Livre, Chap. |
[3, 3] |
ἓν
ἔσται.
Ἀλλὰ
μὴν
εἰ
|
μὴ |
γένη,
οὐδ᾽
ἀρχαὶ
ἔσονται,
εἴπερ |
[3, 4] |
καὶ
ἐκ
θεῶν
γεγονέναι,
τὰ
|
μὴ |
γευσάμενα
τοῦ
νέκταρος
καὶ
τῆς |
[3, 1] |
ποτε
τὸ
ζητούμενον
εὕρηκεν
ἢ
|
μὴ |
γιγνώσκειν·
(τὸ
γὰρ
τέλος
τούτῳ |
[3, 6] |
ἓν
ἀριθμῷ
τὰς
ἀρχὰς
ἀλλὰ
|
μὴ |
εἴδει,
εἰρήκαμεν
ἃ
συμβαίνειν
ἀναγκαῖον |
[3, 2] |
αὐτῷ
ἀναγκαῖον
εἶναι
τόπῳ,
καὶ
|
μὴ |
εἶναι
ἀκίνητα
(ἐν
κινουμένοις
γε |
[3, 2] |
τί
τὸ
πρᾶγμα
ἢ
τῷ
|
μὴ |
εἶναι,
αὐτῶν
δὲ
τούτων
ἕτερον |
[3, 4] |
ἔνια
εἶναι
παρὰ
δ᾽
ἔνια
|
μὴ |
εἶναι,
ἢ
παρ᾽
οὐδέν;
(Εἰ |
[3, 2] |
καὶ
(ἀδύνατον
ἅμα
εἶναι
καὶ
|
μὴ |
εἶναι,
καὶ
ὅσαι
ἄλλαι
τοιαῦται |
[3, 4] |
αὐτὸ
ἄλλο
ἕν;
ἀνάγκη
γὰρ
|
μὴ |
ἓν
εἶναι·
ἅπαντα
δὲ
τὰ |
[3, 4] |
ἔσται
τὸ
γενόμενον,
εἴπερ
τὸ
|
μὴ |
ἓν
ἡ
ἀνισότης
καὶ
ἡ |
[3, 2] |
γὰρ
ἐπιστήμης
πῶς
ἂν
εἴη
|
μὴ |
ἐναντίας
οὔσας
τὰς
ἀρχὰς
γνωρίζειν; |
[3, 2] |
μὲν
ὁποιασοῦν
ἐστίν,
ἁπασῶν
δὲ
|
μὴ |
ἐνδέχεται,
(ὥσπερ
οὐδὲ
τῶν
ἄλλων |
[3, 4] |
τοῦ
ἑνὸς
αὐτοῦ
καὶ
ἄλλου
|
μὴ |
ἑνός
τινος
τὸν
ἀριθμόν,
οὐθὲν |
[3, 5] |
σῶμα,
τούτου
δὲ
μᾶλλον
ταῦτα,
|
μὴ |
ἔστι
δὲ
ταῦτα
μηδὲ
οὐσίαι |
[3, 6] |
κἀκεῖ
τὰ
ὁμοειδῆ)
ὥστ᾽
εἰ
|
μὴ |
ἔστι
παρὰ
τὰ
αἰσθητὰ
καὶ |
[3, 4] |
καθόλου
μάλιστα
πάντων,
εἰ
δὲ
|
μὴ |
ἔστι
τι
ἓν
αὐτὸ
μηδ᾽ |
[3, 4] |
λόγος
ἐφέστηκε
νῦν.
Εἴτε
γὰρ
|
μὴ |
ἔστι
τι
παρὰ
τὰ
καθ᾽ |
[3, 5] |
ἀριθμούς.
Καθάπερ
οὖν
εἴπομεν,
εἰ
|
μὴ |
ἔστιν
οὐσία
ταῦτα,
ὅλως
οὐδὲν |
[3, 4] |
οὐσίαν
εἶναι.
Ἐὰν
μὲν
οὖν
|
μὴ |
ᾖ,
εἴρηται
πρότερον
δι᾽
ὅ· |
[3, 5] |
ᾖ
ἢ
πρότερον
οὖσα
ὕστερον
|
μὴ |
ᾖ,
μετὰ
τοῦ
γίγνεσθαι
καὶ |
[3, 4] |
δὲ
δύσκολον·
ἄν
τε
γὰρ
|
μὴ |
ᾖ
τὸ
ἓν
οὐσία
ἄν |
[3, 4] |
δὲ
τούτων
δῆλον·
(εἰ
γὰρ
|
μὴ |
ἦν
ἐν
τοῖς
πράγμασιν,
ἓν |
[3, 4] |
Συμβαίνει
(δέ,
εἰ
μέν
τις
|
μὴ |
θήσεται
εἶναί
τινα
οὐσίαν
τὸ |
[3, 6] |
ἀρχαί,
ταῦτα
συμβαίνει·
εἰ
δὲ
|
μὴ |
καθόλου
ἀλλ᾽
ὡς
τὰ
καθ᾽ |
[3, 6] |
εἶναι
τιθέναι.
Καὶ
γὰρ
εἰ
|
μὴ |
καλῶς
διαρθροῦσιν
οἱ
λέγοντες,
ἀλλ᾽ |
[3, 6] |
ἀρχαὶ
ὡρισμέναι,
εἴδει
δέ,
ἐὰν
|
μὴ |
λαμβάνῃ
τις
τησδὶ
τῆς
συλλαβῆς |
[3, 2] |
πλείους
ἐπιστῆμαι;
εἰ
μὲν
οὖν
|
μὴ |
μία,
ποίας
οὐσίας
θετέον
τὴν |
[3, 2] |
οὐσίας
ἢ
ἑτέρα,
κἂν
εἰ
|
μὴ |
μία,
ποτέραν
χρὴ
προσαγορεύειν
τὴν |
[3, 1] |
ὅσα
καθ᾽
αὑτὰ
συμβέβηκεν,
καὶ
|
μὴ |
μόνον
τί
ἐστι
τούτων
ἕκαστον |
[3, 6] |
ὄν·
γίγνεται
μὲν
γὰρ
τὸ
|
(μὴ |
ὄν,
οὐθὲν
δὲ
γίγνεται
τῶν |
[3, 4] |
εἴπερ
ἵσταταί
τε
καὶ
ἐκ
|
μὴ |
ὄντος
γενέσθαι
ἀδύνατον·
ἔτι
δὲ |
[3, 4] |
λεγόμενα
καθ᾽
ἕκαστα)
ἔτι
δὲ
|
μὴ |
ὄντος
τοῦ
ἑνὸς
οὐσίας,
(δῆλον |
[3, 4] |
πάντα
γράμματα
ὅσαπερ
τὰ
στοιχεῖα,
|
μὴ |
ὄντων
γε
δύο
τῶν
αὐτῶν |
[3, 5] |
καὶ
αἱ
στιγμαί,
ταῦτα
δὲ
|
μὴ |
ὁρῶμεν
ποίων
ἂν
εἶεν
σωμάτων |
[3, 5] |
μὲν
γὰρ
ἡ
οὐσία,
ἐὰν
|
μὴ |
οὖσα
πρότερον
νῦν
ᾖ
ἢ |
[3, 4] |
ὑπάρχουσιν
ἀριθμῷ
ἕτεραι)
εἰ
δὲ
|
μὴ |
οὕτως
ἀλλ᾽
αἱ
τῶν
ὄντων |
[3, 2] |
ἀξιώματά
ἐστιν,
εἴ
τ᾽
ἐστὶ
|
μὴ |
τοῦ
φιλοσόφου,
τίνος
ἔσται
περὶ |
[3, 3] |
εἴδη
(τῶν
σχημάτων·
εἰ
δὲ
|
μὴ |
τούτων,
σχολῇ
τῶν
γε
ἄλλων |
[3, 4] |
μία
ἑκάστη
τῶν
ἀρχῶν,
καὶ
|
μὴ |
ὥσπερ
ἐπὶ
τῶν
αἰσθητῶν
ἄλλαι |