Livre, Chap.
[5, 477]	ἐπὶ μὲν τῷ ὄντι γνῶσις	ἦν,	ἀγνωσία δ’ ἐξ ἀνάγκης ἐπὶ
[5, 461]	ἔλεγες πῶς διαγνώσονται ἀλλήλων; Οὐδαμῶς,	ἦν	δ’ ἐγώ· ἀλλ’ ἀφ’ ἧς
[5, 467]	λέγεις; ἔφη. Επὶ τοὺς ἵππους,	ἦν	δ’ ἐγώ, ἀναβιβαστέον ὡς νεωτάτους,
[5, 460]	ποῖα αὐτῶν; ἔφη. Γυναικὶ μέν,	ἦν	δ’ ἐγώ, ἀρξαμένῃ ἀπὸ εἰκοσιέτιδος
[5, 452]	λέγεται. Καὶ μάλα, ἔφη. Τί,	ἦν	δ’ ἐγώ, γελοιότατον αὐτῶν ὁρᾷς;
[5, 478]	ἄγνοιαν ἀσαφείᾳ; Οὐδέτερα. Αλλ’ ἆρα,	ἦν	δ’ ἐγώ, γνώσεως μέν σοι
[5, 474]	Αγε, ἔφη. Αναμιμνῄσκειν οὖν σε,	ἦν	δ’ ἐγώ, δεήσει, ἢ μέμνησαι
[5, 476]	Ορθῶς, ἔφη, λέγεις. Ταύτῃ τοίνυν,	ἦν	δ’ ἐγώ, διαιρῶ, χωρὶς μὲν
[5, 450]	αὐτήν. Οὐ ῥᾴδιον, ὦ εὔδαιμον,	ἦν	δ’ ἐγώ, διελθεῖν· πολλὰς γὰρ
[5, 457]	ἀμφοτέρων πέρι δίδου λόγον. Υφεκτέον,	ἦν	δ’ ἐγώ, δίκην. ~τοσόνδε μέντοι
[5, 470]	ἂν ἀκούσαιμι. Εμοὶ μὲν τοίνυν,	ἦν	δ’ ἐγώ, δοκεῖ τούτων μηδέτερα
[5, 453]	σωτηρίαν. (Εοικεν, ἔφη. Φέρε δή,	ἦν	δ’ ἐγώ, ἐάν πῃ εὕρωμεν
[5, 472]	ἔφη· ἀγαπήσομεν. Παραδείγματος ἄρα ἕνεκα,	ἦν	δ’ ἐγώ, ἐζητοῦμεν αὐτό τε
[5, 473]	Τίνος; ἔφη. Επ’ αὐτῷ δή,	ἦν	δ’ ἐγώ, εἰμὶ ὃ τῷ
[5, 458]	ἔφη, καὶ σκόπει. Οἶμαι τοίνυν,	ἦν	δ’ ἐγώ, εἴπερ ἔσονται οἱ
[5, 450]	ἡμῖν νόμιζε, ὦ Σώκρατες. Οἷον,	ἦν	δ’ ἐγώ, εἰργάσασθε ἐπιλαβόμενοί μου.
[5, 466]	ἀλλήλω κοινωνεῖν; Συγχωρῶ, ἔφη. Οὐκοῦν,	ἦν	δ’ ἐγώ, ἐκεῖνο λοιπὸν διελέσθαι,
[5, 462]	γε εὔνομον. Ωρα ἂν εἴη,	ἦν	δ’ ἐγώ, ἐπανιέναι ἡμῖν ἐπὶ
[5, 474]	ἔχει ᾗ σὺ λέγεις. Πειρατέον,	ἦν	δ’ ἐγώ, ἐπειδὴ καὶ σὺ
[5, 452]	ἐν τῷ παρεστῶτι, φανείη. Οὐκοῦν,	ἦν	δ’ ἐγώ, ἐπείπερ ὡρμήσαμεν λέγειν,
[5, 457]	Λέγε δή, ἴδω, ἔφη. Τούτῳ,	ἦν	δ’ ἐγώ, ἕπεται νόμος καὶ
[5, 473]	λέγειν. Λέγε, ἔφη. Εὰν μή,	ἦν	δ’ ἐγώ, ἢ οἱ φιλόσοφοι
[5, 453]	Πολύ γε, ἔφη. Βούλει οὖν,	ἦν	δ’ ἐγώ, ἡμεῖς πρὸς ἡμᾶς
[5, 478]	τις νοῦν ἔχων τιθείη; ~Καλῶς,	ἦν	δ’ ἐγώ, καὶ δῆλον ὅτι
[5, 454]	τεκτονικὸν ἄλλην; Πάντως που. Οὐκοῦν,	ἦν	δ’ ἐγώ, καὶ τὸ τῶν
[5, 459]	ἔφη. Τί δὲ ἵππων οἴει,	ἦν	δ’ ἐγώ, καὶ τῶν ἄλλων
[5, 454]	τῷ παρόντι; (Παντάπασι μὲν οὖν,	ἦν	δ’ ἐγώ· κινδυνεύομεν γοῦν ἄκοντες
[5, 463]	ἢ προγόνοις νομιεῖ ἐντυγχάνειν. Κάλλιστα,	ἦν	δ’ ἐγώ, λέγεις, ἀλλ’ ἔτι
[5, 467]	ἄλλην πόλιν ἀδύνατον ἀναλαβεῖν. Αληθῆ,	ἦν	δ’ ἐγώ, λέγεις. ἀλλὰ σὺ
[5, 457]	εὖ μάλ’ ἂν ἀμφισβητηθείη. Λέγεις,	ἦν	δ’ ἐγώ, λόγων σύστασιν· ἐγὼ
[5, 473]	οὖν, ἔφη. Ενὸς μὲν τοίνυν,	ἦν	δ’ ἐγώ, μεταβαλόντος δοκοῦμέν μοι
[5, 458]	Εἰκός, ἔφη. Σὺ μὲν τοίνυν,	ἦν	δ’ ἐγώ, ὁ νομοθέτης αὐτοῖς,
[5, 465]	μάλα, ἔφη, καλά. Μέμνησαι οὖν,	ἦν	δ’ ἐγώ, ὅτι ἐν τοῖς
[5, 468]	πρὸς τὸ τἀριστεῖα φέρειν. Καλῶς,	ἦν	δ’ ἐγώ. ὅτι μὲν γὰρ
[5, 479]	οὔτε οὐδέτερον. Εχεις οὖν αὐτοῖς,	ἦν	δ’ ἐγώ, ὅτι χρήσῃ, ἢ
[5, 457]	σμικρὸν κῦμα διαφεύγεις. Φήσεις γε,	ἦν	δ’ ἐγώ, οὐ μέγα αὐτὸ
[5, 467]	Ορθῶς. Καὶ ἄρχοντάς γέ που,	ἦν	δ’ ἐγώ, οὐ τοὺς φαυλοτάτους
[5, 468]	Καὶ τοῦτο. Αλλὰ τόδ’ οἶμαι,	ἦν	δ’ ἐγώ, οὐκέτι σοι δοκεῖ.
[5, 465]	~(Καὶ γὰρ τόδε ὀρθὸν ἔχει,	ἦν	δ’ ἐγώ, οὗτος ὁ νόμος·
[5, 472]	ἔφη. Τὸ μὲν τοίνυν ἀληθές,	ἦν	δ’ ἐγώ, οὕτω· εἰ δὲ
[5, 457]	καὶ τοῦ ὠφελίμου. Οὐκ οἶμαι,	ἦν	δ’ ἐγώ, περί γε τοῦ
[5, 467]	ἕξει· ἦ γάρ; Ναί. Οὐκοῦν,	ἦν	δ’ ἐγώ, πρῶτον μὲν αὐτῶν
[5, 472]	λέγε καὶ μὴ διάτριβε. Οὐκοῦν,	ἦν	δ’ ἐγώ, πρῶτον μὲν τόδε
[5, 475]	ἀλλὰ πῶς αὐτὸ λέγεις; Οὐδαμῶς,	ἦν	δ’ ἐγώ, ῥᾳδίως πρός γε
[5, 459]	πρὸς τί λέγεις; Πρὸς τόδε,	ἦν	δ’ ἐγώ· συχνῷ τῷ ψεύδει
[5, 468]	αὐξήσει. Ορθότατα, ἔφη. Πεισόμεθα ἄρα,	ἦν	δ’ ἐγώ, ταῦτά γε Ομήρῳ.
[5, 466]	τούτῳ τῷ βίῳ. Συγχωρεῖς ἄρα,	ἦν	δ’ ἐγώ, τὴν τῶν γυναικῶν
[5, 460]	τῶν φυλάκων γυναιξίν. Πρέπει γάρ,	ἦν	δ’ ἐγώ. τὸ δ’ ἐφεξῆς
[5, 450]	λέγεις; Εγωγ’ ἔφη. Πᾶν τοίνυν,	ἦν	δ’ ἐγώ, τοὐναντίον ποιεῖς. πιστεύοντος
[5, 469]	δ’ ἀπέχοιντο. Τί δέ; σκυλεύειν,	ἦν	δ’ ἐγώ, τοὺς τελευτήσαντας πλὴν
[5, 475]	τοῦ λόγου χάριν. Τί δέ;	ἦν	δ’ ἐγώ· τοὺς φιλοίνους οὐ
[5, 474]	δώσεις δίκην. Οὐκοῦν σύ μοι,	ἦν	δ’ ἐγώ, τούτων αἴτιος; Καλῶς
[5, 459]	τί δή; Οτι ἀνάγκη αὐτοῖς,	ἦν	δ’ ἐγώ, φαρμάκοις πολλοῖς χρῆσθαι.
[5, 476]	ἔφη, λέγεις; Οἱ μέν που,	ἦν	δ’ ἐγώ, φιλήκοοι καὶ φιλοθεάμονες
[5, 475]	τίνας λέγεις; Τοὺς τῆς ἀληθείας,	ἦν	δ’ ἐγώ, φιλοθεάμονας. Καὶ τοῦτο
[5, 477]	Οὕτως, ἔφη. Δεῦρο δὴ πάλιν,	ἦν	δ’ ἐγώ, ὦ ἄριστε. ἐπιστήμην
[5, 454]	κατηγορεῖται; Κομιδῇ γε. ~(Η γενναία,	ἦν	δ’ ἐγώ, ὦ Γλαύκων, ἡ
[5, 453]	ποτ’ ἐστίν, ἑρμηνεῦσαι. Ταῦτ’ ἐστίν,	ἦν	δ’ ἐγώ, ὦ Γλαύκων, καὶ
[5, 459]	ἦ δ’ ὅς, εἴη. Βαβαῖ,	ἦν	δ’ ἐγώ, ὦ φίλε ἑταῖρε,
[5, 472]	χαίρειν ἐῶμεν. ~(Εξαίφνης γε σύ,	ἦν	δ’ ἐγώ, ὥσπερ καταδρομὴν ἐποιήσω
[5, 456]	Εοικεν. Οὐκοῦν ἡ ἐπίσκεψις ἡμῖν	ἦν	εἰ δυνατά γε καὶ βέλτιστα
[5, 466]	τὸν Ησίοδον ὅτι τῷ ὄντι	ἦν	σοφὸς λέγων πλέον εἶναί πως

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 1/03/2006