Page
[222]	τῆς ζῳοθηρικῆς, ὁ μὲν ἐπὶ	θάλαττάν	που καὶ ποταμοὺς καὶ λίμνας,
[234]	(Ξένος) Φημί, καὶ πρός γε	θαλάττης	καὶ γῆς καὶ οὐρανοῦ καὶ
[261]	ἔοικεν, οὐδὲν φανήσεταί ποτε. (Ξένος)	Θαῤῥεῖν,	ὦ Θεαίτητε, χρὴ τὸν καὶ
[258]	ἄλλων οὐσίας ἐλλειπόμενον, καὶ δεῖ	θαῤῥοῦντα	ἤδη λέγειν ὅτι τὸ μὴ
[242]	τοῦτον καὶ τὴν ἀπόδειξιν ἴῃς,	θαῤῥῶν	ἴθι τούτου γε ἕνεκα. (Ξένος)
[259]	κατανενοηκὼς χαίρει τοτὲ μὲν ἐπὶ	θάτερα	τοτὲ δ' ἐπὶ θάτερα τοὺς
[259]	ἐπὶ θάτερα τοτὲ δ' ἐπὶ	θάτερα	τοὺς λόγους ἕλκων, οὐκ ἄξια
[227]	τοῦτο ἐξ ἴσου πάσας, καὶ	θάτερα	τῶν ἑτέρων κατὰ τὴν ὁμοιότητα
[263]	δὴ σοῦ λεγόμενα, λεγόμενα> μέντοι	θάτερα	ὡς τὰ αὐτὰ καὶ μὴ
[255]	μὴ πάμπολυ διεφερέτην· ἀλλ' εἴπερ	θάτερον	ἀμφοῖν μετεῖχε τοῖν εἰδοῖν ὥσπερ
[255]	οὖν. (Ξένος) Τί δέ; Τὸ	θάτερον	ἆρα ἡμῖν λεκτέον πέμπτον; ἢ
[259]	καὶ τό τε ὂν καὶ	θάτερον	διὰ πάντων καὶ δι' ἀλλήλων
[250]	ἐλπὶς ἤδη καθάπερ ἂν αὐτῶν	θάτερον	εἴτε ἀμυδρότερον εἴτε σαφέστερον ἀναφαίνηται,
[227]	γ' ἦν τὸ λείπειν μὲν	θάτερον,	ἐκβάλλειν δὲ ὅσον ἂν ᾖ
[255]	γιγνόμενον αὐτοῖν ἀναγκάσει μεταβάλλειν αὖ	θάτερον	ἐπὶ τοὐναντίον τῆς αὑτοῦ (φύσεως,
[248]	τὸ μὲν πάθημα, τὸ δὲ	θάτερον;	Ἢ παντάπασιν οὐδέτερον οὐδετέρου τούτων
[258]	τὸ μηδέν τι μᾶλλον εἶναι	θάτερον	θατέρου; (Θεαίτητος) Τί μήν; (Ξένος)
[255]	γε τὸ ὂν καὶ τὸ	θάτερον	μὴ πάμπολυ διεφερέτην· ἀλλ' εἴπερ
[255]	κίνησίν γ' εἶναι ταὐτὸν ἢ	θάτερον,	μηδ' αὖ στάσιν. (Θεαίτητος) Μὴ
[243]	που τοῖν γε δυοῖν καλοῦντες	θάτερον	ὂν ἀμφότερα ὁμοίως εἶναι λέγετε·
[255]	αὖ κινηθήσεται· περὶ γὰρ ἀμφότερα	θάτερον	ὁποτερονοῦν γιγνόμενον αὐτοῖν ἀναγκάσει μεταβάλλειν
[243]	τις αὐτὸ φθέγξηται, περὶ δὲ	θάτερον	οὔ, πρὸς ἀμφότερα ὁμοίως ἔχοντες.
[251]	ἀμυδρότερον εἴτε σαφέστερον ἀναφαίνηται, ~καὶ	θάτερον	οὕτως (ἀναφαίνεσθαι· καὶ ἐὰν αὖ
[254]	εἰρήκαμεν τό τε ταὐτὸν καὶ	θάτερον;	πότερα δύο γένη τινὲ αὐτώ,
[252]	μηδὲν ἐῶντες κοινωνίᾳ παθήματος ἑτέρου	θάτερον	προσαγορεύειν. (Θεαίτητος) Πῶς; (Ξένος) Τῷ
[259]	ἁμῇ γέ πῃ καὶ τὸ	θάτερον	ταὐτὸν καὶ τὸ μέγα σμικρὸν
[266]	θείαν μὲν καὶ ἀνθρωπίνην κατὰ	θάτερον	τμῆμα, κατὰ δὲ θάτερον τὸ
[266]	κατὰ θάτερον τμῆμα, κατὰ δὲ	θάτερον	τὸ μὲν αὐτῶν ὄν, τὸ
[255]	τό τε ταὐτὸν (τοῦτο καὶ	θάτερον	ὡς ἐκείνων τι προσαγορεύοντες λανθάνομεν
[256]	ταὐτόν, διὰ τὴν κοινωνίαν αὖ	θατέρου,	δι' ἣν ἀποχωριζομένη ταὐτοῦ γέγονεν
[255]	τὸ μετέχειν τῆς ἰδέας τῆς	θατέρου.	(Θεαίτητος) Κομιδῇ μὲν οὖν. (Ξένος)
[255]	Μετέχετον μὴν ἄμφω ταὐτοῦ καὶ	θατέρου.	(Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Μὴ τοίνυν
[258]	μηδέν τι μᾶλλον εἶναι θάτερον	θατέρου;	(Θεαίτητος) Τί μήν; (Ξένος) Καὶ
[259]	ὄν· τὸ δὲ ὂν αὖ	θατέρου	μετειληφὸς ἕτερον τῶν ἄλλων ἂν
[257]	(Θεαίτητος) Τὸ ποῖον; (Ξένος) Ἡ	θατέρου	μοι φύσις φαίνεται κατακεκερματίσθαι καθάπερ
[257]	(Ξένος) Ἔστι τῷ καλῷ τι	θατέρου	μόριον ἀντιτιθέμενον; (Θεαίτητος) Ἔστιν. (Ξένος)
[258]	Οὐκοῦν, ὡς ἔοικεν, ἡ τῆς	θατέρου	μορίου φύσεως (καὶ τῆς τοῦ
[268]	ταῦτα ἃ δοξάζει· τὸ δὲ	θατέρου	σχῆμα διὰ τὴν ἐν τοῖς
[257]	(Ξένος) Οὐκοῦν καὶ τὰ τῆς	θατέρου	φύσεως μόρια μιᾶς οὔσης ταὐτὸν
[258]	μὴ ὄντος ἀπεφηνάμεθα· τὴν γὰρ	θατέρου	φύσιν ἀποδείξαντες οὖσάν (τε καὶ
[255]	ἔχει. (Ξένος) Πέμπτον δὴ τὴν	θατέρου	φύσιν λεκτέον ἐν τοῖς (εἴδεσιν
[256]	γένη· κατὰ πάντα γὰρ ἡ	θατέρου	(φύσις ἕτερον ἀπεργαζομένη τοῦ ὄντος
[258]	δὴ ταύτῃ λέξομεν, ἐπείπερ ἡ	θατέρου	φύσις ἐφάνη τῶν ὄντων οὖσα,
[267]	τινα μίμησιν. (Θεαίτητος) Ἔστω. (Ξένος)	Θατέρῳ	τοίνυν χρηστέον· ὁ γὰρ σοφιστὴς
[233]	εἴη τὸ τῆς σοφιστικῆς δυνάμεως	θαῦμα;	(Θεαίτητος) Τοῦ δὴ πέρι; (Ξένος)
[238]	(Θεαίτητος) Τίνα δή; (Ξένος) Ὦ	θαυμάσιε,	οὐκ ἐννοεῖς αὐτοῖς τοῖς λεχθεῖσιν
[225]	οὐκ ἐξαμάρτοι πλήν γε τὸν	θαυμαστὸν	πάλιν ἐκεῖνον ἥκειν αὖ νῦν
[236]	δύναμαι θεάσασθαι σαφῶς, (ἀλλ' ὄντως	θαυμαστὸς	ἁνὴρ καὶ κατιδεῖν παγχάλεπος, ἐπεὶ
[224]	(καὶ πιπρασκομένην) καὶ γραφικὴν καὶ	θαυματοποιικὴν	καὶ πολλὰ ἕτερα τῆς ψυχῆς,
[268]	ποιήσεως ἀφωρισμένον ἐν λόγοις τὸ	θαυματοποιικὸν	μόριον, ταύτης τῆς γενεᾶς τε
[235]	τοῦ γένους εἶναι τοῦ τῶν	θαυματοποιῶν	τις εἷς. (Θεαίτητος) Κἀμοὶ τοῦτό
[241]	πρὸ τούτων ὁμολογηθέντα; μανθάνομεν, ὦ	Θεαίτητε,	ἃ λέγει; (Θεαίτητος) Πῶς γὰρ
[246]	ἄπλετος ἀμφοτέρων μάχη τις, ὦ	Θεαίτητε,	ἀεὶ συνέστηκεν. (Θεαίτητος) Ἀληθῆ. (Ξένος)
[249]	(Ξένος) Συμβαίνει δ' οὖν, ὦ	Θεαίτητε,	ἀκινήτων τε ὄντων νοῦν μηδενὶ
[227]	(Ξένος) Παντάπασι μὲν οὖν, ὦ	Θεαίτητε.	Ἀλλὰ γὰρ τῇ τῶν λόγων
[225]	πρὸς λόγους τί τις, ὦ	Θεαίτητε,	ἄλλο (εἴπῃ πλὴν ἀμφισβητητικόν; (Θεαίτητος)
[267]	καὶ τοῦτο ἔτι διπλοῦν, ὦ	Θεαίτητε,	ἄξιον ἡγεῖσθαι· δι' ἃ δέ,
[258]	τινα ἔτι πρὸς αὐτό, ὦ	Θεαίτητε,	ἀπιστίαν ἔχομεν; (Θεαίτητος) Οὐδεμίαν. (Ξένος)
[248]	συνιόντων γιγνόμενον. Τάχ' οὖν, ὦ	Θεαίτητε,	αὐτῶν τὴν πρὸς ταῦτα ἀπόκρισιν
[247]	(Ξένος) Σαφῶς γὰρ ἡμῖν, ὦ	Θεαίτητε,	βελτίους γεγόνασιν ἇνδρες· ἐπεὶ τούτων
[221]	ἀνασπώμενον· οὗ τί φήσομεν, ὦ	Θεαίτητε,	δεῖν τοὔνομα λέγεσθαι; (Θεαίτητος) Δοκῶ
[218]	τοῖς μεγίστοις. Νῦν οὖν, ὦ	Θεαίτητε,	ἔγωγε καὶ νῷν οὕτω συμβουλεύω,
[239]	ἔσθ' ἕτερα. (Ξένος) φανερός, ὦ	Θεαίτητε,	εἶ σοφιστὴν οὐχ ἑωρακώς. (Θεαίτητος)
[220]	ἢ τί τις ἄν, ὦ	Θεαίτητε,	εἴποι κάλλιον; (Θεαίτητος) Ἀμελῶμεν τοῦ
[243]	καὶ συγκρίσεις ὑποτιθείς, τούτων, ὦ	Θεαίτητε,	ἑκάστοτε σύ τι πρὸς θεῶν
[229]	(Ξένος) Καὶ γὰρ σχεδόν, ὦ	Θεαίτητε,	ἐν πᾶσιν Ἕλλησιν. ἀλλὰ γὰρ
[221]	δὴ τοῦτον ἰδιώτην θήσομεν, ὦ	Θεαίτητε,	ἢ παντάπασιν ὡς ἀληθῶς σοφιστήν;
[265]	νενόμικα. (Ξένος) Καλῶς γε, ὦ	Θεαίτητε.	Καὶ εἰ μέν γέ σε
[230]	ταῦτα δὴ πάντα ἡμῖν, ὦ	Θεαίτητε,	καὶ τὸν ἔλεγχον λεκτέον ὡς
[223]	Κατὰ δὴ τὸν νῦν, ὦ	Θεαίτητε,	λόγον, ὡς ἔοικεν, ἡ τέχνης
[244]	ξένε, ἀπόκρισις; (Ξένος) Δῆλον, ὦ	Θεαίτητε,	ὅτι τῷ ταύτην τὴν ὑπόθεσιν
[218]	ταῦτα οὐδὲν ἔτι λεκτέον εἶναι,	Θεαίτητε·	πρὸς δὲ σὲ ἤδη τὸ
[253]	οὖν αὖ (νῦν) προσεροῦμεν, ὦ	Θεαίτητε,	ταύτην; ἢ πρὸς Διὸς ἐλάθομεν
[251]	τὰ δὲ μή; τούτων, (ὦ	Θεαίτητε,	τί ποτ' ἂν αὐτοὺς προαιρεῖσθαι
[219]	ἐν ποτέρᾳ τὴν ἀσπαλιευτικήν, ὦ	Θεαίτητε,	τιθῶμεν; (Θεαίτητος) Ἐν κτητικῇ που
[234]	(Ξένος) Τοὺς πολλοὺς οὖν, ὦ	Θεαίτητε,	τῶν τότε ἀκουόντων ἆρ' οὐκ
[243]	(Ξένος) Κατὰ πόδα γε, ὦ	Θεαίτητε,	ὑπέλαβες. Λέγω γὰρ δὴ ταύτῃ
[237]	ἐναντιολογίᾳ μὴ συνέχεσθαι, παντάπασιν, ὦ	(Θεαίτητε,	χαλεπόν. (Θεαίτητος) Τί δή; (Ξένος)
[239]	εἴδωλον λέγομεν. Σκοπεῖν οὖν, ὦ	Θεαίτητε,	χρὴ τί τις τῷ νεανίᾳ
[261]	φανήσεταί ποτε. (Ξένος) Θαῤῥεῖν, ὦ	Θεαίτητε,	χρὴ τὸν καὶ σμικρόν τι
[251]	ἄνθρωπον ἄνθρωπον. Ἐντυγχάνεις γάρ, ὦ	Θεαίτητε,	ὡς ἐγᾦμαι, πολλάκις τὰ τοιαῦτα
[249]	Βαβαὶ μέντ' ἂν ἄρα, ὦ	Θεαίτητε,	ὥς μοι δοκοῦμεν νῦν αὐτοῦ
[218]	καταφαίνεταί μοι καὶ (ἄγριον. Ἐπεὶ	Θεαίτητόν	γε τὸν προσδιαλεγόμενον εἶναι δέχομαι
[217]	χρώμενος τῶν νέων τινὰ αἱρήσῃ,	Θεαίτητον	τόνδε, ἢ καὶ τῶν ἄλλων
[256]	εἶναι τοῦ ὄντος διαμαχόμενοι λέγωμεν;	(Θεαίτητος)	Ἀδεέστατα μὲν οὖν. (Ξένος) Οὐκοῦν
[241]	οὐσῶν (ὡς ἔπος εἰπεῖν ἀπεράντων.	(Θεαίτητος)	Ἀδύνατόν γ' ἄν, ὡς ἔοικεν,
[237]	ὄντων ἁπάντων, ἀδύνατον· ἦ γάρ;	(Θεαίτητος)	Ἀδύνατον. (Ξένος) Ἆρα τῇδε σκοπῶν
[224]	ἔμπορον ὀρθῶς ἂν λεγόμενον παρασχεῖν.	(Θεαίτητος)	Ἀληθέστατα λέγεις. (Ξένος) Οὐκοῦν καὶ
[222]	Ὅτι τοῖς θηρευθεῖσι δῶρα προσεπιδιδόασιν.	(Θεαίτητος)	Ἀληθέστατα λέγεις. (Ξένος) Τοῦτο μὲν
[263]	καὶ ἀληθῶς γίγνεσθαι λόγος ψευδής.	(Θεαίτητος)	Ἀληθέστατα μὲν οὖν. (Ξένος) Τί
[241]	γ' ἐναντία ἀναγκαζόμενος αὑτῷ λέγειν.	(Θεαίτητος)	Ἀληθέστατα. ~(Ξένος) Διὰ ταῦτα μέντοι
[249]	καὶ τὸ πᾶν συναμφότερα λέγειν.	(Θεαίτητος)	ἀληθέστατα. (Ξένος) Τί οὖν; Ἆρ'
[225]	νῦν ὑφ' ἡμῶν τυχεῖν ἄξιον.	(Θεαίτητος)	Ἀληθῆ· κατὰ σμικρὰ γὰρ λίαν
[243]	ἕν, ἀλλ' οὐ δύο εἴτην.	(Θεαίτητος)	Ἀληθῆ λέγεις. (Ξένος) Ἀλλ' ἆρά
[251]	πολλὰ καὶ πολλοῖς ὀνόμασι λέγομεν.	(Θεαίτητος)	Ἀληθῆ λέγεις. (Ξένος) Ὅθεν γε
[229]	ὅσα διανοίᾳ σφαλλόμεθα γίγνεσθαι πᾶσιν.	(Θεαίτητος)	Ἀληθῆ. (Ξένος) Καὶ δὴ καὶ
[263]	ἰὸν μετὰ φθόγγου κέκληται λόγος;	(Θεαίτητος)	Ἀληθῆ. (Ξένος) Καὶ μὴν ἐν
[259]	ἔστι, πολλαχῇ δ' οὐκ ἔστιν.	(Θεαίτητος)	Ἀληθῆ. (Ξένος) Καὶ ταύταις δὴ
[246]	τις, ὦ Θεαίτητε, ἀεὶ συνέστηκεν.	(Θεαίτητος)	Ἀληθῆ. (Ξένος) Παρ' ἀμφοῖν τοίνυν
[259]	συμπλοκὴν ὁ λόγος γέγονεν ἡμῖν.	(Θεαίτητος)	Ἀληθῆ. ~(Ξένος) Σκόπει τοίνυν ὡς
[256]	ἕτερον κατὰ τὸν νυνδὴ λόγον.	(Θεαίτητος)	Ἀληθῆ. (Ξένος) Τί οὖν δὴ
[247]	οὐκ ἄλλο τι πλὴν δύναμις.	(Θεαίτητος)	Ἀλλ' ἐπείπερ αὐτοί γε οὐκ
[240]	αὐτό γε μὴ ἀληθινὸν ἐρεῖς.	(Θεαίτητος)	Ἀλλ' ἔστι γε μήν πως.
[222]	εἰρῆσθαί σοι, τοῦτο ἡμῖν διόρισον.	(Θεαίτητος)	Ἀλλ' ἡμᾶς τε ἥμερον, ὦ
[242]	τοῦτό τις εἴργει δρᾶν ὄκνος.	(Θεαίτητος)	Ἀλλ' ἡμᾶς τοῦτό γε μηδὲν
[218]	ἀλλὰ τούσδε τοὺς σοὺς ἑταίρους.	(Θεαίτητος)	Ἀλλ' οἶμαι μὲν δὴ νῦν
[218]	εὐπετεστέραν ἔχεις εἰπεῖν ἄλλην ὁδόν.	(Θεαίτητος)	Ἀλλ' οὐκ ἔχω. (Ξένος) Βούλει
[227]	εἴ γε ὅπερ βούλεται μανθάνομεν.	(Θεαίτητος)	Ἀλλὰ μεμάθηκα, καὶ συγχωρῶ δύο
[231]	Μὴ μεῖζον αὐτοῖς προσάπτωμεν γέρας.	(Θεαίτητος)	Ἀλλὰ μὴν προσέοικέ γε τοιούτῳ
[255]	αὐτὰ ταὐτὸν ὡς ὄντα προσεροῦμεν.	(Θεαίτητος)	Ἀλλὰ μὴν τοῦτό γε ἀδύνατον.
[220]	ἄν, ὦ Θεαίτητε, εἴποι κάλλιον;	(Θεαίτητος)	Ἀμελῶμεν τοῦ ὀνόματος· ἀρκεῖ γὰρ
[256]	ἦν ἄλλο καὶ τῆς στάσεως;	(Θεαίτητος)	Ἀναγκαῖον. (Ξένος) Οὐχ ἕτερον ἄρ'
[237]	ὡς ἔοικε, παντάπασι μηδὲν λέγειν.	(Θεαίτητος)	Ἀναγκαιότατον μὲν οὖν. (Ξένος) Ἆρ'
[257]	τῶν ἄλλων ἕτερον εἶναι λεκτέον.	(Θεαίτητος)	Ἀνάγκη. (Ξένος) Καὶ τὸ ὂν
[240]	ὄντα δοξάζειν τὴν ψευδῆ δόξαν;	(Θεαίτητος)	Ἀνάγκη. (Ξένος) Πότερον μὴ εἶναι
[244]	ὀνόματος αὖ τὸ ἓν ὄν.	(Θεαίτητος)	Ἀνάγκη. (Ξένος) Τί δέ; Τὸ
[224]	σὺ προσερεῖς, ὡς φαίνῃ, σοφιστικόν.	(Θεαίτητος)	Ἀνάγκη· τῷ γὰρ λόγῳ δεῖ
[230]	εἰδέναι μόνα, πλείω δὲ μή.	(Θεαίτητος)	Βελτίστη γοῦν καὶ σωφρονεστάτη τῶν
[222]	ἰδίᾳ, τὸ δὲ δημοσίᾳ γιγνόμενον.	(Θεαίτητος)	Γίγνεσθον γὰρ οὖν εἶδος ἑκάτερον.
[245]	κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον εἰρῆσθαι.	(Θεαίτητος)	Δεῖ γὰρ οὖν. (Ξένος) Τὸ
[262]	δὴ τὸν νοῦν ἡμῖν αὐτοῖς.	(Θεαίτητος)	Δεῖ γοῦν. (Ξένος) Λέξω τοίνυν
[249]	οὐκ ἔχον, ἀκίνητον ἑστὸς εἶναι;	(Θεαίτητος)	Δεινὸν μεντἄν, ὦ ξένε, λόγον
[245]	εἴτε ἓν μόνον εἶναι λέγοντι.	(Θεαίτητος)	Δηλοῖ σχεδὸν καὶ τὰ νῦν
[223]	Τίνι δὴ τούτῳ; πειρῶ λέγειν.	(Θεαίτητος)	Δῆλον δή· τὸν γὰρ σοφιστήν
[263]	οὗ τ' ἐστὶ καὶ ὅτου.	(Θεαίτητος)	Δῆλον ὅτι περὶ ἐμοῦ τε
[258]	(Ξένος) Τίν' οὖν αὐτὴν προσείπωμεν;	(Θεαίτητος)	Δῆλον ὅτι τὸ μὴ ὄν,
[239]	νεανίᾳ πρὸς τὸ ἐρωτώμενον ἀποκρινεῖται.	(Θεαίτητος)	Δῆλον ὅτι φήσομεν τά τε
[261]	μὲν ἐθέλει, τὰ δὲ μή.	(Θεαίτητος)	Δῆλον τοῦτό γε, ὅτι τὰ
[248]	παντάπασιν οὐδέτερον οὐδετέρου τούτων μεταλαμβάνειν;	(Θεαίτητος)	Δῆλον ὡς οὐδέτερον οὐδετέρου· τἀναντία
[228]	τοὐναντίον ὑπὸ ἀμετρίας αὐτὰ πάσχειν;	(Θεαίτητος)	Δῆλον ὡς ὑπὸ ἀμετρίας. (Ξένος)
[268]	εἶναι; πότερα πολιτικὸν ἢ δημολογικόν;	(Θεαίτητος)	Δημολογικόν. (Ξένος) Τί δὲ τὸν
[263]	(καὶ τί διαφέρουσιν ἕκαστα ἀλλήλων.	(Θεαίτητος)	Δίδου μόνον. (Ξένος) Οὐκοῦν διάνοια
[257]	οὕτω πειθέτω τὰ μετὰ ταῦτα.	(Θεαίτητος)	Δικαιότατα εἴρηκας. (Ξένος) Ἴδωμεν δὴ
[221]	ὦ Θεαίτητε, δεῖν τοὔνομα λέγεσθαι;	(Θεαίτητος)	Δοκῶ μέν, ὅπερ ἄρτι προυθέμεθα
[218]	σὺ τὰ νῦν μοι διακελεύῃ.	(Θεαίτητος)	Δρᾶ τοίνυν, ὦ ξένε, οὕτω
[266]	ἐναντίαν αἴσθησιν παρέχον εἶδος ἀπεργάζηται.	(Θεαίτητος)	Δύο γὰρ οὖν ἐστι ταῦτα
[264]	ταύτης γίγνεσθαι τῆς διαθέσεως ἀπατητικήν.	(Θεαίτητος)	Ἐγχωρεῖ. (Ξένος) Καὶ μὴν ὅτι
[265]	ἐπιστήμης θείας ἀπὸ θεοῦ γιγνομένης;	(Θεαίτητος)	Ἐγὼ μὲν ἴσως διὰ τὴν
[251]	ποτ' ἂν αὐτοὺς προαιρεῖσθαι φήσομεν;	(Θεαίτητος)	Ἐγὼ μὲν ὑπὲρ αὐτῶν οὐδὲν
[262]	τοῦτον ἐλάχιστόν τε καὶ πρῶτον;	(Θεαίτητος)	Ἔγωγε. (Ξένος) Δηλοῖ γὰρ ἤδη
[268]	τὸν δὲ εἰρωνικὸν μιμητὴν θήσομεν;	(Θεαίτητος)	Εἰκὸς γοῦν. (Ξένος) Τούτου δ'
[240]	πως εἶναι τὰ μηδαμῶς ὄντα;	(Θεαίτητος)	Εἶναί πως τὰ μὴ ὄντα
[262]	ὀνόματα, τὸ δὲ ῥήματα κληθέν.	(Θεαίτητος)	Εἰπὲ ἑκάτερον. (Ξένος) Τὸ μὲν
[238]	τὸν σύμπαντα τῶν ὄντων τίθεμεν.	(Θεαίτητος)	Εἴπερ γε καὶ ἄλλο τι
[242]	καὶ δὴ καὶ τὰ νῦν.	(Θεαίτητος)	Εἶπες. (Ξένος) Φοβοῦμαι δὴ τὰ
[223]	δωρητικόν, τὸ δὲ ἕτερον ἀγοραστικόν;	(Θεαίτητος)	Εἰρήσθω. (Ξένος) Καὶ μὴν αὖ
[222]	ἡμέρων, τὸ δὲ τῶν ἀγρίων.	(Θεαίτητος)	Εἶτ' ἔστι τις θήρα τῶν
[219]	εἰς τοῦτο τὴν αὑτῶν δύναμιν.	(Θεαίτητος)	Εἶχε γὰρ οὖν. (Ξένος) Ποιητικὴν
[249]	δέ τι λέγειν ἡμῖν αὐτοῖς;	(Θεαίτητος)	Ἐμοὶ γοῦν· ὅπῃ δ' αὖ
[250]	ἐσμεν ἀπορίᾳ περὶ τὸ ὄν;	(Θεαίτητος)	Ἐμοὶ μέν, ὦ ξένε, εἰ
[219]	τὴν ἀσπαλιευτικήν, ὦ Θεαίτητε, τιθῶμεν;	(Θεαίτητος)	Ἐν κτητικῇ που δῆλον. (Ξένος)
[222]	ἀπὸ τῆς κτητικῆς τέχνης πορεύεσθον.	(Θεαίτητος)	Ἐοίκατον γοῦν. (Ξένος) Ἐκτρέπεσθον δέ
[236]	εἰς ἄπορον εἶδος διερευνήσασθαι καταπέφευγεν.	(Θεαίτητος)	Ἔοικεν. (Ξένος) Ἄρ' οὖν αὐτὸ
[228]	ἀνόητον αἰσχρὰν καὶ ἄμετρον θετέον.	(Θεαίτητος)	Ἔοικεν. (Ξένος) Ἔστι δὴ δύο
[250]	ἀλλ' ἕτερον δή τι τούτων.	(Θεαίτητος)	Ἔοικεν. (Ξένος) Κατὰ τὴν αὑτοῦ
[256]	δὲ πλήθει τὸ μὴ ὄν.	(Θεαίτητος)	Ἔοικεν. ~(Ξένος) Οὐκοῦν καὶ τὸ
[256]	διὰ τὸ μετέχειν τοῦ ὄντος.	(Θεαίτητος)	Ἔστιν. (Ξένος) Αὖθις δὴ πάλιν
[225]	αὐτῆς τιθέντας, τὸ δὲ μαχητικόν.	(Θεαίτητος)	Ἔστιν. (Ξένος) Τῆς τοίνυν μαχητικῆς
[257]	καλῷ τι θατέρου μόριον ἀντιτιθέμενον;	(Θεαίτητος)	Ἔστιν. (Ξένος) Τοῦτ' οὖν ἀνώνυμον
[230]	ὀρθότατα εἴποι τις ἂν νουθετητικήν.	(Θεαίτητος)	Ἔστιν οὕτως. (Ξένος) Τὸ δέ
[220]	ζῴων οὖσαν θήραν, προσειπεῖν ζῳοθηρικήν.	(Θεαίτητος)	Ἔστω. (Ξένος) Ζῳοθηρικῆς δὲ ἆρ'
[267]	μετ' ἐπιστήμης ἱστορικήν τινα μίμησιν.	(Θεαίτητος)	Ἔστω. (Ξένος) Θατέρῳ τοίνυν χρηστέον·
[226]	(Θεαίτητος) Τίνα προσειπόντες; (Ξένος) Διακριτικήν.	(Θεαίτητος)	Ἔστω. (Ξένος) Σκόπει δὴ ταύτης
[219]	Ποιητικὴν τοίνυν αὐτὰ συγκεφαλαιωσάμενοι προσείπωμεν.	(Θεαίτητος)	Ἔστω. (Ξένος) Τὸ δὴ μαθηματικὸν
[257]	ἐροῦμεν ἤ τιν' ἔχον ἐπωνυμίαν;	(Θεαίτητος)	Ἔχον· ὃ γὰρ μὴ καλὸν
[246]	καὶ οὐδὲν ἐθέλοντες ἄλλο ἀκούειν.	(Θεαίτητος)	Ἦ δεινοὺς εἴρηκας ἄνδρας· ἤδη
[219]	ἄλλην δὲ δύναμιν ἔχοντα θήσομεν;	(Θεαίτητος)	Ἥκιστά γε ἄτεχνον. (Ξένος) Ἀλλὰ
[244]	μῶν, ὦ παῖ, τὶ πλημμελήσομεν;	(Θεαίτητος)	Ἥκιστά γε. (Ξένος) Τί δέ;
[249]	ἢ γενόμενον ἂν καὶ ὁπουοῦν;	(Θεαίτητος)	Ἥκιστα. (Ξένος) Καὶ μὴν πρός
[227]	ἂν ᾖ πού τι φλαῦρον.	(Θεαίτητος)	Ἦν γὰρ οὖν. (Ξένος) Καὶ
[225]	ἀγωνιστική τι μέρος ἡμῖν ἦν.	(Θεαίτητος)	Ἦν γὰρ οὖν. (Ξένος) Οὐκ
[266]	ὄντων ἕν τι φανείη πεφυκός.	(Θεαίτητος)	Ἦν γὰρ οὖν. (Ξένος) Οὐκοῦν
[223]	μέρος ἔχον, τὸ δὲ ἀλλακτικόν.	(Θεαίτητος)	Ἦν γὰρ οὖν. (Ξένος) Τῆς
[231]	ἀθλητής, τὴν ἐριστικὴν τέχνην ἀφωρισμένος.	(Θεαίτητος)	Ἦν γὰρ οὖν. (Ξένος) Τό
[264]	ὡς ἀποροῖμεν εἰς ὁποτέραν θήσομεν.	(Θεαίτητος)	Ἦν ταῦτα. (Ξένος) Καὶ τοῦθ'
[260]	οὐδαμῇ τὸ μὴ ὂν μετέχειν.	(Θεαίτητος)	Ἦν ταῦτα. (Ξένος) Νῦν δέ
[263]	(Ξένος) Φάσιν τε καὶ ἀπόφασιν.	(Θεαίτητος)	Ἴσμεν. ~(Ξένος) Ὅταν οὖν τοῦτο
[255]	ὡς ἕν τι διανοητέον ἡμῖν;	(Θεαίτητος)	Ἴσως. (Ξένος) Ἀλλ' εἰ τὸ
[255]	τι προσαγορεύοντες λανθάνομεν ἡμᾶς αὐτούς;	(Θεαίτητος)	Ἴσως. (Ξένος) Ἀλλ' οὔ τι
[243]	τὰ ἄμφω βούλεσθε καλεῖν ὄν;	(Θεαίτητος)	Ἴσως. ~(Ξένος) Ἀλλ' ὦ φίλοι,
[243]	οὔ, πρὸς ἀμφότερα ὁμοίως ἔχοντες.	(Θεαίτητος)	Ἴσως. (Ξένος) Καὶ περὶ τῶν
[227]	αὖ τὸ λεχθὲν διχῇ τέμνειν.	(Θεαίτητος)	Καθ' ὁποῖ' ἂν ὑφηγῇ πειράσομαί
[225]	τοίνυν ἐστὶ διαιρεῖν αὐτὴν δίχα.	(Θεαίτητος)	Καθ' ὁποῖα λέγε. (Ξένος) Τὸ
[263]	Ταῦτ' ἔσται κατὰ δύναμιν. (Ξένος)	Θεαίτητος	κάθηται. μῶν μὴ μακρὸς ὁ
[227]	αὐτὸν λέγοντες ἐν μέλει φθεγξόμεθα.	(Θεαίτητος)	Καὶ μάλα γε. (Ξένος) Δύο
[253]	καὶ τῶν ἄλλων ἕτερον ἑτέρῳ.	(Θεαίτητος)	Καὶ μάλα γε. (Ξένος) Πᾶς
[239]	ἄπορον ὁ σοφιστὴς τόπον καταδέδυκεν.	(Θεαίτητος)	Καὶ μάλα δὴ φαίνεται. (Ξένος)
[233]	(Ξένος) Νῦν δέ γ' ἐθέλουσιν;	(Θεαίτητος)	Καὶ μάλα. (Ξένος) Δοκοῦσι γὰρ
[241]	ὁρᾷς ὡς εὔποροι καὶ πολλαί.	(Θεαίτητος)	Καὶ μάλα. (Ξένος) Μικρὸν μέρος
[256]	τὸ μετέχειν αὖ πάντ' αὐτοῦ.	(Θεαίτητος)	Καὶ μάλα. (Ξένος) Τὴν κίνησιν
[267]	ἀλλ' ἐν τοῖς μιμουμένοις δή.	(Θεαίτητος)	Καὶ μάλα. (Ξένος) Τὸν δοξομιμητὴν
[258]	ἐστιν ὄντως τὸ μὴ ὄν.	(Θεαίτητος)	Καὶ παντάπασί γε, ὦ ξένε,
[267]	ἔργοις τε καὶ λόγοις μιμούμενοι;	(Θεαίτητος)	Καὶ πάνυ γε πολλοί. (Ξένος)
[226]	οἰκετικῶν ὀνομάτων καλοῦμεν ἄττα που;	(Θεαίτητος)	Καὶ πολλά· ἀτὰρ ποῖα δὴ
[256]	καὶ ἐν οἷς προυθέμεθα σκοπεῖν;	(Θεαίτητος)	Καὶ πῶς; ἀδύνατον γὰρ συγχωρεῖν
[235]	τὰς ἐπιστήμας ἀληθῶς ἔχων τυγχάνει;	(Θεαίτητος)	Καὶ πῶς ἄν, ὦ ξένε;
[249]	ἔχειν, ζωὴν δὲ μὴ φῶμεν;	(Θεαίτητος)	Καὶ πῶς; (Ξένος) Ἀλλὰ ταῦτα
[238]	ποτε προσγίγνεσθαι φήσομεν δυνατὸν εἶναι;	(Θεαίτητος)	Καὶ πῶς; (Ξένος) Ἀριθμὸν δὴ
[257]	τὸ ἴσον δηλοῦν τῷ ῥήματι;	(Θεαίτητος)	Καὶ πῶς; (Ξένος) Οὐκ ἄρ'
[264]	δόξης ἔχεις ὅτι προσείπῃς αὐτό;	(Θεαίτητος)	Καὶ πῶς; (Ξένος) Τί δ'
[250]	σημαίνεις λέγων αὐτὰ ἀμφότερα εἶναι;	(Θεαίτητος)	Καὶ πῶς; (Ξένος) Τρίτον ἄρα
[228]	φλαύρως ἐχόντων οὐκ ᾐσθήμεθα διαφερόμενα;	(Θεαίτητος)	Καὶ σφόδρα γε. (Ξένος) Συγγενῆ
[254]	πρὸς τὸ θεῖον ἀφορῶντα ἀδύνατα.	(Θεαίτητος)	Καὶ ταῦτα εἰκὸς οὐχ ἧττον
[224]	ταῦτα σὺ προθυμήθητι λέγειν ὄνομα.	(Θεαίτητος)	Καὶ τί τις ἂν ἄλλο
[225]	μέρει σὺ πειρῶ νῦν εἰπεῖν.	(Θεαίτητος)	Καὶ τί> τις ἂν αὖ
[249]	γε φήσομεν αὐτὸ ἔχειν αὐτά;	(Θεαίτητος)	Καὶ τίν' ἂν ἕτερον ἔχοι
[240]	(Ξένος) Καὶ τοῦτο δὴ ψεῦδος;	(Θεαίτητος)	Καὶ τοῦτο. ~(Ξένος) Καὶ λόγος
[263]	ᾧ νῦν ἐγὼ διαλέγομαι, πέτεται.	(Θεαίτητος)	Καὶ τοῦτον οὐδ' ἂν εἷς
[219]	ἡμῖν ἔχειν πρὸς ὃ βουλόμεθα.	(Θεαίτητος)	Καλῶς ἂν ἔχοι. (Ξένος) Φέρε
[261]	ἄλλα ἤδη ῥᾴω καὶ σμικρότερα.	(Θεαίτητος)	Καλῶς εἶπες. (Ξένος) Λόγον δὴ
[254]	πρὶν ἂν ἱκανῶς αὐτὸν θεασώμεθα.	(Θεαίτητος)	Καλῶς εἶπες. (Ξένος) Ὅτ' οὖν
[251]	ἐφ' ἑκάστου τὰ συμβαίνοντα ἐσκέψω;	(Θεαίτητος)	Καλῶς λέγεις. (Ξένος) Καὶ τιθῶμέν
[231]	οὖν καὶ μάλιστα ἐπιθετέον αὐτῷ.	(Θεαίτητος)	Καλῶς λέγεις. (Ξένος) Πρῶτον δὴ
[251]	εὐπρεπέστατα διωσόμεθα οὕτως ἀμφοῖν ἅμα.	(Θεαίτητος)	Καλῶς. (Ξένος) Λέγωμεν δὴ καθ'
[222]	ἓν πάντα, βίαιον θήραν, ὁρισάμενοι.	(Θεαίτητος)	Καλῶς. (Ξένος) Τὴν δέ γε
[235]	τοῦ τῶν θαυματοποιῶν τις εἷς.	(Θεαίτητος)	Κἀμοὶ τοῦτό γε οὕτω περὶ
[220]	κατὰ μέγιστα μέρη δύο διέλοιμεν;	(Θεαίτητος)	Κατὰ ποῖα; (Ξένος) Καθ' ἃ
[222]	τοίνυν καὶ τὴν ἡμεροθηρικὴν εἴπωμεν.	(Θεαίτητος)	Κατὰ τί λέγοντες; (Ξένος) Τὴν
[229]	καὶ τοῦτο ἔτι πῃ σχίζεσθαι.	(Θεαίτητος)	Κατὰ τί; (Ξένος) Τῆς ἐν
[264]	ἀνήνυτον ἔργον ἐπιβαλλοίμεθα ζητοῦντες αὐτό;	(Θεαίτητος)	Κατανοῶ. (Ξένος) Μὴ τοίνυν μηδ'
[256]	ὄντος, εἶναί τε καὶ ὄντα.	(Θεαίτητος)	Κινδυνεύει. (Ξένος) Περὶ ἕκαστον ἄρα
[240]	ἐστὶν ὄντως ἣν λέγομεν εἰκόνα;	(Θεαίτητος)	Κινδυνεύει τοιαύτην τινὰ πεπλέχθαι συμπλοκὴν
[232]	ἑνὸς τὸν ἔχοντα αὐτὰ προσαγορεύει;	(Θεαίτητος)	Κινδυνεύει τοῦτο ταύτῃ πῃ μάλιστα
[250]	κοινωνίαν, οὕτως εἶναι προσεῖπας ἀμφότερα;	(Θεαίτητος)	Κινδυνεύομεν ὡς ἀληθῶς τρίτον ἀπομαντεύεσθαί
[236]	εἴπομεν ἐν τῷ πρόσθεν, εἰκαστικήν;	(Θεαίτητος)	Κλητέον. (Ξένος) Τί δέ; Τὸ
[245]	τοσοῦτον ὅλον ἀναγκαῖον αὐτὸ εἶναι.	(Θεαίτητος)	Κομιδῇ γε. (Ξένος) Καὶ τοίνυν
[255]	(φύσεως, ἅτε μετασχὸν τοῦ ἐναντίου.	(Θεαίτητος)	Κομιδῇ γε. (Ξένος) Μετέχετον μὴν
[261]	ἀπολύσαντες ἐν ἄλλῳ γένει ζητῶμεν.	(Θεαίτητος)	Κομιδῇ δέ γε, ὦ ξένε,
[252]	ἄτοπον Εὐρυκλέα περιφέροντες ἀεὶ πορεύονται.	(Θεαίτητος)	Κομιδῇ λέγεις ὅμοιόν τε καὶ
[259]	τινὸς ἐφαπτομένου δῆλος νεογενὴς ὤν.	(Θεαίτητος)	κομιδῇ μὲν οὖν. (Ξένος) Καὶ
[221]	ἐπιχειρῶμεν εὑρεῖν ὅτι ποτ' ἔστιν.	(Θεαίτητος)	Κομιδῇ μὲν οὖν. (Ξένος) Καὶ
[249]	μηδενὶ περὶ μηδενὸς εἶναι μηδαμοῦ.	(Θεαίτητος)	Κομιδῇ μὲν οὖν. (Ξένος) Καὶ
[252]	οἱ δὲ ὄντως ἑστηκότ' εἶναι.	(Θεαίτητος)	Κομιδῇ μὲν οὖν. (Ξένος) Καὶ
[263]	που, πολλὰ δὲ οὐκ ὄντα.	(Θεαίτητος)	Κομιδῇ μὲν οὖν. (Ξένος) Ὃν
[226]	αὖ μεμήνυκε νῦν, ὁ σοφιστής.	(Θεαίτητος)	Κομιδῇ μὲν οὖν. (Ξένος) Ὁρᾷς
[252]	τὸ λοιπὸν τῶν τριῶν θήσει.	(Θεαίτητος)	Κομιδῇ μὲν οὖν. ~(Ξένος) Ὅτε
[262]	σημεῖον τῆς φωνῆς ἐπιτεθὲν ὄνομα.	(Θεαίτητος)	Κομιδῇ μὲν οὖν. (Ξένος) Οὐκοῦν
[255]	μετέχειν τῆς ἰδέας τῆς θατέρου.	(Θεαίτητος)	Κομιδῇ μὲν οὖν. (Ξένος) Ὧδε
[228]	μόνον γιγνόμενον οὐκ ἐθέλουσιν ὁμολογεῖν.	(Θεαίτητος)	Κομιδῇ συγχωρητέον, ὃ νυνδὴ λέξαντος
[242]	ἔτι σε σμικρόν τι παραιτήσομαι.	(Θεαίτητος)	Λέγε μόνον. (Ξένος) Εἶπόν που
[267]	ἡγεῖσθαι· δι' ἃ δέ, σκόπει.	(Θεαίτητος)	Λέγε. (Ξένος) Τῶν μιμουμένων οἱ
[266]	πάλιν ἡ ποιητικὴ διχῇ διαιρεῖται.	(Θεαίτητος)	Λέγε ὅπῃ ἑκατέρα αὖθις. (Ξένος)
[219]	τὸ μὴ οὐ τέμνειν διχῇ.	(Θεαίτητος)	Λέγε ὅπῃ. (Ξένος) Τὸ μὲν
[238]	τὸ μὴ ὂν χωρὶς ἀριθμοῦ;	(Θεαίτητος)	Λέγε πῇ; (Ξένος) Μὴ ὄντα
[242]	ἀλλήλοις ὁμολογῶμεν ὡς εὐκρινῶς ἔχοντες.	(Θεαίτητος)	Λέγε σαφέστερον ὃ λέγεις. (Ξένος)
[226]	τὸ δὲ χεῖρον ἀποβαλλούσης ἔχω.	(Θεαίτητος)	Λέγε τί. (Ξένος) Πᾶσα ἡ
[258]	ἀφ' ὁδοῦ διζήσιος εἶργε νόημα.	(Θεαίτητος)	Λέγει γὰρ οὖν οὕτως. (Ξένος)
[238]	ὂν ἐπιχειρεῖν μὴ ὄντι προσαρμόττειν.	(Θεαίτητος)	Λέγεις ἀληθέστατα. (Ξένος) Συννοεῖς οὖν
[264]	μηδαμῶς μηδέποτε μηδαμοῦ ψεῦδος εἶναι.	(Θεαίτητος)	Λέγεις ἀληθῆ. (Ξένος) Νῦν δέ
[235]	τε καὶ ἐπὶ πάντα μέθοδον.	(Θεαίτητος)	Λέγεις εὖ, καὶ ταῦτα ταύτῃ
[255]	ἑτέρου τοῦτο ὅπερ ἐστὶν εἶναι.	(Θεαίτητος)	Λέγεις καθάπερ ἔχει. (Ξένος) Πέμπτον
[268]	τὸν προσδιαλεγόμενον ἐναντιολογεῖν αὐτὸν αὑτῷ.	(Θεαίτητος)	Λέγεις ὀρθότατα. (Ξένος) Τίνα οὖν
[231]	πλὴν ἡ γένει γενναία σοφιστική.	(Θεαίτητος)	Λεγέσθω μέν· ἀπορῶ δὲ ἔγωγε
[226]	λέγεται παρὰ πάντων καθαρμός τις.	(Θεαίτητος)	Λέγεται γὰρ οὖν. (Ξένος) Οὐκοῦν
[220]	καὶ τῶν τριοδόντων, πᾶν ἀγκιστρευτικόν.	(Θεαίτητος)	Λέγεται γὰρ οὖν. (Ξένος) Τοῦ
[220]	θήρα λέγεταί πού τις ὀρνιθευτική.	(Θεαίτητος)	Λέγεται γὰρ οὖν. (Ξένος) Τοῦ
[225]	τὴν ἐμὴν οὐχ ἕτερον ἀδολεσχικοῦ.	(Θεαίτητος)	Λέγεται γὰρ οὖν οὕτω πως.
[232]	ἆρ' ἱκανοὺς ποιοῦσι τοῦτο δρᾶν;	(Θεαίτητος)	Λέγεται γοῦν δὴ περὶ αὐτῶν
[233]	ἐπίστασθαί τινα ἀνθρώπων ἐστὶ δυνατόν.	(Θεαίτητος)	Μακάριον μεντἂν ἡμῶν, ὦ ξένε,
[227]	καὶ γελοῖα δοκοῦντα ὀνόματα ἔσχεν.	(Θεαίτητος)	Μάλα γε. (Ξένος) Παντάπασι μὲν
[224]	ἀρετῆς πωλητικὸν δεύτερον ἀνεφάνη σοφιστική.	(Θεαίτητος)	Μάλα γε. (Ξένος) Τρίτον δέ
[245]	οὐ συμφωνήσει τῷ (ὅλῳ) λόγῳ.	(Θεαίτητος)	Μανθάνω. (Ξένος) Πότερον δὴ πάθος
[265]	μὴ πρότερον οὖσιν ὕστερον γίγνεσθαι.	(Θεαίτητος)	Μεμνήμεθα. (Ξένος) Ζῷα δὴ πάντα
[248]	τοῦτο ἡμῖν ἐνταῦθα μενέτω συνομολογηθέν.	(Θεαίτητος)	Μένει. (Ξένος) Πρὸς δὴ τοὺς
[255]	ἢ θάτερον, μηδ' αὖ στάσιν.	(Θεαίτητος)	Μὴ γάρ. (Ξένος) Ἀλλ' ἆρα
[247]	καὶ τῶν ἐναντίων τὴν ἐναντίαν;	(Θεαίτητος)	Ναί, καὶ ταῦτα σύμφασιν. (Ξένος)
[231]	περὶ αὐτὰ ταῦτα κάπηλος ἀνεφάνη;	(Θεαίτητος)	Ναί, καὶ τέταρτόν γε αὐτοπώλης
[226]	διπλοῦν ὂν πᾶς ἂν ἴδοι;	(Θεαίτητος)	Ναί, κατὰ σχολήν γε ἴσως·
[255]	(εἴδεσιν οὖσαν, ἐν οἷς προαιρούμεθα.	(Θεαίτητος)	Ναί. (Ξένος) Καὶ διὰ πάντων
[239]	προσάπτων οὐχ ὡς ἑνὶ διελεγόμην;	(Θεαίτητος)	Ναί. (Ξένος) Καὶ μὴν ἄλογόν
[244]	ἕτερον δύο λέγει πού τινε.	(Θεαίτητος)	Ναί. (Ξένος) Καὶ μὴν ἂν
[260]	δέ γε ψεύδους ἔστιν ἀπάτη.	(Θεαίτητος)	Ναί. (Ξένος) Καὶ μὴν ἀπάτης
[238]	ὂν γὰρ φημί. συνίης τοι.	(Θεαίτητος)	Ναί. (Ξένος) Καὶ μὴν αὖ
[245]	δὴ τὰ πάντα ἑνὸς ἔσται.	(Θεαίτητος)	Ναί. (Ξένος) Καὶ μὴν ἐάν
[252]	Τὸ τρίτον δὴ μόνον λοιπόν.	(Θεαίτητος)	Ναί. (Ξένος) Καὶ μὴν ἕν
[221]	ἔχοντα θετέον εἶναι τὸν ἀσπαλιευτήν.	(Θεαίτητος)	Ναί. (Ξένος) Καὶ νῦν δὴ
[248]	που διελόμενοι λέγετε; ἦ γάρ;	(Θεαίτητος)	Ναί. (Ξένος) Καὶ σώματι μὲν
[236]	εἰκός γε ὄν, εἰκόνα καλεῖν;	(Θεαίτητος)	Ναί. (Ξένος) Καὶ τῆς γε
[265]	ποιητικὴν καὶ κτητικὴν τέχνην διαιρούμενοι;	(Θεαίτητος)	Ναί. (Ξένος) Καὶ τῆς κτητικῆς
[221]	μέρους, τὸ δὲ πεζοῦ τέμνοντες.	(Θεαίτητος)	Ναί. (Ξένος) Καὶ τὸ μὲν
[264]	μὲν εἰκαστικήν, τὴν δὲ φανταστικήν.	(Θεαίτητος)	Ναί. (Ξένος) Καὶ τὸν σοφιστὴν
[240]	εἶναι τὰ πάντως ὄντα δοξάζεται;	(Θεαίτητος)	Ναί. (Ξένος) Καὶ τοῦτο δὴ
[226]	που τὰ λεχθέντα εἴρηται σύμπαντα.	(Θεαίτητος)	Ναί. (Ξένος) Κατὰ τὸν ἐμὸν
[245]	χωρὶς ἰδίαν ἑκατέρου φύσιν εἰληφότος.	(Θεαίτητος)	Ναί. (Ξένος) Μὴ ὄντος δέ
[255]	μὴν ἄμφω ταὐτοῦ καὶ θατέρου.	(Θεαίτητος)	Ναί. (Ξένος) Μὴ τοίνυν λέγωμεν
[267]	τῆς φανταστικῆς μάλιστα κέκληταί που.	(Θεαίτητος)	Ναί. (Ξένος) Μιμητικὸν δὴ τοῦτο
[223]	τό γε ἕτερόν που συνίεμεν.	(Θεαίτητος)	Ναί. ~(Ξένος) Μουσικήν τε τοίνυν
[264]	ἡμῖν ἐν τοῖς πρόσθεν ἦν.	(Θεαίτητος)	Ναί. (Ξένος) Πάλιν τοίνυν ἐπιχειρῶμεν,
[233]	γε τοῦτο πρὸς ἅπαντα, φαμέν;	(Θεαίτητος)	Ναί. (Ξένος) Πάντα ἄρα σοφοὶ
[252]	τά γε δύο ἀδύνατον ηὑρέθη.	(Θεαίτητος)	Ναί. (Ξένος) Πᾶς ἄρα ὁ
[267]	οἶμαι, τὸν ἀγνοοῦντα τοῦ γιγνώσκοντος.	(Θεαίτητος)	Ναί. (Ξένος) Πόθεν οὖν ὄνομα
[244]	Τί δέ; ὂν καλεῖτέ τι;	(Θεαίτητος)	Ναί. (Ξένος) Πότερον ὅπερ ἕν,
[248]	καὶ πρὸς τὸ σμικρότατον δύναμις;	(Θεαίτητος)	Ναί. (Ξένος) Πρὸς δὴ ταῦτα
[266]	αὖ τὰ πρὸς θεῶν, θεῖα.	(Θεαίτητος)	Ναί. (Ξένος) Τὰ δέ γ'
[263]	δὴ ψευδὴς ἕτερα τῶν ὄντων.	(Θεαίτητος)	Ναί. (Ξένος) Τὰ μὴ ὄντ'
[219]	δὲ κρυφαῖον αὐτῆς πᾶν θηρευτικόν.	(Θεαίτητος)	Ναί. (Ξένος) Τὴν δέ γε
[232]	Ἀντιλογικὸν αὐτὸν ἔφαμεν εἶναί που.	(Θεαίτητος)	Ναί. (Ξένος) Τί δ' Οὐ
[244]	φαμὲν γάρ, φήσουσιν. ἦ γάρ;	(Θεαίτητος)	ναί. (Ξένος) Τί δέ; ὂν
[220]	ἐνύδρου σχεδὸν τὸ σύνολον ἁλιευτική.	(Θεαίτητος)	Ναί. (Ξένος) Τί δέ; Ταύτην
[247]	Τιθέντες τι τῶν ὄντων ψυχήν;	~(Θεαίτητος)	Ναί. (Ξένος) Τί δέ; Ψυχὴν
[218]	παράδειγμα αὐτὸ θέσθαι τοῦ μείζονος;	(Θεαίτητος)	Ναί. (Ξένος) Τί δῆτα προταξαίμεθ'
[225]	δίκαια καὶ ἄδικα δημοσίᾳ, δικανικόν.	(Θεαίτητος)	Ναί. (Ξένος) Τὸ δ' ἐν
[220]	μέρος φήσομεν ἤ τι τοιοῦτον.	(Θεαίτητος)	Ναί. (Ξένος) Τὸ δὲ ἀγκίστροις
[262]	ὂν δήλωμα ῥῆμά που λέγομεν.	(Θεαίτητος)	Ναί. (Ξένος) Τὸ δέ γ'
[231]	νέων καὶ πλουσίων ἔμμισθος θηρευτής.	(Θεαίτητος)	ναί. (Ξένος) Τὸ δέ γε
[228]	πολλῶν, νόσος αὐτῆς σαφέστατα ὄν.	(Θεαίτητος)	Ναί. (Ξένος) Τὸ δέ γε
[223]	ἥμισυ μέρος ὄν, καπηλικὴ προσαγορεύεται;	(Θεαίτητος)	Ναί. (Ξένος) Τὸ δέ γε
[266]	αὐτὼ νῦν ἀναμφισβητήτως εἴδη δύο;	(Θεαίτητος)	Ναί. ~(Ξένος) Τὸ τοίνυν φανταστικὸν
[263]	ἀναγκαῖον ἕκαστον εἶναι τῶν λόγων.	(Θεαίτητος)	Ναί. (Ξένος) Τούτων δὴ ποῖόν
[225]	τι τοιοῦτον τιθεμένους οἷον βιαστικόν.	(Θεαίτητος)	Ναί. (Ξένος) Τῷ δὲ λόγοις
[219]	τις κτητικὴ λεχθεῖσα ἂν διαπρέψειεν.	(Θεαίτητος)	Ναί· πρέποι γὰρ ἄν. (Ξένος)
[253]	τῆς διαλεκτικῆς φήσομεν ἐπιστήμης εἶναι;	(Θεαίτητος)	Ναί, φήσομεν. (Ξένος) Οὐκοῦν ὅ
[267]	πρέπουσαν ἐπωνυμίαν ἀποδοῦναί τιν' αὐτῷ.	(Θεαίτητος)	Νενεμήσθω, τὸ δὲ μεθείσθω. (Ξένος)
[266]	(αὐτουργική) τὸ δὲ εἴδωλον (εἰδωλοποιική)	(Θεαίτητος)	Νῦν μᾶλλον ἔμαθον, καὶ τίθημι
[263]	αὐτὸν ἕνα τῶν βραχυτάτων εἶναι.	(Θεαίτητος)	Νυνδὴ γοῦν ταύτῃ συνωμολογήσαμεν. (Ξένος)
[229]	μέρει τῷ τοῦτο ἀπαλλάττοντι λεκτέον;	(Θεαίτητος)	Οἶμαι μὲν (οὖν) ὦ ξένε,
[251]	ὀνόμασι ταὐτὸν τοῦτο ἑκάστοτε προσαγορεύομεν.	(Θεαίτητος)	Οἷον δὴ τί; παράδειγμα εἰπέ.
[258]	τὸ μέγα αὐτὸ εἶναι λεκτέον;	(Θεαίτητος)	Ὁμοίως. (Ξένος) Οὐκοῦν καὶ τὸ
[268]	γένος ἓν ἢ δύο φῶμεν;	(Θεαίτητος)	Ὅρα σύ. (Ξένος) Σκοπῶ, καί
[256]	ἄτοπον ἦν στάσιμον αὐτὴν προσαγορεύειν;	(Θεαίτητος)	Ὀρθότατά γε, εἴπερ τῶν γενῶν
[244]	δύο λέγοιτ' ἂν σαφέστατα ἕν.	(Θεαίτητος)	Ὀρθότατα εἴρηκας. (Ξένος) Ἐπειδὴ τοίνυν
[228]	ψυχῆς πονηρίαν λέγοντες ὀρθῶς ἐροῦμεν.	(Θεαίτητος)	Ὀρθότατα μὲν οὖν. (Ξένος) Τί
[246]	τούτων φροντίζομεν, ἀλλὰ τἀληθὲς ζητοῦμεν.	(Θεαίτητος)	ὀρθότατα. (Ξένος) Κέλευε δὴ τοὺς
[263]	λόγον ὄντα μηδενὸς εἶναι λόγον.	(Θεαίτητος)	Ὀρθότατα. (Ξένος) Περὶ δὴ σοῦ
[257]	τις συμβαίνει τὸ μὴ καλόν.	(Θεαίτητος)	Ὀρθότατα. (Ξένος) Τί οὖν; Κατὰ
[230]	εἶδος τῆς παιδείας σμικρὸν ἀνύτειν.	(Θεαίτητος)	Ὀρθῶς γε νομίζοντες. (Ξένος) Τῷ
[250]	ἅμα τι καὶ προί̈ ωμεν.	(Θεαίτητος)	Ὀρθῶς. (Ξένος) Εἶεν δή, κίνησιν
[252]	οὐδέν, εἴπερ μηδεμία ἔστι σύμμειξις.	(Θεαίτητος)	Ὀρθῶς. (Ξένος) Ἔτι τοίνυν ἂν
[236]	τῆς εἰδωλοποιικῆς, εἰκαστικὴν καὶ φανταστικήν.	(Θεαίτητος)	Ὀρθῶς. (Ξένος) Ὃ δέ γε
[265]	γένει τῆς τοιαύτης μεθόδου πεφυκόσιν.	(Θεαίτητος)	Ὀρθῶς. (Ξένος) Οὐκοῦν τότε μὲν
[262]	τούτῳ τὸ ὄνομα ἐφθεγξάμεθα λόγον.	(Θεαίτητος)	Ὀρθῶς. (Ξένος) Οὕτω δὴ καθάπερ
[219]	δὲ ἀγόμενον ποιεῖσθαί πού φαμεν.	(Θεαίτητος)	Ὀρθῶς. (Ξένος) Τὰ δέ γε
[265]	ἀνθρώπινον εἶναι, τὸ δὲ θεῖον.	(Θεαίτητος)	Ὀρθῶς. (Ξένος) Τέμνε δὴ δυοῖν
[222]	πιθανουργικήν τινα μίαν (τέχνην προσειπόντες.	(Θεαίτητος)	Ὀρθῶς. (Ξένος) Τῆς δὴ πιθανουργικῆς
[248]	ἂν γενέσθαι περὶ τὸ ἠρεμοῦν.	(Θεαίτητος)	Ὀρθῶς. (Ξένος) Τί δὲ πρὸς
[261]	ταῦτα, ψεῦδος δὲ οὐδέποτε οὐδέτερον.	(Θεαίτητος)	Ὀρθῶς. (Ξένος) Φέρε δή, καθάπερ
[260]	εἶναι μεῖξιν μηδενὶ πρὸς μηδέν.	(Θεαίτητος)	Ὀρθῶς τοῦτό γε· λόγον δὲ
[240]	οὐχ ἑκόντας ὁμολογεῖν εἶναί πως.	(Θεαίτητος)	Ὁρῶ καὶ μάλα. (Ξένος) Τί
[243]	ἐσμὲν αὐτοῦ πέρι τῆς ἀπορίας.	(Θεαίτητος)	Ὁρῶ. (Ξένος) Τάχα τοίνυν ἴσως
[252]	τε κἀγὼ διαλύειν. (Ξένος) Πῶς;	(Θεαίτητος)	Ὅτι κίνησίς τε αὐτὴ παντάπασιν
[256]	(Ξένος) Οὐ ταὐτὸν ἄρα ἐστίν.	(Θεαίτητος)	Οὐ γὰρ οὖν. (Ξένος) Ἀλλὰ
[233]	σύμπαντα, ὡς ἔοικας, οὐ μανθάνεις.	(Θεαίτητος)	Οὐ γὰρ οὖν. (Ξένος) Λέγω
[252]	καὶ στάσις οὐδαμῇ μεθέξετον οὐσίας;	~(Θεαίτητος)	Οὐ γὰρ οὖν. (Ξένος) Τί
[240]	(Ξένος) Οὔκουν ἀληθῶς γε, φῄς.	(Θεαίτητος)	Οὐ γὰρ οὖν· πλήν γ'
[222]	μισθαρνητικόν ἐστιν, τὸ δὲ δωροφορικόν;	(Θεαίτητος)	Οὐ μανθάνω. (Ξένος) Τῇ τῶν
[228]	καὶ στάσιν οὐ ταὐτὸν νενόμικας;	(Θεαίτητος)	Οὐδ' αὖ πρὸς τοῦτο ἔχω
[240]	ἐπὶ τίνι τὸ (τοιοῦτον εἶπες;	(Θεαίτητος)	Οὐδαμῶς ἀληθινόν γε, ἀλλ' ἐοικὸς
[228]	ἀμετρίας πανταχοῦ δυσειδὲς ἐνὸν γένος;	(Θεαίτητος)	Οὐδαμῶς ἄλλο. (Ξένος) Τί δέ;
[221]	ἢ παντάπασιν ὡς ἀληθῶς σοφιστήν;	(Θεαίτητος)	Οὐδαμῶς ἰδιώτην· μανθάνω γὰρ ὃ
[250]	καὶ ἑκάτερον, ὅταν εἶναι συγχωρῇς;	(Θεαίτητος)	Οὐδαμῶς. (Ξένος) Ἀλλ' ἑστάναι σημαίνεις
[255]	(Ξένος) Οὐ στάσις ἄρ' ἐστίν.	(Θεαίτητος)	Οὐδαμῶς. ~(Ξένος) Ἔστι δέ γε
[249]	χωρὶς στάσεως γενέσθαι ποτ' ἄν;	(Θεαίτητος)	Οὐδαμῶς. (Ξένος) Τί δ' Ἄνευ
[233]	ἂν ὑγιές τι λέγων ἀντειπεῖν;	(Θεαίτητος)	Οὐδαμῶς. (Ξένος) Τί ποτ' οὖν
[234]	χαριέστερον εἶδος ἢ τὸ μιμητικόν;	(Θεαίτητος)	Οὐδαμῶς· πάμπολυ γὰρ εἴρηκας εἶδος
[232]	ἆρ' οὐχ ὑπισχνοῦνται ποιεῖν ἀμφισβητητικούς;	(Θεαίτητος)	Οὐδεὶς γὰρ ἂν αὐτοῖς ὡς
[258]	αὐτό, ὦ Θεαίτητε, ἀπιστίαν ἔχομεν;	(Θεαίτητος)	Οὐδεμίαν. (Ξένος) Οἶσθ' οὖν ὅτι
[267]	ἀγνωσίας τε καὶ γνώσεως θήσομεν;	(Θεαίτητος)	Οὐδεμίαν. (Ξένος) Οὐκοῦν τό γε
[229]	διδασκαλικὴν ὀρθότερον εἴποι τις ἄν;	(Θεαίτητος)	Οὐδεμίαν. (Ξένος) Φέρε δή· διδασκαλικῆς
[228]	συγγενοῦς ἔκ τινος διαφθορᾶς διαφοράν;	(Θεαίτητος)	Οὐδέν. (Ξένος) Ἀλλ' αἶσχος ἄλλο
[257]	ἧττον δὲ τὸ μὴ καλόν;	(Θεαίτητος)	Οὐδέν. ~(Ξένος) Ὁμοίως ἄρα τὸ
[264]	εἰπεῖν ἕτερόν τι πλὴν φαντασίαν;	(Θεαίτητος)	Οὐδέν. (Ξένος) Οὐκοῦν ἐπείπερ λόγος
[225]	Θεαίτητε, ἄλλο (εἴπῃ πλὴν ἀμφισβητητικόν;	(Θεαίτητος)	Οὐδέν. (Ξένος) Τὸ δέ γε
[225]	εἰθίσμεθα καλεῖν ἄλλο πλὴν ἀντιλογικόν;	(Θεαίτητος)	Οὐδέν. (Ξένος) Τοῦ δὲ ἀντιλογικοῦ
[220]	τι πλὴν ἕρκη χρὴ προσαγορεύειν;	(Θεαίτητος)	Οὐδέν. (Ξένος) Τοῦτο μὲν ἄρα
[228]	τὸ δ' οἷον αἶσχος ἐγγιγνόμενον.	(Θεαίτητος)	Οὐκ ἔμαθον. (Ξένος) Νόσον ἴσως
[252]	πότερον αὐτῶν οὐσίας μὴ προσκοινωνοῦν;	(Θεαίτητος)	Οὐκ ἔσται. (Ξένος) Ταχὺ δὴ
[263]	μῶν μὴ μακρὸς ὁ λόγος;	(Θεαίτητος)	Οὔκ, ἀλλὰ μέτριος. (Ξένος) Σὸν
[226]	λεγόμενον οὐ τῇ ἑτέρᾳ ληπτόν;	(Θεαίτητος)	Οὐκοῦν ἀμφοῖν χρή. (Ξένος) Χρὴ
[248]	οὐδετέρου τὴν δύναμιν ἁρμόττειν φασίν.	(Θεαίτητος)	Οὐκοῦν λέγουσί τι; (Ξένος) Πρὸς
[246]	εὐπορώτερον εἰπεῖν ὅτι ποτ' ἔστιν.	(Θεαίτητος)	Οὐκοῦν πορεύεσθαι χρὴ καὶ ἐπὶ
[225]	δεῖ καλεῖν αὐτῶν πειραθῶμεν εἰπεῖν.	(Θεαίτητος)	Οὐκοῦν χρή. (Ξένος) Δοκῶ μὴν
[254]	ὄντως μὴ ὂν ἀθῴοις ἀπαλλάττειν.	(Θεαίτητος)	οὐκοῦν χρή. (Ξένος) Μέγιστα μὴν
[229]	τινα ἔχον διαίρεσιν ἀξίαν ἐπωνυμίας.	(Θεαίτητος)	Οὐκοῦν χρὴ σκοπεῖν. (Ξένος) Δοκεῖ
[238]	πρὸς τὸ μὴ ὂν προσφέρειν.	(Θεαίτητος)	Οὔκουν ἂν ὀρθῶς γε, ὡς
[241]	οὖν; Οὕτως ἀποστησόμεθα νῦν μαλθακισθέντες;	(Θεαίτητος)	Οὔκουν ἔγωγέ φημι δεῖν, εἰ
[231]	(γενήσεσθαι τότε ὁπόταν ἱκανῶς φυλάττωσιν.	(Θεαίτητος)	Οὔκουν τό γε εἰκός. (Ξένος)
[265]	μὲν θεῖον, τὸ δ' ἀνθρώπινον.	(Θεαίτητος)	Οὔπω μεμάθηκα. (Ξένος) Ποιητικήν, εἴπερ
[244]	ἀνάγκη μέρη ἔχειν· ἢ πῶς;	(Θεαίτητος)	Οὕτως. ~(Ξένος) Ἀλλὰ μὴν τό
[263]	(Ξένος) Ἔπειτα δέ γε τινός.	(Θεαίτητος)	Οὕτως. (Ξένος) Εἰ δὲ μὴ
[237]	λέγοντα ἕν γέ τι λέγειν;	(Θεαίτητος)	Οὕτως. (Ξένος) Ἑνὸς γὰρ δὴ
[245]	οὐκ ὂν ἔσται τὸ ὄν.	(Θεαίτητος)	Οὕτως. (Ξένος) Καὶ ἑνός γε
[253]	ὁ δὲ μὴ συνιεὶς ἄμουσος;	(Θεαίτητος)	Οὕτως. (Ξένος) Καὶ κατὰ τῶν
[244]	μόνον, ἄλλου δὲ οὐδενὸς ὄν.	(Θεαίτητος)	Οὕτως. (Ξένος) Καὶ τὸ ἕν
[218]	πάνυ τι πολλῆς τινος ἐπάξιον;	(Θεαίτητος)	Οὕτως. ~(Ξένος) Μέθοδον μὴν αὐτὸν
[260]	διανοίᾳ τε καὶ λόγοις γιγνόμενον.	(Θεαίτητος)	Οὕτως. (Ξένος) Ὄντος δέ γε
[257]	συμβέβηκεν εἶναι τὸ μὴ καλόν;	(Θεαίτητος)	Οὕτως. (Ξένος) Ὄντος δὴ πρὸς
[255]	ἕτερον στάσεως. ἢ πῶς λέγομεν;	(Θεαίτητος)	Οὕτως. (Ξένος) Οὐ στάσις ἄρ'
[255]	ἀεὶ πρὸς ἕτερον· ἦ γάρ;	(Θεαίτητος)	Οὕτως. (Ξένος) Οὐκ ἄν, εἴ
[262]	λόγον, μὴ δὲ τινὸς ἀδύνατον.	(Θεαίτητος)	Οὕτως. (Ξένος) Οὐκοῦν καὶ ποιόν
[260]	κατὰ πάντα τὰ ὄντα διεσπαρμένον.	(Θεαίτητος)	Οὕτως. (Ξένος) Οὐκοῦν τὸ μετὰ
[240]	τὸ ἀληθινὸν ὄντως ὂν λέγων;	(Θεαίτητος)	Οὕτως. (Ξένος) Τί δέ; Τὸ
[254]	ἐστιν, αὐτὸ δ' ἑαυτῷ ταὐτόν.	(Θεαίτητος)	Οὕτως. (Ξένος) Τί ποτ' αὖ
[266]	αὐτὰ ἀπειργασμένα ἕκαστα· ἢ πῶς;	(Θεαίτητος)	Οὕτως. (Ξένος) Τούτων δέ γε
[240]	τοῖς οὖσι δοξάζουσα, ἢ πῶς;	(Θεαίτητος)	Οὕτως· τἀναντία. (Ξένος) Λέγεις ἄρα
[234]	ἕκαστα πάνυ σμικροῦ νομίσματος ἀποδίδοται.	(Θεαίτητος)	Παιδιὰν λέγεις τινά. (Ξένος) Τί
[267]	ὄντες; ἢ τούτου πᾶν τοὐναντίον;	(Θεαίτητος)	Πᾶν. (Ξένος) Μιμητὴν δὴ τοῦτόν
[249]	τὸ παράπαν ἔμψυχον ὂν ἑστάναι;	(Θεαίτητος)	Πάντα ἔμοιγε ἄλογα ταῦτ' εἶναι
[225]	τὸ δὲ χρηματιστικὸν ὂν τυγχάνει.	(Θεαίτητος)	Παντάπασί γε. (Ξένος) Τὴν ἐπωνυμίαν
[232]	ὅτι ποιοῦσιν ἅπερ αὐτοὶ δυνατούς;	(Θεαίτητος)	Παντάπασί γε. (Ξένος) Τί δ'
[236]	εἶναι καλὰς τοῖς εἰδώλοις ἐναπεργάζονται;	(Θεαίτητος)	παντάπασί γε. (Ξένος) Τὸ μὲν
[239]	ταύτην ἂν τὴν πρόσρησιν προσαγορεύοιτο.	(Θεαίτητος)	Παντάπασί γε. (Ξένος) Τὸν μὲν
[268]	εἶναι, τἀληθέστατα, ὡς ἔοικεν, ἐρεῖ.	(Θεαίτητος)	Παντάπασι μὲν οὖν.
[233]	ἀλλ' οὐκ ἀλήθειαν ἔχων ἀναπέφανται.	(Θεαίτητος)	Παντάπασι μὲν οὖν, καὶ κινδυνεύει
[253]	μή, διακρίνειν κατὰ γένος ἐπίστασθαι.	(Θεαίτητος)	Παντάπασι μὲν οὖν. (Ξένος) Ἀλλὰ
[231]	περὶ ψυχὴν καθαρτὴν αὐτὸν εἶναι.	(Θεαίτητος)	Παντάπασι μὲν οὖν. ~(Ξένος) Ἆρ'
[238]	ἄῤῥητον καὶ ἄφθεγκτον καὶ ἄλογον;	(Θεαίτητος)	Παντάπασι μὲν οὖν. (Ξένος) Ἆρ'
[262]	δὲ ἁρμόττοντα αὐτῶν λόγον ἀπηργάσατο.	(Θεαίτητος)	Παντάπασι μὲν οὖν. (Ξένος) Ἔτι
[223]	νῦν λόγος ἡμῖν συμβαίνει, σοφιστική.	(Θεαίτητος)	Παντάπασι μὲν οὖν. (Ξένος) Ἔτι
[265]	οὐκ αὐτῶν ἑκάστων· ἦ γάρ;	(Θεαίτητος)	Παντάπασι μὲν οὖν. (Ξένος) Ποιητικῆς
[230]	τὸν ὄντως ἐσόμενον εὐδαίμονα εἶναι.	(Θεαίτητος)	Παντάπασι μὲν οὖν. ~(Ξένος) Τί
[257]	ἐπιφθεγγόμενα ὕστερον τῆς ἀποφάσεως ὀνόματα.	(Θεαίτητος)	Παντάπασι μὲν οὖν. (Ξένος) Τόδε
[221]	νῦν ἀσπαλιευτικὴ ζητηθεῖσα ἐπίκλην γέγονεν.	(Θεαίτητος)	Παντάπασι μὲν οὖν τοῦτό γε
[245]	ἐν τοῖς οὖσι μὴ τιθέντα.	(Θεαίτητος)	Παντάπασιν ἔοικε ταῦθ' οὕτως ἔχειν.
[250]	ἀμφοτέρων ἀναπέφανται. δυνατὸν οὖν τοῦτο;	(Θεαίτητος)	Πάντων μὲν οὖν ἀδυνατώτατον. (Ξένος)
[234]	χρόνῳ, μῶν οὐ παιδιὰν νομιστέον;	(Θεαίτητος)	Πάντως που. (Ξένος) Παιδιᾶς δὲ
[245]	ἐνδεὲς τὸ ὂν ἑαυτοῦ συμβαίνει.	(Θεαίτητος)	Πάνυ γε. (Ξένος) Καὶ κατὰ
[222]	ἄσχιστον, εἰπόντες ὅτι πολυειδὲς εἴη.	~(Θεαίτητος)	Πάνυ γε. (Ξένος) Μέχρι μὲν
[220]	ἕτερον νευστικοῦ ζῴου πᾶν ἐνυγροθηρικόν;	(Θεαίτητος)	Πάνυ γε. (Ξένος) Νευστικοῦ μὴν
[229]	τῆς ἀγνοίας ἀμαθίαν τοὔνομα προσρηθῆναι.	(Θεαίτητος)	Πάνυ γε. (Ξένος) Τί δὲ
[223]	τὰ ἀλλότρια ἔργα μεταβαλλομένην μεταβλητικήν.	(Θεαίτητος)	Πάνυ γε. (Ξένος) Τί δέ;
[246]	δὲ οὐ σῶμα ἔμψυχον ὁμολογοῦσιν;	(Θεαίτητος)	Πάνυ γε. (Ξένος) Τιθέντες τι
[220]	τὴν θήραν πυρευτικὴν ῥηθῆναι συμβέβηκεν.	(Θεαίτητος)	Πάνυ γε. (Ξένος) Τὸ δέ
[222]	τοίνυν ἐρωτικῆς τέχνης ἔστω εἶδος.	(Θεαίτητος)	Πάνυ γε. (Ξένος) Τοῦ δέ
[231]	περὶ τὰ τῆς ψυχῆς μαθήματα.	(Θεαίτητος)	Πάνυ γε. (Ξένος) Τρίτον δὲ
[243]	προειρημένων ἡμῖν ταὐτὸν τοῦτο εἰρήσθω.	(Θεαίτητος)	Πάνυ γε. (Ξένος) Τῶν μὲν
[268]	τοὺς ἄλλους ὡς εἰδὼς ἐσχημάτισται.	(Θεαίτητος)	Πάνυ μὲν οὖν ἔστιν ἑκατέρου
[236]	δ' ἐγγύθεν ὑφ' ἡμῶν ὁρᾶσθαι.	(Θεαίτητος)	Πάνυ μὲν οὖν. (Ξένος) Ἆρ'
[249]	περιειληφέναι τῷ λόγῳ τὸ ὄν;	(Θεαίτητος)	πάνυ μὲν οὖν. (Ξένος) Βαβαὶ
[251]	πάσσοφον οἰομένοις τοῦτο αὐτὸ ἀνηυρηκέναι.	(Θεαίτητος)	Πάνυ μὲν οὖν. (Ξένος) Ἵνα
[220]	τι περιέχον, ἕρκος εἰκὸς ὀνομάζειν.	(Θεαίτητος)	Πάνυ μὲν οὖν. (Ξένος) Κύρτους
[265]	ἐν τοιούτοις εἴδεσιν ἐφαντάζεθ' ἡμῖν;	(Θεαίτητος)	Πάνυ μὲν οὖν. (Ξένος) Νῦν
[266]	οἷον ὄναρ ἀνθρώπινον ἐγρηγορόσιν ἀπειργασμένην;	(Θεαίτητος)	Πάνυ μὲν οὖν. (Ξένος) Οὐκοῦν
[257]	τ' εἰσὶ λεγόμεναι καὶ ἐπιστῆμαι.	(Θεαίτητος)	Πάνυ μὲν οὖν. (Ξένος) Οὐκοῦν
[256]	αὖ λέγεται πάλιν οὐ ταὐτόν.	(Θεαίτητος)	Πάνυ μὲν οὖν. (Ξένος) Οὐκοῦν
[224]	τῆς πράξεως ὀνόματι προσειπεῖν ἀνάγκη;	(Θεαίτητος)	Πάνυ μὲν οὖν. (Ξένος) Ταύτης
[255]	τρισὶν εἴδεσιν τὸ ταὐτὸν τιθῶμεν;	(Θεαίτητος)	Πάνυ μὲν οὖν. (Ξένος) Τί
[263]	τοῦτ' αὐτὸ ἡμῖν ἐπωνομάσθη, διάνοια;	(Θεαίτητος)	Πάνυ μὲν οὖν. (Ξένος) Τὸ
[268]	συμπλέξαντες ἀπὸ τελευτῆς ἐπ' ἀρχήν;	(Θεαίτητος)	Πάνυ μὲν οὖν. (Ξένος) Τὸ
[228]	γιγνομένης, οὐδὲν ἄλλο πλὴν παραφροσύνη.	(Θεαίτητος)	Πάνυ μὲν οὖν. (Ξένος) Ψυχὴν
[223]	ἀλλ' ἕτερον εἶναί τι γένος.	(Θεαίτητος)	Πῇ δή; (Ξένος) Τὸ τῆς
[240]	αὐτοῖς συμφωνεῖν οἷοί τε ἐσόμεθα;	(Θεαίτητος)	Πῇ καὶ τὸ ποῖόν τι
[221]	(Ξένος) Τὸν ἀσπαλιευτὴν τοῦ σοφιστοῦ.	(Θεαίτητος)	Πῇ; (Ξένος) Θηρευτά τινε καταφαίνεσθον
[225]	περὶ τὰς ἀμφισβητήσεις θετέον διττόν.	(Θεαίτητος)	Πῇ; (Ξένος) Καθ' ὅσον μὲν
[242]	πόσα τε καὶ ποῖά ἐστιν.	(Θεαίτητος)	Πῇ; (Ξένος) Μῦθόν τινα ἕκαστος
[229]	τῇδε ἄν πῃ τάχιστα εὑρεῖν.	(Θεαίτητος)	Πῇ; (Ξένος) Τὴν ἄγνοιαν ἰδόντες
[223]	αὖ φήσομεν ἀγοραστικὴν διχῇ τέμνεσθαι.	(Θεαίτητος)	Πῇ; (Ξένος) Τὴν μὲν τῶν
[244]	τι, λόγον οὐκ ἂν ἔχον.	(Θεαίτητος)	Πῇ; (Ξένος) Τιθείς τε τοὔνομα
[219]	χειρωτικὴν ἆρ' οὐ διχῇ τμητέον;	(Θεαίτητος)	Πῇ; (Ξένος) Τὸ μὲν ἀναφανδὸν
[260]	τῇδ' ἑπόμενος ῥᾷστ' ἂν μάθοις.	(Θεαίτητος)	Πῇ; (Ξένος) Τὸ μὲν δὴ
[267]	τοίνυν φανταστικὸν αὖθις διορίζωμεν δίχα.	(Θεαίτητος)	Πῇ; (Ξένος) Τὸ μὲν δι'
[250]	περὶ αὐτοῦ παρ' ἑαυτῷ βεβαιώσασθαι;	(Θεαίτητος)	Ποῖ γάρ; (Ξένος) Οἶμαι μὲν
[226]	καθάρσεων ἑνὶ περιλαβεῖν ὀνόματι προσήκει.	(Θεαίτητος)	Ποῖα καὶ τίνι; ~(Ξένος) Τά
[266]	δαιμονίᾳ καὶ ταῦτα μηχανῇ γεγονότα.	(Θεαίτητος)	Ποῖα; (Ξένος) Τά τε ἐν
[222]	δὴ πιθανουργικῆς διττὰ λέγωμεν γένη.	(Θεαίτητος)	Ποῖα; (Ξένος) Τὸ μὲν ἕτερον
[227]	εἴδη κακίας περὶ ψυχὴν ῥητέον.	(Θεαίτητος)	Ποῖα; ~(Ξένος) Τὸ μὲν οἷον
[250]	τὸ πᾶν θερμὸν καὶ ψυχρόν.	(Θεαίτητος)	Ποῖα; Ὑόμνησόν με. (Ξένος) Πάνυ
[242]	ὁδὸν ἀναγκαιοτάτην ἡμῖν εἶναι τρέπεσθαι.	(Θεαίτητος)	Ποίαν δή; (Ξένος) Τὰ δοκοῦντα
[229]	τοῖς ἄλλοις αὐτῆς ἀντίσταθμον μέρεσιν.	(Θεαίτητος)	Ποῖον δή; (Ξένος) Τὸ μὴ
[222]	γίγνεσθον δύο μεγίστω τινὲ μέρει.	(Θεαίτητος)	Ποῖον ἑκάτερον; (Ξένος) Τὸ μὲν
[240]	τῶν λόγων ἐρωτήσει σε μόνον.	(Θεαίτητος)	Ποῖον; (Ξένος) Τὸ διὰ πάντων
[263]	(Ξένος) Τί δὲ ὅδ' αὖ;	(Θεαίτητος)	Ποῖος; (Ξένος) Θεαίτητος, ᾧ νῦν
[225]	ἄρα τὸ νῦν μεταδιωκόμενον γένος.	~(Θεαίτητος)	Ποίῳ δή; (Ξένος) Τῆς κτητικῆς
[265]	δὴ πρῶτον δύ' ἔστω μέρη.	(Θεαίτητος)	Ποίω; (Ξένος) Τὸ μὲν θεῖον,
[265]	πολλῶν δόγματι καὶ ῥήματι χρώμενοι-	(Θεαίτητος)	Ποίῳ τῳ; (Ξένος) Τὴν φύσιν
[264]	ἔμπροσθεν ἀναμνησθῶμεν κατ' εἴδη διαιρέσεων.	(Θεαίτητος)	Ποίων δή; (Ξένος) Διειλόμεθα τῆς
[239]	ὀρθὸν φθέγξασθαί τι περὶ αὐτοῦ.	(Θεαίτητος)	Πολλὴ μεντἄν με καὶ ἄτοπος
[254]	αὐτὸ καὶ στάσις καὶ κίνησις.	(Θεαίτητος)	Πολύ γε. (Ξένος) Καὶ μὴν
[236]	οὐ φανταστικὴν ὀρθότατ' ἂν προσαγορεύοιμεν;	(Θεαίτητος)	Πολύ γε. (Ξένος) Τούτω τοίνυν
[260]	προσηναγκάζομεν ἐᾶν ἕτερον ἑτέρῳ μείγνυσθαι.	(Θεαίτητος)	Πρὸς δὴ τί; (Ξένος) Πρὸς
[262]	ὁ πρῶτός τε καὶ σμικρότατος.	(Θεαίτητος)	Πῶς ἄρ' ὧδε λέγεις; (Ξένος)
[249]	πέρι τὴν ἀπορίαν τῆς σκέψεως.	(Θεαίτητος)	Πῶς αὖ καὶ τί τοῦτ'
[237]	τὸ μὴ ὂν οὐκ οἰστέον.	(Θεαίτητος)	Πῶς γὰρ ἄν; (Ξένος) Οὐκοῦν
[253]	καθαρῶς τε καὶ δικαίως φιλοσοφοῦντι.	(Θεαίτητος)	Πῶς γὰρ ἂν ἄλλῳ δοίη
[241]	καὶ τὰ μὴ ὄντα εἶναι.	(Θεαίτητος)	Πῶς γὰρ ἂν ἄλλως τοιοῦτος
[263]	σός, οὐκ ἄλλου γε οὐδενός.	(Θεαίτητος)	Πῶς γάρ; (Ξένος) Μηδενὸς δέ>
[262]	λόγον οὐδέν τι μᾶλλον ἀπεργάζεται.	(Θεαίτητος)	Πῶς γάρ; (Ξένος) Οὐκοῦν καὶ
[235]	μιμητὴν ἄρα θετέον αὐτόν τινα.	(Θεαίτητος)	Πῶς γὰρ οὐ θετέον; (Ξένος)
[241]	μανθάνομεν, ὦ Θεαίτητε, ἃ λέγει;	(Θεαίτητος)	Πῶς γὰρ οὐ μανθάνομεν ὅτι
[244]	ἑνὸς ἢ ταὐτὸν φήσουσι τούτῳ;	(Θεαίτητος)	Πῶς γὰρ οὐ φήσουσί τε
[233]	ἔχειν αὐτοὶ πρὸς ἅπερ ἀντιλέγουσιν.	(Θεαίτητος)	Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος) Δρῶσι
[227]	ἀρετῆς ἐν ψυχῇ λέγομέν τι;	(Θεαίτητος)	Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος) Καὶ
[252]	ἐθέλειν, τὰ δὲ μὴ συμμείγνυσθαι.	(Θεαίτητος)	Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος) Καὶ
[250]	ἆρ' οὐκ ἐναντιώτατα λέγεις ἀλλήλοις;	(Θεαίτητος)	Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος) Καὶ
[256]	ὡς ἔστι κατὰ φύσιν ταύτῃ.	(Θεαίτητος)	Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος) Λέγωμεν
[237]	μηδαμῶς ὂν τολμῶμέν που φθέγγεσθαι;	(Θεαίτητος)	Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος) Μὴ
[238]	ἄν τι τῶν ὄντων ἕτερον.	(Θεαίτητος)	Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος) Μὴ
[250]	φέρειν, πάσῃ συνεσχόμεθα ἀπορίᾳ. μέμνησαι;	(Θεαίτητος)	Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος) Μῶν
[258]	αὐτῆς μηδενὸς ἧττον ὄντα τιθέναι.	(Θεαίτητος)	Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος) Οὐκοῦν,
[228]	μὴν ἐξ ἀνάγκης σύμπαντα γέγονεν.	(Θεαίτητος)	Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος) Στάσιν
[224]	τὸ τῆς ἀρετῆς ἄλλῳ προσρητέον.	(Θεαίτητος)	Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος) Τεχνοπωλικὸν
[234]	τοῦτο ἱκανώτατος ὢν ἀποτελεῖν ἔργῳ.	(Θεαίτητος)	Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος) Τί
[223]	γένος ἑτέρῳ προσειπεῖν ἄξιον ὀνόματι;	(Θεαίτητος)	Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος) Τίνι
[223]	ἢ> ἡδυντικήν τινα τέχνην εἶναι.	(Θεαίτητος)	Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος) Τὸ
[252]	τε ἵστασθαι καὶ στάσιν κινεῖσθαι;	(Θεαίτητος)	Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος) Τὸ
[244]	τί ποτε λέγουσι τὸ ὄν;	(Θεαίτητος)	Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος) Τόδε
[260]	φαντασίας πάντα ἀνάγκη μεστὰ εἶναι.	(Θεαίτητος)	Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος) Τὸν
[237]	δυοῖν, τὸ δὲ τινὲς” πολλῶν.	(Θεαίτητος)	Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος) Τὸν
[225]	οὐκ ἐριστικὸν αὖ λέγειν εἰθίσμεθα;	(Θεαίτητος)	Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος) Τοῦ
[233]	ἀδύνατον γὰρ τοῦτό γε ἐφάνη.	(Θεαίτητος)	Πῶς γὰρ οὐκ ἀδύνατον; (Ξένος)
[253]	ὅλων ἕτερα τῆς διαιρέσεως αἴτια;	(Θεαίτητος)	Πῶς γὰρ οὐκ ἐπιστήμης δεῖ,
[241]	βραχὺ παρασπασώμεθα οὕτως ἰσχυροῦ λόγου;	(Θεαίτητος)	Πῶς γὰρ οὐχ ἕξω; (Ξένος)
[220]	φῦλον ὁρῶμεν, τὸ δὲ ἔνυδρον;	(Θεαίτητος)	Πῶς δ' οὔ; (Ξένος) Καὶ
[244]	θέμενον πλὴν ἓν καταγέλαστόν που.	(Θεαίτητος)	Πῶς δ' οὔ; (Ξένος) Καὶ
[264]	αὐτῶν ἔνια καὶ ἐνίοτε εἶναι.	(Θεαίτητος)	Πῶς δ' οὔ; (Ξένος) Κατανοεῖς
[262]	ποιόν τινα αὐτὸν εἶναι δεῖ;	(Θεαίτητος)	Πῶς δ' οὔ; (Ξένος) Προσέχωμεν
[249]	καὶ κίνησιν συγχωρητέον ὡς ὄντα.	(Θεαίτητος)	Πῶς δ' οὔ; (Ξένος) Συμβαίνει
[253]	πρὸς ἄλληλα, τὰ δὲ συναρμόττει.	(Θεαίτητος)	Πῶς δ' οὔ; (Ξένος) Τὰ
[236]	ἐστὶ καὶ κατὰ σύμπασαν μιμητικήν;	(Θεαίτητος)	Πῶς δ' οὔ; (Ξένος) Τὴν
[267]	σὲ γιγνώσκων ἄν τις μιμήσαιτο.	(Θεαίτητος)	Πῶς δ' οὔ; (Ξένος) Τί
[253]	καὶ ἀτεχνιῶν τοιαῦτα εὑρήσομεν ἕτερα.	(Θεαίτητος)	Πῶς δ' οὔ; (Ξένος) Τί
[246]	ζῷον εἴ φασιν εἶναί τι.	(Θεαίτητος)	Πῶς δ' οὔ; (Ξένος) Τοῦτο
[254]	ἀμφοῖν· ἐστὸν γὰρ ἄμφω που.	(Θεαίτητος)	Πῶς δ' οὔ; (Ξένος) Τρία
[239]	πρὸς ἓν τὸν λόγον ἐποιούμην.	(Θεαίτητος)	Πῶς δ' οὔ; (Ξένος) Φαμὲν
[237]	φέρων ὀρθῶς ἄν τις φέροι.	(Θεαίτητος)	Πῶς δή; (Ξένος) Καὶ τοῦτο
[236]	συνεπεσπάσατο πρὸς τὸ ταχὺ συμφῆσαι;	(Θεαίτητος)	Πῶς καὶ πρὸς τί τοῦτο
[219]	ἂν ἑνὶ προσαγορεύοιτ' ἂν ὀνόματι.	(Θεαίτητος)	Πῶς καὶ τίνι; (Ξένος) Πᾶν
[220]	τὴν θήραν, τὸ δὲ πληγῇ.	(Θεαίτητος)	Πῶς λέγεις, καὶ πῇ διαιρούμενος
[233]	ἡμῖν τἆλλα ζῷα καὶ δένδρα.	(Θεαίτητος)	Πῶς λέγεις; (Ξένος) Εἴ τις
[243]	περαίνουσι τὸ σφέτερον αὐτῶν ἕκαστοι.	(Θεαίτητος)	Πῶς λέγεις; (Ξένος) Ὅταν τις
[222]	ἀφθόνους, τἀν τούτοις θρέμματα χειρωσόμενος.	(Θεαίτητος)	Πῶς λέγεις; (Ξένος) Τῆς πεζῆς
[253]	σοφιστὴν πρότερον ἀνηυρηκέναι τὸν φιλόσοφον;	(Θεαίτητος)	Πῶς λέγεις; (Ξένος) Τὸ κατὰ
[245]	γε τὸ ἓν αὐτὸ εἶναι;	(Θεαίτητος)	Πῶς; (Ξένος) Ἀμερὲς δήπου δεῖ
[219]	τεχνῶν πασῶν σχεδὸν εἴδη δύο.	(Θεαίτητος)	Πῶς; (Ξένος) Γεωργία μὲν καὶ
[246]	δεῖν δοκεῖ περὶ αὐτῶν δρᾶν.	(Θεαίτητος)	Πῶς; (Ξένος) Μάλιστα μέν, εἴ
[257]	φύσις φαίνεται κατακεκερματίσθαι καθάπερ ἐπιστήμη.	(Θεαίτητος)	Πῶς; (Ξένος) Μία μέν ἐστί
[254]	σοφιστοῦ χαλεπότης ἥ τε τούτου.	(Θεαίτητος)	Πῶς; (Ξένος) Ὁ μὲν ἀποδιδράσκων
[246]	περὶ τῆς οὐσίας πρὸς ἀλλήλους.	(Θεαίτητος)	Πῶς; (Ξένος) Οἱ μὲν εἰς
[262]	λεγόμενα ταῦτα οὐκ ἔστι λόγος.	(Θεαίτητος)	Πῶς; (Ξένος) Οἷον βαδίζει” τρέχει”
[257]	τοῦ ὄντος ἀλλ' ἕτερον μόνον.	(Θεαίτητος)	Πῶς; (Ξένος) Οἷον ὅταν εἴπωμέν
[265]	δυοῖν οὔσαιν δίχα ἑκατέραν αὖθις.	(Θεαίτητος)	Πῶς; ~(Ξένος) Οἷον τότε μὲν
[258]	πρόσθεν ἔτι ζητήσαντες ἀπεδείξαμεν αὐτῷ.	(Θεαίτητος)	Πῶς; (Ξένος) Ὅτι ὁ μέν
[255]	οὔθ' ἕτερον οὔτε ταὐτόν ἐστι.	(Θεαίτητος)	Πῶς; (Ξένος) Ὅτιπερ ἂν κοινῇ
[255]	τῶν πέντε καθ' ἓν ἀναλαμβάνοντες.	(Θεαίτητος)	Πῶς; (Ξένος) Πρῶτον μὲν κίνησιν,
[239]	ἢ παντάπασιν οὐκ ἔχειν ὄμματα.	(Θεαίτητος)	Πῶς; (Ξένος) Τὴν ἀπόκρισιν ὅταν
[249]	τοῦτο ἐκ τῶν ὄντων ἐξαιρήσομεν.	(Θεαίτητος)	Πῶς; (Ξένος) Τὸ κατὰ ταὐτὰ
[261]	τὴν οὐσίαν δηλωμάτων διττὸν γένος.	(Θεαίτητος)	Πῶς; ~(Ξένος) Τὸ μὲν ὀνόματα,
[244]	ὁτιοῦν οὐ πάντων ῥᾷστον ἀποκρίνασθαι.	(Θεαίτητος)	Πῶς; (Ξένος) Τό τε δύο
[252]	κοινωνίᾳ παθήματος ἑτέρου θάτερον προσαγορεύειν.	(Θεαίτητος)	Πῶς; (Ξένος) Τῷ τε εἶναί”
[263]	ἡμῶν ἐν ταῖς ψυχαῖς ἐγγίγνεται;	(Θεαίτητος)	Πῶς; (Ξένος) Ὧδ' εἴσῃ ῥᾷον,
[246]	ὑπὲρ ἧς τίθενται τῆς οὐσίας.	(Θεαίτητος)	Πῶς οὖν δὴ ληψόμεθα; (Ξένος)
[233]	μιᾷ τέχνῃ συνάπαντα ἐπίστασθαι πράγματα-	(Θεαίτητος)	Πῶς πάντα εἶπες; (Ξένος) Τὴν
[261]	τῇ συνεχείᾳ μηδὲν σημαίνοντα ἀναρμοστεῖ.	(Θεαίτητος)	Πῶς τί τοῦτ' εἶπας; (Ξένος)
[223]	ψυχή, πωλοῦν διὰ νομίσματος ἀλλάττεται;	(Θεαίτητος)	Πῶς τοῦτο λέγεις; (Ξένος) Τὸ
[238]	αὑτῷ περὶ ἐκεῖνο ἀναγκάζεσθαι λέγειν;	(Θεαίτητος)	Πῶς φῄς; εἰπὲ ἔτι σαφέστερον.
[238]	αὐτοῦ τὴν ἀρχὴν οὖσα τυγχάνει.	(Θεαίτητος)	Πῶς φῄς; λέγε καὶ μηδὲν
[239]	δὴ νῦν ἐν σοὶ σκεψώμεθα.	(Θεαίτητος)	Πῶς φῄς; (Ξένος) Ἴθι ἡμῖν
[267]	ὄργανον τοῦ ποιοῦντος τὸ φάντασμα.	(Θεαίτητος)	Πῶς φῄς; (Ξένος) Ὅταν οἶμαι
[254]	τόπου κατανοῆσαι χαλεπός· ἦ γάρ;	(Θεαίτητος)	Ροικεν. (Ξένος) Ὁ δέ γε
[256]	ὄν, ἐπείπερ τοῦ ὄντος μετέχει;	(Θεαίτητος)	Σαφέστατά γε. (Ξένος) Ἔστιν ἄρα
[238]	ἆρα οὐ τὸ ἓν αὖ;	(Θεαίτητος)	Σαφέστατά γε. (Ξένος) Καὶ μὴν
[258]	ἀλλὰ τοσοῦτον μόνον, ἕτερον ἐκείνου.	(Θεαίτητος)	Σαφέστατά γε. (Ξένος) Τίν' οὖν
[229]	τινε αὐτῆς εἶναι μεγίστω; σκόπει.	(Θεαίτητος)	Σκοπῶ. (Ξένος) Καί μοι δοκοῦμεν
[267]	ἔχων τινά ἐστιν ἐν αὑτῷ.	(Θεαίτητος)	Σκοπῶμεν. (Ξένος) Ἔχει τοίνυν καὶ
[235]	μοι δοκῶ νῦν δυνατὸς εἶναι.	(Θεαίτητος)	Σὺ δ' ἀλλ' εἰπὲ πρῶτον
[238]	καὶ ἄλογον ἔφην εἶναι. συνέπῃ;	(Θεαίτητος)	Συνέπομαι. πῶς γὰρ οὔ; ~(Ξένος)
[224]	νομίσματος ἀμείβοντα ταὐτὸν προσερεῖς ὄνομα;	(Θεαίτητος)	Σφόδρα γε. (Ξένος) Τῆς δὴ
[228]	ἴσμεν ἄκουσαν πᾶσαν πᾶν ἀγνοοῦσαν.	(Θεαίτητος)	Σφόδρα γε. (Ξένος) Τό γε
[254]	φαμὲν αὐτοῖν ἀμείκτω πρὸς ἀλλήλω.	(Θεαίτητος)	Σφόδρα γε. (Ξένος) Τὸ δέ
[249]	ἀφανίζων ἰσχυρίζηται περί τινος ὁπῃοῦν.	(Θεαίτητος)	Σφόδρα γε. (Ξένος) Τῷ δὴ
[263]	ὄντ' ἄρα ὡς ὄντα λέγει.	(Θεαίτητος)	Σχεδόν. (Ξένος) Ὄντων δέ γε
[256]	ἡ κίνησις ἕτερον ταὐτοῦ ἐστιν.	(Θεαίτητος)	Σχεδόν. (Ξένος) Οὐ ταὐτὸν ἄρα
[250]	ὂν οὔτε ἕστηκεν οὔτε κινεῖται.	(Θεαίτητος)	Σχεδόν. (Ξένος) Ποῖ δὴ χρὴ
[255]	καὶ τὸ ὂν ἓν εἶναι.	(Θεαίτητος)	Σχεδόν. (Ξένος) Τέταρτον δὴ πρὸς
[247]	τοῦτο οὐδὲν τὸ παράπαν ἐστίν.	(Θεαίτητος)	Σχεδὸν οἷα διανοοῦνται λέγεις. (Ξένος)
[247]	τι αὐτῶν ἢ πάντα ἀόρατα;	(Θεαίτητος)	Σχεδὸν οὐδὲν τούτων γε ὁρατόν.
[226]	τὸ δ' ὅμοιον ἀφ' ὁμοίου.	(Θεαίτητος)	Σχεδὸν οὕτω νῦν λεχθὲν φαίνεται.
[257]	ἀριθμὸν τἆλλα οὐκ ἔστιν αὖ.	(Θεαίτητος)	Σχεδὸν οὕτως. (Ξένος) Οὐκοῦν δὴ
[233]	ἂν τούτων αὐτῶν μαθητὴς γίγνεσθαι.	(Θεαίτητος)	Σχολῇ μεντἄν. (Ξένος) Νῦν δέ
[251]	νῦν ὡς ἐν ἐρωτήσει λεχθησόμενα.	(Θεαίτητος)	Τὰ ποῖα δή; (Ξένος) Πότερον
[232]	καταβέβληται γεγραμμένα τῷ βουλομένῳ μαθεῖν.	(Θεαίτητος)	Τὰ Πρωταγόρειά μοι φαίνῃ περί
[263]	λόγος ᾖ, σύ μοι φράζειν.	~(Θεαίτητος)	Ταῦτ' ἔσται κατὰ δύναμιν. (Ξένος)
[248]	καὶ τὰ παρὰ τούτων ἀφερμήνευε.	(Θεαίτητος)	Ταῦτ' ἔσται. (Ξένος) Γένεσιν, τὴν
[246]	τὸ λεχθὲν παρ' αὐτῶν ἀφερμήνευε.	(Θεαίτητος)	Ταῦτ' ἔσται. (Ξένος) Λεγόντων δὴ
[262]	αὖ ῥημάτων χωρὶς ὀνομάτων λεχθέντων.	(Θεαίτητος)	Ταῦτ' οὐκ ἔμαθον. (Ξένος) Δῆλον
[257]	μιᾶς οὔσης ταὐτὸν πέπονθε τοῦτο.	(Θεαίτητος)	Τάχ' ἄν· ἀλλ' ὅπῃ δὴ
[255]	ἐφ' ἑνὶ γένει διανοεῖσθαι δεῖ;	(Θεαίτητος)	Τάχ' ἄν. (Ξένος) Ἀλλ' οἶμαί
[226]	ἄν πῃ δυνώμεθα κατιδεῖν εἴδη.	(Θεαίτητος)	Ταχεῖαν ὡς ἐμοὶ σκέψιν ἐπιτάττεις.
[237]	ἂν ἐπιχειρῇ μὴ ὂν φθέγγεσθαι;	(Θεαίτητος)	Τέλος γοῦν ἂν ἀπορίας ὁ
[266]	νῦν δὲ αὖ κατὰ μῆκος.	(Θεαίτητος)	Τετμήσθω. (Ξένος) Τέτταρα μὴν αὐτῆς
[253]	τῷ μέλλοντι δρᾶν ἱκανῶς αὐτό;	(Θεαίτητος)	Τέχνης. (Ξένος) Ποίας; (Θεαίτητος) Τῆς
[253]	αὐτό; (Θεαίτητος) Τέχνης. (Ξένος) Ποίας;	(Θεαίτητος)	Τῆς γραμματικῆς. (Ξένος) Τί δέ;
[232]	καὶ τῶν περὶ τὰ τοιαῦτα;	(Θεαίτητος)	Τί γάρ; (Ξένος) Ἀλλὰ μὴν
[234]	δὴ σοφώτατον πάντων ἅπαντ' εἶναι;	(Θεαίτητος)	Τί γὰρ οὐκ ἂν εἴη
[224]	οὐδὲν ἄλλο πλὴν ὅπερ νυνδή.	(Θεαίτητος)	Τί δ' οὐ μέλλω; (Ξένος)
[235]	τὴν τοῦ μιμήματος γένεσιν ἀπεργάζηται.	(Θεαίτητος)	Τί δ' Οὐ πάντες οἱ
[223]	διαλλάττον ὠνῇ καὶ πράσει ἐμπορική;	(Θεαίτητος)	Τί δ' οὔ; (Ξένος) Τῆς
[255]	δὲ πρὸς ἄλλα ἀεὶ λέγεσθαι.	(Θεαίτητος)	Τί δ' οὔ; (Ξένος) Τὸ
[245]	ὂν καὶ ὅλον ἓν εἶναι.	(Θεαίτητος)	Τί δ' οὔ; (Ξένος) Τὸ
[239]	Θεαίτητε, εἶ σοφιστὴν οὐχ ἑωρακώς.	(Θεαίτητος)	Τί δή; (Ξένος) Δόξει σοι
[255]	οὐδέτερον αὐτοῖν οἷόν τε εἶναι.	(Θεαίτητος)	Τί δή; (Ξένος) Κίνησίς τε
[260]	δόξῃ τε καὶ λόγῳ μείγνυται.	(Θεαίτητος)	Τί δή; (Ξένος) Μὴ μειγνυμένου
[231]	μὲν γὰρ φοβοῦμαι σοφιστὰς φάναι.	(Θεαίτητος)	Τί δή; (Ξένος) Μὴ μεῖζον
[258]	Παρμενίδῃ μακροτέρως τῆς ἀποῤῥήσεως ἠπιστήκαμεν;	(Θεαίτητος)	Τί δή; (Ξένος) Πλεῖον ἢ
[259]	παντάπασιν ἀμούσου τινὸς καὶ ἀφιλοσόφου.	(Θεαίτητος)	Τί δή; (Ξένος) Τελεωτάτη πάντων
[237]	συνέχεσθαι, παντάπασιν, ὦ (Θεαίτητε, χαλεπόν.	(Θεαίτητος)	Τί δή; (Ξένος) Τετόλμηκεν ὁ
[245]	μηδ' ἂν γενέσθαι ποτὲ ὄν.	(Θεαίτητος)	Τί δή; (Ξένος) Τὸ γενόμενον
[241]	οἷον πατραλοίαν ὑπολάβῃς γίγνεσθαί τινα.	(Θεαίτητος)	Τί δή; (Ξένος) Τὸν τοῦ
[240]	ἀμύνου μηδὲν ὑποχωρῶν τὸν ἄνδρα.	(Θεαίτητος)	Τί δῆτα, ὦ ξένε, εἴδωλον
[219]	γένους διελομένους, τὸ δ' ἐμψύχου.	(Θεαίτητος)	Τί μήν; Εἴπερ ἔστον γε
[247]	μὲν φρόνιμον, τὴν δὲ ἄφρονα;	(Θεαίτητος)	Τί μήν; (Ξένος) Ἀλλ' οὐ
[226]	διαττᾶν καὶ βράττειν καὶ διακρίνειν.	(Θεαίτητος)	Τί μήν; (Ξένος) Καὶ πρός
[258]	τι μᾶλλον εἶναι θάτερον θατέρου;	(Θεαίτητος)	Τί μήν; (Ξένος) Καὶ τἆλλα
[238]	οὐ πλῆθος (ἐπιχειροῦμεν ἀριθμοῦ προστιθέναι;	(Θεαίτητος)	Τί μήν; (Ξένος) Μὴ ὂν
[222]	τὰ ἐν τούτοις ζῷα θηρευσόμενος.	(Θεαίτητος)	Τί μήν; (Ξένος) Ὁ δέ
[233]	ἄρα σοφοὶ τοῖς μαθηταῖς φαίνονται.	(Θεαίτητος)	Τί μήν; (Ξένος) Οὐκ ὄντες
[240]	μὴ ἀληθινὸν ἆρ' ἐναντίον ἀληθοῦς;	(Θεαίτητος)	Τί μήν; (Ξένος) Οὐκ ὄντως
[254]	(Ξένος) Τρία δὴ γίγνεται ταῦτα.	(Θεαίτητος)	Τί μήν; (Ξένος) Οὐκοῦν αὐτῶν
[236]	μέν, ἔοικε δὲ οὔ, φάντασμα;	(Θεαίτητος)	Τί μήν; (Ξένος) Οὐκοῦν πάμπολυ
[232]	ἄλλων αὐτοῦ τούτου διδάσκαλον γίγνεσθαι;	(Θεαίτητος)	Τί μήν; (Ξένος) Σκοπῶμεν δή,
[229]	ἑνὶ (γένει) τῶν αὑτῆς ἑκατέρῳ.	(Θεαίτητος)	Τί οὖν; καταφανές πῄ σοι
[248]	ἐγὼ δὲ ἴσως διὰ συνήθειαν.	(Θεαίτητος)	Τίν' οὖν δὴ λέγουσι λόγον;
[234]	τἆλλα φυτὰ πάντα ποιήσειν φαίη-	~(Θεαίτητος)	Τίνα δὴ λέγων τὴν ποίησιν;
[238]	μείζω τινὰ λέγειν ἄλλην ἔχομεν;	(Θεαίτητος)	Τίνα δή; (Ξένος) Ὦ θαυμάσιε,
[221]	ἡμῖν ἔχοντα, ὡς ἔοικε, θετέον.	(Θεαίτητος)	Τίνα ποτ' οὖν δὴ ταύτην;
[226]	τέχνην ἑνὸς ὀνόματος ἀξιώσομεν αὐτήν.	(Θεαίτητος)	Τίνα προσειπόντες; (Ξένος) Διακριτικήν. (Θεαίτητος)
[221]	τἀνδρὸς τὸν ἄνδρα ὄντα συγγενῆ;	(Θεαίτητος)	Τίνα τοῦ; (Ξένος) Τὸν ἀσπαλιευτὴν
[228]	τούτω δύο τέχνα τινὲ ἐγενέσθην;	(Θεαίτητος)	Τίνε τούτω; ~(Ξένος) Περὶ μὲν
[230]	ἐπὶ ἐκβολὴν ἄλλῳ τρόπῳ στέλλονται.	(Θεαίτητος)	Τίνι δή; (Ξένος) Διερωτῶσιν ὧν
[243]	καὶ ἀρχηγοῦ πρώτου νῦν σκεπτέον.	(Θεαίτητος)	Τίνος δὴ λέγεις; ἢ δῆλον
[221]	Θηρευτά τινε καταφαίνεσθον ἄμφω μοι.	(Θεαίτητος)	Τίνος θήρας ἅτερος; τὸν μὲν
[244]	προσχρώμενοι δυοῖν ὀνόμασιν, ἢ πῶς;	(Θεαίτητος)	Τίς οὖν αὐτοῖς ἡ μετὰ
[229]	μάλιστα δὴ πασῶν προσήκουσα Δίκῃ.	(Θεαίτητος)	Τὸ γοῦν εἰκός, ὡς εἰπεῖν
[237]	εἰ μή τί σοι διαφέρει.	(Θεαίτητος)	Τὸ μὲν ἐμὸν ὅπῃ βούλει
[268]	ἕτερον ἐροῦμεν; σοφὸν ἢ σοφιστικόν;	(Θεαίτητος)	Τὸ μέν που σοφὸν ἀδύνατον,
[226]	τοιαῦτα ἐνόντα ἐπιστάμεθα. ἦ γάρ;	(Θεαίτητος)	Τὸ ποῖον αὐτῶν πέρι βουληθεὶς
[247]	ὁμολογεῖν τοιόνδ' εἶναι τὸ ὄν.	(Θεαίτητος)	Τὸ ποῖον δή; λέγε, καὶ
[233]	σαφέστερόν τι παράδειγμα περὶ τούτων.	(Θεαίτητος)	Τὸ ποῖον δή; (Ξένος) Τόδε.
[229]	δ' ἕτερον αὐτῆς μόριον λειότερον.	(Θεαίτητος)	Τὸ ποῖον δὴ τούτων ἑκάτερον
[233]	αὐτὸ βλέποιτε, ἡμεῖς δὲ ἀμβλύτερον.	~(Θεαίτητος)	Τὸ ποῖον, καὶ πρὸς τί
[257]	Ἴθι νυν τόδε μοι λέγε.	(Θεαίτητος)	Τὸ ποῖον; (Ξένος) Ἄλλο τι
[232]	μοι μάλιστα κατεφάνη αὐτὸν μηνῦον.	(Θεαίτητος)	Τὸ ποῖον; (Ξένος) Ἀντιλογικὸν αὐτὸν
[233]	τὸν νοῦν εὖ μάλα ἀποκρίνασθαι.	(Θεαίτητος)	Τὸ ποῖον; (Ξένος) Εἴ τις
[257]	διανοηθῶμεν, εἰ καὶ σοὶ συνδοκεῖ.	(Θεαίτητος)	Τὸ ποῖον; (Ξένος) Ἡ θατέρου
[248]	πρὸς τοὺς γηγενεῖς οὐσίας πέρι.	(Θεαίτητος)	Τὸ ποῖον; (Ξένος) Ἱκανὸν ἔθεμεν
[262]	(Ξένος) Ἔτι δὴ σμικρὸν τόδε.	(Θεαίτητος)	Τὸ ποῖον; (Ξένος) Λόγον ἀναγκαῖον,
[241]	τοίνυν ἔτι μᾶλλον παραιτοῦμαί σε.	(Θεαίτητος)	Τὸ ποῖον; (Ξένος) Μή με
[259]	καὶ χαλεπὸν ἅμα καὶ καλόν.	(Θεαίτητος)	Τὸ ποῖον; (Ξένος) Ὃ καὶ
[257]	(Ξένος) Ἴδωμεν δὴ καὶ τόδε.	(Θεαίτητος)	Τὸ ποῖον; (Ξένος) Ὁπόταν τὸ
[243]	ἐπιτιμᾶν· ἐκεῖνο δὲ ἀνεπίφθονον ἀποφήνασθαι.	(Θεαίτητος)	Τὸ ποῖον; (Ξένος) Ὅτι λίαν
[250]	τοίνυν μνησθῆναι δίκαιον ἐπὶ τούτοις.	(Θεαίτητος)	Τὸ ποῖον; (Ξένος) Ὅτι τοῦ
[248]	τὸ νυνδὴ παρ' ἡμῶν ῥηθέν;	(Θεαίτητος)	Τὸ ποῖον; (Ξένος) Πάθημα ἢ
[235]	ὥστε οὐκέτ' ἐκφεύξεται τόδε γε.	(Θεαίτητος)	Τὸ ποῖον; (Ξένος) Τὸ μὴ
[220]	ἔτι μόνον ὡς εἰπεῖν εἶδος.	(Θεαίτητος)	Τὸ ποῖον; (Ξένος) Τὸ τῆς
[263]	λόγοις γε αὖ ἴσμεν ἐνὸν-	(Θεαίτητος)	Τὸ ποῖον; (Ξένος) Φάσιν τε
[261]	πῃ ταύτῃ τὸ νῦν ζητούμενον.	(Θεαίτητος)	Τὸ ποῖον οὖν δὴ περὶ
[263]	ποῖόν τινα ἑκάτερον φατέον εἶναι;	(Θεαίτητος)	Τὸν μὲν ψευδῆ που, τὸν
[233]	τὸ τῆς σοφιστικῆς δυνάμεως θαῦμα;	(Θεαίτητος)	Τοῦ δὴ πέρι; (Ξένος) Καθ'
[222]	νοῦν, ὡς ἔοικας, οὔπω προσέσχες.	(Θεαίτητος)	Τοῦ πέρι; (Ξένος) Ὅτι τοῖς
[252]	ἀλλήλοις ἐῶμεν δύναμιν ἔχειν ἐπικοινωνίας;	(Θεαίτητος)	Τοῦτο μὲν οἷός τε κἀγὼ
[247]	μῶν σῶμά τι λέγουσιν ἴσχειν;	(Θεαίτητος)	Τοῦτο οὐκέτι κατὰ ταὐτὰ ἀποκρίνονται
[240]	τέχνης, ἢ τί ποτ' ἐροῦμεν;	(Θεαίτητος)	Τοῦτο· τί γὰρ ἂν ἄλλο
[263]	ὄντα ὡς ἔστιν περὶ σοῦ.	(Θεαίτητος)	Υί μήν; (Ξένος) Ὁ δὲ
[229]	γυμναστική, περὶ δὲ νόσον ἰατρική.	(Θεαίτητος)	Φαίνεσθον. (Ξένος) Οὐκοῦν καὶ περὶ
[232]	ἱκανή τις δύναμις ἔοικ' εἶναι;	(Θεαίτητος)	Φαίνεται γοῦν δὴ σχεδὸν οὐδὲν
[219]	χειρούμενον σύμπαν, χειρωτικὸν ἂν εἴη;	(Θεαίτητος)	Φαίνεται γοῦν ἐκ τῶν εἰρημένων.
[241]	πάλιν ὡς οὐκ ἔστι πῃ.	(Θεαίτητος)	Φαίνεται τὸ τοιοῦτον διαμαχετέον ἐν
[239]	πειρώμενος ἐναντία (τοῖς πρόσθεν ἔλεγον;	(Θεαίτητος)	Φαίνῃ. (Ξένος) Τί δέ; Τοῦτο
[248]	φατέ, γένεσιν δὲ ἄλλοτε ἄλλως.	(Θεαίτητος)	Φαμὲν γὰρ οὖν. (Ξένος) Τὸ
[220]	χρῆσθαι τριοδοντία τις οἶμαι κέκληται.	(Θεαίτητος)	Φασὶ γοῦν τινές. (Ξένος) Τὸ
[247]	ἀπογίγνεσθαι πάντως εἶναί τι φήσουσιν.	(Θεαίτητος)	Φασὶ μὲν οὖν. (Ξένος) Οὔσης
[248]	γιγνώσκειν, τὴν δ' οὐσίαν γιγνώσκεσθαι.	(Θεαίτητος)	Φασὶ μὴν τοῦτό γε. (Ξένος)
[250]	φῂς ἀμφότερα αὐτὰ καὶ ἑκάτερον;	(Θεαίτητος)	Φημὶ γὰρ οὖν. (Ξένος) Ἆρα
[245]	λέγωμεν ὅλον εἶναι τὸ ὄν;	(Θεαίτητος)	Χαλεπὴν προβέβληκας αἵρεσιν. (Ξένος) Ἀληθέστατα
[237]	καταχρήσασθαι καὶ τῷ πυνθανομένῳ δεικνύναι;	(Θεαίτητος)	Χαλεπὸν ἤρου καὶ σχεδὸν εἰπεῖν
[263]	ὅδ' αὖ; (Θεαίτητος) Ποῖος; (Ξένος)	Θεαίτητος,	ᾧ νῦν ἐγὼ διαλέγομαι, πέτεται.
[234]	ἐν ταῖς πράξεσιν ἔργων παραγενομένων;	(Θεαίτητος)	Ὡς γοῦν ἐμοὶ τηλικῷδε ὄντι
[242]	τὸν λόγον ἐπιθησόμεθα, ἐάνπερ ἐλέγχωμεν.	(Θεαίτητος)	Ὡς τοίνυν ἔμοιγε μηδαμῇ δόξων
[236]	διὰ τὴν οὐκ ἐκ καλοῦ	θέαν	ἐοικέναι τῷ καλῷ, δύναμιν δὲ
[236]	θετέον, οὐδὲ νῦν πω δύναμαι	θεάσασθαι	σαφῶς, (ἀλλ' ὄντως θαυμαστὸς ἁνὴρ
[237]	βασανισθείς. τοῦτο οὖν αὐτὸ πρῶτον	θεασώμεθα,	εἰ μή τί σοι διαφέρει.
[254]	ἀνετέον πρὶν ἂν ἱκανῶς αὐτὸν	θεασώμεθα.	(Θεαίτητος) Καλῶς εἶπες. (Ξένος) Ὅτ'
[245]	τοὺς δὲ ἄλλως λέγοντας αὖ	θεατέον,	~ἵν' ἐκ πάντων ἴδωμεν (ὅτι
[266]	δ' αὖ τὰ πρὸς θεῶν,	θεῖα.	(Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Τὰ δέ
[265]	τὰ μὲν φύσει λεγόμενα ποιεῖσθαι	θείᾳ	τέχνῃ, τὰ δ' ἐκ τούτων
[266]	τίθημι δύο διχῇ ποιητικῆς εἴδει·	θείαν	μὲν καὶ ἀνθρωπίνην κατὰ θάτερον
[265]	μετὰ λόγου τε καὶ ἐπιστήμης	θείας	ἀπὸ θεοῦ γιγνομένης; (Θεαίτητος) Ἐγὼ
[266]	Δύο γὰρ οὖν ἐστι ταῦτα	θείας	ἔργα ποιήσεως, αὐτό τε καὶ
[268]	γένους ἀπὸ τῆς (εἰδωλοποιικῆς οὐ	θεῖον	ἀλλ' ἀνθρωπικὸν τῆς ποιήσεως ἀφωρισμένον
[254]	ψυχῆς ὄμματα (καρτερεῖν πρὸς τὸ	θεῖον	ἀφορῶντα ἀδύνατα. (Θεαίτητος) Καὶ ταῦτα
[265]	μὲν ἀνθρώπινον εἶναι, τὸ δὲ	θεῖον.	(Θεαίτητος) Ὀρθῶς. (Ξένος) Τέμνε δὴ
[265]	(Θεαίτητος) Ποίω; (Ξένος) Τὸ μὲν	θεῖον,	τὸ δ' ἀνθρώπινον. (Θεαίτητος) Οὔπω
[216]	θεὸς μὲν ἁνὴρ οὐδαμῶς εἶναι,	θεῖος	μήν· πάντας (γὰρ ἐγὼ τοὺς
[232]	τῇδέ (πῃ. Φέρε, περὶ τῶν	θείων,	ὅσ' ἀφανῆ τοῖς πολλοῖς, ἆρ'
[228]	κινήσεως μετασχόντα καὶ σκοπόν τινα	θέμενα	πειρώμενα τούτου τυγχάνειν καθ' ἑκάστην
[244]	δύο ὀνόματα ὁμολογεῖν εἶναι μηδὲν	θέμενον	πλὴν ἓν καταγέλαστόν που. (Θεαίτητος)
[258]	ἀντικειμένων ἀντίθεσις οὐδὲν ἧττον, εἰ	θέμις	εἰπεῖν, αὐτοῦ τοῦ ὄντος οὐσία
[219]	Τὸ μὲν ἀναφανδὸν ὅλον ἀγωνιστικὸν	θέντας,	τὸ δὲ κρυφαῖον αὐτῆς πᾶν
[216]	φιλόσοφον. (Σωκράτης) Ἆρ' οὖν, ὦ	Θεόδωρε,	οὐ ξένον ἀλλά τινα θεὸν
[217]	ξένε, λέγωμεν; (Ξένος) Οὕτως, ὦ	Θεόδωρε.	Φθόνος μὲν γὰρ οὐδεὶς οὐδὲ
[217]	ἓν ὄνομα (γένος) ἑκάστῳ προσῆπτον;	(Θεόδωρος)	Ἀλλ' οὐδείς, ὡς ἐγᾦμαι, φθόνος
[217]	οὐ σμικρὸν οὐδὲ ῥᾴδιον ἔργον.	(Θεόδωρος)	Καὶ μὲν δὴ κατὰ τύχην
[216]		~(Θεόδωρος)	Κατὰ τὴν χθὲς ὁμολογίαν, ὦ
[216]	ἐλέγξων, θεὸς ὤν τις ἐλεγκτικός.	(Θεόδωρος)	Οὐχ οὗτος ὁ τρόπος, ὦ
[217]	ἐκεῖ τόπον ἡγοῦντο καὶ ὠνόμαζον.	(Θεόδωρος)	Τὰ ποῖα δή; (Σωκράτης) Σοφιστήν,
[217]	δή; (Σωκράτης) Σοφιστήν, πολιτικόν, φιλόσοφον.	(Θεόδωρος)	Τί δὲ μάλιστα καὶ τὸ
[216]	Θεόδωρε, οὐ ξένον ἀλλά τινα	θεὸν	ἄγων κατὰ τὸν Ὁμήρου λόγον
[265]	ὑπολαμβάνων οἴεσθαί σε κατά γε	θεὸν	αὐτὰ γίγνεσθαι, ταύτῃ καὶ αὐτὸς
[216]	καὶ τὸν ξένιον οὐχ ἥκιστα	θεὸν	συνοπαδὸν γιγνόμενον ὕβρεις τε καὶ
[216]	ἔριδας ἐσπουδακότων. Καί μοι δοκεῖ	θεὸς	μὲν ἁνὴρ οὐδαμῶς εἶναι, θεῖος
[216]	λόγοις ἐποψόμενός τε καὶ ἐλέγξων,	θεὸς	ὤν τις ἐλεγκτικός. (Θεόδωρος) Οὐχ
[266]	ὕδωρ καὶ τὰ τούτων ἀδελφά,	θεοῦ	γεννήματα πάντα ἴσμεν αὐτὰ ἀπειργασμένα
[265]	τε καὶ ἐπιστήμης θείας ἀπὸ	θεοῦ	γιγνομένης; (Θεαίτητος) Ἐγὼ μὲν ἴσως
[265]	ἄτηκτα, μῶν ἄλλου τινὸς ἢ	θεοῦ	δημιουργοῦντος φήσομεν ὕστερον γίγνεσθαι πρότερον
[216]	εἶναι διακρίνειν ἢ τὸ τοῦ	θεοῦ·	πάνυ γὰρ ἇνδρες οὗτοι παντοῖοι
[216]	λέληθας; ὅς φησιν ἄλλους (τε	θεοὺς	τοῖς ἀνθρώποις ὁπόσοι μετέχουσιν αἰδοῦς
[219]	περὶ τὸ θνητὸν πᾶν σῶμα	θεραπεία,	τό τε αὖ περὶ τὸ
[243]	ἢ ἓν ἢ δύο, καὶ	θερμὸν	αὖ ψυχρῷ συγκεραννύμενον, ἄλλοθί πῃ
[243]	παρόντων ἀναπυνθανομένους ὧδε· φέρε, ὁπόσοι	θερμὸν	καὶ ψυχρὸν ἤ τινε δύο
[250]	τοὺς λέγοντας εἶναι τὸ πᾶν	θερμὸν	καὶ ψυχρόν. (Θεαίτητος) Ποῖα; Ὑόμνησόν
[242]	εἰπών, ὑγρὸν καὶ ξηρὸν ἢ	θερμὸν	καὶ ψυχρόν, συνοικίζει τε αὐτὰ
[222]	γέ ἐστιν ἄνθρωπος ἥμερον ζῷον.	Θὲς	δὲ ὅπῃ χαίρεις, εἴτε μηδὲν
[218]	φαύλων μετιόντες πειραθῶμεν παράδειγμα αὐτὸ	θέσθαι	τοῦ μείζονος; (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος)
[235]	μὲν δὴ καὶ μιμητὴν ἄρα	θετέον	αὐτόν τινα. (Θεαίτητος) Πῶς γὰρ
[225]	δέ γε περὶ τὰς ἀμφισβητήσεις	θετέον	διττόν. (Θεαίτητος) Πῇ; (Ξένος) Καθ'
[221]	ἰδιώτην ἤ τινα τέχνην ἔχοντα	θετέον	εἶναι τὸν ἀσπαλιευτήν. (Θεαίτητος) Ναί.
[228]	ἄρα ἀνόητον αἰσχρὰν καὶ ἄμετρον	θετέον.	(Θεαίτητος) Ἔοικεν. (Ξένος) Ἔστι δὴ
[221]	αὐτὸν ἡμῖν ἔχοντα, ὡς ἔοικε,	θετέον.	(Θεαίτητος) Τίνα ποτ' οὖν δὴ
[225]	ἀτέχνως περὶ αὐτὸ πράττεται, ταῦτα	θετέον	μὲν εἶδος, ἐπείπερ αὐτὸ διέγνωκεν
[235]	τινα. (Θεαίτητος) Πῶς γὰρ οὐ	θετέον;	(Ξένος) Ἄγε δή, νῦν ἡμέτερον
[228]	καὶ παντοδαπῆς ἀγνοίας πάθος αἶσχος	θετέον.	(Ξένος) Οὐκοῦν ἔν γε σώματι
[236]	ἠμφεγνόουν, ἐν> ποτέρᾳ τὸν σοφιστὴν	θετέον,	οὐδὲ νῦν πω δύναμαι θεάσασθαι
[258]	δίκαιον τῷ δικαίῳ κατὰ ταὐτὰ	θετέον	πρὸς τὸ μηδέν τι μᾶλλον
[238]	Εἴπερ γε καὶ ἄλλο τι	θετέον	ὡς ὄν. (Ξένος) Μὴ τοίνυν
[221]	ταύτην; (Ξένος) Ἆρ' ὦ πρὸς	θεῶν	ἠγνοήκαμεν τἀνδρὸς τὸν ἄνδρα ὄντα
[266]	δύο δ' αὖ τὰ πρὸς	θεῶν,	θεῖα. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Τὰ
[234]	καὶ γῆς καὶ οὐρανοῦ καὶ	θεῶν	καὶ τῶν ἄλλων συμπάντων· καὶ
[243]	Θεαίτητε, ἑκάστοτε σύ τι πρὸς	θεῶν	συνίης ὅτι λέγουσιν; ἐγὼ μὲν
[232]	ὑπολιπεῖν. (Ξένος) Σὺ δὴ πρὸς	θεῶν,	ὦ παῖ, δυνατὸν ἡγῇ τοῦτο;
[220]	μὴν γένους πᾶσα ἡμῖν ἡ	θήρα	λέγεταί πού τις ὀρνιθευτική. (Θεαίτητος)
[235]	νῦν ἡμέτερον ἔργον ἤδη τὸν	θῆρα	μηκέτ' (ἀνεῖναι· σχεδὸν γὰρ αὐτὸν
[223]	νέων πλουσίων καὶ ἐνδόξων γιγνομένη	θήρα	προσρητέον, ὡς ὁ νῦν λόγος
[222]	μανθάνω. (Ξένος) Τῇ τῶν ἐρώντων	θήρᾳ	τὸν νοῦν, ὡς ἔοικας, οὔπω
[222]	ἀγρίων. (Θεαίτητος) Εἶτ' ἔστι τις	θήρα	τῶν ἡμέρων; (Ξένος) Εἴπερ γέ
[220]	Τί δέ; Ταύτην αὖ τὴν	θήραν	ἆρ' οὐκ ἂν κατὰ μέγιστα
[220]	μὲν ἐκείνου, πληκτικὴν δέ τινα	θήραν	ἡμᾶς προσειπεῖν ἑνὶ λόγῳ νῦν
[222]	τὴν πολεμικήν, ἓν πάντα, βίαιον	θήραν,	ὁρισάμενοι. (Θεαίτητος) Καλῶς. (Ξένος) Τὴν
[220]	δέ, τῶν ἐμψύχων ζῴων οὖσαν	θήραν,	προσειπεῖν ζῳοθηρικήν. (Θεαίτητος) Ἔστω. (Ξένος)
[220]	ὑπ' αὐτῶν τῶν περὶ τὴν	θήραν	πυρευτικὴν ῥηθῆναι συμβέβηκεν. (Θεαίτητος) Πάνυ
[222]	ἥμερον, ὦ ξένε, ἡγοῦμαι ζῷον,	θήραν	τε ἀνθρώπων εἶναι λέγω. (Ξένος)
[220]	μὲν ἕρκεσιν αὐτόθεν ποιεῖται τὴν	θήραν,	τὸ δὲ πληγῇ. (Θεαίτητος) Πῶς
[222]	ἄνθρωπον, ἀνθρώπων δὲ μηδεμίαν ἡγῇ	θήραν·	τούτων ὁπότερ' ἂν ἡγῇ φίλον
[221]	καταφαίνεσθον ἄμφω μοι. (Θεαίτητος) Τίνος	θήρας	ἅτερος; τὸν μὲν γὰρ ἕτερον
[222]	Πῶς λέγεις; (Ξένος) Τῆς πεζῆς	θήρας	γίγνεσθον δύο μεγίστω τινὲ μέρει.
[222]	Τοῦ πέρι; (Ξένος) Ὅτι τοῖς	θηρευθεῖσι	δῶρα προσεπιδιδόασιν. (Θεαίτητος) Ἀληθέστατα λέγεις.
[221]	κεφαλὴν καὶ τὸ στόμα τοῦ	θηρευθέντος	ἑκάστοτε, καὶ κάτωθεν εἰς τοὐναντίον
[222]	λίμνας, τὰ ἐν τούτοις ζῷα	θηρευσόμενος.	(Θεαίτητος) Τί μήν; (Ξένος) Ὁ
[221]	τοῦ σοφιστοῦ. (Θεαίτητος) Πῇ; (Ξένος)	Θηρευτά	τινε καταφαίνεσθον ἄμφω μοι. (Θεαίτητος)
[231]	ηὑρέθη νέων καὶ πλουσίων ἔμμισθος	θηρευτής.	(Θεαίτητος) ναί. (Ξένος) Τὸ δέ
[265]	(Ξένος) Καὶ τῆς κτητικῆς ἐν	θηρευτικῇ	καὶ ἀγωνίᾳ καὶ ἐμπορικῇ καί
[219]	(Ξένος) Τὴν δέ γε μὴν	θηρευτικὴν	ἄλογον τὸ μὴ οὐ τέμνειν
[227]	διὰ στρατηγικῆς ἢ φθειριστικῆς δηλοῦντα	θηρευτικὴν	οὐδὲν νενόμικεν, ἀλλ' ὡς τὸ
[223]	ἡ τέχνης οἰκειωτικῆς, χειρωτικῆς> (κτητικῆς,	θηρευτικῆς,	ζῳοθηρίας, (πεζοθηρίας, χερσαίας, (ἡμεροθηρικῆς, ἀνθρωποθηρίας,
[219]	τε χρηματιστικὸν καὶ ἀγωνιστικὸν καὶ	θηρευτικόν,	ἐπειδὴ δημιουργεῖ μὲν οὐδὲν τούτων,
[219]	τὸ δὲ κρυφαῖον αὐτῆς πᾶν	θηρευτικόν.	(Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Τὴν δέ
[223]	ἦν εἶδός που, τὸ μὲν	θηρευτικὸν	μέρος ἔχον, τὸ δὲ ἀλλακτικόν.
[221]	κτητικοῦ δὲ χειρωτικόν, χειρωτικοῦ δὲ	θηρευτικόν,	τοῦ δὲ θηρευτικοῦ ζῳοθηρικόν, ζῳοθηρικοῦ
[221]	χειρωτικοῦ δὲ θηρευτικόν, τοῦ δὲ	θηρευτικοῦ	ζῳοθηρικόν, ζῳοθηρικοῦ δὲ ἐνυγροθηρικόν, ἐνυγροθηρικοῦ
[226]	τὸ ποικίλον εἶναι τοῦτο τὸ	θηρίον	καὶ τὸ λεγόμενον οὐ τῇ
[252]	ἀποκρίνεσθαι τὸ λοιπὸν τῶν τριῶν	θήσει.	(Θεαίτητος) Κομιδῇ μὲν οὖν. ~(Ξένος)
[268]	τινα, τὸν δὲ εἰρωνικὸν μιμητὴν	θήσομεν;	(Θεαίτητος) Εἰκὸς γοῦν. (Ξένος) Τούτου
[219]	ἄτεχνον, ἄλλην δὲ δύναμιν ἔχοντα	θήσομεν;	(Θεαίτητος) Ἥκιστά γε ἄτεχνον. (Ξένος)
[264]	εἴπομεν ὡς ἀποροῖμεν εἰς ὁποτέραν	θήσομεν.	(Θεαίτητος) Ἦν ταῦτα. (Ξένος) Καὶ
[267]	διαίρεσιν ἀγνωσίας τε καὶ γνώσεως	θήσομεν;	(Θεαίτητος) Οὐδεμίαν. (Ξένος) Οὐκοῦν τό
[221]	Καὶ νῦν δὴ τοῦτον ἰδιώτην	θήσομεν,	ὦ Θεαίτητε, ἢ παντάπασιν ὡς
[265]	ἐκ περιττοῦ γίγνοιτ' ἄν. Ἀλλὰ	θήσω	τὰ μὲν φύσει λεγόμενα ποιεῖσθαι
[265]	Μεμνήμεθα. (Ξένος) Ζῷα δὴ πάντα	θνητά,	καὶ δὴ καὶ φυτὰ ὅσα
[246]	Ταῦτ' ἔσται. (Ξένος) Λεγόντων δὴ	θνητὸν	ζῷον εἴ φασιν εἶναί τι.
[219]	μὲν καὶ ὅση περὶ τὸ	θνητὸν	πᾶν σῶμα θεραπεία, τό τε
[251]	καὶ τῶν γερόντων τοῖς ὀψιμαθέσι	θοίνην	παρεσκευάκαμεν· εὐθὺς γὰρ ἀντιλαβέσθαι παντὶ
[222]	οἷον λειμῶνας ἀφθόνους, τἀν τούτοις	θρέμματα	χειρωσόμενος. (Θεαίτητος) Πῶς λέγεις; (Ξένος)
[228]	Ἐν ψυχῇ δόξας ἐπιθυμίαις καὶ	θυμὸν	ἡδοναῖς καὶ λόγον λύπαις καὶ