Chapitre
[4]	ὄντων καὶ ἀγαθῶν ποιητικόν, τὸ	δὲ	ἀγαθόν, ἐν οἷς μὲν ἂν
[4]	ἐστι προαγωγικὸς καὶ κινητικός. Ταύτῃ	δὲ	ἀγαπητὸν μὲν καὶ ἐραστὸν αὐτὸν
[7]	τῶν ἐγνωκότων καὶ ἐγνωσμένων, ἡ	δὲ	ἄγνοια μεταβολῆς ἀεὶ καὶ τῆς
[4]	νοῦν ἐμπιμπλάναι νοητοῦ φωτός, πᾶσαν	δὲ	ἄγνοιαν καὶ πλάνην ἐλαύνειν ἐκ
[4]	κινήσει τῆς ζωτικῆς ἐφέσεως, τὰ	δὲ	ἄζωα καὶ μόνον ὄντα τῇ
[4]	τὰ δὲ αἰσθητικὰ αἰσθητικῶς, τὰ	δὲ	αἰσθήσεως ἄμοιρα τῇ ἐμφύτῳ κινήσει
[4]	νοερὰ καὶ λογικὰ γνωστικῶς, τὰ	δὲ	αἰσθητικὰ αἰσθητικῶς, τὰ δὲ αἰσθήσεως
[4]	οὐδὲ τῇ μὲν καλόν, τῇ	δὲ	αἰσχρὸν οὐδὲ τοτὲ μέν, τοτὲ
[8]	ἄρνησις ἔκπτωσις ἀληθείας ἐστίν, ἡ	δὲ	ἀλήθεια ὄν ἐστι καὶ ἡ
[7]	τῆς ὄντως πίστεως ἐξεστηκώς, αὐτὸς	δὲ	ἀληθῶς οἶδεν ἑαυτὸν οὐχ, ὅ
[9]	στάσεως ἤτοι καθέδρας φαμέν; Τί	δὲ	ἄλλο γε παρὰ τὸ μένειν
[4]	ἑαυτοῖς, καὶ φθείρουσιν ἑαυτούς, εἰ	δὲ	ἄλλοις, πῶς φθείροντες ἢ τί
[4]	ὄντως ἐφέσεως ἁμαρτία. Ἐν γνώσει	δὲ	ἁμαρτάνοντας καλεῖ τὰ λόγια τοὺς
[4]	μᾶλλον καὶ ἧττον ἐστέρηται, τὰ	δὲ	ἀμυδροτέραν ἔχει τοῦ ἀγαθοῦ μετουσίαν
[4]	ἄλλης μιᾶς ἐξημμέναι κορυφῆς. Εἰ	δὲ	ἀναγκαῖόν φασι τὴν ὕλην πρὸς
[4]	ἐρεῖ τοιόσδε ἀπορῶν λόγος, ἡμεῖς	δὲ	ἀξιώσομεν αὐτὸν εἰς τὴν τῶν
[9]	ἄπειρον, ἀόριστον, περιληπτικὸν πάντων, αὐτὸ	δὲ	ἀπερίληπτον. Τὸ δὲ ταὐτὸν ὑπερουσίως
[1]	ὑπερουσίως ἐν ἑαυτῇ προειληφυῖαν, πάντων	δὲ	ἀπεριλήπτῳ δυνάμει καὶ τῶν ὑπερουρανίων
[1]	ἡ ὑπερώνυμος ἀγαθότης ὀνομασθείη. Πάντα	δὲ	ἁπλῶς καὶ ἀπεριορίστως ἐν ἑαυτῇ
[5]	διαστᾶσαι, βραχὺ καὶ διακρίνονται, μᾶλλον	δὲ	ἀποστᾶσαι, μᾶλλον. Καὶ ἁπλῶς, καθ᾿
[8]	ἡ ἀλήθεια ὄν ἐστιν, ἡ	δὲ	ἄρνησις τῆς ἀληθείας τοῦ ὄντος
[1]	καὶ ἱεραῖς νοὸς εὐλαβείαις, τὰ	δὲ	ἄῤῥητα σώφρονι σιγῇ τιμῶντες, ἐπὶ
[4]	ἀσθενεῖ μένειν ὡσαύτως ἔχων. Ἡ	δὲ	ἀσθένεια οὐ παντελής, εἰ γὰρ
[4]	ἐπ᾿ αὐτῷ δυσχερείας. Ἐφ᾿ ἡμῶν	δὲ	αὖθις, ἔνθα καὶ ἄτοπόν τι
[10]	ἐπωνυμίᾳ χαρακτηρίζει καὶ τὴν ὅλην	δὲ	αὖθις ἐσθ᾿ ὅτε τοῦ καθ᾿
[4]	ὡς καλὸν καὶ ἀγαθόν, ἔρωτα	δὲ	αὖθις καὶ ἀγάπην ὡς κινητικὴν
[8]	δυνάμεως ἀφθόνῳ χύσει δεδωρημένον. Δικαιοσύνη	δὲ	αὖθις ὁ θεὸς ὡς πᾶσι
[2]	ἢ ὅλως κοινότητος ἐπειςαγομένης. Ἔστι	δὲ	αὖθις πρὸς τούτῳ διακεκριμένον ἡ
[4]	ποιεῖν κακίαν ἐν ψυχαῖς, ἐφέλκεσθαι	δὲ	αὐτάς, πῶς ἔσται τοῦτο ἀληθές;
[1]	καὶ συλληπτικὴ καὶ προληπτική, πᾶσι	δὲ	αὐτὴ καθόλου ἄληπτος καὶ οὔτε
[3]	μὲν ἅπασι πάρεστιν, οὐ πάντα	δὲ	αὐτῇ πάρεστι. Τότε δέ, ὅταν
[4]	ἡ τοιάδε λέξις σημαίνει, πῶς	δὲ	αὐτὴν χρὴ καὶ δι᾿ ἑτέρων
[9]	ἐν τῇ Συμβολικῇ θεολογίᾳ. Νῦν	δὲ	αὐτὸ τὴν θείαν ἑτερότητα μὴ
[4]	ἄγονον ἐν ἑαυτῷ μένειν, ἐκίνησε	δὲ	αὐτὸν εἰς τὸ πρακτικεύεσθαι κατὰ
[4]	ὥσπερ προβολεὺς καὶ ἀπογεννήτωρ, τὸ	δὲ	αὐτός ἐστι. Καὶ τῷ μὲν
[7]	φρουρὰ καὶ πέρας εἴρηται, πῶς	δὲ	αὐτὸς ὁ θεὸς ὁ ὑπέρσοφος
[5]	τῷ κέντρῳ παντελῶς ἥνωνται. Βραχὺ	δὲ	αὐτοῦ διαστᾶσαι, βραχὺ καὶ διακρίνονται,
[1]	γελώτων καὶ ἐμπαιγμῶν ἐξαιρούμενοι, μᾶλλον	δὲ	αὐτοὺς ἐκείνους, εἴπερ ὅλως εἰσὶ
[4]	περὶ αὐτὴν παναγάθων οὐσιῶν, ἐκτείνεται	δὲ	ἄχρι τῶν ἐσχάτων, ταῖς μὲν
[12]	μὲν αὐτοαγιότητα εἶναι οἰόμεθα, τί	δὲ	βασιλείαν, τί δὲ κυριότητα, τί
[4]	ἀγαθὸς αὐτὸ παραγαγεῖν ἠβουλήθη, πῶς	δὲ	βουληθεὶς ἠδυνήθη; Καὶ εἰ ἐξ
[4]	τὴν τῶν ὄντων ὑπόστασιν. Εἰ	δὲ	γενεσιουργόν τις αὐτὸ εἶναι λέγοι
[4]	ἀγαθοῦ φύσιν τὸ κακόν. Πῶς	δὲ	γεννᾷ καὶ τρέφει τὴν φύσιν
[1]	καὶ θεομίμητον ἕνωσιν, ὡς τριάδα	δὲ	διὰ τὴν τρισυπόστατον τῆς ὑπερουσίου
[4]	φθορὰ μὲν δι᾿ ἑαυτό, γενεσιουργὸν	δὲ	διὰ τὸ ἀγαθὸν καί, ᾗ
[2]	πάντων ἀγαθῶν αἰτία κατονομάζεται. Τὰ	δὲ	διακεκριμένα τὸ πατρὸς ὑπερούσιον ὄνομα
[2]	τὰ μὲν ἡνωμένως παραδίδωσι, τὰ	δὲ	διακεκριμένως, καὶ οὔτε τὰ ἡνωμένα
[1]	ἱερᾶς εὐπρεπείας ἐστὶν ἀνάπλεα, φιλάνθρωπον	δὲ	διαφερόντως, ὅτι τοῖς καθ᾿ ἡμᾶς
[1]	ποιεῖν εἰς τοὺς ἀμυήτους. Ἐμοὶ	δὲ	δώη ὁ θεὸς θεοπρεπῶς ὑμνῆσαι
[2]	ἀνὴρ ὁ ὑπέρθεος ἐχρημάτισεν, ἵλεω	δὲ	εἴη πρὸς ἡμῶν τὰ ὑπὲρ
[5]	αἰωνίας καλεῖ τὰ λόγια. Τὸ	δὲ	εἶναι αὐτὸ τῶν ὄντων πάντων
[4]	ἐν αὐτοῖς ἐφέσεως κίνησις. Κακοὶ	δὲ	εἶναι λέγονται διὰ τὸ ἀσθενεῖν
[5]	καὶ αἰσθήσεως μετειληφότων. Οὐκ ἄλλο	δὲ	εἶναι τἀγαθόν φησι καὶ ἄλλο
[2]	θεολογικὴν ἐπιστήμην αὐτοῦ χειραγωγίας; Εἰ	δὲ	εἰς τὴν τῶν λογίων ἀλήθειαν
[13]	δὲ παρ᾿ ἑτέρων ἐξευρίσκοντα, πάντα	δὲ	ἐκ τἀγαθοῦ λαμβάνοντα καὶ εἰς
[4]	ἂν εἶχεν ὁ λόγος. Εἰ	δὲ	ἐκ τἀγαθοῦ τὸ δύνασθαι τοῦ
[3]	ἑστῶσαν καὶ ἀκίνητον πέτραν, ἑαυτὸν	δὲ	ἐκείνης ἀποχωρίσει, καὶ ὅσῳ μᾶλλον
[9]	αὐτοῦ τῶν ὅλων γένεσιν, τὸ	δὲ	ἑλικοειδὲς τὴν σταθερὰν πρόοδον καὶ
[4]	ἐγώ, φησίν, οὐκ ἔτι, ζῇ	δὲ	ἐν ἐμοὶ Χριστός. Ὡς ἀληθὴς
[4]	πάντων θειότατον τὴν αἰτίαν. Εἰ	δὲ	ἐν θεῷ τἀγαθὸν ὕπαρξίς ἐστιν,
[2]	τοῖς ἀτελέσιν ὡς τελετάρχις, ἀτελὴς	δὲ	ἐν τοῖς τελείοις ὡς ὑπερτελὴς
[4]	μὲν ἡ ψυχῆς φύσις, ταῖς	δὲ	ἐνεργείαις ποτὲ μὲν οὕτως ἔχει,
[2]	μετουσίας ἡνωμένως μὲν διακρίνεται, πληθύεται	δὲ	ἑνικῶς καὶ πολλαπλασιάζεται ἐκ τοῦ
[7]	ἧς τὰ νοητὰ βλέπει, τὴν	δὲ	ἕνωσιν ὑπεραίρουσαν τὴν νοῦ φύσιν,
[4]	καὶ ἀγάπην αὐτόν φασι, ποτὲ	δὲ	ἐραστὸν καὶ ἀγαπητόν; Τοῦ μὲν
[10]	ἔχοντος αἰῶνος ἐφικώμεθα. Τοῖς λογίοις	δὲ	ἐσθ᾿ ὅτε καὶ ἔγχρονος αἰὼν
[4]	γὰρ δυὰς οὐκ ἀρχή, μονὰς	δὲ	ἔσται πάσης δυάδος ἀρχή. Καίτοι
[4]	καὶ τὸ κακὸν ἀγαθύνοντι. Εἰ	δὲ	ἔσται, πῶς ἔσται ἐν τἀγαθῷ
[4]	καὶ ἐκ τἀγαθοῦ, καθ᾿ ὅσον	δὲ	ἐστέρηται τοῦ ἀγαθοῦ, οὔτε ἀγαθὰ
[4]	παροῦσα, ταῖς δὲ ὑφειμένως, ἄλλαις	δὲ	ἐσχάτως, ὡς ἕκαστον αὐτῆς μετέχειν
[9]	ὅλης ταὐτότητος ὑπερέχουσαν αἰτίαν. Τὸ	δὲ	ἕτερον, ἐπειδὴ πᾶσι προνοητικῶς ὁ
[4]	ὄντων ἀμέτοχον τοῦ ἀγαθοῦ, κακὸν	δὲ	ἡ ἔλλειψις τοῦ ἀγαθοῦ, οὐδὲν
[12]	κύριον καὶ τὸ κυριεῦον. Θεότης	δὲ	ἡ πάντα θεωμένη πρόνοια καὶ
[12]	καὶ πάντη ἄχραντος καθαρότης. Βασιλεία	δὲ	ἡ παντὸς ὅρου καὶ κόσμου
[3]	θεοχρήστων ἀκόλουθα. Τοῖς καθ᾿ ἡμᾶς	δὲ	ἡμεῖς ἀναλόγως ἡμῖν τὰ θεῖα
[2]	ὑπερφυοῦς ἐστιν Ἰησοῦ φυσιολογίας. Ταῦτα	δὲ	ἡμῖν τε ἐν ἄλλοις ἱκανῶς
[9]	τῆς ἀπεριλήπτου μεγαλειότητος χύσιν. Σμικρὸν	δὲ	ἤτοι λεπτὸν ἐπ᾿ αὐτοῦ λέγεται
[4]	ἀμιγῆ καὶ ὁλόκληρα ἀγαθά, τὰ	δὲ	ἧττον αὐτοῦ μετέχοντα καὶ ἀτελῆ
[9]	τὴν τοῦ ὁμοίου θεωνυμίαν. Οἱ	δὲ	θεολόγοι τὸν ὑπὲρ πάντα Θεόν,
[10]	πῇ δὲ χρόνου μετέχει. Τὸν	δὲ	θεὸν καὶ ὡς αἰῶνα καὶ
[12]	βασιλείαν, τί δὲ κυριότητα, τί	δὲ	Θεότητα, καὶ τί βούλεται δηλοῦν
[9]	μέσῳ λόγου καὶ ἀλογίας, στῆθος	δὲ	θυμόν, γαστέρα δὲ τὴν ἐπιθυμίαν,
[2]	τούτοις καὶ μερικῶς, ἐν ἄλλοις	δὲ	ἱκανῶς ἐκ τῶν λογίων ἀποδεδειγμένων
[8]	καὶ ἀνιστῶσα τοῦ κακοῦ, μᾶλλον	δὲ	ἱστῶσα ἐν τῷ καλῷ καὶ
[3]	αὐτῇ καὶ ἑνοῦντας. Καὶ τοῦτο	δὲ	ἴσως ἀπολογίας ἄξιον, ὅτι τοῦ
[3]	οὐρανίας ἀκρότητος ἠρτημένης, εἰς δεῦρο	δὲ	καθηκούσης καὶ ἀεὶ αὐτῆς ἐπὶ
[10]	φησιν αἰώνια, καὶ τὰ ἄφθαρτα	δὲ	καὶ ἀθάνατα καὶ ἀναλλοίωτα καὶ
[5]	καὶ χρόνος ἐξ αὐτοῦ, παντὸς	δὲ	καὶ αἰῶνος καὶ χρόνου καὶ
[6]	καὶ τὴν διαμονὴν ἔχει, δωρουμένη	δὲ	καὶ ἀνδράσι τὴν ὡς συμμίκτοις
[5]	αὐτῶν τοῦ εἶναι μετέχει, μᾶλλον	δὲ	καὶ αὐτὰ καθ᾿ αὑτὰ πάντα,
[4]	οὐχ ὅλῳ δὲ τἀγαθῷ. Κρατεῖται	δὲ	καὶ αὐτὸ τῇ τοῦ ἀγαθοῦ
[12]	μετοχῶν ὁ ἀμέθεκτος αἴτιος. Ἁγίους	δὲ	καὶ βασιλεῖς καὶ κυρίους καὶ
[2]	τῆς πάντων ὑπερηρμένης ἑνώσεως. ~Ἔστι	δὲ	καὶ διάκρισις ἐν ταῖς ὑπερουσίοις
[5]	ἂν εἶχεν ὁ λόγος. Εἰ	δὲ	καὶ εἰσὶν οἱ θεῖοι νόες
[4]	τῇ ἐπιστροφῇ τοῖς ὑπερτέροις. Ἔστι	δὲ	καὶ ἐκστατικὸς ὁ θεῖος ἔρως
[4]	ἡ νόσος αὐτὴ ὑποστήσεται. Μένει	δὲ	καὶ ἔστιν ἡ νόσος οὐσίαν
[4]	τῶν ἐσχάτων ἔχοντα τάξιν. Πῶς	δὲ	καὶ ἦν δυνατὸν μονοειδῶς πάντα
[2]	ἑνώσεις τε καὶ διακρίσεις. Εἰ	δὲ	καὶ θεία διάκρισίς ἐστιν ἡ
[1]	τὴν αὐτῆς οὐσιοποιὸν ἀγαθότητα, σοφὴν	δὲ	καὶ καλήν, ὅτι τὰ ὄντα
[1]	ἀνάπτυξιν, ὡς ἐφικτόν, μετελεύσομαι. Ἔστω	δὲ	καὶ νῦν ἡμῖν ὁ τῶν
[3]	καὶ θεοδόχου σώματος συνεληλύθαμεν, παρῆν	δὲ	καὶ ὁ ἀδελφόθεος Ἰάκωβος καὶ
[4]	ὄνομα τοῦ τῆς ἀγάπης. Γράφει	δὲ	καὶ ὁ θεῖος Ἰγνάτιος· Ὁ
[4]	φθείρει καὶ κακύνει μόνον, γένεσις	δὲ	καὶ οὐσία διὰ τὸ ἀγαθὸν
[9]	ἀπείροις καὶ ἀσυγκρίτοις ἀπολειπόμενον. Τί	δὲ	καὶ περὶ τῆς θείας στάσεως
[9]	γαστέρα δὲ τὴν ἐπιθυμίαν, σκέλη	δὲ	καὶ πόδας τὴν φύσιν ἐλέγομεν
[4]	οὖσι παρὰ τἀγαθὸν αἰτία; Πῶς	δὲ	καὶ προνοίας οὔσης ἔστι τὸ
[8]	παντοδαπῆς σωτηρίας ἀποδεξόμεθα καὶ ταύτην	δὲ	καὶ πρώτην σωτηρίαν τῶν ὅλων
[2]	ἅπαν καὶ ἀσαφὲς ἀπαναινόμενος, εὐδιακρίτως	δὲ	καὶ σαφῶς καὶ εὐτάκτως τὰ
[6]	ἴσως παρὰ φύσιν δοκοῦν, ἐμοὶ	δὲ	καὶ σοὶ καὶ τῇ ἀληθείᾳ
[10]	αἰώνιοι, καὶ τὰ ὅμοια. Πολλάκις	δὲ	καὶ τὰ ἀρχαιότατα τῇ τοῦ
[3]	μὲν οὐδὲν εἰσηγεῖσθαι τολμῶντες, λεπτοτέραις	δὲ	καὶ ταῖς κατὰ μέρος ἕκαστον
[2]	πνεῦμά ἐστι τὸ ζωοποιοῦν; Ὅτι	δὲ	καὶ τὴν κυρείαν ἔχει τῶν
[9]	ἀυομοίου, στάσεως, κινήσεως, ἰσότητος. Ἐπειδὴ	δὲ	καὶ τὸ μέγα καὶ τὸ
[2]	πνεῦμά ἐστιν. Καὶ τὸ καλὸν	δὲ	καὶ τὸ σοφὸν ἐπὶ τῆς
[4]	ὅσα ποιεῖ καὶ βούλεται. Παῤῥησιάσεται	δὲ	καὶ τοῦτο εἰπεῖν ὁ ἀληθὴς
[4]	τοῦ καλοῦ καὶ ἀγαθοῦ. Τολμήσει	δὲ	καὶ τοῦτο εἰπεῖν ὁ λόγος,
[5]	ὀνομάτων ὁ λόγος αὐτῷ. Συγχωροῦντας	δὲ	καὶ τοῦτο ὀρθῶς λέγεσθαι τῆς
[4]	ζωὴν ὡς σφόδρα ἀγαπητήν. Τολμητέον	δὲ	καὶ τοῦτο ὑπὲρ ἀληθείας εἰπεῖν,
[4]	ἀτάκτου καὶ πλημμελοῦς κινήσεως. Εἰ	δὲ	καὶ τοῦτό φασι τῇ ὕλῃ
[2]	οὐδενὶ κατ᾿ οὐδὲν μέρος. Ὑπέρκειται	δὲ	καὶ τούτων ἡ τῆς παναιτίου
[4]	τῆς οὐσιώδους ἕξεως ἔλαχεν. Εἰ	δὲ	καὶ ὑπὲρ πάντα τὰ ὄντα
[8]	οὐδὲν τῶν ὄντων ἐκπεπτωκότα, μᾶλλον	δὲ	καὶ ὑπερέχοντα καὶ προέχοντα πάντα
[4]	φύσιν, τῇδε παρὰ φύσιν. Φύσεως	δὲ	κακία τὸ παρὰ φύσιν, ἡ
[4]	ἐκ τἀγαθοῦ καὶ ἀγαθόν. Τὸ	δὲ	κακὸν αὐτοῖς ἐκ τῆς τῶν
[4]	καὶ τῆς ὅλης αἰτίας, τὸ	δὲ	κακὸν ἐκ πολλῶν καὶ μερικῶν
[4]	ὄντος πολλῷ πρότερον ὑπεριδρυμένον. Τὸ	δὲ	κακὸν οὔτε ἐν τοῖς οὖσιν
[4]	τὸ μὴ ὂν ὄν, τὸ	δὲ	κακὸν οὔτε ὄν ἐστιν, εἰ
[4]	οὐσίαν ἢ γένεσιν ποιεῖ, μόνον	δὲ	κακύνει καὶ φθείρει τὸ ἐφ᾿
[4]	τὸ παράγειν καὶ σώζειν, τῷ	δὲ	κακῷ τὸ φθείρειν καὶ ἀπολλύειν,
[10]	καθόλου τὸ εἶναι μετρεῖν. Χρόνον	δὲ	καλεῖ τὸν ἐν γενέσει καὶ
[4]	καὶ κεχαριτωμένης ὡραιότητος θεωνυμίαι. Τὸ	δὲ	καλὸν καὶ κάλλος οὐ διαιρετὸν
[9]	καὶ τὴν γόνιμον στάσιν, τὸ	δὲ	κατὰ κύκλον τὸ ταὐτὸν καὶ
[4]	ὄντα καὶ ὑφίστασθαι δύναται, τὸ	δὲ	κατὰ πάντα τρόπον τοῦ ἀγαθοῦ
[2]	ἢ ζωογόνους ἢ σοφοδώρους. Αὐτῇ	δὲ	κατὰ τὴν πασῶν τῶν νοερῶν
[1]	ἀπολισθησάντων ἀνακαινισμὸς καὶ ἀναμόρφωσις, τῶν	δὲ	κατά τινα σάλον ἀνίερον παρακινουμένων
[9]	ἐνδεχομένην τοῦ ἀμιμήτου μίμησιν, τὸ	δὲ	κατὰ τὸ ἀποδέον τῶν αἰτιατῶν
[4]	Καὶ τῷ μὲν κινεῖται, τῷ	δὲ	κινεῖ, ἦ ὅτι αὐτὸς ἑαυτοῦ
[4]	καὶ ἀγαθὸν ἀκαταλήκτως περιχορεύοντες. Ψυχῆς	δὲ	κίνησίς ἐστι κυκλικὴ μὲν ἡ
[12]	οἰόμεθα, τί δὲ βασιλείαν, τί	δὲ	κυριότητα, τί δὲ Θεότητα, καὶ
[10]	τὰ αἰώνια λεγόμενα, τοῖς σεπτοτάτοις	δὲ	λογίοις ἀπαρατρέπτως συνεπομένους αἰώνια μὲν
[13]	καὶ περὶ τούτων. Ἐπ᾿ αὐτὸ	δὲ	λοιπόν, εἰ δοκεῖ, τῷ λόγῳ
[4]	πάντη τοῦ ἀγαθοῦ μετέχει, τὰ	δὲ	μᾶλλον καὶ ἧττον ἐστέρηται, τὰ
[4]	ποτὲ δὲ οὐκ ὤν. Εἰ	δὲ	μεθέξει τὸ ἀγαθὸν ἔχει, καὶ
[4]	παντελὴς στέρησις καθόλου ἀδύναμος, ἡ	δὲ	μερικὴ οὐ, καθ᾿ ὃ στέρησις,
[2]	τῆς θεότητος ὑμνεῖσθαι, καθ᾿ ἑν	δὲ	μέρος αὐτὸ περιγράψαι βιάσαιντο, πῶς
[4]	δὲ πῇ μὲν ὄν, πῇ	δὲ	μὴ ὄν, καθ᾿ ὅσον μὲν
[1]	μὲν τοῦ εἶναι πᾶσιν, αὐτὸ	δὲ	μὴ ὂν ὡς πάσης οὐσίας
[4]	κακὸν οὔτε ὄν ἐστιν, εἰ	δὲ	μὴ οὐ πάντη κακόν, οὔτε
[4]	ἐνεργείαις, οὐδὲ τοῦτο ἀμετάβλητον. Εἰ	δὲ	μή, πόθεν αἱ ἀρεταὶ μὴ
[4]	οὔτε ἐν τοῖς οὖσι, τὸ	δὲ	μικτὸν διὰ τὸ ἀγαθὸν ἐν
[13]	τοῖς οὖσι τὴν ὑπερούσιον. Οὐδεμία	δὲ	μονὰς ἢ τριάς, οὐδὲ ἀριθμὸς
[1]	ἐκείνῃ τῇ θειοτάτῃ μεταμορφώσει, τῆς	δὲ	νοητῆς αὐτοῦ φωτοδοσίας ἐν ἀπαθεῖ
[7]	ἐξ αὐτῆς ἐστι, καθ᾿ ὅσον	δὲ	νοῦς ἐστιν ἠλογημένος τυχεῖν, οὗ
[5]	ᾧ καὶ περὶ παραδειγμάτων. Μετιτέον	δὲ	νῦν ἐπὶ τὴν ὄντως οὖσαν
[3]	ἐπικαλούμεθα πανάγνοις μὲν εὐχαῖς, ἀνεπιθολώτῳ	δὲ	νῷ καὶ τῇ πρὸς θείαν
[4]	καὶ ἄλλο τὸ ἀναγκαῖον. Πῶς	δὲ	ὁ ἀγαθὸς ἐκ τοῦ κακοῦ
[9]	ὅταν φῇ τὰ λόγια· Σὺ	δὲ	ὁ αὐτὸς εἶ. Καὶ ἕτερος,
[2]	ἐρχόμενος, ὁ παντοκράτωρ καί Σὺ	δὲ	ὁ αὐτὸς εἶ καί Τὸ
[7]	σύμπνοιαν καὶ ἁρμονίαν καλλιεργοῦσα. Λόγος	δὲ	ὁ θεὸς ὑμνεῖται πρὸς τῶν
[4]	ἐπιβάλλει ταῖς ἀνομμάτοις ἐπιβολαῖς. Ὅταν	δὲ	ὁ νοῦς διὰ τῶν αἰσθητῶν
[5]	καὶ προώρισε καὶ παρήγαγεν. Εἰ	δὲ	ὁ φιλόσοφος ἀξιοῖ Κλήμης καὶ
[4]	ἄλλοις, ὅσα κακύνεσθαι λέγεται; Πῶς	δὲ	ὅλως ἐκ τἀγαθοῦ παραχθὲν τὸ
[4]	ἀγαθὸν ἔστι καὶ γίνεται. Τί	δὲ	ὅλως οἱ θεολόγοι βουλόμενοι ποτὲ
[11]	πρώτως ὄντα ὑπερὼν ὑπερουσίως. Τί	δὲ	ὅλως, φῄς, τὸ αὐτοεῖναι λέγομεν
[9]	οὐδενί φασιν εἶναι ὅμοιον, αὐτὸν	δὲ	ὁμοιότητα θείαν δωρεῖσθαι τοῖς ἐπ᾿
[4]	ἐπὶ πρόνοιαν τῶν καταδεεστέρων, τὰ	δὲ	ὁμόστοιχα πάλιν εἰς κοινωνικὴν ἀλληλουχίαν
[4]	ἔστιν οὔτε ὄντων ἐπιθυμεῖ, μετέχει	δὲ	ὅμως τἀγαθοῦ κατ᾿ αὐτὸ τὸ
[4]	Εἰ δέ πως ὄν, τὰ	δὲ	ὄντα πάντα ἐκ τἀγαθοῦ, καὶ
[3]	θεογνωσίας ἐξειπεῖν καὶ φράσαι. Πόῤῥω	δὲ	ὄντες ἀπολειπόμεθα τῆς τῶν θείων
[10]	συνεγνωσμένους αὐτοῖς προσυπακούειν τρόπους μέσα	δὲ	ὄντων καὶ γιγνομένων, ὅσα πῇ
[5]	ὄντων μὲν τὰ ζῶντα, τῶν	δὲ	ὅσα ζῇ τὰ αἰσθητικὰ καὶ
[4]	ποτὲ μὲν καί τινα, ποτὲ	δὲ	οὐ καὶ οὐ πάντα, μεταβολὴν
[4]	τισὶ μὲν ὂν καλόν, τισὶ	δὲ	οὐ καλόν, ἀλλ᾿ ὡς αὐτὸ
[4]	μὲν κατὰ φύσιν ἔσται, τὸ	δὲ	οὐ κατὰ φύσιν. Ἄλλῃ γὰρ
[3]	μὲν αὐτὴν ἐδοκοῦμεν, τῷ ὄντι	δὲ	οὐ κατήγομεν ἐκείνην ἄνω τε
[4]	εἴδους καὶ στέρησις τάξεως. Τοῦτο	δὲ	οὐ πάντη κακόν, ἀλλ᾿ ἧττον
[4]	αἰσχρὸν οὐδὲ τοτὲ μέν, τοτὲ	δὲ	οὔ, οὐδὲ πρὸς μὲν τὸ
[4]	αἰσχρὸν οὔτε ἔνθα μέν, ἔνθα	δὲ	οὒ ὡς τισὶ μὲν ὂν
[4]	ὂν καὶ ἀγαθῶν ποιητικόν. Μᾶλλον	δὲ	οὐδὲ γὰρ ἔσται τὸ αὐτὸ
[4]	καὶ αὐτὸ τὸ σῶμα. Ὅτι	δὲ	οὐδὲ κακίας αἴτιον τῇ ψυχῇ
[2]	θεοῦ διάκρισις καὶ πολλαπλασιασμός, ἔστι	δὲ	οὐδὲν ἧττον ὁ ἀρχίθεος καὶ
[1]	ἐστι τῶν ὄντων αἴτιον, αὐτὸ	δὲ	οὐδὲν ὡς πάντων ὑπερουσίως ἐξῃρημένον.
[4]	δὲ πῇ μὲν ἀγαθόν, πῇ	δὲ	οὐκ ἀγαθὸν μάχεται μὲν ἀγαθῷ
[4]	ταὐτὸν τοῦ ἀγαθοῦ ἴδιον. Εἰ	δὲ	οὐκ ἀεὶ κακοί, οὐ φύσει
[4]	οὐδὲ μὴν τὸ ἀνάπαλιν. Εἰ	δὲ	οὐκ ἐξ αὐτοῦ, ἐξ ἄλλης
[5]	οὐδὲ πῇ μὲν ἔστι, πῇ	δὲ	οὐκ ἔστιν, ἀλλὰ πάντα ἐστὶν
[5]	οὐ τόδε μὲν ἔστι, τόδε	δὲ	οὐκ ἔστιν οὐδὲ πῇ μὲν
[4]	ἀγαθοῦ ἕνεκα γίνεται, τῷ ὄντι	δὲ	οὐκ ὀρθὸν εἶναι, διότι τὸ
[4]	θεὸς ποτὲ μὲν ὤν, ποτὲ	δὲ	οὐκ ὤν. Εἰ δὲ μεθέξει
[4]	τοῦ καλοῦ καὶ ἀγαθοῦ, πρόσυλος	δὲ	οὖσα καὶ τῆς ἀγγελικῆς περὶ
[13]	τοῖς οὖσιν ἐνάριθμόν ἐστιν, ἀριθμὸς	δὲ	οὐσίας μετέχει. Τὸ δὲ ὑπερούσιον
[5]	οὔτε γίνεται οὔτε γενήσεται, μᾶλλον	δὲ	οὔτε ἐστίν. Ἀλλ᾿ αὐτός ἐστι
[2]	τοῦ ἥδεσθαι καὶ λυπεῖσθαι, αὐταὶ	δὲ	οὔτε ἥδονται οὔτε λυποῦνται. Καὶ
[4]	ποτὲ μὲν οὕτως ἔχει, ποτὲ	δὲ	οὕτως; Εἰ μὲν φύσει καὶ
[4]	καὶ ποτὲ μὲν ἕξει, ποτὲ	δὲ	οὐχ ἕξει. Οὐκ ἄρα ἐκ
[2]	ἐκμαγείοις ὅλη καὶ ταὐτή. Τούτου	δὲ	οὐχ ἡ σφραγὶς αἰτία, πᾶσαν
[12]	θεσμοῦ καὶ τάξεως διανέμησις. Κυριότης	δὲ	οὐχ ἡ τῶν χειρόνων ὑπεροχὴ
[10]	τῆς ἀγαθότητος αὐτῆς ἔρωτος. Ἡμερῶν	δὲ	παλαιὸς ὁ θεὸς ὑμνεῖται διὰ
[4]	ἐψύχωται καὶ ἐζώωται. Καὶ φυτὰ	δὲ	πάντα τὴν θρεπτικὴν καὶ κινητικὴν
[10]	παντελοῦς ἑστίας κινούμενα παραπολέσθαι. Λέγεται	δὲ	παντοκράτωρ ἡ θεαρχία καὶ ὡς
[13]	τὰ μὲν παρ᾿ ἑαυτοῦ, τὰ	δὲ	παρ᾿ ἑτέρων ἐξευρίσκοντα, πάντα δὲ
[4]	ἀπολέσας οὐδὲ λέων ἔσται, προσηνὴς	δὲ	πᾶσι γενόμενος ὁ κύων οὐκ
[13]	πᾶσαν μὲν ἀπειρίαν ὁρίζον, παντὸς	δὲ	πέρατος ὑπερηπλωμένον καὶ ὑπὸ μηδενὸς
[4]	ποιοῦντας, τοὺς ἀκηκοότας μέν, ἀσθενοῦντας	δὲ	περὶ τὴν πίστιν ἢ τὴν
[4]	τοῖς ἧττον ἀγαθοῖς ἔσται. Τὸ	δὲ	πῇ μὲν ἀγαθόν, πῇ δὲ
[4]	μηδαμῶς ὂν οὔτε ἔσται. Τὸ	δὲ	πῇ μὲν ὄν, πῇ δὲ
[2]	οὐκ ἀντιστρέφει πρὸς ἄλληλα. Μόνη	δὲ	πηγὴ τῆς ὑπερουσίου θεότητος ὁ
[13]	ἑνὸς οὐκ ἔσται πλῆθος, ἄνευ	δὲ	πλήθους ἔσται τὸ ἑν ὡς
[4]	εἶναι δι᾿ ἑαυτὸ παρεχόμενον. Ἐρεῖ	δὲ	πρὸς ταῦτα ὁ ἀληθὴς λόγος,
[1]	ἀνάκλησίς τε καὶ ἀνάστασις, τῶν	δὲ	πρὸς τὸ τοῦ θεοειδοῦς παραφθαρτικὸν
[4]	καὶ ἐκφαντικωτέρων λέξεων διασαφῆσαι, προσπασχόντων	δὲ	στοιχείοις καὶ γραμμαῖς ἀνοήτοις καὶ
[4]	Οὐ τιμωρητὸν ἡ ἀσθένεια, τοὐναντίον	δὲ	συγγνωστόν. Εἰ μὲν οὐκ ἐξῆν
[4]	τῷ ζῴῳ καὶ κακόν. Ἡ	δὲ	σχέσις σώζει καὶ εἶναι ποιεῖ
[2]	τῶν αἰτίων ἐνδεχομένας εἰκόνας, αὐτὰ	δὲ	τὰ αἴτια τῶν αἰτιατῶν ἐξῄρηται
[2]	οὐδὲ πατρὸς τοῦ υἱοῦ, φυλαττόντων	δὲ	τὰ οἰκεῖα τῶν ὕμνων εὐαγῶς
[8]	ἐν ὅλοις γενόμενα διαταραχθῆναι, φυλάττουσα	δὲ	τὰ ὄντα πάντα κατ᾿ εἶδος
[4]	ὅσον τοῦ ἀγαθοῦ μετέχει. Μᾶλλον	δὲ	τὰ ὄντα πάντα κατὰ τοσοῦτον
[4]	κατὰ τὴν κοινωνικὴν ἀλληλουχίαν, κινούσης	δὲ	τὰ πρῶτα πρὸς τὴν τῶν
[8]	ἐφίεσθαι τοῦ ἀεὶ δύνασθαι. Πρόεισι	δὲ	τὰ τῆς ἀνεκλείπτου δυνάμεως καὶ
[4]	μὲν ἀγαθῷ τινι, οὐχ ὅλῳ	δὲ	τἀγαθῷ. Κρατεῖται δὲ καὶ αὐτὸ
[8]	διακρίνει μὲν ταῖς προόδοις, συνάγει	δὲ	ταῖς ἀποκαταστάσεσι καὶ τὰς τοῦ
[4]	γὰρ πάντα ταύτης ἔκγονα. Εἰ	δὲ	ταῖς ἐνεργείαις, οὐδὲ τοῦτο ἀμετάβλητον.
[2]	καὶ ἀνεκφοιτήτους ὑπεριδρύσεις, τὰς διακρίσεις	δὲ	τὰς ἀγαθοπρεπεῖς τῆς θεαρχίας προόδους
[11]	ὑπερούσιον ἀρχὴν καὶ αἰτίαν, μεθεκτῶς	δὲ	τὰς ἐκδιδομένας ἐκ θεοῦ τοῦ
[2]	τῶν ἱερῶν λογίων παρειλήφαμεν. Ὅπως	δὲ	ταῦτά ἐστιν, οὔτε εἰπεῖν οὔτε
[13]	τὸν πάντων προσυπακούειν δεήσει. Εἰ	δὲ	ταῦτα ἢ οὐκ ὀρθῶς ἢ
[5]	καὶ οὔσας καὶ μετεχομένας. Εἰ	δὲ	ταῦτα τῇ μετοχῇ τοῦ εἶναι
[9]	πάντων, αὐτὸ δὲ ἀπερίληπτον. Τὸ	δὲ	ταὐτὸν ὑπερουσίως ἀΐδιον, ἄτρεπτον, ἐφ᾿
[9]	κεφαλὴν μὲν τὸν νοῦν, αὐχένα	δὲ	τὴν δόξαν ὡς ἐν μέσῳ
[9]	ἀλογίας, στῆθος δὲ θυμόν, γαστέρα	δὲ	τὴν ἐπιθυμίαν, σκέλη δὲ καὶ
[6]	καὶ ὑπὲρ φύσιν. Ὑπὲρ φύσιν	δὲ	τὴν καθ᾿ ἡμᾶς φημι τὴν
[11]	ἔχοντα δρᾶν τὰ ἑαυτῶν. Εἰ	δὲ	τὴν κατ᾿ ἔκπτωσιν εἰρήνης ἑτερότητα
[7]	ἔχει τὴν ἑαυτοῦ γνῶσιν, ἑτέραν	δὲ	τὴν κοινῇ τὰ ὄντα πάντα
[4]	λέγομεν τὸ κάλλους μετέχον, κάλλος	δὲ	τὴν μετοχὴν τῆς καλλοποιοῦ τῶν
[4]	ἐν τῇ Συμβολικῇ θεολογίᾳ. Νῦν	δὲ	τὴν νοητὴν τἀγαθοῦ φωτωνυμίαν ἡμῖν
[9]	ὑπερεκτεινομένην τὰ ὅλα δύναμιν, βάθος	δὲ	τὴν πᾶσι τοῖς οὖσιν ἀπερίληπτον
[13]	τὸ καθ᾿ ἡμᾶς πέρας. Ἐπὶ	δὲ	τὴν Συμβολικὴν θεολογίαν ἡγουμένου θεοῦ
[9]	πάντα τοῦ θεοῦ πρόοδον, μῆκος	δὲ	τὴν ὑπερεκτεινομένην τὰ ὅλα δύναμιν,
[2]	ὅσα ἀνεπιτηδειότητι μετοχῆς γίνεται. Διακέκριται	δὲ	τῆς ἀγαθοπρεποῦς εἰς ἡμᾶς θεουργίας
[11]	ποτὲ μὲν αὐτοζωήν φημι, ποτὲ	δὲ	τῆς αὐτοζωῆς ὑποστάτην, ἀναγκαῖον ᾠήθην,
[5]	ὑπὲρ τὰ ὄντα ἔστιν. Ἡ	δὲ	τῆς ζωῆς εἰς πάντα τὰ
[5]	ἐν τῇ μονάδι, καθ᾿ ὅσον	δὲ	τῆς μονάδος πρόεισι, κατὰ τοσοῦτον
[5]	ὑπὲρ τὰ ζῶντα ἔστιν. Ἡ	δὲ	τῆς σοφίας εἰς πάντα τὰ
[4]	ὂν οὔτε ὄντων ποιητικόν, διὰ	δὲ	τὸ ἀγαθὸν καὶ ὂν καὶ
[4]	πρὸς μὲν τὸ καλόν, πρὸς	δὲ	τὸ αἰσχρὸν οὔτε ἔνθα μέν,
[4]	προσίεσθαι μὲν τὸ οἰκεῖον, ἀπελαύνειν	δὲ	τὸ ἀλλότριον. Ὥστε τὸ μὴ
[7]	καὶ ἁπλουστέραν καὶ θειοτέραν, μᾶλλον	δὲ	τὸ αὐτὴν εἶναι τὴν μόνην
[5]	πάντων οὐδέποτε ἀπολείπεται. Καὶ αὐτὸ	δὲ	τὸ εἶναι ἐκ τοῦ προόντος,
[2]	ἐστιν ὁ θεὸς ὑπερουσίως, δωρεῖται	δὲ	τὸ εἶναι τοῖς οὖσι καὶ
[4]	καὶ τὸ κακὸν ἀγαθύνοντος. Εἰ	δὲ	τὸ κακύνεσθαι ψυχάς φαμεν, ἐν
[10]	πρῶτον ἐν χρόνῳ, τοῦ νεωτέρου	δὲ	τὸ κατ᾿ ἀριθμὸν ἀρχαιότερον ἔχοντος,
[4]	τὸ ἐναντίον. Τῇ καθ᾿ ἕκαστον	δὲ	τὸ μὲν κατὰ φύσιν ἔσται,
[4]	ἐλλείψει καὶ ἀπουσίᾳ φωτός. Αὐτὸ	δὲ	τὸ φῶς ἀεὶ φῶς ἐστι
[4]	τοῦ ἔρωτος ὄνομα, διὰ τοῦτο	δὲ	τοῖς θείοις μᾶλλον ἀναθεῖναι τὸν
[9]	τὸ ὁμοίοις εἶναι δωρεῖται, πᾶσι	δὲ	τοῖς ὁμοιότητος μετέχουσι τοῦ εἶναι
[10]	ὄντα ἀπ᾿ ἀρχῆς, τοῦ νεωτέρου	δὲ	τὸν ἀγήρω σημαίνοντος ἢ ἀμφοῖν
[9]	ἐπὶ πάντα πολυγονίας προόδους. ~Ὅμοιον	δὲ	τὸν θεὸν εἰ μὲν ὡς
[2]	Τούτων μὲν οὖν ἅλις. Ἐπὶ	δὲ	τὸν τοῦ λόγου σκοπὸν προΐωμεν
[9]	κατὰ προηγούμενον ὁμοίου εἶδος, ἐπὶ	δὲ	τοῦ αἰτίου καὶ τῶν αἰτιατῶν
[4]	ὄντος, οὐκ ἔστι, καθ᾿ ὅσον	δὲ	τοῦ εἶναι μετείληφε, κατὰ τοσοῦτον
[7]	αἰσθητά γε ὄντα, κατ᾿ οἰκείαν	δὲ	τοῦ θεοειδοῦς νοῦ δύναμιν καὶ
[8]	εἰδότες τὴν ἐκείνων δύναμιν. Ἡμεῖς	δὲ	τοῦ θεολόγου κατὰ τὸ ἐφικτὸν
[5]	τὰ οὐκ ὄντα ἔστιν. Ἡ	δὲ	τοῦ ὄντος εἰς πάντα τὰ
[4]	ὁλικὴν αὐτοῦ μέθεξιν ἐπιτήδεια; Νῦν	δὲ	τοῦτο ἔστι τῆς τοῦ ἀγαθοῦ
[8]	τὸν θεὸν ἑαυτὸν ἀρνήσασθαι. Προθεὶς	δὲ	τοῦτο λίαν ὀῤῥωδῶ, μὴ καὶ
[7]	νοῦ δύναμιν καὶ φύσιν. Ἐπὶ	δὲ	τούτοις ζητῆσαι χρή, πῶς ἡμεῖς
[11]	οὔτε ἐν τοῖς οὖσιν. Εἰ	δὲ	τούτους φησὶν εἰρήνῃ καὶ εἰρήνης
[4]	καὶ εἴδους ἔχει μετουσίαν. Εἰ	δὲ	τούτων ἐκτὸς οὖσα ἡ ὕλη
[2]	ἐστιν οὔτε ἑνὸς μετέχει. Πόῤῥω	δὲ	τούτων ἕν ἐστιν ὑπὲρ τὸ
[8]	τοῦ καθ᾿ ὑμᾶς θεολόγου; Λοιδορεῖται	δὲ	τῷ θείῳ Παύλῳ φήσαντι μὴ
[3]	διδασκαλίαν πρεσβυτικῆς δεῖσθαι δυνάμεως, τὴν	δὲ	τῶν εἰς τοῦτο φερόντων λόγων
[2]	ταὐτὴν καὶ ἑκάστῳ ἐπιδίδωσιν, ἡ	δὲ	τῶν μετεχόντων διαφορότης ἀνόμοια ποιεῖ
[5]	ἑνὸς θεοῦ προνοίας ἐκφαντικήν, τὰς	δὲ	τῶν ὁλικωτέρων τοῦ αὐτοῦ καὶ
[13]	λόγον καὶ γνῶσιν, ἐπ᾿ ἐσχάτων	δὲ	τῶν ὅλων αὐτῷ συνάπτουσαν, καθ᾿
[9]	μυελῶν καὶ ἐννοιῶν καρδίας, μᾶλλον	δὲ	τῶν ὄντων ἁπάντων. Οὐ γάρ
[1]	ἔστι καὶ ὀνομάζεται, ὡς αἰτίαν	δὲ	τῶν ὄντων, ἐπειδὴ πάντα πρὸς
[4]	ἡ ἔλλειψις τοῦ ἀγαθοῦ, οὐδὲν	δὲ	τῶν ὄντων ἐστέρηται καθόλου τοῦ
[8]	αὐτῶν οὐκ εὐαγῶς παρευδοκιμούμενα. Εἰ	δὲ	τῶν ὄντως ὄντων ἐρῶσιν, εὐφραίνεσθαι
[7]	ἀπολειπόμεναι τῶν ἑνιαίων νοῶν, τῇ	δὲ	τῶν πολλῶν εἰς τὸ ἑν
[13]	κἀν τούτῳ τοῖς θεολόγοις, τῆς	δὲ	τῶν πραγμάτων ἀληθείας ἀπολειφθησόμεθα. Διὸ
[2]	πηγαία Θεότης ὁ πατήρ, ὁ	δὲ	υἱὸς καὶ τὸ πνεῦμα τῆς
[7]	κοινοῦ πρὸς ταῦτα συμπεριεχόμεναι, παντὸς	δὲ	ὑλικοῦ καὶ πλήθους καθαρεύουσαι νοερῶς,
[6]	~Κεφάλαιον ΣΤ΄ Περὶ ζωῆς. Νῦν	δὲ	ὑμνητέον ἡμῖν τὴν ζωὴν τὴν
[5]	πρὸς ἀγγέλους, ὡς πρὸς ἡμᾶς	δὲ	ὑπερκοσμίως. Καὶ αἱ ψυχαὶ καὶ
[13]	ἀριθμὸς δὲ οὐσίας μετέχει. Τὸ	δὲ	ὑπερούσιον ἑν καὶ τὸ ὂν
[4]	τῶν ὅλων καλῶν αἰτίας. Τὸ	δὲ	ὑπερούσιον καλὸν κάλλος μὲν λέγεται
[6]	ὑμνουμένη καὶ ὡς ἀνενδεής, μᾶλλον	δὲ	ὑπερπλήρης ζωῆς, αὐτοζωὸς καὶ ὡς
[12]	πρὸς ἐκθέωσιν τῶν ἐπεστραμμένων. Ἐπειδὴ	δὲ	ὑπερπλήρης πάντων ἐστὶν ὁ πάντων
[5]	ὄντως ὄντος θεωνυμικὴν οὐσιωνυμίαν. Τοσοῦτον	δὲ	ὑπομνήσωμεν, ὅτι τῷ λόγῳ σκοπὸς
[1]	νοερὰ καὶ λογικὰ γνωστικῶς, τὰ	δὲ	ὑφειμένα τούτων αἰσθητικῶς καὶ τὰ
[4]	ταῖς μὲν ὁλικῶς παροῦσα, ταῖς	δὲ	ὑφειμένως, ἄλλαις δὲ ἐσχάτως, ὡς
[4]	ὅλως ποιητικὸν ἢ σωστικόν. Εἰ	δὲ	φαῖεν αὐτὴν μὲν οὐ ποιεῖν
[4]	τοῦ κακοῦ φύσις ἀπελήλυθεν. Συνελόντι	δὲ	φάναι· Τὸ ἀγαθὸν ἐκ μιᾶς
[4]	τὴν φύσιν οὐ κακόν, φθορὰ	δὲ	φύσεως ἀσθένεια καὶ ἔλλειψις τῶν
[10]	ὅσα πῇ μὲν αἰῶνος, πῇ	δὲ	χρόνου μετέχει. Τὸν δὲ θεὸν
[4]	καὶ ἄναρχον καὶ ἀτελεύτητον. Ἑλικοειδῶς	δὲ	ψυχὴ κινεῖται, καθ᾿ ὅσον οἰκείως
[1]	ὄντα ἐστίν, ὑπεροχικῶς ἀφῃρημένην. Ἐπειδὴ	δὲ	ὡς ἀγαθότητος ὕπαρξις αὐτῷ τῷ
[4]	ἐστι κακόν, οἷς ἠναντίωται, τῶν	δὲ	ὡς ἀγαθῶν ἐξήρτηται. Μάχεσθαι γὰρ
[4]	ἐπεῤῥάπισεν ὡς παράφρονας λόγους. Νῦν	δὲ	ὡς καθ᾿ ἡμᾶς ἀρκούντως ὕμνηται
[2]	τῶν λογίων θεάματα προσαγαγόντες, τοῖς	δὲ	ὡς μυστικοῖς κατὰ τὴν θείαν
[4]	ὅλοις εἰς ταὐτὸ συνάγον, καλὸν	δὲ	ὡς πάγκαλον ἅμα καὶ ὑπέρκαλον
[7]	καὶ ὡς αὐτοσοφίαν ὑμνῶμεν, μᾶλλον	δὲ	ὡς πάσης σοφίας ὑποστατικὴν καὶ
[5]	ἀρχὴ μὲν ὡς αἴτιος, τέλος	δὲ	ὡς τοῦ ἕνεκα καὶ πέρας
[11]	πάντων τῶν ὄντων λέγεται, τὰ	δὲ	ὡς ὑπὲρ πάντα καὶ τὰ
[5]	ὑπερβολὴν πᾶσαν διπλόην ἀπαναινομένη, πάντα	δὲ	ὡσαύτως περιέχει κατὰ τὴν ὑπερηπλωμένην

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 21/01/2010