Livre, Chap. |
[5, 472] |
τῶν
ἄλλων
ἐκείνης
μετέχῃ;
Οὕτως,
|
ἔφη· |
ἀγαπήσομεν.
Παραδείγματος
ἄρα
ἕνεκα,
ἦν |
[5, 477] |
λέγειν
τὸ
εἶδος.
Αλλὰ
μανθάνω,
|
ἔφη. |
Ακουσον
δὴ
ὅ
μοι
φαίνεται |
[5, 472] |
δυνατὰ
ταῦτα
γίγνεσθαι.
Τοῦτο
μέν,
|
ἔφη, |
ἀληθὲς
λέγεις.
Οἴει
ἂν
οὖν |
[5, 466] |
τῶν
γεωργῶν;
Οὔ
μοι
δοκεῖ,
|
ἔφη. |
Αλλὰ
μέντοι,
ὅ
γε
καὶ |
[5, 468] |
γίγνωνται,
εἴρηται
ἤδη.
Εἴπομεν
γάρ,
|
ἔφη. |
Αλλὰ
μὴν
καὶ
καθ’
Ομηρον |
[5, 464] |
φύλαξιν;
Πολὺ
μὲν
οὖν
μάλιστα,
|
ἔφη. |
(Αλλὰ
μὴν
μέγιστόν
γε
πόλει |
[5, 459] |
ἔχει.
(Αλλὰ
μὲν
δὴ
ἔχει,
|
ἔφη· |
ἀλλὰ
τί
δή;
Οτι
ἀνάγκη |
[5, 474] |
γέ
πῃ
ἱκανῶς
ἐξηγησώμεθα.
Αγε,
|
ἔφη. |
Αναμιμνῄσκειν
οὖν
σε,
ἦν
δ’ |
[5, 464] |
κτῆσιν
ἄνθρωποι
στασιάζουσιν;
Πολλὴ
ἀνάγκη,
|
ἔφη, |
ἀπηλλάχθαι.
Καὶ
μὴν
οὐδὲ
βιαίων |
[5, 470] |
ἀλλοτρίου
πόλεμος.
Καὶ
οὐδέν
γε,
|
ἔφη, |
ἀπὸ
τρόπου
λέγεις.
(Ορα
δὴ |
[5, 452] |
τοῦ
ἀγαθοῦ.
Παντάπασι
μὲν
οὖν,
|
ἔφη. |
Αρ’
οὖν
οὐ
πρῶτον
μὲν |
[5, 464] |
μέλλοιεν
ὄντως
φύλακες
εἶναι.
Ορθῶς,
|
ἔφη. |
Αρ’
οὖν
οὐχ,
ὅπερ
λέγω, |
[5, 454] |
τοὺς
ἑτέρους.
Γελοῖον
μεντἂν
εἴη,
|
ἔφη. |
Αρα
κατ’
ἄλλο
τι,
εἶπον |
[5, 461] |
πόλει
μέχρι
πεντεκαιπεντηκονταέτους.
~(Αμφοτέρων
γοῦν,
|
ἔφη, |
αὕτη
ἀκμὴ
σώματός
τε
καὶ |
[5, 453] |
καὶ
κάλλιστα
τελευτήσειεν;
Πολύ
γε,
|
ἔφη. |
Βούλει
οὖν,
ἦν
δ’
ἐγώ, |
[5, 452] |
ὅμως
φιλογυμναστῶσιν;
Νὴ
τὸν
Δία,
|
ἔφη· |
γελοῖον
γὰρ
ἄν,
ὥς
γε |
[5, 463] |
περὶ
τῶν
ἄλλων
συγγενῶν;
(Αὗται,
|
ἔφη· |
γελοῖον
γὰρ
ἂν
εἴη
εἰ |
[5, 460] |
τὰ
τριάκοντα;
Τὰ
ποῖα
αὐτῶν;
|
ἔφη. |
Γυναικὶ
μέν,
ἦν
δ’
ἐγώ, |
[5, 477] |
δὲ
σύ;
πῶς
ποιεῖς;
Οὕτως,
|
ἔφη. |
Δεῦρο
δὴ
πάλιν,
ἦν
δ’ |
[5, 458] |
οἱ
ἄρχοντες.
Οὐ
γὰρ
δίκαιον,
|
ἔφη. |
Δῆλον
δὴ
ὅτι
γάμους
τὸ |
[5, 469] |
βαρβάρων
δουλείαν;
Ολῳ
καὶ
παντί,
|
ἔφη, |
διαφέρει
τὸ
φείδεσθαι.
Μηδὲ
Ελληνα |
[5, 468] |
ἐν
τῷ
πολέμῳ
νώτοισιν
Αἴαντα
|
ἔφη |
διηνεκέεσσι
γεραίρεσθαι,
ὡς
ταύτην
οἰκείαν |
[5, 470] |
στρατιῶται
πρὸς
τοὺς
πολεμίους;
Σοῦ,
|
ἔφη, |
δόξαν
ἀποφαινομένου
ἡδέως
ἂν
ἀκούσαιμι. |
[5, 473] |
δὲ
ὃ
μέλλω
λέγειν.
Λέγε,
|
ἔφη. |
Εὰν
μή,
ἦν
δ’
ἐγώ, |
[5, 451] |
Γλαύκων
γελάσας,
Αλλ’
ὦ
Σώκρατες,
|
ἔφη, |
ἐάν
τι
πάθωμεν
πλημμελὲς
ὑπὸ |
[5, 469] |
βάλλοντος
οὐχ
ἁπτόμεναι;
Οὐδὲ
σμικρόν,
|
ἔφη. |
Εατέον
ἄρα
τὰς
νεκροσυλίας
καὶ |
[5, 474] |
ἐγώ,
τούτων
αἴτιος;
Καλῶς
γ’
|
ἔφη, |
ἐγὼ
ποιῶν.
ἀλλά
τοί
σε |
[5, 467] |
θέᾳ
τῶν
προσηκόντων;
Καταγέλαστον
μεντἄν,
|
ἔφη, |
εἴη.
Αλλὰ
μὴν
καὶ
μαχεῖταί |
[5, 466] |
ἐγγενέσθαι,
καὶ
ὅπῃ
δυνατόν;
Εφθης,
|
ἔφη, |
εἰπὼν
ᾗ
ἔμελλον
ὑπολήψεσθαι.
(Περὶ |
[5, 467] |
τε
καὶ
μὴ
ἐπικίνδυνοι;
Εἰκός,
|
ἔφη. |
Εἰς
μὲν
ἄρα
τὰς
ἄξουσιν, |
[5, 478] |
τὸ
αὐτό;
ἢ
ἀδύνατον;
Αδύνατον,
|
ἔφη, |
ἐκ
τῶν
ὡμολογημένων·
εἴπερ
ἐπ’ |
[5, 479] |
ἢ
τἀναντία;
Οὔκ,
ἀλλ’
ἀεί,
|
ἔφη, |
ἕκαστον
ἀμφοτέρων
ἕξεται.
Πότερον
οὖν |
[5, 470] |
τε
καὶ
ἀλλότριον.
Καλῶς
γε,
|
ἔφη. |
Ελληνας
μὲν
ἄρα
βαρβάροις
καὶ |
[5, 459] |
χρήσιμα
εἶναι.
Καὶ
ὀρθῶς
γε,
|
ἔφη. |
Εν
τοῖς
γάμοις
τοίνυν
καὶ |
[5, 473] |
τὴν
δύναμιν.
(Παντάπασι
μὲν
οὖν,
|
ἔφη. |
Ενὸς
μὲν
τοίνυν,
ἦν
δ’ |
[5, 478] |
δὲ
φανότερον;
Καὶ
πολύ
γε,
|
ἔφη. |
(Εντὸς
δ’
ἀμφοῖν
κεῖται;
Ναί. |
[5, 473] |
οὐδὲ
ῥᾳδίου,
δυνατοῦ
δέ.
Τίνος;
|
ἔφη. |
Επ’
αὐτῷ
δή,
ἦν
δ’ |
[5, 475] |
ἀνθούντων
ἐν
ὥρᾳ.
Εἰ
βούλει,
|
ἔφη, |
ἐπ’
ἐμοῦ
λέγειν
περὶ
τῶν |
[5, 479] |
εἶναι;
Τοῖς
ἐν
ταῖς
ἑστιάσεσιν,
|
ἔφη, |
ἐπαμφοτερίζουσιν
ἔοικεν,
(καὶ
τῷ
τῶν |
[5, 454] |
αὐτὰ
ἀπεδίδομεν.
Οὐ
γὰρ
οὖν,
|
ἔφη, |
ἐπεσκεψάμεθα.
(Τοιγάρτοι,
εἶπον,
ἔξεστιν
ἡμῖν, |
[5, 467] |
δέῃ,
πετόμενοι
ἀποφεύγωσιν.
(Πῶς
λέγεις;
|
ἔφη. |
Επὶ
τοὺς
ἵππους,
ἦν
δ’ |
[5, 456] |
σκυτοτόμους,
τῇ
σκυτικῇ
παιδευθέντας;
Γελοῖον,
|
ἔφη, |
ἐρωτᾷς.
Μανθάνω,
ἔφην.
τί
δέ; |
[5, 462] |
τοῦ
κακοῦ
ἀναρμοστεῖ;
Πάντων
μάλιστα,
|
ἔφη. |
Εχομεν
οὖν
τι
μεῖζον
κακὸν |
[5, 462] |
καὶ
λυπῶνται;
Παντάπασι
μὲν
οὖν,
|
ἔφη. |
Η
δέ
γε
τῶν
τοιούτων |
[5, 449] |
κατηκούσαμεν,
τόδε
δέ·
Αφήσομεν
οὖν,
|
ἔφη, |
ἢ
τί
δράσομεν;
Ηκιστά
γε, |
[5, 470] |
οὐκ
ἀεὶ
πολεμησόντων.
Πολὺ
γάρ,
|
ἔφη, |
ἡμερωτέρων
αὕτη
ἡ
διάνοια
ἐκείνης. |
[5, 479] |
πρὸς
τὸ
μᾶλλον
εἶναι.
Αληθέστατα,
|
ἔφη. |
Ηὑρήκαμεν
ἄρα,
ὡς
ἔοικεν,
ὅτι |
[5, 476] |
ὑγιαίνει;
Δεῖ
γέ
τοι
δή,
|
ἔφη. |
Ιθι
δή,
σκόπει
τί
ἐροῦμεν |
[5, 452] |
ταὐτά.
Εἰκὸς
ἐξ
ὧν
λέγεις,
|
ἔφη. |
Ισως
δή,
εἶπον,
παρὰ
τὸ |
[5, 460] |
κατακρύψουσιν
ὡς
πρέπει.
Εἴπερ
μέλλει,
|
ἔφη, |
καθαρὸν
τὸ
γένος
τῶν
φυλάκων |
[5, 464] |
ἀνάγκην
σωμάτων
ἐπιμελείᾳ
τιθέντες.
Ορθῶς,
|
ἔφη. |
~(Καὶ
γὰρ
τόδε
ὀρθὸν
ἔχει, |
[5, 449] |
εἴδεσιν
οὔσας.
Ποίας
δὴ
ταύτας;
|
ἔφη. |
Καὶ
ἐγὼ
μὲν
ᾖα
τὰς |
[5, 449] |
τί
μάλιστα;
Απορρᾳθυμεῖν
ἡμῖν
δοκεῖς,
|
ἔφη, |
καὶ
εἶδος
ὅλον
οὐ
τὸ |
[5, 471] |
(τέμνειν
μήτε
οἰκίας
ἐμπιμπράναι;
Θῶμεν,
|
ἔφη, |
καὶ
ἔχειν
γε
καλῶς
ταῦτά |
[5, 479] |
οὐκ
ἀνόσιον;
(Οὔκ,
ἀλλ’
ἀνάγκη,
|
ἔφη, |
καὶ
καλά
πως
αὐτὰ
καὶ |
[5, 464] |
καὶ
τῶν
γυναικῶν.
Καὶ
μάλ’
|
ἔφη. |
Καὶ
μὲν
δὴ
καὶ
τοῖς |
[5, 458] |
ἐκεῖνα,
εἴπερ
παριεῖς.
Αλλὰ
παρίημι,
|
ἔφη, |
καὶ
σκόπει.
Οἶμαι
τοίνυν,
ἦν |
[5, 460] |
μὴ
τοὺς
ἄρχοντας.
Καὶ
μάλα,
|
ἔφη. |
(Καὶ
τοῖς
ἀγαθοῖς
γέ
που |
[5, 462] |
ἡδονῆς
ῥαΐζοντος;
Ο
αὐτὸς
γάρ,
|
ἔφη· |
καὶ
τοῦτο
ὃ
ἐρωτᾷς,
τοῦ |
[5, 465] |
οὐκ
ἄξια
λέγειν.
(Δῆλα
γάρ,
|
ἔφη, |
καὶ
τυφλῷ.
Πάντων
τε
δὴ |
[5, 465] |
ταφῆς
ἀξίας
μετέχουσιν.
Καὶ
μάλα,
|
ἔφη, |
καλά.
Μέμνησαι
οὖν,
ἦν
δ’ |
[5, 460] |
δυνατὸν
μήτε
σμικρὰ
γίγνηται.
Ορθῶς,
|
ἔφη. |
Κλῆροι
δή
τινες
οἶμαι
ποιητέοι |
[5, 450] |
Καὶ
ἐμὲ
τοίνυν,
ὁ
Γλαύκων
|
ἔφη, |
κοινωνὸν
τῆς
ψήφου
ταύτης
τίθετε. |
[5, 453] |
τοῦ
ἑτέρου
λόγου
πολιορκῆται;
(Οὐδέν,
|
ἔφη, |
κωλύει.
Λέγωμεν
δὴ
ὑπὲρ
αὐτῶν |
[5, 452] |
σχέσιν
καὶ
ἵππων
ὀχήσεις.
Ορθῶς,
|
ἔφη, |
λέγεις.
Αλλ’
ἐπείπερ
λέγειν
ἠρξάμεθα, |
[5, 468] |
ἄνδρας
τε
καὶ
γυναῖκας.
Κάλλιστα,
|
ἔφη, |
λέγεις.
Εἶεν·
τῶν
δὲ
δὴ |
[5, 476] |
τις
ὀρθῶς
προσείποι
φιλοσόφους.
Πῶς,
|
ἔφη, |
λέγεις;
Οἱ
μέν
που,
ἦν |
[5, 455] |
καταγελαστότατόν
(ἐστι
πάντων
ἡττώμενον;
Αληθῆ,
|
ἔφη, |
λέγεις,
ὅτι
πολὺ
κρατεῖται
ἐν |
[5, 476] |
φανταζόμενα
πολλὰ
φαίνεσθαι
ἕκαστον.
Ορθῶς,
|
ἔφη, |
λέγεις.
Ταύτῃ
τοίνυν,
ἦν
δ’ |
[5, 460] |
καὶ
τροφοῖς
παραδώσουσιν;
Πολλὴν
ῥᾳστώνην,
|
ἔφη, |
λέγεις
τῆς
παιδοποιίας
ταῖς
τῶν |
[5, 468] |
καὶ
φιληθῆναι
ὑπὸ
ἑκάστου.
Πάντων,
|
ἔφη, |
μάλιστα·
καὶ
προστίθημί
γε
τῷ |
[5, 469] |
οὕτω
συμβουλεύειν;
Πάνυ
μὲν
οὖν,
|
ἔφη· |
μᾶλλόν
γ’
ἂν
οὖν
οὕτω |
[5, 461] |
τοιούτῳ.
Καὶ
ταῦτα
μέν
γ’
|
ἔφη, |
μετρίως
λέγεται·
πατέρας
δὲ
καὶ |
[5, 467] |
μετὰ
πρεσβυτέρων
ἡγεμόνων
ἑπόμενοι.
Ορθῶς,
|
ἔφη, |
μοι
δοκεῖς
λέγειν.
~(Τί
δὲ |
[5, 469] |
τῶν
ἀναιρέσεων
διακωλύσεις;
Εατέον
μέντοι,
|
ἔφη, |
νὴ
Δία.
Οὐδὲ
μήν
που |
[5, 461] |
μετὰ
δεινῆς
ἀκρατείας
γεγονώς.
Ορθῶς,
|
ἔφη. |
Ο
αὐτὸς
δέ
γ’
εἶπον, |
[5, 449] |
ἢ
τί
δράσομεν;
Ηκιστά
γε,
|
ἔφη |
ὁ
Αδείμαντος
μέγα
ἤδη
λέγων. |
[5, 450] |
τῆς
ψήφου
ταύτης
τίθετε.
Αμέλει,
|
ἔφη |
ὁ
Θρασύμαχος,
πᾶσι
ταῦτα
δεδογμένα |
[5, 471] |
ἀλγούντων
δοῦναι
δίκην.
Εγὼ
μέν,
|
ἔφη, |
ὁμολογῶ
οὕτω
δεῖν
πρὸς
τοὺς |
[5, 475] |
φιλοθεάμονας.
Καὶ
τοῦτο
μέν
γ’
|
ἔφη, |
ὀρθῶς·
ἀλλὰ
πῶς
αὐτὸ
λέγεις; |
[5, 474] |
τῷ
ἡγουμένῳ.
Ωρα
ἂν
εἴη,
|
ἔφη, |
ὁρίζεσθαι.
Ιθι
δή,
ἀκολούθησόν
μοι |
[5, 461] |
παῖδα
τῇ
πόλει
καθιστάναι.
Ορθότατα,
|
ἔφη. |
Οταν
δὲ
δὴ
οἶμαι
αἵ |
[5, 476] |
μοι
ὑπὲρ
ἐκείνου
ἀποκρίνου.
Αποκρινοῦμαι,
|
ἔφη, |
ὅτι
γιγνώσκει
τί.
Πότερον
ὂν |
[5, 453] |
τροφήν.
Οὐ
μὰ
τὸν
Δία,
|
ἔφη· |
οὐ
γὰρ
εὐκόλῳ
ἔοικεν.
Οὐ |
[5, 453] |
ταῦτ’
ἀπολογεῖσθαι;
Ως
μὲν
ἐξαίφνης,
|
ἔφη, |
οὐ
πάνυ
ῥᾴδιον·
ἀλλὰ
σοῦ |
[5, 457] |
καὶ
ὠφέλιμα
λέγει;
Καὶ
μάλα,
|
ἔφη, |
οὐ
σμικρὸν
κῦμα
διαφεύγεις.
Φήσεις |
[5, 471] |
σωφρονισταὶ
ὄντες,
οὐ
πολέμιοι.
Οὕτως,
|
ἔφη. |
Οὐδ’
ἄρα
τὴν
Ελλάδα
Ελληνες |
[5, 472] |
ἥκομεν.
Χρή·
ἀλλὰ
τί
τοῦτο;
|
ἔφη. |
Οὐδέν·
ἀλλ’
ἐὰν
εὕρωμεν
οἷόν |
[5, 478] |
ἀπέδομεν,
ὄντι
δὲ
γνῶσιν;
Ορθῶς,
|
ἔφη. |
Οὐκ
ἄρα
ὂν
οὐδὲ
μὴ |
[5, 459] |
ὅτι
μάλιστα
ἀστασίαστος
ἔσται.
Ορθότατα,
|
ἔφη. |
Οὐκοῦν
δὴ
ἑορταί
τινες
νομοθετητέαι |
[5, 466] |
πεφύκατον
πρὸς
ἀλλήλω
κοινωνεῖν;
Συγχωρῶ,
|
ἔφη. |
Οὐκοῦν,
ἦν
δ’
ἐγώ,
ἐκεῖνο |
[5, 470] |
Ελληνὶς
ἔσται;
Δεῖ
γ’
αὐτήν,
|
ἔφη. |
Οὐκοῦν
καὶ
ἀγαθοί
τε
καὶ |
[5, 475] |
μέν,
τοῦ
δὲ
οὔ;
Παντός,
|
ἔφη. |
Οὐκοῦν
καὶ
τὸν
φιλόσοφον
σοφίας |
[5, 454] |
γυναῖκας
αὐτῶν.
Καὶ
ὀρθῶς
γ’
|
ἔφη. |
~Οὐκοῦν
μετὰ
τοῦτο
κελεύομεν
τὸν |
[5, 476] |
ἀσπάσασθαι.
Εχει
γὰρ
οὖν
δή,
|
ἔφη, |
οὕτως.
Οἱ
δὲ
δὴ
ἐπ’ |
[5, 450] |
βουλόμενός
με
παραθαρρύνειν
λέγεις;
Εγωγ’
|
ἔφη. |
Πᾶν
τοίνυν,
ἦν
δ’
ἐγώ, |
[5, 451] |
ἔχειν
περὶ
τὰ
ποίμνια;
(Κοινῇ,
|
ἔφη, |
πάντα·
πλὴν
ὡς
ἀσθενεστέραις
χρώμεθα, |
[5, 465] |
ὡς
πατέρας.
Συμβαίνει
γὰρ
οὕτως,
|
ἔφη. |
Πανταχῇ
δὴ
ἐκ
τῶν
νόμων |
[5, 463] |
ἢ
προσειπεῖν
ὡς
ἀλλότριον;
Οὐδαμῶς,
|
ἔφη· |
παντὶ
γὰρ
ᾧ
ἂν
ἐντυγχάνῃ, |
[5, 477] |
τί
γένος
τιθεῖς;
Εἰς
τοῦτο,
|
ἔφη, |
πασῶν
γε
δυνάμεων
ἐρρωμενεστάτην.
(Τί |
[5, 468] |
καὶ
τὴν
ἰσχὺν
αὐξήσει.
Ορθότατα,
|
ἔφη. |
Πεισόμεθα
ἄρα,
ἦν
δ’
ἐγώ, |
[5, 454] |
ἀλλήλους
χρώμενοι.
Εστι
γὰρ
δή,
|
ἔφη, |
περὶ
πολλοὺς
τοῦτο
τὸ
πάθος· |
[5, 468] |
μοι
καταφαίνεται
ἢ
οὔ;
Λέγ’
|
ἔφη, |
ποῖ’
αὖ.
Αὐτῶν
μέν,
εἶπον, |
[5, 475] |
ἦ
γάρ;
(Καὶ
ὁ
Γλαύκων
|
ἔφη· |
Πολλοὶ
ἄρα
καὶ
ἄτοποι
ἔσονταί |
[5, 456] |
αὗται
ἔσονται
βέλτισται;
Καὶ
τοῦτο,
|
ἔφη, |
πολύ.
Εστι
δέ
τι
πόλει |
[5, 459] |
τε
καὶ
παιδοποιίᾳ;
Τὸ
ποῖον;
|
ἔφη. |
Πρῶτον
μὲν
αὐτῶν
τούτων,
καίπερ |
[5, 458] |
ὅσα
ἂν
ἐκείνοις
ἐπιτρέψωμεν.
Εἰκός,
|
ἔφη. |
Σὺ
μὲν
τοίνυν,
ἦν
δ’ |
[5, 470] |
τοιαύτην
ἔχθραν
κλητέον.
Εγὼ
μέν,
|
ἔφη, |
συγχωρῶ
οὕτω
νομίζειν.
Σκόπει
δή, |
[5, 466] |
πως
ἥμισυ
παντός.
Εμοὶ
μέν,
|
ἔφη, |
συμβούλῳ
χρώμενος
μενεῖ
ἐπὶ
τούτῳ |
[5, 462] |
συνησθήσεται
ἅπασα
ἢ
συλλυπήσεται.
Ανάγκη,
|
ἔφη, |
τήν
γε
εὔνομον.
Ωρα
ἂν |
[5, 463] |
ἄλλαις
ἄρχοντες
τοὺς
δήμους;
Δούλους,
|
ἔφη. |
Τί
δ’
οἱ
ἄρχοντες
ἀλλήλους; |
[5, 463] |
δ’
οἱ
ἄρχοντες
ἀλλήλους;
Συνάρχοντας,
|
ἔφη. |
Τί
δ’
οἱ
ἡμέτεροι;
Συμφύλακας. |
[5, 463] |
εἶναι;
(Σωτῆράς
τε
καὶ
ἐπικούρους,
|
ἔφη. |
Τί
δ’
οὗτοι
τὸν
δῆμον; |
[5, 479] |
δὲ
ὧν
δοξάζουσιν
οὐδέν.
Ανάγκη,
|
ἔφη. |
Τί
δὲ
αὖ
τοὺς
αὐτὰ |
[5, 470] |
ὁ
θεὸς
ἄλλο
λέγῃ.
Ορθότατα,
|
ἔφη. |
Τί
δὲ
γῆς
τε
τμήσεως |
[5, 464] |
ἡδονῆς
εἶναι;
Κομιδῇ
μὲν
οὖν,
|
ἔφη. |
Τί
δέ;
δίκαι
τε
καὶ |
[5, 459] |
τὸ
τῶν
κυνῶν
γένος;
Εγωγ’
|
ἔφη. |
Τί
δὲ
ἵππων
οἴει,
ἦν |
[5, 469] |
βίῳ
ἀγαθοὶ
κριθῶσιν;
Δίκαιον
γοῦν,
|
ἔφη. |
Τί
δέ;
πρὸς
τοὺς
πολεμίους |
[5, 452] |
πράξεται
ᾗ
λέγεται.
Καὶ
μάλα,
|
ἔφη. |
Τί,
ἦν
δ’
ἐγώ,
γελοιότατον |
[5, 462] |
ἄλλη
τις
μᾶλλον.
Οὐκοῦν
χρή,
|
ἔφη. |
~(Τί
οὖν;
ἔστι
μέν
που |
[5, 466] |
αὐτῇ
τοῦτο
εὔδαιμον
πλάττοιμεν;
Μέμνημαι,
|
ἔφη. |
Τί
οὖν;
νῦν
ἡμῖν
ὁ |
[5, 472] |
ἄνδρα;
Μὰ
Δί’
οὐκ
ἔγωγ’
|
ἔφη. |
Τί
οὖν;
οὐ
καὶ
ἡμεῖς, |
[5, 475] |
μὲν
φιλοσόφοις.
Τοὺς
δὲ
ἀληθινούς,
|
ἔφη, |
τίνας
λέγεις;
Τοὺς
τῆς
ἀληθείας, |
[5, 477] |
καὶ
δόξαν.
Πῶς
γὰρ
ἄν,
|
ἔφη, |
τό
γε
ἀναμάρτητον
τῷ
μὴ |
[5, 473] |
ἂν
ἀγαπῴην.
Καὶ
γὰρ
ἐγώ,
|
ἔφη. |
Τὸ
δὲ
δὴ
μετὰ
τοῦτο, |
[5, 472] |
οἰκῆσαι
ὡς
ἐλέγετο;
Οὐ
δῆτα,
|
ἔφη. |
Τὸ
μὲν
τοίνυν
ἀληθές,
ἦν |
[5, 472] |
καὶ
ἐπιχειρεῖν
διασκοπεῖν.
Οσῳ
ἄν,
|
ἔφη, |
τοιαῦτα
πλείω
λέγῃς,
ἧττον
ἀφεθήσῃ |
[5, 473] |
δημοσίᾳ.
Καὶ
ὅς,
Ω
Σώκρατες,
|
ἔφη, |
τοιοῦτον
ἐκβέβληκας
ῥῆμά
τε
καὶ |
[5, 457] |
αὑτοῦ
μήτε
παῖδα
γονέα.
Πολύ,
|
ἔφη, |
τοῦτο
ἐκείνου
μεῖζον
πρὸς
ἀπιστίαν |
[5, 473] |
ὁμολογεῖς
οὕτως
ἢ
οὔ;
Ομολογῶ,
|
ἔφη. |
Τοῦτο
μὲν
δὴ
μὴ
ἀνάγκαζέ |
[5, 451] |
εἴπερ
ἐκεῖ,
κἀνθάδε.
Λέγε
τοίνυν,
|
ἔφη, |
τούτου
γ’
ἕνεκα.
Λέγειν
δή, |
[5, 457] |
τοῦτο
ἴδῃς.
Λέγε
δή,
ἴδω,
|
ἔφη. |
Τούτῳ,
ἦν
δ’
ἐγώ,
ἕπεται |
[5, 480] |
Οὔκ,
ἄν
γέ
μοι
πείθωνται,
|
ἔφη· |
τῷ
γὰρ
ἀληθεῖ
χαλεπαίνειν
οὐ |
[5, 476] |
δοκεῖ
σοι
ζῆν;
Καὶ
μάλα,
|
ἔφη, |
ὕπαρ.
Οὐκοῦν
τούτου
μὲν
τὴν |
[5, 453] |
τινα
ἄλλην
ἄπορον
σωτηρίαν.
(Εοικεν,
|
ἔφη. |
Φέρε
δή,
ἦν
δ’
ἐγώ, |
[5, 450] |
μετρίων
γε.
Μέτρον
δέ
γ’
|
ἔφη, |
ὦ
Σώκρατες,
ὁ
Γλαύκων,
τοιούτων |
[5, 477] |
εἰς
ἄλλο
εἶδος
οἴσομεν;
Οὐδαμῶς,
|
ἔφη· |
ᾧ
γὰρ
δοξάζειν
δυνάμεθα,
οὐκ |
[5, 451] |
ἡμῖν
πρέπει
ἢ
οὔ.
Πῶς;
|
ἔφη. |
Ωδε.
τὰς
θηλείας
τῶν
φυλάκων |
[5, 464] |
ὡς
ἔχει.
Καὶ
ὀρθῶς
γ’
|
ἔφη, |
ὡμολογήσαμεν.
Τοῦ
μεγίστου
ἄρα
ἀγαθοῦ |
[5, 474] |
μή,
ἀλλὰ
πᾶν
στέργοντα;
(Αναμιμνῄσκειν,
|
ἔφη, |
ὡς
ἔοικεν,
δεῖ·
οὐ
γὰρ |