Livre, page |
[4, 1123] |
γελοῖος
φαίνοιτ᾽
ἂν
ὁ
μεγαλόψυχος
|
μὴ |
ἀγαθὸς
ὤν.
Οὐκ
εἴη
δ᾽ |
[4, 1125] |
ὁ
πρᾶος
ἀτάραχος
εἶναι
καὶ
|
μὴ |
ἄγεσθαι
ὑπὸ
τοῦ
πάθους,
(ἀλλ᾽ |
[4, 1128] |
ἡ
ἀναισχυντία
φαῦλον
καὶ
τὸ
|
μὴ |
αἰδεῖσθαι
τὰ
αἰσχρὰ
πράττειν,
οὐδὲν |
[4, 1120] |
λήψει
(τὸ
εὖ
πάσχειν
ἢ
|
μὴ |
αἰσχροπραγεῖν.
Καὶ
ἡ
χάρις
τῷ |
[4, 1121] |
μᾶλλον
ἀχθόμενος
εἴ
τι
δέον
|
μὴ |
ἀνάλωσεν
ἢ
λυπούμενος
εἰ
μὴ |
[4, 1125] |
κακὸν
ἔχειν
τι
ἐκ
τοῦ
|
μὴ |
ἀξιοῦν
ἑαυτὸν
τῶν
ἀγαθῶν,
καὶ |
[4, 1128] |
εὖ
σκώπτοντα
ὁριστέον
τῷ
λέγειν
|
μὴ |
ἀπρεπῆ
ἐλευθερίῳ,
ἢ
τῷ
μὴ |
[4, 1120] |
καταλείπειν
ἑαυτῷ
ἐλάττω·
τὸ
γὰρ
|
μὴ |
βλέπειν
ἐφ᾽
ἑαυτὸν
ἐλευθερίου.
Κατὰ |
[4, 1126] |
τῆς
λύπης
ἐμποιοῦσα.
Τούτου
δὲ
|
μὴ |
γινομένου
τὸ
βάρος
ἔχουσιν·
διὰ |
[4, 1120] |
λυπηρόν.
Ὁ
δὲ
διδοὺς
οἷς
|
μὴ |
δεῖ,
ἢ
μὴ
τοῦ
καλοῦ |
[4, 1121] |
καθάπερ
εἴρηται,
καὶ
λαμβάνουσιν
ὅθεν
|
μὴ |
δεῖ,
καὶ
εἰσὶ
κατὰ
τοῦτο |
[4, 1120] |
ἐλευθερίου.
Οὐδὲ
λήψεται
δὲ
ὅθεν
|
μὴ |
δεῖ·
οὐ
γάρ
ἐστι
τοῦ |
[4, 1120] |
οἷς
οὐ
δεῖ
οὐδ᾽
ὅτε
|
μὴ |
δεῖ,
οὐδ᾽
ὅσα
ἄλλα
τοιαῦτα· |
[4, 1126] |
λέγομεν
τοὺς
ἐφ᾽
οἷς
τε
|
μὴ |
δεῖ
χαλεπαίνοντας
καὶ
μᾶλλον
ἢ |
[4, 1121] |
μὴ
ἀνάλωσεν
ἢ
λυπούμενος
εἰ
|
μὴ |
δέον
τι
ἀνάλωσεν,
καὶ
τῷ |
[4, 1124] |
εἶναι,
(καὶ
ἀληθευτικός,
πλὴν
ὅσα
|
μὴ |
δι᾽
εἰρωνείαν
(εἰρωνεία
δὲ)
πρὸς |
[4, 1125] |
κακολόγος,
οὐδὲ
τῶν
ἐχθρῶν,
εἰ
|
μὴ |
δι᾽
ὕβριν.
Καὶ
περὶ
ἀναγκαίων |
[4, 1127] |
μὲν
τοῦ
ἡδὺς
εἶναι
στοχαζόμενος
|
μὴ |
διά
τι
ἄλλο
ἄρεσκος,
ὁ |
[4, 1126] |
δεῖ
καὶ
πλείω
χρόνον,
καὶ
|
μὴ |
διαλλαττομένους
ἄνευ
τιμωρίας
ἢ
κολάσεως. |
[4, 1127] |
γὰρ
φιλαλήθης,
καὶ
ἐν
οἷς
|
μὴ |
διαφέρει
ἀληθεύων,
ἀληθεύσει
(καὶ
ἐν |
[4, 1124] |
τοὺς
πολλούς)
καὶ
πρὸς
ἄλλον
|
μὴ |
δύνασθαι
ζῆν
ἀλλ᾽
ἢ
φίλον· |
[4, 1121] |
ἀναλίσκειν,
εὐχερῶς
δὲ
τοῦτο
ποιεῖν
|
μὴ |
δύνασθαι·
ταχὺ
γὰρ
ἐπιλείπει
αὐτοὺς |
[4, 1120] |
γὰρ
οἷόν
τε
χρήματ᾽
ἔχειν
|
μὴ |
ἐπιμελόμενον
ὅπως
ἔχῃ,
ὥσπερ
(οὐδ᾽ |
[4, 1126] |
βάρος
ἔχουσιν·
διὰ
γὰρ
τὸ
|
μὴ |
ἐπιφανὲς
εἶναι
οὐδὲ
συμπείθει
αὐτοὺς |
[4, 1124] |
μὴν
ἀλλ᾽
ἀποδέξεταί
γε
τῷ
|
μὴ |
ἔχειν
αὐτοὺς
μείζω
αὐτῷ
ἀπονέμειν· |
[4, 1124] |
ἰσχυρίζεσθαι·
καὶ
εἰς
τὰ
ἔντιμα
|
μὴ |
ἰέναι,
ἢ
οὗ
πρωτεύουσιν
ἄλλοι· |
[4, 1126] |
δ᾽
ὅσας
μὲν
αὐτῷ
ἐστὶ
|
μὴ |
καλὸν
ἢ
βλαβερὸν
συνηδύνειν,
δυσχερανεῖ, |
[4, 1123] |
ἀξιῶν
ἄξιος
ὤν·
ὁ
γὰρ
|
μὴ |
κατ᾽
ἀξίαν
αὐτὸ
ποιῶν
ἠλίθιος, |
[4, 1120] |
Ἐλευθεριώτεροι
δὲ
εἶναι
δοκοῦσιν
οἱ
|
μὴ |
κτησάμενοι
ἀλλὰ
παραλαβόντες
τὴν
οὐσίαν· |
[4, 1120] |
μᾶλλον.
Καὶ
ῥᾷον
δὲ
τὸ
|
μὴ |
λαβεῖν
τοῦ
δοῦναι·
τὸ
γὰρ |
[4, 1120] |
ἢ
λαμβάνειν
ὅθεν
δεῖ
καὶ
|
μὴ |
λαμβάνειν
ὅθεν
οὐ
δεῖ.
Τῆς |
[4, 1121] |
οὖν
ἀσωτία
τῷ
διδόναι
καὶ
|
μὴ |
λαμβάνειν
ὑπερβάλλει,
τῷ
δὲ
λαμβάνειν |
[4, 1121] |
ἀγεννοῦς
τὸ
ὑπερβάλλειν
διδόντα
καὶ
|
μὴ |
λαμβάνοντα,
ἠλιθίου
δέ.
Ὁ
δὲ |
[4, 1120] |
λέγονται
οἱ
διδόντες·
οἱ
δὲ
|
μὴ |
λαμβάνοντες
οὐκ
(εἰς
ἐλευθεριότητα
ἐπαινοῦνται, |
[4, 1120] |
χάρις
τῷ
διδόντι,
οὐ
τῷ
|
μὴ |
λαμβάνοντι,
καὶ
ὁ
ἔπαινος
δὲ |
[4, 1127] |
τῇ
εἰρωνείᾳ
καὶ
περὶ
τὰ
|
μὴ |
λίαν
ἐμποδὼν
καὶ
φανερὰ
εἰρωνευόμενοι |
[4, 1126] |
καὶ
τὸ
συμφέρον
στοχάσεται
(τοῦ
|
μὴ |
λυπεῖν
ἢ
συνηδύνειν.
Ἔοικε
μὲν |
[4, 1128] |
μὴ
ἀπρεπῆ
ἐλευθερίῳ,
ἢ
τῷ
|
μὴ |
λυπεῖν
τὸν
ἀκούοντα
ἢ
καὶ |
[4, 1128] |
ἢ
τοῦ
λέγειν
εὐσχήμονα
καὶ
|
μὴ |
λυπεῖν
τὸν
σκωπτόμενον·
οἱ
δὲ |
[4, 1126] |
δ᾽
ἀσχημοσύνην
φέρῃ,
καὶ
ταύτην
|
μὴ |
μικράν,
ἢ
βλάβην,
ἡ
δ᾽ |
[4, 1122] |
γὰρ
δεῖ
τούτων
εἶναι,
καὶ
|
μὴ |
μόνον
τῷ
ἔργῳ
ἀλλὰ
καὶ |
[4, 1122] |
ὑπομένουσιν.
Τοὺς
γὰρ
τὰ
μεγάλα
|
μὴ |
ὅθεν
δὲ
δεῖ
λαμβάνοντας,
μηδὲ |
[4, 1127] |
τοῖς
πέλας
καὶ
διαλαθεῖν
(ἔστι
|
μὴ |
ὄντα,
οἷον
μάντιν
σοφὸν
ἰατρόν. |
[4, 1126] |
δή
ποτε,
ψέγεται.
Οἱ
γὰρ
|
μὴ |
ὀργιζόμενοι
ἐφ᾽
οἷς
(δεῖ
ἠλίθιοι |
[4, 1126] |
γὰρ
οὐκ
αἰσθάνεσθαι
οὐδὲ
λυπεῖσθαι,
|
μὴ |
ὀργιζόμενός
τε
οὐκ
εἶναι
ἀμυντικός, |
[4, 1120] |
πράττειν
μᾶλλον
ἢ
τὰ
αἰσχρὰ
|
μὴ |
πράττειν·
οὐκ
ἄδηλον
δ᾽
ὅτι |
[4, 1121] |
δαπανηροί
εἰσι,
καὶ
διὰ
τὸ
|
μὴ |
πρὸς
(τὸ
καλὸν
ζῆν
πρὸς |
[4, 1121] |
εἰς
χρήματα·
(δύναται
γὰρ
ἀδικεῖσθαι,
|
μὴ |
τιμῶν
γε
τὰ
χρήματα,
καὶ |
[4, 1120] |
μήτε
φυλακτικόν,
προετικὸν
δὲ
καὶ
|
μὴ |
τιμῶντα
δι᾽
αὐτὰ
τὰ
χρήματα |
[4, 1120] |
δεῖ·
οὐ
γάρ
ἐστι
τοῦ
|
μὴ |
τιμῶντος
τὰ
χρήματα
ἡ
τοιαύτη |
[4, 1120] |
ἡ
τοιαύτη
λῆψις,
ἡ
δὲ
|
μὴ |
τοιαύτη
ἐναντία
ἐστίν.
Αἱ
μὲν |
[4, 1123] |
τί
γὰρ
ἂν
ἐποίει,
εἰ
|
μὴ |
τοσούτων
ἦν
ἄξιος;
Ἔστι
δὴ |
[4, 1120] |
διδοὺς
οἷς
μὴ
δεῖ,
ἢ
|
μὴ |
τοῦ
καλοῦ
ἕνεκα
ἀλλὰ
διά |
[4, 1127] |
προσποιητικὸς
τῶν
ἐνδόξων
εἶναι
καὶ
|
μὴ |
ὑπαρχόντων
καὶ
μειζόνων
ἢ
ὑπάρχει, |
[4, 1125] |
(οἱ
ἄκροι
φαίνονται
διὰ
τὸ
|
μὴ |
ὠνομάσθαι
τὸν
μέσον.
Πραότης
δ᾽ |
[4, 1126] |
ἠλίθιοι
δοκοῦσιν
εἶναι,
καὶ
οἱ
|
μὴ |
ὡς
δεῖ
μηδ᾽
ὅτε
μηδ᾽ |