Livre, Chap. |
[10, 12] |
τέκετο
νεφεληγερέτα
Ζεύς‘
ἥ
τε
|
ἐκ |
Κρήτης
εἰς
Φοινίκην
ἀνακομιδή·
κατὰ |
[10, 13] |
Μισφραγμούθωσις,
ἡττωμένους
φησὶ
τοὺς
ποιμένας
|
ἐκ |
μὲν
τῆς
ἄλλης
Αἰγύπτου
ἐκπεσεῖν, |
[10, 2] |
{Εὐγ{
ρ}
άμμων
ὁ
Κυρηναῖος
|
ἐκ |
Μουσαίου
τὸ
Περὶ
Θεσπρωτῶν
βιβλίον |
[10, 8] |
ὀνομάζεσθαι
παρὰ
τοῖς
ἐγχωρίοις
χρυσῆν
|
ἐκ |
παλαιᾶς
παραδόσεως·
καὶ
πεδίον
εἶναι |
[10, 9] |
ἄγαλμα
συστήσασθαι,
ὡς
οὐδὲ
τούτων
|
ἐκ |
παλαιοῦ
ὑπαρχόντων.
Μετὰ
δὲ
τοῦτον |
[10, 8] |
καὶ
παρὰ
μόναις
ταῖς
Διοσπολίτισιν
|
ἐκ |
παλαιῶν
χρόνων
ὀργῆς
καὶ
λύπης |
[10, 10] |
δὲ
ἠκρίβωνται
πολλοῖς,
τῷ
μὴ
|
ἐκ |
πλείστου
διαστήματος,
διὰ
τετραετίας
δὲ |
[10, 13] |
ἐνενήκοντα
καὶ
τριακοσίοις
πρόσθεν
ἔτεσιν
|
ἐκ |
τῆς
Αἰγύπτου
ἀπαλλαγέντες
τὴν
χώραν |
[10, 14] |
πεφυρμένα·
Νοῦς
δὲ
εἰσελθὼν
αὐτὰ
|
ἐκ |
τῆς
ἀταξίας
εἰς
τάξιν
ἤγαγεν |
[10, 2] |
τὴν
ἔμφασιν
τῆς
Ἑλληνικῆς
ἐπινοίας
|
ἐκ |
τῆς
διὰ
τῶν
γραφῶν
εἰς |
[10, 2] |
ἀπομιμούμενοι
τὰ
παρ´
ἡμῖν
ἄνωθεν
|
ἐκ |
τῆς
θείας
δυνάμεως
διὰ
τῶν |
[10, 13] |
ἕνδεκα.
Μετὰ
ταῦτα
δὲ
τῶν
|
ἐκ |
τῆς
Θηβαΐδος
καὶ
τῆς
ἄλλης |
[10, 4] |
Ἰταλικὴ
φιλοσοφία
συνέστη,
τῆς
ἐπωνυμίας
|
ἐκ |
τῆς
κατὰ
τὴν
Ἰταλίαν
διατριβῆς |
[10, 3] |
τοῦ
Μιλησίου
κατὰ
λέξιν
μετήνεγκεν
|
ἐκ |
τῆς
Περιηγήσεως,
βραχέα
παραποιήσας,
τὰ |
[10, 4] |
οὖν
Πυθαγόρας
τοιοῦτος.
Πρώτη
δ´
|
ἐκ |
τῆς
τούτου
διαδοχῆς
ἡ
κληθεῖσα |
[10, 3] |
αἰκίας
πολλὰ
μετενήνοχεν
αὐτοῖς
ὀνόμασιν
|
ἐκ |
τοῦ
Δημοσθένους
Κατὰ
Κόνωνος
αἰκίας; |
[10, 3] |
τῇ
ἑνδεκάτῃ
τῶν
Περὶ
Φίλιππον
|
ἐκ |
τοῦ
Ἰσοκράτους’
Ἀρεοπαγιτικοῦ
μεταγράψαντα
αὐτοῖς |
[10, 7] |
τόπους
ἅπαντες
οἰκοῦσιν
ἥκιστα
ταῖς
|
ἐκ |
τοῦ
περιέχοντος
φθοραῖς
ὑποκειμένους
καὶ |
[10, 8] |
φησιν
ὁ
ποιητὴς
τὴν
Ἑλένην
|
ἐκ |
τῶν
Αἰγυπτίων
παρὰ
τῆς
Πολυμνήστης, |
[10, 8] |
γὰρ
ἱερεῖς
τῶν
Αἰγυπτίων
ἱστοροῦσιν
|
ἐκ |
τῶν
ἀναγραφῶν
τῶν
ἐν
ταῖς |
[10, 10] |
ἔτει
Ὀλυμπιὰς
ἤχθη
νεʹ
ὡς
|
ἐκ |
τῶν
Βιβλιοθηκῶν
Διοδώρου
καὶ
τῶν |
[10, 7] |
αὑτοῦ
ποίησιν
καταλιπεῖν,
ἀλλὰ
διαμνημονευομένην
|
ἐκ |
τῶν
γραμμάτων
ὕστερον
συντεθῆναι
καὶ |
[10, 3] |
τί
γὰρ
Ἐφόρου
ἴδιον’
ἔφη,
|
ἐκ |
τῶν
Δαϊμάχου
καὶ
Καλλισθένους
καὶ |
[10, 13] |
ὁ
Μάνεθως.
Δῆλον
δέ
ἐστιν,
|
ἐκ |
τῶν
εἰρημένων
ἐτῶν
τοῦ
χρόνου |
[10, 3] |
ὡς
τὰ
Βαρβαρικὰ
νόμιμα
Ἑλλανίκου
|
ἐκ |
τῶν
Ἡροδότου
καὶ
Δαμάςτου
συνῆκται; |
[10, 9] |
φιλαλήθως
πᾶσαν
τὴν
παλαιὰν
ἱστορίαν
|
ἐκ |
τῶν
κατὰ
πόλιν
ὑπομνημάτων
καὶ |
[10, 13] |
Μάνεθως
ἡμῖν
τὰ
μέγιστα
μεμαρτύρηκεν
|
ἐκ |
τῶν
παρὰ
τοῖς
Αἰγυπτίοις
γραμμάτων· |
[10, 13] |
ὅπως
θεὸς
ἀντέπνευσε,
καὶ
παραδόξως
|
ἐκ |
τῶν
πρὸς
ἀνατολὴν
μερῶν
ἄνθρωποι |
[10, 3] |
εἴη
ἔργον‘
φησίν,
ὦ
Ἀπολλώνιε,
|
ἐκ |
τῶν
χρόνων
ἀνιχνεῦσαι
τὸν
κλέπτην. |
[10, 4] |
Ἑλλήνων
φύντας.
Οἷς
τὰ
μὲν
|
ἐκ |
Φοινίκης
Κάδμος
ὁ
Ἀγήνορος,
τὰ |
[10, 11] |
τῆς
Δαρδανίας
κτίσις
ἥ
τε
|
ἐκ |
Φοινίκης
τῆς
Εὐρώπης
εἰς
τὴν |