[19,30] Ἐπεὶ δὲ σύνεγγυς ἀλλήλων ἐγένετο τὰ στρατόπεδα καὶ τὸ σύσσημον ἤρθη παρ´ ἀμφοτέροις, ἐπηλάλαξαν μὲν αἱ δυνάμεις ἐπαλλὰξ πλεονάκις, ἐσήμηναν δ´ οἱ σαλπιγκταὶ τὸ πολεμικόν. πρῶτοι δ´ οἱ μετὰ Πίθωνος ἱππεῖς, στερεὸν μὲν οὐδὲν οὐδ´ ἀξιόλογον ἔχοντες πρόφραγμα περὶ αὐτούς, ὑπερέχοντες δὲ τῶν ἀντιτεταγμένων τῷ τε πλήθει καὶ ταῖς ἐλαφρότησιν, ἐπειρῶντο χρήσασθαι τοῖς ἰδίοις προτερήμασι. τὸ μὲν γὰρ κατὰ στόμα διακινδυνεύειν πρὸς ἐλέφαντας οὐκ ἀσφαλὲς ἐνόμιζον, περιιππεύσαντες δὲ τὸ κέρας καὶ πλαγίοις ἐμβαλόντες πυκνοῖς τοῖς βέλεσι κατετίτρωσκον, αὐτοὶ μὲν διὰ τὰς ἐλαφρότητας οὐδὲν πάσχοντες, μεγάλα δὲ βλάπτοντες τοὺς διὰ τὰ βάρη μήτ´ ἐκδιῶξαι δυναμένους μήτ´ ἀναχωρεῖν, ὅταν καιρὸς παραγγείλῃ. Εὐμενὴς δ´ ὁρῶν πιεζούμενον τὸ κέρας τῷ πλήθει τῶν ἀφιπποτοξοτῶν μετεπέμψατο παρ´ Εὐδάμου τοῦ τὸ λαιὸν κέρας ἔχοντος τοὺς ἐλαφροτάτους τῶν ἱππέων, ἐξαγαγὼν δὲ ἐπὶ κέρας τὴν ὅλην τάξιν τοῖς μὲν ψιλοῖς καὶ τοῖς ἐλαφροτάτοις τῶν ἱππέων εἰσέβαλεν εἰς τοὺς ἐναντίους, ἐπακολουθούντων δὲ καὶ τῶν θηρίων ῥᾳδίως τρεψάμενος τοὺς περὶ τὸν Πίθωνα κατεδίωξε μέχρι τῆς ὑπωρίας. ἅμα δὲ τούτοις πραττομένοις συνέβη καὶ τοὺς πεζοὺς ἐφ´ ἱκανὸν μὲν χρόνον φαλαγγομαχεῖν πρὸς ἀλλήλους, τὸ δὲ τελευταῖον πολλῶν πεσόντων παρ´ ἀμφοτέροις ἐπικρατῆσαι τοὺς παρ´ Εὐμενεῖ τεταγμένους διὰ τὰς τῶν ἀργυρασπίδων Μακεδόνων ἀρετάς· οὗτοι γὰρ ταῖς μὲν ἡλικίαις ἤδη προβεβήκεισαν, διὰ δὲ τὸ πλῆθος τῶν κινδύνων διέφερον ταῖς τόλμαις καὶ ταῖς εὐχειρίαις, ὥστε μηδένα δύνασθαι κατὰ στόμα τὴν βίαν ὑποστῆναι. διὸ καὶ τότε τρισχίλιοι μὲν ὄντες οἱονεὶ στόμωμα καθειστήκεισαν πάσης τῆς δυνάμεως. Ἀντίγονος δ´ ὁρῶν τό τε εὐώνυμον κέρας τῶν ἰδίων πεφευγότας καὶ τὴν φάλαγγα πᾶσαν τετραμμένην τοῖς μὲν συμβουλούουσιν ἀποχωρεῖν πρὸς τὴν ὀρεινὴν καὶ τοὺς ἀπὸ τῆς φυγῆς σωζομένους ἀναλαμβάνειν, ἄθραυστον ἔχοντα τὸ περὶ αὐτὸν μέρος τῆς δυνάμεως, οὐ προσέσχε, τῷ δὲ παρὰ τοῦ καιροῦ δοθέντι προτερήματι δεξιῶς χρησάμενος καὶ τοὺς φεύγοντας τῶν ἰδίων ἔσωσε καὶ τῆς νίκης ἔτυχεν. οἱ μὲν γὰρ ἀργυράσπιδες οἱ παρ´ Εὐμενεῖ καὶ τὸ λοιπὸν πλῆθος τῶν πεζῶν ὡς τάχιστα ἐτρέψατο τοὺς ἀντιτεταγμένους, ἐπεδίωκεν μέχρι τῆς * πρότερον ὑπωρίας· ὁ δ´ Ἀντίγονος γενομένου διαστήματος ἐν τῇ τῶν πολεμίων τάξει διιππεύσας μέρει τῶν ἱππέων ἐνέβαλεν εἰς πλαγίους τοὺς περὶ τὸν Εὔδαμον τεταγμένους ἐπὶ τοῦ λαιοῦ κέρατος. ταχὺ δὲ διὰ τὸ παράδοξον τρεψάμενος τοὺς ἐναντίους καὶ πολλοὺς ἀνελὼν διαπέστειλε τῶν ἱππέων τοὺς ἐλαφροτάτους καὶ διὰ τούτων ἀνεκαλέσατο τοὺς φεύγοντας καὶ παρὰ τὴν ὑπωρίαν πάλιν εἰς τάξιν κατέστησεν. καὶ γὰρ οἱ περὶ τὸν Εὐμενῆ πυθόμενοι τὴν τῶν ἰδίων τροπὴν ἀνεκαλοῦντο τῇ σάλπιγγι τοὺς διώκοντας, σπεύδοντες βοηθῆσαι τοῖς περὶ τὸν Εὔδαμον.

[19,30] Les deux armées étant en présence, on donna des deux côtés le signal du combat; le cri de guerre retentit sur toute la ligne et les trompettes sonnèrent la charge. La cavalerie de Python, confiante dans sa supériorité numérique et la vitesse de ses chevaux, essaya la première de profiter de ses avantages. Ne jugeant pas prudent d'attaquer les éléphants de front, elle les attaqua sur les flancs et en blessa un grand nombre à coups de traits, tandis que la vitesse de ses chevaux la mit hors de la portée des armes de l'ennemi, qui se trouvait empêché dans ses mouvements. Lorsque Eumène vit son aile droite ainsi accablée par les archers à cheval, il tira de l'aile gauche la cavalerie légère d'Eudamus, et, joignant cette petite troupe au reste de la cavalerie légère, il tomba sur les assaillants. Secondé par les éléphants, Eumène mit facilement en déroute la colonne de Python, et la poursuivit jusqu'au pied de la colline. Pendant que ceci se passait, les phalanges d'infanterie en vinrent aux mains, et, après quelques pertes réciproques, Eumène fut victorieux, grâce à la bravoure des argyraspides qui, bien que déjà avancés en âge, n'étaient surpassés en audace et en habileté par aucune autre troupe : leur choc était irrésistible. Aussi ces trois mille Macédoniens formaient-ils la force de l'armée. Témoin de la déroute de son aile gauche et de toute la phalange d'infanterie, Antigone ayant encore auprès de lui un corps intact, ne voulut point prêter l'oreille à ceux qui lui conseillaient de rétrograder et de gagner la colline pour y rallier les fuyards. Profitant habilement d'un moment de répit il parvint, non seulement à sauver les débris de son armée, mais à décider la victoire en sa faveur. Les argyraspides d'Eumène, et le reste de l'infanterie, s'étaient mis aussitôt à poursuivre jusqu'au pied de la colline la phalange qu'ils avaient mise en déroute. Antigone, s'apercevant du vide que cette poursuite produisit dans les rangs de l'ennemi, s'avança à la tête de son infanterie, et prit en flanc l'aile gauche commandée par Eudamus. Antigone mit donc à son tour les ennemis en déroute, et, après leur avoir tué beaucoup de monde, il détacha la cavalerie légère pour rallier les fuyards et les ramener au combat. Eumène, voyant la défaite des siens, rappela les soldats de la poursuite, et se porta en toute hâte au secours d'Eudamus.