Page
[254]	εἰ μὴ πάσῃ σαφηνείᾳ δυνάμεθα	λαβεῖν,	ἀλλ' οὖν λόγου γε ἐνδεεῖς
[263]	Ὧδ' εἴσῃ ῥᾷον, ἂν πρῶτον	λάβῃς	αὐτὰ τί ποτ' ἔστιν (καὶ
[238]	καὶ τῇ διανοίᾳ τὸ παράπαν	λάβοι	τὰ μὴ ὄντα ἢ τὸ
[236]	καλῷ, δύναμιν δὲ εἴ τις	λάβοι	τὰ τηλικαῦτα ἱκανῶς ὁρᾶν, μηδ'
[261]	καὶ δόξαν, καθάπερ ἐῤῥήθη νυνδή,	λάβωμεν,	ἵνα ἐναργέστερον ἀπολογισώμεθα πότερον αὐτῶν
[246]	τοίνυν τοῖν γενοῖν κατὰ μέρος	λάβωμεν	λόγον ὑπὲρ ἧς τίθενται τῆς
[233]	ὀρθότατα περὶ αὐτῶν εἰρῆσθαι. (Ξένος)	Λάβωμεν	τοίνυν σαφέστερόν τι παράδειγμα περὶ
[266]	τε καὶ ἀλλότριον περὶ τὰ	λαμπρὰ	καὶ λεῖα εἰς ἓν συνελθὸν
[254]	λογισμῶν προσκείμενος ἰδέᾳ, διὰ τὸ	λαμπρὸν	αὖ τῆς χώρας οὐδαμῶς εὐπετὴς
[234]	παίδων, πόῤῥωθεν τὰ γεγραμμένα ἐπιδεικνύς,	λανθάνειν	ὡς ὅτιπερ ἂν βουληθῇ δρᾶν,
[255]	θάτερον ὡς ἐκείνων τι προσαγορεύοντες	λανθάνομεν	ἡμᾶς αὐτούς; (Θεαίτητος) Ἴσως. (Ξένος)
[257]	(Ξένος) Ἴθι νυν τόδε μοι	λέγε.	(Θεαίτητος) Τὸ ποῖον; (Ξένος) Ἄλλο
[238]	οὖσα τυγχάνει. (Θεαίτητος) Πῶς φῄς;	λέγε	καὶ μηδὲν ἀποκνήσῃς. (Ξένος) Τῷ
[247]	ὄν. (Θεαίτητος) Τὸ ποῖον δή;	λέγε,	καὶ τάχα εἰσόμεθα. (Ξένος) Λέγω
[242]	σε σμικρόν τι παραιτήσομαι. (Θεαίτητος)	Λέγε	μόνον. (Ξένος) Εἶπόν που νυνδὴ
[225]	αὐτὴν δίχα. (Θεαίτητος) Καθ' ὁποῖα	λέγε.	(Ξένος) Τὸ μὲν ἁμιλλητικὸν αὐτῆς
[267]	δι' ἃ δέ, σκόπει. (Θεαίτητος)	Λέγε.	(Ξένος) Τῶν μιμουμένων οἱ μὲν
[266]	ἡ ποιητικὴ διχῇ διαιρεῖται. (Θεαίτητος)	Λέγε	ὅπῃ ἑκατέρα αὖθις. (Ξένος) Ἡμεῖς
[219]	μὴ οὐ τέμνειν διχῇ. (Θεαίτητος)	Λέγε	ὅπῃ. (Ξένος) Τὸ μὲν ἀψύχου
[240]	ἐπὶ πᾶσιν ὡς ἓν ὄν.	λέγε	οὖν καὶ ἀμύνου μηδὲν ὑποχωρῶν
[238]	μὴ ὂν χωρὶς ἀριθμοῦ; (Θεαίτητος)	Λέγε	πῇ; (Ξένος) Μὴ ὄντα μὲν
[235]	οὖν τοῦ σοφιστοῦ τόδε μοι	λέγε·	πότερον ἤδη τοῦτο (σαφές, ὅτι
[219]	τῇδε ἀρχώμεθα αὐτοῦ. καί μοι	λέγε·	πότερον ὡς τεχνίτην αὐτὸν ἤ
[242]	ὁμολογῶμεν ὡς εὐκρινῶς ἔχοντες. (Θεαίτητος)	Λέγε	σαφέστερον ὃ λέγεις. (Ξένος) Εὐκόλως
[226]	δὲ χεῖρον ἀποβαλλούσης ἔχω. (Θεαίτητος)	Λέγε	τί. (Ξένος) Πᾶσα ἡ τοιαύτη
[237]	χρὴ δρᾶν ταῦτα. καί μοι	λέγε·	τὸ μηδαμῶς ὂν τολμῶμέν που
[226]	μεταθέοντας ἴχνος αὐτοῦ. καί μοι	λέγε·	τῶν οἰκετικῶν ὀνομάτων καλοῦμεν ἄττα
[258]	ὁδοῦ διζήσιος εἶργε νόημα. (Θεαίτητος)	Λέγει	γὰρ οὖν οὕτως. (Ξένος) Ἡμεῖς
[263]	που, τὸν δὲ ἀληθῆ. (Ξένος)	Λέγει	δὲ αὐτῶν ὁ μὲν ἀληθὴς
[241]	ὁμολογηθέντα; μανθάνομεν, ὦ Θεαίτητε, ἃ	λέγει;	(Θεαίτητος) Πῶς γὰρ οὐ μανθάνομεν
[263]	μὴ ὄντ' ἄρα ὡς ὄντα	λέγει.	(Θεαίτητος) Σχεδόν. (Ξένος) Ὄντων δέ
[244]	ὅλον ἐστίν, ὥσπερ καὶ Παρμενίδης	λέγει,	Πάντοθεν εὐκύκλου σφαίρης ἐναλίγκιον ὄγκῳ,
[244]	τοὔνομα τοῦ πράγματος ἕτερον δύο	λέγει	πού τινε. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος)
[238]	τὸ δὲ ἔτι μείζω τινὰ	λέγειν	ἄλλην ἔχομεν; (Θεαίτητος) Τίνα δή;
[251]	δήπου χαίρουσιν οὐκ ἐῶντες ἀγαθὸν	λέγειν	(ἄνθρωπον, ἀλλὰ τὸ μὲν ἀγαθὸν
[247]	ἐν τῷ παρόντι τούτου βέλτιον	λέγειν,	δέχονται τοῦτο. ~(Ξένος) Καλῶς· ἴσως
[251]	(Ξένος) Καὶ τιθῶμέν γε αὐτοὺς	λέγειν,	εἰ βούλει, πρῶτον μηδενὶ μηδὲν
[244]	τοὔνομα, ἢ μηδενὸς ὄνομα ἀναγκασθήσεται	λέγειν,	εἰ δέ τινος αὐτὸ φήσει,
[225]	ἀμφισβητοῦν, ἆρ' οὐκ ἐριστικὸν αὖ	λέγειν	εἰθίσμεθα; (Θεαίτητος) Πῶς γὰρ οὔ;
[236]	Ὅπως γὰρ εἰπόντα χρὴ ψευδῆ	λέγειν	ἢ δοξάζειν ὄντως εἶναι, ~καὶ
[241]	οὐ μανθάνομεν ὅτι τἀναντία φήσει	λέγειν	ἡμᾶς τοῖς νυνδή, ψευδῆ τολμήσαντας
[249]	περὶ αὐτοῦ, φαινόμεθα δέ τι	λέγειν	ἡμῖν αὐτοῖς; (Θεαίτητος) Ἐμοὶ γοῦν·
[241]	τά γ' ἐναντία ἀναγκαζόμενος αὑτῷ	λέγειν.	(Θεαίτητος) Ἀληθέστατα. ~(Ξένος) Διὰ ταῦτα
[249]	τε καὶ τὸ πᾶν συναμφότερα	λέγειν.	(Θεαίτητος) ἀληθέστατα. (Ξένος) Τί οὖν;
[237]	ἀναγκαιότατον, ὡς ἔοικε, παντάπασι μηδὲν	λέγειν.	(Θεαίτητος) Ἀναγκαιότατον μὲν οὖν. (Ξένος)
[223]	(Ξένος) Τίνι δὴ τούτῳ; πειρῶ	λέγειν.	(Θεαίτητος) Δῆλον δή· τὸν γὰρ
[237]	τι λέγοντα ἕν γέ τι	λέγειν;	(Θεαίτητος) Οὕτως. (Ξένος) Ἑνὸς γὰρ
[238]	αὐτὸν αὑτῷ περὶ ἐκεῖνο ἀναγκάζεσθαι	λέγειν;	(Θεαίτητος) Πῶς φῄς; εἰπὲ ἔτι
[230]	ἂν οἴηταί τίς τι πέρι	λέγειν	λέγων μηδέν· εἶθ' ἅτε πλανωμένων
[236]	εἶναι δὲ μή, καὶ τὸ	λέγειν	μὲν ἄττα, ἀληθῆ δὲ μή,
[237]	τοῦτο συγχωρητέον, τὸ τὸν τοιοῦτον	λέγειν	μέν (τι) λέγειν μέντοι μηδέν,
[237]	τὸν τοιοῦτον λέγειν μέν (τι)	λέγειν	μέντοι μηδέν, ἀλλ' οὐδὲ λέγειν
[233]	(Ξένος) Εἴ τις φαίη μὴ	λέγειν	μηδ' ἀντιλέγειν, ἀλλὰ ποιεῖν καὶ
[260]	παράπαν, οὐδὲν ἂν ἔτι που	λέγειν	οἷοί τ' ἦμεν. (Ἀφῃρέθημεν δ'
[224]	δὲ περὶ ταῦτα σὺ προθυμήθητι	λέγειν	ὄνομα. (Θεαίτητος) Καὶ τί τις
[258]	ἐλλειπόμενον, καὶ δεῖ θαῤῥοῦντα ἤδη	λέγειν	ὅτι τὸ μὴ ὂν βεβαίως
[260]	ὂν οὔτε διανοεῖσθαί τινα οὔτε	λέγειν·	οὐσίας γὰρ οὐδὲν οὐδαμῇ τὸ
[262]	τὰ ῥήματα τοῖς ὀνόμασι. Διὸ	λέγειν	τε αὐτὸν ἀλλ' οὐ μόνον
[225]	σχεδὸν εἰκὸς καὶ πρέπον ὄνομα	λέγειν	τι τοιοῦτον τιθεμένους οἷον βιαστικόν.
[260]	τὰ μὴ ὄντα δοξάζειν ἢ	λέγειν,	τοῦτ' ἔστι που τὸ ψεῦδος
[237]	λέγειν μέντοι μηδέν, ἀλλ' οὐδὲ	λέγειν	φατέον, ὅς γ' ἂν ἐπιχειρῇ
[248]	τί τοῦθ' ὑμᾶς ἐπ' ἀμφοῖν	λέγειν	φῶμεν; ἆρ' οὐ τὸ νυνδὴ
[258]	τὸ μὴ ὂν ἀποφαινόμενοι τολμῶμεν	λέγειν	ὡς ἔστιν. Ἡμεῖς γὰρ περὶ
[242]	ὅτι συμπλέκειν (ἀσφαλέστατον ἀμφότερα καὶ	λέγειν	ὡς τὸ ὂν πολλά τε
[237]	λέγομεν ἑκάστοτε· μόνον γὰρ αὐτὸ	λέγειν,	ὥσπερ γυμνὸν καὶ ἀπηρημωμένον ἀπὸ
[238]	ἐπιχειρεῖν μὴ ὄντι προσαρμόττειν. (Θεαίτητος)	Λέγεις	ἀληθέστατα. (Ξένος) Συννοεῖς οὖν ὡς
[264]	μηδέποτε μηδαμοῦ ψεῦδος εἶναι. (Θεαίτητος)	Λέγεις	ἀληθῆ. (Ξένος) Νῦν δέ γ'
[250]	καὶ στάσιν ἆρ' οὐκ ἐναντιώτατα	λέγεις	ἀλλήλοις; (Θεαίτητος) Πῶς γὰρ οὔ;
[240]	πῶς; (Θεαίτητος) Οὕτως· τἀναντία. (Ξένος)	Λέγεις	ἄρα τὰ μὴ ὄντα δοξάζειν
[222]	ἄνθρωπον ἄγριον, εἴτε ἥμερον μὲν	λέγεις	αὖ τὸν ἄνθρωπον, ἀνθρώπων δὲ
[261]	δ' ἐπεί, ὠγαθέ, τοῦτο ὃ	λέγεις	διαπεπέρανται, τό τοι μέγιστον ἡμῖν
[235]	καὶ ἐπὶ πάντα μέθοδον. (Θεαίτητος)	Λέγεις	εὖ, καὶ ταῦτα ταύτῃ ποιητέον.
[243]	νῦν σκεπτέον. (Θεαίτητος) Τίνος δὴ	λέγεις;	ἢ δῆλον ὅτι τὸ ὂν
[261]	δ' οὔ. (Ξένος) Τὸ τοιόνδε	λέγεις	ἴσως, ὅτι τὰ μὲν ἐφεξῆς
[255]	τοῦτο ὅπερ ἐστὶν εἶναι. (Θεαίτητος)	Λέγεις	καθάπερ ἔχει. (Ξένος) Πέμπτον δὴ
[220]	τὸ δὲ πληγῇ. (Θεαίτητος) Πῶς	λέγεις,	καὶ πῇ διαιρούμενος ἑκάτερον; (Ξένος)
[218]	πολλὰ οὐκ ἄηθες. (Ξένος) Εὖ	λέγεις,	καὶ ταῦτα μὲν ἰδίᾳ βουλεύσῃ
[243]	οὐ δύο εἴτην. (Θεαίτητος) Ἀληθῆ	λέγεις.	(Ξένος) Ἀλλ' ἆρά γε τὰ
[233]	ζῷα καὶ δένδρα. (Θεαίτητος) Πῶς	λέγεις;	(Ξένος) Εἴ τις ἐμὲ καὶ
[242]	ἔχοντες. (Θεαίτητος) Λέγε σαφέστερον ὃ	λέγεις.	(Ξένος) Εὐκόλως μοι δοκεῖ Παρμενίδης
[251]	τὰ συμβαίνοντα ἐσκέψω; (Θεαίτητος) Καλῶς	λέγεις.	(Ξένος) Καὶ τιθῶμέν γε αὐτοὺς
[235]	δίελε ἡμῖν τίνε τὼ δύο	λέγεις.	(Ξένος) Μίαν μὲν τὴν εἰκαστικὴν
[251]	πολλοῖς ὀνόμασι λέγομεν. (Θεαίτητος) Ἀληθῆ	λέγεις.	(Ξένος) Ὅθεν γε οἶμαι τοῖς
[262]	σμικρότατος. (Θεαίτητος) Πῶς ἄρ' ὧδε	λέγεις;	(Ξένος) Ὅταν εἴπῃ τις· ἄνθρωπος
[240]	τὸ ποῖόν τι φοβούμενος οὕτω	λέγεις;	(Ξένος) Ὅταν περὶ τὸ φάντασμα
[243]	σφέτερον αὐτῶν ἕκαστοι. (Θεαίτητος) Πῶς	λέγεις;	(Ξένος) Ὅταν τις αὐτῶν φθέγξηται
[224]	ἂν λεγόμενον παρασχεῖν. (Θεαίτητος) Ἀληθέστατα	λέγεις.	(Ξένος) Οὐκοῦν καὶ τὸν μαθήματα
[247]	ἐστίν. (Θεαίτητος) Σχεδὸν οἷα διανοοῦνται	λέγεις.	(Ξένος) Πάλιν τοίνυν ἀνερωτῶμεν αὐτούς·
[231]	μάλιστα ἐπιθετέον αὐτῷ. (Θεαίτητος) Καλῶς	λέγεις.	(Ξένος) Πρῶτον δὴ στάντες οἷον
[222]	τούτοις θρέμματα χειρωσόμενος. (Θεαίτητος) Πῶς	λέγεις;	(Ξένος) Τῆς πεζῆς θήρας γίγνεσθον
[253]	ἀνηυρηκέναι τὸν φιλόσοφον; (Θεαίτητος) Πῶς	λέγεις;	(Ξένος) Τὸ κατὰ γένη διαιρεῖσθαι
[223]	νομίσματος ἀλλάττεται; (Θεαίτητος) Πῶς τοῦτο	λέγεις;	(Ξένος) Τὸ περὶ τὴν ψυχὴν
[222]	θηρευθεῖσι δῶρα προσεπιδιδόασιν. (Θεαίτητος) Ἀληθέστατα	λέγεις.	(Ξένος) Τοῦτο μὲν τοίνυν ἐρωτικῆς
[252]	περιφέροντες ἀεὶ πορεύονται. (Θεαίτητος) Κομιδῇ	λέγεις	ὅμοιόν τε καὶ ἀληθές. (Ξένος)
[268]	προσδιαλεγόμενον ἐναντιολογεῖν αὐτὸν αὑτῷ. (Θεαίτητος)	Λέγεις	ὀρθότατα. (Ξένος) Τίνα οὖν ἀποφαινώμεθα
[233]	ποῖον, καὶ πρὸς τί μάλιστα	λέγεις;	οὐ γάρ που κατανοῶ τὸ
[245]	προβέβληκας αἵρεσιν. (Ξένος) Ἀληθέστατα μέντοι	λέγεις.	πεπονθός τε γὰρ τὸ ὂν
[234]	σμικροῦ νομίσματος ἀποδίδοται. (Θεαίτητος) Παιδιὰν	λέγεις	τινά. (Ξένος) Τί δέ; Τὴν
[240]	Οὐκ ὄντως (οὐκ) ὂν ἄρα	λέγεις	τὸ ἐοικός, εἴπερ αὐτό γε
[240]	ἕτερον τοιοῦτον; (Ξένος) Ἕτερον δὲ	λέγεις	τοιοῦτον ἀληθινόν, ἢ ἐπὶ τίνι
[221]	Οὐδαμῶς ἰδιώτην· μανθάνω γὰρ ὃ	λέγεις,	ὡς παντὸς δεῖ τοιοῦτος εἶναι
[221]	φήσομεν, ὦ Θεαίτητε, δεῖν τοὔνομα	λέγεσθαι;	(Θεαίτητος) Δοκῶ μέν, ὅπερ ἄρτι
[255]	τὰ δὲ πρὸς ἄλλα ἀεὶ	λέγεσθαι.	(Θεαίτητος) Τί δ' οὔ; (Ξένος)
[234]	πάντων, ὥστε ποιεῖν ἀληθῆ δοκεῖν	λέγεσθαι	καὶ τὸν λέγοντα δὴ σοφώτατον
[231]	ἡ γένει γενναία σοφιστική. (Θεαίτητος)	Λεγέσθω	μέν· ἀπορῶ δὲ ἔγωγε ἤδη
[231]	παραφανέντι μηδὲν ἄλλ' ἡμῖν εἶναι	λεγέσθω	πλὴν ἡ γένει γενναία σοφιστική.
[226]	παρὰ πάντων καθαρμός τις. (Θεαίτητος)	Λέγεται	γὰρ οὖν. (Ξένος) Οὐκοῦν τό
[220]	λέγεταί πού τις ὀρνιθευτική. (Θεαίτητος)	Λέγεται	γὰρ οὖν. (Ξένος) Τοῦ δὲ
[220]	τῶν τριοδόντων, πᾶν ἀγκιστρευτικόν. (Θεαίτητος)	Λέγεται	γὰρ οὖν. (Ξένος) Τοῦ τοίνυν
[225]	ἐμὴν οὐχ ἕτερον ἀδολεσχικοῦ. (Θεαίτητος)	Λέγεται	γὰρ οὖν οὕτω πως. (Ξένος)
[232]	ἱκανοὺς ποιοῦσι τοῦτο δρᾶν; (Θεαίτητος)	Λέγεται	γοῦν δὴ περὶ αὐτῶν ταῦτα.
[256]	ἀλλ' ἕτερον, ὥστε ὀρθῶς αὖ	λέγεται	πάλιν οὐ ταὐτόν. (Θεαίτητος) Πάνυ
[226]	τοιαύτη διάκρισις, ὡς ἐγὼ συννοῶ,	λέγεται	παρὰ πάντων καθαρμός τις. (Θεαίτητος)
[220]	γένους πᾶσα ἡμῖν ἡ θήρα	λέγεταί	πού τις ὀρνιθευτική. (Θεαίτητος) Λέγεται
[266]	ὅσα μεθ' ἡμέραν φαντάσματα αὐτοφυῆ	λέγεται,	σκιὰ μὲν ὅταν ἐν τῷ
[226]	(Ξένος) Ὁρᾷς οὖν ὡς ἀληθῆ	λέγεται	τὸ ποικίλον εἶναι τοῦτο τὸ
[248]	δὲ οὐσίαν χωρίς που διελόμενοι	λέγετε;	ἦ γάρ; (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος)
[243]	θάτερον ὂν ἀμφότερα ὁμοίως εἶναι	λέγετε·	σχεδὸν γὰρ ἂν ἀμφοτέρως ἕν,
[239]	τῶν λόγων, ὅταν ὡς βλέποντι	λέγῃς	αὐτῷ, ~προσποιούμενος οὔτε κάτοπτρα (οὔτε
[239]	ἐὰν ἐν κατόπτροις ἢ πλάσμασι	λέγῃς	τι, καταγελάσεταί σου τῶν λόγων,
[262]	(Ξένος) Οὐκοῦν καὶ πάλιν ὅταν	λέγηται	λέων” ἔλαφος” ἵππος, ὅσα τε
[257]	Οὐκ ἄρ' ἐναντίον ὅταν ἀπόφασις	λέγηται	σημαίνειν, συγχωρησόμεθα, τοσοῦτον δὲ μόνον,
[232]	καὶ οὐσίας πέρι κατὰ πάντων	λέγηταί	τι, σύνισμεν ὡς αὐτοί τε
[239]	ἐμέ γε τί τις ἂν	λέγοι;	καὶ γὰρ πάλαι καὶ τὰ
[252]	ἐὰν ἀεί, κατὰ πάντα ταῦτα	λέγοιεν	ἂν οὐδέν, εἴπερ μηδεμία ἔστι
[248]	τἀναντία γὰρ ἂν τοῖς ἔμπροσθεν	λέγοιεν.	(Ξένος) Μανθάνω· τόδε γε, ὡς
[266]	δ' ὑπολοίπω σχεδὸν μάλιστ' ἂν	λεγοίσθην	εἰδωλοποιικώ· καὶ κατὰ ταῦτα δὴ
[224]	οὐ τὸ μὲν ἐπιδεικτικὴ δικαιότατα	λέγοιτ'	ἄν, τὸ δὲ γελοίῳ μὲν
[244]	φήσομεν, κἂν οὕτω τὰ δύο	λέγοιτ'	ἂν σαφέστατα ἕν. (Θεαίτητος) Ὀρθότατα
[220]	ἆρ' οὐ διπλοῦν εἶδος ἂν	λέγοιτο	ἐν δίκῃ, τὸ μὲν πεζοῦ
[251]	δὴ τί; παράδειγμα εἰπέ. (Ξένος)	Λέγομεν	ἄνθρωπον δήπου πόλλ' ἄττα ἐπονομάζοντες,
[240]	(οὐκ) ὄντως ἐστὶν ὄντως ἣν	λέγομεν	εἰκόνα; (Θεαίτητος) Κινδυνεύει τοιαύτην τινὰ
[258]	ἐναντίου τινὸς αὐτῷ χαίρειν πάλαι	λέγομεν,	~(εἴτ' ἔστιν εἴτε μή, λόγον
[237]	τὶ” τοῦτο (ῥῆμα) ἐπ' ὄντι	λέγομεν	ἑκάστοτε· μόνον γὰρ αὐτὸ λέγειν,
[259]	πεισάτω τις ὡς οὐ καλῶς	λέγομεν	ἐλέγξας, ἢ μέχριπερ ἂν ἀδυνατῇ,
[251]	αὐτὸ πολλὰ καὶ πολλοῖς ὀνόμασι	λέγομεν.	(Θεαίτητος) Ἀληθῆ λέγεις. (Ξένος) Ὅθεν
[262]	πράξεσιν ὂν δήλωμα ῥῆμά που	λέγομεν.	(Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Τὸ δέ
[255]	παντάπασιν ἕτερον στάσεως. ἢ πῶς	λέγομεν;	(Θεαίτητος) Οὕτως. (Ξένος) Οὐ στάσις
[226]	Τὰ τοιάδε, οἷον διηθεῖν τε	λέγομεν	καὶ διαττᾶν καὶ βράττειν καὶ
[229]	Τὸ ποῖον δὴ τούτων ἑκάτερον	λέγομεν;	(Ξένος) Τὸ μὲν ἀρχαιοπρεπές τι
[256]	μέθεξιν ταὐτοῦ πρὸς ἑαυτὴν οὕτω	λέγομεν,	ὅταν δὲ μὴ ταὐτόν, διὰ
[259]	λεκτέον καὶ ἐκείνῳ καθάπερ ἡμεῖς	λέγομεν,	ὅτι συμμείγνυταί τε ἀλλήλοις τὰ
[249]	ταῦτα μὲν ἀμφότερα ἐνόντ' αὐτῷ	λέγομεν,	οὐ μὴν ἐν ψυχῇ γε
[239]	τί ποτε τὸ παράπαν εἴδωλον	λέγομεν.	Σκοπεῖν οὖν, ὦ Θεαίτητε, χρὴ
[264]	διανοίας ἀποτελεύτησις, φαίνεται” δὲ ὃ	λέγομεν	σύμμειξις αἰσθήσεως καὶ δόξης, ἀνάγκη
[227]	Πονηρίαν ἕτερον ἀρετῆς ἐν ψυχῇ	λέγομέν	τι; (Θεαίτητος) Πῶς γὰρ οὔ;
[257]	ὡς ἔοικεν, οὐκ ἐναντίον τι	λέγομεν	τοῦ ὄντος ἀλλ' ἕτερον μόνον.
[261]	ἴσως, ὅτι τὰ μὲν ἐφεξῆς	λεγόμενα	(καὶ δηλοῦντά τι συναρμόττει, τὰ
[263]	Ὀρθότατα. (Ξένος) Περὶ δὴ σοῦ	λεγόμενα,	λεγόμενα> μέντοι θάτερα ὡς τὰ
[263]	(Ξένος) Περὶ δὴ σοῦ λεγόμενα,	λεγόμενα>	μέντοι θάτερα ὡς τὰ αὐτὰ
[244]	μὴ δοξάζωμεν μανθάνειν μὲν τὰ	λεγόμενα	παρ' ὑμῶν, τὸ δὲ (τούτου
[234]	τοῖς λόγοις γοητεύειν, δεικνύντας εἴδωλα	λεγόμενα	περὶ πάντων, ὥστε ποιεῖν ἀληθῆ
[265]	Ἀλλὰ θήσω τὰ μὲν φύσει	λεγόμενα	ποιεῖσθαι θείᾳ τέχνῃ, τὰ δ'
[262]	ἐβουλόμην εἰπεῖν, ὅτι συνεχῶς ὧδε	λεγόμενα	ταῦτα οὐκ ἔστι λόγος. (Θεαίτητος)
[257]	διὸ πολλαὶ τέχναι τ' εἰσὶ	λεγόμεναι	καὶ ἐπιστῆμαι. (Θεαίτητος) Πάνυ μὲν
[246]	δὲ ἐκείνων σώματα καὶ τὴν	λεγομένην	ὑπ' αὐτῶν ἀλήθειαν (κατὰ σμικρὰ
[259]	ταῦτα ἐάσαντα ὡς δυνατὰ τοῖς	λεγομένοις	οἷόν τ' εἶναι καθ' ἕκαστον
[241]	γὰρ οὐ φαίνεται καὶ τὸ	λεγόμενον	δὴ τοῦτο τυφλῷ; (τούτων γὰρ
[261]	που, τὸ κατὰ (τὴν παροιμίαν	λεγόμενον,	ὅ γε τοιοῦτος ἄν ποτε
[252]	δέονται τῶν ἐξελεγξόντων, ἀλλὰ τὸ	λεγόμενον	οἴκοθεν τὸν πολέμιον καὶ ἐναντιωσόμενον
[226]	τοῦτο τὸ θηρίον καὶ τὸ	λεγόμενον	οὐ τῇ ἑτέρᾳ ληπτόν; (Θεαίτητος)
[224]	ποτῶν πράσεως ἔμπορον ὀρθῶς ἂν	λεγόμενον	παρασχεῖν. (Θεαίτητος) Ἀληθέστατα λέγεις. (Ξένος)
[226]	μὲν τοίνυν ὄνομα οὐκ ἔχω	λεγόμενον·	τῆς δὲ καταλειπούσης μὲν τὸ
[254]	πολλοῖς, ἀλλὰ προελόμενοι τῶν μεγίστων	λεγομένων	ἄττα, πρῶτον μὲν ποῖα ἕκαστά
[262]	ἐξ ὀνομάτων μὲν μόνων συνεχῶς	λεγομένων	οὐκ ἔστι ποτὲ λόγος, οὐδ'
[237]	Τὸν δὲ δὴ μὴ τὶ	λέγοντα	ἀναγκαιότατον, ὡς ἔοικε, παντάπασι μηδὲν
[234]	ἀληθῆ δοκεῖν λέγεσθαι καὶ τὸν	λέγοντα	δὴ σοφώτατον πάντων ἅπαντ' εἶναι;
[237]	σύμφης, ὡς ἀνάγκη τόν τι	λέγοντα	ἕν γέ τι λέγειν; (Θεαίτητος)
[231]	τί χρή ποτε ὡς ἀληθῆ	λέγοντα	καὶ διισχυριζόμενον εἰπεῖν ὄντως εἶναι
[245]	ἱκανῶς ἐχέτω· τοὺς δὲ ἄλλως	λέγοντας	αὖ θεατέον, ~ἵν' ἐκ πάντων
[250]	ἅπερ αὐτοὶ τότε ἠρωτῶμεν τοὺς	λέγοντας	εἶναι τὸ πᾶν θερμὸν καὶ
[255]	πάλιν καὶ στάσιν ἀμφότερα εἶναι	λέγοντες	(ἀμφότερα οὕτως αὐτὰ ταὐτὸν ὡς
[243]	(ἄρα τοῦτ' ἐπ' ἀμφοῖν φθέγγεσθε,	λέγοντες	ἄμφω καὶ ἑκάτερον εἶναι; τί
[243]	δεῖν διερευνήσασθαι τί ποθ' οἱ	λέγοντες	αὐτὸ δηλοῦν ἡγοῦνται; (Ξένος) Κατὰ
[227]	κακίας ἀφαίρεσίν τινα, καθαρμὸν αὐτὸν	λέγοντες	ἐν μέλει φθεγξόμεθα. (Θεαίτητος) Καὶ
[222]	ἡμεροθηρικὴν εἴπωμεν. (Θεαίτητος) Κατὰ τί	λέγοντες;	(Ξένος) Τὴν μὲν λῃστικὴν καὶ
[252]	προσάπτουσιν, οἱ μὲν ὄντως κινεῖσθαι	λέγοντες,	οἱ δὲ ὄντως ἑστηκότ' εἶναι.
[228]	καὶ νόσον τῆς ψυχῆς πονηρίαν	λέγοντες	ὀρθῶς ἐροῦμεν. (Θεαίτητος) Ὀρθότατα μὲν
[244]	γίγνηται πᾶν τοὐναντίον. Ταῦτα δὴ	λέγοντές	τε καὶ ἀξιοῦντες παρά τε
[224]	ἴθι δὴ νῦν συναγάγωμεν αὐτὸ	λέγοντες	ὡς τὸ τῆς κτητικῆς, μεταβλητικῆς,
[245]	τινὲ εἴτε ἓν μόνον εἶναι	λέγοντι.	(Θεαίτητος) Δηλοῖ σχεδὸν καὶ τὰ
[239]	ὄντος ἔλεγχον. ὥστε ἐν ἔμοιγε	λέγοντι,	καθάπερ εἶπον, μὴ σκοπῶμεν τὴν
[234]	(Ξένος) Τί δέ; Τὴν τοῦ	λέγοντος	ὅτι πάντα οἶδε καὶ ταῦτα
[244]	τὸ παράπαν γε ἀποδέχεσθαί του	λέγοντος	ὡς (ἔστιν ὄνομά τι, λόγον
[244]	Παρὰ τῶν ἓν τὸ πᾶν	λεγόντων	ἆρ' οὐ πευστέον εἰς δύναμιν
[246]	ἀφερμήνευε. (Θεαίτητος) Ταῦτ' ἔσται. (Ξένος)	Λεγόντων	δὴ θνητὸν ζῷον εἴ φασιν
[249]	ἢ καὶ τὰ πολλὰ (εἴδη	λεγόντων	τὸ πᾶν ἑστηκὸς ἀποδέχεσθαι, τῶν
[248]	συνήθειαν. (Θεαίτητος) Τίν' οὖν δὴ	λέγουσι	λόγον; (Ξένος) Οὐ συγχωροῦσιν ἡμῖν
[248]	δύναμιν ἁρμόττειν φασίν. (Θεαίτητος) Οὐκοῦν	λέγουσί	τι; (Ξένος) Πρὸς ὅ γε
[244]	πευστέον εἰς δύναμιν τί ποτε	λέγουσι	τὸ ὄν; (Θεαίτητος) Πῶς γὰρ
[244]	τῶν ἄλλων ὅσοι πλεῖον ἑνὸς	λέγουσι	τὸ πᾶν εἶναι, μῶν, ὦ
[247]	εἰς ὃ βλέποντες ἀμφότερα εἶναι	λέγουσι,	τοῦτο αὐτοῖς ῥητέον. Τάχ' οὖν
[243]	τι πρὸς θεῶν συνίης ὅτι	λέγουσιν;	ἐγὼ μὲν γὰρ ὅτε μὲν
[243]	γὰρ φροντίσαντες εἴτ' ἐπακολουθοῦμεν αὐτοῖς	λέγουσιν	(εἴτε ἀπολειπόμεθα, περαίνουσι τὸ σφέτερον
[247]	τῶν τοιούτων; μῶν σῶμά τι	λέγουσιν	ἴσχειν; (Θεαίτητος) Τοῦτο οὐκέτι κατὰ
[248]	(Ξένος) Πρὸς δὴ ταῦτα τόδε	λέγουσιν,	ὅτι γενέσει μὲν μέτεστι τοῦ
[254]	πῃ (παρεικάθῃ τὸ μὴ ὂν	λέγουσιν	ὡς ἔστιν ὄντως μὴ ὂν
[243]	πόδα γε, ὦ Θεαίτητε, ὑπέλαβες.	Λέγω	γὰρ δὴ ταύτῃ δεῖν ποιεῖσθαι
[247]	λέγε, καὶ τάχα εἰσόμεθα. (Ξένος)	Λέγω	δὴ τὸ καὶ ὁποιανοῦν (τινα)
[222]	ζῷον, θήραν τε ἀνθρώπων εἶναι	λέγω.	(Ξένος) Διττὴν τοίνυν καὶ τὴν
[233]	(Θεαίτητος) Οὐ γὰρ οὖν. (Ξένος)	Λέγω	τοίνυν σὲ καὶ ἐμὲ τῶν
[238]	(Ξένος) Μὴ ὄντα μὲν ἐπειδὰν	λέγωμεν,	ἆρα οὐ πλῆθος (ἐπιχειροῦμεν ἀριθμοῦ
[222]	(Ξένος) Τῆς δὴ πιθανουργικῆς διττὰ	λέγωμεν	γένη. (Θεαίτητος) Ποῖα; (Ξένος) Τὸ
[251]	ἀμφοῖν ἅμα. (Θεαίτητος) Καλῶς. (Ξένος)	Λέγωμεν	δὴ καθ' ὅντινά ποτε τρόπον
[256]	(Θεαίτητος) Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος)	Λέγωμεν	δὴ πάλιν· ἡ κίνησίς ἐστιν
[224]	~(Ξένος) Μουσικήν τε τοίνυν συνάπασαν	λέγωμεν,	ἐκ πόλεως ἑκάστοτε εἰς πόλιν
[255]	μὲν οὖν. (Ξένος) Ὧδε δὴ	λέγωμεν	ἐπὶ τῶν πέντε καθ' ἓν
[256]	ἕτερον εἶναι τοῦ ὄντος διαμαχόμενοι	λέγωμεν;	(Θεαίτητος) Ἀδεέστατα μὲν οὖν. (Ξένος)
[255]	(Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Μὴ τοίνυν	λέγωμεν	κίνησίν γ' εἶναι ταὐτὸν ἢ
[257]	Τάχ' ἄν· ἀλλ' ὅπῃ δὴ	λέγωμεν;	(Ξένος) Ἔστι τῷ καλῷ τι
[250]	ὅταν κίνησιν καὶ στάσιν εἶναι	λέγωμεν.	(Ξένος) Οὐκ ἄρα κίνησις καὶ
[217]	αὐτά· ἢ πῶς, ὦ ξένε,	λέγωμεν;	(Ξένος) Οὕτως, ὦ Θεόδωρε. Φθόνος
[245]	καὶ ὅλον, ἢ παντάπασι μὴ	λέγωμεν	ὅλον εἶναι τὸ ὄν; (Θεαίτητος)
[223]	Τῆς τοίνυν ἀλλακτικῆς δύο εἴδη	λέγωμεν,	τὸ μὲν δωρητικόν, τὸ δὲ
[257]	(Ξένος) Ὁπόταν τὸ μὴ ὂν	λέγωμεν,	ὡς ἔοικεν, οὐκ ἐναντίον τι
[239]	δρᾶν τοῦτο ἐντυγχάνωμεν, μέχρι τούτου	λέγωμεν	ὡς παντὸς μᾶλλον πανούργως εἰς
[250]	γὰρ οὖν. (Ξένος) Ἆρα κινεῖσθαι	λέγων	ἀμφότερα καὶ ἑκάτερον, ὅταν εἶναι
[233]	ὢν δύναιτ' ἂν ὑγιές τι	λέγων	ἀντειπεῖν; (Θεαίτητος) Οὐδαμῶς. (Ξένος) Τί
[250]	Οὐδαμῶς. (Ξένος) Ἀλλ' ἑστάναι σημαίνεις	λέγων	αὐτὰ ἀμφότερα εἶναι; (Θεαίτητος) Καὶ
[241]	τε ἔσται περὶ λόγων ψευδῶν	λέγων	ἢ δόξης, εἴτε εἰδώλων εἴτε
[240]	Ἆρα τὸ ἀληθινὸν ὄντως ὂν	λέγων;	(Θεαίτητος) Οὕτως. (Ξένος) Τί δέ;
[239]	(Ξένος) Καὶ μὴν ἄλογόν γε	λέγων	καὶ ἄῤῥητον καὶ ἄφθεγκτον ὥς
[237]	ἀπεμαρτύρατο, πεζῇ τε ὧδε ἑκάστοτε	λέγων	καὶ μετὰ μέτρων- Οὐ γὰρ
[241]	ταὐτὰ νομισθήσεται (τά τε ὄντα	λέγων	μὴ εἶναι καὶ τὰ μὴ
[230]	οἴηταί τίς τι πέρι λέγειν	λέγων	μηδέν· εἶθ' ἅτε πλανωμένων τὰς
[238]	(Ξένος) Ἆρ' οὖν ἐψευσάμην ἄρτι	λέγων	τὴν μεγίστην ἀπορίαν ἐρεῖν αὐτοῦ
[234]	ποιήσειν φαίη- ~(Θεαίτητος) Τίνα δὴ	λέγων	τὴν ποίησιν; οὐ γὰρ δὴ
[217]	ἐπὶ σαυτοῦ μακρῷ λόγῳ διεξιέναι	λέγων	τοῦτο ὃ ἂν ἐνδείξασθαί τῳ
[243]	(Ξένος) Ὅταν τις αὐτῶν φθέγξηται	λέγων	ὡς ἔστιν ἢ γέγονεν ἢ
[242]	μόνον. (Ξένος) Εἶπόν που νυνδὴ	λέγων	ὡς πρὸς τὸν περὶ ταῦτ'
[266]	ἀλλότριον περὶ τὰ λαμπρὰ καὶ	λεῖα	εἰς ἓν συνελθὸν τῆς ἔμπροσθεν
[222]	τινας, πλούτου καὶ νεότητος οἷον	λειμῶνας	ἀφθόνους, τἀν τούτοις θρέμματα χειρωσόμενος.
[229]	τὸ δ' ἕτερον αὐτῆς μόριον	λειότερον.	(Θεαίτητος) Τὸ ποῖον δὴ τούτων
[227]	μὴν καθαρμός γ' ἦν τὸ	λείπειν	μὲν θάτερον, ἐκβάλλειν δὲ ὅσον
[259]	ἀπιστεῖ τις, σκεπτέον αὐτῷ καὶ	λεκτέον	βέλτιόν τι τῶν νῦν εἰρημένων·
[218]	πρὸς μὲν ταῦτα οὐδὲν ἔτι	λεκτέον	εἶναι, Θεαίτητε· πρὸς δὲ σὲ
[255]	Πέμπτον δὴ τὴν θατέρου φύσιν	λεκτέον	ἐν τοῖς (εἴδεσιν οὖσαν, ἐν
[248]	τι; (Ξένος) Πρὸς ὅ γε	λεκτέον	ἡμῖν ὅτι δεόμεθα παρ' αὐτῶν
[257]	αὐτὸ τῶν ἄλλων ἕτερον εἶναι	λεκτέον.	(Θεαίτητος) Ἀνάγκη. (Ξένος) Καὶ τὸ
[229]	ἄρα μέρει τῷ τοῦτο ἀπαλλάττοντι	λεκτέον;	(Θεαίτητος) Οἶμαι μὲν (οὖν) ὦ
[258]	καὶ τὸ μέγα αὐτὸ εἶναι	λεκτέον;	(Θεαίτητος) Ὁμοίως. (Ξένος) Οὐκοῦν καὶ
[259]	ἐλέγξας, ἢ μέχριπερ ἂν ἀδυνατῇ,	λεκτέον	καὶ ἐκείνῳ καθάπερ ἡμεῖς λέγομεν,
[267]	δὴ τοῦτόν γε ἕτερον ἐκείνου	λεκτέον	οἶμαι, τὸν ἀγνοοῦντα τοῦ γιγνώσκοντος.
[255]	δέ; Τὸ θάτερον ἆρα ἡμῖν	λεκτέον	πέμπτον; ἢ τοῦτο καὶ τὸ
[230]	ὦ Θεαίτητε, καὶ τὸν ἔλεγχον	λεκτέον	ὡς ἄρα μεγίστη καὶ κυριωτάτη
[249]	Ἐμοὶ γοῦν· ὅπῃ δ' αὖ	λελήθαμεν	οὕτως ἔχοντες, οὐ πάνυ συνίημι.
[216]	ἄγων κατὰ τὸν Ὁμήρου λόγον	λέληθας;	ὅς φησιν ἄλλους (τε θεοὺς
[228]	(Θεαίτητος) Κομιδῇ συγχωρητέον, ὃ νυνδὴ	λέξαντος	ἠμφεγνόησά σου, τὸ δύο εἶναι
[217]	τοῖσδε, ἄλλως τε καὶ σοῦ	λέξαντος	ὡς εἶπες, ~ἄξενόν τι καταφαίνεταί
[239]	γε δεῖν, εἴπερ ὀρθῶς τις	λέξει,	μήτε ὡς ἓν μήτε ὡς
[225]	οἰκείων γιγνόμενον, περὶ δὲ τὴν	λέξιν	τοῖς πολλοῖς τῶν ἀκουόντων οὐ
[258]	(Ξένος) Καὶ τἆλλα δὴ ταύτῃ	λέξομεν,	ἐπείπερ ἡ θατέρου φύσις ἐφάνη
[262]	αὐτοῖς. (Θεαίτητος) Δεῖ γοῦν. (Ξένος)	Λέξω	τοίνυν σοι λόγον συνθεὶς πρᾶγμα
[219]	τὰ μέρη τέχνη τις κτητικὴ	λεχθεῖσα	ἂν διαπρέψειεν. (Θεαίτητος) Ναί· πρέποι
[238]	θαυμάσιε, οὐκ ἐννοεῖς αὐτοῖς τοῖς	λεχθεῖσιν	ὅτι καὶ τὸν ἐλέγχοντα εἰς
[227]	τοῦτο ἐπάκουε (πειρώμενος αὖ τὸ	λεχθὲν	διχῇ τέμνειν. (Θεαίτητος) Καθ' ὁποῖ'
[267]	(Ξένος) Οὐκοῦν τό γε ἄρτι	λεχθὲν	εἰδότων ἦν μίμημα; τὸ γὰρ
[227]	οὐδὲν αὐτῇ διοίσει ποῖόν τι	λεχθὲν	εὐπρεπέστατον εἶναι δόξει· μόνον ἐχέτω
[261]	περὶ τὸν σοφιστὴν κατ' ἀρχὰς	λεχθέν,	ὅτι δυσθήρευτον εἴη τὸ γένος.
[246]	γεγονότας ἀποκρίνασθαί σοι, καὶ τὸ	λεχθὲν	παρ' αὐτῶν ἀφερμήνευε. (Θεαίτητος) Ταῦτ'
[226]	ὁμοίου. (Θεαίτητος) Σχεδὸν οὕτω νῦν	λεχθὲν	φαίνεται. (Ξένος) Τῆς μὲν τοίνυν
[226]	ἤρου; (Ξένος) Διαιρετικά που τὰ	λεχθέντα	εἴρηται σύμπαντα. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος)
[265]	εἴπερ μεμνήμεθα τὰ κατ' ἀρχὰς	λεχθέντα,	πᾶσαν ἔφαμεν εἶναι δύναμιν ἥτις
[262]	οὐδ' αὖ ῥημάτων χωρὶς ὀνομάτων	λεχθέντων.	(Θεαίτητος) Ταῦτ' οὐκ ἔμαθον. (Ξένος)
[251]	τὰ νῦν ὡς ἐν ἐρωτήσει	λεχθησόμενα.	(Θεαίτητος) Τὰ ποῖα δή; (Ξένος)
[262]	Οὐκοῦν καὶ πάλιν ὅταν λέγηται	λέων”	ἔλαφος” ἵππος, ὅσα τε ὀνόματα
[226]	τὸ λεγόμενον οὐ τῇ ἑτέρᾳ	ληπτόν;	(Θεαίτητος) Οὐκοῦν ἀμφοῖν χρή. (Ξένος)
[222]	τί λέγοντες; (Ξένος) Τὴν μὲν	λῃστικὴν	καὶ ἀνδραποδιστικὴν καὶ τυραννικὴν καὶ
[235]	ὑποδεχομένην αὐτὸν μοῖραν, ἕωσπερ ἂν	ληφθῇ.	Πάντως οὔτε οὗτος οὔτε ἄλλο
[268]	δῆλον ὅτι παρωνύμιον αὐτοῦ τι	λήψεται,	καὶ σχεδὸν ἤδη μεμάθηκα ὅτι
[267]	οὖν ὄνομα ἑκατέρῳ τις αὐτῶν	λήψεται	πρέπον; ἢ δῆλον δὴ χαλεπὸν
[246]	οὐσίας. (Θεαίτητος) Πῶς οὖν δὴ	ληψόμεθα;	(Ξένος) Παρὰ μὲν τῶν ἐν
[225]	(Θεαίτητος) Ἀληθῆ· κατὰ σμικρὰ γὰρ	λίαν	καὶ παντοδαπὰ διῄρηται. (Ξένος) Τὸ
[243]	(Θεαίτητος) Τὸ ποῖον; (Ξένος) Ὅτι	λίαν	τῶν πολλῶν ἡμῶν ὑπεριδόντες ὠλιγώρησαν·
[222]	θάλαττάν που καὶ ποταμοὺς καὶ	λίμνας,	τὰ ἐν τούτοις ζῷα θηρευσόμενος.
[265]	κοινὰ πάντα περιελόντες, ~τὴν οἰκείαν	λιπόντες	(φύσιν ἐπιδείξωμεν μάλιστα μὲν ἡμῖν
[248]	γενέσει δι' αἰσθήσεως κοινωνεῖν, διὰ	λογισμοῦ	δὲ ψυχῇ πρὸς τὴν ὄντως
[254]	τῇ τοῦ ὄντος ἀεὶ διὰ	λογισμῶν	προσκείμενος ἰδέᾳ, διὰ τὸ λαμπρὸν
[259]	σπουδῆς ἐσπούδακεν, ὡς οἱ νῦν	λόγοι	φασί. Τοῦτο μὲν γὰρ οὔτε
[268]	δὲ ἰδίᾳ τε καὶ βραχέσι	λόγοις	ἀναγκάζοντα τὸν προσδιαλεγόμενον ἐναντιολογεῖν αὐτὸν
[263]	Ἀληθῆ. (Ξένος) Καὶ μὴν ἐν	λόγοις	γε αὖ ἴσμεν ἐνὸν- (Θεαίτητος)
[246]	(κατὰ σμικρὰ διαθραύοντες ἐν τοῖς	λόγοις	γένεσιν ἀντ' οὐσίας φερομένην τινὰ
[260]	ψεῦδος ἐν διανοίᾳ τε καὶ	λόγοις	γιγνόμενον. (Θεαίτητος) Οὕτως. (Ξένος) Ὄντος
[234]	ἀφεστῶτας διὰ τῶν ὤτων τοῖς	λόγοις	γοητεύειν, δεικνύντας εἴδωλα λεγόμενα περὶ
[229]	τί; (Ξένος) Τῆς ἐν τοῖς	λόγοις	διδασκαλικῆς ἡ μὲν τραχυτέρα τις
[230]	ἐξετάζουσι, καὶ συνάγοντες δὴ τοῖς	λόγοις	εἰς ταὐτὸν τιθέασι παρ' ἀλλήλας,
[216]	φαύλους ἡμᾶς ὄντας ἐν τοῖς	λόγοις	ἐποψόμενός τε καὶ ἐλέγξων, θεὸς
[219]	καὶ γεγονότα τὰ μὲν χειροῦται	λόγοις	καὶ πράξεσι, τὰ δὲ τοῖς
[268]	σχῆμα διὰ τὴν ἐν τοῖς	λόγοις	κυλίνδησιν ἔχει πολλὴν ὑποψίαν καὶ
[267]	ὅτι μάλιστα ἔργοις τε καὶ	λόγοις	μιμούμενοι; (Θεαίτητος) Καὶ πάνυ γε
[241]	τὸ τοιοῦτον διαμαχετέον ἐν τοῖς	λόγοις.	(Ξένος) Πῶς γὰρ οὐ φαίνεται
[252]	καὶ μὴ συνάπτειν ἐν τοῖς	λόγοις	οὐκ ἄλλων δέονται τῶν ἐξελεγξόντων,
[259]	τἀναντία ἀεὶ προφέροντα ἐν τοῖς	λόγοις,	οὔτε τις ἔλεγχος οὗτος ἀληθινὸς
[235]	ἀμφιβληστρικῷ τινι τῶν ἐν τοῖς	λόγοις	περὶ τὰ τοιαῦτα ὀργάνων, ὥστε
[225]	(Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Τῷ δὲ	λόγοις	πρὸς λόγους τί τις, ὦ
[268]	μὲν δημοσίᾳ τε καὶ μακροῖς	λόγοις	πρὸς πλήθη δυνατὸν εἰρωνεύεσθαι καθορῶ,
[251]	αὐτὰ ἐν τοῖς παρ' ἡμῖν	λόγοις	τιθῶμεν; ἢ πάντα εἰς ταὐτὸν
[268]	ἀνθρωπικὸν τῆς ποιήσεως ἀφωρισμένον ἐν	λόγοις	τὸ θαυματοποιικὸν μόριον, ταύτης τῆς
[234]	(πάντῃ ἀνατετράφθαι τὰ ἐν τοῖς	λόγοις	φαντάσματα ὑπὸ τῶν ἐν ταῖς
[241]	(Ξένος) Τὸν τοῦ πατρὸς Παρμενίδου	λόγον	ἀναγκαῖον ἡμῖν ἀμυνομένοις ἔσται βασανίζειν,
[262]	τόδε. (Θεαίτητος) Τὸ ποῖον; (Ξένος)	Λόγον	ἀναγκαῖον, ὅτανπερ ᾖ, τινὸς εἶναι
[262]	ἁρμόττει, τὰ δὲ ἁρμόττοντα αὐτῶν	λόγον	ἀπηργάσατο. (Θεαίτητος) Παντάπασι μὲν οὖν.
[257]	Τί οὖν; Κατὰ τοῦτον τὸν	λόγον	ἆρα μᾶλλον μὲν τὸ καλὸν
[260]	μηδέν. (Θεαίτητος) Ὀρθῶς τοῦτό γε·	λόγον	δὲ δι' ὅτι νῦν διομολογητέον
[218]	ἂν εὔγνωστον μὲν καὶ σμικρόν,	λόγον	δὲ μηδενὸς ἐλάττονα ἔχον τῶν
[260]	ὄντος, τὰ δ' οὔ, καὶ	λόγον	δὴ καὶ δόξαν εἶναι τῶν
[261]	σμικρότερα. (Θεαίτητος) Καλῶς εἶπες. (Ξένος)	Λόγον	δὴ πρῶτον καὶ δόξαν, καθάπερ
[265]	καὶ κατὰ τοῦτον δὴ τὸν	λόγον	δύο ποιητικῆς γένη, τὸ μὲν
[230]	δέ γε, εἴξασί τινες αὖ	λόγον	ἑαυτοῖς δόντες ἡγήσασθαι πᾶσαν ἀκούσιον
[245]	Καὶ κατὰ τοῦτον δὴ τὸν	λόγον	ἑαυτοῦ στερόμενον οὐκ ὂν ἔσται
[262]	Ὅταν εἴπῃ τις· ἄνθρωπος μανθάνει,	λόγον	εἶναι φῂς τοῦτον ἐλάχιστόν τε
[263]	οὖν. (Ξένος) Ὃν ὕστερον δὴ	λόγον	εἴρηκα περὶ σοῦ, πρῶτον μέν,
[245]	ἀληθῶς ἓν κατὰ τὸν ὀρθὸν	λόγον	εἰρῆσθαι. (Θεαίτητος) Δεῖ γὰρ οὖν.
[242]	γὰρ δὴ χάριν ἐλέγχειν τὸν	λόγον	ἐπιθησόμεθα, ἐάνπερ ἐλέγχωμεν. (Θεαίτητος) Ὡς
[239]	ὥς γε πρὸς ἓν τὸν	λόγον	ἐποιούμην. (Θεαίτητος) Πῶς δ' οὔ;
[259]	λέγομεν, ~(εἴτ' ἔστιν εἴτε μή,	λόγον	ἔχον ἢ καὶ παντάπασιν ἄλογον·
[237]	ὅπῃ βούλει τίθεσο, τὸν δὲ	λόγον	ᾗ βέλτιστα διέξεισι σκοπῶν αὐτός
[260]	δ' ἐν τῷ παρόντι δεῖ	λόγον	ἡμᾶς διομολογήσασθαι τί ποτ' ἔστιν,
[260]	τί; (Ξένος) Πρὸς τὸ τὸν	λόγον	ἡμῖν τῶν ὄντων ἕν τι
[256]	καὶ ἕτερον κατὰ τὸν νυνδὴ	λόγον.	(Θεαίτητος) Ἀληθῆ. (Ξένος) Τί οὖν
[263]	ἦν λόγον ὄντα μηδενὸς εἶναι	λόγον.	(Θεαίτητος) Ὀρθότατα. (Ξένος) Περὶ δὴ
[262]	πλέγματι τούτῳ τὸ ὄνομα ἐφθεγξάμεθα	λόγον.	(Θεαίτητος) Ὀρθῶς. (Ξένος) Οὕτω δὴ
[261]	ψεῦδος ὡς ἔστι καὶ περὶ	λόγον	καὶ περὶ δόξαν ἀποδεῖξαι, καὶ
[216]	θεὸν ἄγων κατὰ τὸν Ὁμήρου	λόγον	λέληθας; ὅς φησιν ἄλλους (τε
[228]	ἐπιθυμίαις καὶ θυμὸν ἡδοναῖς καὶ	λόγον	λύπαις καὶ πάντα ἀλλήλοις ταῦτα
[262]	ἀναγκαῖον, ὅτανπερ ᾖ, τινὸς εἶναι	λόγον,	μὴ δὲ τινὸς ἀδύνατον. (Θεαίτητος)
[248]	(Θεαίτητος) Τίν' οὖν δὴ λέγουσι	λόγον;	(Ξένος) Οὐ συγχωροῦσιν ἡμῖν τὸ
[252]	αὐτοὶ πάντων καταγελαστότατα μετίοιεν τὸν	λόγον	οἱ μηδὲν ἐῶντες κοινωνίᾳ παθήματος
[263]	γὰρ ὅτι τῶν ἀδυνάτων ἦν	λόγον	ὄντα μηδενὸς εἶναι λόγον. (Θεαίτητος)
[251]	μηδέτερον ἰδεῖν δυνώμεθα, τὸν γοῦν	λόγον	ὅπῃπερ ἂν οἷοί τε ὦμεν
[231]	ὅπῃ ποτὲ ἔτι διαδύσεται τὸν	λόγον·	ὀρθὴ γὰρ ἡ παροιμία, τὸ
[262]	πάντα τις ἐφεξῆς αὔτ' εἴπῃ,	λόγον	οὐδέν τι μᾶλλον ἀπεργάζεται. (Θεαίτητος)
[244]	λέγοντος ὡς (ἔστιν ὄνομά τι,	λόγον	οὐκ ἂν ἔχον. (Θεαίτητος) Πῇ;
[219]	Μέθοδον μὴν αὐτὸν ἐλπίζω καὶ	λόγον	οὐκ ἀνεπιτήδειον ἡμῖν ἔχειν πρὸς
[251]	τἆλλα δὴ κατὰ τὸν αὐτὸν	λόγον	οὕτως ἓν ἕκαστον ὑποθέμενοι πάλιν
[221]	μόνον τοὔνομα, ἀλλὰ καὶ τὸν	λόγον	περὶ αὐτὸ τοὖργον εἰλήφαμεν ἱκανῶς.
[260]	τῆς κοινωνίας. Διὰ ταῦτ' οὖν	λόγον	πρῶτον καὶ δόξαν καὶ φαντασίαν
[249]	(Θεαίτητος) Δεινὸν μεντἄν, ὦ ξένε,	λόγον	συγχωροῖμεν. (Ξένος) Ἀλλὰ νοῦν μὲν
[262]	γοῦν. (Ξένος) Λέξω τοίνυν σοι	λόγον	συνθεὶς πρᾶγμα πράξει δι' ὀνόματος
[217]	(τὴν συνουσίαν, ἀλλ' ἐκτείναντα ἀπομηκύνειν	λόγον	συχνὸν κατ' ἐμαυτόν, εἴτε καὶ
[248]	Τὴν οὐσίαν δὴ κατὰ τὸν	λόγον	τοῦτον γιγνωσκομένην ὑπὸ τῆς γνώσεως,
[246]	τοῖν γενοῖν κατὰ μέρος λάβωμεν	λόγον	ὑπὲρ ἧς τίθενται τῆς οὐσίας.
[223]	δὴ τὸν νῦν, ὦ Θεαίτητε,	λόγον,	ὡς ἔοικεν, ἡ τέχνης οἰκειωτικῆς,
[226]	(Ξένος) Κατὰ τὸν ἐμὸν τοίνυν	λόγον	ὡς περὶ ταῦτα μίαν οὖσαν
[264]	(Θεαίτητος) Οὐδέν. (Ξένος) Οὐκοῦν ἐπείπερ	λόγος	ἀληθὴς ἦν καὶ ψευδής, τούτων
[218]	ὡς ἔοικε, γίγνοιτο ἂν ὁ	λόγος.	Ἂν δ' ἄρα τι τῷ
[263]	ὧν ὡρισάμεθα τί ποτ' ἔστι	λόγος,	ἀναγκαιότατον αὐτὸν ἕνα τῶν βραχυτάτων
[225]	διέγνωκεν ὡς ἕτερον ὂν ὁ	λόγος,	ἀτὰρ ἐπωνυμίας οὔθ' ὑπὸ τῶν
[226]	τῆς κτητικῆς ἔστιν, ὡς ὁ	λόγος	αὖ μεμήνυκε νῦν, ὁ σοφιστής.
[237]	μάλιστά γε δὴ πάντων ὁ	λόγος	αὐτὸς ἂν δηλώσειε μέτρια βασανισθείς.
[259]	ἀλλήλων τῶν εἰδῶν συμπλοκὴν ὁ	λόγος	γέγονεν ἡμῖν. (Θεαίτητος) Ἀληθῆ. ~(Ξένος)
[262]	Τότε δ' ἥρμοσέν τε καὶ	λόγος	ἐγένετο εὐθὺς ἡ πρώτη συμπλοκή,
[263]	δέ> γε ὢν οὐδ' ἂν	λόγος	εἴη τὸ παράπαν· ἀπεφήναμεν γὰρ
[237]	Τέλος γοῦν ἂν ἀπορίας ὁ	λόγος	ἔχοι. ~(Ξένος) Μήπω μέγ' εἴπῃς·
[264]	πρότερον ηὑρέθη ψευδὴς δόξα καὶ	λόγος	ἢ κατὰ τὴν προσδοκίαν ἣν
[262]	ῥήματος· ὅτου δ' ἂν ὁ	λόγος	ᾖ, σύ μοι φράζειν. ~(Θεαίτητος)
[251]	τοίνυν πρὸς ἅπαντας ἡμῖν ὁ	λόγος	ᾖ τοὺς (πώποτε περὶ οὐσίας
[223]	θήρα προσρητέον, ὡς ὁ νῦν	λόγος	ἡμῖν συμβαίνει, σοφιστική. (Θεαίτητος) Παντάπασι
[263]	στόματος ἰὸν μετὰ φθόγγου κέκληται	λόγος;	(Θεαίτητος) Ἀληθῆ. (Ξένος) Καὶ μὴν
[263]	κάθηται. μῶν μὴ μακρὸς ὁ	λόγος;	(Θεαίτητος) Οὔκ, ἀλλὰ μέτριος. (Ξένος)
[262]	ὧδε λεγόμενα ταῦτα οὐκ ἔστι	λόγος.	(Θεαίτητος) Πῶς; (Ξένος) Οἷον βαδίζει”
[238]	ἔοικεν, ἐπιχειροῖμεν, ὥς φησιν ὁ	λόγος.	(Ξένος) Πῶς οὖν ἂν ἢ
[241]	(Θεαίτητος) Καὶ τοῦτο. ~(Ξένος) Καὶ	λόγος	οἶμαι ψευδὴς οὕτω κατὰ ταὐτὰ
[260]	οὐκ ἔστιν, ἐπειδὴ δόξα καὶ	λόγος	οὐ κοινωνεῖ τοῦ μὴ ὄντος·
[262]	συνεχῶς λεγομένων οὐκ ἔστι ποτὲ	λόγος,	οὐδ' αὖ ῥημάτων χωρὶς ὀνομάτων
[262]	τὴν συνέχειαν οὐδείς πω συνέστη	λόγος·	οὐδεμίαν γὰρ οὔτε οὕτως οὔτ'
[237]	Τί δή; (Ξένος) Τετόλμηκεν ὁ	λόγος	οὗτος ὑποθέσθαι τὸ μὴ ὂν
[264]	δέ γ' ἐπειδὴ πέφανται μὲν	λόγος,	πέφανται δ' οὖσα δόξα ψευδής,
[263]	(Ξένος) Οὐκοῦν διάνοια μὲν καὶ	λόγος	ταὐτόν· πλὴν ὁ μὲν ἐντὸς
[260]	δόξα τε ψευδὴς γίγνεται καὶ	λόγος·	τὸ γὰρ τὰ μὴ ὄντα
[263]	ὄντως τε καὶ ἀληθῶς γίγνεσθαι	λόγος	ψευδής. (Θεαίτητος) Ἀληθέστατα μὲν οὖν.
[254]	σαφηνείᾳ δυνάμεθα λαβεῖν, ἀλλ' οὖν	λόγου	γε ἐνδεεῖς μηδὲν γιγνώμεθα περὶ
[242]	ἀρχήν τις ἂν ἄρξαιτο παρακινδυνευτικοῦ	λόγου;	δοκῶ μὲν γὰρ τήνδ' ὦ
[241]	κατὰ βραχὺ παρασπασώμεθα οὕτως ἰσχυροῦ	λόγου;	(Θεαίτητος) Πῶς γὰρ οὐχ ἕξω;
[235]	τὰ ἐπεσταλμένα (ὑπὸ τοῦ βασιλικοῦ	λόγου,	κἀκείνῳ παραδόντας ἀποφῆναι τὴν ἄγραν·
[218]	μὲν ἰδίᾳ βουλεύσῃ προϊόντος τοῦ	λόγου·	κοινῇ δὲ μετ' ἐμοῦ σοι
[217]	αὐτὸ εἶναί τις, ἀλλὰ τυγχάνει	λόγου	παμμήκους ὄν. Τὸ δὲ αὖ
[236]	οἷον ῥύμη τις ὑπὸ τοῦ	λόγου	συνειθισμένον συνεπεσπάσατο πρὸς τὸ ταχὺ
[265]	ἄνευ διανοίας φυούσης, ἢ μετὰ	λόγου	τε καὶ ἐπιστήμης θείας ἀπὸ
[218]	ἢ τοὔνομα μόνον συνωμολογῆσθαι χωρὶς	λόγου.	Τὸ δὲ φῦλον ὃ νῦν
[264]	μείζων κατεχύθη σκοτοδινία, φανέντος τοῦ	λόγου	τοῦ πᾶσιν ἀμφισβητοῦντος ὡς οὔτε
[234]	Τί δὲ δή; περὶ τοὺς	λόγους	ἆρ' οὐ προσδοκῶμεν εἶναί τινα
[259]	τοτὲ δ' ἐπὶ θάτερα τοὺς	λόγους	ἕλκων, οὐκ ἄξια πολλῆς σπουδῆς
[231]	(μνημονεύειν· τῆς γὰρ ἀγωνιστικῆς περὶ	λόγους	ἦν τις ἀθλητής, τὴν ἐριστικὴν
[224]	μεταβλητικῆς, ἀγοραστικῆς, (ἐμπορικῆς, ψυχεμπορικῆς περὶ	λόγους	καὶ μαθήματα ἀρετῆς πωλητικὸν δεύτερον
[239]	ἡμῶν εἰς τοὐναντίον ἀποστρέψει τοὺς	λόγους,	ὅταν εἰδωλοποιὸν αὐτὸν καλῶμεν, ἀνερωτῶν
[257]	συγχωρεῖ, πείσας ἡμῶν τοὺς ἔμπροσθεν	λόγους	οὕτω πειθέτω τὰ μετὰ ταῦτα.
[217]	καὶ Παρμενίδῃ χρωμένῳ καὶ διεξιόντι	λόγους	παγκάλους παρεγενόμην ἐγὼ νέος ὤν,
[225]	(Ξένος) Τῷ δὲ λόγοις πρὸς	λόγους	τί τις, ὦ Θεαίτητε, ἄλλο
[241]	(ἐν δόξαις τε καὶ κατὰ	λόγους;	τῷ γὰρ μὴ ὄντι τὸ
[219]	ἢ κατ' ἔργα ἢ κατὰ	λόγους	χειρούμενον σύμπαν, χειρωτικὸν ἂν εἴη;
[224]	σοφιστικόν. (Θεαίτητος) Ἀνάγκη· τῷ γὰρ	λόγῳ	δεῖ συνακολουθεῖν. (Ξένος) Ἔτι δὴ
[217]	ἥδιον αὐτὸς ἐπὶ σαυτοῦ μακρῷ	λόγῳ	διεξιέναι λέγων τοῦτο ὃ ἂν
[245]	ὂν οὐ συμφωνήσει τῷ (ὅλῳ)	λόγῳ.	(Θεαίτητος) Μανθάνω. (Ξένος) Πότερον δὴ
[249]	μὴν πρός γε τοῦτον παντὶ	λόγῳ	μαχετέον, ὃς ἂν ἐπιστήμην ἢ
[260]	σκεπτέον εἰ δόξῃ τε καὶ	λόγῳ	μείγνυται. (Θεαίτητος) Τί δή; (Ξένος)
[265]	δοξαζόντων εἶναι, νῦν ἂν τῷ	λόγῳ	μετὰ πειθοῦς ἀναγκαίας ἐπεχειροῦμεν ποιεῖν
[242]	μέντοι τολμητέον ἐπιτίθεσθαι τῷ πατρικῷ	λόγῳ	νῦν, ἢ τὸ παράπαν ἐατέον,
[220]	τινα θήραν ἡμᾶς προσειπεῖν ἑνὶ	λόγῳ	νῦν χρεών· ἢ τί τις
[231]	γιγνόμενος ἔλεγχος ἐν τῷ νῦν	λόγῳ	παραφανέντι μηδὲν ἄλλ' ἡμῖν εἶναι
[246]	εἰ δὲ τοῦτο μὴ ἐγχωρεῖ,	λόγῳ	ποιῶμεν, ὑποτιθέμενοι νομιμώτερον αὐτοὺς ἢ
[264]	ἀνάγκη δὴ καὶ τούτων τῷ	λόγῳ	συγγενῶν ὄντων ψευδῆ (τε) αὐτῶν
[249]	εἶναι συγχωρῶμεν, καὶ τούτῳ τῷ	λόγῳ	ταὐτὸν τοῦτο ἐκ τῶν ὄντων
[254]	δὴ μετὰ τοῦτο συνεπισπώμεθα τῷ	λόγῳ	τῇδε σκοποῦντες, μὴ περὶ πάντων
[218]	τοῦ σοφιστοῦ, ζητοῦντι (καὶ ἐμφανίζοντι	λόγῳ	τί ποτ' ἔστι. Νῦν γὰρ
[249]	ἐπιεικῶς ἤδη φαινόμεθα περιειληφέναι τῷ	λόγῳ	τὸ ὄν; (Θεαίτητος) πάνυ μὲν
[239]	ἐκ ταύτης τῆς χρείας τῶν	λόγων	ἀντιλαμβανόμενος ἡμῶν εἰς τοὐναντίον ἀποστρέψει
[265]	καὶ (ἄνευ τῶν παρ' ἡμῶν	λόγων	αὐτὴ πρόσεισιν ἐφ' ἅπερ νῦν
[217]	κατὰ τύχην γε, ὦ Σώκρατες,	λόγων	ἐπελάβου παραπλησίων ὧν καὶ πρὶν
[240]	ὄψιν, τὸ δ' ἐκ τῶν	λόγων	ἐρωτήσει σε μόνον. (Θεαίτητος) Ποῖον;
[259]	Τί δή; (Ξένος) Τελεωτάτη πάντων	λόγων	ἐστὶν ἀφάνισις τὸ διαλύειν ἕκαστον
[218]	τὸ πρᾶγμα αὐτὸ μᾶλλον διὰ	λόγων	ἢ τοὔνομα μόνον συνωμολογῆσθαι χωρὶς
[263]	φαμεν ἀναγκαῖον ἕκαστον εἶναι τῶν	λόγων.	(Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Τούτων δὴ
[225]	μήκεσί τε πρὸς ἐναντία μήκη	λόγων	καὶ περὶ (τὰ) δίκαια καὶ
[227]	Θεαίτητε. Ἀλλὰ γὰρ τῇ τῶν	λόγων	μεθόδῳ σπογγιστικῆς ἢ φαρμακοποσίας οὐδὲν
[262]	ἡ πρώτη συμπλοκή, σχεδὸν τῶν	λόγων	ὁ πρῶτός τε καὶ σμικρότατος.
[239]	λέγῃς τι, καταγελάσεταί σου τῶν	λόγων,	ὅταν ὡς βλέποντι λέγῃς αὐτῷ,
[253]	ἐπιστήμης τινὸς ἀναγκαῖον διὰ τῶν	λόγων	πορεύεσθαι τὸν ὀρθῶς μέλλοντα δείξειν
[241]	τις οἷός τε ἔσται περὶ	λόγων	ψευδῶν λέγων ἢ δόξης, εἴτε
[264]	Μὴ τοίνυν μηδ' εἰς τὰ	λοιπὰ	ἀθυμῶμεν. Ἐπειδὴ (γὰρ πέφανται ταῦτα,
[220]	τινές. (Ξένος) Τὸ δέ γε	λοιπόν	ἐστιν ἓν ἔτι μόνον ὡς
[219]	μισθώσεων καὶ ἀγοράσεων, τὸ δὲ	λοιπόν,	ἢ κατ' ἔργα ἢ κατὰ
[252]	(Ξένος) Τὸ τρίτον δὴ μόνον	λοιπόν.	(Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Καὶ μὴν
[252]	ὁ βουλόμενος ὀρθῶς ἀποκρίνεσθαι τὸ	λοιπὸν	τῶν τριῶν θήσει. (Θεαίτητος) Κομιδῇ
[231]	εἰρημένα. (Ξένος) Καὶ γὰρ κυνὶ	λύκος,	ἀγριώτατον ἡμερωτάτῳ. Τὸν δὲ ἀσφαλῆ
[228]	καὶ θυμὸν ἡδοναῖς καὶ λόγον	λύπαις	καὶ πάντα ἀλλήλοις ταῦτα τῶν