Livre, pages |
[12, 948] |
πολλὰ
ζημιῶν,
οὐκέτι
δὴ
τοῖς
|
νῦν |
ἀνθρώποις
ἡ
Ῥαδαμάνθυος
(ἂν
εἴη |
[12, 969] |
παιδείας
τε
καὶ
τροφῆς
τῆς
|
νῦν |
αὖ
κεκινημένης
τοῖς
λόγοις·
τὸ |
[12, 960] |
λέγεις·
πρὸς
ὅτι
δὲ
τὸ
|
νῦν |
αὖ
ῥηθὲν
εἴρηται,
φράζ'
ἔτι |
[12, 957] |
νομοφύλακας
(χρὴ
τὰ
πρέποντα
τῇ
|
νῦν |
γεννωμένῃ
πολιτείᾳ
κατασκευάζειν
συλλογισαμένους
καὶ |
[12, 944] |
ἀνδρὸς
μεταβαλοῦσα,
τιμωρία
τούτῳ
γενομένη.
|
νῦν |
δ'
ὅτι
τούτων
ἐγγύτατα
φιλοψυχίας |
[12, 948] |
ἀμφισβητοῦσιν
ἀπηλλάττετο
ταχὺ
καὶ
ἀσφαλῶς.
|
νῦν |
δὲ
δὴ
ὅτε
μέρος
τι |
[12, 967] |
ἄλλα
τε
αὖ
ἀνόητ'
εἰπεῖν·
|
νῦν |
δέ,
ὅπερ
εἴρηται,
πᾶν
τοὐναντίον |
[12, 949] |
εἶναι
πρὸς
ξένους,
καθάπερ
τὰ
|
νῦν, |
δέχεσθαί
τε
ὅρκους
παρ'
(ἀλλήλων, |
[12, 962] |
(Κλεινίας)
παντάπασι
μὲν
οὖν.
(Ἀθηναῖος)
|
νῦν |
δὴ
μαθησόμεθα
ὅτι
θαυμαστὸν
οὐδὲν |
[12, 967] |
ἂν
μὴ
τὰ
λεγόμενα
ταῦτα
|
νῦν |
δύο
λάβῃ,
ψυχή
τε
ὡς |
[12, 967] |
ἐπὶ
δὲ
τούτοισι
δή,
τὸ
|
νῦν |
εἰρημένον
πολλάκις,
τόν
τε
εἰρημένον |
[12, 962] |
σῶμα
ἀγνοῶν,
ὃ
προσείπομεν
ὑγίειαν
|
νῦν, |
ἢ
νίκην
στρατηγὸς
ἢ
τῶν |
[12, 969] |
ὦ
φίλε
Κλεινία,
ἐκ
τῶν
|
νῦν |
ἡμῖν
εἰρημένων
ἁπάντων
ἢ
τὴν |
[12, 953] |
τὰς
ξενηλασίας
ποιουμένους,
καθάπερ
ποιοῦσιν
|
νῦν |
θρέμματα
Νείλου,
μηδὲ
κηρύγμασιν
ἀγρίοις. |
[12, 963] |
δὲ
πολιτικὸν
ἐλέγχοντες
ἐνταῦθ'
ἐσμὲν
|
νῦν, |
καὶ
καθάπερ
ἄνθρωπον
ἐπανερωτῶντες
εἴποιμεν |
[12, 964] |
ἢ
ταῦτα
αὐτὰ
περὶ
ὧν
|
νῦν |
λέγομεν,
ἀνδρεία,
σωφροσύνη,
δικαιοσύνη,
φρόνησις; |
[12, 968] |
γίγνοιτ'
ἄν,
τοῦτο
δὴ
τὰ
|
νῦν |
λέγωμέν
τε
καὶ
ἐρευνῶμεν.
(Ἀθηναῖος) |
[12, 965] |
φίλοι,
εἰ
μὲν
βουλόμεθα,
τὰ
|
νῦν |
οἷόνπερ
σφόδρα
πιέσαντες
μὴ
ἀνῶμεν, |
[12, 967] |
περὶ
αὐτά,
καὶ
ὑπωπτεύετο
τὸ
|
νῦν |
ὄντως
δεδογμένον,
ὅσοι
τῆς
ἀκριβείας |
[12, 962] |
πράξεων.
(Κλεινίας)
ἀληθῆ
λέγεις.
(Ἀθηναῖος)
|
νῦν |
οὖν
ἡμῖν
ἐν
τίνι
ποτὲ |
[12, 960] |
δυνατόν,
ὥς
γέ
μοι
τὰ
|
νῦν |
παντάπασι
καταφαίνεται.
(Κλεινίας)
μὴ
τοίνυν |
[12, 969] |
οὐκ
ἔστ'
οὐδεμία
οὐδενὶ
τῶν
|
νῦν |
παρὰ
ταῦθ'
ὡς
ἔπος
εἰπεῖν |
[12, 962] |
δεῖ
δὴ
τοῦτον,
ὡς
ὁ
|
νῦν |
παρεστηκὼς
ἡμῖν
λόγος
μηνύει,
πᾶσαν |
[12, 953] |
(ταὐτὰ
ἄλλῃ
πόλει.
ἴτω
μὲν
|
νῦν |
πᾶς
ἀκέλευστος
ὁ
τοιοῦτος
ἐπὶ |
[12, 964] |
(Ἀθηναῖος)
τί
οὖν;
ὃ
λέγομεν
|
νῦν |
ποιητέον
ἡμῖν,
ἢ
πῶς;
τοὺς |
[12, 964] |
πάσχειν
(ἃ
πολλαὶ
πάσχουσι
τῶν
|
νῦν |
πόλεων;
(Κλεινίας)
οὐδέν
γε,
ὡς |
[12, 965] |
(Ἀθηναῖος)
ἆρ'
οὖν
ἧς
δὴ
|
νῦν |
σχεδὸν
ἐφηψάμεθα,
τυγχάνοι
ἂν
οὖσα |
[12, 967] |
πᾶν,
ὅπερ
εἶπον,
τοὐναντίον
ἔχει
|
νῦν |
τε
καὶ
ὅτε
ἄψυχα
αὐτὰ |
[12, 968] |
ἄλλοις
ἄρχουσιν.
ὁρᾶν
δὴ
χρεὼν
|
νῦν, |
ὦ
Κλεινία
καὶ
Μέγιλλε,
ἤδη |
[12, 962] |
(Ἀθηναῖος)
δεῖ
δὴ
καὶ
τὰ
|
νῦν, |
ὡς
ἔοικεν,
εἴπερ
μέλλει
τέλος |