Livre, page
[4, 1120]	τὰ καλὰ πράττειν μᾶλλον ἢ	τὰ	αἰσχρὰ μὴ πράττειν· οὐκ ἄδηλον
[4, 1128]	φαῦλον καὶ τὸ μὴ αἰδεῖσθαι	τὰ	αἰσχρὰ πράττειν, οὐδὲν μᾶλλον τὸν
[4, 1127]	καὶ δύσερις. Ἀντικεῖσθαι δὲ φαίνεται	τὰ	ἄκρα ἑαυτοῖς διὰ τὸ ἀνώνυμον
[4, 1125]	μεσότητος, ὡς ἐρήμης ἔοικεν ἀμφισβητεῖν	τὰ	ἄκρα. Ἐν οἷς δ᾽ ἔστιν
[4, 1127]	ἀνώνυμον εἶναι τὸ μέσον. Περὶ	τὰ	αὐτὰ δὲ σχεδόν ἐστι καὶ
[4, 1120]	ἐνδείας, καὶ πάντες ἀγαπῶσι μᾶλλον	τὰ	αὑτῶν ἔργα, ὥσπερ οἱ γονεῖς
[4, 1124]	καὶ (τὰ μὲν ἡδέως ἀκούειν,	τὰ	δ᾽ ἀηδῶς· διὸ καὶ τὴν
[4, 1121]	αὐτὸν μὲν τὰ ἑτέρων (λαμβάνειν,	τὰ	δ᾽ αὐτοῦ ἑτέρους μή· ἀρέσκει
[4, 1125]	μὲν γὰρ πάθος ἐστὶν ὀργή,	τὰ	δ᾽ ἐμποιοῦντα πολλὰ καὶ διαφέροντα.
[4, 1123]	μεγαλοπρεπὴς ἀλλ᾽ (εἰς τὰ κοινά,	τὰ	δὲ δῶρα τοῖς ἀναθήμασιν ἔχει
[4, 1128]	τὰ μὲν κατ᾽ ἀλήθειαν αἰσχρὰ	τὰ	δὲ κατὰ δόξαν, οὐδὲν διαφέρει·
[4, 1128]	ἀδοξίας, καὶ ἀποτελεῖται τῷ περὶ	τὰ	δεινὰ φόβῳ παραπλήσιον· ἐρυθραίνονται γὰρ
[4, 1121]	τοῦ ἀνελευθέρου εἶναι διά τε	τὰ	εἰρημένα, καὶ ὅτι ὃ μὲν
[4, 1127]	ἀλαζονεύονται· ἔστι γὰρ ἐν αὐτοῖς	τὰ	εἰρημένα. Οἱ δ᾽ εἴρωνες ἐπὶ
[4, 1123]	Ἡ δ᾽ ἀξία λέγεται πρὸς	τὰ	ἐκτὸς ἀγαθά· μέγιστον δὲ τοῦτ᾽
[4, 1120]	δὴ κωλύει (ἐλευθεριώτερον εἶναι τὸν	τὰ	ἐλάττω διδόντα, ἐὰν ἀπ᾽ ἐλαττόνων
[4, 1127]	ὀγκηρόν· (μάλιστα δὲ καὶ οὗτοι	τὰ	ἔνδοξα ἀπαρνοῦνται, οἷον καὶ Σωκράτης
[4, 1124]	τοὺς ἀσθενεῖς ἰσχυρίζεσθαι· καὶ εἰς	τὰ	ἔντιμα μὴ ἰέναι, ἢ οὗ
[4, 1122]	καὶ πρέπουσαι. Τοιαῦτα δὴ καὶ	τὰ	ἔργα· οὕτω γὰρ ἔσται μέγα
[4, 1121]	ὡς οὐ ῥᾴδιον αὐτὸν μὲν	τὰ	ἑτέρων (λαμβάνειν, τὰ δ᾽ αὐτοῦ
[4, 1125]	καὶ τοῖς τοιούτοις, καὶ βούλονται	τὰ	εὐτυχήματα καὶ φανερὰ εἶναι αὑτῶν,
[4, 1124]	ἀρετῆς οὐ ῥᾴδιον φέρειν ἐμμελῶς	τὰ	εὐτυχήματα· (οὐ δυνάμενοι δὲφέρειν καὶ
[4, 1124]	δοκοῦσιν εἶναι. Δοκεῖ δὲ καὶ	τὰ	εὐτυχήματα συμβάλλεσθαι πρὸς μεγαλοψυχίαν. Οἱ
[4, 1128]	τῶν κινήσεων κρίνεται, οὕτω καὶ	τὰ	ἤθη. Ἐπιπολάζοντος δὲ τοῦ γελοίου,
[4, 1121]	ποιοῦσι, καὶ τοῖς μὲν μετρίοις	τὰ	ἤθη οὐδὲν ἂν δοῖεν, τοῖς
[4, 1127]	τὸ ἔλαττον λέγοντες χαριέστεροι μὲν	τὰ	ἤθη φαίνονται· οὐ γὰρ κέρδους
[4, 1125]	ταῦτα. Καὶ οἷος κεκτῆσθαι μᾶλλον	τὰ	καλὰ καὶ ἄκαρπα τῶν καρπίμων
[4, 1120]	ἢ τὸ εὖ πάσχειν, καὶ	τὰ	καλὰ πράττειν μᾶλλον ἢ τὰ
[4, 1123]	δαπανηρὸς ὁ μεγαλοπρεπὴς ἀλλ᾽ (εἰς	τὰ	κοινά, τὰ δὲ δῶρα τοῖς
[4, 1122]	μικροῦ, ὀνείδη ὑπομένουσιν. Τοὺς γὰρ	τὰ	μεγάλα μὴ ὅθεν δὲ δεῖ
[4, 1123]	μικροπρεπὴς περὶ πάντα ἐλλείψει, καὶ	τὰ	μέγιστα ἀναλώσας ἐν μικρῷ τὸ
[4, 1124]	ποιήσαντος, βούλεται δ᾽ ὑπερέχειν) καὶ	(τὰ	μὲν ἡδέως ἀκούειν, τὰ δ᾽
[4, 1128]	τὰ τοιαῦτα· εἰ δ᾽ ἐστὶ	τὰ	μὲν κατ᾽ ἀλήθειαν αἰσχρὰ τὰ
[4, 1124]	δὲ δρῶσιν ἐν οἷς δύνανται·	τὰ	μὲν οὖν κατ᾽ ἀρετὴν οὐ
[4, 1125]	μὲν μεγάλου ἀφεστᾶσι, (περὶ δὲ	τὰ	μέτρια καὶ μικρὰ διατιθέασιν ἡμᾶς
[4, 1127]	χρώμενοι τῇ εἰρωνείᾳ καὶ περὶ	τὰ	μὴ λίαν ἐμποδὼν καὶ φανερὰ
[4, 1127]	καὶ Σωκράτης ἐποίει. Οἱ δὲ	τὰ	μικρὰ καὶ φανερὰ (προσποιούμενοι) βαυκοπανοῦργοι
[4, 1122]	οἷα λέγομεν τὰ τίμια, οἷον	τὰ	(περὶ θεούς, ἀναθήματα καὶ κατασκευαὶ
[4, 1127]	μᾶλλόν τε γὰρ ἂν εἰδείημεν	τὰ	περὶ τὸ ἦθος, καθ᾽ ἕκαστον
[4, 1128]	δοκοῦσι κινήσεις εἶναι, ὥσπερ δὲ	τὰ	σώματα ἐκ τῶν κινήσεων κρίνεται,
[4, 1122]	δὲ τῶν δαπανημάτων οἷα λέγομεν	τὰ	τίμια, οἷον τὰ (περὶ θεούς,
[4, 1124]	τιμῆς. Οἱ δ᾽ ἄνευ ἀρετῆς	τὰ	τοιαῦτα ἀγαθὰ ἔχοντες οὔτε δικαίως
[4, 1126]	καὶ ὡς δεῖ καὶ πάντα	τὰ	τοιαῦτα, αἱ δ᾽ ὑπερβολαὶ καὶ
[4, 1128]	τοῖς φαύλοις (οὐ γὰρ πρακτέον	τὰ	τοιαῦτα· εἰ δ᾽ ἐστὶ τὰ
[4, 1124]	δὲ καὶ ὑβρισταὶ καὶ οἱ	(τὰ	τοιαῦτα ἔχοντες ἀγαθὰ γίνονται. Ἄνευ
[4, 1127]	Διὰ τοῦτο οἱ πλεῖστοι προσποιοῦνται	τὰ	τοιαῦτα καὶ ἀλαζονεύονται· ἔστι γὰρ
[4, 1124]	ὑπερέχον πᾶν ἐντιμότερον. Διὸ καὶ	τὰ	τοιαῦτα μεγαλοψυχοτέρους ποιεῖ· τιμῶνται γὰρ
[4, 1122]	ἢ καὶ ὑπερβάλλειν. Δαπανήσει δὲ	τὰ	τοιαῦτα ὁ μεγαλοπρεπὴς τοῦ καλοῦ
[4, 1123]	ὥσπερ οἱ Μεγαροῖ. Καὶ πάντα	τὰ	τοιαῦτα ποιήσει οὐ τοῦ (καλοῦ
[4, 1128]	αἰσχρὰ πράττειν, οὐδὲν μᾶλλον τὸν	τὰ	τοιαῦτα πράττοντα αἰσχύνεσθαι ἐπιεικές. Οὐκ
[4, 1127]	μὲν οὖν δόξης χάριν ἀλαζονευόμενοι	τὰ	τοιαῦτα προσποιοῦνται ἐφ᾽ οἷς ἔπαινος
[4, 1121]	μέσον δύναται ἐλθεῖν. Ἔχει γὰρ	τὰ	τοῦ ἐλευθερίου· καὶ γὰρ δίδωσι
[4, 1121]	δύνασθαι· ταχὺ γὰρ ἐπιλείπει αὐτοὺς	τὰ	ὑπάρχοντα. Ἀναγκάζονται οὖν ἑτέρωθεν πορίζειν.
[4, 1127]	ὁ δὲ εἴρων ἀνάπαλιν ἀρνεῖσθαι	τὰ	ὑπάρχοντα ἢ ἐλάττω ποιεῖν, ὁ
[4, 1127]	τῷ βίῳ καὶ τῷ λόγῳ,	τὰ	(ὑπάρχοντα ὁμολογῶν εἶναι περὶ αὑτόν,
[4, 1128]	δ᾽ ὁ ἐπιεικὴς οὐδέποτε πράξει	τὰ	φαῦλα. Εἴη δ᾽ ἂν ἡ
[4, 1120]	καὶ μὴ τιμῶντα δι᾽ αὐτὰ	τὰ	χρήματα ἀλλ᾽ ἕνεκα τῆς δόσεως.
[4, 1120]	ἄριστα ὁ ἔχων τὴν περὶ	τὰ	χρήματα ἀρετήν· οὗτος δ᾽ ἐστὶν
[4, 1120]	γάρ ἐστι τοῦ μὴ τιμῶντος	τὰ	χρήματα ἡ τοιαύτη λῆψις. Οὐκ
[4, 1121]	γὰρ ἀδικεῖσθαι, μὴ τιμῶν γε	τὰ	χρήματα, καὶ μᾶλλον ἀχθόμενος εἴ
[4, 1120]	λυπηρῶς· (μᾶλλον γὰρ ἕλοιτ᾽ ἂν	τὰ	χρήματα τῆς καλῆς πράξεως, τοῦτο

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 21/05/2008