Page
[235]	νῦν δυνατὸς εἶναι. (Θεαίτητος) Σὺ	δ'	ἀλλ' εἰπὲ πρῶτον καὶ δίελε
[261]	τεῖχος ᾑρημένον ἂν εἴη, τὰ	δ'	ἄλλα ἤδη ῥᾴω καὶ σμικρότερα.
[242]	μὲν ὦμεν περὶ ταῦτα, ῥᾳδίως	δ'	ἀλλήλοις ὁμολογῶμεν ὡς εὐκρινῶς ἔχοντες.
[267]	τοῦτο αὐτῆς προσειπόντες ἀπονειμώμεθα· τὸ	δ'	ἄλλο πᾶν ἀφῶμεν μαλακισθέντες καὶ
[260]	λέγειν οἷοί τ' ἦμεν. (Ἀφῃρέθημεν	δ'	ἄν, εἰ συνεχωρήσαμεν μηδεμίαν εἶναι
[239]	καὶ ἐμὲ χαίρειν ἐῶμεν· ἕως	δ'	ἄν τινι δυναμένῳ δρᾶν τοῦτο
[262]	δι' ὀνόματος καὶ ῥήματος· ὅτου	δ'	ἂν ὁ λόγος ᾖ, σύ
[252]	τε καὶ ἀληθές. (Ξένος) Τί	δ'	ἂν πάντα ἀλλήλοις ἐῶμεν δύναμιν
[260]	οὐκ ἂν μάχοιτο ἔτι· τάχα	δ'	ἂν φαίη τῶν εἰδῶν τὰ
[249]	ἄν; (Θεαίτητος) Οὐδαμῶς. (Ξένος) Τί	δ'	Ἄνευ τούτων νοῦν καθορᾷς ὄντα
[265]	(Ξένος) Τὸ μὲν θεῖον, τὸ	δ'	ἀνθρώπινον. (Θεαίτητος) Οὔπω μεμάθηκα. (Ξένος)
[216]	εἶναι τοῦ μηδενὸς (τίμιοι) τοῖς	δ'	ἄξιοι τοῦ παντός· καὶ τοτὲ
[235]	παραδόντας ἀποφῆναι τὴν ἄγραν· ἐὰν	δ'	ἄρα κατὰ μέρη τῆς μιμητικῆς
[218]	νῦν οὕτως οὐκ ἀπερεῖν· ἂν	δ'	ἄρα τι τοιοῦτον γίγνηται, καὶ
[218]	γίγνοιτο ἂν ὁ λόγος. Ἂν	δ'	ἄρα τι τῷ μήκει πονῶν
[240]	ἂν ἄλλο εἴπαιμεν; (Ξένος) Ψευδὴς	δ'	αὖ δόξα ἔσται τἀναντία τοῖς
[249]	αὐτοῖς; (Θεαίτητος) Ἐμοὶ γοῦν· ὅπῃ	δ'	αὖ λελήθαμεν οὕτως ἔχοντες, οὐ
[232]	(Θεαίτητος) Παντάπασί γε. (Ξένος) Τί	δ'	αὖ περὶ νόμων καὶ συμπάντων
[266]	τὰ πρὸς ἡμῶν, ἀνθρώπεια, δύο	δ'	αὖ τὰ πρὸς θεῶν, θεῖα.
[268]	(Θεαίτητος) Εἰκὸς γοῦν. (Ξένος) Τούτου	δ'	αὖ τὸ γένος ἓν ἢ
[218]	ποτ' ἔστιν, ὁ σοφιστής· ὅσα	δ'	αὖ τῶν μεγάλων δεῖ διαπονεῖσθαι
[235]	ὁρῶν ἐν αὐτῇ τέχνην. Ἔστι	δ'	αὕτη μάλιστα ὁπόταν κατὰ τὰς
[254]	μὲν δυοῖν ἕτερόν ἐστιν, αὐτὸ	δ'	ἑαυτῷ ταὐτόν. (Θεαίτητος) Οὕτως. (Ξένος)
[236]	τὸ τὰ μὲν πόῤῥωθεν, τὰ	δ'	ἐγγύθεν ὑφ' ἡμῶν ὁρᾶσθαι. (Θεαίτητος)
[231]	ἦν> (Ξένος) Ὀρθῶς ἐμνημόνευσας. Πέμπτον	δ'	ἐγὼ πειράσομαι (μνημονεύειν· τῆς γὰρ
[231]	μὴν ἕκτον ἀμφισβητήσιμον μέν, ὅμως	δ'	ἔθεμεν αὐτῷ συγχωρήσαντες δοξῶν ἐμποδίων
[265]	λεγόμενα ποιεῖσθαι θείᾳ τέχνῃ, τὰ	δ'	ἐκ τούτων ὑπ' ἀνθρώπων συνιστάμενα
[240]	οὔτε τὸ παράπαν ὄψιν, τὸ	δ'	ἐκ τῶν λόγων ἐρωτήσει σε
[259]	ἄλλων ἂν εἴη γενῶν, ἕτερον	δ'	ἐκείνων ἁπάντων ὂν οὐκ ἔστιν
[223]	Τί δ' οὔ; (Ξένος) Τῆς	δ'	ἐμπορικῆς ἆρ' οὐκ ᾐσθήμεθα ὅτι
[219]	μὲν ἀψύχου γένους διελομένους, τὸ	δ'	ἐμψύχου. (Θεαίτητος) Τί μήν; Εἴπερ
[225]	δικανικόν. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Τὸ	δ'	ἐν ἰδίοις αὖ καὶ κατακεκερματισμένον
[260]	μέγιστον, φιλοσοφίας ἂν στερηθεῖμεν· ἔτι	δ'	ἐν τῷ παρόντι δεῖ λόγον
[261]	ἄν ποτε ἕλοι πόλιν. Νῦν	δ'	ἐπεί, ὠγαθέ, τοῦτο ὃ λέγεις
[253]	Πῶς δ' οὔ; (Ξένος) Τί	δ'	Ἐπειδὴ καὶ τὰ γένη πρὸς
[259]	τοτὲ μὲν ἐπὶ θάτερα τοτὲ	δ'	ἐπὶ θάτερα τοὺς λόγους ἕλκων,
[254]	τὰ μὲν ἐπ' ὀλίγον, τὰ	δ'	ἐπὶ πολλά, τὰ δὲ καὶ
[257]	ἐστί που καὶ ἐκείνη, τὸ	δ'	ἐπί τῳ γιγνόμενον μέρος αὐτῆς
[253]	πολλὰς χωρὶς πάντῃ διωρισμένας· τοῦτο	δ'	(ἔστιν, ᾗ τε κοινωνεῖν ἕκαστα
[216]	(φαντάζονται, τοτὲ δὲ σοφισταί, τοτὲ	δ'	ἔστιν οἷς δόξαν παράσχοιντ' ἂν
[229]	τις ἔοικεν ὁδὸς εἶναι, τὸ	δ'	ἕτερον αὐτῆς μόριον λειότερον. (Θεαίτητος)
[220]	καὶ ὀνόμασι διῃρημένον, πεζοθηρικόν, τὸ	δ'	ἕτερον νευστικοῦ ζῴου πᾶν ἐνυγροθηρικόν;
[264]	ἀληθὴς ἦν καὶ ψευδής, τούτων	δ'	ἐφάνη διάνοια μὲν αὐτῆς πρὸς
[259]	κομψὸν οὔτε χαλεπὸν εὑρεῖν, ἐκεῖνο	δ'	ἤδη καὶ χαλεπὸν ἅμα καὶ
[248]	τοὺς τῶν εἰδῶν φίλους· σὺ	δ'	ἡμῖν καὶ τὰ παρὰ τούτων
[217]	αἰτησάντων χάριν ἀπαρνηθεὶς γένῃ, τοσόνδε	δ'	ἡμῖν φράζε. Πότερον εἴωθας ἥδιον
[244]	πρὸ τοῦ μὲν ᾠόμεθα, νῦν	δ'	ἠπορήκαμεν. Διδάσκετε οὖν πρῶτον τοῦτ'
[262]	ὀνόμασι τὰ ῥήματα κεράσῃ. Τότε	δ'	ἥρμοσέν τε καὶ λόγος ἐγένετο
[228]	οἷον νόσον ἐν σώματι, τὸ	δ'	οἷον αἶσχος ἐγγιγνόμενον. (Θεαίτητος) Οὐκ
[226]	ἀπὸ βελτίονος ἀποχωρίζειν ἦν, τὸ	δ'	ὅμοιον ἀφ' ὁμοίου. (Θεαίτητος) Σχεδὸν
[230]	αὐτὰ κατὰ ταὐτὰ ἐναντίας. ἱ	δ'	ὁρῶντες ἑαυτοῖς μὲν χαλεπαίνουσι, πρὸς
[228]	Ὀρθότατα μὲν οὖν. (Ξένος) Τί	δ'	ὅσ' ἂν> κινήσεως μετασχόντα καὶ
[232]	περὶ αὐτῶν ταῦτα. (Ξένος) Τί	δ'	ὅσα φανερὰ γῆς τε καὶ
[264]	(Θεαίτητος) Καὶ πῶς; (Ξένος) Τί	δ'	ὅταν μὴ καθ' αὑτὸ ἀλλὰ
[240]	καὶ κατὰ βραχύ. (Ξένος) Τί	δ'	Οὐ καὶ μηδαμῶς εἶναι τὰ
[232]	που. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Τί	δ'	Οὐ καὶ τῶν ἄλλων αὐτοῦ
[224]	πλὴν ὅπερ νυνδή. (Θεαίτητος) Τί	δ'	οὐ μέλλω; (Ξένος) Καὶ τὸ
[235]	μιμήματος γένεσιν ἀπεργάζηται. (Θεαίτητος) Τί	δ'	Οὐ πάντες οἱ μιμούμενοί τι
[260]	μετέχειν τοῦ μὴ ὄντος, τὰ	δ'	οὔ, καὶ λόγον δὴ καὶ
[262]	τὰ μὲν ἀλλήλοις ἥρμοττεν, τὰ	δ'	οὔ, καὶ περὶ τὰ τῆς
[244]	ἓν καταγέλαστόν που. (Θεαίτητος) Πῶς	δ'	οὔ; (Ξένος) Καὶ τὸ παράπαν
[220]	τὸ δὲ ἔνυδρον; (Θεαίτητος) Πῶς	δ'	οὔ; (Ξένος) Καὶ τοῦ πτηνοῦ
[264]	καὶ ἐνίοτε εἶναι. (Θεαίτητος) Πῶς	δ'	οὔ; (Ξένος) Κατανοεῖς οὖν ὅτι
[262]	αὐτὸν εἶναι δεῖ; (Θεαίτητος) Πῶς	δ'	οὔ; (Ξένος) Προσέχωμεν δὴ τὸν
[249]	συγχωρητέον ὡς ὄντα. (Θεαίτητος) Πῶς	δ'	οὔ; (Ξένος) Συμβαίνει δ' οὖν,
[253]	τὰ δὲ συναρμόττει. (Θεαίτητος) Πῶς	δ'	οὔ; (Ξένος) Τὰ δέ γε
[236]	κατὰ σύμπασαν μιμητικήν; (Θεαίτητος) Πῶς	δ'	οὔ; (Ξένος) Τὴν δὴ φάντασμα
[223]	καὶ πράσει ἐμπορική; (Θεαίτητος) Τί	δ'	οὔ; (Ξένος) Τῆς δ' ἐμπορικῆς
[253]	τοιαῦτα εὑρήσομεν ἕτερα. (Θεαίτητος) Πῶς	δ'	οὔ; (Ξένος) Τί δ' Ἐπειδὴ
[267]	ἄν τις μιμήσαιτο. (Θεαίτητος) Πῶς	δ'	οὔ; (Ξένος) Τί δὲ δικαιοσύνης
[255]	ἄλλα ἀεὶ λέγεσθαι. (Θεαίτητος) Τί	δ'	οὔ; (Ξένος) Τὸ δέ γ'
[245]	ὅλον ἓν εἶναι. (Θεαίτητος) Τί	δ'	οὔ; (Ξένος) Τὸ δὲ πεπονθὸς
[261]	ὅτι τὰ μὲν ἐθέλει, τὰ	δ'	οὔ. (Ξένος) Τὸ τοιόνδε λέγεις
[246]	φασιν εἶναί τι. (Θεαίτητος) Πῶς	δ'	οὔ; (Ξένος) Τοῦτο δὲ οὐ
[254]	γὰρ ἄμφω που. (Θεαίτητος) Πῶς	δ'	οὔ; (Ξένος) Τρία δὴ γίγνεται
[239]	τὸν λόγον ἐποιούμην. (Θεαίτητος) Πῶς	δ'	οὔ; (Ξένος) Φαμὲν δέ γε
[253]	μὲν ἐθέλει τοῦτο δρᾶν, τὰ	δ'	οὔ, σχεδὸν (οἷον τὰ γράμματα
[267]	ὃ μιμοῦνται τοῦτο πράττουσιν, οἱ	δ'	οὐκ εἰδότες. καίτοι τίνα μείζω
[259]	σύμπαντα πολλαχῇ μὲν ἔστι, πολλαχῇ	δ'	οὐκ ἔστιν. (Θεαίτητος) Ἀληθῆ. (Ξένος)
[230]	τὰ δὲ μαλθακωτέρως παραμυθούμενοι· τὸ	δ'	οὖν σύμπαν αὐτὸ ὀρθότατα εἴποι
[235]	ἄνευ τῶν παθημάτων προσάγειν. ~Περὶ	δ'	οὖν τοῦ σοφιστοῦ τόδε μοι
[249]	Πῶς δ' οὔ; (Ξένος) Συμβαίνει	δ'	οὖν, ὦ Θεαίτητε, ἀκινήτων τε
[264]	ἐπειδὴ πέφανται μὲν λόγος, πέφανται	δ'	οὖσα δόξα ψευδής, ἐγχωρεῖ δὴ
[248]	τὴν μὲν ψυχὴν γιγνώσκειν, τὴν	δ'	οὐσίαν γιγνώσκεσθαι. (Θεαίτητος) Φασὶ μὴν
[266]	ἑκατέρας τῆς μερίδος αὐτοποιητικόν, τὼ	δ'	ὑπολοίπω σχεδὸν μάλιστ' ἂν λεγοίσθην
[268]	οὐκ εἰδότα (αὐτὸν ἔθεμεν· μιμητὴς	δ'	ὢν τοῦ σοφοῦ δῆλον ὅτι
[266]	εἴδωλα ἀλλ' οὐκ αὐτὰ παρέπεται,	δαιμονίᾳ	καὶ ταῦτα μηχανῇ γεγονότα. (Θεαίτητος)
[258]	φησιν Οὐ γὰρ μήποτε τοῦτο	δαμῇ,	εἶναι μὴ ἐόντα, ἀλλὰ σὺ
[237]	μέτρων- Οὐ γὰρ μήποτε τοῦτο	δαμῇ,	φησίν, εἶναι μὴ ἐόντα· ἀλλὰ
[221]	ἁλιευτικόν, ἁλιευτικῆς δὲ πληκτικόν, πληκτικῆς	δὲ	ἀγκιστρευτικόν· τούτου δὲ τὸ περὶ
[220]	τοιοῦτον. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Τὸ	δὲ	ἀγκίστροις καὶ τριόδουσι πληγῇ γιγνόμενον
[224]	πόλιν ἔνθεν μὲν ὠνηθεῖσαν, ἑτέρωσε	δὲ	ἀγομένην (καὶ πιπρασκομένην) καὶ γραφικὴν
[219]	τὸν μὲν ἄγοντα ποιεῖν, τὸ	δὲ	ἀγόμενον ποιεῖσθαί πού φαμεν. (Θεαίτητος)
[247]	οὐ τὴν μὲν δικαίαν, τὴν	δὲ	ἄδικόν φασιν εἶναι, καὶ τὴν
[218]	παρ' ἡμῖν αὐτοῖς ἔχοιμεν· δεῖ	δὲ	ἀεὶ παντὸς πέρι τὸ πρᾶγμα
[263]	Τὸν μὲν ψευδῆ που, τὸν	δὲ	ἀληθῆ. (Ξένος) Λέγει δὲ αὐτῶν
[223]	μὲν θηρευτικὸν μέρος ἔχον, τὸ	δὲ	ἀλλακτικόν. (Θεαίτητος) Ἦν γὰρ οὖν.
[242]	ὡς τρία τὰ ὄντα, πολεμεῖ	δὲ	ἀλλήλοις (ἐνίοτε αὐτῶν ἄττα πῃ,
[248]	ταὐτὰ ὡσαύτως ἔχειν φατέ, γένεσιν	δὲ	ἄλλοτε ἄλλως. (Θεαίτητος) Φαμὲν γὰρ
[246]	σῶμα καὶ οὐσίαν ὁριζόμενοι, τῶν	δὲ	ἄλλων εἴ τίς τι> φήσει
[245]	ὅμως δὲ ἱκανῶς ἐχέτω· τοὺς	δὲ	ἄλλως λέγοντας αὖ θεατέον, ~ἵν'
[232]	νέοι πρὸς αὐτὸ βλέποιτε, ἡμεῖς	δὲ	ἀμβλύτερον. ~(Θεαίτητος) Τὸ ποῖον, καὶ
[216]	Παρμενίδην καὶ Ζήνωνα (ἑταίρων) μάλα	δὲ	ἄνδρα φιλόσοφον. (Σωκράτης) Ἆρ' οὖν,
[243]	καὶ παλαιοῖς ἀνδράσιν ἐπιτιμᾶν· ἐκεῖνο	δὲ	ἀνεπίφθονον ἀποφήνασθαι. (Θεαίτητος) Τὸ ποῖον;
[222]	ἄλλο μὲν ἥμερόν τι, τὸν	δὲ	ἄνθρωπον ἄγριον, εἴτε ἥμερον μὲν
[251]	τὸ μὲν ἀγαθὸν ἀγαθόν, τὸν	δὲ	ἄνθρωπον ἄνθρωπον. Ἐντυγχάνεις γάρ, ὦ
[225]	ἀντιλογικόν; (Θεαίτητος) Οὐδέν. (Ξένος) Τοῦ	δὲ	ἀντιλογικοῦ τὸ μὲν ὅσον περὶ
[220]	ζῳοθηρικήν. (Θεαίτητος) Ἔστω. (Ξένος) Ζῳοθηρικῆς	δὲ	ἆρ' οὐ διπλοῦν εἶδος ἂν
[219]	κτητικῇ που δῆλον. (Ξένος) Κτητικῆς	δὲ	ἆρ' οὐ δύο εἴδη; τὸ
[229]	Οὐδεμίαν. (Ξένος) Φέρε δή· διδασκαλικῆς	δὲ	ἆρα ἓν μόνον γένος φατέον
[231]	(Θεαίτητος) Πάνυ γε. (Ξένος) Τρίτον	δὲ	ἆρα οὐ περὶ αὐτὰ ταῦτα
[238]	Τί μήν; (Ξένος) Μὴ ὂν	δέ,	ἆρα οὐ τὸ ἓν αὖ;
[262]	τὰ μὲν (οὐχ ἁρμόττει, τὰ	δὲ	ἁρμόττοντα αὐτῶν λόγον ἀπηργάσατο. (Θεαίτητος)
[231]	κυνὶ λύκος, ἀγριώτατον ἡμερωτάτῳ. Τὸν	δὲ	ἀσφαλῆ δεῖ πάντων μάλιστα περὶ
[255]	ἕτερον οὐ πρὸς ἕτερον· νῦν	δὲ	ἀτεχνῶς ἡμῖν ὅτιπερ ἂν ἕτερον
[266]	τέμνων τὴν ποιητικὴν πᾶσαν, νῦν	δὲ	αὖ κατὰ μῆκος. (Θεαίτητος) Τετμήσθω.
[217]	τυγχάνει λόγου παμμήκους ὄν. Τὸ	δὲ	αὖ σοὶ μὴ χαρίζεσθαι καὶ
[228]	γε ἄγνοιαν μὲν καλοῦσι, κακίαν	δὲ	αὐτὸ ἐν ψυχῇ μόνον γιγνόμενον
[245]	τὸ ὑπ' ἐκείνου πάθος, ᾖ	δὲ	αὐτὸ τὸ ὅλον, ἐνδεὲς τὸ
[267]	μὲν δι' ὀργάνων γιγνόμενον, τὸ	δὲ	αὐτοῦ παρέχοντος ἑαυτὸν ὄργανον τοῦ
[263]	τὸν δὲ ἀληθῆ. (Ξένος) Λέγει	δὲ	αὐτῶν ὁ μὲν ἀληθὴς τὰ
[260]	διομολογήσασθαι τί ποτ' ἔστιν, εἰ	δὲ	ἀφῃρέθημεν αὐτὸ μηδ' εἶναι τὸ
[247]	καὶ τὴν μὲν φρόνιμον, τὴν	δὲ	ἄφρονα; (Θεαίτητος) Τί μήν; (Ξένος)
[263]	Πάνυ μὲν οὖν. (Ξένος) Τὸ	δέ	γ' ἀπ' ἐκείνης ῥεῦμα διὰ
[233]	(Θεαίτητος) Σχολῇ μεντἄν. (Ξένος) Νῦν	δέ	γ' ἐθέλουσιν; (Θεαίτητος) Καὶ μάλα.
[262]	λέγομεν. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Τὸ	δέ	γ' ἐπ' αὐτοῖς τοῖς ἐκείνας
[265]	Πάνυ μὲν οὖν. (Ξένος) Νῦν	δέ	γ' ἐπειδὴ μιμητικὴ περιείληφεν αὐτὸν
[264]	(Θεαίτητος) Λέγεις ἀληθῆ. (Ξένος) Νῦν	δέ	γ' ἐπειδὴ πέφανται μὲν λόγος,
[255]	Τί δ' οὔ; (Ξένος) Τὸ	δέ	γ' ἕτερον ἀεὶ πρὸς ἕτερον·
[224]	(Θεαίτητος) Μάλα γε. (Ξένος) Τρίτον	δέ	γ' οἶμαί σε, κἂν εἴ
[266]	θεῖα. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Τὰ	δέ	γ' ὡς ἑτέρως αὖ διῃρημένα,
[228]	ὄν. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Τὸ	δέ	γε ἄγνοιαν μὲν καλοῦσι, κακίαν
[222]	(Θεαίτητος) Ἐοίκατον γοῦν. (Ξένος) Ἐκτρέπεσθον	δέ	γε ἀπὸ τῆς ζῳοθηρικῆς, ὁ
[239]	Πῶς δ' οὔ; (Ξένος) Φαμὲν	δέ	γε δεῖν, εἴπερ ὀρθῶς τις
[231]	θηρευτής. (Θεαίτητος) ναί. (Ξένος) Τὸ	δέ	γε δεύτερον ἔμπορός τις περὶ
[256]	ἐστίν. (Θεαίτητος) Οὐδαμῶς. ~(Ξένος) Ἔστι	δέ	γε διὰ τὸ μετέχειν τοῦ
[222]	ὁρισάμενοι. (Θεαίτητος) Καλῶς. (Ξένος) Τὴν	δέ	γε δικανικὴν καὶ δημηγορικὴν καὶ
[230]	(Θεαίτητος) Ἔστιν οὕτως. (Ξένος) Τὸ	δέ	γε, εἴξασί τινες αὖ λόγον
[266]	πῶς; (Θεαίτητος) Οὕτως. (Ξένος) Τούτων	δέ	γε ἑκάστων εἴδωλα ἀλλ' οὐκ
[225]	καὶ παντοδαπὰ διῄρηται. (Ξένος) Τὸ	δέ	γε ἔντεχνον, καὶ περὶ δικαίων
[223]	προσαγορεύεται; (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Τὸ	δέ	γε ἐξ ἄλλης εἰς ἄλλην
[222]	(Θεαίτητος) Τί μήν; (Ξένος) Ὁ	δέ	γε ἐπὶ (τὴν) γῆν καὶ
[236]	φανταστικήν. (Θεαίτητος) Ὀρθῶς. (Ξένος) Ὃ	δέ	γε καὶ τότ' ἠμφεγνόουν, ἐν>
[220]	Φασὶ γοῦν τινές. (Ξένος) Τὸ	δέ	γε λοιπόν ἐστιν ἓν ἔτι
[220]	(Θεαίτητος) Πάνυ γε. (Ξένος) Τὸ	δέ	γε μεθημερινόν, ὡς ἐχόντων ἐν
[219]	θηρευτικόν. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Τὴν	δέ	γε μὴν θηρευτικὴν ἄλογον τὸ
[222]	(Θεαίτητος) Πάνυ γε. (Ξένος) Τοῦ	δέ	γε μισθαρνητικοῦ τὸ μὲν προσομιλοῦν
[219]	φαμεν. (Θεαίτητος) Ὀρθῶς. (Ξένος) Τὰ	δέ	γε νυνδὴ ἃ> διήλθομεν ἅπαντα
[254]	(Θεαίτητος) Σφόδρα γε. (Ξένος) Τὸ	δέ	γε ὂν μεικτὸν ἀμφοῖν· ἐστὸν
[263]	λέγει. (Θεαίτητος) Σχεδόν. (Ξένος) Ὄντων	δέ	γε ὄντα ἕτερα περὶ σοῦ.
[258]	γὰρ οὖν οὕτως. (Ξένος) Ἡμεῖς	δέ	γε οὐ μόνον τὰ μὴ
[225]	ἀμφισβητητικόν; (Θεαίτητος) Οὐδέν. (Ξένος) Τὸ	δέ	γε περὶ τὰς ἀμφισβητήσεις θετέον
[260]	Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος) Τὸν	δέ	γε σοφιστὴν ἔφαμεν ἐν τούτῳ
[263]	καὶ περὶ ἐμοῦ. (Ξένος) Ποιὸν	δέ	γέ τινά φαμεν ἀναγκαῖον ἕκαστον
[263]	γοῦν ταύτῃ συνωμολογήσαμεν. (Ξένος) Ἔπειτα	δέ	γε τινός. (Θεαίτητος) Οὕτως. (Ξένος)
[245]	(Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Μὴ ὄντος	δέ	γε τὸ παράπαν τοῦ ὅλου,
[245]	Δεῖ γὰρ οὖν. (Ξένος) Τὸ	δέ	γε τοιοῦτον ἐκ πολλῶν μερῶν
[260]	(Θεαίτητος) Ἦν ταῦτα. (Ξένος) Νῦν	δέ	γε τοῦτο μὲν ἐφάνη μετέχον
[233]	Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος) Δρῶσι	δέ	γε τοῦτο πρὸς ἅπαντα, φαμέν;
[254]	γάρ; (Θεαίτητος) Ροικεν. (Ξένος) Ὁ	δέ	γε φιλόσοφος, τῇ τοῦ ὄντος
[253]	Πῶς δ' οὔ; (Ξένος) Τὰ	δέ	γε φωνήεντα διαφερόντως τῶν ἄλλων
[260]	γιγνόμενον. (Θεαίτητος) Οὕτως. (Ξένος) Ὄντος	δέ	γε ψεύδους ἔστιν ἀπάτη. (Θεαίτητος)
[261]	ἄλλῳ γένει ζητῶμεν. (Θεαίτητος) Κομιδῇ	δέ	γε, ὦ ξένε, ἔοικεν ἀληθὲς
[263]	(Θεαίτητος) Πῶς γάρ; (Ξένος) Μηδενὸς	δέ>	γε ὢν οὐδ' ἂν λόγος
[260]	τῷ τόπῳ (καταπεφευγέναι μέν, ἔξαρνον	δὲ	γεγονέναι τὸ παράπαν μηδ' εἶναι
[224]	ἐπιδεικτικὴ δικαιότατα λέγοιτ' ἄν, τὸ	δὲ	γελοίῳ μὲν οὐχ ἧττον τοῦ
[263]	Ἀληθέστατα μὲν οὖν. (Ξένος) Τί	δὲ	δή; διάνοιά τε καὶ δόξα
[248]	Φαμὲν γὰρ οὖν. (Ξένος) Τὸ	δὲ	δὴ κοινωνεῖν, ὦ πάντων ἄριστοι,
[237]	Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος) Τὸν	δὲ	δὴ μὴ τὶ λέγοντα ἀναγκαιότατον,
[234]	Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος) Τί	δὲ	δή; περὶ τοὺς λόγους ἆρ'
[240]	Ὁρῶ καὶ μάλα. (Ξένος) Τί	δὲ	δή; Τὴν τέχνην αὐτοῦ τίνα
[229]	(Θεαίτητος) Πάνυ γε. (Ξένος) Τί	δὲ	δὴ τῷ τῆς διδασκαλικῆς ἄρα
[263]	(Θεαίτητος) Υί μήν; (Ξένος) Ὁ	δὲ	δὴ ψευδὴς ἕτερα τῶν ὄντων.
[222]	Τὸ μὲν ἕτερον ἰδίᾳ, τὸ	δὲ	δημοσίᾳ γιγνόμενον. (Θεαίτητος) Γίγνεσθον γὰρ
[260]	(Θεαίτητος) Ὀρθῶς τοῦτό γε· λόγον	δὲ	δι' ὅτι νῦν διομολογητέον οὐκ
[252]	μὲν συντιθέασι τὰ πάντα, τοτὲ	δὲ	διαιροῦσιν, εἴτε εἰς ἓν καὶ
[257]	Παντάπασι μὲν οὖν. (Ξένος) Τόδε	δὲ	διανοηθῶμεν, εἰ καὶ σοὶ συνδοκεῖ.
[264]	πρὸς ἑαυτὴν ψυχῆς διάλογος, (δόξα	δὲ	διανοίας ἀποτελεύτησις, φαίνεται” δὲ ὃ
[231]	περὶ ψυχὴν μέρος ἀφωρίσθω, τούτου	δὲ	διδασκαλική, διδασκαλικῆς δὲ παιδευτική· τῆς
[267]	Πῶς δ' οὔ; (Ξένος) Τί	δὲ	δικαιοσύνης τὸ σχῆμα καὶ ὅλης
[260]	ἀναγκαῖον ἀληθῆ πάντ' εἶναι, μειγνυμένου	δὲ	δόξα τε ψευδὴς γίγνεται καὶ
[219]	αὐτὸν ἤ τινα ἄτεχνον, ἄλλην	δὲ	δύναμιν ἔχοντα θήσομεν; (Θεαίτητος) Ἥκιστά
[222]	τὸ μὲν μισθαρνητικόν ἐστιν, τὸ	δὲ	δωροφορικόν; (Θεαίτητος) Οὐ μανθάνω. (Ξένος)
[231]	σοφιστική. (Θεαίτητος) Λεγέσθω μέν· ἀπορῶ	δὲ	ἔγωγε ἤδη διὰ τὸ πολλὰ
[236]	θέαν ἐοικέναι τῷ καλῷ, δύναμιν	δὲ	εἴ τις λάβοι τὰ τηλικαῦτα
[266]	μὲν αὐτό, φαμέν, (αὐτουργική) τὸ	δὲ	εἴδωλον (εἰδωλοποιική) (Θεαίτητος) Νῦν μᾶλλον
[268]	μὲν ἁπλοῦν μιμητήν τινα, τὸν	δὲ	εἰρωνικὸν μιμητὴν θήσομεν; (Θεαίτητος) Εἰκὸς
[246]	τὴν ἀληθινὴν οὐσίαν εἶναι· τὰ	δὲ	ἐκείνων σώματα καὶ τὴν λεγομένην
[228]	(Θεαίτητος) Οὐδαμῶς ἄλλο. (Ξένος) Τί	δέ;	Ἐν ψυχῇ δόξας ἐπιθυμίαις καὶ
[229]	μὲν ἄλλο δημιουργικὰς διδασκαλίας, τοῦτο	δὲ	ἐνθάδε γε παιδείαν δι' ἡμῶν
[221]	τοῦ δὲ θηρευτικοῦ ζῳοθηρικόν, ζῳοθηρικοῦ	δὲ	ἐνυγροθηρικόν, ἐνυγροθηρικοῦ δὲ τὸ κάτωθεν
[220]	μὲν πτηνὸν φῦλον ὁρῶμεν, τὸ	δὲ	ἔνυδρον; (Θεαίτητος) Πῶς δ' οὔ;
[220]	Λέγεται γὰρ οὖν. (Ξένος) Τοῦ	δὲ	ἐνύδρου σχεδὸν τὸ σύνολον ἁλιευτική.
[250]	τοίνυν ἐνταῦθα κείσθω διηπορημένον· ἐπειδὴ	δὲ	ἐξ ἴσου τό τε ὂν
[223]	Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος) Τὸ	δὲ	ἐπαγγελλόμενον μὲν ὡς ἀρετῆς ἕνεκα
[230]	ταὐτὸν τιθέασι παρ' ἀλλήλας, τιθέντες	δὲ	ἐπιδεικνύουσιν αὐτὰς αὑταῖς ἅμα περὶ
[218]	τοὔνομα μόνον ἔχομεν κοινῇ, τὸ	δὲ	ἔργον ἐφ' ᾧ καλοῦμεν ἑκάτερος
[252]	Οὐ γὰρ οὖν. (Ξένος) Τί	δέ;	Ἔσται πότερον αὐτῶν οὐσίας μὴ
[231]	ὀλισθηρότατον γὰρ τὸ γένος. Ὅμως	δὲ	ἔστω· οὐ γὰρ περὶ σμικρῶν
[223]	λέγωμεν, τὸ μὲν δωρητικόν, τὸ	δὲ	ἕτερον ἀγοραστικόν; (Θεαίτητος) Εἰρήσθω. (Ξένος)
[242]	τροφὰς τῶν ἐκγόνων παρέχεται· δύο	δὲ	ἕτερος εἰπών, ὑγρὸν καὶ ξηρὸν
[238]	ἀπορίαν ἐρεῖν αὐτοῦ πέρι, τὸ	δὲ	ἔτι μείζω τινὰ λέγειν ἄλλην
[234]	(Θεαίτητος) Πάντως που. (Ξένος) Παιδιᾶς	δὲ	ἔχεις ἤ τι τεχνικώτερον ἢ
[244]	τε καὶ ἔσχατα ἔχει, ταῦτα	δὲ	ἔχον πᾶσα ἀνάγκη μέρη ἔχειν·
[235]	καθορᾶν εἴδη τῆς μιμητικῆς· τὴν	δὲ	ζητουμένην ἰδέαν, ἐν ὁποτέρῳ ποθ'
[218]	τὸν Σωκράτους μὲν ὁμώνυμον, ἐμὸν	δὲ	ἡλικιώτην καὶ συγγυμναστήν, ᾧ συνδιαπονεῖν
[266]	τῷ πυρὶ σκότος (ἐγγίγνηται, διπλοῦν	δὲ	ἡνίκ' ἂν φῶς οἰκεῖόν τε
[248]	ἢ τὸ μὲν πάθημα, τὸ	δὲ	θάτερον; Ἢ παντάπασιν οὐδέτερον οὐδετέρου
[243]	ὁπόταν τις αὐτὸ φθέγξηται, περὶ	δὲ	θάτερον οὔ, πρὸς ἀμφότερα ὁμοίως
[266]	ἀνθρωπίνην κατὰ θάτερον τμῆμα, κατὰ	δὲ	θάτερον τὸ μὲν αὐτῶν ὄν,
[268]	εἰδέναι ταῦτα ἃ δοξάζει· τὸ	δὲ	θατέρου σχῆμα διὰ τὴν ἐν
[265]	τὸ μὲν ἀνθρώπινον εἶναι, τὸ	δὲ	θεῖον. (Θεαίτητος) Ὀρθῶς. (Ξένος) Τέμνε
[221]	ἦν, κτητικοῦ δὲ χειρωτικόν, χειρωτικοῦ	δὲ	θηρευτικόν, τοῦ δὲ θηρευτικοῦ ζῳοθηρικόν,
[221]	χειρωτικόν, χειρωτικοῦ δὲ θηρευτικόν, τοῦ	δὲ	θηρευτικοῦ ζῳοθηρικόν, ζῳοθηρικοῦ δὲ ἐνυγροθηρικόν,
[268]	πλήθη δυνατὸν εἰρωνεύεσθαι καθορῶ, τὸν	δὲ	ἰδίᾳ τε καὶ βραχέσι λόγοις
[245]	πάντας μὲν οὐ διεληλύθαμεν, ὅμως	δὲ	ἱκανῶς ἐχέτω· τοὺς δὲ ἄλλως
[248]	σὺ μὲν οὐ κατακούεις, ἐγὼ	δὲ	ἴσως διὰ συνήθειαν. (Θεαίτητος) Τίν'
[225]	τὰ συμβόλαια (ἀμφισβητεῖται μέν, εἰκῇ	δὲ	καὶ ἀτέχνως περὶ αὐτὸ πράττεται,
[254]	τὰ δ' ἐπὶ πολλά, τὰ	δὲ	καὶ διὰ πάντων οὐδὲν κωλύειν
[252]	μέρει τοῦτο τιθῶσι γιγνόμενον, ὁμοίως	δὲ	καὶ ἐὰν ἀεί, κατὰ πάντα
[234]	ἐμοὶ τηλικῷδε ὄντι κρῖναι. οἶμαι	δὲ	καὶ ἐμὲ τῶν ἔτι πόῤῥωθεν
[242]	οὕτω διεξέρχεται τοῖς μύθοις. Ἰάδες	δὲ	καὶ Σικελαί τινες ὕστερον Μοῦσαι
[224]	ψυχῆς, τὰ μὲν παραμυθίας, τὰ	δὲ	καὶ σπουδῆς χάριν ἀχθέντα καὶ
[246]	πάντα ἑλκόντων (βίᾳ χαλεπώτερον, ἴσως	δὲ	καὶ σχεδὸν ἀδύνατον. Ἀλλ' ὧδέ
[224]	πόλει, τὰ μὲν ὠνούμενος, τὰ	δὲ	καὶ τεκταινόμενος αὐτὸς μαθήματα περὶ
[223]	Παντάπασι μὲν οὖν. (Ξένος) Ἔτι	δὲ	καὶ τῇδε ἴδωμεν· οὐ γάρ
[258]	μὴ καλὸν μὴ καλόν> οὕτω	δὲ	καὶ τὸ μὴ ὂν κατὰ
[247]	σφίσι σῶμά τι κεκτῆσθαι, φρόνησιν	δὲ	καὶ τῶν ἄλλων ἕκαστον ὧν
[242]	(ἐνίοτε αὐτῶν ἄττα πῃ, τοτὲ	δὲ	καὶ φίλα γιγνόμενα γάμους τε
[242]	τε καὶ ἕν ἐστιν, ἔχθρᾳ	δὲ	καὶ φιλίᾳ συνέχεται. Διαφερόμενον γὰρ
[267]	ἀνάγκη μὴ σφόδρα εὐπορεῖν. Ὅμως	δέ,	κἂν εἰ τολμηρότερον εἰρῆσθαι, διαγνώσεως
[226]	ὄνομα οὐκ ἔχω λεγόμενον· τῆς	δὲ	καταλειπούσης μὲν τὸ βέλτιον διακρίσεως,
[219]	ἀναφανδὸν ὅλον ἀγωνιστικὸν θέντας, τὸ	δὲ	κρυφαῖον αὐτῆς πᾶν θηρευτικόν. (Θεαίτητος)
[240]	ἀφωμοιωμένον ἕτερον τοιοῦτον; (Ξένος) Ἕτερον	δὲ	λέγεις τοιοῦτον ἀληθινόν, ἢ ἐπὶ
[225]	βιαστικόν. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Τῷ	δὲ	λόγοις πρὸς λόγους τί τις,
[237]	ἐμὸν ὅπῃ βούλει τίθεσο, τὸν	δὲ	λόγον ᾗ βέλτιστα διέξεισι σκοπῶν
[219]	καὶ μισθώσεων καὶ ἀγοράσεων, τὸ	δὲ	λοιπόν, ἢ κατ' ἔργα ἢ
[224]	οὐχ ἧττον τοῦ πρόσθεν, ὅμως	δὲ	μαθημάτων οὖσαν πρᾶσιν αὐτὴν ἀδελφῷ
[242]	αἱ συντονώτεραι τῶν Μουσῶν· αἱ	δὲ	μαλακώτεραι τὸ μὲν ἀεὶ ταῦτα
[230]	τι, τὰ μὲν χαλεπαίνοντες, τὰ	δὲ	μαλθακωτέρως παραμυθούμενοι· τὸ δ' οὖν
[217]	Σοφιστήν, πολιτικόν, φιλόσοφον. (Θεόδωρος) Τί	δὲ	μάλιστα καὶ τὸ ποῖόν τι
[225]	μὲν ἁμιλλητικὸν αὐτῆς τιθέντας, τὸ	δὲ	μαχητικόν. (Θεαίτητος) Ἔστιν. (Ξένος) Τῆς
[227]	εἰ τὸ μὲν σμικρά, τὸ	δὲ	μεγάλα ἡμᾶς ὠφελεῖ καθαῖρον. Τοῦ
[267]	τιν' αὐτῷ. (Θεαίτητος) Νενεμήσθω, τὸ	δὲ	μεθείσθω. (Ξένος) Καὶ μὴν καὶ
[218]	βουλεύσῃ προϊόντος τοῦ λόγου· κοινῇ	δὲ	μετ' ἐμοῦ σοι συσκεπτέον ἀρχομένῳ
[267]	δόξης μίμησιν δοξομιμητικὴν προσείπωμεν, τὴν	δὲ	μετ' ἐπιστήμης ἱστορικήν τινα μίμησιν.
[263]	τινός. (Θεαίτητος) Οὕτως. (Ξένος) Εἰ	δὲ	μὴ ἔστιν σός, οὐκ ἄλλου
[230]	ἅπερ οἶδεν εἰδέναι μόνα, πλείω	δὲ	μή. (Θεαίτητος) Βελτίστη γοῦν καὶ
[261]	εἴτε τὰ μὲν ἐθέλει, τὰ	δὲ	μή. (Θεαίτητος) Δῆλον τοῦτό γε,
[254]	ὡμολόγηται κοινωνεῖν ἐθέλειν ἀλλήλοις, τὰ	δὲ	μή, καὶ τὰ μὲν ἐπ'
[236]	τοῦτο καὶ τὸ δοκεῖν, εἶναι	δὲ	μή, καὶ τὸ λέγειν μὲν
[256]	μὲν ἀλλήλοις ἐθέλειν μείγνυσθαι, τὰ	δὲ	μή. (Ξένος) Καὶ μὴν ἐπί
[236]	τὸ λέγειν μὲν ἄττα, ἀληθῆ	δὲ	μή, πάντα ταῦτά ἐστι μεστὰ
[252]	ἢ τὰ μὲν ἐθέλειν, τὰ	δὲ	μὴ συμμείγνυσθαι. (Θεαίτητος) Πῶς γὰρ
[253]	τέχνην ἔχων γιγνώσκειν μουσικός, ὁ	δὲ	μὴ συνιεὶς ἄμουσος; (Θεαίτητος) Οὕτως.
[256]	πρὸς ἑαυτὴν οὕτω λέγομεν, ὅταν	δὲ	μὴ ταὐτόν, διὰ τὴν κοινωνίαν
[217]	οὕτω, τὸ πρὸς ἄλλον· εἰ	δὲ	μή, τὸ καθ' αὑτόν. (Σωκράτης)
[251]	ἀλλήλοις; ἢ τὰ μέν, τὰ	δὲ	μή; τούτων, (ὦ Θεαίτητε, τί
[249]	Ἀλλὰ νοῦν μὲν ἔχειν, ζωὴν	δὲ	μὴ φῶμεν; (Θεαίτητος) Καὶ πῶς;
[222]	λέγεις αὖ τὸν ἄνθρωπον, ἀνθρώπων	δὲ	μηδεμίαν ἡγῇ θήραν· τούτων ὁπότερ'
[218]	εὔγνωστον μὲν καὶ σμικρόν, λόγον	δὲ	μηδενὸς ἐλάττονα ἔχον τῶν μειζόνων;
[257]	ἀπόφασις λέγηται σημαίνειν, συγχωρησόμεθα, τοσοῦτον	δὲ	μόνον, ὅτι τῶν ἄλλων τὶ
[223]	ἕνεκα τὰς ὁμιλίας ποιούμενον, μισθὸν	δὲ	νόμισμα πραττόμενον, ἆρα οὐ τοῦτο
[229]	Περὶ μὲν αἶσχος γυμναστική, περὶ	δὲ	νόσον ἰατρική. (Θεαίτητος) Φαίνεσθον. (Ξένος)
[259]	ἢ καὶ παντάπασιν ἄλογον· ὃ	δὲ	νῦν εἰρήκαμεν εἶναι τὸ μὴ
[237]	ἂν ἄλλως ἐγίγνετο ὄν. Παρμενίδης	δὲ	ὁ μέγας, ὦ παῖ, παισὶν
[264]	(δόξα δὲ διανοίας ἀποτελεύτησις, φαίνεται”	δὲ	ὃ λέγομεν σύμμειξις αἰσθήσεως καὶ
[263]	τε καὶ ἐμός. (Ξένος) Τί	δὲ	ὅδ' αὖ; (Θεαίτητος) Ποῖος; (Ξένος)
[266]	τὸ μὲν αὐτῶν ὄν, τὸ	δὲ	ὁμοιωμάτων τινῶν γέννημα. (Ξένος) Τῆς
[259]	ἀνάγκης εἶναι μὴ ὄν· τὸ	δὲ	ὂν αὖ θατέρου μετειληφὸς ἕτερον
[250]	πῶς οὐκ αὖ κινεῖται; τὸ	δὲ	ὂν ἡμῖν νῦν ἐκτὸς τούτων
[244]	γάρ; (Θεαίτητος) ναί. (Ξένος) Τί	δέ;	ὂν καλεῖτέ τι; (Θεαίτητος) Ναί.
[219]	δημιουργεῖ μὲν οὐδὲν τούτων, τὰ	δὲ	ὄντα καὶ γεγονότα τὰ μὲν
[252]	μὲν ὄντως κινεῖσθαι λέγοντες, οἱ	δὲ	ὄντως ἑστηκότ' εἶναι. (Θεαίτητος) Κομιδῇ
[222]	ἐστιν ἄνθρωπος ἥμερον ζῷον. Θὲς	δὲ	ὅπῃ χαίρεις, εἴτε μηδὲν τιθεὶς
[243]	ὄν, ἀκριβῶς ᾤμην συνιέναι. Νῦν	δὲ	ὁρᾷς ἵν' ἐσμὲν αὐτοῦ πέρι
[223]	σῶμα τρέφεται καὶ χρῆται, τὸ	δὲ	ὅσοις ἡ ψυχή, πωλοῦν διὰ
[227]	τὸ λείπειν μὲν θάτερον, ἐκβάλλειν	δὲ	ὅσον ἂν ᾖ πού τι
[244]	νῦν ἐρωτηθὲν καὶ πρὸς ἄλλο	δὲ	ὁτιοῦν οὐ πάντων ῥᾷστον ἀποκρίνασθαι.
[246]	Πῶς δ' οὔ; (Ξένος) Τοῦτο	δὲ	οὐ σῶμα ἔμψυχον ὁμολογοῦσιν; (Θεαίτητος)
[246]	ἢ τὸ παρὰ χειρόνων· ἡμεῖς	δὲ	οὐ τούτων φροντίζομεν, ἀλλὰ τἀληθὲς
[236]	οὐκ, ἐπείπερ φαίνεται μέν, ἔοικε	δὲ	οὔ, φάντασμα; (Θεαίτητος) Τί μήν;
[244]	ὄνομα ὀνόματος ὄνομα μόνον, ἄλλου	δὲ	οὐδενὸς ὄν. (Θεαίτητος) Οὕτως. (Ξένος)
[261]	μέν ἐστιν ἀμφότερα ταῦτα, ψεῦδος	δὲ	οὐδέποτε οὐδέτερον. (Θεαίτητος) Ὀρθῶς. (Ξένος)
[220]	ἔστον γε ἄμφω. ~(Ξένος) Πῶς	δὲ	οὐκ ἔστον; καὶ δεῖ γε
[263]	περὶ ἕκαστον εἶναί που, πολλὰ	δὲ	οὐκ ὄντα. (Θεαίτητος) Κομιδῇ μὲν
[258]	ἐφάνη τῶν ὄντων οὖσα, ἐκείνης	δὲ	οὔσης ἀνάγκη δὴ καὶ τὰ
[248]	πάσχειν καὶ ποιεῖν δυνάμεως, πρὸς	δὲ	οὐσίαν τούτων οὐδετέρου τὴν δύναμιν
[248]	Ταῦτ' ἔσται. (Ξένος) Γένεσιν, τὴν	δὲ	οὐσίαν χωρίς που διελόμενοι λέγετε;
[231]	ἀφωρίσθω, τούτου δὲ διδασκαλική, διδασκαλικῆς	δὲ	παιδευτική· τῆς δὲ παιδευτικῆς ὁ
[231]	διδασκαλική, διδασκαλικῆς δὲ παιδευτική· τῆς	δὲ	παιδευτικῆς ὁ περὶ τὴν μάταιον
[243]	αὑτῷ διὰ νεῖκός τι. Ταῦτα	δὲ	πάντα εἰ μὲν ἀληθῶς τις
[242]	τε αὐτὰ καὶ ἐκδίδωσι· τὸ	δὲ	παρ' ἡμῖν Ἐλεατικὸν ἔθνος, ἀπὸ
[244]	(Θεαίτητος) Ἥκιστά γε. (Ξένος) Τί	δέ;	Παρὰ τῶν ἓν τὸ πᾶν
[221]	τὰ νευστικὰ τῶν ἐνύδρων· τὸ	δὲ	πεζὸν εἰάσαμεν ἄσχιστον, εἰπόντες ὅτι
[221]	ἄγραν πᾶσαν, νευστικοῦ μέρους, τὸ	δὲ	πεζοῦ τέμνοντες. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος)
[245]	Τί δ' οὔ; (Ξένος) Τὸ	δὲ	πεπονθὸς ταῦτα ἆρ' οὐκ ἀδύνατον
[229]	τὴν ἀνθρωπίνην δόξαν. (Ξένος) Τί	δέ;	Περὶ σύμπασαν ἄγνοιαν μῶν ἄλλην
[246]	φερομένην τινὰ προσαγορεύουσιν. Ἐν μέσῳ	δὲ	περὶ ταῦτα ἄπλετος ἀμφοτέρων μάχη
[224]	περὶ τἆλλα ἂν ἁρμόττοι· τὸ	δὲ	περὶ ταῦτα σὺ προθυμήθητι λέγειν
[224]	ἄλλων τεχνῶν μαθήματα ἑτέρῳ, τὸ	δὲ	περὶ τὸ τῆς ἀρετῆς ἄλλῳ
[253]	(Θεαίτητος) Τῆς γραμματικῆς. (Ξένος) Τί	δέ;	Περὶ τοὺς τῶν ὀξέων καὶ
[267]	ἆρ' οὐκ ἀγνοοῦντες μέν, δοξάζοντες	δέ	πῃ, σφόδρα ἐπιχειροῦσιν πολλοὶ τὸ
[220]	αὐτόθεν ποιεῖται τὴν θήραν, τὸ	δὲ	πληγῇ. (Θεαίτητος) Πῶς λέγεις, καὶ
[256]	μέν ἐστι τὸ ὄν, ἄπειρον	δὲ	πλήθει τὸ μὴ ὄν. (Θεαίτητος)
[221]	κάτωθεν τμῆμα ὅλον ἁλιευτικόν, ἁλιευτικῆς	δὲ	πληκτικόν, πληκτικῆς δὲ ἀγκιστρευτικόν· τούτου
[243]	καὶ φίλον ὑπ' (ἀφροδίτης, τοτὲ	δὲ	πολλὰ καὶ πολέμιον αὐτὸ αὑτῷ
[230]	οἴοιτο πέρι δεινὸς εἶναι, μετὰ	δὲ	πολλοῦ πόνου τὸ νουθετητικὸν εἶδος
[244]	μὲν ταῦτα πάλαι γιγνώσκετε, ἡμεῖς	δὲ	πρὸ τοῦ μὲν ᾠόμεθα, νῦν
[261]	οὐκ ἔστι προβληθὲν διεπεράσαμεν, ἕτερον	δὲ	(προβέβληται, καὶ δεῖ δὴ ψεῦδος
[255]	μὲν αὐτὰ καθ' αὑτά, τὰ	δὲ	πρὸς ἄλλα ἀεὶ λέγεσθαι. (Θεαίτητος)
[248]	ἠρεμοῦν. (Θεαίτητος) Ὀρθῶς. (Ξένος) Τί	δὲ	πρὸς Διός; Ὡς ἀληθῶς κίνησιν
[262]	~(Ξένος) Τὸ μὲν ὀνόματα, τὸ	δὲ	ῥήματα κληθέν. (Θεαίτητος) Εἰπὲ ἑκάτερον.
[218]	ἔτι λεκτέον εἶναι, Θεαίτητε· πρὸς	δὲ	σὲ ἤδη τὸ μετὰ τοῦτο,
[232]	οἱ τοιοῦτοι ποιεῖν ἀντιλογικούς. Ἡ	δὲ	σκέψις ἡμῖν ἐξ ἀρχῆς ἔστω
[267]	Θεαίτητε, ἄξιον ἡγεῖσθαι· δι' ἃ	δέ,	σκόπει. (Θεαίτητος) Λέγε. (Ξένος) Τῶν
[265]	ἀναγκαίας ἐπεχειροῦμεν ποιεῖν ὁμολογεῖν· ἐπειδὴ	δέ	σου καταμανθάνω τὴν φύσιν, ὅτι
[216]	τοτὲ μὲν πολιτικοὶ (φαντάζονται, τοτὲ	δὲ	σοφισταί, τοτὲ δ' ἔστιν οἷς
[253]	ἀναρμοστεῖ που πρὸς ἄλληλα, τὰ	δὲ	συναρμόττει. (Θεαίτητος) Πῶς δ' οὔ;
[223]	τῶν αὐτουργῶν αὐτοπωλικὴν διαιρουμένην, τὴν	δὲ	τὰ ἀλλότρια ἔργα μεταβαλλομένην μεταβλητικήν.
[236]	τοῦ δέοντος (τὰ ἄνω, μείζω	δὲ	τὰ κάτω φαίνοιτ' ἂν διὰ
[234]	μὲν φαίνεσθαι τὰ μεγάλα, χαλεπὰ	δὲ	τὰ ῥᾴδια, καὶ πάντα (πάντῃ
[217]	ἐλθεῖν διερωτῶντες αὐτὸν ἐτυγχάνομεν, ὁ	δὲ	ταὐτὰ ἅπερ πρὸς σὲ νῦν
[220]	ἁλιευτική. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Τί	δέ;	Ταύτην αὖ τὴν θήραν ἆρ'
[259]	φησι τούτων πεπονθέναι πότερον. Τὸ	δὲ	ταὐτὸν ἕτερον ἀποφαίνειν ἁμῇ γέ
[256]	ἕτερον αὐτὴν φήσομεν εἶναι, τοῦ	δὲ	τετάρτου μὴ φῶμεν, (ὁμολογήσαντες αὐτὰ
[232]	ἐπιστήμων τις πολλῶν φαίνηται, μιᾶς	δὲ	τέχνης ὀνόματι προσαγορεύηται, τὸ φάντασμα
[261]	(καὶ δηλοῦντά τι συναρμόττει, τὰ	δὲ	τῇ συνεχείᾳ μηδὲν σημαίνοντα ἀναρμοστεῖ.
[266]	παρακολουθοῦν εἴδωλον ἑκάστῳ. (Ξένος) Τί	δὲ	τὴν ἡμετέραν τέχνην; ἆρ' οὐκ
[225]	ἀμελὲς τῶν οἰκείων γιγνόμενον, περὶ	δὲ	τὴν λέξιν τοῖς πολλοῖς τῶν
[234]	Παιδιὰν λέγεις τινά. (Ξένος) Τί	δέ;	Τὴν τοῦ λέγοντος ὅτι πάντα
[219]	ἐκ τῶν εἰρημένων. (Ξένος) Τί	δέ;	Τὴν χειρωτικὴν ἆρ' οὐ διχῇ
[223]	(Θεαίτητος) Πάνυ γε. (Ξένος) Τί	δέ;	Τῆς μεταβλητικῆς οὐχ ἡ μὲν
[228]	ἡγητέον νόσον ἐν ἡμῖν, τὸ	δὲ	τῆς πολλῆς καὶ παντοδαπῆς ἀγνοίας
[249]	τῇ πλείστῃ περὶ αὐτοῦ, φαινόμεθα	δέ	τι λέγειν ἡμῖν αὐτοῖς; (Θεαίτητος)
[227]	ὁμοιότητα οὐδὲν ἡγεῖται γελοιότερα, σεμνότερον	δέ	τι τὸν διὰ στρατηγικῆς ἢ
[238]	γὰρ οὔ; (Ξένος) Μὴ ὄντι	δέ	τι τῶν ὄντων ἆρά ποτε
[266]	οἰκίαν οἰκοδομικῇ φήσομεν ποιεῖν, γραφικῇ	δέ	τιν' ἑτέραν, οἷον ὄναρ ἀνθρώπινον
[220]	γιγνόμενον (ἕτερον μὲν ἐκείνου, πληκτικὴν	δέ	τινα θήραν ἡμᾶς προσειπεῖν ἑνὶ
[229]	φατέον (εἶναι) ἢ πλείω, δύο	δέ	τινε αὐτῆς εἶναι μεγίστω; σκόπει.
[237]	τὶ” φήσεις σημεῖον εἶναι, τὸ	δὲ	τινὲ” δυοῖν, τὸ δὲ τινὲς”
[237]	τὸ δὲ τινὲ” δυοῖν, τὸ	δὲ	τινὲς” πολλῶν. (Θεαίτητος) Πῶς γὰρ
[262]	ᾖ, τινὸς εἶναι λόγον, μὴ	δὲ	τινὸς ἀδύνατον. (Θεαίτητος) Οὕτως. (Ξένος)
[244]	μηδενὸς ὄνομα ἀναγκασθήσεται λέγειν, εἰ	δέ	τινος αὐτὸ φήσει, συμβήσεται τὸ
[257]	ἡ τῶν γενῶν φύσις. εἰ	δέ	τις ταῦτα μὴ συγχωρεῖ, πείσας
[248]	μὴν τοῦτό γε. (Ξένος) Τί	δέ;	Τὸ γιγνώσκειν ἢ τὸ γιγνώσκεσθαί
[255]	Πάνυ μὲν οὖν. (Ξένος) Τί	δέ;	Τὸ θάτερον ἆρα ἡμῖν λεκτέον
[221]	ζῳοθηρικόν, ζῳοθηρικοῦ δὲ ἐνυγροθηρικόν, ἐνυγροθηρικοῦ	δὲ	τὸ κάτωθεν τμῆμα ὅλον ἁλιευτικόν,
[240]	λέγων; (Θεαίτητος) Οὕτως. (Ξένος) Τί	δέ;	Τὸ μὴ ἀληθινὸν ἆρ' ἐναντίον
[257]	ἡμῖν ἐστι τῶν ὄντων, ἧττον	δὲ	τὸ μὴ καλόν; (Θεαίτητος) Οὐδέν.
[244]	ὄν. (Θεαίτητος) Ἀνάγκη. (Ξένος) Τί	δέ;	Τὸ ὅλον ἕτερον τοῦ ὄντος
[221]	πληκτικόν, πληκτικῆς δὲ ἀγκιστρευτικόν· τούτου	δὲ	τὸ περὶ τὴν κάτωθεν (ἄνω
[227]	δύο μὲν εἴδη καθάρσεως, ἓν	δὲ	τὸ περὶ τὴν ψυχὴν εἶδος
[231]	δὴ διακριτικῆς τέχνης καθαρτική, καθαρτικῆς	δὲ	τὸ περὶ ψυχὴν μέρος ἀφωρίσθω,
[236]	εἰκαστικήν; (Θεαίτητος) Κλητέον. (Ξένος) Τί	δέ;	Τὸ φαινόμενον μὲν διὰ τὴν
[261]	τῷ (μὴ ὄντι κατίδωμεν, κατιδόντες	δὲ	τὸ ψεῦδος ὂν ἀποδείξωμεν, ἀποδείξαντες
[219]	χειροῦται λόγοις καὶ πράξεσι, τὰ	δὲ	τοῖς χειρουμένοις οὐκ ἐπιτρέπει, μάλιστ'
[257]	ἓν μὲν αὐτό ἐστιν, ἀπέραντα	δὲ	τὸν ἀριθμὸν τἆλλα οὐκ ἔστιν
[268]	δημολογικόν; (Θεαίτητος) Δημολογικόν. (Ξένος) Τί	δὲ	τὸν ἕτερον ἐροῦμεν; σοφὸν ἢ
[261]	τὸ ψεῦδος ὂν ἀποδείξωμεν, ἀποδείξαντες	δὲ	τὸν σοφιστὴν εἰς αὐτὸ ἐνδήσωμεν,
[243]	οὕτως ἔχειν ἐχάλασαν, ~ἐν μέρει	δὲ	τοτὲ μὲν ἓν εἶναί φασι
[243]	τοῦτο σκεψόμεθ' (ἂν δόξῃ, περὶ	δὲ	τοῦ μεγίστου τε καὶ ἀρχηγοῦ
[259]	οὗ μετέσχεν ἀλλ' ἕτερον, ἕτερον	δὲ	τοῦ ὄντος ὂν ἔστι σαφέστατα
[254]	ἔτι βουλομένοις ἡμῖν ᾖ· περὶ	δὲ	τοῦ σοφιστοῦ που δῆλον ὡς
[230]	ὁρῶντες ἑαυτοῖς μὲν χαλεπαίνουσι, πρὸς	δὲ	τοὺς ἄλλους ἡμεροῦνται, (καὶ τούτῳ
[231]	Παντάπασι μὲν οὖν. ~(Ξένος) Τί	δέ;	Τοὺς ταύτῃ χρωμένους τῇ τέχνῃ
[246]	ἔργῳ βελτίους αὐτοὺς ποιεῖν· εἰ	δὲ	τοῦτο μὴ ἐγχωρεῖ, λόγῳ ποιῶμεν,
[239]	ἔλεγον; (Θεαίτητος) Φαίνῃ. (Ξένος) Τί	δέ;	Τοῦτο προσάπτων οὐχ ὡς ἑνὶ
[244]	τὰ λεγόμενα παρ' ὑμῶν, τὸ	δὲ	(τούτου γίγνηται πᾶν τοὐναντίον. Ταῦτα
[222]	Τὸ μὲν τῶν ἡμέρων, τὸ	δὲ	τῶν ἀγρίων. (Θεαίτητος) Εἶτ' ἔστι
[216]	μὲν γένος ἐξ Ἐλέας, ἑταῖρον	δὲ	τῶν ἀμφὶ Παρμενίδην καὶ Ζήνωνα
[246]	τιθεμένων ῥᾷον, ἡμερώτεροι γάρ· παρὰ	δὲ	τῶν εἰς σῶμα πάντα ἑλκόντων
[220]	ἄλλα βραχέα, χαίρειν ἐᾶσαι, τὸ	δέ,	τῶν ἐμψύχων ζῴων οὖσαν θήραν,
[257]	προτιθέμενα τῶν ἐπιόντων ὀνομάτων, μᾶλλον	δὲ	τῶν πραγμάτων περὶ ἅττ' ἂν
[247]	τούτων γε ὁρατόν. (Ξένος) Τί	δὲ	τῶν τοιούτων; μῶν σῶμά τι
[264]	δύο, τὴν μὲν εἰκαστικήν, τὴν	δὲ	φανταστικήν. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Καὶ
[266]	ὅτι τὸ μὲν εἰκαστικόν, τὸ	δὲ	φανταστικὸν ἔμελλεν εἶναι γένος, εἰ
[218]	μόνον συνωμολογῆσθαι χωρὶς λόγου. Τὸ	δὲ	φῦλον ὃ νῦν ἐπινοοῦμεν ζητεῖν
[226]	μὲν τὸ βέλτιον διακρίσεως, τὸ	δὲ	χεῖρον ἀποβαλλούσης ἔχω. (Θεαίτητος) Λέγε
[221]	ἥμισυ μέρος κτητικὸν ἦν, κτητικοῦ	δὲ	χειρωτικόν, χειρωτικοῦ δὲ θηρευτικόν, τοῦ
[225]	ἐριστικοῦ τὸ μὲν χρηματοφθορικόν, τὸ	δὲ	χρηματιστικὸν ὂν τυγχάνει. (Θεαίτητος) Παντάπασί
[248]	δι' αἰσθήσεως κοινωνεῖν, διὰ λογισμοῦ	δὲ	ψυχῇ πρὸς τὴν ὄντως οὐσίαν,
[247]	ψυχήν; ~(Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Τί	δέ;	Ψυχὴν οὐ τὴν μὲν δικαίαν,
[221]	μὲν οὖν τοῦτό γε ἱκανῶς	δεδήλωται.	(Ξένος) Φέρε δή, κατὰ τοῦτο
[232]	ἕκαστον αὐτὸν τὸν δημιουργὸν ἀντειπεῖν,	δεδημοσιωμένα	που καταβέβληται γεγραμμένα τῷ βουλομένῳ
[218]	διαπονεῖσθαι καλῶς, περὶ τῶν τοιούτων	δέδοκται	πᾶσιν καὶ πάλαι (τὸ πρότερον
[235]	οὕτω περὶ αὐτοῦ συνδοκεῖ. (Ξένος)	Δέδοκται	τοίνυν ὅτι τάχιστα διαιρεῖν τὴν
[245]	τὸν ὀρθὸν λόγον εἰρῆσθαι. (Θεαίτητος)	Δεῖ	γὰρ οὖν. (Ξένος) Τὸ δέ
[240]	Εἶναί πως τὰ μὴ ὄντα	δεῖ	γε, εἴπερ ψεύσεταί ποτέ τίς
[220]	Πῶς δὲ οὐκ ἔστον; καὶ	δεῖ	γε ἡμᾶς τὸ μὲν τῶν
[262]	τὸν νοῦν ἡμῖν αὐτοῖς. (Θεαίτητος)	Δεῖ	γοῦν. (Ξένος) Λέξω τοίνυν σοι
[218]	ἰδίᾳ παρ' ἡμῖν αὐτοῖς ἔχοιμεν·	δεῖ	δὲ ἀεὶ παντὸς πέρι τὸ
[261]	διεπεράσαμεν, ἕτερον δὲ (προβέβληται, καὶ	δεῖ	δὴ ψεῦδος ὡς ἔστι καὶ
[218]	ὅσα δ' αὖ τῶν μεγάλων	δεῖ	διαπονεῖσθαι καλῶς, περὶ τῶν τοιούτων
[258]	τῶν ἄλλων οὐσίας ἐλλειπόμενον, καὶ	δεῖ	θαῤῥοῦντα ἤδη λέγειν ὅτι τὸ
[262]	καὶ ποιόν τινα αὐτὸν εἶναι	δεῖ;	(Θεαίτητος) Πῶς δ' οὔ; (Ξένος)
[255]	ὀνόματα ἐφ' ἑνὶ γένει διανοεῖσθαι	δεῖ;	(Θεαίτητος) Τάχ' ἄν. (Ξένος) Ἀλλ'
[253]	(Θεαίτητος) Πῶς γὰρ οὐκ ἐπιστήμης	δεῖ,	καὶ σχεδόν γε ἴσως τῆς
[225]	Τὴν ἐπωνυμίαν τοίνυν ἣν ἑκάτερον	δεῖ	καλεῖν αὐτῶν πειραθῶμεν εἰπεῖν. (Θεαίτητος)
[260]	ἔτι δ' ἐν τῷ παρόντι	δεῖ	λόγον ἡμᾶς διομολογήσασθαι τί ποτ'
[245]	(Θεαίτητος) Πῶς; (Ξένος) Ἀμερὲς δήπου	δεῖ	παντελῶς τό γε ἀληθῶς ἓν
[231]	ἀγριώτατον ἡμερωτάτῳ. Τὸν δὲ ἀσφαλῆ	δεῖ	πάντων μάλιστα περὶ τὰς ὁμοιότητας
[232]	κατὰ μίαν ἑκάστην τέχνην, ἃ	δεῖ	πρὸς ἕκαστον αὐτὸν τὸν δημιουργὸν
[245]	οὐσίαν οὔτε γένεσιν ὡς οὖσαν	δεῖ	προσαγορεύειν (τὸ ἓν ἢ) τὸ
[268]	σχεδὸν ἤδη μεμάθηκα ὅτι τοῦτον	δεῖ	προσειπεῖν ἀληθῶς αὐτὸν ἐκεῖνον τὸν
[224]	(Θεαίτητος) Ἀνάγκη· τῷ γὰρ λόγῳ	δεῖ	συνακολουθεῖν. (Ξένος) Ἔτι δὴ σκοπῶμεν
[245]	Καὶ μὴν οὐδ' ὁποσονοῦν τι	δεῖ	τὸ μὴ ὅλον εἶναι· ποσόν
[238]	εἰπὲ ἔτι σαφέστερον. (Ξένος) Οὐδὲν	δεῖ	τὸ σαφέστερον ἐν ἐμοὶ σκοπεῖν.
[221]	γὰρ ὃ λέγεις, ὡς παντὸς	δεῖ	τοιοῦτος εἶναι τό γε ὄνομα
[253]	ὁποίοις δυνατὰ κοινωνεῖν, ἢ τέχνης	δεῖ	τῷ μέλλοντι δρᾶν ἱκανῶς αὐτό;
[250]	ἐρωτηθέντες τοὔνομα ἐφ' ὅτι ποτὲ	δεῖ	φέρειν, πάσῃ συνεσχόμεθα ἀπορίᾳ. μέμνησαι;
[237]	τε καταχρήσασθαι καὶ τῷ πυνθανομένῳ	δεικνύναι;	(Θεαίτητος) Χαλεπὸν ἤρου καὶ σχεδὸν
[234]	τῶν ὤτων τοῖς λόγοις γοητεύειν,	δεικνύντας	εἴδωλα λεγόμενα περὶ πάντων, ὥστε
[229]	μὲν ὕβριν καὶ ἀδικίαν καὶ	δειλίαν	ἡ κολαστικὴ πέφυκε τεχνῶν μάλιστα
[228]	γένη κακίας ἐν ψυχῇ, καὶ	δειλίαν	μὲν καὶ ἀκολασίαν καὶ ἀδικίαν
[243]	ὅτι τὸ ὂν φῂς πρῶτον	δεῖν	διερευνήσασθαι τί ποθ' οἱ λέγοντες
[246]	σχεδὸν ἀδύνατον. Ἀλλ' ὧδέ μοι	δεῖν	δοκεῖ περὶ αὐτῶν δρᾶν. (Θεαίτητος)
[241]	μαλθακισθέντες; (Θεαίτητος) Οὔκουν ἔγωγέ φημι	δεῖν,	εἰ καὶ κατὰ σμικρὸν οἷοί
[239]	οὔ; (Ξένος) Φαμὲν δέ γε	δεῖν,	εἴπερ ὀρθῶς τις λέξει, μήτε
[221]	Δοκῶ μέν, ὅπερ ἄρτι προυθέμεθα	δεῖν	ἐξευρεῖν, τοῦτ' αὐτὸ νῦν ἀποτετελέσθαι.
[218]	ἐν σμικροῖς καὶ ῥᾴοσιν αὐτὰ	δεῖν	μελετᾶν, πρὶν ἐν αὐτοῖς τοῖς
[238]	τῶν πολλῶν τὸ μὴ ὂν	δεῖν	μετέχειν, ἄρτι τε καὶ νῦν
[243]	ὑπέλαβες. Λέγω γὰρ δὴ ταύτῃ	δεῖν	ποιεῖσθαι τὴν μέθοδον ἡμᾶς, οἷον
[221]	οὗ τί φήσομεν, ὦ Θεαίτητε,	δεῖν	τοὔνομα λέγεσθαι; (Θεαίτητος) Δοκῶ μέν,
[232]	σύνισμεν ὡς αὐτοί τε ἀντειπεῖν	δεινοὶ	τούς τε ἄλλους ὅτι ποιοῦσιν
[249]	ἔχον, ἀκίνητον ἑστὸς εἶναι; (Θεαίτητος)	Δεινὸν	μεντἄν, ὦ ξένε, λόγον συγχωροῖμεν.
[230]	σοφὸν τούτων ὧν οἴοιτο πέρι	δεινὸς	εἶναι, μετὰ δὲ πολλοῦ πόνου
[246]	ἐθέλοντες ἄλλο ἀκούειν. (Θεαίτητος) Ἦ	δεινοὺς	εἴρηκας ἄνδρας· ἤδη γὰρ καὶ
[253]	λόγων πορεύεσθαι τὸν ὀρθῶς μέλλοντα	δείξειν	ποῖα ποίοις συμφωνεῖ τῶν γενῶν
[222]	καὶ παντάπασι δι' ἡδονῆς τὸ	δέλεαρ	πεποιημένον καὶ τὸν μισθὸν πραττόμενον
[233]	πρὸς ἡμῖν τἆλλα ζῷα καὶ	δένδρα.	(Θεαίτητος) Πῶς λέγεις; (Ξένος) Εἴ
[264]	(προτεθὲν γένος, πορεύεσθαι κατὰ τοὐπὶ	δεξιὰ	ἀεὶ μέρος τοῦ τμηθέντος, ἐχόμενοι
[237]	μηδὲ παιδιᾶς, ἀλλ' εἰ σπουδῇ	(δέοι	συννοήσαντά τινα ἀποκρίνασθαι τῶν ἀκροατῶν
[248]	ὅ γε λεκτέον ἡμῖν ὅτι	δεόμεθα	παρ' αὐτῶν (ἔτι πυθέσθαι σαφέστερον
[252]	ἐν τοῖς λόγοις οὐκ ἄλλων	δέονται	τῶν ἐξελεγξόντων, ἀλλὰ τὸ λεγόμενον
[236]	~οἶσθ' ὅτι σμικρότερα μὲν τοῦ	δέοντος	(τὰ ἄνω, μείζω δὲ τὰ
[253]	φωνήεντα διαφερόντως τῶν ἄλλων οἷον	δεσμὸς	διὰ πάντων κεχώρηκεν, ὥστε ἄνευ
[217]	παραπλησίων ὧν καὶ πρὶν ἡμᾶς	δεῦρ'	ἐλθεῖν διερωτῶντες αὐτὸν ἐτυγχάνομεν, ὁ
[224]	λόγους καὶ μαθήματα ἀρετῆς πωλητικὸν	δεύτερον	ἀνεφάνη σοφιστική. (Θεαίτητος) Μάλα γε.
[231]	ναί. (Ξένος) Τὸ δέ γε	δεύτερον	ἔμπορός τις περὶ τὰ τῆς
[247]	προτεινομένων ἡμῶν, ἆρ' ἐθέλοιεν ἂν	δέχεσθαι	καὶ ὁμολογεῖν τοιόνδ' εἶναι τὸ
[253]	γενῶν καὶ ποῖα ἄλληλα (οὐ	δέχεται;	καὶ δὴ καὶ διὰ πάντων
[218]	Θεαίτητόν γε τὸν προσδιαλεγόμενον εἶναι	δέχομαι	παντάπασιν ἐξ ὧν αὐτός τε
[247]	τῷ παρόντι τούτου βέλτιον λέγειν,	δέχονται	τοῦτο. ~(Ξένος) Καλῶς· ἴσως γὰρ
[241]	(Ξένος) Ὀρθῶς ἀπεμνημόνευσας. Ἀλλ' ὅρα	δὴ	(βουλεύεσθαι) τί χρὴ δρᾶν τοῦ
[234]	λέγων τὴν ποίησιν; οὐ γὰρ	δὴ	γεωργόν γε ἐρεῖς τινα· καὶ
[254]	Πῶς δ' οὔ; (Ξένος) Τρία	δὴ	γίγνεται ταῦτα. (Θεαίτητος) Τί μήν;
[231]	τό γε εἰκός. (Ξένος) Ἔστω	δὴ	διακριτικῆς τέχνης καθαρτική, καθαρτικῆς δὲ
[263]	μὲν οὖν. (Ξένος) Τί δὲ	δή;	διάνοιά τε καὶ δόξα καὶ
[229]	ἄν; (Θεαίτητος) Οὐδεμίαν. (Ξένος) Φέρε	δή·	διδασκαλικῆς δὲ ἆρα ἓν μόνον
[228]	θετέον. (Θεαίτητος) Ἔοικεν. (Ξένος) Ἔστι	δὴ	δύο ταῦτα, ὡς φαίνεται, κακῶν
[265]	θεῖον. (Θεαίτητος) Ὀρθῶς. (Ξένος) Τέμνε	δὴ	δυοῖν οὔσαιν δίχα ἑκατέραν αὖθις.
[267]	ἦν ἀλλ' ἐν τοῖς μιμουμένοις	δή.	(Θεαίτητος) Καὶ μάλα. (Ξένος) Τὸν
[246]	(Θεαίτητος) Ταῦτ' ἔσται. (Ξένος) Λεγόντων	δὴ	θνητὸν ζῷον εἴ φασιν εἶναί
[259]	μυρίοις οὐκ ἔστι, καὶ τἆλλα	δὴ	καθ' ἕκαστον οὕτω καὶ σύμπαντα
[251]	ἅμα. (Θεαίτητος) Καλῶς. (Ξένος) Λέγωμεν	δὴ	καθ' ὅντινά ποτε τρόπον πολλοῖς
[261]	οὐδέτερον. (Θεαίτητος) Ὀρθῶς. (Ξένος) Φέρε	δή,	καθάπερ περὶ τῶν εἰδῶν καὶ
[262]	λόγον. (Θεαίτητος) Ὀρθῶς. (Ξένος) Οὕτω	δὴ	καθάπερ τὰ πράγματα τὰ μὲν
[253]	ποῖα ἄλληλα (οὐ δέχεται; καὶ	δὴ	καὶ διὰ πάντων εἰ συνέχοντ'
[220]	Πάνυ μὲν οὖν. (Ξένος) Κύρτους	δὴ	καὶ δίκτυα καὶ βρόχους καὶ
[260]	τὰ δ' οὔ, καὶ λόγον	δὴ	καὶ δόξαν εἶναι τῶν οὐ
[249]	φαίνεται. (Ξένος) Καὶ τὸ κινούμενον	δὴ	καὶ κίνησιν συγχωρητέον ὡς ὄντα.
[235]	μερῶν† εἷς. (Ξένος) Γόητα μὲν	δὴ	καὶ μιμητὴν ἄρα θετέον αὐτόν
[227]	ὡς τὸ πολὺ χαυνότερον. Καὶ	δὴ	καὶ νῦν, ὅπερ ἤρου, τί
[259]	ἄλλως τε οὐκ ἐμμελὲς καὶ	δὴ	καὶ παντάπασιν ἀμούσου τινὸς καὶ
[219]	πρέποι γὰρ ἄν. (Ξένος) Κτητικῆς	δὴ	καὶ ποιητικῆς συμπασῶν οὐσῶν τῶν
[258]	οὖσα, ἐκείνης δὲ οὔσης ἀνάγκη	δὴ	καὶ τὰ μόρια αὐτῆς μηδενὸς
[242]	τε ἀπειρηκὼς ἐγὼ τυγχάνω καὶ	δὴ	καὶ τὰ νῦν. (Θεαίτητος) Εἶπες.
[257]	(Θεαίτητος) Σχεδὸν οὕτως. (Ξένος) Οὐκοῦν	δὴ	καὶ ταῦτα οὐ δυσχεραντέον, ἐπείπερ
[257]	(Θεαίτητος) Δικαιότατα εἴρηκας. (Ξένος) Ἴδωμεν	δὴ	καὶ τόδε. (Θεαίτητος) Τὸ ποῖον;
[216]	ὁπόσοι μετέχουσιν αἰδοῦς δικαίας, καὶ	δὴ	καὶ τὸν ξένιον οὐχ ἥκιστα
[229]	πᾶσιν. (Θεαίτητος) Ἀληθῆ. (Ξένος) Καὶ	δὴ	καὶ τούτῳ γε οἶμαι μόνῳ
[264]	σύμμειξις αἰσθήσεως καὶ δόξης, ἀνάγκη	δὴ	καὶ τούτων τῷ λόγῳ συγγενῶν
[262]	οὐ μόνον ὀνομάζειν εἴπομεν, καὶ	δὴ	καὶ τῷ πλέγματι τούτῳ τὸ
[265]	Ζῷα δὴ πάντα θνητά, καὶ	δὴ	καὶ φυτὰ ὅσα τ' ἐπὶ
[247]	ἀρετῆς καὶ τῶν ἐναντίων, καὶ	δὴ	καὶ ψυχῆς ἐν ᾗ ταῦτα
[256]	οὐκ ὂν ποιεῖ, καὶ σύμπαντα	δὴ	κατὰ ταὐτὰ οὕτως οὐκ ὄντα
[251]	καὶ ἕτερα ἄπειρα, καὶ τἆλλα	δὴ	κατὰ τὸν αὐτὸν λόγον οὕτως
[248]	αὖ συμβαίνει πάσχειν. Τὴν οὐσίαν	δὴ	κατὰ τὸν λόγον τοῦτον γιγνωσκομένην
[221]	γε ἱκανῶς δεδήλωται. (Ξένος) Φέρε	δή,	κατὰ τοῦτο τὸ παράδειγμα καὶ
[217]	ῥᾴδιον ἔργον. (Θεόδωρος) Καὶ μὲν	δὴ	κατὰ τύχην γε, ὦ Σώκρατες,
[266]	ἐφάνη τε καὶ διὰ ταῦτα	δὴ	καταριθμήσομεν αὐτὼ νῦν ἀναμφισβητήτως εἴδη
[250]	ωμεν. (Θεαίτητος) Ὀρθῶς. (Ξένος) Εἶεν	δή,	κίνησιν καὶ στάσιν ἆρ' οὐκ
[248]	γὰρ οὖν. (Ξένος) Τὸ δὲ	δὴ	κοινωνεῖν, ὦ πάντων ἄριστοι, τί
[247]	τὸ ὄν. (Θεαίτητος) Τὸ ποῖον	δή;	λέγε, καὶ τάχα εἰσόμεθα. (Ξένος)
[243]	πρώτου νῦν σκεπτέον. (Θεαίτητος) Τίνος	δὴ	λέγεις; ἢ δῆλον ὅτι τὸ
[244]	(τούτου γίγνηται πᾶν τοὐναντίον. Ταῦτα	δὴ	λέγοντές τε καὶ ἀξιοῦντες παρά
[248]	διὰ συνήθειαν. (Θεαίτητος) Τίν' οὖν	δὴ	λέγουσι λόγον; (Ξένος) Οὐ συγχωροῦσιν
[255]	Κομιδῇ μὲν οὖν. (Ξένος) Ὧδε	δὴ	λέγωμεν ἐπὶ τῶν πέντε καθ'
[257]	(Θεαίτητος) Τάχ' ἄν· ἀλλ' ὅπῃ	δὴ	λέγωμεν; (Ξένος) Ἔστι τῷ καλῷ
[234]	πάντα ποιήσειν φαίη- ~(Θεαίτητος) Τίνα	δὴ	λέγων τὴν ποίησιν; οὐ γὰρ
[246]	τῆς οὐσίας. (Θεαίτητος) Πῶς οὖν	δὴ	ληψόμεθα; (Ξένος) Παρὰ μὲν τῶν
[263]	μὲν οὖν. (Ξένος) Ὃν ὕστερον	δὴ	λόγον εἴρηκα περὶ σοῦ, πρῶτον
[219]	προσείπωμεν. (Θεαίτητος) Ἔστω. (Ξένος) Τὸ	δὴ	μαθηματικὸν αὖ μετὰ τοῦτο εἶδος
[254]	κωλύειν τοῖς (πᾶσι κεκοινωνηκέναι, τὸ	δὴ	μετὰ τοῦτο συνεπισπώμεθα τῷ λόγῳ
[260]	(Θεαίτητος) Πῇ; (Ξένος) Τὸ μὲν	δὴ	μὴ ὂν ἡμῖν ἕν τι
[237]	γὰρ οὔ; (Ξένος) Τὸν δὲ	δὴ	μὴ τὶ λέγοντα ἀναγκαιότατον, ὡς
[264]	δ' οὖσα δόξα ψευδής, ἐγχωρεῖ	δὴ	μιμήματα τῶν ὄντων εἶναι καὶ
[252]	γὰρ οὔ; (Ξένος) Τὸ τρίτον	δὴ	μόνον λοιπόν. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος)
[239]	τὸ μὴ ὄν, ἀλλ' εἶα	δὴ	νῦν ἐν σοὶ σκεψώμεθα. (Θεαίτητος)
[235]	γὰρ οὐ θετέον; (Ξένος) Ἄγε	δή,	νῦν ἡμέτερον ἔργον ἤδη τὸν
[218]	ἑταίρους. (Θεαίτητος) Ἀλλ' οἶμαι μὲν	δὴ	νῦν οὕτως οὐκ ἀπερεῖν· ἂν
[224]	γένος; (Ξένος) Οὐδὲν ἄλλο. ἴθι	δὴ	νῦν συναγάγωμεν αὐτὸ λέγοντες ὡς
[264]	κατ' εἴδη διαιρέσεων. (Θεαίτητος) Ποίων	δή;	(Ξένος) Διειλόμεθα τῆς εἰδωλοποιικῆς εἴδη
[230]	ἄλλῳ τρόπῳ στέλλονται. (Θεαίτητος) Τίνι	δή;	(Ξένος) Διερωτῶσιν ὧν ἂν οἴηταί
[239]	σοφιστὴν οὐχ ἑωρακώς. (Θεαίτητος) Τί	δή;	(Ξένος) Δόξει σοι μύειν ἢ
[237]	ἄν τις φέροι. (Θεαίτητος) Πῶς	δή;	(Ξένος) Καὶ τοῦτο ἡμῖν που
[255]	οἷόν τε εἶναι. (Θεαίτητος) Τί	δή;	(Ξένος) Κίνησίς τε στήσεται καὶ
[260]	καὶ λόγῳ μείγνυται. (Θεαίτητος) Τί	δή;	(Ξένος) Μὴ μειγνυμένου μὲν αὐτοῦ
[231]	φοβοῦμαι σοφιστὰς φάναι. (Θεαίτητος) Τί	δή;	(Ξένος) Μὴ μεῖζον αὐτοῖς προσάπτωμεν
[258]	τῆς ἀποῤῥήσεως ἠπιστήκαμεν; (Θεαίτητος) Τί	δή;	(Ξένος) Πλεῖον ἢ κεῖνος ἀπεῖπε
[251]	ἐρωτήσει λεχθησόμενα. (Θεαίτητος) Τὰ ποῖα	δή;	(Ξένος) Πότερον μήτε τὴν οὐσίαν
[242]	ἡμῖν εἶναι τρέπεσθαι. (Θεαίτητος) Ποίαν	δή;	(Ξένος) Τὰ δοκοῦντα νῦν ἐναργῶς
[259]	τινὸς καὶ ἀφιλοσόφου. (Θεαίτητος) Τί	δή;	(Ξένος) Τελεωτάτη πάντων λόγων ἐστὶν
[237]	ὦ (Θεαίτητε, χαλεπόν. (Θεαίτητος) Τί	δή;	(Ξένος) Τετόλμηκεν ὁ λόγος οὗτος
[225]	νῦν μεταδιωκόμενον γένος. ~(Θεαίτητος) Ποίῳ	δή;	(Ξένος) Τῆς κτητικῆς ἀγωνιστική τι
[245]	γενέσθαι ποτὲ ὄν. (Θεαίτητος) Τί	δή;	(Ξένος) Τὸ γενόμενον ἀεὶ γέγονεν
[229]	αὐτῆς ἀντίσταθμον μέρεσιν. (Θεαίτητος) Ποῖον	δή;	(Ξένος) Τὸ μὴ κατειδότα τι
[223]	εἶναί τι γένος. (Θεαίτητος) Πῇ	δή;	(Ξένος) Τὸ τῆς κτητικῆς τέχνης
[233]	περὶ τούτων. (Θεαίτητος) Τὸ ποῖον	δή;	(Ξένος) Τόδε. καί μοι πειρῶ
[241]	ὑπολάβῃς γίγνεσθαί τινα. (Θεαίτητος) Τί	δή;	(Ξένος) Τὸν τοῦ πατρὸς Παρμενίδου
[238]	λέγειν ἄλλην ἔχομεν; (Θεαίτητος) Τίνα	δή;	(Ξένος) Ὦ θαυμάσιε, οὐκ ἐννοεῖς
[245]	λόγῳ. (Θεαίτητος) Μανθάνω. (Ξένος) Πότερον	δὴ	πάθος ἔχον τὸ ὂν τοῦ
[256]	Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος) Λέγωμεν	δὴ	πάλιν· ἡ κίνησίς ἐστιν ἕτερον
[256]	ὄντος. (Θεαίτητος) Ἔστιν. (Ξένος) Αὖθις	δὴ	πάλιν ἡ κίνησις ἕτερον ταὐτοῦ
[266]	λεγοίσθην εἰδωλοποιικώ· καὶ κατὰ ταῦτα	δὴ	πάλιν ἡ ποιητικὴ διχῇ διαιρεῖται.
[245]	πᾶσιν οὐδὲν ἀποκωλύει, καὶ ταύτῃ	δὴ	πᾶν τε ὂν καὶ ὅλον
[230]	ἕξεων αὕτη. (Ξένος) Διὰ ταῦτα	δὴ	πάντα ἡμῖν, ὦ Θεαίτητε, καὶ
[265]	γίγνεσθαι. (Θεαίτητος) Μεμνήμεθα. (Ξένος) Ζῷα	δὴ	πάντα θνητά, καὶ δὴ καὶ
[237]	οὖν μαρτυρεῖται, καὶ μάλιστά γε	δὴ	πάντων ὁ λόγος αὐτὸς ἂν
[229]	ἡ κολαστικὴ πέφυκε τεχνῶν μάλιστα	δὴ	πασῶν προσήκουσα Δίκῃ. (Θεαίτητος) Τὸ
[232]	τοῦτο δρᾶν; (Θεαίτητος) Λέγεται γοῦν	δὴ	περὶ αὐτῶν ταῦτα. (Ξένος) Τί
[233]	σοφιστικῆς δυνάμεως θαῦμα; (Θεαίτητος) Τοῦ	δὴ	πέρι; (Ξένος) Καθ' ὅντινα τρόπον
[232]	(Θεαίτητος) Τί μήν; (Ξένος) Σκοπῶμεν	δή,	περὶ τίνος ἄρα καί φασιν
[234]	γὰρ οὔ; (Ξένος) Τί δὲ	δή;	περὶ τοὺς λόγους ἆρ' οὐ
[261]	ζητούμενον. (Θεαίτητος) Τὸ ποῖον οὖν	δὴ	περὶ τῶν ὀνομάτων ὑπακουστέον; (Ξένος)
[222]	προσειπόντες. (Θεαίτητος) Ὀρθῶς. (Ξένος) Τῆς	δὴ	πιθανουργικῆς διττὰ λέγωμεν γένη. (Θεαίτητος)
[263]	λόγων. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Τούτων	δὴ	ποῖόν τινα ἑκάτερον φατέον εἶναι;
[232]	σχεδὸν οὐδὲν ὑπολιπεῖν. (Ξένος) Σὺ	δὴ	πρὸς θεῶν, ὦ παῖ, δυνατὸν
[257]	καλόν; (Θεαίτητος) Οὕτως. (Ξένος) Ὄντος	δὴ	πρὸς ὂν ἀντίθεσις, ὡς ἔοικ'
[255]	εἶναι. (Θεαίτητος) Σχεδόν. (Ξένος) Τέταρτον	δὴ	πρὸς τοῖς τρισὶν εἴδεσιν τὸ
[265]	Παντάπασι μὲν οὖν. (Ξένος) Ποιητικῆς	δὴ	πρῶτον δύ' ἔστω μέρη. (Θεαίτητος)
[261]	(Θεαίτητος) Καλῶς εἶπες. (Ξένος) Λόγον	δὴ	πρῶτον καὶ δόξαν, καθάπερ ἐῤῥήθη
[250]	οὐ πάνυ συνίημι. ~(Ξένος) Σκόπει	δὴ	σαφέστερον εἰ τὰ νῦν συνομολογοῦντες
[256]	Ἀδεέστατα μὲν οὖν. (Ξένος) Οὐκοῦν	δὴ	σαφῶς ἡ κίνησις ὄντως οὐκ
[219]	τὸ σύνθετον καὶ πλαστόν, ὃ	δὴ	(σκεῦος ὠνομάκαμεν, ἥ τε μιμητική,
[267]	Καὶ μάλα. (Ξένος) Τὸν δοξομιμητὴν	δὴ	σκοπώμεθα ὥσπερ σίδηρον, εἴτε ὑγιὴς
[224]	λόγῳ δεῖ συνακολουθεῖν. (Ξένος) Ἔτι	δὴ	σκοπῶμεν εἴ τινι τοιῷδε προσέοικεν
[262]	Παντάπασι μὲν οὖν. (Ξένος) Ἔτι	δὴ	σμικρὸν τόδε. (Θεαίτητος) Τὸ ποῖον;
[263]	λόγον. (Θεαίτητος) Ὀρθότατα. (Ξένος) Περὶ	δὴ	σοῦ λεγόμενα, λεγόμενα> μέντοι θάτερα
[234]	δοκεῖν λέγεσθαι καὶ τὸν λέγοντα	δὴ	σοφώτατον πάντων ἅπαντ' εἶναι; (Θεαίτητος)
[231]	(Θεαίτητος) Καλῶς λέγεις. (Ξένος) Πρῶτον	δὴ	στάντες οἷον ἐξαναπνεύσωμεν, καὶ πρὸς
[218]	τί ποτ' ἔστι. Νῦν γὰρ	δὴ	σύ τε κἀγὼ τούτου πέρι
[232]	ἔοικ' εἶναι; (Θεαίτητος) Φαίνεται γοῦν	δὴ	σχεδὸν οὐδὲν ὑπολιπεῖν. (Ξένος) Σὺ
[217]	καὶ ὠνόμαζον. (Θεόδωρος) Τὰ ποῖα	δή;	(Σωκράτης) Σοφιστήν, πολιτικόν, φιλόσοφον. (Θεόδωρος)
[242]	νῦν. (Θεαίτητος) Εἶπες. (Ξένος) Φοβοῦμαι	δὴ	τὰ εἰρημένα, μή ποτε διὰ
[253]	Κομιδῇ μὲν οὖν. ~(Ξένος) Ὅτε	δὴ	τὰ μὲν ἐθέλει τοῦτο δρᾶν,
[254]	Καλῶς εἶπες. (Ξένος) Ὅτ' οὖν	δὴ	τὰ μὲν ἡμῖν τῶν γενῶν
[245]	τῷ ἑνὶ φανεῖται, καὶ πλέονα	δὴ	τὰ πάντα ἑνὸς ἔσται. (Θεαίτητος)
[259]	(Θεαίτητος) Ἀληθῆ. (Ξένος) Καὶ ταύταις	δὴ	ταῖς ἐναντιώσεσιν εἴτε ἀπιστεῖ τις,
[248]	δύναμις; (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Πρὸς	δὴ	ταῦτα τόδε λέγουσιν, ὅτι γενέσει
[252]	(Θεαίτητος) Οὐκ ἔσται. (Ξένος) Ταχὺ	δὴ	ταύτῃ γε τῇ συνομολογίᾳ πάντα
[243]	ὦ Θεαίτητε, ὑπέλαβες. Λέγω γὰρ	δὴ	ταύτῃ δεῖν ποιεῖσθαι τὴν μέθοδον
[258]	Τί μήν; (Ξένος) Καὶ τἆλλα	δὴ	ταύτῃ λέξομεν, ἐπείπερ ἡ θατέρου
[221]	θετέον. (Θεαίτητος) Τίνα ποτ' οὖν	δὴ	ταύτην; (Ξένος) Ἆρ' ὦ πρὸς
[226]	Διακριτικήν. (Θεαίτητος) Ἔστω. (Ξένος) Σκόπει	δὴ	ταύτης αὖ δύο ἄν πῃ
[256]	Καὶ μάλα. (Ξένος) Τὴν κίνησιν	δὴ	ταὐτόν τ' εἶναι καὶ μὴ
[253]	(Ξένος) Καὶ κατὰ τῶν ἄλλων	δὴ	τεχνῶν καὶ ἀτεχνιῶν τοιαῦτα εὑρήσομεν
[219]	Καλῶς ἂν ἔχοι. (Ξένος) Φέρε	δή,	τῇδε ἀρχώμεθα αὐτοῦ. καί μοι
[255]	Λέγεις καθάπερ ἔχει. (Ξένος) Πέμπτον	δὴ	τὴν θατέρου φύσιν λεκτέον ἐν
[262]	πραττόντων (ὠνομάσθη, καὶ κατὰ ταύτην	δὴ	τὴν συνέχειαν οὐδείς πω συνέστη
[240]	καὶ μάλα. (Ξένος) Τί δὲ	δή;	Τὴν τέχνην αὐτοῦ τίνα ἀφορίσαντες
[268]	Πάνυ μὲν οὖν. (Ξένος) Τὸ	δὴ	τῆς ἐναντιοποιολογικῆς εἰρωνικοῦ μέρους τῆς
[251]	κτήσεως τὰ τοιαῦτα τεθαυμακόσι, καὶ	δή	τι καὶ πάσσοφον οἰομένοις τοῦτο
[260]	ἕτερον ἑτέρῳ μείγνυσθαι. (Θεαίτητος) Πρὸς	δὴ	τί; (Ξένος) Πρὸς τὸ τὸν
[251]	τοῦτο ἑκάστοτε προσαγορεύομεν. (Θεαίτητος) Οἷον	δὴ	τί; παράδειγμα εἰπέ. (Ξένος) Λέγομεν
[247]	οὖν ἴσως ἂν ἀποροῖεν· εἰ	δή	τι τοιοῦτον πεπόνθασι, σκόπει, προτεινομένων
[250]	συναμφότερον τὸ ὂν ἀλλ' ἕτερον	δή	τι τούτων. (Θεαίτητος) Ἔοικεν. (Ξένος)
[242]	τούτου γε ἕνεκα. (Ξένος) Φέρε	δή,	τίνα ἀρχήν τις ἂν ἄρξαιτο
[237]	(Θεαίτητος) Οὕτως. (Ξένος) Ἑνὸς γὰρ	δὴ	τό γε τὶ” φήσεις σημεῖον
[247]	καὶ τάχα εἰσόμεθα. (Ξένος) Λέγω	δὴ	τὸ καὶ ὁποιανοῦν (τινα) κεκτημένον
[256]	(Θεαίτητος) Ἀληθῆ. (Ξένος) Τί οὖν	δὴ	τὸ μετὰ τοῦτο; ἆρ' αὖ
[232]	γε, ὦ μακάριε, ἑτέρων. ἀτὰρ	δὴ	τὸ τῆς ἀντιλογικῆς τέχνης ἆρ'
[230]	δόξας ῥᾳδίως ἐξετάζουσι, καὶ συνάγοντες	δὴ	τοῖς λόγοις εἰς ταὐτὸν τιθέασι
[223]	τούτῳ; πειρῶ λέγειν. (Θεαίτητος) Δῆλον	δή·	τὸν γὰρ σοφιστήν μοι δοκοῦμεν
[265]	συνιστάμενα ἀνθρωπίνῃ, καὶ κατὰ τοῦτον	δὴ	τὸν λόγον δύο ποιητικῆς γένη,
[245]	γε. (Ξένος) Καὶ κατὰ τοῦτον	δὴ	τὸν λόγον ἑαυτοῦ στερόμενον οὐκ
[262]	Πῶς δ' οὔ; (Ξένος) Προσέχωμεν	δὴ	τὸν νοῦν ἡμῖν αὐτοῖς. (Θεαίτητος)
[223]	ἡγοῦμαι καλεῖν αὐτόν. (Ξένος) Κατὰ	δὴ	τὸν νῦν, ὦ Θεαίτητε, λόγον,
[235]	ταῦτα ταύτῃ ποιητέον. (Ξένος) Κατὰ	δὴ	τὸν παρεληλυθότα τρόπον τῆς διαιρέσεως
[238]	(Θεαίτητος) Καὶ πῶς; (Ξένος) Ἀριθμὸν	δὴ	τὸν σύμπαντα τῶν ὄντων τίθεμεν.
[217]	ἐγὼ νέος ὤν, ἐκείνου μάλα	δὴ	τότε ὄντος πρεσβύτου; (Ξένος) Τῷ
[246]	ζητοῦμεν. (Θεαίτητος) ὀρθότατα. (Ξένος) Κέλευε	δὴ	τοὺς βελτίους γεγονότας ἀποκρίνασθαί σοι,
[248]	συνομολογηθέν. (Θεαίτητος) Μένει. (Ξένος) Πρὸς	δὴ	τοὺς ἑτέρους ἴωμεν, τοὺς τῶν
[267]	που. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Μιμητικὸν	δὴ	τοῦτο αὐτῆς προσειπόντες ἀπονειμώμεθα· τὸ
[233]	ἀμφισβήτησιν εἶναι φρόνιμοι, τὸ σὸν	δὴ	τοῦτο, σχολῇ ποτ' ἂν αὐτοῖς
[241]	οὐ φαίνεται καὶ τὸ λεγόμενον	δὴ	τοῦτο τυφλῷ; (τούτων γὰρ μήτ'
[267]	τοὐναντίον; (Θεαίτητος) Πᾶν. (Ξένος) Μιμητὴν	δὴ	τοῦτόν γε ἕτερον ἐκείνου λεκτέον
[221]	(Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Καὶ νῦν	δὴ	τοῦτον ἰδιώτην θήσομεν, ὦ Θεαίτητε,
[223]	Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος) Τίνι	δὴ	τούτῳ; πειρῶ λέγειν. (Θεαίτητος) Δῆλον
[229]	μόριον λειότερον. (Θεαίτητος) Τὸ ποῖον	δὴ	τούτων ἑκάτερον λέγομεν; (Ξένος) Τὸ
[229]	Πάνυ γε. (Ξένος) Τί δὲ	δὴ	τῷ τῆς διδασκαλικῆς ἄρα μέρει
[230]	τοὺς ἄλλους ἡμεροῦνται, (καὶ τούτῳ	δὴ	τῷ τρόπῳ τῶν περὶ αὑτοὺς
[267]	μηδ' ἐπιχειρεῖν μηδένα διαιρεῖσθαι· καθὸ	δὴ	τῶν ὀνομάτων ἀνάγκη μὴ σφόδρα
[226]	(Θεαίτητος) Καὶ πολλά· ἀτὰρ ποῖα	δὴ	τῶν πολλῶν πυνθάνῃ; (Ξένος) Τὰ
[243]	(Ξένος) Καὶ περὶ τῶν ἄλλων	δὴ	τῶν προειρημένων ἡμῖν ταὐτὸν τοῦτο
[239]	τόπον καταδέδυκεν. (Θεαίτητος) Καὶ μάλα	δὴ	φαίνεται. (Ξένος) Τοιγαροῦν εἴ τινα
[248]	κινεῖσθαι διὰ τὸ πάσχειν, ὃ	δή	φαμεν οὐκ ἂν γενέσθαι περὶ
[236]	Πῶς δ' οὔ; (Ξένος) Τὴν	δὴ	φάντασμα ἀλλ' οὐκ εἰκόνα ἀπεργαζομένην
[253]	δοίη τις; (Ξένος) Τὸν μὲν	δὴ	φιλόσοφον ἐν τοιούτῳ τινὶ τόπῳ
[249]	(Θεαίτητος) Σφόδρα γε. (Ξένος) Τῷ	δὴ	φιλοσόφῳ καὶ ταῦτα μάλιστα τιμῶντι
[263]	ἀλλὰ μέτριος. (Ξένος) Σὸν ἔργον	δὴ	φράζειν περὶ οὗ τ' ἐστὶ
[267]	αὐτῶν λήψεται πρέπον; ἢ δῆλον	δὴ	χαλεπὸν ὄν, διότι τῆς τῶν
[242]	ἄνω καὶ (κάτω. σὴν γὰρ	δὴ	χάριν ἐλέγχειν τὸν λόγον ἐπιθησόμεθα,
[250]	κινεῖται. (Θεαίτητος) Σχεδόν. (Ξένος) Ποῖ	δὴ	χρὴ τὴν διάνοιαν ἔτι τρέπειν
[263]	Υί μήν; (Ξένος) Ὁ δὲ	δὴ	ψευδὴς ἕτερα τῶν ὄντων. (Θεαίτητος)
[240]	(Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Καὶ τοῦτο	δὴ	ψεῦδος; (Θεαίτητος) Καὶ τοῦτο. ~(Ξένος)
[261]	ἕτερον δὲ (προβέβληται, καὶ δεῖ	δὴ	ψεῦδος ὡς ἔστι καὶ περὶ
[224]	(Θεαίτητος) Σφόδρα γε. (Ξένος) Τῆς	δὴ	ψυχεμπορικῆς ταύτης ἆρ' οὐ τὸ
[262]	καὶ πρῶτον; (Θεαίτητος) Ἔγωγε. (Ξένος)	Δηλοῖ	γὰρ ἤδη που τότε περὶ
[245]	ἓν μόνον εἶναι λέγοντι. (Θεαίτητος)	Δηλοῖ	σχεδὸν καὶ τὰ νῦν ὑποφαίνοντα·
[262]	οὐσίαν ὄντος οὐδὲ μὴ ὄντος	δηλοῖ	τὰ φωνηθέντα, πρὶν ἄν τις
[233]	εἰσὶ πάντα πάντων αὐτοὶ σοφώτατοι.	Δῆλον	γὰρ ὡς εἰ μήτε ἀντέλεγον
[262]	(Θεαίτητος) Ταῦτ' οὐκ ἔμαθον. (Ξένος)	Δῆλον	γὰρ ὡς πρὸς ἕτερόν τι
[244]	βούλεσθε σημαίνειν ὁπόταν ὂν φθέγγησθε.	Δῆλον	γὰρ ὡς ὑμεῖς μὲν ταῦτα
[223]	δὴ τούτῳ; πειρῶ λέγειν. (Θεαίτητος)	Δῆλον	δή· τὸν γὰρ σοφιστήν μοι
[267]	τις αὐτῶν λήψεται πρέπον; ἢ	δῆλον	δὴ χαλεπὸν ὄν, διότι τῆς
[219]	τιθῶμεν; (Θεαίτητος) Ἐν κτητικῇ που	δῆλον.	(Ξένος) Κτητικῆς δὲ ἆρ' οὐ
[229]	τινά. διπλῆ γὰρ αὕτη γιγνομένη	δῆλον	ὅτι καὶ τὴν διδασκαλικὴν δύο
[268]	μιμητὴς δ' ὢν τοῦ σοφοῦ	δῆλον	ὅτι παρωνύμιον αὐτοῦ τι λήψεται,
[263]	τ' ἐστὶ καὶ ὅτου. (Θεαίτητος)	Δῆλον	ὅτι περὶ ἐμοῦ τε καὶ
[263]	καὶ φαντασία, μῶν οὐκ ἤδη	δῆλον	ὅτι ταῦτά γε ψευδῆ τε
[258]	Τίν' οὖν αὐτὴν προσείπωμεν; (Θεαίτητος)	Δῆλον	ὅτι τὸ μὴ ὄν, ὃ
[243]	(Θεαίτητος) Τίνος δὴ λέγεις; ἢ	δῆλον	ὅτι τὸ ὂν φῂς πρῶτον
[237]	(Ξένος) Ἀλλ' οὖν τοῦτό γε	δῆλον,	ὅτι τῶν ὄντων ἐπί τι>
[239]	πρὸς τὸ ἐρωτώμενον ἀποκρινεῖται. (Θεαίτητος)	Δῆλον	ὅτι φήσομεν τά τε ἐν
[261]	ἐθέλει, τὰ δὲ μή. (Θεαίτητος)	Δῆλον	τοῦτό γε, ὅτι τὰ μὲν
[244]	τοῦτ' ὦ ξένε, ἀπόκρισις; (Ξένος)	Δῆλον,	ὦ Θεαίτητε, ὅτι τῷ ταύτην
[265]	ἐπειδὴ μιμητικὴ περιείληφεν αὐτὸν τέχνη,	δῆλον	ὡς αὐτὴν τὴν ποιητικὴν δίχα
[232]	ὡς οὐκ ἔσθ' ὑγιές, ἀλλὰ	δῆλον	ὡς ὁ πάσχων αὐτὸ πρός
[248]	οὐδέτερον οὐδετέρου τούτων μεταλαμβάνειν; (Θεαίτητος)	Δῆλον	ὡς οὐδέτερον οὐδετέρου· τἀναντία γὰρ
[254]	περὶ δὲ τοῦ σοφιστοῦ που	δῆλον	ὡς οὐκ ἀνετέον πρὶν ἂν
[228]	ὑπὸ ἀμετρίας αὐτὰ πάσχειν; (Θεαίτητος)	Δῆλον	ὡς ὑπὸ ἀμετρίας. (Ξένος) Ἀλλὰ
[259]	τε τῶν ὄντων τινὸς ἐφαπτομένου	δῆλος	νεογενὴς ὤν. (Θεαίτητος) κομιδῇ μὲν
[243]	τί ποθ' οἱ λέγοντες αὐτὸ	δηλοῦν	ἡγοῦνται; (Ξένος) Κατὰ πόδα γε,
[257]	τὸ σμικρὸν ἢ τὸ ἴσον	δηλοῦν	τῷ ῥήματι; (Θεαίτητος) Καὶ πῶς;
[227]	τὸν διὰ στρατηγικῆς ἢ φθειριστικῆς	δηλοῦντα	θηρευτικὴν οὐδὲν νενόμικεν, ἀλλ' ὡς
[261]	τὰ μὲν ἐφεξῆς λεγόμενα (καὶ	δηλοῦντά	τι συναρμόττει, τὰ δὲ τῇ
[262]	μὲν ἐπὶ ταῖς πράξεσιν ὂν	δήλωμα	ῥῆμά που λέγομεν. (Θεαίτητος) Ναί.
[261]	τῇ φωνῇ περὶ τὴν οὐσίαν	δηλωμάτων	διττὸν γένος. (Θεαίτητος) Πῶς; ~(Ξένος)
[226]	Τὸ ποῖον αὐτῶν πέρι βουληθεὶς	δηλῶσαι	παραδείγματα προθεὶς ταῦτα κατὰ πάντων
[237]	πάντων ὁ λόγος αὐτὸς ἂν	δηλώσειε	μέτρια βασανισθείς. τοῦτο οὖν αὐτὸ
[222]	Τὴν δέ γε δικανικὴν καὶ	δημηγορικὴν	καὶ προσομιλητικήν, ἓν αὖ τὸ
[219]	καὶ ἀγωνιστικὸν καὶ θηρευτικόν, ἐπειδὴ	δημιουργεῖ	μὲν οὐδὲν τούτων, τὰ δὲ
[229]	ὦ ξένε, τὸ μὲν ἄλλο	δημιουργικὰς	διδασκαλίας, τοῦτο δὲ ἐνθάδε γε
[236]	χαίρειν τὸ ἀληθὲς ἐάσαντες οἱ	δημιουργοὶ	νῦν οὐ τὰς οὔσας συμμετρίας
[232]	δεῖ πρὸς ἕκαστον αὐτὸν τὸν	δημιουργὸν	ἀντειπεῖν, δεδημοσιωμένα που καταβέβληται γεγραμμένα
[265]	μῶν ἄλλου τινὸς ἢ θεοῦ	δημιουργοῦντος	φήσομεν ὕστερον γίγνεσθαι πρότερον οὐκ
[268]	μακρολογώτερον εἶναι; πότερα πολιτικὸν ἢ	δημολογικόν;	(Θεαίτητος) Δημολογικόν. (Ξένος) Τί δὲ
[268]	πότερα πολιτικὸν ἢ δημολογικόν; (Θεαίτητος)	Δημολογικόν.	(Ξένος) Τί δὲ τὸν ἕτερον
[222]	μὲν ἕτερον ἰδίᾳ, τὸ δὲ	δημοσίᾳ	γιγνόμενον. (Θεαίτητος) Γίγνεσθον γὰρ οὖν
[225]	περὶ (τὰ) δίκαια καὶ ἄδικα	δημοσίᾳ,	δικανικόν. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Τὸ
[268]	διττὼ καταφαίνεσθόν τινε· τὸν μὲν	δημοσίᾳ	τε καὶ μακροῖς λόγοις πρὸς
[245]	εἶναι; (Θεαίτητος) Πῶς; (Ξένος) Ἀμερὲς	δήπου	δεῖ παντελῶς τό γε ἀληθῶς
[251]	παράδειγμα εἰπέ. (Ξένος) Λέγομεν ἄνθρωπον	δήπου	πόλλ' ἄττα ἐπονομάζοντες, τά τε
[251]	τὸ ἓν πολλὰ εἶναι, καὶ	δήπου	χαίρουσιν οὐκ ἐῶντες ἀγαθὸν λέγειν
[249]	ἕτερον ἔχοι τρόπον; (Ξένος) Ἀλλὰ	δῆτα	νοῦν μὲν καὶ ζωὴν καὶ
[218]	Ἀλλ' οὐκ ἔχω. (Ξένος) Βούλει	δῆτα	περί τινος τῶν φαύλων μετιόντες
[218]	μείζονος; (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Τί	δῆτα	προταξαίμεθ' ἂν εὔγνωστον μὲν καὶ
[240]	ὑποχωρῶν τὸν ἄνδρα. (Θεαίτητος) Τί	δῆτα,	ὦ ξένε, εἴδωλον ἂν φαῖμεν
[267]	διπλοῦν, ὦ Θεαίτητε, ἄξιον ἡγεῖσθαι·	δι'	ἃ δέ, σκόπει. (Θεαίτητος) Λέγε.
[248]	Καὶ σώματι μὲν ἡμᾶς γενέσει	δι'	αἰσθήσεως κοινωνεῖν, διὰ λογισμοῦ δὲ
[264]	ὅταν μὴ καθ' αὑτὸ ἀλλὰ	δι'	αἰσθήσεως παρῇ τινι, τὸ τοιοῦτον
[259]	καὶ θάτερον διὰ πάντων καὶ	δι'	ἀλλήλων διεληλυθότε τὸ μὲν ἕτερον
[232]	γε αὐτὸ ἐν τῇ ζητήσει	δι'	ἀργίαν πάσχωμεν, ἀλλ' ἀναλάβωμεν ἓν>
[217]	ἂν ἐνδείξασθαί τῳ βουληθῇς, ἢ	δι'	ἐρωτήσεων, οἷόν ποτε καὶ Παρμενίδῃ
[225]	(Ξένος) Δοκῶ μὴν τό γε	δι'	ἡδονὴν τῆς περὶ ταῦτα διατριβῆς
[222]	προσομιλοῦν διὰ χάριτος καὶ παντάπασι	δι'	ἡδονῆς τὸ δέλεαρ πεποιημένον καὶ
[229]	τοῦτο δὲ ἐνθάδε γε παιδείαν	δι'	ἡμῶν κεκλῆσθαι. (Ξένος) Καὶ γὰρ
[256]	διὰ τὴν κοινωνίαν αὖ θατέρου,	δι'	ἣν ἀποχωριζομένη ταὐτοῦ γέγονεν οὐκ
[253]	πάλιν ἐν ταῖς διαιρέσεσιν, εἰ	δι'	ὅλων ἕτερα τῆς διαιρέσεως αἴτια;
[253]	ἔξωθεν περιεχομένας, καὶ μίαν αὖ	δι'	ὅλων πολλῶν ἐν ἑνὶ συνημμένην,
[262]	σοι λόγον συνθεὶς πρᾶγμα πράξει	δι'	ὀνόματος καὶ ῥήματος· ὅτου δ'
[267]	(Θεαίτητος) Πῇ; (Ξένος) Τὸ μὲν	δι'	ὀργάνων γιγνόμενον, τὸ δὲ αὐτοῦ
[260]	Ὀρθῶς τοῦτό γε· λόγον δὲ	δι'	ὅτι νῦν διομολογητέον οὐκ ἔμαθον.
[229]	μὴ κατειδότα τι δοκεῖν εἰδέναι·	δι'	οὗ κινδυνεύει πάντα ὅσα διανοίᾳ
[259]	τὸ διαλύειν ἕκαστον ἀπὸ πάντων·	διὰ	γὰρ τὴν ἀλλήλων τῶν εἰδῶν
[248]	ἡμᾶς γενέσει δι' αἰσθήσεως κοινωνεῖν,	διὰ	λογισμοῦ δὲ ψυχῇ πρὸς τὴν
[254]	φιλόσοφος, τῇ τοῦ ὄντος ἀεὶ	διὰ	λογισμῶν προσκείμενος ἰδέᾳ, διὰ τὸ
[218]	πέρι τὸ πρᾶγμα αὐτὸ μᾶλλον	διὰ	λόγων ἢ τοὔνομα μόνον συνωμολογῆσθαι
[243]	πολλὰ καὶ πολέμιον αὐτὸ αὑτῷ	διὰ	νεῖκός τι. Ταῦτα δὲ πάντα
[223]	δὲ ὅσοις ἡ ψυχή, πωλοῦν	διὰ	νομίσματος ἀλλάττεται; (Θεαίτητος) Πῶς τοῦτο
[234]	τε οὖσι προσπίπτοντας ἐγγύθεν καὶ	διὰ	παθημάτων ἀναγκαζομένους ἐναργῶς ἐφάπτεσθαι τῶν
[255]	προαιρούμεθα. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Καὶ	διὰ	πάντων γε αὐτὴν αὐτῶν φήσομεν
[253]	(οὐ δέχεται; καὶ δὴ καὶ	διὰ	πάντων εἰ συνέχοντ' ἄττ' αὔτ'
[259]	τό τε ὂν καὶ θάτερον	διὰ	πάντων καὶ δι' ἀλλήλων διεληλυθότε
[253]	διαφερόντως τῶν ἄλλων οἷον δεσμὸς	διὰ	πάντων κεχώρηκεν, ὥστε ἄνευ τινὸς
[254]	ἐπὶ πολλά, τὰ δὲ καὶ	διὰ	πάντων οὐδὲν κωλύειν τοῖς (πᾶσι
[240]	μόνον. (Θεαίτητος) Ποῖον; (Ξένος) Τὸ	διὰ	πάντων τούτων ἃ πολλὰ εἰπὼν
[253]	τοῦτο δυνατὸς δρᾶν μίαν ἰδέαν	διὰ	πολλῶν, ἑνὸς ἑκάστου κειμένου χωρίς,
[227]	γελοιότερα, σεμνότερον δέ τι τὸν	διὰ	στρατηγικῆς ἢ φθειριστικῆς δηλοῦντα θηρευτικὴν
[248]	οὐ κατακούεις, ἐγὼ δὲ ἴσως	διὰ	συνήθειαν. (Θεαίτητος) Τίν' οὖν δὴ
[260]	ταύτης μὴ συνισταμένης τῆς κοινωνίας.	Διὰ	ταῦτ' οὖν λόγον πρῶτον καὶ
[266]	(Ξένος) Οὐκοῦν ἐφάνη τε καὶ	διὰ	ταῦτα δὴ καταριθμήσομεν αὐτὼ νῦν
[230]	σωφρονεστάτη τῶν ἕξεων αὕτη. (Ξένος)	Διὰ	ταῦτα δὴ πάντα ἡμῖν, ὦ
[242]	αὑτῷ λέγειν. (Θεαίτητος) Ἀληθέστατα. ~(Ξένος)	Διὰ	ταῦτα μέντοι τολμητέον ἐπιτίθεσθαι τῷ
[249]	τιμῶντι πᾶσα, ὡς ἔοικεν, ἀνάγκη	διὰ	ταῦτα μήτε τῶν ἓν ἢ
[242]	δὴ τὰ εἰρημένα, μή ποτε	διὰ	ταῦτά σοι μανικὸς εἶναι δόξω
[219]	οὐκ ἐπιτρέπει, μάλιστ' ἄν που	διὰ	ταῦτα συνάπαντα τὰ μέρη τέχνη
[259]	μετασχὸν τοῦ ὄντος ἔστι μὲν	διὰ	ταύτην τὴν μέθεξιν, οὐ μὴν
[219]	ἑκόντων πρὸς ἑκόντας μεταβλητικὸν ὂν	διά	τε δωρεῶν καὶ μισθώσεων καὶ
[237]	ἡμῖν οὖσιν ἀρχόμενός τε καὶ	διὰ	τέλους τοῦτο ἀπεμαρτύρατο, πεζῇ τε
[233]	εἰ μηδὲν αὖ μᾶλλον ἐδόκουν	διὰ	τὴν ἀμφισβήτησιν εἶναι φρόνιμοι, τὸ
[246]	αὐτοῖς οἷον γιγαντομαχία τις εἶναι	διὰ	τὴν ἀμφισβήτησιν περὶ τῆς οὐσίας
[255]	ἕτερον εἶναι τῶν ἄλλων οὐ	διὰ	τὴν αὑτοῦ φύσιν, ἀλλὰ διὰ
[268]	δοξάζει· τὸ δὲ θατέρου σχῆμα	διὰ	τὴν ἐν τοῖς λόγοις κυλίνδησιν
[265]	γιγνομένης; (Θεαίτητος) Ἐγὼ μὲν ἴσως	διὰ	τὴν ἡλικίαν πολλάκις ἀμφότερα μεταδοξάζω·
[256]	λέγομεν, ὅταν δὲ μὴ ταὐτόν,	διὰ	τὴν κοινωνίαν αὖ θατέρου, δι'
[256]	εἰρήκαμεν, ἀλλ' ὁπόταν μὲν (ταὐτόν,	διὰ	τὴν μέθεξιν ταὐτοῦ πρὸς ἑαυτὴν
[236]	Τί δέ; Τὸ φαινόμενον μὲν	διὰ	τὴν οὐκ ἐκ καλοῦ θέαν
[216]	γὰρ ἇνδρες οὗτοι παντοῖοι φανταζόμενοι	διὰ	τὴν τῶν ἄλλων ἄγνοιαν ἐπιστρωφῶσι
[240]	ὁρᾷς γοῦν ὅτι καὶ νῦν	διὰ	τῆς ἐπαλλάξεως ταύτης ὁ πολυκέφαλος
[254]	ἀεὶ διὰ λογισμῶν προσκείμενος ἰδέᾳ,	διὰ	τὸ λαμπρὸν αὖ τῆς χώρας
[256]	μὴν αὕτη γ' ἦν ταὐτὸν	διὰ	τὸ μετέχειν αὖ πάντ' αὐτοῦ.
[255]	διὰ τὴν αὑτοῦ φύσιν, ἀλλὰ	διὰ	τὸ μετέχειν τῆς ἰδέας τῆς
[256]	Οὐδαμῶς. ~(Ξένος) Ἔστι δέ γε	διὰ	τὸ μετέχειν τοῦ ὄντος. (Θεαίτητος)
[264]	φάντασμ' εἴη τὸ παράπαν (οὐδὲν	διὰ	τὸ μηδαμῶς μηδέποτε μηδαμοῦ ψεῦδος
[248]	ὅσον γιγνώσκεται, κατὰ τοσοῦτον κινεῖσθαι	διὰ	τὸ πάσχειν, ὃ δή φαμεν
[245]	τὸ ὂν ᾖ μὴ ὅλον	διὰ	τὸ πεπονθέναι τὸ ὑπ' ἐκείνου
[231]	μέν· ἀπορῶ δὲ ἔγωγε ἤδη	διὰ	τὸ πολλὰ (πεφάνθαι, τί χρή
[254]	ὄντος σκοτεινότητα, τριβῇ προσαπτόμενος αὐτῆς,	διὰ	τὸ σκοτεινὸν τοῦ τόπου κατανοῆσαι
[236]	δὲ τὰ κάτω φαίνοιτ' ἂν	διὰ	τὸ τὰ μὲν πόῤῥωθεν, τὰ
[220]	ἄνωθεν εἰς τὸ κάτω γιγνόμενον	διὰ	τὸ τοῖς τριόδουσιν οὕτω μάλιστα
[258]	ὅτι τὸ μὴ ὄν, ὃ	διὰ	τὸν σοφιστὴν ἐζητοῦμεν, αὐτό ἐστι
[263]	δέ γ' ἀπ' ἐκείνης ῥεῦμα	διὰ	τοῦ στόματος ἰὸν μετὰ φθόγγου
[238]	(Ξένος) Πῶς οὖν ἂν ἢ	διὰ	τοῦ στόματος φθέγξαιτο ἄν τις
[253]	οὐ μετ' ἐπιστήμης τινὸς ἀναγκαῖον	διὰ	τῶν λόγων πορεύεσθαι τὸν ὀρθῶς
[234]	τῶν πραγμάτων τῆς ἀληθείας ἀφεστῶτας	διὰ	τῶν ὤτων τοῖς λόγοις γοητεύειν,
[222]	γε μισθαρνητικοῦ τὸ μὲν προσομιλοῦν	διὰ	χάριτος καὶ παντάπασι δι' ἡδονῆς
[267]	δέ, κἂν εἰ τολμηρότερον εἰρῆσθαι,	διαγνώσεως	ἕνεκα τὴν (μὲν μετὰ δόξης
[231]	σφόδρα ἀπορεῖν ὅπῃ ποτὲ ἔτι	διαδύσεται	τὸν λόγον· ὀρθὴ γὰρ ἡ
[264]	τέχνην ἐκ ταύτης γίγνεσθαι τῆς	διαθέσεως	ἀπατητικήν. (Θεαίτητος) Ἐγχωρεῖ. (Ξένος) Καὶ
[246]	ὑπ' αὐτῶν ἀλήθειαν (κατὰ σμικρὰ	διαθραύοντες	ἐν τοῖς λόγοις γένεσιν ἀντ'
[225]	Οὐκ ἀπὸ τρόπου τοίνυν ἐστὶ	διαιρεῖν	αὐτὴν δίχα. (Θεαίτητος) Καθ' ὁποῖα
[235]	(Ξένος) Δέδοκται τοίνυν ὅτι τάχιστα	διαιρεῖν	τὴν εἰδωλοποιικὴν τέχνην, καὶ καταβάντας
[267]	παρῆν, ὥστε μηδ' ἐπιχειρεῖν μηδένα	διαιρεῖσθαι·	καθὸ δὴ τῶν ὀνομάτων ἀνάγκη
[253]	λέγεις; (Ξένος) Τὸ κατὰ γένη	διαιρεῖσθαι	καὶ μήτε ταὐτὸν εἶδος ἕτερον
[266]	δὴ πάλιν ἡ ποιητικὴ διχῇ	διαιρεῖται.	(Θεαίτητος) Λέγε ὅπῃ ἑκατέρα αὖθις.
[253]	εἶναι, καὶ πάλιν ἐν ταῖς	διαιρέσεσιν,	εἰ δι' ὅλων ἕτερα τῆς
[264]	τῶν ἔμπροσθεν ἀναμνησθῶμεν κατ' εἴδη	διαιρέσεων.	(Θεαίτητος) Ποίων δή; (Ξένος) Διειλόμεθα
[253]	εἰ δι' ὅλων ἕτερα τῆς	διαιρέσεως	αἴτια; (Θεαίτητος) Πῶς γὰρ οὐκ
[235]	δὴ τὸν παρεληλυθότα τρόπον τῆς	διαιρέσεως	(ἔγωγέ μοι καὶ νῦν φαίνομαι
[267]	τῆς τῶν γενῶν κατ' εἴδη	διαιρέσεως	παλαιά τις, ὡς ἔοικεν, ἀργία
[267]	οὐκ εἰδότες. καίτοι τίνα μείζω	διαίρεσιν	ἀγνωσίας τε καὶ γνώσεως θήσομεν;
[229]	ἐστὶ πᾶν ἤ τινα ἔχον	διαίρεσιν	ἀξίαν ἐπωνυμίας. (Θεαίτητος) Οὐκοῦν χρὴ
[265]	ὡς αὐτὴν τὴν ποιητικὴν δίχα	διαιρετέον	πρώτην. (Ἡ γάρ που μίμησις
[226]	ταῦτα κατὰ πάντων ἤρου; (Ξένος)	Διαιρετικά	που τὰ λεχθέντα εἴρηται σύμπαντα.
[223]	Τὴν μὲν τῶν αὐτουργῶν αὐτοπωλικὴν	διαιρουμένην,	τὴν δὲ τὰ ἀλλότρια ἔργα
[265]	ἠρχόμεθα ποιητικὴν καὶ κτητικὴν τέχνην	διαιρούμενοι;	(Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Καὶ τῆς
[217]	τρία, τρία καὶ τὰ γένη	διαιρούμενοι	καθ' ἓν ὄνομα (γένος) ἑκάστῳ
[252]	εἴτε εἰς πέρας ἔχοντα στοιχεῖα	διαιρούμενοι	καὶ ἐκ τούτων συντιθέντες, ὁμοίως
[220]	(Θεαίτητος) Πῶς λέγεις, καὶ πῇ	διαιρούμενος	ἑκάτερον; (Ξένος) Τὸ μέν, ὅτι
[235]	μιμητικῆς δύηταί πῃ, συνακολουθεῖν αὐτῷ	διαιροῦντας	ἀεὶ τὴν ὑποδεχομένην αὐτὸν μοῖραν,
[252]	συντιθέασι τὰ πάντα, τοτὲ δὲ	διαιροῦσιν,	εἴτε εἰς ἓν καὶ ἐξ
[253]	κειμένου χωρίς, πάντῃ διατεταμένην ἱκανῶς	διαισθάνεται,	καὶ πολλὰς ἑτέρας ἀλλήλων ὑπὸ
[218]	καὶ σὺ τὰ νῦν μοι	διακελεύῃ.	(Θεαίτητος) Δρᾶ τοίνυν, ὦ ξένε,
[217]	τότε ἐσκήπτετο πρὸς ἡμᾶς· ἐπεὶ	διακηκοέναι	γέ φησιν ἱκανῶς καὶ οὐκ
[245]	πλάνην. (Ξένος) Τοὺς μὲν τοίνυν	διακριβολογουμένους	ὄντος τε πέρι καὶ μή,
[216]	ῥᾷον ὡς ἔπος εἰπεῖν εἶναι	διακρίνειν	ἢ τὸ τοῦ θεοῦ· πάνυ
[226]	καὶ διαττᾶν καὶ βράττειν καὶ	διακρίνειν.	(Θεαίτητος) Τί μήν; (Ξένος) Καὶ
[253]	ἕκαστα δύναται καὶ ὅπῃ μή,	διακρίνειν	κατὰ γένος ἐπίστασθαι. (Θεαίτητος) Παντάπασι
[227]	ὑπὸ γυμναστικῆς (ἰατρικῆς τε ὀρθῶς	διακρινόμενα	καθαίρεται καὶ περὶ τἀκτός, εἰπεῖν
[243]	αὖ ψυχρῷ συγκεραννύμενον, ἄλλοθί πῃ	διακρίσεις	καὶ συγκρίσεις ὑποτιθείς, τούτων, ὦ
[226]	μὴν ἔν γε ταῖς εἰρημέναις	διακρίσεσι	τὸ μὲν χεῖρον ἀπὸ βελτίονος
[226]	δὲ καταλειπούσης μὲν τὸ βέλτιον	διακρίσεως,	τὸ δὲ χεῖρον ἀποβαλλούσης ἔχω.
[226]	τί. (Ξένος) Πᾶσα ἡ τοιαύτη	διάκρισις,	ὡς ἐγὼ συννοῶ, λέγεται παρὰ
[226]	αὐτήν. (Θεαίτητος) Τίνα προσειπόντες; (Ξένος)	Διακριτικήν.	(Θεαίτητος) Ἔστω. (Ξένος) Σκόπει δὴ
[231]	γε εἰκός. (Ξένος) Ἔστω δὴ	διακριτικῆς	τέχνης καθαρτική, καθαρτικῆς δὲ τὸ
[263]	(Ξένος) Θεαίτητος, ᾧ νῦν ἐγὼ	διαλέγομαι,	πέτεται. (Θεαίτητος) Καὶ τοῦτον οὐδ'
[253]	ὂν ταὐτὸν μῶν οὐ τῆς	διαλεκτικῆς	φήσομεν ἐπιστήμης εἶναι; (Θεαίτητος) Ναί,
[253]	(Ξένος) Ἀλλὰ μὴν τό γε	διαλεκτικὸν	οὐκ ἄλλῳ δώσεις, ὡς ἐγᾦμαι,
[251]	(πώποτε περὶ οὐσίας καὶ ὁτιοῦν	διαλεχθέντας,	ἔστω καὶ πρὸς τούτους καὶ
[223]	ἐξ ἄλλης εἰς ἄλλην πόλιν	διαλλάττον	ὠνῇ καὶ πράσει ἐμπορική; (Θεαίτητος)
[231]	ἐξαναπνεύσωμεν, καὶ πρὸς (ἡμᾶς αὐτοὺς	διαλογισώμεθα	ἅμα ἀναπαυόμενοι, φέρε, ὁπόσα ἡμῖν
[263]	ἐντὸς τῆς ψυχῆς πρὸς αὑτὴν	διάλογος	ἄνευ φωνῆς γιγνόμενος τοῦτ' αὐτὸ
[264]	μὲν αὐτῆς πρὸς ἑαυτὴν ψυχῆς	διάλογος,	(δόξα δὲ διανοίας ἀποτελεύτησις, φαίνεται”
[259]	πάντων λόγων ἐστὶν ἀφάνισις τὸ	διαλύειν	ἕκαστον ἀπὸ πάντων· διὰ γὰρ
[252]	Τοῦτο μὲν οἷός τε κἀγὼ	διαλύειν.	(Ξένος) Πῶς; (Θεαίτητος) Ὅτι κίνησίς
[261]	τι προβάλῃ, τοῦτο πρότερον ἀναγκαῖον	διαμάχεσθαι	πρὶν ἐπ' αὐτὸν ἐκεῖνον ἀφικέσθαι.
[241]	πῃ. (Θεαίτητος) Φαίνεται τὸ τοιοῦτον	διαμαχετέον	ἐν τοῖς λόγοις. (Ξένος) Πῶς
[260]	ἐν ᾗ φαμεν αὐτὸν εἶναι,	(διαμάχοιτ'	ἂν πάλιν ὡς παντάπασιν οὐκ
[256]	κίνησιν ἕτερον εἶναι τοῦ ὄντος	διαμαχόμενοι	λέγωμεν; (Θεαίτητος) Ἀδεέστατα μὲν οὖν.
[255]	ἄττα ὀνόματα ἐφ' ἑνὶ γένει	διανοεῖσθαι	δεῖ; (Θεαίτητος) Τάχ' ἄν. (Ξένος)
[260]	τὸ γὰρ μὴ ὂν οὔτε	διανοεῖσθαί	τινα οὔτε λέγειν· οὐσίας γὰρ
[238]	δυνατὸν ὀρθῶς οὔτ' εἰπεῖν οὔτε	διανοηθῆναι	τὸ μὴ ὂν αὐτὸ καθ'
[257]	μὲν οὖν. (Ξένος) Τόδε δὲ	διανοηθῶμεν,	εἰ καὶ σοὶ συνδοκεῖ. (Θεαίτητος)
[255]	τὸ ταὐτὸν ὡς ἕν τι	διανοητέον	ἡμῖν; (Θεαίτητος) Ἴσως. (Ξένος) Ἀλλ'
[263]	γιγνόμενος τοῦτ' αὐτὸ ἡμῖν ἐπωνομάσθη,	διάνοια;	(Θεαίτητος) Πάνυ μὲν οὖν. (Ξένος)
[264]	καὶ ψευδής, τούτων δ' ἐφάνη	διάνοια	μὲν αὐτῆς πρὸς ἑαυτὴν ψυχῆς
[263]	(Θεαίτητος) Δίδου μόνον. (Ξένος) Οὐκοῦν	διάνοια	μὲν καὶ λόγος ταὐτόν· πλὴν
[229]	δι' οὗ κινδυνεύει πάντα ὅσα	διανοίᾳ	σφαλλόμεθα γίγνεσθαι πᾶσιν. (Θεαίτητος) Ἀληθῆ.
[263]	οὖν. (Ξένος) Τί δὲ δή;	διάνοιά	τε καὶ δόξα καὶ φαντασία,
[260]	ἔστι που τὸ ψεῦδος ἐν	διανοίᾳ	τε καὶ λόγοις γιγνόμενον. (Θεαίτητος)
[238]	ἄν τις ἢ καὶ τῇ	διανοίᾳ	τὸ παράπαν λάβοι τὰ μὴ
[264]	οὖν τοῦτο ἐν ψυχῇ κατὰ	διάνοιαν	ἐγγίγνηται μετὰ σιγῆς, πλὴν δόξης
[250]	(Ξένος) Ποῖ δὴ χρὴ τὴν	διάνοιαν	ἔτι τρέπειν τὸν βουλόμενον ἐναργές
[227]	καθαίρει. Τὸν γὰρ περὶ τὴν	διάνοιαν	καθαρμὸν ἀπὸ τῶν ἄλλων ἐπικεχείρηκεν
[264]	ἑαυτὴν ψυχῆς διάλογος, (δόξα δὲ	διανοίας	ἀποτελεύτησις, φαίνεται” δὲ ὃ λέγομεν
[265]	τινος αἰτίας αὐτομάτης καὶ ἄνευ	διανοίας	φυούσης, ἢ μετὰ λόγου τε
[247]	παράπαν ἐστίν. (Θεαίτητος) Σχεδὸν οἷα	διανοοῦνται	λέγεις. (Ξένος) Πάλιν τοίνυν ἀνερωτῶμεν
[261]	ἐπεί, ὠγαθέ, τοῦτο ὃ λέγεις	διαπεπέρανται,	τό τοι μέγιστον ἡμῖν τεῖχος
[218]	δ' αὖ τῶν μεγάλων δεῖ	διαπονεῖσθαι	καλῶς, περὶ τῶν τοιούτων δέδοκται
[217]	τὸ ποῖόν τι περὶ αὐτῶν	διαπορηθεὶς	ἐρέσθαι διενοήθης; (Σωκράτης) Τόδε· πότερον
[219]	τέχνη τις κτητικὴ λεχθεῖσα ἂν	διαπρέψειεν.	(Θεαίτητος) Ναί· πρέποι γὰρ ἄν.
[247]	σπαρτοί τε καὶ αὐτόχθονες, ἀλλὰ	διατείνοιντ'	ἂν πᾶν ὃ μὴ δυνατοὶ
[253]	ἑνὸς ἑκάστου κειμένου χωρίς, πάντῃ	διατεταμένην	ἱκανῶς διαισθάνεται, καὶ πολλὰς ἑτέρας
[225]	δι' ἡδονὴν τῆς περὶ ταῦτα	διατριβῆς	ἀμελὲς τῶν οἰκείων γιγνόμενον, περὶ
[226]	οἷον διηθεῖν τε λέγομεν καὶ	διαττᾶν	καὶ βράττειν καὶ διακρίνειν. (Θεαίτητος)
[237]	θεασώμεθα, εἰ μή τί σοι	διαφέρει.	(Θεαίτητος) Τὸ μὲν ἐμὸν ὅπῃ
[228]	τῶν φλαύρως ἐχόντων οὐκ ᾐσθήμεθα	διαφερόμενα;	(Θεαίτητος) Καὶ σφόδρα γε. (Ξένος)
[242]	ἔχθρᾳ δὲ καὶ φιλίᾳ συνέχεται.	Διαφερόμενον	γὰρ ἀεὶ συμφέρεται, φασὶν αἱ
[253]	(Ξένος) Τὰ δέ γε φωνήεντα	διαφερόντως	τῶν ἄλλων οἷον δεσμὸς διὰ
[263]	τί ποτ' ἔστιν (καὶ τί	διαφέρουσιν	ἕκαστα ἀλλήλων. (Θεαίτητος) Δίδου μόνον.
[231]	τὰς ἁπάσας μὴ ῥᾴδιον εἶναι	διαφεύγειν.	Νῦν οὖν καὶ μάλιστα ἐπιθετέον
[228]	τοῦ φύσει συγγενοῦς ἔκ τινος	διαφθορᾶς	διαφοράν; (Θεαίτητος) Οὐδέν. (Ξένος) Ἀλλ'
[228]	φύσει συγγενοῦς ἔκ τινος διαφθορᾶς	διαφοράν;	(Θεαίτητος) Οὐδέν. (Ξένος) Ἀλλ' αἶσχος
[255]	ὂν καὶ τὸ ταὐτὸν μηδὲν	διάφορον	σημαίνετον, κίνησιν αὖ πάλιν καὶ
[234]	οἶδε καὶ ταῦτα ἕτερον ἂν	διδάξειεν	ὀλίγου καὶ ἐν ὀλίγῳ χρόνῳ,
[229]	ξένε, τὸ μὲν ἄλλο δημιουργικὰς	διδασκαλίας,	τοῦτο δὲ ἐνθάδε γε παιδείαν
[231]	ψυχὴν μέρος ἀφωρίσθω, τούτου δὲ	διδασκαλική,	διδασκαλικῆς δὲ παιδευτική· τῆς δὲ
[229]	γιγνομένη δῆλον ὅτι καὶ τὴν	διδασκαλικὴν	δύο ἀναγκάζει μόρια ἔχειν, ἓν
[229]	ἄγνοιαν μῶν ἄλλην τινὰ ἢ	διδασκαλικὴν	ὀρθότερον εἴποι τις ἄν; (Θεαίτητος)
[229]	Τί δὲ δὴ τῷ τῆς	διδασκαλικῆς	ἄρα μέρει τῷ τοῦτο ἀπαλλάττοντι
[229]	(Θεαίτητος) Οὐδεμίαν. (Ξένος) Φέρε δή·	διδασκαλικῆς	δὲ ἆρα ἓν μόνον γένος
[231]	μέρος ἀφωρίσθω, τούτου δὲ διδασκαλική,	διδασκαλικῆς	δὲ παιδευτική· τῆς δὲ παιδευτικῆς
[229]	(Ξένος) Τῆς ἐν τοῖς λόγοις	διδασκαλικῆς	ἡ μὲν τραχυτέρα τις ἔοικεν
[232]	καὶ τῶν ἄλλων αὐτοῦ τούτου	διδάσκαλον	γίγνεσθαι; (Θεαίτητος) Τί μήν; (Ξένος)
[244]	μὲν ᾠόμεθα, νῦν δ' ἠπορήκαμεν.	Διδάσκετε	οὖν πρῶτον τοῦτ' αὐτὸ ἡμᾶς,
[263]	τί διαφέρουσιν ἕκαστα ἀλλήλων. (Θεαίτητος)	Δίδου	μόνον. (Ξένος) Οὐκοῦν διάνοια μὲν
[233]	ποτ' ἂν αὐτοῖς τις χρήματα	διδοὺς	ἤθελεν ἂν τούτων αὐτῶν μαθητὴς
[239]	Τὴν ἀπόκρισιν ὅταν οὕτως αὐτῷ	διδῷς	ἐὰν ἐν κατόπτροις ἢ πλάσμασι
[225]	θετέον μὲν εἶδος, ἐπείπερ αὐτὸ	διέγνωκεν	ὡς ἕτερον ὂν ὁ λόγος,
[218]	ἐξ ὧν αὐτός τε πρότερον	διείλεγμαι	καὶ σὺ τὰ νῦν μοι
[251]	πρὸς τοὺς ἄλλους, ὅσοις ἔμπροσθεν	διειλέγμεθα,	τὰ νῦν ὡς ἐν ἐρωτήσει
[242]	Εὐκόλως μοι δοκεῖ Παρμενίδης ἡμῖν	διειλέχθαι	καὶ πᾶς ὅστις πώποτε ἐπὶ
[264]	διαιρέσεων. (Θεαίτητος) Ποίων δή; (Ξένος)	Διειλόμεθα	τῆς εἰδωλοποιικῆς εἴδη δύο, τὴν
[221]	εἴπομεν. (Ξένος) Δίχα που νυνδὴ	διείλομεν	τὴν ἄγραν πᾶσαν, νευστικοῦ μέρους,
[235]	δ' ἀλλ' εἰπὲ πρῶτον καὶ	δίελε	ἡμῖν τίνε τὼ δύο λέγεις.
[232]	ἂν αὐτοῖς ὡς ἔπος εἰπεῖν	διελέγετο	μὴ τοῦτο ὑπισχνουμένοις. (Ξένος) Τά
[239]	Τοῦτο προσάπτων οὐχ ὡς ἑνὶ	διελεγόμην;	(Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Καὶ μὴν
[245]	καὶ μή, πάντας μὲν οὐ	διεληλύθαμεν,	ὅμως δὲ ἱκανῶς ἐχέτω· τοὺς
[241]	(Ξένος) Μικρὸν μέρος τοίνυν αὐτῶν	διεληλύθαμεν,	οὐσῶν (ὡς ἔπος εἰπεῖν ἀπεράντων.
[259]	διὰ πάντων καὶ δι' ἀλλήλων	διεληλυθότε	τὸ μὲν ἕτερον μετασχὸν τοῦ
[255]	γε αὐτὴν αὐτῶν φήσομεν εἶναι	διεληλυθυῖαν·	ἓν ἕκαστον γὰρ ἕτερον εἶναι
[217]	οὐδείς, ὡς ἐγᾦμαι, φθόνος αὐτῷ	διελθεῖν	αὐτά· ἢ πῶς, ὦ ξένε,
[220]	ἂν κατὰ μέγιστα μέρη δύο	διέλοιμεν;	(Θεαίτητος) Κατὰ ποῖα; (Ξένος) Καθ'
[248]	τὴν δὲ οὐσίαν χωρίς που	διελόμενοι	λέγετε; ἦ γάρ; (Θεαίτητος) Ναί.
[219]	(Ξένος) Τὸ μὲν ἀψύχου γένους	διελομένους,	τὸ δ' ἐμψύχου. (Θεαίτητος) Τί
[260]	ἐν καιρῷ νυνδὴ τοῖς τοιούτοις	διεμαχόμεθα	καὶ προσηναγκάζομεν ἐᾶν ἕτερον ἑτέρῳ
[217]	τι περὶ αὐτῶν διαπορηθεὶς ἐρέσθαι	διενοήθης;	(Σωκράτης) Τόδε· πότερον ἓν πάντα
[230]	ἐκβάλῃ, ταὐτὸν καὶ περὶ ψυχῆς	διενοήθησαν	ἐκεῖνοι, μὴ πρότερον αὐτὴν ἕξειν
[237]	τὸν δὲ λόγον ᾗ βέλτιστα	διέξεισι	σκοπῶν αὐτός τε ἴθι κἀμὲ
[242]	ὄντος τῶν πάντων καλουμένων οὕτω	διεξέρχεται	τοῖς μύθοις. Ἰάδες δὲ καὶ
[217]	αὐτὸς ἐπὶ σαυτοῦ μακρῷ λόγῳ	διεξιέναι	λέγων τοῦτο ὃ ἂν ἐνδείξασθαί
[217]	ποτε καὶ Παρμενίδῃ χρωμένῳ καὶ	διεξιόντι	λόγους παγκάλους παρεγενόμην ἐγὼ νέος
[261]	ὂν ὡς οὐκ ἔστι προβληθὲν	διεπεράσαμεν,	ἕτερον δὲ (προβέβληται, καὶ δεῖ
[236]	καὶ κομψῶς εἰς ἄπορον εἶδος	διερευνήσασθαι	καταπέφευγεν. (Θεαίτητος) Ἔοικεν. (Ξένος) Ἄρ'
[243]	τὸ ὂν φῂς πρῶτον δεῖν	διερευνήσασθαι	τί ποθ' οἱ λέγοντες αὐτὸ
[260]	πρῶτον καὶ δόξαν καὶ φαντασίαν	διερευνητέον	ὅτι ποτ' ἔστιν, ~ἵνα φανέντων
[241]	ἀντιλήψεις καὶ ἀπορίας, ἐὰν αὐτὸν	διερευνῶμεν	ἐν τῇ τῶν ψευδουργῶν καὶ
[217]	καὶ πρὶν ἡμᾶς δεῦρ' ἐλθεῖν	διερωτῶντες	αὐτὸν ἐτυγχάνομεν, ὁ δὲ ταὐτὰ
[230]	στέλλονται. (Θεαίτητος) Τίνι δή; (Ξένος)	Διερωτῶσιν	ὧν ἂν οἴηταί τίς τι
[260]	ἀνεφάνη, κατὰ πάντα τὰ ὄντα	διεσπαρμένον.	(Θεαίτητος) Οὕτως. (Ξένος) Οὐκοῦν τὸ
[255]	καὶ τὸ θάτερον μὴ πάμπολυ	διεφερέτην·	ἀλλ' εἴπερ θάτερον ἀμφοῖν μετεῖχε
[237]	ἀλλὰ σὺ τῆσδ' ἀφ' ὁδοῦ	διζήμενος	εἶργε νόημα. (Παρ' ἐκείνου τε
[258]	ἀλλὰ σὺ τῆσδ' ἀφ' ὁδοῦ	διζήσιος	εἶργε νόημα. (Θεαίτητος) Λέγει γὰρ
[242]	Μῦθόν τινα ἕκαστος φαίνεταί μοι	διηγεῖσθαι	παισὶν ὡς οὖσιν ἡμῖν, ὁ
[226]	πυνθάνῃ; (Ξένος) Τὰ τοιάδε, οἷον	διηθεῖν	τε λέγομεν καὶ διαττᾶν καὶ
[219]	Τὰ δέ γε νυνδὴ ἃ>	διήλθομεν	ἅπαντα εἶχεν εἰς τοῦτο τὴν
[221]	Ναί. (Ξένος) Καὶ τὸ μὲν	διήλθομεν,	ὅσον περὶ τὰ νευστικὰ τῶν
[254]	μὴν τῶν γενῶν ἃ νυνδὴ	διῇμεν	τό τε ὂν αὐτὸ καὶ
[250]	Τοῦτο μὲν τοίνυν ἐνταῦθα κείσθω	διηπορημένον·	ἐπειδὴ δὲ ἐξ ἴσου τό
[266]	δέ γ' ὡς ἑτέρως αὖ	διῃρημένα,	μέρος μὲν ἓν ἀφ' ἑκατέρας
[220]	γένους, πολλοῖς εἴδεσι καὶ ὀνόμασι	διῃρημένον,	πεζοθηρικόν, τὸ δ' ἕτερον νευστικοῦ
[225]	σμικρὰ γὰρ λίαν καὶ παντοδαπὰ	διῄρηται.	(Ξένος) Τὸ δέ γε ἔντεχνον,
[247]	ὁμολογεῖν ἢ πάντ' εἶναι σώματα	διισχυρίζεσθαι.	(Ξένος) Σαφῶς γὰρ ἡμῖν, ὦ
[231]	ποτε ὡς ἀληθῆ λέγοντα καὶ	διισχυριζόμενον	εἰπεῖν ὄντως εἶναι τὸν σοφιστήν.
[246]	Τῶν γὰρ τοιούτων ἐφαπτόμενοι πάντων	διισχυρίζονται	τοῦτο εἶναι μόνον ὃ παρέχει
[225]	μήκη λόγων καὶ περὶ (τὰ)	δίκαια	καὶ ἄδικα δημοσίᾳ, δικανικόν. (Θεαίτητος)
[247]	δέ; Ψυχὴν οὐ τὴν μὲν	δικαίαν,	τὴν δὲ ἄδικόν φασιν εἶναι,
[216]	τοῖς ἀνθρώποις ὁπόσοι μετέχουσιν αἰδοῦς	δικαίας,	καὶ δὴ καὶ τὸν ξένιον
[267]	πάντες ἀποτυγχάνουσι τοῦ δοκεῖν εἶναι	δίκαιοι	μηδαμῶς ὄντες; ἢ τούτου πᾶν
[238]	γε. (Ξένος) Καὶ μὴν οὔτε	δίκαιόν	γε οὔτε ὀρθόν φαμεν ὂν
[236]	Τὸ μὲν ἄρα ἕτερον οὐ	δίκαιον,	εἰκός γε ὄν, εἰκόνα καλεῖν;
[250]	ἀδυνατώτατον. (Ξένος) Τόδε τοίνυν μνησθῆναι	δίκαιον	ἐπὶ τούτοις. (Θεαίτητος) Τὸ ποῖον;
[258]	(Ξένος) Οὐκοῦν καὶ τὸ μὴ	δίκαιον	τῷ δικαίῳ κατὰ ταὐτὰ θετέον
[247]	Τί μήν; (Ξένος) Ἀλλ' οὐ	δικαιοσύνης	ἕξει καὶ παρουσίᾳ τοιαύτην αὐτῶν
[247]	μὲν οὖν. (Ξένος) Οὔσης οὖν	δικαιοσύνης	καὶ φρονήσεως καὶ τῆς ἄλλης
[267]	δ' οὔ; (Ξένος) Τί δὲ	δικαιοσύνης	τὸ σχῆμα καὶ ὅλης συλλήβδην
[219]	ἥ τε μιμητική, σύμπαντα ταῦτα	δικαιότατ'	ἂν ἑνὶ προσαγορεύοιτ' ἂν ὀνόματι.
[257]	πειθέτω τὰ μετὰ ταῦτα. (Θεαίτητος)	Δικαιότατα	εἴρηκας. (Ξένος) Ἴδωμεν δὴ καὶ
[224]	ἆρ' οὐ τὸ μὲν ἐπιδεικτικὴ	δικαιότατα	λέγοιτ' ἄν, τὸ δὲ γελοίῳ
[258]	καὶ τὸ μὴ δίκαιον τῷ	δικαίῳ	κατὰ ταὐτὰ θετέον πρὸς τὸ
[225]	δέ γε ἔντεχνον, καὶ περὶ	δικαίων	αὐτῶν καὶ ἀδίκων καὶ περὶ
[250]	σαφέστερον εἰ τὰ νῦν συνομολογοῦντες	(δικαίως	ἂν ἐπερωτηθεῖμεν ἅπερ αὐτοὶ τότε
[253]	πλὴν τῷ καθαρῶς τε καὶ	δικαίως	φιλοσοφοῦντι. (Θεαίτητος) Πῶς γὰρ ἂν
[222]	Καλῶς. (Ξένος) Τὴν δέ γε	δικανικὴν	καὶ δημηγορικὴν καὶ προσομιλητικήν, ἓν
[225]	(τὰ) δίκαια καὶ ἄδικα δημοσίᾳ,	δικανικόν.	(Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Τὸ δ'
[229]	τεχνῶν μάλιστα δὴ πασῶν προσήκουσα	Δίκῃ.	(Θεαίτητος) Τὸ γοῦν εἰκός, ὡς
[220]	διπλοῦν εἶδος ἂν λέγοιτο ἐν	δίκῃ,	τὸ μὲν πεζοῦ γένους, πολλοῖς
[220]	οὖν. (Ξένος) Κύρτους δὴ καὶ	δίκτυα	καὶ βρόχους καὶ πόρκους καὶ
[232]	πάντα τὰ μαθήματα ταῦτα βλέπει,	διὸ	καὶ πολλοῖς ὀνόμασιν ἀνθ' ἑνὸς
[262]	συμπλέκων τὰ ῥήματα τοῖς ὀνόμασι.	Διὸ	λέγειν τε αὐτὸν ἀλλ' οὐ
[257]	ἐπωνυμίαν ἴσχει τινὰ (ἑαυτῆς ἰδίαν·	διὸ	πολλαὶ τέχναι τ' εἰσὶ λεγόμεναι
[227]	ἄψυχον (εἰλήχασι καθαίρειν, οὐδὲν αὐτῇ	διοίσει	ποῖόν τι λεχθὲν εὐπρεπέστατον εἶναι
[241]	ὂν προσάπτειν ἡμᾶς πολλάκις ἀναγκάζεσθαι,	διομολογησαμένους	νυνδὴ τοῦτο εἶναι πάντων ἀδυνατώτατον.
[260]	τῷ παρόντι δεῖ λόγον ἡμᾶς	διομολογήσασθαι	τί ποτ' ἔστιν, εἰ δὲ
[260]	λόγον δὲ δι' ὅτι νῦν	διομολογητέον	οὐκ ἔμαθον. (Ξένος) Ἀλλ' ἴσως
[239]	ὡς ἓν μήτε ὡς πολλὰ	διορίζειν	αὐτό, μηδὲ τὸ παράπαν αὐτὸ
[267]	~(Ξένος) Τὸ τοίνυν φανταστικὸν αὖθις	διορίζωμεν	δίχα. (Θεαίτητος) Πῇ; (Ξένος) Τὸ
[242]	κρίσιν ὥρμησε τοῦ τὰ ὄντα	διορίσασθαι	πόσα τε καὶ ποῖά ἐστιν.
[217]	τρί' ἡγοῦντο· καθ' ἕκαστον μὴν	διορίσασθαι	σαφῶς τί ποτ' ἔστιν, οὐ
[222]	φίλον εἰρῆσθαί σοι, τοῦτο ἡμῖν	διόρισον.	(Θεαίτητος) Ἀλλ' ἡμᾶς τε ἥμερον,
[253]	ὦ Θεαίτητε, ταύτην; ἢ πρὸς	Διὸς	ἐλάθομεν εἰς τὴν τῶν ἐλευθέρων
[248]	Ὀρθῶς. (Ξένος) Τί δὲ πρὸς	Διός;	Ὡς ἀληθῶς κίνησιν καὶ ζωὴν
[267]	ἢ δῆλον δὴ χαλεπὸν ὄν,	διότι	τῆς τῶν γενῶν κατ' εἴδη
[229]	μέσον αὑτῆς τομὴν ἔχει τινά.	διπλῆ	γὰρ αὕτη γιγνομένη δῆλον ὅτι
[267]	ὥσπερ σίδηρον, εἴτε ὑγιὴς εἴτε	διπλόην	ἔτ' ἔχων τινά ἐστιν ἐν
[266]	ἐν τῷ πυρὶ σκότος (ἐγγίγνηται,	διπλοῦν	δὲ ἡνίκ' ἂν φῶς οἰκεῖόν
[220]	(Ξένος) Ζῳοθηρικῆς δὲ ἆρ' οὐ	διπλοῦν	εἶδος ἂν λέγοιτο ἐν δίκῃ,
[223]	(Ξένος) Τὸ τῆς κτητικῆς τέχνης	διπλοῦν	ἦν εἶδός που, τὸ μὲν
[226]	τό γε καθαρτικὸν εἶδος αὖ	διπλοῦν	ὂν πᾶς ἂν ἴδοι; (Θεαίτητος)
[267]	Καὶ μὴν καὶ τοῦτο ἔτι	διπλοῦν,	ὦ Θεαίτητε, ἄξιον ἡγεῖσθαι· δι'
[235]	μιμητὴς ὢν τῶν ὄντων, ἢ	διστάζομεν	ἔτι μὴ περὶ ὅσωνπερ ἀντιλέγειν
[266]	καὶ τἆλλα οὕτω κατὰ δύο	διττὰ	ἔργα τῆς ἡμετέρας αὖ ποιητικῆς
[222]	Ὀρθῶς. (Ξένος) Τῆς δὴ πιθανουργικῆς	διττὰ	λέγωμεν γένη. (Θεαίτητος) Ποῖα; (Ξένος)
[222]	τε ἀνθρώπων εἶναι λέγω. (Ξένος)	Διττὴν	τοίνυν καὶ τὴν ἡμεροθηρικὴν εἴπωμεν.
[261]	φωνῇ περὶ τὴν οὐσίαν δηλωμάτων	διττὸν	γένος. (Θεαίτητος) Πῶς; ~(Ξένος) Τὸ
[225]	γε περὶ τὰς ἀμφισβητήσεις θετέον	διττόν.	(Θεαίτητος) Πῇ; (Ξένος) Καθ' ὅσον
[268]	σύ. (Ξένος) Σκοπῶ, καί μοι	διττὼ	καταφαίνεσθόν τινε· τὸν μὲν δημοσίᾳ
[265]	δῆλον ὡς αὐτὴν τὴν ποιητικὴν	δίχα	διαιρετέον πρώτην. (Ἡ γάρ που
[265]	(Ξένος) Τέμνε δὴ δυοῖν οὔσαιν	δίχα	ἑκατέραν αὖθις. (Θεαίτητος) Πῶς; ~(Ξένος)
[225]	τρόπου τοίνυν ἐστὶ διαιρεῖν αὐτὴν	δίχα.	(Θεαίτητος) Καθ' ὁποῖα λέγε. (Ξένος)
[267]	Τὸ τοίνυν φανταστικὸν αὖθις διορίζωμεν	δίχα.	(Θεαίτητος) Πῇ; (Ξένος) Τὸ μὲν
[221]	μὲν γὰρ ἕτερον εἴπομεν. (Ξένος)	Δίχα	που νυνδὴ διείλομεν τὴν ἄγραν
[266]	ταῦτα δὴ πάλιν ἡ ποιητικὴ	διχῇ	διαιρεῖται. (Θεαίτητος) Λέγε ὅπῃ ἑκατέρα
[219]	ἄλογον τὸ μὴ οὐ τέμνειν	διχῇ.	(Θεαίτητος) Λέγε ὅπῃ. (Ξένος) Τὸ
[266]	μᾶλλον ἔμαθον, καὶ τίθημι δύο	διχῇ	ποιητικῆς εἴδει· θείαν μὲν καὶ
[227]	ἐπάκουε (πειρώμενος αὖ τὸ λεχθὲν	διχῇ	τέμνειν. (Θεαίτητος) Καθ' ὁποῖ' ἂν
[223]	Καὶ μὴν αὖ φήσομεν ἀγοραστικὴν	διχῇ	τέμνεσθαι. (Θεαίτητος) Πῇ; (Ξένος) Τὴν
[219]	δέ; Τὴν χειρωτικὴν ἆρ' οὐ	διχῇ	τμητέον; (Θεαίτητος) Πῇ; (Ξένος) Τὸ
[264]	(Ξένος) Πάλιν τοίνυν ἐπιχειρῶμεν, σχίζοντες	διχῇ	τὸ (προτεθὲν γένος, πορεύεσθαι κατὰ
[264]	ἦν ὁ σοφιστὴς τούτων πότερον,	διωμολογημένον	ἡμῖν ἐν τοῖς πρόσθεν ἦν.
[253]	συνημμένην, καὶ πολλὰς χωρὶς πάντῃ	διωρισμένας·	τοῦτο δ' (ἔστιν, ᾗ τε
[251]	ἂν οἷοί τε ὦμεν εὐπρεπέστατα	διωσόμεθα	οὕτως ἀμφοῖν ἅμα. (Θεαίτητος) Καλῶς.
[265]	ὄντα; ἢ τῷ τῶν πολλῶν	δόγματι	καὶ ῥήματι χρώμενοι- (Θεαίτητος) Ποίῳ
[253]	(Θεαίτητος) Πῶς γὰρ ἂν ἄλλῳ	δοίη	τις; (Ξένος) Τὸν μὲν δὴ
[235]	ἔτι μὴ περὶ ὅσωνπερ ἀντιλέγειν	δοκεῖ	δυνατὸς εἶναι, περὶ τοσούτων καὶ
[216]	τὰς ἔριδας ἐσπουδακότων. Καί μοι	δοκεῖ	θεὸς μὲν ἁνὴρ οὐδαμῶς εἶναι,
[242]	ὃ λέγεις. (Ξένος) Εὐκόλως μοι	δοκεῖ	Παρμενίδης ἡμῖν διειλέχθαι καὶ πᾶς
[246]	ἀδύνατον. Ἀλλ' ὧδέ μοι δεῖν	δοκεῖ	περὶ αὐτῶν δρᾶν. (Θεαίτητος) Πῶς;
[239]	αὐτὸς ἐπιχειροίην. (Ξένος) Ἀλλ' εἰ	δοκεῖ,	σὲ μὲν καὶ ἐμὲ χαίρειν
[249]	ὡσαύτως καὶ περὶ τὸ αὐτὸ	δοκεῖ	(σοι χωρὶς στάσεως γενέσθαι ποτ'
[229]	(Θεαίτητος) Οὐκοῦν χρὴ σκοπεῖν. (Ξένος)	Δοκεῖ	τοίνυν μοι καὶ τοῦτο ἔτι
[229]	(Ξένος) Τὸ μὴ κατειδότα τι	δοκεῖν	εἰδέναι· δι' οὗ κινδυνεύει πάντα
[236]	γὰρ φαίνεσθαι τοῦτο καὶ τὸ	δοκεῖν,	εἶναι δὲ μή, καὶ τὸ
[267]	Μῶν οὖν πάντες ἀποτυγχάνουσι τοῦ	δοκεῖν	εἶναι δίκαιοι μηδαμῶς ὄντες; ἢ
[234]	περὶ πάντων, ὥστε ποιεῖν ἀληθῆ	δοκεῖν	λέγεσθαι καὶ τὸν λέγοντα δὴ
[247]	ἀλλὰ τὴν μὲν ψυχὴν αὐτὴν	δοκεῖν	σφίσι σῶμά τι κεκτῆσθαι, φρόνησιν
[237]	τοῦτο, τὸ μὴ ὄν, τί	δοκοῦμεν	ἂν εἰς τί καὶ ἐπὶ
[223]	δή· τὸν γὰρ σοφιστήν μοι	δοκοῦμεν	ἀνηυρηκέναι. τοῦτ' οὖν ἔγωγε εἰπὼν
[258]	γε, ὦ ξένε, ἀληθέστατά μοι	δοκοῦμεν	εἰρηκέναι. (Ξένος) Μὴ τοίνυν ἡμᾶς
[249]	ἄρα, ὦ Θεαίτητε, ὥς μοι	δοκοῦμεν	νῦν αὐτοῦ γνώσεσθαι πέρι τὴν
[229]	(Θεαίτητος) Σκοπῶ. (Ξένος) Καί μοι	δοκοῦμεν	τῇδε ἄν πῃ τάχιστα εὑρεῖν.
[267]	πῃ, σφόδρα ἐπιχειροῦσιν πολλοὶ τὸ	δοκοῦν	σφίσιν τοῦτο ὡς ἐνὸν αὐτοῖς
[242]	(Θεαίτητος) Ποίαν δή; (Ξένος) Τὰ	δοκοῦντα	νῦν ἐναργῶς ἔχειν ἐπισκέψασθαι πρῶτον
[227]	κατὰ σμικρὰ πολλὰ καὶ γελοῖα	δοκοῦντα	ὀνόματα ἔσχεν. (Θεαίτητος) Μάλα γε.
[233]	ἐθέλουσιν; (Θεαίτητος) Καὶ μάλα. (Ξένος)	Δοκοῦσι	γὰρ οἶμαι πρὸς ταῦτα ἐπιστημόνως
[216]	κάτω βίον, καὶ τοῖς μὲν	δοκοῦσιν	εἶναι τοῦ μηδενὸς (τίμιοι) τοῖς
[229]	Ἀγνοίας γοῦν μέγα τί μοι	δοκῶ	καὶ χαλεπὸν ἀφωρισμένον ὁρᾶν εἶδος,
[242]	τις ἂν ἄρξαιτο παρακινδυνευτικοῦ λόγου;	δοκῶ	μὲν γὰρ τήνδ' ὦ παῖ,
[231]	ὁπόσα ἡμῖν ὁ σοφιστὴς πέφανται.	Δοκῶ	μὲν γάρ, τὸ πρῶτον ηὑρέθη
[221]	Θεαίτητε, δεῖν τοὔνομα λέγεσθαι; (Θεαίτητος)	Δοκῶ	μέν, ὅπερ ἄρτι προυθέμεθα δεῖν
[225]	εἰπεῖν. (Θεαίτητος) Οὐκοῦν χρή. (Ξένος)	Δοκῶ	μὴν τό γε δι' ἡδονὴν
[235]	οὖσα τυγχάνει, καταμαθεῖν οὐδέπω μοι	δοκῶ	νῦν δυνατὸς εἶναι. (Θεαίτητος) Σὺ
[230]	εἴξασί τινες αὖ λόγον ἑαυτοῖς	δόντες	ἡγήσασθαι πᾶσαν ἀκούσιον ἀμαθίαν εἶναι,
[264]	αὐτῆς πρὸς ἑαυτὴν ψυχῆς διάλογος,	(δόξα	δὲ διανοίας ἀποτελεύτησις, φαίνεται” δὲ
[240]	εἴπαιμεν; (Ξένος) Ψευδὴς δ' αὖ	δόξα	ἔσται τἀναντία τοῖς οὖσι δοξάζουσα,
[264]	οὖν ὅτι πρότερον ηὑρέθη ψευδὴς	δόξα	καὶ λόγος ἢ κατὰ τὴν
[260]	ὡς παντάπασιν οὐκ ἔστιν, ἐπειδὴ	δόξα	καὶ λόγος οὐ κοινωνεῖ τοῦ
[263]	δὲ δή; διάνοιά τε καὶ	δόξα	καὶ φαντασία, μῶν οὐκ ἤδη
[260]	ἀληθῆ πάντ' εἶναι, μειγνυμένου δὲ	δόξα	τε ψευδὴς γίγνεται καὶ λόγος·
[264]	μὲν λόγος, πέφανται δ' οὖσα	δόξα	ψευδής, ἐγχωρεῖ δὴ μιμήματα τῶν
[268]	ἐστιν, οἰόμενος εἰδέναι ταῦτα ἃ	δοξάζει·	τὸ δὲ θατέρου σχῆμα διὰ
[260]	τὸ γὰρ τὰ μὴ ὄντα	δοξάζειν	ἢ λέγειν, τοῦτ' ἔστι που
[236]	εἰπόντα χρὴ ψευδῆ λέγειν ἢ	δοξάζειν	ὄντως εἶναι, ~καὶ τοῦτο φθεγξάμενον
[240]	Λέγεις ἄρα τὰ μὴ ὄντα	δοξάζειν	τὴν ψευδῆ δόξαν; (Θεαίτητος) Ἀνάγκη.
[240]	ἀπατητικὴν αὐτοῦ, τότε πότερον ψευδῆ	δοξάζειν	τὴν ψυχὴν ἡμῶν φήσομεν ὑπὸ
[240]	μηδαμῶς εἶναι τὰ πάντως ὄντα	δοξάζεται;	(Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Καὶ τοῦτο
[267]	ἀρετῆς; ἆρ' οὐκ ἀγνοοῦντες μέν,	δοξάζοντες	δέ πῃ, σφόδρα ἐπιχειροῦσιν πολλοὶ
[265]	ἔπειτ' ἂν> χρόνον ἄλλως πως	δοξαζόντων	εἶναι, νῦν ἂν τῷ λόγῳ
[240]	δόξα ἔσται τἀναντία τοῖς οὖσι	δοξάζουσα,	ἢ πῶς; (Θεαίτητος) Οὕτως· τἀναντία.
[240]	μὴ εἶναι τὰ μὴ ὄντα	δοξάζουσαν,	ἤ πως εἶναι τὰ μηδαμῶς
[244]	τοῦτ' αὐτὸ ἡμᾶς, ἵνα μὴ	δοξάζωμεν	μανθάνειν μὲν τὰ λεγόμενα παρ'
[241]	τολμήσαντας εἰπεῖν ὡς ἔστιν (ἐν	δόξαις	τε καὶ κατὰ λόγους; τῷ
[261]	καὶ περὶ λόγον καὶ περὶ	δόξαν	ἀποδεῖξαι, καὶ μετὰ τοῦτο ἴσως
[260]	οὔ, καὶ λόγον δὴ καὶ	δόξαν	εἶναι τῶν οὐ μετεχόντων, ὥστε
[240]	μὴ ὄντα δοξάζειν τὴν ψευδῆ	δόξαν;	(Θεαίτητος) Ἀνάγκη. (Ξένος) Πότερον μὴ
[261]	(Ξένος) Λόγον δὴ πρῶτον καὶ	δόξαν,	καθάπερ ἐῤῥήθη νυνδή, λάβωμεν, ἵνα
[260]	ταῦτ' οὖν λόγον πρῶτον καὶ	δόξαν	καὶ φαντασίαν διερευνητέον ὅτι ποτ'
[229]	ὡς εἰπεῖν κατὰ τὴν ἀνθρωπίνην	δόξαν.	(Ξένος) Τί δέ; Περὶ σύμπασαν
[233]	τρόπον ποτὲ δυνατοὶ τοῖς νέοις	δόξαν	παρασκευάζειν ὡς εἰσὶ πάντα πάντων
[216]	σοφισταί, τοτὲ δ' ἔστιν οἷς	δόξαν	παράσχοιντ' ἂν ὡς παντάπασιν ἔχοντες
[230]	καταστήσας, τὰς τοῖς μαθήμασιν ἐμποδίους	δόξας	ἐξελών, καθαρὸν ἀποφήνῃ καὶ ταῦτα
[228]	(Ξένος) Τί δέ; Ἐν ψυχῇ	δόξας	ἐπιθυμίαις καὶ θυμὸν ἡδοναῖς καὶ
[230]	μηδέν· εἶθ' ἅτε πλανωμένων τὰς	δόξας	ῥᾳδίως ἐξετάζουσι, καὶ συνάγοντες δὴ
[234]	ὄντων, μεταβάλλειν τὰς τότε γενομένας	δόξας,	ὥστε σμικρὰ μὲν φαίνεσθαι τὰ
[233]	Πῶς γὰρ οὐκ ἀδύνατον; (Ξένος)	Δοξαστικὴν	ἄρα τινὰ περὶ πάντων ἐπιστήμην
[268]	τῆς ἐναντιοποιολογικῆς εἰρωνικοῦ μέρους τῆς	δοξαστικῆς	μιμητικόν, τοῦ φανταστικοῦ γένους ἀπὸ
[227]	ποῖόν τι λεχθὲν εὐπρεπέστατον εἶναι	δόξει·	μόνον ἐχέτω χωρὶς τῶν τῆς
[239]	ἑωρακώς. (Θεαίτητος) Τί δή; (Ξένος)	Δόξει	σοι μύειν ἢ παντάπασιν οὐκ
[243]	καὶ μετὰ τοῦτο σκεψόμεθ' (ἂν	δόξῃ,	περὶ δὲ τοῦ μεγίστου τε
[260]	τὸ μετὰ τοῦτο σκεπτέον εἰ	δόξῃ	τε καὶ λόγῳ μείγνυται. (Θεαίτητος)
[264]	ὃ λέγομεν σύμμειξις αἰσθήσεως καὶ	δόξης,	ἀνάγκη δὴ καὶ τούτων τῷ
[241]	περὶ λόγων ψευδῶν λέγων ἢ	δόξης,	εἴτε εἰδώλων εἴτε εἰκόνων εἴτε
[230]	(Ξένος) Τῷ τοι ταύτης τῆς	δόξης	ἐπὶ ἐκβολὴν ἄλλῳ τρόπῳ στέλλονται.
[264]	διάνοιαν ἐγγίγνηται μετὰ σιγῆς, πλὴν	δόξης	ἔχεις ὅτι προσείπῃς αὐτό; (Θεαίτητος)
[267]	διαγνώσεως ἕνεκα τὴν (μὲν μετὰ	δόξης	μίμησιν δοξομιμητικὴν προσείπωμεν, τὴν δὲ
[267]	(Θεαίτητος) Καὶ μάλα. (Ξένος) Τὸν	δοξομιμητὴν	δὴ σκοπώμεθα ὥσπερ σίδηρον, εἴτε
[267]	τὴν (μὲν μετὰ δόξης μίμησιν	δοξομιμητικὴν	προσείπωμεν, τὴν δὲ μετ' ἐπιστήμης
[223]	ἀνθρωποθηρίας, πιθανοθηρίας> ἰδιοθηρίας, (μισθαρνικῆς, νομισματοπωλικῆς,	δοξοπαιδευτικῆς,	νέων πλουσίων καὶ ἐνδόξων γιγνομένη
[231]	παιδευτικῆς ὁ περὶ τὴν μάταιον	δοξοσοφίαν	γιγνόμενος ἔλεγχος ἐν τῷ νῦν
[236]	τὰς οὔσας συμμετρίας ἀλλὰ τὰς	δοξούσας	εἶναι καλὰς τοῖς εἰδώλοις ἐναπεργάζονται;
[242]	διὰ ταῦτά σοι μανικὸς εἶναι	δόξω	παρὰ πόδα μεταβαλὼν ἐμαυτὸν ἄνω
[230]	περὶ αὑτοὺς μεγάλων καὶ σκληρῶν	δοξῶν	ἀπαλλάττονται πασῶν (τε) ἀπαλλαγῶν ἀκούειν
[231]	ὅμως δ' ἔθεμεν αὐτῷ συγχωρήσαντες	δοξῶν	ἐμποδίων μαθήμασιν περὶ ψυχὴν καθαρτὴν
[242]	(Θεαίτητος) Ὡς τοίνυν ἔμοιγε μηδαμῇ	δόξων	μηδὲν πλημμελεῖν, ἂν ἐπὶ τὸν
[218]	τὰ νῦν μοι διακελεύῃ. (Θεαίτητος)	Δρᾶ	τοίνυν, ὦ ξένε, οὕτω καὶ
[232]	πολλοῖς, ἆρ' ἱκανοὺς ποιοῦσι τοῦτο	δρᾶν;	(Θεαίτητος) Λέγεται γοῦν δὴ περὶ
[246]	μοι δεῖν δοκεῖ περὶ αὐτῶν	δρᾶν.	(Θεαίτητος) Πῶς; (Ξένος) Μάλιστα μέν,
[253]	ἢ τέχνης δεῖ τῷ μέλλοντι	δρᾶν	ἱκανῶς αὐτό; (Θεαίτητος) Τέχνης. (Ξένος)
[248]	παρῇ ἡ τοῦ πάσχειν ἢ	δρᾶν	καὶ πρὸς τὸ σμικρότατον δύναμις;
[233]	μηδ' ἀντιλέγειν, ἀλλὰ ποιεῖν καὶ	δρᾶν	μιᾷ τέχνῃ συνάπαντα ἐπίστασθαι πράγματα-
[253]	Οὐκοῦν ὅ γε τοῦτο δυνατὸς	δρᾶν	μίαν ἰδέαν διὰ πολλῶν, ἑνὸς
[235]	οἱ μιμούμενοί τι τοῦτ' ἐπιχειροῦσι	δρᾶν;	(Ξένος) Οὔκουν ὅσοι γε τῶν
[242]	ἐατέον, εἰ τοῦτό τις εἴργει	δρᾶν	ὄκνος. (Θεαίτητος) Ἀλλ' ἡμᾶς τοῦτό
[253]	δὴ τὰ μὲν ἐθέλει τοῦτο	δρᾶν,	τὰ δ' οὔ, σχεδὸν (οἷον
[237]	ὁδὸν ἄγε. (Ξένος) Ἀλλὰ χρὴ	δρᾶν	ταῦτα. καί μοι λέγε· τὸ
[241]	ὅρα δὴ (βουλεύεσθαι) τί χρὴ	δρᾶν	τοῦ σοφιστοῦ πέρι· τὰς γὰρ
[239]	ἕως δ' ἄν τινι δυναμένῳ	δρᾶν	τοῦτο ἐντυγχάνωμεν, μέχρι τούτου λέγωμεν
[250]	μὲν οὖν· καὶ πειράσομαί γε	δρᾶν	τοῦτο ἐρωτῶν σὲ καθάπερ ἐκείνους
[234]	λανθάνειν ὡς ὅτιπερ ἂν βουληθῇ	δρᾶν,	τοῦτο ἱκανώτατος ὢν ἀποτελεῖν ἔργῳ.
[261]	ὅ γ' ἀθυμῶν ἐν τούτοις	δράσειεν	ἂν ἐν ἄλλοις, ἢ μηδὲν
[246]	ταῖς χερσὶν ἀτεχνῶς πέτρας καὶ	δρῦς	περιλαμβάνοντες. Τῶν γὰρ τοιούτων ἐφαπτόμενοι
[233]	(Θεαίτητος) Πῶς γὰρ οὔ; (Ξένος)	Δρῶσι	δέ γε τοῦτο πρὸς ἅπαντα,
[255]	τοῦτο καὶ τὸ ὂν ὡς	δύ'	ἄττα ὀνόματα ἐφ' ἑνὶ γένει
[265]	οὖν. (Ξένος) Ποιητικῆς δὴ πρῶτον	δύ'	ἔστω μέρη. (Θεαίτητος) Ποίω; (Ξένος)
[235]	ἄρα κατὰ μέρη τῆς μιμητικῆς	δύηταί	πῃ, συνακολουθεῖν αὐτῷ διαιροῦντας ἀεὶ
[233]	τὸν ἐπιστάμενον αὐτὸς ἀνεπιστήμων ὢν	δύναιτ'	ἂν ὑγιές τι λέγων ἀντειπεῖν;
[236]	σοφιστὴν θετέον, οὐδὲ νῦν πω	δύναμαι	θεάσασθαι σαφῶς, (ἀλλ' ὄντως θαυμαστὸς
[254]	ὂν εἰ μὴ πάσῃ σαφηνείᾳ	δυνάμεθα	λαβεῖν, ἀλλ' οὖν λόγου γε
[227]	ἤρου, τί προσεροῦμεν ὄνομα συμπάσας	δυνάμεις	ὅσαι σῶμα εἴτε ἔμψυχον εἴτε
[261]	χρὴ τὸν καὶ σμικρόν τι	δυνάμενον	εἰς τὸ πρόσθεν ἀεὶ προϊέναι.
[239]	ἐῶμεν· ἕως δ' ἄν τινι	δυναμένῳ	δρᾶν τοῦτο ἐντυγχάνωμεν, μέχρι τούτου
[235]	ἐκφυγὸν ἐπεύξηται τὴν τῶν οὕτω	δυναμένων	μετιέναι καθ' ἕκαστά τε καὶ
[233]	ἂν εἴη τὸ τῆς σοφιστικῆς	δυνάμεως	θαῦμα; (Θεαίτητος) Τοῦ δὴ πέρι;
[254]	ἔπειτα κοινωνίας ἀλλήλων πῶς ἔχει	δυνάμεως,	ἵνα τό τε ὂν καὶ
[248]	μέτεστι τοῦ πάσχειν καὶ ποιεῖν	δυνάμεως,	πρὸς δὲ οὐσίαν τούτων οὐδετέρου
[248]	(Ξένος) Πάθημα ἢ ποίημα ἐκ	δυνάμεώς	τινος ἀπὸ τῶν πρὸς ἄλληλα
[248]	δὲ οὐσίαν τούτων οὐδετέρου τὴν	δύναμιν	ἁρμόττειν φασίν. (Θεαίτητος) Οὐκοῦν λέγουσί
[226]	Χρὴ γὰρ οὖν, καὶ κατὰ	δύναμίν	γε οὕτω ποιητέον, τοιόνδε τι
[236]	καλοῦ θέαν ἐοικέναι τῷ καλῷ,	δύναμιν	δὲ εἴ τις λάβοι τὰ
[247]	τὸ καὶ ὁποιανοῦν (τινα) κεκτημένον	δύναμιν	(εἴτ' εἰς τὸ ποιεῖν ἕτερον
[252]	δ' ἂν πάντα ἀλλήλοις ἐῶμεν	δύναμιν	ἔχειν ἐπικοινωνίας; (Θεαίτητος) Τοῦτο μὲν
[251]	βούλει, πρῶτον μηδενὶ μηδὲν μηδεμίαν	δύναμιν	ἔχειν κοινωνίας εἰς μηδέν. Οὐκοῦν
[219]	ἤ τινα ἄτεχνον, ἄλλην δὲ	δύναμιν	ἔχοντα θήσομεν; (Θεαίτητος) Ἥκιστά γε
[265]	ἀρχὰς λεχθέντα, πᾶσαν ἔφαμεν εἶναι	δύναμιν	ἥτις ἂν αἰτία γίγνηται τοῖς
[219]	εἶχεν εἰς τοῦτο τὴν αὑτῶν	δύναμιν.	(Θεαίτητος) Εἶχε γὰρ οὖν. (Ξένος)
[263]	φράζειν. ~(Θεαίτητος) Ταῦτ' ἔσται κατὰ	δύναμιν.	(Ξένος) Θεαίτητος κάθηται. μῶν μὴ
[244]	λεγόντων ἆρ' οὐ πευστέον εἰς	δύναμιν	τί ποτε λέγουσι τὸ ὄν;
[232]	πάντων πρὸς ἀμφισβήτησιν ἱκανή τις	δύναμις	ἔοικ' εἶναι; (Θεαίτητος) Φαίνεται γοῦν
[247]	ἔστιν οὐκ ἄλλο τι πλὴν	δύναμις.	(Θεαίτητος) Ἀλλ' ἐπείπερ αὐτοί γε
[248]	δρᾶν καὶ πρὸς τὸ σμικρότατον	δύναμις;	(Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος) Πρὸς δὴ
[239]	ἅτε νέος ὤν, ὅτι μάλιστα	δύνασαι	συντείνας πειράθητι, μήτε οὐσίαν μήτε
[230]	ἂν τῆς προσφερομένης τροφῆς ἀπολαύειν	δύνασθαι	σῶμα, πρὶν ἂν τὰ ἐμποδίζοντα
[253]	ἄττ' αὔτ' ἐστιν, ὥστε συμμείγνυσθαι	δυνατὰ	εἶναι, καὶ πάλιν ἐν ταῖς
[251]	πάντα εἰς ταὐτὸν συναγάγωμεν ὡς	δυνατὰ	ἐπικοινωνεῖν ἀλλήλοις; ἢ τὰ μέν,
[253]	Πᾶς οὖν οἶδεν ὁποῖα ὁποίοις	δυνατὰ	κοινωνεῖν, ἢ τέχνης δεῖ τῷ
[259]	εἴρηται, τὸ ταῦτα ἐάσαντα ὡς	δυνατὰ	τοῖς λεγομένοις οἷόν τ' εἶναι
[253]	(ἔστιν, ᾗ τε κοινωνεῖν ἕκαστα	δύναται	καὶ ὅπῃ μή, διακρίνειν κατὰ
[232]	αὐτὸ πρός τινα τέχνην οὐ	δύναται	κατιδεῖν ἐκεῖνο αὐτῆς εἰς ὃ
[247]	διατείνοιντ' ἂν πᾶν ὃ μὴ	δυνατοὶ	ταῖς χερσὶ συμπιέζειν εἰσίν, ὡς
[233]	(Ξένος) Καθ' ὅντινα τρόπον ποτὲ	δυνατοὶ	τοῖς νέοις δόξαν παρασκευάζειν ὡς
[238]	ὄντων ἆρά ποτε προσγίγνεσθαι φήσομεν	δυνατὸν	εἶναι; (Θεαίτητος) Καὶ πῶς; (Ξένος)
[234]	(Ξένος) Οὐκοῦν τόν γ' ὑπισχνούμενον	δυνατὸν	εἶναι μιᾷ τέχνῃ πάντα ποιεῖν
[250]	Ἐμοὶ μέν, ὦ ξένε, εἰ	δυνατὸν	εἰπεῖν, ἐν πλείονι φαινόμεθα. (Ξένος)
[268]	καὶ μακροῖς λόγοις πρὸς πλήθη	δυνατὸν	εἰρωνεύεσθαι καθορῶ, τὸν δὲ ἰδίᾳ
[232]	δὴ πρὸς θεῶν, ὦ παῖ,	δυνατὸν	ἡγῇ τοῦτο; τάχα γὰρ ἂν
[246]	(Ξένος) Μάλιστα μέν, εἴ πῃ	δυνατὸν	ἦν, ἔργῳ βελτίους αὐτοὺς ποιεῖν·
[233]	πάντα ἐπίστασθαί τινα ἀνθρώπων ἐστὶ	δυνατόν.	(Θεαίτητος) Μακάριον μεντἂν ἡμῶν, ὦ
[234]	τινα ἄλλην τέχνην, ᾗ αὖ	δυνατὸν	ὂν> (αὖ) τυγχάνει τοὺς νέους
[238]	Συννοεῖς οὖν ὡς οὔτε φθέγξασθαι	δυνατὸν	ὀρθῶς οὔτ' εἰπεῖν οὔτε διανοηθῆναι
[250]	νῦν ἐκτὸς τούτων ἀμφοτέρων ἀναπέφανται.	δυνατὸν	οὖν τοῦτο; (Θεαίτητος) Πάντων μὲν
[247]	(Ξένος) Ἀλλὰ μὴν τό γε	δυνατόν	τῳ παραγίγνεσθαι καὶ ἀπογίγνεσθαι πάντως
[253]	(Ξένος) Οὐκοῦν ὅ γε τοῦτο	δυνατὸς	δρᾶν μίαν ἰδέαν διὰ πολλῶν,
[235]	καταμαθεῖν οὐδέπω μοι δοκῶ νῦν	δυνατὸς	εἶναι. (Θεαίτητος) Σὺ δ' ἀλλ'
[235]	μὴ περὶ ὅσωνπερ ἀντιλέγειν δοκεῖ	δυνατὸς	εἶναι, περὶ τοσούτων καὶ τὰς
[234]	ὄντων ἀπεργαζόμενος τῇ γραφικῇ τέχνῃ	δυνατὸς	ἔσται τοὺς ἀνοήτους τῶν νέων
[232]	ἄλλους ὅτι ποιοῦσιν ἅπερ αὐτοὶ	δυνατούς;	(Θεαίτητος) Παντάπασί γε. (Ξένος) Τί
[226]	ταύτης αὖ δύο ἄν πῃ	δυνώμεθα	κατιδεῖν εἴδη. (Θεαίτητος) Ταχεῖαν ὡς
[251]	καὶ ἐὰν αὖ μηδέτερον ἰδεῖν	δυνώμεθα,	τὸν γοῦν λόγον ὅπῃπερ ἂν
[252]	(Ξένος) Καὶ μὴν τά γε	δύο	ἀδύνατον ηὑρέθη. (Θεαίτητος) Ναί. (Ξένος)
[226]	(Ξένος) Σκόπει δὴ ταύτης αὖ	δύο	ἄν πῃ δυνώμεθα κατιδεῖν εἴδη.
[229]	δῆλον ὅτι καὶ τὴν διδασκαλικὴν	δύο	ἀναγκάζει μόρια ἔχειν, ἓν ἐφ'
[266]	αἴσθησιν παρέχον εἶδος ἀπεργάζηται. (Θεαίτητος)	Δύο	γὰρ οὖν ἐστι ταῦτα θείας
[254]	τε ταὐτὸν καὶ θάτερον; πότερα	δύο	γένη τινὲ αὐτώ, τῶν μὲν
[266]	μὲν τὰ πρὸς ἡμῶν, ἀνθρώπεια,	δύο	δ' αὖ τὰ πρὸς θεῶν,
[242]	καὶ τροφὰς τῶν ἐκγόνων παρέχεται·	δύο	δὲ ἕτερος εἰπών, ὑγρὸν καὶ
[229]	γένος φατέον (εἶναι) ἢ πλείω,	δύο	δέ τινε αὐτῆς εἶναι μεγίστω;
[220]	οὐκ ἂν κατὰ μέγιστα μέρη	δύο	διέλοιμεν; (Θεαίτητος) Κατὰ ποῖα; (Ξένος)
[266]	Οὐκοῦν καὶ τἆλλα οὕτω κατὰ	δύο	διττὰ ἔργα τῆς ἡμετέρας αὖ
[266]	Νῦν μᾶλλον ἔμαθον, καὶ τίθημι	δύο	διχῇ ποιητικῆς εἴδει· θείαν μὲν
[223]	οὖν. (Ξένος) Τῆς τοίνυν ἀλλακτικῆς	δύο	εἴδη λέγωμεν, τὸ μὲν δωρητικόν,
[219]	(Ξένος) Κτητικῆς δὲ ἆρ' οὐ	δύο	εἴδη; τὸ μὲν ἑκόντων πρὸς
[228]	νυνδὴ λέξαντος ἠμφεγνόησά σου, τὸ	δύο	εἶναι γένη κακίας ἐν ψυχῇ,
[243]	ἂν ἀμφοτέρως ἕν, ἀλλ' οὐ	δύο	εἴτην. (Θεαίτητος) Ἀληθῆ λέγεις. (Ξένος)
[243]	ὑμῶν; πότερον τρίτον παρὰ τὰ	δύο	ἐκεῖνα, καὶ τρία τὸ πᾶν
[236]	γε. (Ξένος) Τούτω τοίνυν τὼ	δύο	ἔλεγον εἴδη τῆς εἰδωλοποιικῆς, εἰκαστικὴν
[243]	τρία τὸ πᾶν ἀλλὰ μὴ	δύο	ἔτι καθ' ὑμᾶς τιθῶμεν; οὐ
[217]	ἓν πάντα ταῦτα ἐνόμιζον ἢ	δύο,	ἢ καθάπερ τὰ ὀνόματα τρία,
[266]	καταριθμήσομεν αὐτὼ νῦν ἀναμφισβητήτως εἴδη	δύο;	(Θεαίτητος) Ναί. ~(Ξένος) Τὸ τοίνυν
[219]	γε τεχνῶν πασῶν σχεδὸν εἴδη	δύο.	(Θεαίτητος) Πῶς; (Ξένος) Γεωργία μὲν
[235]	(ἔγωγέ μοι καὶ νῦν φαίνομαι	δύο	καθορᾶν εἴδη τῆς μιμητικῆς· τὴν
[243]	γίγνεται πολλὰ ἢ ἓν ἢ	δύο,	καὶ θερμὸν αὖ ψυχρῷ συγκεραννύμενον,
[244]	τε τοὔνομα τοῦ πράγματος ἕτερον	δύο	λέγει πού τινε. (Θεαίτητος) Ναί.
[235]	καὶ δίελε ἡμῖν τίνε τὼ	δύο	λέγεις. (Ξένος) Μίαν μὲν τὴν
[244]	φίλοι, φήσομεν, κἂν οὕτω τὰ	δύο	λέγοιτ' ἂν σαφέστατα ἕν. (Θεαίτητος)
[222]	(Ξένος) Τῆς πεζῆς θήρας γίγνεσθον	δύο	μεγίστω τινὲ μέρει. (Θεαίτητος) Ποῖον
[227]	(Θεαίτητος) Ἀλλὰ μεμάθηκα, καὶ συγχωρῶ	δύο	μὲν εἴδη καθάρσεως, ἓν δὲ
[227]	(Θεαίτητος) Καὶ μάλα γε. (Ξένος)	Δύο	μὲν εἴδη κακίας περὶ ψυχὴν
[266]	οὕτω τὰ πάντα μέρη γίγνεται,	δύο	μὲν τὰ πρὸς ἡμῶν, ἀνθρώπεια,
[244]	(Θεαίτητος) Πῶς; (Ξένος) Τό τε	δύο	ὀνόματα ὁμολογεῖν εἶναι μηδὲν θέμενον
[228]	Οὐκοῦν ἔν γε σώματι περὶ	δύο	παθήματε τούτω δύο τέχνα τινὲ
[265]	κατὰ τοῦτον δὴ τὸν λόγον	δύο	ποιητικῆς γένη, τὸ μὲν ἀνθρώπινον
[228]	(Θεαίτητος) Ἔοικεν. (Ξένος) Ἔστι δὴ	δύο	ταῦτα, ὡς φαίνεται, κακῶν ἐν
[228]	σώματι περὶ δύο παθήματε τούτω	δύο	τέχνα τινὲ ἐγενέσθην; (Θεαίτητος) Τίνε
[264]	(Ξένος) Διειλόμεθα τῆς εἰδωλοποιικῆς εἴδη	δύο,	τὴν μὲν εἰκαστικήν, τὴν δὲ
[245]	φανεῖται τῷ τὸ ὂν εἴτε	δύο	τινὲ εἴτε ἓν μόνον εἶναι
[243]	θερμὸν καὶ ψυχρὸν ἤ τινε	δύο	τοιούτω τὰ πάντ' εἶναί φατε,
[254]	(Ξένος) Καὶ μὴν τώ γε	δύο	φαμὲν αὐτοῖν ἀμείκτω πρὸς ἀλλήλω.
[268]	αὖ τὸ γένος ἓν ἢ	δύο	φῶμεν; (Θεαίτητος) Ὅρα σύ. (Ξένος)
[254]	Οὐκοῦν αὐτῶν ἕκαστον τοῖν μὲν	δυοῖν	ἕτερόν ἐστιν, αὐτὸ δ' ἑαυτῷ
[243]	οὐ γάρ που τοῖν γε	δυοῖν	καλοῦντες θάτερον ὂν ἀμφότερα ὁμοίως
[244]	ἕν, ἐπὶ τῷ αὐτῷ προσχρώμενοι	δυοῖν	ὀνόμασιν, ἢ πῶς; (Θεαίτητος) Τίς
[265]	(Θεαίτητος) Ὀρθῶς. (Ξένος) Τέμνε δὴ	δυοῖν	οὔσαιν δίχα ἑκατέραν αὖθις. (Θεαίτητος)
[237]	σημεῖον εἶναι, τὸ δὲ τινὲ”	δυοῖν,	τὸ δὲ τινὲς” πολλῶν. (Θεαίτητος)
[228]	πλὴν τὸ τῆς ἀμετρίας πανταχοῦ	δυσειδὲς	ἐνὸν γένος; (Θεαίτητος) Οὐδαμῶς ἄλλο.
[261]	σοφιστὴν κατ' ἀρχὰς λεχθέν, ὅτι	δυσθήρευτον	εἴη τὸ γένος. φαίνεται γὰρ
[218]	νῷν οὕτω συμβουλεύω, χαλεπὸν καὶ	δυσθήρευτον	ἡγησαμένοις εἶναι τὸ τοῦ σοφιστοῦ
[257]	Οὐκοῦν δὴ καὶ ταῦτα οὐ	δυσχεραντέον,	ἐπείπερ ἔχει κοινωνίαν ἀλλήλοις ἡ
[256]	μὴ ταὐτὸν ὁμολογητέον καὶ οὐ	δυσχεραντέον.	οὐ γὰρ ὅταν εἴπωμεν αὐτὴν
[222]	πέρι; (Ξένος) Ὅτι τοῖς θηρευθεῖσι	δῶρα	προσεπιδιδόασιν. (Θεαίτητος) Ἀληθέστατα λέγεις. (Ξένος)
[219]	ἑκόντας μεταβλητικὸν ὂν διά τε	δωρεῶν	καὶ μισθώσεων καὶ ἀγοράσεων, τὸ
[223]	δύο εἴδη λέγωμεν, τὸ μὲν	δωρητικόν,	τὸ δὲ ἕτερον ἀγοραστικόν; (Θεαίτητος)
[222]	μὲν μισθαρνητικόν ἐστιν, τὸ δὲ	δωροφορικόν;	(Θεαίτητος) Οὐ μανθάνω. (Ξένος) Τῇ
[253]	τό γε διαλεκτικὸν οὐκ ἄλλῳ	δώσεις,	ὡς ἐγᾦμαι, πλὴν τῷ καθαρῶς