Chapitre
[4]	ἐστὶν ἀγαθότητος, ἐξ ἧς καὶ	τὸ	ἀγαθοειδὲς αὐταῖς ἐδωρήθη καὶ τὸ
[4]	θεῖος ἔρως ἀγαθὸς ἀγαθοῦ διὰ	τὸ	ἀγαθόν. Αὐτὸς γὰρ ὁ ἀγαθοεργὸς
[4]	ἀληθές; Πολλαὶ γὰρ αὐτῶν εἰς	τὸ	ἀγαθὸν βλέπουσιν. Καίτοι πῶς ἐγίνετο
[4]	γένεσις δὲ καὶ οὐσία διὰ	τὸ	ἀγαθὸν γίγνεται, καὶ ἔσται τὸ
[4]	ἐκ τοῦ ἀγαθοῦ ἔσται ἢ	τὸ	ἀγαθὸν ἐκ τοῦ κακοῦ ἤ,
[4]	οὖσι, τὸ δὲ μικτὸν διὰ	τὸ	ἀγαθὸν ἐν τοῖς οὖσι καὶ
[4]	οὐκ ὤν. Εἰ δὲ μεθέξει	τὸ	ἀγαθὸν ἔχει, καὶ ἐξ ἑτέρου
[2]	θεολήπτων προφητῶν ὑμνεῖ τὸ πνεῦμα	τὸ	ἀγαθόν. Καὶ αὖθις τό· Ἐγώ
[4]	δι᾿ ἑαυτό, γενεσιουργὸν δὲ διὰ	τὸ	ἀγαθὸν καί, ᾗ μὲν κακόν,
[4]	οὔτε δύναται. Καὶ γὰρ εἰ	τὸ	ἀγαθὸν καὶ ὄν ἐστι καὶ
[4]	οὔτε ὄντων ποιητικόν, διὰ δὲ	τὸ	ἀγαθὸν καὶ ὂν καὶ ἀγαθὸν
[4]	ἀρχῆς καὶ αἰτίας ἔσται καὶ	τὸ	ἀγαθὸν καὶ τὸ κακόν. Πᾶσα
[4]	Καίτοι φιλίας πᾶσι τοῖς οὖσι	τὸ	ἀγαθὸν μεταδίδωσι καὶ αὐτοειρήνη καὶ
[4]	τι τὸ κακὸν τῇ πρὸς	τὸ	ἀγαθὸν μίξει; Τὸ γὰρ πάντη
[4]	καὶ γὰρ καὶ ταῦτα πράττομεν	τὸ	ἀγαθὸν ποθοῦντες, οὐδεὶς γὰρ εἰς
[4]	οὐσιοῖ καὶ τὴν ἑαυτοῦ στέρησιν	τὸ	ἀγαθὸν τῇ ὅλως αὐτοῦ μεθέξει.
[2]	ὧν καὶ τὰ αἰτιολογικὰ πάντα,	τὸ	ἀγαθόν, τὸ καλόν, τὸ ὄν,
[4]	κακῶν ἀρχὴ καὶ τέλος ἔσται	τὸ	ἀγαθόν, τοῦ γὰρ ἀγαθοῦ ἕνεκα
[4]	ἀγαθοῦ ἂν εἴη, καὶ ἢ	τὸ	ἀγαθὸν τοῦ κακοῦ ποιητικὸν ἢ
[4]	τοῦ ἀγαθοῦ ποιητικὸν ἢ καὶ	τὸ	ἀγαθὸν ὡς ἐκ τοῦ κακοῦ
[4]	μέθεξιν δευτέρως, ὅπερ κατ᾿ αἰτίαν	τὸ	ἀγγελλόμενον πρώτως, εἰκών ἐστι τοῦ
[1]	Θεολογικὰς ὑποτυπώσεις ἐξετιθέμεθα, τὸ ἕν,	τὸ	ἄγνωστον, τὸ ὑπερούσιον, αὐτὸ τ᾿
[4]	ἀλλὰ τοῦτο τῇ φύσει κακὸν	τὸ	ἀδυνατεῖν τὰ τῆς οἰκείας φύσεως
[4]	τὸ ἀνούσιον οὐσίας ὑπερβολὴ καὶ	τὸ	ἄζωον ὑπερέχουσα ζωὴ καὶ τὸ
[6]	ὅτι μὴ παρ᾿ ἑαυτῶν ἔχουσι	τὸ	ἀθανάτως εἶναι καὶ αἰωνίως ζῆν,
[4]	μὲν τὸ καλόν, πρὸς δὲ	τὸ	αἰσχρὸν οὔτε ἔνθα μέν, ἔνθα
[4]	τοῦ ἀγαθοῦ εἶναι. ~Τῶν ἀγαθῶν	τὸ	αἴτιον ἕν. Εἰ τῷ ἀγαθῷ
[9]	ἡ τὰ παραγόμενα πάντα πρὸς	τὸ	αἴτιον ἐπιστρέφουσα. Ταῦτα γοῦν ῥητέον
[2]	φῶς καὶ τὸ θεοποιὸν καὶ	τὸ	αἴτιον καὶ πάντα, ὅσα τῆς
[9]	ὑμνῆσαι. Καὶ τὸ μὲν εὐθὺ	τὸ	ἀκλινὲς νοητέον καὶ τὴν ἀπαρέγκλιτον
[4]	μὲν τὸ οἰκεῖον, ἀπελαύνειν δὲ	τὸ	ἀλλότριον. Ὥστε τὸ μὴ φθείρεσθαι
[7]	ἐπὶ θεοῦ τακτέον ὥσπερ καὶ	τὸ	ἄλογον ἀνατίθεμεν τῷ ὑπὲρ λόγον
[9]	ἑαυτοῦ πάντως ὑπάρχειν καὶ κατὰ	τὸ	ἀμετακίνητον αὐτὸ καὶ ὁλικῶς ἀκίνητον
[9]	καὶ ὡσαύτως ἐνεργεῖν καὶ κατὰ	τὸ	ἀμετάστατον αὐτὸν ἐξ ἑαυτοῦ πάντως
[4]	πῶς τὸ κακὸν ἀναγκαῖον ἢ	τὸ	ἀναγκαῖον κακόν; Ἀλλ᾿ οὐδὲ τοῦτο,
[4]	γὰρ τὸ κακὸν καὶ ἄλλο	τὸ	ἀναγκαῖον. Πῶς δὲ ὁ ἀγαθὸς
[1]	ὑπερούσιον ἐπιστήμην ἀναθετέον, τοσοῦτον ἐπὶ	τὸ	ἄναντες ἀνανεύοντας, ὅσον ἑαυτὴν ἐνδίδωσιν
[4]	καρποὺς πονηροὺς ποιεῖν οὐδὲ μὴν	τὸ	ἀνάπαλιν. Εἰ δὲ οὐκ ἐξ
[4]	ὥσπερ οὖν ἐστι, τἀγαθόν, καὶ	τὸ	ἀνείδεον εἰδοποιεῖ. Καὶ ἐν αὐτῷ
[9]	λέγειν; Αὐτὴ γὰρ ἡ θεολογία	τὸ	ἀνόμοιον αὐτὸν εἶναι πρεσβεύει καὶ
[9]	ἕτερον καὶ τὸ ὅμοιον καὶ	τὸ	ἀνόμοιον καὶ ἡ στάσις καὶ
[4]	τὸ ἄζωον ὑπερέχουσα ζωὴ καὶ	τὸ	ἄνουν ὑπεραίρουσα σοφία καὶ ὅσα
[4]	Καὶ ἐν αὐτῷ μόνῳ καὶ	τὸ	ἀνούσιον οὐσίας ὑπερβολὴ καὶ τὸ
[6]	ἀγγέλων ζωὴ καὶ ἀθανασία καὶ	τὸ	ἀνώλεθρον αὐτὸ τῆς ἀγγελικῆς ἀεικινησίας
[6]	Ἐξ αὐτῆς καὶ αἱ ψυχαὶ	τὸ	ἀνώλεθρον ἔχουσι, καὶ ζῷα πάντα
[1]	καὶ ὑπὲρ πάντα οὔσῃ καὶ	τὸ	ἀνώνυμον ἐφαρμόσει καὶ πάντα τὰ
[1]	ὄνομα, τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα,	τὸ	ἀνώνυμον, τὸ παντὸς ὑπεριδρυμένον ὀνόματος
[4]	οὐδὲ τὸ κολάζεσθαι κακόν, ἀλλὰ	τὸ	ἄξιον γενέσθαι κολάσεως, οὐδὲ τὸ
[4]	ποιόν, τὸ ποσόν, τὸ πηλίκον,	τὸ	ἄπειρον, αἱ συγκρίσεις, αἱ διακρίσεις,
[11]	οὐκ ἐᾷ διαιρεθέντα χυθῆναι πρὸς	τὸ	ἄπειρον καὶ ἀόριστον, ἄτακτα καὶ
[4]	συνέλιξις ὥσπερ ἔν τινι κύκλῳ	τὸ	ἀπλανὲς αὐτῇ δωρουμένη καὶ ἀπὸ
[9]	ἀμιμήτου μίμησιν, τὸ δὲ κατὰ	τὸ	ἀποδέον τῶν αἰτιατῶν τοῦ αἰτίου
[11]	μίαν ὁμοφυῆ συζευγνύμενα φιλίαν καὶ	τὸ	ἀπολαύειν αὑτῆς δωρουμένη καὶ ταῖς
[8]	νοερὰς καὶ ἀθανάτους ἀεικινησίας καὶ	τὸ	ἀῤῥεπὲς αὐτὸ καὶ τὴν ἀνελάττωτον
[10]	ὅσον καὶ ἰδιότης αἰῶνός ἐστι	τὸ	ἀρχαῖον καὶ ἀναλλοίωτον καὶ τὸ
[4]	ὑμνεῖται τἀγαθὸν ὡς ἐν εἰκόνι	τὸ	ἀρχέτυπον ἐκφαινόμενον. Ὡς γὰρ ἡ
[4]	Κακοὶ δὲ εἶναι λέγονται διὰ	τὸ	ἀσθενεῖν περὶ τὴν κατὰ φύσιν
[4]	ἀπουσίᾳ παντελεῖ τοῦ ἀγαθοῦ καὶ	τὸ	ἀτελὲς καὶ τὸ τέλειον ἀγαθὸν
[4]	χρόνῳ ἔχει τὸ τέλειον, οὐδὲ	τὸ	ἀτελὲς πάντη παρὰ πᾶσαν φύσιν.
[4]	τἀγαθὸν ἐπιστρεφομένην. Ἐν ᾧ καὶ	τὸ	ἀτελεύτητον ἑαυτοῦ καὶ ἄναρχον ὁ
[7]	ἁπλουστέραν καὶ θειοτέραν, μᾶλλον δὲ	τὸ	αὐτὴν εἶναι τὴν μόνην ἀληθῆ
[4]	καὶ γένεσις ἡ αὐτὴ κατὰ	τὸ	αὐτὸ δύναμις οὔτε αὐτοδύναμις ἢ
[5]	μὴ ἔστιν οὐσία καὶ αἰὼν	τὸ	αὐτὸ εἶναι. Πάντων οὖν εἰκότως
[4]	γὰρ ἔσται τὸ αὐτὸ κατὰ	τὸ	αὐτὸ καὶ ἀγαθὸν καὶ κακόν,
[5]	πανταχοῦ καὶ κατὰ ἑν καὶ	τὸ	αὐτὸ καὶ κατὰ τὸ αὐτὸ
[4]	καὶ ἐν ταὐτῷ καὶ κατὰ	τὸ	αὐτὸ καὶ προιὼν ἀεὶ καὶ
[9]	κατὰ τὰ αὐτὰ καὶ περὶ	τὸ	αὐτὸ καὶ ὡσαύτως ἐνεργεῖν καὶ
[4]	καὶ πάντη τὰ αὐτὰ κατὰ	τὸ	αὐτὸ κακά. Δαίμονι κακὸν τὸ
[4]	Μᾶλλον δὲ οὐδὲ γὰρ ἔσται	τὸ	αὐτὸ κατὰ τὸ αὐτὸ καὶ
[5]	καὶ τὸ αὐτὸ καὶ κατὰ	τὸ	αὐτὸ πᾶν καὶ ἐπὶ πάντα
[13]	Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ ἑν καὶ	τὸ	αὐτὸ πνεῦμα διὰ τὴν ὑπερβάλλουσαν
[11]	ὑπερουσίως. Τί δὲ ὅλως, φῄς,	τὸ	αὐτοεῖναι λέγομεν ἢ τὴν αὐτοζωὴν
[11]	ἐπύθου, τί ποτε ἄρα φημὶ	τὸ	αὐτοεῖναι, τὴν αὐτοζωήν, τὴν αὐτοσοφίαν,
[11]	εἰρήνης, καὶ τί βούλεται αὐτῶ	τὸ	αὐτοεῖναι, τίς ἡ αὐτοζωή, τίς
[11]	θείαν ἢ ἀγγελικὴν εἶναί φαμεν	τὸ	αὐτοεῖναι τοῦ εἶναι τὰ ὄντα
[2]	φαίη τὴν αὐτοζωὴν ἢ φωτίζεσθαι	τὸ	αὐτοφῶς, οὐκ ὀρθῶς ἐρεῖ κατὰ
[2]	ταὐτότης, ἡ ὑπὲρ ἑναρχίαν ἑνότης,	τὸ	ἄφθεγκτον, τὸ πολύφωνον, ἡ ἀγνωσία,
[4]	ἀεὶ ὡσαύτως ἔχουσιν, οὐ κακοί,	τὸ	γὰρ ἀεὶ ταὐτὸν τοῦ ἀγαθοῦ
[4]	ἡμᾶς ἐπὶ τὴν ἀρετὴν ἄγειν,	τὸ	γὰρ φθεῖραι φύσιν οὐκ ἔστι
[4]	οὐκ ἐξ ἀρχῆς οἰκείας. Ὥστε	τὸ	γιγνόμενον ὀρθὸν μὲν εἶναι δοκεῖν,
[4]	οὔτε ἄλλο οὐδέν. Ὥστε καὶ	τὸ	γίνεσθαι ἐκ φθορᾶς γένεσιν οὐκ
[4]	τὸ κακόν, ᾗ κακόν. Καὶ	τὸ	γίνεσθαι τὸ κακὸν οὐ κατὰ
[4]	ἄλλο τὸ ἐφετὸν καὶ ἄλλο	τὸ	γινόμενον. Οὐκοῦν τὸ κακὸν παρὰ
[4]	ζῴου φύσιν. Οὐκ ἄρα κακὸν	τὸ	δαιμόνιον φῦλον, ᾗ ἔστι κατὰ
[4]	δὲ ὅλως ἐκ τἀγαθοῦ παραχθὲν	τὸ	δαιμόνιον φῦλον οὐκ ἔστιν ἀγαθοειδὲς
[4]	οὔτε ὄντων καὶ ἀγαθῶν ποιητικόν,	τὸ	δὲ ἀγαθόν, ἐν οἷς μὲν
[4]	καὶ ὥσπερ προβολεὺς καὶ ἀπογεννήτωρ,	τὸ	δὲ αὐτός ἐστι. Καὶ τῷ
[9]	ἐξ αὐτοῦ τῶν ὅλων γένεσιν,	τὸ	δὲ ἑλικοειδὲς τὴν σταθερὰν πρόοδον
[4]	μιᾶς καὶ τῆς ὅλης αἰτίας,	τὸ	δὲ κακὸν ἐκ πολλῶν καὶ
[4]	καὶ τὸ μὴ ὂν ὄν,	τὸ	δὲ κακὸν οὔτε ὄν ἐστιν,
[9]	πρόοδον καὶ τὴν γόνιμον στάσιν,	τὸ	δὲ κατὰ κύκλον τὸ ταὐτὸν
[4]	τὰ ὄντα καὶ ὑφίστασθαι δύναται,	τὸ	δὲ κατὰ πάντα τρόπον τοῦ
[9]	τὴν ἐνδεχομένην τοῦ ἀμιμήτου μίμησιν,	τὸ	δὲ κατὰ τὸ ἀποδέον τῶν
[4]	ὂν οὔτε ἐν τοῖς οὖσι,	τὸ	δὲ μικτὸν διὰ τὸ ἀγαθὸν
[4]	τὸ μὲν κατὰ φύσιν ἔσται,	τὸ	δὲ οὐ κατὰ φύσιν. Ἄλλῃ
[6]	ἑαυτὴν ἐπιστρέφουσα καὶ ἀνακαλουμένη καὶ	τὸ	δὴ θειότερον ὅτι καὶ ὅλους
[9]	ἀσύντακτον ὡς πάντων ἕτερον καὶ	τὸ	δὴ παραδοξότερον, ὅτι μηδὲ εἶναί
[9]	ὄγκου καὶ διαστήματος ἐκβεβηκὸς καὶ	τὸ	διὰ πάντων ἀκωλύτως χωροῦν. Καίτοι
[4]	οὐκ ἔστι. Καὶ οὐκ ἠλλοιώθη	τὸ	δοθὲν αὐτοῖς ὅλον ἀγαθόν, ἀλλ᾿
[4]	καὶ πάντα, ὅσα ποιεῖ, διὰ	τὸ	δοκοῦν ἀγαθὸν ποιεῖ καὶ πᾶς
[8]	εἶναι τοὺς ἀνταγωνιστὰς ὑποθέμενοι κατὰ	τὸ	δοκοῦν ἑαυτοῖς καὶ πρὸς ἀπόντας
[4]	ἦν οἰηθῆναι τοὺς χαμαιζήλους, κατὰ	τὸ	δοκοῦν εὐφημότερον· Ἐπέπεσε, τίς φησιν,
[4]	ἐφίεσθαι τὰ δοκοῦντα κακὰ πρὸς	τὸ	δοκοῦν καλὸν ἀνορθοῦν καὶ ἐπιστρέφειν.
[8]	ὑπερούσιον καὶ πᾶσι τοῖς οὖσι	τὸ	δύνασθαι εἶναι καὶ τόδε εἶναι
[8]	ἐφίεσθαι ἀεὶ εἶναι καὶ αὐτὸ	τὸ	δύνασθαι ἐφίεσθαι τοῦ ἀεὶ δύνασθαι.
[8]	δυνάμεως εἰλήφασιν αὐτῆς ἐφιείσης αὐτοῖς	τὸ	δύνασθαι καὶ εἶναι ταῦτα καὶ
[4]	συγγνωστόν. Εἰ μὲν οὐκ ἐξῆν	τὸ	δύνασθαι, καλῶς ἂν εἶχεν ὁ
[4]	λόγος. Εἰ δὲ ἐκ τἀγαθοῦ	τὸ	δύνασθαι τοῦ διδόντος κατὰ τὰ
[2]	τοῖς λογίοις θεωνυμιῶν ὑμνῆσαι κατὰ	τὸ	δυνατὸν πειρασόμεθα τούτου, καθάπερ εἴρηται,
[5]	ἔστι καὶ τὸ ἔσται καὶ	τὸ	ἐγένετο καὶ γίνεται καὶ γενήσεται
[4]	αὐτῷ εἶναι, καὶ αὐτό ἐστι	τὸ	εἰδοποιὸν καὶ τῶν ἀνειδέων, καὶ
[8]	διακόσμων δυνάμεις, ἐξ αὐτῆς καὶ	τὸ	εἶναι ἀμεταπτώτως ἔχουσι καὶ πάσας
[4]	οὕτως; Εἰ μὲν φύσει καὶ	τὸ	εἶναι αὐτῆς κακόν, καὶ πόθεν
[8]	αὐτὸ δέ, εἰ θέμις εἰπεῖν,	τὸ	εἶναι δύναμιν εἰς τὸ εἶναι
[5]	οὐδέποτε ἀπολείπεται. Καὶ αὐτὸ δὲ	τὸ	εἶναι ἐκ τοῦ προόντος, καὶ
[8]	εἰπεῖν, τὸ εἶναι δύναμιν εἰς	τὸ	εἶναι ἔχει παρὰ τῆς ὑπερουσίου
[6]	δωρεῖται μὲν πρῶτα τῇ αὐτοζωῇ	τὸ	εἶναι ζωὴ καὶ πάσῃ ζωῇ
[6]	αἰτίας, ἀλλ᾿ ἐξ αὐτῆς καὶ	τὸ	εἶναι ζωὴ καὶ τὴν διαμονὴν
[4]	αὐτῆς κακόν, καὶ πόθεν αὐτῇ	τὸ	εἶναι; Ἦ ἐκ τῆς δημιουργικῆς
[4]	οὐχ ἑαυτοῦ γινόμενον. Τῷ κακῷ	τὸ	εἶναι θετέον κατὰ συμβεβηκὸς καὶ
[5]	καὶ ἐν αὐτῇ καὶ αὐτὸ	τὸ	εἶναι καὶ αἱ τῶν ὄντων
[5]	εἶναι, καὶ οὐκ αὐτὸς ἔχει	τὸ	εἶναι. Καὶ αὐτός ἐστι τοῦ
[4]	τὴν οὐσιώδη ζωὴν ἀνώλεθρον αὐτὸ	τὸ	εἶναι καὶ δύνασθαι πρὸς τὰς
[5]	εἶναι, καὶ ἐν αὐτῷ ἔστι	τὸ	εἶναι καὶ οὐκ αὐτὸς ἐν
[5]	τῷ εἶναι, καὶ αὐτὸν ἔχει	τὸ	εἶναι, καὶ οὐκ αὐτὸς ἔχει
[5]	τοῦ προόντος, καὶ αὐτοῦ ἐστι	τὸ	εἶναι καὶ οὐκ αὐτὸς τοῦ
[5]	ὄντων, ἀφ᾿ ἧς καὶ αὐτὸ	τὸ	εἶναι καὶ πάντα τὰ ὁπωσοῦν
[4]	ἀγαθῶν, καὶ αὐτῆς ἐφιέμεναι καὶ	τὸ	εἶναι καὶ τὸ εὖ εἶναι
[5]	κατὰ τὸν αὐτὸν λόγον καὶ	τὸ	εἶναι καὶ τὸ εὖ εἶναι
[5]	εὖ ἔστιν ἐκ τοῦ προόντος	τὸ	εἶναι καὶ τὸ εὖ εἶναι
[5]	αὐτῆς καὶ ἐν αὐτῇ καὶ	τὸ	εἶναι καὶ τὸ θεοειδῶς εἶναι
[5]	ἐν ἑαυτῷ προειληφὼς καὶ πᾶσι	τὸ	εἶναι κατὰ μίαν καὶ ὑπερηνωμένην
[8]	κοινωνίαν καὶ τὰ διακεκριμένα πρὸς	τὸ	εἶναι κατὰ τὸν οἰκεῖον ἕκαστα
[4]	καλοῦ τούτου πᾶσι τοῖς οὖσι	τὸ	εἶναι κατὰ τὸν οἰκεῖον λόγον
[10]	καὶ ἀναλλοίωτον καὶ τὸ καθόλου	τὸ	εἶναι μετρεῖν. Χρόνον δὲ καλεῖ
[6]	ζωῇ καὶ τῇ καθ᾿ ἕκαστα	τὸ	εἶναι οἰκείως ἑκάστην, ὃ εἶναι
[13]	πάντα τὰ ὄντα καὶ αὐτὸ	τὸ	εἶναι ὁρίζον καὶ πάντων καὶ
[5]	καὶ ὑπερεῖναι προέχων καὶ ὑπερέχων	τὸ	εἶναι πᾶν, αὐτό φημι καθ᾿
[6]	δαιμονίαν ζωήν, οὐδὲ γὰρ ἐκείνη	τὸ	εἶναι παρ᾿ ἄλλης αἰτίας, ἀλλ᾿
[5]	τοῖς οὖσι καὶ τοῖς αἰῶσι	τὸ	εἶναι παρὰ τοῦ προόντος. Καὶ
[1]	τῶν ὄντων, ἐπειδὴ πάντα πρὸς	τὸ	εἶναι παρήχθη διὰ τὴν αὐτῆς
[5]	καὶ ἔστιν αὐτὸ καθ᾿ αὑτὸ	τὸ	εἶναι πρεσβύτερον τοῦ αὐτοζωὴν εἶναι
[5]	πρὸ τῶν ἄλλων αὐτοῦ μετοχῶν	τὸ	εἶναι προβέβληται, καὶ ἔστιν αὐτὸ
[5]	πᾶν, αὐτό φημι καθ᾿ αὑτὸ	τὸ	εἶναι, προϋπεστήσατο καὶ τῷ εἶναι
[5]	καὶ ἀπεριορίστως ὅλον ἐν ἑαυτῷ	τὸ	εἶναι συνειληφὼς καὶ προειληφώς. Διὸ
[1]	αἰτία διὰ τὴν αὐτῆς εἰς	τὸ	εἶναι τὰ ὄντα παρακτικὴν καὶ
[11]	πάντα τὰ ὄντα καὶ αὐτὸ	τὸ	εἶναι τὸ ὑπερούσιον ἀρχὴ καὶ
[5]	τῶν ὄντων, χρόνος τῶν γινομένων,	τὸ	εἶναι τοῖς ὁπωσοῦν οὖσι, γένεσις
[5]	οὔτε ἐστίν. Ἀλλ᾿ αὐτός ἐστι	τὸ	εἶναι τοῖς οὖσι καὶ οὐ
[2]	ὁ θεὸς ὑπερουσίως, δωρεῖται δὲ	τὸ	εἶναι τοῖς οὖσι καὶ παράγει
[5]	ὄντα μόνον, ἀλλὰ καὶ αὐτὸ	τὸ	εἶναι τῶν ὄντων ἐκ τοῦ
[13]	ἀναθετέον τὸν δωρούμενον πρῶτον αὐτὸ	τὸ	εἰπεῖν, ἔπειτα τὸ εὖ εἰπεῖν.
[9]	ψυχικήν, οὐ τὴν φυσικήν, ἀλλὰ	τὸ	εἰς οὐσίαν ἄγειν τὸν θεὸν
[4]	τὸ ἀγαθοειδὲς αὐταῖς ἐδωρήθη καὶ	τὸ	ἐκφαίνειν ἐν ἑαυταῖς τὴν κρυφίαν
[4]	καὶ φιλίᾳ χαίρει. Καὶ οὐδὲ	τὸ	ἔλαττον ἀγαθὸν τῷ μείζονι ἐναντίον,
[3]	τὴν πέτραν προσήγομεν. Ὥσπερ καὶ	τὸ	ἔμπαλιν, εἴ τις τὴν παραλίαν
[4]	καὶ ἀπόπτωσις. Ἄλλως τε τί	τὸ	ἐν δαίμοσι κακόν; Θυμὸς ἄλογος,
[4]	πάντα καὶ πάντων ἐξῃρημένου πρὸς	τὸ	ἐν πᾶσι κατάγεται κατ᾿ ἐκστατικὴν
[3]	εἰς ἕτερα μεταβῇ. Ἀλλὰ καὶ	τὸ	ἐν πᾶσι τοῖς οὖσιν αὐτὴν
[9]	αὐτῆς τῆς αὐτοομοιότητος ὑποστάτης. Καὶ	τὸ	ἐν πᾶσιν ὅμοιον ἴχνει τινὶ
[13]	ὁρίζον, ἐπείπερ τὸ ὂν ἑν	τὸ	ἐν τοῖς οὖσιν ἐνάριθμόν ἐστιν,
[4]	πάντων ἀφαίρεσιν ὑπερουσίως ὑμνεῖται. Τοῦτο	τὸ	ἑν ἀγαθὸν καὶ καλὸν ἑνικῶς
[13]	ἔσται. Πάντα γὰρ ἐν ἑαυτῷ	τὸ	ἑν ἑνοειδῶς προείληφέ τε καὶ
[2]	τὰς ὅλας οὐσίας, πολλαπλασιάζεσθαι λέγεται	τὸ	ἑν ὂν ἐκεῖνο τῇ ἐξ
[13]	ἑνικῶς αἴτιον καὶ ὑπὲρ αὐτὸ	τὸ	ἑν ὂν καὶ αὐτὸ τὸ
[13]	τὸ ἑν ὂν καὶ αὐτὸ	τὸ	ἑν ὂν ὁρίζον, ἐπείπερ τὸ
[13]	ἑνὸς μετέχει, καὶ τῷ εἶναι	τὸ	ἑν πάντα ἔστι τὰ ὄντα.
[13]	τὰ ἡνωμένα, καὶ πάντων ἐστὶ	τὸ	ἑν στοιχειωτικόν. Καὶ εἰ ἀνέλῃς
[7]	τῇ δὲ τῶν πολλῶν εἰς	τὸ	ἑν συνελίξει καὶ τῶν ἰσαγγέλων
[13]	ἡμᾶς ἀπὸ τῶν πολλῶν ἐπὶ	τὸ	ἑν τῇ δυνάμει τῆς θεικῆς
[13]	πλῆθος, ἄνευ δὲ πλήθους ἔσται	τὸ	ἑν ὡς καὶ μονὰς πρὸ
[13]	ἑν στοιχειωτικόν. Καὶ εἰ ἀνέλῃς	τὸ	ἕν, οὔτε ὁλότης οὔτε μόριον
[1]	ἡνίκα τὰς Θεολογικὰς ὑποτυπώσεις ἐξετιθέμεθα,	τὸ	ἕν, τὸ ἄγνωστον, τὸ ὑπερούσιον,
[2]	δὲ τούτων ἕν ἐστιν ὑπὲρ	τὸ	ἕν, τοῖς οὖσιν ἑν καὶ
[4]	ἀξίαν ἀπείργεσθαι τῶν ἱερῶν, ἀλλὰ	τὸ	ἐναγῆ καὶ ἀνίερον γενέσθαι καὶ
[4]	καὶ δραστήριον, πῶς δυνήσεταί τι	τὸ	ἐναντίον τἀγαθῷ τὸ οὐσίας καὶ
[4]	καθόλου φύσεως, οὐδὲν ἔστιν αὐτῇ	τὸ	ἐναντίον. Τῇ καθ᾿ ἕκαστον δὲ
[8]	καὶ τῆς στερήσεως ἀπολυτροῦται πληροῦσα	τὸ	ἐνδεὲς καὶ πατρικῶς τὴν ἀτονίαν
[4]	Ἀχώρητον γάρ ἐστι τῷ πλήθει	τὸ	ἑνιαῖον τοῦ θείου καὶ ἑνὸς
[4]	ὑμνουμένου τὰ πλήθη μὴ χωρήσαντα	τὸ	ἑνοειδὲς τῆς ἐρωτικῆς θεωνυμίας οἰκείως
[13]	καὶ τοῦτο ἰστέον, ὅτι κατὰ	τὸ	ἑνὸς ἑκάστου προεπινοούμενον εἶδος ἡνῶσθαι
[4]	Εἴπερ εἴη τι καὶ αὐτῷ	τὸ	ἐνοχλοῦν, ἔπειτα ἔσται πάντα ἄτακτα
[10]	τὸν ἀγήρω σημαίνοντος ἢ ἀμφοῖν	τὸ	ἐξ ἀρχῆς διὰ πάντων ἄχρι
[4]	ἥλιον ὡς ὑπὲρ ἀμυδρὰν εἰκόνα	τὸ	ἐξῃρημένως ἀρχέτυπον αὐτῇ τῇ ὑπάρξει
[7]	θείων αὐτοῦ παραδειγμάτων ἐχούσης εἰς	τὸ	ἐπέκεινα πάντων ὁδῷ καὶ τάξει
[4]	τοῦ καλοῦ καὶ ἀγαθοῦ ἐστι	τὸ	ἐραστὸν καὶ ὁ ἔρως καὶ
[5]	αὐτοῦ καὶ τὸ ἔστι καὶ	τὸ	ἔσται καὶ τὸ ἐγένετο καὶ
[5]	τὸ ἦν ἐπ᾿ αὐτοῦ καὶ	τὸ	ἔστι καὶ τὸ ἔσται καὶ
[5]	τὸ ὑφειμένως καὶ αἱ ἔσχαται	τὸ	ἐσχάτως ὡς πρὸς ἀγγέλους, ὡς
[9]	αἰτίῳ καὶ τὸ ταὐτὸν καὶ	τὸ	ἕτερον καὶ τὸ ὅμοιον καὶ
[5]	λόγον καὶ τὸ εἶναι καὶ	τὸ	εὖ εἶναι ἔχει καὶ ἔστι
[5]	τοῦ προόντος τὸ εἶναι καὶ	τὸ	εὖ εἶναι ἔχοντα καὶ ἐν
[4]	ἐφιέμεναι καὶ τὸ εἶναι καὶ	τὸ	εὖ εἶναι ἔχουσι καὶ πρὸς
[13]	πρῶτον αὐτὸ τὸ εἰπεῖν, ἔπειτα	τὸ	εὖ εἰπεῖν. Καὶ εἴ τι
[4]	μόνον δὲ κακύνει καὶ φθείρει	τὸ	ἐφ᾿ αὑτῷ τὴν τῶν ὄντων
[4]	ἀγαθὸν ἀγαθὸν οἰόμεθα. Δέδεικται ἄλλο	τὸ	ἐφετὸν καὶ ἄλλο τὸ γινόμενον.
[4]	ἀρίστης αὐτῷ δοκούσης κατ᾿ αὐτὸ	τὸ	ἐφίεσθαι καὶ ζωῆς ἐφίεσθαι καὶ
[8]	Ἡμεῖς δὲ τοῦ θεολόγου κατὰ	τὸ	ἐφικτὸν στοχαζόμενοι τὸν ὑπερδύναμον θεὸν
[4]	ἀγαθότητα τὸ νοερὰς αὐτὰς εἶναι,	τὸ	ἔχειν τὴν οὐσιώδη ζωὴν ἀνώλεθρον
[8]	τῶν ὄντων, ὃ παντελῶς ἀφῄρηται	τὸ	ἔχειν τινὰ δύναμιν, ἀλλ᾿ ἢ
[6]	ἔσχατον ἀπήχημα τῆς ζωῆς ἔχουσι	τὸ	ζῆν. Ἧς ἀνταναιρουμένης κατὰ τὸ
[6]	πάντα τὰ ὁπωσοῦν ζωῆς μετέχοντα	τὸ	ζῆν οἰκείως ἑκάστῳ διασπείρεται. Καὶ
[2]	ἀγαθόν, τὸ καλόν, τὸ ὄν,	τὸ	ζωογόνον, τὸ σοφὸν καὶ ὅσα
[2]	καὶ ὅτι Τὸ πνεῦμά ἐστι	τὸ	ζωοποιοῦν; Ὅτι δὲ καὶ τὴν
[2]	διακρίσεως τῆς θείας ὀνόματα κατὰ	τὸ	ἡμῖν ἐφικτὸν ἀνελίττοντες. Καὶ ἵνα
[5]	τῶν ὄντων ἐπίνοιαν πολλαπλασιάζεται, καὶ	τὸ	ἦν ἐπ᾿ αὐτοῦ καὶ τὸ
[4]	τῷ μείζονι ἐναντίον, οὔτε γὰρ	τὸ	ἧττον θερμὸν ἢ ψυχρὸν τῷ
[1]	Ἢ οὐχὶ τοῦτο ὄντως ἐστὶ	τὸ	θαυμαστὸν ὄνομα, τὸ ὑπὲρ πᾶν
[4]	ποίησιν ἐξασθενοῦντας καὶ τοὺς εἰδότας	τὸ	θέλημα καὶ μὴ ποιοῦντας, τοὺς
[1]	ἀρχὴ καὶ τοῦ κρυφίου κατὰ	τὸ	θεμιτὸν ἀγαθὴ μεταδότις καί, ἁπλῶς
[1]	εἰς τὴν ὑπερούσιον ἀκτῖνα κατὰ	τὸ	θεμιτὸν ἐπιβάλλομεν, ἐν ᾗ πάντα
[13]	καὶ τὸ ὑπερηνωμένον αὐτῆς καὶ	τὸ	θεογόνον ἀληθῶς ὑμνήσωμεν, τῇ τριαδικῇ
[5]	αὐτῇ καὶ τὸ εἶναι καὶ	τὸ	θεοειδῶς εἶναι ἔχουσι καὶ μετ᾿
[2]	ὑμνεῖται, καὶ τὸ φῶς καὶ	τὸ	θεοποιὸν καὶ τὸ αἴτιον καὶ
[9]	οὖν ὁ θεὸς ὀνομάζεται κατὰ	τὸ	ἰδίως αὑτοῦ μέγα τὸ πᾶσι
[2]	τῆς ἀγαθοπρεποῦς εἰς ἡμᾶς θεουργίας	τὸ	καθ᾿ ἡμᾶς ἐξ ἡμῶν ὁλικῶς
[13]	δὴ τοῦτο ταῖς νοηταῖς θεωνυμίαις	τὸ	καθ᾿ ἡμᾶς πέρας. Ἐπὶ δὲ
[8]	πάντη ἀνήκοον οὐδὲ ἀκοὴ καὶ	τὸ	καθόλου μὴ βλέπον οὐδὲ ὅρασις.
[4]	μὴ ὄν, οὐδὲν γὰρ ἔσται	τὸ	καθόλου μὴ ὄν, εἰ μὴ
[10]	τὸ ἀρχαῖον καὶ ἀναλλοίωτον καὶ	τὸ	καθόλου τὸ εἶναι μετρεῖν. Χρόνον
[1]	τὰς ἱερὰς ὑμνολογίας τυπούμενοι πρὸς	τὸ	καὶ ὁρᾶν τὰ συμμέτρως ἡμῖν
[4]	τὸ φῶς ἀεὶ φῶς ἐστι	τὸ	καὶ τὸ σκότος φωτίζον. Οὐκ
[4]	οὐδὲ τὸ κακύνεσθαι τῷ καὶ	τὸ	κακὸν ἀγαθύνοντι. Εἰ δὲ ἔσται,
[4]	καὶ ἐκ τἀγαθοῦ τοῦ καὶ	τὸ	κακὸν ἀγαθύνοντος. Εἰ δὲ τὸ
[4]	κακῶν δυνάμεις εἰσὶν ἀγαθοποιοί. Εἰ	τὸ	κακὸν ἀΐδιον καὶ δημιουργεῖ καὶ
[4]	ἐκτελεῖν. Ἀλλ᾿ οὐδὲ ἐν σώμασι	τὸ	κακόν. Αἶσχος γὰρ καὶ νόσος
[4]	οὐκ ἐξ ὕλης ἐν ψυχαῖς	τὸ	κακόν, ἀλλ᾿ ἐξ ἀτάκτου καὶ
[4]	οὐκ ἐκβάλλει τοῦτο τοῦ εἶναι	τὸ	κακόν, ἀλλ᾿ ἔσται καὶ αὐτὸ
[4]	μὴ τοῦτο, οὐ πάντη κακὸν	τὸ	κακόν, ἀλλ᾿ ἔχει τινὰ τἀγαθοῦ,
[4]	πᾶσιν ἀδύνατον. Οὐκ ἄρα ὂν	τὸ	κακόν. ~Ἀλλὰ οὐδὲ ἐν τοῖς
[4]	ποιεῖ. Διὸ οὔτε ὑπόστασιν ἔχει	τὸ	κακόν, ἀλλὰ παρυπόστασιν τοῦ ἀγαθοῦ
[4]	ἄρα οὐδὲ ἐν ἀγγέλοις ἐστὶ	τὸ	κακόν. Ἀλλὰ τῷ κολάζειν τοὺς
[4]	ἑαυτῶν ἱδρῦσθαι μὴ δυναμένοις, πῶς	τὸ	κακὸν ἀναγκαῖον ἢ τὸ ἀναγκαῖον
[4]	ἐξ αἰτίας ὡρισμένης γεννᾶται. Εἰ	τὸ	κακὸν ἀναίτιον καὶ ἀόριστον, οὐ
[4]	ἀγαθὸν ποθοῦντες, οὐδεὶς γὰρ εἰς	τὸ	κακὸν ἀποβλέπων ποιεῖ, ἃ ποιεῖ.
[4]	τις. Εἰ γὰρ μὴ ἔστι	τὸ	κακόν, ἀρετὴ καὶ κακία ταὐτὸν
[4]	ἀγαθοειδοῦς αὐτῆς γινομένης; Λείπεται ἄρα	τὸ	κακὸν ἀσθένεια καὶ ἔλλειψις τοῦ
[4]	οἱ δαίμονες, ἀεὶ κακοί. Καίτοι	τὸ	κακὸν ἄστατόν ἐστιν. Οὐκοῦν, εἰ
[4]	μικτὸν οὔτε αὐτοκακόν. Εἰ γὰρ	τὸ	κακὸν ἀτελές ἐστιν ἀγαθόν, ἀπουσίᾳ
[4]	οὐδὲ ἐν ζῴοις ἀλόγοις ἐστὶ	τὸ	κακόν. Εἰ γὰρ ἀνέλῃς θυμὸν
[4]	Ἀλλ᾿ οὔτε ἐν ἀγγέλοις ἐστὶ	τὸ	κακόν. Εἰ γὰρ ἐξαγγέλλει τὴν
[4]	οὐδὲ ἐν τῇ ὅλῃ φύσει	τὸ	κακόν. Εἰ γὰρ οἱ πάντες
[4]	οὐδὲ ἐν τοῖς οὖσίν ἐστι	τὸ	κακόν. Εἰ γὰρ πάντα τὰ
[4]	ἔσται, πῶς ἔσται ἐν τἀγαθῷ	τὸ	κακόν; Εἰ μὲν ἐξ αὐτοῦ,
[4]	κακοῦ. Καὶ οὐδὲ αὐτὸ ἔσται	τὸ	κακόν, εἴπερ καὶ ἑαυτῷ κακὸν
[4]	καὶ ἀνουσιώτερον. Πόθεν οὖν ἐστι	τὸ	κακόν; Εἴποι τις. Εἰ γὰρ
[4]	τοῦδε γίγνεται γένεσις; Καὶ ἔσται	τὸ	κακὸν εἰς τὴν τοῦ παντὸς
[4]	καὶ αἰτίας. Καὶ γὰρ ἢ	τὸ	κακὸν ἐκ τοῦ ἀγαθοῦ ἔσται
[4]	ποιεῖ, ἃ ποιεῖ, πῶς ἔσται	τὸ	κακὸν ἐν τοῖς οὖσιν ἢ
[4]	περιέχει τἀγαθόν, ἢ οὐκ ἔσται	τὸ	κακὸν ἐν τοῖς οὖσιν ἢ
[4]	αἴτιον ἕν. Εἰ τῷ ἀγαθῷ	τὸ	κακὸν ἐναντίον, τοῦ κακοῦ τὰ
[4]	κακῦναν αὐτὸ καὶ ὅλως τί	τὸ	κακόν ἐστι, καὶ ἐκ τίνος
[4]	τῆς ὕλης πάντως αὐτὰς εἰς	τὸ	κακὸν ἐφελκομένης; Ὥστε οὐκ ἐξ
[4]	ἔνθεον. Ἀλλ᾿ οὐδὲ ἐκ θεοῦ	τὸ	κακόν. Ἢ γὰρ οὐκ ἀγαθὸς
[4]	δὲ καὶ προνοίας οὔσης ἔστι	τὸ	κακὸν ἢ γινόμενον ὅλως ἢ
[4]	μερικῶν ἐλλείψεων. Οἶδεν ὁ θεὸς	τὸ	κακόν, ᾗ ἀγαθόν, καὶ παρ᾿
[4]	οὖσι τὸ κακόν. Οὐδαμοῦ γὰρ	τὸ	κακόν, ᾗ κακόν. Καὶ τὸ
[4]	ταῦτα ὁ ἀληθὴς λόγος, ὅτι	τὸ	κακόν, ᾗ κακόν, οὐδεμίαν οὐσίαν
[4]	κακὰ προνοίας οὔσης; Οὐκ ἔστι	τὸ	κακόν, ᾗ κακόν, οὔτε ὂν
[4]	τότε μόνον ἔσται καὶ ὀφθήσεται	τὸ	κακόν, ἡνίκα τοῖς μέν ἐστι
[4]	ἡ ὕλη κακόν; Ἄλλο γὰρ	τὸ	κακὸν καὶ ἄλλο τὸ ἀναγκαῖον.
[4]	καὶ ἀντιτέθειται καὶ ἠναντίωται τἀγαθῷ	τὸ	κακόν. Καὶ εἰ φθορὰ ἔστι
[4]	τὴν ὑπόστασιν. Στέρησις ἄρα ἐστὶ	τὸ	κακὸν καὶ ἔλλειψις καὶ ἀσθένεια
[4]	ἀλλήλοις. Ὥστε οὐκ ἐν θεῷ	τὸ	κακόν, καὶ τὸ κακὸν οὐκ
[4]	ἐνέργειαν. Παρατροπὴ οὖν ἐστιν αὐτοῖς	τὸ	κακὸν καὶ τῶν προσηκόντων αὐτοῖς
[4]	ὄντων ἀπρονόητον, οὐδὲ γάρ ἐστι	τὸ	κακὸν ὂν ἀμιγὲς ὑπάρχον τοῦ
[4]	ᾗ κακόν. Καὶ τὸ γίνεσθαι	τὸ	κακὸν οὐ κατὰ δύναμιν, ἀλλὰ
[4]	κακόν, οὐδὲ ἐν τοῖς οὖσι	τὸ	κακόν. Οὐδαμοῦ γὰρ τὸ κακόν,
[4]	προνοητικὰς ἀγαθότητας. Οὐκ ἄρα ὂν	τὸ	κακόν, οὐδὲ ἐν τοῖς οὖσι
[4]	ἐν θεῷ τὸ κακόν, καὶ	τὸ	κακὸν οὐκ ἔνθεον. Ἀλλ᾿ οὐδὲ
[4]	ἀγαθοῦ. Καὶ οὐκ ἔστι καθόλου	τὸ	κακὸν οὔτε ἀγαθὸν οὔτε ἀγαθοποιόν,
[4]	ἕξει. Οὐκ ἄρα ἐκ θεοῦ	τὸ	κακὸν οὔτε ἐν θεῷ οὔτε
[4]	ἔρωτος, ἐκστάσεως, ζήλου, καὶ ὅτι	τὸ	κακὸν οὔτε ἐξ ὄντος, οὔτε
[4]	καὶ ἄλλο τὸ γινόμενον. Οὐκοῦν	τὸ	κακὸν παρὰ τὴν ὁδὸν καὶ
[4]	ἔσται καὶ τὸ ἀγαθὸν καὶ	τὸ	κακόν. Πᾶσα γὰρ δυὰς οὐκ
[4]	γὰρ τὴν τοῦ ἀγαθοῦ φύσιν	τὸ	κακόν. Πῶς δὲ γεννᾷ καὶ
[4]	ὄν. Πῶς ὅλως δύναταί τι	τὸ	κακὸν τῇ πρὸς τὸ ἀγαθὸν
[4]	Καὶ εἰ ἐξ ἄλλης αἰτίας	τὸ	κακόν, τίς ἑτέρα τοῖς οὖσι
[4]	αὐτοῦ διακρατεῖται καὶ διασώζεται. Καὶ	τὸ	κακὸν τὸ μὲν πάντη τοῦ
[4]	τοῦ ἀγαθοῦ ὂν ἀγαθὸν ἢ	τὸ	κακὸν τοῦ ἀγαθοῦ ποιητικὸν ἢ
[4]	τὸ ἀγαθὸν γίγνεται, καὶ ἔσται	τὸ	κακὸν φθορὰ μὲν δι᾿ ἑαυτό,
[4]	ἀγαθὸν τοῦ κακοῦ ποιητικὸν ἢ	τὸ	κακὸν ὡς ἐκ τοῦ ἀγαθοῦ
[4]	ἐν δαίμοσιν οὔτε ἐν ἡμῖν	τὸ	κακὸν ὡς ὂν κακόν, ἀλλ᾿
[4]	ἀσθένειαν τῆς βουλήσεως. Καὶ ὅλως	τὸ	κακόν, ὡς πολλάκις εἰρήκαμεν, ἀσθένεια
[4]	οὐδὲ τὸ πολυθρύλητον· Ἐν ὕλῃ	τὸ	κακόν, ὥς φασι, καθ᾿ ὃ
[4]	τἀγαθοῦ γεγονὸς ἠλλοιώθη; Καὶ τί	τὸ	κακῦναν αὐτὸ καὶ ὅλως τί
[4]	ἐν πυρὶ τὸ ψυχρὸν οὐδὲ	τὸ	κακύνεσθαι τῷ καὶ τὸ κακὸν
[4]	τὸ κακὸν ἀγαθύνοντος. Εἰ δὲ	τὸ	κακύνεσθαι ψυχάς φαμεν, ἐν τίνι
[4]	διαιροῦντες καλὸν μὲν εἶναι λέγομεν	τὸ	κάλλους μετέχον, κάλλος δὲ τὴν
[4]	λόγον ἕκαστα καλά, καὶ διὰ	τὸ	καλὸν αἱ πάντων ἐφαρμογαὶ καὶ
[2]	κύριος τὸ πνεῦμά ἐστιν. Καὶ	τὸ	καλὸν δὲ καὶ τὸ σοφὸν
[4]	τοῦ καλοῦ καὶ ἀγαθοῦ διὰ	τὸ	καλὸν καὶ ἀγαθὸν ἐκδιδομένης καὶ
[4]	καὶ ἀγαθῷ ἔστι καὶ εἰς	τὸ	καλὸν καὶ ἀγαθὸν ἐπιστρέφεται. Καὶ
[4]	φαίη τις· Εἰ πᾶσίν ἐστι	τὸ	καλὸν καὶ ἀγαθὸν ἐραστὸν καὶ
[4]	ὅσα ἔστι καὶ γίνεται, διὰ	τὸ	καλὸν καὶ ἀγαθὸν ἔστι καὶ
[4]	καὶ ἀγαθῷ προΐδρυται καὶ διὰ	τὸ	καλὸν καὶ ἀγαθὸν ἔστι καὶ
[4]	ἱερὸς λόγος. Πᾶσιν οὖν ἐστι	τὸ	καλὸν καὶ ἀγαθὸν ἐφετὸν καὶ
[4]	τῷ καλῷ καὶ ἀγαθῷ διὰ	τὸ	καλὸν καὶ ἀγαθὸν προϋφεστώσης καὶ
[4]	ἐστι καὶ συνοχικὸν καὶ πέρας	τὸ	καλὸν καὶ ἀγαθὸν τὸ ὑπὲρ
[4]	ἡνωμέναις δυνάμεσι καὶ οὕτως ἐπὶ	τὸ	καλὸν καὶ ἀγαθὸν χειραγωγοῦσα τὸ
[4]	Διὸ καὶ ταὐτόν ἐστι τἀγαθῷ	τὸ	καλόν, ὅτι τοῦ καλοῦ καὶ
[4]	δὲ οὔ, οὐδὲ πρὸς μὲν	τὸ	καλόν, πρὸς δὲ τὸ αἰσχρὸν
[2]	τὰ αἰτιολογικὰ πάντα, τὸ ἀγαθόν,	τὸ	καλόν, τὸ ὄν, τὸ ζωογόνον,
[4]	πάντα ἥνωται, καὶ ἀρχὴ πάντων	τὸ	καλὸν ὡς ποιητικὸν αἴτιον καὶ
[13]	λοιπόν, εἰ δοκεῖ, τῷ λόγῳ	τὸ	καρτερώτατον χωρῶμεν. Καὶ γὰρ ἡ
[4]	τὸ ἄξιον γενέσθαι κολάσεως, οὐδὲ	τὸ	κατ᾿ ἀξίαν ἀπείργεσθαι τῶν ἱερῶν,
[10]	ἐν χρόνῳ, τοῦ νεωτέρου δὲ	τὸ	κατ᾿ ἀριθμὸν ἀρχαιότερον ἔχοντος, ἐπείπερ
[4]	τοῦτο γάρ, ὡς ἔφην, ἐστὶ	τὸ	κατὰ κύκλον, ἀλλὰ πρὸς τὰ
[5]	γὰρ πάντα τοῖς θεοπρεπῶς ὑμνοῦσι	τὸ	κατὰ πᾶσαν αὐτὸν ἐπίνοιαν ὑπερουσίως
[9]	μονίμως πεπηγέναι καὶ ὑπεριδρῦσθαι καὶ	τὸ	κατὰ τὰ αὐτὰ καὶ περὶ
[4]	ἀμφοῖν ἐξ ἄλλης αἰτίας; Πᾶν	τὸ	κατὰ φύσιν ἐξ αἰτίας ὡρισμένης
[1]	θεοφανείας ἀδυνάτως ἀπαυθαδιζομένους μήτε πρὸς	τὸ	κάταντες ἐκ τῆς ἐπὶ τὸ
[4]	θυμὸς μετέχει τἀγαθοῦ κατ᾿ αὐτὸ	τὸ	κινεῖσθαι καὶ ἐφίεσθαι τὰ δοκοῦντα
[4]	θείων μυστηρίων ἀπείργοντες. Καίτοι οὐδὲ	τὸ	κολάζεσθαι κακόν, ἀλλὰ τὸ ἄξιον
[12]	κῦρος καὶ τὸ κύριον καὶ	τὸ	κυριεῦον. Θεότης δὲ ἡ πάντα
[12]	κυριότης παρὰ τὸ κῦρος καὶ	τὸ	κύριον καὶ τὸ κυριεῦον. Θεότης
[2]	ἐπὶ πατρὸς καὶ υἱοῦ διαθρυλεῖται	τὸ	κύριος. Ἀλλὰ καὶ κύριος τὸ
[12]	βεβαιότης. Διὸ καὶ κυριότης παρὰ	τὸ	κῦρος καὶ τὸ κύριον καὶ
[7]	τὴν θείαν σοφίαν καὶ ψυχαὶ	τὸ	λογικὸν ἔχουσι διεξοδικῶς μὲν καὶ
[6]	τὸ ζῆν. Ἧς ἀνταναιρουμένης κατὰ	τὸ	λόγιον ἐκλείπει πᾶσα ζωή, καὶ
[1]	λήξεως, πάντοτε σὺν κυρίῳ κατὰ	τὸ	λόγιον ἐσόμεθα τῆς μὲν ὁρατῆς
[1]	πέρατος ἐξηρτημένα καὶ αὐτὴ κατὰ	τὸ	λόγιον ᾖ τὰ πάντα ἐν
[7]	γνωστέον· αὕτη γάρ ἐστι κατὰ	τὸ	λόγιον ἡ πάντων ποιητικὴ καὶ
[7]	ἄγων. Καὶ τοῦτο οἶμαι παραδιδόναι	τὸ	λόγιον, ὁπόταν φησίν· Ὁ εἰδὼς
[4]	οὔτε ἀγαθὸν οὔτε ἀγαθοποιόν, ἀλλὰ	τὸ	μᾶλλον ἢ ἧττον τῷ ἀγαθῷ
[9]	κινήσεως, ἰσότητος. Ἐπειδὴ δὲ καὶ	τὸ	μέγα καὶ τὸ μικρὸν ἀνατέθειται
[4]	ἁπλῶς τῇ ἑαυτῶν φύσει κακά,	τὸ	μὲν ἁδρὸν καὶ γαῦρον ὁ
[2]	πρωτίστῳ τῶν πρεσβυτάτων ἀγγέλων. Καὶ	τὸ	μὲν ἀνδρικῶς αὐτὸν οὐσιωθῆναι μυστικῶς
[9]	τῷ λόγῳ συγχωρητέον ὑμνῆσαι. Καὶ	τὸ	μὲν εὐθὺ τὸ ἀκλινὲς νοητέον
[9]	καὶ ὅμοια θεῷ καὶ ἀνόμοια,	τὸ	μὲν κατὰ τὴν ἐνδεχομένην τοῦ
[4]	ἐναντίον. Τῇ καθ᾿ ἕκαστον δὲ	τὸ	μὲν κατὰ φύσιν ἔσται, τὸ
[4]	καὶ διασώζεται. Καὶ τὸ κακὸν	τὸ	μὲν πάντη τοῦ ἀγαθοῦ ἀποπεπτωκὸς
[2]	εὐσύνοπτος ὁ πᾶς ἐγγένηται λόγος	τὸ	μὲν ποικίλον ἅπαν καὶ ἀσαφὲς
[13]	ἀμέτοχόν πῃ τοῦ ἑνός, ἀλλὰ	τὸ	μὲν πολλὰ τοῖς μέρεσιν ἑν
[1]	τῶν ὑπερουρανίων οὐσιῶν ἁγίας διακοσμήσεις,	τὸ	μὲν ὑπὲρ νοῦν καὶ οὐσίαν
[9]	Τί δὲ ἄλλο γε παρὰ	τὸ	μένειν αὐτὸν ἐν ἑαυτῷ τὸν
[11]	Διὸ καὶ πάντα αὐτῆς ἐφίεται	τὸ	μεριστὸν αὐτῶν πλῆθος ἐπιστρεφούσης εἰς
[6]	καὶ τὰ ἐκλελοιπότα τῇ πρὸς	τὸ	μετέχειν αὐτῆς ἀσθενείᾳ πάλιν ἐπιστρεφόμενα
[4]	πυρὸς τὸ ψύχειν οὔτε ἀγαθοῦ	τὸ	μὴ ἀγαθὰ παράγειν. Καὶ εἰ
[4]	δὲ οὐκ ὀρθὸν εἶναι, διότι	τὸ	μὴ ἀγαθὸν ἀγαθὸν οἰόμεθα. Δέδεικται
[4]	συμπλήρωσιν συντελοῦν καὶ τῷ ὅλῳ	τὸ	μὴ ἀτελὲς εἶναι δι᾿ ἑαυτὸ
[6]	καὶ ταῦτα σοφὸν οἰόμενον εἶναι	τὸ	μὴ δεῖν τὸν εὐφρονοῦντα τῷ
[8]	ἔστιν, ὡς ἄν τις φαίη,	τὸ	μὴ δύνασθαι οὐ δύναται καὶ
[8]	μὴ δύνασθαι οὐ δύναται καὶ	τὸ	μὴ εἰδέναι κατὰ στέρησιν οὐκ
[8]	ἐᾷ τὰ ὄντως ὄντα πρὸς	τὸ	μὴ εἶναι διαπεσεῖν καὶ καθ᾿
[8]	ὁ θεὸς οὐ δύναται, καὶ	τὸ	μὴ εἶναι οὐκ ἔστιν, ὡς
[8]	ἐστι τῆς θείας δικαιοσύνης ἴδιον	τὸ	μὴ θέλγειν καὶ ἀπολλύειν τῶν
[4]	ἀγαπητόν, ἐφίεται γὰρ αὐτοῦ καὶ	τὸ	μὴ ὄν, ὡς εἴρηται, καὶ
[4]	καὶ τὸ ὅλως εἶναι καὶ	τὸ	μὴ ὂν αὐτοῦ διακρατεῖται καὶ
[4]	πάντα τὰ ὄντα καὶ αὐτὸ	τὸ	μὴ ὂν ἐφίεται καὶ φιλονεικεῖ
[4]	εἰπεῖν ὁ λόγος, ὅτι καὶ	τὸ	μὴ ὂν μετέχει τοῦ καλοῦ
[4]	ἔστι μὲν ἐν τἀγαθῷ καὶ	τὸ	μὴ ὂν ὄν, τὸ δὲ
[4]	ἀνειδέων, καὶ ἐπ᾿ αὐτοῦ καὶ	τὸ	μὴ ὂν ὑπερουσίως λέγεται καὶ
[4]	ἄλογον, ὡς οἶμαι, καὶ σκαιὸν	τὸ	μὴ τῇ δυνάμει τοῦ σκοποῦ
[4]	ἀπελαύνειν δὲ τὸ ἀλλότριον. Ὥστε	τὸ	μὴ φθείρεσθαι τὴν φύσιν οὐ
[4]	καὶ ἐπὶ τοῦ αὐτὸ εἶναι	τὸ	μηδαμῆ μηδαμῶς ὂν οὔτε ἔσται.
[3]	διὰ περισσὴν εὐλάβειαν ἐληλύθαμεν εἰς	τὸ	μηδόλως ἀκούειν ἢ λέγειν τι
[9]	δὲ καὶ τὸ μέγα καὶ	τὸ	μικρὸν ἀνατέθειται τῷ πάντων αἰτίῳ
[7]	ἀληθῆ πίστιν ἑστίας, ἐφ᾿ ᾗ	τὸ	μόνιμον ἕξει τῆς ἀκινήτου καὶ
[4]	ἀναγωγὸν δύναμιν ὄντα ἐφ᾿ ἑαυτόν,	τὸ	μόνον αὐτὸ δι᾿ ἑαυτὸ καλὸν
[7]	τὴν μὲν ἔχειν δύναμιν εἰς	τὸ	νοεῖν, δι᾿ ἧς τὰ νοητὰ
[4]	διὰ τὴν ὑπεράγαθον ἔστιν ἀγαθότητα	τὸ	νοερὰς αὐτὰς εἶναι, τὸ ἔχειν
[8]	παντὸς τάξεις καὶ εὐθημοσύνας εἰς	τὸ	οἰκεῖον ἀγαθὸν διασώζει καὶ τὰς
[2]	ὑπεξαγάγοι τοῦ δωματίου, συνεξελεύσεται καὶ	τὸ	οἰκεῖον ἅπαν φῶς οὐδέν τι
[4]	φυλακτικὸν καὶ τὸ προσίεσθαι μὲν	τὸ	οἰκεῖον, ἀπελαύνειν δὲ τὸ ἀλλότριον.
[11]	καὶ ἀδιαστάτως ὅμως ἀκραιφνῆ κατὰ	τὸ	οἰκεῖον ἕκαστα εἶδος ἕστηκεν οὐκ
[4]	τὴν ἑαυτοῦ στέρησιν δυναμοῖ κατὰ	τὸ	ὅλως αὐτοῦ μετέχειν. Καὶ εἰ
[4]	μετείληφε, κατὰ τοσοῦτον ἔστι καὶ	τὸ	ὅλως εἶναι καὶ τὸ μὴ
[9]	γὰρ μόνοις τοῖσδε ἢ τοῖσδε	τὸ	ὁμοίοις εἶναι δωρεῖται, πᾶσι δὲ
[9]	ταὐτὸν καὶ τὸ ἕτερον καὶ	τὸ	ὅμοιον καὶ τὸ ἀνόμοιον καὶ
[2]	καί Τὸ πνεῦμα τῆς ἀληθείας	τὸ	ὄν, ὃ παρὰ τοῦ πατρὸς
[2]	πάντα, τὸ ἀγαθόν, τὸ καλόν,	τὸ	ὄν, τὸ ζωογόνον, τὸ σοφὸν
[13]	Τὸ δὲ ὑπερούσιον ἑν καὶ	τὸ	ὂν ἑν καὶ πάντα ἀριθμὸν
[13]	τὸ ἑν ὂν ὁρίζον, ἐπείπερ	τὸ	ὂν ἑν τὸ ἐν τοῖς
[5]	εἶναι τἀγαθόν φησι καὶ ἄλλο	τὸ	ὂν καὶ ἄλλο τὴν ζωὴν
[1]	φάναι καί· Ἵνα τί ἐρωτᾷς	τὸ	ὄνομά μου; καί· Τοῦτο ἔστι
[1]	ὁράσεων ἐπιπλῆξαι τῷ φήσαντι· Τί	τὸ	ὄνομά σου; καὶ ὥσπερ ἀπὸ
[4]	τελειωτικὴ καὶ ἔτι ἐπιστρεπτικὴ πρὸς	τὸ	ὄντως ὂν ἀπὸ τῶν πολλῶν
[5]	καὶ τῷ εἶναι αὐτῷ πᾶν	τὸ	ὁπωσοῦν ὂν ὑπεστήσατο. Καὶ γοῦν
[4]	δυνήσεταί τι τὸ ἐναντίον τἀγαθῷ	τὸ	οὐσίας καὶ βουλήσεως καὶ δυνάμεως
[7]	καὶ ἀόρατόν φησι τὰ λόγια	τὸ	παμφαὲς φῶς καὶ τὸν πολυύμνητον
[10]	περισφίγγουσαν καὶ ἀῤῥαγὲς ἐν ἑαυτῇ	τὸ	πᾶν ἀποτελοῦσαν καὶ ἐξ ἑαυτῆς
[2]	ἄφθεγκτον, τὸ πολύφωνον, ἡ ἀγνωσία,	τὸ	παννόητον, ἡ πάντων θέσις, ἡ
[4]	νοητὸν ὁ ἀγαθὸς λέγεται διὰ	τὸ	πάντα μὲν ὑπερουράνιον νοῦν ἐμπιμπλάναι
[13]	ἀοριστίας καὶ πέρατος καὶ ἀπειρίας,	τὸ	πάντα τὰ ὄντα καὶ αὐτὸ
[9]	ἤτοι λεπτὸν ἐπ᾿ αὐτοῦ λέγεται	τὸ	παντὸς ὄγκου καὶ διαστήματος ἐκβεβηκὸς
[1]	ὑπὲρ πᾶν ὄνομα, τὸ ἀνώνυμον,	τὸ	παντὸς ὑπεριδρυμένον ὀνόματος ὀνομαζομένου, εἴτε
[5]	ἄτοπον ἐξ ἀμυδρῶν εἰκόνων ἐπὶ	τὸ	πάντων αἴτιον ἀναβάντας ὑπερκοσμίοις ὀφθαλμοῖς
[13]	τὰ ὄντα. Καὶ οὐκ ἔστι	τὸ	πάντων αἴτιον ἑν τῶν πολλῶν
[13]	τὴν ὅλην καὶ μίαν Θεότητα,	τὸ	πάντων αἴτιον ἕν, τὸ πρὸ
[1]	οὔτε ὅλως πως θεωρῆσαι διὰ	τὸ	πάντων αὐτὴν ἐξῃρημένην εἶναι καὶ
[10]	παλαιὸς ὁ θεὸς ὑμνεῖται διὰ	τὸ	πάντων αὐτὸν εἶναι καὶ αἰῶνα
[10]	Τὸ μὲν γὰρ λέγεται διὰ	τὸ	πάντων αὐτὸν εἶναι παντοκρατορικὴν ἕδραν
[4]	καὶ ἀλλοίωσιν καὶ περὶ αὐτὸ	τὸ	πάντων θειότατον τὴν αἰτίαν. Εἰ
[2]	ἀφθέγκτου κενώσεως, ἀλλ᾿ ὅτι καὶ	τὸ	πάντων καινῶν καινότατον ἐν τοῖς
[13]	ἀλλὰ καὶ ὡς ὑπερτελὲς κατὰ	τὸ	πάντων ὑπερέχον καὶ πᾶσαν μὲν
[4]	τὸν ἀγαθοειδῆ νοῦν εἶναι, ψυχῇ	τὸ	παρὰ λόγον, σώματι τὸ παρὰ
[4]	τὸ αὐτὸ κακά. Δαίμονι κακὸν	τὸ	παρὰ τὸν ἀγαθοειδῆ νοῦν εἶναι,
[6]	Καὶ τοῦτο ἔστι ῥητέον αὐτῷ	τὸ	παρὰ φύσιν εἰπεῖν, αὐτῇ γὰρ
[4]	παρὰ φύσιν. Φύσεως δὲ κακία	τὸ	παρὰ φύσιν, ἡ στέρησις τῶν
[4]	οὐδὲ γὰρ ἐν τῇ φύσει	τὸ	παρὰ φύσιν, οὐδὲ ἀτεχνίας ἐν
[4]	ψυχῇ τὸ παρὰ λόγον, σώματι	τὸ	παρὰ φύσιν. Πῶς ὅλως τὰ
[4]	τἀγαθοῦ, φύσις γὰρ τῷ ἀγαθῷ	τὸ	παράγειν καὶ σώζειν, τῷ δὲ
[9]	καὶ παντοίως πάντων προνοεῖν καὶ	τὸ	παρεῖναι πᾶσι τῇ πάντων ἀσχέτῳ
[2]	πειρασόμεθα τούτου, καθάπερ εἴρηται, προδιεγνωσμένου	τὸ	πᾶσαν ἀγαθουργικὴν θεωνυμίαν, ἐφ᾿ ᾗπερ
[2]	ἕν ἐστι τῇ ὅλῃ Θεότητι	τὸ	πᾶσαν αὐτὴν ὅλην ὑφ᾿ ἑκάστου
[9]	πάντα νενεμημένην δόσιν καὶ κατὰ	τὸ	πᾶσαν ἰσότητα νοητήν, νοεράν, λογικήν,
[2]	ἐν ἄλλοις ἐξετασθὲν ἡμῖν ἀποδέδεικται	τὸ	πάσας ἀεὶ τὰς θεοπρεπεῖς ἐπωνυμίας
[2]	αἰτιατῶν τοῖς αἰτίοις. ~Ἀλλὰ καὶ	τὸ	πάσης θεολογίας ἐκφανέστατον ἡ καθ᾿
[9]	κατὰ τὸ ἰδίως αὑτοῦ μέγα	τὸ	πᾶσι τοῖς μεγάλοις ἑαυτοῦ μεταδιδὸν
[4]	τι ἡ ὕλη ἡ μηδὲ	τὸ	πάσχειν δύνασθαι καθ᾿ ἑαυτὴν ἔχουσα;
[7]	τῇ ἑνιαίᾳ τῶν Χριστιανῶν ἀληθογνωσίᾳ	τὸ	πασῶν αὐτὴν εἶναι καὶ ἁπλουστέραν
[2]	αἰτία κατονομάζεται. Τὰ δὲ διακεκριμένα	τὸ	πατρὸς ὑπερούσιον ὄνομα καὶ χρῆμα
[1]	εἰσὶ καὶ εἰς τὰ ὄντα	τὸ	πέρας ἔχουσιν, ἡ πάσης οὐσίας
[4]	ὁλοτήτων, τὸ ποιόν, τὸ ποσόν,	τὸ	πηλίκον, τὸ ἄπειρον, αἱ συγκρίσεις,
[8]	ὅσον, εἰ καί τι πρὸς	τὸ	πλημμελὲς καὶ ἄτακτον ἀποσφαλείη καὶ
[2]	τὸ κύριος. Ἀλλὰ καὶ κύριος	τὸ	πνεῦμά ἐστιν. Καὶ τὸ καλὸν
[2]	Τούτοις γὰρ ὁ πατὴρ καὶ	τὸ	πνεῦμα κατ᾿ οὐδένα κεκοινώνηκε λόγον,
[2]	ἐν αὐτῷ συνέστηκε καί Ἐξαποστελεῖς	τὸ	πνεῦμά σου, καὶ κτισθήσονται. Καὶ
[2]	πατήρ, ὁ δὲ υἱὸς καὶ	τὸ	πνεῦμα τῆς θεογόνου θεότητος, εἰ
[2]	τις τῶν θεολήπτων προφητῶν ὑμνεῖ	τὸ	πνεῦμα τὸ ἀγαθόν. Καὶ αὖθις
[4]	ἑνώσεις, αἱ τελειότητες τῶν ὁλοτήτων,	τὸ	ποιόν, τὸ ποσόν, τὸ πηλίκον,
[13]	εἴδεσιν ἑν τῷ γένει καὶ	τὸ	πολλὰ ταῖς προόδοις ἑν τῇ
[13]	δυνάμεσιν ἑν τῷ εἴδει καὶ	τὸ	πολλὰ τοῖς εἴδεσιν ἑν τῷ
[13]	μέρεσιν ἑν τῷ ὅλῳ καὶ	τὸ	πολλὰ τοῖς συμβεβηκόσιν ἑν τῷ
[13]	συμβεβηκόσιν ἑν τῷ ὑποκειμένῳ καὶ	τὸ	πολλὰ τῷ ἀριθμῷ ἢ ταῖς
[4]	ἀσθένεια καὶ ἀπόπτωσις. Ἀλλ᾿ οὐδὲ	τὸ	πολυθρύλητον· Ἐν ὕλῃ τὸ κακόν,
[2]	ὑπὲρ ἑναρχίαν ἑνότης, τὸ ἄφθεγκτον,	τὸ	πολύφωνον, ἡ ἀγνωσία, τὸ παννόητον,
[4]	τελειότητες τῶν ὁλοτήτων, τὸ ποιόν,	τὸ	ποσόν, τὸ πηλίκον, τὸ ἄπειρον,
[13]	ἀγαθῶν αἴτιον	τὸ	πρᾶγμα ἀναθετέον τὸν δωρούμενον πρῶτον
[4]	μένειν, ἐκίνησε δὲ αὐτὸν εἰς	τὸ	πρακτικεύεσθαι κατὰ τὴν ἁπάντων γενητικὴν
[13]	Θεότητα, τὸ πάντων αἴτιον ἕν,	τὸ	πρὸ παντὸς ἑνὸς καὶ πλήθους
[5]	αὐτοῦ δωρεῶν ὑμνεῖται. Καὶ γὰρ	τὸ	προεῖναι καὶ ὑπερεῖναι προέχων καὶ
[12]	περὶ τούτων, ὅσα εἰπεῖν ἔδει,	τὸ	προσῆκον ἀπείληφεν, ὡς οἶμαι, τέλος,
[4]	εἴπερ κυνὸς τὸ φυλακτικὸν καὶ	τὸ	προσίεσθαι μὲν τὸ οἰκεῖον, ἀπελαύνειν
[3]	καθηκούσης καὶ ἀεὶ αὐτῆς ἐπὶ	τὸ	πρόσω χερσὶν ἀμοιβαίαις δραττόμενοι καθέλκειν
[10]	θείαν ὑποδηλοῦντος, τοῦ μὲν πρεσβυτέρου	τὸ	πρῶτον ἐν χρόνῳ, τοῦ νεωτέρου
[2]	οὔτε ἥδονται οὔτε λυποῦνται. Καὶ	τὸ	πῦρ θερμαῖνον καὶ καῖον οὐ
[4]	ψυχὴ τῶν κακῶν αἰτία καθάπερ	τὸ	πῦρ τοῦ θερμαίνειν καὶ πάντα,
[2]	καὶ ἡνωμένως ἀνατίθησι τὰς θεουργίας,	τὸ	σέβας, τὴν πηγαίαν καὶ ἀνέκλειπτον
[5]	ἕνωσιν συνυφεστήκασι, καὶ πάσας ἔχει	τὸ	σημεῖον ἐν ἑαυτῷ τὰς εὐθείας
[7]	σκότους προείληφεν οὐκ ἄλλοθεν εἰδὼς	τὸ	σκότος ἢ ἀπὸ τοῦ φωτός.
[4]	ἀεὶ φῶς ἐστι τὸ καὶ	τὸ	σκότος φωτίζον. Οὐκ ἄρα οὔτε
[9]	κτίσις ἀφανὴς ἐνώπιον αὐτοῦ. Τοῦτο	τὸ	σμικρὸν ἄποσόν ἐστι καὶ ἀπήλικον,
[9]	ἀμέθεκτον. Οὕτως οὖν ἐπὶ θεοῦ	τὸ	σμικρὸν ἐκληπτέον ὡς ἐπὶ πάντα
[9]	Καίτοι καὶ πάντων αἴτιόν ἐστι	τὸ	σμικρόν, οὐδαμοῦ γὰρ εὑρήσεις τὴν
[2]	Καὶ τὸ καλὸν δὲ καὶ	τὸ	σοφὸν ἐπὶ τῆς ὅλης θεότητος
[2]	καλόν, τὸ ὄν, τὸ ζωογόνον,	τὸ	σοφὸν καὶ ὅσα ἐκ τῶν
[7]	πλάνη τίς ἐστι κρινομένη πρὸς	τὸ	σταθερὸν καὶ μόνιμον τῶν θείων
[3]	ἀβοηθήτους καταλιπεῖν οὐ καρτεροῦντες ἐπὶ	τὸ	συγγράφειν ἑαυτοὺς καθήκαμεν καινὸν μὲν
[4]	τοῦ ἀγαθοῦ. Καὶ ἀβούλητόν τισι	τὸ	συνιέναι τοῦ ἀγαθῦναι κατὰ τὴν
[4]	οὐδὲ κακίας αἴτιον τῇ ψυχῇ	τὸ	σῶμα, δῆλον ἐκ τοῦ δυνατὸν
[4]	καὶ τάξεως, οἰχήσεται καὶ αὐτὸ	τὸ	σῶμα. Ὅτι δὲ οὐδὲ κακίας
[9]	κατὰ κύκλον τὸ ταὐτὸν καὶ	τὸ	τὰ μέσα καὶ ἄκρα, περιέχοντα
[3]	τελείων ἐστὶν ἡ στερεὰ τροφή,	τὸ	ταύτην ἑστιᾶν ἑτέρους ὁπόσης ἂν
[9]	μονοειδῶς καὶ ταὐτοειδῶς ἀφοριζόμενον καὶ	τὸ	ταὐτὸν ἐξ ἑαυτοῦ πᾶσι τοῖς
[9]	ἀνατέθειται τῷ πάντων αἰτίῳ καὶ	τὸ	ταὐτὸν καὶ τὸ ἕτερον καὶ
[9]	στάσιν, τὸ δὲ κατὰ κύκλον	τὸ	ταὐτὸν καὶ τὸ τὰ μέσα
[4]	ἀγαθοῦ καὶ τὸ ἀτελὲς καὶ	τὸ	τέλειον ἀγαθὸν ἀπέσται. Καὶ τότε
[8]	τὴν ἀθανασίαν καὶ τοῖς ἀτελέσι	τὸ	τέλειον καὶ τοῖς αὐτοκινήτοις τὴν
[4]	διὰ γενέσεως ἐν χρόνῳ ἔχει	τὸ	τέλειον, οὐδὲ τὸ ἀτελὲς πάντη
[4]	παρὰ τὴν ἀρχὴν καὶ παρὰ	τὸ	τέλος καὶ παρὰ τὸν ὅρον
[4]	τῇ ἀνὰ λόγον ἢ οὐδὲ	τὸ	τῇ ἀρετῇ μαχόμενον ἔσται κακόν.
[4]	γὰρ ἄλλο παρὰ φύσιν, καὶ	τὸ	τῇδε κατὰ φύσιν, τῇδε παρὰ
[1]	ὁ τῶν λογίων θεσμὸς προδιωρισμένος	τὸ	τὴν ἀλήθειαν ἡμᾶς καταδείσασθαι τῶν
[3]	οὖν ἡμῖν καὶ τοῦτο εἴρηται	τὸ	τὴν μὲν αὐτοπτικὴν τῶν νοητῶν
[13]	ἀβάτοις ἐξῄρηται. Καὶ οὐδὲ αὐτὸ	τὸ	τῆς ἀγαθότητος ὡς ἐφαρμόζοντες αὐτῇ
[4]	τάττεται πρὸς τῶν ἱερῶν θεολόγων	τὸ	τῆς ἀγάπης καὶ τοῦ ἔρωτος
[4]	οἱ θεολόγοι κοινὸν μὲν ἡγεῖσθαι	τὸ	τῆς ἀγάπης καὶ τοῦ ἔρωτος
[4]	δὲ ὅμως τἀγαθοῦ κατ᾿ αὐτὸ	τὸ	τῆς ἑνώσεως καὶ φιλίας ἀμυδρὸν
[4]	ὁρατῶν, οὗ μὴ ἐφικνεῖται κατὰ	τὸ	τῆς οἰκείας αἴγλης ὑπερβάλλον μέγεθος.
[4]	ἀνεκφοιτήτως μένουσιν ἐν ταὐτότητι περὶ	τὸ	τῆς ταὐτότητος αἴτιον καλὸν καὶ
[4]	λέξεσιν ἀγνώστοις μὴ διαβαινούσαις εἰς	τὸ	τῆς ψυχῆς αὐτῶν νοερόν, ἀλλ᾿
[4]	φθορὰ καὶ ἑαυτῆς φθορά. Ὥστε	τὸ	τοιοῦτον οὐ κακόν, ἀλλ᾿ ἐλλειπὲς
[4]	πρὸς γένεσιν; Ἢ πῶς κακὸν	τὸ	τοῦ ἀγαθοῦ δεόμενον; Φεύγει γὰρ
[4]	κάλλους αὐτῆς. Ὥστε τοῦτο δὴ	τὸ	τοῦ ἔρωτος ὄνομα μὴ φοβηθῶμεν
[4]	ἡμᾶς ἱερολόγων καὶ θειότερον εἶναι	τὸ	τοῦ ἔρωτος ὄνομα τοῦ τῆς
[1]	καὶ ἀνάστασις, τῶν δὲ πρὸς	τὸ	τοῦ θεοειδοῦς παραφθαρτικὸν ἀπολισθησάντων ἀνακαινισμὸς
[13]	περὶ τῆς ἀῤῥήτου φύσεως ἐκείνης	τὸ	τῶν ὀνομάτων σεπτότατον αὐτῇ πρώτως
[8]	ἱστῶσα ἐν τῷ καλῷ καὶ	τὸ	ὑπεκρυὲν ἀγαθὸν ἀναπληροῦσα καὶ τάττουσα
[1]	Καὶ πάσαις διανοίαις ἀδιανόητόν ἐστι	τὸ	ὑπὲρ διάνοιαν ἕν, ἄῤῥητόν τε
[1]	ἕν, ἄῤῥητόν τε λόγῳ παντὶ	τὸ	ὑπὲρ λόγον ἀγαθόν, ἑνὰς ἑνοποιὸς
[13]	θείων νοήσεων ὁδεύουσαν, ὧν ἐξῄρηται	τὸ	ὑπὲρ πᾶν ὄνομα καὶ πάντα
[1]	ὄντως ἐστὶ τὸ θαυμαστὸν ὄνομα,	τὸ	ὑπὲρ πᾶν ὄνομα, τὸ ἀνώνυμον,
[4]	ἀναλογίαν. ~Φῶς οὖν νοητὸν λέγεται	τὸ	ὑπὲρ πᾶν φῶς ἀγαθὸν ὡς
[4]	τὸ καλὸν καὶ ἀγαθὸν χειραγωγοῦσα	τὸ	ὑπὲρ πάντα τὰ ὄντα καὶ
[2]	πάντων θέσις, ἡ πάντων ἀφαίρεσις,	τὸ	ὑπὲρ πᾶσαν καὶ θέσιν καὶ
[4]	πέρας τὸ καλὸν καὶ ἀγαθὸν	τὸ	ὑπὲρ πᾶσαν στάσιν καὶ κίνησιν.
[4]	γάρ ἐστι πᾶσι καὶ κίνησις	τὸ	ὑπὲρ πᾶσαν στάσιν καὶ πᾶσαν
[2]	πλειόνων ἐκ τῶν λογίων ἀπεδείξαμεν,	τὸ	ὑπεράγαθον, τὸ ὑπέρθεον, τὸ ὑπερούσιον,
[4]	ἔστι τῆς τοῦ ἀγαθοῦ δυνάμεως	τὸ	ὑπερβάλλον μέγεθος, ὅτι καὶ τὰ
[2]	ὑπεράγαθον, τὸ ὑπέρθεον, τὸ ὑπερούσιον,	τὸ	ὑπέρζωον, τὸ ὑπέρσοφον καὶ ὅσα
[13]	ὄντων διεγνωσμένη, ἀλλὰ ἵνα καὶ	τὸ	ὑπερηνωμένον αὐτῆς καὶ τὸ θεογόνον
[2]	τῶν λογίων ἀπεδείξαμεν, τὸ ὑπεράγαθον,	τὸ	ὑπέρθεον, τὸ ὑπερούσιον, τὸ ὑπέρζωον,
[1]	γίγνεται τῶν ἐκθεουμένων νοῶν πρὸς	τὸ	ὑπέρθεον φῶς ἕνωσις, ὑμνοῦσιν αὐτὸ
[7]	πάντων ἐστὶν ὑπὲρ πάντα κατὰ	τὸ	ὑπερούσιον ἀπολελυμένος. Οὗτος ὁ λόγος
[11]	ὄντα καὶ αὐτὸ τὸ εἶναι	τὸ	ὑπερούσιον ἀρχὴ καὶ οὐσία καὶ
[1]	ἐξετιθέμεθα, τὸ ἕν, τὸ ἄγνωστον,	τὸ	ὑπερούσιον, αὐτὸ τ᾿ ἀγαθόν, ὅπερ
[11]	αἴτιος ἐπέκεινα ᾖ πάντων, καὶ	τὸ	ὑπερούσιον καὶ ὑπερφυὲς πάντη ὑπερέχοι
[4]	εἰ μὴ ἐν τἀγαθῷ κατὰ	τὸ	ὑπερούσιον λέγοιτο. Τὸ μὲν οὖν
[2]	Ὑπερφυῶς ἔχει τὸ ὑπερφυές, ὑπερουσίως	τὸ	ὑπερούσιον. Ὅθεν ἐπειδὴ καὶ ἕως
[2]	ἀπεδείξαμεν, τὸ ὑπεράγαθον, τὸ ὑπέρθεον,	τὸ	ὑπερούσιον, τὸ ὑπέρζωον, τὸ ὑπέρσοφον
[2]	ἀσυγχύτως κεκοινώνηκε μηδὲν πεπονθὼς εἰς	τὸ	ὑπερπλῆρες αὐτοῦ πρὸς τῆς ἀφθέγκτου
[9]	πᾶσαν ἀπειρίαν διαβαῖνον καὶ κατὰ	τὸ	ὑπερπλῆρες αὑτοῦ καὶ μεγαλουργὸν καὶ
[2]	ὑπέρθεον, τὸ ὑπερούσιον, τὸ ὑπέρζωον,	τὸ	ὑπέρσοφον καὶ ὅσα τῆς ὑπεροχικῆς
[1]	ἱεροπρεπῶς ἐπιβάλλοντας καὶ μήτε πρὸς	τὸ	ὑπέρτερον τῆς ἐναρμονίως ἐνδιδομένης θεοφανείας
[2]	λόγον ὑμνούμενα, κἀν τούτοις ἔχει	τὸ	ὑπερφυὲς καὶ ὑπερούσιον, οὐ μόνον
[2]	ζωήν, ὑπὲρ οὐσίαν. Ὑπερφυῶς ἔχει	τὸ	ὑπερφυές, ὑπερουσίως τὸ ὑπερούσιον. Ὅθεν
[4]	παντελής, καὶ τὴν φθορὰν καὶ	τὸ	ὑποκείμενον ἀνεῖλε, καὶ ἔσται ἡ
[5]	καὶ μετ᾿ ἐκείνας αἱ ὑφειμέναι	τὸ	ὑφειμένως καὶ αἱ ἔσχαται τὸ
[7]	ἀπόστολος ὑμνῆσαι λέγεται μωρίαν θεοῦ	τὸ	φαινόμενον ἐν αὐτῇ παράλογον καὶ
[7]	τὰ θεῖα παραβάλλοντες ἀπατώμεθα κατὰ	τὸ	φαινόμενον τὸν θεῖον καὶ ἀπόῤῥητον
[4]	καὶ σώζειν, τῷ δὲ κακῷ	τὸ	φθείρειν καὶ ἀπολλύειν, οὐδέν ἐστι
[2]	φρουρούμενοι καὶ πρὸς αὐτῶν εἰς	τὸ	φρουροῦντας αὐτὰ φρουρεῖσθαι δυναμούμενοι. Τὰ
[4]	οὐκ ἔσται κύων, εἴπερ κυνὸς	τὸ	φυλακτικὸν καὶ τὸ προσίεσθαι μὲν
[4]	καὶ ἀπουσίᾳ φωτός. Αὐτὸ δὲ	τὸ	φῶς ἀεὶ φῶς ἐστι τὸ
[2]	οἶμαι, δύναιτο τοῦδε τοῦ λαμπτῆρος	τὸ	φῶς ἀπὸ τῶν ἄλλων ἐκ
[4]	παντὸς τοῦ καθ᾿ ἡμᾶς χρόνου	τὸ	φῶς. Αὐτὸ γάρ ἐστι τὸ
[4]	τὸ φῶς. Αὐτὸ γάρ ἐστι	τὸ	φῶς, εἰ καὶ τότε ἀσχημάτιστον
[4]	δύναται, φωτίζει καὶ ὑπερηπλωμένον ἔχει	τὸ	φῶς εἰς πάντα ἐξαπλῶν τὸν
[4]	ἡλιακῆς ἀκτῖνος; Ἐκ τἀγαθοῦ γὰρ	τὸ	φῶς καὶ εἰκὼν τῆς ἀγαθότητος.
[2]	τῆς ὅλης θεότητος ὑμνεῖται, καὶ	τὸ	φῶς καὶ τὸ θεοποιὸν καὶ
[7]	εἰδὼς καὶ συνέχων ὥσπερ καὶ	τὸ	φῶς κατ᾿ αἰτίαν ἐν ἑαυτῷ
[1]	εἰμι ὁ ὤν, ἡ ζωή,	τὸ	φῶς, ὁ Θεός, ἡ ἀλήθεια,
[4]	τῆς ἐμφανοῦς εἰκόνος λόγον καὶ	τὸ	φῶς συνάγει καὶ ἐπιστρέφει πρὸς
[2]	χειραγωγός, ὁ πολὺς τὰ θεῖα,	τὸ	φῶς τοῦ κόσμου, τάδε φησὶν
[1]	τὸ κάταντες ἐκ τῆς ἐπὶ	τὸ	χεῖρον ὑφέσεως ἀπολισθαίνοντας, ἀλλ᾿ εὐσταθῶς
[4]	οὐ κακόν, οὐδὲ γὰρ πυρὸς	τὸ	ψύχειν οὔτε ἀγαθοῦ τὸ μὴ
[4]	καὶ γὰρ οὐδὲ ἐν πυρὶ	τὸ	ψυχρὸν οὐδὲ τὸ κακύνεσθαι τῷ