Livre, Chap.
[5, 478]	εἶναι ἐν δίκῃ προσαγορεύωμεν, τοῖς	μὲν	ἄκροις τὰ ἄκρα, τοῖς δὲ
[5, 477]	ἔνια διορίζομαι παρ’ ἐμαυτῷ τὰ	μὲν	ἄλλα εἶναι, τὰ δὲ ἄλλα·
[5, 456]	Τοῦ ὑπολαμβάνειν παρὰ σεαυτῷ τὸν	μὲν	ἀμείνω ἄνδρα, τὸν δὲ χείρω·
[5, 469]	στρατιῶται; Τὸ ποῖον δή; Πρῶτον	μὲν	ἀνδραποδισμοῦ πέρι, δοκεῖ δίκαιον Ελληνας
[5, 455]	ὁ δὲ χαλεπῶς; καὶ ὁ	μὲν	ἀπὸ βραχείας μαθήσεως ἐπὶ πολὺ
[5, 470]	ἀλλότριον. Καλῶς γε, ἔφη. Ελληνας	μὲν	ἄρα βαρβάροις καὶ βαρβάρους Ελλησι
[5, 467]	μὴ ἐπικίνδυνοι; Εἰκός, ἔφη. Εἰς	μὲν	ἄρα τὰς ἄξουσιν, εἰς δὲ
[5, 467]	διαφέρει πρὸς ὃ λέγεις. Τοῦτο	μὲν	ἄρα ὑπαρκτέον, θεωροὺς πολέμου τοὺς
[5, 461]	ἔκγονα, ταῦτα πάντα προσερεῖ τὰ	μὲν	ἄρρενα ὑεῖς, τὰ δὲ θήλεα
[5, 458]	ἐπιταττόμενα, τοὺς δὲ ἐπιτάξειν, τὰ	μὲν	αὐτοὺς πειθομένους τοῖς νόμοις, τὰ
[5, 467]	Οὐκοῦν, ἦν δ’ ἐγώ, πρῶτον	μὲν	αὐτῶν οἱ πατέρες, ὅσα ἄνθρωποι,
[5, 459]	παιδοποιίᾳ; Τὸ ποῖον; ἔφη. Πρῶτον	μὲν	αὐτῶν τούτων, καίπερ ὄντων γενναίων,
[5, 468]	Καλῶς, ἦν δ’ ἐγώ. ὅτι	μὲν	γὰρ ἀγαθῷ ὄντι γάμοι τε
[5, 473]	οὐκ ἀγαπήσεις τούτων τυγχάνων; ἐγὼ	μὲν	γὰρ ἂν ἀγαπῴην. Καὶ γὰρ
[5, 450]	δ’ ἐγώ, τοὐναντίον ποιεῖς. πιστεύοντος	μὲν	γὰρ ἐμοῦ ἐμοὶ εἰδέναι ἃ
[5, 464]	ἂν εἶεν ἐν αὐτοῖς· ἥλιξι	μὲν	γὰρ ἥλικας ἀμύνεσθαι καλὸν καὶ
[5, 460]	εἴτε γυναικῶν εἴτε ἀμφότερα κοιναὶ	μὲν	γάρ που καὶ ἀρχαὶ γυναιξί
[5, 466]	εἰπὼν ᾗ ἔμελλον ὑπολήψεσθαι. (Περὶ	μὲν	γὰρ τῶν ἐν τῷ πολέμῳ
[5, 469]	γένους τελευτήσωσιν, ~ὡς ἄρα (οἱ	μὲν	δαίμονες ἁγνοὶ ἐπιχθόνιοι τελέθουσιν, ἐσθλοί,
[5, 465]	τροφὴν οἰκετῶν ἀναγκαίαν ἴσχουσι, τὰ	μὲν	δανειζόμενοι, τὰ δ’ ἐξαρνούμενοι, τὰ
[5, 456]	λέγοιμεν; Ην γάρ. Καὶ ὅτι	μὲν	δὴ δυνατά, διωμολόγηται; Ναί. Οτι
[5, 459]	ἀνθρώπων γένος ὡσαύτως ἔχει. (Αλλὰ	μὲν	δὴ ἔχει, ἔφη· ἀλλὰ τί
[5, 464]	γυναικῶν. Καὶ μάλ’ ἔφη. Καὶ	μὲν	δὴ καὶ τοῖς πρόσθεν γε
[5, 461]	Ορθότατα, ἦ δ’ ὅς. Η	μὲν	δὴ κοινωνία, ὦ Γλαύκων, αὕτη
[5, 473]	ἢ οὔ; Ομολογῶ, ἔφη. Τοῦτο	μὲν	δὴ μὴ ἀνάγκαζέ με, οἷα
[5, 477]	τι ἢ δόξα ἐστίν. Αλλὰ	μὲν	δὴ ὀλίγον γε πρότερον ὡμολόγεις
[5, 463]	καὶ ἐν ταύτῃ; Εστι. Πολίτας	μὲν	δὴ πάντες οὗτοι ἀλλήλους προσεροῦσι;
[5, 460]	τε καὶ ἀνδράσιν Ναί. (Τὰ	μὲν	δὴ τῶν ἀγαθῶν, δοκῶ, λαβοῦσαι
[5, 458]	τούτοις ἐπίκουροι κατὰ ταὐτά, τοὺς	μὲν	ἐθελήσειν ποιεῖν τὰ ἐπιταττόμενα, τοὺς
[5, 464]	αὐτὸ ἀλλ’ ἄλλον ἄλλο, τὸν	μὲν	εἰς τὴν ἑαυτοῦ οἰκίαν ἕλκοντα
[5, 470]	τρόπου λέγω. φημὶ γὰρ τὸ	μὲν	Ελληνικὸν γένος αὐτὸ αὑτῷ οἰκεῖον
[5, 476]	πέρι ὁ αὐτὸς λόγος, αὐτὸ	μὲν	ἓν ἕκαστον εἶναι, τῇ δὲ
[5, 473]	τρόπον τῆς πολιτείας πόλις, μάλιστα	μὲν	ἑνός, εἰ δὲ μή, δυοῖν,
[5, 453]	θαυμάσιε, πρὸς ταῦτ’ ἀπολογεῖσθαι; Ως	μὲν	ἐξαίφνης, ἔφη, οὐ πάνυ ῥᾴδιον·
[5, 468]	τε καὶ εὐδοκιμήσαντα οὐ πρῶτον	μὲν	ἐπὶ στρατιᾶς ὑπὸ τῶν συστρατευομένων
[5, 477]	αὐτῶν δύναμιν ἐκάλεσα, καὶ τὴν	μὲν	ἐπὶ τῷ αὐτῷ τεταγμένην καὶ
[5, 477]	τὴν αὑτῆς. Οὕτω. Οὐκοῦν ἐπιστήμη	μὲν	ἐπὶ τῷ ὄντι πέφυκε, γνῶναι
[5, 458]	καὶ αὐτὸς μαλθακίζομαι, καὶ ἐκεῖνα	μὲν	ἐπιθυμῶ ἀναβαλέσθαι καὶ ὕστερον ἐπισκέψασθαι,
[5, 455]	ἀποκρίνου· ἆρα οὕτως ἔλεγες τὸν	μὲν	εὐφυῆ πρός τι εἶναι, τὸν
[5, 449]	δὴ ταύτας; ἔφη. Καὶ ἐγὼ	μὲν	ᾖα τὰς ἐφεξῆς ἐρῶν, ὥς
[5, 467]	ἐγώ, λέγεις. ἀλλὰ σὺ πρῶτον	μὲν	ἡγῇ παρασκευαστέον τὸ μή ποτε
[5, 462]	μίαν; Οὐκ ἔχομεν. Οὐκοῦν ἡ	μὲν	ἡδονῆς τε καὶ λύπης κοινωνία
[5, 450]	βίος νοῦν ἔχουσιν. ἀλλὰ τὸ	μὲν	ἡμέτερον ἔα· σὺ δὲ περὶ
[5, 456]	φυλακικὴν γυναῖκα γενέσθαι, οὐκ ἄλλη	μὲν	ἡμῖν ἄνδρας ποιήσει παιδεία, ἄλλη
[5, 454]	τούτῳ φαίνηται διαφέρειν, τῷ τὸ	μὲν	θῆλυ τίκτειν, (τὸ δὲ ἄρρεν
[5, 454]	τεῖνον τὰ ἐπιτηδεύματα; οἷον ἰατρικὸν	μὲν	καὶ ἰατρικὴν τὴν ψυχὴν (ὄντα)
[5, 479]	ἀποκρινέσθω (ὁ χρηστὸς ὃς αὐτὸ	μὲν	καλὸν καὶ ἰδέαν τινὰ αὐτοῦ
[5, 479]	αὐτοῦ κάλλους μηδεμίαν ἡγεῖται ἀεὶ	μὲν	κατὰ ταὐτὰ ὡσαύτως ἔχουσαν, πολλὰ
[5, 452]	ὅτε ἤρχοντο τῶν γυμνασίων πρῶτοι	μὲν	Κρῆτες, ἔπειτα Λακεδαιμόνιοι, (ἐξῆν τοῖς
[5, 475]	ἐν φιλοσόφοις τιθέναι, οἳ πρὸς	μὲν	λόγους καὶ τοιαύτην διατριβὴν ἑκόντες
[5, 458]	δὴ ταῦτα, ὦ Γλαύκων, ἀτάκτως	μὲν	μείγνυσθαι ἀλλήλοις ἢ ἄλλο ὁτιοῦν
[5, 455]	ἀμφοῖν τοῖν ζῴοιν, καὶ πάντων	μὲν	μετέχει γυνὴ ἐπιτηδευμάτων κατὰ (φύσιν,
[5, 461]	ἤδη πάντα διακελευσάμενοι προθυμεῖσθαι μάλιστα	μὲν	μηδ’ εἰς φῶς ἐκφέρειν κύημα
[5, 453]	εἰς ἕν, ἢ εἰς τὰ	μὲν	οἵα τε, εἰς δὲ τὰ
[5, 470]	λέγω δὲ τὰ δύο τὸ	μὲν	οἰκεῖον καὶ συγγενές, τὸ δὲ
[5, 463]	Καὶ πολλούς γε. Οὐκοῦν τὸν	μὲν	οἰκεῖον ὡς ἑαυτοῦ νομίζει τε
[5, 451]	τἆλλα κοινῇ πράττειν, ἢ τὰς	μὲν	οἰκουρεῖν ἔνδον ὡς ἀδυνάτους διὰ
[5, 449]	ἔλεγεν ἄττα προσκεκυφώς, ὧν ἄλλο	μὲν	οὐδὲν κατηκούσαμεν, τόδε δέ· Αφήσομεν
[5, 480]	ἀλλ’ οὐ φιλοδόξους κλητέον; Παντάπασι	μὲν	οὖν.
[5, 477]	τι τυγχάνει ὂν τοιοῦτον; Πάνυ	μὲν	οὖν. Αρ’ οὖν λέγομέν τι
[5, 469]	ἀλεξίκακοι, φύλακες μερόπων ἀνθρώπων; Πεισόμεθα	μὲν	οὖν. Διαπυθόμενοι ἄρα τοῦ θεοῦ
[5, 462]	τοῦ ἀλλοτρίου κατὰ ταὐτά; Κομιδῇ	μὲν	οὖν. Εν ᾗτινι δὴ πόλει
[5, 471]	ὡς διαλλαγησόμενοι ἄρα διοίσονται; Πάνυ	μὲν	οὖν. Εὐμενῶς δὴ σωφρονιοῦσιν, οὐκ
[5, 452]	ἢ τὸν τοῦ ἀγαθοῦ. Παντάπασι	μὲν	οὖν, ἔφη. Αρ’ οὖν οὐ
[5, 473]	καὶ σμικροτάτων τὴν δύναμιν. (Παντάπασι	μὲν	οὖν, ἔφη. Ενὸς μὲν τοίνυν,
[5, 462]	παραπλησίως χαίρωσι καὶ λυπῶνται; Παντάπασι	μὲν	οὖν, ἔφη. Η δέ γε
[5, 469]	ἄλλοις Ελλησιν οὕτω συμβουλεύειν; Πάνυ	μὲν	οὖν, ἔφη· μᾶλλόν γ’ ἂν
[5, 464]	τε καὶ ἡδονῆς εἶναι; Κομιδῇ	μὲν	οὖν, ἔφη. Τί δέ; δίκαι
[5, 454]	τείνει ἐν τῷ παρόντι; (Παντάπασι	μὲν	οὖν, ἦν δ’ ἐγώ· κινδυνεύομεν
[5, 456]	τῶν φυλακικῶν φύσιν ἐξελεξάμεθα; Τοιαύτην	μὲν	οὖν. Καὶ γυναικὸς ἄρα καὶ
[5, 464]	παίδων κοινωνία τοῖς φύλαξιν; Πολὺ	μὲν	οὖν μάλιστα, ἔφη. (Αλλὰ μὴν
[5, 456]	τε καὶ γυμναστικὴν ἀποδιδόναι. Παντάπασιν	μὲν	οὖν. Οὐκ ἄρα ἀδύνατά γε
[5, 478]	ἂν εἴη τούτοιν δόξα. Κομιδῇ	μὲν	οὖν. Οὐκοῦν ἔφαμεν ἐν τοῖς
[5, 453]	γε νεῖ οὐδὲν ἧττον. Πάνυ	μὲν	οὖν. Οὐκοῦν καὶ ἡμῖν νευστέον
[5, 465]	μείζους ἂν ἴοι στάσεις. Πάνυ	μὲν	οὖν. Πρεσβυτέρῳ μὴν νεωτέρων πάντων
[5, 458]	ἂν ἱεροὶ οἱ ὠφελιμώτατοι. Παντάπασι	μὲν	οὖν. ~(Πῶς οὖν δὴ ὠφελιμώτατοι
[5, 470]	δὲ ἀλλότριον καὶ ὀθνεῖον. ἐπὶ	μὲν	οὖν τῇ τοῦ οἰκείου ἔχθρᾳ
[5, 476]	δὲ δόξαν ὡς δοξάζοντος; Πάνυ	μὲν	οὖν. Τί οὖν ἐὰν ἡμῖν
[5, 468]	δεῖ καθιστάναι ἢ γεωργόν; Πάνυ	μὲν	οὖν. Τὸν δὲ ζῶντα εἰς
[5, 475]	ὅλως τιμῆς ἐπιθυμηταὶ ὄντες. Κομιδῇ	μὲν	οὖν. Τοῦτο δὴ φάθι ἢ
[5, 457]	τὸ δὲ βλαβερὸν αἰσχρόν. Παντάπασι	μὲν	οὖν. Τοῦτο μὲν τοίνυν ἓν
[5, 476]	ἦν δ’ ἐγώ, διαιρῶ, χωρὶς	μὲν	οὓς νυνδὴ ἔλεγες φιλοθεάμονάς τε
[5, 477]	εἰ πλεοναχῇ σκοποῖμεν, ὅτι τὸ	μὲν	παντελῶς ὂν παντελῶς γνωστόν, μὴ
[5, 462]	τοιούτων ἰδίωσις διαλύει, ὅταν οἱ	μὲν	περιαλγεῖς, οἱ δὲ περιχαρεῖς γίγνωνται
[5, 476]	(Καὶ μάλα. Ο οὖν καλὰ	μὲν	πράγματα νομίζων, αὐτὸ δὲ κάλλος
[5, 454]	τὸ τῶν γυναικῶν γένος, ἐὰν	μὲν	πρὸς τέχνην τινὰ ἢ ἄλλο
[5, 474]	τις ἀμύνεσθαι, ἐνδεικνύμενος (ὅτι τοῖς	μὲν	προσήκει φύσει ἅπτεσθαί τε φιλοσοφίας
[5, 455]	δὲ ἀφυῆ, ἐν ᾧ ὁ	μὲν	ῥᾳδίως τι μανθάνοι, ὁ δὲ
[5, 459]	ἰατρὸν δέ που μὴ δεομένοις	μὲν	σώμασι φαρμάκων, ἀλλὰ διαίτῃ ἐθελόντων
[5, 459]	ταῖς φαυλοτάταις τοὐναντίον, καὶ τῶν	μὲν	τὰ ἔκγονα τρέφειν, (τῶν δὲ
[5, 455]	ἃ ἔμαθε σῴζοιτο; καὶ τῷ	μὲν	τὰ τοῦ σώματος ἱκανῶς ὑπηρετοῖ
[5, 463]	δῆμος τοὺς ἄρχοντας προσαγορεύει; Εν	μὲν	ταῖς πολλαῖς δεσπότας, ἐν δὲ
[5, 457]	ὡς οὐ μέγιστον ἀγαθὸν κοινὰς	μὲν	τὰς γυναῖκας εἶναι, κοινοὺς δὲ
[5, 480]	ἀσπάζεσθαί τε καὶ φιλεῖν τούτους	μὲν	ταῦτα (φήσομεν ἐφ’ οἷς γνῶσίς
[5, 476]	μάλα, ἔφη, ὕπαρ. Οὐκοῦν τούτου	μὲν	τὴν διάνοιαν ὡς γιγνώσκοντος γνώμην
[5, 462]	ἆρα ἃ νυνδὴ διήλθομεν εἰς	μὲν	τὸ τοῦ ἀγαθοῦ ἴχνος ἡμῖν
[5, 472]	Οὐκοῦν, ἦν δ’ ἐγώ, πρῶτον	μὲν	τόδε χρὴ ἀναμνησθῆναι, ὅτι ἡμεῖς
[5, 472]	ἐλέγετο; Οὐ δῆτα, ἔφη. Τὸ	μὲν	τοίνυν ἀληθές, ἦν δ’ ἐγώ,
[5, 457]	αἰσχρόν. Παντάπασι μὲν οὖν. Τοῦτο	μὲν	τοίνυν ἓν ὥσπερ κῦμα φῶμεν
[5, 470]	ἀποφαινομένου ἡδέως ἂν ἀκούσαιμι. Εμοὶ	μὲν	τοίνυν, ἦν δ’ ἐγώ, δοκεῖ
[5, 473]	(Παντάπασι μὲν οὖν, ἔφη. Ενὸς	μὲν	τοίνυν, ἦν δ’ ἐγώ, μεταβαλόντος
[5, 458]	ἐκείνοις ἐπιτρέψωμεν. Εἰκός, ἔφη. Σὺ	μὲν	τοίνυν, ἦν δ’ ἐγώ, ὁ
[5, 449]	~Πολιτεία Ε. ~(Αγαθὴν	μὲν	τοίνυν τὴν τοιαύτην πόλιν τε
[5, 469]	καλῶς ἔχει; ἢ οὐ πρόφασιν	(μὲν	τοῖς δειλοῖς ἔχει μὴ πρὸς
[5, 452]	ἔφη. Αρ’ οὖν οὐ πρῶτον	μὲν	τοῦτο περὶ αὐτῶν ἀνομολογητέον, εἰ
[5, 477]	μηδαμῇ ὄντος; Μεταξύ. Οὐκοῦν ἐπὶ	μὲν	τῷ ὄντι γνῶσις ἦν, ἀγνωσία
[5, 455]	ἂν καὶ ἄλλος, ὅτι ἐν	μὲν	τῷ παραχρῆμα ἱκανῶς εἰπεῖν οὐ
[5, 468]	εὐδοκιμήσας τελευτήσῃ ἆρ’ οὐ πρῶτον	μὲν	φήσομεν τοῦ χρυσοῦ γένους εἶναι;
[5, 475]	φήσομεν; Οὐδαμῶς, εἶπον, ἀλλ’ ὁμοίους	μὲν	φιλοσόφοις. Τοὺς δὲ ἀληθινούς, ἔφη,
[5, 474]	ἐὰν ὀρθῶς λέγηται, οὐ τὸ	μὲν	φιλοῦντα ἐκείνου, τὸ δὲ μή,
[5, 470]	ὅταν τι τοιοῦτον δρῶσιν, φύσει	μὲν	φίλους εἶναι, νοσεῖν δ’ ἐν
[5, 466]	αὖθις σκεψοίμεθα, νῦν δὲ τοὺς	μὲν	φύλακας φύλακας ποιοῖμεν, τὴν δὲ
[5, 465]	δέος τε καὶ αἰδώς, αἰδὼς	μὲν	ὡς (γονέων μὴ ἅπτεσθαι εἴργουσα,
[5, 463]	ἔχει προσειπεῖν τῶν συναρχόντων τὸν	μὲν	ὡς οἰκεῖον, τὸν δ’ ὡς
[5, 465]	πάσχοντι τοὺς ἄλλους βοηθεῖν, τοὺς	μὲν	ὡς ὑεῖς, τοὺς δὲ ὡς
[5, 457]	λέγεται καὶ λελέξεται, ὅτι τὸ	μὲν	ὠφέλιμον καλόν, τὸ δὲ βλαβερὸν

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 1/03/2006