιν'
[223]	γὰρ σοφιστήν μοι δοκοῦμεν ἀνηυρηκέναι.	τοῦτ'	οὖν ἔγωγε εἰπὼν τὸ προσῆκον
[244]	Τίς οὖν αὐτοῖς ἡ μετὰ	τοῦτ'	ὦ ξένε, ἀπόκρισις; (Ξένος) Δῆλον,
[229]	τῆς διδασκαλικῆς ἄρα μέρει τῷ	τοῦτο	ἀπαλλάττοντι λεκτέον; (Θεαίτητος) Οἶμαι μὲν
[237]	ἀρχόμενός τε καὶ διὰ τέλους	τοῦτο	ἀπεμαρτύρατο, πεζῇ τε ὧδε ἑκάστοτε
[256]	Τί οὖν δὴ τὸ μετὰ	τοῦτο;	ἆρ' αὖ τῶν μὲν τριῶν
[267]	(Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Μιμητικὸν δὴ	τοῦτο	αὐτῆς προσειπόντες ἀπονειμώμεθα· τὸ δ'
[251]	δή τι καὶ πάσσοφον οἰομένοις	τοῦτο	αὐτὸ ἀνηυρηκέναι. (Θεαίτητος) Πάνυ μὲν
[247]	ὃ βλέποντες ἀμφότερα εἶναι λέγουσι,	τοῦτο	αὐτοῖς ῥητέον. Τάχ' οὖν ἴσως
[255]	ὄντα προσεροῦμεν. (Θεαίτητος) Ἀλλὰ μὴν	τοῦτό	γε ἀδύνατον. (Ξένος) Ἀδύνατον ἄρα
[237]	παντάπασιν ἄπορον. (Ξένος) Ἀλλ' οὖν	τοῦτό	γε δῆλον, ὅτι τῶν ὄντων
[233]	Οὐκ ὄντες γε· ἀδύνατον γὰρ	τοῦτό	γε ἐφάνη. (Θεαίτητος) Πῶς γὰρ
[221]	γέγονεν. (Θεαίτητος) Παντάπασι μὲν οὖν	τοῦτό	γε ἱκανῶς δεδήλωται. (Ξένος) Φέρε
[260]	μηδενὶ πρὸς μηδέν. (Θεαίτητος) Ὀρθῶς	τοῦτό	γε· λόγον δὲ δι' ὅτι
[242]	δρᾶν ὄκνος. (Θεαίτητος) Ἀλλ' ἡμᾶς	τοῦτό	γε μηδὲν μηδαμῇ εἴρξῃ. (Ξένος)
[248]	οὐσίαν γιγνώσκεσθαι. (Θεαίτητος) Φασὶ μὴν	τοῦτό	γε. (Ξένος) Τί δέ; Τὸ
[261]	τὰ δὲ μή. (Θεαίτητος) Δῆλον	τοῦτό	γε, ὅτι τὰ μὲν ἐθέλει,
[235]	θαυματοποιῶν τις εἷς. (Θεαίτητος) Κἀμοὶ	τοῦτό	γε οὕτω περὶ αὐτοῦ συνδοκεῖ.
[252]	ἐπ' ἀλλήλοιν. (Ξένος) Ἀλλὰ μὴν	τοῦτό	γέ που ταῖς μεγίσταις ἀνάγκαις
[253]	καὶ πολλὰς χωρὶς πάντῃ διωρισμένας·	τοῦτο	δ' (ἔστιν, ᾗ τε κοινωνεῖν
[258]	πού φησιν Οὐ γὰρ μήποτε	τοῦτο	δαμῇ, εἶναι μὴ ἐόντα, ἀλλὰ
[237]	μετὰ μέτρων- Οὐ γὰρ μήποτε	τοῦτο	δαμῇ, φησίν, εἶναι μὴ ἐόντα·
[229]	τὸ μὲν ἄλλο δημιουργικὰς διδασκαλίας,	τοῦτο	δὲ ἐνθάδε γε παιδείαν δι'
[246]	(Θεαίτητος) Πῶς δ' οὔ; (Ξένος)	Τοῦτο	δὲ οὐ σῶμα ἔμψυχον ὁμολογοῦσιν;
[240]	δοξάζεται; (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Καὶ	τοῦτο	δὴ ψεῦδος; (Θεαίτητος) Καὶ τοῦτο.
[232]	τοῖς πολλοῖς, ἆρ' ἱκανοὺς ποιοῦσι	τοῦτο	δρᾶν; (Θεαίτητος) Λέγεται γοῦν δὴ
[253]	Ὅτε δὴ τὰ μὲν ἐθέλει	τοῦτο	δρᾶν, τὰ δ' οὔ, σχεδὸν
[253]	φήσομεν. (Ξένος) Οὐκοῦν ὅ γε	τοῦτο	δυνατὸς δρᾶν μίαν ἰδέαν διὰ
[219]	Τὸ δὴ μαθηματικὸν αὖ μετὰ	τοῦτο	εἶδος ὅλον καὶ τὸ τῆς
[246]	γὰρ τοιούτων ἐφαπτόμενοι πάντων διισχυρίζονται	τοῦτο	εἶναι μόνον ὃ παρέχει προσβολὴν
[241]	ἡμᾶς πολλάκις ἀναγκάζεσθαι, διομολογησαμένους νυνδὴ	τοῦτο	εἶναι πάντων ἀδυνατώτατον. (Ξένος) Ὀρθῶς
[236]	(Θεαίτητος) Πῶς καὶ πρὸς τί	τοῦτο	εἴρηκας; (Ξένος) Ὄντως, ὦ μακάριε,
[243]	δὴ τῶν προειρημένων ἡμῖν ταὐτὸν	τοῦτο	εἰρήσθω. (Θεαίτητος) Πάνυ γε. (Ξένος)
[249]	καὶ τούτῳ τῷ λόγῳ ταὐτὸν	τοῦτο	ἐκ τῶν ὄντων ἐξαιρήσομεν. (Θεαίτητος)
[251]	ποτε τρόπον πολλοῖς ὀνόμασι ταὐτὸν	τοῦτο	ἑκάστοτε προσαγορεύομεν. (Θεαίτητος) Οἷον δὴ
[264]	(Θεαίτητος) Ἴσμεν. ~(Ξένος) Ὅταν οὖν	τοῦτο	ἐν ψυχῇ κατὰ διάνοιαν ἐγγίγνηται
[239]	δ' ἄν τινι δυναμένῳ δρᾶν	τοῦτο	ἐντυγχάνωμεν, μέχρι τούτου λέγωμεν ὡς
[227]	συγγενὲς κατανοεῖν πειρωμένη τιμᾷ πρὸς	τοῦτο	ἐξ ἴσου πάσας, καὶ θάτερα
[227]	κάλλιστα. καί μοι τὸ μετὰ	τοῦτο	ἐπάκουε (πειρώμενος αὖ τὸ λεχθὲν
[250]	οὖν· καὶ πειράσομαί γε δρᾶν	τοῦτο	ἐρωτῶν σὲ καθάπερ ἐκείνους τότε,
[258]	ἀντιτιθέμενον ἐτολμήσαμεν εἰπεῖν ὡς αὐτὸ	τοῦτό	ἐστιν ὄντως τὸ μὴ ὄν.
[267]	μεθείσθω. (Ξένος) Καὶ μὴν καὶ	τοῦτο	ἔτι διπλοῦν, ὦ Θεαίτητε, ἄξιον
[229]	(Ξένος) Δοκεῖ τοίνυν μοι καὶ	τοῦτο	ἔτι πῃ σχίζεσθαι. (Θεαίτητος) Κατὰ
[243]	ἐν τῇ ψυχῇ περὶ μὲν	τοῦτο	εὐπορεῖν φαμεν καὶ μανθάνειν ὁπόταν
[228]	νενόμικας; (Θεαίτητος) Οὐδ' αὖ πρὸς	τοῦτο	ἔχω τί χρή με ἀποκρίνασθαι.
[221]	τοιοῦτος εἶναι τό γε ὄνομα	τοῦτο	ἔχων. (Ξένος) Ἀλλά τινα τέχνην
[222]	ἂν ἡγῇ φίλον εἰρῆσθαί σοι,	τοῦτο	ἡμῖν διόρισον. (Θεαίτητος) Ἀλλ' ἡμᾶς
[248]	φανείη. Πρὸς μὲν οὖν τούτους	τοῦτο	ἡμῖν ἐνταῦθα μενέτω συνομολογηθέν. (Θεαίτητος)
[237]	(Θεαίτητος) Πῶς δή; (Ξένος) Καὶ	τοῦτο	ἡμῖν που φανερόν, ὡς καὶ
[250]	τούτων ἀμφοτέρων ἀναπέφανται. δυνατὸν οὖν	τοῦτο;	(Θεαίτητος) Πάντων μὲν οὖν ἀδυνατώτατον.
[257]	μόρια μιᾶς οὔσης ταὐτὸν πέπονθε	τοῦτο.	(Θεαίτητος) Τάχ' ἄν· ἀλλ' ὅπῃ
[234]	ὡς ὅτιπερ ἂν βουληθῇ δρᾶν,	τοῦτο	ἱκανώτατος ὢν ἀποτελεῖν ἔργῳ. (Θεαίτητος)
[261]	περὶ δόξαν ἀποδεῖξαι, καὶ μετὰ	τοῦτο	ἴσως ἕτερον, καὶ ἔτ' ἄλλο
[255]	σκεπτέον, ~ἢ τό τε ταὐτὸν	(τοῦτο	καὶ θάτερον ὡς ἐκείνων τι
[236]	χαλεπῇ (σκέψει. Τὸ γὰρ φαίνεσθαι	τοῦτο	καὶ τὸ δοκεῖν, εἶναι δὲ
[255]	ἆρα ἡμῖν λεκτέον πέμπτον; ἢ	τοῦτο	καὶ τὸ ὂν ὡς δύ'
[223]	διὰ νομίσματος ἀλλάττεται; (Θεαίτητος) Πῶς	τοῦτο	λέγεις; (Ξένος) Τὸ περὶ τὴν
[220]	χρὴ προσαγορεύειν; (Θεαίτητος) Οὐδέν. (Ξένος)	Τοῦτο	μὲν ἄρα ἑρκοθηρικὸν τῆς ἄγρας
[259]	ὡς οἱ νῦν λόγοι φασί.	Τοῦτο	μὲν γὰρ οὔτε τι κομψὸν
[260]	ταῦτα. (Ξένος) Νῦν δέ γε	τοῦτο	μὲν ἐφάνη μετέχον τοῦ ὄντος,
[252]	ἐῶμεν δύναμιν ἔχειν ἐπικοινωνίας; (Θεαίτητος)	Τοῦτο	μὲν οἷός τε κἀγὼ διαλύειν.
[250]	εἰπεῖν, ἐν πλείονι φαινόμεθα. (Ξένος)	Τοῦτο	μὲν τοίνυν ἐνταῦθα κείσθω διηπορημένον·
[222]	προσεπιδιδόασιν. (Θεαίτητος) Ἀληθέστατα λέγεις. (Ξένος)	Τοῦτο	μὲν τοίνυν ἐρωτικῆς τέχνης ἔστω
[216]	Καὶ καλῶς γε, ὦ φίλε.	Τοῦτο	μέντοι κινδυνεύει τὸ γένος οὐ
[246]	βελτίους αὐτοὺς ποιεῖν· εἰ δὲ	τοῦτο	μὴ ἐγχωρεῖ, λόγῳ ποιῶμεν, ὑποτιθέμενοι
[240]	τοῦτο δὴ ψεῦδος; (Θεαίτητος) Καὶ	τοῦτο.	~(Ξένος) Καὶ λόγος οἶμαι ψευδὴς
[247]	παρόντι τούτου βέλτιον λέγειν, δέχονται	τοῦτο.	~(Ξένος) Καλῶς· ἴσως γὰρ ἂν
[258]	τὸν σοφιστὴν ἐζητοῦμεν, αὐτό ἐστι	τοῦτο.	(Ξένος) Πότερον οὖν, ὥσπερ εἶπες,
[220]	τοῦ ὀνόματος· ἀρκεῖ γὰρ καὶ	τοῦτο.	(Ξένος) Τῆς τοίνυν πληκτικῆς τὸ
[217]	σαυτοῦ μακρῷ λόγῳ διεξιέναι λέγων	τοῦτο	ὃ ἂν ἐνδείξασθαί τῳ βουληθῇς,
[261]	πόλιν. Νῦν δ' ἐπεί, ὠγαθέ,	τοῦτο	ὃ λέγεις διαπεπέρανται, τό τοι
[223]	πρόσθεν εἰρημένοις φάντασμα παρέχεται μὴ	τοῦτο	ὃ νῦν αὐτὸ ἡμεῖς φαμεν
[247]	εἰ μόνον εἰς ἅπαξ, πᾶν	τοῦτο	ὄντως εἶναι· τίθεμαι γὰρ ὅρον
[255]	ᾖ, συμβέβηκεν ἐξ ἀνάγκης ἑτέρου	τοῦτο	ὅπερ ἐστὶν εἶναι. (Θεαίτητος) Λέγεις
[234]	τέχνῃ πάντα ποιεῖν γιγνώσκομέν που	τοῦτο,	ὅτι μιμήματα καὶ ὁμώνυμα τῶν
[247]	χερσὶ συμπιέζειν εἰσίν, ὡς ἄρα	τοῦτο	οὐδὲν τὸ παράπαν ἐστίν. (Θεαίτητος)
[255]	κοινῇ προσείπωμεν κίνησιν καὶ στάσιν,	τοῦτο	οὐδέτερον αὐτοῖν οἷόν τε εἶναι.
[257]	γὰρ μὴ καλὸν ἑκάστοτε φθεγγόμεθα,	τοῦτο	οὐκ ἄλλου τινὸς ἕτερόν ἐστιν
[247]	σῶμά τι λέγουσιν ἴσχειν; (Θεαίτητος)	Τοῦτο	οὐκέτι κατὰ ταὐτὰ ἀποκρίνονται πᾶν,
[237]	αὐτὸς ἂν δηλώσειε μέτρια βασανισθείς.	τοῦτο	οὖν αὐτὸ πρῶτον θεασώμεθα, εἰ
[243]	ἧττον κατὰ τὸ ὂν ταὐτὸν	τοῦτο	πάθος εἰληφότες ἐν τῇ ψυχῇ
[267]	οἱ μὲν εἰδότες ὃ μιμοῦνται	τοῦτο	πράττουσιν, οἱ δ' οὐκ εἰδότες.
[233]	οὔ; (Ξένος) Δρῶσι δέ γε	τοῦτο	πρὸς ἅπαντα, φαμέν; (Θεαίτητος) Ναί.
[239]	(Θεαίτητος) Φαίνῃ. (Ξένος) Τί δέ;	Τοῦτο	προσάπτων οὐχ ὡς ἑνὶ διελεγόμην;
[261]	γέμειν, ὧν ἐπειδάν τι προβάλῃ,	τοῦτο	πρότερον ἀναγκαῖον διαμάχεσθαι πρὶν ἐπ'
[237]	φανερόν, ὡς καὶ τὸ τὶ”	τοῦτο	(ῥῆμα) ἐπ' ὄντι λέγομεν ἑκάστοτε·
[235]	τόδε μοι λέγε· πότερον ἤδη	τοῦτο	(σαφές, ὅτι τῶν γοήτων ἐστί
[229]	ἀλλὰ γὰρ ἡμῖν ἔτι καὶ	τοῦτο	σκεπτέον, ἆρ' ἄτομον ἤδη ἐστὶ
[260]	Οὕτως. (Ξένος) Οὐκοῦν τὸ μετὰ	τοῦτο	σκεπτέον εἰ δόξῃ τε καὶ
[243]	τοίνυν πολλῶν πέρι καὶ μετὰ	τοῦτο	σκεψόμεθ' (ἂν δόξῃ, περὶ δὲ
[237]	οὖν. (Ξένος) Ἆρ' οὖν οὐδὲ	τοῦτο	συγχωρητέον, τὸ τὸν τοιοῦτον λέγειν
[254]	(πᾶσι κεκοινωνηκέναι, τὸ δὴ μετὰ	τοῦτο	συνεπισπώμεθα τῷ λόγῳ τῇδε σκοποῦντες,
[233]	εἶναι φρόνιμοι, τὸ σὸν δὴ	τοῦτο,	σχολῇ ποτ' ἂν αὐτοῖς τις
[232]	ἔχοντα αὐτὰ προσαγορεύει; (Θεαίτητος) Κινδυνεύει	τοῦτο	ταύτῃ πῃ μάλιστα πεφυκέναι. (Ξένος)
[232]	θεῶν, ὦ παῖ, δυνατὸν ἡγῇ	τοῦτο;	τάχα γὰρ ἂν ὑμεῖς μὲν
[243]	γὰρ ὅτε μὲν ἦν νεώτερος,	τοῦτό	τε τὸ νῦν ἀπορούμενον ὁπότε
[219]	ἃ> διήλθομεν ἅπαντα εἶχεν εἰς	τοῦτο	τὴν αὑτῶν δύναμιν. (Θεαίτητος) Εἶχε
[267]	φωνὴν φωνῇ φαίνεσθαι ποιῇ, μίμησις	τοῦτο	τῆς φανταστικῆς μάλιστα κέκληταί που.
[240]	ἢ τί ποτ' ἐροῦμεν; (Θεαίτητος)	Τοῦτο·	τί γὰρ ἂν ἄλλο εἴπαιμεν;
[252]	ὁμοίως μὲν ἐὰν ἐν μέρει	τοῦτο	τιθῶσι γιγνόμενον, ὁμοίως δὲ καὶ
[242]	ἢ τὸ παράπαν ἐατέον, εἰ	τοῦτό	τις εἴργει δρᾶν ὄκνος. (Θεαίτητος)
[223]	δὲ νόμισμα πραττόμενον, ἆρα οὐ	τοῦτο	τὸ γένος ἑτέρῳ προσειπεῖν ἄξιον
[226]	ἀληθῆ λέγεται τὸ ποικίλον εἶναι	τοῦτο	τὸ θηρίον καὶ τὸ λεγόμενον
[236]	πάμπολυ καὶ κατὰ τὴν ζωγραφίαν	τοῦτο	τὸ (μέρος ἐστὶ καὶ κατὰ
[237]	ἀκροατῶν ποῖ χρὴ τοὔνομ' ἐπιφέρειν	τοῦτο,	τὸ μὴ ὄν, τί δοκοῦμεν
[221]	δεδήλωται. (Ξένος) Φέρε δή, κατὰ	τοῦτο	τὸ παράδειγμα καὶ τὸν σοφιστὴν
[241]	φαίνεται καὶ τὸ λεγόμενον δὴ	τοῦτο	τυφλῷ; (τούτων γὰρ μήτ' ἐλεγχθέντων
[232]	ὡς ἔπος εἰπεῖν διελέγετο μὴ	τοῦτο	ὑπισχνουμένοις. (Ξένος) Τά γε μὴν
[243]	ἑκάτερον εἶναι; τί τὸ εἶναι	τοῦτο	ὑπολάβωμεν ὑμῶν; πότερον τρίτον παρὰ
[237]	ἢ δοξάζειν ὄντως εἶναι, ~καὶ	τοῦτο	φθεγξάμενον ἐναντιολογίᾳ μὴ συνέχεσθαι, παντάπασιν,
[267]	ἐπιχειροῦσιν πολλοὶ τὸ δοκοῦν σφίσιν	τοῦτο	ὡς ἐνὸν αὐτοῖς προθυμεῖσθαι φαίνεσθαι
[218]	δὲ σὲ ἤδη τὸ μετὰ	τοῦτο,	ὡς ἔοικε, γίγνοιτο ἂν ὁ
[232]	τέχνης ὀνόματι προσαγορεύηται, τὸ φάντασμα	τοῦτο	ὡς οὐκ ἔσθ' ὑγιές, ἀλλὰ
[247]	ἐξαρκεῖ. Τὸ γὰρ ἐπί τε	τούτοις	ἅμα καὶ ἐπ' ἐκείνοις ὅσα
[260]	(Ξένος) Μὴ μειγνυμένου μὲν αὐτοῦ	τούτοις	ἀναγκαῖον ἀληθῆ πάντ' εἶναι, μειγνυμένου
[261]	γὰρ ὅ γ' ἀθυμῶν ἐν	τούτοις	δράσειεν ἂν ἐν ἄλλοις, ἢ
[248]	εἰς ὕστερον ἡμῖν τε καὶ	τούτοις	(ἕτερον ἂν φανείη. Πρὸς μὲν
[226]	μήν; (Ξένος) Καὶ πρός γε	τούτοις	ἔτι ξαίνειν, κατάγειν, κερκίζειν, καὶ
[235]	πλάτει καὶ βάθει, καὶ πρὸς	(τούτοις	ἔτι χρώματα ἀποδιδοὺς τὰ προσήκοντα
[222]	ποταμοὺς καὶ λίμνας, τὰ ἐν	τούτοις	ζῷα θηρευσόμενος. (Θεαίτητος) Τί μήν;
[250]	Τόδε τοίνυν μνησθῆναι δίκαιον ἐπὶ	τούτοις.	(Θεαίτητος) Τὸ ποῖον; (Ξένος) Ὅτι
[222]	νεότητος οἷον λειμῶνας ἀφθόνους, τἀν	τούτοις	θρέμματα χειρωσόμενος. (Θεαίτητος) Πῶς λέγεις;
[267]	(Θεαίτητος) Πᾶν. (Ξένος) Μιμητὴν δὴ	τοῦτόν	γε ἕτερον ἐκείνου λεκτέον οἶμαι,
[248]	οὐσίαν δὴ κατὰ τὸν λόγον	τοῦτον	γιγνωσκομένην ὑπὸ τῆς γνώσεως, καθ'
[268]	καὶ σχεδὸν ἤδη μεμάθηκα ὅτι	τοῦτον	δεῖ προσειπεῖν ἀληθῶς αὐτὸν ἐκεῖνον
[265]	ἀνθρώπων συνιστάμενα ἀνθρωπίνῃ, καὶ κατὰ	τοῦτον	δὴ τὸν λόγον δύο ποιητικῆς
[245]	Πάνυ γε. (Ξένος) Καὶ κατὰ	τοῦτον	δὴ τὸν λόγον ἑαυτοῦ στερόμενον
[262]	ἄνθρωπος μανθάνει, λόγον εἶναι φῂς	τοῦτον	ἐλάχιστόν τε καὶ πρῶτον; (Θεαίτητος)
[254]	~ἰδεῖν μὲν χαλεπὸν (ἐναργῶς καὶ	τοῦτον,	ἕτερον μὴν τρόπον ἥ τε
[221]	Ναί. (Ξένος) Καὶ νῦν δὴ	τοῦτον	ἰδιώτην θήσομεν, ὦ Θεαίτητε, ἢ
[242]	πλημμελεῖν, ἂν ἐπὶ τὸν ἔλεγχον	τοῦτον	καὶ τὴν ἀπόδειξιν ἴῃς, θαῤῥῶν
[263]	ἐγὼ διαλέγομαι, πέτεται. (Θεαίτητος) Καὶ	τοῦτον	οὐδ' ἂν εἷς ἄλλως εἴποι
[249]	(Ξένος) Καὶ μὴν πρός γε	τοῦτον	παντὶ λόγῳ μαχετέον, ὃς ἂν
[257]	Ὀρθότατα. (Ξένος) Τί οὖν; Κατὰ	τοῦτον	τὸν λόγον ἆρα μᾶλλον μὲν
[247]	οὐκ ἔχουσιν ἐν τῷ παρόντι	τούτου	βέλτιον λέγειν, δέχονται τοῦτο. ~(Ξένος)
[260]	ὄντων ἕν τι γενῶν εἶναι.	Τούτου	γὰρ στερηθέντες, τὸ μὲν μέγιστον,
[242]	τὴν ἀπόδειξιν ἴῃς, θαῤῥῶν ἴθι	τούτου	γε ἕνεκα. (Ξένος) Φέρε δή,
[244]	λεγόμενα παρ' ὑμῶν, τὸ δὲ	(τούτου	γίγνηται πᾶν τοὐναντίον. Ταῦτα δὴ
[268]	θήσομεν; (Θεαίτητος) Εἰκὸς γοῦν. (Ξένος)	Τούτου	δ' αὖ τὸ γένος ἓν
[231]	τὸ περὶ ψυχὴν μέρος ἀφωρίσθω,	τούτου	δὲ διδασκαλική, διδασκαλικῆς δὲ παιδευτική·
[221]	δὲ πληκτικόν, πληκτικῆς δὲ ἀγκιστρευτικόν·	τούτου	δὲ τὸ περὶ τὴν κάτωθεν
[232]	Οὐ καὶ τῶν ἄλλων αὐτοῦ	τούτου	διδάσκαλον γίγνεσθαι; (Θεαίτητος) Τί μήν;
[254]	τοῦ σοφιστοῦ χαλεπότης ἥ τε	τούτου.	(Θεαίτητος) Πῶς; (Ξένος) Ὁ μὲν
[254]	ἔχειν. (Ξένος) Οὐκοῦν περὶ μὲν	τούτου	καὶ τάχα ἐπισκεψόμεθα σαφέστερον, ἂν
[239]	δυναμένῳ δρᾶν τοῦτο ἐντυγχάνωμεν, μέχρι	τούτου	λέγωμεν ὡς παντὸς μᾶλλον πανούργως
[267]	εἶναι δίκαιοι μηδαμῶς ὄντες; ἢ	τούτου	πᾶν τοὐναντίον; (Θεαίτητος) Πᾶν. (Ξένος)
[218]	γὰρ δὴ σύ τε κἀγὼ	τούτου	πέρι τοὔνομα μόνον ἔχομεν κοινῇ,
[256]	Καὶ μὴν ἐπί γε τὴν	τούτου	πρότερον ἀπόδειξιν ἢ τῶν νῦν
[224]	αὐτὰ ταῦτα καὶ πωλῶν, ἐκ	τούτου	τὸ ζῆν προυτάξατο, καλεῖν οὐδὲν
[225]	γὰρ οὖν οὕτω πως. (Ξένος)	Τούτου	τοίνυν τοὐναντίον, ἀπὸ τῶν ἰδιωτικῶν
[228]	καὶ σκοπόν τινα θέμενα πειρώμενα	τούτου	τυγχάνειν καθ' ἑκάστην ὁρμὴν παράφορα
[251]	ὁτιοῦν διαλεχθέντας, ἔστω καὶ πρὸς	τούτους	καὶ πρὸς τοὺς ἄλλους, ὅσοις
[246]	Οὐκοῦν πορεύεσθαι χρὴ καὶ ἐπὶ	τούτους.	(Ξένος) Καὶ μὴν ἔοικέ γε
[248]	ἂν φανείη. Πρὸς μὲν οὖν	τούτους	τοῦτο ἡμῖν ἐνταῦθα μενέτω συνομολογηθέν.
[229]	Ἀληθῆ. (Ξένος) Καὶ δὴ καὶ	τούτῳ	γε οἶμαι μόνῳ τῆς ἀγνοίας
[230]	δὲ τοὺς ἄλλους ἡμεροῦνται, (καὶ	τούτῳ	δὴ τῷ τρόπῳ τῶν περὶ
[228]	γε σώματι περὶ δύο παθήματε	τούτω	δύο τέχνα τινὲ ἐγενέσθην; (Θεαίτητος)
[244]	ὄντος ἑνὸς ἢ ταὐτὸν φήσουσι	τούτῳ;	(Θεαίτητος) Πῶς γὰρ οὐ φήσουσί
[236]	τῆς γε μιμητικῆς τὸ ἐπὶ	τούτῳ	μέρος κλητέον ὅπερ εἴπομεν ἐν
[228]	τέχνα τινὲ ἐγενέσθην; (Θεαίτητος) Τίνε	τούτω;	~(Ξένος) Περὶ μὲν αἶσχος γυμναστική,
[223]	γὰρ οὔ; (Ξένος) Τίνι δὴ	τούτῳ;	πειρῶ λέγειν. (Θεαίτητος) Δῆλον δή·
[260]	δέ γε σοφιστὴν ἔφαμεν ἐν	τούτῳ	που τῷ τόπῳ (καταπεφευγέναι μέν,
[262]	καὶ δὴ καὶ τῷ πλέγματι	τούτῳ	τὸ ὄνομα ἐφθεγξάμεθα λόγον. (Θεαίτητος)
[236]	προσαγορεύοιμεν; (Θεαίτητος) Πολύ γε. (Ξένος)	Τούτω	τοίνυν τὼ δύο ἔλεγον εἴδη
[249]	κινούμενα πάντ' εἶναι συγχωρῶμεν, καὶ	τούτῳ	τῷ λόγῳ ταὐτὸν τοῦτο ἐκ
[240]	Ποῖον; (Ξένος) Τὸ διὰ πάντων	τούτων	ἃ πολλὰ εἰπὼν ἠξίωσας ἑνὶ
[266]	πῦρ καὶ ὕδωρ καὶ τὰ	τούτων	ἀδελφά, θεοῦ γεννήματα πάντα ἴσμεν
[218]	πονῶν ἄχθῃ, μὴ ἐμὲ αἰτιᾶσθαι	τούτων,	ἀλλὰ τούσδε τοὺς σοὺς ἑταίρους.
[250]	δὲ ὂν ἡμῖν νῦν ἐκτὸς	τούτων	ἀμφοτέρων ἀναπέφανται. δυνατὸν οὖν τοῦτο;
[252]	Καὶ μὴν ἕν γέ τι	τούτων	ἀναγκαῖον, ἢ πάντα ἢ μηδὲν
[233]	τις χρήματα διδοὺς ἤθελεν ἂν	τούτων	αὐτῶν μαθητὴς γίγνεσθαι. (Θεαίτητος) Σχολῇ
[248]	δ' ἡμῖν καὶ τὰ παρὰ	τούτων	ἀφερμήνευε. (Θεαίτητος) Ταῦτ' ἔσται. (Ξένος)
[241]	τὸ λεγόμενον δὴ τοῦτο τυφλῷ;	(τούτων	γὰρ μήτ' ἐλεγχθέντων μήτε ὁμολογηθέντων
[247]	πάντα ἀόρατα; (Θεαίτητος) Σχεδὸν οὐδὲν	τούτων	γε ὁρατόν. (Ξένος) Τί δὲ
[264]	λόγος ἀληθὴς ἦν καὶ ψευδής,	τούτων	δ' ἐφάνη διάνοια μὲν αὐτῆς
[266]	ἢ πῶς; (Θεαίτητος) Οὕτως. (Ξένος)	Τούτων	δέ γε ἑκάστων εἴδωλα ἀλλ'
[263]	τῶν λόγων. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος)	Τούτων	δὴ ποῖόν τινα ἑκάτερον φατέον
[243]	μὲν ἀληθῶς τις ἢ μὴ	τούτων	εἴρηκε, χαλεπὸν καὶ πλημμελὲς οὕτω
[229]	λειότερον. (Θεαίτητος) Τὸ ποῖον δὴ	τούτων	ἑκάτερον λέγομεν; (Ξένος) Τὸ μὲν
[250]	ὂν ἀλλ' ἕτερον δή τι	τούτων.	(Θεαίτητος) Ἔοικεν. (Ξένος) Κατὰ τὴν
[233]	τοίνυν σαφέστερόν τι παράδειγμα περὶ	τούτων.	(Θεαίτητος) Τὸ ποῖον δή; (Ξένος)
[244]	τε καὶ ἀξιοῦντες παρά τε	τούτων	καὶ παρὰ τῶν ἄλλων ὅσοι
[248]	θάτερον; Ἢ παντάπασιν οὐδέτερον οὐδετέρου	τούτων	μεταλαμβάνειν; (Θεαίτητος) Δῆλον ὡς οὐδέτερον
[249]	Οὐδαμῶς. (Ξένος) Τί δ' Ἄνευ	τούτων	νοῦν καθορᾷς ὄντα ἢ γενόμενον
[241]	ἀδιανόητα) προσδιωμολογημένα ᾖ τὰ πρὸ	τούτων	ὁμολογηθέντα; μανθάνομεν, ὦ Θεαίτητε, ἃ
[222]	ἀνθρώπων δὲ μηδεμίαν ἡγῇ θήραν·	τούτων	ὁπότερ' ἂν ἡγῇ φίλον εἰρῆσθαί
[247]	Θεαίτητε, βελτίους γεγόνασιν ἇνδρες· ἐπεὶ	τούτων	οὐδ' ἂν ἓν ἐπαισχυνθεῖεν οἵ
[248]	ποιεῖν δυνάμεως, πρὸς δὲ οὐσίαν	τούτων	οὐδετέρου τὴν δύναμιν ἁρμόττειν φασίν.
[259]	καὶ κατ' ἐκεῖνο ὅ φησι	τούτων	πεπονθέναι πότερον. Τὸ δὲ ταὐτὸν
[264]	ὅτι γ' ἦν ὁ σοφιστὴς	τούτων	πότερον, διωμολογημένον ἡμῖν ἐν τοῖς
[252]	ἔχοντα στοιχεῖα διαιρούμενοι καὶ ἐκ	τούτων	συντιθέντες, ὁμοίως μὲν ἐὰν ἐν
[246]	ἄνδρας· ἤδη γὰρ καὶ ἐγὼ	τούτων	συχνοῖς προσέτυχον. (Ξένος) Τοιγαροῦν οἱ
[219]	θηρευτικόν, ἐπειδὴ δημιουργεῖ μὲν οὐδὲν	τούτων,	τὰ δὲ ὄντα καὶ γεγονότα
[264]	καὶ δόξης, ἀνάγκη δὴ καὶ	τούτων	τῷ λόγῳ συγγενῶν ὄντων ψευδῆ
[265]	θείᾳ τέχνῃ, τὰ δ' ἐκ	τούτων	ὑπ' ἀνθρώπων συνιστάμενα ἀνθρωπίνῃ, καὶ
[246]	παρὰ χειρόνων· ἡμεῖς δὲ οὐ	τούτων	φροντίζομεν, ἀλλὰ τἀληθὲς ζητοῦμεν. (Θεαίτητος)
[243]	πῃ διακρίσεις καὶ συγκρίσεις ὑποτιθείς,	τούτων,	ὦ Θεαίτητε, ἑκάστοτε σύ τι
[251]	τὰ μέν, τὰ δὲ μή;	τούτων,	(ὦ Θεαίτητε, τί ποτ' ἂν
[230]	ἐθέλειν τὸν οἰόμενον εἶναι σοφὸν	τούτων	ὧν οἴοιτο πέρι δεινὸς εἶναι,
[229]	τοῖς λόγοις διδασκαλικῆς ἡ μὲν	τραχυτέρα	τις ἔοικεν ὁδὸς εἶναι, τὸ
[250]	δὴ χρὴ τὴν διάνοιαν ἔτι	τρέπειν	τὸν βουλόμενον ἐναργές τι περὶ
[242]	τὴν ὁδὸν ἀναγκαιοτάτην ἡμῖν εἶναι	τρέπεσθαι.	(Θεαίτητος) Ποίαν δή; (Ξένος) Τὰ
[223]	τὸ μὲν ὅσοις τὸ σῶμα	τρέφεται	καὶ χρῆται, τὸ δὲ ὅσοις
[262]	(Θεαίτητος) Πῶς; (Ξένος) Οἷον βαδίζει”	τρέχει”	καθεύδει, καὶ τἆλλα ὅσα πράξεις
[217]	οὐδὲ χαλεπὸν εἰπεῖν ὅτι γε	τρί'	ἡγοῦντο· καθ' ἕκαστον μὴν διορίσασθαι
[254]	(Θεαίτητος) Πῶς δ' οὔ; (Ξένος)	Τρία	δὴ γίγνεται ταῦτα. (Θεαίτητος) Τί
[217]	ἢ καθάπερ τὰ ὀνόματα τρία,	τρία	καὶ τὰ γένη διαιρούμενοι καθ'
[242]	οὖσιν ἡμῖν, ὁ μὲν ὡς	τρία	τὰ ὄντα, πολεμεῖ δὲ ἀλλήλοις
[243]	παρὰ τὰ δύο ἐκεῖνα, καὶ	τρία	τὸ πᾶν ἀλλὰ μὴ δύο
[217]	δύο, ἢ καθάπερ τὰ ὀνόματα	τρία,	τρία καὶ τὰ γένη διαιρούμενοι
[254]	τὴν τοῦ μὴ ὄντος σκοτεινότητα,	τριβῇ	προσαπτόμενος αὐτῆς, διὰ τὸ σκοτεινὸν
[220]	τοῖς τριόδουσιν οὕτω μάλιστα χρῆσθαι	τριοδοντία	τις οἶμαι κέκληται. (Θεαίτητος) Φασὶ
[220]	ἐν ἄκροις ἄγκιστρα καὶ τῶν	τριοδόντων,	πᾶν ἀγκιστρευτικόν. (Θεαίτητος) Λέγεται γὰρ
[220]	(Ξένος) Τὸ δὲ ἀγκίστροις καὶ	τριόδουσι	πληγῇ γιγνόμενον (ἕτερον μὲν ἐκείνου,
[221]	τύχῃ τοῦ σώματος, ~ὥσπερ (τοῖς	τριόδουσιν,	ἀλλὰ περὶ τὴν κεφαλὴν καὶ
[220]	κάτω γιγνόμενον διὰ τὸ τοῖς	τριόδουσιν	οὕτω μάλιστα χρῆσθαι τριοδοντία τις
[255]	(Ξένος) Τέταρτον δὴ πρὸς τοῖς	τρισὶν	εἴδεσιν τὸ ταὐτὸν τιθῶμεν; (Θεαίτητος)
[250]	ἀμφότερα; (Θεαίτητος) Κινδυνεύομεν ὡς ἀληθῶς	τρίτον	ἀπομαντεύεσθαί τι τὸ ὄν, ὅταν
[250]	εἶναι; (Θεαίτητος) Καὶ πῶς; (Ξένος)	Τρίτον	ἄρα τι παρὰ ταῦτα τὸ
[231]	μαθήματα. (Θεαίτητος) Πάνυ γε. (Ξένος)	Τρίτον	δὲ ἆρα οὐ περὶ αὐτὰ
[224]	σοφιστική. (Θεαίτητος) Μάλα γε. (Ξένος)	Τρίτον	δέ γ' οἶμαί σε, κἂν
[252]	Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος) Τὸ	τρίτον	δὴ μόνον λοιπόν. (Θεαίτητος) Ναί.
[243]	εἶναι τοῦτο ὑπολάβωμεν ὑμῶν; πότερον	τρίτον	παρὰ τὰ δύο ἐκεῖνα, καὶ
[242]	γε μηδὲν μηδαμῇ εἴρξῃ. (Ξένος)	Τρίτον	τοίνυν ἔτι σε σμικρόν τι
[254]	γένη τινὲ αὐτώ, τῶν μὲν	τριῶν	ἄλλω, συμμειγνυμένω μὴν ἐκείνοις ἐξ
[256]	τοῦτο; ἆρ' αὖ τῶν μὲν	τριῶν	ἕτερον αὐτὴν φήσομεν εἶναι, τοῦ
[252]	ὀρθῶς ἀποκρίνεσθαι τὸ λοιπὸν τῶν	τριῶν	θήσει. (Θεαίτητος) Κομιδῇ μὲν οὖν.
[254]	περὶ πέντε ἀλλ' οὐ περὶ	τριῶν	ὡς ὄντων αὐτῶν σκεπτέον, ~ἢ
[254]	(ἐναργῶς καὶ τοῦτον, ἕτερον μὴν	τρόπον	ἥ τε τοῦ σοφιστοῦ χαλεπότης
[249]	Καὶ τίν' ἂν ἕτερον ἔχοι	τρόπον;	(Ξένος) Ἀλλὰ δῆτα νοῦν μὲν
[251]	Λέγωμεν δὴ καθ' ὅντινά ποτε	τρόπον	πολλοῖς ὀνόμασι ταὐτὸν τοῦτο ἑκάστοτε
[233]	δὴ πέρι; (Ξένος) Καθ' ὅντινα	τρόπον	ποτὲ δυνατοὶ τοῖς νέοις δόξαν
[235]	(Ξένος) Κατὰ δὴ τὸν παρεληλυθότα	τρόπον	τῆς διαιρέσεως (ἔγωγέ μοι καὶ
[254]	περὶ αὐτῶν, καθ' ὅσον ὁ	τρόπος	ἐνδέχεται τῆς νῦν σκέψεως, ἐὰν
[216]	ἐλεγκτικός. (Θεόδωρος) Οὐχ οὗτος ὁ	τρόπος,	ὦ Σώκρατες, τοῦ ξένου, ἀλλὰ
[225]	γὰρ οὖν. (Ξένος) Οὐκ ἀπὸ	τρόπου	τοίνυν ἐστὶ διαιρεῖν αὐτὴν δίχα.
[230]	τῆς δόξης ἐπὶ ἐκβολὴν ἄλλῳ	τρόπῳ	στέλλονται. (Θεαίτητος) Τίνι δή; (Ξένος)
[230]	ἡμεροῦνται, (καὶ τούτῳ δὴ τῷ	τρόπῳ	τῶν περὶ αὑτοὺς μεγάλων καὶ
[242]	γάμους τε καὶ τόκους καὶ	τροφὰς	τῶν ἐκγόνων παρέχεται· δύο δὲ
[222]	πεποιημένον καὶ τὸν μισθὸν πραττόμενον	τροφὴν	ἑαυτῷ μόνον κολακικήν, ~ὡς (ἐγᾦμαι,
[230]	μὴ πρότερον ἂν τῆς προσφερομένης	τροφῆς	ἀπολαύειν δύνασθαι σῶμα, πρὶν ἂν
[235]	καὶ τὰς ἐπιστήμας ἀληθῶς ἔχων	τυγχάνει;	(Θεαίτητος) Καὶ πῶς ἄν, ὦ
[225]	χρηματοφθορικόν, τὸ δὲ χρηματιστικὸν ὂν	τυγχάνει.	(Θεαίτητος) Παντάπασί γε. (Ξένος) Τὴν
[238]	αὐτὴν αὐτοῦ τὴν ἀρχὴν οὖσα	τυγχάνει.	(Θεαίτητος) Πῶς φῄς; λέγε καὶ
[235]	ἐν ὁποτέρῳ ποθ' ἡμῖν οὖσα	τυγχάνει,	καταμαθεῖν οὐδέπω μοι δοκῶ νῦν
[217]	ἂν αὐτὸ εἶναί τις, ἀλλὰ	τυγχάνει	λόγου παμμήκους ὄν. Τὸ δὲ
[227]	οὐδὲν ἧττον οὐδέ τι μᾶλλον	τυγχάνει	μέλον εἰ τὸ μὲν σμικρά,
[258]	ἀλλὰ καὶ τὸ εἶδος ὃ	τυγχάνει	ὂν τοῦ μὴ ὄντος ἀπεφηνάμεθα·
[234]	ᾗ αὖ δυνατὸν ὂν> (αὖ)	τυγχάνει	τοὺς νέους καὶ ἔτι πόῤῥω
[228]	σκοπόν τινα θέμενα πειρώμενα τούτου	τυγχάνειν	καθ' ἑκάστην ὁρμὴν παράφορα αὐτοῦ
[230]	ἀνέλεγκτον αὖ νομιστέον, ἂν καὶ	τυγχάνῃ	(βασιλεὺς ὁ μέγας ὤν, τὰ
[242]	ἔλεγχον ἀεί τε ἀπειρηκὼς ἐγὼ	τυγχάνω	καὶ δὴ καὶ τὰ νῦν.
[222]	μὲν λῃστικὴν καὶ ἀνδραποδιστικὴν καὶ	τυραννικὴν	καὶ σύμπασαν τὴν πολεμικήν, ἓν
[241]	καὶ τὸ λεγόμενον δὴ τοῦτο	τυφλῷ;	(τούτων γὰρ μήτ' ἐλεγχθέντων μήτε
[225]	ἔτυχεν οὔτε νῦν ὑφ' ἡμῶν	τυχεῖν	ἄξιον. (Θεαίτητος) Ἀληθῆ· κατὰ σμικρὰ
[220]	ἰχθύων οὐχ ᾗ τις ἂν	τύχῃ	τοῦ σώματος, ~ὥσπερ (τοῖς τριόδουσιν,
[217]	(Θεόδωρος) Καὶ μὲν δὴ κατὰ	τύχην	γε, ὦ Σώκρατες, λόγων ἐπελάβου
[244]	(Ξένος) Πότερον ὅπερ ἕν, ἐπὶ	τῷ	αὐτῷ προσχρώμενοι δυοῖν ὀνόμασιν, ἢ
[217]	λέγων τοῦτο ὃ ἂν ἐνδείξασθαί	τῳ	βουληθῇς, ἢ δι' ἐρωτήσεων, οἷόν
[232]	ἀντειπεῖν, δεδημοσιωμένα που καταβέβληται γεγραμμένα	τῷ	βουλομένῳ μαθεῖν. (Θεαίτητος) Τὰ Πρωταγόρειά
[224]	ὡς φαίνῃ, σοφιστικόν. (Θεαίτητος) Ἀνάγκη·	τῷ	γὰρ λόγῳ δεῖ συνακολουθεῖν. (Ξένος)
[241]	δόξαις τε καὶ κατὰ λόγους;	τῷ	γὰρ μὴ ὄντι τὸ ὂν
[217]	πρὸς ἕτερον, οἷον ἐπίδειξιν ποιούμενον·	τῷ	γὰρ ὄντι τὸ νῦν ῥηθὲν
[254]	Πολύ γε. (Ξένος) Καὶ μὴν	τώ	γε δύο φαμὲν αὐτοῖν ἀμείκτω
[257]	καὶ ἐκείνη, τὸ δ' ἐπί	τῳ	γιγνόμενον μέρος αὐτῆς ἕκαστον ἀφορισθὲν
[266]	ἀφ' ἑκατέρας τῆς μερίδος αὐτοποιητικόν,	τὼ	δ' ὑπολοίπω σχεδὸν μάλιστ' ἂν
[225]	οἷον βιαστικόν. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος)	Τῷ	δὲ λόγοις πρὸς λόγους τί
[249]	ὁπῃοῦν. (Θεαίτητος) Σφόδρα γε. (Ξένος)	Τῷ	δὴ φιλοσόφῳ καὶ ταῦτα μάλιστα
[258]	Οὐκοῦν καὶ τὸ μὴ δίκαιον	τῷ	δικαίῳ κατὰ ταὐτὰ θετέον πρὸς
[236]	Πολύ γε. (Ξένος) Τούτω τοίνυν	τὼ	δύο ἔλεγον εἴδη τῆς εἰδωλοποιικῆς,
[235]	πρῶτον καὶ δίελε ἡμῖν τίνε	τὼ	δύο λέγεις. (Ξένος) Μίαν μὲν
[267]	οἶμαι τὸ σὸν σχῆμά τις	τῷ	ἑαυτοῦ χρώμενος σώματι προσόμοιον ἢ
[245]	εἶναί πως οὐ ταὐτὸν ὂν	τῷ	ἑνὶ φανεῖται, καὶ πλέονα δὴ
[252]	καὶ τῷ τῶν ἄλλων” καὶ	τῷ	καθ' αὑτὸ” καὶ μυρίοις ἑτέροις,
[253]	ἄλλῳ δώσεις, ὡς ἐγᾦμαι, πλὴν	τῷ	καθαρῶς τε καὶ δικαίως φιλοσοφοῦντι.
[236]	οὐκ ἐκ καλοῦ θέαν ἐοικέναι	τῷ	καλῷ, δύναμιν δὲ εἴ τις
[257]	ὅπῃ δὴ λέγωμεν; (Ξένος) Ἔστι	τῷ	καλῷ τι θατέρου μόριον ἀντιτιθέμενον;
[265]	πως δοξαζόντων εἶναι, νῦν ἂν	τῷ	λόγῳ μετὰ πειθοῦς ἀναγκαίας ἐπεχειροῦμεν
[264]	δόξης, ἀνάγκη δὴ καὶ τούτων	τῷ	λόγῳ συγγενῶν ὄντων ψευδῆ (τε)
[249]	πάντ' εἶναι συγχωρῶμεν, καὶ τούτῳ	τῷ	λόγῳ ταὐτὸν τοῦτο ἐκ τῶν
[254]	τὸ δὴ μετὰ τοῦτο συνεπισπώμεθα	τῷ	λόγῳ τῇδε σκοποῦντες, μὴ περὶ
[249]	οὐκ ἐπιεικῶς ἤδη φαινόμεθα περιειληφέναι	τῷ	λόγῳ τὸ ὄν; (Θεαίτητος) πάνυ
[253]	δυνατὰ κοινωνεῖν, ἢ τέχνης δεῖ	τῷ	μέλλοντι δρᾶν ἱκανῶς αὐτό; (Θεαίτητος)
[238]	λέγε καὶ μηδὲν ἀποκνήσῃς. (Ξένος)	Τῷ	μὲν ὄντι που προσγένοιτ' ἄν
[225]	Ἔστιν. (Ξένος) Τῆς τοίνυν μαχητικῆς	τῷ	μὲν σώματι πρὸς σώματα γιγνομένῳ
[217]	δὴ τότε ὄντος πρεσβύτου; (Ξένος)	Τῷ	μέν, ὦ Σώκρατες, ἀλύπως τε
[225]	τῶν ἰδιωτικῶν ἐρίδων χρηματιζόμενον, ἐν	τῷ	μέρει σὺ πειρῶ νῦν εἰπεῖν.
[245]	ὑπάρχει τῷ ὄντι, καὶ πρὸς	τῷ	μὴ εἶναι μηδ' ἂν γενέσθαι
[239]	ἓν μήτε πλῆθος ἀριθμοῦ προστιθεὶς	τῷ	μὴ ὄντι, κατὰ τὸ ὀρθὸν
[261]	φανέντων καὶ τὴν κοινωνίαν αὐτῶν	τῷ	(μὴ ὄντι κατίδωμεν, κατιδόντες δὲ
[218]	λόγος. Ἂν δ' ἄρα τι	τῷ	μήκει πονῶν ἄχθῃ, μὴ ἐμὲ
[239]	ὦ Θεαίτητε, χρὴ τί τις	τῷ	νεανίᾳ πρὸς τὸ ἐρωτώμενον ἀποκρινεῖται.
[231]	μάταιον δοξοσοφίαν γιγνόμενος ἔλεγχος ἐν	τῷ	νῦν λόγῳ παραφανέντι μηδὲν ἄλλ'
[265]	καὶ ῥήματι χρώμενοι- (Θεαίτητος) Ποίῳ	τῳ;	(Ξένος) Τὴν φύσιν αὐτὰ γεννᾶν
[245]	πολλῶν μερῶν ὂν οὐ συμφωνήσει	τῷ	(ὅλῳ) λόγῳ. (Θεαίτητος) Μανθάνω. (Ξένος)
[240]	πεπλέχθαι συμπλοκὴν τὸ μὴ ὂν	τῷ	ὄντι, καὶ μάλα ἄτοπον. (Ξένος)
[245]	ὅλου, ταὐτά τε (ταῦτα ὑπάρχει	τῷ	ὄντι, καὶ πρὸς τῷ μὴ
[249]	καὶ φρόνησιν ~ἦ ῥᾳδίως πεισθησόμεθα	τῷ	παντελῶς (ὄντι μὴ παρεῖναι, μηδὲ
[247]	Ἀλλὰ μὴν τό γε δυνατόν	τῳ	παραγίγνεσθαι καὶ ἀπογίγνεσθαι πάντως εἶναί
[248]	ὅρον που τῶν ὄντων, ὅταν	τῳ	παρῇ ἡ τοῦ πάσχειν ἢ
[260]	ἂν στερηθεῖμεν· ἔτι δ' ἐν	τῷ	παρόντι δεῖ λόγον ἡμᾶς διομολογήσασθαι
[247]	αὐτοί γε οὐκ ἔχουσιν ἐν	τῷ	παρόντι τούτου βέλτιον λέγειν, δέχονται
[230]	ἀπαλλαγῶν ἀκούειν τε ἡδίστην καὶ	τῷ	πάσχοντι βεβαιότατα γιγνομένην. ομίζοντες γάρ,
[242]	Διὰ ταῦτα μέντοι τολμητέον ἐπιτίθεσθαι	τῷ	πατρικῷ λόγῳ νῦν, ἢ τὸ
[262]	ὀνομάζειν εἴπομεν, καὶ δὴ καὶ	τῷ	πλέγματι τούτῳ τὸ ὄνομα ἐφθεγξάμεθα
[236]	μέρος κλητέον ὅπερ εἴπομεν ἐν	τῷ	πρόσθεν, εἰκαστικήν; (Θεαίτητος) Κλητέον. (Ξένος)
[236]	ἐστι μεστὰ ἀπορίας ἀεὶ ἐν	τῷ	πρόσθεν χρόνῳ καὶ νῦν. Ὅπως
[237]	ποῖον αὐτόν τε καταχρήσασθαι καὶ	τῷ	πυνθανομένῳ δεικνύναι; (Θεαίτητος) Χαλεπὸν ἤρου
[266]	λέγεται, σκιὰ μὲν ὅταν ἐν	τῷ	πυρὶ σκότος (ἐγγίγνηται, διπλοῦν δὲ
[257]	σμικρὸν ἢ τὸ ἴσον δηλοῦν	τῷ	ῥήματι; (Θεαίτητος) Καὶ πῶς; (Ξένος)
[244]	(Ξένος) Δῆλον, ὦ Θεαίτητε, ὅτι	τῷ	ταύτην τὴν ὑπόθεσιν ὑποθεμένῳ πρὸς
[252]	θάτερον προσαγορεύειν. (Θεαίτητος) Πῶς; (Ξένος)	Τῷ	τε εἶναί” που περὶ πάντα
[229]	γε. (Ξένος) Τί δὲ δὴ	τῷ	τῆς διδασκαλικῆς ἄρα μέρει τῷ
[245]	ἀπεράντους ἀπορίας ἕκαστον (εἰληφὸς φανεῖται	τῷ	τὸ ὂν εἴτε δύο τινὲ
[230]	(Θεαίτητος) Ὀρθῶς γε νομίζοντες. (Ξένος)	Τῷ	τοι ταύτης τῆς δόξης ἐπὶ
[260]	σοφιστὴν ἔφαμεν ἐν τούτῳ που	τῷ	τόπῳ (καταπεφευγέναι μέν, ἔξαρνον δὲ
[229]	τῷ τῆς διδασκαλικῆς ἄρα μέρει	τῷ	τοῦτο ἀπαλλάττοντι λεκτέον; (Θεαίτητος) Οἶμαι
[230]	ἄλλους ἡμεροῦνται, (καὶ τούτῳ δὴ	τῷ	τρόπῳ τῶν περὶ αὑτοὺς μεγάλων
[252]	χρῆσθαι καὶ τῷ χωρὶς” καὶ	τῷ	τῶν ἄλλων” καὶ τῷ καθ'
[265]	γίγνεσθαι πρότερον οὐκ ὄντα; ἢ	τῷ	τῶν πολλῶν δόγματι καὶ ῥήματι
[252]	περὶ πάντα ἀναγκάζονται χρῆσθαι καὶ	τῷ	χωρὶς” καὶ τῷ τῶν ἄλλων”
[222]	μὲν τῶν ἡμέρων, τὸ δὲ	τῶν	ἀγρίων. (Θεαίτητος) Εἶτ' ἔστι τις
[263]	τὸ παράπαν· ἀπεφήναμεν γὰρ ὅτι	τῶν	ἀδυνάτων ἦν λόγον ὄντα μηδενὸς
[225]	δὲ τὴν λέξιν τοῖς πολλοῖς	τῶν	ἀκουόντων οὐ μεθ' ἡδονῆς ἀκουόμενον
[237]	σπουδῇ (δέοι συννοήσαντά τινα ἀποκρίνασθαι	τῶν	ἀκροατῶν ποῖ χρὴ τοὔνομ' ἐπιφέρειν
[216]	οὗτοι παντοῖοι φανταζόμενοι διὰ τὴν	τῶν	ἄλλων ἄγνοιαν ἐπιστρωφῶσι πόληασηομ. Οἱ
[259]	ὂν αὖ θατέρου μετειληφὸς ἕτερον	τῶν	ἄλλων ἂν εἴη γενῶν, ἕτερον
[232]	(Ξένος) Τί δ' Οὐ καὶ	τῶν	ἄλλων αὐτοῦ τούτου διδάσκαλον γίγνεσθαι;
[260]	μὴ ὂν ἡμῖν ἕν τι	τῶν	ἄλλων γένος ὂν ἀνεφάνη, κατὰ
[253]	(Θεαίτητος) Οὕτως. (Ξένος) Καὶ κατὰ	τῶν	ἄλλων δὴ τεχνῶν καὶ ἀτεχνιῶν
[243]	(Θεαίτητος) Ἴσως. (Ξένος) Καὶ περὶ	τῶν	ἄλλων δὴ τῶν προειρημένων ἡμῖν
[217]	αἱρήσῃ, Θεαίτητον τόνδε, ἢ καὶ	τῶν	ἄλλων εἴ τίς σοι κατὰ
[247]	τι κεκτῆσθαι, φρόνησιν δὲ καὶ	τῶν	ἄλλων ἕκαστον ὧν ἠρώτηκας, αἰσχύνονται
[227]	περὶ τὴν διάνοιαν καθαρμὸν ἀπὸ	τῶν	ἄλλων ἐπικεχείρηκεν ἀφορίσασθαι τὰ νῦν,
[257]	Οὐκοῦν καὶ τὸ ὂν αὐτὸ	τῶν	ἄλλων ἕτερον εἶναι λεκτέον. (Θεαίτητος)
[253]	τινὸς αὐτῶν ἀδύνατον ἁρμόττειν καὶ	τῶν	ἄλλων ἕτερον ἑτέρῳ. (Θεαίτητος) Καὶ
[252]	καὶ τῷ χωρὶς” καὶ τῷ	τῶν	ἄλλων” καὶ τῷ καθ' αὑτὸ”
[253]	Τὰ δέ γε φωνήεντα διαφερόντως	τῶν	ἄλλων οἷον δεσμὸς διὰ πάντων
[225]	αὐτῶν καὶ ἀδίκων καὶ περὶ	τῶν	ἄλλων ὅλως ἀμφισβητοῦν, ἆρ' οὐκ
[244]	παρά τε τούτων καὶ παρὰ	τῶν	ἄλλων ὅσοι πλεῖον ἑνὸς λέγουσι
[255]	ἓν ἕκαστον γὰρ ἕτερον εἶναι	τῶν	ἄλλων οὐ διὰ τὴν αὑτοῦ
[258]	οὖν, ὥσπερ εἶπες, ἔστιν οὐδενὸς	τῶν	ἄλλων οὐσίας ἐλλειπόμενον, καὶ δεῖ
[234]	καὶ οὐρανοῦ καὶ θεῶν καὶ	τῶν	ἄλλων συμπάντων· καὶ τοίνυν καὶ
[232]	φαίνῃ περί τε πάλης καὶ	(τῶν	ἄλλων τεχνῶν εἰρηκέναι. (Ξένος) Καὶ
[224]	μαθηματοπωλικῆς τὸ μὲν περὶ (τὰ	τῶν	ἄλλων τεχνῶν μαθήματα ἑτέρῳ, τὸ
[257]	συγχωρησόμεθα, τοσοῦτον δὲ μόνον, ὅτι	τῶν	ἄλλων τὶ μηνύει (τὸ μὴ
[216]	γένος ἐξ Ἐλέας, ἑταῖρον δὲ	τῶν	ἀμφὶ Παρμενίδην καὶ Ζήνωνα (ἑταίρων)
[216]	γιγνόμενον ὕβρεις τε καὶ εὐνομίας	τῶν	ἀνθρώπων καθορᾶν. Τάχ' οὖν ἂν
[238]	μακάριε, ἔστι, καὶ ταῦτά γε	τῶν	ἀποριῶν ἡ μεγίστη καὶ πρώτη.
[229]	ἔχειν, ἓν ἐφ' ἑνὶ (γένει)	τῶν	αὑτῆς ἑκατέρῳ. (Θεαίτητος) Τί οὖν;
[223]	(Θεαίτητος) Πῇ; (Ξένος) Τὴν μὲν	τῶν	αὐτουργῶν αὐτοπωλικὴν διαιρουμένην, τὴν δὲ
[230]	ἐπιδεικνύουσιν αὐτὰς αὑταῖς ἅμα περὶ	τῶν	αὐτῶν πρὸς τὰ αὐτὰ κατὰ
[220]	δεῖ γε ἡμᾶς τὸ μὲν	τῶν	ἀψύχων, ἀνώνυμον ὂν πλὴν κατ'
[227]	φαῦλα, ὅσα βαλανευτικὴ παρέχεται· καὶ	τῶν	ἀψύχων σωμάτων, ὧν γναφευτικὴ καὶ
[263]	ἔστι λόγος, ἀναγκαιότατον αὐτὸν ἕνα	τῶν	βραχυτάτων εἶναι. (Θεαίτητος) Νυνδὴ γοῦν
[246]	ἀτεχνῶς πέτρας καὶ δρῦς περιλαμβάνοντες.	Τῶν	γὰρ τοιούτων ἐφαπτόμενοι πάντων διισχυρίζονται
[219]	γε ἄτεχνον. (Ξένος) Ἀλλὰ μὴν	τῶν	γε τεχνῶν πασῶν σχεδὸν εἴδη
[254]	οὐκοῦν χρή. (Ξένος) Μέγιστα μὴν	τῶν	γενῶν ἃ νυνδὴ διῇμεν τό
[253]	μέλλοντα δείξειν ποῖα ποίοις συμφωνεῖ	τῶν	γενῶν καὶ ποῖα ἄλληλα (οὐ
[267]	δὴ χαλεπὸν ὄν, διότι τῆς	τῶν	γενῶν κατ' εἴδη διαιρέσεως παλαιά
[256]	προσαγορεύειν; (Θεαίτητος) Ὀρθότατά γε, εἴπερ	τῶν	γενῶν συγχωρησόμεθα τὰ μὲν ἀλλήλοις
[257]	ἐπείπερ ἔχει κοινωνίαν ἀλλήλοις ἡ	τῶν	γενῶν φύσις. εἰ δέ τις
[254]	οὖν δὴ τὰ μὲν ἡμῖν	τῶν	γενῶν ὡμολόγηται κοινωνεῖν ἐθέλειν ἀλλήλοις,
[251]	οἶμαι τοῖς τε νέοις καὶ	τῶν	γερόντων τοῖς ὀψιμαθέσι θοίνην παρεσκευάκαμεν·
[235]	πότερον ἤδη τοῦτο (σαφές, ὅτι	τῶν	γοήτων ἐστί τις, μιμητὴς ὢν
[261]	καθάπερ περὶ τῶν εἰδῶν καὶ	τῶν	γραμμάτων ἐλέγομεν, περὶ τῶν ὀνομάτων
[246]	ταὐτὸν σῶμα καὶ οὐσίαν ὁριζόμενοι,	τῶν	δὲ ἄλλων εἴ τίς τι>
[254]	τῇδε σκοποῦντες, μὴ περὶ πάντων	τῶν	εἰδῶν, ἵνα μὴ ταραττώμεθα ἐν
[261]	(Ξένος) Φέρε δή, καθάπερ περὶ	τῶν	εἰδῶν καὶ τῶν γραμμάτων ἐλέγομεν,
[256]	Κινδυνεύει. (Ξένος) Περὶ ἕκαστον ἄρα	τῶν	εἰδῶν πολὺ μέν ἐστι τὸ
[259]	πάντων· διὰ γὰρ τὴν ἀλλήλων	τῶν	εἰδῶν συμπλοκὴν ὁ λόγος γέγονεν
[260]	ἔτι· τάχα δ' ἂν φαίη	τῶν	εἰδῶν τὰ μὲν μετέχειν τοῦ
[248]	δὴ τοὺς ἑτέρους ἴωμεν, τοὺς	τῶν	εἰδῶν φίλους· σὺ δ' ἡμῖν
[219]	εἴη; (Θεαίτητος) Φαίνεται γοῦν ἐκ	τῶν	εἰρημένων. (Ξένος) Τί δέ; Τὴν
[235]	ἀλλὰ σχεδὸν ἤδη σαφὲς ἐκ	τῶν	εἰρημένων, ὅτι τῶν τῆς παιδιᾶς
[246]	ῥᾷον, ἡμερώτεροι γάρ· παρὰ δὲ	τῶν	εἰς σῶμα πάντα ἑλκόντων (βίᾳ
[265]	εἰ μέν γέ σε ἡγούμεθα	τῶν	εἰς τὸν ἔπειτ' ἂν> χρόνον
[242]	τε καὶ τόκους καὶ τροφὰς	τῶν	ἐκγόνων παρέχεται· δύο δὲ ἕτερος
[253]	πρὸς Διὸς ἐλάθομεν εἰς τὴν	τῶν	ἐλευθέρων ἐμπεσόντες ἐπιστήμην, καὶ κινδυνεύομεν
[245]	μείζω καὶ χαλεπωτέραν φέρον περὶ	τῶν	ἔμπροσθεν ἀεὶ ῥηθέντων πλάνην. (Ξένος)
[264]	ἀθυμῶμεν. Ἐπειδὴ (γὰρ πέφανται ταῦτα,	τῶν	ἔμπροσθεν ἀναμνησθῶμεν κατ' εἴδη διαιρέσεων.
[225]	λόγος, ἀτὰρ ἐπωνυμίας οὔθ' ὑπὸ	τῶν	ἔμπροσθεν ἔτυχεν οὔτε νῦν ὑφ'
[220]	βραχέα, χαίρειν ἐᾶσαι, τὸ δέ,	τῶν	ἐμψύχων ζῴων οὖσαν θήραν, προσειπεῖν
[246]	δὴ ληψόμεθα; (Ξένος) Παρὰ μὲν	τῶν	ἐν εἴδεσιν αὐτὴν τιθεμένων ῥᾷον,
[234]	ἐν τοῖς λόγοις φαντάσματα ὑπὸ	τῶν	ἐν ταῖς πράξεσιν ἔργων παραγενομένων;
[235]	αὐτὸν περιειλήφαμεν ἐν ἀμφιβληστρικῷ τινι	τῶν	ἐν τοῖς λόγοις περὶ τὰ
[249]	ἔοικεν, ἀνάγκη διὰ ταῦτα μήτε	τῶν	ἓν ἢ καὶ τὰ πολλὰ
[244]	γε. (Ξένος) Τί δέ; Παρὰ	τῶν	ἓν τὸ πᾶν λεγόντων ἆρ'
[247]	καὶ τῆς ἄλλης ἀρετῆς καὶ	τῶν	ἐναντίων, καὶ δὴ καὶ ψυχῆς
[247]	τοιαύτην αὐτῶν ἑκάστην γίγνεσθαι, καὶ	τῶν	ἐναντίων τὴν ἐναντίαν; (Θεαίτητος) Ναί,
[221]	διήλθομεν, ὅσον περὶ τὰ νευστικὰ	τῶν	ἐνύδρων· τὸ δὲ πεζὸν εἰάσαμεν
[252]	τοῖς λόγοις οὐκ ἄλλων δέονται	τῶν	ἐξελεγξόντων, ἀλλὰ τὸ λεγόμενον οἴκοθεν
[230]	(Θεαίτητος) Βελτίστη γοῦν καὶ σωφρονεστάτη	τῶν	ἕξεων αὕτη. (Ξένος) Διὰ ταῦτα
[257]	μὴ καὶ τὸ οὒ προτιθέμενα	τῶν	ἐπιόντων ὀνομάτων, μᾶλλον δὲ τῶν
[222]	(Θεαίτητος) Οὐ μανθάνω. (Ξένος) Τῇ	τῶν	ἐρώντων θήρᾳ τὸν νοῦν, ὡς
[255]	ἦν ἄν ποτέ τι καὶ	τῶν	ἑτέρων ἕτερον οὐ πρὸς ἕτερον·
[227]	ἐξ ἴσου πάσας, καὶ θάτερα	τῶν	ἑτέρων κατὰ τὴν ὁμοιότητα οὐδὲν
[234]	κρῖναι. οἶμαι δὲ καὶ ἐμὲ	τῶν	ἔτι πόῤῥωθεν ἀφεστηκότων εἶναι. (Ξένος)
[241]	Ἢ τίς μηχανὴ συγχωρεῖν τινα	τῶν	εὖ φρονούντων, ὅταν (ἄφθεγκτα καὶ
[227]	καὶ τίνι; ~(Ξένος) Τά τε	τῶν	ζῴων, ὅσα ἐντὸς σωμάτων ὑπὸ
[222]	(Θεαίτητος) Εἶτ' ἔστι τις θήρα	τῶν	ἡμέρων; (Ξένος) Εἴπερ γέ ἐστιν
[222]	Ποῖον ἑκάτερον; (Ξένος) Τὸ μὲν	τῶν	ἡμέρων, τὸ δὲ τῶν ἀγρίων.
[235]	οὐ τοῦ γένους εἶναι τοῦ	τῶν	θαυματοποιῶν τις εἷς. (Θεαίτητος) Κἀμοὶ
[232]	ἔστω τῇδέ (πῃ. Φέρε, περὶ	τῶν	θείων, ὅσ' ἀφανῆ τοῖς πολλοῖς,
[225]	(Ξένος) Τούτου τοίνυν τοὐναντίον, ἀπὸ	τῶν	ἰδιωτικῶν ἐρίδων χρηματιζόμενον, ἐν τῷ
[220]	πληγῆς, ἀγκίστρῳ τε γιγνόμενον καὶ	τῶν	ἰχθύων οὐχ ᾗ τις ἂν
[230]	ὡς ἄρα μεγίστη καὶ κυριωτάτη	τῶν	καθάρσεών ἐστι, καὶ τὸν ἀνέλεγκτον
[235]	γράφουσιν. Εἰ γὰρ ἀποδιδοῖεν τὴν	τῶν	καλῶν ἀληθινὴν συμμετρίαν, ~οἶσθ' ὅτι
[216]	ὄντως φιλόσοφοι, καθορῶντες ὑψόθεν τὸν	τῶν	κάτω βίον, καὶ τοῖς μὲν
[216]	ἂν καὶ σοί τις οὗτος	τῶν	κρειττόνων συνέποιτο, φαύλους ἡμᾶς ὄντας
[239]	ῥᾳδίως ἐκ ταύτης τῆς χρείας	τῶν	λόγων ἀντιλαμβανόμενος ἡμῶν εἰς τοὐναντίον
[240]	παράπαν ὄψιν, τὸ δ' ἐκ	τῶν	λόγων ἐρωτήσει σε μόνον. (Θεαίτητος)
[263]	τινά φαμεν ἀναγκαῖον ἕκαστον εἶναι	τῶν	λόγων. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Τούτων
[227]	ὦ Θεαίτητε. Ἀλλὰ γὰρ τῇ	τῶν	λόγων μεθόδῳ σπογγιστικῆς ἢ φαρμακοποσίας
[262]	εὐθὺς ἡ πρώτη συμπλοκή, σχεδὸν	τῶν	λόγων ὁ πρῶτός τε καὶ
[239]	πλάσμασι λέγῃς τι, καταγελάσεταί σου	τῶν	λόγων, ὅταν ὡς βλέποντι λέγῃς
[253]	μετ' ἐπιστήμης τινὸς ἀναγκαῖον διὰ	τῶν	λόγων πορεύεσθαι τὸν ὀρθῶς μέλλοντα
[218]	ὁ σοφιστής· ὅσα δ' αὖ	τῶν	μεγάλων δεῖ διαπονεῖσθαι καλῶς, περὶ
[235]	δρᾶν; (Ξένος) Οὔκουν ὅσοι γε	τῶν	μεγάλων πού τι πλάττουσιν ἔργων
[254]	ταραττώμεθα ἐν πολλοῖς, ἀλλὰ προελόμενοι	τῶν	μεγίστων λεγομένων ἄττα, πρῶτον μὲν
[218]	λόγον δὲ μηδενὸς ἐλάττονα ἔχον	τῶν	μειζόνων; οἷον ἀσπαλιευτής· ἆρ' οὐ
[243]	εἰρήσθω. (Θεαίτητος) Πάνυ γε. (Ξένος)	Τῶν	μὲν τοίνυν πολλῶν πέρι καὶ
[254]	πότερα δύο γένη τινὲ αὐτώ,	τῶν	μὲν τριῶν ἄλλω, συμμειγνυμένω μὴν
[256]	τὸ μετὰ τοῦτο; ἆρ' αὖ	τῶν	μὲν τριῶν ἕτερον αὐτὴν φήσομεν
[267]	δέ, σκόπει. (Θεαίτητος) Λέγε. (Ξένος)	Τῶν	μιμουμένων οἱ μὲν εἰδότες ὃ
[242]	ἀεὶ συμφέρεται, φασὶν αἱ συντονώτεραι	τῶν	Μουσῶν· αἱ δὲ μαλακώτεραι τὸ
[234]	τέχνῃ δυνατὸς ἔσται τοὺς ἀνοήτους	τῶν	νέων παίδων, πόῤῥωθεν τὰ γεγραμμένα
[217]	πρᾴως· συμβούλῳ μὴν ἐμοὶ χρώμενος	τῶν	νέων τινὰ αἱρήσῃ, Θεαίτητον τόνδε,
[256]	τὴν τούτου πρότερον ἀπόδειξιν ἢ	τῶν	νῦν ἀφικόμεθα, ἐλέγχοντες ὡς ἔστι
[259]	αὐτῷ καὶ λεκτέον βέλτιόν τι	τῶν	νῦν εἰρημένων· (εἴτε ὥς τι
[225]	τῆς περὶ ταῦτα διατριβῆς ἀμελὲς	τῶν	οἰκείων γιγνόμενον, περὶ δὲ τὴν
[226]	ἴχνος αὐτοῦ. καί μοι λέγε·	τῶν	οἰκετικῶν ὀνομάτων καλοῦμεν ἄττα που;
[267]	ἐπιχειρεῖν μηδένα διαιρεῖσθαι· καθὸ δὴ	τῶν	ὀνομάτων ἀνάγκη μὴ σφόδρα εὐπορεῖν.
[261]	καὶ τῶν γραμμάτων ἐλέγομεν, περὶ	τῶν	ὀνομάτων πάλιν ὡσαύτως ἐπισκεψώμεθα. φαίνεται
[261]	Τὸ ποῖον οὖν δὴ περὶ	τῶν	ὀνομάτων ὑπακουστέον; (Ξένος) Εἴτε πάντα
[237]	ὥσπερ γυμνὸν καὶ ἀπηρημωμένον ἀπὸ	τῶν	ὄντων ἁπάντων, ἀδύνατον· ἦ γάρ;
[234]	τοῦτο, ὅτι μιμήματα καὶ ὁμώνυμα	τῶν	ὄντων ἀπεργαζόμενος τῇ γραφικῇ τέχνῃ
[238]	(Ξένος) Μὴ ὄντι δέ τι	τῶν	ὄντων ἆρά ποτε προσγίγνεσθαι φήσομεν
[257]	γένους ἀφορισθὲν καὶ πρός τι	τῶν	ὄντων αὖ πάλιν ἀντιτεθὲν οὕτω
[247]	αἰσχύνονται (τὸ τολμᾶν ἢ μηδὲν	τῶν	ὄντων αὐτὰ ὁμολογεῖν ἢ πάντ'
[264]	δόξα ψευδής, ἐγχωρεῖ δὴ μιμήματα	τῶν	ὄντων εἶναι καὶ τέχνην ἐκ
[260]	Πρὸς τὸ τὸν λόγον ἡμῖν	τῶν	ὄντων ἕν τι γενῶν εἶναι.
[266]	(ψεῦδος ὄντως ὂν ψεῦδος καὶ	τῶν	ὄντων ἕν τι φανείη πεφυκός.
[249]	τῷ λόγῳ ταὐτὸν τοῦτο ἐκ	τῶν	ὄντων ἐξαιρήσομεν. (Θεαίτητος) Πῶς; (Ξένος)
[237]	οὖν τοῦτό γε δῆλον, ὅτι	τῶν	ὄντων ἐπί τι> τὸ μὴ
[238]	ὄντι που προσγένοιτ' ἄν τι	τῶν	ὄντων ἕτερον. (Θεαίτητος) Πῶς γὰρ
[262]	γὰρ ἤδη που τότε περὶ	τῶν	ὄντων ἢ γιγνομένων ἢ γεγονότων
[235]	γοήτων ἐστί τις, μιμητὴς ὢν	τῶν	ὄντων, ἢ διστάζομεν ἔτι μὴ
[257]	μὲν τὸ καλὸν ἡμῖν ἐστι	τῶν	ὄντων, ἧττον δὲ τὸ μὴ
[263]	Ὁ δὲ δὴ ψευδὴς ἕτερα	τῶν	ὄντων. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Τὰ
[234]	διὰ παθημάτων ἀναγκαζομένους ἐναργῶς ἐφάπτεσθαι	τῶν	ὄντων, μεταβάλλειν τὰς τότε γενομένας
[248]	(Ξένος) Ἱκανὸν ἔθεμεν ὅρον που	τῶν	ὄντων, ὅταν τῳ παρῇ ἡ
[258]	ἐπείπερ ἡ θατέρου φύσις ἐφάνη	τῶν	ὄντων οὖσα, ἐκείνης δὲ οὔσης
[247]	γάρ τι καὶ (σμικρὸν ἐθέλουσι	τῶν	ὄντων συγχωρεῖν ἀσώματον, ἐξαρκεῖ. Τὸ
[255]	(Ξένος) Ἀλλ' οἶμαί σε συγχωρεῖν	τῶν	ὄντων τὰ μὲν αὐτὰ καθ'
[238]	(Ξένος) Ἀριθμὸν δὴ τὸν σύμπαντα	τῶν	ὄντων τίθεμεν. (Θεαίτητος) Εἴπερ γε
[257]	Τὸ ποῖον; (Ξένος) Ἄλλο τι	τῶν	ὄντων τινὸς ἑνὸς γένους ἀφορισθὲν
[259]	ἔλεγχος οὗτος ἀληθινὸς ἄρτι τε	τῶν	ὄντων τινὸς ἐφαπτομένου δῆλος νεογενὴς
[246]	Πάνυ γε. (Ξένος) Τιθέντες τι	τῶν	ὄντων ψυχήν; ~(Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος)
[253]	(Ξένος) Τί δέ; Περὶ τοὺς	τῶν	ὀξέων καὶ βαρέων φθόγγους ἆρ'
[241]	αὐτῶν, ἢ καὶ περὶ τεχνῶν	τῶν	ὅσαι περὶ ταῦτά εἰσι, μὴ
[260]	λόγον δὴ καὶ δόξαν εἶναι	τῶν	οὐ μετεχόντων, ὥστε τὴν εἰδωλοποιικὴν
[235]	μή ποτε ἐκφυγὸν ἐπεύξηται τὴν	τῶν	οὕτω δυναμένων μετιέναι καθ' ἕκαστά
[234]	νῦν πειρώμεθα ὡς ἐγγύτατα ἄνευ	τῶν	παθημάτων προσάγειν. ~Περὶ δ' οὖν
[249]	παράπαν ἀκούειν, ἀλλὰ κατὰ τὴν	τῶν	παίδων εὐχήν, ὅσα ἀκίνητα καὶ
[233]	Λέγω τοίνυν σὲ καὶ ἐμὲ	τῶν	πάντων καὶ πρὸς ἡμῖν τἆλλα
[242]	πρόσθεν ἀρξάμενον, ὡς ἑνὸς ὄντος	τῶν	πάντων καλουμένων οὕτω διεξέρχεται τοῖς
[265]	τὴν φύσιν, ὅτι καὶ (ἄνευ	τῶν	παρ' ἡμῶν λόγων αὐτὴ πρόσεισιν
[217]	καθ' αὑτόν. (Σωκράτης) Ἔξεστι τοίνυν	τῶν	παρόντων ὃν ἂν βουληθῇς ἐκλέξασθαι,
[255]	(Ξένος) Ὧδε δὴ λέγωμεν ἐπὶ	τῶν	πέντε καθ' ἓν ἀναλαμβάνοντες. (Θεαίτητος)
[230]	(καὶ τούτῳ δὴ τῷ τρόπῳ	τῶν	περὶ αὑτοὺς μεγάλων καὶ σκληρῶν
[232]	γῆς τε καὶ οὐρανοῦ καὶ	τῶν	περὶ τὰ τοιαῦτα; (Θεαίτητος) Τί
[216]	Σώκρατες, τοῦ ξένου, ἀλλὰ μετριώτερος	τῶν	περὶ τὰς ἔριδας ἐσπουδακότων. Καί
[220]	πυρὸς φῶς γιγνόμενον ὑπ' αὐτῶν	τῶν	περὶ τὴν θήραν πυρευτικὴν ῥηθῆναι
[232]	πάσχωμεν, ἀλλ' ἀναλάβωμεν ἓν> πρῶτον	τῶν	περὶ τὸν σοφιστὴν εἰρημένων. ἓν
[232]	αὖ περὶ νόμων καὶ συμπάντων	τῶν	πολιτικῶν, ἆρ' οὐχ ὑπισχνοῦνται ποιεῖν
[265]	πρότερον οὐκ ὄντα; ἢ τῷ	τῶν	πολλῶν δόγματι καὶ ῥήματι χρώμενοι-
[243]	Τὸ ποῖον; (Ξένος) Ὅτι λίαν	τῶν	πολλῶν ἡμῶν ὑπεριδόντες ὠλιγώρησαν· οὐδὲν
[228]	τὸ μὲν πονηρία καλούμενον ὑπὸ	τῶν	πολλῶν, νόσος αὐτῆς σαφέστατα ὄν.
[258]	καὶ ἔστι μὴ ὄν, ἐνάριθμον	τῶν	πολλῶν ὄντων εἶδος ἕν; ἤ
[226]	Καὶ πολλά· ἀτὰρ ποῖα δὴ	τῶν	πολλῶν πυνθάνῃ; (Ξένος) Τὰ τοιάδε,
[238]	(γὰρ ὑποθέμενος οὔτε ἑνὸς οὔτε	τῶν	πολλῶν τὸ μὴ ὂν δεῖν
[254]	εὐπετὴς ὀφθῆναι· τὰ γὰρ τῆς	τῶν	πολλῶν ψυχῆς ὄμματα (καρτερεῖν πρὸς
[257]	τῶν ἐπιόντων ὀνομάτων, μᾶλλον δὲ	τῶν	πραγμάτων περὶ ἅττ' ἂν κέηται
[234]	τοὺς νέους καὶ ἔτι πόῤῥω	τῶν	πραγμάτων τῆς ἀληθείας ἀφεστῶτας διὰ
[243]	Καὶ περὶ τῶν ἄλλων δὴ	τῶν	προειρημένων ἡμῖν ταὐτὸν τοῦτο εἰρήσθω.
[248]	ποίημα ἐκ δυνάμεώς τινος ἀπὸ	τῶν	πρὸς ἄλληλα συνιόντων γιγνόμενον. Τάχ'
[230]	ἐκεῖνοι, μὴ πρότερον αὐτὴν ἕξειν	τῶν	προσφερομένων μαθημάτων (ὄνησιν, πρὶν ἂν
[224]	καὶ πωλοῦντα μηδὲν ἧττον τῆς	τῶν	σιτίων καὶ ποτῶν πράσεως ἔμπορον
[262]	ἔλαφος” ἵππος, ὅσα τε ὀνόματα	τῶν	τὰς πράξεις αὖ πραττόντων (ὠνομάσθη,
[249]	λεγόντων τὸ πᾶν ἑστηκὸς ἀποδέχεσθαι,	τῶν	τε αὖ πανταχῇ τὸ ὂν
[219]	δὴ καὶ ποιητικῆς συμπασῶν οὐσῶν	τῶν	τεχνῶν ἐν ποτέρᾳ τὴν ἀσπαλιευτικήν,
[261]	προσομολογεῖν. ἔστι γὰρ ἡμῖν που	τῶν	τῇ φωνῇ περὶ τὴν οὐσίαν
[235]	σαφὲς ἐκ τῶν εἰρημένων, ὅτι	τῶν	τῆς παιδιᾶς μετεχόντων ἐστί τις
[227]	εἶναι δόξει· μόνον ἐχέτω χωρὶς	τῶν	τῆς ψυχῆς καθάρσεων πάντα συνδῆσαν
[252]	γέγονεν, ὡς ἔοικεν, ἅμα τε	τῶν	τὸ πᾶν κινούντων καὶ τῶν
[218]	μεγάλων δεῖ διαπονεῖσθαι καλῶς, περὶ	τῶν	τοιούτων δέδοκται πᾶσιν καὶ πάλαι
[247]	γε ὁρατόν. (Ξένος) Τί δὲ	τῶν	τοιούτων; μῶν σῶμά τι λέγουσιν
[234]	Τοὺς πολλοὺς οὖν, ὦ Θεαίτητε,	τῶν	τότε ἀκουόντων ἆρ' οὐκ ἀνάγκη
[220]	ἐχόντων ἐν ἄκροις ἄγκιστρα καὶ	τῶν	τριοδόντων, πᾶν ἀγκιστρευτικόν. (Θεαίτητος) Λέγεται
[252]	βουλόμενος ὀρθῶς ἀποκρίνεσθαι τὸ λοιπὸν	τῶν	τριῶν θήσει. (Θεαίτητος) Κομιδῇ μὲν
[218]	(Ξένος) Βούλει δῆτα περί τινος	τῶν	φαύλων μετιόντες πειραθῶμεν παράδειγμα αὐτὸ
[228]	λύπαις καὶ πάντα ἀλλήλοις ταῦτα	τῶν	φλαύρως ἐχόντων οὐκ ᾐσθήμεθα διαφερόμενα;
[241]	ἐὰν αὐτὸν διερευνῶμεν ἐν τῇ	τῶν	ψευδουργῶν καὶ γοήτων τέχνῃ τιθέντες,
[252]	τῶν τὸ πᾶν κινούντων καὶ	τῶν	ὡς ἓν ἱστάντων καὶ ὅσοι
[234]	πραγμάτων τῆς ἀληθείας ἀφεστῶτας διὰ	τῶν	ὤτων τοῖς λόγοις γοητεύειν, δεικνύντας