Chapitre
[8]	τὰ ὄντα τῇ σωστικῇ τῶν	πάντων	ἀγαθότητι τῆς τῶν οἰκείων ἀγαθῶν
[4]	ὡς ἀγαθῶν καθηγεμόνων ἐπὶ τὴν	πάντων	ἀγαθῶν ἀγαθαρχίαν ἀνάγεσθαι καὶ τῶν
[2]	τῶν ἀγαθοπρεπῶν αὐτῆς δωρεῶν ἡ	πάντων	ἀγαθῶν αἰτία κατονομάζεται. Τὰ δὲ
[5]	ἀγαθοποιὸν πρόνοιαν, ὑπεροχικῶς ἀγαθότητα καὶ	πάντων	ἀγαθῶν αἰτίαν ὑμνεῖ καὶ ὂν
[4]	εἰδοποιὸν τῶν οὐκ ὄντων, ὡς	πάντων	ἀγαθῶν αἴτιον, ὡς τῶν κακῶν
[7]	συλλαμβάνουσαν. Αὐτὴ γὰρ ἑαυτὴν ἡ	πάντων	αἰτία γινώσκουσα σχολῇ που τὰ
[7]	καὶ ὑπεροχῇ καὶ ἐν τῇ	πάντων	αἰτίᾳ. Διὸ καὶ ἐν πᾶσιν
[2]	συνηγμέναις αὐτῷ Θεολογικαῖς στοιχειώσεσιν· Ἡ	πάντων	αἰτία καὶ ἀποπληρωτικὴ τοῦ υἱοῦ
[1]	τῶν ὄντων. Οὕτως οὖν τῇ	πάντων	αἰτίᾳ καὶ ὑπὲρ πάντα οὔσῃ
[7]	πάντων ἐξῃρημένῃ γνώσει κατὰ τὴν	πάντων	αἰτίαν ἐν ἑαυτῷ τὴν πάντων
[13]	θεολογία τὴν ὅλην θεαρχίαν ὡς	πάντων	αἰτίαν ὑμνεῖ τῇ τοῦ ἑνὸς
[5]	τούτων ἀναλογικῆς γνώσεως ἐπὶ τὴν	πάντων	αἰτίαν, ὡς οἷοί τέ ἐσμεν,
[2]	σοφοποιήσεις, αἱ ἄλλαι δωρεαὶ τῆς	πάντων	αἰτίας ἀγαθότητος, καθ᾿ ἃς ἐκ
[5]	χαρακτηρίζει. Καὶ ἐκ τῆς αὐτῆς	πάντων	αἰτίας αἱ νοηταὶ καὶ νοεραὶ
[7]	χορηγός, ἀλλ᾿ ὅτι καὶ τὰς	πάντων	αἰτίας ἐν ἑαυτῷ μονοειδῶς προείληφε
[5]	ἐπὶ τῆς καὶ αὐτοῦ καὶ	πάντων	αἰτίας προϋφεστάναι τὰ πάντων τῶν
[5]	ἐξ ἀμυδρῶν εἰκόνων ἐπὶ τὸ	πάντων	αἴτιον ἀναβάντας ὑπερκοσμίοις ὀφθαλμοῖς θεωρῆσαι
[13]	ὄντα. Καὶ οὐκ ἔστι τὸ	πάντων	αἴτιον ἑν τῶν πολλῶν ἕν,
[13]	ὅλην καὶ μίαν Θεότητα, τὸ	πάντων	αἴτιον ἕν, τὸ πρὸ παντὸς
[9]	πάντων ἀκωλύτως χωροῦν. Καίτοι καὶ	πάντων	αἴτιόν ἐστι τὸ σμικρόν, οὐδαμοῦ
[1]	ἀλήθεια, καὶ ὅταν αὐτοὶ τὸν	πάντων	αἴτιον οἱ Θεόσοφοι πολυωνύμως ἐκ
[4]	λόγος, ὅτι καὶ αὐτὸς ὁ	πάντων	αἴτιος δι᾿ ἀγαθότητος ὑπερβολὴν πάντων
[11]	καὶ ὑπερβλυζούσας, ἵνα ἀκριβῶς ὁ	πάντων	αἴτιος ἐπέκεινα ᾖ πάντων, καὶ
[5]	ἔστιν, ἀλλὰ πάντα ἐστὶν ὡς	πάντων	αἴτιος καὶ ἐν ἑαυτῷ πάσας
[12]	δὲ ὑπερπλήρης πάντων ἐστὶν ὁ	πάντων	αἴτιος κατὰ μίαν τὴν πάντων
[4]	εἰπεῖν, ὅτι καὶ αὐτὸς ὁ	πάντων	αἴτιος τῷ καλῷ καὶ ἀγαθῷ
[13]	Καὶ γὰρ ἡ θεολογία τοῦ	πάντων	αἰτίου καὶ πάντα καὶ ἅμα
[5]	τἀγαθοῦ θεωνυμία τὰς ὅλας τοῦ	πάντων	αἰτίου προόδους ἐκφαίνουσα καὶ εἰς
[5]	ὀφθαλμοῖς θεωρῆσαι πάντα ἐν τῷ	πάντων	αἰτίῳ καὶ τὰ ἀλλήλοις ἐναντία
[9]	καὶ τὸ μικρὸν ἀνατέθειται τῷ	πάντων	αἰτίῳ καὶ τὸ ταὐτὸν καὶ
[9]	διαστήματος ἐκβεβηκὸς καὶ τὸ διὰ	πάντων	ἀκωλύτως χωροῦν. Καίτοι καὶ πάντων
[8]	καὶ ὁροθετεῖ καὶ πάντα ἀπὸ	πάντων	ἀμιγῆ καὶ ἀσύμφυρτα διασώζουσα τὰ
[7]	ὄντων ἁπάντων ὑμνεῖται κατὰ τὴν	πάντων	ἀναλογίαν, ὧν ἐστιν αἴτιος. Καὶ
[9]	ὡς ἐπὶ πάντα καὶ διὰ	πάντων	ἀνεμποδίστως χωροῦν καὶ ἐνεργοῦν καὶ
[8]	ἀκοσμίαν καὶ ὁλόκληρον ἀποτελοῦσα καὶ	πάντων	ἀπολύουσα τῶν λελωβημένων. Ἀλλὰ περὶ
[7]	ὅταν ὁ νοῦς τῶν ὄντων	πάντων	ἀποστάς, ἔπειτα καὶ ἑαυτὸν ἀφεὶς
[4]	καλῷ καὶ ἀγαθῷ, καὶ ἔστι	πάντων	ἀρχὴ καὶ πέρας ὑπεράρχιον καὶ
[9]	καὶ τὸ παρεῖναι πᾶσι τῇ	πάντων	ἀσχέτῳ περιοχῇ καὶ ταῖς ἐπὶ
[1]	ὅλως πως θεωρῆσαι διὰ τὸ	πάντων	αὐτὴν ἐξῃρημένην εἶναι καὶ ὑπεράγνωστον
[9]	ἀπήλικον, ἀκρατές, ἄπειρον, ἀόριστον, περιληπτικὸν	πάντων,	αὐτὸ δὲ ἀπερίληπτον. Τὸ δὲ
[10]	ὁ θεὸς ὑμνεῖται διὰ τὸ	πάντων	αὐτὸν εἶναι καὶ αἰῶνα καὶ
[10]	μὲν γὰρ λέγεται διὰ τὸ	πάντων	αὐτὸν εἶναι παντοκρατορικὴν ἕδραν συνέχουσαν
[4]	ἕνα καὶ συνεπτυγμένον ἔρωτα καὶ	πάντων	αὐτῶν πατέρα συνελίξωμεν ἅμα καὶ
[5]	ὅσων τὰ ὄντα μετέχοντα, πρὸ	πάντων	αὐτῶν τοῦ εἶναι μετέχει, μᾶλλον
[7]	κατὰ δύναμιν ἄνιμεν ἐν τῇ	πάντων	ἀφαιρέσει καὶ ὑπεροχῇ καὶ ἐν
[4]	τῷ ὄντως ὑπερουσίῳ κατὰ τὴν	πάντων	ἀφαίρεσιν. Ἀλλ᾿ ὅπερ ἡμᾶς ἐν
[4]	ὅταν ἐν θεῷ κατὰ τὴν	πάντων	ἀφαίρεσιν ὑπερουσίως ὑμνεῖται. Τοῦτο τὸ
[2]	παννόητον, ἡ πάντων θέσις, ἡ	πάντων	ἀφαίρεσις, τὸ ὑπὲρ πᾶσαν καὶ
[6]	λόγῳ συμμάχῳ χρῆσθαι κατὰ τῆς	πάντων	ἀφανοῦς αἰτίας. Καὶ τοῦτο ἔστι
[4]	τῇ ὑπερθέῳ Θεότητι καὶ ἀπὸ	πάντων	ἀφορίζουσιν αὐτήν, ὡς οἶμαι, τὴν
[10]	ἀμφοῖν τὸ ἐξ ἀρχῆς διὰ	πάντων	ἄχρι τέλους αὐτὸν προιέναι διδασκόντων
[1]	πάσας ὑπερουσίως ἐν ἑαυτῇ προειληφυῖαν,	πάντων	δὲ ἀπεριλήπτῳ δυνάμει καὶ τῶν
[4]	αἱ ἐπιστροφαὶ τῶν καταδεεστέρων, αἱ	πάντων	ἑαυτῶν φρουρητικαὶ καὶ ἀμετακίνητοι μοναὶ
[10]	ἐπιστρέφουσαν καὶ συνέχουσαν αὐτὰ ὡς	πάντων	ἕδραν παγκρατῆ, τὰ συνεχόμενα πάντα
[7]	ἐν ἑαυτῷ κατ᾿ αἰτίαν τὴν	πάντων	εἴδησιν καὶ γνῶσιν καὶ οὐσίαν
[7]	πάντων αἰτίαν ἐν ἑαυτῷ τὴν	πάντων	εἴδησιν προειληφώς, πρὶν ἀγγέλους γενέσθαι
[2]	πλήρους ἐν τῇ διακρίσει τῷ	πάντων	εἶναι τῶν ὄντων ὑπερουσίως ἐξῃρημένον
[11]	τὴν μίαν καὶ παντελῆ τῆς	πάντων	εἰρήνης ἀρχὴν καὶ αἰτίαν, ἥτις
[4]	ἀπ᾿ ἐκείνου πάλιν ἑξῆς διὰ	πάντων	εἰς τἀγαθὸν ἐξ ἑαυτῆς καὶ
[3]	ἀπειροδύναμον ἀγαθότητα τῆς θεαρχικῆς ἀσθενείας,	πάντων	ἐκράτει μετὰ τοὺς θεολόγους, ὡς
[4]	καὶ ἱδρύσεις, καὶ αὖθις αἱ	πάντων	ἐν πᾶσιν οἰκείως ἑκάστῳ κοινωνίαι
[5]	ὑπερηπλωμένην αὐτῆς ἀπειρίαν καὶ πρὸς	πάντων	ἑνικῶς μετέχεται, καθάπερ καὶ φωνὴ
[11]	ἀνευφημήσωμεν. Αὕτη γάρ ἐστιν ἡ	πάντων	ἑνωτικὴ καὶ τῆς ἁπάντων ὁμονοίας
[7]	θεῖος νοῦς πάντα συνέχει τῇ	πάντων	ἐξῃρημένῃ γνώσει κατὰ τὴν πάντων
[2]	ἥτις ἀκριβῶς ἐμφερής ἐστι τῇ	πάντων	ἐξῃρημένῃ κατὰ πᾶσαν ὑπεροχὴν αἰτίᾳ.
[5]	τὰ ὄντα κατὰ μίαν τὴν	πάντων	ἐξῃρημένην ἕνωσιν ἀναθετέον, ἐπείπερ ἀπὸ
[2]	πατριὰ καὶ υἱότης ἐκ τῆς	πάντων	ἐξῃρημένης πατριαρχίας καὶ υἱαρχίας δεδώρηται
[4]	ἐκ τοῦ ὑπὲρ πάντα καὶ	πάντων	ἐξῃρημένου πρὸς τὸ ἐν πᾶσι
[5]	αἰῶνι καὶ τῶν ἐν χρόνῳ	πάντων	ἐξῄρηται, διότι καὶ αὐτοαιὼν καὶ
[2]	ἀνελίττοντες. Καὶ ἵνα σαφῶς περὶ	πάντων	ἑξῆς προδιορισώμεθα, διάκρισιν θείαν εἶναι
[9]	ὡς ἐπὶ πάντα καὶ διὰ	πάντων	ἐπ᾿ ἴσης διαφοιτῶντα καὶ ὡς
[4]	ἐκφαινόμενον. Ὡς γὰρ ἡ τῆς	πάντων	ἐπέκεινα θεότητος ἀγαθότης ἀπὸ τῶν
[4]	προκατάρχει πάντως ἡ ἐκ τοῦ	πάντων	ἐπέκεινα παντὸς ἔρωτος ἄσχετος αἰτία,
[9]	πολλῷ γε μᾶλλον ἐπὶ τοῦ	πάντων	ἐπέκεινα τὴν ἑτερότητα τῶν μορφῶν
[2]	Θεότης, ἡ ὑπεράγαθος ἀγαθότης, ἡ	πάντων	ἐπέκεινα τῆς ἐπέκεινα πάντων ὅλης
[4]	πάντων αἴτιος δι᾿ ἀγαθότητος ὑπερβολὴν	πάντων	ἐρᾷ, πάντα ποιεῖ, πάντα τελειοῖ,
[4]	τῷ καλῷ καὶ ἀγαθῷ τῶν	πάντων	ἔρωτι δι᾿ ὑπερβολὴν τῆς ἐρωτικῆς
[13]	ἡνῶσθαι λέγεται τὰ ἡνωμένα, καὶ	πάντων	ἐστὶ τὸ ἑν στοιχειωτικόν. Καὶ
[13]	κατὰ μιᾶς ἑνότητος ὑπεροχὴν καὶ	πάντων	ἐστὶ τοῦ ἑνὸς ἀνεκφοιτήτως αἴτιον.
[1]	ἀγαθότητος ὕπαρξις αὐτῷ τῷ εἶναι	πάντων	ἐστὶ τῶν ὄντων αἰτία, τὴν
[1]	ἱεροῖς λογίοις παραδέδωκεν. Οἷον, ὅτι	πάντων	ἐστὶν αἰτία καὶ ἀρχὴ καὶ
[12]	τῶν ἐπεστραμμένων. Ἐπειδὴ δὲ ὑπερπλήρης	πάντων	ἐστὶν ὁ πάντων αἴτιος κατὰ
[7]	ὁ θεῖος ὑπερήπλωται λόγος καὶ	πάντων	ἐστὶν ὑπὲρ πάντα κατὰ τὸ
[9]	καὶ τοῖς πᾶσιν ἀσύντακτον ὡς	πάντων	ἕτερον καὶ τὸ δὴ παραδοξότερον,
[4]	ἑκάστῳ καλλονὴν καὶ ὡς τῆς	πάντων	εὐαρμοστίας καὶ ἀγλαΐας αἴτιον δίκην
[7]	τὸν πᾶσι παρόντα καὶ ἐκ	πάντων	εὑρισκόμενον ἀκατάληπτον καὶ ἀνεξιχνίαστον. Τούτῳ
[4]	καὶ διὰ τὸ καλὸν αἱ	πάντων	ἐφαρμογαὶ καὶ φιλίαι καὶ κοινωνίαι,
[7]	ἁρμόζουσα καὶ τῆς ἀλύτου τῶν	πάντων	ἐφαρμογῆς καὶ τάξεως αἰτία καὶ
[4]	ἀλλοίωσιν καὶ περὶ αὐτὸ τὸ	πάντων	θειότατον τὴν αἰτίαν. Εἰ δὲ
[2]	ἡ ἀγνωσία, τὸ παννόητον, ἡ	πάντων	θέσις, ἡ πάντων ἀφαίρεσις, τὸ
[8]	δικαιοσύνης εἴρηται, καθ᾿ ἣν ἡ	πάντων	ἰσότης μετρεῖται καὶ ὁρίζεται καὶ
[4]	οἰκείας καλλονῆς ἔρωτι καὶ πέρας	πάντων	καὶ ἀγαπητὸν ὡς τελικὸν αἴτιον,
[13]	ὁρίζον καὶ πάντων καὶ ὅλων	πάντων	καὶ ἅμα καὶ πρὸ πάντων
[5]	ὡς τοῦ ἕνεκα καὶ πέρας	πάντων	καὶ ἀπειρία πάσης ἀπειρίας καὶ
[4]	ἁπλῶς ἐπὶ μὲν τῶν ἄλλων	πάντων	καὶ ἀπελθούσης ἢ μηδὲ ἐγγενομένης
[7]	ὁ θεὸς γινώσκεται καὶ χωρὶς	πάντων.	Καὶ διὰ γνώσεως ὁ θεὸς
[13]	αὐτὸ τὸ εἶναι ὁρίζον καὶ	πάντων	καὶ ὅλων πάντων καὶ ἅμα
[1]	ἕνεκα, καὶ αὐτή ἐστι πρὸ	πάντων,	καὶ τὰ πάντα ἐν αὐτῇ
[5]	ἀποστατεῖ καὶ αὐτός ἐστι πρὸ	πάντων,	καὶ τὰ πάντα ἐν αὐτῷ
[11]	ὁ πάντων αἴτιος ἐπέκεινα ᾖ	πάντων,	καὶ τὸ ὑπερούσιον καὶ ὑπερφυὲς
[13]	πάντων καὶ ἅμα καὶ πρὸ	πάντων	καὶ ὑπὲρ πάντα καὶ ἑνικῶς
[2]	κενώσεως, ἀλλ᾿ ὅτι καὶ τὸ	πάντων	καινῶν καινότατον ἐν τοῖς φυσικοῖς
[10]	παντοκράτωρ ἡ θεαρχία καὶ ὡς	πάντων	κρατοῦσα καὶ ἀμιγῶς τοῖς διοικουμένοις
[1]	πρὸς αὐτὸ μακαριωτάτης ἑνώσεως, ὅτι	πάντων	μέν ἐστι τῶν ὄντων αἴτιον,
[1]	νοῦν καθόλου καὶ οὐσίαν ἵδρυται	πάντων	μὲν οὖσα περιληπτικὴ καὶ συλληπτικὴ
[9]	δωρεάς, καθ᾿ ὅσον αὗται πρὸς	πάντων	μετεχόμεναι κατὰ ἀπειρόδωρον χύσιν ἀμείωτοι
[13]	δέκατον ἕν, οὕτω πάντα καὶ	πάντων	μόριον τοῦ ἑνὸς μετέχει, καὶ
[7]	παραδειγμάτων ἐχούσης εἰς τὸ ἐπέκεινα	πάντων	ὁδῷ καὶ τάξει κατὰ δύναμιν
[2]	ἡ πάντων ἐπέκεινα τῆς ἐπέκεινα	πάντων	ὅλης ἰδιότητος ταὐτότης, ἡ ὑπὲρ
[7]	σοφίας καταλαμπόμενος. Καίτοι καὶ ἐκ	πάντων,	ὅπερ ἔφην, αὐτὴν γνωστέον· αὕτη
[11]	ἄλλην Θεότητα παρὰ τὴν ὑπέρθεον	πάντων,	ὅσα ζῇ, καὶ τῆς αὐτοζωῆς
[4]	δαίμοσιν, οὐ πάντη οὐδὲ ἐπὶ	πάντων	οὐδὲ αὐτὰ καθ᾿ αὑτὰ κακά.
[5]	δὲ εἶναι αὐτὸ τῶν ὄντων	πάντων	οὐδέποτε ἀπολείπεται. Καὶ αὐτὸ δὲ
[11]	ἄγνωστον ἐπ᾿ αὐτὴν ἀναθέντες ὡς	πάντων	οὖσαν ἐπέκεινα τὰς νοητὰς αὐτῆς
[5]	καὶ ὄντος καὶ αἰῶνος καὶ	πάντων	οὐσιοποιὸς ἀρχὴ καὶ μεσότης καὶ
[5]	κατηγορεῖται, καὶ οὐδὲν ἔστι τῶν	πάντων·	πάνσχημος, πανείδεος, ἄμορφος, ἀκαλλής, ἀρχὰς
[7]	ἐν οὐδενὶ οὐδὲν καὶ ἐκ	πάντων	πᾶσι γινώσκεται καὶ ἐξ οὐδενὸς
[3]	ἀπολείπεται τῆς ὑπὲρ πάντα καὶ	πάντων	περιληπτικῆς ἀπειρίας. Ἡμᾶς οὖν αὐτοὺς
[7]	ἐστι κατὰ τὸ λόγιον ἡ	πάντων	ποιητικὴ καὶ ἀεὶ πάντα ἁρμόζουσα
[9]	συνέχειν τὰ πάντα καὶ παντοίως	πάντων	προνοεῖν καὶ τὸ παρεῖναι πᾶσι
[5]	μονοειδῶς αἱ τῶν κατὰ μέρος	πάντων	προνοητικαὶ τοῦ ὅλου σώματος δυνάμεις.
[13]	τῆς θεωνυμικῆς ἀναπτύξεως, ἐπὶ τὸν	πάντων	προσυπακούειν δεήσει. Εἰ δὲ ταῦτα
[9]	Αὐτὸς γάρ ἐστιν ὁ τῆς	πάντων	στάσεως καὶ ἕδρας αἴτιος, ὁ
[11]	ἣν ἡ μία καὶ ἀδιάλυτος	πάντων	συμπλοκὴ κατὰ τὴν θείαν αὐτῆς
[11]	καὶ διασώζουσαν πάντα ἐν ἀσυγχύτῳ	πάντων	συνοχῇ καὶ ἀμιγῆ καὶ συγκεκραμένα.
[9]	πάντα ἐν πᾶσι διὰ τὴν	πάντων	σωτηρίαν γίγνεται μένων ἐφ᾿ ἑαυτοῦ
[7]	τὰ λόγιά φησιν, ἄχρι τοῦ	πάντων	τέλους, καὶ πρό γε τούτων,
[4]	τὰ πάντα ἥνωται, καὶ ἀρχὴ	πάντων	τὸ καλὸν ὡς ποιητικὸν αἴτιον
[1]	ἀγαθαρχικὴν τῆς θεαρχίας πρόνοιαν ἐκ	πάντων	τῶν αἰτιατῶν ὑμνητέον. Ἐπεὶ καὶ
[1]	αἴτιον οἱ Θεόσοφοι πολυωνύμως ἐκ	πάντων	τῶν αἰτιατῶν ὑμνοῦσιν ὡς ἀγαθόν,
[10]	καὶ ἡ βασιλεία αὐτοῦ βασιλεία	πάντων	τῶν αἰώνων. Ἀμήν. ~Κεφάλαιον ΙΑ΄
[12]	ἠξιωμένα, πᾶσα ἡ παντελὴς καὶ	πάντων	τῶν καλῶν παγκτησία, πᾶσα ἀγαθὴ
[11]	ἑαυτῶν ἀδιάπτωτα διασωζούσης καὶ τὴν	πάντων	τῶν κινουμένων ἰδιότητα καὶ κινητικὴν
[12]	ὑπὲρ πάντα τὰ ὄντα καὶ	πάντων	τῶν μετεχόντων καὶ τῶν μετοχῶν
[1]	ὑμνοῦσιν αὐτὸ κυριώτατα διὰ τῆς	πάντων	τῶν ὄντων ἀφαιρέσεως τοῦτο ἀληθῶς
[7]	νοῦν ὑπεραῖρον, ἀλλ᾿ ἐκ τῆς	πάντων	τῶν ὄντων διατάξεως ὡς ἐξ
[11]	τῶν πρώτως ὄντων ὡς αἴτιος	πάντων	τῶν ὄντων λέγεται, τὰ δὲ
[12]	αἱ αὐτομετοχαί, κατὰ τοσοῦτον ὑπερίδρυται	πάντων	τῶν ὄντων ὁ ὑπὲρ πάντα
[5]	καὶ πάντων αἰτίας προϋφεστάναι τὰ	πάντων	τῶν ὄντων παραδείγματα κατὰ μίαν
[5]	ἑαυτῷ πάσας ἀρχάς, πάντα συμπεράσματα	πάντων	τῶν ὄντων συνέχων καὶ προέχων,
[4]	ἀγαθὸν καὶ καλὸν ἑνικῶς ἐστι	πάντων	τῶν πολλῶν καλῶν καὶ ἀγαθῶν
[11]	θεικῶς καὶ αἰτιατικῶς τὴν μίαν	πάντων	ὑπεράρχιον καὶ ὑπερούσιον ἀρχὴν καὶ
[13]	καὶ ὡς ὑπερτελὲς κατὰ τὸ	πάντων	ὑπερέχον καὶ πᾶσαν μὲν ἀπειρίαν
[1]	ἁγιασμόν, ὡς ἀπολύτρωσιν, ὡς μεγέθει	πάντων	ὑπερέχοντα καὶ ὡς ἐν αὔρᾳ
[4]	πάντας περιέχουσα τῷ ὑπερτετάσθαι καὶ	πάντων	ὑπερέχουσα τῷ ὑπερκεῖσθαι καὶ ἁπλῶς
[12]	πάντων αἴτιος κατὰ μίαν τὴν	πάντων	ὑπερέχουσαν ὑπερβολήν, ἅγιος ἁγίων ὑμνεῖται
[2]	μέθεξιν ἀνάλογον τοῖς μετέχουσι τῆς	πάντων	ὑπερηρμένης ἑνώσεως. ~Ἔστι δὲ καὶ
[1]	ἄβατός ἐστι τοῖς οὖσιν ὡς	πάντων	ὑπερουσίως ἐξῃρημένη. Καὶ πολλοὺς τῶν
[1]	αἴτιον, αὐτὸ δὲ οὐδὲν ὡς	πάντων	ὑπερουσίως ἐξῃρημένον. Τὴν μὲν οὖν
[5]	τὰ πάντα ἐστὶν ὡς πρὸ	πάντων	ὑπερουσίως ὑπερών. Διὸ καὶ πάντα
[1]	ἐν πᾶσι καὶ ἀληθῶς ὑμνῆται	πάντων	ὑποστάτις, ἀρχηγικὴ καὶ τελειωτικὴ καὶ
[5]	καὶ ἀγαθότητος ἀρξαμένη καὶ διὰ	πάντων	φοιτῶσα καὶ πάντα ἐξ ἑαυτῆς
[4]	ἔσται ἀγαθόν, ἐπείπερ ἡ διὰ	πάντων	φοιτῶσα παντελὴς ἀγαθότης οὐ μέχρι
[11]	ἑνὶ πάντα δεικνυούσης καὶ διὰ	πάντων	φοιτώσης καὶ τῆς οἰκείας ταὐτότητος
[2]	ἕν τι φῶς ἑνούμενα τὰ	πάντων	φῶτα καὶ μίαν αἴγλην ἀδιάκριτον
[7]	μονοειδῶς προείληφε καὶ ὅτι διὰ	πάντων	χωρεῖ διικνούμενος, ὡς τὰ λόγιά
[3]	ὑμνούμενα κοινωνίαν πάσχων καὶ πρὸς	πάντων,	ὧν ἠκούετο καὶ ἑωρᾶτο καὶ
[4]	ἀγαστόν, ὡς ἀρχὴ καὶ πέρας	πάντων,	ὡς περιοχὴ τῶν ὄντων, ὡς

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 21/01/2010