Livre, Chap.
[3, 2]	μαθήμασιν οὐθὲν δείκνυται διὰ (ταύτης	τῆς	αἰτίας, οὐδ᾽ ἔστιν ἀπόδειξις οὐδεμία
[3, 6]	(πρότερον (γὰρ ἡ δύναμις ἐκείνης	τῆς	αἰτίας, τὸ δὲ δυνατὸν οὐκ
[3, 1]	οὐ μόνον χαλεπὸν τὸ εὐπορῆσαι	τῆς	ἀληθείας ἀλλ᾽ οὐδὲ τὸ διαπορῆσαι
[3, 3]	πολλὴ πῶς δεῖ θέμενον τυχεῖν	τῆς	ἀληθείας, καὶ περὶ τῶν ἀρχῶν
[3, 4]	μὴ γευσάμενα τοῦ νέκταρος καὶ	τῆς	ἀμβροσίας θνητὰ γενέσθαι φασίν, δῆλον
[3, 4]	μὲν ὂν μεταβάλλειν· αἰτίαν δὲ	τῆς	ἀνάγκης οὐδεμίαν δηλοῖ. Ἀλλ᾽ ὅμως
[3, 2]	ἢ ἄλλης. Εἰ μὲν γὰρ	τῆς	αὐτῆς, ἀποδεικτική τις ἂν εἴη
[3, 2]	καὶ ἐξ ὧν μιᾶς, εἴτε	τῆς	αὐτῆς εἴτε ἄλλης, ὥστε καὶ
[3, 2]	γένος τὰ συμβεβηκότα καθ᾽ αὑτὰ	τῆς	αὐτῆς ἐστὶ θεωρῆσαι ἐκ τῶν
[3, 4]	τῆσδε τῆς συλλαβῆς (τῷ εἴδει	τῆς	αὐτῆς οὔσης καὶ αἱ ἀρχαὶ
[3, 2]	καὶ γραμμαὶ καὶ ἐπίπεδα, πότερον	τῆς	αὐτῆς ταῦτα γνωρίζειν ἐστὶν ἐπιστήμης
[3, 2]	ἐπιστήμας. Εἰ γὰρ τούτῳ διοίσει	τῆς	γεωδαισίας ἡ γεωμετρία μόνον, ὅτι
[3, 2]	οὐδὲ τῶν ἄλλων οὕτως οὐδὲ	τῆς	γνωριζούσης τὰς οὐσίας ἴδιόν ἐστι
[3, 5]	οὐσία τῆς ἐπιφανείας, (καὶ αὕτη	τῆς	γραμμῆς, καὶ αὕτη τῆς μονάδος
[3, 1]	ἀγνοοῦντας τὸν δεσμόν, ἀλλ᾽ ἡ	τῆς	διανοίας ἀπορία δηλοῖ τοῦτο περὶ
[3, 1]	οὐσίας ἀρχὰς τὰς πρώτας ἐστὶ	τῆς	ἐπιστήμης ἰδεῖν μόνον ἢ καὶ
[3, 5]	τό γε σῶμα ἧττον οὐσία	τῆς	ἐπιφανείας, (καὶ αὕτη τῆς γραμμῆς,
[3, 2]	αὐτῆς τε ἰατρικῆς (καὶ τῆσδε	τῆς	ἰατρικῆς· καίτοι πῶς τοῦτο δυνατόν;
[3, 2]	μεταβολὴν ὅταν εἰδῶμεν τὴν ἀρχὴν	τῆς	κινήσεως· τοῦτο δ᾽ ἕτερον καὶ
[3, 4]	ἄλλα. Καὶ ἅμα δὲ αὐτῆς	τῆς	μεταβολῆς αἴτιον οὐθὲν λέγει ἀλλ᾽
[3, 5]	αὕτη τῆς γραμμῆς, καὶ αὕτη	τῆς	μονάδος καὶ τῆς στιγμῆς· τούτοις
[3, 2]	μάλιστα ἐπιστητοῦ διωρίσθη εἶναι, ἡ	τῆς	οὐσίας ἂν εἴη τοιαύτη· πολλαχῶς
[3, 1]	τὰς αἰτίας· καὶ πότερον τὰς	τῆς	οὐσίας ἀρχὰς τὰς πρώτας ἐστὶ
[3, 4]	τὴν φύσιν εἶναι, ὡς οὔσης	τῆς	οὐσίας αὐτοῦ τοῦ ἑνὶ εἶναι
[3, 3]	ἀρχάς. Ὁ μὲν γὰρ λόγος	τῆς	οὐσίας εἷς· ἕτερος δ᾽ ἔσται
[3, 2]	πότερον μία τούτων ἐπιστήμη καὶ	τῆς	οὐσίας ἢ ἑτέρα, κἂν εἰ
[3, 2]	Ἀλλὰ μὴν εἰ ἑτέρα ἡ	τῆς	οὐσίας καὶ ἡ περὶ τούτων,
[3, 2]	τις ἂν εἴη καὶ ἡ	τῆς	οὐσίας, οὐ δοκεῖ δὲ τοῦ
[3, 4]	λέγοντες αὑτοῖς· καίτοι περὶ αὐτῆς	τῆς	προσφορᾶς (τῶν αἰτίων τούτων ὑπὲρ
[3, 5]	καὶ αὕτη τῆς μονάδος καὶ	τῆς	στιγμῆς· τούτοις γὰρ ὥρισται τὸ
[3, 6]	ἐὰν μὴ λαμβάνῃ τις τησδὶ	τῆς	συλλαβῆς (ἢ τησδὶ τῆς φωνῆς·
[3, 4]	αἰσθητῶν ἄλλαι ἄλλων (οἷον τῆσδε	τῆς	συλλαβῆς (τῷ εἴδει τῆς αὐτῆς
[3, 1]	τὸ σύνολον, ὅταν κατηγορηθῇ τι	τῆς	ὕλης) ἢ οὐθέν, ἢ τῶν
[3, 4]	τὸ σύνολον ὅταν κατηγορηθῇ τι	τῆς	ὕλης, πότερον, εἰ ἔστι, παρὰ
[3, 4]	μὲν γὰρ ἀρχήν τινα αἰτίαν	τῆς	φθορᾶς τὸ νεῖκος, δόξειε δ᾽
[3, 4]	τούτων. (Ὥσπερ οὖν εἰ τὰ	τῆς	φωνῆς ἀριθμῷ ἦν στοιχεῖα ὡρισμένα,
[3, 6]	τησδὶ τῆς συλλαβῆς (ἢ τησδὶ	τῆς	φωνῆς· τούτων δ᾽ ἔσονται καὶ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 3/12/2009