HODOI ELEKTRONIKAI: Du texte à l'hypertexte

Alphabétiquement [« »]
τότε 6
Τοῦ 2
του 3
τοῦ 79
τοῦδε 1
τοὐναντίον 2
τοὔνομα 2

Fréquences [« »]
69 γε
71 ἐν
75 οὖν
79 τοῦ
81 ἂν
86 τὰ
94 ὡς

HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Platon, La République, livre V

τοῦ

Livre, Chap.

[5, 462]   νυνδὴ διήλθομεν εἰς μὲν τὸ τοῦ ἀγαθοῦ ἴχνος ἡμῖν ἁρμόττει, τῷ

[5, 452]   τινὰ σκοπὸν στησάμενος ἢ τὸν τοῦ ἀγαθοῦ. Παντάπασι μὲν οὖν, ἔφη.

[5, 449]   δὲ Πολέμαρχος σμικρὸν γὰρ ἀπωτέρω τοῦ Αδειμάντου καθῆστο ἐκτείνας τὴν χεῖρα

[5, 462]   τὸ οὐκ ἐμόν; καὶ περὶ τοῦ ἀλλοτρίου κατὰ ταὐτά; Κομιδῇ μὲν

[5, 470]   στάσις κέκληται, ἐπὶ δὲ τῇ τοῦ ἀλλοτρίου πόλεμος. Καὶ οὐδέν γε,

[5, 462]   καὶ περὶ ἄλλου ὁτουοῦν τῶν τοῦ ἀνθρώπου ὁ αὐτὸς λόγος, περί

[5, 453]   ἡ ἀνθρωπίνη ἡ θήλεια τῇ τοῦ ἄρρενος γένους κοινωνῆσαι εἰς ἅπαντα

[5, 462]   τεταμένη εἰς μίαν σύνταξιν τὴν τοῦ ἄρχοντος (ἐν αὐτῇ ᾔσθετό τε

[5, 474]   ἄξιοι εἶναι ἐπιμελείας τε καὶ τοῦ ἀσπάζεσθαι. ἢ οὐχ οὕτω ποιεῖτε

[5, 477]   κέοιτο τοῦ εἰλικρινῶς ὄντος καὶ τοῦ αὖ μηδαμῇ ὄντος; Μεταξύ. Οὐκοῦν

[5, 464]   ὀρθῶς γε ἔφαμεν. Οὐκοῦν μάλιστα τοῦ αὐτοῦ κοινωνήσουσιν ἡμῖν οἱ πολῖται,

[5, 452]   ἀποβλέπων ὡς γελοίου ἢ τὴν τοῦ ἄφρονός (τε καὶ κακοῦ, καὶ

[5, 469]   λίθοις οἷς ἂν βληθῶσι χαλεπαίνουσι, τοῦ βάλλοντος οὐχ ἁπτόμεναι; Οὐδὲ σμικρόν,

[5, 457]   γελῶν ἀνὴρ ἐπὶ γυμναῖς γυναιξί, τοῦ βελτίστου ἕνεκα γυμναζομέναις, ἀτελῆ τοῦ

[5, 466]   ὁ τῶν ἐπικούρων βίος, εἴπερ τοῦ γε τῶν ὀλυμπιονικῶν πολύ τε

[5, 457]   τοῦ βελτίστου ἕνεκα γυμναζομέναις, ἀτελῆ τοῦ γελοίου σοφίας δρέπων καρπόν, οὐδὲν

[5, 461]   τε γυναῖκες καὶ οἱ ἄνδρες τοῦ γεννᾶν ἐκβῶσι τὴν ἡλικίαν, ἀφήσομέν

[5, 457]   τοῖς ἀνδράσι δοτέον διὰ τὴν τοῦ γένους ἀσθένειαν. ὁ (δὲ γελῶν

[5, 455]   ὡς ἔπος εἰπεῖν τὸ γένος τοῦ γένους. γυναῖκες μέντοι πολλαὶ πολλῶν

[5, 457]   ἓν ὥσπερ κῦμα φῶμεν διαφεύγειν τοῦ γυναικείου πέρι νόμου λέγοντες, ὥστε

[5, 476]   γνώμην ἂν ὀρθῶς φαῖμεν εἶναι, τοῦ δὲ δόξαν ὡς δοξάζοντος; Πάνυ

[5, 475]   φήσομεν ἐπιθυμεῖν, ἢ τοῦ μέν, τοῦ δὲ οὔ; Παντός, ἔφη. Οὐκοῦν

[5, 474]   ἐπίχαρις κληθεὶς ἐπαινεθήσεται ὑφ’ ὑμῶν, τοῦ δὲ τὸ γρυπὸν βασιλικόν φατε

[5, 465]   νίκη καλλίων, ἥ τ’ ἐκ τοῦ δημοσίου τροφὴ τελεωτέρα. νίκην τε

[5, 464]   δ’ ὅς. ~(Οὐκοῦν μετὰ τούτου τοῦ δόγματός τε καὶ ῥήματος ἔφαμεν

[5, 457]   δὲ δή μοι ἔσεσθαι περὶ τοῦ δυνατοῦ καὶ μή. Αλλ’ οὐκ

[5, 458]   ἵνα μὴ κάμνωσι βουλευόμενοι περὶ τοῦ δυνατοῦ καὶ μή, θέντες ὡς

[5, 457]   ἐκείνου μεῖζον πρὸς ἀπιστίαν καὶ τοῦ δυνατοῦ πέρι καὶ τοῦ ὠφελίμου.

[5, 457]   οἷόν τε· ἀλλ’ οἶμαι περὶ τοῦ εἰ δυνατὸν ἢ μὴ πλείστην

[5, 475]   ἄν τινος ἐπιθυμητικὸν λέγωμεν, παντὸς τοῦ εἴδους τούτου φήσομεν ἐπιθυμεῖν, ἢ

[5, 477]   εἶναι, οὐ μεταξὺ ἂν κέοιτο τοῦ εἰλικρινῶς ὄντος καὶ τοῦ αὖ

[5, 478]   ὄν, τὸ τοιοῦτον μεταξὺ κεῖσθαι τοῦ εἰλικρινῶς ὄντος τε καὶ τοῦ

[5, 478]   ὡς ἔοικε, τὸ ἀμφοτέρων μετέχον, τοῦ εἶναί τε καὶ μὴ εἶναι,

[5, 469]   τὸ δυνατὸν καὶ τοῦτο ἐθίζειν, τοῦ Ελληνικοῦ (γένους φείδεσθαι, εὐλαβουμένους τὴν

[5, 452]   ὀφθαλμοῖς δὴ γελοῖον ἐξερρύη ὑπὸ τοῦ ἐν τοῖς λόγοις μηνυθέντος ἀρίστου·

[5, 472]   φαίνωνται εὐδαιμονίας τε πέρι καὶ τοῦ ἐναντίου, ἀναγκαζώμεθα καὶ περὶ ἡμῶν

[5, 457]   ἐγὼ δ’ ᾤμην ἔκ γε τοῦ ἑτέρου ἀποδράσεσθαι, εἴ σοι δόξειεν

[5, 453]   ἀμφισβητήσωμεν, ἵνα μὴ ἔρημα τὰ τοῦ ἑτέρου λόγου πολιορκῆται; (Οὐδέν, ἔφη,

[5, 479]   τῶν παίδων αἰνίγματι τῷ περὶ τοῦ εὐνούχου, τῆς βολῆς πέρι τῆς

[5, 469]   τὸ σῶμα τοῦ τεθνεῶτος ἀποπταμένου τοῦ ἐχθροῦ, λελοιπότος δὲ ᾧ ἐπολέμει;

[5, 469]   Πεισόμεθα μὲν οὖν. Διαπυθόμενοι ἄρα τοῦ θεοῦ πῶς χρὴ τοὺς δαιμονίους

[5, 466]   καὶ οὐ παρὰ φύσιν τὴν τοῦ θήλεος πρὸς τὸ ἄρρεν, ᾗ

[5, 459]   δέῃ, ἴσμεν ὅτι ἀνδρειοτέρου δεῖ τοῦ ἰατροῦ. Αληθῆ· ἀλλὰ πρὸς τί

[5, 449]   ἐκτείνας τὴν χεῖρα καὶ λαβόμενος τοῦ ἱματίου ἄνωθεν αὐτοῦ παρὰ τὸν

[5, 462]   ἴχνος ἡμῖν ἁρμόττει, τῷ δὲ τοῦ κακοῦ ἀναρμοστεῖ; Πάντων μάλιστα, ἔφη.

[5, 476]   τῶν τοιούτων δημιουργούμενα, αὐτοῦ δὲ τοῦ καλοῦ ἀδύνατος αὐτῶν ἡ διάνοια

[5, 467]   χρόνον διακονοῦντες θεωροῦσι πρὶν ἅπτεσθαι τοῦ κεραμεύειν; Καὶ μάλα. Η οὖν

[5, 454]   κατ’ αὐτὸ τὸ ὄνομα διώκειν τοῦ λεχθέντος τὴν ἐναντίωσιν, ἔριδι, οὐ

[5, 451]   ἐάν τι πάθωμεν πλημμελὲς ὑπὸ τοῦ λόγου, ἀφίεμέν σε ὥσπερ φόνου

[5, 461]   τὸ μετὰ τοῦτο βεβαιώσασθαι παρὰ τοῦ λόγου. ἢ πῶς ποιῶμεν; ~(Οὕτω

[5, 453]   νευστέον καὶ πειρατέον σῴζεσθαι ἐκ τοῦ λόγου, ἤτοι δελφῖνά τινα ἐλπίζοντας

[5, 449]   ὅλον οὐ τὸ ἐλάχιστον ἐκκλέπτειν τοῦ λόγου ἵνα μὴ διέλθῃς, καὶ

[5, 462]   τὴν ἡμετέραν πόλιν, καὶ τὰ τοῦ λόγου ὁμολογήματα σκοπεῖν ἐν αὐτῇ,

[5, 475]   ἐρωτικῶν ὅτι οὕτω ποιοῦσι, συγχωρῶ τοῦ λόγου χάριν. Τί δέ; ἦν

[5, 465]   δὴ τούτων ἀπαλλάξονται, ζήσουσί τε τοῦ μακαριστοῦ βίου ὃν οἱ ὀλυμπιονῖκαι

[5, 475]   εἴδους τούτου φήσομεν ἐπιθυμεῖν, ἢ τοῦ μέν, τοῦ δὲ οὔ; Παντός,

[5, 479]   τῆς μεταξὺ οὐσίας τε καὶ τοῦ μὴ εἶναι; οὔτε γάρ που

[5, 452]   ἠρξάμεθα, πορευτέον πρὸς τὸ τραχὺ τοῦ νόμου, δεηθεῖσίν τε τούτων μὴ

[5, 453]   ἐφοβούμην τε καὶ ὤκνουν ἅπτεσθαι τοῦ νόμου τοῦ περὶ τὴν τῶν

[5, 462]   ἀντὶ μιᾶς; ἢ μεῖζον ἀγαθὸν τοῦ ὃ ἂν συνδῇ τε καὶ

[5, 470]   ὀθνεῖον. ἐπὶ μὲν οὖν τῇ τοῦ οἰκείου ἔχθρᾳ στάσις κέκληται, ἐπὶ

[5, 464]   ὄντων ἰδίας, ἀλλ’ ἑνὶ δόγματι τοῦ οἰκείου πέρι ἐπὶ τὸ αὐτὸ

[5, 458]   ἔσονται οἱ ἄρχοντες ἄξιοι (τούτου τοῦ ὀνόματος, οἵ τε τούτοις ἐπίκουροι

[5, 479]   τοῦ τε μὴ ὄντος καὶ τοῦ ὄντος εἰλικρινῶς. Ηὑρήκαμεν. Προωμολογήσαμεν δέ

[5, 478]   τοῦ εἰλικρινῶς ὄντος τε καὶ τοῦ πάντως μὴ ὄντος, καὶ οὔτε

[5, 453]   καὶ ὤκνουν ἅπτεσθαι τοῦ νόμου τοῦ περὶ τὴν τῶν γυναικῶν καὶ

[5, 452]   οἶμαι χρωμένοις ἄμεινον τὸ ἀποδύεσθαι τοῦ συγκαλύπτειν πάντα τὰ τοιαῦτα ἐφάνη,

[5, 455]   σῴζοιτο; καὶ τῷ μὲν τὰ τοῦ σώματος ἱκανῶς ὑπηρετοῖ τῇ διανοίᾳ,

[5, 455]   γὰρ ἄν. Βούλει οὖν δεώμεθα τοῦ τὰ τοιαῦτα ἀντιλέγοντος ἀκολουθῆσαι (ἡμῖν,

[5, 479]   τῶν ἄλλων μεταξύ που κυλινδεῖται τοῦ τε μὴ ὄντος καὶ τοῦ

[5, 469]   τὸ πολέμιον νομίζειν τὸ σῶμα τοῦ τεθνεῶτος ἀποπταμένου τοῦ ἐχθροῦ, λελοιπότος

[5, 456]   ἄλλη. Πῶς οὖν ἔχεις δόξης τοῦ τοιοῦδε πέρι; Τίνος δή; Τοῦ

[5, 468]   οὐ πεισόμεθα Ησιόδῳ, ἐπειδάν τινες τοῦ τοιούτου γένους τελευτήσωσιν, ~ὡς ἄρα

[5, 468]   ἔσονται, ἵν’ ὅτι πλεῖστοι ἐκ τοῦ τοιούτου γίγνωνται, εἴρηται ἤδη. Εἴπομεν

[5, 462]   ἔφη· καὶ τοῦτο ὃ ἐρωτᾷς, τοῦ τοιούτου ἐγγύτατα ἡ ἄριστα πολιτευομένη

[5, 463]   τε πέρι καὶ κηδεμονίας καὶ τοῦ ὑπήκοον δεῖν εἶναι τῶν γονέων,

[5, 468]   ἆρ’ οὐ πρῶτον μὲν φήσομεν τοῦ χρυσοῦ γένους εἶναι; Πάντων γε

[5, 457]   ἦν δ’ ἐγώ, περί γε τοῦ ὠφελίμου ἀμφισβητεῖσθαι ἄν, ὡς οὐ

[5, 457]   καὶ τοῦ δυνατοῦ πέρι καὶ τοῦ ὠφελίμου. Οὐκ οἶμαι, ἦν δ’

Livre, Chap.
[5, 462]	νυνδὴ διήλθομεν εἰς μὲν τὸ	τοῦ	ἀγαθοῦ ἴχνος ἡμῖν ἁρμόττει, τῷ
[5, 452]	τινὰ σκοπὸν στησάμενος ἢ τὸν	τοῦ	ἀγαθοῦ. Παντάπασι μὲν οὖν, ἔφη.
[5, 449]	δὲ Πολέμαρχος σμικρὸν γὰρ ἀπωτέρω	τοῦ	Αδειμάντου καθῆστο ἐκτείνας τὴν χεῖρα
[5, 462]	τὸ οὐκ ἐμόν; καὶ περὶ	τοῦ	ἀλλοτρίου κατὰ ταὐτά; Κομιδῇ μὲν
[5, 470]	στάσις κέκληται, ἐπὶ δὲ τῇ	τοῦ	ἀλλοτρίου πόλεμος. Καὶ οὐδέν γε,
[5, 462]	καὶ περὶ ἄλλου ὁτουοῦν τῶν	τοῦ	ἀνθρώπου ὁ αὐτὸς λόγος, περί
[5, 453]	ἡ ἀνθρωπίνη ἡ θήλεια τῇ	τοῦ	ἄρρενος γένους κοινωνῆσαι εἰς ἅπαντα
[5, 462]	τεταμένη εἰς μίαν σύνταξιν τὴν	τοῦ	ἄρχοντος (ἐν αὐτῇ ᾔσθετό τε
[5, 474]	ἄξιοι εἶναι ἐπιμελείας τε καὶ	τοῦ	ἀσπάζεσθαι. ἢ οὐχ οὕτω ποιεῖτε
[5, 477]	κέοιτο τοῦ εἰλικρινῶς ὄντος καὶ	τοῦ	αὖ μηδαμῇ ὄντος; Μεταξύ. Οὐκοῦν
[5, 464]	ὀρθῶς γε ἔφαμεν. Οὐκοῦν μάλιστα	τοῦ	αὐτοῦ κοινωνήσουσιν ἡμῖν οἱ πολῖται,
[5, 452]	ἀποβλέπων ὡς γελοίου ἢ τὴν	τοῦ	ἄφρονός (τε καὶ κακοῦ, καὶ
[5, 469]	λίθοις οἷς ἂν βληθῶσι χαλεπαίνουσι,	τοῦ	βάλλοντος οὐχ ἁπτόμεναι; Οὐδὲ σμικρόν,
[5, 457]	γελῶν ἀνὴρ ἐπὶ γυμναῖς γυναιξί,	τοῦ	βελτίστου ἕνεκα γυμναζομέναις, ἀτελῆ τοῦ
[5, 466]	ὁ τῶν ἐπικούρων βίος, εἴπερ	τοῦ	γε τῶν ὀλυμπιονικῶν πολύ τε
[5, 457]	τοῦ βελτίστου ἕνεκα γυμναζομέναις, ἀτελῆ	τοῦ	γελοίου σοφίας δρέπων καρπόν, οὐδὲν
[5, 461]	τε γυναῖκες καὶ οἱ ἄνδρες	τοῦ	γεννᾶν ἐκβῶσι τὴν ἡλικίαν, ἀφήσομέν
[5, 457]	τοῖς ἀνδράσι δοτέον διὰ τὴν	τοῦ	γένους ἀσθένειαν. ὁ (δὲ γελῶν
[5, 455]	ὡς ἔπος εἰπεῖν τὸ γένος	τοῦ	γένους. γυναῖκες μέντοι πολλαὶ πολλῶν
[5, 457]	ἓν ὥσπερ κῦμα φῶμεν διαφεύγειν	τοῦ	γυναικείου πέρι νόμου λέγοντες, ὥστε
[5, 476]	γνώμην ἂν ὀρθῶς φαῖμεν εἶναι,	τοῦ	δὲ δόξαν ὡς δοξάζοντος; Πάνυ
[5, 475]	φήσομεν ἐπιθυμεῖν, ἢ τοῦ μέν,	τοῦ	δὲ οὔ; Παντός, ἔφη. Οὐκοῦν
[5, 474]	ἐπίχαρις κληθεὶς ἐπαινεθήσεται ὑφ’ ὑμῶν,	τοῦ	δὲ τὸ γρυπὸν βασιλικόν φατε
[5, 465]	νίκη καλλίων, ἥ τ’ ἐκ	τοῦ	δημοσίου τροφὴ τελεωτέρα. νίκην τε
[5, 464]	δ’ ὅς. ~(Οὐκοῦν μετὰ τούτου	τοῦ	δόγματός τε καὶ ῥήματος ἔφαμεν
[5, 457]	δὲ δή μοι ἔσεσθαι περὶ	τοῦ	δυνατοῦ καὶ μή. Αλλ’ οὐκ
[5, 458]	ἵνα μὴ κάμνωσι βουλευόμενοι περὶ	τοῦ	δυνατοῦ καὶ μή, θέντες ὡς
[5, 457]	ἐκείνου μεῖζον πρὸς ἀπιστίαν καὶ	τοῦ	δυνατοῦ πέρι καὶ τοῦ ὠφελίμου.
[5, 457]	οἷόν τε· ἀλλ’ οἶμαι περὶ	τοῦ	εἰ δυνατὸν ἢ μὴ πλείστην
[5, 475]	ἄν τινος ἐπιθυμητικὸν λέγωμεν, παντὸς	τοῦ	εἴδους τούτου φήσομεν ἐπιθυμεῖν, ἢ
[5, 477]	εἶναι, οὐ μεταξὺ ἂν κέοιτο	τοῦ	εἰλικρινῶς ὄντος καὶ τοῦ αὖ
[5, 478]	ὄν, τὸ τοιοῦτον μεταξὺ κεῖσθαι	τοῦ	εἰλικρινῶς ὄντος τε καὶ τοῦ
[5, 478]	ὡς ἔοικε, τὸ ἀμφοτέρων μετέχον,	τοῦ	εἶναί τε καὶ μὴ εἶναι,
[5, 469]	τὸ δυνατὸν καὶ τοῦτο ἐθίζειν,	τοῦ	Ελληνικοῦ (γένους φείδεσθαι, εὐλαβουμένους τὴν
[5, 452]	ὀφθαλμοῖς δὴ γελοῖον ἐξερρύη ὑπὸ	τοῦ	ἐν τοῖς λόγοις μηνυθέντος ἀρίστου·
[5, 472]	φαίνωνται εὐδαιμονίας τε πέρι καὶ	τοῦ	ἐναντίου, ἀναγκαζώμεθα καὶ περὶ ἡμῶν
[5, 457]	ἐγὼ δ’ ᾤμην ἔκ γε	τοῦ	ἑτέρου ἀποδράσεσθαι, εἴ σοι δόξειεν
[5, 453]	ἀμφισβητήσωμεν, ἵνα μὴ ἔρημα τὰ	τοῦ	ἑτέρου λόγου πολιορκῆται; (Οὐδέν, ἔφη,
[5, 479]	τῶν παίδων αἰνίγματι τῷ περὶ	τοῦ	εὐνούχου, τῆς βολῆς πέρι τῆς
[5, 469]	τὸ σῶμα τοῦ τεθνεῶτος ἀποπταμένου	τοῦ	ἐχθροῦ, λελοιπότος δὲ ᾧ ἐπολέμει;
[5, 469]	Πεισόμεθα μὲν οὖν. Διαπυθόμενοι ἄρα	τοῦ	θεοῦ πῶς χρὴ τοὺς δαιμονίους
[5, 466]	καὶ οὐ παρὰ φύσιν τὴν	τοῦ	θήλεος πρὸς τὸ ἄρρεν, ᾗ
[5, 459]	δέῃ, ἴσμεν ὅτι ἀνδρειοτέρου δεῖ	τοῦ	ἰατροῦ. Αληθῆ· ἀλλὰ πρὸς τί
[5, 449]	ἐκτείνας τὴν χεῖρα καὶ λαβόμενος	τοῦ	ἱματίου ἄνωθεν αὐτοῦ παρὰ τὸν
[5, 462]	ἴχνος ἡμῖν ἁρμόττει, τῷ δὲ	τοῦ	κακοῦ ἀναρμοστεῖ; Πάντων μάλιστα, ἔφη.
[5, 476]	τῶν τοιούτων δημιουργούμενα, αὐτοῦ δὲ	τοῦ	καλοῦ ἀδύνατος αὐτῶν ἡ διάνοια
[5, 467]	χρόνον διακονοῦντες θεωροῦσι πρὶν ἅπτεσθαι	τοῦ	κεραμεύειν; Καὶ μάλα. Η οὖν
[5, 454]	κατ’ αὐτὸ τὸ ὄνομα διώκειν	τοῦ	λεχθέντος τὴν ἐναντίωσιν, ἔριδι, οὐ
[5, 451]	ἐάν τι πάθωμεν πλημμελὲς ὑπὸ	τοῦ	λόγου, ἀφίεμέν σε ὥσπερ φόνου
[5, 461]	τὸ μετὰ τοῦτο βεβαιώσασθαι παρὰ	τοῦ	λόγου. ἢ πῶς ποιῶμεν; ~(Οὕτω
[5, 453]	νευστέον καὶ πειρατέον σῴζεσθαι ἐκ	τοῦ	λόγου, ἤτοι δελφῖνά τινα ἐλπίζοντας
[5, 449]	ὅλον οὐ τὸ ἐλάχιστον ἐκκλέπτειν	τοῦ	λόγου ἵνα μὴ διέλθῃς, καὶ
[5, 462]	τὴν ἡμετέραν πόλιν, καὶ τὰ	τοῦ	λόγου ὁμολογήματα σκοπεῖν ἐν αὐτῇ,
[5, 475]	ἐρωτικῶν ὅτι οὕτω ποιοῦσι, συγχωρῶ	τοῦ	λόγου χάριν. Τί δέ; ἦν
[5, 465]	δὴ τούτων ἀπαλλάξονται, ζήσουσί τε	τοῦ	μακαριστοῦ βίου ὃν οἱ ὀλυμπιονῖκαι
[5, 475]	εἴδους τούτου φήσομεν ἐπιθυμεῖν, ἢ	τοῦ	μέν, τοῦ δὲ οὔ; Παντός,
[5, 479]	τῆς μεταξὺ οὐσίας τε καὶ	τοῦ	μὴ εἶναι; οὔτε γάρ που
[5, 452]	ἠρξάμεθα, πορευτέον πρὸς τὸ τραχὺ	τοῦ	νόμου, δεηθεῖσίν τε τούτων μὴ
[5, 453]	ἐφοβούμην τε καὶ ὤκνουν ἅπτεσθαι	τοῦ	νόμου τοῦ περὶ τὴν τῶν
[5, 462]	ἀντὶ μιᾶς; ἢ μεῖζον ἀγαθὸν	τοῦ	ὃ ἂν συνδῇ τε καὶ
[5, 470]	ὀθνεῖον. ἐπὶ μὲν οὖν τῇ	τοῦ	οἰκείου ἔχθρᾳ στάσις κέκληται, ἐπὶ
[5, 464]	ὄντων ἰδίας, ἀλλ’ ἑνὶ δόγματι	τοῦ	οἰκείου πέρι ἐπὶ τὸ αὐτὸ
[5, 458]	ἔσονται οἱ ἄρχοντες ἄξιοι (τούτου	τοῦ	ὀνόματος, οἵ τε τούτοις ἐπίκουροι
[5, 479]	τοῦ τε μὴ ὄντος καὶ	τοῦ	ὄντος εἰλικρινῶς. Ηὑρήκαμεν. Προωμολογήσαμεν δέ
[5, 478]	τοῦ εἰλικρινῶς ὄντος τε καὶ	τοῦ	πάντως μὴ ὄντος, καὶ οὔτε
[5, 453]	καὶ ὤκνουν ἅπτεσθαι τοῦ νόμου	τοῦ	περὶ τὴν τῶν γυναικῶν καὶ
[5, 452]	οἶμαι χρωμένοις ἄμεινον τὸ ἀποδύεσθαι	τοῦ	συγκαλύπτειν πάντα τὰ τοιαῦτα ἐφάνη,
[5, 455]	σῴζοιτο; καὶ τῷ μὲν τὰ	τοῦ	σώματος ἱκανῶς ὑπηρετοῖ τῇ διανοίᾳ,
[5, 455]	γὰρ ἄν. Βούλει οὖν δεώμεθα	τοῦ	τὰ τοιαῦτα ἀντιλέγοντος ἀκολουθῆσαι (ἡμῖν,
[5, 479]	τῶν ἄλλων μεταξύ που κυλινδεῖται	τοῦ	τε μὴ ὄντος καὶ τοῦ
[5, 469]	τὸ πολέμιον νομίζειν τὸ σῶμα	τοῦ	τεθνεῶτος ἀποπταμένου τοῦ ἐχθροῦ, λελοιπότος
[5, 456]	ἄλλη. Πῶς οὖν ἔχεις δόξης	τοῦ	τοιοῦδε πέρι; Τίνος δή; Τοῦ
[5, 468]	οὐ πεισόμεθα Ησιόδῳ, ἐπειδάν τινες	τοῦ	τοιούτου γένους τελευτήσωσιν, ~ὡς ἄρα
[5, 468]	ἔσονται, ἵν’ ὅτι πλεῖστοι ἐκ	τοῦ	τοιούτου γίγνωνται, εἴρηται ἤδη. Εἴπομεν
[5, 462]	ἔφη· καὶ τοῦτο ὃ ἐρωτᾷς,	τοῦ	τοιούτου ἐγγύτατα ἡ ἄριστα πολιτευομένη
[5, 463]	τε πέρι καὶ κηδεμονίας καὶ	τοῦ	ὑπήκοον δεῖν εἶναι τῶν γονέων,
[5, 468]	ἆρ’ οὐ πρῶτον μὲν φήσομεν	τοῦ	χρυσοῦ γένους εἶναι; Πάντων γε
[5, 457]	ἦν δ’ ἐγώ, περί γε	τοῦ	ὠφελίμου ἀμφισβητεῖσθαι ἄν, ὡς οὐ
[5, 457]	καὶ τοῦ δυνατοῦ πέρι καὶ	τοῦ	ὠφελίμου. Οὐκ οἶμαι, ἦν δ’

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher
Dernière mise à jour : 1/03/2006