Livre, Chap.
[5, 461]	οὔτε ὅσιον οὔτε δίκαιον φήσομεν	τὸ	ἁμάρτημα, ὡς παῖδα φιτύοντος τῇ
[5, 478]	ἂν ἡμῖν εὑρεῖν, ὡς ἔοικε,	τὸ	ἀμφοτέρων μετέχον, τοῦ εἶναί τε
[5, 461]	εἰς τὸ κάτω καὶ ἐπὶ	τὸ	ἄνω, καὶ ταῦτά γ’ ἤδη
[5, 466]	ὁρμήσει (αὐτὸν διὰ δύναμιν ἐπὶ	τὸ	ἅπαντα τὰ ἐν τῇ πόλει
[5, 460]	τὴν ὀξυτάτην δρόμου ἀκμὴν παρῇ,	τὸ	ἀπὸ τούτου γεννᾶν τῇ πόλει
[5, 452]	Αλλ’ ἐπειδὴ οἶμαι χρωμένοις ἄμεινον	τὸ	ἀποδύεσθαι τοῦ συγκαλύπτειν πάντα τὰ
[5, 466]	φύσιν τὴν τοῦ θήλεος πρὸς	τὸ	ἄρρεν, ᾗ πεφύκατον πρὸς ἀλλήλω
[5, 460]	πᾶσαν μηχανὴν (μηχανώμενοι ὅπως μηδεμία	τὸ	αὑτῆς αἰσθήσεται, καὶ ἄλλας γάλα
[5, 464]	πόλιν τὸ ἐμὸν ὀνομάζοντας μὴ	τὸ	αὐτὸ ἀλλ’ ἄλλον ἄλλο, τὸν
[5, 477]	ἐπὶ τῷ αὐτῷ τεταγμένην καὶ	τὸ	αὐτὸ ἀπεργαζομένην τὴν αὐτὴν καλῶ,
[5, 477]	ὀλίγον γε πρότερον ὡμολόγεις μὴ	τὸ	αὐτὸ εἶναι ἐπιστήμην τε καὶ
[5, 478]	ἔσται γνωστόν τε καὶ δοξαστὸν	τὸ	αὐτό; ἢ ἀδύνατον; Αδύνατον, ἔφη,
[5, 462]	ᾗτινι δὴ πόλει πλεῖστοι ἐπὶ	τὸ	αὐτὸ κατὰ ταὐτὰ τοῦτο λέγουσι
[5, 464]	δόγματι τοῦ οἰκείου πέρι ἐπὶ	τὸ	αὐτὸ τείνοντας πάντας εἰς τὸ
[5, 453]	κατὰ φύσιν ἕκαστον ἕνα ἓν	τὸ	αὑτοῦ πράττειν. Ωμολογήσαμεν οἶμαι· πῶς
[5, 467]	οὕτω γὰρ κάλλιστά τε θεάσονται	τὸ	αὑτῶν ἔργον, καὶ ἀσφαλέστατα, ἄν
[5, 455]	ἐν ἅπασιν ὡς ἔπος εἰπεῖν	τὸ	γένος τοῦ γένους. γυναῖκες μέντοι
[5, 460]	πρέπει. Εἴπερ μέλλει, ἔφη, καθαρὸν	τὸ	γένος τῶν φυλάκων ἔσεσθαι. Οὐκοῦν
[5, 472]	κάλλιστος ἄνθρωπος καὶ πάντα εἰς	τὸ	γράμμα ἱκανῶς ἀποδοὺς μὴ ἔχῃ
[5, 474]	ἐπαινεθήσεται ὑφ’ ὑμῶν, τοῦ δὲ	τὸ	γρυπὸν βασιλικόν φατε εἶναι, τὸν
[5, 451]	μετὰ ἀνδρεῖον δρᾶμα παντελῶς διαπερανθὲν	τὸ	γυναικεῖον αὖ περαίνειν, ἄλλως τε
[5, 455]	ἐν οἷς δή τι δοκεῖ	τὸ	γυναικεῖον γένος εἶναι, οὗ καὶ
[5, 460]	Πρέπει γάρ, ἦν δ’ ἐγώ.	τὸ	δ’ ἐφεξῆς διέλθωμεν ὃ προυθέμεθα.
[5, 470]	τὸ μὲν οἰκεῖον καὶ συγγενές,	τὸ	δὲ ἀλλότριον καὶ ὀθνεῖον. ἐπὶ
[5, 454]	τῷ τὸ μὲν θῆλυ τίκτειν,	(τὸ	δὲ ἄρρεν ὀχεύειν, οὐδέν τί
[5, 457]	ὅτι τὸ μὲν ὠφέλιμον καλόν,	τὸ	δὲ βλαβερὸν αἰσχρόν. Παντάπασι μὲν
[5, 474]	οὐ τὸ μὲν φιλοῦντα ἐκείνου,	τὸ	δὲ μή, ἀλλὰ πᾶν στέργοντα;
[5, 455]	πολλῶν ἀνδρῶν βελτίους εἰς πολλά·	τὸ	δὲ ὅλον ἔχει ὡς σὺ
[5, 460]	ποιηταῖς πρέποντες τοῖς γιγνομένοις γάμοις·	τὸ	δὲ πλῆθος τῶν γάμων ἐπὶ
[5, 479]	καὶ πολλὰ δίκαια, αὐτὸ δὲ	τὸ	δίκαιον μή, καὶ πάντα οὕτω,
[5, 469]	ἢ μηδ’ ἄλλῃ ἐπιτρέπειν κατὰ	τὸ	δυνατὸν καὶ τοῦτο ἐθίζειν, τοῦ
[5, 473]	ποτε πρότερον φυῇ τε εἰς	τὸ	δυνατὸν καὶ φῶς ἡλίου ἴδῃ,
[5, 466]	κύνας, καὶ πάντα πάντῃ κατὰ	τὸ	δυνατὸν κοινωνεῖν, καὶ ταῦτα πραττούσας
[5, 460]	μεγάλη ἡμῖν ἡ πόλις κατὰ	τὸ	δυνατὸν μήτε σμικρὰ γίγνηται. Ορθῶς,
[5, 464]	τὸ αὐτὸ τείνοντας πάντας εἰς	τὸ	δυνατὸν ὁμοπαθεῖς λύπης τε καὶ
[5, 452]	ἔφη. Ισως δή, εἶπον, παρὰ	τὸ	ἔθος γελοῖα ἂν φαίνοιτο πολλὰ
[5, 477]	ἄρα μανθάνεις ὃ βούλομαι λέγειν	τὸ	εἶδος. Αλλὰ μανθάνω, ἔφη. Ακουσον
[5, 454]	ἑτέραν φύσιν ἐτιθέμεθα, ἀλλ’ ἐκεῖνο	τὸ	εἶδος τῆς ἀλλοιώσεώς τε καὶ
[5, 453]	ἂν κάλλιστά τις ἀρχόμενος ὡς	τὸ	εἰκὸς καὶ κάλλιστα τελευτήσειεν; Πολύ
[5, 465]	ἐπιχειρήσει ποτὲ οὔτε τύπτειν, ὡς	τὸ	εἰκός. οἶμαι δ’ οὐδὲ ἄλλως
[5, 449]	ἔφη, καὶ εἶδος ὅλον οὐ	τὸ	ἐλάχιστον ἐκκλέπτειν τοῦ λόγου ἵνα
[5, 463]	ἐλέγομεν τὸ ῥῆμα, τὸ ὅτι	τὸ	ἐμὸν εὖ πράττει ἢ ὅτι
[5, 462]	αὐτὸ κατὰ ταὐτὰ τοῦτο λέγουσι	τὸ	ἐμὸν καὶ τὸ οὐκ ἐμόν,
[5, 463]	ἐμὸν εὖ πράττει ἢ ὅτι	τὸ	ἐμὸν κακῶς. Αληθέστατα αὖ, ἦ
[5, 464]	ποιεῖ μὴ διασπᾶν τὴν πόλιν	τὸ	ἐμὸν ὀνομάζοντας μὴ τὸ αὐτὸ
[5, 452]	πάντα τὰ τοιαῦτα ἐφάνη, καὶ	τὸ	ἐν τοῖς ὀφθαλμοῖς δὴ γελοῖον
[5, 471]	πατέρας, ὑεῖς· εἰ δὲ καὶ	τὸ	θῆλυ συστρατεύοιτο, εἴτε καὶ ἐν
[5, 452]	γελοῖον ἄλλο τι ἡγεῖται ἢ	τὸ	κακόν, καὶ ὁ γελωτοποιεῖν ἐπιχειρῶν
[5, 476]	Οἱ δὲ δὴ ἐπ’ αὐτὸ	τὸ	καλὸν δυνατοὶ ἰέναι τε καὶ
[5, 479]	πολλὰ καλὰ θεωμένους, αὐτὸ δὲ	τὸ	καλὸν μὴ ὁρῶντας μηδ’ ἄλλῳ
[5, 480]	τε καὶ θεᾶσθαι, αὐτὸ δὲ	τὸ	καλὸν οὐδ’ ἀνέχεσθαι ὥς τι
[5, 479]	οὐδαμῇ ἀνεχόμενος ἄν τις ἓν	τὸ	καλὸν φῇ εἶναι καὶ δίκαιον
[5, 453]	καὶ ἔργον ἑκατέρῳ προσήκει προστάττειν	(τὸ	κατὰ τὴν αὑτοῦ φύσιν; Τί
[5, 461]	πατρὶ καὶ τοῖς τούτων εἰς	τὸ	κάτω καὶ ἐπὶ τὸ ἄνω,
[5, 451]	δικαίων νομίμων πέρι. τοῦτο οὖν	τὸ	κινδύνευμα κινδυνεύειν ἐν ἐχθροῖς κρεῖττον
[5, 461]	τούτων ἐάντε νεώτερος τῶν εἰς	τὸ	κοινὸν γεννήσεων ἅψηται, οὔτε ὅσιον
[5, 454]	μὴ δύνασθαι κατ’ εἴδη διαιρούμενοι	τὸ	λεγόμενον ἐπισκοπεῖν, ἀλλὰ κατ’ αὐτὸ
[5, 479]	(φανήσεται, οὔτε φανότερα ὄντος πρὸς	τὸ	μᾶλλον εἶναι. Αληθέστατα, ἔφη. Ηὑρήκαμεν
[5, 479]	που σκοτωδέστερα μὴ ὄντος πρὸς	τὸ	μᾶλλον μὴ εἶναι (φανήσεται, οὔτε
[5, 475]	μαθήματος γεύεσθαι καὶ ἁσμένως ἐπὶ	τὸ	μανθάνειν ἰόντα καὶ ἀπλήστως ἔχοντα,
[5, 462]	ἐρέσθαι ἡμᾶς αὐτοὺς τί ποτε	τὸ	μέγιστον ἀγαθὸν ἔχομεν εἰπεῖν εἰς
[5, 472]	τὼ δύο κύματε ἐκφυγόντι νῦν	τὸ	μέγιστον καὶ χαλεπώτατον τῆς τρικυμίας
[5, 453]	κολυμβήθραν μικρὰν ἐμπέσῃ ἄντε εἰς	τὸ	μέγιστον πέλαγος μέσον, ὅμως γε
[5, 470]	πρὸς τρόπου λέγω. φημὶ γὰρ	τὸ	μὲν Ελληνικὸν γένος αὐτὸ αὑτῷ
[5, 450]	ὁ βίος νοῦν ἔχουσιν. ἀλλὰ	τὸ	μὲν ἡμέτερον ἔα· σὺ δὲ
[5, 454]	αὐτῷ τούτῳ φαίνηται διαφέρειν, τῷ	τὸ	μὲν θῆλυ τίκτειν, (τὸ δὲ
[5, 470]	διαφοραῖν. λέγω δὲ τὰ δύο	τὸ	μὲν οἰκεῖον καὶ συγγενές, τὸ
[5, 477]	κἂν εἰ πλεοναχῇ σκοποῖμεν, ὅτι	τὸ	μὲν παντελῶς ὂν παντελῶς γνωστόν,
[5, 474]	αὐτόν, ἐὰν ὀρθῶς λέγηται, οὐ	τὸ	μὲν φιλοῦντα ἐκείνου, τὸ δὲ
[5, 457]	καὶ λέγεται καὶ λελέξεται, ὅτι	τὸ	μὲν ὠφέλιμον καλόν, τὸ δὲ
[5, 461]	καὶ μακρῷ βελτίστη, δεῖ δὴ	τὸ	μετὰ τοῦτο βεβαιώσασθαι παρὰ τοῦ
[5, 456]	Ναί. Οτι δὲ δὴ βέλτιστα,	τὸ	μετὰ τοῦτο δεῖ διομολογηθῆναι; Δῆλον.
[5, 457]	οὐ μέγα αὐτὸ εἶναι, ὅταν	τὸ	μετὰ τοῦτο ἴδῃς. Λέγε δή,
[5, 458]	ἔφη. Δῆλον δὴ ὅτι γάμους	τὸ	μετὰ τοῦτο ποιήσομεν ἱεροὺς εἰς
[5, 478]	ἄγνοιαν ἐπ’ αὐτῷ ἔσεσθαι, ἀλλὰ	τὸ	μεταξὺ αὖ φανὲν ἀγνοίας καὶ
[5, 479]	δεῖν λέγεσθαι, τῇ μεταξὺ δυνάμει	τὸ	μεταξὺ πλανητὸν ἁλισκόμενον. Ωμολογήκαμεν. (Τοὺς
[5, 454]	οὐκ ἐρίζειν ἀλλὰ διαλέγεσθαι, διὰ	τὸ	μὴ δύνασθαι κατ’ εἴδη διαιρούμενοι
[5, 472]	ἧττον ἀφεθήσῃ (ὑφ’ ἡμῶν πρὸς	τὸ	μὴ εἰπεῖν πῇ δυνατὴ γίγνεσθαι
[5, 478]	ὂν εἴη; Αλλο. Αρ’ οὖν	τὸ	μὴ ὂν δοξάζει; ἢ ἀδύνατον
[5, 467]	σὺ πρῶτον μὲν ἡγῇ παρασκευαστέον	τὸ	μή ποτε κινδυνεῦσαι; Οὐδαμῶς. Τί
[5, 464]	αὐτῶν ὡς ἔπος εἰπεῖν διὰ	τὸ	μηδὲν ἴδιον ἐκτῆσθαι πλὴν τὸ
[5, 476]	ἐν ὕπνῳ τις ἐάντ’ ἐγρηγορὼς	τὸ	ὅμοιόν τῳ μὴ ὅμοιον ἀλλ’
[5, 477]	ὄντι πέφυκε, γνῶναι ὡς ἔστι	τὸ	ὄν; μᾶλλον δὲ ὧδέ μοι
[5, 480]	θέμις. Τοὺς αὐτὸ ἄρα ἕκαστον	τὸ	ὂν ἀσπαζομένους φιλοσόφους ἀλλ’ οὐ
[5, 478]	γέ που ἐπὶ τῷ ὄντι,	τὸ	ὂν γνῶναι ὡς ἔχει; Ναί.
[5, 478]	δοξαστὸν ταὐτὸν εἶναι. Οὐκοῦν εἰ	τὸ	ὂν γνωστόν, ἄλλο τι ἂν
[5, 478]	ἄλλο τι ἂν δοξαστὸν ἢ	τὸ	ὂν εἴη; Αλλο. Αρ’ οὖν
[5, 476]	δοκεῖ σοι ζῆν; σκόπει δέ.	τὸ	ὀνειρώττειν ἆρα οὐ τόδε ἐστίν,
[5, 454]	λεγόμενον ἐπισκοπεῖν, ἀλλὰ κατ’ αὐτὸ	τὸ	ὄνομα διώκειν τοῦ λεχθέντος τὴν
[5, 454]	ἀνδρείως τε καὶ ἐριστικῶς κατὰ	τὸ	ὄνομα διώκομεν, ἐπεσκεψάμεθα δὲ οὐδ’
[5, 459]	γάμοις τοίνυν καὶ παιδοποιίαις ἔοικε	τὸ	ὀρθὸν τοῦτο γίγνεσθαι οὐκ ἐλάχιστον.
[5, 449]	Ναί, ἦ δ’ ὅς. ἀλλὰ	τὸ	ὀρθῶς τοῦτο, ὥσπερ τἆλλα, λόγου
[5, 463]	ὃ νυνδὴ ἐλέγομεν τὸ ῥῆμα,	τὸ	ὅτι τὸ ἐμὸν εὖ πράττει
[5, 462]	τοῦτο λέγουσι τὸ ἐμὸν καὶ	τὸ	οὐκ ἐμόν, αὕτη ἄριστα διοικεῖται;
[5, 462]	ῥήματα, τό τε ἐμὸν καὶ	τὸ	οὐκ ἐμόν; καὶ περὶ τοῦ
[5, 454]	δή, ἔφη, περὶ πολλοὺς τοῦτο	τὸ	πάθος· ἀλλὰ μῶν καὶ πρὸς
[5, 462]	μάλιστά τε φήσει ἑαυτῆς εἶναι	τὸ	πάσχον, καὶ ἢ συνησθήσεται ἅπασα
[5, 458]	κινδυνεύουσιν ἐκείνων δριμύτεραι εἶναι πρὸς	τὸ	πείθειν τε καὶ ἕλκειν τὸν
[5, 453]	τὰ οὔ, καὶ τοῦτο δὴ	τὸ	περὶ τὸν πόλεμον ποτέρων ἐστίν;
[5, 459]	(τῶν δὲ μή, εἰ μέλλει	τὸ	ποίμνιον ὅτι ἀκρότατον εἶναι, καὶ
[5, 469]	γυναικείας τε καὶ σμικρᾶς διανοίας	τὸ	πολέμιον νομίζειν τὸ σῶμα τοῦ
[5, 454]	τε καὶ ὁμοιώσεως μόνον (ἐφυλάττομεν	τὸ	πρὸς αὐτὰ τεῖνον τὰ ἐπιτηδεύματα;
[5, 451]	ἐκείνην τὴν ὁρμὴν ἰοῦσιν, ἥνπερ	τὸ	πρῶτον ὡρμήσαμεν· ἐπεχειρήσαμεν δέ που
[5, 463]	κακῶς πράττοντος ὃ νυνδὴ ἐλέγομεν	τὸ	ῥῆμα, τὸ ὅτι τὸ ἐμὸν
[5, 450]	ἡμῖν τοῦτο (ὃ σὺ ἤκουσας,	τὸ	σὲ μὴ μεθιέναι πρὶν ἂν
[5, 462]	πᾶσα ἡ κοινωνία ἡ κατὰ	τὸ	σῶμα πρὸς τὴν ψυχὴν τεταμένη
[5, 464]	τὸ μηδὲν ἴδιον ἐκτῆσθαι πλὴν	τὸ	σῶμα, τὰ δ’ ἄλλα κοινά;
[5, 469]	σμικρᾶς διανοίας τὸ πολέμιον νομίζειν	τὸ	σῶμα τοῦ τεθνεῶτος ἀποπταμένου τοῦ
[5, 468]	ἢ θηλείας, προθυμότερος ᾖ πρὸς	τὸ	τἀριστεῖα φέρειν. Καλῶς, ἦν δ’
[5, 454]	δὲ οὐδ’ ὁπῃοῦν τί εἶδος	τὸ	τῆς ἑτέρας τε καὶ τῆς
[5, 462]	οὔ; Αρ’ οὖν ἐκ τοῦδε	τὸ	τοιόνδε γίγνεται, ὅταν μὴ ἅμα
[5, 475]	σὲ δὲ οἶμαι ὁμολογήσειν μοι	τὸ	τοιόνδε. Τὸ ποῖον; Επειδή ἐστιν
[5, 478]	ὄν τε καὶ μὴ ὄν,	τὸ	τοιοῦτον μεταξὺ κεῖσθαι τοῦ εἰλικρινῶς
[5, 462]	ἃ νυνδὴ διήλθομεν εἰς μὲν	τὸ	τοῦ ἀγαθοῦ ἴχνος ἡμῖν ἁρμόττει,
[5, 452]	ἐπείπερ λέγειν ἠρξάμεθα, πορευτέον πρὸς	τὸ	τραχὺ τοῦ νόμου, δεηθεῖσίν τε
[5, 465]	μὴ ἅπτεσθαι εἴργουσα, δέος δὲ	τὸ	τῷ πάσχοντι τοὺς ἄλλους βοηθεῖν,
[5, 455]	ἐν ᾧ οὐ πάντα ταῦτα	τὸ	τῶν ἀνδρῶν γένος διαφερόντως ἔχει
[5, 454]	Οὐκοῦν, ἦν δ’ ἐγώ, καὶ	τὸ	τῶν ἀνδρῶν καὶ τὸ τῶν
[5, 459]	τῶν ἀρχόντων, εἴπερ καὶ περὶ	τὸ	τῶν ἀνθρώπων γένος ὡσαύτως ἔχει.
[5, 454]	καὶ τὸ τῶν ἀνδρῶν καὶ	τὸ	τῶν γυναικῶν γένος, ἐὰν μὲν
[5, 455]	ἀνδρῶν γένος διαφερόντως ἔχει ἢ	τὸ	τῶν γυναικῶν; ἢ μακρολογῶμεν τήν
[5, 459]	τό τε τῶν ὀρνίθων καὶ	τὸ	τῶν κυνῶν γένος; Εγωγ’ ἔφη.
[5, 469]	Ολῳ καὶ παντί, ἔφη, διαφέρει	τὸ	φείδεσθαι. Μηδὲ Ελληνα ἄρα δοῦλον
[5, 456]	διομολογηθῆναι; Δῆλον. Οὐκοῦν πρός γε	τὸ	φυλακικὴν γυναῖκα γενέσθαι, οὐκ ἄλλη
[5, 471]	πρόσθεν παρωσάμενος πάντα ταῦτα εἴρηκας,	τὸ	ὡς δυνατὴ αὕτη ἡ πολιτεία

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 1/03/2006