Livre, page |
[4, 1126] |
τῷ
τοιοῦτος
(εἶναι.
Ὁμοίως
γὰρ
|
πρὸς |
ἀγνῶτας
καὶ
γνωρίμους
καὶ
συνήθεις |
[4, 1124] |
δὲ)
πρὸς
τοὺς
πολλούς)
καὶ
|
πρὸς |
ἄλλον
μὴ
δύνασθαι
ζῆν
ἀλλ᾽ |
[4, 1125] |
πρὸς
δὲ
τὴν
ἀφιλοτιμίαν
φιλοτιμία,
|
πρὸς |
ἀμφότερα
δὲ
ἀμφότερά
πως.
Ἔοικε |
[4, 1122] |
(καὶ
ἀρχιθεωρῷ.
Τὸ
πρέπον
δὴ
|
πρὸς |
αὐτόν,
καὶ
ἐν
ᾧ
καὶ |
[4, 1125] |
πρὸς
μὲν
τὴν
φιλοτιμίαν
ἀφιλοτιμία,
|
πρὸς |
δὲ
τὴν
ἀφιλοτιμίαν
φιλοτιμία,
πρὸς |
[4, 1124] |
ἀξιώματι
καὶ
εὐτυχίαις
μέγαν
εἶναι,
|
πρὸς |
δὲ
(τοὺς
μέσους
μέτριον·
τῶν |
[4, 1123] |
Ὁ
δὲ
μικρόψυχος
ἐλλείπει
καὶ
|
πρὸς |
ἑαυτὸν
(καὶ
πρὸς
τὸ
τοῦ |
[4, 1123] |
μεγαλοψύχου
ἀξίωμα.
Ὁ
δὲ
χαῦνος
|
πρὸς |
ἑαυτὸν
μὲν
ὑπερβάλλει,
οὐ
μὴν |
[4, 1128] |
διαφέρει
δ᾽
οὐ
μικρὸν
ταῦτα
|
(πρὸς |
εὐσχημοσύνην.
Πότερον
οὖν
τὸν
εὖ |
[4, 1126] |
ἄρεσκοι
δοκοῦσιν
εἶναι,
οἱ
πάντα
|
πρὸς |
ἡδονὴν
ἐπαινοῦντες
καὶ
οὐθὲν
ἀντιτείνοντες, |
[4, 1127] |
δὴ
τῷ
συζῆν
οἱ
μὲν
|
πρὸς |
ἡδονὴν
καὶ
λύπην
ὁμιλοῦντες
εἴρηνται, |
[4, 1124] |
δὲ
καὶ
τὰ
εὐτυχήματα
συμβάλλεσθαι
|
πρὸς |
μεγαλοψυχίαν.
Οἱ
γὰρ
εὐγενεῖς
ἀξιοῦνται |
[4, 1125] |
περὶ
τιμὴν
ἀνώνυμος.
Φαίνεται
δὲ
|
πρὸς |
μὲν
τὴν
φιλοτιμίαν
ἀφιλοτιμία,
πρὸς |
[4, 1124] |
μόλις,
ὑπηρετεῖν
δὲ
προθύμως,
καὶ
|
πρὸς |
μὲν
τοὺς
ἐν
ἀξιώματι
καὶ |
[4, 1126] |
εἰσὶν
οἱ
ἀκρόχολοι
ὀξεῖς
καὶ
|
πρὸς |
πᾶν
ὀργίλοι
καὶ
ἐπὶ
παντί· |
[4, 1126] |
οἱ
δ᾽
ἐξ
ἐναντίας
τούτοις
|
(πρὸς |
πάντα
ἀντιτείνοντες
καὶ
τοῦ
λυπεῖν |
[4, 1123] |
εἴη.
Ἡ
δ᾽
ἀξία
λέγεται
|
πρὸς |
τὰ
ἐκτὸς
ἀγαθά·
μέγιστον
δὲ |
[4, 1121] |
μὴ
πρὸς
(τὸ
καλὸν
ζῆν
|
πρὸς |
τὰς
ἡδονὰς
ἀποκλίνουσιν.
Ὁ
μὲν |
[4, 1125] |
τὸ
μέσον
τὴν
πραότητα
φέρομεν,
|
πρὸς |
τὴν
ἔλλειψιν
ἀποκλίνουσαν,
ἀνώνυμον
οὖσαν. |
[4, 1125] |
μεγαλοψυχίαν
ὥσπερ
καὶ
ἡ
ἐλευθεριότης
|
πρὸς |
τὴν
μεγαλοπρέπειαν.
Ἄμφω
γὰρ
αὗται |
[4, 1125] |
ἣ
δόξειεν
ἂν
παραπλησίως
ἔχειν
|
πρὸς |
τὴν
μεγαλοψυχίαν
ὥσπερ
καὶ
ἡ |
[4, 1121] |
εἰσι,
καὶ
διὰ
τὸ
μὴ
|
πρὸς |
(τὸ
καλὸν
ζῆν
πρὸς
τὰς |
[4, 1126] |
ὡς
δεῖ
ὁμιλήσει,
ἀναφέρων
δὲ
|
πρὸς |
τὸ
καλὸν
καὶ
τὸ
συμφέρον |
[4, 1122] |
πᾶν
τὸ
δαιμόνιον,
καὶ
ὅσα
|
πρὸς |
τὸ
κοινὸν
εὐφιλοτίμητά
ἐστιν,
οἷον |
[4, 1126] |
ἀνθρωπικώτερον
γὰρ
τὸ
τιμωρεῖσθαι·
καὶ
|
πρὸς |
τὸ
συμβιοῦν
οἱ
χαλεποὶ
χείρους. |
[4, 1123] |
ἐλλείπει
καὶ
πρὸς
ἑαυτὸν
(καὶ
|
πρὸς |
τὸ
τοῦ
μεγαλοψύχου
ἀξίωμα.
Ὁ |
[4, 1122] |
ἅπασι
δ᾽
ὥσπερ
εἴρηται,
καὶ
|
πρὸς |
τὸν
πράττοντα
ἀναφέρεται
τὸ
τίς |
[4, 1124] |
τῷ
Διί,
οὐδ᾽
οἱ
Λάκωνες
|
πρὸς |
τοὺς
Ἀθηναίους,
ἀλλ᾽
ἃ
πεπόνθεσαν |
[4, 1124] |
μὴ
δι᾽
εἰρωνείαν
(εἰρωνεία
δὲ)
|
πρὸς |
τοὺς
πολλούς)
καὶ
πρὸς
ἄλλον |